ΕΛΛΑΔΑ

ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΟΙ ΤΑΦΟΙ ΤΗΣ ΡΩΞΑΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Δ;

Μπροστά σε μια μεγάλη αρχαιολογική ανακάλυψη πιθανόν να βρίσκονται τα συνεργεία της ΚΗ’ Εφορείας Κλασσικών Αρχαιοτήτων Σερρών..... Μετά από έρευνες ετών και αξιοποιώντας την ιστοριογραφία και τις προφορικές παραδόσεις της περιοχής, οι αρχαιολόγοι κατέληξαν σε μία «τούμπα» σε αγροτική περιοχή του Δήμου Αμφίπολης.

ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

Πολλοί φίλοι και φίλες μου έχουν ζητήσει να γράψω ένα αρθρο με "Οδηγίες Επιβίωσης",γιατί μπορεί σύντομα να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις που να οφείλονται σε διάφορους λόγους,όπως πτώχευση και στάση πληρωμών,περίεργα και πρωτόγνωρα γεωφυσικά φαινόμενα και εγώ δεν ξέρω τι άλλο.

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ 16/10/1912

Το έργο της απελευθέρωσης της Κατερίνης ανατέθηκε στην 7η Μεραρχία του Στρατού Θεσσαλονίκης, που είχε διοικητή το Συνταγματάρχη (ΠΒ) Κλεομένη Κλεομένους. Στις.. 15 Οκτωβρίου 1912 εκδόθηκε η Διαταγή των Επιχειρήσεων.

ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος είναι 8. Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Άρης, Δίας, Κρόνος, Ουρανός και Ποσειδώνας. Και έχουνε όλοι αρχαία ελληνικά ονόματα προς τιμήν των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων που θεμελίωσαν την αστρονομία. Ας γνωρίσουμε λοιπόν τα μυθικά πρόσωπα των οποίων τα ονόματα πήραν οι πλανήτες.

Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ

Αν καλούσαμε στις μέρες μας σ’ ένα γεύμα κάποιους αρχαίους Έλληνες όπως τον... Ηρόδοτο, τον Ηρακλή ή τον Αριστοφάνη..

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΤΟ 40


Γράφει ο Χαράλαμπος Νικολάου Ταξίαρχος ε.α., τ. καθηγητής Στρατιωτικής Ιστορίας ΣΣΕ

…Ο πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας, που άρχισε την 28η Οκτωβρίου 1940, επεκτάθηκε αυτόματα και μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας.

Η Αλβανία, συνδεδεμένη την εποχή εκείνη με καθεστώς... “προσωπικής ένωσης” με την Ιταλία, είχε δεχθεί με νόμο του Κοινοβουλίου της (Αλβανικός Νόμος, 10 Ιουνίου 1940) ότι: “το Βασίλειο της Αλβανίας αναγνωρίζει ότι θα βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με τα κράτη τα οποία θα βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση με το Βασίλειο της Ιταλίας”.

Συνεπώς με την κήρυξη του πολέμου από την Ιταλία εναντίον της Ελλάδας βρέθηκε σε εμπόλεμη κατάσταση με την πατρίδα μας. Γι’ αυτό η Ελλάδα με το Βασιλικό Διάταγμα (ΒΔ) της 10ης Νοεμβρίου 1940, το οποίο εκδόθηκε σε εφαρμογή του ΑΝ (Αναγκαστικού Νόμου) 2636/1940 “Περί δικαιοπραξιών εχθρών και μεσεγγυήσεως εχθρικών περιουσιών”, όρισε ως εχθρικά κράτη “την Ιταλία μαζί με τις κτήσεις, τα αυτοκρατορικά της εδάφη και τις αποικίες, καθώς και την Αλβανία”.

Ο Ιταλός στρατηγός Βισκόντι Πράσκα σε διαταγή του της 21ης Οκτωβρίου 1940 αποκαλύπτει ότι είχε αναθέσει σε ειδικούς αξιωματικούς, συνοδευόμενους από Αλβανούς οδηγούς, να εκτελούν αναγνωρίσεις στην άμεση περιοχή των συνόρων. Περαιτέρω η διαταγή καθόριζε ότι έπρεπε να οργανωθούν ειδικά τμήματα αποτελούμενα ως επί το πλείστον από Αλβανούς, πλαισιούμενους μόνο από Ιταλούς, και επιφορτισμένα με την εξουδετέρωση των μεμονωμένων Ελλήνων σκοπών και με την αποκοπή των τηλεφωνικών γραμμών.

Η προκήρυξη που διάβασε ο πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου Βερλάτσι, στις 28 Οκτωβρίου 1940, αναφέρει μεταξύ άλλων και τα εξής: “…Οι στρατιώτες του ένδοξου Ιταλικού Στρατού, στις τάξεις του οποίου περιλαμβάνονται πολλές μονάδες Αλβανών στρατιωτών…”.

Ο Ιταλός ιστορικός Μάριο Τσέρβι γράφει: “Στις ιταλικές μεραρχίες περιλαμβάνονταν επίσης αλβανικά τμήματα (…). Εκπαιδεύτηκαν ακόμα και Αλβανοί, που θα ήθελαν να συμμετάσχουν στις επιχειρήσεις”.

Ο Γερμανός καθηγητής Χ. Ρίχτερ σημειώνει: “…Η συνολική δύναμη του Ιταλικού Στρατού στην Αλβανία δύο ημέρες πριν από την επίθεση ανερχόταν σε 140.000 άνδρες, συμπεριλαμβανομένων (…) και των Αλβανών εθελοντών”.

Ο Αμερικανός καθηγητής του πανεπιστημίου Χάρτφοντ, Μπ.Φίσερ, στην ανακοίνωση του κατά το Συνέδριο του ΙΜΧΑ (Ίδρυμα Μελετών της Χερσονήσου του Αίμου), τον Οκτώβριο του 1990, ανέφερε σχετικά τα εξής: “Ο Μουσολίνι είχε δώσει διαταγές να υπάρχουν δύο αλβανικά τάγματα σε κάθε ιταλική μεραρχία, που χρησιμοποιήθηκαν για την εισβολή στην Ελλάδα, και επί πλέον είχαν σχηματιστεί τρία τάγματα Αλβανών μελανοχιτώνων, που είχαν το σύνθημα “Πεθαίνουμε όλοι για τον Ντούτσε”.

Διάφορες μυστικές διαταγές επιχειρήσεων του διοικητή της Μεραρχίας “Τζούλια”, στρατηγού Μάριο Τζιρότι, χρονολογούμενες από τις 21 Οκτωβρίου 1940 και μετά, οι οποίες έπεσαν αργότερα στα χέρια του Ελληνικού Στρατού, αποκαλύπτουν ότι είχε αναθέσει εργασίες σε ειδικούς αξιωματικούς, συνοδευόμενους από ντόπιους Αλβανούς, φέροντες ενδυμασίες χωρικών…

Κατά την αρχική προέλαση της Μεραρχίας “Τζούλια” στον τομέα της Πίνδου οι επιτιθέμενοι Ιταλοί χρησιμοποιούσαν Αλβανούς οι οποίοι γνώριζαν ελληνικά και φώναζαν στους Ελληνες στρατιώτες να παραδοθούν, λέγοντας ότι ο αγώνας τους ήταν πλέον μάταιος εφόσον στην Αθήνα είχε γίνει επανάσταση, η κυβέρνηση Μεταξά είχε πέσει, η νέα κυβέρνηση είχε συμμαχήσει με τον Άξονα κ.ά.

Στις 2 Νοεμβρίου 1940 τάγμα Αλβανών επιτέθηκε στο Καλπάκι απεγνωσμένα, χωρίς επιτυχία. Αλβανοί αυτόμολοι παρείχαν πληροφορίες στον Ελληνικό Στρατό.

Ο υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος, διοικητής της VIII Μεραρχίας η οποία αντιμετώπισε την κύρια προσπάθεια της ιταλικής επίθεσης, γράφει για τη συμμετοχή αλβανικών δυνάμεων στον τομέα της Μεραρχίας: “Συμμετείχαν τρία τάγματα μελανοχιτώνων (Ι, II, III), δύο αλβανικά τάγματα πεζικού (“Γκράμος” και “Ντρίνος”), αλβανική ορειβατική πυροβολαρχία (“Νταϊτι”), τάγμα Αλβανών εθελοντών και σώματα άτακτων Αλβανών”.

Όπως καταγγέλλει ο υποστράτηγος, κατά τον Οκτώβριο του 1940 ο Αλβανός υπουργός Δικαιοσύνης συγκροτούσε συμμορίες με σκοπό να δράσουν στο ελληνικό έδαφος.

Ο αντιστράτηγος Αλέξανδρος Παπάγος, αρχιστράτηγος του Ελληνικού Στρατού κατά τον πόλεμο 1940-41, σημειώνει: “Όλες οι ιταλικές μεραρχίες πεζικού ήταν ενισχυμένες σε πεζικό με τάγματα Αλβανών…”.

Ο Β. Πράσκα στο τμήμα του βιβλίου του “Εξέλιξη των επιχειρήσεων από 28 έως 31 Οκτωβρίου 1940″, ανακεφαλαιώνοντας γράφει για τη συμμετοχή των αλβανικών μονάδων τα εξής: “…Φάλαγγα “Σολίνας” II Τάγμα της 1ης Λεγεώνας Αλβανών εθελοντών. (…) Κεντρική Φάλαγγα και Διοίκηση Μεραρχίας “Φερράρα” Ι Τάγμα Αλβανών Εθελοντών. (…) Παραλιακό Συγκρότημα… Τα τμήματα διαπεραιώθηκαν με την κάτωθι σειρά… 6) Τα τάγματα Αλβανών εθελοντών “Πεσκοσόλιντο” και “Κιαραβάλλε”. (…) “Τα αλβανικά τάγματα εθελοντών, προπορευόμενα του 3ου Συντάγματος Γρεναδιέρων και κινούμενα…”…”Τα τάγματα Αλβανών εθελοντών, επίσης, ήλεγχαν πλήρως την αμαξιτή οδό (Ηγουμενίτσας-Βάρφανης).

Στην επίθεση εναντίον του υψώματος 1289 του Λαπιστέτ, στις 09.30 της 4ης Νοεμβρίου 1940, έλαβε μέρος ένα από τα πιο επίλεκτα τμήματα των Αλβανών, το τάγμα “Τιμόρ”, το οποίο και κατόρθωσε να το καταλάβει. Με άμεση αντεπίθεση των Ελλήνων το τάγμα “Τιμόρ” αναδιπλώθηκε και διασκορπίστηκε στην κοιλάδα με άτακτη φυγή. Υποχρεώθηκαν να επέμβουν οι βερσαλιέροι για να σταματήσουν τους Αλβανούς.

Στην αναφορά που ακολούθησε διαπιστώθηκε ότι από τη δύναμη των 1.200 ανδρών του τάγματος είχαν απομείνει μόνο μερικές εκατοντάδες. Μεταξύ των νεκρών ήταν και ο απαρηγόρητος, όπως γράφει ο Μ. Τσέρβι, διοικητής του Τάγματος.

Αλβανικό τάγμα στις 25 Νοεμβρίου 1940 συμμετείχε με τα ιταλικά στρατεύματα στην επίθεση για την κατάληψη του σταυροδρομιού παρά το Δελβινάκι. Οι Αλβανοί αρχικά κατέλαβαν το χωριό αλλά την επόμενη με αντεπίθεση των Ελλήνων αυτό ανακαταλήφθηκε. Το αλβανικό τάγμα είχε απώλειες και αρκετοί άνδρες του συνελήφθησαν αιχμάλωτοι.

Στις 12 Νοεμβρίου αυτομόλησε στις ελληνικές γραμμές λόχος Αλβανών στρατιωτών με τους αξιωματικούς του.

Κατά τις πρώτες ημέρες του πολέμου, οπότε οι Ιταλοί είχαν εισχωρήσει στο ελληνικό έδαφος σε μερικούς τομείς, Αλβανοί με μια σημαία τους εισήλθαν στην Κόνιτσα μαζί με τους Ιταλούς, τον Διαμαντή και τον εξωμότη Ματούση. Ο Διαμαντής μάλιστα εκφώνησε λόγο λέγοντας ότι θα απελευθερώσει την Κόνιτσα και θα σχηματίσει την Ομοσπονδία της Πίνδου.

Η απάντηση του Μουσολίνι (22/11) σε επιστολή του Χίτλερ (20/11) αναφέρει μεταξύ των άλλων: Η αποτυχία των Ιταλών οφείλεται και στη λιποταξία των αλβανικών δυνάμεων, οι οποίες στασίασαν εναντίον των Ιταλών…”.

Αποκαλυπτικά είναι τα όσα γράφει στο ημερολόγιο του ο Φερνάντε Κομπιόνε, έφεδρος υπολοχαγός πεζικού της 51ης Ορεινής Μεραρχίας “Σιέννα”: “…Κατά το χρονικό διάστημα από 28 Οκτωβρίου ως 14 Νοεμβρίου 1940, οπότε ιταλικά τμήματα είχαν εισχωρήσει σε περιοχές της Ελλάδας, οι Τσάμηδες υποδέχονταν σε όλα τα χωριά τους Ιταλούς ως ελευθερωτές, με ζητωκραυγές και ενθουσιασμό…”.

Ο Ιταλός ιστορικός Μ. Τσέρβι γράφει: “Όπως αναφέρει ο στρατηγός Β. Πράσκα σε συζήτηση του με τον Πρίκολο (σ.σ. Αρχηγός του Επιτελείου της Αεροπορίας), ένας εθελοντής, πληγωμένος βαριά, πριν ξεψυχήσει αναφώνησε “Είμαι ευχαριστημένος που πεθαίνω για να μπορέσει ο (Αρχηγός του Επιτελείου της Αεροπορίας) να περάσει”.

Κατά τη διάρκεια της ιταλικής εαρινής επίθεσης (Μάρτιος 1941) ο Μουσολίνι επισκεπτόταν διάφορες μονάδες για να τονώσει το ηθικό των ανδρών, στη ζώνη του Δέβολη και στην περιοχή του Βερατίου. Μεταξύ άλλων επισκέφθηκε ομάδες ταγμάτων και εθελοντών Αλβανών, των ιδίων για τους οποίους αρχικά εκείνος και ο Τσιάνο πίστευαν ότι είχαν προκαλέσει τις πρώτες ιταλικές ήττες. Κατά τις συνομιλίες που είχε μαζί τους έμεινε ενθουσιασμένος από το παράστημα και το πολεμικό τους μένος.

Ο Γερμανός συγγραφέας Βίλιμπαλντ Κόλεγκερ, σε βιβλίο του που κυκλοφόρησε το 1942, για τη στάση των Αλβανών κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο 1940-41 γράφει τα εξής: “…Οι Ελληνες αναγκάζονταν να πολεμούν εναντίον Αλβανών συμμοριτών, κατά τη στιγμή που Αλβανοί εθελοντές προσέρχονταν αθρόα στις ιταλικές φάλαγγες. Δεν αγνοούσαν οι από γόνοι του Σκεντέρμπεη ποίοι ήταν οι πραγματικοί φίλοι τους. (…) Αγωνίσθηκαν με επιμονή και γενναιότητα όπου και αν τοποθετήθηκαν. (…). Απειράριθμες υπήρξαν οι περιπτώσεις απονομής τιμητικών διακρίσεων σε Αλβανούς…”.

Ο Μ. Τσέρβι γράφει ότι ο τοποτηρητής Τζακομόνι πληροφορούσε τον βασιλιά της Ιταλίας: “…Εδώ και έναν μήνα οι Αλβανοί είναι εξαιρετικά έμπιστοι και άριστα προσαρμοσμένοι στο περιβάλλον, το φρόνημα τους στέκεται ψηλά, η δε εργατικότητα και η αποδοτικότητα των υπαλλήλων κρίνεται εξαιρετική…”.

Ο Τζακομόνι είχε οργανώσει, όπως γράφει ο Μ. Τσέρβι, “ομάδες Αλβανών για τη διενέργεια δολιοφθορών, που ο ρόλος τους ήταν να εισχωρούν στο ελληνικό έδαφος και να προβαίνουν σε καταστροφή του τηλεφωνικού δικτύου, να καταστρέφουν φυλάκια, να αφοπλίζουν φρουρούς, να προκαλούν ταραχές στα μετόπισθεν, να διενεργούν δολοφονικές απόπειρες εναντίον στρατηγών του εχθρικού στρατοπέδου και να προπαρασκευάζουν και να υποκινούν κινήματα ανάμεσα στη λαϊκή μάζα”. Ο Ιταλικός Στρατός δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να επωφεληθεί από τη δραστηριότητα τους.

Ο στρατηγός Μπαντόλιο στα απομνημονεύματα του αναφέρει: “Οι Ελληνες δεν έδειξαν καμμία διάθεση συνεργασίας. Αντίθετα οι Αλβανοί στρατιώτες, που υπό μορφή ταγμάτων συμμετείχαν στις δικές μας μεραρχίες, αποδείχθηκαν άπιστοι και δόλιοι, καθώς επιδόθηκαν σε πράξεις δολιοφθοράς εναντίον μας, ή πέρασαν στις τάξεις των Ελλήνων…”.

Ο στρατηγός Αλ. Εδιπίδης γράφει ότι “Τμήματα αλβανικά, άρτια συγκροτημένα και με ομοιογενή στελέχη (αξιωματικοί και στρατιώτες Αλβανοί) πολέμησαν στις 27 Νοεμβρίου στο Φράσερι προς την Κλεισούρα).

Ο πρεσβευτής Άδωνις Κύρου σημειώνει: “…Όταν, τέλος, εξερράγη ο Ελληνο-Ιταλικός πόλεμος, συμμετέσχον εις αυτόν παρά το πλευρόν των Ιταλών με ενθουσιασμόν και ανθελληνικήν λύσσαν άπειροι Αλβανοί – ενώ ουδείς εξ αυτών εσκέφθη να προσδράμη εις βοήθειαν του νικηφόρου Ελληνικού Στρατού, καίτοι ούτος, συμφώνως προς την ραδιοφωνικήν διακήρυξιν του Ιωάννου Μεταξά, ήρχετο προς αποκατάστασιν της αλβανικής ελευθερίας, ανεξαρτησίας και ακεραιότητας…”.

Όταν ο Ελληνικός Στρατός προήλαυνε εντός του αλβανικού εδάφους, τα περισσότερα σώματα στρατού των Αλβανών είχαν διαλυθεί, ενώ στα πρόσωπα των λιγοστών Αλβανών που εκινούντο στους δρόμους, ανάμεσα στους Ιταλούς, ζωγραφιζόταν άγριος θυμός εναντίον ενός στρατεύματος που το νόμιζαν παντοδύναμο και το έβλεπαν να οπισθοχωρεί μπροστά στις ελληνικές δυνάμεις.

Η Αγγλίδα ιστορικός Μ. Βίκερς τοποθετείται διαφορετικά: “…Η αλβανική κοινή γνώμη αρχικά πανηγύρισε για τον ελληνικό θρίαμβο, η στάση της όμως άλλαξε όταν η Αθήνα άρχισε να φανερώνει τις προθέσεις της να προσαρτήσει τη νότια Αλβανία…”(!!!).

Ενώ υπάρχουν όλα τα παραπάνω περί συμμετοχής των Αλβανών στον πόλεμο, οι Αλβανοί ιστορικοί, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα, προσπάθησαν μεταπολεμικά να μας πείσουν ότι δεν συμμετείχαν με το μέρος των Ιταλών ή ότι συμμετείχαν λίγα τμήματα δια της βίας.

Συγκεκριμένα οι Αλβανοί ιστορικοί Σ. Πόλο και Α. Πούτο γράφουν σχετικά τα εξής: “Τα δύο αλβανικά τάγματα που στάλθηκαν με τη βία στον πόλεμο του 1940 αρνήθηκαν να πολεμήσουν. Οι Ιταλοί τους έκλεισαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην κεντρική Αλβανία. (….) Στην ελληνική κυβέρνηση η πορεία των γεγονότων φαινόταν πως έδινε την ευκαιρία να πραγματοποιήσει τα παλαιά προσαρτιστικά σχέδια τους για τις περιοχές της Κόρτσας (σ.σ. Κορυτσάς) και του Γκιροκάστρ (σ.σ. Αργυρόκαστρου)”.

