ΕΧΘΕΣ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ

Υπάρχουν πάρα πολλές παραδόσεις και έθιμα στην σημερινή κοινωνία, που έχουν τις ρίζες τους στην αρχαία Ελλάδα. Σημαντικό στοιχείο, σχετικά με την διαχρονικότητα αυτών των εθίμων και παραδόσεων , είναι όχι μόνο η εισχώρηση και διατήρησή τους στην σημερινή κοινωνία ,αλλά οτι ακόμα και αρκετές θρησκείες , διατήρησαν τα σημαντικότερα απο τα έθιμα αυτά και τα οικειοποιήθηκαν .

Στον Ελλαδικό χώρο , η διατήρηση αυτών των παραδόσεων απο την Εκκλησία, ίσως και να έγινε γιατί πολύ απλά δεν ήθελαν να τα στερήσουν απο τους Έλληνες που έπαιζαν έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην ζωή τους και γενικότερα στην Ελληνική κοινωνία των αρχαίων χρόνων. Mε το πέρασμα των αιώνων, το νόημα στα περισσότερα απο αυτά τα έθιμα και τις παραδόσεις άλλαξε, όπως και ο αρχικός λόγος δημιουργίας τους...

Ας δούμε τα σημαντικότερα απο αυτά τα έθιμα τα οποία φυσικά και διατηρούνται μέχρι σήμερα:


Νηστεία: Οι Αθηναίοι νήστευαν όταν γιόρταζαν τα Ελευσίνια Μυστήρια,τα Θεσμοφόρια κ.τ.λ. Το ίδιο έκαναν και οι Σπαρτιάτες πριν ξεκινήσουν μια σπουδαία πολεμική επιχείρηση.

Μετάληψη: Οι ειδικοί σύνδεσμοι του Διονύσου με το κρασί βγαίνουν από την πρωτοχρονιάτικη χρήση του κρασιού στα Ανθεστήρια,όπου οι πρόγονοί μας έπιναν κρασί τιμώντας τον θεό Διόνυσο.

Κόλυβα-Το γλυκό των Νεκρών: Το γλυκό των νεκρών ήταν γνωστό στην Ελληνική αρχαιότητα που το είχε και αυτή κληρονομήσει με το ίδιο όνομα από τους προϊστορικούς προελληνικούς πολιτισμούς.

Ταφή: Την ταφή του νεκρού, το στήσιμο μνημείου μαζί με τους συγγενείς του νεκρού και τα μνημόσυνα τα συναντούμε στους Διονυσιακούς Θιάσους.

Μυστικός δείπνος: Το τραπέζι των θιασοτών είναι σταθερό χαρακτηριστικό των Ελευσινίων Μυστηρίων.Οι μύστες τραπεζώνονταν μαζί με τον θεό,κατασταίνοντας έναν σύνδεσμο κοινωνίας μαζί του.

Γάμος: Ο πρώτος εγγεγραμμένος στα αρχεία της Ελλάδος είναι της Πηνελόπης στην Οδύσσεια, αλλά και στην Ιλιάδα ο Ήφαιστος πλουμίζει την ασπίδα του Αχιλλέα με την εξής επιγραφή: Ιστόρησε και γάμους,τις νύφες που γυρνάνε από τα σπίτια τους με φώτα και λαμπάδες και τις περνούσαν με νυφιάτικα τραγούδια από τις ρούγες.

Αναστενάρια: Καθώς και τα Ταυροκαθάψια είναι τα πιο συγκεκριμένα Ελληνικά τελετουργικά που επιβιώνουν έως σήμερα.Τα αναστενάρια έρχονται κατ΄ευθείαν από τα Διονυσιακά όργια.

Βάπτιση: Στην αρχαιότητα συνήθιζαν να βαπτίζουν τα αγάλματα των Θεαινών επιδιώκοντας την αναγέννησή τους μέσα στο νερό.Αλλά και η ανάδυση της Αφροδίτης από τα κύμματα,κατά την μυθολογία,η γέννησή της από το νερό είναι συμβολισμός της άμεσης σχέσης νερού,γονιμοποίησης και γέννησης.

Σπάσιμο αγγείων: Είναι παγανιστικό έθιμο και καταδικαζόταν στον μεσαίωνα.

Μνημόσυνα: Σε επιγραφή της Μαγνησίας μια σειρά από τιτλούχοι Διονυσιακού Θιάσου αφήνουν κληροδοτήματα για να τους γίνονται κάθε χρόνο μνημόσυνα στον Διονυσιακό μήνα Λιναιόνα.Τα τριήμερα τα εννιάμερα και τα σαράντα είναι αρχαίο ελληνικό νεκρικό έθιμο όπου οι Έλληνες απίθωναν στον τάφο του νεκρού τροφές.

Τα αυγά τού Πάσχα: Μία από την αρχαιότερη Ορφική Θεογονία που ο Έρως βγαίνει από το αυγό που το γέννησε η νύχτα.Το κοσμογονικό αυγό θα το βρούμε στην κατά Ιερώνυμον και Ελλάνικον Θεογονία στην ραψωδική θεογονία και στου Επιμενίδη.

Τα κάλαντα: Ήταν η εορτή των Ελλήνων τον μήνα Πυανοψιών.Τα Πυανέψια προς τιμήν της σκυράδος Αθηνάς και του Απόλλωνα και αργότερα του Διονύσου γιόρταζαν την γονιμότητα του χρόνου που έφευγε και την συνέχιση της γονιμότητας του επόμενου χρόνου. Όλο το διήμερο των εορτών της πρωτοχρονιάς που λεγόταν κάλαντα άναβαν φανάρια έξω από το σπίτι τους και τραγουδούσαν συνέχεια.

Το Πάσχα: Τοποθετήθηκε στα Αδώνια που εορτάζονταν κάθε άνοιξη με την αναπαράσταση του θανάτου του Άδωνι.Οι γυναίκες στόλιζαν το νεκρικό κρεβάτι του παιδιού του Έρωτα,όπως στολίζεται ο σημερινός επιτάφιος με λουλούδια,πρασινάδες και καρπούς ,στην συνέχεια ακολουθούσε η περιφορά του επιτάφιου με μοιρολόγια! Την επόμενη μέρα τραγούδαγαν και πανηγύριζαν την ανάσταση του ωραίου Άδωνι.

Προστάτης των θαλασσών: Ο Ποσειδώνας καθερείται από προστάτης των θαλασσών και παραδίδει υπηρεσία στον άγιο Νικόλαο που καταλαμβάνει και τους ναούς του.

Θεοφάνεια: Οι πρόγονοί μας γιόρταζαν την επιστροφή του θεού Απόλλωνα από την χώρα των υπερβορείων όπου περνούσε τον χειμώνα του κατά την λαϊκή δοξασία.Την νέα αποκάλυψη του θεού την γιόρταζαν στους ιεούς και την ονόμαζαν θεοφάνεια.

Παναγία η ελεούσα: Δαίμων λατρευόμενος στην Αθήνα. Στον βωμό του ιδρυομένου στην αγορά κατέφευγαν οι ξένοι ζητούντες προστασία οσάκις καταδιώκονταν οπότε και η ονομασία των όρμων ελεούσα που πρόσφερε καταφύγιο έχει την ρίζα της στον ελεώ.

Διαβάστε επίσης το εκτενές μας άρθρο για το έθιμο των Χριστουγέννων και τις γιορτές που τελούνταν την περιόδο του Δεκεμβρίου στην αρχαία Ελλάδα, με τίτλο: Ηλιουγεννα-Τό αρχαίο Ελληνικό έθιμο των μετέπειτα Χριστουγέννων

Read More

Η ΔΡΑΧΜΟΥΛΑ ΜΑΣ

Η λέξη δραχμή προέρχεται από το ρήμα δράττομαι. Στους αρχαίους ελληνικούς χρόνους ήταν μονάδα βάρους που αντιστοιχούσε σε μια χούφτα (όσα μπορούσε να αρπάξει ένα χέρι) οβολών από χαλκό ή σίδηρο. Στις αρχές του 7ου αιώνα ο Φείδων έκοψε στην Αίγινα νόμισμα ίσο προς έξι οβολούς (με όσους δηλαδή γέμιζε ένα χέρι) που ονομάστηκε δραχμή. Από τότε καθιερώθηκε η δραχμή, την οποία υιοθέτησαν και άλλες πόλεις της αρχαίας Ελλάδας και ο Μέγας Αλέξανδρος την κατέστησε πανίσχυρο νόμισμα της αχανούς αυτοκρατορίας του. Η δραχμή κατά τη διάρκεια του νεοελληνικού βίου της γνώρισε δόξες και τιμές και περιεβλήθη με χρυσό, άργυρο και χαλκό, αλλά γνώρισε και υποτιμήσεις και πολιτικές διαμάχες και εξευτελισμούς ως χαρτονόμισμα.

Eίναι πολύ δύσκολη η συμπύκνωση της ιστορίας των ελληνικών χαρτονομισμάτων – και της ιστορίας του ελληνικού νομίσματος γενικότερα – μέσα σε λίγες σελίδες. Μέσα απ’ αυτά προβάλλει η πολυκύμαντη οικονομική αλλά και κοινωνικοπολιτική ιστορία της χώρας μας, μιας μικρής και φτωχής χώρας που η Ανεξαρτησία την βρήκε με δημόσιο εξωτερικό χρέος 2.800.000 αγγλικών λιρών – το Δάνειο της ανεξαρτησίας (1825) όπως αποκλήθηκε - από το οποίο εισέπραξε καθαρά μόνον τα μισά!

Για να ενισχυθεί ο εθνικός αγώνας, η επαναστατική κυβέρνηση διά του «Εκτελεστικού» έδωσε οιονεί χαρτονομίσματα το 1822 (κατά αντιγραφή των γαλλικών «ασσινιάτων» σε αξίες 100, 250, 500, 750 και 1.000 γροσίων που είχαν όμως μικρή ανταπόκριση.

Η επανάσταση του 1821 βρήκε την Ελλάδα σε μια πολυώνυμη νομισματική αθλιότητα.
Πλήθος ποικιλώνυμων νομισμάτων παρηλαύνανε στις συναλλαγές, που προέρχονταν από διάφορα κράτη. Με τη δημιουργία του νεοσύστατου ελληνικού κράτους η ανάγκη για τη δημιουργία εθνικού νομίσματος, το οποίο θα συμβόλιζε, μεταξύ των άλλων την ανεξαρτησία του ελληνικού έθνους αποτέλεσε προτεραιότητα για τη πολιτική ηγεσία των Ελλήνων.

