ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΑΡΜΕΝΙΩΝ

Οργή έχει προκαλέσει στην Άγκυρα η απόφαση της επιτροπής της αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων που χαρακτηρίζει ως «γενοκτονία» τη σφαγή των Αρμενίων στις αρχές του 20ου αιώνα.

Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών την Παρασκευή ζήτησε σαφή θέση από τις Ηνωμένες Πολιτείες σχετικά με την τουρκο-αρμενική διαδικασία προσέγγισης ενώ τόνισε ότι η Τουρκία δεν θα λάβει καμία απόφαση υπό πίεση.

«Τούρκοι και Αρμένιοι έζησαν μαζί για 10 αιώνες και τους θεωρούμε φίλους και γείτονες» υπογράμμισε ο κ. Νταβούτογλου και είπε ότι ο στόχος της Τουρκίας παραμένει η «βελτίωση των σχέσεων με την Αρμενία».

Τόνισε, ωστόσο, ότι το ψήφισμα, το οποίο χαρακτήρισε «επιπόλαιο» και «αστείο», δεν αποκλείεται να επηρεάσει τη διαδικασία επικύρωσης της συμφωνίας με την Αρμενία.

Ο κ. Νταβούτογλου τόνισε ότι επρόκειτο για λάθος δρόμο στην επίλυση των διαφορών των δύο κρατών η κρίση του ζητήματος από άλλα κοινοβούλια και πρόκειται για θέμα εθνικής τιμής.

«Η εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ Τουρκίας και Αρμενίας μπορεί να γίνει μόνο εαν τα δύο έθνη προσέλθουν μαζί σε διάλογο. Παρεμβάσεις απο τρίτους κάθιστούν τη διαδικασία προσέγγισης αδύνατη» τόνισε ο ίδιος.

«Το ερώτημα για την Αμερική είναι απλό: Υποστηρίζετε την ειρηνευτική διαδικασία μεταξύ Τουρκίας και Αρμενίας; Γιατί εάν δεν το υποστηρίζετε, τότε ξεκαθαρίστε το για να σχεδιάσουμε την πολιτική μας αναλόγως» είπε χαρακτηριστικά.

Ηττα για Τουρκία

«Η Τουρκία είναι ζωτικός και πιστός μας σύμμαχος σε μία ευαίσθητη περιοχή, αλλά δεν δικαιούται να εθελοτυφλεί για την Αρμενική Γενοκτονία. Η Γερμανία ανέλαβε την ευθύνη της για το Ολοκαύτωμα και η Νότιος Αφρική συνέστησε Επιτροπή Αλήθειας για το Απαρτχάιντ. Ακόμη κι εμείς στην Αμερική συνεχίζουμε να αναδιφούμε στις μνήμες της δουλείας και της φρικτής μεταχείρισης των Ινδιάνων... Ηρθε, λοιπόν, η ώρα να αντιμετωπίσει και η Τουρκία την αλήθεια της Αρμενικής Γενοκτονίας...».

Με τη χθεσινή ιστορική του ομιλία, ο Δημοκρατικός βουλευτής Χάουαρντ Μπέρμαν, πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής των Αντιπροσώπων, απέρριψε τις πιέσεις της Χίλαρι Κλίντον και του Λευκού Οίκου να ματαιώσει τη συνεδρίαση για την αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας, προκειμένου να μη διαταράξει την αρμενο-τουρκική διαδικασία προσέγγισης (την οποία σπονσοράρει «εργολαβικά» η επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ).

Το ψήφισμα πέρασε με ψήφους 23-22, παρά την απειλή της Αγκυρας για ανάκληση του πρεσβευτή της και την άκομψη παραίνεση της αμερικανικής κυβέρνησης. Ομως και μόνη η διεξαγωγή της συνεδρίασης ήταν μία σημαντική νίκη του αρμενικού λόμπι.

Είχε προηγηθεί τηλεφώνημα του προέδρου Γκιουλ στον Ομπάμα το βράδυ της Τετάρτης , και δήλωση Νταβούτογλου στο CNNTurk, πως η Τουρκία θα ανακαλέσει τον πρεσβευτή της (όπως έκανε το 2007) αν το επίμαχο ψήφισμα περάσει στη Βουλή. Πράγματι, όπως έγινε γνωστό αργά χθες το βράδυ, η Τουρκία ανακάλεσε τον πρεσβευτή της στην Αγκυρα για διαβουλεύσεις.

Στη μάχη των δηλώσεων είχε ριχτεί και ο Ερντογάν, ενώ τα τελευταία 24ωρα η Τουρκία απέστειλε στρατιά βουλευτών στην Ουάσιγκτον για να πιέσουν τους Αμερικανούς ομολόγους τους.

Σημειώνεται ότι ανάλογο ψήφισμα είχε περάσει στην ίδια κοινοβουλευτική επιτροπή το 2007, αλλά ο πρόεδρος Μπους μπλόκαρε την εισαγωγή του στην Ολομέλεια. Ετσι κι αλλιώς το ψήφισμα δεν είναι δεσμευτικό για την κυβέρνηση, αλλά ασκεί πολιτική πίεση στον Ομπάμα να αναφερθεί ρητά στον όρο «Αρμενική Γενοκτονία» στην ομιλία της 24ης Απριλίου. Στην αντίστοιχη περυσινή το απέφυγε εντέχνως.

Παρέμβαση
Η χθεσινή παρέμβαση της τελευταίας στιγμής από Λευκό Οίκο και Στέιτ Ντιπάρτμεντ αναιρεί την προεκλογική δέσμευση του Ομπάμα απέναντι στην αρμενική ομογένεια, η οποία υποστηρίζεται παραδοσιακά από τη Δημοκρατική πρόεδρο της Βουλής, Νάνσι Πελόζι. Είναι αλήθεια ότι ο Αμερικανός πρόεδρος έβαλε νερό στο κρασί του μετά την περυσινή πανηγυρική του επίσκεψη στην Τουρκία. Τώρα όμως προσπάθησε να ενταφιάσει οριστικά τις προσδοκίες του αρμενικού λόμπι.

Το μυστικό κρύβεται στην ωμή χθεσινή διαπίστωση του Α. Νταβούτογλου, ότι η Αμερική έχει απόλυτη ανάγκη την Τουρκία για την «περιφερειακή και παγκόσμια σταθερότητα». Δηλαδή στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Read More

ΚΡΙΣ ΣΠΥΡΟΥ:ΕΝΑΣ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΙ ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ

Ο Κρις Σπύρου καταγγέλλει ξανά ευθέως τον Κ. Μητσοτάκη για παραχώρηση του ονόματος της «Μακεδονίας» στους Σκοπιανούς.

Ο πρόεδρος της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης Κρις Σπύρου καταγγέλλει ευθέως τον και την Ντ. Μπακογιάννη για παραχώρηση του ονόματος και μιλά για διγλωσσία απέναντι στην Ομογένεια των ΗΠΑ

Με μια συνέντευξη-κόλαφο για τον κ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο πρόεδρος της Ελληνοαμερικανικής Ενωσης κ. Κρις Σπύρου καταγγέλλει ευθέως τον πρώην πρωθυπουργό ότι, αποδεχόμενος την είσοδο των Σκοπίων στον ΟΗΕ με τη -δήθεν προσωρινή- ονομασία ΠΓΔΜ, «άδειασε» εσκεμμένα όλη την ελληνική επιχειρηματολογία περί μη χρήσης του όρου «Μακεδονία» από τη γείτονα χώρα. Ο ίδιος κατηγορεί και την κυρία Ντόρα Μπακογιάννη ότι αντιμετώπισε την ελληνική Ομογένεια στις ΗΠΑ ως «αμερικανάκια», τα οποία κορόιδεψε από κοινού με τον πατέρα της. Μιλά για «καλομαγειρεμένη» πολιτική Μητσοτάκη που άλλα έλεγε δημοσίως, άλλα στους ομογενείς και άλλα προωθούσε κάτω από το τραπέζι.

O Ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας κ. Σπύρου είναι πρώην βουλευτής των ΗΠΑ και σημαντικό στέλεχος του Δημοκρατικού Κόμματος στην Πολιτεία του Νιου Χαμσάιρ,που πριν από 17 χρόνια μαζί με άλλους Ελληνοαμερικανούς έπεισαν τον μετέπειτα πρόεδρο Μπιλ Κλίντον να δηλώσει δημόσια:....

«Η χρήση της ονομασίας“Μακεδονία” από τα Σκόπια θα μπορούσε να αποτελέσει πηγή αποσταθεροποίησης και διαμάχης».

- Πώς από εκείνη την περιβόητη δήλωση του προέδρου Κλίντον, που εξέφραζε απόλυτα τις ελληνικές θέσεις, φτάσαμε 17χρόνια μετά να συζητάμε σύνθετη ονομασία για τα Σκόπια;

Γι' αυτό θα πρέπει να δώσει απάντηση πρωτίστως ο επικεφαλής της ελληνικής κυβέρνησης το 1993, που αποδέχτηκε είσοδο των Σκοπίων στον ΟΗΕ με την ονομασία FYROM, προσωρινή την είπαν, που περιείχε τον όρο «Μακεδονία».

Η εξέλιξη αυτή εξουδετέρωσε τα όσα υποστηρίζαμε τότε, πως η χρήση του όρου «Μακεδονία» στην ονομασία των Σκοπίων θα δημιουργούσε προβλήματα αλυτρωτισμού, οικειοποίησης της ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς από τα Σκόπια. Το 1993 αναγνωρίσαμε τα Σκόπια με ονομασία που περιείχε τον όρο «Μακεδονία». Εξαφανίστηκαν τα προβλήματα που υποστηρίζαμε πως θα δημιουργηθούν; Οχι.

Οι Σκοπιανοί ονειρεύονται ιστορίες με τον Μέγα Αλέξανδρο και σύνορα μέχρι τον Ολυμπο. Τα προβλήματα τα βλέπουμε καθημερινά, δεν έχουν εξαφανιστεί.

Ίσως να έχουν ξεχαστεί, όπως είχε πει τότε κάποιος…

- Εννοείτε τον τότε πρωθυπουργό κ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη με τη φράση «Ποιος θα θυμάται τη Μακεδονία σε δέκα χρόνια;»…

Δεν ξέρω αν η φράση αυτή τον έκανε προφήτη, αλλά η προφητεία βγήκε. Ουδείς πλέον ασχολείται με την ουσία του προβλήματος.

- Ναι, αλλά η κυβέρνηση Μητσοτάκη σάς ζήτησε το 1993 να βοηθήσετε ώστε να αποτραπεί η αναγνώριση των Σκοπίων ως «Μακεδονία» από τις ΗΠΑ.

Δώσαμε έναν αγώνα τότε, γιατί πιστεύαμε πως το πρόβλημα ήταν η χρήση του όρου «Μακεδονία» στην ονομασία των Σκοπίων. Τον Νοέμβριο του 1992 ήρθα στην Αθήνα και συναντήθηκα με αξιωματούχους τής τότε ελληνικής κυβέρνησης, όπως και με την κυρία Μπακογιάνη, που ζήτησε κινητοποίηση της Ομογένειας ώστε να αποτραπεί προσπάθεια της απερχόμενης κυβέρνησης Μπους να αναγνωρίσει τα Σκόπια. Βέβαια αργότερα αποδείχτηκε πως εμείς τα «αμερικανάκια» δεν ξέραμε πως η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη εργαζόταν με αντιφατικές στρατηγικές.

- Τι εννοείτε; Πως άλλα σας έλεγαν δημόσια και άλλα δρομολογούσαν στο παρασκήνιο;

Είναι προφανές ότι η στρατηγική αυτή εφαρμόστηκε παρασκηνιακά από τον τότε πρωθυπουργό, μετά και την απομάκρυνση του κ. Σαμαρά από το υπουργείο Εξωτερικών. Τον Οκτώβριο του 1992 καταφέραμε και πείσαμε τον τότε υποψήφιο πρόεδρο των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον να δηλώσει δημόσια πως εφόσον εκλεγόταν δεν θα προχωρούσε σε αναγνώριση των Σκοπίων με ονομασία που θα περιείχε τον όρο «Μακεδονία».

Τρεις μήνες μετά, όμως, το ελληνικό λόμπι στην Ουάσινγκτον πήρε εντολή από την Αθήνα να πείσει τον Κλίντον να αναγνωρίσει τα Σκόπια ως Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Όλα προφανώς είχαν προσυμφωνηθεί παρασκηνιακά. Το 1993 η κυβέρνηση Μητσοτάκη εργαζόταν δημόσια προκειμένου να αποτρέψει τις ΗΠΑ να αναγνωρίσουν τα Σκόπια ως «Μακεδονία», αλλά παρασκηνιακά ήδη συζητούσε σύνθετη ονομασία που θα περιείχε τον όρο «Μακεδονία». Ήταν «καλομαγειρεμένα» όλα.

Η τότε ελληνική κυβέρνηση, η τότε κυβέρνηση των Σκοπίων και οι ηγέτες των χωρών τής τότε ΕΟΚ τα είχαν βρει για μία σύνθετη ονομασία η οποία περιείχε τον όρο «Μακεδονία». Αυτό που παρέμενε σε εκκρεμότητα ήταν η θέση του Μπιλ Κλίντον, που είχε δεσμευτεί στους Ελληνοαμερικανούς υποστηρικτές του.

Το ελληνικό λόμπι συνέταξε μία επιστολή προς τον πρόεδρο Κλίντον, ζητώντας του να υποστηρίξει τη νέα θέση της ελληνικής κυβέρνησης για αναγνώριση των Σκοπίων ως FYROM. Εγώ αρνήθηκα να υπογράψω την επιστολή και να συμφωνήσω με κάτι που ήταν αντίθετο με αυτά που πρέσβευαν ο ελληνικός λαός και η ελληνική Ιστορία.

Με απλά λόγια, αναγνωρίσαμε έμμεσα μια χώρα ως «Μακεδονία» την ίδια ώρα που η ελληνική περιοχή της Μακεδονίας θα ήταν απλώς μια διοικητική περιφέρεια, η οποία σήμερα διεκδικείται από ακραίους κύκλους στα Σκόπια.

- Δεν φοβάστε με όλα αυτά που υποστηρίζετε μη σας χαρακτηρίσουν ακραίο;

Είμαι ακραίος όσο ακραία ήταν η στάση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών το 1992, όσο ακραίοι ήταν οι αείμνηστοι Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου, το 95% του ελληνικού λαού στην Ελλάδα και του 100% των αποδήμων Ελλήνων, που είχαν ταχθεί κατηγορηματικά κατά της χρήσης του όρου «Μακεδονία» στην ονομασία των Σκοπίων.