Σε άλλο σημείο συνεχίζουν: “Το 1940 ήταν μοναδική ευκαιρία να ενωθεί με τον Ελληνικό Στρατό ο Αλβανικός”.

Έτσι εξηγείται η κατηγορηματική άρνηση του Ελληνικού Στρατηγείου στην πρόταση των Αλβανών αντιφασιστών πατριωτών να σχηματίσουν δύο τάγματα και να πολεμήσουν με την εθνική τους σημαία στο πλευρό των ελληνικών δυνάμεων εναντίον των Ιταλών εισβολέων !

Στην πραγματικότητα οι Αλβανοί έδειξαν πλήρη δυσπιστία και απροθυμία να συνεργαστούν με τον Ελληνικό Στρατό. Αντιθέτως συνεργάστηκαν με τους Ιταλούς. Ο Ιταλός παρατηρητής Τζακομόνι βεβαίωσε κατηγορηματικά και με συγκεκριμένα στοιχεία, ενώπιον του Ανώτατου Ιταλικού Δικαστηρίου, τα εξής: “Και οι Αλβανοί βοήθησαν παντού και πάντα τον Ιταλικό Στρατό, χωρίς να σημειωθεί πουθενά οποιοδήποτε επεισόδιο.

1941 – ΛΗΞΗ Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Μετά τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα (Απρίλιος 1941) και την υπογραφή της συνθηκολόγησης με τη Γερμανία ο Ελληνικός Στρατός αποχώρησε από τη Βόρεια Ήπειρο χωρίς παρενόχληση των Ιταλών. Μετά την είσοδο των γερμανικών και των ιταλικών στρατευμάτων στη χώρα μας ιταλικές δυνάμεις παρέμειναν στην Αλβανία ως στρατός κατοχής.

Στις 3 Μαΐου 1941, λίγο μετά την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνα, όπως γράφει ο ιστορικός Δημ. Μιχαλόπουλος, “ειδική επιτροπή”, που είχε συγκροτηθεί με εντολή της αλβανικής κυβέρνησης, υπέβαλε στο Βασιλικό Υπουργείο Εξωτερικών στη Ρώμη υπόμνημα στο οποίο περιέχονταν οι διεκδικήσεις της Αλβανίας σε βάρος της Γιουγκοσλαβίας και της Ελλάδας.

Όσον αφορά την Ελλάδα στις διεκδικήσεις περιλαμβάνονταν, εκτός από την Τσαμουριά, τα Ιωάννινα και η Πρέβεζα “μαζί με τις περιφέρειες τους”, δηλαδή το μεγαλύτερο μέρος της Ηπείρου. Τα Τίρανα ζητούσαν τότε την “ένωση” των εδαφών αυτών, όπως και ορισμένων άλλων ελληνικών περιοχών (στη Δυτική Μακεδονία κυρίως), με το αλβανικό κράτος. Η κατοχή της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα δεν επέφερε την πραγματοποίηση των αλβανικών επιδιώξεων.

Οι Αλβανοί κατά τη διάρκεια της ιταλικής κατοχής, αν και υπήρχαν ομάδες αντίστασης, ουσιαστικά συνεργάζονταν με τους Ιταλούς. Όταν συνθηκολόγησε η Ιταλία, το 1943, η Αλβανία καταλήφθηκε από τα γερμανικά στρατεύματα. Και πάλι οι Αλβανοί, ιδίως οι Τσάμηδες, συνεργάστηκαν με τα στρατεύματα κατοχής, σε βάρος των Ελλήνων. Η Μ. Βίκερς γράφει ότι “κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στην Αλβανία οι Γερμανοί σχημάτισαν μια αλβανική μεραρχία SS.

Στις 17 Απριλίου 1944 δημιουργήθηκε μια μονάδα 35 αποτελούμενη αποκλειστικά από Αλβανούς, με την ονομασία 21 Waffen – Gebirgs – Division der SS «Skanderberg» (albanische Nr.1). Οι στολές τους ήταν ίδιες με τις στολές των γερμανικών SS, αλλά τα σύμβολα τους ήταν αλβανικά. Η μονάδα αυτή δημιουργήθηκε με οδηγίες του ίδιου του Χάινριχ Χίμλερ και απαρτιζόταν από 11.398 στρατιώτες αλβανικής καταγωγής, οι οποίοι προέρχονταν από τον Αλβανικό Στρατό, τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας, αλλά και παραστρατιωτικές ομάδες και συμμορίες εγκληματιών.

Ήταν υπό τις διαταγές και τον έλεγχο του Αλβανού κατοχικού πρωθυπουργού Ξαφέρ Ντεβά. Δημιουργήθηκε προκειμένου τα γερμανικά στρατεύματα να μεταφερθούν από την Ελλάδα και τα κεντρικά Βαλκάνια στην Αδριατική και να ενισχύσουν την άμυνα, η οποία είχε αποδυναμωθεί μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών και την απόσυρση των στρατευμάτων τους από την περιοχή. Η δημιουργία της SS Skanderbey Division αποτέλεσε τη μεγαλύτερη ευκαιρία για τη δημιουργία της “Μεγάλης Αλβανίας”.

Το έργο των ΑλβανώνSS περιελάμβανε δολοφονίες ορθοδόξων ιερέων, καταστροφές ορθοδόξων ναών, βιασμούς, κλοπές αλλά και πλήρη κάλυψη των γερμανικών στρατευμάτων κατά την αποχώρηση τους από την Ελλάδα και αργότερα από τη Σερβία.

Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι οπαδοί του Μπάλλι Κομπετάρ (Εθνικιστικό Κόμμα) είχαν επίσης συνεργασθεί με τους Γερμανούς.

Ολοκληρώνοντας αξίζει να αναφέρουμε ότι η εχθρική στάση των Αλβανών έναντι της χώρας μας είχε συνέχεια. Ενα χαρακτηριστικό γεγονός αφορά την προσπάθεια συνεργασίας των ανταρτικών δυνάμεων του Ναπολέοντα Ζέρβα ΕΟΕΑ-ΕΔΕΣ με τις ΜΑΒΗ (Μονάδες Απελευθέρωσης Β. Ηπείρου). Η προσπάθεια αυτή απέτυχε λόγω επέμβασης του Κ.Κ. Αλβανίας, το οποίο διέλυσε τελικά τις ΜΑΒΗ -μάλιστα τα περισσότερα στελέχη τους δολοφονήθηκαν.

Σε μια άλλη περίπτωση έγινε προσπάθεια ενοποίησης της Αλβανίας με την Ελλάδα. Συγκεκριμένα ορισμένοι Αλβανοί προύχοντες κατά την κατοχή ήλθαν σε συνεννόηση με Ελληνες πολιτικούς στη Θεσσαλονίκη για την ίδρυση Ελληνο-Αλβανικής Ομοσπονδίας. Η κίνηση αυτή απέτυχε λόγω αντίδρασης της αριστεράς της Αλβανίας. Όλοι όσοι συμμετείχαν δολοφονήθηκαν.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Από την αναγνώριση της Αλβανίας ως ανεξάρτητου κράτους μέχρι την κατάληψη της από τους Ιταλούς (Απρίλιος 1939), οι σχέσεις της με την Ελλάδα ήταν σχετικά καλές. Στη συνέχεια, όμως, η ιταλική προπαγάνδα στήριξε τις αλυτρωτικές διαθέσεις της Αλβανίας. Ο αλβανικός Τύπος δημοσίευε άρθρα κατά της Ελλάδας και καλλιεργούσε το όνειρο της “Μεγάλης Αλβανίας”.

Με την επίθεση των Ιταλών κατά της Ελλάδας, τον Οκτώβριο του 1940, αλβανικά τάγματα πεζικού και εθελοντών και σώματα άτακτων είχαν ενταχθεί στους ιταλικούς σχηματισμούς και έλαβαν ενεργά μέρος στις επιχειρήσεις. Εκτιμάται ότι συμμετείχαν 8-10 τάγματα Αλβανών. Η συμπεριφορά των Αλβανών πολιτών έναντι των Ελλήνων στρατιωτών το 1940-41 ήταν εχθρική, ενώ προς τους Ιταλούς φιλική.

Τα γεγονότα που έλαβαν χώρα από τον Απρίλιο του 1939 και μετά, πείθουν ότι οι Αλβανοί μισούσαν και εξακολουθούν να μισούν κάθε τι ελληνικό και ορθόδοξο χριστιανικό. Υπήρξαν πάντα εχθροί της Ελλάδας. Συνεργάσθηκαν με τον Άξονα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πάντα είχαν και εξακολουθούν να έχουν ως απώτερο σκοπό την ίδρυση της “Μεγάλης Αλβανίας”.

Δυστυχώς έναντι των “καλών υπηρεσιών” των Αλβανών η Ελλάδα το 1971 αποκατέστησε τις διπλωματικές σχέσεις της με τη γείτονα, με την ελπίδα ότι θα προστατεύονταν καλύτερα τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας της Βόρειας Ηπείρου. Επίσης το 1987 η Ελλάδα, ενεργώντας μονομερώς, κατάργησε την εμπόλεμη κατάσταση με την Αλβανία, καθεστώς που ίσχυε από τον Νοέμβριο του 1940, χωρίς να εξασφαλίσει εγγυήσεις για την ελληνική μειονότητα της Βόρειας Ηπείρου.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

(1) Εκδ. ΔΙΣ/ΓΕΣ: Ο ΕΛΛΗΝΟΪΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1940-1941, Η ΙΤΑΛΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ, Α9ήναι, 1960.

(2) Εκδ. Υπουργείου Εξωτερικών: 1940-1941,ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ, Αθήνα, 1980.

(3) Παπάγου Αλεξ.: Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ 1940-1941, εκδ. “Οι Φίλοι του Βιβλίου”, Α9ήναι, 1945.

(4) Κατσιμήτρου Χαρ.: Η ΗΠΕΙΡΟΣ ΠΡΟΜΑΧΟΥΣΑ, εκδ. ΓΕΣ, Μήνα, 1982.

(5) Τσέρβι Μ.: Ο ΕΛΛΗΝΟΪΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, έκδοση Αlvin Redma Hellas, Α9ήνα, 1987.

(6) Κόρου Αδωνι: ΧΡΟΝΙΚΟΝ 1940-1944.

(7) Κύρου Αλ.: ΟΙ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΜΑΣ, Α9ήναι, 1962.

(8) Σιωμοπούλου Στυλ.: Η ΙΤΑΛΙΚΗ ΜΕΡΑΡΧΙΑ “TΖΟΥΛΙΑ” ΣΤΗΝ ΠΙΝΔΟ, Ηπειρωτική Εστία, 1994.

(9) Τριαντάφυλλου Κ.: ΤΑ ΑΠΟΡΡΗΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 1940-41, Πάτρα, 1981.

(10) Τσιρπανλή Ζαχ.: ΠΩΣ ΕΙΔΑΝ OI ΙΤΑΛΟΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1940-41, Αθήνα, 1974.

(11) Ζαούση Αλεξ.: OI ΔΥΟ ΟΧΘΕΣ 1939-1945, εκδ. Παπαζήση, 1987.

(12) Richter Heinz: Η ΙΤΑΛΟ-ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, Γκοβόστης, 1998.

(13) Μιχαλοπούλου Δημ.: ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΑΛΒΑΝΙΑΣ 1923-1928.

(14) Πράσκα Βισκόντι: ΕΓΩ ΕΙΣΕΒΑΛΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, Γκοβόστης, 1999.

(15) Vickers Miranda: ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ, εκδ. Οδυσσέας, 1997.

(16) ΡοΙΙο S. – Ρυtο Α.: ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ, εκδ. Ομάδα.

(17) Νικολάου Χαρ.: ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ -ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, εκδ. Φλώρου, 1996.

(18) Ημερήσιος Τύπος της εποχής.

ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ


2.500 χρόνια από τη μάχη του Μαραθώνα

Στις 31 Οκτωβρίου θα πραγματοποιηθεί για 28η φορά ο Κλασικός Μαραθώνιος της Αθήνας στην αρχαία διαδρομή των 42 χιλιομέτρων, με σημείο εκκίνησης τον ειδικά διαμορφωμένο χώρο της αφετηρίας στο Μαραθώνα και τερματισμό στο Παναθηναϊκό στάδιο. Από φέτος μάλιστα, ο Μαραθώνιος της Αθήνας συγκαταλέγεται στους «χρυσούς μαραθώνιους», στην ομάδα δηλαδή των σπουδαιότερων διοργανώσεων μαραθωνίου ανά τον κόσμο που τελούνται κάθε χρόνο. Η αναβάθμιση του Κλασικού Μαραθωνίου της Αθήνας συμπίπτει κατά ευτυχή σύμπτωση με τη συμπλήρωση 2.500 χρόνων από τη μάχη του Μαραθώνα, το 490 π.Χ. Οι απαρχές του μαραθώνιου δρόμου συνδέονται με τη σπουδαιότατη αυτή μάχη που καθόρισε αποφασιστικά την ελληνική και την παγκόσμια ιστορία.
Σε ανάμνηση του χαρμόσυνου νέου για τη νίκη της Αθήνας στο Μαραθώνα, καθιερώθηκε, στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 1896, ένας δρόμος αντοχής μήκους όση είναι η απόσταση Μαραθώνα–Αθήνας. Εισηγητής της ιδέας αυτής ήταν ο Γάλλος καθηγητής της Σορβόννης Μισέλ Μπρεάλ. Με την πρώτη διοργάνωση της Αθήνας το 1896, ο θρύλος του Φειδιππίδη έγινε πραγματικότητα: κατά ευτυχή σύμπτωση ο πρώτος νικητής του Μαραθωνίου ήταν Έλληνας, ο νερουλάς από το Μαρούσι Σπύρος Λούης.
Ο Μαραθώνιος ως άθλημα ακραίας σωματικής έντασης έχει προσφέρει στιγμές μεγάλης συγκίνησης στους θεατές με την απαράμιλλη προσπάθεια των μαραθωνοδρόμων. Στην ιστορία του μαραθώνιου δρόμου έχουν μείνει ο «άνθρωπος-ατμομηχανή» Εμίλ Ζάτοπεκ, χρυσός ολυμπιονίκης τόσο στο μαραθώνιο όσο και στα 5 και 10 χιλιάδες μέτρα στους Ολυμπιακούς του Ελσίνκι το 1952, ο Αιθίοπας Αμπέμπε Μπικίλα, δύο φορές χρυσός ολυμπιονίκης στο Μαραθώνιο, το 1960 στη Ρώμη και το 1964 στο Τόκυο, κατόρθωμα που δεν έχει επαναληφθεί μέχρι τώρα.
Παράλληλα προς το αγώνισμα του μαραθώνιου δρόμου στους Ολυμπιακούς Αγώνες, πραγματοποιούνται επαναλαμβανόμενοι κατ’ έτος διεθνείς μαραθώνιοι σε μεγάλες πόλεις της υφηλίου, διοργανώσεις που στηρίζουν το παγκόσμιο κίνημα των μαραθωνοδρομιών. Αρχαιότερος όλων ο μαραθώνιος της Βοστόνης, ο οποίος διοργανώθηκε πρώτη φορά το 1897 μετά την επιτυχία του πρώτου Ολυμπιακού Μαραθώνιου στην Αθήνα την ακριβώς προηγούμενη χρονιά.
Ο Κλασικός Μαραθώνιος της Αθήνας έχει το προνόμιο να διεξάγεται στην Κλασική Μαραθώνια Διαδρομή, όπως αποκαλείται, συνεχίζοντας την παράδοση που δημιουργήθηκε με τον πρώτο Ολυμπιακό Μαραθώνιο του 1896 και σε ανάμνηση του επιτεύγματος του Φειδιππίδη μετά τη μάχη του Μαραθώνα. Φέτος, συμπληρώνονται 2.500 χρόνια από τη διεξαγωγή της σπουδαίας αυτής μάχης και χιλιάδες δρομείς από την Ελλάδα και το εξωτερικό, μεταξύ αυτών και τα μεγαλύτερα ονόματα του αγωνίσματος, θα λαμπρύνουν με τη συμμετοχή τους τον ξεχωριστό αυτό θεσμό. Ταυτόχρονα, ο φετινός μαραθώνιος είναι αφιερωμένος στη μνήμη του μεγάλου αγωνιστή της Ειρήνης, επιστήμονα και πολιτικού, Γρηγόρη Λαμπράκη, ο οποίος είχε πραγματοποιήσει το 1963 την πρώτη Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης προβάλλοντας τα μεγάλα πανανθρώπινα ιδανικά.
Στις καινοτομίες της διοργάνωσης συγκαταλέγονται η δημιουργία και διεθνής κατοχύρωση ενός ειδικού λογότυπου του Κλασικού Μαραθωνίου της Αθήνας, που απεικονίζει το στρατιώτη-δρομέα και εμπεριέχει όλους τους συμβολισμούς του Μαραθωνίου Δρόμου, καθώς και η κατασκευή ενός αναμνηστικού μεταλλίου για την επέτειο των 2.500 χρόνων από τη Μάχη του Μαραθώνα, το οποίο θα φέρει το ειδικό λογότυπο.
Τον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας θα πλαισιώσει η Φλόγα του Μαραθώνιου Δρόμου, θεσμός που εγκαινιάστηκε το 2007 και εδραιώνεται πλέον παγκοσμίως. Η Αφή της Φλόγας του Μαραθωνίου θα πραγματοποιηθεί σε ειδική τελετή στον Τύμβο των Μαραθωνομάχων την παραμονή του Μαραθωνίου, στις 30 Οκτωβρίου, ενώ θα ακολουθήσει λαμπαδηδρομία μέχρι το σημείο εκκίνησης του αγωνίσματος.
Επιπλέον, θα τελεστεί επετειακή πολιτισμική εορτή για τη συμπλήρωση των 2.500 χρόνων από τη μάχη του Μαραθώνα στον προαύλιο χώρο του Ζαππείου. Στο πλαίσιο της φετινής διοργάνωσης, ο ΣΕΓΑΣ πραγματοποιεί στο Ζάππειο μέγαρο για 4η συνεχή χρονιά την έκθεση “Marathon Expo”, από τις 28 ως τις 30 Οκτωβρίου 2010, αφιερωμένη στον Αθλητισμό, στον Τουρισμό και στην Υγεία. Τέλος, το Ζάππειο μέγαρο θα φιλοξενήσει το ίδιο διάστημα και το 18ο παγκόσμιο συνέδριο της Διεθνούς Ένωσης Μαραθωνίων Δρόμων (AIMS), οπότε θα επισκεφτούν την Αθήνα και θα συμμετάσχουν στις εκδηλώσεις για τον 28ο Κλασικό Μαραθώνιο Αθηνών πάνω από 100 διοργανωτές άλλων μαραθωνίων δρόμων παγκοσμίως -

ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΑΙΔΙΑ

Μεσ' τους δρόμους τριγυρνάνε
οι μανάδες και κοιτάνε
ν' αντικρίσουνε,
τα παιδιά τους π' ορκιστήκαν
στο σταθμό όταν χωριστήκαν
να νικήσουνε.

Μα για 'κείνους που 'χουν φύγει
και η δόξα τους τυλίγει,
ας χαιρόμαστε,
και ποτέ καμιά ας μη κλάψει,
κάθε πόνο της ας κάψει,
κι ας ευχόμαστε:
Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,
που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά,
παιδιά στη γλυκιά Παναγιά
προσευχόμαστε όλες να 'ρθετε ξανά.

Λέω σ' όσες αγαπούνε
και για κάποιον ξενυχτούνε
και στενάζουνε,
πως η πίκρα κι η τρεμούλα
σε μια τίμια Ελληνοπούλα,
δεν ταιριάζουνε.

