ΕΛΛΑΔΑ

ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΟΙ ΤΑΦΟΙ ΤΗΣ ΡΩΞΑΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Δ;

Μπροστά σε μια μεγάλη αρχαιολογική ανακάλυψη πιθανόν να βρίσκονται τα συνεργεία της ΚΗ’ Εφορείας Κλασσικών Αρχαιοτήτων Σερρών..... Μετά από έρευνες ετών και αξιοποιώντας την ιστοριογραφία και τις προφορικές παραδόσεις της περιοχής, οι αρχαιολόγοι κατέληξαν σε μία «τούμπα» σε αγροτική περιοχή του Δήμου Αμφίπολης.

ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

Πολλοί φίλοι και φίλες μου έχουν ζητήσει να γράψω ένα αρθρο με "Οδηγίες Επιβίωσης",γιατί μπορεί σύντομα να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις που να οφείλονται σε διάφορους λόγους,όπως πτώχευση και στάση πληρωμών,περίεργα και πρωτόγνωρα γεωφυσικά φαινόμενα και εγώ δεν ξέρω τι άλλο.

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ 16/10/1912

Το έργο της απελευθέρωσης της Κατερίνης ανατέθηκε στην 7η Μεραρχία του Στρατού Θεσσαλονίκης, που είχε διοικητή το Συνταγματάρχη (ΠΒ) Κλεομένη Κλεομένους. Στις.. 15 Οκτωβρίου 1912 εκδόθηκε η Διαταγή των Επιχειρήσεων.

ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος είναι 8. Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Άρης, Δίας, Κρόνος, Ουρανός και Ποσειδώνας. Και έχουνε όλοι αρχαία ελληνικά ονόματα προς τιμήν των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων που θεμελίωσαν την αστρονομία. Ας γνωρίσουμε λοιπόν τα μυθικά πρόσωπα των οποίων τα ονόματα πήραν οι πλανήτες.

Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ

Αν καλούσαμε στις μέρες μας σ’ ένα γεύμα κάποιους αρχαίους Έλληνες όπως τον... Ηρόδοτο, τον Ηρακλή ή τον Αριστοφάνη..

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΔΙΟΔΙΩΝ

ΟΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΤΟΥΣ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΡΟΧΑ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΤΩΧΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΝ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΑΓΝΗ ΑΟΠΛΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ
Μια επιστολή- ράπισμα σε γνωστούς δημοσιογράφους απευθύνει η κάτοικος Ωρωπού κ. Ιωάννα Γερμανού, αποκαλυπτική για τα γεγονότα περί των διοδίων

ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ κκ. ΛΥΡΙΤΖΗ, ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΚΑΙ...
ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Πανικός στις εταιρίες
Τρόμος στην κυβέρνηση
...Πολλή δουλειά για τα ΜΜΕ
(Ή πως λύνονται οι εξισώσεις:
1. Παράνομες συμβάσεις + άδικη έμμεση φορολογία υπέρ εταιριών =
πληρώστε διόδια
2. Καταρρέουν οι συμβάσεις + πρέπει να πληρώσει το κράτος τους ιδιώτες =
φταίει το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ)
Αγαπητοί μου Βασίλη και Δημήτρη, γλυκύτατε μου Μπάμπη,

Παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες την αγωνία σας να αποδείξετε πως το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, θα είναι υπεύθυνο για τη μη ολοκλήρωση των έργων στις εθνικές οδούς λόγω μεγάλων απωλειών εσόδων. Ειλικρινά συμμερίζομαι την αγωνία σας να αποδείξετε τα αναπόδεικτα. Θα μου επιτρέψετε να σας βοηθήσω.
Θέλω να σας θυμίσω ότι το μεγαλύτερο μέρος των δρόμων ήταν ήδη κατασκευασμένο. Το κόστος κατασκευής της Ιόνιας Οδού, που ανέλαβε η Νέα Οδός Α.Ε. να διεκπεραιώσει, ήταν 800.000.000 ευρώ και η συντήρηση της υπάρχουσας ΠΑΘΕ (τμήμα της Νέα Οδός Α.Ε.) 200.000.000 ευρώ (συντήρηση-ανακατασκευές).
Τα έργα της Ιόνιας Οδού έχουν ολοκληρωθεί κατά το 25%, άρα το κόστος που δαπανήθηκε είναι 200.000.000 ευρώ. Υπολογίζεται ότι έχουν δαπανηθεί τα 150 από τα 200.000.000 ευρώ για τη συντήρηση και τις ανακατασκευές.
Έχουν δοθεί στην εταιρεία, από το Δημόσιο 150.000.000 ευρώ.
Η είσπραξη των διοδίων υπολογίζεται 200.000.000 ευρώ.
Άρα μην κουράζεστε. Δεν υπάρχει θέμα χρηματοδότησης.
Υπάρχει το γνωστό: της ρεμούλας!
Θυμίζω επίσης ότι στις συμβάσεις παραχώρησης των εθνικών δρόμων υπάρχουν ρήτρες και για τα δύο συμβαλλόμενα μέρη. Γιατί αγωνιάτε συνεχώς να προβάλλετε μονάχα τις υποχρεώσεις του κράτους προς τις εταιρίες και όχι εκείνες των εταιριών προς το κράτος;
Το κράτος έχει χρηματοδοτήσει με 150.000.000 ευρώ, τα οποία συμβατικά θα πρέπει να επιστραφούν, λόγω μη ολοκλήρωσης των έργων.
Επιπλέον θα πρέπει να καταβληθούν στο Δημόσιο ρήτρες για την καθυστέρηση στην ολοκλήρωση των έργων ίσες προς 40.000.000 ευρώ.
Εσύ γλυκέ μου Μπάμπη, που αγωνιάς ιδιαίτερα για την λύση των οικονομικών μας προβλημάτων, πως σου διέφυγε το συγκεκριμένο έσοδο, που το κράτος αρνείται να εισπράξει;
Ακόμα κι αν είχε τηρηθεί η σύμβαση, την οποία έχουμε προσβάλει νομικά με σκοπό να την καταργήσουμε, το τέλος διοδίων θα έπρεπε να είναι στα μετωπικά διόδια των Αφιδνών 1.60 και όχι 2.05 ευρώ!
Όπως καλά ξέρεις υπήρξε μεγάλη αγωνία αν θα εισπραχθούν τα προβλεπόμενα έσοδα του έτους. Χρειάστηκε να θεωρηθούν όλοι οι Έλληνες πολίτες φοροφυγάδες και να εξαναγκαστούν με περαίωση ενώ θα μπορούσαν να εισπραχθούν πολύ απλά 190.000.000 ευρώ από τις ρήτρες τις σύμβασης για ασυνέπεια στις υποχρεώσεις της.
Ο κύριος Λαμπρόπουλος, πρώην υπάλληλος της ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ (πρώην Γεν. Διευθυντής της Νέα Οδός Α.Ε.) και νυν Γεν. Γραμματέας του Υπουργείου Υποδομών και η κυρία Καλτσά, πρώην μέλος του Δ.Σ. της εταιρίας ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ και νυν Γεν. Γραμματέας του Υπουργείου Υποδομών (οι λύκοι που φυλάνε τα πρόβατα), θα μπορέσουν να σας το επιβεβαιώσουν αν ασκήσετε σοβαρά τα καθήκοντα δημοσιογραφίας σας.
Γλυκύτατε μου Μπάμπη, δεν φταίει το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ που δεν γίνονται τα έργα. Κοίτα λίγο πιο προσεκτικά. Το κράτος δεν έχει λεφτά να απαλλοτριώσει τα κομμάτια, που έχει αναλάβει για να προχωρήσουν και θέλουν, για να καλύψουν τις πομπές τους, να τα ρίξουν πάλι, που αλλού; Στους πολίτες! Αυτούς τους ίδιους ακριβώς, που τα φάγανε μαζί.