Θα ήθελα επιτέλους να μας ενημερώσουν πότε άλλαξε η θέση που εξέφρασε δύο φορές το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών αλλά και η απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών της τότε ΕΟΚ το 1991 και το 1992. Και να μην αναφέρω τις δύο φορές που καταψήφισαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες την πρόταση «Nova Macedonia», γιατί περιείχε τη λέξη «Μακεδονία»

Read More

ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΣΤΗΝ ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ ΤΟΥ 1821

Αγώνες των Μακεδόνων από την εθνεγερσία του 1821 έως μέχρι την απελευθέρωση

Η μεγάλη ελληνική επανάσταση του 1821, μετά από πολύχρονο αγώνα και αμέτρητες θυσίες, οδήγησε τελικά στην ίδρυση ενός μικρού ελληνικού βασιλείου, του πρώτου ανεξάρτητου κράτους της βαλκανικής χερσονήσου, του οποίου όμως η έκταση ήταν πολύ περιορισμένη, γιατί σ' αυτό περιλαμβάνονταν μόνον η Πελοπόννησος, η Στερεά Ελλάδα, η Εύβοια και τα παρακείμενα νησιά του Αιγαίου (Κυκλάδες και Βόρειες Σποράδες). Αρκετές ελληνικές περιοχές που είχαν πάρει ενεργό μέρος στο μεγάλο ξεσηκωμό, όπως η Κρήτη, η Ήπειρος, η Θεσσαλία και η Μακεδονία, έμειναν και πάλι κάτω από τον οθωμανικό ζυγό και χρειάστηκε ένας ακόμη αιώνας περίπου για να μπορέσουν να ελευθερωθούν.

Στην εθνεγερσία του 21 η Μακεδονία είχε προσφέρει πολλά και η συνεισφορά της σε αίμα υπήρξε μεγάλη. Οι εξεγέρσεις της, κυρίως της Χαλκιδικής, του Ολύμπου και του Βερμίου, απασχόλησαν σοβαρά τις τουρκικές δυνάμεις και βοήθησαν σημαντικά στην εδραίωση της επανάστασης στη Νότια Ελλάδα. Αλλά και μετά την αιματηρή καταστολή των εξεγέρσεων στο βορειοελλαδικό χώρο οι Μακεδόνες αγωνιστές πρόσφυγες συνέχισαν, είτε σε ανεξάρτητα σώματα είτε και μαζί με άλλους Έλληνες, να μετέχουν ενεργά στον αγώνα ως τη λήξη του και θα είχε πολλά να πει κανείς για τον ηρωισμό που έδειξαν τα τέκνα της μακεδόνικης γης σε διάφορες μάχες του αγώνα της ανεξαρτησίας.

Ο αποκλεισμός της Μακεδονίας από το νεοϊδρυμένο ελληνικό κράτος δεν είχε ως αποτέλεσμα και την εξάλειψη του αγωνιστικού πνεύματος των κατοίκων της. Αντίθετα μάλιστα, από την εποχή εκείνη και ως το 1912, οι Μακεδόνες, τόσο εκείνοι που ζούσαν ως πρόσφυγες στην ελεύθερη Ελλάδα όσο και οι κάτοικοι της υπόδουλης Μακεδονίας, χαρακτηρίζονται από ένα αδιάκοπο επαναστατικό πνεύμα, που εκδηλώνεται με………………. αλλεπάλληλες εξεγέρσεις, κινήματα, συνωμοσίες, σχέδια κ.λ., και τα οποία δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια συνέχεια παρόμοιων εξεγέρσεων, κινημάτων και επαναστατικών σχεδίων της περιόδου της τουρκοκρατίας.

Κύριοι σταθμοί των απελευθερωτικών αγώνων των Ελλήνων της Μακεδονίας κατά τη μετεπεναστατική περίοδο και ως την απελευθέρωση της περιοχής υπήρξαν οι εξεγέρσεις του 1854 κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου, η επανάσταση του 1878 κατά την περίοδο της μεγάλης κρίσης του Ανατολικού Ζητήματος του 1875-1878 και ο Μακεδονικός Αγώνας.

Δεν έχουμε βέβαια την πρόθεση, μέσα στα στενά χρονικά όρια μιας ανακοίνωσης, να εξιστορήσουμε με λεπτομέρεια τόσο τα μεγάλα αυτά γεγονότα όσο και άλλα παρόμοια, μικρότερης σημασίας. Κάτι τέτοιο θα ήταν όχι μόνον αδύνατο, αλλά και ανώφελο κατά τη γνώμη μας, γιατί τα περισσότερα από αυτά είναι σ' όλους, λίγο ή πολύ, γνωστά. Σκοπός μας είναι να επισημάνουμε μερικά βασικά χαρακτηριστικά των νεώτερων αυτών αγώνων των Μακεδόνων σε σύγκριση με τα προηγούμενα απελευθερωτικά κινήματα των ίδιων, αλλά και των υπόλοιπων Ελλήνων κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας, και να διαπιστώσουμε τις ομοιότητες και διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα τους.

Όσον αφορά τους αγώνες της περιόδου της τουρκοκρατίας η Μακεδονία παρουσιάζει κάποια διαφορά από τη Νότια Ελλάδα, που οφείλεται πιο πολύ στη γεωγραφική θέση της. Η περιοχή αυτή βρισκόταν έξω από τον κυρίως αγωνιστικό χώρο, στον οποίο συγκρούονταν τα δυτικά χριστιανικά κράτη με την οθωμανική αυτοκρατορία, γεγονός που, ο)ς ένα σημείο, αποτελούσε και μια σοβαρή γενεσιουργό αιτία των επαναστατικών κινημάτων των Ελλήνων (εξαίρεση βέβαια αποτελεί η εμφάνιση των Ρώσων στο Αιγαίο και τις ακτές της Μακεδονίας μετά το 1770). Από την άλλη επίσης πλευρά, ο μαζικός εποικισμός Γιουρούκων και Κονιάρων Τούρκων στις περιοχές Λαγκαδά, Σερρών, Δράμας, Γενιτσών, Κοζάνης, Πτολεμαΐδας και άλλες, και η ύπαρξη μεγάλων διοικητικών και στρατιωτικών κέντρων (κυρίως της Θεσσαλονίκης KQII του Μονα¬στηρίου), καθιστούσαν πιο βαρύ τον οθωμανικό ζυγό στη Μακεδονία και περιόριζαν τις δυνατότητες για επαναστατικά κινήματα. Μολαταύτα η ιστορική συνείδηση και το αγωνιστικό πνεύμα των Ελλήνων της Μακεδονίας, καθώς και η συμμετοχή τους σ' όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες του έθνους, ιδίως στην επανάσταση του 1821, ήταν εφάμιλλα με εκείνα των άλλων Ελλήνων.

Βασικά χαρακτηριστικά των αγώνος των Ελλήνων επί τουρκοκρατίας ήταν, όπως ξέρουμε, τα εξής: 1) η εξάρτηση ή η σύνδεση τους με τις διάφορες ευρωπαϊκές Δυνάμεις (Βενετία, Ισπανία, Αυστρία, Ρωσία, Γαλλία) που βρίσκονταν κατά καιρούς σε πόλεμο με την οθωμανική αυτοκρατορία, 2) ο σταθερά ελληνικός ιδεολογικός τους χαρακτήρας που απέβλεπε όχι στην αντικατάσταση της «σκληρής» μουσουλμανικής τυραννίας με την «ήπια» κυριαρχία κάποιας ευρωπαϊκής Δύναμης, αλλά στην ίδρυση ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, και 3) η καθολική συμμετοχή των υποδούλων στους αγώνες, κάτι που εκδηλωνόταν με την αγωνιστική δράση όλων των φορέων του Ελληνισμού, δηλαδή της Ορθόδοξης Εκκλησίας, του Κλεφταρματολισμού, των Κοινοτήτων (προκρίτων κ.λ.) της ανερχόμενης αστικής τάξης, των μορφωμένων ανθρώπων, αλλά και του απλού λαού.

Τα παραπάνω γνωρίσματα από τα οποία το πρώτο, δηλαδή το χαρακτηριστικό της σύνδεσης των αγώνων με τις ξένες Δυνάμεις, αντικαταστάθηκε μετά την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας από το στοιχείο της αυτοπεποίθησης τα συναντούμε και σ' όλα τα απελευθερωτικά κινήματα των Μακεδόνων τόσο κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας όσο και κατά την επανάσταση του 1821.

Μετά την ίδρυση του πρώτου ελληνικού κράτους τα παραπάνω χαρακτηριστικά είτε διατηρούνται αυτούσια είτε διαφοροποιούνται κάπως είτε, τέλος, προστίθενται σ' αυτά και άλλα που γεννιούνται από την αλλαγή μερικών δεδομένων στο χώρο της Μακεδονίας.

Έτσι, το μεν χαρακτηριστικό της καθολικής συμμετοχής παραμένει αναλλοίωτο και σε κάθε απελευθερωτική προσπάθεια των Μακεδόνων μπορούμε εύκολα να διαπιστώσουμε τη συνύπαρξη και συνεργασία όλων των φορέων (Εκκλησίας, κλεφταρματολών, προκρίτων, αστών, μορφωμένων και απλού λαού), ενώ το γνώρισμα του ελληνικού ιδεολογικού προσανατολισμού διαφοροποιείται μόνον ελαφρά και ενσωματώνεται στη «Μεγάλη Ιδέα» του Ελληνισμού. Τώρα όμως επανέρχεται ισχυρό το στοιχείο της σύνδεσης ή εξάρτησις. Χωρίς να μπορούμε να αποκλείσουμε και περιπτώσεις κατά τις οποίες οι Μακεδόνες κινήθηκαν και με δική τους εντελώς πρωτοβουλία, βασικά κάθε αγωνιστική τους προσπάθεια μετά την τρίτη δεκαετία του 19ου αιώνα είναι στενά συνδεδεμένη και εξαρτημένη από τις αποφάσεις που παίρνονται στην πρωτεύουσα του ελεύθερου ελληνικού κράτους, την Αθήνα. Αυτό ήταν, ασφαλώς, πολύ φυσικό, άσχετα αν η λανθασμένη, καμιά φορά, εξωτερική πολιτική του ελληνικού κράτους απέβαινε σε βάρος των συμφερόντων του Ελληνισμού της Μακεδονίας. Ακόμη, μετά τον Κριμαϊκό Πόλεμο, και ιδίως στις τρείς τελευταίες δεκαετίες του 19ου και στην πρώτη του 20ού αιώνα οι απελευθερωτικοί αγώνες των Ελλήνων της Μακεδονίας αποκτούν μια νέα διάσταση, γίνονται πολύμορφοι και αποβλέπουν σε περισσότερους από έναν στόχους. Την εποχή αυτή οι προσπάθειες των Μακεδόνων δεν αποσκοπούν μόνο στην αποτίναξη του τουρκικού ζυγού, αλλά και (κυρίως) στην αντιμετώπιση των ξένων επιβουλών και ιδίως της βουλγα¬ρικής, και δεν διεξάγονται μόνο με τη μορφή ένοπλης σύγκρουσης, αλλά και σκληρού αγώνα και σε άλλους τομείς, όπως στον εκκλησιαστικό, εκπαιδευτικό, πολιτιστικό, κοινωνικό κ.λ. Θα μπορούσε μάλιστα να ισχυριστεί κανείς ότι ο δεύτερος αυτός στόχος, η αντιμετώπιση δηλαδή της ξένης επιβουλής, είναι και ο πιο σημαντικός, μια και ο πρώτος, η αποτίναξη του τουρκικού ζυγού θεωρείται σχεδόν σαν κάτι δεδομένο που δεν θα αργήσει να έλθει.

Ας ρίξουμε όμως μια σύντομη ματιά και στα γεγονότα της περιόδου αυτής, αν και άλλοι από τους συνέδρους αναφέρθηκαν ήδη ή θα αναφερθούν σ' αυτά, από διαφορετική ίσως σκοπιά και με περισσότερες λεπτομέρειες.

Είναι γεγονός ότι από τη λήξη του ένοπλου αγώνα του 1821 και μέχρι την έναρξη του Κριμαϊκού Πολέμου οι απελευθερωτικές προσπάθειες των Ελλήνων της Μακεδονίας δεν σταμάτησαν ουσιαστικά ποτέ και εκδηλώνονταν συνεχώς με τη δράση μικρών επαναστατικών σωμάτων που στρέφονταν κατά των Τούρκων. Τον πυρήνα της αντίστασης αυτής τον αποτελούσαν οι Μακεδόνες οπλαρχηγοί, τόσο εκείνοι που είχαν εγκατασταθεί ως πρόσφυγες στις Βόρειες Σποράδες και σ' άλλα μέρη της ελεύθερης Ελλάδας όσο και αυτοί που είχαν παραμείνει στα βουνά της υπόδουλης Μακεδονίας. Μέσα σ' αυτό το κλίμα μπορούμε να εντάξουμε και τις ενέργειες των οπλαρχηγών Διαμαντή και Κώστα Νικολάου, Γεωργίου και Αθανασίου Σύρου, Τόλιου Λάζου, Θεοδώρου Ζιάκα, των ηγουμένων των μονών Αγίου Διονυσίου και Πέτρας του Ολύμπου, και της μονής Μακρυρράχης των Πιερίων, και άλλων που από τον Νοέμβριο του 1827 και μέχρι τα μέσα του 1829 έρχονται σ' επαφή με τον Καποδίστρια σε μια προσπάθεια τους ν' αναζωπυρώσουν τον επαναστατικό αγώνα στη Μακεδονία πριν από τον οριστικό καθορισμό των συνόρων του ελληνικού κράτους. Αλλά και στα επόμενα χρόνια, όταν θα έχει πια λήξει οριστικά το θέμα των συνόρων, στη Μακεδονία παρατηρείται μια συνεχής αντιτουρκική δραστηριότητα κλεφταρματολικών σωμάτων, όπως του Χαρίση, του Πιτσιάβα, του Νικ. Ζέρβα και άλλων.

Λίγα χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια της τουρκοαιγυπτιακής κρίσης των ετών 1831-1841, που συντάραξε την οθωμανική αυτοκρατορία και δημιούργησε την εντύπωση της επικείμενης κατάρρευσης της, παράλληλα προς την Κρητική εξέγερση του 1841 δημιουργήθηκε κατάλληλο κλίμα και για την επαναστατική κινητοποίηση του Ελληνισμού της Μακεδονίας. Ήδη από το 1839, με πρωτοβουλία του γνωστού Μακεδόνα αγωνιστή Τσάμη Καρατάσου, του στρατηγού Μακρυγιάννη, του οπλαρχηγού Γ. Βελέντζα, και άλλων, στάλθηκε στα Μαντεμοχώρια της Χαλκιδικής ο Καβαλιώτης Ιλαρίων Καρατζόγλου, για να οργανώσει ένα κίνημα, το οποίο όμως δεν ευοδόθηκε τελικά. Παράλληλα, είχε ξεκινήσει για το Άγιον Όρος και ο Καρατάσος, που αναγκάστηκε, όμως να σταματήσει στο Πήλιο εξαιτίας μιας θαλασσοταραχής.

