ΕΛΛΑΔΑ

ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΟΙ ΤΑΦΟΙ ΤΗΣ ΡΩΞΑΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Δ;

Μπροστά σε μια μεγάλη αρχαιολογική ανακάλυψη πιθανόν να βρίσκονται τα συνεργεία της ΚΗ’ Εφορείας Κλασσικών Αρχαιοτήτων Σερρών..... Μετά από έρευνες ετών και αξιοποιώντας την ιστοριογραφία και τις προφορικές παραδόσεις της περιοχής, οι αρχαιολόγοι κατέληξαν σε μία «τούμπα» σε αγροτική περιοχή του Δήμου Αμφίπολης.

ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

Πολλοί φίλοι και φίλες μου έχουν ζητήσει να γράψω ένα αρθρο με "Οδηγίες Επιβίωσης",γιατί μπορεί σύντομα να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις που να οφείλονται σε διάφορους λόγους,όπως πτώχευση και στάση πληρωμών,περίεργα και πρωτόγνωρα γεωφυσικά φαινόμενα και εγώ δεν ξέρω τι άλλο.

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ 16/10/1912

Το έργο της απελευθέρωσης της Κατερίνης ανατέθηκε στην 7η Μεραρχία του Στρατού Θεσσαλονίκης, που είχε διοικητή το Συνταγματάρχη (ΠΒ) Κλεομένη Κλεομένους. Στις.. 15 Οκτωβρίου 1912 εκδόθηκε η Διαταγή των Επιχειρήσεων.

ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος είναι 8. Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Άρης, Δίας, Κρόνος, Ουρανός και Ποσειδώνας. Και έχουνε όλοι αρχαία ελληνικά ονόματα προς τιμήν των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων που θεμελίωσαν την αστρονομία. Ας γνωρίσουμε λοιπόν τα μυθικά πρόσωπα των οποίων τα ονόματα πήραν οι πλανήτες.

Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ

Αν καλούσαμε στις μέρες μας σ’ ένα γεύμα κάποιους αρχαίους Έλληνες όπως τον... Ηρόδοτο, τον Ηρακλή ή τον Αριστοφάνη..

Κυριακή 8 Αυγούστου 2010

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΛΙΓΗ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ


Από το Σεπτέμβριο θα ξεκινήσει η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στα δημοτικά σχολεία της Οξφόρδης, απόφαση που ελήφθη από το βρετανικό υπουργείο Παιδείας. Η εφημερίδα Guardian μάλθιστα πραγματοποίησε δημοσκόπηση στην ιστοσελίδα της, στην οποία το κοινό απάντησε, σε ποσοστό 80%, ότι η διδασκαλία αρχαίων ελληνικών "είναι καλή ιδέα. Τα αρχαία ελληνικά είναι η ρίζα του πολιτισμού".

Όπως σημειώνει στο σχετικό άρθρο της η Daily Telegraph, μετά από την επιτυχία που συνάντησε προηγούμενο πρόγραμμα για την εισαγωγή λατινικών σε δεκάδες δημοτικά σχολεία της χώρας, τα αρχαία ελληνικά θα διδάσκονται σε τρία σχολεία στην περιοχή της Οξφόρδης (160 μαθητές) παράλληλα με μαθήματα ελληνικής ιστορίας και πολιτισμού,.

Πρόκειται για το σχέδιο Ίρις του οποίου ηγείται οργάνωση με θέμα την προαγωγή της διδασκαλίας των κλασικών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση στη Βρετανία. Η δρ. Lorna Robinson, η οποία ηγήθηκε της μάχης για την επαναφορά και των λατινικών στα σχολεία, θεωρεί πως τα αρχαία ελληνικά θα έχουν μεγάλη επιτυχία, αφού «θα παράσχουν μια καθαρή και συναρπαστική βάση για την κατανόηση πολλών πολυπλοκοτήτων της αγγλικής γραμματικής».


ΠΟΤΕ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΕΤΕ;


Η ελληνική εθνική ομάδα εφήβων του βόλεϊ δεν συμμετείχε στη τελετή έναρξης του βαλκανικού πρωταθλήματων εφήβων που διοργανώνεται από τις 4 έως τις 8 Αυγούστου στη Νέα Δοϊράνη της ΠΓΔΜ, εξαιτίας της ενέργειας της διοργανώτριας ομάδας να παρελάσει με το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Η ελληνική ομοσπονδία πετοσφαίρισης (ΕΟΠΕ), μετά από επικοινωνία του προέδρου της Αχιλλέα Μαυρομάτη με τον γγΑ Πάνο Μπιτσαξή, απέστειλε επιστολή έντονης διαμαρτυρίας στη Βαλκανική Ενωση και στην Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία, ενημερώνοντας ότι αν επαναληφθεί το ίδιο γεγονός οποτεδήποτε κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης, η επίσημη αντίδραση της ελληνικής αποστολής θα είναι ακόμη πιο έντονη.

Στις σχετικές αναφορές των ΜΜΕ των Σκοπίων σημειώνεται ότι κατά την τελετή έναρξης οι διοργανωτές δεν εισάκουσαν το ..
σχετικό αίτημα της ελληνικής πλευράς και ότι η αποχώρηση της ελληνικής ομάδας από την τελετή έναρξης συνοδεύτηκε από σφυρίγματα και υβριστικά συνθήματα εκ μέρους των παρόντων φιλάθλων.

Τα ΜΜΕ των Σκοπίων επισημαίνουν ότι από το δήμο της Νέας Δοϊράνης, ο οποίος φέρεται ως συνδιοργανωτής του πρωταθλήματος, αντέδρασαν άμεσα, απορρίπτοντας τα αιτήματα της ελληνικής ομάδας και υπογραμμίζοντας στην ελληνική αποστολή ότι βρίσκεται «στην επικράτεια της Δημοκρατίας της Μακεδονίας και όχι της ΠΓΔΜ».

«Τους είπαμε ότι το κράτος αυτό έχει δικό του συνταγματικό όνομα: -Δημοκρατία της Μακεδονίας- και σε περίπτωση που διαφωνούν μπορούν ελεύθερα να αποχωρήσουν», δήλωσε ο δήμαρχος της Νέας Δοϊράνης, Γκλίγκορ Τσαμπούλεφ.

Η εθνική ομάδα εφήβων της Ελλάδας συμμετέχει στον Β΄όμιλο του βαλκανικού πρωταθλήματος και στους δύο αγώνες που έδωσε σημείωσε μία ήττα με σκορ 2-3 από την Βουλγαρία και μία νίκη με 3-0 επί της Αλβανίας. Σήμερα, στις 17:30 το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Ελλάδας, θα αντιμετωπίσει την ομάδα της Μολδαβίας.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ


Όποιος Έλληνας παρακολουθεί υποτυπωδώς τα στοιχεία που εκδίδουν περιοδικά οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί για το εξωτερικό χρέος των διαφόρων χωρών, αισθάνεται διαρκώς οργισμένος για την αδικία που διαπράττεται από τους ξένους εναντίον της χώρας μας και του λαού μας. Εμάς χαρακτηρίζουν διαρκώς «τεμπέληδες», που δήθεν ζούμε με δανεικά από το εξωτερικό εις βάρος των υπόλοιπων Ευρωπαίων και κυρίως των Γερμανών, όπως ο χυδαίος Τύπος τους διατείνεται με κάθε ευκαιρία.