Ελληνίδες του Ζαλόγγου
και της πόλης και του λόγγου
και Πλακιώτισσες,
όσο κι αν πικρά πονούμε
υπερήφανα ασκούμε
σαν Σουλιώτισσες.
Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,
που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά,
παιδιά στη γλυκιά Παναγιά
προσευχόμαστε όλες να 'ρθετε ξανά.
Με της νίκης τα κλαδιά,
σας προσμένουμε παιδιά


Στίχοι: Μίμης Τραϊφόρος.
Μουσική: Μιχάλης Σουγιούλ
Πρώτη εκτέλεση: Σοφία Βέμπο

ΑΕΡΑ....ΑΕΡΑ,,,


Λίγες λέξεις της Νεοελληνικής γλώσσας κρύβουν τη μαγεία της ιαχής "ΑΕΡΑ"! Μεγάλωσαν και μεγαλώνουν Ελληνόπουλα που συγκινήθηκαν, δάκρυσαν, θαύμαζαν τον ηρωισμό των παλικαριών στα Ελληνοαλβανικά σύνορα, το 1940. Ο παλμός αυτής της συγκίνησης δονούσε στην ιαχή "ΑΕΡΑ" και σε ό,τι αυτή αντιπροσώπευε στη μεταπολεμική Ελλάδα. Καμία λέξη δε συγκέντρωσε την ορμή και το δυναμισμό της νιότης, όσο η ιαχή "ΑΕΡΑ".

Ελάχιστοι, όμως,.... γνωρίζουν ότι πρωτοακούστηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης 30 χρόνια πρίν από το έπος του ΄40. Συγκεκριμένα, πρωτοχρησιμοποιήθηκε το 1908 από το 2ον τάγμα της Κρητικής πολιτοφυλακής του πρώτου τακτικού στρατού της Κρήτης, που τελούσε υπό την προστασία του Ευρωπαϊκού στρατού. Χρησιμοποιήθηκε σε εκπαιδευτική πορεία, από κάποιον στρατιώτη, κατά τη διάρκεια ανεμοστρόβιλου και το επανέλαβαν, χάριν ευθυμίας, οι υπόλοιποι.

Από τότε, το επαναλάμβαναν συχνά, κάθε φορά που διαλυόταν ή συντασσόταν το Τάγμα (αρχικά, ήταν, δηλαδή, μία ζητωκραυγή, ένα “πείραγμα”, και όχι πολεμική ιαχή). Στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων (1912, 1913, Ήπειρο και Μακεδονία) η ιαχή διαδόθηκε από τους Κρήτες σε ολόκληρο το Ελληνικό στράτευμα.

Στην αρχή, όμως, η καινοτομία αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία, γιατί ο τακτικός στρατός χρησιμοποιούσε τις αρχαίες ιαχές: αλαλά ή αλαλαί ή ελελεύ ή το εξευρωπαϊσμένο : χιπ, χιπ, ουρρά (hip, hip, hurrah), άλλωστε οι περισσότεροι αξιωματικοί του στρατού μας είχαν εκπαιδευτεί στα στρατόπεδα της Γερμανίας, Γαλλίας, Αγγλίας.

Η αρχαία ιαχή αλαλά προήλθε από τη μυθική κόρη του Πολέμου, την Αλαλά (Πίνδαρος, απ. 225: Κλυθ΄ Αλαλά Πολέμου θυγατέρα). Απ εδώ προήλθαν οι λέξεις αλαλαγή, αλάλαγμα (Κ.Παλαμάς, Ασαλ. Ζωή: της νίκης σου το αλάλαγμα…) και το ρ. αλαλάζω (Ψαλμ.99, αλαλάξατε τω Κυρίω…, ή Κ.Δ. Κορινθ. 1,13,1 : …γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον).

Η πολεμική ιαχή «ΑΕΡΑ» επισημοποιήθηκε κατά τον Ελληνοιταλικό πόλεμο και γι΄ αυτό συνέβαλαν, άθελα τους, οι Ιταλοί. Ο Ιταλικός φασιστικός στρατός χρησιμοποιούσε την ιαχή : «eja (προφ. : εγιά), eja, eja, alala». Ήταν μία ιαχή που είχε καθιερώσει ο ποιητής Gabriele d Annunzio (1863 – 1938) στη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (Αύγουστος του 1917). Ο ίδιος, ο ποιητής, αναφέρει ότι την επέβαλε στους αεροπόρους του (ήταν διοικητής αεροπορικού σμήνους) λέγοντας: «είναι καιρός να καταργήσουμε αυτό τον βαρβαρικό ήχο (εννοούσε το: Hip! Hip! Hip! hurrah) και στη θέση του θα βάλουμε το alala με το οποίο ο Αχιλλέας παρακινούσε τα άλογα του και το Λατινικό επιφώνημα eja».

Εικοσιτρία χρόνια αργότερα οι Ιταλοί εισβολείς θα χρησιμοποιήσουν στα βουνά της Πίνδου την ιαχή eja! eja! alala (ειρωνεία: να ήξεραν, άραγε, οι αγράμματοι Ιταλοί στρατιώτες ότι χρησιμοποιούσαν μία αρχαία Ελληνική ιαχή για να σκοτώσουν τους σύγχρονους Ελληνες). Πάντως, η ηχητική ομοιότητα με την επανάληψη των φωνηέντων -α- και –ε- (στη λ.eja: προφ. εγιά) έφερε στο μυαλό των Ελλήνων την Κρητική ζητωκραυγή αέρα και ανταπέδωσαν καθιερώνοντας την λ. αέρα, ως την πιο ηρωική ολόκληρης της ελληνικής ιστορίας. Η ιαχή ΑΕΡΑ έχει τον ίδιο αριθμό συλλαβών με το αλαλά (δεν αλλάζει ο ρυθμός) και περιλάμβανει το –α- και το –ε-, που προφέρονται εύκολα, όταν τρέχουν οι στρατιώτες (περιλαμβάνονται, αλλωστε, και στο αλαλά και στο ελελευ, αλλά και στο eja)

Ας δούμε, όμως, και τη μη ηρωική πλευρά της ιαχής

- Φαντάζομαι το δρόμο του γυρισμού: τα ηρωικά παλληκάρια να επιστρέφουν έχοντας παραδώσει τα όπλα σε αυτούς που μέχρι χθες νικούσαν, να περπατούν με το κεφάλι κατεβασμένο στην άκρη του δρόμου και να τους κοροϊδεύουν οι θρασύδειλοι Ιταλοί επαναλαμβάνοντας ειρωνικά την ιαχή ΑΕΡΑ (πραγματικό περιστατικό).

- Οι Έλληνες συνεργάτες των Γερμανών (τα αλεξίποινα Τάγματα Ασφαλείας) χρησιμοποιούσαν την ιαχή ΑΕΡΑ, όταν έκαναν έφοδο για να συλλάβουν Έλληνες πατριώτες και να τους παραδώσουν στους Γερμανούς κατακτητές.

- Στο Γράμμο και ο τακτικός και ο δημοκρατικός στρατός φωναζαν ΑΕΡΑ, όταν εξαπέλυαν επίθεση κατά των αδελφών. ΑΕΡΑ σε ποιόν, βρε παλληκάρια; Ποιος είναι ο εχθρός; Γιατί να φύγει; Που να πάει;

Μέσα σε λίγα χρόνια φτήνυναν οι άνθρωποι και οι λέξεις

Πάντως, προτιμώ να κρατήσω τη συγκίνηση που μου έδινε στα πρώτα μαθητικά χρόνια η ιαχή αέρα και να μη σκέφτομαι την ξεδιάντροπη χρήση της στην Κατοχή και τον Εμφύλιο. Είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι (Καβάφης) να θυμάμαι τη χαρά και τη ντροπή συνάμα.

Γράφει ο Γιώργος Δαμιανός (πρώτη δημοσίευση στο περ. Discovery and science, εκδ. ΔΟΛ, Οκτ. 2006)

ΑΤΑΦΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΡΩΕΣ


PSEVA – ΠΣΕΒΑ
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
INTERNATIONAL COORDINATING COMMITTEE OF NORTHERN EPIRUS
ISSUE KOMITETI NDERKOMBETAR I KOORDINIMIT PER CESHTJEN E EPIRIT VERIOR
Η Εποποιία του 1940 ήτο μία σύγχρονη Γιγαντομαχία και Τιτανομαχία σαν αυτές που αναφέρει η Ελληνική Αρχαιολογία.

Ας σημειωθεί δε ότι η Ελλάς είναι η μοναδική χώρα που αντιμετώπισε τους στρατούς τεσσάρων χωρών ταυτόχρονα, Αλβανίας, Ιταλίας, Γερμανίας, και Βουλγαρίας. Έπος θα πει Ιστορία και Ιστορία έγραψε ο Ένδοξος Ελληνικός Στρατός, στα Ελληνικά βουνά, της Ελληνικής Βορείου Ηπείρου. Μαχόμενοι οι Έλληνες εναντίον του κοινού εχθρού θα μοιρασθούν μαζί μας τα αγαθά της ειρήνης
(δηλώσεις του Winston Churchil Πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο) .
Δυστυχώς όμως όλος αυτός ο ενθουσιασμός και οι δηλώσεις έμειναν μόνον ευχολόγια και αντί να μοιρασθούμε τα Αγαθά, μας μοίρασαν τον εμφύλιο πόλεμο. Για αποκατάσταση της Δικαιοσύνης, Ηθικής τάξεως και Ιστορικής ευθύνης πρέπει η Γερμανία να εξοφλήσει το χρέος της εις το ακέραιο προς την χώρα μας, που φθάνει σε πολλά δις Ευρώ, χωρίς να υπολογίζονται οι αποζημιώσεις προς τις οικογένειες των θυμάτων του πολέμου.



Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη, που δεν έχει αποζημιωθεί από τους Γερμανούς.
Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, κάηκαν 2,500 χωριά και εξοντώθηκε το 10 τοις εκατό του πληθυσμού της Ελλάδος, κοντά ένα εκατομμύριο Έλληνες. Εάν αυτό δεν είναι Ολοκαύτωμα τότε τι είναι; Πανάρχαιο Ελληνικό Έθιμο ο Σεβασμός των Νεκρών.
Η περισυλλογή των οστών των νεκρών του 1940 δεν είναι εμπορική συναλλαγή, αλλά ανθρωπιστικό ζήτημα.
Οι άταφοι 5,000 νεκροί περιμένουν ακόμη να δικαιωθούν.

Στην παρατήρηση ότι οι Πέρσες είναι τόσοι πολλοί που τα βέλη τους κρύβουν τον ήλιο: Ένας Σπαρτιάτης πολεμιστής απάντησε "Καλύτερα, θα πολεμήσουμε υπό σκιάν!"

Ο Αισχύλος είπε: «Γιατί μόνον εμείς, (οι Έλληνες) αντίθετα από τους βαρβάρους δεν μετράμε ποτέ το πλήθος του εχθρού»
Εμείς πάντα λέμε «και ούτος ο αριθμός ικανός εστί » και χυνόμαστε στην μάχη. Αρκεί να είμαστε ενωμένοι οι Έλληνες , γινόμαστε αήττητοι.
H ρήση του μεγάλου φιλόσοφου Φρειδερίκου Νίτσε για τους Έλληνες: "Δεν υπάρχει λαός εις τον κόσμο ο οποίος να έχει προσφέρει τόσα εις την ανθρωπότητα όσα ο Ελληνικός και έχει καταπολεμηθεί τόσο πολύ από τόσο πολλούς λαούς, οι οποίοι δεν προσέφεραν τίποτα εις αυτήν"

Εκπρόσωπος Γραφείου τύπου
Μιχάλης Σέρβος
dodonaios@aol.com

ΤΟΥΡΚΑΛΑ ΕΜΜΙΣΘΗ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ


Η κόρη του πρώην Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Ismael Cem φέρεται να έχει προσληφθεί ως σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου με αρμοδιότητα τις “πράσινες” επενδύσεις, σύμφωνα με πληροφορίες που επικαλείται δημοσίευμα της εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος. Η Ipek Nur Cem Taha θα αμοίβεται για τις υπηρεσίες της από το υστέρημα των Ελλήνων φορολογούμενων παρά το γεγονός ότι κατάγεται από εύπορη οικογένεια Σαμπαταϊστών της γείτονος. Πλέον προκύπτει μείζον ηθικό και πολιτικό ζήτημα καθώς το όνομα του θανόντα Ismael Cem εμπλέκεται στο δυνητικό υπουργικό συμβούλιο που θα αναλάμβανε τα ηνία της εξουσίας, με βάση το σχέδιο πραξικοπήματος Βalyoz της φασιστικής-τρομοκρατικής οργάνωσης ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ.

ΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ



Στις μαθητικές μνήμες ενός ενήλικου κυριαρχούν οι πρώτοι φίλοι, τα πειράγματα και τα τραγούδια που διαδραματίζονται πίσω από τις πόρτες των σχολικών αιθουσών. Σε ότι αφορά στη δική μου μαθητική ζωή, μαζί με όλα τα παραπάνω, κυριαρχούσε και μια γενική απαξίωση για το θεσμό της εκπαίδευσης, απότοκο των άθλιων κτιριακών εγκαταστάσεων αλλά και συνθηκών των σχολείων της Ελληνικής επικράτειας, που στην καλύτερη περίπτωση μπορείς να τα παρομοιάσεις με μεταμοντέρνα σοβιετικά μπλοκ. Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να ανακατασκευάσω την έννοια του εκπαιδευτηρίου στο μυαλό μου, αντικρίζοντας μερικά από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ομογένειας. Τα περισσότερα από αυτά είναι τρίπατα ιστορικά νεοκλασικά που κατασκευάστηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα, ύστερα από ευεργεσίες μεγάλων μορφών της Ρωμέικης ιστορίας.
Από τα οκτώ Ρωμέικα εκπαιδευτήρια, που ακόμα υποδέχονται μαθητές στους κόλπους τους, μόνο ένα βρίσκεται στην Ασιατική πλευρά της Πόλης και πιο συγκεκριμένα στην ιστορική συνοικία του Μοδıού. Η ιδιάζουσα περίπτωση του πρώην κεντρικού παρθεναγωγείου Χαλκηδόνος έγκειται στον ένα και μοναδικό μαθητή που φοιτά σε αυτό. Το μέλλον του πλήρως εξοπλισμένου πράσινου κτιρίου με τη μαρμάρινη επιγραφή στην είσοδο "Εκπαιδευτήρια Ελλ. Ορθ. Κοινότητος", τους χαρακτηριστικούς μαρμάρινους κίονες της εισόδου και τα ξύλινα πατώματα είναι αβέβαιο.
Το φαινόμενο αυτό εξηγείται από το γενικό κατακερματισμό της Ελληνορθόδοξης κοινότητος, όπου αντικατοπτρίζεται ρεαλιστικότητα και στα δημογραφικά των σχολείων. Ο κ. Πεστεματζόγλου διευθυντής και διδάσκαλος τα τελευταία 18 χρόνια στο δημοτικό σχολείο, μου εξήγησε ότι ο αριθμός των μαθητών, όταν ανέλαβε καθήκοντα, ξεπερνούσε τους 20. Στις αρχές τις νέας χιλιετίας το πλήθος των μαθητών μειώθηκε στους 5. Η άλλη τάση που δικαιολογεί τις άδειες αίθουσες είναι η συχνή επιλογή ιδιωτικών ξενόγλωσσων σχολείων από τα λιγοστά μέλη της κοινότητας με πρόσχημα την ελλειπή ή κατά καιρούς προβληματική εκπαίδευση που προσφέρεται από τα μειονοτικά.
Σε περίπτωση που το σχολείο δεν δεχθεί άλλους μαθητές στα επόμενα δύο χρόνια, θα περάσει στην περίοδο της νάρκωσης. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, που θα οριστεί από την εφορία της Κοινότητας, θα παραμείνει τυπικά ανοιχτό χωρίς όμως μαθητές, θα μεταμορφωθεί δηλαδή σε ένα σχολείο - φάντασμα. Η έσχατη λύση της νάρκωσης το μόνο που θα καταφέρει είναι να παρατείνει για λίγο την ιστορία του σχολείου, που φέτος κλείνει τα 130 χρόνια από την ίδρυσή του. Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα του δημοτικού σχολείου στο Μακροχώρι που ακολούθησε την ίδια πορεία.
Η απόλυτη ησυχία που κυριέυει το σχολείο διακόπτεται από τα τριξίματα του ξύλινου πατώματος. Η χρυσαφί προτομή του Κεμάλ παρέα με την κατακόκκινη ημισέλινο εποπτεύουν την αμείλικτη σιωπή. Ο νόστος δεσπόζει σε κάθε γωνιά του μελαγχολικού κτιρίου. Στον πίνακα ανακοινώσεων φωτογραφίες γεμάτες γλυκά παιδικά χαμόγελα. Οι αίθουσες σκονισμένες και άδειες. Το μοναδικό σημάδι που μαρτυρεί την παρελθοντική παρουσία των άδειων σχολικών αιθουσών είναι οι διακοσμημένοι τοίχοι με τις παλιές ζωγραφιές των μαθητών που πέρασαν από εδώ. Δίπλα ακριβώς από τις ξεθωριασμένες ζωγραφιές στέκονται οι εργασίες του μοναδικού πλέον μαθητή του σχολείου, ενός πρόσχαρου και συνειδητοποιημένου παιδιού, που ονειρεύεται μια μέρα να γίνει γιατρός, του Χρυσοβαλάντη.

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ


ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ ΣΕΡΒΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΗΣΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ

ΤΙ ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ;

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ( ΟΧΙ ΠΛΕΟΝ ΕΛΑΔΟΣ ΑΝ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΙΚΗ) ΤΗΝ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΜΙΚΙ,ΤΗΝ ΜΙΝΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ ΑΛΛΑ ΕΘΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ
ΕΔΩ ΚΥΡΙΟΙ ΑΥΡΙΟ ΕΧΟΥΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ,ΜΠΑΣΚΕΤ,ΒΟΛΕΥ,ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΕΓΩ ΤΙ
ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΜΑΙΟ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ 19 ΜΑΙΟΥ ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΔΕΝ ΕΠΑΙΞΕ ΑΓΩΝΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΓΙΑΤΙ ΓΙΟΡΤΑΖΑΝ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΤΟΣ ΕΟΡΤΗ ΠΟΙΑ ΕΟΡΤΗ
ΕΣΕΙΣ ΠΕΣΤΕ ΜΟΥ
ΑΛΛΑ ΕΔΩ ΠΛΕΟΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΟΤΙ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 40


«την 28η Οκτωβρίου δεν εορτάζουμε το Έπος του ΄40 αλλά την "Ημέρα κινουμένων σχεδίων"» !!!

Αμ δεν είναι πλέον "ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ"!!!
28η Ὀκτωβρίου
Παγκόσμια ἡμέρα κινουμένων σχεδίων!!

Συμμέτοχος καί πρωτοπόρος στήν «ἀναδόμηση» τῆς νεολαίας μας, ἡ «ΕΘΝΙΚΗ» Τράπεζα Ἑλλάδος, στό περιοδικό της «Ἐθνική Παίδων» ὑπενθυμίζει στά παιδιά μας ὅτι μέσα στόν Ὀκτώβριο μιά σημαντική ἡμερομηνία πού δέν πρέπει νά ξεχάσουν εἶναι ἡ 28η Ὀκτωβρίου, ἡ παγκόσμια ἡμέρα κινουμένων σχεδίων!! (συνοδεύεται καί ἀπό ἀνάλογο παιδαγωγικό σκίτσο τοῦ Μίκυ Μάους σελ. 9 -( 11 στο pdf)
Καί γιά νά συμπληρώσουν τή διαπαιδαγώγηση τῆς νεολαίας καί τή μύησή της στίς ἀνατολικές Παραθρησκεῖες στίς σελίδες 22-23 ἐνημερώνουν τά παιδιά πόσο χρήσιμη εἶναι ἡ ΓΙΟΓΚΑ γιά τή σωματική καί πνευματική τους ἀνάπτυξη.

