ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΣ ΝΙΚΑ

Κύπρος, 450 π.Χ.: Ο Έλληνας στρατηγός Κίμων «ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΣ ΝΙΚΑ» τους Πέρσες στη Σαλαμίνα της Κύπρου (τη σημερινή κατεχόμενη από τους Τούρκους Αμμόχωστο), πλήττοντας τον ασιατικό δεσποτισμό.

Κύπρος, 2009 μ.Χ.: Ο Έλληνας Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος «ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΣ ΝΙΚΑ» τον νεοδεσποτισμό των μεγάλων δυνάμεων του 21ου αιώνα.

2.459 χρόνια μετά τον Κίμωνα, ο ηγέτης που συνέδεσε το όνομά του με το ΟΧΙ ενός ολόκληρου λαού, θα εξακολουθήσει να δίνει και μετά τον φυσικό του θάνατο μαθήματα αξιοπρέπειας, όπου κι αν βρίσκεται η σορός του.

Αναζητήστε τους ενόχους του ανοσιουργήματος:

1. ανάμεσα σε εκείνους που έχουν πλούσια παράδοση σε διαπόμπευση νεκρών και τυμβωρυχία,
2. ανάμεσα σε εκείνους που αφανίζουν ολόκληρους λαούς και ισοπεδώνουν πολιτισμούς,
3. ασφαλώς ανάμεσα σε εκείνους που κόβουν όποιο «κλαδάκι» τολμήσει να παραβιάσει τη «συμμετρία» των σχεδίων και συμφερόντων τους,
4. ανάμεσα σε εκείνους που ανήγαγαν το μακιαβελικό «Διαίρει και βασίλευε» σε υψηλή τέχνη ανά την υφήλιο αλλά και στο μικρό, πλην στρατηγικής σημασίας, νησί της Μεσογείου που επιμένει στο δικαίωμα για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.

Ο συνδυασμός των τριών αυτών χαρακτηριστικών θα σας δώσει απάντηση στο ερώτημα για το ποιοι είναι οι φυσικοί και οι ηθικοί αυτουργοί της προσβολής του νεκρού Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Οι μέθοδοι και τα κίνητρα αποτελούν τους ασφαλέστερους οδηγούς.

Φαίνεται ότι στην Κύπρο δεν είναι «επικίνδυνοι» μόνο οι ζωντανοί Έλληνες αλλά και οι νεκροί!
Αφού η ισχύς των όπλων (Τουρκική εισβολή 1974 και τα επακόλουθά της) δεν έφερε τα αναμενόμενα για τους εισβολείς και τους συνεργάτες τους (αγγλοαμερικανούς) αποτελέσματα, αφού η διείσδυση Τούρκων πρακτόρων στην ελεύθερη Κύπρο και οι δολοφονίες (βλ. δολοφονία Θεόφιλου Γεωργιάδη το 1994 από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες) και οι επικηρύξεις μαχητικών δημοσιογράφων (βλ. περίπτωση Λάζαρου Μαύρου) δεν απέδωσαν, αφού η προβοκάτσιες και η στοχευμένη προπαγάνδα δεν κρίθηκαν επαρκή (βλ. σκόπιμη διαρροή κειμένων του ειδικού απεσταλμένου του ΟΗΕ Alex. Dauner), επιστρατεύθηκαν τώρα και οι αρπαγές νεκρών!
Και όλα αυτά όχι σε καμιά απομακρυσμένη κοινότητα σε κάποιο σημείο της Γης, αλλά σε μια χώρα πλήρες μέλος της Ε.Ε. και μέλος του ΟΗΕ, οργανισμούς στους οποίους ανήκουν ή φιλοδοξούν να ενταχθούν όσοι διαπράττουν, υποκινούν ή ανέχονται τέτοιου είδους τερατουργήματα.
Αυτός είναι κατά τον 21ο αιώνα ο πολιτισμός των χωρών που επαίρονται για τα επιτεύγματά τους και μάλιστα κάποιες από αυτές κατέχουν τα ηνία της οικουμένης; Ούτε ένα βήμα δηλαδή δεν έχουν κάνει για να υπερβούν τον πρωτογονισμό και τις κανιβαλικές τους καταβολές; Αυτοί είναι που ισχυρίζονται ότι θα οδηγήσουν τον κόσμο σε ένα καλύτερο αύριο και απαιτούν σεβασμό και υπακοή στα κελεύσματά τους; Αίσχος! Αρκετά ώς εδώ! Το αληθινό τους πρόσωπο δεν κρύβεται πλέον, όπως δεν κρύβεται και η απέχθεια που προκαλεί η θέα του!

Read More

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ

Η ΠΕΤΟΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΑΡΧΥΤΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟΥ ΠΟΥ ΠΕΤΑΞΕ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΥΡΑΝΟ ΤΟ 425 Π.Χ

Πετομηχανή του Αρχύτα (440-360 π.Χ.)