O πρώτος κυβερνήτης της Eλλάδος, Iωάννης Kαποδίστριας, αφού «έκοψε» στην Aίγινα την πρώτη ελληνική νομισματική μονάδα τον «Φοίνικα», σύμφωνα με τις προσδοκίες του Έθνους και τις επιταγές των επαναστατικών εθνοσυνελεύσεων, ίδρυσε την Eθνική Xρηματιστική Tράπεζα απευθυνόμενος στον πατριωτισμό των Eλλήνων για ενίσχυση του κενού δημόσιου ταμείου. Παράλληλα φ ρόντισε να εκδώσει «χαρτονομίσματα» για περιορισμένη χρήση. H αρχική πρόταση προέβλεπε συνολική αξία 3.000.000 Φοινίκων αλλά η εθνική συνέλευση του Nαυπλίου περιόρισε την αξία αρχικά σε 1.000.000 και τελικά σε 500.000 Φοίνικες.

Read More

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΙΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

Το μονοτονικό επιβλήθηκε στον ελληνικό Λαό από την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ -Υπουργός Παιδείας κ. Ελευθ. Βερυβάκης- με τροπολογία που αιφνίδια προτάθηκε, κοντά στα μεσάνυχτα, όταν η Βουλή των Ελλήνων (συνεδρίαση της 11.1.1982) είχε περατώσει τη συζήτηση και είχε ψηφίσει το ένα και μόνο άρθρο του Νόμου 1228, που αποτελούσε «Κύρωση της από 11.11.1981 πράξης του Προέδρου της Δημοκρατίας περί εγγραφής μαθητών στα Λύκεια της Γενικής και Τεχνικής και Επαγγελματικής Εκπαιδεύσεως» και με αυτόν ακριβώς τον τίτλο δημοσιεύθηκε στο Α' Τεύχος του φύλλου 15/11.2.82 της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως.
Ένα κεφαλαιώδες, λοιπόν, εθνικό θέμα, το θέμα του τρόπου γραφής των λέξεων μιας πανάρχαιας γλώσσας -τρόπου καθιερωμένου με εφαρμογή πολλών αιώνων- αντιμετωπίστηκε με ασύγνωστη, ανατριχιαστική επιπολαιότητα. Διότι: α) εισάγεται προς συζήτηση με άρθρο «της προσκολλήσεως» σε θέμα νόμου άσχετο, β) εισάγεται μεσάνυχτα, όταν η πλειονότητα των βουλευτών απουσιάζει, γ) εισάγεται αιφνίδια (κι αυτό, θα ιδούμε γιατί), δ) εισάγεται αντισυνταγματικά (προσκολλημένο σε νόμο άσχετο) και ε) εισάγεται χωρίς να ερωτηθεί ούτε ο Λαός -ενώ τότε ακριβώς υποστηριζόταν πως για δύο στρατιωτικές βάσεις έπρεπε να γίνει.... δημοψήφισμα- ούτε η Ακαδημία Αθηνών, ούτε τα Πανεπιστήμια της χώρας και ιδίως οι Φιλοσο­φικές τους Σχολές, ούτε οι Εταιρίες των Συγγραφέων-Λογοτεχνών -παρά την βαρυσήμαντη απόφανση του σοφού καθηγητή και τότε Γεν. Γραμματέα της Ακαδημίας Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλου πως «Την γλώσσα την αναπτύσσουν μόνον εκείνοι οι οποίοι έχουν να ειπούν κάτι, δηλαδή οι πνευματικοί άνθρω­ποι, και όχι οι απνευμάτιστοι γλωσσοπλάστες και νομοθέτες... Οι γλωσσι­κοί νομοθέτες δεν έχουν καμιά αρμοδιότητα και ανακόπτουν απλώς την εξέ­λιξη του γλωσσικού μας πολιτισμού».

2

Υπήρξε, βέβαια, πολύ πριν από την ημερομηνία αυτή, εξαγγελία κύκλων του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο για την επιβολή του μονοτονικού αλλά για έσχατη απλοποίηση της γλώσσας μας (ωσάν να είμαστε οι άξεστοι Τούρκοι του Κε­μάλ Ατατούρκ και όχι οι φορείς της αρχαιότερης ζωντανής γλώσσας του κό­σμου...)· Στο «Δελτίο Συνδέσμου Ελληνίδων Επιστημόνων» (Οκτώβριος 1979) προαναγγέλεται πως «το μονοτονικό είναι ένα βήμα» προς την ταύτιση της γραπτής με την προφορική λαλιά (δεν μας μιμήθηκαν οι Άγγλοι και οι Γάλλοι...), δηλαδή: την κατάργηση των διφθόγγων, των πολλών ι, των δύο ε και ο, -και «σ' αυτή την επίμονη», λέει το κείμενο, «διεργασία πρωτοστατούν οι δημοσιογράφοι, οι προκηρυξιογράφοι-τοιχοκολλητές, οι μπροσουροποιοί, μανιφεστογράφοι... που θα λυτρώσουν τη γλώσσα μας από την σκουριά αιώνων». Μόνο αυτοί είναι αρμόδιοι...

3

Καμιά προγενέστερη ευρεία, ανοιχτή και ελεύθερη συζήτηση δεν σημειώ­θηκε στην χώρα για το μέγα αυτό θέμα μετά από εκείνη την παλιά, αλήστου μνήμης «Δίκη των τόνων», που απόμεινε χωρίς συνέχεια και σποραδικές εδώ κι εκεί απόψεις. Η μόνη που φαίνεται ρωτήθηκε -γιατί ούτε τα Κόμματα ενη­μερώθηκαν, όπως αμέσως θα φανεί- ήταν μια Επιτροπή που συγκρότησε όπως ήθελε ο τότε Υπουργός Παιδείας καθώς και το περιλάλητο ΚΕΜΕ του ίδιου Υπουργείου. Τι ακριβώς αποφάνθηκε η Επιτροπή και τι είπε το ΚΕΜΕ σαφώς, δεν γνωρίζουμε, ούτε αν υπήρξε και τι ακριβώς υποστήριξε η μειοψη­φία. Αλλά ούτε και η Εθνική Αντιπροσωπεία το εγνώριζε, όταν τα μεσάνυχτα της 11.2.1982 εισήχθη εντελώς αιφνίδια το άρθρο της προσκολλήσεως σε αλλότριο νόμο, η παρονυχίδα στο νόμο περί εγγραφής μα­θητών στα Λύκεια κ.λπ. Πάντως, ανακοινώνουμε τα ονόματα των μελών της με βαρύτατες εθνικές ευθύνες Επιτροπής εκείνης, για να αναλάβει καθένα την προσωπική του ευθύνη και να μη τους λησμονήσει ο ελληνικός Λαός, που τον έσωσαν, φαίνεται, από την αγραμματοσύνη και την διασπάθιση χρόνου και χρήματος...: Καθηγ. Εμμ. Κριαράς πρόεδρος, Φάνης Κακριδής καθηγ. Παν/μίου, Χρίστος Τσολάκης φιλόλογος, Βασ. Φόρης φιλόλογος, Δημ. Τομπαϊδης σύμβουλος ΚΕΜΕ, Χρ. Μιχαλές Πρόεδρος της ΟΛΜΕ, Απόστ. Κοτλίττας διδάσκαλος, Αλόη Σιδέρη φιλόλογος της ΟΙΕΛΕ.
Όλα αυτά σημαίνουν, κατά την γνώμη μας, ότι ο αρμόδιος Υπουργός χειρίστηκε το κολοσσιαίο θέμα αλλαγής της γραφής της γλώσσας μας μετά τόσους αιώνες αδιάλειπτης πρακτικής αντιλαϊκά, ως ένα θεματάκι που με μια Επιτροπούλα και με μιά-δυό συνεδριάσεις του ΚΕΜΕ τακτοποι­είται....

4

Τα πρακτικά της συνεδρίασης εκείνης της Βουλής των Ελλήνων, της αιφνίδια κρισιμότατης, παρέχουν συγκλονιστικές πληροφορίες και στοιχειοθετούν τον χαρακτηρισμό της πράξης ως σκανδάλου. Λοιπόν:

α) Προς τα μεσάνυχτα της 11.1.1982 είχε περατωθεί η συζήτηση για την εγγραφή μαθητών των Λυκείων, οπότε τελείως αιφνίδια εισάγεται, της προσκολλήσεως καθώς είπαμε, ως άρθρο 2, ένα εντελώς άσχετο -και εθνικώς μέγα- θέμα: η επιβολή του μονοτονικού (γιατί άλλο πράγμα είναι η αναγνώριση μιας πραγματικότητας που υπάρχει και λειτουργεί, όπως έγινε με την δημοτική γλώσσα, και άλλο η αυταρχική επιβολή μιας ανύπαρκτης πραγματικότητας).

β) Μετά από μιαν άτυχη παρέμβαση του Ευάγγελου Αβέρωφ, που ερώτη­σε ποιο είδος μονοτονικού σκέφτεται να εφαρμόσει η Κυβέρνηση και που η αδεξιότητα του αρμόδιου Υπουργού φανέρωσε πως το θέμα δεν τον είχε κα­θόλου απασχολήσει...- και μετά από την ακατάσχετη, ανοημάτιστη φλυαρία κάποιων βουλευτών, παρεμβαίνει ο τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της τότε Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (σελ. 456 των Πρακτικών της Βουλής) και επισημαίνει διαμαρτυρόμενος τα ακόλουθα:

1. Το άρθρο αυτό περί μονοτονικού «προστίθεται σήμερα, την τελευταία ώρα... αιφνιδιαστικώς. Αναφέρεται σε ένα μέγα θέμα...».

2. Ζητεί να μετατεθεί στην επόμενη συνεδρίαση της Βουλής η συζήτηση του άρθρου περί μονοτονικού. «Δεν είναι δυνατόν να έχει η Κυβέρνηση την απαίτηση να μας φέρνει το θέμα αυτό το μέγα, αιφνιδιαστικά, και να απαιτεί να το ψηφίσουμε και μετά την 12ην (νυκτερινή)». «Η τροπολογία» (Θεέ και Κύριε, με... τροπολογία μεσονύκτια αλλάζει αιφνί­δια η γραφή των λέξεων που είχε επί αιώνες τηρηθεί!) «αναφέρεται σ' ένα πολύ σοβαρό θέμα».

3. Ανακοινώνει ότι αν η Κυβέρνηση επιμείνει, η Αξιωματική Αντιπολίτευση είναι υποχρεωμένη να αποχωρήσει από την Αίθουσα (σελ. 456, β' στήλη).

4. Δευτερολογεί ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κι επισημαίνει και πάλι (σελ. 457): α) τη σοβαρότητα του θέματος, β) ότι κακώς αυτό προτείνε­ται με τροπολογία, γ) ότι κακώς καλείται η Βουλή να το συζητήσει μετά το μεσονύκτιο, δ) ότι έτσι καθώς έρχεται «ένα τέτοιο θέμα», αιφνίδια, η Αντιπολίτευση δεν έχει προλάβει να προετοιμαστεί, να το διαβάσει, να ενημερωθεί. «Δεν έχουμε κανένα φάκελλο... καμία προετοιμασία. Δεν έχει καμία σχέση με το συζητούμενο νομοσχέδιο. Είναι σαφές ότι είναι αντισυνταγματική η τροπολογία... Δώστε μας το χρόνο να προετοιμαστούμε...».

