ΚΡΑΤΙΚΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΛΛΑΔΟΣ

«Είναι παράλογο να λες ότι η χώρα μου μπορεί να εκδώσει 30 εκατομμύρια δολάρια σε ομόλογα και όχι 30 εκατομμύρια σε χρήμα. Και τα δυο είναι υποσχέσεις πληρωμής. Η πρώτη παχαίνει τους τοκογλύφους ενώ η δεύτερη βοηθάει τους ανθρώπους.»
ΤΟΜΑΣ ΕΝΤΙΣΟΝ

Τον τελευταίο καιρό όλο και πιο πολύ ακούμε η διαβάζουμε για το Τραπεζικό Σύστημα, καθώς και για το ρόλο των Τραπεζών στην Οικονομική κρίση.
Στο παρόν άρθρο θα προσπαθήσω να φτιάξω το πολύπλοκο παζλ του Τραπεζικού Συστήματος να εξηγήσω το ρόλο αυτών των οργανισμών στην οικονομική διαδικασία, να αναλύσω και να εξηγήσω το μηχανισμό του, τον τρόπο παραγωγής κέρδους και γενικότερα τον τρόπο λειτουργίας του.
Το έλλειμμα γνώσης και πληροφόρησης που υπάρχει είναι τεράστιο. Έτσι θα ξεκινήσω εξηγώντας το ρόλο των κυριότερων από αυτούς τους Οργανισμούς, δίνοντας πληροφορίες και για το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς.

ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ
Ποιες είναι αυτές; Τράπεζα της Αγγλίας, Ομοσπονδιακή Αποθεματική Τράπεζα της Αμερικής (F.E.D.), Τράπεζα της Γαλλίας, Τράπεζα της Ιταλίας, Τράπεζα της Γερμανίας, Τράπεζα της Ελλάδος κ.λπ.
Κάθε χώρα του κόσμου έχει την Κεντρική της Τράπεζα.
Η Κεντρική Τράπεζα μιας χώρας έχει σαν αρμοδιότητες μεταξύ άλλων:
Να ασκεί νομισματική πολιτική (ελέγχοντας τη ροή του χρήματος)
Να κατέχει τα συναλλαγματικά διαθέσιμα και το χρυσό της χώρας.
Να ασκεί εποπτεία στις εμπορικές τράπεζες (π.χ. Εθνική, Άλφα, Πειραιώς κ.λπ. για Ελλάδα)
Έχει το αποκλειστικό προνόμιο της δημιουργίας του νόμιμου χρήματος που κυκλοφορεί σε μια χώρα, ή της εκχώρησης της δημιουργίας αυτού με λογιστική μορφή, σε εμπορικές Τράπεζες, ελέγχοντας τα αποθεματικά τους (Θα εξηγηθεί πως παρακάτω).
Οι παραπάνω αρμοδιότητες των Κεντρικών Τραπεζών των χωρών της Ο.Ν.Ε. έχουν εκχωρηθεί στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ισχύουν όμως για όλες τις άλλες χώρες.
Οι Κεντρικές Τράπεζες δανείζουν Κράτη.
ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ (Ε.Κ.Τ.) (Αφορά μόνο τις χώρες της Ο.Ν.Ε.).
Πριν από την Οικονομική Νομισματική Ένωση και το Ευρώ, την ευθύνη δημιουργίας του χρήματος την είχαν οι Κεντρικές Τράπεζες των χωρών της Ε.Ε., με όποιο νόμισμα είχε η κάθε μια απ αυτές. Με τη δημιουργία της Ο.Ν.Ε. και του Ευρώ οι χώρες που συμμετέχουν σ’ αυτή κατήργησαν τα νομίσματα τους και εκχώρησαν το αποκλειστικό προνόμιο να δημιουργεί και να κυκλοφορεί το χρήμα, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Μέσα σε μια νύχτα οι εξουσίες των Κεντρικών Τραπεζών συγκεντρώθηκαν στην Ε.Κ.Τ. Έχει έδρα τη Φραvκφούρτη. Η Ε.Κ.Τ. δημιουργήθηκε από τις Κεντρικές Τράπεζες των χωρών που συμμετέχουν στην Ο.Ν.Ε.
Οι Κεντρικές Τράπεζες των χωρών της Ο.Ν.Ε. αποτελούν τώρα τον τοπικό ελεγκτή της Ε.Κ.Τ.
Η Ε.Κ.Τ. έχει την ευθύνη της δημιουργίας και του ελέγχου της κυκλοφορίας του Ευρώ. Τα Ευρώ που έχουμε αυτή τη στιγμή στα χέρια μας εκδίδονται από την Ε.Κ.Τ.
Η λειτουργία της Ε.Κ.Τ. καθορίζεται από το καταστατικό του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών (Ε.Σ.Κ.Τ.).
Η εξουσία της Ε.Κ.Τ. είναι απεριόριστη. Το άρθρο 7 του καταστατικού του Ε.Σ.Κ.Τ. λέει: Ούτε η Ε.Κ.Τ., ούτε οι Κεντρικές Τράπεζες των χωρών, ούτε κανένα όργανο λήψης αποφάσεων της Ε.Κ.Τ. και των Κεντρικών Τραπεζών, δέχεται υποδείξεις από κοινοτικά όργανα ή οργανισμούς, από οποιαδήποτε κυβέρνηση κράτους μέλους ή από οποιοδήποτε άλλο οργανισμό. Με βάσει τα άρθρα 4 και 34.3, οι κυβερνήσεις και όλα τα κοινοτικά όργανα, υποχρεούνται να ζητούν τη γνώμη της Ε.Κ.Τ. αλλιώς θα υποστούν κυρώσεις. Η Ε.Κ.Τ. είναι το ανώτατο οικονομικό όργανο μέσα στην Ε.Ε. Ταυτόχρονα η Ε.Κ.Τ. μέσω των Κεντρικών Τραπεζών ασκεί έλεγχο στις Εμπορικές και Επενδυτικές Τράπεζες της κάθε χώρας.
Η Ε.Κ.Τ. δανείζει κυρίως κράτη της Ο.Ν.Ε.