Πόσα χρωστάει δηλαδή σε ξένους, όχι σε Έλληνες, το ελληνικό δημόσιο, οι ελληνικές τράπεζες, οι ελληνικές επιχειρήσεις και τα ελληνικά νοικοκυριά – και φυσικά το ίδιο για κάθε χώρα. Πόσα χρωστούν κράτος και ιδιώτες κάθε χώρας σε ξένους. Τα στοιχεία που θα παραθέσουμε προέρχονται από το ΔΝΤ και δημοσιεύθηκαν στη χθεσινή «Ελ Παΐς», γνωστή ισπανική εφημερίδα. Εντελώς διαφορετική κατάσταση όμως αποκαλύπτουν τα στοιχεία π.χ. του ΔΝΤ για το συνολικό εξωτερικό χρέος των χωρών.
Πραγματικό σοκ προκαλούν οι πίνακες, καθώς σε όσες χώρες έχει ήδη μειωθεί ο ρόλος του κράτους έχει μειωθεί φυσικά και το δημόσιο χρέος προς το εξωτερικό, κατά κανόνα όμως έχει εκτοξευθεί το ιδιωτικό χρέος προς τους ξένους! Και φυσικά μια χώρα είναι χρεωμένη όχι μόνο αν χρωστάει το κράτος και δη σε ξένους, αλλά και όταν χρωστούν σε ξένους οι τράπεζες, οι επιχειρήσεις της και οι πολίτες της.
Πρώτο σοκ: πρωταθλητής του εξωτερικού χρέους είναι ο πιο καλός ο μαθητής του ΔΝΤ και της ΕΕ – η Ιρλανδία! Χρωστάει κυριολεκτικά τα μαλλιοκέφαλά της στους ξένους: το 1.052% του ΑΕΠ της!!! Όχι, δεν πρόκειται περί τυπογραφικού λάθους. Το εξωτερικό χρέος της Ιρλανδίας, δημόσιο και ιδιωτικό, ανέρχεται στο 1.052% του ΑΕΠ της. Οι Ιρλανδοί χρωστούν στους ξένους πάνω από δέκα φορές το ΑΕΠ της χώρας τους, αλλά τα φερέφωνα του διεθνούς πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου μόνο επαίνους έχουν για την Ιρλανδία. Προφανώς επειδή ο λαός της έσκυψε αμέσως το κεφάλι στους ξένους δυνάστες – δανειστές.
Πόσα χρωστάει η Ελλάδα στο εξωτερικό; Μόλις 163% του ΑΕΠ μας – έξι φορές λιγότερο από την Ιρλανδία. Γιατί όμως λέμε «μόλις» 163% του ΑΕΠ μας; Το 163% δεν είναι ένα τεράστιο νούμερο; Σίγουρα είναι μεγάλο αυτοτελώς, αλλά για να το χαρακτηρίσουμε ή όχι «τεράστιο», πρέπει να το εξετάσουμε και συγκριτικά.
Αν είναι «τεράστιο» το 163% της Ελλάδας, τότε πώς θα χαρακτηρίζαμε το 431% της Βρετανίας; Ναι, όσο και αν φαίνεται απίστευτο, η κάποτε παντοκράτειρα Βρετανία χρωστάει σε ξένους το 431% του ΑΕΠ της! Αυτοί οι αλητήριοι «γιάπηδες» και «γκόλντεν μπόις» του Σίτι του Λονδίνου, που χαρακτηρίζουν δήθεν με ευφυολόγημα «γουρούνια (PIGS)» τις τέσσερις χώρες της Μεσογείου (Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία) πώς χαρακτηρίζουν τη δική τους χώρα που χρωστάει σε όλη την υφήλιο;
Χρησιμοποιήσαμε τη λέξη «μόλις» για το 163% του εξωτερικού χρέους της Ελλάδας, γιατί το εξωτερικό χρέος μιας κραταιάς οικονομίας όπως της Ολλανδίας ανέρχεται στο 310,5% του ΑΕΠ της! Αλλά και του γειτονικού της Βελγίου ανέρχεται στο 275,6% του ΑΕΠ του.
Είναι εξαιρετικά διασκεδαστικό μάλιστα να διαπιστώνει κανείς -κατάπληκτος, ομολογουμένως- ότι το εξωτερικό χρέος ακόμη και της ζάπλουτης Ελβετίας λόγω των αδιάκοπων χρηματοοικονομικών παιχνιδιών των πανίσχυρων τραπεζών της, ανέρχεται στο απίστευτο 276,5% του ΑΕΠ της! Έχει τέτοιο ποσοστό εξωτερικού χρέους η Ελβετία και μας πειράζει το 231% της Πορτογαλίας, το 167,5% της Ισπανίας ή το 123% της Ιταλίας; Είμαστε σοβαροί;
Ακόμη και η… Δανία (!) έχει μεγαλύτερο εξωτερικό χρέος από την Ελλάδα (197% του ΑΕΠ) όπως και η Γαλλία (190,6%) και πάει λέγοντας…Το τελειωτικό χτύπημα όμως σε αυτήν την αισχρή επίθεση κατά της Ελλάδας το δίνει το γεγονός ότι ίδιο εξωτερικό χρέος με τη χώρα μας έχει και η ίδια η… Γερμανία – 163% εμείς και 161% του ΑΕΠ τους αυτοί! Τελεία και παύλα.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΙΣΠΑΝΟΙ


Πριν από 15 χρόνια οι Ισπανοί Ευρωβουλευτές επέδειξαν ζήλο για την αρχαία ελληνική γλώσσα, τον οποίο ουδέποτε έδειξαν οι Έλληνες συνάδελφοί τους.

Υπέβαλαν πρόταση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για αναγνώριση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας ως διεθνούς γλώσσας. Ονόμασαν μάλιστα την γλώσσα μας «Μητέρα όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών», τις οποίες μάλιστα χαρακτήρισαν ως «διαλέκτους της ελληνικής γλώσσας!». Απεκάλυψαν δε ότι τα αρχαία ελληνικά είναι η μόνη γλώσσα την οποία...

οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές προχωρημένης τεχνολογίας μπορούν να δεχθούν νοηματικά. Όλες τις άλλες γλώσσες οι υπολογιστές τις απορρίπτουν ως σημασιολογικές, δηλαδή αυθαίρετες.

ΟΙσπανός καθηγητής και Ακαδημαϊκός Φρειδερίκος Σακρέντο το 1996 στο 3ο Παγκόσμιο Γλωσσικό Συνέδριο, που έγινε στο Συνεδριακό Κέντρο της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας στην Αρχαία Ολυμπία, δήλωσε:...