Η πρώτη σημαντική μετά το 1821 εξέγερση των Μακεδόνων είναι η επανάσταση του 1854 κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου (1853-1856).

Τότε, με την έναρξη της ρωσοτουρκικής σύρραξης, που προοιωνιζόταν και πάλι τη διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, το μικρό ελληνικό βασίλειο και ο Όθων, ένθερμος οπαδός της «Μεγάλης Ιδέας», εκδήλωσαν φανερά τη συμπάθεια τους προς τη Ρωσία και πίστεψαν ότι ήλθε η κατάλληλη στιγμή για την απελευθέρωση των υπόδουλων αδελφών. Έτσι, με τη συμπαράσταση του ελληνικού κράτους, άρχισε από τον Ιανουάριο του 1854 η επανάσταση στην περιοχή της Άρτας, η οποία ξαπλώθηκε γρήγορα στην υπόλοιπη Ήπειρο, τη Θεσσαλία και την πιο απομακρυσμένη Μακεδονία.

Μολονότι η Μακεδόνικη επανάσταση του 1854 δεν είχε την έκταση και την ένταση της Ηπειροθεσσαλικής, γιατί ο χώρος αυτός δεν συνόρευε με το ελληνικό κράτος, έχουμε και εδώ μια σοβαρή εξέγερση που εκδηλώνεται σε τρεις κυρίως περιοχές: την περιφέρεια των Γρεβενών, τη Χαλκιδική και την περιοχή του Ολύμπου και της Όσσας. Στην περιοχή των Γρεβενών οι επαναστάτες, με επικεφαλής το γνωστό αρματολό Θεόδωρο Ζιάκα, νικούν τους Τούρκους στο χωριό Διμηνίτσα και αποκρούουν σφοδρές επιθέσεις τους στο Σπήλαιο τον Μάιο του 1854, ενώ ταυτόχρονα ο συνταγματάρχης Τσάμης Καρατάσος, που είχε ανακηρυχθεί «Αρχιστράτηγος της Μακεδονίας», ξεκίνησε μ' ένα σώμα 500 περίπου ανδρών από τις Βόρειες Σποράδες και στις 16 Απριλίου αποβιβάστηκε στο νότιο άκρο της Σιθωνίας. Από εκεί, αφού απελευθέρωσε τη Σιθωνία, προχώρησε στο εσωτερικό της Χαλκιδικής, απελευθέρωσε τον Πολύγυρο και αντιμετώπισε μ' επιτυχία τουρκικές επιθέσεις στην Ορμύλια και τη Γαλάτιστα. Επιτυχείς επίσης συγκρούσεις έγιναν και στην Αρναία, τη Μεγάλη Παναγιά, τα Βραστά και αλλού. Τελικά όμως ο Καρατάσος αναγκάστηκε να υποχωρήσει στο Άγιον Όρος και από εκεί να επιστρέψει, στα μέσα Ιουνίου, στην Εύβοια. Την ίδια εποχή που βρίσκονταν σε εξέλιξη οι εκστρατείες του Ζιάκα και του Καρατάσιου είχε ξεσπάσει η εξέγερση και στην περιοχή της Όσσας και του Ολύμπου, και οι επαναστάτες είχαν φθάσει ως τα περίχωρα της Κατερίνης.

Είναι βέβαια γεγονός ότι τα παραπάνω κινήματα δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Τα κυριότερα αίτια της αποτυχίας τους ήταν ο κακός προγραμματισμός, η έλλειψη συντονισμού, η παρουσία ισχυρών τουρκικών δυνάμεων στην περιοχή και, ιδιαίτερα, η επέμβαση των Αγγλογάλλων που είχαν στο μεταξύ ταχθεί στο πλευρό της Τουρκίας και είχαν καταλάβει τον Πειραιά και την Αθήνα στις 26 Μαΐου 1854, αναγκάζοντας έτσι τον Όθωνα να υποκύψει στις πιέσεις τους. Παρά την αποτυχία τους όμως τα παραπάνω κινήματα, με τη θερμή συμπαράσταση και συμμετοχή των υπόδουλων Μακεδόνων και τη γρήγορη εξάπλωση τους, έδειξαν για μια ακόμη φορά ότι το αγωνιστικό πνεύμα του Ελληνισμού της Μακεδονίας δεν είχε χαθεί.

Μετά τον Κριμαϊκό Πόλεμο οι συνθήκες στη Μακεδονία αρχίζουν να διαφοροποιούνται. Η ηττημένη Ρωσία αλλάζει πια την πολιτική της, παύει να υποστηρίζει αδιάκριτα όλους τους υπόδουλους χριστιανούς της Βαλκανικής και υψώνει στο εξής τη σημαία του Πανσλαβισμού στρέφοντας το ενδιαφέρον της μόνο προς τους Σλάβους χριστιανούς της Βαλκανικής. Μάλιστα, για να πραγματοποιήσει τα σχέδια της, αγκαλιάζει μια νέα εθνότητα, τους Βουλγάρους. Τα επακόλουθα της μεταστροφής αυτής της ρωσικής πολιτικής θα τα δοκιμάσει ο Μακεδόνικος Ελληνισμός κατά την επόμενη κρίση του Ανατολικού Ζητήματος, δυο δεκαετίες περίπου αργότερα, όταν θα κινδυνέψει να καταποντιστεί από το δημιούργημα της ρωσικής δύναμης, από τη Μεγάλη Βουλγαρία της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου. Η δυναμική παρουσία των Βουλγάρων στο προσκήνιο, που κάνουν την εμφάνιση τους κατά τη δεκαετία του 60 και την επισημοποιούν με την ίδρυση της Εξαρχίας το 1870, επιβάλλει στον Ελλη¬νισμό της Μακεδονίας μια νέα μορφή αγώνα, πολύ πιο σκληρού από τον προηγούμενο.

Στο μεταξύ η αγωνιστική δραστηριότητα των Ελλήνων της Μακε¬δονίας δεν είχε σταματήσει παρά την αποτυχία των εξεγέρσεων του 1854. Αντίθετα, κάτω μάλιστα και από την επίδραση της μεγάλης Κρητικής επανάστασης του 1866-1869, ενισχύθηκε, πράγμα που μπορούμε να το συμπεράνουμε από μερικά χαρακτηριστικά γεγονότα, όπως είναι η μικρή επιχείρηση του Λεωνίδα Βούλγαρη στη Χαλκιδική τον Απρίλιο του 1866, η ίδρυση στη Δυτική Μακεδονία το 1867 μιας νέας Φιλικής Εταιρείας από τον Αναστάσιο Πηχεών, πολλούς επιφανείς εκπαιδευτικούς, εμπό¬ρους, οπλαρχηγούς κ.λ. της περιοχής, και άλλα. Την ίδια όμως χρονική περίοδο αυξήθηκε και η βουλγαρική διείσδυση στη Μακεδονία, ενώ παράλληλα εμφανίστηκαν και άλλοι κίνδυνοι με τη μορφή νέων προπα¬γανδών (ρουμανικής, σερβικής, καθολικής και προτεσταντικής).

Η δεύτερη σημαντική εξέγερση των Μακεδόνων μετά την επανάσταση του 1821 θα γίνει κατά την περίοδο της μεγάλης κρίσης του Ανατολικού Ζητήματος των ετών 1875-1878. Κατά τη διάρκεια της κρίσης αυτής και ιδίως με την έναρξη του ρωσοτουρκικού πολέμου τον Απρίλιο του 1877 ο Ελληνισμός της Μακεδονίας δραστηριοποιείται έντονα και ετοιμάζεται να ξεσηκωθεί. Στην προσπάθεια του του συμπαραστέκονται και τον ενισχύουν οι Μακεδόνες πρόσφυγες της ελεύθερης Ελλάδας και το ελληνικό κράτος. Την κύρια ευθύνη για την προετοιμασία και τη διεξαγωγή του αγώνα την έχει αναλάβει από τον Ιανουάριο του 1878 η « Μακεδονική Επιτροπή» που είχε συσταθεί στην Αθήνα με μέλη τους διακεκριμένους δικηγόρους Στέφανο Δραγούμη και Λεωνίδα Πασχάλη, τον Κρουσοβίτη καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Ιωάννη Πανταζίδη, τον στρατιωτικό γιατρό Γεώργιο Παπαζήση και τον Μακεδόνα (από τη Νέα Πέλλα της Αταλάντης) καθηγητή Νικ. Χαλκιόπουλο. Η επιτροπή αυτή, που ψυχή της ήταν ο Δραγούμης, φρόντιζε για τη στρατολογία εθελοντών και τη συγκέντρωση όπλων, πολεμοφοδίων και χρημάτων.

Μολονότι οι προετοιμασίες για την επανάσταση είχαν αρχίσει από το 1876, τελικά, εξαιτίας κυρίως του δισταγμού και της αναποφασιστικότητας της ελληνικής κυβέρνησης, τα κινήματα στη Μακεδονία ξέσπασαν αργά, στα τέλη Φεβρουαρίου του 1878, όταν οι Ρώσοι είχαν πια συντρίψει την τουρκική αντίσταση. Η εξέγερση εκδηλώθηκε στην αρχή στον Όλυμπο, όταν στην παραλία του Λιτόχωρου αποβιβάστηκε ένα σώμα εθελοντών υπό τον λοχαγό Κοσμά Δουμπιώτη και ενώθηκε με τους ντόπιους επαναστάτες. Παράλληλα, στον Κολινδρό της Πιερίας κήρυξε την έναρξη του αγώνα ο επίσκοπος Κίτρους Νικόλαος.

Στις 19 Φεβρουαρίου 3 / Μαρτίου 1878 σχηματίστηκε στο Λιτόχωρο η «Προσωρινή Κυβέρνησις της Μακεδονίας» με πρόεδρο τον Λιτοχωρινό πρόκριτο Ευάγγελο Κοροβάγγο, την ίδια όμως μέρα είχε υπογραφεί και η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου που τερμάτισε τον ρωσοτουρκικό πόλεμο και επέβαλε την ίδρυση της Μεγάλης Βουλγαρίας.

Οι επαναστάτες κυριάρχησαν γρήγορα στην περιοχή της Πιερίας και του Ολύμπου, και το κίνημα επεκτάθηκε μ' επιτυχία και στη Δυτική Μακεδονία (από την Κοζάνη ως το Μοναστήρι), όπου σχηματίστηκε επίσης (στο όρος Βούρινο) η «Προσωρινή Κυβέρνησις της εν Μακεδονία επαρχίας Ελίμειας», με πρόεδρο τον Ιωάννη Γκοβεδάρο. Όμως, οι διεθνείς συνθήκες ήταν πια δυσμενείς και έτσι οι επαναστάτες αναγκάστηκαν ν' αποχωρήσουν με συνθήκη από το νότιο τμήμα της Μακεδο¬νίας τον Μάιο του 1878. Στη Δυτική Μακεδονία, για την οποία ο κίνδυνος από τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου ήταν μεγαλύτερος, οι επαναστατικές ενέργειες συνεχίστηκαν ως το τέλος του έτους, δηλαδή και μετά την αποτροπή από το Συνέδριο του Βερολίνου (Ιούνιος 1878) του κινδύνου της Μεγάλης Βουλγαρίας.

Η Μακεδονική επανάσταση του 1878, που κύριο γνώρισμα της υπήρξε η καθολική συμμετοχή των υπόδουλων Ελλήνων της Μακεδονίας (ιεράρχες και άλλοι κληρικοί, πρόκριτοι, οπλαρχηγοί, έμποροι, άνθρωποι των γραμμάτων και απλός λαός), μπορεί να μην οδήγησε στην απελευθέρωση της περιοχής, αλλά κατέδειξε τον δυναμισμό των κατοίκων της και την ελληνική αντίδραση στους απαράδεκτους όρους της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου. Δεν χωράει αμφιβολία ότι τα γεγονότα αυτά επηρέασαν τις αποφάσεις των Δυνάμεων στο Συνέδριο του Βερολίνου (Ιούνιος 1878), αποτέλεσμα του οποίου υπήρξε η ένωση της Θεσσαλίας και της περιοχής της Αρτας με την Ελλάδα το 1881. Έτσι η Μακεδονία μετατράπηκε πια σε «όμορη» επαρχία του ελληνικού κράτους. Η ίδια επίσης επανάσταση μπορεί να χαρακτηριστεί ως η τελευταία του είδους της, με αντιτουρκικό δηλαδή καθαρά χαρακτήρα, εξέγερση των Ελλήνων της Μακεδονίας και, αν δίναμε κάπως στενότερο περιεχόμενο στον όρο «απελευθερωτικοί αγώνες», θα έπρεπε ίσως να σταματήσουμε εδώ. Δεν μπορούμε όμως ν' αφήσουμε έξω από το θέμα μας και τον Μακεδονικό Αγώνα, που είχε και αυτός την έννοια ενός απελευθερωτικού αγώνα όχι μόνον εναντίον του κατακτητή που ήδη υπήρχε, του Τούρκου, αλλά και εναντίον του ζυγού εκείνου που κινδύνευε, αντικαθιστώντας τον πρώτο, να επιβληθεί στον Ελληνισμό της Μακεδονίας.

Στο λιγοστό χρόνο που έχουμε ακόμη στη διάθεση μας δεν θα δοκιμάσουμε ασφαλώς να εξιστορήσουμε τα γεγονότα του νεώτερου αυτού έπους των Ελλήνων της Μακεδονίας, γιατί κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, μια και ο Μακεδόνικος Αγώνας θα μπορούσε μόνος του ν' αποτελέσει το θέμα ενός επιστημονικού συμποσίου. Εκείνο που θα επιχειρήσουμε είναι η επισήμανση των κύριων γνωρισμάτων του και παράλληλα η διατύπωση μερικών απόψεων.

Και αρχίζουμε πρώτα από το περιεχόμενο του όρου «Μακεδονικός Αγώνας» που, κατά παράδοση, καθιερώθηκε να σημαίνει κυρίως την ένοπλη ελληνοβουλγαρική αναμέτρηση κατά τα έτη 1904-1908 για τη διαδοχή της οθωμανικής εξουσίας στη Μακεδονία. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι απόλυτα σωστό, γιατί η αναμέτρηση αυτή είχε αρχίσει αρκετές δεκαετίες νωρίτερα και διεξαγόταν με σκληρότητα και πείσμα σε διάφορους τομείς (θρησκευτικό, εκπαιδευτικό, πολιτιστικό, κοινωνικό κ.λ.). Αλλά και ο ένοπλος ακόμη αγώνας ξεπερνάει τα παραπάνω χρονικά όρια, γιατί πριν από τη δράση του Παύλου Μελά και των άλλων επώνυμων αρχηγών των Μακεδονικών ανταρτικών σωμάτων υπήρξε μια αδιάκοπη δραστηριότητα επαναστατικών ομάδων, που αρχίζει από την επανάσταση του 1878 ή μάλλον τη συνεχίζει. Σ' αυτό το πλαίσιο πρέπει να εντάξουμε λ.χ. την επαναστατική δραστηριότητα του Αναστ. Πηχεών και των συνεργατών του (τα λεγόμενα «Πηχεωνικά»), τη δράση των ανταρτικών σωμάτων του Αθ. Μπρούφα, καθώς και των Μυλοονά και Καψαλόπουλου, Πλατή, Βερβέρα, Παπαδήμα και άλλων, που οργανώθηκαν από την «Εθνική Εταιρεία» στα 1896-1897, του αγώνα του καπετάν Κώτα μετά το 1897, καθώς και τη δράση των ομάδων των καπετάν Βαγγέλη Στρεμπενιώτη, Λάκη Πύρζα, Ναούμ Σπανού, Δημ. Νταλίπη και πολλών άλλων, που καλύπτουν την περίοδο 1901-1904.