ΤΡΑΠΕΖΑ ΔΙΕΘΝΩΝ ΔΙΑΚΑΝΟΝΙΣΜΩΝ (B.I.S.)
Ιδρύθηκε το 1931 και έχει μετατραπεί στην Τράπεζα των Κεντρικών Τραπεζών του κόσμου.
Η έδρα της είναι στην Ελβετία. Ελέγχει την κυκλοφορία του χρήματος σ’ όλο τον κόσμο. Η B.I.S. διαχειρίζεται ένα μέρος των συναλλαγματικών αποθεμάτων πολλών κρατών, καθώς και χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Λειτουργεί δηλαδή και σαν επενδυτική τράπεζα των Κεντρικών Τραπεζών. Η B.I.S. θεωρείται το κέντρο του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Δεν πληρώνει φόρους. Τα κεντρικά γραφεία της στη Βασιλεία θεωρούνται Διεθνές Έδαφος.

ΔΙΕΘΝΕΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ (Δ.Ν.Τ.)
Είναι ο εκτελεστικός βραχίονας της B.I.S. Παρεμβαίνει σε χώρες που υπάρχει κρίση και με το δέλεαρ του δανεισμού επιβάλλει οικονομικές πολιτικές σύμφωνα με τις θέσεις της B.I.S.

ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ
Δανείζουν ιδιώτες και κράτη. Με βάση το αποθεματικό τους και την κλασματική αποθεματική αρχή, μπορούν να δημιουργούν χρήμα, δίνοντας δάνεια. Το χρήμα που δημιουργούν είναι λογιστικό. Επενδύουν χρήματα των πελατών τους ή τους συμβουλεύουν με στόχο το μέγιστο κέρδος. Όλες σχεδόν οι τράπεζες σήμερα είναι ταυτόχρονα και εμπορικές και επενδυτικές.

ΣΧΕΔΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ ΜΕΤΑΞΥ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ

ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΡΑΠΕΖΩΝ

Α) ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ
Πολλοί πιστεύουν ότι οι Κεντρικές Τράπεζες είναι κρατικές. Η απάντηση είναι όχι. Πρώτη Κεντρική Τράπεζα που μετατράπηκε σε ιδιωτική ήταν η Τράπεζα της Αγγλίας (1694).
Στην Αμερική η ιδιωτική F.E.D. (Ομοσπονδιακή Αποθεματική Τράπεζα) δημιουργήθηκε το 1913. Η λέξη Ομοσπονδιακή υπάρχει για να δίνει την αίσθηση στο Αμερικανό πολίτη της κρατικής τράπεζας.
Η Τράπεζα της Ελλάδος δεν είναι κρατική. Στο άρθρο 8 του καταστατικού της αναφέρεται ότι είναι ΠΟΛΥΜΕΤΟΧΙΚΗ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ στην οποία το Ελληνικό Δημόσιο δεν μπορεί να κατέχει περισσότερο από το 35%. Σε άρθρα τους διάφοροι οικονομολόγοι κατά καιρούς αναφέρουν ποσοστά του Ελληνικού Δημοσίου που κυμαίνονται από 6% έως 10%. Το υπόλοιπο 90% – 94% το κατέχουν ιδιώτες τους οποίους δεν γνωρίζουμε (μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε).
Σήμερα όλες οι Κεντρικές Τράπεζες του κόσμου πλην Κίνας, Κούβας, Βενεζουέλας είναι ιδιωτικές.

Β) ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ (Ε.Κ.Τ.)
Μια και δημιουργήθηκε από τις Κεντρικές Τράπεζες των χωρών της Ο.Ν.Ε. που είναι ιδιωτικές, είναι και αυτή ιδιωτική.

Γ) ΤΡΑΠΕΖΑ ΔΙΕΘΝΩΝ ΔΙΑΚΑΝΟΝΙΣΜΩΝ (B.I.S.) – ΔΙΕΘΝΕΣ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ (Δ.Ν.Τ.)
Είναι και αυτές ιδιωτικές μια και συμμετέχουν σε αυτές οι ιδιωτικές Κεντρικές Τράπεζες καθώς και μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.

Δ) ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ
Στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι ιδιωτικές, όπως άλλωστε συμβαίνει και στην Ελλάδα (βλ. Εθνική, ΑΛΦΑ, ΜΑΡΦΙΝ, Πειραιώς κ.λπ.).