Δεν φταίει το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ που το κράτος υπέγραψε ότι η ΔΕΗ θα υπογείωνε τις γραμμές της για να γίνει η Ιόνια Οδός, ξεχνώντας ότι τη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού την είχε το ίδιο κάνει Α.Ε. και ως εκ τούτου, πολύ σωστά, δεν μπορούσε να αναλάβει τέτοιο κόστος προς χάριν των ιδιωτικών συμφερόντων της Νέα Οδός Α.Ε.
Αγαπητοί μου Βασίλη και Δημήτρη, γλυκύτατέ μου Μπάμπη, μη μας φοβίζετε ότι ο ελληνικός λαός θα μείνει χωρίς δρόμους, λόγω του κινήματος των πολιτών που δεν πληρώνουν διόδια.
Δεν χρέωναν οι πολίτες τις 4πλάσιες τιμές από όλη την Ευρώπη στην κατασκευή των δρόμων επί μία και πλέον εικοσαετία.
Η χρήση των δρόμων, σας θυμίζω, πληρώνεται με τα τέλη κυκλοφορίας και τα τέλη καυσίμων!
Ο συμπαθέστατος κύριος Νασούλης, της Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου Α.Ε., δήλωσε σε ραδιόφωνο ότι η κύρια χρηματοδότηση των έργων είναι η είσπραξη των διοδίων!!!!!
Άθελά του δηλαδή, παραδέχτηκε ότι η εταιρία του, με μηδενικό κίνδυνο επένδυσης, ζητάει από τον χρήστη του δρόμου να χρηματοδοτήσει το έργο του και αυτός μετά να συνεχίσει να εισπράττει καθαρό έσοδο για τα επόμενα 30 περίπου χρόνια, χωρίς κανένα ρίσκο.
Ο χρήστης δηλαδή είναι συνέταιρος χωρίς όμως να έχει καμία αξίωση στα κέρδη, ούτε μετέπειτα όφελος με μείωση του τέλους των διοδίων.
Αντίθετα ο κύριος αυτός είπε (μας κάνει χάρη δηλαδή), πως μετά την αποπεράτωση των έργων, θα υπάρχει μόνο τιμαριθμική αύξηση των τελών!
Όπως ακριβώς και οι μισθοί των εργαζομένων ακολουθούν την τιμαριθμική αύξηση. Ασφαλώς κάνω χιούμορ...
Ο κύριος Μαγκριώτης, ισχυρίζεται ότι οι εταιρείες απαιτούν το αντίτιμο των διελεύσεων των πολιτών, που δεν πληρώνουν!
Δεν ήξερα ότι οποιοσδήποτε ιδιώτης μπορεί να απαιτήσει από το Δημόσιο οφειλές πελατών του!
Μήπως ξέρετε που ακριβώς θα πρέπει να στείλω το λογαριασμό για τις καινούριες μου γόβες;
Αγαπητοί μου Βασίλη και Δημήτρη, γλυκύτατέ μου Μπάμπη, λέτε πως η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα έδωσε την άδεια να μας φωτογραφίζουν, ούτως ώστε να μας στέλνουν διαταγές πληρωμής, για να μπορέσουν οι εταιρείες να καλύψουν τα τεράστια διαφυγόντα κέρδη.
Κοιτάξτε καλύτερα τα χαρτιά σας: Δεν είναι “Άδεια”! Είναι “Γνωμάτευση” (απάντηση) σε ερώτηση του Υπουργείου.
Μην ξεχνάτε ότι ποτέ δεν αρνηθήκαμε να δώσουμε τα νούμερα των αυτοκινήτων μας και ειλικρινά σας λέμε, ότι μας αρέσουν οι φωτογραφίες. Έχουμε όλοι φωτογένεια.
Έχετε έστω και μία στιγμή σκεφτεί πως αν μας στείλουν να πληρώσουμε 2.05 ευρώ για 5χλμ. που συνήθως διανύουμε, πόσο διαβρωμένο δικαστή θα πρέπει να βρουν για να τους δικαιώσει;
Τι θα κάνουν οι καλοί σας φίλοι οι εργολάβοι τότε;
Θα καταρρεύσουν συλλογικά!
Αγαπητοί μου Βασίλη και Δημήτρη, γλυκύτατέ μου Μπάμπη, ειλικρινά πιστεύετε να το τολμήσουν;
Ή θα κάνουν τους βλάκες και θα συνεχίσουν να τα παίρνουν από φοβισμένους περαστικούς και βέβαια, αν εσείς με αυτά που λέτε φοβίσετε κάποιους ακόμα, καλύτερο γι αυτούς. Θα εισπράττουν περισσότερα.
Αγαπητοί μου Βασίλη και Δημήτρη, καλέ μου Μπάμπη, πιστεύω ότι η βασιλεία της βλακείας τελειώνει και έρχεται η βασιλεία της αγανάκτησης γι αυτό θα πρέπει να προσαρμόσετε τη δουλειά σας απευθυνόμενοι όχι σε βλάκες αλλά σε αγανακτισμένους πολίτες.
Κάθε σπρώξιμο της μπάρας είναι ένα σπρώξιμο της γενικής αδικίας και καθολικής αηδίας που βιώνουμε καθημερινά.
Σ΄ αυτή τη χώρα μάθαμε εδώ και αιώνες να λέμε ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ σε χειρότερες συνθήκες.
Αγαπητοί μου Βασίλη και Δημήτρη, γλυκύτατέ μου Μπάμπη, όλοι ξέρουμε ότι πάνω στον πανικό τους οι εταιρείες και οι υπηρέτες τους των υπουργείων, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ και προσπαθούν απεγνωσμένα, εδώ και καιρό, να βρουν έννομη λύση εκ των υστέρων για να καλύψουν τα κενά τους.
Επειδή ζούμε σ΄ αυτή τη χώρα, που μοναδικό στόχο έχει την εξάντληση των πολιτών της, που κατασκευάζει νόμους, τους ψηφίζει με τη μορφή του κατεπείγοντος (συνήθως τις νύχτες ή τα καλοκαίρια), δεν θα μας κάνει καμία εντύπωση αν γίνει κάτι τέτοιο και στην περίπτωση μας.
Ξέρουμε ότι οι συμβάσεις τους για την παραχώρηση των εθνικών μας δρόμων έχουν ήδη καταρρεύσει και προσπαθούν, με όχημα εσάς, να βρουν άλλοθι πως το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ είναι εκείνο, που φταίει για την κατάρρευση των συμβάσεων τους. Μεγάλη τιμή μας!
Αν πάλι προσπαθείτε να μας τρομοκρατήσετε, δυστυχώς έχετε αποτύχει.
Οι φωτογραφίες τους δεν μας τρομάζουν και όποιους νόμους και να κατασκευάσουν στα μέτρα τους, θα είμαστε απέναντί τους.
Αγαπητοί μου Βασίλη και Δημήτρη, γλυκύτατέ μου Μπάμπη, θα πρέπει να πείτε στα αφεντικά σας, που τόσο προσπαθούν να μας πείσουν ότι είμαστε νέοι κομματικοποιημένοι και μάλιστα τσακωνόμαστε μεταξύ μας, ότι κάνουν λάθος:
Δεν είμαστε όλοι νέοι.
Δεν είμαστε κομματικοποιημένοι.
Δεν είμαστε από αυτούς που πήραν τις μίζες και κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
Δεν είμαστε από αυτούς που κατέστρεψαν την χώρα και ακόμα διδάσκουν οικονομία στα πανεπιστήμια με παχυλό μισθό.
Είμαστε από αυτούς που τους περικόπηκε ο μισθός μας, το δώρο μας, τα επιδόματά μας, που χειροτερεύει η ιατροφαρμακευτική μας περίθαλψη, η εκπαίδευση των παιδιών μας...
Είμαστε αυτοί που νιώθουμε ότι αυτό το κράτος, που περιθάλπει κλέφτες και ρίχνει χημικά σε συνταξιούχους, δεν είναι δυνατόν να φροντίσει το δίκιο μας...
Ναι Κράτος...διεκδικούμε το δίκιο μας μόνοι μας.
Δεν σε εμπιστευόμαστε και μας αποδεικνύεις συνεχώς, πως καλά κάνουμε.
Αγαπητοί μου Βασίλη και Δημήτρη, γλυκύτατέ μου Μπάμπη, θα πρέπει να πείτε στα αφεντικά σας πως το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις, γιατί ο κόσμος σπρώχνοντας τη μπάρα στα διόδια, σπρώχνει από πάνω του την αδικία και εκτονώνει μέρος της καθημερινής του αγανάκτησής του για τις δικές τους και τις δικές σας πομπές.
Μην προσπαθείτε να αποδείξετε ότι μερικοί νέοι αριστεροί και ακροδεξιοί που τσακώνονται, είναι το κίνημα των διοδίων.
Το κίνημα των διοδίων είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι.
Το κίνημα των διοδίων το “δημιουργήσατε” εσείς!
Εσείς μας κάνατε να σπρώξουμε την μπάρα και τώρα σας διαβεβαιώνουμε ότι όσο και να προσπαθείτε να μας ρίξετε τα βάρη των άστοχων συμβάσεων και των επιλογών σας, όσο και να μας τρομοκρατείτε με πρόστιμα και διαταγές πληρωμών, είναι ήδη πολύ αργά.
Και θα το δείτε.
Φιλικά,
Ιωάννα Γερμανού
Κάτοικος Δήμου Ωρωπού (που παρεμπιπτόντως «φιλοξενεί» 8 σταθμούς διοδίων στο εσωτερικό του)

ΣΟΥΒΛΑΚΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ........ΚΑΛΑΜΑΚΙΑ


Μπορεί τα σουβλάκια να αποτελούν σύμβολο της νεοελληνικής κουλτούρας, όμως τα ευρήματα των ανασκαφών στη Σαντορίνη αποκαλύπτουν πως η λαχταριστή αυτή παράδοση, αποτελούσε συνήθεια των κατοίκων τη Θήρας στην Εποχή του Χαλκού. Μάλιστα, οι αρχαίοι Θηραίοι φαίνεται πως απολάμβαναν μια σειρά από γκουρμέ γεύματα, όπως κυδώνια, αχινούς, πορφύρα, σαλιγκάρια, αλλά και...μπίρα....


Τη γαστρονομική κουλτούρα του αρχαίου κυκλαδικού πολιτισμού της Θήρας παρουσίασε ο διευθυντής των Ανασκαφών Θήρας, κ. Χρίστος Ντούμας, στην προχθεσινή ομιλία του με θέμα «Από την ανάγκη στην απόλαυση. Οι διατροφικές συνήθειες στο Ακρωτήρι της Εποχής του Χαλκού», που έλαβε χώρα στο Μέγαρο Μουσικής.