«Η αρχαία ελληνική γλώσσα πρέπει να γίνει η δεύτερη μητρική γλώσσα όλων των Ευρωπαίων, γενικώς και ειδικότερα η πρώτη γλώσσα των καλλιεργημένων ατόμων.

Εάν η αρχαία ελληνική παιδεία εξανθρώπισε τους θεούς, η αρχαία ελληνική γλώσσα ανύψωσε τον άνθρωπο, ως εάν ήτο ιέραξ, μέχρι τους ουρανούς».

Και συνεχίζει:

«Η Ελληνική Παιδεία και ο Ελληνικός Πολιτισμός έγινε παγκόσμιος και οι Ευρωπαίοι δυνάμεθα επιτέλους να λέμε ότι είμαστε Έλληνες από παιδεία και μόρφωση. Διότι, αν εμείς οι Ευρωπαίοι απαρνηθούμε την Ελληνική Παιδεία και την Ελληνική Κλασσική Γλώσσα, απαρνιόμαστε την εθνική μας και ανθρώπινη ουσία».

Σε άλλο σημείο αναφέρει: «Το να μιλά κανείς για Ενωμένη Ευρώπη χωρίς Ελληνική Γλώσσα είναι σαν να μιλούν με έναν τυφλό για χρώματα. Δεν μπορεί να έλθει μία νέα αναγέννηση εάν δεν πάμε στις πηγές.

Εννοούμε σαφώς την Ελληνική Γλώσσα, την οποία ευρίσκομεν μερικώς σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, με την μορφή των επιστημονικών και τεχνικών όρων, αλλά και λέξεων της πνευματικής ζωής, ακόμη και της καθημερινής ομιλίας, διότι αυτή αποτελεί την γεννήτορα γλώσσα των ευρωπαϊκών γλωσσών».

Ο Ισπανός Ακαδημαϊκός και ένας από τους πιο μεγάλους Ελληνιστές της εποχής μας Fransisco Atrados είπε:

«Αν δεν ήταν η Ελληνική γλώσσα, η Ευρώπη θα παρέμενε ένα έδαφος πρωτογόνων...».

Τις γλώσσες Γαλλική, Αγγλική, Ιταλική, Ισπανική και Γερμανική τις ονόμασε «κρυπτοελληνικές».

Διεκήρυξε δε ότι «ΗΕλληνική γλώσσα είναι η πλέον παγκόσμια γλώσσα».

Σε μια ομιλία του είπε: «Τα ελληνικά αποτέλεσαν και αποτελούν ένα ζωντανό γλωσσολογικό κλάδο που ανθεί από μόνος του. Αλλά από την άλλη πλευρά έχει επιδράσει τεράστια, μέσω διαφόρων και περίπλοκων οδών, πάνω στις υπόλοιπες γλώσσες. Τις βοήθησε να μετατραπούν σε εργαλεία σκέψης και λογοτεχνίας. Κατά κάποιον τρόπο, τα ελληνικά επιζούν σε όλες αυτές και τις εμπλουτίζουν καθημερινά. Γι αυτό το λόγο η ελληνική γλώσσα είναι η πλέον παγκόσμια, είναι μια ακόμη γλώσσα με μακρόχρονη παράδοση και ευρεία διάδοση. Αλλά είναι και το πρότυπο ανάπτυξης και ενοποίησης των μοντέρνων γλωσσών».

Στις 2 Δεκεμβρίου 2009, διαβάσαμε με έκπληξη στα «ΝΕΑ» ότι ο Ισπανός καθηγητής Πανεπιστημίου Χουάν Κοντέρχ εδημιούργησε το «Acropolis World News» στο Ίντερνετ, το μοναδικό ειδησεογραφικό μέσο που καταγράφει καθημερινά την επικαιρότητα στα ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ.

Ο ίδιος διηγείται: «Πριν από 8 χρόνια, όταν ακόμη δούλευα στη Βαρκελώνη, είδα πως υπήρχαν μερικές ιστοσελίδες που παρουσίαζαν την επικαιρότητα στα λατινικά. Έψαξα να βρω αν υπήρχε κάτι αντίστοιχο και στα αρχαία ελληνικά και για να πω την αλήθεια εξεπλάγην, όταν διαπίστωσα πως δεν υπήρχε. Έτσι, εδημιούργησα το Acropolis World στο διαδίκτυο.

Σήμερα ο Κοντέρχ είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σεν Άντριους (Αγίου Ανδρέα) στη Σκωτία όπου διδάσκει αρχαία ελληνικά και λατινικά. Η αγάπη του για τα αρχαία ελληνικά γεννήθηκε στο γυμνάσιο και από τότε του έγινε δεύτερη φύση, όπως την αποκαλεί. Άρχισε να διαβάζει τους Έλληνες φιλοσόφους στο πρωτότυπο, τις τραγωδίες, την ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου και τον Ηρόδοτο.

ΟΧουάν Κοντέρχ εξομολογείται: «Έχω έρθει πολλές φορές στην Ελλάδα και πάντοτε με μαγεύουν η Ακρόπολη, η Πλάκα, η Πελοπόννησος, τα νησιά σας. Αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ την επίσκεψη σε ένα μέρος που σπάνια επισκέπτονται οι τουρίστες. έπεισα τους γονείς μου να επισκεφθούμε τις Πλαταιές όπου ήμασταν μόνοι μας. Έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να ακούσω τη φωνή του Παυσανία να ενθαρρύνει τους στρατιώτες του για την επερχόμενη μάχη».

Στην ερώτηση τι ξεχωριστό έχουν τα αρχαία ελληνικά, απάντησε: «Είναι μια γλώσσα που παίζει συνεχώς με το μυαλό σου. Σε βοηθάει να σκεφθείς με τη λογική. Η χρήση του υποθετικού λόγου, η ξεκάθαρη διαφοροποίηση μεταξύ του παρατατικού, του αορίστου και του ενεστώτα. Είναι σαν να συμμετέχεις σε ένα εγκεφαλικό άθλημα.

«Όσο πιο πολύ κοιτάζουμε στο παρελθόν, τόσο πιο ικανοί γινόμαστε να κοιτάξουμε στο μέλλον», λέει ο δρ. Κοντέρχ, ο οποίος έχει κάνει το διδακτορικό του στους αρχαίους κλασικούς και έπειτα από τέσσερα χρόνια στην Οξφόρδη ως βοηθός καθηγητής στα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά, διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Σεν Άντριους στη Σκωτία τη σύνθεση του αρχαίου ελληνικού κειμένου. «Τώρα δουλεύω σχετικά με την παγκόσμια ιστορία, με τη φιλοδοξία να μεταφέρω στα αρχαία ελληνικά την ιστορία του κόσμου από τη δημιουργία του Σύμπαντος μέχρι το σήμερα», λέει και χαιρετά σε άπταιστη ερασμιακή προφορά.

Όπως βλέπουμε, οι Ισπανοί είναι περισσότερο Έλληνες από πολλούς Έλληνες...

Η ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ


H διάδοση των ελληνικών γραμμάτων στις αλύτρωτες περιοχές του ελληνισμού

Στο δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα, το ελληνικό έθνος εισήλθε σε μια περίοδο γενικής ανασυγκρότησης και πνευματικής άνθισης. Η μαζική εμφάνιση διαφόρων πνευματικών συλλόγων στην Αθήνα και τη λοιπή Ελλάδα, μαρτυρούσε ότι ο ζήλος για την διάσωση της πνευματικής μας κληρονομιάς, ήταν πολύ έντονος. Επιφανείς μορφωμένοι Ελληνες και ομογενείς, υποκινούμενοι από την ανησυχία για την ελληνική εκπαίδευση, αποφάσισαν να δραστηριοποιηθούν προκειμένου να συντονίσουν διάφορους τοπικούς συλλόγους και σχολές της χώρας, συμπεριλαμβανομένων και των περιοχών του αλύτρωτου ελληνισμού. Τότε διαπιστώθηκε η ανάγκη ίδρυσης ενός συλλόγου με πανελλήνιο χαρακτήρα, ώστε να αξιοποιηθεί το έργο των διάσπαρτων τοπικών συλλόγων που είχαν τον ίδιο σκοπό.
Ετσι την Ανοιξη του 1869, ιδρύθηκε ο Σύλλογος προς Διάδοση των Ελληνικών Γραμμάτων. Το επίκεντρο του ενδιαφέροντός του ήταν η διάσωση και διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας στην Ελληνική Επικράτεια, αλλά κυρίως στις περιοχές του αλύτρωτου ελληνισμού. Το όραμα του Συλλόγου, απέβλεπε στην ανύψωση του εθνικού φρονήματος προς τις κοινότητες των αλύτρωτων περιοχών και την υπεράσπισή τους από τις εχθρικές επιβουλές κατά του Γένους. Και η εξέλιξη του εγχειρήματος, αποδείχτηκε επιτυχημένη.
Το Υπουργείο Εξωτερικών τάχτηκε υπέρ του Συλλόγου και οργάνωσε δράσεις κινητοποιώντας το αντίστοιχο ενδιαφέρον των Ελλήνων του εξωτερικού. Η ανταπόκριση υπήρξε μεγάλη και ουσιαστική. Οι συνδρομές και η διάθεση κληροδοτημάτων από την πλευρά της ομογένειας, άρχισαν να εισρέουν στα ταμεία του Συλλόγου, ο οποίος με νέες πλέον ενισχύσεις, μπορούσε να διευρύνει την δραστηριοποίησή του σε κάθε περιοχή των Βαλκανίων που υπήρχε ελληνικό στοιχείο..
Από το Δυρράχιο ως την Τραπεζούντα και από την Κρήτη μέχρι ολόκληρη την χερσόνησο του Αίμου, τον Δούναβη και τα Καρπάθια, άρχισε να διανέμεται βοήθεια προκειμένου να ιδρύονται, να δραστηριοποιούνται και να επεκτείνονται νέα σχολεία αρρένων και θηλέων ανάλογα με τις τοπικές ανάγκες. Οργανώθηκε αποστολή εφοδίων και μορφωμένου προσωπικού και άρχισαν να εκδίδονται βιβλία και γεωγραφικοί πίνακες. Μέσα στα πρώτα δέκα χρόνια της δράσης του ο Σύλλογος συντηρούσε ήδη 45 σχολεία στην Αδριανούπολη, την Πρεμετή, τα Γιαννιτσά, το Δοξάτο, τις Σέρρες, τη Φιλιππούπολη και το Αργυρόκαστρο. Παράλληλα μεριμνούσε για όσους ξενόφωνους επιθυμούσαν να διδαχτούν Ελληνικά, αλλά και για την διάσωση αρχαίων μνημείων και έργων τέχνης ή την μεταφορά τους σε ασφαλή σημεία. Οταν αυξήθηκε η ανάγκη διδασκάλων, ο Σύλλογος ίδρυσε και Διδασκαλεία προκειμένου να φοιτήσουν υπότροφοί του οι οποίοι αργότερα θα στελέχωναν τα υπό την προστασία του σχολεία. Μέχρι το 1886 μόνο στη Μακεδονία, διατηρούσε περί τα 550 εκπαιδευτήρια, ενώ χορηγούσε οικονομική υποστήριξη και υλικό σε 250 άπορα σχολεία των περιοχών του αλύτρωτου Ελληνισμού.
Η πορεία του Συλλόγου βέβαια, δεν ήταν ανέφελη, καθώς διάφορες κατά περιόδους αντιδράσεις, προσπάθησαν να ανακόψουν τις ενισχύσεις του και να τον διαλύσουν, χωρίς ωστόσο να το καταφέρουν. Ο Σύλλογος συνέχισε τη δράση του και στάθηκε δίπλα στους ομογενείς και διωκόμενους, αντιμέτωπος με τα σχολεία των αντιπάλων που είχαν προσηλυτικούς σκοπούς. Η άμυνα του Ηπειρωτικού, του Θρακικού και του Ποντιακού Ελληνισμού, υπήρξε ανέκαθεν το βασικό του ενδιαφέρον. Δεν έπαψε να προσφέρει την υποστήριξή του ούτε κατά την διάρκεια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων και της Μικρασιατικής Εκστρατείας, παρά τα οικονομικά και πολιτικά προβλήματα.
Τη σημερινή εποχή, η δράση του συνεχίζεται αθόρυβα με αποστολές βιβλίων σε σχολικές βιβλιοθήκες ακριτικών περιοχών που ο ίδιος είχε ιδρύσει, ενώ ασχολείται με τον εμπλουτισμό βιβλιοθηκών ξένων Πανεπιστημίων που διατηρούν έδρες νεοελληνικής γλώσσας. Ο Σύλλογος παραμένει πάντα πιστός στις αρχές με τις οποίες ξεκίνησε και προσδοκεί να συνεχίζει να εργάζεται για την στήριξη της εθνικής προόδου και πνευματικής ανάπτυξης των Ελλήνων.

ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΗΡΩΙΔΕΣ

Ελένη Φωκά: Η Δασκάλα των κατεχομένων της Κύπρου μιλάει για την "Οδύσσειά" της


Έδωσε μια σκληρή μάχη για 23 ολόκληρα χρόνια στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο. Υπέμενε ακλόνητη και θαρραλέα τα πάνδεινα και υπέφερε όσο λίγοι άνθρωποι για να προσφέρει μόρφωση, να διδάξει ελληνική παιδεία, ιστορία και χριστιανισμό στα λιγοστά φοβισμένα, εγκλωβισμένα Κυπριόπουλα και για να δίνει κουράγιο στους χιλιοταλαιπωρημένους συγχωριανούς της. Σήμερα, ζει με τις μνήμες της, σ’ ένα προάστιο της Λευκωσίας όπου ακόμα και το προσφυγικό λιτό σπιτάκι της, το απαίτησε, ναι το απαίτησε, γιατί κυβερνητικοί παράγοντες της είπαν ότι δεν το δικαιούται!

Η Ελένη Φωκά, η ζωντανή ηρωίδα, μια πραγματική Κυρία, μεγάλωσε στην Αγία Τριάδα Γιαλούσας στο Ριζοκάρπασο. Ήταν η μεγαλύτερη από τα εννέα παιδιά της Λουκίας και του Λύσανδρου Φωκά (πέντε κορίτσια και τέσσερα αγόρια). Αγροτική οικογένεια, αγροτικές εργασίες, καπνά, ελιές, χαρούπια, σιτηρά. Τα παιδιά βοηθούσαν κάθε μέρα στις δουλειές αλλά ο πατέρας είχε μεγάλη επιθυμία να μορφώσει στα παιδιά του.

Μόνον η Ελένη και άλλη μια αδελφή της πρόλαβαν να σπουδάσουν . Όλα τα άλλα παιδιά τα πρόλαβε η εισβολή του 1974. Όταν οι τουρκικές βόμβες, όργωναν Αυγουστιάτικα το Ριζοκάρπασο, η Ελένη ήταν 24 ετών, πτυχιούχος οικιακής οικονομίας, Ελληνικού πανεπιστημίου. Από το 1973 είχε διοριστεί ως εκπαιδευτικός στο νησί.

Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου και η εισβολή της 20ης Ιουλίου του 1974, την βρήκε στο σπίτι της στην Αγία Τριάδα.

Θυμάται για εκείνη τη μέρα: «Βλέπαμε τα πλοία και τα αεροπλάνα με φόβο και τρόμο. Στη 2η εισβολή στις 15 Αυγούστου, οι Τούρκοι ήρθαν και στην Γιαλούσα. Νωρίτερα, είχαν αποκόψει τη χερσόνησο της Καρπασίας και έτσι δεν μπορούσαμε να φύγουμε.

Ακούσαμε τα νέα για την αποκοπή του δρόμου από το ραδιόφωνο. Τρομάξαμε. Φώλιασε ο φόβος μέσα μας. Εκείνη τη μέρα, ο πατέρας μου ήταν στους αγρούς. Έτρεξα με το ποδήλατο να του πω ότι έπρεπε να γυρίσει αμέσως στο σπίτι. Στο δρόμο έβλεπα κόσμο να τρέχει και να κλαίει.

Μόλις μπήκαν οι Τούρκοι στο χωριό, έκαναν κέρφιου (σ.σ. περιορισμό στην κυκλοφορία των ατόμων). Ρήμαξαν όλα τα καταστήματα. Μας μάζεψαν στην εκκλησία λίγο μετά το μεσημέρι. Μπήκαν με τα τανκς και οι προπομποί τους φώναζα με ντουντούκες ό,τι έπρεπε να μαζευτούμε στην εκκλησία.

Μάζεψαν όλους τους άνδρες. Από τον πατέρα μου που ήταν ηλικιωμένος έως τον μικρότερο αδελφό μου που ήταν μαθητής γυμνασίου. Όλους τους πήγαν στα Άδανα. Μόνον ο ένας αδελφός μου που ήταν στρατιώτης σώθηκε.

Τους πήραν με τα λεωφορεία. Όλα ήταν βαμμένα με μαύρη μπογιά. Ακόμα και τα τζάμια των αυτοκινήτων. Τους πήγαν στον ξενοδοχείο Ντόουμ στην Κερύνεια. Εκεί απελευθέρωσαν τον πατέρα μου γιατί ήταν ηλικιωμένος. Τα αγόρια τα πήραν…

Τα κορίτσια τα βίασαν.. πολλά κορίτσια βίασαν... Μακάρι να μη ζούσαμε... Ζήσαμε όμως και ο πόνος του κάθε συγχωριανού ήταν πόνος όλων των υπολοίπων. Οι Τούρκοι χρησιμοποιούσαν του βιασμούς για να σκορπίσουν τον φόβο. Τελικά δεν άφησαν άνθρωπο χωρίς να τον βασανίσουν».

Εγκλωβισμένες στο φόβο ζωές
Η Μεγάλη Δασκάλα της Κύπρου, αφηγείται όσα έζησε με το βλέμμα βυθισμένο στις πολύπικρες μνήμες. Δεν μιλάει ποτέ στους δημοσιογράφους. Σήμερα κάνει μια εξαίρεση, εκείνη ξέρει μόνον τον λόγο. Αφηγείται, μιλάει, κλείνει τα μάτια σαν να πνίγει έναν πόνο. Αφήνει τον θρήνο της νιότης της να πλανηθεί στο φτωχικό της. Είναι Κυριακή πρωί και από τη πόρτα της ο ήλιος δρασκελά το κατώφλι, λες και προσπαθεί να της ζεστάνει την καρδιά… Και η κυρία Φωκά συνεχίζει:

«Οι άνδρες έπρεπε να παρουσιαστούν τρεις και τέσσερις φορές την ημέρα στο κέντρο του χωριού. Με τα μάτια ακίνητα σαν άγαλμα. Αν κοίταζε κάποιος αλλού, τον κτυπούσαν βάναυσα.

Δεν μπορούσες να βγεις έξω από το σπίτι σου. Αν κάποιος έπρεπε να κινηθεί όπως ο πατέρας μου που είχε ζώα και έπρεπε να τα ταΐσει, έπρεπε να πάρει άδεια. Σε 10-15 μήνες μας πήραν και τα σιτηρά και τα καπνά και τα χαρούπια και τα ζώα. Έφεραν και τους εποίκους που μας κτυπούσαν κάθε φορά που προσπαθούσαμε να αντιδράσουμε στις κλοπές τους.

Κτύπησαν τον πατέρα μου τρεις φορές όταν πήγαν να του κλέψουν τα προϊόντα της σοδιάς. Και όταν πήγε να διαμαρτυρηθεί, βρέθηκε στη φυλακή».

Η φωνή της Κυρίας Ελένης ακούγεται ραγισμένη: «Περιουσία δεν είχαμε, ασφάλεια δεν είχαμε, διακινδυνεύαμε κάθε στιγμή. Βίαζαν τα κορίτσια και φυλάκιζαν και κτυπούσαν τα αγόρια για να μας υποχρεώσουν να φύγουμε. Αν και υπήρχε απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας που προέβλεπε ότι μπορούσαμε να αποφασίσουμε που θα ζήσουμε, ωστόσο εκδιώχθηκε ο κόσμος υπογράφοντας μάλιστα εκβιαστικά ότι «δια της ιδίας θελήσεως» έφευγε. Δεν ξέρουμε τα μαρτύρια του καθ ενός. Ξέρω τα δικά μου… Αναγκαστικά ο κόσμος έφευγε. Κυρίως για να προστατεύσουν τα μικρά παιδιά τους».

Κλείνει τα μάτια. Σταματά την αφήγηση. Τα τελευταία της λόγια με κτυπάνε σαν χιλιάδες σφυριά τα μηνίγγια. Πως είναι δυνατόν να πονάς με μιαν αφήγηση; Κι όμως πονάς. Η καρδιά σφίγγεται. Το μυαλό πάλλεται σαν να απειλεί το κεφάλι με έκρηξη. Ποιος μπορεί να ξέρει τι έζησε αυτός ο άνθρωπος, αυτή η γυναίκα, στα χέρια των Τούρκων, όταν νέα κοπέλα ακόμα, αποφάσισε με μοναδικό της όπλο τον «τσαμπουκά» της, να πολεμήσει τους βάρβαρους κατακτητές για να προστατέψει τους μαθητές της αλλά και για να κρατήσει, να διατηρήσει την ελληνικότητα της τουρκοπατημένης πατρίδα της, με την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα έρθει βοήθεια… Μα όσο ο Λεωνίδας περίμενε τη βοήθεια από τους Αθηναίους, άλλο τόσο και η Ελένη Φωκά, περίμενε και περίμενε…

Η κυρία Ελένη, με μάτια χαμένα στο χρόνο, βουρκωμένη, συνεχίζει, περιγράφοντας τα γεγονότα που έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένα στο μυαλό και τη ψυχή της: «Και οι βιασμοί που ακούγαμε, ήταν συγκλονισμός, αλλά και να κτυπούν κάθε νύχτα το σπίτι του άλλου ήταν τρόμος. Ξαφνικά να κτυπούν την πόρτα σου μες τη νύχτα…»

Το γαϊδούρι ήξερε…
«Οι έποικοι μας πήρα τα ζώα μας. Πέντε βόδια, κατσίκες, πρόβατα, όλα. Ο πατέρας μου κράτησε ένα ζώο γιατί ένας αστυνομικός του ζήτησε να του το μεγαλώσει. Ξέχασε όμως ο ντερβίσης να έρθει και ο πατέρας μου τα αύξησε τα ζώα. Ήρθαν όμως οι έποικοι και του πήραν έξι από αυτά. Κι όταν ο πατέρας μου το κατήγγειλε, ο Τούρκος αστυνομικός του είπε ότι «εγώ θα σου βρω τον ένοχο ακόμα κι αν χρειαστεί να βρω τα κόκαλα των ζώων». Ακόμα και το γαϊδούρι μας έκλεψαν. Και το καημένο αφού άλλαξε δώδεκα χέρια, ξέφυγε και ήρθε μόνον του στο σπίτι μας. Είναι αστείο αλλά ο τούρκος που υποστήριζε ότι ήταν το ζώο δικό του, έφερε δώδεκα άτομα για να βεβαιώσουν την κυριότητα του γαϊδουριού. Εκείνο όμως ήξερε, και είχε πάει στο στάβλο του χωρίς υπόδειξη!

Μας έλεγαν: βλέπεις τι έπαθε η κόρη του τάδε; Έτσι θα πάθει και η κόρη σου. Κυρίως βίαζαν παιδιά πολυμελών οικογενειών… Κι εμένα προσωπικά…».

Σταματά. Σκύβει το κεφάλι. Κρύβει το πρόσωπό της μέσα στις χούφτες της και οργισμένη φωνή, «Ότι θέλεις σκέψου», μου λέει. Δεν θέλει να ανακαλέσει στη μνήμη της ό,τι από τους εισβολείς υπέστη η ίδια. Βρίσκει όμως τη δύναμη και συνεχίζει: «Πέρα από το θάνατο και το ανάθεμα δεν υπάρχει άλλος θάνατος. Έτσι αποφάσισα να παραμείνω στο κατεχόμενο χωριό μου. Ήξερα πια τι με περίμενε. Και οι Τούρκοι φρόντιζαν κάθε μέρα να μας θυμίζουν ότι ήμασταν ανεπιθύμητοι. Τον πατέρα μου τον βασάνιζαν πολύ. Εκείνος φώναζε και φώναζε και μαζί μου γιατί εγώ δεν ήθελα να φύγω. Είχε αγανακτήσει.

Έκλεψαν όλα τα πράγματα του σχολείου. Επέβαλλαν φόρους στον πατέρα μου αν και μας εκμεταλλεύονταν την περιουσία. Εκείνος δεν πλήρωσε και του έβαλαν πρόστιμο. Το πλήρωσε τελικά ένας Κύπριος για να μην τον πάρουν φυλακή. Ήταν ο οδηγός του λεωφορείου του χωριού. Φυσικά του επέστρεψα του ανθρώπου τα χρήματα.

Οι Τούρκοι βρώμιζαν το σχολείο
Πέρασε ο Αύγουστος του 1974 και τον Σεπτέμβρη άρχισαν τα σχολεία. Είχαν μείνει στα κατεχόμενα της Β. Κύπρου κι άλλοι εκπαιδευτικοί αν και οι Τούρκοι τους υποχρέωσαν να κάνουν αίτηση να φύγουν.

Ήταν εκεί η οικογένεια της διευθύντριας του σχολείου Θάλειας Καουτζιάνη. Συνέλαβαν τον άντρα της και ήταν αγνοούμενος. Κακοποιούσαν τον γιό της κάθε μέρα. Έμεινε εκείνη. Άρχισαν άλλα προβλήματα και αναγκάστηκε η διευθύντρια να φύγει. Κι άλλες εκπαιδευτικοί που είχαν μείνει, αναγκάστηκαν να φύγουν εξ’ αιτίας των καθημερινών προβλημάτων. Έφυγαν όλοι. Έμεινα εγώ. Δεν μπορούσα να ζητήσω από τους Τούρκους να μου επιτρέψουν να μείνω. Ήρθαν όμως κάποιοι γονείς και με παρακάλεσαν: «Δεν θέλουμε να μάθουν γράμματα αλλά να τα αφήνουμε στα χέρια σας για ασφάλεια». Έτσι, μου είπαν να γράψω στο υπουργείο. Εκεί ήταν δύο ακόμα δασκάλες. Έστειλα την επιστολή στο Υπουργείο Παιδείας και μετά από ένα ολόκληρο χρόνο έδωσαν την άδεια να λειτουργήσει το σχολείο.

Ζήσαμε πολύ σκληρές συνθήκες. Καθημερινά στο σχολείο έρχονταν οι Τούρκοι και λέρωναν με ακαθαρσίες στη βεράντα του σχολείου. Πετούσαν στην πόρτα τις ακαθαρσίες τους. Ή τις κρεμούσαν στο πόμολο της πόρτας μέσα σε νάιλον σακούλα. Φώναζα τους στρατιώτες των Ηνωμένων Εθνών να τα δουν. Αισθανόμουν ικανοποίηση όταν αποκαλούσαν ζώα, γαϊδούρια τους Τούρκους. Τις τουαλέτες τις καθάριζα νωρίς το πρωί πριν έρθουν τα παιδιά γιατί αυτά δεν έφταιγαν….
Αλλά φυσικά όσο τα καταγγέλλαμε, τόσο ποιο πολλά γίνονταν. Ακόμα και μέσα στην εκκλησία λέρωναν…

Όταν ζητούσαμε υλικά, χλωρίνες κλπ τα έφερναν τα παιδιά απ τα πράγματα που έστελλαν οι συγγενείς των εγκλωβισμένων στις οικογένειες.

Μας έκοβαν το νερό. Έβγαζα το νερό από το πηγάδι και το μεταφέραμε σε δοχεία και με αυτό καθαρίζαμε το σχολείο. Άλλοτε έριχναν ψόφια ζώα μέσα στο ντεπόζιτο του νερού για να μη μπορούν τα παιδιά να το χρησιμοποιήσουν. Τα έδειχνα αυτά όλα στα Ηνωμένα Έθνη και γι αυτό θεωρήθηκα ενοχλητική από τους Τούρκους.

Τα παιδιά τα εκφόβιζαν ότι θα τα σκοτώσουν, ότι θα τα βιάσουν. Και βίασαν παιδιά κάτω των 14 ετών. Ζήτησα από τους γονιούς να τα φέρουν κοντά μας. Όταν κάποιος γονιός δεν μπορούσε, πήγαινα εγώ να τα πάρω. Έξω από την πόρτα της τουαλέτας του σχολείου, στεκόμουν πάντα κάθε φορά που ένα παιδί έπρεπε να κάνει χρήση ή έστελλα τα παιδιά δύο- δύο. Γιατί τα κακοποιούσαν, τα έδερναν οι Τούρκοι στρατιώτες και οι έποικοι.

Όσο για τα βιβλία δεν μας έδιναν. Έστελλε το Υπουργείο αλλά τα κρατούσαν τα κατοχικά στρατεύματα. Και όταν μας έδιναν κάποια γύρω στο Φλεβάρη, δεν μας έδιναν τον τρίτο ή τον τέταρτο τόμο. Έτσι δυσκόλευαν το έργο μου ακόμα πιο πολύ. Γι αυτό και χρησιμοποιούσαμε τα παλιά βιβλία. Ήταν ένας συνεχής πόνος. Μια διαρκής αγανάκτηση. Αισθανόμασταν μετέωροι. Δεν είχαμε που να πιαστούμε, που να κρατηθούμε και η κυπριακή κυβέρνηση δεν μπορούσε να μας βοηθήσει.

Ακόμα και τα τζάμια, μας τα έσπαζαν, τα κεραμίδια μας τα έπαιρναν και έτρεχαν τα νερά μέσα στις αίθουσες. Όταν ζητούσαμε τζάμια ή κεραμίδια, η κυπριακή κυβέρνηση μας έστελλε ακόμα και τουρκοκύπριους να μας τα φτιάξουν. Την επόμενη μέρα όμως πάλι τα τζάμια έσπαγαν και τα κεραμίδια …έφευγαν. Μέχρι και τις λάμπες μας έκλεβαν».

Αν και νεαρή κοπέλα και η ίδια, η κ. Ελένη Φωκά, διατήρησε τότε αυξημένο το αίσθημα της ευθύνης έναντι των αθώων παιδιών.

«Κάποια στιγμή τα περίπου 200 Κυπριόπουλλα μου, βρέθηκαν στο ίδιο σχολείο με 200 παιδιά εποίκων, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να συμβιώσουν στο ίδιο προαύλιο. Τα Τουρκάκια κτυπούσαν τα παιδιά μας. Έτσι φρόντιζα να μη βγαίνουμε διάλειμμα ταυτόχρονα. Διαμαρτυρήθηκα και στα Ηνωμένα Έθνη και στις τουρκικές δυνάμεις αλλά ποιος να με ακούσει.Τελικά κατάφερα να απομακρύνουν τα Τουρκάκια με τη βοήθεια των Ην. Εθνών».

Έγραψε στον Κόφι Ανάν - την εξαπάτησε ο Πρόεδρος της Κύπρου
Η κυρία Φωκά, θυμάται κάποιες φορές όπου τα Ηνωμένα Έθνη ή και οι κατοχικές δυνάμεις δεν της επέτρεπαν να διακινηθεί στα κατεχόμενα: «Έπρεπε να με ελέγξουν σε τρία-τέσσερα σημεία όταν έπρεπε να φύγω από το χωριό. Όταν με πήγαιναν στο νοσοκομείο στην Βόρεια Κύπρο, με έβαζαν από τη πίσω πόρτα. Αλλά τα φάρμακα που μου έδιναν φοβόμουν να τα πάρω. Κάνει ευσυνείδητα τη δουλειά του ο γιατρός; Σκεφτόμουν. Αναγκαστικά έστελλα τη συνταγή στις ελεύθερες περιοχές.

Στη Γιαλούσα πέθαναν και άτομα από την «ιατρική περιποίηση». Έγραψα στον Κόφι Ανάν, στην Κυπριακή Δημοκρατία, στα Ηνωμένα Έθνη, λέγοντας ότι ήταν δικαίωμά μου να έχω ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Τέσσερις φορές μας ζήτησαν να βγάλω Τουρκική ταυτότητα. Έρχονταν μεσάνυχτα στα σπίτια μας. Το ρεύμα, μας το είχαν κόψει. Έβαζαν ένα πανί λευκό μέσα στο σκοτάδι για να μου βγάλουν φωτογραφία. Αυτό δεν το δέχθηκα ποτέ. Γι αυτό το λόγο δεν μου επέτρεπαν να έρθω στις ελεύθερες περιοχές.

Τελικά αφού είδαν οι τουρκικές Αρχές ότι δεν άλλαζα την απόφαση μου, ότι δεν ήθελα να βγάλω τουρκική ταυτότητα, μου έδωσαν μια επιστολή του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Γλαύκου Κληρίδη που μου έγραφε να έρθω στις ελεύθερες περιοχές και όταν αποθεραπευτώ να γυρίσω πίσω.

Ωστόσο από το 26 Μαΐου 1997 δεν μου επέτρεψαν να επιστρέψω στα κατεχόμενα. Έχασα έτσι το σπίτι μου, μου έκλεισαν και το σχολείο. Ήταν του Αγίου Συνεσίου, δεν θα το ξεχάσω. Πήγα στον Άγιο Συνέσιο στο Ριζοκάρπασο. Πήγα μαζί με τα παιδιά. Ήρθε Υπηρεσία των Ηνωμένων Εθνών γιατί πήρα τηλέφωνο στο ΡΙΚ και είπα ότι ζητούσα να έρθω στις ελεύθερες περιοχές για λόγους υγείας. Ήμουν τότε 46 ετών. Προηγουμένως ένας αξιωματικός των Ηνωμένων Εθνών είπε ότι η Φωκά δεν έχει κανένα πρόβλημα. Πήρα σβάρνα τα σπίτια των τουρκοκυπρίων και βρήκα τηλέφωνο και μίλησα στο ΡΙΚ. Έτσι όταν ήρθαν να μου πουν ότι θα πήγαινα στις ελεύθερες περιοχές χάρηκα πολύ. Μάλιστα ασπάστηκα και τους αξιωματικούς των Ηνωμένων Εθνών που τάχα με …βοήθησαν. Δεν είχα τότε αντιληφθεί το κρυφό παιχνίδι που έπαιξαν σε βάρος μου όλοι.