Ποιοι είναι όμως οι ιδιώτες που βρίσκονται πίσω από το πλέγμα που έχει περιγραφεί και οι οποίοι το ελέγχουν;
Είναι οι μεγάλες τράπεζες του κόσμου: J.P. MORGAN, MORGAN STANLEY, DEUTSCHE BANK, GOLDMAN SACHS, PNB PARIBAS, διάφοροι επενδυτικοί οίκοι, όπως των Ρόθτσιλντ, Ροκφέλλερ, Μόργκαν και κάποιοι άλλοι γνωστοί και ως κερδοσκόποι όπως Σόρος, Πόλσον κ.λπ.
Αυτοί είναι το λεγόμενο Τραπεζικό Καρτέλ, οι Διεθνείς Τραπεζίτες.
Τα Διοικητικά Συμβούλια των Κεντρικών Τραπεζών και γενικά των τραπεζών διορίζονται από τους βασικούς μετόχους τους. Είναι οι άνθρωποι τους. Άρα μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ο Διοικητής π.χ. της Τράπεζας της Ελλάδος ( Προβόπουλος )επιλέγεται από την Ελληνική Κυβέρνηση ή ο Διοικητής της Ε.Κ.Τ. ( Τρισέ ) από την Ε.Ε.
ΤΟ ΧΡΗΜΑ – ΤΟ ΧΡΕΟΣ
Όπως προκύπτει από τις αρμοδιότητες, η δημιουργία, η εκτύπωση και η κυκλοφορία του χρήματος έχει εκχωρηθεί με νόμους σε ιδιωτικές εταιρείες που είναι οι Τράπεζες. Κεντρικές και Εμπορικές.
Το χρήμα που εκδίδουν αυτές οι ιδιωτικές Τράπεζες δημιουργείται από το ΤΙΠΟΤΑ ( Fiat money ).
Με νόμους είμαστε υποχρεωμένοι να το αποδεχόμαστε σαν καλό και να το χρησιμοποιούμε στις συναλλαγές μας.
Η δυνατότητα δημιουργίας και κυκλοφορίας του χρήματος, επιτρέπει στις ιδιωτικές τράπεζες να ελέγχουν την ποσότητα του χρήματος, είτε αυξάνοντας την παρέχοντας αφειδώς δάνεια, είτε μειώνοντας την σταματώντας το δανεισμό. Έτσι όποτε αυτές κρίνουν, δημιουργούν, είτε αναπτυξιακή ευφορία, είτε ασφυξία, ύφεση, κρίση.
Μια και τώρα ζούμε περίοδο κρίσης, θα παραθέσω τα λόγια του Μίλτον Φρήντμαν : “Δεν γνωρίζω καμιά μείωση της κυκλοφορίας του χρήματος που να μην οδήγησε σε κρίση. Δεν γνωρίζω καμιά κρίση της οποίας να μην έχει προηγηθεί μείωση της κυκλοφορίας του χρήματος”.
Άρα οι τράπεζες μπορούν να δημιουργούν κρίσεις.
Οι κυβερνήσεις των χωρών δεν μπορούν να δημιουργήσουν ή να εκδώσουν χρήμα. Τι κάνουν όμως για να το αποκτήσουν;
Εκδίδουν ομόλογα. Ομόλογο σημαίνει ομολογία ( παραδοχή ) ότι χρωστάς και υποχρεούσαι να πληρώσεις το ποσό που αναγράφεται στο ομόλογο, συν τον τόκο.
Εδώ θα πρέπει να ξαναδιαβάσουμε τα λόγια του Τόμας Έντισον στην αρχή του άρθρου.
Η κυβέρνηση παραδίδει το ομόλογο που εξέδωσε στην Κεντρική Τράπεζα, και αυτή τυπώνει χρήμα ή κάνει ηλεκτρονική εγγραφή κατάθεσης στο λογαριασμό της κυβέρνησης. Δηλαδή δανείζει την κυβέρνηση.
Έτσι δημιουργείται το χρήμα. Ταυτόχρονα όμως με τη δημιουργία του χρήματος δημιουργήθηκε και χρέος. Άρα το χρήμα που κυκλοφορεί η κυβέρνηση είναι χρέος και έχει προηγηθεί έκδοση ομολόγων. Αυτό είναι το Δημόσιο Χρέος εξ’ αιτίας του οποίου χρεοκοπήσαμε.
Η εγγύηση που δίνει η κυβέρνηση, για την εξόφληση του Δημόσιου Χρέους, είναι οι φόροι που θα επιβάλλει. Όσο πιο μεγάλο είναι το Δημόσιο Χρέος τόσο πιο πολλοί οι φόροι. Άρα όταν ακούμε τους τραπεζίτες να λένε, “πρέπει να μπουν φόροι για να διορθωθεί η οικονομία της χώρας”, πρέπει να ξέρουμε ότι δεν νοιάζονται για τη χώρα. Για τα λεφτά τους νοιάζονται.
Η κυβέρνηση παίρνοντας τα χρήματα που δανείστηκε από την Κεντρική Τράπεζα, τα καταθέτει σε μια ή περισσότερες εμπορικές τράπεζες (π.χ. Εθνική, ΑΛΦΑ, κ.λπ. για την Ελλάδα ).
Με την κατάθεση του ποσού, το αποθεματικό της εμπορικής τράπεζας αυξάνεται. Το ίδιο ισχύει και με τις καταθέσεις που κάνουμε εμείς οι ιδιώτες στις τράπεζες. Και αυτές προστίθενται στο αποθεματικό της τράπεζας. Το αποθεματικό μιας τράπεζας της δίνει τη δυνατότητα να δανείζει.
Οι εμπορικές τράπεζες δανείζουν ιδιώτες ή το κράτος. Την έγκριση στις εμπορικές τράπεζες για παροχή δανείων τη δίδει η Κεντρική Τράπεζα, η οποία ελέγχει το αποθεματικό τους.
Έτσι και οι εμπορικές τράπεζες, με την έγκριση της Κεντρικής Τράπεζας, δίνουν δάνεια δημιουργώντας χρήμα.
Εδώ μπαίνει σε λειτουργία ένας μηχανισμός που έχει δημιουργηθεί μετά από παρατηρήσεις και εμπειρία αιώνων των τραπεζιτών.
Οι τραπεζίτες παρατήρησαν ότι μπορούσαν να δανείζουν ποσό πολλαπλάσιο αυτού που έχουν σαν αποθεματικό (βλ. καταθέσεις ), χωρίς να υπάρχει πρόβλημα, αφού οι καταθέτες δεν πήγαιναν ποτέ όλοι μαζί να απαιτήσουν τα λεφτά τους.
Δανείζοντας δηλαδή χρήματα περισσότερα απ’ αυτά που έχουν, μπορούν να εισπράττουν τόκο για χρήματα που δεν έχουν, βγάζοντας έτσι περισσότερα κέρδη.
Αυτό γίνεται με την ονομαζόμενη στη γλώσσα των τραπεζικών,κλασματική αποθεματική αρχή. Με το σύστημα αυτό οι εμπορικές τράπεζες μπορούν να δανείζουν εννέα ( 9 ) φορές το ποσό που έχουν στο αποθεματικό τους.
Τι σημαίνει αυτό;
Έστω ότι κάποιος καταθέτει σε μια τράπεζα 100.000 €.
Η τράπεζα μπορεί να δανείσει 9 Χ 100.000 € = 900.000 €.
Επαναλαμβάνω :
Η τράπεζα έχει 100.000 € από κατάθεση, δανείζει 900.000 €, εισπράττει τόκο για 900.000 €.
Με αυτό το σύστημα δανείζουν οι τράπεζες. Με αυτό το σύστημα οι τράπεζες δημιουργούν νέο χρήμα. Λογιστικό χρήμα.
Άρα το χρήμα που κατατίθεται στα βιβλιάρια καταθέσεων μας όταν παίρνουμε ένα δάνειο, δεν προέρχεται από τις καταθέσεις. Δημιουργήθηκε με την κλασματική αποθεματική αρχή, από το Τίποτα . Είναι λογιστικό χρήμα. Δημιουργείται τη στιγμή που εμφανίζεται στο βιβλιάριο καταθέσεων μας.
Και αυτό το Χρήμα είναι Χρέος