Ο Αρχύτας (440-360 π.Χ.) ήταν ένας μαθηματικός από τον Τάραντα μαθητής του Πυθαγόρα που ασχολήθηκε μεταξύ πολλών άλλων και με πτήσεις! Θεωρείται ο τελευταίος αλλά και ο σημαντικότερος των Πυθαγορείων. Έγινε επίσης γνωστός σαν πολιτικός αλλά και στρατιωτικός ηγέτης του Τάραντα. Επτά φορές που ήταν στρατηγός του Τάραντα δεν νικήθηκε ποτέ! Φίλος του Πλάτωνα, διατηρούσε αλληλογραφία και ανταλλαγή συγγραμμάτων μαζί του. Έλυσε το πρόβλημα διπλασιασμού του κύβου.
Μελέτησε την αρμονία των ήχων και διαπίστωσε ότι οι οξύτεροι ήχοι οφείλονται σε ταχύτερες κινήσεις των χορδών. Βρήκε κάποιο τρόπο υπολογισμού της τετραγωνικής ρίζας, όπως αναφέρει ο Ήρων. Ο Διογένης ο Λαέρτιος αναφέρει ότι ο Αρχύτας πρώτος μελέτησε μηχανικά προβλήματα με βάση τα μαθηματικά και χρησιμοποίησε γεωμετρικά διαγράμματα για την λύση τους.
Από ότι μας έχουν μάθει, οι σημερινές πτητικές μηχανές (αεροπλάνα) χρησιμοποιούν την τεχνική βασισμένη στον δεύτερο “θεμελιώδη” νόμο του Νεύτωνα, δηλ «κάθε δράση προκαλεί μια ίση και με αντίθετη φορά αντίδραση (δύναμη), δηλ οι κινητήρες ρουφάνε αέρα από μπροστά και αποσυμπιέζουν αυτόν τον αέρα προς τα πίσω, μετατρέποντας δηλ τον αέρα σε ωστικό προωθητή.
Γύρω ΟΜΩΣ στο 420 π.Χ. ο Αρχύτας κατασκεύασε μία απ’ τις πρώτες αυτόπροωθούμενες ιπτάμενες μηχανές. Ήταν ένα τεχνητό περιστέρι! Το τεχνητό αυτό κατασκεύασμα εσηκώνετο στον αέρα μα την βοήθεια κάποιας ωστικής δύναμης(πιθανώς ελατήριο-‘όπως δηλ στα SuperCarrier- ή βάρους επί τροχαλίας ). Όταν πια βρισκόταν στον αέρα για την πτητική του διάρκεια, χρησιμοποιούσε ένα μπαλόνι το οποίο αποσυμπίεζε τον αέρα με δύναμη μέσω μιας οπής στο πίσω μέρος της πτητικής μηχανής (εν ολίγης ότι κάνουν και τα σημερινά αεροσκάφη) .
Έτσι το πανάλαφρο ομοίωμα περιστεριού που είχε κατασκευάσει μπορούσε να πετάει σχεδόν 200 μέτρα μέχρι να τελειώσει ο συμπιεσμένος αέρας.Βέβαια Το μπαλόνι δεν θα μπορούσε να είναι τόσο μεγάλο για να καταφέρει να διανύσει τόσο μεγάλη απόσταση, προφανώς δεν πρόλαβε μόνο τον Νεύτωνα, αλλά πρόλαβε και τον Bernulli φτιάχνοντας την οπή με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε εκμεταλλευόμενος το φαινόμενο αυτό να διανύσει τόσο μεγάλη απόσταση.
Πάλι καλά που ο Νεύτωνας έδωσε τα φώτα του στην ανθρωπότητα με τον δεύτερο θεμελιώδη νόμο μόλις 2.000 χρόνια αργότερα του Αρχύτου…διότι να αντέγραψε ο Αρχύτας τον Νεύτωνα ολίγον τι δύσκολον εκτός και αν ο Αρχύτας αντέγραψε τον Νεύτωνα δια της προφητείας ή δια της μαντείας…
Πάλι καλά που στις αρχές του 1900 και οι αδελφοί Ράιτ μας έδωσαν και αυτοί τα φώτα τους…
Αναφορές στο περιστέρι αυτό κάνουν ο Φαβωρίνος στο έργο του «Παντοδαπή ιστορία» ο Αυλος Γέλλιος στις «Αττικές Νύχτες» και οι Λατίνοι ιστορικοί Φαβορίνους και Τζέλιους. Κάποιο παράξενο κείμενο που λέγεται ότι είναι γραμμένο απ’ τον Αρχύτα περιγράφει ένα ταξίδι γύρω από την γη μέσα σε μια αεροστεγώς κλεισμένη σφαίρα! Τι είδους ιπτάμενη σφαίρα που ταξίδευε γύρω απ’ την γη ήταν αυτή, και γιατί άραγε αεροστεγώς κλειστή; Τι ήξερε ο Αρχύτας που δεν έφτασε σε μας; Κείμενα του Αρχύτα λέγεται ότι μελετούσε (αρκετά αργότερα βέβαια) και ο Γαλιλαίος.
Η καταπληκτική αυτή εφεύρεση του Αρχύτα μαζί με τον υπολογιστή των Αντικυθήρων, την Δίολκο,το τηλεσκόπιο,τις αυτόματες μηχανές του Ήρων και άλλες εφευρέσεις που έχουμε κατα καιρούς έχουμε δημοσιεύσει ,μαρτυρούν μια έκρηξη της τεχνολογίας υψηλής για την εποχή εκείνη(ορισμένες φορές ακόμα και για την εποχή μας!!), και έχει κάνει αρκετούς να παραδεχτούν και δικαίως,ότι την εποχή εκείνη η Ελλάδα είχε φτάσει στα πρόθυρα της βιομηχανικής επανάστασης!!!Η εξέλιξη αυτή όμως διακόπηκε απότομα από κάποιο “αόρατο χέρι”,γυρίζοντας την Ελλάδα και τον κόσμο αιώνες πίσω καί βυθίζοντάς τους στο σκοτάδι.Κάτι που συνεχίζεται μέχρι και τις μέρες μας…..

Read More

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ

ΤΑΣΣΟ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΕ ΘΑ ΖΕΙΣ ΑΙΩΝΙΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ
"Και νεκροι νενικηκαμεν "
Κοιμασαι τωρα πια αναπαμενος
πως εχεις κανει οσο πρεπει το σωστο
απο τ 'αδερφια σου για παντα τιμημενος
για τους εχθρους σου παντα προβλημα ανοιχτο
Για μια ζωη αιωνια ταγμενος
να σαι μπροσταρης μα και αξιος φρουρος
απο την μοιρα την τρανη σου δικασμενος
να τους κερδιζεις ζωντανος μα και νεκρος
Χιλιαδες χρονους κυνηγανε τον λαο σου
μα παντα ξερουν πως εσυ θα τους νικας
τι αθλιοι νομισαν πως μες το φερετρο σου
θα βρουνε ταχα πως μπορεις και τους σκορπας
Μικρα σκουληκια, σαπιες σκεψεις
κανεις δεν νοιαζεται ποτε του για εσας
οσο κι΄αν ψαχνεις και αν θες να ζητιανεψεις
την αγια γη μας και το χωμα που πατας
Νικηφόρος Βυζαντινός
(Εις Μνήμην Τάσσου Παπαδόπουλου)

Read More

ΝΟΡΒΗΓΟΙ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΙ ΚΑΙ Η ΟΜΗΡΙΚΗ ΤΕΓΕΑ

«ΑΡΚΑΔΩΝ ΔΕ ΤΑ ΠΡΟΣ ΤΗΣ ΑΡΓΕΙΑΣ ΤΕΓΕΑΤΑΙ ΤΕ ΕΧΟΥΣΙ
ΚΑΙ ΜΑΝΤΙΝΕΙΑΣ ΝΕΜΟΝΤΑΙ ΔΕ ΟΥΤΟΙ ΤΕ
ΚΑΙ ΤΟ ΆΛΛΟ ΑΡΚΑΔΙΚΟΝ ΤΟ ΜΕΣΟΓΑΙΟΝ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ»
γράφει στην ‘Περιήγησή’ του ο Παυσανίας καθορίζοντας τα όρια της αρχαίας Τεγέας.
Στην Τεγέα βρίσκονται, σήμερα, στο στάδιο της εξέλιξης δύο έργα:

η έρευνα στην παράπλευρη κοιλάδα, στα ανατολικά του αστικού κέντρου

και

η ανασκαφική δραστηριότητα στο κέντρο της αρχαίας πόλης, που ξεκίνησαν τον Ιούνιο του 2009.
Πριν λίγες ημέρες συμπληρώθηκε η πρώτη φάση ενός πενταετούς σχεδίου (2009-2013) ανασκαφών στο χώρο της αρχαίας Τεγέας, από μια διεθνή ομάδα αρχαιολόγων με επικεφαλής το Νορβηγικό Ινστιτούτο Αθηνών σε συνεργασία με το ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού.
Οι ανασκαφές γίνονται δυτικά από το θέατρο και τη Βασιλική του Θύρσου, όπου είχε γίνει μια τεκμηριωμένη έρευνα τα έτη 2003-2004.