Σύμφωνα λοιπόν με τα παραπάνω πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να διευρυνθεί το περιεχόμενο του όρου «Μακεδονικός Αγώνας» με συμβατικά χρονικά όρια το 1870 (Βουλγαρικό Σχίσμα) με 1912 (απελευθέρωση της Μακεδονίας), μια και πρόκειται για τον ίδιο αγώνα του Ελληνισμού της Μακεδονίας που διεξήχθη σε διαδοχικές ή και παράλληλες φάσεις και στους διάφορους τομείς που προαναφέραμε.

Βασικός στόχος του αγώνα ήταν. παράλληλα με την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού, η αντιμετώπιση της βουλγαρικής, κατά κύριο λόγο, απειλής για τη Μακεδονία, και κατά δεύτερο λόγο η εξουδετέρωση των μικρότερων κινδύνων που προέρχονταν από τη δραστηριότητα άλλων κινήσεων (ρουμανικής, αλβανικής και σερβικής).

Η βουλγαρική απειλή, που πυροδοτήθηκε από την ίδρυση της Εξαρχίας το 1870, ακολούθησε μια γοργή ανοδική πορεία με κύριους σταθμούς το 1878 (Συνθήκη Αγίου Στεφάνου, Συνέδριο Βερολίνου και ίδρυση της Βουλγαρικής Ηγεμονίας), το 1885 (πραξικοπηματική προσάρτηση της Ανατολικής Ρωμυλίας από τη Βουλγαρία), το 1893 (ίδρυση στη Ρέσνα της αυτονομιστικής «Μυστικής Μακεδόνικης Επαναστατικής Οργάνω¬σης», που από το 1896 μετονομάστηκε σε «Εσωτερική Μακεδονοαδρια-νουπολιτική Επαναστατική Οργάνωση»), το 1895 (ίδρυση στη Σόφια της «Ανώτατης Μακεδόνικης Επιτροπής», του Varhoven Komitet) και το 1903 (εξέγερση του Ilinden). Αντίθετα, η δράση της Ελλάδας δεν μπορούμε να πούμε ότι ακολούθησε την ίδια πορεία. Απορροφημένο το ελληνικό κράτος από το Κρητικό ζήτημα και μειωμένο από την ήττα του 1897 άργησε να αντιληφθεί τη σοβαρότητα του κινδύνου που διέτρεχε η Μακεδονία, παρ' όλη την ανησυχία που εκδήλωναν οι Έλληνες της Μακεδονίας, καθώς και μερικοί εκπρόσωποι του σ' αυτήν, όπως λ.χ. ο Ίων. Δραγούμης. Μόνον μετά το Ilinden θα αφυπνισθεί τραγικά η κοινή γνώμη της Ελλάδας και οι ιθύνοντες. Τότε θα ιδρυθεί στην Αθήνα το «Μακεδόνικο Κομιτάτο» με πρόεδρο τον Δημ. Καλαποθάκη, διευθυντή της εφημερίδας «Εμπρός» και η συμπαράσταση της μητέρας Ελλάδας προς τον αγωνιζόμενο Ελληνισμό της Μακεδονίας θα γίνει πιο ουσιαστική και αποτελεσματική. Ο θάνατος, τον επόμενο χρόνο, του Παύλου Μελά θα κάνει την αφύπνιση αυτή πιο έντονη.

Κύριο γνώρισμα που διακρίνει τον Μακεδονικό Αγώνα από τους προηγούμενους απελευθερωτικούς αγώνες των Ελλήνων της Μακεδονίας είναι ότι υπήρξε ένας αγώνας πολυμέτωπος και ιδιαίτερα πολύμορφος. Αλλά και ως προς τη γεωγραφική εξάπλωση τον ξεχωρίζει ο αγώνας αυτός. Ενώ τα προηγούμενα κινήματα διεξάγονταν κυρίους στο νότιο τμήμα της Μακεδονίας (Χαλκιδική-Όλυμπος) ή και στις ορεινές περιοχές της Δυτικής Μακεδονίας, ο αγώνας αυτός, ακόμη και με την ένοπλη μορφή του, ξαπλώθηκε σ' όλο το χώρο ως τη βόρεια ζώνη (την Πελαγονία) και ως την Ανατολική Μακεδονία. Επίσης, δεν περιορίστηκε μόνο στις ορεινές περιοχές, αλλ' επεκτάθηκε και στον πεδινό χώρο, ακόμη και στη λίμνη των Γενιτσών, στα χωριά και στις πόλεις. Με τις άλλες, τέλος, μορφές του (θρησκευτική, εκπαιδευτική κ.λ.) ο Μακεδόνικος Αγώνας κάλυψε και την τελευταία γωνιά της μακεδόνικης γης.

Ως προς τον ιδεολογικό χαρακτήρα τον ο Μακεδονικός Αγώνας ήταν ένας αγώνας βασικά εθνικός-ελληνικός, ενταγμένος μέσα στη «Μεγάλη Ιδέα», και αποτελούσε ένα βήμα προς τα εμπρός για την υλοποίηση της. Ακόμη και σε περιοχές που σε ορισμένες χρονικές περιόδους είχε μόνο τη μορφή μιας θρησκευτικο-εκπαιδευτικής πάλης, δεν έπαυε ο αγώνας αυτός να έχει ελληνικό εθνικό χαρακτήρα, γιατί η εμμονή στην Ορθοδοξία και η προσήλωση στην ελληνική παιδεία δεν σήμαινε τίποτε άλλο από πίστη στην ιδέα του Ελληνισμού, τίποτε διαφορετικό από εθνική συνείδηση.

Το χαρακτηριστικό της εξάρτησης υπάρχει ασφαλώς και στον Μακεδονικό Αγώνα και αναφέρεται σε δυό κέντρα: το Οικουμενικό Πατριαρχείο από τη μιά, και το ελληνικό κράτος, που συνόρευε ήδη με τη Μακεδονία, από την άλλη. Το πρώτο επηρέαζε, κατά κύριο λόγο, τον αγώνα στον θρησκευτικό τομέα και, εν μέρει, στον εκπαιδευτικό και κοινωνικό, ενώ από το δεύτερο εξαρτιόταν βασικά η ένοπλη μορφή του αγώνα και, εν μέρει, η πάλη στον εκπαιδευτικό, τον κοινωνικό και τον πολιτιστικό τομέα. Η εξάρτηση όμως αυτή δεν ήταν απόλυτη και φοβούμαστε ότι είχε ίσως υπερτονιστεί η σημασία της συμπαράστασης του ελληνικού κράτους σε βάρος της προσφοράς του αυτόχθονος στοιχείου, των Ελλήνων δηλαδή της Μακεδονίας. Λειτούργησε, φαίνεται, και εδώ ο νόμος της προβολής του επώνυμου στοιχείου σε βάρος των ανώνυμων. Πάντως, αμφιβάλλουμε αρκετά για το αν θα μπορούσαν να φέρουν ουσιαστικό αποτέλεσμα η χρηματική ενίσχυση, τα λίγα όπλα, οι μερικές δεκάδες των αξιωματικών του ελληνικού στρατού και οι λίγες εκατοντάδες εθελοντών (από τους οποίους, εξάλλου, αρκετοί ήταν στην καταγωγή Μακεδόνες) χωρίς την καθολική αγωνιστική κινητοποίηση των εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων της Μακεδονίας και χωρίς τις προσφορές και τις κάθε είδους θυσίες τους.

Αυτό ακριβώς το τελευταίο γνώρισμα, η καθολική δηλαδή συμμετοχή στον αγώνα όλων των φορέων, αποτελεί και το κυριότερο χαρακτηριστικό του Μακεδονικού Αγώνα και δεν θα ήταν ίσως υπερβολή, αν του έδινε κανείς το χαρακτηρισμό του παλλαϊκού αγώνα με την έννοια ότι συμμετείχαν σ' αυτόν όλοι οι φορείς του Έθνους και κάθε κοινωνική τάξη του λαού.

Στην πρωτοπορεία του αγώνα, όπως είχε συμβεί και άλλες φορές στο παρελθόν, βρέθηκε και πάλι η Εκκλησία. Εξάλλου και η πρώτη μορφή της σύγκρουσης έγινε στο θρησκευτικό πεδίο. Όπως και στους πρώτους αιώνες της τουρκοκρατίας, έτσι και τώρα η εμμονή στην προγονική πίστη, δηλαδή την Ορθοδοξία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, σήμαινε ταυτόχρονα και προσήλωσή στην ιδέα του Ελληνισμού, και είναι πολλές οι περιπτώσεις εκείνων που προτίμησαν να χάσουν τη ζωή τους παρά να προσχωρήσουν στο Σχίσμα. Μάλιστα, δεν θα ήταν υπερβολικό, αν χαρακτηρίζαμε τους ανθρώπους αυτούς νέους «νεομάρτυρες».

Η συμμετοχή της Εκκλησίας εκδηλώθηκε όχι μόνο με τη δράση επώνυμων ιεραρχών, όπως του μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανού Καραβαγγέλη, του Δράμας Χρυσοστόμου, των εθνομαρτύρων Κοριτσάς Φωτίου και Γρεβενών Αιμιλιανού, και πολλών άλλων, αλλά κυρίως με το ρόλο που έπαιξε ο κατώτερος κλήρος, ο απλός παπάς της πόλης και κάθε χωριού. Επιγραμματικά, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Κλήρος γενικά, με την αφοσίωση του στην ιδέα της Ορθοδοξίας, και με τους αγώνες και τις θυσίες του, συνέβαλε αποφασιστικά στη σφυρηλάτηση της εθνικής συνείδησης του Ελληνισμού της Μακεδονίας και βοήθησε πολύ στη δημιουργία των προϋποθέσεων για την επιτυχία του ένοπλου αγώνα αργότερα, στον οποίο και μετέσχε επίσης ενεργά.

Παράλληλος και συχνά συνυφασμένος, λόγω της στενής σχέσης Εκκλησίας και Παιδείας, υπήρξε και ο ρόλος των εκπαιδευτικών, γιατί το σχολείο ήταν το εργαστήρι, όπου τονώθηκε η εθνική συνείδηση, και το φυτώριο στο οποίο καλλιεργήθηκε βαθιά η πίστη στα ιδανικά του Έθνους. Εκεί διαμορφώθηκε το πνεύμα του αγώνα και της θυσίας, που δημιούργησε αργότερα τους μαχητές και τους μάρτυρες του ένοπλου αγώνα. Εκτός όμως απ' αυτό, ο δάσκαλος και ο παπάς αποτέλεσαν και την ψυχή της κάθε επιτροπής Άμυνας (των Κομιτάτων) που ιδρύθηκαν σε κάθε χωριό για την υποστήριξη του ένοπλου αγώνα. Για αυτό και χτυπήθηκαν με λύσσα από τους Βούλγαρους κομιτατζήδες.

Είναι, βέβαια, γεγονός ότι κατά την εποχή του Μακεδονικού Αγώνα η κλεφταρματολική παράδοση, ο θεσμός δηλαδή που στήριζε στο παρελθόν τις ένοπλες εξεγέρσεις, είχε πολύ εξασθενήσει, σχεδόν εξαφανισθεί, θα λέγαμε. Μολαταύτα υπήρχε ακόμη ζωντανό το μαχητικό πνεύμα και αυτό δημιούργησε τους τοπικούς οπλαρχηγούς ή καπετάνιους, όπως λ.χ. τον Μπρούφα, τον Βαγγέλη Στρεμπενιώτη και άλλους, που ηγήθηκαν σε ένοπλα σώματα, καθώς και τα παλληκάρια που τα στελέχωσαν.

Πολύ σημαντική, τέλος, υπήρξε και η συμβολή στον αγώνα της αστικής τάξης. Γιατροί, έμποροι, βιομήχανοι, μηχανικοί, εκπαιδευτικοί, επαγγελματίες και άλλοι, ήταν εκείνοι που στελέχωσαν σε κάθε πόλη τις μυστικές οργανώσεις, οι οποίες, σε συνεργασία με τους Προξένους της Ελλάδας, σήκωσαν το μεγαλύτερο βάρος της οικονομικής και ηθικής ενίσχυσης, καθώς και της διοργάνωσης και διεξαγωγής του αγώνα (συγκέντρωση χρημάτων και πληροφοριών, διακίνηση όπλων, εφοδίων και εθελοντών, περίθαλψη θυμάτων και προσφύγων, οργάνωση διάφορων εκδηλώσεων κ.λ.). Τα πιό χαρακτηριστικά δείγματα τέτοιων μυστικών οργανώσεων υπήρξαν η «Μακεδονική Άμυνα» στο Μοναστήρι και η «Οργάνωση Θεσσαλονίκης». Αλλά και σε κάθε σχεδόν πόλη και χωριό της Μακεδονίας ιδρύθηκαν και έδρασαν τότε παρόμοιες οργανώσεις που συγκέντρωσαν τους καλύτερους εκπροσώπους της ελληνικής κοινωνίας.

Η συμβολή των φορέων, που ήδη μνημονεύσαμε, υπήρξε αναμφισβήτητα μεγάλη, όμως είναι βέβαιο ότι ο αγώνας αυτός δεν θα είχε ευοδοθεί, αν δεν τον ενστερνιζόταν και δεν τον θεωρούσε δικό του ο απλός λαός. Χωρίς τη συμμετοχή και την αυτοθυσία του απλού παπά και του φτωχού δάσκαλου, του αγρότη της υπαίθρου και του εργάτη και μικρο-υπάλληλου της πόλης η Μακεδονία δεν θα είχε ίσως σωθεί.

Η παλλαϊκή κινητοποίηση του Ελληνισμού της Μακεδονίας ανέκοψε τότε τον κίνδυνο της βουλγαρικής επιβουλής. Ο ένοπλος, βέβαια, αγώνας τερματίστηκε με την επανάσταση των Νεότουρκων της 11/24 Ιουλίου 1908, αλλά η πάλη συνεχίστηκε στις άλλες μορφές της. Κατά την περίοδο μάλιστα αυτή ο Ελληνισμός της Μακεδονίας χρειάστηκε ν* αγωνιστεί και εναντίον του φανατικού σωβινισμού των Νεότουρκων και, τέλος, να βοηθήσει τις επιχειρήσεις του ελληνικού στρατού κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913, που μετέτρεψαν σε πραγματικότητα το όραμα πέντε αιώνων σκλαβιάς.