Ας δούμε τώρα ένα παράδειγμα δανεισμού από μια τράπεζα.
Ζητάμε από μια τράπεζα ένα δάνειο στεγαστικό 100.000 €. Η τράπεζα ελέγχει τη φορολογική μας δήλωση και ζητάει σαν εγγύηση τη δέσμευση κάποιου ακίνητου. Ο υπάλληλος μας ενημερώνει για τους όρους του δανείου, το επιτόκιο και τον τόκο.
Με την έγκριση του δανείου μας, η τράπεζα με το σύστημα των κλασματικών αποθεματικών, κάνει μια ηλεκτρονική εγγραφή στο βιβλιάριο καταθέσεων μας ( 100.000 ευρώ ), η οποία δημιουργήθηκε από το τίποτα.
Τα χρήματα που έχουν κατατεθεί δεν υπήρχαν. Δημιουργήθηκαν τη στιγμή που έγινε η κατάθεση.
Η εύρυθμη λειτουργία όλης αυτής της διαδικασίας στηρίζεται στην υπόσχεση μας ότι θα επιστρέψουμε το ποσό που γράφτηκε στο βιβλιάριο μας, συν τον τόκο. Στηρίζεται ακόμη και στο ότι δεν θα ζητήσουν όλοι οι δανειζόμενοι να πάρουν στο χέρι και να φύγουν, όλο το ποσό του δανείου τους.
Αν συμβεί το τελευταίο, τότε θα γίνει η μεγάλη αποκάλυψη:
ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο: Η τράπεζα με την έγκριση του δανείου μας και το σύστημα που προανέφερα δημιούργησε 100.000 €. Το ποσό αυτό το κατέθεσε στο βιβλιάριο μας. Επαναλαμβάνω δημιουργήθηκαν 100.000 €. Το συμβόλαιο του δανείου συνοδευόταν και από μια κατάσταση των μηνιαίων δόσεων, όπου φαινόταν το κεφάλαιο, οι τόκοι και το συνολικό ποσό που θα πρέπει να πληρωθεί μέχρι τη λήξη του δανείου – π.χ. για δάνειο 100.000 € και 35 χρόνια αποπληρωμής, πρέπει η τράπεζα να πάρει συνολικά περίπου 220.000 € ( 100.000 κεφάλαιο συν 120.000 τόκος ).