Πιθανολογήθηκε, με τη χρήση ενός μαγνητομέτρου, η τοποθεσία μιας κύριας οδού βορρά – νότου και μιας στοάς που συνόρευαν με την Αγορά.

Το Νορβηγικό Ινστιτούτο Αθηνών ξεκίνησε την πρώτη αρχαιολογική του επιτόπια έρευνα στον ελλαδικό χώρο το 1990. Αντικείμενο της έρευνας απετέλεσαν τα λείψανα ενός μεγάλου πρώιμου αρχαϊκού ναού, που εντοπίστηκαν μεταξύ των οικοδομικών καταλοίπων του φημισμένου ιερού της Αλέας Αθηνάς, του 4ου αιώνα π.Χ. Η ανασκαφή του αρχαϊκού ναού, που ιδρύθηκε από τον Αλεό, θα μπορούσε να χρονολογηθεί λίγο νωρίτερα από τον ναό της Ήρας στην Ολυμπία, στα τέλη του 7ου αιώνα π.Χ., πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με την Ε΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων.

Στο χώρο ανακαλύφθηκαν χάλκινα αναθηματικά των γεωμετρικών και αρχαϊκών χρόνων με τη μορφή αλόγων και ελαφιών. Εντοπίστηκαν επίσης πόρπες και σφραγίδες.
Στην αρχαϊκή περίοδο εννέα οικισμοί σε μορφή συνοικισμού, συγκροτούσαν την αρχαία πόλη της Τεγέας. Αναφέρεται από το Όμηρο στον κατάλογο των πλοίων, ως μια πόλη που συνέδραμε τους Αχαιούς με πλοία και άνδρες στον τρωικό πόλεμο.
Η Τεγέα είχε αντιδράσει στην ηγεμονία της Σπάρτης αλλά τελικά κατακτήθηκε περί το 560 π.Χ.

Τον τέταρτο αιώνα εντάχθηκε στην Αρκαδική Συμμαχία και αγωνίστηκε να απαλλαγεί από τον σπαρτιατικό ηγεμονισμό. Ο ναός της Αλέας Αθηνάς κάηκε το 394 π.Χ. και ξανακτίστηκε σε σχεδιασμό και αρχιτεκτονική του διάσημου της εποχής Σκόπα του Πάριου.

Χαρακτηριστικό της τέχνης του είναι τα αετώματα του ναού όπου παριστάνονται ανάγλυφα μυθολογικά θέματα, όπως το «κυνήγι του Καλυδωνίου Κάπρου» και η «μονομαχία του Τήλεφου με τον Αχιλλέα», ανατολικά και δυτικά αντίστοιχα.

Σημαντικά τμήματα τους εκτίθενται σήμερα στο Μουσείο Τεγέας σε ειδική αίθουσα. Εξαιρετικής τέχνης κεφαλή κόρης που έχει ευρεθεί στο χώρο του ιερού, θεωρείται ότι ανήκει στη θεά Υγεία, κόρη του Ασκληπιού, και εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών.
Μετά την κατάληψη της περιοχής από τους Ρωμαίους, το 31 μ.Χ., ο αυτοκράτορας Οκταβιανός για να τιμωρήσει τους Τεγεάτες για την απήθειά τους διέταξε να μεταφερθεί το άγαλμα της θεάς στη Ρώμη, όπως αναφέρει ο Παυσανίας.

Πιθανόν ο ναός να σωζόταν ως τον 4ο αι. μ.Χ., όμως και καταστράφηκε από τους βυζαντινούς αυτοκράτορες Μεγάλο Θεοδόσιο (379-395) και Θεοδόσιο Μικρό (408-450) και από τις επιδρομές των βάρβαρων Γότθων. Έτσι κατεστραμμένος παρέμεινε για 16 αιώνες, ώσπου τον έφερε στο φως ο G.Mendel, το 1901-2.

Εξάλλου, η σύγχρονη αρχαιολογική ομάδα εντόπισε άφθονη σκωρία από βυζαντινό εργαστήριο μεταλλουργίας και τα ερείπια μιας αγροικίας με πατητήρι, ενώ ήδη με βάση τα ευρήματα ανασυνθέτουν το σχεδιασμό της πόλης από την αρχαϊκή ώς τη βυζαντινή εποχή.
Αναδεικνύεται, έτσι, η βαθμιαία αλλαγή του χαρακτήρα μιας πόλης με συνεχόμενη κατοίκηση από τη ρωμαϊκή μέχρι και τη μεσοβυζαντινή περίοδο. Σημαντική, τελικά, αποδείχθηκε μια στρώση από σπασμένα κεραμίδια που αποκαλύφθηκε δυτικά του αρχαίου θεάτρου, όπου αργότερα οικοδομήθηκε μητροπολιτικός ναός της μεσοβυζαντινής περιόδου (7ος-12ος αι. μ.Χ.).
Αν και αρχικά θεωρήθηκε ότι οι κεραμίδες προέρχονταν από τη στέγη κτίσματος που κατέρρευσε, αποδείχθηκε πως η στρώση αυτή αποτελεί την τελευταία μιας μακρόχρονης σειράς διαδοχικών επιστρώσεων μιας μεγάλης πλατείας, η οποία πιθανότατα ταυτίζεται με την αρχαία αγορά της πόλης.

Ο χώρος της αρχαίας Τεγέας βρίσκεται στο σύγχρονο χωριό Αλέα, 12 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Τρίπολης.