Read More

ΑΓΑΛΜΑΤΙΔΙΟ ΤΟΥ ΜΕΓ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

«Ιδού το αγαλματίδιο του Μεγάλου Αλεξάνδρου»

Βέβαιη πως το αγαλματίδιο που αποκάλυψε στο υπέδαφος των κήπων Σαλαλάτ της Αλεξάνδρειας αναπαριστά τον Μέγα Αλέξανδρο δηλώνει η αρχαιολόγος Καλλιόπη Λιμναίου- Παπακώστα.

Το άγαλμα, που αποκαλύφθηκε σε βάθος 10 και πλέον μέτρων στους κήπους Σαλαλάτ στο κέντρο της πόλης της Αλεξάνδρειας, έχει ύψος 80 εκατοστά και είναι φιλοτεχνημένο από καθαρό παριανό μάρμαρο, το οποίο ο καλλιτέχνης είχε επιχρωματίσει εμφανώς (από υπολείμματα που σώζονται). Ο νεαρός γυμνός άνδρας βρίσκεται σε όρθια στάση, με το δεξιό πόδι λυγισμένο και φέρει φαβορίτες (παραγναθίδες), στοιχείο που η ανασκαφέας ταυτίζει με αντίστοιχα χαρακτηριστικά της εικόνας του Μεγάλου Αλεξάνδρου όπως αυτή αναπαρίσταται στο μωσαϊκό της Πομπηίας.

«Η ιδέα που έχουμε μέχρι σήμερα για τη μορφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου προέρχεται από μεταγενέστερα έργα Ελλήνων και Ρωμαίων που σίγουρα έχουν επηρεαστεί από την καταλυτική ιστορική παρουσία του, τη θεοποίηση και εξιδανίκευσή του. Τα έργα αυτά δεν ήταν σύγχρονά του», είπε η αρχαιολόγος κατά τη διάρκεια παρουσίασης στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών.

Το εύρημα εντοπίστηκε από...... την Ελληνίδα αρχαιολόγο, μέλος του Ελληνικού Ινστιτούτου έρευνας Αλεξανδρινού Πολιτισμού που ανασκάπτει τα τελευταία 14 χρόνια στην περιοχή. Η κ. Λιμναίου- Παπακώστα υπήρξε βοηθός και συνεργάτις του Αιγύπτιου αρχαιολόγου Φαούζι ελ Φαχαράνι, με τον οποίο αναζητούσαν τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου ανάμεσα στους λεγόμενους Τάφους του Αλαβάστρου στην Αλεξάνδρεια. Πρόκειται ουσιαστικά για το πρώτο αγαλματίδιο από την περιοχή της Αλεξάνδρειας που- αν τεκμηριωθούν οι υποθέσεις της αρχαιολόγου- ανήκει στο Μέγα Αλέξανδρο, παρότι προτομές του έχουν εντοπιστεί και εκτίθενται στο μουσείο της πόλης. Με άδεια από τις αιγυπτιακές αρχές οι έρευνες θα συνεχιστούν από τα τέλη Μαρτίου

Read More

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ: ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ;

Ο Γραμματέας Μεταναστευτικής Πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας κ. Θ. Σολδάτος (τ. βουλευτής Λευκάδας) έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Με το προσχέδιο νόμου που κατέθεσε η κυβέρνηση για την απόκτηση ιθαγένειας, παρά τις κάποιες αλλαγές σε σχέση με την αρχική της πρόταση, διαφαίνεται ότι αντιμετωπίζει ένα εξαιρετικά σημαντικό για τη χώρα μας ζήτημα, ως μια απλή γραφειοκρατική διαδικασία.

Θέτουμε υπ’ όψιν της κυβερνήσεως, το αποτέλεσμα πρόσφατης επιστημονικής μελέτης του Τμήματος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, (2010), σύμφωνα με την οποία μόνο ένα ποσοστό, περίπου 50%, των εφήβων μεταναστών δεύτερης γενιάς ανέφεραν, σε σχετικό ερώτημα, ότι αισθάνονται Έλληνες (23% δηλώνουν τη χώρα προέλευσης), ενώ περίπου 6 στους 10 έφηβους μετανάστες πρώτης γενιάς ανέφεραν εθνοτικό αυτοπροσδιορισμό, που απορρέει από τη χώρα καταγωγής της οικογένειάς τους, (13% από την χώρα υποδοχής-Ελλάδα).

Ποια, επομένως, η λογική χορηγήσεως ιθαγένειας από γεννήσεως και η άρνηση στην πρόταση της Ν.Δ. για όσα παιδιά γεννιούνται στην Ελλάδα, να παίρνουν ιθαγένεια με την ενηλικίωσή τους, εφ’ όσον το θέλουν;

Γιατί εξάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση στους μη γεννηθέντες στη χώρα μας, όταν η πολιτεία έχει θεσμοθετήσει, εδώ και χρόνια, την εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση;

Γιατί η άρνηση στη δυνατότητα πολιτογράφησης ως αποτέλεσμα επιβράβευσης των προσπαθειών, και, κυρίως, της επιθυμίας των νομίμων μεταναστών να γίνουν Έλληνες και η επιμονή στην άκριτη χορήγηση ιθαγένειας, με εξαιρετικώς ελαστικές προϋποθέσεις;

Η Ν.Δ. επιθυμεί τους μετανάστες που επιλέγουν να ριζώσουν στη χώρα μας, να ενταχθούν στην κοινωνία μας, να νιώσουν Έλληνες να γίνουν Έλληνες μέσω της «ημετέρας παιδείας». Δεν θέλουμε απλώς να «πάρουν τα χαρτιά τους», με συνοπτικές διαδικασίες και να αναπαράγονται ως διαφορετικά «γκέτο»…

Θέλουμε την ενσωμάτωση των ξένων, για να καταπολεμήσουμε την ξενοφοβία και το ρατσισμό. Δεν θέλουμε τα «γκέτο» που τροφοδοτούν κι αναπαράγουν το ρατσισμό».

Read More

ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΚΑΠΗΛΟΙ

Ένα χάλκινο άγαλμα (4ου π.Χ. αι.) που αναπαριστά τον Μέγα Αλέξανδρο και πιθανότατα αποτελεί αυθεντικό έργο του Λύσιππου, εντόπισαν οι άνδρες του Τμήματος Αρχαιοκαπηλίας της Διεύθυνσης Ασφάλειας Θεσσαλονίκης, κατά την εξάρθρωση σπείρας, που είχε στην κατοχή της σημαντικά ευρήματα και διαπραγματευόταν να τα πωλήσει έναντι υπέρογκων χρηματικών ποσών.

Σύμφωνα με το Έθνος, το άγαλμα, ύψους 60 εκατοστών, βρίσκεται πλέον στα εργαστήρια του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης, όπου θα τεθεί στο μικροσκόπιο των επιστημόνων.

Οι αρχαιολόγοι αναμένουν με αγωνία τα αποτελέσματα της έρευνας, καθώς εάν αποδειχθεί αυθεντικό θα πρόκειται για το πρώτο αυθεντικό έργο του Λύσιππου που αποκαλύπτεται ώς σήμερα. Δεν αποκλείεται λοιπόν να μιλάμε για τη σημαντικότερη ανακάλυψη των τελευταίων ετών.


Η εξάρθρωση της σπείρας

Όπως ανακοίνωσε η αστυνομία, το.....
βράδυ της Παρασκευής 26 Φεβρουαρίου, στην Εγνατία Οδό, στο ύψος της διασταύρωσης Καβάλας, συνελήφθησαν δύο ημεδαποί, ηλικίας 48 και 51 ετών, καθώς στο πλαίσιο αιφνιδιαστικής έρευνας που πραγματοποιήθηκε στο αυτοκίνητο που επέβαιναν, εντοπίσθηκε και κατασχέθηκε το χάλκινο άγαλμα.

Ακολούθησε έρευνα στις οικίες των συλληφθέντων, στην περιοχή της Δράμας, όπου βρέθηκαν και άλλα σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα, μεταξύ των οποίων, μία χάλκινη κεφαλή αγοριού της ρωμαϊκής περιόδου, μία ανάγλυφη πέτρα με παράσταση γυναίκας, δύο χάλκινα νομίσματα, έντεκα χρυσά νομίσματα, ένα ασημένιο νόμισμα και μία χάλκινη κεφαλή νεαρού άνδρα.

Αρχαιολόγοι, που εξέτασαν τα κατασχεμένα αντικείμενα, πιστοποίησαν ότι αυτά εμπίπτουν στις διατάξεις του Νόμου για «την προστασία Αρχαιοτήτων και εν γένει της Πολιτιστικής Κληρονομιάς», ενώ ιδιαίτερα για το άγαλμα και την κεφαλή, γνωμάτευσαν ότι κρίνονται ως αντικείμενα μοναδικής αρχαιολογικής, ιστορικής και εμπορικής αξίας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η τιμή που φέρονται να διαπραγματεύονταν οι αρχαιοκάπηλοι για το άγαλμα του 4ου αιώνα είναι 7 εκατ. ευρώ.

Οι έρευνες της αστυνομίας για την υπόθεση συνεχίζονται.

Read More

20.000 ΕΤΩΝ ΟΡΥΧΕΙΟ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

Είναι το «ελληνικό Ελντοράντο». Μετρά 118 ορυχεία διάσπαρτα σε 38 από τα νησιά του. Και η ιστορία του πηγαίνει 20.000 χρόνια πίσω. Ο λόγος για το Αιγαίο και τους τόπους από όπου από τα σπλάγχνα των νησιών ο άνθρωπος έβγαλε πολύτιμο υλικό για να χτίσει τα σπίτια του, να πλάσει τα αγάλματά του, να φτιάξει τα όπλα και τα εργαλεία του, να γιατρευτεί. Αυτός ο μεγάλος κόσμος με τη δική του δυναμική και αυτονομία αποκαλύπτεται μέσα από μια πολυτελή έκδοση που μιλά για τα «Ορυχεία του Αιγαίου» (Εκδ. Μέλισσα) και διατρέχει την ιστορία τους από την αρχαιότητα, με έμφαση όμως στον 19ο και τον 20ό αιώνα για τα 29 από τα 38 νησιά. Τα έγκατα των ελληνικών νησιών άρχισαν να πληγώνονται ήδη από το 18000 π.Χ. στη Θάσο στον λόφο Τζίνες, όπου έχουν εντοπιστεί οι αρχαιότερες στην Ευρώπη εξορύξεις ώχρας. Σε τι χρησίμευε όμως η ώχρα, που ήταν περιζήτητη; Ο Πλίνιος μαρτυράει πως είναι κατάλληλη για να αποδίδονται οι σκιές στη ζωγραφική. Η κίτρινη και κόκκινη ώχρα ωστόσο- η μίλτος- χρησιμοποιούνταν από τη φαρμακευτική ώς τη ναυπηγική, καθώς εξασφάλιζε αδιαβροχοποίηση των ξύλινων σκαριών. Γι΄ αυτό και την καλύτερη, που παραγόταν στην Κέα, όπως παραθέτει ο Θεόφραστος, την έπαιρναν μονοπωλιακά οι Αθηναίοι. Και σε περίπτωση που οι Κείοι τολμούσαν να μην τηρήσουν τους όρους της συμφωνίας, τους περίμεναν σκληρές κυρώσεις.

Τα κέρδη δε από τα ορυχεία ήταν κάποτε πολύ μεγάλα. Απόδειξη η Αθήνα, η οποία χρωστάει τη δύναμή της στα μεταλλεία του Λαυρίου. Αλλά και η Σέριφος, της οποίας οι κάτοικοι έπρεπε να προσφέρουν το 10% των εσόδων τους από τα μεταλλεία τους στον Απόλλωνα. Όταν όμως εκείνοι, άπληστοι, κάποια στιγμή δεν τήρησαν το τάμα τους, οργισμένος ο θεός καταβύθισε τα μεταλλεία του Αγίου Σώστη. Κι έτσι είναι από τα ελάχιστα που βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας!

Ο πλούτος των ορυχείων όμως εξακολουθούσε να προσελκύει Δημόσιο και ιδιώτες και στα νεώτερα χρόνια. Ήδη από τη δεκαετία του 1830 θεσπίζεται ειδική νομοθεσία για εκμετάλλευση των ορυχείων από το Δημόσιο και το 1861 ψηφίζεται μεταλλευτική νομοθεσία για τις παραχωρήσεις σε ιδιώτες. Την περίοδο 1870-1907-τη χρυσή εποχή των μεταλλείων- διπλασιάζεται ο πληθυσμός της Σερίφου, ενώ τα εργατικά ατυχήματα και οι δύσκολες συνθήκες προκαλούν τη μυθικών διαστάσεων απεργία των εργατών το 1916, που χαρακτηρίστηκε «το πρώτο ελληνικό σοβιέτ».

Απρόσιτα μοιάζουν τα περισσότερα «προϊόντα» των ορυχείων, καθώς μοιάζουν πάντα βαριά, δύσχρηστα και κρυμμένα πίσω από επιστημονικά ονόματα. Κι όμως τα περισσότερα μάς λύνουν τα χέρια καθημερινά κι ας μην ξέρουμε καλά καλά ούτε το όνομά τους, όπως προκύπτει από τις σελίδες του βιβλίου. Ο γνωστός μας λιγνίτης- καύσιμο για την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος και λιπασμάτων- προέρχεται από φυτά. Το ταλκ προέρχεται από το μαλακό πυριτικό ορυκτό του μαγνησίου, τον τάλκη, που αξιοποιείται επίσης στη βυρσοδεψία και τη σχοινοποιία. Τα τοιχώματα στις διώρυγες της Κορίνθου και του Σουέζ έχουν φτιαχτεί από θηραϊκή γη, ένα προϊόν ηφαιστειακών εκρήξεων, που από την αρχαιότητα χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή προκυμαίων και κυματοθραυστών. Το θείο χρησιμοποιείται από την αρχαιότητα για απολυμαντικούς σκοπούς και από τον Μεσαίωνα για την παρασκευή πυρίτιδας και ως εντομοκτόνο, ενώ σήμερα έχει χρήσεις στην πολεμική βιομηχανία και την παραγωγή ελαστικών.