Κατά τά ἄλλα ἡ κρίση δέν εἶναι μόνο οἰκονομική, ἀλλά πρωτίστως κρίση ἀξιῶν, λένε ὁμόφωνα ὅλοι οἱ ταγοί τοῦ Ἔθνους μας.
Μήπως τουλάχιστον θἄπρεπε νά πᾶνε μερικά emails διαμαρτυρίας στούς κυρίους αὐτούς;
(ethnikipaidon@nbg.gr)


Η Τράπεζα της Ελλάδος στο όνομα των «Δημοσίων Σχέσεων» και του κτισίματος του λεγομένου εμπορικού «Image », προωθεί ένα παιδικό - νεανικό περιοδικό.*

Ξεκινώντας να ξεφυλίζουμε το 4ο τεύχος του Φθινοπώρου ΄10, βλέπουμε ένα καταιγισμό από διαφημίσεις, για πακέτα και προγράμματα συμβολαίων της Τράπεζας, στην συνέχεια καταιγισμός διαφημίσεων από την Microsoft και συγκεκριμένα το Office 2010, διαφημίσεις προγραμμάτων κινητών καρτο-internet της Vodafon (να θυμηθούμε τις διαφημίσεις της στα Αλβανικά εντός Ελλάδος, καθώς επίσης και τον εξευτελισμό της επανάστασης του ΄21)
Φτάνουμε στην επίμαχη σελίδα 9 (11 στο pdf ), όπου βλέπουμε το τραγικό :

ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ


Η χειροκίνητη αριθμομηχανή ενός Ιταλού επιλοχία που μετά τη συνθηκολόγηση της χώρας του το 1943 φυγαδεύτηκε από τους Έλληνες στο βουνό, το κράνος ενός Γερμανού σαμποτέρ που σκοτώθηκε από συμμαχικά αεροπλάνα στο Αρμένιο, δύο στολές του στρατηγού Στέφανου Σαράφη, όπλα που χρησιμοποιήθηκαν στον ελληνοϊταλικό πόλεμο και φωτογραφικά τεκμήρια για τη δράση του ελληνικού στρατού στη Θεσσαλία εκτίθενται, μεταξύ άλλων, στο Μουσείο Εθνικής Αντίστασης Θεσσαλίας που άνοιξε τις πύλες του στη Λάρισα.
Ο κατάλογος των εκθεμάτων περιλαμβάνει ακόμη ξιφολόγχες, παγούρια, κύπελλα, γραφομηχανές, σαμάρια και άλλα αντικείμενα.
Το μουσείο στεγάζεται στο χώρο της παλιάς πυριτιδαποθήκης, ένα κτήριο με πολλαπλούς συμβολισμούς, καθώς πέρα από την αρχική της χρήση επί Τουρκοκρατίας, μετέπειτα, στα χρόνια της Κατοχής, ήταν φυλακή. Από εκεί πολλοί κρατούμενοι οδηγήθηκαν στο «Λόφο του Μεζούρλου» όπου και εκτελέστηκαν.
Στο πλαίσιο της λειτουργίας του μουσείου, ξεκίνησε ήδη η παρουσίαση μόνιμης έκθεσης με τον τίτλο «1941-1944: Η Θεσσαλία αντιστέκεται». Η έκθεση πραγματεύεται τον τρόπο με τον οποίο οι Θεσσαλοί οργανώθηκαν για να απελευθερώσουν την πατρίδα από τις δυνάμεις του Άξονα.

ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΑΣΥΛΙΑ


Mετά από μήνες προσπαθειών, μετά από πολλά ξενύχτια στους υπολογιστές, μετά από πολλές απογοητεύσεις, επιθέσεις, απειλές αλλά και από μεγάλη συμμετοχή και προσπάθεια, έφτασε η στιγμή να περάσουμε σε πράξεις.
Οι υπογραφές που συγκεντρώνονται θα κατατεθούν ,όπως είχαμε εγγυηθεί από την αρχή στον παραλήπτη τους. Γνωρίζουμε καλά ότι για να γίνει άρση της βουλευτικής ασυλίας πρέπει να γίνει αναθεώρηση του συντάγματος - πράγμα σχεδόν αδύνατον - διότι είναι συνταγματικό δικαίωμα των βουλευτών (δηλ.προβλέπεται από το Σύνταγμα). Για να απαγγείλει κατηγορίες η Δικαιοσύνη σε έναν βουλευτή απαιτείται ή άδεια της Βουλής . Είναι δε χαρακτηριστικό πως από το 1974 έως σήμερα κατατέθηκαν στο Ελληνικό Κοινοβούλιο σχεδόν 700 αιτήσεις για την άρση της ασυλίας από τις οποίες έγιναν αποδεκτές τρεις!!. ενώ κατά την καθ όλη τη διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου, η άδειες περί άρσης της ασυλίας δόθηκε μόνο σε δέκα περιπτώσεις!!!..
Αυτό που θέλουμε να πετύχουμε είναι να υποχρεώσουμε τη Βουλή, να δίνει παντα την άδεια στη Δικαιoσύνη για συνέχιση των νομικών και δικαστικών ενεργειών και περεταίρω δίωξης.

Δεν απαιτείται συγκεκριμένος αριθμός υπογραφών που πρέπει να συγκεντρωθούν, διότι ένα αίτημα είναι αυτό ακριβώς που λέει. Αιτείται. Ζητάει δηλαδή κάτι, κι ανεξάρτητα από τον αριθμό των υπογραφών (ακόμα κι αν είναι ολόκληρο το εκλογικό σώμα) δεν νομιμοποιείται να δημιουργεί υποχρέωση εκτέλεσης του αιτήματος. Το αίτημά μας είναι ένα μέσο πίεσης προς την Νομοθετική εξουσία ώστε να πετύχουμε την άρση της βουλευτικής ασυλίας προς χάριν της ισότητας και της ισονομίας των πολιτών. Οσο περισσότερες υπογραφές έχουμε, τόσο μεγαλύτερη είναι η πίεση που θα υποστούν.

Θέλοντας λοιπόν να στείλουμε ένα μήνυμα ΠΡΙΝ τις εκλογές σας καλούμε όλους Την Τετάρτη 3 Νοεμβρίου , στις 4 μμ ,έξω από το προεδρικό μέγαρο Βασιλέως Γεωργίου Β΄2, με τα έντυπά σας με σκοπό

ΝΑ ΚΑΤΑΘΕΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ΜΑΣ στον πρόεδρο της Δημοκρατίας!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Όσοι από εσάς δε θα μπορέσετε να παραβρεθείτε, στείλτε μας ταχυδρομικά τα έντυπα με τις υπογραφές στη διεύθυνσηΠειραιάς: ΣΙΑΡΛΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ - post restante - Κεντρικό Ταχυδρομείο Πειραιώς - ΤΚ 18531
Οσοι από εσάς θέλετε να συμμετέχετε στη διαδικασία, στείλτε μας ένα email στο isonomia-gia-olous@hotmail.com

Συλλέξτε τις υπογραφές από τους γνωστούς και τους φίλους σας . Αν δε μπορέσετε να παραβρεθείτε ταχυδρομίστε τις έγκαιρα !!! Με ένδειξη επείγον !!! Είμαστε στη διάθεση όλων σας. Καλή μας επιτυχία !!!!!!!!!
Oι διαχεριστές του "Υπογράφουμε για την άρση της βουλευτικής ασυλίας"

ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΟΣ



Κάρολος ντὲ Γκώλ, Charles de Gault 1890-1970
Πρόεδρος τῆς Γαλλικῆς Δημοκρατίας 1958-1969, ἀρχηγὸς τῆς Γαλλικῆς Ἀντίστασης κατὰ τὸν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
«Ἀδυνατῶ νὰ δώσω τὸ δέον εὖρος τῆς εὐγνωμοσύνης ποὺ αἰσθάνομαι γιὰ τὴν ἡρωικὴ ἀντίσταση τοῦ Λαοῦ καὶ τῶν ἡγετῶν τῆς Ἑλλάδος.»
(Ἀπὸ ὁμιλία του στὸ Γαλλικὸ Κοινοβούλιο μετὰ τὴν λήξη τοῦ Β' Παγκοσμίου Πολέμου.)

Μωρὶς Σουμάν, Maurice Schumann 1911-1992
Ὑπουργὸς τῶν ἐξωτερικῶν τῆς Γαλλίας 1969-1973, Μέλος τῆς Γαλλικῆς Ἀκαδημίας 1974
«Ἡ Ἑλλάδα εἶναι τὸ σύμβολο τῆς μαρτυρικῆς ὑποδουλωμένης, ματωμένης, ἀλλὰ ζωντανῆς Εὐρώπης... Ποτὲ μιὰ ἥττα δὲν ὑπῆρξε τόσο τιμητικὴ γιὰ κείνους ποὺ τὴν ὑπέστησαν».
(Ἀπὸ μήνυμά του ποὺ ἀπηύθηνε ἀπὸ τὸ BBC τοῦ Λονδίνου στοὺς ὑποδουλωμένους λαοὺς τῆς Εὐρώπης στὶς 28 Ἀπριλίου 1941, ἡμέρα ποὺ ὁ Χίτλερ κατέλαβε τὴν Ἀθήνα ὕστερα ἀπὸ πόλεμο 6 μηνῶν κατὰ τοῦ Μουσολίνι καὶ ἕξι ἑβδομάδων κάτα τοῦ Χίτλερ.)

Στάλιν, Joseph Vissarionovich Tzougasvili Stalin 1879-1953
Ἀρχηγὸς τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως ἀπὸ τὸ 1924 ἕως 1953
«Λυπᾶμαι διότι γηράσκω καὶ δὲν θὰ ζήσω ἐπὶ μακρὸν διὰ νὰ εὐγνωμονῶ τὸν Ἑλληνικὸν Λαόν, τοῦ ὁποίου ἡ ἀντίστασις ἔκρινε τὸν 2ον Παγκόσμιον Πόλεμον.»
(Ἀπὸ ὁμιλία του ποὺ μετέδωσε ὁ ραδιοφωνικὸς σταθμὸς Μόσχας τὴν 31 Ἰανουαρίου 1943 μετὰ τὴν νίκη τοῦ Στάλιγκραντ καὶ τὴν συνθηκολόγηση τοῦ στρατάρχου Paulus.)

Μόσχα, Ραδιοφωνικὸς Σταθμός
«Ἐπολεμήσατε ἄοπλοι καὶ ἐνικήσατε, μικροὶ ἐναντίον μεγάλων. Σᾶς ὀφείλουμε εὐγνωμοσύνη, διότι ἐκερδίσαμε χρόνο γιὰ νὰ ἀμυνθοῦμε. Ὡς Ρῶσοι καὶ ὡς ἄνθρωποι σᾶς εὐχαριστοῦμε.»
(Ὅταν ὁ Χίτλερ ἐπετέθη κατὰ τῆς Ε.Σ.Σ.Δ.)

Γεώργη Ζουκώφ, Georgy Constantinovich Joucov 1896-1974
Στρατάρχης τοῦ Σοβιετικοῦ Στρατοῦ
«Ἐὰν ὁ Ρωσικὸς λαὸς κατόρθωσε νὰ ὀρθώσει ἀντίσταση μπροστὰ στὶς πόρτες τῆς Μόσχας, νὰ συγκρατήσει καὶ νὰ ἀνατρέψει τὸν Γερμανικὸ χείμαρρο, τὸ ὀφείλει στὸν Ἑλληνικὸ Λαό, ποὺ καθυστέρησε τὶς Γερμανικὲς μεραρχίες ὅλον τὸν καιρὸ ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ μᾶς γονατίσουν. Ἡ γιγαντομαχία τῆς Κρήτης ὑπῆρξε τὸ κορύφωμα τῆς Ἑλληνικῆς προσφορᾶς.»
(Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὰ ἀπομνημονεύματά του γιὰ τὸν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο)

Μπενίτο Μουσολίνι, Benito Mousolini 1883-1945
Πρωθυπουργὸς τῆς Ἰταλίας 1922-1945
«Ὁ πόλεμος μὲ τὴν Ἑλλάδα ἀπέδειξεν ὅτι τίποτε δὲν εἶναι ἀκλόνητον εἰς τὰ στρατιωτικὰ πράγματα καὶ ὅτι πάντοτε μᾶς περιμένουν ἐκπλήξεις.»
(Ἀπὸ λόγο ποὺ ἐκφώνησε στὶς 10/5/1941)

Ἀδόλφος Χίτλερ, Adolf Hitler 1889-1945
Καγκελλάριος τῆς Γερμανίας 1933-1945
«Χάριν τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας ὀφείλω νὰ διαπιστώσω ὅτι μόνον οἱ Ἕλληνες, ἐξ ὅλων τῶν ἀντιπάλων οἱ ὁποῖοι μὲ ἀντιμετώπισαν, ἐπολέμησαν μὲ παράτολμον θάρρος καὶ ὑψίστην περιφρόνησιν πρὸς τὸν θάνατον...»
(Ἀπὸ λόγο ποὺ ἐκφώνησε στὶς 4 Μαΐου 1941 στὸ Ράιχσταγκ.)

Σὲρ Ἄντονυ Ἤντεν, Sir Robert Antony Eden 1897-1977
Ὑπουργὸς Πολέμου καὶ Ἐξωτερικῶν τῆς Βρεταννίας 1940-1945, Πρωθυπουργὸς τῆς Βρεταννίας 1955-1957
«Ἀσχέτως πρὸς ὅτι θὰ ποῦν οἱ ἱστορικοὶ τοῦ μέλλοντος, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον μποροῦμε νὰ ποῦμε ἐμεῖς τώρα, εἶναι ὅτι ἡ Ἑλλὰς ἔδωσε ἀλησμόνητο μάθημα στὸν Μουσολίνι, ὅτι αὐτὴ ὑπῆρξε ἡ ἀφορμὴ τῆς ἐπανάστασης στὴν Γιουγκοσλαβία, ὅτι αὐτὴ ἐκράτησε τοὺς Γερμανοὺς στὸ ἠπειρωτικὸ ἔδαφος καὶ στὴν Κρήτη γιὰ ἕξι ἑβδομάδες, ὅτι αὐτὴ ἀνέτρεψε τὴν χρονολογικὴ σειρὰ ὅλων τῶν σχεδίων τοῦ Γερμανικοῦ Ἐπιτελείου καὶ ἔτσι ἔφερε γενικὴ μεταβολὴ στὴν ὅλη πορεία τοῦ πολέμου καὶ ἐνικήσαμε.»
(Ἀπὸ λόγο του στὸ Βρετανικὸ κοινοβούλιο στὶς 24/09/1942.)

Οὐίνστον Τσώρτσιλ, Winston Churchil 1874-1965
Πρωθυπουργὸς τῆς Μεγάλης Βρετανίας κατὰ τὸν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
«Ἡ λέξη ἡρωισμὸς φοβᾶμαι ὅτι δὲν ἀποδίδει τὸ ἐλάχιστο ἐκείνων τῶν πράξεων αὐτοθυσίας τῶν Ἑλλήνων, ποὺ ἦταν καθοριστικὸς παράγων τῆς νικηφόρου ἐκβάσεως τοῦ κοινοῦ ἀγώνα τῶν ἐθνῶν, κατὰ τὸν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, διὰ τὴν ἀνθρώπινη ἐλευθερία καὶ ἀξιοπρέπειαν.»
«Ἐὰν δὲν ὑπῆρχε ἡ ἀνδρεία τῶν Ἑλλήνων καὶ ἡ γενναιοψυχία τους, ἡ ἔκβαση τοῦ Β' Παγκόσμιο Πολέμου θὰ ἦταν ἀκαθόριστη.»
(Ἀπὸ ὁμιλία του στὸ Ἀγγλικὸ κοινοβούλιο στὶς 24 Ἀπριλίου 1941.)
«Μέχρι τώρα λέγαμε ὅτι οἱ Ἕλληνες πολεμοῦν σὰν ἥρωες. Τώρα θὰ λέμε: οἱ ἥρωες πολεμοῦν σὰν Ἕλληνες.»
(Ἀπὸ λόγο ποὺ ἐκφώνησε ἀπὸ τὸ BBC τὶς πρῶτες ἡμέρες τοῦ Ἑλληνοιταλικοῦ πολέμου.)
«Μαχόμενοι οἱ Ἕλληνες ἐναντίον τοῦ κοινοῦ ἐχθροῦ θὰ μοιρασθοῦν μαζί μας τὰ ἀγαθὰ τῆς εἰρήνης.»
(Ἀπὸ λόγο ποὺ ἐξεφώνησε στὶς 28 Ὀκτωβρίου 1940, ὅταν ἐπετέθη ἡ Ἰταλία κατὰ τῆς Ἑλλάδας.)

Σὲρ Χάρολδ Ἀλεξάντερ, Sir Harold Leofric George Alexander 1891-1969
Βρετανὸς Στρατάρχης κατὰ τὸν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
«Δὲν θὰ ἦταν ὑπερβολὴ νὰ ποῦμε ὅτι ἡ Ἑλλὰς ἀνέτρεψε τὸ σύνολο τῶν σχεδίων τῆς Γερμανίας ἐξαναγκάσασα αὐτὴν νὰ ἀναβάλει γιὰ ἕξι ἑβδομάδες τὴν ἐπίθεση κατὰ τῆς Ρωσίας. Διερωτώμεθα ποιὰ θὰ ἦταν ἡ θέση τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως χωρὶς τὴν Ἑλλάδα.»
(Ἀπὸ ὁμιλία του στὸ Βρετανικὸ κοινοβούλιο στὶς 28 Ὀκτωβρίου 1941.)

Γεώργιος ΣΤ´ George 6th (1898-1952)
Βασιλεὺς τῆς Μεγάλης Βρετανίας 1936-1952
«Ὁ μεγαλοπρεπὴς ἀγὼν τῆς Ἑλλάδος, ὑπῆρξε ἡ πρώτη μεγάλη καμπὴ τοῦ Β' Παγκοσμίου Πολέμου.»
(Ἀπὸ λόγο του στὸ κοινοβούλιον τὸν Μάιον 1945.)

Φραγκλίνος Ροῦσβελτ, Franklin Delano Roosvelt 1882-1945
Πρόεδρος τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν Ἀμερικῆς 1932-1945
«Εἰς τὴν Ἑλλάδα παρασχέθη τὴν 28ην Ὀκτωβρίου 1940 χρόνος τριῶν ὡρῶν διὰ ν᾿ ἀποφασίσει πόλεμον ἢ εἰρήνην, ἀλλὰ καὶ τριῶν ἡμερῶν ἢ τριῶν ἑβδομάδων ἢ καὶ τριῶν ἐτῶν προθεσμία νὰ παρείχετο, ἡ ἀπάντησις θὰ ἦτο ἡ ἰδία.»
«Οἱ Ἕλληνες ἐδίδαξαν διὰ μέσου τῶν αἰώνων τὴν ἀξιοπρέπειαν. Ὅταν ὅλος ὁ κόσμος εἶχε χάσει κάθε ἐλπίδα, ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς ἐτόλμησε νὰ ἀμφισβητήσει τὸ ἀήττητόν του γερμανικοῦ τέρατος ἀντιτάσσοντας τὸ ὑπερήφανον πνεῦμα τῆς ἐλευθερίας.»
(Ἀπὸ ραδιοφωνικὸ λόγο ποὺ ἐξεφώνησε στὶς 10/6/1943.)
«Ὁ ἡρωικὸς ἀγὼν τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ... κατὰ τῆς ἐπιθέσεως τῆς Γερμανίας, ἀφοῦ τόσον παταγωδῶς ἐνίκησε τοὺς Ἰταλοὺς στὴν ἀπόπειρά τους νὰ εἰσβάλλουν στὸ ἑλληνικὸ ἔδαφος, γέμισε μὲ ἐνθουσιασμὸ τὶς καρδιὲς τοῦ ἀμερικανικοῦ λαοῦ καὶ ἐκίνησε τὴν συμπάθειά του. Πρὸ ἑνὸς καὶ πλέον αἰῶνος, κατὰ τὸν πόλεμον τῆς ἑλληνικῆς ἀνεξαρτησίας, τὸ ἔθνος μας... ἐξέφρασε τὴν φλογερή του συμπάθεια γιὰ τοὺς Ἕλληνες καὶ εὐχότανε γιὰ τὴν ἑλληνικὴ νίκη...»
(Δήλωσή του στὸ Ὕπατο Συμβούλιο τῆς Ἀχέπα στὶς 25/04/1941, ποὺ μεταδώθηκε ραδιοφωνικὰ ἀπὸ τὸν Λευκὸ Οἶκο.)
Παρατηρήσεις

«10 Ἀπριλίου 1941, μετὰ τὴν Συνθηκολόγησι μὲ τὴν Γερμανία παραδίδονται τὰ ὀχυρὰ Παλιουριῶτες καὶ Ροῦπελ. οἱ Γερμανοὶ ἐκφράζουν τὸν θαυμασμό τους στοὺς Ἕλληνες στρατιῶτες, δηλώνουν ὅτι ἀποτελεῖ τιμὴ καὶ ὑπερηφάνεια τὸ ὅτι εἶχαν σὰν ἀντίπαλο ἕναν τέτοιο στρατὸ καὶ ζητοῦν ἀπὸ τὸν Ἕλληνα διοικητὴ νὰ ἐπιθεωρήση τὸν Γερμανικὸ στρατὸ ὡς ἔνδειξι τιμῆς καὶ ἀναγνωρίσεως! Ἡ Γερμανικὴ Σημαία ὑψώνεται μόνο μετὰ τὴν πλήρη ἀποχώρηση τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ.»