Read More

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Ο ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΣΙΑ

Του Φώτη Κωνσταντινίδη, σεναριογράφου – σκηνοθέτη

Ένα ντοκιμαντέρ ιστορικής τεκμηρίωσης σ' ένα οικουμενικό κόσμο

Η αντίληψη ενός οικουμενικού κόσμου δηλώνει κατά πρώτον ένα κόσμο απαλλαγμένο από εθνικιστικά πάθη και οποιαδήποτε εθνική αλαζονεία. Δηλώνει, ή πρέπει να δηλώνει, ένα κόσμο που πιστεύει στην ισότητα, τη κοινωνική δικαιοσύνη, την ειρήνη, την αλληλεγγύη και τον αλληλοσεβασμό μεταξύ λαών.

Παράλληλα, ένα κόσμο που δεν ξεχνά την εθνοπολιτιστική του συνείδηση και ταυτότητα. Αντιθέτως, την μελετά σε μεγαλύτερο πλάτος και βάθος για να αποκτήσει καλύτερη αυτογνωσία και να προσθέσει τη δική του συμβολή στον εμπλουτισμό μιας αναπτυσσόμενης πολυπολιτισμικής κοινωνίας.

Από την άλλη μεριά, ο εκ διαμέτρου αντίθετος κόσμος της παγκοσμιοποίησης δηλώνει ένα κόσμο που πορεύεται στο δρόμο της εξομοίωσης, χωρίς εθνοπολιτιστική συνείδηση και ταυτότητα, πλάθοντας ένα κλωνοποιημένο ανθρώπινο είδος, που θα τρέφεται από μια παγκόσμια υποκουλτούρα . Ένα επιφανειακό, ρηχό, αυτοματοποιημένο άνθρωπο, χωρίς ιστορική μνήμη. Στη καλύτερη περίπτωση, ένα παγκοσμιοποιημένο άνθρωπο μιας παγκόσμιας κουλτούρας, κοινωνίας και οικονομίας, που θα έχει καταργήσει τις όποιες αξίες του παρελθόντος βυθίζοντάς το σε αιώνια λήθη.

Η ανθρωπότητα φαίνεται να έχει φτάσει σε ένα σταυροδρόμι που οδηγεί στις δύο αυτές διαφορετικές ατραπούς. Τη ατραπό της οικουμενικότητας και την ατραπό της παγκοσμιοποίησης. Και πιθανόν η επικράτηση της μιας ή της άλλης να οδηγήσει στην επιβίωση ή στην καταστροφή της.

Η πρώτη διέξοδος, αυτή της οικουμενικότητας, όραμα του Μεγαλέξανδρου, με οδήγησε στην απόφαση να γυρίσω το ντοκιμαντέρ «Μακεδονία, ο Ελληνιστικός πολιτισμός μέχρι της Ασία». Θέμα που εξυπηρετεί την επιστήμη της ιστορίας και, παράλληλα, βοηθά στην επίλυση του προκύψαντος από υστερόβουλες πολιτικές πρωτοβουλίες προβλήματος με τη γείτονα χώρα ΠΓΔΜ. Κίνητρό μου η πεποίθηση ότι το πρόβλημα εστιάζεται στην αδήριτη ανάγκη αναγνώρισης της ιστορικής αλήθειας από τη διεθνή κοινότητα. Μιας αλήθειας βασισμένης σε γραμματολογική, επιγραφική, νομισματική, ιστορική, χαρτογραφική, γεωγραφική και αρχαιολογική τεκμηρίωση. Κάτι που μόνο ένα οπτικοακουστικό έργο θα μπορούσε να επιτύχει, με τη συμμετοχή διεθνούς κύρους ιστορικών, επιγραφολόγων και αρχαιολόγων και την οπτική μαρτυρία της παρουσίασης αρχαιολογικών χώρων, επιγραφών, νομισμάτων, χαρτογραφικών και γεωγραφικών θέσεων.

Η τοποθέτηση της άποψης ότι με την πιο πάνω τεκμηρίωση αποδεικνύεται η Ελληνικότητα της Μακεδονίας , αποκλείει θέμα σύνθετης ονομασίας που να περιέχει την λέξη «Μακεδονία» ή παράγωγά της και, κατ' επέκταση, θέμα εθνοπολιτιστικής ταυτότητας της γειτονικής χώρας που να εκπορεύεται από ή να συνδέεται με την ιστορία και τον πολιτισμό της αρχαίας Μακεδονίας.

Οι οπαδοί της παγκοσμιοποίησης, αντιθέτως, θα θεωρούσαν μη αναγκαία μια διαδικασία ιστορικής έρευνας και τεκμηρίωσης για το συγκεκριμένο θέμα, αν όχι επιβλαβή. Θα αποφαίνονταν ότι η προσκόλληση στην ιστορία και η υπεράσπισή της είναι εθνικισμός και απαρχαιωμένος τρόπος σκέψης και αντίδρασης , γιατί η ιστορία κάθε λαού ανήκει σε όλους. Συνεπώς και η ιστορία και ο πολιτισμός της Μακεδονίας μπορούν να ανήκουν και στην ΠΓΔΜ.

Με την ευκαιρία αυτή θα προβούμε σε μια περαιτέρω περιγραφή των δύο αυτών ρευμάτων. Αφ' ενός της οικουμενικότητας, όπου κάθε χώρα μελετά και διαφυλάσσει την ιστορία και τον πολιτισμό της, κρατώντας έτσι ζωντανή τη μνήμη και τη γνώση πολιτισμών, όπως των Σουμερίων, των Βαβυλωνίων, των Ασσυρίων, των Αιγυπτίων, των Ελλήνων, των Μάγια, των Αζτέκων, των Ρωμαίων, των Ευρωπαίων και άλλων, που πέρασαν απ΄ αυτόν τον πλανήτη, διαμόρφωσαν τη συνείδηση του ανθρώπου και συνεχίζουν να γαλουχούν το πνεύμα του. Και αφ' ετέρου της παγκοσμιοποίησης , που θέλει την ισοπέδωση και τη μηχανοποίηση της ανθρώπινης συνείδησης, απογυμνωμένης από κάθε μνήμη, με συμπαραστάτες την υψηλή τεχνολογία, την υπερκατανάλωση, τη πνευματική ατροφία και τη παγκόσμια κεφαλαιοκρατία .

Το πνεύμα όμως του ανθρώπου, όπως αυτό λειτουργεί και προβάλλεται μέσα από τα έργα δημιουργών, στοχαστών, λογίων, μελετητών, διανοουμένων και φιλοσόφων, διαγράφει τη δική του διαδρομή, αντιστεκόμενο σθεναρά στην όποια υποβάθμισή του από την ύπουλη παγκοσμιοποίηση

Read More

ΣΚΟΠΙΑ: ΚΕΡΑΥΝΟΙ ΑΠΟ MENDUH THACI : ΖΗΤΑΜΕ ΑΛΛΑΓΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ

ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΑΝΕΛΠΙΣΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙΡΟΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΠΙΑΣΕΙ ΤΙΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΙΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΑΝΑΛΟΓΑ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα καλά κρυμμένο παρασκηνιακό πολιτικό παιχνίδι. Τάσεις και θέσεις των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπλέκονται στη λογική ενός αποκαλούμενου σχεδίου ‘σταθεροποίησης των Βαλκανίων’.