γ) Από μέρους του ΚΚΕ η κ. Μαρία Δαμανάκη παρεμβαίνει δύο φορές (σελ. 457, β' στήλη) και ζητεί και εκείνη αναβολή, γιατί «το Σώμα έχει κουραστεί» -ίσως δεν θέλει να πει ότι δεν υπάρχει πια απαρτία. Άλλα ο προεδρεύ­ων κ. Μιχ. Στεφανίδης αποκρίνεται σε όλα αυτά με τα εξής αμίμητα (σελ. 457, β' στήλη): «Είναι απαράδεκτο και αδιανόητο για τον Ελληνικό Λαό, ο οποίος όταν πληροφορηθεί τη συζήτηση αυτή που γίνεται εδώ, θα αισθανθεί απογοήτευση» (μόνο γι' αυτό...).

δ) Ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επανέρχεται (σελ. 458, α' στήλη) για να επισημάνει πως «η Κυβέρνηση και το Προεδρείο επιμένουν εις αυτόν τον αντιδημοκρατικόν και αντικοινοβουλευτικόν τρόπον της συζη­τήσεως αυτής της τροπολογίας. Εφ' όσον η Κυβέρνηση και το Προεδρείο επιμένουν... υπό τάς συνθήκας αυτάς λυπούμεθα ειλικρινώς, αλλά δεν δυ­νάμεθα να παρακολουθήσουμε την συζήτηση και είμεθα υποχρεωμένοι να αποχωρήσουμε (και οι βουλευτές της "Νέας Δημοκρατίας" ΑΠΟΧΩΡΟΥΝ από την αίθουσα)».

5

Έτσι, το έγκλημα κατά της γλώσσας μας πραγματοποιήθηκε: με τρόπο σκανδαλώδη, αιφνίδιο, απροετοίμαστο και αντισυνταγματικό, και αν κρί­νουμε από την φλυαρία που επακολούθησε, την επιπόλαιη και αξιοδάκρυτη, η άσχετη αυτή, βαρυσήμαντη τροπολογία περί επιβολής του μονοτονικού στον ελληνικό Λαό ψηφίστηκε γύρω στις 2 η ώρα μετά τα μεσάνυχτα, για να επαληθευθεί ακόμη μια φορά το λεγόμενο από τον λαό μας: της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά...
Από πόσους ψηφίστηκε η τροπολογία αυτή; Κατά δήλωση του αείμνηστου Παναγ. Κανελλόπουλου -δεν ήταν παρών στην συνεδρίαση, αφού ουδείς εγνώριζε πως η Κυβέρνηση αιφνίδια θα εισήγαγε προσκολλημένο σε άσχετο, επουσιώδη νόμο, τέτοιο μέγιστο εθνικό θέμα για συζήτηση- ψηφίστηκε από όχι περισσότερους από 30 (τριάντα) βουλευτές! Την πληροφορία επαναλαμβάνει ο ποιητής-ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος («Έθνος» της 8.5.1990). Ό, τι λοιπόν έπλασαν αιώνες, στις 2 μετά τα μεσά­νυχτα το εγκρέμισαν 30 περίπου βουλευτές... Σκανδαλώδης, επιπόλαιη πρά­ξη αντεθνικής βαρύτητας.

6

Ο νόμος, έτσι που χαλκεύτηκε, δημοσιεύτηκε, καθώς μνημονεύσαμε πριν, στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως με άλλο τίτλο και χρειάζεται υπερβολική φαντασία για να τον ανακαλύψει κανείς.
Και όμως, ουδείς είχε τότε, ούτε τώρα, ζητήσει από την Πολιτεία την επιβολή του μονοτονικού. Το αίτημα του αιώνα μας για τη γλώσσα μας υπήρξε σταθερά ένα και μόνο: η αναγνώριση της δημοτικής, της γλώσ­σας του Εθνικού μας Ύμνου, ως της μοναδικής σήμερα γλώσσας του ελλη­νικού Λαού. Και την αναγνώριση αυτής της πραγματικότητας -όχι την αιφνίδια επιβολή μιας νέας εντελώς πραγματικότητας-πραγματοποίησε η μεταδικτατορική Κυβέρνηση του κ. Κωνσταντίνου Καραμανλή με Υπουργό Παιδείας τον κ. Γεώργιο Ράλλη, προσφέροντας στους μαθητές και στο Λαό μια απλοποιημένη και αρκετά συγχρονισμένη Νεοελληνική Γραμματική, που αντιμετωπίζει όλες σχεδόν τις εμπλοκές τονισμού των λέ­ξεων που βασάνιζαν τις παλιότερες γενιές, και κάνει εύκολο, εναρμονισμέ­νο το έργο του τονισμού -υπογραμμίζοντας συγχρόνως πως το μέγα χρέος, για δεκαετίες ίσως, όλων μας, είναι να μάθουμε να γράφουμε και να χρησι­μοποιούμε σωστά, όμορφα τη δημοτική.

7

Τότε βέβαια, αμέσως μετά την δικτατορία (με προδρόμους, πριν από την δικτατορία, δυο εφημερίδες της Θεσσαλονίκης που, ωστόσο, διατηρούσαν ένα σημάδι στη θέση των πνευμάτων και τόνιζαν όλες τις λέξεις), είχαν αρχί­σει κάποιες εφημερίδες της Αθήνας να εφαρμόζουν το μονοτονικό -για λό­γους οικονομικούς, όπως δήλωναν, για να κερδίσουν χρόνο στη στοιχειοθέ­τηση και στις διορθώσεις. Αλλά ποιος σοβαρός άνθρωπος θα διανοούνταν να υποστηρίξει ποτέ ότι εκδότες, φωτοσυνθέτες και διορθωτές θα καθορί­ζουν πώς θα γράφεται η γλώσσα; Η γλώσσα μας αποτελεί πνευματικό και ιστορικό γεγονός κρυσταλλωμένο μέσα στους αιώνες και δεν μπορεί να υπο­κύπτει σε πενιχρά χρησιμοθηρικά κριτήρια, όταν άλλες, νεότερες γλώσσες δεν τα δέχονται. Ούτε είναι λογικό -για να μην ειπούμε πως είναι καταγέλαστο- ανάλογα με τη στάθμη γλωσσικής μόρφωσης της πλειοψηφίας, ίσως, του λαού σε μια δεδομένη ιστορική περίοδο, η υπεύθυνη Πολιτεία να αυξάνει ή να περιορίζει τις αξιώσεις στη γλώσσα, ώστε η γλώσσα κάθε φορά -άθυρμα πλέον- να προσαρμόζεται στην οκνηρία των πολλών και όχι οι πολλοί στην αρετή της γλωσσικής παιδείας.

8

Μετά τη δημοσίευση του νόμου, άρχισε να εφαρμόζεται ένα εκτεταμένο σχέδιο φανατικής γλωσσικής και υλικής καταστροφής:

α) τρομοκρατήθηκαν από την Εξουσία όλοι οι υπάλληλοι του Δημοσίου και των Δημοσίων Οργανισμών (ξεχωριστά οι εκπαιδευτικοί, βέβαια), μη τυχόν και αντιδράσουν, και δεν εφαρμόσουν το μονοτονικό.

β) Καταστράφηκαν χιλιάδες χιλιάδων βιβλία εκπαιδευτικά, αξίας πολλών εκατομμυρίων, επειδή η γλώσσα τους ήταν δημοτική πολυτονική, και ξαναστοιχειοθετήθηκαν μονοτονικά -ωσάν τα πνεύματα και οι τόνοι να εμπόδιζαν την ανάγνωσή τους από τους μονοτονιστές, ενώ το αντίθετο λογι­κά συμβαίνει: όταν για κάποιον αναγνώστη λείπουν κάποια σημεία γνωρι­μίας και τονισμού των λέξεων, αυτός δυσκολεύεται να διαβάσει ένα κείμενο και χάνει χρόνο.

γ) Ναυάγησε η διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής -της κληρονομιάς μας- στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και στις Φιλοσοφικές Σχολές.

δ) Άρχισε η βιαστική, ασθματική και άκριτη «μετάφραση» των Βασικών Νόμων του Κράτους, πριν προλάβει να δουλευτεί με την κρατική πρακτική η δημοτική γλώσσα, αλλά για να περάσει, μαζί με τη δημοτική, και το μονοτονικό -με προφανή βιασμό του ρυθμού εξέλιξης και κάθαρσης της γλώσσας μας, αλλά και της νόμιμης αναχώνευσης και μίξης των στοιχείων της.

9

Αμέσως μετά από αυτή την αιφνίδια, βίαιη αλλαγή, αρκετοί μορφωμένοι Έλληνες -κάποιοι από αυτούς με το αγιάτρευτο «σύνδρομο του προοδευτισμού»...- εκοιμήθηκαν, καθώς θα έλεγε ο Λαός μας, πολυτονιστές και την επόμενη κιόλας ημέρα, χωρίς να αναρωτηθούν ή να ρωτήσουν τί και πώς, εξύπνησαν μονοτονιστές. Αιφνίδια, τα χαράματα της 11ης προς την 12η Ιανουαρίου 1982, μετά από μια ολόκληρη ζωή, κατάλαβαν τί δεν ήταν γράφοντας επί τόσες πριν δεκαετίες. Κι από τότε, υποστηριχτές των 30 βουλευτών που νυσταγμένοι εψήφισαν το μονοτονικό, δεν έπαψαν να το εφαρμόζουν και να το κηρύττουν, τονίζοντας τα οικονομικά, χρονικά και μορφωτικά του οφέλη.
Ρωτούμε: Ποια αρχαία γλώσσα, φυσιολογικά και αβίαστα εξελισσόμενη μέσα στους αιώνες, εφάρμοσε εκπτώσεις στις αξιώσεις ιστορικής μνήμης και ακρίβειας, υποκύπτοντας σε μη γλωσσικά, δηλαδή δικά της, αυτόνομα και όχι εμπορευματολογικά κριτήρια; Τότε, αν τέτοια κριτήρια ισχύσουν, η γλώσσα μας, χαροποιώντας τους οκνηρούς, ημιμαθείς, καθώς και τις πολυε­θνικές των ηλεκτρονικών υπολογιστών, έπρεπε να εφαρμόσει το λατινικό αλφάβητο -οπότε πολλά τα οικονομικά και άλλα υλικά οφέλη... Και όμως, όλες οι γλώσσες με μακρό παρελθόν -και όχι τόσο μακρό όσο η ελληνική- είναι δύσκολες, απαιτητικές, πυκνές σε μνήμη σημειολογική, και αρνούνται να υποταγούν σε κριτήρια χρησιμοθηρικά. Μετά από συζητήσεις 100 και πλέον ετών, η γαλλική γλώσσα πέρυσι δέχτηκε κάποιες δειλές αλλαγές -στην πραγματικότητα: εναρμονίσεις- μετά από μηνών δημόσιες συζητήσεις, αλλά κι αυτές τις πενιχρές, δικαιολογημένες λογικά αλλαγές, τελικά τις απέκρου­σε η Γαλλική Ακαδημία -νόμιμος φρουρός της γλώσσας του Λαού.
Και εκείνοι δεν έχουν το βαρύ, ιερό χρέος να προασπίσουν, καθώς εμείς, που είμαστε και οι μόνοι, τα αρχαία μας Κείμενα, που χωρίς τόνους και πνεύματα δεν νοούνται. Και είναι γνωστή η νικηφόρα αντίσταση των Ισπανών στην ιταμή αξίωση των πολυεθνικών εταιριών για να καταργήσουν το ψηφίο η~.