Όπως σημειώνει, τα βασικά αγαθά που έβρισκε κανείς σε μια θηραϊκή κουζίνα πριν την ιστορική έκρηξη του ηφαιστείου, ήταν το κριθάρι, το λαθούρι, τα μπιζέλια, οι φακές και η φάβα, «που η γη της Θήρας παρείχε στους κατοίκους της και τα οποία συχνά αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης των αγγειογράφων».

Παράλληλα, οι Θηραίοι μάζευαν σύκα, αμύγδαλα, και προφανώς θαλασσινά: «Κυδώνια, αχινοί, χτένια, πεταλίδες και τρίτωνες είναι από τα πιο συχνά όστρεα, ενώ φαίνεται πως και η πορφύρα, εκτός από την παραγωγή χρώματος, καταναλωνόταν και ως τροφή», όπως εξήγησε ο κ. Ντούμας.

Από το αρχαίο σαντορινιό τραπέζι δεν έλειπε και το κρέας, με «τα αιγοπρόβατα να κατέχουν την πρώτη θέση σε ποσοστό 80% περίπου. Ακολουθούν τα χοιρινά σε ποσοστό 19%, ενώ ελάχιστα είναι τα οστά βοοειδών και ζώων κυνηγιού», όπως σημειώνει ο κ. Ντούμας. Το μέσο εκτέλεσης της εκάστοτε συνταγής, ήταν κατά κύριο λόγο η χύτρα, αλλά και ο κλειστός φούρνος.

Όπως αποκαλύπτουν ορισμένα ευρήματα των ανασκαφών, όπως επιτραπέζια σκεύη, σκεύη μαγειρέματος (ταψιά, γουδιά, τηγάνια, σουρωτήρια, κλπ), αλλά και αγγεία με σχετικές παραστάσεις, στη Θήρα λειτουργούσαν και...σουβλατζίδικα.

Επίσης, όπως τονίζει ο διευθυντής των ανασκαφών, «οι Θηραίοι μπορεί να είχαν εισαγάγει από την Αίγυπτο και την τεχνική να παρασκευάζουν μπίρα από κριθάρι, αφού αυτό, όπως είδαμε, αποτελούσε ένα από τα βασικά αγροτικά προϊόντα της τοπική παραγωγής».

Από την Κρήτη κυρίως, οι κάτοικοι της Αρχαίας Σαντορίνης έφερναν μια σειρά από «εξωτικά αγαθά», όπως ελιές, σαλιγκάρια, κοχλίες, χοχλιούς, αρωματικά φυτά και βότανα (ρίγανη, ζαφορά, θυμάρι, χαμομήλι, φασκόμηλο, αψιθιά, κ.ά.), αλλά και τα προϊόντα της αμπέλου και της ροδιάς, που μάλλον είχαν μεγάλη επιτυχία, αφού «μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι ο οίνος άρχισε να ευφραίνει "καρδίαν Θηραίων" τουλάχιστον από της 2ης χιλιετίας π.Χ.», όπως υπογραμμίζει ο αρχαιολόγος.

Ο κ. Ντούμας καταλήγει πως ο πολιτισμός που αναπτύχθηκε στη Σαντορίνη, γύρω στα τέλη του 17ου αιώνα π.Χ., μάλλον είχε έφεση στις μικρές γαστρονομικές απολαύσεις της ζωής:

«Αυτό, σύμφωνα με τα αρχαιολογικά δεδομένα, το είχε πετύχει η θηραϊκή κοινωνία της Εποχής του Χαλκού. Μετατρέποντας όμως την κάλυψη της ανάγκης σε απόλαυση, δεν φαίνεται να ξεπέρασε τα όρια, δεν πέρασε στη χλιδή. Απλώς, απολαμβάνοντας τη ζωή φρόντιζε και τις άλλες, τις μη υλικές ανάγκες, όπως δείχνει η διαδεδομένη καλλιέργεια της τέχνης».

ΤΟ ΛΕΙΖΕΡ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΗΔΗ


Για αιώνες οι αρχαιολόγοι συζητούσαν πώς ο Αρχιμήδης, ο μεγαλύτερος εφευρέτης της αρχαιότητας, κατάφερε να συγκεντρώσει την ηλιακή ενέργεια για να καταστρέψει το ρωμαϊκό στόλο που απειλούσε τις...

... Συρακούσες το 212 π.Χ. Ιστορικοί είχαν υποστηρίξει ότι ουδείς είχε τότε αρκετές γνώσεις οπτικής για να το επιτύχει.

Αλλά μια μελέτη που δημοσιεύτηκε έδειξε ότι ορισμένοι αρχαίοι πολιτισμοί είχαν τόσο προχωρημένες γνώσεις οπτικής ώστε ενδέχεται να είχαν κατασκευάσει τηλεσκόπια και τα «κάτοπτρα πυρπόλησης» ήταν εντός των δυνατοτήτων τους.

Στο βιβλίο του με τίτλο «Ο Κρυστάλλινος Ήλιος», ο Ρόμπερτ Τεμπλ, καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Επιστήμης στο πανεπιστήμιο του Λούισβιλ στο Κεντάκυ, έκανε αναφορά πως η έρευνα του έδειξε ότι ο Αρχιμήδης ήταν τελικά ο πατέρας των σύγχρονων όπλων ακτίνων λέιζερ, όπως οι τηλεκατευθυνόμενες βόμβες και πύραυλοι. Ο καθηγητής της Φυσικής στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, Πωλ Γιούαρτ, ειδικός στην Οπτική, είχε υποστηρίξει ότι ο Αρχιμήδης δεν θα μπορούσε να κάνει τα κάτοπτρα αρκετά επίπεδα με την τεχνολογία που υπήρχε στην εποχή του.

Ωστόσο οι έφοροι του Βρετανικού Μουσείου διαπίστωσαν πρόσφατα ότι ένα κομμάτι γυαλιού, το οποίο είχαν ξεθάψει στην τοποθεσία της αρχαίας Ασσυριακής πόλης Καλχού και είχαν αρχικά νομίσει πως επρόκειτο για στολίδι, ήταν τελικά ένας λεπτοδουλεμένος φακός που χρησίμευε πιθανότατα για διόρθωση της όρασης. Είχε κατασκευαστεί γύρω στο 800 π.Χ., περίπου 600 χρόνια πριν από τη γέννηση του Αρχιμήδη. (εφημ. ‘Tα Νέα’)

Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ ΑΚΡΩΤΗΡΙΟΥ



Σπύρος Καγιαλές – Καγιαλεδάκης, ο «Θρύλος του Ακρωτηρίου», έγραψε με τον ηρωισμό του και την αυτοθυσία του, μια από τις πιο ένδοξες στιγμές της Ελλάδος, κατά των Αγώνα των Κρητών, το 1897, για ένωση με την Μητέρα Πατρίδα.
Δυστυχώς τα περισσότερα Ελληνόπουλα, ακόμα ακόμα και τα Κρητικόπουλα αγνοούν την ύπαρξη αυτών των ηρώων.
Ας όψεται το εκπαιδευτικό μας σύστημα, που το μόνο που κάνει με επιτυχία, είναι να παράγει…στουρνάρια σε μεγάλες ποσότητες
Το κλίμα της εποχής
Οι χριστιανοί της Κρήτης υπέφεραν αφάνταστα από την αφόρητη κατάσταση που επικρατούσε στο νησί κι έτσι όπως συνέχιζε να εξελίσσεται στις αρχές του 1897.
Στις 20 Ιανουαρίου οι Τούρκοι πυρπολούν πολλές συνοικίες και ιδιοκτησίες χριστιανών στα περίχωρα των Χανίων. Οι Χριστιανοί αναλαμβάνουν δράση, δημιουργούν προγεφυρώματα και πολιορκούν περιοχές όπου κυριαρχούσε το τουρκικό στοιχείο.
Στις 22 η κατάσταση χειροτερεύει και την επόμενη ημέρα και από τις 3.30 μ.μ. οι Τούρκοι πυροβολούν αδιάκριτα κατά παντός.
Οι χριστιανοί κλείνονται στα σπίτια και στα μαγαζιά τους που πυρπολούνται, ενώ προηγουμένως παραβιάζονται και λεηλατούνται «εν μέσω πάσης θηριωδίας». Η κατάσταση είναι φρικτή. Οι φλόγες φαίνονται από μίλια μακριά. Μόχθοι 10ετιών εξαφανίζονται. Πυκνός καπνός σκεπάζει ολόκληρη την πόλη. Διάφορες εύφλεκτες ύλες προκαλούν ισχυρές εκρήξεις, που μαζί με τους κρότους των όπλων και τις «κωδωνοκρουσίες των εκκλησιών δημιουργούν φρικώδες πανδαιμόνιο». Αυτό το σκηνικό κράτησε 3 περίπου μέρες. Τα Χανιά και η Χαλέπα ερημώθηκαν και όσοι xριστιανοί διασώθηκαν, κατέφυγαν σε διάφορα σημεία της ελεύθερης Ελλάδας.
Στις 24 Ιανουαρίου γίνεται σύσκεψη στο σπίτι του Έλληνα πρόξενου στη Χαλέπα, Ν. Γενάδη, στην οποία μετέχουν ο ίδιος και οι Κ. Μητσοτάκης, Α. Σήφακας, Ν. Ζουρίδης και Κ. Φούμης. Αποφασίστηκε να κηρυχθεί η Ένωση και να κληθεί ο βασιλιάς των Ελλήνων Γεώργιος να καταλάβει το νησί.
Την επόμενη εκδίδεται ψήφισμα υπέρ της Ένωσης, αναγγέλλεται ότι πρόκειται να καταπλεύσει στο νησί ελληνικός στόλος και καταλαμβάνονται από τους επαναστάτες στρατηγικές θέσεις στο Ακρωτήρι.
Στις 26 αποφασίζεται να ανυψωθεί η ελληνική σημαία στον Προφήτη Ηλία του Ακρωτηρίου ( «Ημερολόγιο Ακρωτηρίου» Γ.Σήφακα, έκδοση 1953, σελίδα 23).
Το θωρηκτό «Ύδρα»Την ίδια ημέρα δημιουργείται προσωρινό στρατόπεδο στον περίβολο του ελληνικού προξενείου και τα μεσάνυχτα, φτάνουν έξω από το λιμάνι των Χανίων τα ελληνικά πολεμικά πλοία «Ύδρα», «Μυκάλη», «Μιαούλης» και «Αλφειός». Την αυγή επιδίδεται το ψήφισμα στους πρόξενους της Ελλάδας και των Μεγάλων Δυνάμεων.
Στις 28 Ιανουαρίου 1897, ο λαός της Επαρχίας Σητείας, ζητά την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Την επομένη, με λαϊκό ψήφισμα κηρύσσεται η Ένωση στους Τζερμιάδες Λασιθίου και στην Ιεράπετρα.
Την ίδια ημέρα, αποπλέει με προορισμό την Κρήτη μοίρα του ελληνικού πολεμικού στόλου, υπό τις διαταγές του πρίγκιπα Γεωργίου που την αποτελούσαν τορπιλοβόλα. Ο ίδιος επιβιβάζεται στο πλοίο «Σφακτηρία».
Στις 2 Φεβρουαρίου αποβιβάζεται στο Κολυμπάρι Χανίων ελληνικό εκστρατευτικό σώμα που το αποτελούσαν δύο τάγματα πεζικού, ένας λόχος μηχανικού και μία ορειβατική πυροβολαρχία, συνολικής δύναμης 1.500 περίπου ανδρών. Επικεφαλής τους ήταν ο συνταγματάρχης και υπασπιστής του βασιλιά, Τιμολέων Βάσσος.
Στις 3 Φεβρουαρίου εκδίδει την πρώτη του προκήρυξη ως «αρχηγός του ελληνικού στρατού κατοχής της Κρήτης» από την Ιερά Μονή Γωνιάς και στη συνέχεια ξεκινά για τα Χανιά, αντιμετωπίζοντας με επιτυχία όσες τουρκικές δυνάμεις συνάντησε στον δρόμο του. Η προέλασή του όμως εμποδίστηκε από αγήματα του ενωμένου στόλου των τότε Μεγάλων Δυνάμεων, που διοικούσε ο Ιταλός υποναύαρχος Κανεβάρο. Τα αγήματα αυτά είχαν αποβιβασθεί από τα πλοία του στόλου για να αποτρέψουν σύγκρουση, να προστατεύσουν την πόλη και να διευκολύνουν διαπραγματεύσεις για το καθεστώς του νησιού.
Ο Τιμολέων Βάσσος, ζητά και λαμβάνει οδηγίες από την ελληνική κυβέρνηση του Θεόδωρου Δεληγιάννη, να αποφύγει σύγκρουση με τους «ξένους». Ταυτόχρονα η κυβέρνηση της Ελλάδας απορρίπτει απαίτηση των Μεγάλων Δυνάμεων, που ζητούσαν να αποσύρει από την Κρήτη το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα.

Η δημιουργία στρατοπέδου
Επαναστάτες στο Ακρωτήρι Από τις 28 μέχρι και 31 Ιανουαρίου διαμορφώνεται και ενισχύεται το στρατόπεδο του Ακρωτηρίου. Οπλαρχηγοί με περίπου 650 μαχητές άφησαν τα μετερίζια τους και εγκαταστάθηκαν στο Ακρωτήρι. Παράλληλα το στρατόπεδο εφοδιάζεται με πολεμικό υλικό και άλλα χρήσιμα είδη, που έφθασαν κύρια με το πλοίο «Λαύριο» στην θέση Σταυρός και αποθηκεύτηκαν στην Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος.
Αρχηγός των επαναστατών του στρατοπέδου ήταν ο γενναίος οπλαρχηγός Αντώνης Σήφακας, έμπορος και ποιητής, πρώτος μεταξύ ίσων, ανάμεσα στα μέλη της Επιτροπής του επαναστατικού στρατοπέδου, που την αποτελούσαν μεγάλες προσωπικότητες της εποχής οι Ελευθέριος Βενιζέλος, διδάκτορας του Δικαίου, δικηγόρος και π. βουλευτής, Νικόλαος Πιστολάκης, διδάκτορας του Δικαίου και π. εισαγγελέας, Γεώργιος Μυλωνογιαννάκης, διδάκτορας της ιατρικής και οπλαρχηγός, Χαράλαμπος Παπαδάκης, διδάκτορας του Δικαίου, Κωνσταντίνος Φούμης, διδάκτορας του Δικαίου και π. γενικός διοικητικός σύμβουλος της Διοίκησης Κρήτης. Όλοι τους μιλούσαν ξένες γλώσσες και αργότερα αποτέλεσαν και μέλη της Διοικητικής Επιτροπής Ακρωτηρίου. («Ημερολόγιο Ακρωτηρίου», σελίδες 152, 202, 210).

Οι πρώτες συγκρούσεις
Στις 1 και 2 Φεβρουαρίου Έλληνες και Τούρκοι προσπαθούν να προωθήσουν τις δυνάμεις τους σε διάφορες επίκαιρες θέσεις, ενώ ήδη από την 1η Φεβρουαρίου, ο τότε γενικός διοικητής Κρήτης Βέροβιτς Πασάς, που αντιτάχθηκε στις εισηγήσεις των Τούρκων μπέηδων κατά των Χριστιανών, υποχρεώνεται σε παραίτηση.
Στις 4 ο τοποτηρητής του γενικού διοικητή Κρήτης Ισμαήλ Βέης, εκδίδει προκήρυξη για τον αποκλεισμό του νησιού από τους στόλους των Μεγάλων Δυνάμεων, τον οποίο αποκαλεί «επιχείρηση προστασίας της Κρήτης» και καλεί τους Χριστιανούς να καταθέσουν τα όπλα. Η προκήρυξη πέφτει στο κενό.
Την ίδια ημέρα, ο ύπαρχος του θωρηκτού «Ύδρα» Κωνσταντίνος Κανάρης, εγγονός του ένδοξου ναύαρχου Κανάρη, παραδίδει στους Ελευθέριο Βενιζέλο και Χρύσανθο Τσεπετάκη, μεγάλη πολεμική ελληνική Σημαία με την «κορώνα» στη μέση, για να ανυψωθεί στο στρατόπεδο του Ακρωτηρίου.
Στις 7 οι Χαλεπιανοί υπό τους Ε. Βενιζέλο, Γ. Μουντάκη, Μ. Καλορίζικο, Σ. Μουρούζη, Χ. Τσεπετάκη, Ν. Πετρίδη, Κωνσταντίνο, Ιερώνυμο και Ιωάννη Φούμη και 15 οπλίτες από το Γαβαλοχώρι υπό τους Ε. Παπαδάκη και Γ. Κοτζάμπαση, καταλαμβάνουν οριστικά την θέση του Προφήτη Ηλία και σε περίοπτη θέση υψώνουν την Σημαία.
Στις 8 γίνεται συνεννόηση για την ταυτόχρονη προσβολή των τουρκικών θέσεων, από όλες μαζί τις Κρητικές και Ελλαδικές δυνάμεις.
Έτσι, στις 9 Φεβρουαρίου, αρχίζουν ορισμένες «αψιμαχίες» στην περιοχή μεταξύ Μαλάξας και Ναυστάθμου, που γρήγορα επεκτάθηκαν και από τον Ναύσταθμο μέχρι τις Κορακιές.