Οι εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών κρατών, στη σύνοδο των Βρυξελλών που βρίσκεται σε εξέλιξη, υπερπηδούν με άνεση τις ελληνικές προϋποθέσεις και αντιρρήσεις .

Προτείνεται, μάλιστα. από ομάδα κρατών-μελών, η άμεση έναρξη των διαπραγματεύσεων με την πΓΔΜ για την ένταξή της στην Ένωση, όπου στα κριτήρια, για αυτήν, δεν συμπεριλαμβάνουν τους βασικούς όρους που θέτει η Ελλάδα, της εγκατάλειψης, δηλαδή, της πολιτικής του σκοπιανού αλυτρωτισμού.
Και για την αποφυγή ενός Βέτο παραπέμπουν την ευρωπαϊκή πορεία της πΓΔΜ στο Συμβούλιο Κορυφής του Μαρτίου 2010, παρέχοντας στην ουσία μια παράταση των διαβουλεύσεων για την άρση του αδιεξόδου στο ζήτημα της ονομασίας.

Δεν διαφωνεί μόνον η Ελλάδα...

Εκτός από τις ενστάσεις της Ελλάδας αλλά και της Βουλγαρίας (για τους δικούς της λόγους) υπάρχουν και αντιρρήσεις από το εσωτερικό της πΓΔΜ.
Το βαλκανικό κρατίδιο, όπως είναι γνωστό, αποτελείται κατά το ένα τρίτο από αλβανικό πληθυσμό, που διαφωνεί, κάθετα, με τους χειρισμούς της σκοπιανής κυβέρνησης.
Ο πρόεδρος του αλβανικού Δημοκρατικού Κόμματος της πΓΔΜ, Μεντούχ Θατσί (Menduh Thaçi) σε επίσκεψή του την περασμένη εβδομάδα στα Τίρανα ζήτησε να γίνει μια νέα συμφωνία μεταξύ της κυβερνητικής πλειοψηφίας και των Αλβανών, όπου σε αυτήν δεν θα υπάρχει ούτε «Μακεδόνας», ούτε «μακεδονικό έθνος».
«Αυτό το μήνυμα έστειλε το βράδυ της περασμένης Τρίτης ο ηγέτης της αντιπολίτευσης του Δημοκρατικού Κόμματος Μεντού Θάτσι σε τηλεοπτική συνέντευξή του για το Alsat στην Αλβανία».(αλβανικό κανάλι Kohanet, 2/12).
Σύμφωνα με τον Αλβανό ηγέτη αν δεν επιλυθούν τα προβλήματα μεταξύ των Σλαβομακεδόνων και των Αλβανών, η δυσαρεστημένη αλβανική νεολαία των Σκοπίων θα μπορούσε να καταφύγει στη λύση των συγκρούσεων.
«Απαιτούμε το κοινοβούλιο να έχει ίσο αριθμό βουλευτών από τις δύο μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες όπου θα εκπροσωπούνται και οι Σλαβομακεδόνες και οι Αλβανοί».
Σε σχετικό δημοσίευμα των Σκοπίων ο πρόεδρος του (αλβανικού) Δημοκρατικού Κόμματος θεωρεί ότι οι Σκοπιανοί βρίσκονται σε μεγάλο κίνδυνο με τη διένεξή τους με την Ελλάδα για το ζήτημα της ονομασίας γιατί «αν απομακρυνθεί η πρόσφατη ιστορική σκόνη, θα εμφανιστούν (οι Σλαβομακεδόνες) ως απόγονοι των Σέρβων ή ως Βούλγαροι».(netpress, 3/12/09).
Ο Θάτσι θεωρεί πως ο σκοπιανός πρωθυπουργός, Νίκολα Γκρουέφσκι, οφείλει να παράσχει ισχυρές εγγυήσεις στα παγκόσμια κέντρα αποφάσεων, ό,τι θα αλλάξει την ονομασία της χώρας αλλά και την εθνική ταυτότητα οριστικά.
Να αναγνωρίσει ότι οι «Μακεδόνες» είναι Σλάβοι και ότι δεν έχουν καμία σχέση με την αρχαιότητα.
«Η πΓΔΜ μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει μόνον ως πολυεθνική οντότητα, σε αντίθετη περίπτωση, η οικοδόμηση μιας άλλης εθνικής βάσης είναι ανεδαφική»
ΚΥΡΙΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΕΦΤΑΣΕ ΠΛΕΟΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΛΕΟΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΤΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΜΜΙΑ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΟΡΟ Η ΠΑΡΑΓΩΓΟ ΤΗΣ ΛΕΞΕΩΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΑΥΤΟ ΘΕΛΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΑΚΟΥΣΤΕ ΜΑΣ

Read More

ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΑΦΕΙ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ Η ROSETTA STONE

H Αίγυπτος ζητά από τη Βρετανία την Rosetta Stone

Άναψε φωτιές η επιτυχία στον ΟΗΕ, του Έλληνα υπουργού Πολιτισμού Παύλου Γερουλάνου. Το ψήφισμα για την «Επιστροφή ή αποκατάσταση των αγαθών της πολιτιστικής κληρονομιάς στις χώρες προέλευσής τους» που υιοθετήθηκε από 85 κράτη-μέλη έδωσε ώθηση στην Αίγυπτο να ζητήσει πίσω τις αρχαιότητές της.