«Ἕνας Γερμανὸς ἀξιωματικὸς τῆς ἀεροπορίας ἐδήλωσε στὸν διοικητὴ τῆς ὁμάδος μεραρχιῶν Ἀνατολικῆς Μακεδονίας ἀντιστράτηγον Δέδεν ὅτι ὁ Ἑλληνικὸς Στρατὸς ἦταν ὁ πρῶτος στρατὸς στὸν ὁποῖον τὰ στούκας δὲν προκάλεσαν πανικό. «Οἱ στρατιῶται σας» εἶπε, «ἀντὶ νὰ φεύγουν ἀλλόφρονες, ὅπως ἔκαναν εἰς τὴν Γαλλία καὶ τὴν Πολωνία, μᾶς ἐπυροβόλουν ἀπὸ τὰς θέσεις των.»

ΟΙ ΑΠΩΛΙΕΣ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ


Διάρκεια Ἀντιστάσεως
Ἡ Ἑλλὰς εἶναι ἡ μοναδικὴ χώρα ποὺ ἀναγκάστηκε νὰ ἀντιμετωπίσει τοὺς στρατοὺς τεσσάρων χωρῶν ταυτοχρόνως, Ἰταλίας, Ἀλβανίας, Γερμανίας, καὶ Βουλγαρίας.
Ἑλλάς 219
Νορβηγία 61
Γαλλία 43 [ὑπερδύναμη τῆς ἐποχῆς]
Πολωνία 30
Βέλγιο 18
Ὁλλανδία 4
Γιουγκοσλαβία 3
Δανία* 0
Τσεχοσλοβακία 0
Λουξεμβοῦργο 0
* Οἱ Δανοὶ παραδώθηκαν σὲ ἕναν μοτοσικλετιστὴ τοῦ Χίτλερ, ὁ ὁποῖος μετέφερε στὸν Δανὸ βασιλιὰ αἴτηση τοῦ Χίτλερ γιὰ διέλευση τῶν ναζιστικῶν στρατευμάτων, ὁ Δανὸς βασιλιὰς σὲ ἔνδειξη ὑποταγῆς παρέδωσε τὸ στέμμα του στὸν μοτοσικλετιστὴ γιὰ νὰ τὸ πάει στὸ Βερολίνο καὶ στὸν Χίτλερ...
Ἀνθρώπινες ἀπώλειες
Οἱ νεκροὶ Ἕλληνες στρατιῶτες ἀνῆλθαν κατὰ τὴν διάρκεια τῶν 219 ἡμερῶν στοὺς 13.676.
Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς τετραπλῆς κατοχῆς ποὺ ἀκολούθησε τὰ κατοχικὰ στρατεύματα ἐκτέλεσαν:
Ἀλβανοί 1165 (Πάργα, Μαργαρίτιο, Παραμυθία)
Ἰταλοί 8000
Boύλγαροι 25000
Γερμανοί 50000
Συνολικὲς ἀπώλειες σὲ ποσοστὸ ἐπὶ τοῦ πληθυσμοῦ (ἐκτελέσεις, κακουχίες, μάχες)
Ἑλλάς 10% (750.000)
Σοβ. Ἕνωση 2,8%
Ὁλλανδία 2,2%
Γαλλία 2%
Πολωνία 1,8%
Γιουγκοσλαβία 1,7%
Βέλγιο 1,5%

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΜΕ ΑΓΑΠΗ


Στην Ελληνική σημαία

Χαίρε, χαίρε, κλεφτοπούλα,
φιλενάδα του Τσαβέλλα
πούχεις όνειρο να διώξεις
της σκλαβιάς την συννεφιά
και να δεις τους 'Ελληνας σου
με χιονάτη φουστανέλλα
να γιορτάζουν την γιορτή σου
στην σεπτήν Αγιά Σοφιά!

Χαίρε, χαίρε ρήγισσά μας,
καπετάνισσα μεγάλη
που στην Πόλι πάντα στρέφεις
την γαλάζια σου ματιά
και ποθείς για να την βάλης
στην πλατειά σου την αγκάλη
κι΄εκεί μέσα να γλυκάνης
κάθε της λαβωματιά!

Χαίρε, χαίρε, λατρευτή μας
γαλανόλευκη σημαία,
πιο γαλάζια κι απ΄ το κύμα
πιο λευκή κι απ΄τον αφρό
που μια μέρα θα σε δούμε
και στην Πόλι την ωραία
να κυττάς την ωμορφιά σου
στου Βοσπόρου το νερό!

Ιωάννης Περδίος
Λευκωσία - 1901
Γράφτηκε για τους Βαλκανικούς Πολέμους

ΣΗΜΑΙΑ


ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ
* Η σημαία μας έχει χρώμα κυανουν (μπλε) και λευκο (ασπρο). Αποτελείται από 9 γραμμές , 5 κυανές και 4 λευκές, και εναν σταυρό επάνω αριστερα.
* Η σημαία μας καθιερώθηκε το 1822 στην Α εθνοσυνέλευση, ένα χρόνο μετά την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης.
* Η σημαία μας δεν είναι κομμάτι πανί,είναι το σύμβολο του έθνους μας και της ελευθερίας μας.
* Η σημαία μας πρέπει να.....
βρίσκεται καθημερινά αναρτημένη σε όλα τα δημόσια κτίρια,υπουργεία,σχολεία,στρατιωτικές μονάδες,πολεμικά και εμπορικά πλοία,πρεσβείες και προξενεία.
* Η σημαία μας πρέπει να αναρτάται στα σπίτια μας τις ημέρες των εθνικών μας εορτών.
* Η σημαία μας δεν μπορεί να αναρτάται σε μπαλκόνια ή παράθυρα χωρίς ιστό.
* Η σημαία μας δεν πρέπει να γράφει επάνω διαφημιστικά ή αλλα μηνύματα.
* Η σημαία μας δεν πρέπει να αναρτάται σκισμένη ή ξεβαμμένη.
* Η σημαία μας δεν πρέπει να πετιέται στα σκουπίδια όταν φθαρεί.
* Η σημαία μας όταν αναρτάται με σημαίες άλλων κρατών ,πρέπει να έχει το ίδιο μέγεθος με αυτές και να τίθεται στα δεξιά τους.
* Η σημαία μας όταν παρελαυνει μαζί με άλλα λάβαρα πρέπει να μπαίνει μπροστά και στο μέσον αυτών.
* Κατά την έπαρση ή την υποστολή της σημαίας μας, όλοι όσοι είμαστε παρόντες, οφείλουμε να στεκόμαστε προσο΄χη κια να τηρούμε σιγή.
Ας γινουμε ολοι ενα μια ομαδα μια γροθια. Ας βαλουμε φωτια στις σημαιες των κομματων και ολοι να εχουμε μια κοινη στο χερι μας.
ΤΗΝ ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ.

Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών


Σε περίπτωση που ο πρωθυπουργός προκηρύξει πρόωρες εκλογές.
Φραστική επίθεση εξαπέλυσε χθες το βράδυ κατά της κυβέρνησης και προσωπικά κατά του πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, ο Μίκης Θεοδωράκης, μιλώντας στον κύκλο συζητήσεων που διοργάνωσε το Ίδρυμα Θεοχαράκη.
Στο αμφιθέατρο του Ιδρύματος, ο διεθνής Έλληνας συνθέτης ανακοίνωσε την απόφασή του να προχωρήσει στην ίδρυση ενός κινήματος ανεξάρτητων πολιτών, το οποίο θα μπορεί να δώσει ένα όραμα στον κόσμο, εάν ο Γιώργος Παπανδρέου προχωρήσει, μετά τις εκλογές Τοπικής Αυτοδιοίκησης, σε εθνικές εκλογές.
«Ο Γιώργος Παπανδρέου στη διακαναλική συνέντευξή του, εκβιάζει τον ελληνικό λαό, ότι θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Υπό αυτές τις συνθήκες οι εκλογές είναι θάνατος για την Ελλάδα. Είμαστε σε διάλυση και με τις εκλογές θα σταματήσουν τα πάντα» δήλωσε ο Μίκης Θεοδωράκης.
Σημείωσε δε ότι «ο κόσμος δεν αντιδρά γιατί πιστεύει ότι ο δαίμονας στην Ελλάδα είναι η Δεξιά. Ότι όλα τα κακά προέρχονται από αυτήν».

«Αν κυβερνούσε ο Κώστας Καραμανλής σήμερα, οι προοδευτικές και άλλες δυνάμεις της χώρας θα έκαιγαν την Ελλάδα καθημερινά» συνέχισε.

Ακόμη επισήμανε πως «αυτές οι αλλαγές που κάνει σήμερα το ΠΑΣΟΚ (όπως την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων) ήταν απαραίτητες να γίνουν διότι είναι καρκινώματα τα οποία δημιουγήθηκαν επί Μεταξά και δεν έφυγαν ποτέ από πάνω μας. Όμως έπρεπε να γίνουν το '81 που το ΠΑΣΟΚ συγκέντρωνε το 47 % και είχε μαζί του την Αριστερά και απεναντί του μία μουδιασμένη Δεξιά. Τώρα αυτές οι αλλαγές είναι εγχείρηση χωρίς αναισθητικό και λειτουργούν εναντίον του λαού».
«Πρέπει ν' αλλάξει την πολιτική του ο Γιώργος Παπανδρέου. Η πολιτική της τρόικα φέρνει μόνο δεινά και η επόμενη χρονιά θα είναι χειρότερη από τη φετινή» συμπλήρωσε.

Ο συνθέτης μεταξύ άλλων ανέφερε ότι είχε το μεγάλο προνόμιο να ζήσει χρόνια ολόκληρα σε φυλακές και εξορίες, τα οποία ήταν και τα ωραιότερα της ζωής του. Όπως δηλώνει θεωρεί τον εαυτό του ακόμα ουτοπικό κομμουνιστή που έχει ως μοναδικό κριτήριο τη συνείδησή του.

Σε ερώτηση του δημοσιογράφου Γ. Μαλούχου για την το κλίμα κατάθλιψης και ανασφάλειας που επικρατεί στη χώρα μας σήμερα και για την ποιότητα της δημοκρατίας στις μέρες μας, ο Μίκης Θεοδωράκης θεωρεί ότι «η σημερινή κατάσταση είναι το απόγειο μίας διαδικασίας που έχει ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν. Από τον εμφύλιο και πέρα, η χώρα μας ζει κάτω από μία αμερικάνικη εξάρτηση. Οι Αμερικάνοι ήρθαν για να μείνουν».
Μιλώντας για τη χώρα και το ελληνικό λαό τόνισε ότι «η Ελλάδα είχε μία ιδιαιτερότητα ανέκαθεν που την ξεχωρίζει από τον υπόλοιπο κόσμο: αγάπη για την ανεξαρτησία που καμιά φορά αγγίζει και τα όρια της αναρχίας, η οποία όμως είναι προτιμότερη από την δουλικότητα».

Πρόσθεσε δε, ότι «ο ελληνικός λαός είναι ένας ιός που δεν εξοντώνεται με τίποτα. Σήμερα όμως είναι διαλυμένος. Αν δεν ενωθεί δεν γίνεται τίποτα. Δεν υπάρχει λαός που να πηγαίνει αυθόρμητα μπροστά, πρέπει να έχει όραμα και μία ηγεσία που να τον εμπνέει».
Αναφερόμενος στο έργο που έχει προσφέρει στον ελληνικό λαό, παραδέχτηκε ότι «σήμερα ζει σε απόλυτη απομόνωση. Έχω φθάσει σε σημείο πλέον να θεωρώ την Ελλάδα φυσική μου πατρίδα, αλλά καλλιτεχνική πατρίδα να είναι για μένα η Γερμανία». Ο κ. Μαλούχος με τη σειρά του ανέφερε ότι σε αντίθεση με την Ελλάδα, για τα 85 χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη που συμπληρώνονται φέτος στην Γερμανία αλλά και σε όλο τον κόσμο έχουν διοργανωθεί πολλές εκδηλώσεις και συναυλίες, ενώ έχουν γραφτεί βιβλία που έγιναν best seller.

«Δεν έχω ένα χώρο σήμερα για να παίζω το Άξιον Εστί. Αν μπορούσα θα το έπαιζα κάθε εβδομάδα για να έρχεται ο κόσμος» συμπλήρωσε ο συνθέτης.
Για τη νεολαία θεωρεί «ότι πρέπει να βγει μπροστά και να πολεμήσει για μια χώρα ανεξάρτητη, δυναμική, που θα έχει τον δικό της πολιτισμό. Εδώ ο τόπος καίγεται και όλες οι εκπομπές στην τηλεόραση δείχνουνε φαγάδικα».

Σε ότι αφορά στα μέσα ενημέρωσης δήλωσε ότι «δεν είναι δυνατόν να έχουμε τόσους ραδιοφωνικούς σταθμούς και να μην παίζουν ένα κομμάτι του Χατζηδάκι ή του Ξαρχάκου σήμερα».

Ο Μίκης Θεοδωράκης μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στα Δεκεμβριανά, το ΕΑΜ, το κίνημα των Λαμπράκηδων, την Αριστερά, την Εθνική αντίσταση, τον εμφύλιο, τις σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία, το Αιγαίο και την οικονομία.
Τη χθεσινή συνέντευξη την χαρακτήρισε «ένα είδος απόψυξης», καθώς θεωρεί ότι τον έχουν βάλει χρόνια στην κατάψυξη και στη ναφθαλίνη. «Είναι καλό αυτό γιατί όταν είσαι στο ψυγείο χρόνια, διατηρείσαι φρέσκος».

Όπως έγινε γνωστό στην εκδήλωση, στις 25 Νοεμβρίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 260), θα γίνει η παρουσίαση της αυτοβιογραφικής διήγησης του Μίκη Θεοδωράκη, «Άξιος Εστί» που επανεκδίδεται από τον εκδοτικό οργανισμό Κυριακίδη και το ΣΚΑΪ, με αφορμή τα 85 χρόνια του διεθνή Έλληνα συνθέτη. Στο βιβλίο έχει προστεθεί και ένα καινούριο κεφάλαιο, που σύμφωνα με τον Γιώργο Μαλούχο, θα συζητηθεί πολύ.
Στην εκδήλωση παρευρέθησαν ο τραγουδιστής Ντέμης Ρούσος, ο καθηγητής Φιλοσοφίας, Θεολογίας και συγγραφέας Χρήστος Γιανναράς, ο τραγουδιστής Αντώνης Καλογιάννης και πολλοί άλλοι.

ΔΕΝ ΣΑΣ ΔΙΔΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ


«…διότι είσθε Έλληνες…».

Δεν ξέρω πως και γιατί, αλλά είχα να αισθανθώ τόσο εθνικό ενθουσιασμό πολλά χρόνια, από τότε που ζούσα στο εξωτερικό, και που η κάθε αναφορά σε οτιδήποτε το ελληνικό με πλημμύριζε από περηφάνια. Ίσως να φταίει η νέα ιδιότυπη «κατοχή» που ζούμε, ίσως να φταίει το μνημόνιο, ίσως να γερνάω και να ξαναγίνομαι παιδί… ποιος ξέρει;

Το θέμα όμως είναι, πως η αυριανή επέτειος είναι όντως εθνικά σημαντική. Είναι η επέτειος μιας πραγματικής εποποιίας. Και έρχεται να μας θυμίσει μια εποχή, που αν και «πρωτόγονη» σε σχέση με τα σημερινά δεδομένα, εν τούτοις ήταν μια εποχή που γέννησε ήρωες.

Και τι είναι οι ήρωες, παρά απλοί καθημερινοί άνθρωποι, όπως εσείς και εγώ, που όμως σε κάποια κρίσιμη προσωπική ή δημόσια ιστορική καμπή, παίρνουν τη πρωτοβουλία και αναλαμβάνουν δράση, αψηφώντας την όποια απώλεια ή τον όποιο κίνδυνο.

Έτσι και σήμερα, μέσα στο γενικό ξεπεσμό που ζούμε ως κοινωνία, στα όρια της χρεοκοπίας (οικονομικής και ηθικής), είμαι σίγουρος πω αν τυχόν χρειαστεί, πάλι οι Έλληνες θα λειτουργήσουν ως ήρωες. Διότι έτσι επιτάσσει το ιστορικό της φυλής, αλλά και το γονιδιακό μας δικτύωμα. Ας ευχηθούμε πως δεν θα χρειαστεί να το αποδείξουμε ξανά.

Τι έγινε λοιπόν την 28η Οκτωβρίου του 1940, όταν η Ελλάδα είπε το μεγάλο Όχι στις σιδερόφρακτες στρατιές του άξονα; Όταν οι σειρήνες της αντιαεροπορικής άμυνας ξύπνησαν την Αθήνα, και τα ανακοινωθέντα έγραφαν: «Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουν από της 5.30 σήμερον τα ημέτερα τμήματα … Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους…»;

Ήταν η μέρα που είχε έρθει η ώρα της «Μάχης της Ελλάδας».

Και παρά το γεγονός ότι οι δυνάμεις του άξονα ήταν μέχρι τότε ανίκητες, παρά το φόβο που κυρίευσε πολλούς, οι Έλληνες πολέμησαν με τα πενιχρά μέσα που διέθεταν, παρατάσσοντας τη ψυχή απέναντι στο ατσάλι, και …νίκησαν. Διότι πολέμησαν με φρόνημα και λεβεντιά, με ελληνική ψυχή. Λες και όλες οι ξεχασμένες αρετές των Ελλήνων μπήκαν και κέρδισαν εκείνον τον πόλεμο.
«Στο εξής δεν θα λέγεται ότι οι Έλληνες πολεμούν ως ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν ως Έλληνες.» (We will not say thereafter that the Greeks fight like heroes, but heroes fight like the Greeks!) είπε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ στις 19 Απριλίου του 1941.

Όμως πριν φτάσουμε σε αυτό, προηγήθηκε η εισβολή της φασιστικής Ιταλίας. Πολλοί τρομάξανε, όμως αξίζει να παρατεθεί το κάλεσμα της εφημερίδας Καθημερινή, με τη πένα του ιδρυτή της Γιώργου Βλάχου να διώχνει κάθε σκιά φόβου ή τυχόν αμφιβολίας στη δυνατότητα της Ελλάδας να τα βάλει με τα θηρία.