Η μάχη
Ο βομβαρδισμός του Ακρωτηρίου Στις 15.30 της 9ης Φεβρουαρίου 1897, δίδεται το αρχικό σύνθημα για τον βομβαρδισμό από το θωρηκτό «Σικελία», που αποτελούσε την ναυαρχίδα του αρχηγού του ενωμένου στόλου Ιταλού υποναύαρχου Κανεβάρο και που ναυλοχούσε έξω από το λιμάνι των Χανίων.
Αμέσως τα πολεμικά πλοία των Μεγάλων Δυνάμεων, αρχίζουν χωρίς προειδοποίηση, ένα σφοδρό βομβαρδισμό του στρατοπέδου του Ακρωτηρίου, όπου ήδη κυμάτιζε η ελληνική πολεμική Σημαία.
Ολόκληρη την περιοχή Ακρωτηρίου «κάλυψε βαριά πολεμική αντάρα που έκανε την γη να σείεται μέσα σε πυκνούς καπνούς, δέσμες φωτιάς, σύννεφα σκόνης και βροχή κατακερματιζόμενων στόχων που τινάζονταν στον αέρα, με την υπόκρουση σφοδρών θορύβων».
Όπως σημειώνεται ειδικότερα στο «Ημερολόγιο του Στρατοπέδου του Ακρωτηρίου»,… «οι ήχοι των ομοβροντιών των πλοίων ήταν εκκωφαντικοί και έμοιαζαν με ισχυρές βροντές που ακούγονται μόνο όταν πέφτουν κεραυνοί. Οι βολιδοφόρες οβίδες κατά την έκρηξή τους, προκαλούσαν κρότο μεγαλύτερο από τις βολές των πυροβόλων. Στο πανδαιμόνιο των κρότων προστίθετο και ο κρότος καταιγιστικών πυροβολισμών. Η ηχώ όλων αυτών, πολλαπλασιαζόταν μέσω των βουνών του Ακρωτηρίου και συγκλόνιζε κυριολεκτικά όλη την ευρύτερη περιοχή, που την μετέβαλε σε πραγματική κόλαση. Το μελανό χρώμα των οβίδων, φαινόταν καθαρά στον αέρα. Την εικόνα συμπλήρωνε η έκρηξή τους. Άφθονος μαύρος καπνός και βαθυκόκκινες φλόγες, ανακατεύονταν με σύννεφα σκόνης και με βροχή από χώματα, λίθους, βράχους και κομμάτια από ερείπια που προκαλούσε η πρόσκρουση των βλημάτων στο έδαφος».
Με μια μόνο από τις οβίδες αυτές που είχαν διαμετρήματα 21, 27 και 32 εκατοστά, μία κατοικία στις Κορακιές έγινε αμέσως σωρός από ερείπια και ογκώδεις βράχους.
Οι Τούρκοι «αλαλάζοντες» επωφελήθηκαν και επιχείρησαν έφοδο κατά του στρατοπέδου για να το καταλάβουν. Αλλά οι ηρωικοί αγωνιστές του Ακρωτηρίου πρόβαλαν σθεναρή αντίσταση και τους απώθησαν με επιτυχία.
Πεντακόσιοι περίπου Ευρωπαίοι αξιωματικοί και πεζοναύτες, παρακολουθούσαν τις σκηνές φρίκης από τις επάλξεις του φρουρίου Χανίων, όπου είχαν στηθεί μαζί με την τουρκική και οι σημαίες των Μεγάλων Δυνάμεων.
Στο μεταξύ, οι αξιωματικοί του ελληνικού θωρηκτού «Ύδρα», νόμιζαν ότι ο ενωμένος στόλος θα βάλλει και εναντίον τους. Γι’ αυτό ο κυβερνήτης Βώκος έδωσε από την αρχή εντολή στο πλήρωμα του, να λάβει θέσεις και να είναι έτοιμο για τον «υπέρ πάντων αγώνα», μέχρι και την τελική πτώση-θυσία στο βωμό της πίστης και της πατρίδας.
Όπως σημειώνεται στο «Ημερολόγιο του Στρατοπέδου του Ακρωτηρίου», τα γερμανικά πυρά ήταν τα πρώτα που ξεκίνησαν τον βομβαρδισμό. Τα αγγλικά ήταν ιδιαίτερα πυκνά. Τα ρωσικά εξαιρετικά ευθύβολα. Τα αυστριακά προφανώς «επίτηδες» ρίχνονταν, μάλλον, κατά των τουρκικών θέσεων και όχι κατά των χριστιανικών. Κατά τους Γάλλους τα πολεμικά πλοία τους, δεν έλαβαν μέρος στον βομβαρδισμό, ενώ κατά Ιταλούς πολεμικούς ανταποκριτές που παρακολουθούσαν τα γεγονότα και τα ιταλικά πολεμικά δεν μετείχαν στην «επαίσχυντη αυτή ενέργεια». Όμως, περισσότερες από 100 οβίδες ρίχτηκαν συνολικά κατά του στρατοπέδου του Ακρωτηρίου και ήταν αρκετές για τον χαλασμό που ακολούθησε.

Η πτώση της σημαίας και το έπος του Καγιαλέ
Ξαφνικά, μία ρωσική οβίδα πλήττει το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία και άλλη, που προερχόταν από το ρωσικό πολεμικό «Μπελίκη» χτυπά και καταρρίπτει τον ιστό με την μεγάλη ελληνική πολεμική Σημαία.
Τότε ο άξιος στρατοπεδάρχης Μιχάλης Καλορίζικος, διατάζει να στηθεί και πάλι στη θέση του ο κομμένος ιστός με τη Σημαία.
Ο Σπύρος Καγιαλές με τ' άρματά του δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει τη διαταγή του και πετάγεται σαν ελατήριο από το ταμπούρι του ο ατρόμητος αγωνιστής Σπύρος Καγιαλές. Με μεγάλο κίνδυνο για την ζωή του μέσα στην πύρινη κόλαση του βομβαρδισμού, έχοντας στα χείλη του -όπως ο ίδιος διηγούταν αργότερα- τους γνωστούς στίχους «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδας την ελευθερία», αρπάζει τον ιστό, αναδιπλώνει την τεράστια Σημαία γύρω από τον ώμο του, ξαναστήνει τον ιστό και απλώνει την Σημαία που κυματίζει και πάλι περήφανη, μέσα σε πανδαιμόνιο ενθουσιασμού των επαναστατών.
Νέα οβίδα καταρρίπτει και πάλι τον ιστό. Και πάλι ο Σπύρος Καγιαλές πετάγεται και τον ξαναστήνει όπως πριν, ενώ το στρατόπεδο «σείεται από ουρανομήκεις ζητωκραυγές».
Προτού όμως κατασιγάσουν οι ζητωκραυγές, τρίτη οβίδα θρυμματίζει πια τον ιστό και ρίχνει κάτω την Σημαία.
Η ιστορική σημαία Τότε συνέβη κάτι το απίστευτο, κάτι ανεπανάληπτο: Ο Σπύρος Καγιαλές, ορμά αμέσως, αρπάζει την σημαία, κάνει το ίδιο του το σώμα ιστό, και ανυψώνει με τα χέρια του τη Σημαία, που συνέχιζε να κυματίζει περήφανη απέναντι από τα κανόνια του ξένου στόλου.
Οι επαναστάτες και τα πληρώματα των ελληνικών πολεμικών πλοίων που παρακολουθούσαν την εξέλιξη του βομβαρδισμού, έγιναν μάρτυρες μίας απρόσμενης έκπληξης, ενός θαύματος που προκάλεσε η τόσο ριψοκίνδυνη όσο και μοναδική ηρωική πράξη του Σπύρου Καγιαλέ και εξέφραζε με μοναδικό τρόπο την αμετάκλητη απόφαση των επαναστατημένων Κρητικών για ελευθερία ή θάνατο.
Μόλις οι ναύαρχοι του ενωμένου στόλου είδαν με τα κιάλια, ότι η Σημαία και πάλι κυματίζει με κοντάρι έναν επαναστάτη, έναν από τους αγωνιστές που ορθώθηκε κόντρα στα κανόνια τους, δεν πίστευαν στα μάτια τους! Θαύμασαν τόσο, που διέταξαν αμέσως παύση πυρός.
Ήταν τότε που ο Ελευθέριος Βενιζέλος, κλαίγοντας αγκάλιασε τον ηγούμενο Ιερόθεο και του είπε: «Ιερόθεε, να για ποιον λαό αγωνιζόμαστε! Η νίκη και η Ένωση μετά από αυτά είναι βεβαία». (Μαρτυρία του ίδιου του Ιερόθεου στην εφημερίδα «Αθηναϊκή» 13 Νοεμβρίου 1961)
Το στρατόπεδο δονείται από τις ζητωκραυγές και τους πανηγυρισμούς. Στο θωρηκτό «‘Υδρα» ψέλνεται ο εθνικός ύμνος. Ζητωκραυγές και χειροκροτήματα ακούγονται πλέον όχι μόνο από τα ελληνικά, αλλά και από τα ιταλικά και γαλλικά πλοία!!!

Ο απόηχος της ηρωικής πράξης του Σπύρου Καγιαλέ
Ο Ιταλός υποναύαρχος τότε, Κανεβάρο, γράφει στα απομνημονεύματά του:

Ο ναύαρχος Κανεβάρο:
Μου έκανε βαθιά εντύπωση η ψυχραιμία των επαναστατών.
Μου έφερε δάκρυα στα μάτια η στάση των.
Μου συγκλονιζόταν η ψυχή όταν μετά από κάθε οβίδα ακουγόταν η ζητωκραυγή: Ζήτω η Ελλάς!
Η ανύψωση της σημαίας με αυτόν τον τόσο ηρωικό τρόπο, αποτέλεσε μια στιγμή της ζωής μου που δεν θα λησμονήσω ποτέ.
Η ψυχή μου ήταν απ’ αρχής μαζί τους, όπως και των πληρωμάτων μου, που βομβάρδιζαν με πόνο στην καρδιά και ζητωκραυγάζοντας τους γενναίους.

(Εφημερίδα «Ηνωμένος Τύπος» Χανίων, 9 Φεβρουαρίου 1937).