Έλα όμως που έχουν δημιουργηθεί μόνο οι 100.000 €, ενώ οι 120.000 € δεν υπάρχουν;
Εννοείται ότι τέτοια δάνεια έχουν δοθεί εκατομμύρια φορές σε εκατομμύρια δανειζόμενους, οι οποίοι καλούνται να επιστρέψουν το κεφάλαιο και τον τόκο.
Το κεφάλαιο έχει δημιουργηθεί σαν χρήμα( λογιστικό ), ο τόκος δεν δημιουργήθηκε και δεν υπάρχει σαν χρήμα με οποιαδήποτε μορφή, πραγματική ή λογιστική. Εμφανίζεται απλώς στο συμβόλαιο του δανείου και στην κατάσταση των δόσεων, σαν υποχρέωση του δανειζόμενου.
Λόγω αυτού του γεγονότος το συνολικό ποσό του χρέους που εμφανιζόμαστε ότι χρωστάμε, σαν κράτη ή ατομικά, είναι πολλαπλάσιο του χρήματος που υπάρχει στον πλανήτη, πραγματικού ή λογιστικού.
Το χρέος που έχει δημιουργηθεί με τον τρόπο που περιέγραψα αφορά όλες τις χώρες του κόσμου. Πλούσιες και φτωχές.
Τα μεγαλύτερα χρέη στον κόσμο τα έχουν: ΗΠΑ, Ιαπωνία, Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία κ.λ.π. Όλοι χρωστάνε στις τράπεζες.
Έτσι δουλεύουμε να μαζέψουμε χρήματα που δεν υπάρχουν, για να ξοφλήσουμε τα δάνεια μας, κρατικά και ιδιωτικά. Κάποιοι τυχεροί η καλύτεροι διαχειριστές, θα μπορέσουν να συγκεντρώσουν το ποσό του δανείου και τους τόκους. Οι υπόλοιποι θα χρεοκοπήσουν ή θα χάσουν τα σπίτια τους.
Πως αντιμετωπίζουν οι τράπεζες αυτή την αδιέξοδη κατάσταση; Δίνοντας νέα δάνεια. Ουσιαστικά δίδουν πίστωση χρόνου και στους εαυτούς τους και στους δανειζόμενους, μέχρι να έρθει η επόμενη κρίση. Τότε αλλάζουν χέρια τεράστιες ακίνητες περιουσίες (όπως π.χ. τα 50 δισεκ.), οι οποίες περνούν στα χέρια των ισχυρών.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ – ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ
Το Τραπεζικό Σύστημα είναι ένας πολύπλοκος μηχανισμός δικτυωμένος σ’ όλο τον κόσμο. Ο μηχανισμός αυτός είναι εξ’ ολοκλήρου ελεγχόμενος από ιδιώτες.
Είναι σχεδιασμένος με τέτοιο τρόπο ώστε να λειτουργεί ανεξάρτητα από κυβερνήσεις και κράτη.
Στόχος του είναι το κέρδος και η συγκέντρωση του πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια.
Τη δύναμη του την αντλεί λόγω του ότι του έχει εκχωρηθεί μονοπωλιακά η Δημιουργία του Χρήματος, από το Τίποτα, καθώς και η δυνατότητα να δανείζει με τόκο.
Η αρχή του κλασματικού αποθέματος, δηλαδή η δυνατότητα να δανείζεις χρήματα που δεν έχεις, δίνει τεράστια περιθώρια κέρδους στις τράπεζες. Ταυτόχρονα όμως δημιουργεί μια φούσκα χρέους.
Το 10% περίπου του χρήματος που κυκλοφορεί έχει δημιουργηθεί από τις Κεντρικές Τράπεζες και το 90% από τις Εμπορικές Τράπεζες, με τον τρόπο που έχει περιγραφεί.
Τα κράτη δεν μπορούν να δημιουργήσουν χρήμα. Δανείζονται από τις τράπεζες, οι οποίες το δημιουργούν.
Το χρήμα που κυκλοφορεί στα χέρια μας, είναι όλο προϊόν δανεισμού, από τις τράπεζες.
Άρα το Χρήμα είναι Χρέος.
Για τα δάνεια που έχουν δώσει, οι τράπεζες ζητούν τόκους. Οι τόκοι όμως δεν έχουν δημιουργηθεί σαν χρήμα. Άρα ο τόκος είναι μια φούσκα χρέους. Το ότι ο τόκος δεν έχει δημιουργηθεί σαν χρήμα κάνει δύσκολη, έως αδύνατη την πληρωμή του χρέους.
Εγγύηση για την εξόφληση του Δημόσιου Χρέους είναι οι φόροι που βάζει η κυβέρνηση στους πολίτες. Όταν η κυβέρνηση δεν μπορεί να ξοφλήσει το Δημόσιο χρέος βάζει πρόσθετους φόρους.
Στην Ελληνική κρίση οι πιέσεις που ακούμε ότι ασκεί η Γερμανία η η Γαλλία κ.λ.π προς τη χώρα μας, είναι στην πραγματικότητα πιέσεις Γερμανών η Γάλλων τραπεζιτών, τα συμφέροντα των οποίων εξυπηρετούν οι κυβερνήσεις τους. Άλλωστε και αυτές οι χώρες χρωστάνε στους τραπεζίτες.