10

Με τον αιφνίδιο, αντισυνταγματικό τρόπο που επιβλήθηκε μεταμεσονύχτια το μονοτονικό, κανείς δεν θέλησε να συνειδητοποιήσει, ούτε ο απληρο­φόρητος Υπουργός τότε Παιδείας, πώς δημιουργήθηκε με τη συνεργεία 30 βουλευτών, της πενιχρότερης που γίνεται μειοψηφίας της Βουλής των Ελλήνων, ένας νέος γλωσσικός διχασμός του Λαού μας.
Τότε δημοσιεύτηκε και η ακόλουθη Διακήρυξη Ελλήνων Συγγραφέων:
«Πιστεύαμε πως η πράξη της Πολιτείας με την οποία, πριν λίγα χρόνια, αναγνώρισε την δημοτική ως την μοναδι­κή γλώσσα του Έθνους μας σήμερα, θα λύτρωνε τον λαό μας από την μάστιγα ενός, πολιτικοποιημένου μάλιστα γλωσσικού ζητήματος και θα ήταν η απαρχή μιας βαθύτερης μελέτης και γνώσης της γλώσσας, μιας συνειδητότερης χρήσης και γραφής των λέξεών της.
Αντί γι' αυτό, με λύπη μας είδαμε να δημιουργείται τε­χνητά, αμέσως, ένα νεόμορφο γλωσσικό πρόβλημα, το πρό­βλημα του τονισμού των λέξεων στον γραπτό λόγο και, μαζί μ' αυτό, να συζητείται κιόλας το θέμα της γραφής των λέξε­ων από μερικούς, δηλαδή η πλήρης εξάρθρωση της ελλη­νικής γλώσσας. Κι εκείνοι που δημιούργησαν το πρόβλημα αυτό, φρόντισαν να το πολιτικοποιήσουν, χωρίς ν' αντιλαμ­βάνονται ότι, αναθέτοντας στην Πολιτεία πάλι την λύση του, ανελάμβαναν απέναντι στο Έθνος βαρύτατη ευθύνη. Κι έτσι έχουμε νέα γλωσσική εμπλοκή στην Ελλάδα.

Επειδή όμως:

1. Οι λέξεις, όπως μας τις παρέδωσαν οι πατέρες του Δημοτικισμού, γράφονται έτσι επί 2000 τώρα χρόνια, έχο­ντας κρυσταλλώσει παράδοση αξιοσέβαστη, ακόμη κι από τους ξένους·

2. το πώς θα γράφονται οι λέξεις είναι πάντοτε αρμοδιό­τητα αποκλειστική των συγγραφέων ενός τόπου και ποτέ άλλων παραγόντων της ζωής·

3. το κύριο χρέος μας σήμερα είναι να μάθουν να μιλούν και να γράφουν οι Έλληνες σωστά την παραδομένη δημοτι­κή·

4. οι απλοποιήσεις της γλώσσας μας τα τελευταία χρόνια περιόρισαν στο ελάχιστο τις δυσκολίες τονισμού των λέξε­ών της,

διακηρύσσουμε ότι:

δεν δεχόμαστε οποιαδήποτε αλλαγή στην γραφή των λέ­ξεων της γλώσσας μας και θα συνεχίσουμε να γράφουμε και να τυπώνουμε τα βιβλία μας με σέβας προς την ζωντα­νή γλωσσική παράδοση και την πλήρη μορφή των λέξεων, όπως μας δίδαξαν οι πατέρες του Δημοτικισμού και οι με­γάλοι Νεοέλληνες συγγραφείς.

Οι συγγραφείς:
Νίκος Αθανασιάδης, Τάσος Αθανασιάδης, Έφη Αιλια­νού, Ορέστης Αλεξάκης, Κώστας Ασημακόπουλος. Τάκης Βαρβιτσιώτης, Όλγα Βότση, Νικηφόρος Βρεττάκος, Πέ­τρος Γλέζος, Μαργαρίτα Δαλμάτη, Διαλεχτή Ζευγώλη-Γλέζου, Λιλή Ζωγράφου, Νανά Ησαΐα, Ιουλία Ιατρίδη, Πάνος Καραβιάς, Αντρέας Καραντώνης, Ζωή Καρέλλη, Γρηγ. Κασιμάτης, Τάσος Κορφής, Γιωργής Κότσιρας, Β. Κωνσταντίνος, Χριστόφορος Λιοντάκης, Ν.Κ. Λούρος, Χρήστος Μαλεβίτσης, Γ. Μανουσάκης, Μελισσάνθη, Ε.Ν. Μόσχος, Δημήτρης Μυράτ, Έλλη Νεζερίτη, Θεόδ. Ξύδης, Θ. Παπαθανασόπουλος, Δημ. Παπακωνσταντίνου, Λένα Παππά, Π. Β. Πάσχος. Γ. Πατριαρχέας, Ν. Γ. Πεντζίκης, Ε.Ν. Πλάτης, Αλέξης Σολομός, Τατιάνα Σταύρου, Γεωρ­γία Ταρσούλη, Φώφη Τρέζου, Ιωάννου Τσάτσου, Κώ­στας Ε. Τσιρόπουλος, Θ.Δ. Φραγκόπουλος, Νίκος Φωκάς, Παναγιώτης Φωτέας, Ερρίκος Χατζηανέστης, Ντίνος Χριστιανόπουλος».

Το Μανιφέστο αυτό, που προκάλεσε οργή, ύβρεις και συκοφαντήσεις-λιβελλογραφήματα των οψίμων μονοτονιστών, ακολούθησαν πλήθος γνώμες εξεχόντων ανθρώπων του πνευματικού μας πολιτισμού -και μόνο αυτά θα αναχαίτιζαν μιαν ευαίσθητη, με εθνική συνείδηση Κυβέρνηση και θα την έφερναν σε αυτο-επίγνωση, ώστε τουλάχιστο να θέσει σε ευρύτατη, λαϊκή συζήτηση το θέμα και να μην επιμείνει στην αυταρχική επιβολή του μονοτονικού.


Ο Οδυσσέας Ελύτης εδήλωσε:

«Εγώ είμαι υπέρ του παλαιού συστήματος, εναντίον του μονοτονικού και υπέρ της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών. Είναι η βάση για να ξέ­ρεις την ετυμολογία των λέξεων. Η σημερινή κακοποίηση της γλώσσας με ενοχλεί και αισθητικά. Θέλω να δω γραμμένο "καφενείον" κι ας μην το προ­φέρουμε το «ν». Τώρα, όλες οι λέξεις έχουν μια τρύπα».


Ο Νικηφόρος Βρεττάκος υπογράμμισε:

«Υπερτιμήθηκε η άποψη ότι διευκολύνει τους μαθητές, κάτι που, ίσως, είναι αντιπαιδαγωγικό. Υπάρχει, άλλωστε και μια παράδοση που εκφράζει την άποψη μεγάλων παιδαγωγών, οι οποίοι επιμένουν ότι το παιδί πρέπει να κοπιάζει για να γίνει άνθρωπος ικανός, ώστε στη ζωή του ν' αντιμετωπίσει όλες τις αντιξοότητες. Υποστηρίχτηκε, επίσης, υπέρ του μονοτονικού και η άποψη ότι διευκολύνονται οι τυπογράφοι και οι στοιχειοθέτες, γενικά, και ότι οι εκδόσεις, πάλι γενικά, γίνονται οικονομικότερες.
Παραγνωρίστηκαν, όμως, οι λόγοι που επέβαλαν στους "Αλεξανδρινούς χρόνους την καθιέρωση των τόνων, οι οποίοι ισχύουν και σήμερα. Πολλές φορές, τα γραπτά μου δεν διαβάζονται σωστά όταν τυπώνονται στο μονοτονικό. Ας ελπίσουμε ότι θα επανεξεταστεί μελλοντικά το θέμα κι ότι θα επι­κρατήσουν σωφρονέστερες απόψεις».


Ο Κορνήλιος Καστοριάδης ετόνισε:

«Τώρα για το μονοτονικό. Αν δεν θέλετε κύριοι του Υπουργείου να κάνετε φωνητική ορθογραφία, τότε πρέπει ν' αφήσετε τους τόνους και τα πνεύματα, γιατί αυτοί που τους βάλανε, ξέρανε τι κάνανε. Δεν υπήρχαν στα αρχαία ελληνικά, γιατί απλούστατα υπήρχαν μέσα στις ίδιες τις λέξεις. Αυτοί, οι Κριαράς και οι άλλοι (...) που έκαναν αυτές τις μεταρρυθμίσεις -αυτό παρακαλώ να γραφτεί στις εφημερίδες- δεν ξέρουν τι είναι γλώσσα. Δεν ξέρουν αυτό που γνώριζε η κόρη μου στα τρία της χρόνια. Μάθαινε μία λέξη και μετά έψαχνε για τις συγγενείς της. Αυτό είναι μια γλώσσα. Ένα μάγμα, ένα πλέγμα, όπου οι λέξεις παράγονται οι μεν από τις δε, όπου οι σημασίες γλιστράνε από τη μια στην άλλη, είναι μια οργανική ενότητα από την οποία δεν μπορείς να βγάλεις και να κολλήσεις πράγματα, δυνάμει μιας ψευτοκυβέρνησης, καθισμένος σ' ένα γραφείο στο υπουργείο Παιδείας. Η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων είναι η κατάργηση της ορθογραφίας, που είναι τελικά η καταστροφή της συνέχειας. Ήδη τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη, γιατί αυτοί είναι γεμάτοι από τον πλούτο των αρχαίων ελληνικών. Δηλαδή πάμε να καταστρέψουμε ό,τι κτίσαμε πριν λίγα χρόνια; Αυτή είναι η δραματική μοίρα του σύγχρο­νου ελληνισμού».
Ακολούθησαν διαμαρτυρίες, δημόσιες συζητήσεις, προσφυγές. Η Κυβέρνηση έμεινε ασυγκίνητη, πιστεύοντας πως από χρόνο σε χρόνο θα κέρδι­ζε με καταναγκασμό, τρομοκράτηση, διαδόσεις πως δεν υπάρχουν πια γρα­φομηχανές πολυτονικές, ούτε τυπογράφοι πολυτονιστές, πως το Κράτος δεν αγοράζει τάχα βιβλία πολυτονικά, πως θα επιβαλλόταν τελικά το μονοτονικό. Ερωτούμε όμως: μπορεί μια εξαναγκαστική πρακτι­κή 8 χρόνων να ανατρέψει παράδοση πρακτικής πολλών αιώνων; Ας μας απαντήσουν οι υπεύθυνοι.
Πάντως, και τα παιδιά μας, στα δίσεχτα αυτά χρόνια, δεν έμαθαν καλύτε­ρα τη γλώσσα μας, επειδή καταργήθηκαν τόνοι και πνεύματα, και τα γραπτά τους, κατά γενική ομολογία, κάθε χρόνο είναι και πιο αξιοθρήνητα, πειστή­ρια γλωσσικής διάλυσης. Η πλειονότητα των συνειδητών συγγραφέων μας εξακολουθεί να γράφει πολυτονικά -και των νέων συγγραφέων μας επίσης, όχι μόνο των παλιότερων,- σπουδαία περιοδικά και διαπρεπείς εκδοτικοί Οίκοι εξακολουθούν να χρησιμοποιούν το πολυτονικό και ο Λαός επιμένει. Ιερή εθνική επιμονή, αξιοθαύμαστη αντίσταση στην καταστροφή.