«Λοιπόν;… Θα συνεχίσωμεν την συζήτησιν; Θα βάλωμεν κάτω έναν καφέν και θα σταθώμεν γύρω από το φλιτζάνι του οι απόλεμοι, οι άχρηστοι, οι καφενόβιοι, διά να πούμε, περί του ποιος θα νικήση και ποιος θα επικρατήσει;… Προς Θεού! θα νικήση η Ελλάς! Όλους; ΟΛΟΥΣ! ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ! Χωρίς συλλογισμούς, χωρίς συζητήσεις, χωρίς κεφάλια τα οποία αργοκινούνται και αμφιβάλλουν, χωρίς μυαλό. Μυαλό δεν χρειάζεται. Χρειάζεται ενθουσιασμός και παραφροσύνη. Χρειάζεται θάρρος αλόγιστον και καρδιά. Με αυτό το υλικόν έγινεν ο Αγών του Εικοσιένα. Με αυτά τα όπλα νικούν οι λαοί. Ήρθατε να πάρετε την Ήπειρον;… ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΗΝ ΔΙΝΟΜΕ. Έχετε Στρατούς, έχετε Στόλους, έχετε αεροπλάνα, είσθε σαράντα πέντε εκατομμύρια και είμαστε πέντε. ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΗΝ ΔΙΝΟΜΕ. Θα μας κάψετε. ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΗΝ ΔΙΝΟΜΕ. Και θα προχωρήσωμεν και θα νικήσωμεν και θα σας πετάξωμεν εις την θάλασσαν. Γίνεται;… Γίνεται, δεν γίνεται, αυτό πρέπει να αισθάνεται και να βροντοφωνή η καρδιά. ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΗ.
[...] Θάρρος λοιπόν! Ό,τι θέλομεν αληθινά, με όλην μας την δύναμιν, γίνεται. Ό,τι αποφασίσωμεν με την ψυχήν μας γίνεται. ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΗ.
[...] Όλοι μαζί! Θα αγωνισθώμεν τώρα όλοι μαζί, θα ανθέξωμεν όλοι μαζί, θα προελάσωμεν όλοι μαζί, και μίαν ευλογημένην ημέραν, όταν θα διαλαλούν την ευτυχίαν μας οι κώδωνες των σημαιοστολίστων εκκλησιών μας, θα ψάλλωμεν όλοι μαζί ΤΗ ΥΠΕΡΜΑΧΩ ΣΤΡΑΤΗΓΩ ΤΑ ΝΙΚΗΤΗΡΙΑ…»

Και πράγματι οι Έλληνες όχι μόνο πολέμησαν, αλλά κατατρόπωσαν τον εχθρό, αναγκάζοντας ακόμη και τον ίδιο τον Χίτλερ να αποδώσει τιμές στο ελληνικό φρόνημα. Η σθεναρή στάση της Ελλάδας έπαιξε σημαντικό ρόλο και στη γενικότερη έκβαση του πολέμου, βοηθώντας την ΕΣΣΔ να αποκρούσει τη χιτλερική επίθεση η οποία καθυστέρησε εξαιτίας της ελληνικής αντίστασης στην επιχείρηση Marita, φέρνοντας τον χειμώνα πιο κοντά και άρα δυσκολεύοντας τη γερμανική επιχείρηση Barbarossa εναντίον της Ρωσίας.

Ανώτεροι Γερμανοί αξιωματούχοι που κατέθεσαν στη δίκη της Νυρεμβέργης, είτε ως κατηγορούμενοι, είτε ως μάρτυρες (Keitel, Jodl, von Rundstedt, von List κ.ά.), ομολόγησαν ως βασική αιτία της αποτυχίας της επιχείρησης Barbarossa τη Βαλκανική εκστρατεία. Ο στρατάρχης Keitel συγκεκριμένα κατέθεσε:
«Η απροσδόκητη και ισχυρή αντίσταση των Ελλήνων εβράδυνε την επίθεση κατά της Ρωσίας για περισσότερο από δύο μήνες. Αν δεν υπήρχε η καθυστέρηση αυτή, η εξέλιξη του πολέμου θα ήτο διαφορετική, τόσο εις το Ανατολικό μέτωπο όσο και εις τον πόλεμο γενικά, και άλλοι σήμερα θα ήσαν εις την θέσιν του κατηγορουμένου.»

Όπως δήλωσε ο Βρετανός υπουργός F. Noel Baker τον Οκτώβριο του 1942:
«Αν η Ελλάς ενέδιδε εις το τελεσίγραφο του Mussolini, ουδείς θα εδικαιούτο να την μεμφθεί… Ο Άξων θα εκυριάρχει στην Μεσόγειο… Η Συρία, το Ιράκ, η Περσία, η Κύπρος, θα κατελαμβάνοντο από τον Άξονα. Η Τουρκία θα εκυκλώνετο. Οι πετρελαιοπηγές της Εγγύς Ανατολής θα ήσαν στη διάθεσή του. Η οπίσθια θύρα του Καυκάσου θα ανοιγόταν δι’ αυτόν… Χάρις εις την ελληνικήν αντίστασιν, μας εδόθη ο καιρός να αποκρούσωμε και να συντρίψωμε την ιταλικήν στρατιά, η οποία εκινήθη από τη Λιβύη κατά της Αιγύπτου, να εκκαθαρίσωμε την Ερυθράν Θάλασσα από τα εχθρικά πλοία, να μεταφέρωμε την αμερικανική βοήθεια προς την Εγγύς Ανατολή και να εξουδετερώσουμε έτσι την εχθρική απειλή εναντίον της… Αν το Στάλιγκραντ και ο Καύκασος κρατούν σήμερα, τούτο δεν είναι άσχετον προς την ελληνικήν αντίσταση, της οποίας επωφελούμεθα, μετά την πάροδον δύο ολόκληρων ετών. Ο κόσμος πραγματικά δεν δικαιούται να λησμονήσει τα ελληνικά κατορθώματα κατά την ιστορική εκείνη στιγμή.»

Οι Ρώσοι από τη πλευρά τους, μέσω του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Μόσχας, αναγνώρισαν την καθοριστική συμβολή της Ελλάδος στην καθυστέρηση και τελική αποτυχία της Γερμανικής επιθέσεως εναντίον της χώρας τους λέγοντας:
«Επολεμήσατε άοπλοι εναντίον πανόπλων και ενικήσατε. Μικροί εναντίον μεγάλων και επικρατήσατε. Δεν ήτο δυνατόν να γίνει άλλως, διότι είσθε Έλληνες. Εκερδίσαμεν χρόνον διά να αμυνθώμεν. Ως Ρώσοι και ως άνθρωποι σας ευγνωμονούμε».

Ας γίνουν λοιπόν οι αγώνες όλων όσων θυσιάστηκαν για την Ελλάδα μας πριν 70 χρόνια, το δικό μας παράδειγμα αδούλωτης ελληνικής ψυχής, και ας θυμηθούμε τους στίχους του Κωστή Παλαμά, ελπίζοντας πως αν τυχόν χρειαστεί θα σταθούμε και πάλι στο ύψος των περιστάσεων, διότι είμαστε Έλληνες:

«Αυτό το λόγο θα σας πω,
δεν έχω άλλο κανένα,
Μεθύστε με τ’ αθάνατο,
κρασί του `21».

ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ


Το Αυστραλιανό Νομισματοκοπείο στo Πέρθ της Δυτικής Αυστραλίας τίμησε την 2500ή επέτειο της Μάχης του Μαραθώνα με την έκδοση αναμνηστικού νομίσματος.

Τρία από τα νομίσματα αυτά πλέον εκτίθενται μόνιμα στην Ελλάδα, χάρη στις ενέργειες του Συλλόγου Ελληνο-Αυστραλών Επιστημόνων (Greek Australian Professionals' Association - GAPA) και του Συλλόγου Ελληνο-Αυστραλών Εκπαιδευτικών (Australian Hellenic Educators' Association - AHEA NSW-ACT-QLD).

Αυτή η δωρεά των δύο αυτών παροικιακών συλλόγων είναι μία συμβολή στις εκδηλώσεις γύρω από την επέτειο της νίκης των Ελλήνων στον Μαραθώνα και των κατορθωμάτων του δρομέα Φειδιππίδη.

Τα αναμνηστικά νομίσματα επιδόθηκαν στον δήμαρχο Μαραθώνα, κ. Σπυρίδωνα Ζαγκάρη, από την πρόεδρο του GAPA, κα Κατερίνα Κουβά, κατά την πρόσφατη επίσκεψή της στον ιστορικό Μαραθώνα. Ως δήμαρχος καθώς και ως διευθυντής του Μουσείου Μαραθωνίου Δρόμου, ο κ. Ζαγκάρης δήλωσε ότι το αναμνηστικό νόμισμα θα γίνει τμήμα της αυστραλιανής έκθεσης του Μουσείου.

Στο μεταξύ, το Μουσείο Μαραθωνίου Δρόμου του στεγάζει και συλλογή αντικειμένων σχετικά με Αυστραλούς και Έλληνες μαραθωνοδρόμους που έχει δωριθεί από τον Σύλλογο Ελληνο-Αυστραλών Επιστημόνων (Greek Australian Professionals Association) καθώς και τον Σύλλογο Ελληνο-Αυστραλών Εκπαιδευτικών (Australian Hellenic Educators' Association NSW-ACT-QLD).

Τη συλλογή αυτή τη δημιούργησαν οι δύο αυτοί φορείς προς τιμήν της 2500ής επετείου της Μάχης του Μαραθώνα και του θρυλικού άθλου του Φειδιππίδη το 490 π.Χ..

Η συλλογή αυτή συμπεριλαμβάνει το αναμνηστικό νόμισμα του Φειδιππίδη (παραγωγής του Αυστραλιανού Νομισματοκοπείου στην Πέρθη το 2010), ένα αναμνηστικό νόμισμα του 2004 «Σίδνεϊ-Αθήνα» (παραγωγής του Αυστραλιανού Νομισματοκοπείου στην Καμπέρα), ένα αναμνηστικό νόμισμα του 1994 του πρώτου Αυστραλού Ολυμπιονίκη και μαραθωνοδρόμου Edwin Flack, μία αυθεντική φωτογραφία του Μαραθώνα του 1877, άρθρα του αυστραλιανού Τύπου για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896, αντίτυπο του βιβλίου του δρ Στιβ Γεωργάκη, «PINAX - The Greek Australian Sports Hall of Fame» αντίτυπο του βιβλίου του Peter Sweeney Edwin Flack, «The Lion of Athens» και φωτογραφίες του αγάλματος του Σπύρου Λούη στο Brighton-Le-Sands, όπως και της Λεωφόρου Edwin Flack και άλλων «ελληνικών» σημείων στο Ολυμπιακό Χωριό του Σίδνεϊ.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΟΡΤΑΖΕΙ


ΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΙΣΤΕΥΩ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΛΠΙΖΩ ΟΤΙ ΚΑΠΟΤΕ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΜΑ ΤΟΣΟ ΛΑΜΠΡΗ ΚΑΙ ΗΡΩΙΚΗ ΠΟΥ Η ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΟΡΤΙΝΗ
ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΝΕΙΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟ

ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΗΝΕΣ......ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ


Ο Γιάννης Κολοβός θεωρείται από πολλούς ο πλέον τεκμηριωμένος αναλυτής σήμερα στην Ελλάδα για το ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης. Με αφορμή την παρουσία του στις 2 Νοεμβρίου σε σχετικό συνέδριο στην Λάρνακα, όπου θα είναι μαζί με τον πρόεδρο του ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α. Σταύρο Καρκαλέτση εκ των εισηγητών, παρουσιάζεται η πλέον πρόσφατη και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανάλυσή του, σχετικά με την αλλαγή του κώδικα ιθαγένειας στην Ελλάδα και τις παρενέργειες που έπονται.



Η ψήφιση του νομοσχεδίου που μετέβαλλε τις παραμέτρους για την κτήση της Ελληνικής ιθαγένειας από αλλοδαπούς και τα παιδιά τους αποτέλεσε μία νίκη των υποστηρικτών του κοσμοπολιτισμού (είτε αριστερού, είτε φιλελεύθερου). Αυτό το παραδέχονται και οι ίδιοι. Για παράδειγμα ο Στρατής Μπουρνάζος γράφει στην «Αυγή» ότι στο εν λόγω νομοσχέδιο «αξιακά, πολιτικά, γνωστικά παίζαμε στο δικό μας γήπεδο» (1). Μία αντίστοιχη άποψη εκφράζει και ο Απόστολος Καψάλης ο οποίος τονίζει ότι «η κτήση της ιθαγένειας για τους μετανάστες της δεύτερης και φυσικά της τρίτης γενιάς είναι διαχρονικά ένα βασικό αίτημα της συντριπτικής πλειοψηφίας των συνιστωσών του μεταναστευτικού κινήματος διεθνώς» (2).

Ομοίως και ο καθηγητής στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Γεράσιμος Κουζέλης παραδέχεται ότι το εν λόγω νομοσχέδιο «αποτελεί προϊόν διαδικασιών που οφείλονται σε μία ιδιότυπη ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς στο συγκεκριμένο πεδίο. Η Αριστερά, η ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά, είναι εκείνη που καλλιέργησε το κλίμα, απαίτησε και αγωνίστηκε και τελικά επέβαλε τη θεματική και την κατεύθυνση των λύσεων» (3).

Οι αρνητικές συνέπειες της νέας νομοθεσίας έχουν ήδη αρχίσει να εμφανίζονται καθώς οι μετανάστες, παρά την οικονομική κρίση και την αυξανόμενη ανεργία σε κλάδους στους οποίους κυρίως απασχολούνται, παραμένουν στην χώρα μας προκειμένου να καρπωθούν τα δικαιώματα και τις διευκολύνσεις που απορρέουν από την απόκτηση της Ελληνικής ιθαγένειας. Όπως παραδέχεται ο πρόεδρος του Συλλόγου Αλλοδαπών Μεταναστών Λάρισας Άγγελος Μήτσης «αυτή η εξέλιξη [η δυνατότητα ευκολότερης κτήσης της Ελληνικής ιθαγένειας] ουσιαστικά είναι που κρατά τους μετανάστες στην Ελλάδα. Έκαναν τόσα χρόνια υπομονή και δεν θέλουν να πάνε χαμένα…Η υπηκοότητα άλλωστε, θα μας δώσει το δικαίωμα και του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, κάτι που σημαίνει ότι θα αποκτήσουμε φωνή και υπόσταση, αρχής γενομένης από τις επικείμενες εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης τον Νοέμβριο» (4).

Γινόμενος πιο συγκεκριμένος αναφορικά με το θέμα της συμμετοχής των μεταναστών στις προσεχείς Αυτοδιοικητικές εκλογές, ο Μήτσης χαρακτηρίζει ως «πολύ σημαντική την κυβερνητική απόφαση, καθώς όλα αυτά τα χρόνια οι δήμαρχοι δεν ασχολούνταν με τα προβλήματα των μεταναστών…Αποφασίσαμε να πάμε συντεταγμένα και οργανωμένα, όλοι οι μετανάστες σε εκείνον τον συνδυασμό που θα μας πείσει για τις πραγματικές του προθέσεις, για την αναβάθμιση του βιοτικού μας επιπέδου…[Τ]ους υποψηφίους στους δήμους θα τους στηρίξουμε με βάση τις δεσμεύσεις τους απέναντί μας» (5).


Είναι πολύ νωρίς για να γίνει κριτικός σχολιασμός της εφαρμογής της νέας νομοθεσίας περί ιθαγένειας καθώς θα πρέπει να δούμε τα πρώτα αποτελέσματά της και να κρίνουμε κατόπιν. Όμως ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα γραφόμενα σε πρόσφατο άρθρο (6) του Δημήτρη Χριστόπουλου, προέδρου της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου η οποία πρωτοστάτησε στην προώθηση των αλλαγών στην εν λόγω νομοθεσία. Στο άρθρο αυτό ο Χριστόπουλος παραδέχεται ότι «η πολιτογράφηση δεν αποτελεί υποχρέωση, αλλά δικαίωμα του ελληνικού κράτους το οποίο άπτεται του σκληρού πυρήνα των κυριαρχικών του αρμοδιοτήτων» (σελ. 24). Όμως, υπογραμμίζει ότι «η κανονιστική κρισιμότητα της μετάβασης από τις αποφάσεις στους κανόνες είναι μακροπρόθεσμα η πιο σημαντική αλλαγή που πραγματοποιήθηκε στο δίκαιο της ελληνικής ιθαγένειας με την πρόσφατη μεταρρύθμιση…[Τ]ο άλμα είναι όντως το συγκριτικά μεγαλύτερο από όλα τα αντίστοιχα που πραγματοποιήθηκαν την τελευταία εικοσαετία στην Ευρωπαϊκή Ένωση» (σελ. 22).

Σχολιάζοντας την παράγραφο 2 του άρθρου 1 του νέου Κώδικα Ιθαγένειας («Την Ελληνική Ιθαγένεια αποκτά από τη γέννησή του όποιος γεννιέται σε ελληνικό έδαφος, εφόσον: α. ένας από τους γονείς του έχει γεννηθεί στην Ελλάδα και κατοικεί μόνιμα στη Χώρα από τη γέννησή του…») ο Χριστόπουλος υπογραμμίζει ότι «η εισαγωγή της διάταξης αυτής αποτελεί μείζονα καινοτομία στο δίκαιο της ελληνικής ιθαγένειας εισάγοντας…την αυτόματη κτήση της ιθαγένειας για τη λεγόμενη ‘τρίτη γενιά’, τα παιδιά εκείνων των μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα χωρίς οι ίδιοι να έχουν μπορέσει ή επιθυμήσει να γίνουν Έλληνες. Το αποτέλεσμα και η σκοπιμότητα της διάταξης είναι προφανής: τα παιδιά αυτά εξισώνονται απολύτως με τα παιδιά Ελλήνων, ακόμη και αν οι γονείς τους δεν το επιθυμούν» (σελ. 28-29).

Κατά τον Χριστόπουλο η παράγραφος 1 του άρθρου 1α («Τέκνο αλλοδαπών που γεννιέται και συνεχίζει να ζει στην Ελλάδα από γονείς που διαμένουν μόνιμα και νόμιμα και οι δυο στη Χώρα επί πέντε τουλάχιστον συνεχή έτη, αποκτά από τη γέννησή του την Ελληνική Ιθαγένεια, εφόσον οι γονείς του υποβάλουν κοινή σχετική δήλωση και αίτηση εγγραφής του τέκνου στο δημοτολόγιο του δήμου της μόνιμης κατοικίας του, μέσα σε τρία έτη από τη γέννηση») είναι «[η] σημαντικότερη καινοτομία που εισάγει σε ό,τι αφορά τους τρόπους κτήσης της ελληνικής ιθαγένειας ο νέος νόμος» (σελ. 31).