Η είδηση για την ηρωική πράξη ταξίδευσε γρήγορα στα πέρατα του κόσμου και προκάλεσε «θύελλα». Σ’ αυτό συνέβαλαν πολλοί ξένοι έγκριτοι δημοσιογράφοι και πολεμικοί ανταποκριτές, όπως ο Binder της εφημερίδας της Βιέννης «Fremdemblatt», o Dillons, αρχισυντάκτης της «Daily Telegraph»» του Λονδίνου, Decio Graziotti της «Popolo Romano» της Ρώμης, ο ανταποκριτής Καλαποθάκης των «Times» του Λονδίνου, κ.ά. Ήταν αιτία να οργανωθούν πολλά συλλαλητήρια σε διάφορες χώρες, κατά τα οποία απαίτησαν οι ελεύθεροι λαοί, να βοηθηθεί η Κρήτη και να ζήσει επιτέλους ελεύθερος ο λαός της.
Ο ευρωπαϊκός Τύπος «βάφτισε» τότε τον βομβαρδισμό του Ακρωτηρίου ως «αντιναυαρίνο», εκφράζοντας έτσι την αποδοκιμασία του γι’ αυτόν και εξαίρωντας τον ηρωισμό και την αυτοθυσία των Κρητικών.
Η ηρωική πράξη του «Θρύλου του Ακρωτηρίου» προκάλεσε μετά από λίγους μήνες την παραχώρηση αυτονομίας στην Κρήτη (16/28 Οκτωβρίου 1897), που προηγήθηκε της Ένωσης της με την Ελλάδα (1/14 Νοεμβρίου 1913).
Η εξέλιξη αυτή «προαναγγέλθηκε» δύο μέρες μετά την ηρωική και ανεπανάληπτη πράξη του Σπύρου Καγιαλέ, με την Προκήρυξη των Ναυάρχων του ενωμένου στόλου Ιταλίας, Γαλλίας, Αυστρίας, Γερμανίας, Αγγλίας και Ρωσίας (11/23 Φεβρουαρίου 1897). Σ’ αυτήν υπογραμμιζόταν, ότι κανένα άλλο σκοπό πια δεν είχε η παρουσία τους, παρά μόνο την εξασφάλιση της ησυχίας και της ειρήνης και την προστασία των κατοίκων της Κρήτης μέχρι να δοθεί ικανοποιητική λύση στο Κρητικό Ζήτημα, μετά από συνεννόηση των δυνάμεων, τις οποίες αντιπροσωπεύουν.
Μετά τον βομβαρδισμό του Ακρωτηρίου, οργανώθηκε και στην Αθήνα μεγάλο συλλαλητήριο, όπου χιλιάδες λαού απαίτησε πλήρη ελευθερία για την Κρήτη.
Έτσι, η απαράμιλλη ανδρεία και ο ηρωισμός του Σπύρου Καγιαλέ ήταν η πιο βροντερή «κανονιά» των Κρητικών επαναστατών, εναντίον εκείνων που προσπαθούσαν με τη βία, εμφανιζόμενοι ως αυτόκλητοι «προστάτες» να τους στερήσουν την ελευθερία.
Η πράξη του «Θρύλου του Ακρωτηρίου» αποτέλεσε την συνέχεια μιας ατέλειωτης σειράς θυσιών και αμέτρητων ηρωισμών του αδούλωτου Κρητικού λαού. Ενός λαού η παράδοση και το όραμα του οποίου είναι εμπνευσμένα «από τον αγώνα τον καλό». Από την πρόγευση ελευθερίας που πηγάζει από τα ιερά κόκαλα των Ελλήνων, που είχαν ανά τους αιώνες γι’ αυτήν θυσιαστεί.
Πρώτος σημαντικός σταθμός για την τελική κατάκτηση της ελευθερίας της Κρήτης, ήταν η ανακήρυξη της αυτονομίας της Μεγαλονήσου υπό τον πρίγκιπα Γεώργιο με 3ετή θητεία. Μέχρι το τέλος του 1897, η ηρωική πράξη του Σπύρου Καγιαλέ, βοήθησε στην αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και της τουρκικής χωροφυλακής από το νησί.
Η ιστορία κατέγραψε στις χρυσές της σελίδες την πράξη του Σπύρου Καγιαλέ. Η επιλογή του να μετατρέψει το σώμα του σε ιστό στην κορυφή του βράχου μέσα στον «ορυμαγδό και την κόλαση του πυρός», εκεί όπου δύο φορές πριν οι εχθρικές οβίδες είχαν πετύχει τον ιστό και τον σώριασαν καταγής, περιέχει την απόφαση της θυσίας, μπροστά στην ευθυβολία των ρωσικών πυρών. Εδώ φαίνεται και το μεγαλείο της πράξης του, που έθεσε τους Ευρωπαίους προ των ευθυνών τους.
.

ΕΠΟΣ ΜΠΙΖΑΝΙΟΥ


Μετά την Μεγάλη Ελληνική Επανάσταση του 1821, ο εθελοντισμός εμφανίζεται για άλλη μια φορά με τον ίδιο δυναμισμό στην εποποιία του 1912-13 και το έπος του Μπιζανίου. Ήταν η εποχή που άρχιζαν νέοι τιτάνιοι αγώνες, για να απελευθερωθούν τα αλύτρωτα εδάφη και οι ελληνικοί πληθυσμοί τους.
Οι παράγοντες που οδήγησαν στη νέα αυτή εποποιΐα ήσαν πολλοί. Η συμμαχία των Βαλκανικών κρατών, οι διεθνείς συγκυρίες, η άριστη στρατιωτική προπαρασκευή, ο σωστός επιτελικός σχεδιασμός και ασφαλώς η πολεμική αρετή των Ελλήνων. Σε όλα όμως τα παραπάνω κινητήρια δύναμη και κοινός παρονομαστής, ήταν η επιθυμία να απελευθερωθούν τόσα ελληνικά εδάφη, που παρέμεναν ακόμη υπόδουλα, η επιθυμία για ενσωμάτωση των σκλαβωμένων πατρίδων στον εθνικό κορμό.

Ως εθελοντές, εννοούμε τους πολίτες του επισήμου ελληνικού κράτους, που δεν εκαλούντο στα όπλα λόγω ηλικίας, αλλά και τους Έλληνες που κατοικούσαν σε περιοχές που δεν είχαν ακόμα ενσωματωθεί στο ελληνικό κράτος, συνεπώς δεν μπορούσαν επισήμως να κληθούν να υπηρετήσουν (Μακεδόνες, Κύπριοι, Κρήτες, κ.α.). Ακόμη πιο αξιοθαύμαστο είναι το γεγονός ότι Έλληνες ομογενείς του Εξωτερικού (Αίγυπτος, Αμερική, Ευρώπη, κ.α.), άφησαν τις δουλιές τους και ήρθαν να πολεμήσουν για την Ελλάδα.

Οι άνθρωποι που αυτοβούλως προσήλθαν στα πεδία των μαχών αποτελούσαν πραγματικά ένα ιδιότυπο «μωσαϊκό».

Από κάθε γωνιά που κατοικούσαν Έλληνες, κατέφθαναν εθελοντές, έτοιμοι να απαρνηθούν την προσωπική τους γαλήνη για χάρη των εθνικών ιδανικών.
Πρωτοπόροι οι Κρητικοί. Συνολικά 3.500 εθελοντές έτρεξαν στην πρώτη γραμμή, την ώρα που το νησί τους δεν είχε αποκτήσει ακόμη την ελευθερία του. Είχε όμως αυτόνομη διοίκηση. Για τους Κρητικούς υπήρχε και ένας ακόμη λόγος να σπεύσουν εθελοντές να βοηθήσουν στην απελευθέρωση της Ηπείρου.

Το 1828 ο Ηπειρώτης Χατζημιχάλης Νταλιάνης με τους 350 ιππείς τους άφησαν παρακαταθήκη, όταν έπεσαν μαχόμενοι στο Φραγκοκάστελλο στις 18 Μαΐου 1828. Από τότε οι Κρητικοί αισθάνονταν ευγνώμονες στην Ήπειρο και τώρα ήρθε η ώρα να ανταποδώσουν το χρέος τους. Άλλωστε, από τότε και μέχρι σήμερα κάθε χρόνο το Μάιο μήνα τους υπενθυμίζουν το γεγονός οι Δροσουλίτες που εμφανίζονται στο Φραγκοκάστελλο. Λίγα λεπτά πριν από την ανατολή του ηλίου, διακρίνονται ευκρινέστατα στη θέση Θυμέ – Κάμπος πλήθος στρατιωτών, πεζών και ιππέων, που φέρουν περικεφαλαίες και ξίφη, και παρελαύνουν προς το Φραγκοκάστελλο. Είναι οι αγωνιστές του ήρωα της Κρήτης και υπερασπιστή του Φραγκοκάστελλου, Χατζημιχάλη Νταλιάνη από την Ήπειρο.