11

Συμπεραίνουμε:

1. Η επιβολή του μονοτονικού υπήρξε α) άκαιρη, β) αυθαίρετη, γ) αυταρ­χική, δ) αιφνίδια, ε) αντισυνταγματική, στ) δεν έγινε από τον Λαό μας, και κυρίως από τους ειδικά ενδιαφερομένους, αποδεκτή. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα αληθινό Σκάνδαλο πανεθνικής σημασίας.

2. Η «Νέα Δημοκρατία» ΔΕΝ ΔΕΣΜΕΥΤΗΚΕ να εφαρμόσει το μονοτονικό. Ο σημερινός Πρωθυπουργός κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αντιστά­θηκε προσωπικά στην εσπευσμένη, καταστροφική εκείνη πράξη και διέταξε την αποχώρηση όλων των βουλευτών της τότε Αξιωματικής Αντιπολίτευ­σης από την μεταμεσονύχτια συνεδρίαση της Βουλής. Επομένως, ούτε το Κόμμα, ούτε ο Πρωθυπουργός, ούτε οι Υπουργοί του, ούτε οι βουλευτές του έχουν ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΔΕΣΜΕΥΣΗ και υποχρέωση να εφαρμόσουν και να επιμείνουν στο μονοτονικό. Δεν συνέπραξαν, ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΑΝ στην χάλκευση του Σκανδάλου αυτού.

12

Ζητούμε:

1. Να διατάξει η Κυβέρνηση και να αρχίσει ο αξιότιμος κ. Υπουργός Παιδείας, σε συνεργασία με την κ. Υπουρ­γό Πολιτισμού, την επανασυζήτηση περί μονοτονικού. Την ανοιχτή, δημοκρατική και άφοβη συζήτηση και να κληθούν σ' αυτό τον αντιαυταρχικό διάλογο όλοι οι αρμόδιοι: η Ακαδημία Αθηνών, τα Πανεπιστή­μια, τα Σωματεία Λογοτεχνών.

2. Να επιτρέψει αμέσως η Κυβέρνηση ώστε όλοι οι κρατικοί λειτουργοί και των τριών Εξουσιών της Δημοκρατίας να μπορούν, αν κριθούν, ελεύθε­ρα να γράφουν πολυτονικά, χωρίς φόβο και οποιαδήποτε πίεση.

3. Να τεθούν τα συμπεράσματα των συζητήσεων αυτών, αν όχι στην άμε­ση κρίση, όπως θα άρμοζε, των Ελλήνων με σαφές δημοψήφισμα, στην Εθνική Αντιπροσωπεία και σε ειδική συνεδρίαση έγκαιρα και πλήρως προετοιμασμένη, ώστε εκείνη να αποφασίσει ελεύθερα, υπεύθυνα, ελλη­νικά.

Αθήνα, Σεπτέμβριος 1991

Read More

ΑΜΦΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΑΓΓΕΙΑ

Σας παρουσιάζουμε έναν κατάλογο, των Αγγείων που χρησιμοποιούσαν στην αρχαία Ελλάδα, για να γνωρίσετε καλύτερα τις ονομασίες και τον τρόπο χρήσης τους σε κάθε σπίτι και σε κάθε έργο τέχνης της αρχαίας Ελληνικής κοινωνίας. Ο κατάλογος είναι σε αλφαβητική σειρά για ευκολότερη κατανόηση αλλά και μελλοντική εύρεση.

Αλάβαστρον - Μικρό, επιμήκες και στενόστομο αγγείο για αρωματικά έλαια, χρησιμοποιούμενο κυρίως στον γυναικείο καλλωπισμό.

Αμφορεύς - Μεγάλο κλειστό αγγείο με δύο κάθετες λαβές για τη μεταφορά ή αποθήκευση κυρίως υγρών αλλά και στερεών. Υπάρχουν πολλοί τύποι αμφορέων όπως οι μονοκόμματοι (που, πιθανότατα, τους ονόμαζαν κάδους, τύπου Α, Β και Γ), οι οξυπύθμενοι (που χρησιμοποιούνταν στο διαμετακομιστικό και υπερπόντιο εμπόριο, κυρίως κρασιού), οι παναθηναϊκοί, οι αμφορείς με λαιμό, οι νικοσθενικοί, οι αμφορείς SOS (επίσης για διαμετακομιστικό και υπερπόντιο εμπόριο, κυρίως λαδιού), οι τυρρηνικοί, οι τύπου Nola, οι αμφορείς - κάδοι (bail - amphorae). Υπάρχουν ακόμη και οξυπύθμενοι αμφορίσκοι για αρωματικά έλαια.

Αρύβαλλος - Μικρό, σφαιρικό και στενόστομο αγγείο για το λάδι που χρησιμοποιούσαν οι αθλητές για να αλείφουν τα σώματά τους.

Αρύταινα - βλ. στη λέξη κύαθος

Αρυτήρ - βλ. στη λέξη κύαθος

Ασκός - Μικρό και στενόστομο αγγείο για υγρά (κυρίως για λάδι).

Δίνος - Έτσι ονομάζεται λανθασμένα ο λέβης (βλ. λέξη).

Εξάλειπτρον - Μικρό ανοιχτό αγγείο με χαμηλή βάση για αρωματικά έλαια ή ρευστές αλοιφές. Το χρησιμοποιούσαν στον γυναικείο καλλωπισμό ή σε πρακτικές που είχαν σχέση με νεκρούς. Ονομάζεται συχνά και πλημοχόη, όταν έχει κάλυμμα και ψηλό πόδι, και λανθασμένα κώθων (βλ. λέξη).

Επίνητρον ή Όνος. - Ειδικό σκεύος, όχι αγγείο, επάνω στο οποίο οι γυναίκες έτριβαν το μαλλί.

Επίχυσις - Είδος στενόστομης κανάτας, οινοχόης (βλ. λέξη), ιδιαίτερα αγαπητής στην κατωιταλιωτική κεραμική και μάλιστα της Απουλίας και της Λευκανίας.

Κάδος - βλ. στη λέξη αμφορεύς

Κάλαθος - Ανοιχτό αγγείο χωρίς λαβές, διαφόρων μεγεθών. Σε μεγάλους καλάθους στοίβαζαν οι γυναίκες το μαλλί.

Κάλης - βλ. στη λέξη υδρία

Κάλυξ - Αγγείο πόσεως με κωνικό πόδι και δύο οριζόντιες λαβές, ιδιαίτερα συχνό στη χιακή κεραμική.

Κάνθαρος - Αγγείο πόσεως με δύο, συνήθως ψηλές, κάθετες λαβές. Είναι το συνηθισμένο κρασοπότηρο του Διονύσου αλλά συχνά και του Ηρακλή. Στη Βοιωτία, που ήταν ιδιαίτερα συχνός, αλλά και στη Λακωνία, είχε χθόνιο συμβολισμό. Υπάρχουν αρκετοί τύποι του σχήματος.

Κέρνος - Τελετουργικό σκεύος που συνήθως αποτελείται από πολλά μικρά αγγεία, κατάλληλα να δεχτούν προσφορές.

Κοτύλη - Αγγείο πόσεως με δύο οριζόντιες λαβές, πολύ συνηθισμένο στην Κόρινθο. Μοιάζει με τον σκύφο (βλ. λέξη), μόνο που τα τοιχώματά του είναι πιο πλαγιαστά.

Κρατήρ - Μεγάλο ανοιχτό αγγείο για τη μείξη του κρασιού με το νερό. Οι αρχαίοι έπιναν το νερωμένο κρασί, με συνήθη αναλογία τρία μέρη νερό και μία κρασί. Υπάρχουν πολλοί τύποι κρατήρων: οι κιονωτοί (πολύ συνηθισμένοι στην Κόρινθο, γι' αυτό και αποκαλούνται συχνά κορινθιακοί ή κορινθιουργείς), οι ελικωτοί (ονομάζονται και λακωνικοί), οι καλυκωτοί, οι κωδωνόσχημο και οι κρατήρες χαλκιδικού τύπου.

Κύαθος - Μικρό ανοιχτό αγγείο με μία μακριά κάθετη λαβή, κατάλληλο για άντληση υγρών. Ένα παρόμοιο σχήμα στα ελληνιστικά χρόνια ονομάζεται αρυτήρ. Ένα ανάλογο μεταλλικό σκεύος με μακριά λαβή, μορφής σημερινής κουτάλας, ονομάζεται από τους αρχαιολόγους αρύταινα.

Κύλιξ - Βασικό αγγείο πόσεως των αρχαίων. Υπάρχουν πολλοί τύποι κυλίκων : κύλικες τύπου κωμαστών, τύπου Σιάννων, μικρογραφικές (χειλωτές και ταινιωτές), τύπου Α (οφθαλμωτές), τύπου Β, τύπου Γ, τύπου γιάντες, χαλκιδικού τύπου, τύπου Kassel, τύπου Droop, κύλικες δίχως πόδι (stemless).

Κώθων - Μικρό αγγείο πόσεως με μία κάθετη λαβή (βλ. και λέξη οινοχόη). Λανθασμένα το όνομα αυτό δίνεται και στο εξάλειπτρον (βλ. λέξη).

Λάγυνος - Οινοφόρο αγγείο με χαμηλό γωνιώδες σώμα, ψηλό στενό λαιμό και μία κάθετη λαβή, πολύ διαδεδομένο στην ελληνιστική εποχή.

Λάκαινα - Αγγείο πόσεως των Λακώνων με δύο οριζόντιες λαβές κοντά στη χαμηλή βάση του.

Λέβης - Μεγάλο ανοιχτό ημισφαιρικό αγγείο χωρίς λαβές, που συνήθως στεκόταν επάνω σε ψηλό υπόστατο. Το χρησιμοποιούσαν για την ανάμειξη κρασιού με το νερό (βλ. και στη λέξη κρατήρ). Λανθασμένα το αγγείο ονομάζεται και δίνος.