Σύμφωνα με χθεσινό δημοσίευμα (του AFP) ανώτατος Αιγύπτιος αξιωματούχος απαίτησε από τη Βρετανία την επιστροφή της αρχαίας λίθινης επιγραφής που αποτελεί ιδιαίτερο πολιτιστικό στοιχείο της χώρας του. Επιπρόσθετα, αντέδρασε στο χαρακτηρισμό των συμπατριωτών από τους βρετανούς ως «πειρατές της καραϊβικής» που επιδιώκουν σαν κλέφτες να φέρουν πίσω την αρχαία λίθο.
Ο Ζάχι Χαβάς , πρόεδρος του αιγυπτιακού Ανώτατου Συμβουλίου Αρχαιοτήτων, δήλωσε πως άλλαξε γνώμη, μετά το αίτημα για προσωρινό δανεισμό της Ροζέτας Στόουν από το Λονδίνου λόγω ανυπόστατων ισχυρισμών του Βρετανικού Μουσείου.
Τώρα ζητάει αποκλειστικά την επιστροφή της λίθινης επιγραφής, η οποία λόγω του τμήματος της ελληνικής γραφής θεωρείται το κλειδί για την αποκρυπτογράφηση της ιερογλυφικής.« Όταν δήλωσα ότι επιθυμούσα την πρόσκαιρη επιστροφή της τριπλής επιγραφής-για να παρουσιαστεί ένα μικρό χρονικό διάστημα στη χώρα μου– το Βρετανικό Μουσείο μου έστειλε μια επιστολή που ήθελε να μάθει ποια ήταν τα ασφαλιστικά μέτρα του μουσείου που θα φιλοξενούσε την Ροζέτα, στην Αίγυπτο» είπε ο αρχαιολόγος στο βρετανικό ραδιόφωνο.
Όπως είπε δεν του άρεσε καθόλου το ύφος της επιστολής του Μουσείου και δήλωσε χαρακτηριστικά:
«Δεν είμαστε πειρατές της Καραϊβικής. Είμαστε μια πολιτισμένη χώρα. Εάν υπογράψω ένα συμβόλαιο για την επιγραφή, με το Βρετανικό Μουσείο, θα την επιστρέψω.
”Αλλά, μετά από όλα αυτά (τα προσβλητικά), αποφάσισα να μην φιλοξενήσω τη Ροζέτα Στόουν, αλλά να απαιτήσω την επιστροφή της για το καλό της Αιγύπτου, είναι, άλλωστε, ένα σημαντικό πολιτιστικό κομμάτι που διαγράφει την αιγυπτιακή ταυτότητα».
Η λίθινη επιγραφή είναι του 196 π.Χ. και ανακαλύφθηκε στην Αίγυπτο από τις γαλλικές ένοπλες δυνάμεις το 1799. Δόθηκε στους Βρετανούς στα πλαίσια μιας συμφωνίας δύο χρόνια μετά.
Η εύρεσή της οδήγησε σε μια σημαντική ανακάλυψη, την αποκρυπτογράφηση των ιερογλυφικών, αφού το ίδιο κείμενο ήταν γραμμένο στα ιερογλυφικά, τα αρχαία ελληνικά και τη δημώδη αιγυπτιακή. Μέσω της αρχαίας ελληνικής έγινε η αποκρυπτογράφηση της ιερογλυφικής.

Ο Ρόι Κλαίρ που είναι επικεφαλής του Βρετανικού Μουσείου δήλωσε πως η αιγυπτιακή επιγραφή πρέπει να παραμείνει στο Λονδίνο.
«Αυτή η επιγραφή ανήκει στον παγκόσμιο πολιτισμό», δήλωσε και πρόσθεσε πως «θα μπορούσε το Βρετανικό Μουσείο να δανείσει τη Ροζέτα για ένα σύντομο χρονικό διάστημα».
Το δημοσίευμα καταλήγει με τη φράση:
«Στο Βρετανικό Μουσείο υπάρχουν επίσης τα Ελγίνεια Μάρμαρα( ΤΑ ΜΑΡΜΑΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ) που αφαιρέθηκαν από την Ελλάδα στις αρχές του 18ου αιώνα, τα οποία είναι το αντικείμενο πολύχρονης διένεξης μεταξύ Αθηνών και Λονδίνου».

Read More

Η ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΙΔΕΑΣ

H Συνθήκη της Λωζάννης, από το 1923, καθορίζει το νομικό πλαίσιο των σχέσεων μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας.Η Συνθήκη της Λωζάννης αντικατέστησε τη Συνθήκη των Σεβρών, την οποία δεν αναγνώριζε η νέα τουρκική κυβέρνηση υπό τον Μουσταφά Κεμάλ.

Στις 24 Ιουλίου 1923 υπεγράφη στη Λωζάννη η Συνθήκη Ειρήνης μεταξύ της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ιαπωνίας, της Ελλάδας, της Ρουμανίας και του Βασιλείου των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων από τη μία πλευρά, και της Τουρκίας από την άλλη. Η Συνθήκη της Λωζάννης αντικατέστησε τη Συνθήκη των Σεβρών, την οποία δεν αναγνώριζε η νέα τουρκική κυβέρνηση υπό τον Μουσταφά Κεμάλ.

Με τη νέα συνθήκη, η Ελλάδα έχανε τη ζώνη της Σμύρνης, την Ιμβρο, την Τένεδο και την Ανατολική Θράκη. Η Συνθήκη της Λωζάννης ήταν η ταφόπλακα της Μεγάλης Ιδέας, ήταν όμως και η ταφόπλακα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Δημοκρατία της Τουρκίας αναγνωρίστηκε διεθνώς ως το διάδοχο κράτος της, παραιτήθηκε από όλες τις διεκδικήσεις για τις παλιές οθωμανικές περιοχές εκτός των συνόρων της και εγγυήθηκε τα δικαιώματα όσων μειονοτήτων θα απέμεναν στα εδάφη της μετά την ανταλλαγή πληθυσμών με την Ελλάδα. Εκτός από τα σύνορα της Ελλάδας και της Τουρκίας, η Συνθήκη της Λωζάννης, μαζί με τη Συνθήκη της Αγκυρας του 1921, όρισε τα σύνορα του Ιράκ και της Συρίας.

Η Σύμβαση για τα Στενά αντικαταστάθηκε το 1936 από τη Σύμβαση του Μοντρέ και η επαρχία Χατάι (το σαντζάκι της Αλεξανδρέτας που επιδικάστηκε στη Συρία) κέρδισε την ανεξαρτησία της το 1938 και με δημοψήφισμα το 1939 ενώθηκε με την Τουρκία. Η Συρία δεν αναγνωρίζει την προσάρτηση της επαρχίας στην Τουρκία. Τα σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας παραμένουν όπως τα όρισε η Συνθήκη της Λωζάννης.