Πάντως, μία παρέκκλιση από την παραπάνω παράγραφο αποτελεί η παράγραφος 2 του άρθρου 24 η οποία ορίζει ότι «Την Ελληνική Ιθαγένεια αποκτούν επίσης σύμφωνα με το άρθρο 1α παρ. 1 του Κώδικα Ελληνικής Ιθαγένειας και όσα τέκνα αλλοδαπών έχουν γεννηθεί και συνεχίζουν να ζουν στην Ελλάδα από γονείς που διαμένουν νόμιμα και οι δύο στη Χώρα εφόσον κατά την έναρξη ισχύος του παρόντος νόμου η νόμιμη διαμονή ενός τουλάχιστον εξ αυτών υπερβαίνει τα πέντε συνεχή έτη». Άρα δηλαδή για την κτήση της ιθαγένειας από κάποια τέκνα αλλοδαπών πρέπει και οι δύο γονείς να ζουν νομίμως στην χώρα αλλά μόνον ο ένας εξ’ αυτών απαιτείται να έχει συμπληρώσει τα πέντε συνεχή έτη νομίμου διαμονής. Όπως σχολιάζει ο Χριστόπουλος, η παράγραφος αυτή θα έχει ως αποτέλεσμα «ο πραγματικός αριθμός των ανθρώπων που μπορούν την επαύριον της δημοσίευσης του νόμου να κάνουν χρήση προκειμένου να αποκτήσουν την ιθαγένεια να μεγαλώνει σημαντικά» (σελ. 34, σημείωση 43)

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα σημεία του νόμου για τα οποία εκφράζει ενστάσεις ο Χριστόπουλος. Είναι λογικό να εικάσουμε ότι στα σημεία αυτά θα επικεντρωθεί η κριτική των υποστηρικτών του κοσμοπολιτισμού και επί αυτών θα επιχειρηθούν να ασκηθούν πιέσεις ώστε να επέλθουν «βελτιώσεις» επί το φιλομεταναστευτικότερον! Τα σημεία αυτά είναι:

α) το ότι πρέπει και οι δύο αλλοδαποί γονείς να διαμένουν νόμιμα και μόνιμα στην χώρα – άρα αποκλείονται τέκνα των οποίων ο ένας τουλάχιστον γονέας δεν διαμένει νομίμως

β) το ότι τα τέκνα αλλοδαπών που δεν έχουν γεννηθεί στην χώρα θα πρέπει να έχουν παρακολουθήσει επιτυχώς έξι τουλάχιστον σχολικές τάξεις - άρα αποκλείονται τέκνα που δεν έχουν επιτυχή παρακολούθηση αυτών των τάξεων

γ) το ότι τα τέκνα αλλοδαπών που δεν έχουν γεννηθεί στην χώρα θα πρέπει να έχουν φοιτήσει σε ελληνικό σχολείο στην Ελλάδα - άρα αποκλείονται τέκνα που έχουν φοιτήσει σε μη-ελληνικό σχολείο στην χώρα ή σε σχολεία των οποίων το πρόγραμμα δεν έχει εγκριθεί από το υπουργείο Παιδείας. Το σημείο αυτό χρήζει διευκρίνισης από το αρμόδιο υπουργείο

δ) τα 35 αδικήματα τα οποία αποτελούν απαράγραπτο κώλυμα για την αίτηση πολιτογράφησης (δείτε σχετικά άρθρο 2 παράγραφος 2 του νόμου)

ε) η ανάγκη προσκόμισης 3 συστατικών επιστολών Ελλήνων, η οποία ενδεχομένως να οδηγήσει στην ανάπτυξη ενός παρεμπορίου τέτοιων επιστολών

στ) η ανάγκη της εκ μέρους των αλλοδαπών επαρκούς γνώσης της Ελληνικής γλώσσας, ομαλής ένταξης στην οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας, εξοικείωσης με την Ελληνική Ιστορία και τον Ελληνικό Πολιτισμό, επαρκούς εξοικείωσης με τους θεσμούς του Πολιτεύματος και βασικής γνώσης της πολιτικής ιστορίας, ιδιαιτέρως της σύγχρονης (άρθρο 3, παράγραφος 1, εδάφια α, β και γ)

ζ) η δυνατότητα διεξαγωγής ειδικών δοκιμασιών (tests) για την διακρίβωση της συνδρομής των προαναφερθεισών προϋποθέσεων, οι οποίες μπορούν να περιορίσουν τον αριθμό των πολιτογραφήσεων



Ειδικά το σημείο (στ) φαίνεται να προβληματίζει πολύ τον Χριστόπουλο καθώς υπογραμμίζει ότι «Το γεγονός πάντως ότι, με λεπτομέρεια καινοφανή για τα χρονικά της ελληνικής ιθαγένειας, προβλέπονται σε ένα νόμο τα ‘προς συνεκτίμηση στοιχεία’ μπορεί πολύ εύκολα να οδηγήσει τον ερμηνευτή του νόμου – δημόσιο υπάλληλο ή δικαστή – στο να βρει το απαραίτητο έρεισμα στο γράμμα του νόμου και να απορρίψει εύκολα ένα αίτημα πολιτογράφησης, εφόσον γενικά δεν είναι θετικά διακείμενος απέναντι στην ιδέα ότι κάποιοι θέλουν και μπορούν να γίνουν Έλληνες» (σελ. 42-43).

Τι θα ακολουθήσει στο εγγύς μέλλον; Ο Μπουρνάζος επισημαίνει ότι «η ψήφιση του νομοσχεδίου που, όσο άτολμο κι αν είναι, συνιστά μερική έστω νίκη ενός πολύχρονου κινήματος θα διαμορφώσει μία σαφώς ευνοϊκότερη κατάσταση για τις επόμενες μάχες» (1). Ποιες μπορεί να είναι αυτές οι μάχες; Σύμφωνα με τον Μπουρνάζο αυτές θα αφορούν «στο ζήτημα της μεταναστευτικής πολιτικής εν όψει του επόμενου νομοσχεδίου» (1). Πιο καθαρή εικόνα των επόμενων επιδιώξεων των προωθητών του κοσμοπολιτισμού μας δίνει ο Καψάλης ο οποίος υπογραμμίζει ότι «οι όποιες ρυθμίσεις του κώδικα ιθαγένειας θα έπρεπε να συνοδεύονται από νομοθετικά κείμενα που θα νομιμοποιούν άπαξ και δια παντός το σύνολο των μόνιμα εγκατεστημένων μεταναστών με κριτήριο την πραγματική διαμονή στην χώρα και διαζευκτικά: α) τις κατά καιρούς προσπάθειες νομιμοποίησής τους και β) τους πραγματικούς δεσμούς με την χώρα διαμονής» (2).

Κάτι αντίστοιχο προτείνει και ο Κουζέλης ο οποίος θεωρεί ότι «η θετική στάση απέναντι στην τομή που επιφέρει η αρχή του νομοσχεδίου δεν μπορεί παρά να προϋποθέτει (και επομένως να συνοδεύεται από) την ένταξη αυτών των ρυθμίσεων σε ένα ευρύτερο πλαίσιο μεταναστευτικής πολιτικής…η αιχμή της [οποίας] συνίσταται αυτή τη στιγμή στην νομιμοποίηση. Αν δεν υπάρξουν, άμεσα και σύντομα, πρωτοβουλίες οργανωμένης και συστηματικής ‘νομιμοποίησης’ των μεταναστών, πράγματι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, αλλά και ό,τι άλλο τυχόν ακολουθήσει στην ίδια κατεύθυνση, κινδυνεύει να εξουδετερωθεί» (3).

Μία άλλη παράμετρο επισημαίνει ο διευθυντής του Εθνικού Παρατηρητηρίου του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας Μίλτος Παύλου ο οποίος θεωρεί ότι η διευκόλυνση στην κτήση της ιθαγένειας «θα παραμείνει νεκρό γράμμα εάν δεν συνοδεύεται από αποτελεσματική εφαρμογή της νομοθεσίας κατά των διακρίσεων και από συμμετοχικές δομές, αντάξιες σε μία δυναμική και αναπτυσσόμενη ελληνική κοινωνία» (7).

Ήδη η σκέψη μίας ακόμα εκ των υστέρων νομιμοποίησης παρανόμων μεταναστών φαίνεται να έχει ωριμάσει στα κεφάλια της πολιτικής μας ελίτ. Προσφάτως ο Συνήγορος του Πολίτη διατύπωσε την άποψη ότι στους παράνομους μετανάστες που δεν μπορούν να απελαθούν θα πρέπει «να εξασφαλισθεί…το δικαίωμα κάποιας μορφής (προσωρινής) νόμιμης παραμονής μαζί με τα δικαιώματα, τα οποία απορρέουν από το είδος της παραμονής αυτής» (8). Την θέση αυτή έχει από καιρού εκφράσει και ο Γενικός Γραμματέας Μεταναστευτικής Πολιτικής Ανδρέας Τάκης (9) ενώ προς αυτήν κλίνει και το διυπουργικό πόρισμα για το ιστορικό και εμπορικό Κέντρο της Αθήνας το οποίο υπολογίζει τον πληθυσμό των παρανόμων μεταναστών σε 200.000-250.000 άτομα (10).

Επιπλέον, η νομοθεσία κατά των διακρίσεων έχει εδώ και χρόνια υιοθετηθεί ενώ με τον Νόμο 3304/2005 έχει θεσπισθεί και η δυνατότητα εφαρμογής «θετικών δράσεων» δηλαδή «ειδικών μέτρων με σκοπό την πρόληψη ή την αντιστάθμιση μειονεκτημάτων, λόγω φυλετικής ή εθνοτικής καταγωγής» και «λόγω θρησκευτικών ή άλλων πεποιθήσεων, αναπηρίας, ηλικίας ή γενετήσιου προσανατολισμού» (11). Οι «θετικές δράσεις», δηλαδή, αποτελούν θεσμοθετημένους μηχανισμούς διακρίσεων υπέρ των αλλοδαπών και εις βάρος των Ελλήνων, στο όνομα της καταπολέμησης των…διακρίσεων!


Αξίζει να σημειωθεί ότι στο άρθρο του Κουζέλη αναδύονται ανάγλυφα τα δύο μέτρα και δύο σταθμά της κοσμοπολίτικης Αριστεράς απέναντι στους μετανάστες και στους γηγενείς. Για τους μετανάστες επιδοκιμάζεται ο συλλογικός αυτοπροσδιορισμός με βάση την εθνοτική καταγωγή τους και την πολιτισμική τους ιδιαιτερότητα. Αντιθέτως, για τους γηγενείς προωθείται μόνο ο ατομικός αυτοπροσδιορισμός και τάσεις εκ μέρους τους για συλλογικό εθνοτικό ή πολιτισμικό προσδιορισμό και διεκδίκησης συλλογικών πολιτικών και πολιτισμικών στόχων θεωρούνται αυτομάτως ως «εθνικιστικές» ή «ρατσιστικές» και επομένως εξοβελιστέες. Πιο συγκεκριμένα, ο Κουζέλης τονίζει ότι «Αριστερή πολιτική σημαίνει εδώ αναγνώριση και ενίσχυση των δεσμών αλληλεγγύης και των διαδικασιών συλλογικού αυτοπροσδιορισμού των ομάδων, την αναγνώριση της διαφορετικότητας των οποίων αξιώνουμε. Σημαίνει επομένως υποστήριξη του πολιτισμικού εθνοτικού προσδιορισμού των μελών αυτών των ομάδων με πρωταρχική έμφαση στη μητρική τους γλώσσα…Στη ‘δική μας’ κοινωνία στρέφεται ο απαιτούμενος διαφωτισμός, καθώς αυτή είναι που θα πρέπει να απεγκλωβιστεί από τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα που συστηματικά καλλιεργεί ο (και λαϊκιστικός) εθνοκεντρισμός» (3).

Μία συνολικότερη αξιολόγηση της νέας νομοθεσίας για την ιθαγένεια θα μπορεί να γίνει στην βάση συγκεκριμένων στοιχείων σε λίγα χρόνια από σήμερα (πχ. σε μία 5ετία). Δεν παύει όμως ο συγκεκριμένος νόμος να αποτελεί μία ακόμα περίπτωση νομοθετήματος που εισήχθη χωρίς ιδιαίτερη περίσκεψη και προγραμματισμό και μάλιστα κατά την στιγμή που η χώρα διέρχεται μία δύσκολη περίοδο τόσο λόγω της διεθνούς κρίσης όσο και λόγω της κάκιστης κατάστασης των Δημόσιων Οικονομικών και της Εθνικής Οικονομίας. Και όπως επισήμανε και ο υπουργός Εσωτερικών Γιάννης Ραγκούσης το συγκεκριμένο νομοσχέδιο «παράγει έννομες συνέπειες που από το Σύνταγμα δεν μπορούν να ακυρωθούν» (12).

Πάντως, θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν μας ότι η εφαρμογή των αρχών του πολιτικού φιλελευθερισμού, η οποία επιχειρείται μέσα από τέτοια νομοθετήματα, δεν αποτελεί ικανή συνθήκη για την εμπέδωση ενός αισθήματος κοινότητας και την διαμόρφωση μίας συνεκτικής κοινωνίας. Όπως τονίζει ο ερευνητής της Νομικής Σχολής του Harvard Liav Orgad «οι φιλελεύθερες αρχές δεν λένε κάτι περί την Ολλανδικότητα, την Γαλλικότητα ή την Βρετανικότητα. Δεν δημιουργούν μία ειδική σχέση μεταξύ των μεταναστών και μίας συγκεκριμένης χώρας. Αυτή η σχέση μπορεί να απαιτείται, καθώς το να γίνεις πολίτης σημαίνει ότι γίνεσαι μέλος μίας συμπαγούς, καλώς καθορισμένης κοινότητας» (13, σελ. 98).



1) Μπουρνάζος Στρατής «Μία πολιτική μάχη που πρέπει να δώσουμε», Αυγή 14/2/2010

2) Καψάλης Απόστολος «Η ιθαγένεια και το πανανθρώπινο δικαίωμα στη μετανάστευση», Αυγή 7/2/2010

3) Κουζέλης Γεράσιμος «Νομοσχέδιο για την ιθαγένεια: Κριτική στήριξη: και στήριξη και κριτική», Αυγή 14/2/2010

4) Ρούστας Γιώργος «Επιστρέφουν στην Αλβανία, λόγω της κρίσης!», Ελευθερία (Λάρισας) 29/4/2010

5) Ρούστας Γιώργος «Οι μετανάστες βγάζουν δήμαρχο στις εκλογές του ‘Καλλικράτη’», Ελευθερία (Λάρισας) 29/5/2010

6) Χριστόπουλος Δημήτρης «Η επόμενη μέρα της Ελληνικής Ιθαγένειας: μία μετατόπιση στο κατώφλι του αποκλεισμού», Θέσεις, τ. 111, Απρίλιος-Ιούνιος 2010, σελ. 15-44

7) Παύλου Μίλτος «Δημοκρατικό έλλειμμα», Καθημερινή 29/11/2009. Κατά λέξη η ίδια άποψη παρατίθεται και στο Παύλου Μίλτος «Ας ξαναφανταστούμε την πολιτική μας κοινότητα», Αυγή 10/1/2010

8) Επιστολή με θέμα «Εκτιμήσεις του Συνηγόρου του Πολίτη για το ιστορικό εμπορικό κέντρο Αθηνών», 13/7/2010. Διαθέσιμο στο:

http://www.synigoros.gr/pdf_01/8695_1_EPISTOLI_ISTORIKO_KENTRO.pdf

9) Π.χ. δείτε σχετικό άρθρο του που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Μεταρρύθμιση, τ. 32, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2009

10) Δείτε σχετικά άρθρα που δημοσιεύθηκαν στην Καθημερινή στις 15/5/2010 και στο Βήμα στις 15/7/2010

11) Δείτε τα άρθρα 6 και 12 του Νόμου 3304 (ΦΕΚ αρ. φύλλου 16, 27/1/2005)

12) Πρακτικά της Βουλής, Συνεδρίαση ΠΑ’, 10/3/2010, σελ. 4773

13) Orgad Liav “Illiberal liberalism: Cultural restrictions on migration and access to citizenship in Europe”, American Journal of Comparative Law (Winter 2010), vol. 58, p. 53-105

ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ



Του Σαράντου Καργάκου

Ο Βίκτωρ Ουγκώ σε μία ευτυχισμένη ποιητική του στιγμή είχε γράψει το στίχο: «Δεν γνωρίζω πια τ' όνομα μου· ονομάζομαι πατρίς». Κάθε φορά που το χρέος μας καλεί να τιμήσουμε αυτούς που έγιναν προσφορά θυσίας, με την απώλεια της ζωής ή της σωματικής αρτιμελείας, πρέπει να ενθυμούμαστε τους
λόγους μεγάλων ανδρών, διότι μόνον αυτών η φωνή μπορεί να υψωθεί ως το οριακό σημείο, στο οποίο καταλήγει «ο τραχύς και δύσκολος της αρετής δρόμος», προς τον οποίο «πετάουν» μόνο τα γόνατα ανδρών γενναίων, όπως θα έλεγε ο Ανδρέας Κάλβος.
Η λήθη είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της μνήμης. Αλλά αν εξαλειφθεί από τους λαούς η μνήμη, τότε θα μοιάζουν με ασθενείς που πάσχουν από αμνησία. Δεν θα γνωρίζουν από πού έρχονται κι από ποιους προέρχονται, με αποτέλεσμα να μην ξέρουν που βρίσκονται και προς τα πού πορεύονται. Άν σβήσουμε το παρελθόν, πρόσφατο και παλαιό, θα ζήσομε σ' ένα ακατοίκητο μέλλον'. Έχει πει μεγάλος μας ποιητής, ο Γιώργος Σεφέρης, την ακόλουθη διδακτική για μας φράση: «Σβήνοντας κανείς ένα κομμάτι από το παρελθόν, είναι σαν να σβήνει και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον κι είναι θλιβερή πια η ζωή, που μοιάζει με ακατοίκητο σπίτι»!
Από την άποψη αυτή είναι άξιες επαίνου οι Στρατιωτικές μας Σχολές και η πολιτική ηγεσία τους που δεν λησμονούν να τιμούν τα μεγάλα στρατιωτικά γεγονότα, να τιμούν τους επιζώντες παλαιμάχους και να συντηρούν το ευγενές στρατιωτικό πνεύμα, που για μας δεν ήταν ποτέ μιλιταρισμός αλλά πάθος προασπιστικό της εδαφικής μας ακεραιότητας, πόθος προασπιστικός της ειρήνης και σε παλαιότερους καιρούς πόθος απελευθερωτικός των αλύτρωτων ελληνικών περιοχών. Δεν παραβλέπω συμμετοχή σε πολεμικές επιχειρήσεις που καθορίζονταν από συμμαχικές υποχρεώσεις ή δεσμεύσεις. Αλλά σε γενικές γραμμές ο ελληνικός στρατός δεν πήγε αλλού παρά σε εδάφη στα οποία υπήρχε από αρχαιοτάτης εποχής εδραία εθνολογική βάση.
Τον πόλεμο του 1940-41 δεν τον προκαλέσαμε εμείς με κάποια δήθεν αφορμή. Απλώς, τον περιμέναμε και είχαμε τουλάχιστον ηθικώς-επαρκώς προετοιμασθεί. Η Ελλάς, εξ αιτίας της Μικρασιατικής καταστροφής και των εσωτερικών κινημάτων , ήταν ακόμη αιματοβαφής. Οι πρόσφυγες δεν είχαν τελείως αποκατασταθεί. Αυτό που είχε αποκατασταθεί ήταν το εθνικό φρόνημα, το οποίο σε υπέρτατο βαθμό είχε οξυνθεί λόγω της αναίσχυντης συμπεριφοράς των Ιταλών όχι μόνο από τον τορπιλισμό της «Έλλης» και στην προβοκατορική ενέργεια να μας φορτώσουν τη δολοφονία του αρχιτσάμη ληστή Νταούντ Χότζα, αλλά και από την παλαιότερη κατάπτυστη ενέργεια του βομβαρδισμού και της καταλήψεως της Κερκύρας, εν έτη 1923 όταν ο ελληνικός λαός και στρατός ήταν κυριολεκτικά ράκη από το οδυνηρό πλήγμα της Μικρασίας. Το ενδεχόμενο μίας ολοκληρωτικής επιθέσεως του Μουσολίνι εναντίον της Ελλάδος ήταν ορατό και από τυφλούς μετά την απόβαση του ιταλικού στρατού στην Αλβανία στις 7 Απριλίου 1939, δηλαδή πέντε μήνες ενωρίτερα από την επίσημη κήρυξη του μεγαλύτερου πολέμου της Ιστορίας.
Ως την έσχατη στιγμή ο Μουσολίνι προωθούσε μία θωπευτική, καθησυχαστική πολιτική έναντι της Ελλάδος. Ο τότε πρεσβευτής της Ιταλίας Γκράτσι, μετά την επιστροφή του από την Ρώμη στις 12 Σεπτεμβρίου 1939, έφερνε προς το Μεταξά διαβεβαιώσεις του Ιταλού δικτάτορα, ότι η Ιταλία ακόμη και σε περίπτωση εμπλοκής της σε πόλεμο «δεν θα αναλάβει αύτη πρωτοβουλίαν επιχειρήσεων έναντι της Ελλάδος.Ινα δε αποδειχθούν κατά τρόπον συγκεκριμένον τα αισθήματα, από τα οποία εμπνέεται έναντι της Ελλάδος, θα διαταχθεί η οπισθοχώρησης των ιταλικών στρατευμάτων 20 χιλιόμετρα από τα ελληνοαλβανικά σύνορα». Αυτά όμως, όπως θα έλεγε ο Άμλετ, ήσαν «λόγια, λόγια, λόγια». Όπως συχνά έχω γράψει, η προδοσία στην ευρωπαϊκή πολιτική είναι πάντα θέμα ημερομηνίας. Εξαιρείται η Ελλάς που το μέγα λάθος της-αν το δούμε από την οπτική της realpolitik- είναι ότι ποτέ δεν επρόδωσε σύμμαχο. Και παραμένει σολωμικώτατα, «Πάντοτε ευκολόπιστη και πάντα προδομένη». Και πληγωμένη, εμένα από τα ίδια τα παιδιά της.
Πάντα βέβαια κάτι σάπιο -για να επανέλθω στον Άμλετ- υπήρχε στο βασίλειο της ευρωπαϊκής πολιτικής, αλλά ποτέ η ηθική σήψη, ο πολιτικός αμοραλισμός, ο κυνισμός και ο αιμοδιψής άνευ ουσιαστικών προσχημμάτων, στρατιωτικός επεκτατισμός δεν είχε κορυφωθεί στο βαθμό όπου έφθασε κατά τα μοιραία έτη 1939 - 1941. Ενώ ο Μουσσολίνι απλόχερα μας έστελνε αναισχύντως τις αλλεπάλληλες ψευδείς εγγυήσεις, οι ένοπλες δυνάμεις του εφάρμοζαν συστηματικά την τακτική των «άδικων χειρών» με τον ανειλεή βομβαρδισμό πολεμικών σκαφών μας: του «Ορίωνος», της «Ύδρας», του «Βασιλέως Γεωργίου», της «Βασιλίσσης Όλγας», για να φθάσουμε στο αποτρόπαιο έγκλημα του τορπιλισμού τις «Έλλης». Αν ζούσε τότε ο δαιμόνιος Ταλλεϋράνδος, δεν θα εχαρακτήριζε τη βύθιση του ευδρόμου έγκλημα'θα το έλεγε λάθος. Διότι το λάθος στην πολιτική κοστίζει σ' αυτόν που το διαπράττει περισσότερο από το έγκλημα. Με την πράξη τους αυτή οι Ιταλοί δεν προσέβαλαν την Ελλάδα, Προσέλαβαν την Παναγία, που για τους Έλληνες είναι σύμβολο ιερό, συναυτιζόμενο με την πατρίδα. Το λέει άλλωστε το δημοτικό: «Γιατί γιορτάζει η Παναγία, γιορτάζει και η Πατρίδα».
Οι Έλληνες μαχητές του '40 δεν ήσαν προασπιστές του πατρίου εδάφους, όπως έλεγε το πρώτο πολεμικό μας ανακοινωθέν, ήταν εκδικητές της υβριζόμενης Μεγαλόχαρης, της Παντάνασσας και της Περίβλεπτης Παναγιάς, που επί 1500 χρόνια την ψάλλουμε και την θεωρούμε Υπέρμαχο Στρατηγό. Τα νικητήρια στέφανα σκέπασαν και πάλι τις εικόνες της Θεομήτορος και τις κεφαλές των ελλήνων μαχητών, που πολεμώντας κατά κραταιού, με απόλυτη υπεροψία, αντιπάλου κατήγαν τρόπαια εφάμιλλα, ίσως και υπέρτερα των προγονικών. Όλος ο κόσμος στεκόταν τότε εκστατικός. Ύμνοι Πινδάρειοι επλέκοντο τότε για την Ελλάδα από τα χείλη κορυφαίων πολιτικών, στρατιωτικών και πνευματικών ανθρώπων. Ας αφήσουμε πια της μικρότητες για το ποιος είπε το «ΟΧΙ». Το «ΟΧΙ» ήταν όλων: και της πολιτικής και της στρατιωτικής ηγεσίας και σύσσωμου του λαού, πλην ελαχίστων ηττοπαθών. Ας αφήσουμε κατά μέρος τον πρόσφατο επιστημονικό-πολιτικό σκεπτικισμό κάποιων ιστορικών κριτικών για την σκοπιμότητα του «ΟΧΙ». Είναι προσβολή για τους νεκρούς, τους τραυματίες αλλά και για τους λίγους επιζώντες της μεγάλης εκείνης εποποιίας να διαχέεται η αντίληψη στην παιδεία μας και στα παιδιά μας πως ένα "ΝΑΙ" θα ήταν συμφερτικό. Για κάποιους, ασφαλώς. Ένα μόνο θα πω: «αν οι εν λόγω κριτικοί ήσαν στη θέση του Μεταξά, είμαι σίγουρος πως θα έλεγαν ναι». Και αυτό θα σήμαινε το διαμελισμό μεταπολεμικά όλης της μόλις πρόσφατα συγκροτημένης Ελλάδος.
Δεν θα αναφερθώ σε γεγονότα που σε όλους σας είναι γνωστά. Όταν όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες γονάτιζαν εντός ολίγων ημερών προ των χιτλερικών ορδών, η Ελλάς πολεμούσε νικήτρια επί πέντε μήνες στα ηπειρωτικά βουνά και έφερνε τους Ιταλούς σε απόσταση σπιθαμής από το ρίξιμο στην αγκαλιά των κυμάτων. Στο διάστημα αυτό ο στρατός, το ναυτικό και αεροπορία επιτέλεσαν θαύματα. Εκμηδένισαν την αριθμητική υπεροχή του αντιπάλου και κατέδειξαν για μια ακόμα φορά την σημασία του ηθικού παράγοντος, τον οποίο όψιμοι θεωρητικοί του πολέμου έχουν αρχίσει να αμφισβητούν λόγω των νέων τελειοτάτων οπλικών συστημάτων. Ένα θα πω: όλα τα όπλα είναι καλά, ακόμη κι ένας «γηράς» όταν τα χέρια που τον κρατούν δεν τρέμουν και όταν η ψυχή φλογίζεται από το πάθος της θυσίας. Αυτό, όμως, προϋποθέτει πίστη σε ιδανικά, που ποτέ δεν έλειψαν από τη ζωή μας. Γι' αυτό θεωρώ ως το μεγαλύτερο της Ελλάδος εχθρό αυτόν που σκοτώνει στην ψυχή των παιδιών μας το πάθος για ηρωισμό και την δίψα για ιδανισμό. Γι' αυτό άλλωστε σήμερα η παραπαίουσα ιδεολογικά νεολαία ζητεί σαν το ήρωα του Ίψεν ένα ζευγάρι μεταχειρισμένα - έστω-ιδανικά. Και υψώνει σε ήρωα το Σάββα Ξηρό, διότι το σχολείο και τα λεγόμενα «μίντια» όχι μόνο δεν τιμούν τους πραγματικούς ήρωες - εσάς - αλλά τους αγνοούν και συχνά τους σπιλώνουν.
Μιλάμε συχνά για το έπος του 40 ή, εσφαλμένα, για το έπος της Αλβανίας. Και λέγω εσφαλμένα διότι το έπος δεν ήταν αλβανικό' ελληνικό ήταν και μάλιστα κατά και των Αλβανών που επολέμησαν στο πλευρό των Ιταλών. Είναι, όμως, ιστορική αδικία να λησμονούμε την μάχη των Οχυρών, που θα ήταν ίσως περισσότερο δαφνοστεφής, αν η Γιουγκοσλαβία δεν γονάτιζε από την πρώτη στιγμή και αν ο ελληνικός στρατός δεν είχε πλευροκοπηθεί και στα δύο μέτωπα, αντιμετωπίζοντας το ενδεχόμενο μιας επιθέσεως από τα νώτα. Κάποιοι, που ποτέ δεν γνώρισαν τον τυφώνα μιας πολεμικής κρίσης, ξέρουν post factum, δηλαδή εκ' των υστέρων, να εκφέρουν αρνητικές απόψεις για τη τότε δράση της παραζαλισμένης απ' τα αλλεπάλληλα πλήγματα πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας μας. Ένα θα πώ: ο τότε Έλλην πρωθυπουργός Αλέξανδρος Κορυζής δεν ήταν πολιτικός. Τραπεζικός ήταν. Κι όμως προέβη σε ενέργεια πολιτική, που κανείς άλλος ευρωπαίος ηγέτης, μετά την υποταγή της χώρας του στον Άξονα, δεν ετόλμησε να πράξει. Ο Κορυζής αυτοκτόνησε. Η αυτοκτονία αυτή είναι μέγιστη πολιτική πράξη. Η Ελλάς πεθαίνει αλλά δεν παραδίδεται. Δεν ήταν μια πράξη απογνώσεως' ήταν πράξη φιλοτιμίας, πράξη αντιστάσεως στην ατιμία. Αλλά την πρώτη σελίδα της αντίστασης την έγραψαν οι νεκροί ευέλπιδες που αυτόβουλα έφθασαν μέχρι Κρήτη και Αίγυπτο.
Βεβαίως υπήρξε ανακωχή-και έπρεπε να υπάρξει-,για να σωθούν οι μαχόμενες στην Ήπειρο και στη Μακεδονία δυνάμεις. Αλλά η ανακωχή δεν είχε επίσημο χαρακτήρα. Η Ελλάς-και το τονίζω αυτό-επισήμως δεν σταμάτησε ποτέ τον πόλεμο. Τον συνέχισε στην Κρήτη, όπου αφανίστηκε το άνθος του γερμανικού στρατού, τον συνέχισε στις ερήμους της Αφρικής, στο τρισένδοξο Έλ-Αλαμέιν', τον συνέχισε στην Ιταλία, και στο Ρίμινι έγραψε μια νέα χρυσή πολεμική σελίδα. Κάθε χρόνο τα μέλη της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών, της οποίας έχω την τιμή να είμαι αντιπρόεδρος, κατά το πνευματικό πολυήμερο ταξίδι που πραγματοποιούμε στην Δυτική Ευρώπη, περνάμε από το μνημείο των Ριμινιτών και καταθέτουμε λίγα άνθη ευλαβείας στους τάφους των
υπερόχων νεκρών.
Πεδίο μαχών, όμως, δεν ήταν μόνον η ξηρά, ήταν και ο αέρας, ήταν και η θάλασσα. Οι αεροπόροι μας, που στο σύνολο τους έφθασαν στην Μ. Ανατολή, δόξασαν τα φτερά του Ικάρου, αντιπαλεύοντας με Ιταλούς και σκληροτράχηλους Γερμανούς πιλότους. Η κάλυψη νηοπομπών, η ρίψη αλεξιπτωτιστών στα ελληνικά βουνά και νησιά, η συμμετοχή σε βομβαρδιστικές επιχειρήσεις έδωσαν στην αεροπορία μας μια ποιότητα υπεροχής που διατηρείται ακμαία ως σήμερα. Αλλά και ο στόλος-παρά το τραγικό για τις συνέπειές του κίνημα - είχε κι' αυτός ανάλογο μεράδι στη δόξα. Το ν' αναφερθώ στη «Βασίλισσα Όλγα», στον «Αδρία», στα υποβρύχια «Πρωτεύς», «Παπανικολής» και «Κατσώνης» για να δείξω την αξία και την ανδρεία των ναυτικών μας, θα έμοιαζε σαν να άνοιγα ανοιχτές πόρτες. Τούτο μόνο θα πω: ο γηραιός «Αβέρωφ» ως πλοίο συνοδείας, έφθασε ως τον Ινδικό. Πρόσφατα σε εφημερίδα των Πατρών δημοσίευσα άρθρο για ένα λησμονημένο περιστατικό που συνέβη προ του λιμανιού των Πατρών: πρόκειται για τον ηρωισμό δύο σκαφών μας, ενός νοσοκομειακού, που λεγόταν «Ελληνίς» και ενός πλοίου της φαροφυλακής που λεγόταν «Πλειάς». Κι ας μη λησμονούμε τη συμμετοχή ελληνικών πολεμικών στην απόβαση της Νορμανδίας.
Ωστόσο, το μεγαλύτερο τίμημα θυσίας προσέφερε στον πόλεμο η ελληνική εμπορική ναυτιλία. Χάθηκε όλος σχεδόν από τις τορπίλες των Γερμανών ο εμπορικός μας στόλος και το άνθος του ναυτικού μας κόσμου. Υπάρχει, όμως, και ο άγνωστος στους πολλούς πόλεμος των αλιευτικών και μικρών εμπορικών πλοίων, που μετέφεραν χιλιάδες Άγγλους, Καναδούς, Αυστραλούς, Νεοζηλανδούς και Έλληνες εθελοντές στα Μικρασιατικά παράλια. Υπάρχει ακόμη και η χρυσή σελίδα των ειδικά διασκευασμένων μικρών σκαφών, που σαν θαλάσσιες σφήκες όργωναν το Αιγαίο και το Ιόνιο κι έλαβαν μέρος σε πολυάριθμες επιχειρήσεις. Έχω τη χαρά να με τιμά με την φιλία του ένας από τους επιζώντες Κανάρηδες του καιρού εκείνου, ο αειθαλής Ρήγας Ρηγόπουλος και ξέρω από τα βιβλία του και τις ομιλίες του τη ναυτική εκείνη «Ιλιάδα». Όλη αυτή η επιβλητική συμμετοχή των ενόπλων μας δυνάμεων στο πλευρό της προμαχούσας Αγγλίας και Αμερικής, έδωσε το σθένος στην ελληνική κυβέρνηση να διεκδικεί και να απαιτεί. Όταν την 11η Δεκεμβρίου 1941 η βρετανική κυβέρνηση απροσχημάτιστα ανακοίνωσε την απόφασή της για αναγνώριση, μετά τον πόλεμο, της αλβανικής ανεξαρτησίας, η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση, τρείς ημέρες μετά, απαντούσε με εκτενές υπόμνημα στο οποίο μεταξύ των άλλων αναφέρονταν τα εξής: « Εν τω μέσω των δεινών του υπό τον αξονικόν ζυγόν, ο ελληνικός λαός δεν είναι δυνατόν να κατανοήσει εν διάβημα αποδόσεως της ανεξαρτησίας της εις την Αλβανίαν, χωρίς ταυτόχρονον ρητήν αναγνώρισην των ελληνικών δικαίων επι της Β. Ηπείρου. Δεν είναι δυνατόν άδηλα οφέλη εκ της συμπράξεως ενός κλάσματος του αλβανικού λαού προς τα Ηνωμένα Έθνη να εξουδετερώσουν την σημασίαν της υπερόχου αντιστάσεως του ελληνικού λαού».
Ασφαλώς, κανείς το 1944 και μετά, όταν η δόξα της Ελλάδος, χάρη και εις την εσωτερική εθνική αντίσταση, είχε φθάσει στο ζενίθ και έκανε την Οικουμένη να παραληρεί, κανείς λέγω δεν θα μπορούσε να παραβλέψει τα εθνικά δίκαια της Ελλάδος, αν η δολερή διχόνοια, όπως την λέγει ο Σολωμός, δεν έδειχνε το σκήπτρο με την "ωραία θωριά", ώστε να μας ρίξει 'εις σε δάκρυα θλιβερά. Ο λόγος του Πλάτωνος επαληθεύτηκε για ακόμη μια φορά: «Ημείς δε αυτοί ημάς αυτούς και ενικήσαμεν και ηττήθημεν». (Μενέξενος ΧΙΙΙ 2420).
Και μόλις έκλεισε ο κύκλος του αίματος στη δική μας χώρα, νέος κύκλος αίματος άνοιξε στη μακρινή Κορέα. Από το 1950 - ως το 1953 ένας αδυσώπητος πόλεμος, που κατά βάθος ήταν μια έμμεση αναμέτρηση ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και στις ΗΠΑ, χώρισε την ιστορική αυτή χερσόνησο σε δυο τμήματα με σημείο τομής τον 38ο παράλληλο. Η Ελλάς συμμετείχε στον πόλεμο αυτό με ένα τάγμα αυξημένης δυνάμεως, με ένα σμήνος μεταγωγικών αεροπλάνων και με μικρά βοηθητικά κλιμάκια. Οι απώλειές μας ήσαν βαρύτατες. Από τις αρχές του 1951 ως το Σεπτέμβριο είχαμε 187 νεκρούς (εκ των οποίων οι 21 αξιωματικοί) και 614 τραυματίες. Είχα την τιμή να γνωρίσω τον στρατηγό «Αρμπούζη» που ηγήθηκε του εκστρατευτικού τάγματος και πρόσφατα είχα τη μεγάλη τιμή να εκφωνήσω τον επικήδειο λόγο σ' ένα σπάνιο για τη σεμνότητά του άνδρα, τον Αντώνη Τσακίρη, που τον διαπέρασε βλήμα όλμου και σκότωσε τον όπισθεν αυτού ερχόμενο στρατιώτη. Μαυροφόρεσαν και τότε πολλές οικογένειες. Η παραμονή του ελληνικού τάγματος συνεχίσθηκε μέχρι το 1958, όταν πια αποσύρθηκαν τα κινεζικά στρατεύματα.
Η συμμετοχή μας στον πόλεμο αυτό, όπως κι εκείνη στην Κριμαία, έχει επικριθεί. Αλλά ας μην είμαστε βιαστικοί. Η αποστολή στρατιωτικής μονάδος στην Κορέα μπορεί να έγινε για λόγους εξαρτήσεως από τις ΗΠΑ, μπορεί να έγινε για λόγους ιδεολογικούς, ωστόσο δεν ήταν άμοιρη πολιτικού ρεαλισμού. Η Ελλάς έβγαινε ράκος από τον εσωτερικό πόλεμο. Έπρεπε για την ανόρθωσή της να στηριχθεί στις ΗΠΑ. Ο στρατός της, κυρίως το ναυτικό και η αεροπορία, χρειάζονταν ριζική ανανέωση. Κάτι που έγινε. Κυρίως, όμως η Ελλάς είχε τότε στόχους Εθνικούς: διεκδικούσε την ένωση με την Κύπρο, την αυτονομία της Β. Ηπείρου και την αναδιευθέτηση των ελληνοβουλγαρικών συνόρων. Οι πολιτικοί μας - ίσως αφελώς - πίστευαν στη βοήθεια των Αμερικανών. Αν τώρα αποτύχαμε στους στόχους μας, αν απατηθήκαμε στις προσδοκίες μας, αυτό δεν μειώνει σε τίποτα την ανδρεία των Ελλήνων μαχητών που σε όλη τη μακρά περίοδο των επιχειρήσεων υπήρξαν απαράμιλλοι, έτσι ώστε κάποιοι Αμερικανοί ηγήτορες να προσγράφουν επιτεύγματα των Ελλήνων στο ενεργητικό των Τούρκων, με την ευτελή δικαιολογία: «Σεις έχετε τρόπαια πολλά, ας γράψουμε και στους Τούρκους μερικά». Από τα δικά μας φυσικά.
Δεν κατοικούμε σε γειτονιά αγγέλων. Όλοι γύρω μας έχουν επίβουλες βλέψεις. Γι' αυτό πρέπει να έχουμε υψηλό μαχητικό φρόνημα και ισχυρό στρατό, για να μη χρειασθεί να τον χρησιμοποιήσουμε ποτέ. Τιμώντας σήμερα τους παλαιμάχους της περιόδου 1940 - 1958 είναι σαν να δίνει ο σύγχρονος Ελληνικός στρατός όρκο-υπόσχεση ως οι άλκιμοι νεανίες της αρχαίας Σπάρτης: «Άμμες δε γ' εσόμεθα πολλώ κάρονες». Στην Κρήτη, κύριε Υπουργέ, λένε μια παροιμία: «Των μπροστινών πατήματα των πισινών γιοφύργια». Οι δρόμοι της δόξας των παλαιμάχων, είναι γεφύρια των σημερινών πολεμάρχων.

ΔΙΕΔΩΣΕ ΤΟ

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More