Λέβης γαμικός - Το αγγείο αυτό μοιάζει με το προηγούμενο αλλά έχει και δύο κάθετες ψηλές λαβές στον ώμο του., ενώ δεν έχει πάντα ψηλό υπόστατο. Το χρησιμοποιούσαν σε γαμήλιες τελετές και σχετική είναι συχνά και η εικονογράφησή του.

Λεκάνη - Μεγάλο χαμηλό και ανοιχτό αγγείο με δύο οριζόντιες λαβές και κάλυμμα. Συχνά το έδιναν ως γαμήλιο δώρο και τότε, συνήθως, η διακόσμησή του σχετίζεται με τον κόσμο των γυναικών.

Λήκυθος - Βασικό ελαιοδόχο αγγείο, στενόστομο με μία κάθετη λαβή. Υπάρχουν αρκετοί τύποι του σχήματος αυτού. Τον 5ο αιώνα π.α.χ.χ. επικρατούν οι λήκυθοι κύριου (standard type) και δευτερεόντος τύπου (secondary type) και η λεγόμενη αρυβαλλοειδής λήκυθος με φουσκωτό και κάπως πεπιεσμένο σώμα. Οι λευκές λήκυθοι προορίζονταν αποκλειστικά για ταφική χρήση.

Λουτήριον - Μεγάλο ανοιχτό αγγείο με δύο λαβές και συνήθως με προχοή. Ορισμένες από τις χρήσεις του είχαν σχέση με το πλύσιμο.

Λουτροφόρος - Ψηλό κλειστό αγγείο με επιμήκη λαιμό. Το χρησιμοποιούσαν για γαμήλια λουτρά ή το τοποθετούσαν σε τάφους άγαμων νέων. Γι' αυτό και η εικονογραφία των αγγείων αυτών συχνά σχετίζεται με γαμήλιες τελετές ή ταφικά δρώμενα. Υπάρχουν λουτροφόροι - αμφορείς με δύο κάθετες λαβές (για άνδρες) και λουτροφόροι - υδρίες με τρεις λαβές, δύο οριζόντιες και μία κάθετη (για γυναίκες).

Λύδιον - Μικρό κλειστό μυροδόχο αγγείο με στενό ψηλό πόδι, χωρίς λαβές.

Μαστός - Αγγείο πόσεως, όχι συχνό, με σχήμα γυναικείου μαστού.

Νεστορίς - Μεγάλο αγγείο με ή χωρίς λαιμό και δύο ή τέσσερις λαβές, που απαντάται στα κατωιταλιτικά εργαστήρια της Απουλίας και κυρίως της Λευκανίας. Η χρήση του ήταν ανάλογη με αυτή του αμφορέα (βλ. λέξη).

Οινοχόη - Βασικό αγγείο άντλησης κρασιού από τους κρατήρες, με το οποίο στη συνέχεια γέμιζαν τα κρασοπότηρα. Είναι συνήθως μετρίου μεγέθους, κλειστό, με μία κάθετη λαβή και σώζεται σε πολλούς τύπους (βλ. και λέξη κώθων).

Όλπη - Είδος οινοχόης (βλ. λέξη), που ο λαιμός της δεν ξεχωρίζει από το σώμα και η λαβή της δεν ξεπερνά συνήθως το ύψος του στομίου, που είναι κυκλικό.

Πελίκη - Το όνομα αυτό δίνεται λανθασμένα σε ένα είδος αμφορέα που η μεγαλύτερη διάμετρός του βρίσκεται στο κάτω μέρος του σώματος. Λόγω της ευστάθειάς του, οι έμποροι αποθήκευαν συνήθως στο αγγείο αυτό τα πολύτιμα έλαια που διέθεταν προς πώληση.

Πίθος - Μεγάλο αποθηκευτικό αγγείο.

Πινάκιον - Ανοιχτό ρηχό αγγείο με χείλος, σαν το σημερινό πιάτο. Τα διακοσμημένα πινάκια συχνά τα ανέθεταν σε ιερά και τα αναρτούσαν ως πίνακες (βλ. και λέξη ψαροπινάκιον).

Πλαστικά αγγεία - βλ. στη λέξη ρυτόν

Πλημοχόη - βλ. στη λέξη εξάλειπτρον

Πυξίς - Μικρό αγγείο με κάλυμμα όπου οι γυναίκες έβαζαν πούδρες για τον καλλωπισμό τους ή φύλασσαν τα κοσμήματά τους. Δεν έχει λαβές, εκτός από τη σκυφοειδή πυξίδα της Σικελίας.

Ρυτόν - Αγγείο πλαστικό με τη μορφή κέρατος, κεφαλής ζώου κ.ά. Τα εντυπωσιακά αυτά αγγεία, που η αρχή τους πρέπει να αναζητηθεί στη μεταλλοτεχνία της Ανατολής, και μάλιστα της Περσίας, χρησιμοποιούνταν συνήθως ως κρασοπότηρα σε συμπόσια.

Situla - Το λατινικό αυτό όνομα αναφέρεται σε ένα καδόσχημο αγγείο με σαφή επίδραση από μεταλλικά πρότυπα. Κυρίως απαντάται στην Απουλία και την Καμπανία και το χρησιμοποιούσαν για μεταφορά υγρών. Το ίδιο όνομα δίνεται και σε ένα ψιλόλιγνο καδόσχημο αγγείο του 6ου αιώνα π.α.χ.χ., δημιουργία κεραμέων της ανατολικής Ελλάδος.

Σκύφος - Αγγείο πόσεως συνήθως με δύο οριζόντιες λαβές (σπανιότερα με μία οριζόντια και μία κάθετη). Μοιάζει με την κοτύλη (βλ. λέξη), μόνο που στον σκύφο τα τοιχώματα είναι πιο ανορθωμένα. Με τη συμβατική ονομασία "μεγαρικός σκύφος", ονομάζουμε ένα μικρό ημισφαιρικό αγγείο πόσεως της ελληνιστικής εποχής, χωρίς λαβές (ημίτομος είναι η πιθανή αρχαία ονομασία του), που φέρει ανάγλυφη διακόσμηση.

Στάμνος - Το όνομα αυτό δίνεται λανθασμένα σε ένα μεγάλο ανοιχτό αγγείο με χαμηλό λαιμό και δύο μικρές οριζόντιες λαβές στο επάνω μέρος του σώματος. Συνήθως μετέφεραν σ' αυτό νερό, ενώ συχνά το χρησιμοποιούσαν και ως τεφροδόχο αγγείο. Ο τύπος της υδρίας που ο λαιμός δεν ξεχωρίζει με σαφήνεια από το σώμα ονομάζεται κάλπις.

Φιάλη - Μικρό ρηχό αγγείο με "ομφαλό" στη μέση. Χωρίς λαβές, με το οποίο έκαναν σπονδές, ενώ σπανιότερα, το χρησιμοποιούσαν και ως κρασοπότηρο.

Φορμίσκος - Φλασκόμορφο αγγείο, που μιμείται σακούλι. Κατασκευασμένο από ύφασμα ή δέρμα, μέσα στο οποίο φύλασσαν παιδικά παιχνίδια. Συναντάται βασικό ως ταφικό κτέρισμα, έχοντας και ανάλογη διακόσμηση.

Χους Οινοχόη - (βλ. λέξη) διαφόρων μεγεθών με λαιμό που δεν ξεχωρίζει από το σώμα. Το χρησιμοποιούσαν κυρίως στην αθηναϊκή γιορτή των Ανθεστηρίων.

Ψαροπινάκιον (fish plate). - Πινάκιον με χαμηλή βάση και μικρό κοίλο "ομφαλό" στη μέση. Πιθανόν να έτρωγαν σ' αυτό ψάρια, όπως δείχνει και η διακόσμησή του, που πάντα εικονίζει θαλασσινά.

Ψυκτήρ - Μανιταρόσχημο κλειστό αγγείο μέσα στο οποίο έβαζαν κρασί και μετά το τοποθετούσαν συνήθως σε καλυκωτό κρατήρα που περιείχε κρύο νερό ή χιόνι. Έτσι πετύχαιναν την ψύξη του κρασιού.

Ωόν - Πήλινο ομοίωμα αυγού που προσφερόταν ως ανάθημα σε ιερά ή ως κτέρισμα σε τάφους, κυρίως παιδικούς.

Read More

Ο ΕΛΛΗΝ ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΗΣ

"Ο αρχαίος στρατηλάτης ήταν Έλληνας", δήλωσε ο διευθυντής του μουσείου του Μάνχαϊμ "Ράις Ένγλεχορν" της Γερμανίας, κος Άλφριντ Βιτστσόρεκ που πρόκειται να οργανώσει έκθεση για τον Μέγα Αλέξανδρο.

"Ο Αλέξανδρος ήταν Έλληνας και σε καμία περίπτωση πρόγονος των συγχρόνων Σλαβομακεδόνων", δήλωσε ο κος Άλφριντ Βιτστσόρεκ σε συνέντευξή του στο γερμανικό πρακτορείο ειδήσεων [DPA]

Ο κος Βιτστσόρεκ δήλωσε ότι "Οι τελευταίες έρευνες έδειξαν καθαρά για ακόμα μία φορά ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου είχαν στενές σχέσεις με τους σύγχρονούς τους Έλληνες" και προσέθεσε:
"Στην αρχαιότητα, Έλληνες αι Μακεδόνες μιλούσαν την ίδια γλώσσα".

Ο διευθυντής του μουσείου αναφέρθηκε σε ευρήματα που δείχνουν ότι ο πληθυσμός της ΠΓΔΜ, το ένα τέταρτο του οποίου μιλά αλβανικά και τα τρία τέταρτα σλαβικά, κατάγεται από λαούς που μετανάστευσαν στην περιοχή τον 6 μ.Χ. αιώνα, πολύ μετά από το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Read More

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ

Πανάρχαια προσευχή - επίκληση υπάρχει και λειτουργεί μυστικά μέσα στο Ελληνικό Αλφάβητο από καταβολής του.

Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνησή τους (Άλφα, Βήτα, Γάμα κλπ.) δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μια πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανώτερης σύλληψης.

Σύμφωνα με αυτήν τη γνωστή μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα: Στίγμα ή Δίγαμα F ) ακούγονται και γράφονται ως εξής:

ΑΛΦΑ - ΒΗΤΑ - ΓΑΜΑ - ΔΕΛΤΑ - ΕΨΙΛΟΝ - ΣΤΙΓΜΑ - ΖΗΤΑ - ΗΤΑ - ΘΗΤΑ - ΙΩΤΑ - ΚΑΠΠΑ - ΛΑΜΒΔΑ - ΜΙ - ΝΙ - ΞΙ - ΟΜΙΚΡΟΝ - ΠΙ - ΡΟ - ΣΙΓΜΑ - ΤΑΥ - ΥΨΙΛΟΝ - ΦΙ - ΧΙ - ΨΙ - ΩΜΕΓΑ.