Read More

Ο ΘΑΛΗΣ Ο ΜΙΛΗΣΙΟΣ: ΤΟ ΝΕΡΟ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΧΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

Θαλής ο Μιλήσιος

Η δράση του Θαλή τοποθετείται όχι νωρίτερα από τις αρχές του 6^ου αιώνα π.Χ. Διακρίθηκε στην ακμάζουσα Μίλητο της εποχής εκείνης ως πολιτικός σύμβουλος και κυρίως ως πρωταγωνιστής μιας νέας μορφής γνώσης: μιας γνώσης πρακτικής, μη θρησκευτικής, ουσιαστικά τεχνολογικής. Πιθανόν κατάγονταν από οικογένεια φοινικικής προέλευσης. Τις μαθηματικές έννοιες που παρέλαβε από την ανατολή τις χρησιμοποίησε για να επιλύσει πρακτικά προβλήματα (υπολογισμός απόστασης μεταξύ πλοίων, πρόβλεψη εκλείψεων κ.α.). Τις γνώσεις τις χρησιμοποίησε συχνά τόσο προς ίδιο όφελος (προβλέποντας ότι κάποια χρονιά θα είναι ευνοϊκή για τη σοδειά της ελιάς, αγόρασε όλα τα ελαιοτριβεία, τα οποία εν συνεχεία πούλησε σε υψηλή τιμή) όσο και σε μηχανικές εφαρμογές (εκτροπή ενός ποταμού), ωστόσο, στην αρχαιότητα δεν υπήρχε κανένα έργο του οποίου συγγραφέας να ήταν ο Θαλής.

Κοσμολογία

Στην κοσμολογία του Θαλή κυρίαρχο ρόλο παίζει το νερό. Σύμφωνα με το Θαλή:

Η Γη στηρίζεται (δηλαδή επιπλέει) στο νερό

Το νερό είναι η αρχή των πάντων

Το πώς ο Θαλής έφτασε σε αυτή τη θεωρία δεν είναι γνωστό. Ίσως να τον ώθησαν σ'; αυτή λόγοι απ'; το χώρο της κοσμολογίας ή της μετεωρολογίας, ή του ναυτικού πολιτισμού των ιωνικών πόλεων απ'; όπου και κατάγεται ή τέλος επιρροές από κοσμογονικούς μύθους της Εγγύς Ανατολής.

Το ότι η γη στηρίζεται στο νερό οπωσδήποτε θυμίζει την αντίληψη που συναντάμε στον Όμηρο και στον Ησίοδο, ότι δηλαδή ένας ποταμός, ο Ωκεανός, περιβρέχει τη Γη και είναι η πηγή όλων των νερών. Η ιδέα ωστόσο ότι η Γη επιπλέει στο νερό είναι περισσότερο συγκρίσιμη με αντίστοιχες ιδέες της αιγυπτιακής και Βαβυλωνιακής μυθολογίας. Για ποιο λόγο ο Θαλής υποστήριξε κάτι τέτοιο δεν είναι γνωστό. Πιθανόν στην κίνηση του νερού να ήθελε να αποδώσει την αιτία των σεισμών.

Άγνωστο παραμένει και το τι ακριβώς εννοούσε ο Θαλής όταν έλεγε ότι το νερό είναι «αρχή των πάντων», μπορούμε ωστόσο να εικάσουμε ότι πιθανόν απαντούσε σε μια σειρά ερωτημάτων όπως:

«από τι έγινε ο κόσμος»_____«όλα προήλθαν απ'; το νερό» ή

«από τι αποτελείται ο κόσμος»_____«όλα τα πράγματα αποτελούνται από το νερό» ή και στα δύο, ότι δηλαδή το νερό εκτός από κοσμογονική αρχή είναι και το βασικό συστατικό όλων των πραγμάτων.

Το σημαντικό είναι ότι το νερό παύει να είναι θεός και αναγνωρίζεται μόνο ως φυσικό σώμα.

Η προβληματική του για τον κόσμο δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ούτε προφιλοσοφική ούτε μη ορθολογική. Σημασία ωστόσο έχει ότι ο Θαλής μπόρεσε να αναγάγει τα πολλαπλά φαινόμενα του κόσμου σε μια απρόσωπη, μοναδική και ενιαία αρχή. Το γεγονός αυτό μας επιτρέπει - παρά τις διατυπωθείσες κατά καιρούς ενστάσεις - να μην αρνούμαστε στο Θαλή τον χαρακτηρισμό του φιλοσόφου, του πρώτου μάλιστα φυσικού εκείνου που προετοίμασε τον δρόμο για τις μεγαλειώδεις κοσμολογικές συλλήψεις που ακολούθησαν.

Θεολογία

Ο Θαλής διαπιστώνοντας ότι μερικά είδη πέτρας, όπως ο μαγνήτης, μπορούν να έχουν περιορισμένη ικανότητα κίνησης, σκέφτηκε ότι έχουν ψυχή, καθώς η ψυχή εκείνη την εποχή πηγή της ζωής και της κίνησης και κατέληξε ότι «ο κόσμος είναι γεμάτος από θεούς» εννοώντας μ'; αυτό ότι ολόκληρος ο κόσμος είναι, κατά κάποιον τρόπο, ζωντανός και έμψυχος, γεγονός που πιστοποιεί η κίνηση, η οποία είναι και απόδειξη ζωής. Η ουσία της αντίληψης του Θαλή ήταν ότι η ψυχή ή η ζωή καλύπτει ένα φάσμα πολύ μεγαλύτερο απ'; όσο φαίνεται. Η άποψη ότι η ύλη έχει ζωή έχει συχνά αποκληθεί με το νεώτερο όρο «υλοζωϊσμός». Σύμφωνα με αυτόν δομικό υλικό του κόσμου θεωρείται το φυσικό στοιχείο, ως αδιάσπαστη ενότητα ύλης και ενέργειας.

Γεωμετρία

Η παράδοση κατατάσσει το Θαλή μεταξύ των «επτά σοφών» και τον σκιαγραφεί ως άνθρωπο με πλατιές γνώσεις και μεγάλη επινοητικότητα σε διάφορους τομείς, όπως στη γεωμετρία, στην αστρονομία στη μηχανική κ.α. Ωστόσο είναι δύσκολο να εξακριβώσουμε ποια είναι ακριβώς η συμβολή του Θαλή στην ιστορία των μαθηματικών. Σύμφωνα με την παράδοση διάφορες μαθηματικές προτάσεις όπως ότι «η διάμετρος διαιρεί τον κύκλο σε δύο ίσα μέρη» ή ότι «οι παρά τη βάση γωνίες ενός ισοσκελούς τριγώνου είναι ίσες» αποδίδονται στον Θαλή. Η ιστορική κριτική, ωστόσο, είναι επιφυλακτική σε ό,τι αφορά την ορθότητα των πληροφοριών που μας έχει κληροδοτηθεί καθώς στην Αρχαιότητα δεν υπήρχε κανένα έργο του οποίου ο συγγραφέας να ήταν ο Θαλής. Ούτε ο Ηρόδοτος, ούτε ο Πλάτωνας, ούτε ο Αριστοτέλης, ούτε ο μαθητής του Εύδημος, ούτε φυσικά ο Πρόκλος είχαν στα χέρια τους κάποιο γραπτό κείμενο του Θαλή. Υπό αυτές τις συνθήκες, πρέπει να είμαστε πολύ επιφυλακτικοί απέναντι σε αυτά που μας έχουν παραδοθεί.

Επίσης δεν μπορεί να γίνεται λόγος για αληθινές αποδείξεις των παραπάνω προτάσεων από το Θαλή. Την εποχή εκείνη έλειπαν τόσο το λογικό υπόβαθρο όσο και η αξιωματική συγκρότηση που κάνουν δυνατή μια μαθηματική απόδειξη. Αλλά και πέρα από αυτό, η δομή των πρώιμων μαθηματικών της εποχής του Θαλή δεν θα μπορούσε να είναι τόσο αυστηρά λογική ώστε να επιζητείται η απόδειξη πραγμάτων τόσο προφανών όπως για παράδειγμα η ισότητα των δύο μερών στα οποία χωρίζει η διάμετρος τον κύκλο. Η συμβολή, λοιπόν, του Θαλή δεν πρέπει να αναζητηθεί στην απόδειξη αυτών των προτάσεων αλλά στο ότι τα θέματα που μελέτησε ήταν η ομοιότητα μερικών απλών σχημάτων με ίσες γωνίες, οι συνθήκες κάτω από τις οποίες μια ομοιότητα μετατρέπεται σε ισότητα και οι ιδιότητες μερικών συμμετρικών σχημάτων.

Η σημαντικότερη, όμως, συμβολή του Θαλή και γενικότερα των Ιώνων γεωμετρών του 6^ου αιώνα π.Χ. είναι ότι για πρώτη φορά εισήγαγαν ένα νέο ρόλο στο γεωμετρικό σχήμα, ένα ρόλο που δεν είχε στο παρελθόν. Αν και στους αιγυπτιακούς παπύρους και στις βαβυλωνιακές πινακίδες συναντάμε συχνά χαραγμένα γεωμετρικά σχήματα ο ρόλος τους μέχρι τότε ήταν τελείως επουσιώδης, καθώς τα γεωμετρικά σχήματα χρησίμευαν απλώς για να σημειωθούν σε αυτά οι αριθμητικές τιμές των δεδομένων του εκάστοτε προβλήματος (μήκος, ποσότητα κλπ). Με τους Ίωνες φαίνεται ότι το σχήμα γίνεται για πρώτη φορά στην ιστορία, αντικείμενο μελέτης και μαθηματικού στοχασμού. Η χάραξη του σχήματος, ή η θεώρηση του και ο στοχασμός με σκοπό την απόκτηση της γνώσης, η παρατήρηση των βασικών ιδιοτήτων του και στη συνέχεια η δικαιολόγηση του ισχυρισμού (σε ό,τι αφορά τις ιδιότητες) προς τον «άλλο», τον συνομιλητή, αποτελούν ουσιαστικά χαρακτηριστικά του νέου ρόλου του σχήματος, ο οποίος έμελλε να αποτελέσει κρίσιμο παράγοντα για να γνωρίσει η γεωμετρία, στους δύο αιώνες που επακολούθησαν, αυτή την τόσο εντυπωσιακή ανάπτυξη, που κορυφώθηκε με τη συγγραφή των Στοιχείων από τον Ευκλείδη, γύρω στο 300 π.Χ. Και αυτή είναι, ίσως η σημαντικότερη συνεισφορά του Θαλή και των Ιώνων στην ιστορία των μαθημάτικών

Έπ' ονόματι του Θαλού φέρονται τα κάτωθι αποφθέγματα:

Πρεσβύτατον των όντων θεός· άγέννητον γάρ.
(Αρχαιότατο κατά τήν ήλικίαν έκ των όντων είναι ό θεός, διότι είναι κάτι τό όποιον δέν Έχει γέννηση).

Κάλλιστον κόσμος ποίημα γαρ θεού.. (Τό ωραιότερο πράγμα είναι
ο κόσμος, διότι είναι δημιούργημα του θεού).

Μέγιστον τόπος άπαντα γαρ χωρεί.
(Τό μέγιστον πράγμα είναι ό τόπος, διότι χωρεί τά πάντα).

Τάχιστον νούς, δια παντός γάρ τρέχει.
(Τάχιστος είναι ό νούς, διότι διά της διαδρομής του διατρέχει τό σύμπαν).

Ίσχυρότατον ανάγκη, κρατεί γάρ πάντα.
(Ίσχυρότατον είναι ή ανάγ­κη, διότι υπερισχύει όλων).

Σοφώτατον χρόνος, ανευρίσκει γάρ πάντα.
(Σοφώτατον είναι ό χρό­νος, διότι ανακαλύπτει τά πάντα).

Ουδέν, έφη, τόν θάνατον διαφέρειν του ζην. «Σύ ούν — έφη τις — διά τί ούκ αποθνήσκεις;» «Οτι — έφη — ουδέν διαφέρει».
(Ούδεμίαν, είπε, έχει διαφοράν ό θάνατος από τήν ζωήν. «Σύ λοιπόν,
— του είπε κάποιος — διατί δέν αποθνήσκεις;». «Διότι — άπεκρίθη
— δέν υπάρχει καμμία διαφορά»).

Προς τόν πυθόμενον τί πρότερον γεγόνοι, νύξ ή ήμερα, «ή νύξ — έφη,— μιά ήμερα πρότερον».
(Προς εκείνον, όστις τόν ηρώτησε: «Ποίον έχει υπάρξει προγενεστέρως από τό άλλο, ή νύξ ή η ήμερα;», «ή νύκτα, — είπε — κατά μίαν ήμέραν»).

Ήρώτησέ τις αυτόν εί λήθοι θεούς άνθρωπος άδικων «άλλ' ουδέ διανοούμενος», έφη.
(Κάποιος τόν ρώτησε, εάν ό άνθρωπος, διαπράττων αδικίας, διαφεύγη τήν προσοχήν των θεών. Αυτός δέ άπε­κρίθη ότι, ουδέ όταν σκέπτεται διαφεύγει τήν προσοχήν τών θεών)».

Προς τόν μοιχόν έρόμενον, εί όμόσειε μή μεμοιχευκέναι, «ού χεί­ρον,— έφη—της μοιχείας έπιορκία»
(Προς τόν μοιχόν, όστις τόν ηρώτησεν, έάν έπρεπε νά διαβεδαιώση δι' όρκου ότι δέν είχε δια­πράξει μοιχείαν, απήντησε: «Δέν είναι χειρότερα από τήν μοιχείαν ή έπιορκία»).

Ερωτηθείς τί δύσκόλον, έφη «τό εαυτόν γνώναι» τί δέ ευκολον «τω άλλω ύποθέσθαι» τί ήδιστον, «τό έπιτυγχάνειν» τί τό θείον, «τώ μήτε αρχήν έχον μήτε τελευτήν» τί δέ καινόν είη τεθεαμένος, έφη: «γέροντα τύραννον».
(Ερωτηθείς τί είναι δύσκολον, άπεκρί­θη: «Τό νά γνωρίσης τόν εαυτόν σου». Ερωτηθείς δέ τί είναι εύκολον, άπεκρίθη: «Νά δώσης συμβουλάς είς άλλον». Τί είναι εύχαριστότατον; Τό νά έχη κανείς επιτυχίας». Τί είναι τό θείον; «Εκείνο τό όποιον δέν έχει ούτε αρχήν ούτε τέλος». Ερωτηθείς δέ τί πράγμα πρωτοφανές (δηλαδή σπανιώτατον) έχει ίδει, άπε­κρίθη: «Γέροντα τύραννον» [δηλαδή οι τύραννοι δέν ζουν διά νά φθάσουν είς γήρας).

Πώς άν τις άτυχίαν ράστα φέροι, «εί τους εχθρούς χείρον πράσσοντας βλέποι».
(Πώς κανείς θά ήδύνατο νά ύποφέρη κατά τόν εύκολώτερον τρόπον τά άτυχύματα; άπεκρίθη: «Έάν βλέπη τους εχ­θρούς του νά είναι είς δυστυχεστέραν κατάστασιν»).

Πώς άν άριστα και δικαιότατα διώσαιμεν, «έάν & τοις άλλοις έπιτιμώμεν, αυτοί μή δρώμεν».. (Πώς θά ήτο δυνατόν νά ζήσωμεν κατά τρόπον άριστον και δικαιότατον; «Οταν δέν πράττωμεν οί ίδιοι εκείνα, διά τά όποια άποδοκιμάζομεν τους άλλους»).

Τίς ευδαίμων, «ο τό μέν σώμα υγιής, τήν δέ ψυχήν εύπορος, τήν δέ φύσιν ευπαίδευτος» (Ποίος είναι ευδαίμων; (Εκείνος, όστις είναι κατά τό σώμα υγιής, κατά τό πνεύμα εφευρετικός, και ως προς τήν φυσικήν του κατάστασιν επιδεκτικός παιδείας»),

«Φίλων παρόντων και απόντων μεμνησθαί», φησί.
(Λέγει ό Θαλής: «Νά ενθυμείται κανείς τους φίλους του και όταν είναι παρόντες και Όταν είναι απόντες»).

Μή τήν όψιν καλλωπίζεσθαι, άλλα τοις έπιτηδεύμασιν είναι καλόν.
(Δέν πρέπει νά καλλωπίζη κανείς τήν έξωτερικήν του έμφάνισιν, άλλα νά είναι ωραίος ως προς τους συστηματικούς τρόπους της ζωής του).

Μή πλούτει — φησί — κακώς, μηδέ διαδαλλέτω σέ λόγος προς τους πίστεως κεκοινωνηκότας.
(Νά μή αποκτάς πλούτη — λέγει — μέ άσχημον τρόπον, και τά λόγια νά μή σέ κάμνουν, ώστε νά έρχε­σαι είς έχθραν μέ ανθρώπους, προς τους οποίους έχεις συνάψει δεσμούς εμπιστοσύνης).

Ους άν εράνους είσενέγκης — φησί — τοις γονεύσιν, τους αυτούς προσδέχου και παρά των τέκνων.
(Οποίου είδους περιποιήσεις ήθελες προσφέρει είς τους γονείς σου— λέγει — αναλόγου είδους περιποι­ήσεις νά περιμένης καί από τά τέκνα σου).

Τόν Νείλον, είπε, πληθύειν άνακοπτομένων τών ρευμάτων υπό των ετησίων εναντίων όντων.
(Είπεν ότι ο Νείλος πλημμυρίζει, επει­δή τά ρεύματα του ανακόπτονται από τους ετησίας ανέμους

Read More

ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΔΙΑ ΣΕ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ

Μαρμάρινη κεφαλή σε υπερφυσικό μέγεθος αποτελούσε τμήμα ενός όρθιου ή καθιστού αγάλματος και αναπαριστούσε τον ολύμπιο Δία. Η συμμετρία στην κόμμωση και τη γενειάδα, καθώς και τα χαρα­κτηριστικά του προσώπου, μεταδίδουν αίσθηση γαλήνης, όπως αρμόζει στην προσωπικότητα του πανίσχυρου αυτού θεού. Οι εγκοπές στο άνω μέρος της κεφαλής υποδηλώνουν την παρουσία καλύπτρας. Η κεφαλή, που είναι κατασκευασμένη από πεντελικό μάρμαρο και ανάγεται στην Ύστερη Κλασική περίοδο, έφερε ένθετο ορειχάλκινο στεφάνι και είχε φιλοτεχνηθεί ανεξάρτητα από τον κορμό του αγάλματος.
Οι αρχαιότερες σωζόμενες παραστάσεις του Δία προέρχονται από την αγγειογραφία. 0 Παυσανίας αναφέρει δύο ξόανα του θεού, ένα στην Ακρόπολη του Αργούς και ένα στο θησαυρό των Μεγαρέων στην Ολυμπία. Το πρώτο ανήκε στον Δία Τρίοπα (δηλαδή, με τρία μάτια -επόπτης του Ουρανού, της Γης και της θάλασσας), και το δεύτερο ήταν ξύλινο και επενδυμένο με χρυσό. 0 Ζευς είχε συνήθως την εμφάνιση ώριμου γενειοφόρου άνδρα και απεικονιζόταν τη στιγμή που ετοιμα­ζόταν να ρίξει κεραυνό ή καθισμένος σε θρόνο.
Στην Κρήτη, κατ' εξαίρεση, είχε συνήθως τη μορφή ενός αγένειου νεαρού Μινωίτη. 0 Φει­δίας, με το χρυσελεφάντινο άγαλμα στο ναό της Ολυμπίας, παρέδωσε στις επόμενες γενεές καλλιτεχνών το ιδανικό πρότυπο για τον πατέρα των ολύμπιων θεών. αντλώντας έμπνευση από τον ομηρικό Δία. όπως περιγράφεται στην Ιλιάδα.

Read More

ΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕ! Ε ΜΠΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΙ!

ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΟΠΩΣ Η ΜΙΚΡΗ ΕΛΛΑΔΑ (ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ) ΕΧΕΙ ΚΡΥΜΜΕΝΟΥΣ ΘΗΣΑΥΡΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΛΟΙ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ(ΕΤΣΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ)ΤΟΤΕ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΤΕΙ ΕΚΤΟΣ ΒΕΒΑΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΕΙ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ ! ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΤΑ ΧΑΡΙΣΟΥΝ ΕΛΕΩ ΚΑΠΟΙΑΣ ΚΡΙΣΗΣ ΕΝΟΣ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ Η ΝΑ ΤΟΥ ΤΑ ΠΟΥΛΗΣΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ. ΟΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ.
ΤΟ ΘΕΜΑ ΜΑΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΜΕ ΓΝΩΜΟΝΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ, ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΤΗΣ,ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΗΣ,ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ.
ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΩΣΑΝΕ ΓΙΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΟΛΟΙ ΝΑ ΔΕΧΤΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΑΠΛΑ ΤΑ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ
Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΛΑ ΣΕ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ ΠΛΕΟΝ ΟΛΟΣ Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΔΟΥΛΕΥΤΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΕΡΜΑΙΟ ΣΤΙΣ ΟΡΕΞΕΙΣ ΟΛΟΩΝ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ (ΦΙΛΩΝ) ΚΑΙ (ΕΤΑΙΡΩΝ) ΜΑΣ.
ΚΥΡΙΕ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΕΙΣΑΣΤΕ Ο ΜΟΝΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΤΕ ΚΑΘΑΡΕΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ
ΔΩΣΤΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙ ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΑΛΛΟΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΞΕΡΙΖΩΣΟΥΝ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΠΛΟΥΤΟ
ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΧΑΡΙΣΕΤΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΝ

Χρυσός: Μπορεί να αποφέρει κρατικά έσοδα ύψους 500 εκατ. ευρώ ετησίως και να εξασφαλίσει πάνω από 7.000 θέσεις εργασίας.
Γεωθερμικά πεδία: Αν αξιοποιούνταν η ενέργεια που θα προέκυπτε, θα ισοδυναμούσε με 160.000 τόνους πετρελαίου ετησίως.
Πετρέλαιο: Ένα δισ. βαρέλια είναι τα πιθανά απολήψιμα αποθέματα αργού στο Βορειοανατολικό Αιγαίο.
Ουράνιο: 10.000 τόνοι στο... υπέδαφος της Βόρειας Ελλάδας.

Να γιατί "διεκδικούν" οι Αλβανοί εθνικιστές την Ήπειρο, οι Σκοπιανοί τη Μακεδονία, οι Τούρκοι τη Θράκη και το Αιγαίο! (γιατί από πίσω τους βρίσκονται οι Αμερικάνοι που θέλουν να λεηλατήσουν και να ληστέψουν τον εθνικό μας πλούτο)

Τον Φεβρουάριο του 1998 έφτασε στην δημοσιότητα έρευνα που αφορούσε την μεγαλύτερη συγκέντρωση ραδονίου στον Ελληνικό χώρο και συγκεκριμένα στο χωριό Νεράιδα Θεσπρωτίας. Η μέτρηση ήταν 9550 μπεκερέλ ανά τετραγωνικό μέτρο και με όριο επιφυλακής τα 150!

Παρόμοιες υψηλές μετρήσεις είχαμε και στις περιοχές Σερρών, Θεσσαλονίκης, Μύκονου, Καβάλας, Ικαρίας, Λέσβου, Φθιώτιδα, Λουτράκι, Νιγρίτα, Σουρωτή (1), κλπ. Το ραδόνιο είναι φυσικό ραδιενεργό στοιχείο και για όσους γνωρίζουν, αποτελεί ένδειξη για την ύπαρξη στο υπέδαφος των άνω τουλάχιστον περιοχών ΟΥΡΑΝΙΟΥ. Στο όρος Παγγαίο στην Καβάλα επίσης υπάρχει ήδη έντονο ενδιαφέρον από ξένο επενδυτή για την εξόρυξη των τεράστιων κοιτασμάτων χρυσού. Στην Ολυμπιάδα Χαλκιδικής ήδη έχει ξεκινήσει η εκμετάλλευση του εκεί υπεδάφους από την TVX Gold του (γνωστού ανθέλληνα χρηματοδότη της σκοπιανής προπαγάνδας) George Soros, η οποία περιέχει αρκετό χρυσό, αλλά και ουράνιο!!!.

Μία απόρρητη έκθεση που ήρθε στο φως με δημοσίευμα της εφημερίδας "Επενδυτής" στις 23/2/96, αναφέρει για τα αποτελέσματα των μετρήσεων του ΙΓΜΕ (Ίδρυμα Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών). Γύρω στο ποσό των 100 τρισεκατομμυρίων δραχμών εκτιμάται η αξία των κοιτασμάτων ουρανίου και άλλων σπανίων μετάλλων για δορυφόρους και πυραύλους.

Το κείμενο της έρευνας υπογράφεται από επτά διακεκριμένους Έλληνες επιστήμονες και κάνει λόγο για κοίτασμα ουρανίου που περιέχει 300 εκατομμύρια τόνους με συμπύκνωμα ουρανίου 16%, καθώς και σπάνια άλλα ορυκτά όπως ρουτίλιο, λουτέσιο και λανθάνιο, που έχουν εξαιρετικά ειδικές χρήσεις στην κατασκευή πυραυλικών συστημάτων. Αναφέρεται ΜΟΝΟΝ για την περιοχή του όρους Σύμβολο του νομού Καβάλας. Αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα ουρανίου ΔΙΕΘΝΩΣ. Η αξία του εμπλουτισμένου ουρανίου 235 στην διεθνή αγορά (1998) είναι 20.000 δολάρια το γραμμάÏ! �ιο !.

O κοσμήτορας της πολυτεχνικής σχολής και πρόεδρος του τμήματος χημικών μηχανικών Βασίλειος Παπαγεωργίου, πραγματοποίησε διάλεξη με θέμα "Η Βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα",η οποία είχε να κάνει με τα αποτελέσματα και της δικής του έρευνας 30 ετών. Εντυπωσιακό ήταν το ότι σε όλα τα σημεία η έρευνά αυτή συμφώνησε με τα αποτελέσματα παλαιοτέρας αντίστοιχης έρευνας της δεκαετίας του 1940 που τυχαία είχε φτάσει στα χέρια του. Ο εν λόγω καθηγητής αναρωτιέται πως είναι δυνατόν η Ελλάδα να μην έχει αυτή τη στιγμή ήδη στημένη βαριά βιομηχανία την στι! γμή που διαθέτει όχι μόνον ΟΛΕΣ τις απαραίτητες πρώτες ύλες (στρατηγικά ορυκτά) και μάλιστα σε αφθονία, αλλά και για ορισμένα από αυτά, είναι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ παραγωγός χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και συγκεκριμένα:

Λιγνίτης: Ως ορυκτό για την παραγωγή ενέργειας από την καύση του με λιγοστή μόλυνση του περιβάλλοντος. Η Ελλάδα διαθέτει τόσο πολύ λιγνίτη, που εάν τον εκμεταλλευόταν από νωρίς, θα είχε γλιτώσει πολλά δισεκατομμύρια από την εισαγωγή πετρελαίου.

Αλουμίνιο: Εδώ και μερικά χρόνια η Γαλλία ελάττωσε την παραγωγή της σε αλουμίνιο και η Ελλάδα πλέον είναι πρώτη στην Ευρώπη σε παραγωγή του αλουμινίου, με χιλιάδες εφαρμογές.

Βωξίτης: Η Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη βωξιτοπαραγωγός χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο βωξίτης χρησιμοποιείται και στην κατασκευή αεροσκαφών, ηλεκτρικών συσκευών, μεταλλικών κατασκευών και αλλού.

Μαγγάνιο: Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση που περιέχει στο υπέδαφός της κοιτάσματα μαγγανίου. Τα κυριότερα κοιτάσματα έχουν εντοπισθεί στο νομό Δράμας.

Νικέλιο: Και για αυτό το στρατηγικό ορυκτό όπως ανέφερε ο κύριος Παπαγεωργίου, η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως με σημαντικά κοιτάσματα νικελίου στο υπέδαφός της. Υπάρχει ένα συγκρότημα παραγωγής νικελίου, του μεγαλυτέρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά εξάγεται στο εξωτερικό όπως και όλα σχεδόν τα υπόλοιπα όσα εξορύσσονται.

Σμηκτίτες: Η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα στον κόσμο μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες στην εξόρυξη σμηκτιτών, οι οποίοι έχουν μεγάλο εύρος εφαρμογών, όπως η διάθεση αποβλήτων, τα φάρμακα, τα καλλυντικά και άλλα.

Μαγνήσιο: Ο μαγνησίτης που εξάγει η χώρα μας, καλύπτει το 46% της συνολικής παραγωγής της Δυτικής Ευρώπης.

Χρωμίτης: Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που περιέχει στο υπέδαφός της σημαντικά εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα χρωμίτη. Τα σημαντικότερα κοιτάσματα βρίσκονται στο Μπούρινο Κοζάνης και χρησιμοποιούνται κυρίως για την παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα.

Ουράνιο: Όπως ανέφερα ήδη, τα ουρανιούχα μεταλλεύματα έχουν εντοπισθεί στην Κεντρική Μακεδονία και στην Θράκη. Το τεύχος της 28ης Απριλίου 1999 της εφημερίδας "Αθηναϊκή" είχε ως τίτλο "Θησαυροφυλάκιο η Βόρεια Ελλάδα" και αναφερόταν σε αυτό ακριβώς το θέμα. Η Θράκη λοιπόν είναι ένας στρατηγικός κόμβος, διότι εκτός των πλουσίων κοιτασμάτων ουρανίου, χρυσού και πετρελαίου, επιπλέον από εκεί πρόκειται να περάσει στο μέλλον και ο αγωγός φυσικού αερίου και πετρελαίου "Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης" Αγωγός μεταφοράς καυσίμων από Κασπία προς τη δύσ! η.

ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ: Υπάρχει άφθονο στο Αιγαίο. Στην ίδια διάλεξη για τα στρατηγικά ορυκτά του κυρίου Παπαγεωργίου έγινε εκτενής λόγος για τα πετρέλαια στο Αιγαίο. Καμία κυβέρνηση δεν είχε μέχρι τώρα το θάρρος να παραδεχθεί την ύπαρξη πλουσιοτάτων κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο και ότι το παιχνίδι με την Τουρκία στην ουσία εκεί παίζεται. Υπάρχουν εδάφια του αρχαίου ιστορικού Ηροδότου που κάνει λόγο για την "εύφλεκτη πίσσα". Είναι ακόμη γεγονός γνωστό ότι οι Γερμανοί επί κατοχής είχαν ήδη χαρτογραφήσει όλη την Ελλάδα, αφού άμεσα τους ενδιέφεÏ! �αν και τότε οι όποιες πηγές ενέργειας για την στρατιωτική τους μηχανή. Με την πτώση του Χίτλερ, οι σχετικοί χάρτες και πληροφορίες έφτασαν και στα χέρια των Αμερικανών της εποχής. Τα τελευταία χρόνια και με την βοήθεια ειδικών δορυφορικών φωτογραφήσεων είναι γεγονός ότι ήδη υπάρχουν ασφαλή στοιχεία για την ύπαρξη πλουσίων πετρελαϊκών κοιτασμάτων στο Αιγαίο. Ο πρώην πρεσβευτής της Αμερικής στην Ελλάδα Nicholas Burns σε ζωντανή εκπομπή στο κανάλι MEGA είχε κι αυτός επισήμως παραδεχθεί ότι υπάρχει όντως πετρέλαιο στο Αιγαίο και ότι αυτό ουσιαστικά δημιουργεί την ένταση μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Σύμφωνα με αποτελέσματα ερευνών που στηρίχτηκαν σε δορυφορικούς χάρτες είναι πλέον γεγονός αναμφισβήτητο ότι: Τα πλουσιότερα κοιτάσματα πετρελαίου στον Ελληνικό χώρο υπάρχουν ανατολικά της νήσου Θάσου, στον Θερμαϊκό Κόλπο, στην περιοχή των Δωδεκανήσων και συγκεκριμένα στην περιοχή κοντά στα Ίμια, στην Ζάκυνθο και στην Φλώρινα. Επίσημη δήλωση του καθηγητή πυρηνικής φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κυρίου Παπαστεφάνου, αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής: "Από παλιά διέβλεπα ότι, όπως και στην υπόθεση των κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο, έτσι και στην υπόθεση του ουρανίου, ίσως να μην δόθηκαν ποτέ στις ελληνικές κυβερνήσεις τα πλήρη αποτελέσματα των γεωλογικών ερευνών που έκαναν στην Δράμα και τη Θράκη οι Αμερικανοί ερευνητές..."

Ένα εύλογο ερώτημα είναι το γιατί η Ελλάδα να έχει πετρέλαιο και σημαντικά ορυκτά σε τέτοιες ποσότητες. Σε αυτό απαντούν οι γεωλόγοι λέγοντας τα εξής.

Όσον αφορά το πετρέλαιο είναι γνωστό στους γεωλόγους ότι ολόκληρο σχεδόν το σημερινό Αιγαίο Πέλαγος ήταν κάποτε μία απέραντη πεδιάδα με πλούσια βλάστηση η οποία στην πορεία κατεποντίσθη για να δημιουργήσει μετά από χιλιάδες χρόνια το σημερινό Αιγαίο Πέλαγος. Οι υδρογονάνθρακες των δασών έγιναν πετρέλαιο. Όσον αφορά τα σπάνια μέταλλα, εξηγείται εύκολα κι αυτό την στιγμή που ως γνωστόν καθώς η τεκτονική πλάκα της Αφρικής υποχωρεί κάτω από αυτήν της Ευρώπης, δημιουργεί μεταξύ άλλων και κατάλληλες προϋποθέσεις δημιουργίας τέτοιου είδο! υς μεταλλευμάτων.

Υπάρχουν βάσιμες υποψίες και για άλλα "περίεργα" και πανάκριβα συστατικά στο υπέδαφός μας, όπως το ΟΣΜΙΟ, ο κόκκινος υδράργυρο κ.ά. για τα οποία η έρευνα συνεχίζεται. Κλείνοντας το θέμα των πετρελαίων στο Αιγαίο, παραθέτω τον καταμερισμό των χώρων ευθύνης των πετρελαϊκών καρτέλ ανά την Ελλάδα, όπως έχουν συμφωνηθεί από το 1975:

α') Ανατολικά της Θάσου (OXYDENTAL, του τεξανού Α. Χάμμερ),

β') Κρητικό Πέλαγος, μεταξύ Κάσου και Κρήτης (CHEVRON, συμφερόντων Ροκφέλλερ),

γ') Κατάκωλλο Ζακύνθου (ESSO, επίσης του Ροκφέλλερ),

δ') Επανομή - Σιθωνία - Θερμαϊκός (αμερικανική TEXACO και αγγλοολλανδική SHELL).

Read More

ΕΝΑ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΒΙΝΤΕΟ!!!

ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΕΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΒΙΝΤΕΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ


Είμαστε Όλοι Συνδεδεμένοι

Read More

ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΩΝ ΚΟΡΟΪΔΩΝ

Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει συσσωρευμένος τεράστιος πλούτος κι εμείς πρέπει πάλι να πληρώσουμε για χρέη που ποτέ δεν δημιουργήσαμε. Τα ταμεία είναι άδεια αλλά και οι τσέπες μας επίσης. Ποιοι έχουν τέλος πάντων τα λεφτά; Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα :

Τα τελευταία 12 χρόνια το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 60%. Αφού το δικό μας – των εργαζομένων – εισόδημα δεν αυξήθηκε καθόλου, ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΟΛΟΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ;

30.000 ελληνικές οικογένειες διαθέτουν στα τμήματα private banking των τραπεζών περίπου 50 δις € ενώ άλλα 40 δις έχουν καταθέσει έλληνες πολίτες στο εξωτερικό. Μάλλον δημόσιοι υπάλληλοι θα ‘ναι.

Μόνο οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο εταιρείες είχαν κέρδη: 11,8 δις € το 2009, 10 δις το 2008 και 11,3 δις το 2007. Η Εθνική Τράπεζα την τελευταία πενταετία είχε κέρδη 6,3 δις €. Το 2009 η ΔΕΗ πραγματοποίησε κέρδη 1,1 δις ενώ προέβλεπε ο προϋπολογισμός της 531 εκατ. €.

Ελληνικές επιχειρήσεις (υπολογίζονται 4.000) έχουν επενδύσει σχεδόν 20 δις € στο εξωτερικό, από τα οποία τα 16 δις στα Βαλκάνια.

Την τετραετία 2004 – 2008 χαρίστηκαν πάνω από 9 δις € σε περίπου 50.000 επιχειρήσεις ( τα 5,1 δις από τη μείωση του συντελεστή φορολόγησης των κερδών από 35% σε 25% και 3,5 δις από τις δυο ρυθμίσεις περαίωσης ανέλεγκτων χρήσεων.)

Υπάρχουν 10.000 υπεράκτιες (offshore) εταιρείες ελληνικών συμφερόντων που διακινούν γύρω στα 500 δις € και το δημόσιο χάνει ετησίως από φόρους 6 δις.

Κάθε χρόνο οι καταναλωτές πληρώνουν και οι επιχειρήσεις εισπράττουν αλλά δεν αποδίδουν περί τα 6 με 6,5 δις € από ΦΠΑ.

Η εισφοροδιαφυγή φτάνει τα 8 δις € ετησίως.

Πάνω από 5.000 επιχειρήσεις οφείλουν 31 δις € στο δημόσιο.

Οι έλληνες εφοπλιστές αγόρασαν το 2009 -χρονιά κρίσης- 164 μεταχειρισμένα πλοία διαθέτοντας 3,16 δις $. Μικρό ποσό για τους εφοπλιστές. Ο ελληνικός εφοπλισμός ελέγχει σχεδόν το 20% του παγκόσμιου στόλου και το 40,9% της κοινοτικής ναυτιλίας. Αν και αποτελεί παγκόσμια δύναμη στηρίζεται σημαντικά από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Η Εθνική Τράπεζα τους έχει δανείσει 3,5 δις €, η Πειραιώς 2 δις € κι ακολουθούν οι υπόλοιπες. Με τις δικές μας, τις λαϊκές αποταμιεύσεις–καταθέσεις οι τράπεζες χρηματοδοτούν το «θαύμα» της ελληνικής ναυτιλίας.

Κι επειδή είμαστε παραδοσιακά ναυτική χώρα δεν θα μπορούσε να υστερούμε και σε κότερα, θαλαμηγούς κλπ. Ο Θοδ. και Γιάννα Αγγελοπούλου πούλησαν τη θαλαμηγό τους -που ήταν η καλύτερη στη χώρα- κι αγόρασαν ένα υπερσύγχρονο mega yacht μήκους 85,6 μέτρων κι αξίας 150 εκατομ. $. Ο εφοπλιστής Προκοπίου έχει παραγγείλει θαλαμηγό 106 μέτρων και αξίας πάνω από 100 εκατ.$. Ο Π. Δράγνης έχει κότερο 82 μέτρα. Έχει γραφτεί ότι η θαλαμηγός του Μελισσανίδη κοστίζει 65 εκ., του Κούστα 60 εκ., του Βαφειά το ίδιο κι ακολουθούν άλλοι με ακριβότερα κι άλλοι με φθηνότερα κότερα, όπως Κοπελούζος, Πατέρας, Τσάκος, Αλαφούζος, Δημ. Κωστόπουλος, Ρέστης, Βασιλάκης, Κοντομηνάς, Μαρινόπουλος κλπ. Ο Σπ. Λάτσης νοικιάζει την 117 μέτρων «Τurama», σε μη έχοντες κότερο επιχειρηματίες, αντί 90.000 € τη μέρα !

Μη νομίσετε ότι υστερούμε και στον αέρα. Διακόσια είκοσι ιδιωτικά αεροπλάνα είναι καταγεγραμμένα στα ελληνικά νηολόγια (χώρια όσα είναι σε νηολόγια του εξωτερικού ). Η Μαρ. Λάτση έχει 3 ιδιωτικά τζετ (Boeing 757, Boeing 737 και Gulfstream IV), o Βγενόπουλος 2 (Cesna και Falcon 900), o M.Κυριακού ένα και καλό αξίας 50 εκ., ο Ρέστης ένα των 47 εκ., ο Κόκκαλης, ο Μελισσανίδης, ο Τσακίρης, ο Μαρινάκης, ο Θοδ. κι η Γ. Αγγελοπούλου και πολλοί άλλοι. Τα έξοδα συντήρησης ενός τέτοιου αεροσκάφους φτάνουν το χρόνο 1 με 1,5 εκατ. € !

Ο Λ. Λαυρεντιάδης ξόδεψε το Δεκέμβρη 70 εκ. € κι αγόρασε το 31,3% της Proton Bank αφού πρωτύτερα είχε δώσει 36 εκ. για το 50% του γηπέδου Καραϊσκάκη και άλλα 86 εκ. για να επαναγοράσει τη «Νεοχημική», από την πολυεθνική Carlyle. Έδωσε και κάτι «ψιλά» για ν’ αποκτήσει μερτικό σε κάποια από τα μεγαλύτερα ΜΜΕ της χώρας (13,53% στον Πήγασο, που ελέγχει ΜEGA και Έθνος, 9,62% στην Ελευθεροτυπία, κι ελέγχει Flash 9.61, Espresso, City Press, Αthens News, Σφήνα, Ισοτιμία κλπ). Ο Β. Ρέστης αγόρασε το πιο αναγνωρίσιμο τουριστικό αξιοθέατο του Μαυροβουνίου, το νησάκι του Αγ. Στεφάνου, ξοδεύοντας 30 εκ. € και σχεδιάζει να επενδύσει 50 εκ. χτίζοντας βίλες σε αυτό.

Έρευνα του Hotels.com (καλοκαίρι 2009) έδειξε πως η ακριβότερη σουϊτα στον κόσμο νοικιάζεται 50.000$ και είναι του Grand Resort στο Λαγονήσι Αττικής!

Σύμφωνα με στοιχεία του ΕΟΤ, από το Μάρτη του 2005 ως τον Οκτώβρη του 2009, είχαν υπαχθεί στον αναπτυξιακό νόμο (Ν. 3290/04) 1790 επενδύσεις ξενοδόχων προϋπολογισμού 5,7 δις € και επιδοτήθηκαν με 2,5 δις €. Δηλαδή το 44% ήταν από δικά μας λεφτά. Τζάμπα επενδυτές μιας και τα υπόλοιπα είναι δανεικά από τις δικές μας καταθέσεις στις τράπεζες.

Πάνω που πήγαν να μας πείσουν πως «δεν υπάρχει σάλιο» και λίγο μετά την ανακοίνωση της επιτήρησης, πληροφορηθήκαμε ότι αγοράζουμε 6 γαλλικές φρεγάτες κόστους 2,5 δις €, για να υπερασπίζουν τα «εθνικά μας δίκαια» ανοιχτά της Σομαλίας και στον Περσικό κόλπο.

Δεν αναφέρομαι καθόλου στις μίζες και στα σκάνδαλα (Siemens, Βατοπαίδι, δομημένα ομόλογα, διαγραφή προστίμου 5,5 δις € της «Ακρόπολης» κλπ) γιατί είναι γνωστά. Άλλωστε έχει επιληφθεί κι η ελληνική …«δικαιοσύνη».

Ούτε στα 28 δις € που τέθηκαν στη διάθεση των τραπεζών και τώρα τα χρησιμοποιούν για να δανείσουν το κράτος σαν κοινοί τοκογλύφοι.

Μπορεί να ζούμε όλοι στην ίδια χώρα αλλά είμαστε δυο διαφορετικές χώρες, δυο διαφορετικοί και αντίθετοι κόσμοι. Δυο κόσμοι μέσα στην ίδια χώρα.

Από τη μια ο κόσμος μας: ανεργία, απολύσεις, τρομοκρατία κι εξευτελισμοί στους χώρους δουλειάς, ανασφάλιστη εργασία, μερική απασχόληση, προσωρινή απασχόληση, συντάξεις των 400€ , μισθοί των 700 €, σύνταξη στα 67, δάνεια και κάρτες, τα φροντιστήρια των παιδιών, η βενζίνη στα 1,4 €, ο 14^ος μισθός που κόβεται , η κατάργηση των συμβάσεων, ο φόβος κι η αγωνία για το αύριο.

Κι απ’ την άλλη ο κόσμος τους: τραπεζίτες, επενδυτές, golden boys, βιομήχανοι κι εφοπλιστές, πολυτελείς επαύλεις, ιδιωτικά τζετ, θαλαμηγοί, χειροποίητες Bentley και θηριώδη Hummer

Read More