Ανθεκτική, ετεροβαρής και αναγκαία διεθνής συμφωνία
Τον Ιούλιο του 1963 ο Γάλλος πρόεδρος Charles de Gaulle αισθάνθηκε την ανάγκη να φιλοσοφήσει. «Οι συνθήκες» δήλωσε «είναι σαν τις νεαρές κοπέλες και τα τριαντάφυλλα: διαρκούν όσο διαρκούν». Πιθανώς, αλλά όχι πάντοτε. Και τούτο γιατί έναν άλλο Ιούλιο, σαράντα χρόνια πριν, είχε υπογραφεί μία συνθήκη που επρόκειτο να διαρκέσει πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε ευπαθές άνθος. Η Συνθήκη της Λωζάννης, η οποία σφράγισε το τέλος του περίφημου «Ανατολικού Ζητήματος», όχι μόνο συνεχίζει μέχρι και σήμερα να αποτελεί βασικό νομικό έρεισμα για διαδοχικές ελληνικές και τουρκικές κυβερνήσεις αλλά και εξακολουθεί να ανακαλεί αισθήματα εθνικού τραύματος στην Ελλάδα και εθνικής ανάτασης στην Τουρκία.

Στα τέλη του 1922 η συγκυρία ήταν ζοφερή για την Ελλάδα. Η «Μεγάλη Ιδέα» είχε μετατραπεί σε μεγάλη καταστροφή, ο ξεριζωμός του μικρασιατικού Eλληνισμού είχε ήδη αρχίσει, ενώ η «Δίκη των Εξ», παρότι προσέφερε μία αίσθηση κάθαρσης και συνέβαλε στην εκτόνωση ενός δηλητηριώδους πολιτικού κλίματος, ενέγραφε θλιβερές υποθήκες για το μέλλον. Η Ελλάδα θα προσπαθούσε πλέον να περισώσει ό,τι ήταν δυνατό να περισωθεί, καθώς με την Ανακωχή των Μουδανιών, τον Οκτώβριο του 1922, είχε αποδεχθεί την αποχώρηση του ελληνικού στρατού και από την Ανατολική Θράκη. Ανατολικότερα, η κατάσταση ήταν διαφορετική. Ο Κεμάλ ήταν πανίσχυρος στη χώρα του, είχε ήδη προσεταιριστεί Γάλλους, Ιταλούς και Σοβιετικούς και τον Νοέμβριο κατέλυσε το σουλτανάτο εμποδίζοντας τους Βρετανούς να χρησιμοποιήσουν τον τελευταίο σουλτάνο για να διασπάσουν το τουρκικό πολιτικό μέτωπο. Ο Τούρκος ηγέτης ήταν πλέον έτοιμος να μετατρέψει τα λάφυρα του πολέμου σε διπλωματικό θρίαμβο στην επερχόμενη συνδιάσκεψη ειρήνης.

Η συνδιάσκεψη συγκλήθηκε στη Λωζάννη τον Νοέμβριο του 1922, σε μία εποχή που η Βρετανία ήταν η αδιαφιλονίκητη δύναμη στην ανατολική Μεσόγειο και είχε ως ουσιαστικό στόχο να διασφαλίσει τα βρετανικά στρατηγικά συμφέροντα στην περιοχή αυτή: τη διέλευση βρετανικών πολεμικών πλοίων από τα στενά του Βοσπόρου και των Δαρδανελλίων, την παραχώρηση της κουρδικής και πετρελαιοφόρου Μοσούλης στο, υπό βρετανικό έλεγχο, Ιράκ, τη μετατροπή της Τουρκίας σε αντι-σοβιετικό ανάχωμα και την προστασία των βρετανικών οικονομικών συμφερόντων στη χώρα. Θα έπρεπε επίσης να διευθετηθούν οι απαιτήσεις της Γαλλίας αλλά και αυτές της Ιταλίας του Μουσολίνι. Κατά συνέπεια, πρωταγωνιστής της Λωζάννης ήταν ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών, Λόρδος Curzon, ενώ την Ελλάδα εκπροσώπησαν ο Βενιζέλος και ο επιτετραμμένος της Αθήνας στο Λονδίνο Δημήτριος Κακλαμάνος. Τα περιθώρια κινήσεων της ελληνικής πλευράς ήταν εμφανώς περιορισμένα, ενώ η διπλωματική ακαμψία της Τουρκίας εικονογραφήθηκε εναργώς στο πρόσωπο του αντιπροσώπου της, Ισμέτ Πασά. Κάθε φορά που αντιμετώπιζε τη χειμαρρώδη ρητορεία του Curzon, ο Ισμέτ εύρισκε καταφύγιο στην -υπαρκτή- βαρηκοΐα του.

Η ανταλλαγή των πληθυσμών
Τα περισσότερα ελληνοτουρκικά ζητήματα διευθετήθηκαν σχετικά σύντομα, ενώ αποφασιστικής σημασίας για το μέλλον των δύο χωρών ήταν η σύμβαση που υπέγραψαν οι Βενιζέλος και Ισμέτ στις 30 Ιανουαρίου 1923 για την υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών. Το κριτήριο της ανταλλαγής αυτής ήταν το θρήσκευμα και όχι η γλώσσα ή η εθνική συνείδηση, και έτσι πάνω από 1.200.000 ορθόδοξοι (πολλοί από τους οποίους τουρκόφωνοι Καραμανλήδες) και περισσότεροι από 350.000 μουσουλμάνοι (πολλοί από τους οποίους ελληνόφωνοι αλλά και Εβραίοι «ντονμέδες») εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Εξαιρέθηκαν όμως «οι Ελληνες κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης», οι «μουσουλμάνοι κάτοικοι της Δυτικής Θράκης», οι Ελληνες της Ιμβρου και της Τενέδου και οι Αλβανοί Τσάμηδες της Ηπείρου. Για πρώτη φορά μαζικές και υποχρεωτικές πληθυσμιακές ανταλλαγές διευθετήθηκαν με διεθνή συνθήκη.