Αποκωδικοποιώντας την γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής Επιστήμης, έχουμε τα ακόλουθα:

“ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ. ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ. ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ ΔΑ. ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ!”

Εν συνεχεία, αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται, έχουμε την ανάδυση μιας θαυμάσιας κοσμογονικής προσευχής - επίκλησης προς την πηγή του Φωτός:

“ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!

ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ.

ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ,

Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ

ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ.

(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞ Η,

Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ),

ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ

ΤΑΦΗ ΕΨ ΙΛΩΝ,

ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ,

Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)”.

Η επίκληση αυτή είναι καταγεγραμμένη από αιώνες στο υποσυνείδητο των Ελλήνων.

Αμέσως πιο κάτω αποκαλύπτουμε την σημασία των λέξεων της προσευχής αυτής:

Αλ = Ο νοητός ήλιος.

Φά-ος = το φώς.

Βη = προστακτική του ρημ. βαίνω (=βαδίζω, έρχομαι).

Τα = δοτική άρθρου δωρικού τύπου, τη, εις τήν.

Γα = Γή (δωρικός τύπος).

Άμα = (επιρρ.) συγχρόνως.

Ελ = ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος.

Εψ = ρήμ. έψομαι, εψ-ημένος = ψημένος.

Ιλών = ιλύς (ουσ.) = λάσπη, πηλός.

Στη = προστ. ρήμ. ίστημι.

΄Ιγμα = καταστάλαγμα, απόσταγμα.

Ζη = προστ. ρημ. ζώ.

Η = προστ. ρημ. ειμί, είμαι.

Θη = προστ. ρημ. θέτω.

Ιώτα = τα Ιώγα, τα Εγώ (πρβλ. αγγλ. Ι = εγώ).

Παλλάν = Ρημ. πάλλω (= δονούμαι, περιστρέφομαι) επιθ. παλλάς = πάλλουσα, περιστρεφόμενη (π.ρ.β.λ. Παλλάς Αθηνά).

Δα = άλλος τύπος της Γα, Γής (πρβλ. Δά- μήτηρ > Δημήτηρ > Δήμητρα = Μητέρα Γή)

Νύξ = (ουσ.) νύχτα.

Ο = (αναφ.) το οποίο, που.

Φύ(οι) = ευκτική ρημ. φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι).

Απόδοση:

Άλ, εσύ που είσαι το Φως, έλα στη Γή!

Κι εσύ Έλ ρίξε τις ακτίνες σου στην ιλύ που ψήνεται

(που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού).

Ας γίνει ένα καταστάλαγμα (μια ξηρά)

για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν

και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη.

Ας μην επικρατήσει η νύχτα, που είναι το μικρόν,

και κινδυνέψει να ταφεί (να σβήσει, να χαθεί)

το καταστάλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα ιλύ,

και ας αναπτυχθεί η Ψυχή, που είναι το μέγιστο,

το σημαντικότερο όλων!

Η εκφώνηση της επίκλησης αυτής, στον αρχαϊκό της τύπο, έχει μια ισχυρή δονητική επίδραση στους αισθανόμενους Ανθρώπους του Φωτός, σε όποιο σημείο αυτού του Πλανήτη και αν ίστανται..

Διότι πάνω απ΄ όλα είναι μια μυστηριακή κρούση στον ιερό σπόρο της Ψυχής τους...

Read More

ΣΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ ΤΩΝ ΚΡΥΦΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ - ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΜΙΛΩ ΕΛΛΗΝΑ, ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΤΑΝΤΕΧΕΙΣ..ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΒΛΕΠΕΙΣ..
ΜΑ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ Μ'ΑΚΟΥΣΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΣΑΣ ..ΣΗΜΕΡΑ ΜΙΛΩ ΕΥΛΑΒΙΚΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΑ ΔΑΣΚΑΛΟ ..ΣΆΥΤΟΝ ΠΟΥ ΑΚΟΥΡΑΣΤΑ ΣΤΗΝΕΙ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ..ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΤΑΞΗ..
ΕΣΕΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΓΓΙΞΩ ΕΛΛΗΝΑ ΣΥΝΑΔΕΡΦΕ...ΕΣΕΝΑ ΠΟΥ ΜΑΤΩΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ..ΕΣΕΝΑ ΠΟΥ ΓΙΝΕΣΑΙ ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΟΥ..
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΣΟΥ ΑΝΗΦΟΡΙΚΟΣ ΜΑ ΠΑΝΤΑ ΑΝΤΗΧΕΙ ΣΤΑ ΑΥΤΙΑ ΣΟΥ ΤΟ ΘΡΥΛΙΚΟ ΠΟΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ:
''ΣΜΙΛΕΨΕ ΔΑΣΚΑΛΕ ΨΥΧΕΣ..ΚΙ Ο,ΤΙ ΣΑΠΟΜΕΙΝΕΝ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΜΗΝ ΤΑΡΝΗΘΕΙΣ.ΘΥΣΙΑΣΕ ΤΟ ΩΣ ΤΗ ΣΤΕΡΝΗ ΠΝΟΗ ΣΟΥ''
ΕΣΥ ΕΛΛΗΝΑ ΔΑΣΚΑΛΕ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΘΥΣΙΑ..ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΡΑΤΑΣ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΣΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΕΛΛΑΔΑ..ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΕΚΕΙ..ΖΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ..ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΝΩΝΕΙΣ ΤΟ ''ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ'' ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΜΕ ΤΟ ''ΟΧΙ'' ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ..
ΕΣΥ ΕΥΛΑΒΙΚΑ ΥΨΩΝΕΙΣ ΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΓΙΝΕΣΑΙ ΕΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ:
ΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ,ΤΟΝ ΣΩΚΡΑΤΗ,ΤΟ ΜΕΓΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟ,ΤΟΝ ΚΟΣΜΑ ΤΟΝ ΑΙΤΩΛΟ,ΤΙΣ ΔΑΣΚΑΛΕΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΦΩΚΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ.ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΣΤΑ ΣΚΟΠΙΑ..ΚΟΙΝΟΣ Ο ΣΤΟΧΟΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΑΓΩΓΩΝ:
ΤΟ ΕΥ ΖΕΙΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ..
ΕΣΥ ΣΥΝΑΔΕΡΦΕ ΑΚΟΥΡΑΣΤΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ..ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΠΑΡΕΛΑΒΕΣ ΑΠ ΤΑ ΚΡΥΦΑ ΣΧΟΛΕΙΑ.
ΣΑΝ ΕΡΘΕΙ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΚΛΕΙΝΕΙΣ ΤΟ ΒΙΟΣ ΣΟΥ ΟΛΟ ΣΕ ΜΙΑ ΒΑΛΙΤΣΑ ΜΕ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΑΣ ΓΙΑ ΓΑΥΔΟ .ΑΓΑΘΟΝΗΣΙ,ΚΕΡΚΥΡΑ.ΔΕΡΕΙΟ.ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΘΑΚΗ..
ΚΙ ΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΠΕΙΣ ΞΑΝΑ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΥ ΚΟΥΡΑΓΙΟ,ΕΣΥ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΔΕΡΦΕ ΘΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΑ..ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΜΕ ΔΑΚΡΥ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΝΟ..ΓΙΑΤΙ ΣΟΥ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΕ ΣΒΗΝΟΥΝ ΑΠΤΟ ΧΑΡΤΗ ΚΑΙ ΞΕΠΟΥΛΑΝ ΤΑ ΙΕΡΑ ΠΟΥ ΕΣΥ ΔΙΔΑΣΚΕΙΣ ΧΡΟΝΙΑ..
ΚΙΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΟΥ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ,ΚΙΑΝ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΦΥΛΗ ΣΤΕΝΑΖΟΥΝ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ ''ΣΜΙΛΕΨΕ ΔΑΣΚΑΛΕ ΨΥΧΕΣ'',ΜΗ ΛΥΓΙΣΕΙΣ..ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΝΤΙΤΜΟ ΣΟΥ..ΓΙΑΤΙ ΠΟΤΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΣΟΥ ΔΕ ΧΩΡΕΣΕ ΣΤΗΝ ΥΛΗ..
ΚΙΑΝ ΙΣΩΣ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΤΟ ΔΙΟΡΙΣΜΟ ΣΟΥ ..ΦΤΙΑΞΕ ΚΡΥΦΑ ΣΧΟΛΕΙΑ..ΓΙΝΕ ΑΚΟΥΡΑΣΤΟΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ,ΚΥΝΗΓΗΣΕ ΤΗ ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣΕ ΤΗΝ ΑΠΛΟΧΕΡΑ ,ΟΠΟΥ ΖΗΤΑ Η ΕΛΛΑΔΑ..
ΚΙΑΝ ΟΛΟΙ ΣΕ ΠΛΗΓΩΝΟΥΝΕ ΚΑΙ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΟΥ, ΕΣΥ ΜΕ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΔΕΙΞΕ ΑΝΤΡΕΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΜΠΕΣ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ΣΟΥ ΞΑΝΑ ΕΧΟΝΤΑΣ ΜΙΑΝ ΕΛΠΙΔΑ..
ΠΩΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ΞΑΝΑΖΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΑΙΡΝΕΙ ''ΣΑΡΚΑ ΚΑΙ ΟΣΤΑ''ΜΕΣΑ ΑΠΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΣΟΥ!
ΕΛΛΗΝΑ ΔΑΣΚΑΛΕ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΝΤΑ ΕΧΕΙΣ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑ ΣΕ ΞΕΡΟΥΝ, ΣΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ:
ΕΣΥ ΕΛΠΙΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ .ΖΑΦΕΙΡΩ ,ΚΑΙ ΕΛΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΒΡΟ ,ΕΣΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΣΣΑ ΚΑΙ ΝΑΝΤΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ..ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΥΝΑΔΕΡΦΟΙ ΕΙΣΤΕ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΖΩΗΣ ΜΑ ΚΑΙ ΣΥΝΑΔΕΡΦΩΣΥΝΗΣ, ΕΙΣΤΕ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ,ΚΡΑΤΑΤΕ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ ,ΧΑΡΙΖΕΤΕ ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΤΗΝ ΞΕΧΝΑΕΙ,ΤΟΛΜΑΤΕ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΖΕΤΕ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΥΨΩΝΕΤΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΕΝΑ ΣΤΟΜΑ,ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΣΤΑΘΗΚΑΤΕ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ, ΕΙΤΕ ΣΤΟ ΔΕΡΕΙΟ ΜΕ ΚΑΡΔΙΑ,ΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ,
ΦΩΝΑΞΑΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΜΕ ΕΜΕ ΤΗΝ ΠΙΟ ΠΙΚΡΗ ΕΝΤΟΛΗ ΣΑΣ;
ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΣΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ ΝΑ ΔΗΛΩΣΩ ΥΠΟΤΑΓΗ
ΑΡΝΙΕΜΑΙ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΝΑ ΔΩΣΩ ΑΠ'ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΗ ΜΙΑ ΣΠΙΘΑΜΗ!!!
ΕΣΑΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΛΟΙΠΟΝ ΕΥΛΑΒΙΚΑ ΠΡΟΣΜΕΝΩ ΣΕ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΑΥΡΙΟ,ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΑ ΝΙΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΚΑΛΙΑ.ΚΤΙΣΤΕ ΓΕΡΑ ΤΙΣ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ
ΚΙΟΤΑΝ ΜΕΣ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΛΙΓΗ ΑΠΟΜΕΙΝΕ Η ΔΥΝΑΜΗ ΣΑΣ..ΔΕΝ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑΤΕ ΠΟΤΕ,ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΤΣΑΛΙΝΗ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ ΣΑΣ

Read More

ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ.