Η διαδικασία που περιέγραψα έχει δώσει σε λίγους τόσο μεγάλη ισχύ, που μπορούν να επηρεάζουν κυβερνήσεις, να ελέγχουν μέσω του Χρέους κράτη, να δημιουργούν οικονομικές κρίσεις, να οδηγούν ανθρώπους στην εξαθλίωση, να αποφασίζουν ποια έθνη θα ζήσουν και ποια θα πεθάνουν καταδικάζοντας τα σε πείνα, να κάνουν πολέμους.

Θα τελειώσω παραθέτοντας απόσπασμα από άρθρο των TIMES του Λονδίνου ( 1863 ). Το άρθρο εκφράζει τη θέση των τραπεζιτών, σε μια περίοδο που ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. Λίνκολν είχε εκδώσει χρήμα σαν κυβέρνηση, απαλλαγμένο από Χρέος σε τράπεζες, έχοντας αφαιρέσει αυτό το δικαίωμα από τους τραπεζίτες : “Εάν αυτή η κακόβουλη οικονομική πολιτική ( εννοεί την έκδοση χρήματος από τον Λίνκολν ) η οποία έχει την καταγωγή της από τη Βόρεια Αμερική διευρυνθεί, τότε η κυβέρνηση αυτή (εννοεί του Λίνκολν ) θα παράγει χρήματα δίχως κανένα κόστος ( εννοεί χωρίς να χρειάζεται να δανείζεται από τις τράπεζες ) . Θα ξεπληρώσει τα χρέη της ( εννοεί αυτά που χρεώσταγε από πριν ) και δεν θα χρωστά σε κανένα. Θα έχει όλα τα αναγκαία χρήματα για να συνεχίσει να εμπορεύεται, θα γίνει ευημερούσα, χωρίς να υπάρχει προηγούμενο στον κόσμο… Αυτή η χώρα πρέπει να καταστραφεί, διαφορετικά θα καταστρέψει εμάς”.

Σωτήρης Μπουζιώτας.

Posted in: