ΕΛΛΑΔΑ

ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΟΙ ΤΑΦΟΙ ΤΗΣ ΡΩΞΑΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Δ;

Μπροστά σε μια μεγάλη αρχαιολογική ανακάλυψη πιθανόν να βρίσκονται τα συνεργεία της ΚΗ’ Εφορείας Κλασσικών Αρχαιοτήτων Σερρών..... Μετά από έρευνες ετών και αξιοποιώντας την ιστοριογραφία και τις προφορικές παραδόσεις της περιοχής, οι αρχαιολόγοι κατέληξαν σε μία «τούμπα» σε αγροτική περιοχή του Δήμου Αμφίπολης.

ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

Πολλοί φίλοι και φίλες μου έχουν ζητήσει να γράψω ένα αρθρο με "Οδηγίες Επιβίωσης",γιατί μπορεί σύντομα να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις που να οφείλονται σε διάφορους λόγους,όπως πτώχευση και στάση πληρωμών,περίεργα και πρωτόγνωρα γεωφυσικά φαινόμενα και εγώ δεν ξέρω τι άλλο.

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ 16/10/1912

Το έργο της απελευθέρωσης της Κατερίνης ανατέθηκε στην 7η Μεραρχία του Στρατού Θεσσαλονίκης, που είχε διοικητή το Συνταγματάρχη (ΠΒ) Κλεομένη Κλεομένους. Στις.. 15 Οκτωβρίου 1912 εκδόθηκε η Διαταγή των Επιχειρήσεων.

ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος είναι 8. Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Άρης, Δίας, Κρόνος, Ουρανός και Ποσειδώνας. Και έχουνε όλοι αρχαία ελληνικά ονόματα προς τιμήν των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων που θεμελίωσαν την αστρονομία. Ας γνωρίσουμε λοιπόν τα μυθικά πρόσωπα των οποίων τα ονόματα πήραν οι πλανήτες.

Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ

Αν καλούσαμε στις μέρες μας σ’ ένα γεύμα κάποιους αρχαίους Έλληνες όπως τον... Ηρόδοτο, τον Ηρακλή ή τον Αριστοφάνη..

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ


Το αυγό συμβολίζει τον τάφο του Χριστού που ήταν ερμητικά κλειστός...
- όπως το περίβλημα του αυγού -, αλλά έκρυβε μέσα του τη "Ζωή", αφού από αυτόν βγήκε ο Χριστός και αναστήθηκε!

Ένα από τα πιο διαδεδομένα έθιμα του Πάσχα είναι το βάψιμο των αυγών την Μεγάλη Πέμπτη.

Μπορεί τα τελευταία χρόνια το αυγά να βάφονται σε διάφορα χρώματα, όμως η παράδοση τα θέλει κόκκινα. Είναι γεγονός πως τα χρωματιστά αυγά τα συναντάμε στην αρχαιότητα, στη Ρώμη, στην Ελλάδα, στην Κίνα, στην Αίγυπτο, ως δώρα στις ανοιξιάτικες γιορτές μαζί με κουνέλια τα οποία είναι το σύμβολο της γονιμότητας.

Πώς ακριβώς όμως, καταλήγουμε στην επιλογή του κόκκινου χρώματος, δεν είναι ξεκάθαρο. Οι εξηγήσεις που υπάρχουν, είναι πολλές. Μία από τις πιο αποδεκτές είναι πως το κόκκινο συμβολίζει το αίμα και τη θυσία του Ιησού. Οι άλλες ερμηνείες, έχουν πρωταγωνίστριές τους, τρεις γυναίκες : Την Παναγία, τη Μαγδαληνή και μία δύσπιστη ανώνυμη γυναίκα.

Η Παναγία πίσω από το έθιμο των "κόκκινων αυγών"

Μία εξήγηση που δίνεται συχνά, λέει ότι η Παναγία πήρε ένα καλάθι αυγά και τα πρόσφερε στους φρουρούς Του Υιού της, ικετεύοντάς τους να του φέρονται καλά! Όταν τα δάκρυά της έπεσαν πάνω στα αυγά, αυτά βάφτηκαν κόκκινα!

Τα κόκκινα αυγά και η Μαγδαληνή

Μία άλλη ιστορία συνδέει το κόκκινο χρώμα με τη Μαρία Μαγδαληνή. Όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας ενημερώθηκε για την Ανάσταση του Χριστού, τη θεώρησε τόσο απίθανη "όσο και το να βαφτούν τα αυγά κόκκινα". Η Μαρία Μαγδαληνή τότε, χρωμάτισε μερικά αυγά κόκκινα και του τα πήγε για να του επιβεβαιώσει το γεγονός.

Η δύσπιστη γυναίκα

Μία παραλλαγή της παραπάνω ιστορίας, θέλει μία γυναίκα να μην πιστεύει την είδηση της Ανάστασης Του Ιησού και να λέει: "Όταν τα αυγά που κρατώ θα γίνουν κόκκινα, τότε θα αναστηθεί και ο Χριστός". Και τότε αυτά έγιναν κόκκινα"!

Το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών

Το έθιμο του τσουγκρίσματος των αυγών ξεκίνησε μάλλον στην Βόρεια Αγγλία ως παιχνίδι: Ο κάτοχος του πιο γερού αυγού, ήταν ο νικήτης! Κανονικά πάντως το πρώτο αυγό που βάφεται σε κάθε σπίτι ανήκει στην Παναγία και δεν πρέπει να το "τσουγκρίζουμε" .

Πολλές νοικοκυρές ακόμα και σήμερα το φυλάνε στο εικονοστάσι όλο το χρόνο μέχρι το επόμενο Πάσχα, αφού λένε πως δεν χαλάει όλη την χρονιά! Την Μεγάλη Πέμπτη του επόμενου έτους το φυτεύουν στα χωράφια τους για να είναι εύφορα, ή το κρεμάνε στα μαντριά των ζώων για να είναι γόνιμα.


Η ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ.........Η....ΟΙ ΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ


Ένα από τα κυρίαρχα δόγματα του Χριστιανισμού είναι εκείνο της «Ανάστασης του Ιησού». Από τους πιστούς θεωρείται ως η μεγαλύτερη απόδειξη για την θεϊκή φύση του Χριστού. Η ιστορική αλήθεια, όμως, είναι εντελώς διαφορετική. Από τα αρχαία κείμενα πληροφορούμαστε, ότι στο σύνολο τους οι αρχαίες θρησκείες πίστευαν σε θεούς που είχαν πεθάνει και στη συνέχεια αναστηθεί.
Ο Πλούταρχος, αναφέρει:

«Οι Φρύγες, επίσης, που πίστευαν ότι ο θεός κοιμάται τον χειμώνα, ενώ το καλοκαίρι είναι ξυπνητός, έκαναν βακχικές τελετές προς τιμήν του, τον χειμώνα τους κατευνασμούς και το καλοκαίρι τις ανεγέρσεις. Οι Παφλαγόνες, τέλος, ισχυρίζονται ότι τον χειμώνα είναι ο θεός δεμένος και φυλακισμένος, ενώ την άνοιξη κινείται και ελευθερώνεται»
(Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 378E).

Που οφειλόταν, άραγε αυτή η πανάρχαια πεποίθηση ότι ο θεός αναγεννιέται την Άνοιξη; Ο Πλούταρχος, το αποδίδει στην ίδια την φύση της εποχής:

«Η ίδια η εποχή υποβάλλει τη σκέψη πως η κατήφεια οφείλεται στην εξαφάνιση των καρπών, τους οποίους οι παλιοί δεν θεωρούσαν βέβαια θεούς, αλλά δώρα των θεών αναγκαία και μεγάλα για να μη ζούμε σαν τα άγρια θηρία. Την εποχή, λοιπόν, που έβλεπαν από τη μια τους καρπούς να εξαφανίζονται εντελώς από τα δέντρα και να λείπουν, ενώ, από την άλλη, οι ίδιοι τους φύτευαν με πολλή δυσκολία και μεγάλα προβλήματα ξύνοντας τη γη με τα χέρια και με τα χέρια καλύπτοντάς τους πάλι, βάζοντας τους εκεί, χωρίς να ξέρουν, αν θα εμφανιστούν ξανά, έκαναν πράγματα παρόμοια με εκείνα που κάνουν όσοι θάβουν τους νεκρούς και τους πενθούν. Έπειτα, όπως εμείς λέμε γι’ αυτόν που αγοράζει τα βιβλία του Πλάτωνα ότι αγοράζει Πλάτωνα και όποιον παρουσιάζει τα ποιήματα του Μενάνδρου ότι παίζει Μένανδρο, έτσι κι εκείνοι δεν δίσταζαν να ονομάσουν τα δώρα και τα έργα των θεών με τα ονόματα των θεών, τιμώντας τα, επειδή τους ήταν αναγκαία, και λατρεύοντάς τα.

Οι επόμενοι όμως, απαίδευτοι και αμαθείς, τα παραλάμβαναν, κατ’ αντιστροφή απέδιδαν τα παθήματα των καρπών στους θεούς και δεν αποκαλούσαν μόνον, αλλά και πίστευαν, την εμφάνιση και την εξαφάνιση των αναγκαίων καρπών ως γέννηση και θάνατο των θεών, γεμίζοντας έτσι το μυαλό τους με άτοπες, αυθαίρετες και συγκεχυμένες δοξασίες, μολονότι έβλεπαν καθαρά το άτοπο και τον παραλογισμό. Ο Ξενοφάνης, λοιπόν, ο Κολοφώνιος έθεσε ως αρχή στους Αιγυπτίους, αν τους θεωρούν θεούς, να μην τους θρηνούν και, αν πάλι τους θρηνούν, να μην τους πιστεύουν για θεούς… αλλά ότι είναι γελοίο να τους θρηνούν και συνάμα να προσεύχονται στους καρπούς (σαν σε θεούς) να ξαναφανούν πάλι και να ωριμάσουν για χάρη τους, ώστε να τους καταναλώσουν πάλι και να τους θρηνούν. (71) Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι, αλλά θρηνούν τους καρπούς και προσεύχονται στους θεούς, που τους γεννούν και τους δωρίζουν, να δημιουργήσουν πάλι άλλους καινούριους και να τους κάνουν να φυτρώσουν στη θέση εκείνων που χάθηκαν. Για τούτο πολύ σωστά λένε οι φιλόσοφοι πως όσοι δεν ασκούνται να καταλάβουν σωστά τις λέξεις, χρησιμοποιούν λανθασμένα τα πράγματα»
(Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 379A έως C).

Ο Πλούταρχος, λοιπόν, υποστηρίζει, ότι η ανάσταση του θεού συμβολίζει την αναγέννηση της φύσης ύστερα από τον χειμερινό της λήθαργο.
Ο Μανίλιος μας πληροφορεί, ότι τα άστρα που θεωρούνταν και θεοί, όταν έδυαν και χάνονταν για μεγάλο χρονικό διάστημα έκαναν τους απλούς ανθρώπους να πιστεύουν, ότι ο θεός (άστρο) ήταν νεκρός. Κατά την επιτολή του άστρου, έλεγαν, ότι ο θεός με τον οποίον ταυτιζόταν είχε αναστηθεί ή είχε γεννηθεί :

«Οι άνθρωποι κοίταζαν την εξωτερική εμφάνιση της δημιουργίας δίχως να την καταλαβαίνουν. με κατάπληξη έβλεπαν το καινούργιο φως του σύμπαντος. Μερικές φορές θρηνούσαν επειδή πίστευαν πως το είχαν χάσει. ύστερα πάλι χαίρονταν επειδή τα άστρα έμοιαζαν να ξαναγεννιούνται [ακολουθεί αβέβαιο κείμενο]»
(Μανίλιος, «Αστρονομικόν», 1.25-112).

Το ίδιο ίσχυε και με τις τελετές του αστέρα Σείριου. Το άστρο αυτό ταυτιζόταν από τους Αιγυπτίους με τον Όσιρι και από τους Έλληνες με τον Διόνυσο. Επίσης, το ίδιο το ταύτιζαν οι Αιγύπτιοι με την Ίσιδα και οι Έλληνες με την Αθηνά. Τις πληροφορίες αυτές μας διασώζει ο Πλούταρχος στο «Περί Ίσιδος και Οσίριδος».
Σήμερα ξέρουμε, ότι στις 24 Ιουλίου κατά την επιτολή του Σείριου στην Αθήνα γιορταζόταν η γέννηση της θεάς Αθηνάς και το άστρο αυτό ευθυγραμμιζόταν με τον σηκό του Παρθενώνα της Ακρόπολης των Αθηνών.
Επίσης, τόσο οι Αιγύπτιοι όσο και οι Έλληνες, πίστευαν, ότι ο Όσιρις – Διόνυσος είχε πεθάνει και στην συνέχεια αναστηθεί:

«Συν τοις άλλοις, οι μύθοι για τους Τιτάνες και τα λεγόμενα Νυκτέλια έχουν αντιστοιχίες με το διαμελισμό του Οσίριδος, την ανάσταση και την αναγέννηση του. Το ίδιο και τα περί της ταφής, γιατί όπως οι Αιγύπτιοι, σύμφωνα με όσα ήδη έχουν λεχθεί, δείχνουν σε πολλά σημεία φέρετρα του Οσίριδος, έτσι και οι κάτοικοι των Δελφών πιστεύουν ότι τα λείψανα του Διονύσου απόκεινται στην πόλη τους…»
(Πλούταρχος, Ηθικά, «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 364F).

Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν, ότι κάθε άνθρωπος αποτελείται από το Νοητό (θεϊκό στοιχείο) και από την Ύλη. Το πρώτο, για λόγους που δεν είναι απαραίτητο να αναφερθούν εδώ, έπρεπε να αφυπνισθεί. Η διαδικασία αυτή, αφύπνισης του εσωτερικού θείου, συμβολιζόταν μέσα από τα μυστήρια και τις τελετές της ανάστασης. Η αναγέννηση του Θείου, ήταν πρωτίστως μία εσωτερική νίκη του ανθρώπου η οποία εξελισσόταν στην οδό που στο τέλος τον ένωνε με το Θείον. Ο κοσμικός άνθρωπος για να το πετύχει αυτό, πρέπει να εναρμονιστεί (Νοητό – Ύλη) με τρόπο ανάλογο του σύμπαντος. Ο Πλάτων, λέει σχετικά:

«Η σωστή φροντίδα για όλα τα πράγματα είναι μία και μοναδική: να προσφέρεις στο καθένα τις οικείες τροφές και κινήσεις. Οικείες όμως και συγγενείς κινήσεις για το θεϊκό στοιχείο που υπάρχει μέσα μας είναι οι σκέψεις και οι περιφορές του σύμπαντος. Αυτές πρέπει να ακολουθούμε όλοι. Και τους δικούς μας κύκλους, που διαστρεβλώθηκαν κατά την γέννηση μας, πρέπει να τους επαναφέρουμε στην ορθή τροχιά μαθαίνοντας την αρμονία και την ομαλή περιφορά του σύμπαντος. Έτσι θα εξομοιώσουμε τη νόηση μας με το αντικείμενο της – ομοιότητα σύμφωνη με την πρωταρχική της φύση. Και με την εξομοίωση αυτή θα κατακτήσουμε την προδιαγεγραμμένη άριστη ζωή, έχοντας εκπληρώσει τον σκοπό που έθεσαν και θα συνεχίσουν να θέτουν πάντα στους ανθρώπους οι θεοί»
(Πλάτων, «Τίμαιος», 90c).

Αλλά και στην περσική θρησκεία, ο Ζωροάστρης πέθανε και αναστήθηκε:

«Ο Πλάτωνας αναφέρει ότι αυτός ο Ζωροάστρης, δώδεκα μέρες μετά τον θάνατο του, όταν είχε ήδη τοποθετηθεί πάνω στην πυρά, ξαναγύρισε στην ζωή…»
(Κλήμης, «Στρωματείς», Βιβλίο Πέμπτο, σελ 711).

Γιατί οι αρχαίοι Ελληνες ανάσταιναν τους θεούς τους

Στην αρχαία Ελλάδα, γράφει ο Μ. Τιβέριος, όπως και σε πολλές θρησκείες του αρχαίου κόσμου, απαντώνται παραδόσεις σύμφωνα με τις οποίες θεοί γνώρισαν τον θάνατο και στη συνέχεια την ανάσταση. Ο Διόνυσος είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα θεού που πέθαινε και ανασταινόταν κάθε χρόνο

Ο Απρίλης είναι ο μήνας στη διάρκεια του οποίου έχουμε την πιο μεγάλη γιορτή των ορθοδόξων Χριστιανών, που είναι τα Πάθη και η Ανάσταση του Κυρίου. Ιδιαίτερα για τους Ελληνες η γιορτή αυτή αποκτά πρόσθετη σημασία, αφού αρκετές φορές η Ανάσταση του Θεανθρώπου συσχετίστηκε με την ανάσταση της ίδιας της φυλής, ενώ συγχρόνως τους θύμιζε και πανάρχαια θρησκευτικά και λατρευτικά δρώμενα που η αρχή τους χάνεται στο βάθος των αιώνων, σε χρόνους πολύ πριν από τον ερχομό του Σωτήρα.

Σε πολλές θρησκείες του αρχαίου κόσμου και στην αρχαία Ελλάδα απαντώνται παραδόσεις σύμφωνα με τις οποίες θεοί γνώρισαν τον θάνατο και στη συνέχεια την ανάσταση, όπως π.χ. ο φοινικικός Αδωνις ή ο ελληνικός Διόνυσος. Επειδή μάλιστα συχνά οι τεθνεώτες και αναστάντες αυτοί θεοί συμβαίνει να είναι θεοί της γονιμότητας, πολλοί έχουν υποστηρίξει ότι η ιδέα αυτή του θανάτου και της ανάστασης εκ νεκρών είναι παρμένη από την ετήσια εναλλαγή των εποχών, όπου το νέκρωμα της φύσης κατά τη διάρκεια του παγερού χειμώνα το διαδέχεται το ξαναζωντάνεμά της κατά τη διάρκεια της ζωοδότρας άνοιξης. Επομένως με τα πάθη αυτά των θεών συμβολίζονται οι λειτουργίες της ίδιας της φύσης και, όπως είναι γνωστό, η πίστη συχνά εκφράζεται με συμβολισμούς.

Γύρω από τον ετήσιο αυτό αγώνα ανάμεσα στην ακαρπία και την ευφορία της γης υφάνθηκε και ο ιστός αρκετών αρχαίων μυστηριακών τελετών, γι’ αυτό ακριβώς και η συνήθης εποχή διεξαγωγής τους ήταν το τέλος του καλοκαιριού ή η αρχή του φθινοπώρου, με τα πρώτα πρωτοβρόχια. Τα μυστήρια, που γνώρισαν ιδιαίτερη άνθηση κατά τους χρόνους της ύστερης αρχαιότητας, υπόσχονταν στους μυημένους σ’ αυτά μόνιμη σωτηρία και μια ευτυχισμένη μετά θάνατον ζωή. Ετσι, σε δημόσιες αλλά κυρίως σε απόκρυφες τελετουργίες, οι πιστοί σκηνοθετούσαν τις διάφορες φάσεις αυτού του αγώνα, αναπαριστώντας τις ποικίλες περιπέτειες του πάσχοντος θεού τους.

Ο θάνατος και η ανάσταση

Οπως παρατηρεί ο Πλάτων, καθώς ο άνθρωπος πλησιάζει προς τον θάνατο αρχίζει να σκέπτεται για πράγματα που πριν δεν τον απασχολούσαν καθόλου, ενώ συγχρόνως αρχίζει να δίνει πίστη και σε δοξασίες υπερφυσικές. Ετσι και στην αρχαιότητα, πολλοί πίστευαν ότι με τις μυήσεις αυτές θα βοηθηθούν να κερδίσουν την πολυπόθητη αθανασία και ακόμη θα αποκτήσουν τη δυνατότητα και μετά θάνατον «να διασκεδάζουν και να χορεύουν» σε καταπράσινους λειμώνες στον καθαρό αέρα.

Ορισμένοι θρησκειολόγοι έχουν υποστηρίξει ότι η κεντρική ιδέα όλων αυτών των μυστηριακών θρησκειών ήταν ο θάνατος και η ανάσταση και έχουν συνδέσει τους σχετικούς μυστηριακούς μύθους με τα πάθη κάποιου θεού. Ετσι έχουμε τον θάνατο του Διονύσου, του Αττεως, του Οσίριδος. Στα μυστήρια που σχετίζονται με τους θεούς αυτούς συναντούμε ακολουθίες πένθους που στη συνέχεια τις διαδέχονται τελετουργίες χαράς και αγαλλίασης. Το αβάστακτο πένθος της Ισιδος για τον φόνο του αγαπημένου της αδελφού και συντρόφου, του Οσίριδος, που τον είχε κατακρεουργήσει ο θεός της σκιάς Σετ (ή Σεθ), σταματά όταν βρίσκει και συναρμολογεί όλα τα διαμελισμένα κομμάτια του, δίνοντάς του ξανά τη ζωή. Το ίδιο συμβαίνει και με τους πιστούς της. Μιμούμενοι τη θεά τους, αναζητούν τον Οσιρι, κτυπώντας με αλαλαγμούς τα στήθη τους. Μόλις ξαναντικρίζουν τον θεό, τότε τον θρήνο τον διαδέχεται ανείπωτη χαρά. Ο Πλούταρχος προτρέπει τα βάσανα της Ισιδας, όπως αναπαριστάνονται στις σχετικές τελετές, να γίνονται μαθήματα ευσέβειας και παρηγοριάς για όλους τους θνητούς που τους βρίσκουν τέτοια κακά.

Ο Ιούλιος Φίρμικος Ματερνός, πολιτικός και συγγραφέας του 4ου αι. μ.Χ., που αλλαξοπίστησε και έγινε Χριστιανός, μας παραδίδει ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες σχετικές με παγανιστικές μυστηριακές τελετές. Ετσι ανάμεσα σε άλλα μας περιγράφει και μια σκηνή κατά την οποία μπροστά σε ένα ομοίωμα κάποιου θεού, που κείτονταν νεκρός πάνω σε ένα φορείο, εξελίσσονταν σκηνές οδυρμού και θρήνου.

Η «επίκλησις» του Διονύσου

Ο Διόνυσος, χωρίς αμφιβολία, ήταν κι αυτός ένας θεός της βλάστησης και σαν τέτοιος ήταν ένας πάσχων θεός, που πέθαινε και ανασταινόταν κάθε χρόνο. Ωστόσο τα επεισόδια που σχετίζονται με τον θάνατό του, ο οποίος προκαλούσε τον μαρασμό της φύσης, μπορούμε να πούμε ότι δεν αποτελούσαν σημαντικό μέρος της όλης διήγησης. Εκτός από αναφορές στον βίαιο θάνατό του και τον διαμελισμό του υπήρχαν και παραδόσεις που έκαναν λόγο και για μια ομαλή κατάβασή του στον Αδη, προκειμένου να φέρει στον πάνω κόσμο, στον κόσμο των ζωντανών, τη μάνα του τη Σεμέλη.

Η κάθοδός του αυτή έγινε από την Αλκυονία λίμνη στη Λέρνα της Αργολίδας, για την οποία υπήρχε παράδοση ότι ήταν απύθμενη. Ετσι κανένας στην αρχαιότητα, ούτε και ο ίδιος ο αυτοκράτορας Νέρων, δεν είχε μπορέσει να μετρήσει το βάθος της. Στους Δελφούς, μέσα στο άδυτο του ναού του Απόλλωνος, «παρά το χρηστήριον», έδειχναν τον τάφο του θεού. Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς, που έζησε προς τα τέλη του 1ου αι. π.Χ., μιλά για θρήνους κατά τη διάρκεια «των διονυσιακών παθών». Αλλά για τις τελετουργίες τις σχετικές με τον θάνατό του, όπως άλλωστε και γι’ αυτές που σχετίζονται με την ανάστασή του, ξέρουμε λιγοστά πράγματα. Κύρια αιτία ήταν η ευσέβεια των αρχαίων συγγραφέων που δεν ήθελαν να κοινοποιήσουν τίποτε «περί ων ου θέμις τοις αμυήτοις ιστορείν».

Ενα χαρακτηριστικό στοιχείο των τελετουργιών που συνδέονται με την ανάσταση του θεού ήταν και το κάλεσμά του, η «επίκλησις», από τους πιστούς του, που τον καλούσαν, ακόμη και με μικρές σάλπιγγες, να ανέβει και να παρουσιαστεί σ’ αυτούς.

Στον κόσμο των Ιώνων η «επιφάνεια» του θεού γινόταν κατά τη διάρκεια των Ανθεστηρίων. Ενα σημαντικό δρώμενο της γιορτής αυτής, που είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι γιορταζόταν και αυτή κατά τη διάρκεια της άνοιξης, ήταν ο ερχομός του θεού πάνω σ’ ένα τροχοφόρο πλοίο.

Το ότι ο Διόνυσος ερχόταν με ένα πλεούμενο πιθανόν να οφειλόταν στο ότι ο θεός είχε κατεβεί στον Κάτω Κόσμο μέσα από μια λίμνη, την Αλκυονία. Αλλά και ο Αριστοφάνης στους «Βατράχους» του βάζει τον Διόνυσο να κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο από μια περιοχή της Αθήνας, που την έλεγαν Λίμναι, και της οποίας το όνομα σαφώς υποδηλώνει και πάλι κάποια λίμνη ή έστω ένα βαλτότοπο.

Με τη θριαμβευτική επανεμφάνιση του θεού οι πιστοί του ξεσπούσαν σε ουρανομήκεις φωνές και χαρούμενα τραγούδια και ξεφάντωναν με χορούς και πανηγύρια. Και εκτός από πάσχοντες θεούς στην αρχαία μυθολογία υπάρχουν και ήρωες που είχαν κατορθώσει να νικήσουν τον θάνατο, όπως ο Ηρακλής, ο Ορφέας, ο Καπανέας κ.ά.

Μετά από τα παραπάνω μπορούμε να υποθέσουμε ότι το μέγα θαύμα της Ανάστασης του Χριστού, το σημαντικότερο ασφαλώς γεγονός της επίγειας ζωής Του, κατά το οποίο έχουμε τη νίκη της ζωής και την ήττα του θανάτου, έγινε πιο εύκολα κατανοητό από τους Ελληνες· και από τους υπόλοιπους ελληνίζοντες της όψιμης αρχαιότητας, που αποτελούσαν το πιο σημαντικό και συνάμα το πιο ζωντανό κομμάτι του τότε γνωστού και πολιτισμένου κόσμου. Γιατί ανάλογα συμβάντα διηγούνταν και για τους θεούς και ήρωες που είχαν στεριώσει και είχαν κυριαρχήσει στα μέρη τους πολύ πριν κάνει την εμφάνισή Του ο Ναζωραίος.

Μιχάλης Α. Τιβέριος, καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Τα «Αδώνεια»: Ο θάνατος και η Ανάσταση του θεού Άδωνη

Στις παραδόσεις των λαών της ανατολικής μεσογείου , υπάρχουν τουλάχιστον 16 θεοί που βιώνουν το δράμα του θανάτου αλλά και ταυτόχρονα την λύτρωση της αναστάσεως.
Στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο εκτός από τον Δία/Φελχανό και τον Διόνυσο/Ζαγρέα , ο σημαντικότερος Θεός που πεθαίνει και ανασταίνεται , είναι ο Άδωνις

Σύμφωνα με την παράδοση ο Αδωνις ήταν γιός του Κινύρα κι της Σμύρνας. Όταν γεννήθηκε ήταν τόσο πανέμορφο μωρό που μόλις τον είδε η Θεά Αφροδίτη τον ερωτεύτηκε και για να μην τον χάσει τον έβαλε σε μία λάρνακα και τον εμπιστεύθηκε στην Περσεφόνη , την Θεά του κάτω κόσμου.

Όταν όμως ο Αδωνις μεγάλωσε , η Περσεφόνη θαμπωμένη και αυτή από την ομορφιά του , αρνήθηκε να τον επιστρέψει και τότε η Αφροδίτη ζήτησε την συνδρομή του Δία.Ο πατέρας των Θεών τότε έδωσε τον όμορφο νέο τα 2/3 του χρόνου στην Αφροδίτη και το 1/3 στην Περσεφόνη.
Η Αφροδίτη εγκατέλειψε τον Ολυμπο και ακολούθησε τον πανέμορφο νέο κάτω στην γη. Δυστυχώς όμως σε ένα κυνήγι αυτός σκοτώθηκε από ένα αφηνιασμένο κάπρο. Η Αφροδίτη απαρηγόρητη και με δάκρυα στα μάτια ζήτησε από την Περσεφόνη πίσω τον όμορφο νέο και τότε οι δύο Θεές αποφάσισαν να τον έχουν η κάθε μία για εξι μήνες τον χρόνο. Η διαμάχη των δύο Θεαινών συμβολίζει και διδάσκει ότι ο Ερωτας μπορεί να νικήσει ακόμη και τον θάνατο !

Από το αίμα του Αδώνιδος γεννήθηκαν τα τριαντάφυλλα και οι παπαρούνες και από τα δάκρια της Αφροδίτης οι ανεμώνες

Ο Αδωνις είναι ένας πανάρχαιος Θεός της ανατολής και η λατρεία του ήταν διαδεδομένη στην Συρία την Φοινίκη την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο. Από εκεί η λατρεία του πέρασε στην Κύπρο και από την Κύπρο στην Ελλάδα ήδη από τη αρχαική εποχή.
Σύμφωνα με την παράδοση ο τάφος του βρισκόταν στην Βηθλεέμ σε μία υπόγεια σπηλιά στα θεμέλια του Ναού της Θεάς Αστάρτης. Πιθανολογείται ότι το σημείο βρίσκεται εκεί που σήμερα είναι χτισμένος ο Ναός της Γεννήσεως.

Τα Αδώνεια

Σε ανάμνηση του θανάτου και της αναστάσεως του Θεού ετελούντο κάθε χρόνο τα Αδώνεια. Σε άλλες περιοχές η γιορτή γινόταν στα μέσα του μηνός Βοηδρομίωνος (Αύγουστος – Σεπτέμβριος ) και αλλού, στην κυρίως Ελλάδα την άνοιξη κατά την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία.
Η πρώτη ημέρα των «Αδωνείων», που λεγόταν «Αφανισμός», ήταν ημέρα πένθους για το θάνατο του Θεού, που απεικονίσεις του τον παρουσιάζουν εστεμμένο με ταινίες που τις διακοσμούν ισοσκελείς σταυροί , με το στόλισμα των λεγόμενων «Κήπων του Αδώνιδος» (που τους φύτευαν και τους προετοίμαζαν οι γυναίκες οκτώ ημέρες πριν), καθώς και με μοιρολόγια και λυπητερές μουσικές από πένθιμο αυλό (τη λεγόμενη «γίγγρα»). Η δεύτερη ημέρα των εορτασμών η Εύρεσις (ανάστασις) ήταν ημέρα χαράς για την ανάσταση του Θεού εκ νεκρών και την ανάληψή του δίπλα στη Θεά Αφροδίτη για το μισό χρόνο.

Οι Κήποι του Αδώνιδος (Επιτάφιος)

Οι κήποι του Αδώνιδος ήσαν πανέρια η γλάστρες γεμάτες χώμα μέσα στις οποίες έσπερναν και καλλιεργούσαν ειδικά για τα Αδώνεια, πολύτριχο και αλλά φυτά ταχέως αυξανόμενα, καθώς και σιτάρι, κριθάρι, μαρούλι, μάραθο και διάφορα είδη λουλουδιών που τα περιποιούντο επί 8 ημέρες, κατά κύριο λόγο η αποκλειστικά, οι γυναίκες.
Την ημέρα του «Αφανισμού» οι λατρευτές κυρίως γυναίκες με λυμμένα τα μαλλιά τους, ξυπόλητες και γυμνόστηθες, περιέφεραν με θρήνους και οδυρμούς τα ομοιώματα του Θεού και τους «Κήπους» στους δρόμους των πόλεων και κατόπιν τα οδηγούσαν στη θάλασσα (ή σε πηγές και ποτάμια σε άλλες πόλεις), τα έριχναν στα νερά και παρακαλούσαν να επιστρέψει ο Θεός από τον κάτω κόσμο.
Στα «Αδώνεια» προσφερόταν ως θυμίαμα μύρα, ενώ ψάλλονταν και ειδικά άσματα, τα λεγόμενα «Αδωνίδια», από τα οποία έχει διασωθεί ένα πολύ αξιόλογο δείγμα. Πρόκειται για τον «Επιτάφιον Αδώνιδος» του Βίωνος. Σε κάποια από τα ανά τόπους «Αδώνεια» γίνονταν και μυήσεις σε Μυστήρια του Θεού (Ο Λουκιανός διασώζει ότι οι μύστες θυσίαζαν πρόβατο και έπαιρναν μετάληψη).

Αμέτρητοι οι «θεοί» που… σταυρώθηκαν και αναστήθηκαν!

Ο Κρίσνα, το δεύτερο πρόσωπο της Ινδικής τριάδας αντίστοιχο της χριστιανικής τριάδας, ο οποίος ονομάζεται και «υιός θεού», σταυρώθηκε όπως και ο Ιησούς. Πρόκειται για την ενσάρκωση του Βισνού. Οι ουρανοί σκοτείνιασαν την ώρα του θανάτου. Ο Κρίσνα κατέβηκε στον άλλο κόσμο, και αναστήθηκε την τρίτη μέρα, και ανελήφθη στους ουρανούς. Ο Κρίσνα, θεωρείται επίσης «άνθρωπος και Θεός» καταρρίπτοντας το χριστιανικό επιχείρημα πως ο Ιησούς ήταν ο πρώτος άνθρωπος-θεός που νίκησε τον θάνατο.

Ο Πέρσης θεός Μίθρα αποκαλούνταν «ο καλός ποιμένας» και σταυρώθηκε τουλάχιστον μια χιλιετία πριν τον Ιησού, για να λυτρώσει την ανθρωπότητα.

Ο Ασσυροβαβυλώνιος Ταμμούζ (Damuzu) σταυρώθηκε και αναστήθηκε από την Αστάρτη.

Ο Άττις, αποκαλούμενος «ο αμνός του θεού» περνάει το μαρτύριο της σταύρωσης και ανασταίνεται.

Ο Μεξικανός Κετσατκοάτλ θανατώθηκε με σταύρωση και αναστήθηκε την τρίτη μέρα.

Ο Όσιρης σκοτώνεται από τον Σεθ, και ανασταίνεται από την Ίσιδα, ενώ ο γιος τους Ώρος σταυρώνεται μεταξύ δύο κλεφτών.

Ο Όντιν σταυρώθηκε στο δέντρο της ζωής, ενώ ο γιος του Μπάλντερ σκοτώνεται από τον πανούργο Λόκι με γκυ. Αμφότεροι ανασταίνονται.

Οι θεοί ΙΑΩ, και Χέσους σταυρώθηκαν και αναστήθηκαν για να σώσουν την ανθρωπότητα χιλιάδες χρόνια πριν την εμφάνιση του Ιησού.

Ο Ίντρα αναπαριστάται με οπές από καρφιά.

Ο Χαλδαίος Κριτε και ο Ασιάτης Μπαλού αναφέρονται στα αντίστοιχα ιερά τους κείμενα ως «εσταυρωμένοι λυτρωτές».

Ο Αιγύπτιος Θούλις πέθανε στο σταυρό, θάφτηκε, αναστήθηκε και ανήλθε στους ουρανούς.

Ο μύθος της αρπαγής της Περσεφόνης (Αξιόκερσα κατά τα Καβείρια) περιέχει την κάθοδο στον Άδη, την παραμονή εκεί για ένα χρονικό διάστημα και την επιστροφή στη ζωή.

Ο μύθος της Ευρυδίκης.

Ο Ρωμαίος ήρωας Κουιρίνους, σταυρώθηκε και η γη σκοτείνιασε.

Η ανάσταση νεκρών και η νίκη επάνω στο θάνατο, δεν είναι λοιπόν μια ιδέα που γεννήθηκε στον χριστιανισμό. Στις αρχαίες θρησκείες υπήρξε πληθώρα θεών και ανθρώπων που είτε θυσιάστηκαν και ξαναγύρισαν στη ζωή, ή ήρθαν σε συμφωνία με τις θεότητες του Άδη να μοιράζουν τη ζωή τους ανάμεσα σε δύο κόσμους. Η ιδέα της ανάστασης πιθανολογείται πως προήλθε από την παρατήρηση της «νεκρανάστασης» της φύσης.

Οι εμπνευστές της χριστιανικής θρησκείας παρέλαβαν τους αρχαίους μύθους, τους άλλαξαν ελαφρώς και τους παρουσίασαν ως δική τους αποκάλυψη. Κανένας χριστιανός ιερέας δεν έχει απαντήσει ουσιαστικά στο ερώτημα, σε τι ακριβώς διαφέρει η σταύρωση κι η ανάσταση του θεού σας από τις αντίστοιχες των προαναφερθέντων θεών;

Τα βασικά συστατικά του μύθου εμφανίζονται στις παραδόσεις όλων σχεδόν των λαών της Μέσης Ανατολής και όχι μόνο. Η σταύρωση και η ανάσταση του Ιησού δεν είχε κάτι το πρωτότυπο να δείξει.

ΣΑΛΑΜΙΝΑ Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ


Με μια συγκλονιστική/ Ιστορική ομιλία ο Πρόεδρος του Συλλόγου ΑΙΑΝΤΙΣ κ.Χρήστος Μαριδάκης στη διάρκεια της Διάλεξης στο Δημαρχείο της Σαλαμίνας περιέγραψε τα σκοτεινά κίνητρα, άγνωστες πτυχές και περίεργα σχέδια των “εγκεφάλων” που θέλουν να αφανίσουν μια και καλή τον Ιστορικό χώρο των Σαλαμινομάχων και το τι αυτό σημαίνει για το μέλλον και την ανάπτυξη του Ιστορικού νησιού μας αλλά και της εθνική μας Πολιτιστικής Κληρονομίας.Παράλληλα παρουσίασε σχετικά με τις δράσεις που απαιτούνται το Αναπτυξιακό Πρόγραμμα όσο αφορά τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας.
Δημαρχείο Σαλαμίνας

Στις 11 Απριλίου 2011 και ώρα 6.30 μμ. , διοργανώθηκε στη Δημαρχιακή αίθουσα Δ. Μπόγρη στο Δήμο Σαλαμίνας , Διάλεξη του συλλόγου Προστασίας Περιβάλλοντος και Αρχαιοτήτων ΑΙΑΝΤΙΣ με θέμα

«ΣΑΛΑΜΙΝΑ Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ» .
Στην κατάμεστη αίθουσα του Δήμου για πρώτη φορά η Δημοτική αρχή , το κοινό της Σαλαμίνας και όχι μόνο είχαν την ευκαιρία να δουν και να ακούσουν το χρονικό της ντροπής αλλά και τους συνένοχους που παρακολουθούσαν όλα αυτά τα χρόνια την ολοκληρωτική καταστροφή της Κυνόσουρας χωρίς να πάρουν έστω μια απόφαση κατά όλων εκείνων που παρανομούσαν αδιαλείπτως.
Η Διάλεξη ξεκίνησε με ένα βίντεο αφιερωμένο στα 30 χρόνια προσφοράς και δημιουργίας του Αιαντίς στον Ελληνικό Πολιτισμό και στην προστασία όλης της κηρυγμένης αρχαιολογικής & Ιστορικής περιοχής της Αρχαίας Σαλαμίνας παρά τους εκβιασμούς τις απειλές και τον πόλεμο της “5ης Εξουσίας”!

Αργότερα ο Πρόεδρος κ. Χρήστος Μαριδάκης κάνοντας έναν απολογισμό για τα 30 χρόνια του Συλλόγου αναφέρθηκε στο ότι”…. παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια τόσο ορισμένων κυβερνητικών στελεχών της εκάστοτε Κυβέρνησης, όσο και πολλών δυστυχώς τοπικών παραγόντων του νησιού, καταφέραμε να προστατέψουμε τον Αρχαίο Λιμένα όταν κάποιοι θέλησαν να φτιάξουν «προσωρινές» Ναυπηγοεπισκευαστικές μονάδες. Ακόμα καταφέραμε και σώσαμε τον Τύμβο των Σαλαμινομάχων με την απαλλοτρίωση 30 στρεμμάτων από την Υπουργό Πολιτισμού Ντόρα Μπακογιάννη ,σώθηκαν οι Αρχαίες Λιμενικές εγκαταστάσεις και η Αρχαία Πόλη.Επίσης η συνεργασία μας με την Διευθύντρια Αρχαιοτήτων κ.Δεκουλάκου για αλλαγή χρήση γης είχε αίσιο τέλος ώστε ο Υπουργός κ.Βενιζελος να αλλάξει τη ζώνη από από Β’ σε Α΄. Επίσης συναντήσαμε και ενημερώσαμε τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Στεφανόπουλο ο οποίος ενήργησε άμεσα ,ενημερώθηκε η Ελληνική Αντιπροσωπεία της Ελληνικής Ομογένειας των Η.Π.Α.στην Αθήνα ,και για πρώτη φορά στην Ελληνική Ιστορία υπήρξε ομόφωνη απόφαση του Brooklyn της Νέας Υόρκης να εορτάζεται κάθε χρόνο στις 23 Σεπτεμβρίου ως ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ.

Με έγγραφη αναφορά ενημερώσαμε τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου όπως και όλα τα κόμματα της Ευρωβουλής καθώς και με προσωπική αλληλογραφία την Επίτροπο Πολιτισμού κ. Ανδρούλα Βασιλείου.Τέλος πετύχαμε την αναστολή της COSCO για εκμετάλλευση της Κυνόσουρας με επιστολές – καταγγελίες στον Πρέσβη της Κίνας αλλά και δημοσιοποιώντας το θέμα στον Τύπο και στην τηλεόραση-ALTER στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ένας αγώνας άνισος, δύσκολος, επικίνδυνος, μοναχικός αφού τα συμφέροντα ήταν πολλά και κανείς από τους τότε δυο Δήμους της Σαλαμίνας δεν μας συμπαραστάθηκε εκτός ορισμένων εξαιρέσεων.

Σήμερα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά οι πολύχρονοι αγώνες του ΑΙΑΝΤΙΣ ενέπνευσαν και άλλους να κάνουν το ίδιο και να μάχονται με το δικό τους τρόπο για τη σωτηρία της περιοχής. Αρκετοί δημοσιογράφοι από όλες τις Ελληνικές Εφημερίδες, συντάκτες, διευθυντές ραδιοφωνικών σταθμών, Ιδιοκτήτες Μ.Μ.Ε., πρυτάνεις, καθηγητές , βουλευτές, από όλες τις κομματικές παρατάξεις συντάσσονται μαζί μας, μας στηρίζουν και βρίσκονται δίπλα μας στις προσπάθειές που κάνουμε ώστε η Σαλαμίνα και η Ελλάδα να τιμήσει επιτέλους την Ιστορία της.”

Ο κ. Μαριδάκης διάβασε την πρόταση του η οποία και ψηφίστηκε ομόφωνα από το Δ.Σ ώστε κάθε 29 Σεπτεμβρίου ο Δήμος της Σαλαμίνας να εορτάζει την Ναυμαχία της Σαλαμίνας ως αργία αφιερωμένη στους σύγχρονους απογόνους , στο Πολεμικό Ναυτικό. Είναι η πρώτη φορά που ο Δήμος της Σαλαμίνας παίρνει μια τέτοια απόφαση τιμώντας τους ήρωες του 480 π.χ. Μέσα σε αυτήν τη συγκινησιακή ατμόσφαιρα προβλήθηκε και ένα προσωπικό βίντεο του Αλέξανδρου Δαμαλίτη ενός 15 χρόνου παιδιού που εκλιπαρούσε όλους μας να σεβαστούμε την Ιστορία και τον Πολιτισμό μας.

Όταν προβλήθηκαν στη συνέχεια αποσπάσματα από την εκπομπή ’’ΑΘΕΑΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ’’ του κ. Κώστα Χαρδαβέλα τα οποία έκαναν αναφορά στο θέμα της Κυνόσουρας φέρνοντας στο φως τα υπόγεια παιχνίδια του ΟΛΠ και της τότε Νομαρχίας, συγκλόνισαν για άλλη μια φορά όλους τους παρευρισκομένους.

Επίσης τη μεγάλη αποκάλυψη του ΑΙΑΝΤΙΣ έχοντας έγγραφο «βόμβα» από την ΟΥΝΕΣΚΟ λέγοντας ότι η Ναυμαχία της Σαλαμίνας δεν έχει πιστοποιηθεί από το Ελληνικό Κράτος ως Ιστορικό γεγονός και ούτε βρίσκετε στους Τουριστικούς καταλόγους και γιατί δεν προστατεύεται από την ΟΥΝΕΣΚΟ!

Το δεύτερο μέρος της Διάλεξης ήταν αφιερωμένο στην ανάπτυξη όπου με τη βοήθεια ενός μοναδικού οπτικοαουστικού υλικού μπόρεσε το κοινό να καταλάβει καλύτερα το πρόγραμμα και το σχέδιο του συλλόγου.

Ο ΑΙΑΝΤΙΣ έχει ήδη παραδώσει στο Δήμαρχο κ. Γιάννη Τσαβαρή το σχέδιο για τη κατασκευή του Ιστορικού Πάρκου στα Παλούκια ένα έργο μεγαλόπνοο, που θα συμβάλλει καθοριστικά στην οικονομική ανάπτυξη, αλλά και στην ιστορική ανάδειξη του νησιού μας, το όποιο χρηματοδοτείτε από τα Ευρωπαϊκά προγράμματα ΕΣΠΑ όπως και τα αντίστοιχα στο Ρίμινι της Ιταλίας, Κωνσταντινούπολη Τουρκία, Αυστρία, Ισραήλ κτλ.

Επίσης υπάρχουν μια σειρά από ιδέες και προτάσεις για την προβολή και αξιοποίηση του Ιστορικού χώρου όπου έτυχαν την πλήρη υποστήριξη της νέας Δημοτικής αρχής αλλά και όλων των παρευρισκομένων.

Μια ευχάριστη έκπληξη ήταν όταν η Δρ. Δέσποινα Σπανού Ικαρη , Πρόεδρος του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Σπουδών της Νέας Υόρκης και ειδικός συνεργάτης του ΑΙΑΝΤΙΣ απηύθυνε χαιρετισμό μέσο Δορυφορικής Σύνδεσης από τις Η.Π.Α. στο κοινό της Σαλαμίνας κάνοντας έκκληση στο Δήμαρχο και στο Δ.Σ. να διαφυλάξει και να προστατέψει την περιοχή όπου έγινε η Περίφημη Ναυμαχία της Σαλαμίνας αφού μέχρι τώρα κάνεις από την τοπική αυτοδιοίκηση δεν έχει κάνει απολύτως ΤΙΠΟΤΑ!. Να θυμίσουμε ότι η Δρ Σπανού-Ικαρης είχε στείλει το επιβλητικό άγαλμα δωρεάν από τη Νέα Υόρκη στο τότε Δήμο των Αμπελακίων που κανένας Δήμαρχος δεν πήρε την πρωτοβουλία να το παραλάβει από τον Πειραιά και να το τοποθετήσει!

Τέλος ο κ. Χρήστος Μαριδάκης τόνισε ότι εάν η Ελληνική Πολιτεία συνεχίσει την αδιαφορία που κάνει χρόνια τώρα για την προστασία και ανάδειξη του χώρου ο Σύλλογος και οι ανά το κόσμο συνεργάτες του είναι υποχρεωμένοι να προβούν σε παγκόσμιες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας.

ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ
1) Δήμαρχος Σαλαμίνας κος Γιάννης Τσαβαρής. Ο Νέος Δήμαρχος της Ιστορικής Σαλαμίνας είναι ο μοναδικός Δήμαρχος που στήριξε τον ΑΙΑΝΤΙΣ και δεσμεύθηκε για κοινούς αγώνες και μάχες στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη για προστασία, ανάδειξη και προβολή της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας. Φανερά συγκινημένος τόνισε ότι «…Σήμερα μετά από αυτήν τη συγκλονιστική εκδήλωση όλοι μας συγκινηθήκαμε, θυμώσαμε και ονειρευτήκαμε με όλα αυτά που είδαμε ….ως Δήμαρχος και γνήσιος Πατριώτης που αγαπά και σέβεται τον τόπο του θα αγωνιστώ με όλες μου τις δυνάμεις και γι’ αυτό χρειάζομαι και τη συνεργασία του συλλόγου σας κύριε Μαριδάκη ώστε όλοι μας να είμαστε υπερήφανοι για την Ιστορική και Πολιτιστική Κληρονομία μας. Η Σαλαμίνα μπορεί και πρέπει να πρωταγωνιστεί σε όλο τον κόσμο».
2) Δρ. ΄Αλεξ Δαμιανάκος - Αντιπρόεδρος Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Σπουδών της Νέας Υόρκης και Πρύτανης Παγκόσμιας Ιστορίας, Προς μεγάλη μας τιμή, επίσημος προσκεκλημένος και ομιλητής ήταν και ο Αντιπρόεδρος του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών σπουδών και Πρύτανης Παγκόσμιας Ιστορίας ο Δρ ΄Αλεξ Δαμιανάκος όπου ταξιδέψε από τη Νέα Υόρκη για την εκδήλωση μας. Με την άνοδό του στο βήμα, καθήλωσε το κοινό με τη συγκλονιστική ομιλία του για τις πολύχρονες προσπάθειες του Ινστιτούτου σε συνεργασία με το σύλλογό μας για αποκατάσταση, διαφύλαξη της Αρχαίας Σαλαμίνας όπως και του Τύμβου.
3) Νικόλαος Λουκάς – Επιχειρηματίας, Πολιτευτής
Ο κ. Νικόλαος Λουκάς ως συνεργάτης του συλλόγου έχει προσφέρει τα μέγιστα . Η πολύχρονη προσφορά του όχι μόνο στον ΑΙΑΝΤΙΣ αλλά και στο νησί μας δείχνει έναν πραγματικό αγωνιστή και πατριώτη που μοναδικός του σκοπός είναι η διαφύλαξη της μοναδικής μας Ιστορίας που κληρονομήσαμε εδώ και 2.500 χρόνια.
4) Η κ. Κατερίνα Μπακαούκα ως εκδότης και προπάντων ως Σαλαμίνια που αγαπά και σέβεται την Ιστορία του νησιού ήταν από τους πρώτους εθελοντές που μας ζήτησαν να αγωνιστούν μαζί μας εφαρμόζοντας πιστά το πρόγραμμα και τις ιδέες μας. Έθεσε τον εαυτό της στην πρώτη γραμμή και ξεχώρισε για τη δυναμική της παρουσία και βοήθεια.
5) Ο κ. Φήμης Γεώργιος ως τέως σύμβουλος του Συλλόγου αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τη μαχητικότητα του, τον ανιδιοτελή χαρακτήρα του και τη μεγάλη προσφορά του στην Ιστορία και τον Πολιτισμό της Σαλαμίνας.
6) Δρ. Δέσποινα Σπανού - Ικαρη, Πρόεδρος του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Σπουδών της Νέας Υόρκης για την πολύτιμη βοήθεια της και στήριξη στο πολύχρονο αγώνα μας κάνοντας γνωστό το θέμα της Σαλαμίνας σε Πανεπιστήμια και διεθνούς οργανισμούς όπως και για την αγάπη της όχι μόνο για το νησί μας αλλά και για την μεγάλη της προσφορά υπέρ του Ελληνικού Πολιτισμού.

Η εκδήλωση στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία και οι παρευρισκόμενοι έφυγαν με τις καλύτερες εντυπώσεις για τις πολύχρονες προσπάθειες μας και το όραμα μας για μια Νέα Σαλαμίνα που θα σέβεται την Ιστορία και τον Πολιτισμό της αλλά και συγχρόνως να οδηγηθεί σύντομα στο δρόμο της ανάπτυξης και της ελπίδας.

Παραβρέθηκαν και τίμησαν με την παρουσία τους :
Ο Δήμαρχος Σαλαμίνας κ. Γιάννης Τσαβαρής, ο Αντιδήμαρχος Αμπελακίων κ. Παπαθεοχάρης Πέτρος, ο Αντιδήμαρχος και Πρόεδρος συλλόγου Κρητών Σαλαμίνας κ. Γρηγόρης Καπετανάκης,Η Πρόεδρος της ΔΗΚΕΣΑ κ. Τίνα Μπεγνή, Η Γενική Γραμματέας του Δήμου Σαλαμίνας κ. Λούλα Καραγιάννη, Υπεύθυνος Περιβάλλοντος κ. Νικόλαος Φουρίκης, Δημοτικοί Σύμβουλοι, Εκπρόσωπος Υπουργείου Θαλάσσιων Υποθέσεων, Νήσων και αλιείας,Ο Πρόεδρος της Ένωσης Αποστράτων Πολεμικού Ναυτικού Σαλαμίνας κ. Γεώργιος Κουτσούκος, ο Πρόεδρος του Ι.Κ.Α Σαλαμίνας κ.Νίκος Κανακάκης,Εκπρόσωποι της Ένωσης Αποφοίτων Σχολών Υπαξιωματικών Π.Ν. , Εκπρόσωποι ΝΕ.Ο.Σ. από την Α΄ και Β΄ Περιφέρεια Πειραιά του ΛΑΟΣ, στελέχη των ενόπλων δυνάμεων και σωμάτων ασφαλείας,εκπρόσωπος Εκκλησίας, Καθηγητές μέσης και ανώτερης εκπαίδευσης, εκπρόσωποι σχολείων, κομμάτων, συλλόγων, τοπικός τύπος, δημοσιογράφοι.

Ιδιαίτερη τιμή και συγκίνηση για εμάς ήταν η παρουσία παιδιών και της νεολαίας μας γιατί αφενός μεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας, αφετέρου αποτέλεσαν ένα ελπιδοφόρο μήνυμα στην προσπάθεια που κάνουμε για την ανάδειξη της ιστορίας μας.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ( 470 ΠΧ-399 ΠΧ )


Ο Σωκράτης (4 Ιουνίου 470 π.Χ. - 399 π.Χ.) ήταν Έλληνας Αθηναίος φιλόσοφος και μια από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του Ελληνικού και παγκόσμιου πολιτισμού.

Ήταν γιος του Σωφρονίσκου και της Φαιναρέτης. Παντρεύτηκε σε μεγάλη ηλικία την Ξανθίππη. Ο Σωκράτης είχε έναν πολυάριθμο κύκλο πιστών φίλων, κυρίως νέων από αριστοκρατικές οικογένειες, απ' όλη την Ελλάδα. Ορισμένοι απ αυτούς έγιναν γνωστοί ως ιδρυτές φιλοσοφικών σχολών διαφόρων κατευθύνσεων. Οι γνωστότεροι ήταν ο Πλάτωνας και ο Αντισθένης στην Αθήνα, ο Ευκλείδης στα Μέγαρα και ο Φαίδωνας στην Ηλεία.Οι πληροφορίες για τη ζωή του Σωκράτη είναι ποικίλες και ο μελετητής του Αρχαιοελληνικού κόσμου μπορεί να βγάλει ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Διάφοροι αξιόλογοι συγγραφείς ασχολήθηκαν μαζί του, και ο καθένας πρόσθεσε νέες πτυχές από την ζωή του. Έτσι, ο Πορφύριος μας πληροφορεί ότι ο Σωκράτης ασχολήθηκε αρχικά με το επάγγελμα του πατέρα του, ο οποίος ήταν λιθοξόος.

Στα 17 του χρόνια γνώρισε το φιλόσοφο Αρχέλαο, που του μετέδωσε το πάθος για τη φιλοσοφία και τον έπεισε να αφιερωθεί σ' αυτήν. Μία πιο βαθιά ψυχολογική πλευρά του φανερώνει ο Πλάτωνας, που στην Απολογία του παρουσιάζει το Σωκράτη να θεωρεί τη φιλοσοφική ενασχόληση ως θεία εντολή. Εδώ ο Σωκράτης μπορεί να χαρακτηριστεί ως Θεόπνευστος, καθώς αναφέρει το ισχυρό του ένστικτο, ως μία εσωτερική παρόρμηση, να του υπαγορεύει ποιες πράξεις κι ενασχολήσεις πρέπει να ακολουθήσει.Στις φιλοσοφικές του έρευνες τον παρακολουθούσαν πολλοί, ιδιαίτερα νέοι, που ένιωθαν ευχαρίστηση ακούγοντας τον να μιλάει και να συζητάει για θέματα κοινωνικά, πολιτικά, ηθικά και θρησκευτικά. Έτσι σχηματίστηκε γύρω του ένας όμιλος, που δεν αποτελούσε όμως σχολή, γιατί ο Σωκράτης δε δίδαξε συστηματικά, αλλά διαλεγόταν σε κάθε σημείο της πόλης, με ανθρώπους κάθε κοινωνικής τάξης και σε αντίθεση με τους σοφιστές δεν έπαιρνε χρήματα από τους μαθητές του.


Το 406 π.Χ., στη δίκη των 10 Αθηναίων στρατηγών, ο Σωκράτης, ως πρύτανης της Βουλής, αρνήθηκε να θέσει σε ψηφοφορία μια παράνομη πρόταση (να δικαστούν όλοι μαζί οι στρατηγοί που είχαν κατηγορηθεί ότι δεν περισυνέλεξαν τους ναυαγούς κατά τη ναυμαχία στις Αργινούσες). Το 404 π.Χ. με τόλμη εναντιώθηκε στους Τριάκοντα τυράννους, όταν αρνήθηκε να συλλάβει ένα δημοκρατικό πολίτη, τον Λέοντα τον Σαλαμίνιο. Το 399 π.Χ. διατυπώθηκε εναντίον του κατηγορία για ασέβεια προς τους θεούς και για διαφθορά των νέων Ο φιλόσοφος καταδικάστηκε, με βάση την κατηγορία, σε θάνατο. Ως σκοπιμότητα της κατηγορίας θεωρήθηκε η διδασκαλία του, η οποία επιδρούσε στους νέους, και με τον φιλελευθερισμό που τον διέκρινε, θεωρήθηκε ανατρεπτικός. Ουσιαστικό κίνητρο, όμως, υπήρξε η αντιζηλία του με σημαντικούς άνδρες της εποχής.
Στη διάρκεια της δίκης ο Σωκράτης έδειξε θάρρος, ενώ η αναγγελία της ποινής δεν κατάφερε να τον βγάλει από τη θεϊκή του αταραξία. Μετά την καταδίκη του παρέμεινε στο δεσμωτήριο 30 μέρες, γιατί ο νόμος απαγόρευε την εκτέλεση της θανατικής ποινής πριν από την επιστροφή του ιερού πλοίου από τις γιορτές της Δήλου. Από τον διάλογο του Πλάτωνα Κρίτων μαθαίνουμε ότι ο Σωκράτης θα μπορούσε να σωθεί, αν ήθελε, αφού οι φίλοι του είχαν την δυνατότητα να τον βοηθήσουν να αποδράσει. Ο Σωκράτης αρνήθηκε και, ως νομοταγής πολίτης και αληθινός φιλόσοφος, περίμενε τον θάνατο ειρηνικά και γαλήνια, και ήπιε το κώνειο, όπως πρόσταζε ο νόμος.

Ο Σωκράτης, όπως και ο Πυθαγόρας, δεν άφησε κανένα σύγγραμμα. Γι' αυτό είναι πολύ δύσκολο να καθοριστεί ακριβώς το περιεχόμενο της φιλοσοφίας του. Κατά το Σωκράτη ο Θεός δεν φιλοσοφεί, γιατί κατέχει τη σοφία, φιλοσοφεί όμως ο άνθρωπος, που η ύπαρξή του είναι πεπερασμένη.

Στην εποχή του Σωκράτη έχουμε με τους Σοφιστές την στροφή της φιλοσοφίας προς τον άνθρωπο και τη χρήσιμη αρετή, ενώ πριν το κύριο θέμα της φιλοσοφίας των προσωκρατικών ήταν η φύση. Βέβαια, οι Σοφιστές, ως μη φιλόσοφοι, δεν διείσδυσαν εις βάθος στην μελέτη της πραγματικής ουσίας του ανθρώπου, κάτι που ξεκίνησε με τον Σωκράτη, ο οποίος πρώτος θεώρησε την ψυχή σαν την πραγματική ουσία του ανθρώπου και την αρετή σαν αυτό που επιτρέπει την πλήρωση της ανθρώπινης φύσης μέσα από την αναζήτηση και βελτίωση της ψυχής. Ο Αριστοτέλης αναγνωρίζει αυτή την στροφή του πνεύματος με τη φράση «επί Σωκράτους το δε ζητείν τα περί φύσεως έληξε, προς την χρήσιμη αρετή και την πολιτική δε απόκλεινον οι φιλοσοφούντες».

ΤΗΛΕΜΕΤΑΦΟΡΑ


Ερευνητές από την Ιαπωνία και την Αυστραλία κατάφεραν να κάνουν τηλεμεταφορά. Είμαστε τώρα πολύ κοντά σε ένα μέλλον όπου οι κβαντικοί υπολογιστές θα αντικαταστήσουν τους κλασσικούς σημερινους.

Αυτό που έχουν καταφέρει είναι να τηλεμεταφέρουν ένα πολύπλοκο σύνολο κβαντικών πληροφοριών που υπήρχαν σε μια παράλληλη κατάσταση, κάτι που σημαίνει ότι υπήρχαν σε δύο διαφορετικά μέρη ταυτόχρονα. Αυτό είναι ουσιαστικά το ίδιο με τη μεταβίβαση πληροφοριών, όταν τα δεδομένα είναι ταυτόχρονα 1 και 0. Το σημαντικό στην υπόθεση είναι ότι η μεταβίβαση ήταν γρήγορη και δεν χάθηκε κανένα στοιχείο, σε αντίθεση με το παρελθόν.

Η σημαντική ανακάλυψη έκανε τους επιστήμονες να ξεσπάσουν σε πανηγυρισμούς. Όπως ήδη γνωρίζουμε, η μεταβίβαση κβαντικών αντικειμένων μέσα σε έναν υπολογιστή ή μέσω ενός δικτύου είναι εκθετικά γρηγορότερα από την κλασική πληροφορική. Με αργά αλλά σταθερά βήματα η μέρα που θα τηλεμεταφερόμαστε θα έρθει..ή οί αρχαίοι μας πρόγονοι γνώριζαν πολύ περισσότερα από ότι τώρα γιά τίς πύλες τού κόσμου καί τήν μεταφορά τους;

ΑΤΛΑΣ


O Άτλας ήταν η μυθική μορφή που κρατούσε στους ώμους του το θόλο του Ουρανού πάνω από τη Γη. Ήταν γιος Τιτάνα ή Τιτάνας ο ίδιος, ενώ μπορεί να ήταν και ο αρχηγός των Τιτάνων, κατά μία εκδοχή. Πατέρας του ήταν ο Ιαπετός ή ο Ουρανός ή ο Αιθέρας ή ο Ποσειδώνας. Μητέρα του ήταν η Ωκεανίδα Κλυμένη ή η Ασία ή η Ημέρα ή η Λιβύη. Αδέρφια του Άτλαντα ήταν ο Προμηθέας, ο Επιμηθέας και ο Μενοίτιος, ενώ ως σύζυγοί του αναφέρονται η Αίθρα, που ήταν κόρη του Ωκεανού, ή η Πλειόνη, επίσης Ωκεανίδα, ή ακόμη η Εσπερίδα, η κόρη του Έσπερου, που θεωρούνταν επίσης αδερφός του.
Από τα παιδιά του Άτλαντα, τα περισσότερα ήταν αστέρια του Ουρανού: ο Υάς, οι Υάδες, καθώς και οι εφτά Πλειάδες, τ' αστέρια της Πούλιας. Γιος του ήταν επίσης ο Έσπερος, γνωστός για την ευσέβεια του χαρακτήρα του. Ο Άτλαντας είχε και δύο κόρες που δεν ήταν αστέρια: την Πασιφάη, που έγινε μητέρα του Άμμωνα, και την Καλυψώ, που αγάπησε τον Οδυσσέα και προσπάθησε να τον κρατήσει για πάντα κοντά της.
Ας δούμε όμως ποιες ήταν οι Πλειάδες. Λέγονταν επίσης και Ατλαντίδες ή Εσπερίδες και ζευγάρωσαν με μεγάλους θεούς. Έφεραν στον κόσμο θεούς ή γενάρχες και μάλιστα οι τέσσερις απ' αυτές έσμιξαν με τον Δία. Οι Πλειάδες ήταν οι εξής: η Αλκυόνη, η Μερόπη, η Στερόπη, η Κελαινώ, η Ηλέκτρα, η Ταϋγέτη και η Μαία. Η Μαία ήταν η πιο ξακουστή, γιατί έγινε η μητέρα του Ερμή, του πονηρού φτερωτού θεού. Βλέποντας τη γενιά του καθώς και τους απογόνους του, είναι φανερό ότι είχε συγγένεια με πολλά ουράνια σώματα και φαινόμενα. Πρόκειται λοιπόν για ένα θεό του Ουρανού.

Μετά την Τιτανομαχία, ο Δίας τιμώρησε τον Άτλαντα. Ο πιθανότερος λόγος για τον οποίο καταδικάστηκε, ήταν μάλλον γιατί συμμάχησε με τους αντιπάλους του Δία, τους Τιτάνες, είτε γιατί μαζί με τα τρία αδέρφια του κρατούσαν γενικά περιφρονητική στάση απέναντι στον Δία ποτέ δεν τον αποδέχτηκαν ως βασιλιά των θεών.


Μια άλλη πιθανή εξήγηση είναι ότι ο Δίας τον εκδικήθηκε, γιατί κατασπάραξε τον Διόνυσο, μαζί με τους άλλους Τιτάνες.


Μετά την επικράτηση των Ολυμπίων οι τέσσερις γιοι του Ιαπετού εισέπραξαν την τιμωρία τους: ο Επιμηθέας και ο Μενοίτιος κατακεραυνώνονται και γκρεμίζονται από τον Δία στο Έρεβος. Ο Προμηθέας καρφώνεται στον Καύκασο στο ανατολικό άκρο της Γης. Ο Άτλαντας βυθίζεται στα Τάρταρα βαθιά κάτω από τη Γη στο δυτικό άκρο, κοντά στα σύνορα του Χάους, εκεί όπου οι Εσπερίδες φυλάνε τα χρυσά μήλα και στο σημείο που βρίσκονται οι ρίζες της Γης, του Πόντου, του Ουρανού και του Τάρταρου.
Στο εξής θα ήταν καταδικασμένος να στηρίζει με τη δύναμή του τον Ουρανό πάνω από τη Γη.
Οι άνθρωποι πίστευαν εκείνη την εποχή πως ο Κόσμος ήταν σαν ένα τεράστιο κτίριο με θεμέλια, κίονες και οροφή. Ο Άτλας θα κρατούσε την κολόνα ή τις κολόνες, όπου πατά ο Ουρανός στη Γη ή τον άξονα του Κόσμου.
Άλλοι πάλι φαντάζονταν πως θα σήκωνε στους ώμους του το θόλο του Ουρανού ή τον Ουρανό και τη Γη μαζί.
Το καθήκον του Άτλαντα και ο ρόλος του αντικατοπτρίζεται και στο όνομά του: συγγενεύει με το επίθετο "αταλάντευτος", που σημαίνει στερεός, σταθερός, ανθεκτικός, αυτός που υπομένει να σηκώνει βάρη. Οι ποιητές τον χαρακτήριζαν πνεύμα ισχυρό και ακλόνητο.
Επιπλέον, ο Άτλαντας, λόγω της θέσης του κατείχε απέραντη σοφία και γνώση οικουμενική! Ηξερε όλα τα βάθη της θάλασσας και τα περίεργα που κρύβονται στις αβύσσους του Ωκεανού. Γνώριζε τα μυστικά του Ουρανού, όπως και το ότι ο Κόσμος είναι μια μεγάλη σφαίρα.

Κάποτε ο Ηρακλής έρχεται σ' αυτά τα μακρινά μέρη για να πάρει τα μήλα των Εσπερίδων και να πραγματοποιήσει έτσι έναν από τους δώδεκα άθλους του. Συναντά τον Άτλαντα, που πηγαίνει ο ίδιος να φέρει τα μήλα από τον κήπο των Εσπερίδων, αφήνοντας για λίγο το φορτίο του στους ώμους του Ηρακλή. Ο Άτλας όμως σκέφτηκε πονηρά, θέλησε να αρπάξει την ευκαιρία και ν' απαλλαγεί από τα βάσανά του, προτείνοντας στον Ηρακλή να πάει ο ίδιος τα μήλα στον Ευρυσθέα, βασιλιά του Άργους, που τα είχε ζητήσει από τον ήρωα. Εκείνος, ευτυχώς, ήταν προσεκτικός -όπως τον είχε συμβουλέψει ο Προμηθέας- τον οποίο είχε ήδη ελευθερώσει ο Ηρακλής από τα δεσμά του στον Καύκασο. Έτσι κατάλαβε το τέχνασμα του Άτλαντα και προσποιήθηκε πως δέχεται. Ζήτησε τότε από τον Τιτάνα να ξαναπάρει για μια στιγμή το φορτίο, ώστε ο ίδιος να βάλει στον ώμο του, που δήθεν πονούσε από το βάρος, ένα μαξιλαράκι. Ο Άτλας τον πίστεψε, το ξαναφορτώθηκε τάχα για λίγο και ο Ηρακλής μπόρεσε να επωφεληθεί από την αλλαγή πήρε τα μήλα κι έφυγε, αφήνοντας πίσω του τον Άτλαντα, αιώνια καταδικασμένο.

Υπάρχει και μια διαφορετική εκδοχή. Ληστές είχαν αρπάξει τις κόρες του Άτλαντα, τις Εσπερίδες. Ο Ηρακλής καταφέρνει να τους σκοτώσει και να ξαναφέρει τις κόρες πίσω στον πατέρα τους. Εκείνος τότε, για να τον ανταμείψει, του μεταφέρει τις απέραντες γνώσεις του, τα μυστικά του Ουρανού και την αστρονομία.
Κάποτε και ο Περσέας έφτασε στα μέρη του Άτλαντα. Αυτός όμως του φέρθηκε εχθρικά και προσπάθησε να εξοντώσει τον Περσέα. Ο Περσέας κρατούσε μαζί του τη φοβερή κεφαλή της Μέδουσας, που απολίθωνε όποιον την κοιτούσε. Μ' αυτόν τον τρόπο εξουδετερώνει τον Άτλαντα και τον μετατρέπει σε ψηλό βράχο, είναι από τότε ένα πελώριο βουνό που αλλιώς το έλεγαν κολόνα του Ουρανού και που, σύμφωνα με την παράδοση, βρισκόταν στη σημερινή Λιβύη της Αφρικής έξω από τη Μεσόγειο, προς την πλευρά του Ωκεανού, γι' αυτό και ο Ωκεανός ονομάζεται Ατλαντικός. Άλλοι τον τοποθετούσαν σε χώρα ακόμα πιο μακρινή.
Ένας άλλος μύθος μας πληροφορεί ότι ο Άτλαντας ήταν ο πρωτότοκος γιος του Ποσειδώνα. Ο ίδιος τον είχε ορίσει βασιλιά σ' ένα παραμυθένιο νησί, πέρα από τον Ωκεανό. Το νησί αυτό ονομάστηκε από τον ίδιο Ατλαντίδα.

Ο ρόλος του Άτλαντα είναι, όπως είδαμε, να κρατά τον Ουρανό, καθώς στέκεται ανάμεσα σ' αυτόν και στη Γη. Με αυτή την έννοια, ο Άτλαντας είναι ένας τρόπος να συμβολίζεται η πράξη της δημιουργίας του Κόσμου. Ο Κόσμος προέκυψε από το Χάος, που μέχρι τότε επικρατούσε και όπου όλα ήταν ανακατεμένα μεταξύ τους. Κάποια στιγμή τα στοιχεία του Σύμπαντος χωρίστηκαν και ο Κόσμος διακρίθηκε στα μέρη του. Έτσι και ο Άτλαντας χωρίζει τον Ουρανό από τη Γη, κάτι δηλαδή σαν αυτό που είχε πράξει ο Κρόνος για πρώτη φορά.

Φαίνεται πως για τους αρχαίους ο Άτλας και οι τέσσερις γιοί του Ιαπετού συμβόλιζαν τους ακρογωνιαίους λίθους στο οικοδόμημα του κόσμου, καθώς και τα σημεία προσανατολισμού τους. Επίσης, με τη θέση και τις απέραντες γνώσεις που είχε θεωρούνταν δικαιολογημένα ο εφευρέτης και πρώτος δάσκαλος της αστρονομίας.


ΟΙ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΜΕΝΟΥΝ


Ο Θεόδωρος Πάγκαλος χαρακτήρισε σκληρούς εργάτες τους Τούρκους και τεμπέληδες τους Έλληνες κατά την επίσκεψή του στη γειτονική χώρα. «Η Τουρκία είναι μια ισχυρή, οικονομικά και πολιτικά χώρα», πρόσθεσε.Αίσθηση προκάλεσαν γι' ακόμη μια φορά οι δηλώσεις του Θεόδωρου Πάγκαλου, καθώς κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην Τουρκία τόνισε ότι οι Τούρκοι δουλεύουν σκληρά, τη στιγμή που οι Έλληνες τεμπελιάζουν
Σύμφωνα με την τουρκική εφημερίδα Hurriyet, ο κ. Πάγκαλος είπε ότι «ενώ οι Τούρκοι εργάζονταν σκληρά, οι Έλληνες τεμπέλιαζαν με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουν σήμερα μια σοβαρή οικονομική κρίση».
Μάλιστα η τουρκική εφημερίδα έχει τίτλο «ο τζίτζικας και ο μέρμηγκας».
Σύμφωνα με το δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας, ο κ. Πάγκαλος είπε ακόμα, πως «τους πάντες εκπλήσσει η εντυπωσιακή αλλαγή που συντελείται στην Τουρκία ότι οι Τούρκοι είναι πετυχημένοι και έχουν ισχυρή αυτοπεποίθηση και ότι η Τουρκία είναι μια ισχυρή, οικονομικά και πολιτικά χώρα».
Τόνισε ακόμα ότι «αν και οι Έλληνες πολίτες δεν έχουν πρόβλημα στο να πωλούν και να αγοράζουν εμπορεύματα από την Τουρκία , δεν μπόρεσε με κανένα τρόπο να ανοίξει η Θεολογική Σχολή στην Χάλκη και δεν μπόρεσαν να αρχίσουν επίσης τα ακτοπλοϊκά δρομολόγια μεταξύ Λήμνου-Ίμβρου».
Ο Θεόδωρος Πάγκαλος προχώρησε και σε υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
«Οι δικές μας τράπεζες είναι αποτυχημένες, αν πάρουν ως παράδειγμα τις τούρκικες, θα συμμαζευτούν», είπε ο κ. Πάγκαλος.
«Όταν πήραν οι Έλληνες την Finansbank, οι εθνικιστικοί κύκλοι ενοχλήθηκαν. Όμως αυτή την στιγμή στο εξωτερικό είναι μία από τις πιο πετυχημένες ελληνικές εταιρείες», κατέληξε.
Κατά την επίσκεψή του στην Τουρκία ο κ. Πάγκαλος είχε το Σάββατο συνάντηση με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο στο Φανάρι.
Το βράδυ της ίδιας μέρας, ο αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης έδωσε το «παρών» σε δεξίωση προς τιμήν του στην αίθουσα του Ναού Αγίας Τριάδος Ταξείμ, που διοργάνωσε το νεοσύστατο συντονιστικό όργανο της Ομογένειας «Σύνδεσμος Υποστήριξης Ρωμέϊκων Ευαγών Ιδρυμάτων».
Σκληρή ανακοίνωση από τη Νέα Δημοκρατία
Ο Εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας κ. Γιάννης Μιχελάκης αναφερόμενος στη συνέντευξη του κ. Πάγκαλου, εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση κάνοντας λόγο για λοιδορία των Ελλήνων από τον αντιπρόεδρο.
Ο κ. Μιχελάκης χαρακτήρισε τον Θεόδωρο Πάγκαλο «επικίνδυνο» και κάλεσε τον πρωθυπουργό να παρέμβει.
«Ο κύριος “μαζί τα φάγαμε” ξαναχτύπησε. Αφού αποκάλεσε τους δημόσιους υπαλλήλους “κοπρίτες” και αφού χαρακτήρισε τους αξιωματικούς των Ενόπλων μας Δυνάμεων “αντιπαραγωγικούς", πήγε στην Τουρκία για να λοιδορήσει συλλήβδην τους Έλληνες.
Ούτε λίγο ούτε πολύ μας χαρακτήρισε όλους τεμπέληδες. Λέγοντας χαρακτηριστικά πως “όταν οι Τούρκοι εργάζονταν, εμείς τεμπελιάζαμε”. Δεν σταμάτησε όμως εκεί. Σε μια κρίσιμη στιγμή για την ελληνική οικονομία, επετέθη κατά του ελληνικού τραπεζικού συστήματος λέγοντας ότι “οι δικές τράπεζες είναι αποτυχημένες” και “ότι πρέπει να πάρουν παράδειγμα από τις τουρκικές”.
Το υβριστικό παραλήρημα του Αντιπροέδρου δεν σταμάτησε εκεί. Το κρεσέντο ήταν, όταν παραποίησε πλήρως την πραγματικότητα λέγοντας πως “μετά την εξαγορά της FinansBank” (τον Απρίλιο του 2006) “κάποιοι εθνικιστές ενοχλήθηκαν, αλλά σήμερα είναι μια από τις πιο πετυχημένες επενδύσεις”.
Για την αποκατάσταση της αλήθειας να πούμε ότι το ΠΑΣΟΚ -δια του εκπροσώπου του και σημερινού υπουργού Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου- είχε χαρακτηρίσει σκάνδαλο την αγορά από την τότε διοίκηση της τράπεζας, ενώ 37 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ είχαν εντάξει την υπόθεση FinansBank σε σχετική ερώτηση στη Βουλή.
Ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είναι, πλέον, εκτός ελέγχου και εξαιρετικά επικίνδυνος. Το θέμα είναι εάν ο κύριος Παπανδρέου θα εξακολουθήσει να τον καλύπτει», τόνισε ο κ. Μιχελάκης.
Ο Πάγκαλος διαψεύδει την Hurriyet
Πάντως, ο ίδιος διαψεύδει το δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας και αναφέρει ότι ουδέποτε έκανε τις παραπάνω δηλώσεις. Μάλιστα, στην ανακοίνωση που εκδόθηκε από το γραφείο αντιπροέδρου της Κυβέρνησης αναφέρονται τα εξής:
«Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στον Παναγιότατο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, Θεόδωρος Πάγκαλος, δεν είχε καμία επαφή με εκπροσώπους του Τύπου. Ουδέποτε έκανε δηλώσεις ή έδωσε συνέντευξη με το περιεχόμενο που αναφέρεται στην ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας ή με οποιοδήποτε άλλο».

ΔΙΕΔΩΣΕ ΤΟ

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More