Με την έναρξη του πολέμου οι Κρητικοί εθελοντές έδωσαν το «παρών». Άλλωστε τους πρώτους μήνες διοικητής της στρατιάς ήταν ο Κρητικός Κων. Σαπουτζάκης. Τα σώματα της Κρήτης ήρθαν με τους οπλαρχηγούς Κ. Μάνο, Αντώνη και Μάρκο Μάντακα, Μάρκο Δεληγιαννάκη, Γιάννη Δαμιανάκη, Μάνθο Πάσχο, Μάρκο Παπαγιαννάκη, Σταύρο Σταυρουλάκη, Βαγγέλη Γαλατιανό και Νικόλα Μπαλέλη. Πρώτος σταθμός τα βουνά του Σουλίου. Από εκεί μεταφέρθηκαν στο μέτωπο Μπιζανίου – Ιωαννίνων. Οργανώθηκαν σε τρία τάγματα, τα οποία συγκρότησαν το «Ανεξάρτητο Σύνταγμα Κρητών» (Α.Σ.Κ.) και πολεμούσαν ψυχωμένα μέρα και νύχτα. Η χιλιοτραγουδισμένη πόλη ετοιμάζεται «ύστερα από τριάντα γενιές, που ήρθαν και παρήλθαν» γράφει ο Χρηστοβασίλης, να τα ιδούν ελευθερωμένα.

Η ανδρεία των Κρητικών ήταν υποδειγματική. Φημολογείται ότι από τους άνδρες του Α.Σ.Κ. ακούσθηκε για πρώτη φορά η πολεμική κραυγή «ΑΕΡΑ» κατά την επίθεση εναντίον των τούρκων στο οχυρό του Μπιζανίου.

Το τέταρτο τάγμα εθελοντών Κρητικών, με διοικητή τον ταγματάρχη Γεώργιο Κολοκοτρώνη (εγγονό του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη), διατέθηκε στη Στρατιά Θεσσαλίας για το μέτωπο Μακεδονίας.

Εντυπωσιακή ήταν και η προσέλευση των Κυπρίων αδελφών μας. Σε αντίθεση με την σημερινή εποχή, που «η Κύπρος είναι μακριά», για τους τότε κατοίκους του νησιού της Αφροδίτης, «η Ελλάς ήταν κοντά». Συγκεντρώθηκαν μεγάλα χρηματικά ποσά για την ενίσχυση του αγώνος και σχεδόν 2.000 Κύπριοι εδήλωσαν εθελοντές. Η προσφορά ξεπέρασε την ζήτηση και ο Ελευθ. Βενιζέλος αναγκάστηκε να κάμει έκκληση να μην προσέλθουν τόσοι εθελοντές! Τελικά, παρά την επίσημη αποτροπή, 1.000 Κύπριοι έφθασαν στο μέτωπο, μέσω Αλεξανδρείας.

Αλλά και από την ίδια την Ήπειρο, παρά τον φόβο των Τούρκων, μόλις άκουσαν τα ελληνικά κανόνια να χτυπούνε το Μπιζάνι συγκρότησαν 9 ανταρτικά σώματα και βοηθούσαν με τον τρόπο τους τον στρατό μας.

Τέλος, Έλληνες που προσδοκώντας ένα καλύτερο αύριο είχαν μεταναστεύσει στην Αμερική, στην Αίγυπτο και αλλού, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των όπλων. Η προσφορά τους υπήρξε ύψιστο δείγμα εθελοντισμού, καθώς εκείνη την εποχή και μόνον το ταξίδι από την Αμερική στην Ελλάδα ήταν ένας μικρός άθλος.

Υπήρξαν, όμως, και οι μικροί ήρωες: Έχοντας τους μεγαλύτερους ως λαμπρό παράδειγμα, ακόμα και παιδιά έλαβαν μέρος στον εθνικό αγώνα του 1912-13. Μάλιστα, ορισμένα από αυτά έφθασαν στο σημείο να αποκαλούνται «μικροί ήρωες» από τον τύπο της εποχής. Το νεαρό της ηλικίας τους δεν τους εμπόδισε να διακριθούν πολλές φορές για την τόλμη και τον ζήλο τους. Ενδεικτικά αναφέρεται ο Κύπριος Γλαύκος Αλιθέρης (νεαρός τότε μαθητής), που αργότερα εξελίχθηκε σε διακεκριμένο ποιητή. Εξέχουσα περίπτωση ήταν και αυτή του 15ετούς Ραυτόπουλου, ο οποίος μάλιστα κέρδισε και δύο βαθμούς («προαγωγές») μαχόμενος στην πρώτη γραμμή!

Οι επώνυμοι πρωτοστατούν: Σε κάθε ιστορική περίοδο, η στάση των εκάστοτε «επωνύμων» είναι ενδεικτική του κοινωνικού κλίματος που επικρατεί. Σε αντίθεση με τα σημερινά κηρύγματα, που ζητούν την άρνηση της στρατεύσεως για την λεγομένη «κοινωνική ελίτ», την εποχή των Βαλκανικών Πολέμων, οι επώνυμοι πολίτες της χώρας ήσαν πρωτοστάτες στους εθνικούς αγώνες.

Ακόμη και Ανώτατοι κληρικοί, Δήμαρχοι και βουλευτές πολέμησαν εθελοντικά, ως απλοί στρατιώτες. Αξίζει να αναφέρουμε τους δύο γιους του Ελευθερίου Βενιζέλου, τον Κυριάκο και τον Σοφοκλή Βενιζέλο που πήραν μέρος σε όλη την διάρκεια του πολέμου ως εθελοντές. Ο Δήμαρχος Λεμεσού της Κύπρου Χριστόδουλος Σώζος πολέμησε στις μάχες γύρω από το Μπιζάνι, όπου και έπεσε μαχόμενος.

Ενθουσιώδης υπήρξε και ο εθελοντισμός του πνευματικού κόσμου. Φιλόσοφοι, συγγραφείς και ερευνητές, προσήλθαν εθελοντικά και πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους. Αποκορύφωμα της προσφοράς του πνευματικού κόσμου στον αγώνα του Ελληνισμού για την απελευθέρωση των αλυτρώτων ελληνικών εδαφών, υπήρξε η θυσία του λογοτέχνη – ποιητή Λορέντζου Μαβίλη, ο οποίος έπεσε μαχόμενος στη μάχη του Δρίσκου έξω από τα Γιάννινα σε ηλικία 53 ετών.

Ο Λορέντζος Μαβίλης, έχοντας εκλεγεί βουλευτής, μιλώντας 5 γλώσσες, διακεκριμένος πεζογράφος, ποιητής, μεταφραστής και διδάκτωρ του πανεπιστημίου της Βαυαρίας, ήταν κάτι περισσότερο από ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Πίσω από τον πνευματικό άνθρωπο κρυβόταν ένας φλογερός πατριώτης. Κάποτε είχε πει: «Τα λυρικά ποιήματα, τα σονέτα, τα πεζογραφήματα και οι μεταφράσεις δεν έχουν καμιά αξία, όταν η πατρίδα είναι δουλωμένη».

Κάθε φορά που το έθνος ζητούσε θυσίες, ο Μαβίλης πετούσε την πέννα και έπιανε το ντουφέκι. Άλλοτε μόνος του και άλλοτε σχημάτιζε αντάρτικο σώμα με δικά του χρήματα, δίνοντας το παρών σε κάθε αγώνα του Ελληνισμού. Στην εξέγερση της Κρήτης το 1986 έτρεξε πρόθυμος να πολεμήσει. Στον ατυχή πόλεμο του 1897 ήρθε στην Ήπειρο με ένα φίλο του Άγγλο και πολέμησαν στα Πέντε Πηγάδια. Εκεί σκοτώθηκε ο φίλος του Cl. Hattis και για να υμνήσει τη θυσία του έγραψε το σονέτο «ΧΑΡΡΙΣ».

Με την έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων 1912 ήρθε στο μέτωπο της Ηπείρου. Ήταν τότε 53 ετών. Λόγω ηλικίας δεν μπορούσε να γίνει δεκτός στον στρατό. Χρήματα δεν είχε για να εξοπλίσει δικό του σώμα. Έτσι, εντάχτηκε στις τάξεις των Γαριβαλδινών εθελοντών. Έλαβε μέρος στην φονική μάχη του Δρίσκου (28-29 Νοεμβρίου 1912), αντιμετωπίζοντας πολυάριθμες τουρκικές δυνάμεις. Εκεί άφησε την τελευταία του πνοή, χτυπημένος δύο φορές από εχθρικά πυρά στο πρόσωπο. Την στιγμή που ξεψυχούσε, πρόλαβε και είπε: «Περίμενα πολλές τιμές από τούτον τον πόλεμο, αλλά όχι και την τιμή να θυσιάσω την ζωή μου για την Ελλάδα μου».

Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος έδωσε την καλύτερη περιγραφή για την ηρωική και συνάμα τραγική μορφή του Λορέντζου Μαβίλη: «Ο Μαβίλης στάθηκε ένας απ’ τους σπανίους εκείνους ποιητές, που το καλύτερό τους ποίημα είναι η ζωή τους».

Είδαμε πιο πάνω ότι ο Μαβίλης εντάχθηκε στις τάξεις των Γαριβαλδινών. Εμπνευστής και δημιουργός του εθελοντικού αυτού σώματος ήταν ο Ιταλός Τζιουζέπε Γκαριμπάλδι. Ιδρύθηκε το 1860 με σκοπό να βοηθάει «κάθε λαό που μάχονταν για την ελευθερία του». Στην Ελλάδα ήρθε όσες φορές χρειάστηκε. Το 1912 (Δρίσκος) αρχηγός των Γαριβαλδινών ήταν ο επιφανής Αλέξανδρος Ρώμας. Τα μέλη του αποσπάσματος ονομαζότανε και «Ερυθροχίτωνες», λόγω του κόκκινου μανδύα που αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα της στρατιωτικής τους περιβολής. Οι Γαριβαλδινοί ήταν άξιοι συνεχιστές της παράδοσης που άφησαν οι Φιλέλληνες, οι οποίοι πολέμησαν και θυσιάστηκαν για την Ελλάδα κατά την επανάσταση 1821.