Ένα άθλιο, ύποπτο και προβοκατόρικο μήνυμα εξέπεμψε ο σύλλογος "Τούρκων" δασκάλων Δυτικής Θράκης. "O Σύλλογος Τούρκων δασκάλων Δυτικής Θράκης (B.T.T.Ö.B.) αναφέρει πως τα προβλήματα στην εκπαίδευση της Τουρκικής Μειονότητας της Δυτικής Θράκης ακόμα συνεχίζονται και προτείνεται η άμεση και δίχως καθυστέρηση σύγκλιση του Ανωτάτου Συμβουλίου της Τουρκικής Μειονότητας της Δυτικής Θράκης.
Στο μήνυμα αναφέρεται πως ¨Υπάρχει μια σοβαρή ροή παιδιών της Τουρκικής Μειονότητας της Δυτικής Θράκης προς τα Ελληνικά κρατικά νηπιαγωγεία, δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια. Στο θέμα της εκπαίδευσης πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Δεν θέλουμε να βλέπουμε τα παιδιά μας στα Ελληνικά κρατικά σχολεία. Εν όψει αυτής της άσχημης κατάστασης προτείνουμε την άμεση σύγκλιση του Ανωτάτου Συμβουλίου της Τουρκικής Μειονότητας της Δυτικής Θράκης με μόνο θέμα την εκπαίδευση. Αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά.

Το μήνυμα έχει ως εξής

"Η εκπαιδευτική χρονιά 2010-2011 ας είναι ευτυχισμένη για όλη την Τουρκική Μειονότητα της Δυτικής Θράκης. Αγαπητοί μας μαθητές εσείς είστε το μέλλον μας. Η συνέχεια της τουρκικής κουλτούρας, και οι ελπίδες της μειονότητας μας για ‘ένα καλύτερο αύριο, εξαρτάται από την εκπαίδευση που θα πάρετε και από τις προσπάθειες που θα κάνετε. Αξιότιμοι δάσκαλοι, η εξέλιξη και ο εκσυγχρονισμός της μειονότητας μας, ο εμπλουτισμός της κουλτούρας μας, η πρόοδος στην Τουρκική Γλώσσα και η βελτίωση της δυνατότητας έκφρασης των μελών της μειονότητας είναι το μεγάλο σας καθήκον. Στόχος σας πρέπει να είναι η άνοδος του επιπέδου εκπαίδευσης και της ποιότητας της, και η διαμόρφωση γενιάς συνδεδεμένης με την ιστορία μας, την κουλτούρα μας και με τις εθνικές και πνευματικές μας αξίες

Αξιότιμοι μάνες-πατέρες μεγάλη είναι η συμβολή σας στην ανατροφή των αγαπημένων σας παιδιών. Συνεργαστείτε με τους δασκάλους στο σχολείο και συμβουλεύστε τα παιδιά σας να μετέχουν σε όλες τις εκδηλώσεις. Ενδιαφερθείτε για τα μαθήματα των παιδιών σας. Θα δείτε ότι όσο ενδιαφέρεστε, τόσο θα αυξάνονται οι επιτυχίες τους.

Είναι ανάγκη να εφαρμοστούνε στην εκπαίδευση της Τουρκικής Μειονότητας της Δυτικής Θράκης, η συνθήκη της Λοζάννης, και τα ελληνοτουρκικά μορφωτικά πρωτόκολλα του 1951 και του 1968. Παρά τις συμφωνίες και τα πρωτόκολλα αυτά τα προβλήματα στην εκπαίδευση συνεχίζουν να μεγαλώνουν σαν χιονοστιβάδα. Το άρθρο 40 της Συνθήκης της Λοζάννης είχε δώσει το δικαίωμα στους συλλόγους γονέων να ιδρύουν σχολεία, να τα διοικούνε και να τα ελέγχουν. Στα σχολεία είχαν το δικαίωμα της ελεύθερης χρήσης της τουρκικής γλώσσας. Στο άρθρο 41 της Συνθήκης της Λοζάννης αναφέρεται πως το Ελληνικό κράτος θα παράσχει κάθε είδους διευκόλυνση στην Τουρκική εκπαίδευση. Στα ελληνοτουρκικά πρωτόκολλα αναφέρεται πως τα σχολικά βιβλία και η διδακτέα ύλη θα καταρτίζονται από την Τουρκία. Επίσης θεμελιώνεται η πολιτιστική συνεργασία Τουρκίας και Ελλάδας.

Οι σχετικοί με την εκπαίδευση των Τούρκων της Δυτικής Θράκης νόμοι, διατάξεις και υπουργικές οδηγίες έχουν επιφέρει σήμερα μια κατάσταση δυσλειτουργίας στα Τουρκικά Δημοτικά της Δυτικής Θράκης.

Ο πρώτος νόμος σχετικά με τους Τούρκους της Δυτικής Θράκης ήταν υπ.αρ.3065 του 1954. Αυτός ο νόμος αναγνώριζε τα σχολεία της μειονότητας της Δυτικής Θράκης ως ¨τουρκικά σχολεία¨. Επίσης οι σύλλογοι γονέων μπορούσαν να επιλέξουν τον δάσκαλο που επιθυμούσαν. Στην ταμπέλα των σχολείων μας έγραφε ¨Τουρκικό Σχολείο¨. Κάθε μέρα ορκιζόμασταν ως εξής : ¨Είμαι Τούρκος, είμαι σωστός, είμαι εργατικός…¨ Η Ελληνοτουρκική Επιτροπή Κουλτούρας πρέπει να συγκλιθεί το συντομότερο και να αναζητήσει λύσεις στα προβλήματα στα πλαίσια της υπάρχουσας ελληνοτουρκικής συμφωνίας του 1951.

Η ελληνική διοίκηση υποχρέωσε σε έξοδο από το δασκαλιλίκι, τους επί 50 χρόνια υπηρετήσαντες την τουρκική εκπαίδευση της Δυτικής Θράκης, απόφοιτους σχολείων της Τουρκίας προσοντούχους δασκάλους μας, επειδή συμπλήρωσαν το 60ο έτος ή τα 35 χρόνια υπηρεσίας. Μετά από το εκπαιδευτικό έτος 2009-2010 τα τουρκικά δημοτικά μας στην Δυτική Θράκη έμειναν στα χέρια των αποφοίτων της Ε.Π.Α.Θ.

Οι σχεδόν 6.500 μαθητές μας στα 193 δημοτικά μας στην Δυτική Θράκη, εκπαιδεύονται ανεπαρκώς από τους ευρισκόμενους σε αυτά 450 δασκάλους. Οι γονείς ανησυχούνε πολύ λόγω αυτής της κατάστασης. Η ιδρυθείσα κατά παράβαση της Συνθήκης της Λοζάννης Ε.Π.Α.Θ. πρέπει να κλείσει, και το κενό των προσοντούχων δασκάλων πρέπει να καλυφθεί με την καθοδήγηση των Δυτικοθρακιωτών Τούρκων φοιτητών προς τα παιδαγωγικά πανεπιστήμια της Τουρκικής Δημοκρατίας. Οι Δυτικοθρακιώτες Τούρκοι εκπαιδευτικοί απόφοιτοι παιδαγωγικών πανεπιστημίων της Τουρκικής Δημοκρατίας πρέπει να διοριστούνε στα τουρκικά δημοτικά της Δυτικής Θράκης.

Πρέπει να ανοίξουνε στη Δυτική Θράκη νέα μειονοτικά νηπιαγωγεία, γυμνάσια και λύκεια τα οποία θα ανήκουν στη μειονότητα και θα παράσχουν δίγλωσση εκπαίδευση. Τα κατά παράβασην ιδρυθέντα γυμνάσια στην Οργάνη, στον Εχίνο, στη Γλαύκη, στις Θέρμες και στην Σμίνθη να μετατραπούνε σε Τουρκικά σχολεία. Τα έτι λειτουργούντα θρησκευτικά σχολεία στην Κομοτηνή και Εχίνο να αποκτήσουν το στάτους του Λυκείου Τζελάλ Μπαγιάρ της Κομοτηνής και του γυμνασίου-λυκείου Μουζαφέρ Σαλίχογλου της Ξάνθης.

Πρέπει να σταματήσει η διδασκαλία των τουρκικών ως κατ΄επιλογήν μάθημα σε κάποια κρατικά σχολεία της Δυτικής Θράκης.

Ο αριθμός των προερχόμενων από την Τουρκική Δημοκρατία μετακλητών δασκάλων να αυξηθεί σε 35 όπως ήταν στο σύμφωνο του 1952, και οι δάσκαλοι μας αυτοί να τοποθετούνται όπως γινόταν παλιά σε Ξάνθη, Κομοτηνή και Αλεξανδρούπολη.

Υπάρχει μια σοβαρή ροή παιδιών της Τουρκικής Μειονότητας της Δυτικής Θράκης προς τα Ελληνικά κρατικά νηπιαγωγεία, δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια. Στο θέμα της εκπαίδευσης πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Νηπιαγωγεία χωρίς τουρκικά είναι απαράδεκτα. Δεν θέλουμε να βλέπουμε τα παιδιά μας στα Ελληνικά κρατικά σχολεία. Εν όψει αυτής της άσχημης κατάστασης προτείνουμε την επείγουσα σύγκλιση του Ανωτάτου Συμβουλίου της Τουρκικής Μειονότητας της Δυτικής Θράκης με μόνο θέμα την εκπαίδευση. Αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά.

Με την ελπίδα πως στο εκπαιδευτικό έτος 2010-2011 θα επιλυθούνε τα εκπαιδευτικά προβλήματα στα πλαίσια των διμερών συνθηκών και πρωτοκόλλων, και με την ευχή να είναι μια περίοδος ανεκτικότητας, ευχόμαστε σε μαθητές, δασκάλους και γονείς επιτυχίες".

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΟΥΡΚΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΔΥΤΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

ΕΞ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ

ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ

ΝΙΧΑΤ ΟΣΜΑΝΟΓΛΟΥ
Κάποια αντίδραση από το υπουργείο Παιδείας;

Read More