Επίπονες διαπραγματεύσειςΟι διαπραγματεύσεις για τα υπόλοιπα θέματα ήταν επίπονες, κατέρρευσαν τον Φεβρουάριο εξαιτίας οικονομικών διαφωνιών και συνεχίστηκαν τον Απρίλιο, με τη Συνθήκη της Λωζάννης να υπογράφεται τελικά στις 24 Ιουλίου 1923. Σύμφωνα με τους όρους της, η Ελλάδα ελάμβανε τα νησιά Λήμνο, Σαμοθράκη, Σάμο, Χίο, Ικαρία, και Λέσβο, όλα όμως αποστρατιωτικοποιημένα, και τη Δυτική Θράκη και έχανε την Ανατολική Θράκη μαζί με την περιοχή του Καραγάτς και το τρίγωνο του Αρδα με τον Εβρο, τη ζώνη της Σμύρνης και τα νησιά Ιμβρο και Τένεδο. Τα Δωδεκάνησα επιδικάστηκαν στην Ιταλία, μαζί με το Καστελλόριζο, παρά τις προσπάθειες του Ισμέτ για κατοχύρωση του νησιού στην Τουρκία. Το σαντζάκι της Αλεξανδρέτας παραδόθηκε στην, υπό γαλλικό έλεγχο, Συρία, και τελικά επέστρεψε στην Τουρκία το 1939. Η Μοσούλη παρέμεινε στους Βρετανούς, για να παραχωρηθεί το 1926 στο Ιράκ, ενώ επιβεβαιώθηκε και η προσάρτηση της Κύπρου στη Βρετανία. Τα στενά του Βοσπόρου και των Δαρδανελλίων αποστρατιωτικοποιήθηκαν, αλλά όχι και η Θάλασσα του Μαρμαρά, ενώ επετράπη, αν και με περιορισμούς, ο διάπλους πολεμικών πλοίων. Το ταπεινωτικό οικονομικό καθεστώς των διομολογήσεων καταργήθηκε, αλλά η Τουρκία αναγκάστηκε να αποδεχθεί τις προνομιακές εμπορικές συμφωνίες που είχαν συναφθεί με ξένες εταιρείες πριν από το 1914.

Η συνθήκη αναγνώριζε μόνο θρησκευτικές μειονότητες στην Τουρκία και όχι «φυλετικές, θρησκευτικές και γλωσσικές», όπως είχε κάνει η Συνθήκη των Σεβρών το 1920, αφήνοντας έτσι νομικά ακάλυπτους τους μουσουλμάνους Κούρδους. Τα θρησκευτικά, πολιτικά και γλωσσικά δικαιώματα των «μη μουσουλμανικών μειονοτήτων» της Τουρκίας κατοχυρώνονταν με σχετική σαφήνεια σε οκτώ άρθρα, αλλά και αυτά παρέμειναν ανενεργά, όπως απέδειξε αργότερα η οδυνηρή ελληνική εμπειρία. Η έλλειψη συγκεκριμένης αναφοράς στο νομικό καθεστώς του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο η Τουρκία επεδίωξε ανεπιτυχώς να εκδιώξει από την Κωνσταντινούπολη κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, επρόκειτο επίσης να καταστεί πρόξενος δεινών στο μέλλον.

Στη σκιά του ξεριζωμού και της ήτταςΑναμφισβήτητα η Συνθήκη της Λωζάννης συνιστούσε περιφανή νίκη της κεμαλικής Τουρκίας, και έχει δικαιολογημένα χαρακτηρισθεί το «πιστοποιητικό γέννησής» της, καθώς αναγνωρίστηκε και επίσημα ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, ενώ με την εκδίωξη των Ελλήνων προωθήθηκε και η εθνική ομογενοποίηση της χώρας. Παρότι ακραίοι Τούρκοι εθνικιστές κατηγόρησαν τον Κεμάλ για «προδοσία του τουρκικού έθνους», λόγω Μοσούλης και Αλεξανδρέτας, δεν στάθηκαν ικανοί να εμποδίσουν τον Ισμέτ να υπογράψει ευχαρίστως, και πρώτος, τη συνθήκη με τη χρυσή πένα που του είχε στείλει ο Κεμάλ ειδικά για την περίσταση. Ο Βενιζέλος υπέγραψε έκτος, «κύριος εαυτού», όπως ανέφεραν δημοσιεύματα της εποχής, με τον Ισμέτ και τους άλλους Τούρκους αντιπροσώπους να τον παρακολουθούν «λίαν αξιοπρεπείς και σοβαροί και σιωπηλοί».

«Ανταλκίδειος Ειρήνη»Αν στην Τουρκία η υπογραφή της συνθήκης χαιρετίστηκε ως εθνικός θρίαμβος, στην καθημαγμένη Ελλάδα τα συναισθήματα ήταν διαφορετικά. Στη σκιά της ήττας και του ξεριζωμού, δεν έλειψαν αυτοί που τη θεώρησαν ταπεινωτική, ενώ ο Θεόδωρος Πάγκαλος την απεκάλεσε «Ανταλκίδειο Ειρήνη». Ηταν περισσότεροι όμως όσοι αναγνώριζαν ότι δεν υπήρχε ρεαλιστική δυνατότητα για ευνοϊκότερες ρυθμίσεις. Οι δηλώσεις του ίδιου του Βενιζέλου μετά την υπογραφή της συνθήκης ήταν χαρακτηριστικές: «Πώς να σας κρύψω την βαθείαν μελαγχολίαν με την οποίαν υπέγραψα την Συνθήκην της Λωζάννης διά της οποίας οριστικώς καταργείται η Συνθήκη των Σεβρών; Εν τούτοις υπέγραψα με την συναίσθησιν ότι προσέφερον υπηρεσίαν εις την Χώραν». Σε ανάλογο κλίμα, ο πρωθυπουργός Στυλιανός Γονατάς, παρότι εξέφρασε την «απόλυτη ικανοποίηση» της κυβέρνησης «διά την επιτευχθείσαν ειρήνην», έσπευσε να τονίσει ότι δεν συνέτρεχαν λόγοι εορτασμού «λόγω των τελικών αποτελεσμάτων, κατόπιν των γενομένων ατυχιών μας».

Ωστόσο, Ελληνες αλλά και ξένοι παρατηρητές επεσήμαναν τα «εθνολογικά» οφέλη που απεκόμισε η χώρα, καθώς η εγκατάσταση χιλιάδων προσφύγων στη Μακεδονία παγίωσε τη δημογραφική υπεροχή του Ελληνισμού σε μία περιοχή που εξακολουθούσε να προσελκύει τις βλέψεις της Βουλγαρίας. Κοινή είναι επίσης η εκτίμηση ότι η Λωζάννη σηματοδότησε την οριστική εγκατάλειψη του αλυτρωτισμού από την Ελλάδα, κάτι όχι απολύτως ακριβές, καθώς η Βόρειος Ηπειρος, η Κύπρος αλλά και «συνοριακοί διακανονισμοί» σε βάρος της Βουλγαρίας θα εξακολουθούσαν να απασχολούν τις ελληνικές κυβερνήσεις και μετά το 1923. Σε κάθε περίπτωση, η Συνθήκη της Λωζάννης μπορεί να θεωρηθεί ως μία ανθεκτική και ετεροβαρής συνθήκη που αντικατόπτριζε επαρκώς τους δυσμενείς για την Ελλάδα συσχετισμούς δυνάμεων της εποχής. Το ότι έχει ήδη συμπληρώσει πάνω από 85 χρόνια ενεργού βίου, αποδεικνύει έμπρακτα ότι εκτός από ανθεκτική ήταν και αναγκαία.

Read More