Γενικά για την συνεισφορά των εθελοντών έχουμε να πούμε τα εξής: Οι Έλληνες εθελοντές συνέβαλαν τα μέγιστα στη μεγάλη εθνική εξόρμηση του 1912-13. Οι εθελοντές χρησιμοποιήθηκαν ελάχιστα σε βοηθητικούς ρόλους, ενώ στην συντριπτική τους πλειοψηφία, διψώντας για δράση, πήραν μέρος στις φονικότερες μάχες, όπως των Πέντε Πηγαδιών των Ιωαννίνων και αλλού.

Πολλοί από αυτούς, μετά την επίσημη λήξη των Βαλκανικών Πολέμων, αρνήθηκαν να καταθέσουν τα όπλα και πήραν μέρος στο Βορειοηπειρωτικό αντάρτικο του 1914 για την Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου.

Πρέπει, όμως, να εξάρουμε ένα πράγμα. Σε αντίθεση με αρκετά μεταγενέστερους αγωνιστές, που αξιοποίησαν την όποια πολεμική τους δράση για να εισπράξουν συντάξεις, οι εθελοντές του 1912-13 ήσαν κάτι περισσότερο από ανιδιοτελείς. Το 1962 το ελληνικό δημόσιο θέλησε να δώσει τιμητική σύνταξη σε ορισμένους παλαίμαχους Κυπρίους των Βαλκανικών πολέμων, εκείνοι έδωσαν στον Έλληνα πρέσβη την εξής απάντηση: «Εμείς καταταγήκαμε ως εθελοντές πολεμιστές για να υπερασπιστούμε τα δίκαια της Μεγάλης Μάνας Ελλάδας. Δεν θέλουμε καμιά ανταμοιβή».

Στην εποχή μας ο εθελοντισμός φαντάζει σαν μακρινή ανάμνηση. Και το χειρότερο η στάση των σημερινών νέων είναι αγνωμοσύνη προς εκείνους, που θυσίασαν τη ζωή τους για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι. Καθημερινά ακούγονται κραυγές «Να καταργηθούν οι παρελάσεις». Πολλές φορές δεν καταθέτουν οι φοιτητές μας ούτε ένα στεφάνι στη μνήμη των πεσόντων. Η παρέλαση και το στεφάνι είναι τα ελάχιστα δείγματα τιμής στους πεσόντες ήρωες.

Πολλή θλίψη προκαλεί η στάση των φοιτητών του Πανεπιστημίου, που δεν σκέπτονται ότι για να μπορούν αυτοί σήμερα να σκέπτονται ελεύθερα κάποιοι Έλληνες νυχτοξημέρωναν μέσα στα χιόνια και τις τότε μεγάλες παγωνιές του Γενάρη και Φλεβάρη 1913 πολεμώντας και δεν σκέφτηκαν αν ήσαν πολύ νέοι για να πεθάνουν…
Αλλά, και τα τοπικά κανάλια αγνοούν σχεδόν τελείως την μεγάλη τοπική αυτή επέτειο. Δείχνουν ασυγχώρητη αδιαφορία και δεν δίνουν την ατμόσφαιρα της υπέροχης εκείνης εποποιίας. Μόνον στο δελτίο ειδήσεων δείχνουν κάποια αποσπάσματα από την παρέλαση και αυτό είναι όλο. Κρίμα!..

ΒΑΛΚΑΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ............


Η ενοποίηση της Κροατίας, της Βοσνίας/Ερζεγοβίνης, της Σερβίας, του Μαυροβουνίου, της πΓΔΜ, του Κοσσυφοπεδίου και της Αλβανίας, είναι ο μόνος τρόπος για να σταθεροποιηθούν τα Βαλκάνια, γράφει σήμερα η βρετανική εφημερίδα «The Sun». Η ιδέα για μια νέα Βαλκανική Ένωση προήλθε από την Ουάσιγκτον και εγκρίθηκε από την Ευρώπη και την Ευρωπαϊκή Ένωση

Οι λόγοι που οδηγούν σε αυτήν την κρατική μορφή είναι τα προβλήματα τα οποία δημιουργούνται από την παγκόσμια οικονομική κρίση και η μη εισδοχή νέων μελών, λόγω πολλαπλών διαφωνιών στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η επιτυχής λειτουργία της Βαλκανικής Ένωσης, εκτιμάται ότι θα είναι η καλύτερη σύσταση για την είσοδο όλων των μελών της στην ΕΕ σε πέντε ή έξι χρόνια από σήμερα.
Η βρετανική εφημερίδα γράφει ότι η εφαρμογή της πρωτοβουλίας θα σήμαινε ένα λειτουργικό κράτος για την Βοσνία / Ερζεγοβίνη, δίνοντας λύση στην υπόστασή της, θα υπάρχει μειωμένη πολιτική ένταση και θα καταργήσει τη δυνατότητα κυριαρχίας της, από την Δημοκρατία της Σερβίας.

Η Σερβία θα έλυνε όλα τα προβλήματα και στις σχέσεις της με το Κοσσυφοπέδιο, το Μαυροβούνιο, αλλά και μέσα στην Σερβία, οι κάτοικοι της πΓΔΜ θα έχουν καλύτερη ποιότητα ζωής και για την Αλβανία θα ανοίξουν τεράστιες οικονομικές ευκαιρίες και αυτομάτως θα σταθεροποιείτο και το νέο κράτος του Κοσσυφοπεδίου.

Η Βαλκανική Ένωση θεωρεί αυτόδηλη την απόλυτη συνεργασία των κρατών στην οικονομία, με κοινές επιχειρήσεις, με συνεργασία στον τομέα της ασφάλειας, στην καταπολέμηση του εγκλήματος, με την κατασκευή κοινών οδικών αρτηριών, και την διακίνηση των πολιτών μόνο με το δελτίο ταυτότητας καθώς και την καθιέρωση ενός ενιαίου τελωνειακού συστήματος.

Το Συμβούλιο των Υπουργών θα είναι υπεύθυνο για την Βαλκανική Ένωση και ο πρόεδρος θα αλλάζει κάθε έξι μήνες προερχόμενος κάθε φορά από άλλο κράτος της Ένωσης, σημειώνει χαρακτηριστικά η εφημερίδα «The Sun».

ΑΝΕΥ ΛΟΓΟΥ...........


Δεν πήγε καλά η συνάντηση του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου με τη Γερμανίδα καγκελάριο Ανγκέλα Μέρκελ ή τουλάχιστον αυτό μεταδίδεται από τον κύκλο του. Η συνάντηση έδειξε ότι η Α.Μέρκελ απλά δεν συμφωνεί στην συνέχιση στήριξης της Αθήνας και έχει αρχίσει να δείχνει προς την κατεύθυνση αναδιάρθρωσης του χρέους, ήτοι προς τεχνητή πτώχευση και τον Γ. Παπανδρέου να δείχνει στο εσωτερικό προς ... πρόωρες εκλογές!

Μάλιστα φαίνεται ότι στο πλαίσιο αυτό δεν υα υπάρξει η περίφημη επιμήκυνση στο χρόνο αποπληρωμής του χρέους των 110 δισ. ευρώ από την τρόικα, καθώς όλα θα μπουν στο τραπέζι στον πλαίσιο μίας συνολικής λύσης.

Ενώ δηλαδή η ελληνική κυβέρνηση ανέμενε εδώ και καιρό ότι θα γίνουν βήματα στην κατεύθυνση έκδοσης ευρωομολόγου και ίσως επαναγοράς του χρέους με καλύτερους όρους, τώρα βλέπει να ασκούνται πιέσεις ακόμη και για πτώχευση της χώρας, με την Μέρκελ απόλυτα αδιάφορη να προωθήσει ακόμη και το σκληρό πακέτο, με τους νέους όρους για την ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής και ελληνικής οικονομίας.

Μέσα στο κλίμα αυτό, συνεργάτες του κ. Παπανδρέου και υπουργοί παραδέχονται ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να προχωρήσει έτσι. Και επιμένουν στην ανάγκη για πρωτοβουλίες του πρωθυπουργού, ώστε να εξασφαλίσει μία κάποια συναίνεση στο πολιτικό και κοινωνικό πεδίο της χώρας, καθώς και για βελτίωση της κυβερνητικής λειτουργίας.

Ορισμένοι δε δεν αποκλείουν και το ενδεχόμενο θεαματικής κίνησης με το σενάριο των εκλογών να μην έχει εγκαταλειφθεί. Επισημαίνουν δε μία ενδιαφέρουσα αποστροφή στη συνέντευξη του πρωθυπουργού μετά τη συνάντηση με την Μέρκελ, περί της σημασίας να στηρίξει ο ελληνικός λαός την προσπάθεια της κυβέρνησης και προσθέτουν με νόημα ότι ο λαός μιλά κυρίως με ένα τρόπο, τις εκλογές. Κατά πόσο ο Γ.Παπανδρέου μπλοφάρει ή όχι θα το διαπιστώσουμε πολύ σύντομα.

ΔΙΕΔΩΣΕ ΤΟ

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More