Όταν έφθασα στην ελεύθερη Κύπρο, ήρθε κάποιος αξιωματούχος και μου είπε: «Ε! μέχρι να ανοίξουν και τα σχολεία τον Σεπτέμβρη….»
Τότε κατάλαβα ότι υπήρξε συνέργεια των κυπριακών Αρχών και των Ηνωμένων. Εθνών για τον σιωπηλό εκτοπισμό μου.

Τέσσερις φορές προσπάθησα να επιστρέψω. Με κτύπησαν στο Λήδρα Πάλας (σ.σ. Ξενοδοχείο στην Πράσινη Γραμμή) οι Τουρκικές δυνάμεις. Επέμενα και για ένα μήνα πήγαινα κάθε μέρα στην «Πράσινη Γραμμή» αλλά δεν μου επέτρεπαν να συνεχίσω για τη Βόρεια Κύπρο. Με ταλαιπωρούσαν και καθυστερούσαν και τους εγκλωβισμένους που περίμεναν μέσα στα λεωφορεία για να γυρίσουν στα σπίτια τους. Κάποια μέρα με παρακάλεσαν και οι εγκλωβισμένοι : «Ελένη λυπήθου μας κατέβα από το λεωφορείο».

Το «ευχαριστώ» της Κυπριακής Δημοκρατίας
Η ηρωίδα δασκάλα, δίδαξε επί 23 χρόνια τα σκλαβωμένα Κυπριόπουλα στην κατεχόμενη Κύπρο. Πώς εκφράστηκε άραγε το «Ευχαριστώ» της Κυπριακής Κυβέρνησης»γι αυτή της την προσφορά;

«Καμία προσοχή, καμία επικοινωνία. Από την ημέρα που ήρθα αντιμετώπισα την αδιαφορία. Ούτε κάποια υπηρεσία, ούτε κάποιος Υπουργός, ή Βουλευτής, ή Διευθυντής του Υπουργείου Παιδείας δεν ενδιαφέρθηκαν να ρωτήσουν για την περίπτωσή μου. Μάλιστα όταν μου ήρθε διορισμός από το Υπουργείο Παιδείας μου είπαν ότι ήμουν «οκνηρή» και γι αυτό δεν ήθελα να εργαστώ εδώ. Ενώ αυτή ήταν η διαμαρτυρία μου για την απομάκρυνσή μου από το δικό μου σχολείο.

Όταν εκτοπίστηκα, δεν είχα φέρει μαζί μου τίποτα από τα πράγματά μου. Όλα έμειναν εκεί στο Ριζοκάρπασο και τα έκλεψαν. Μόνο μια καλή κυρία πήγε στο σπίτι μου και βρήκε μία σημαία από τις δύο τις ελληνικές που είχα σπίτι και μου την έφερε. Την είχε τυλίξει μέσα σε μια νυχτικιά για να μη τη δούνε …. (σ.σ. κλαίει). …Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τίποτα.

- Κάποιο από τα παιδιά που διδάξατε εκεί, ήρθε να σας δει εδώ στην Αγλαντζιά;
- Δυστυχώς όχι.
- Κανένας;;
- Κανένας. Δεν έχω απαίτηση. Ξέρω ότι η ζωή είναι σκληρή για όλους όπως τη βιώνω κι εγώ. Εύχομαι βέβαια να είναι όλα τα παιδιά μου καλά.

Και από το σημείο αυτό, κάθε λέξη της Δασκάλας Ελένης Φωκά, κτυπάει προσβλητικά στην συνείδηση μας. Με μεγάλη δυσκολία προσθέτει: «Πρέπει να πω ότι ακόμα και τα μέλη της οικογένειάς μου δεν έτυχαν καμιάς βοήθειας. Και σήμερα, βιώνω τις χειρότερες καταστάσεις… (σ.σ. η φωνή της ηρωίδας κόβεται από λυγμούς) γιατί δεν θέλησα να προδώσω τις αρχές μου, τη πατρίδα μου…

Τη ρωτάμε γιατί η Κυπριακή Κυβέρνηση της γύρισε την πλάτη;
- Δεν θα ήθελα να τα βγάλω στα φόρα. Γι αυτό ζω έρημη…

Κάποτε λες «δεν αξίζει». Κάποτε πληγώνεσαι. Δεν είναι δυνατόν και δεν θέλω καμιά βοήθεια αλλά… (σ.σ. συνεχίζει να κλαίει σιωπηλά) …άμα τα θυμάσαι… Άφησαν την ευθύνη στους ανθρώπους που υπέφεραν, να ζουν μόνοι τους τις τραγικές συνέπειες της κατοχής. Εγώ τίποτε δεν θέλω. Εξάλλου βλέπεις και το ενδιαφέρον. Ξέρω ότι είναι απάνθρωπη κοινωνία που ζούμε.

Η κυπριακή κυβέρνηση εξάντλησε όλο το ευχαριστώ της μ’ ένα σπίτι προσφυγικό. Και αυτό «κατά παραχώρηση» και με ευθύνη του Υπουργού, γιατί λένε ότι «δεν δικαιούμαι» διότι έπρεπε να ήμασταν δύο άτομα. Δεν μου δίνουν το δικαίωμα να ζήσω, έστω ακόμα δέκα χρόνια σαν άνθρωπος. Αυτοί που θησαυρίζουν σε βάρος του αδύναμου και απροστάτευτου λαού, που αγαπά τον τόπο του. Και η ευχή μας, η παράκλησή μας μία είναι προς τη διεθνή κοινωνία: Να βοηθήσουν τον τόπο μας. Και διερωτώμαι: πως δεν μας κατανόησε μέχρι σήμερα καμία χώρα. Ενταχθήκαμε στην ΕΕ και αντί να βοηθιέται η Κύπρος, επιβραβεύεται η Τουρκία. Φοβάμαι ότι στο τέλος θα αναζητούμε πατρίδα.

Όσα σας είπα είναι λόγια. Άλλη όμως η αίσθηση του βιώματος των 23 χρόνων. Τώρα μπορεί να μη ζω τον φόβο, αλλά ζω μακριά από τον παράδεισό μας. Η βεβήλωση των εκκλησιών μας φωνάζει, φωνάζουν οι πέτρες… αυτό δεν το αντέχω! Είναι ευθύνη των ηγετών μας, είναι ευθύνη δική μας.. .κάτι πρέπει να κάνουμε!»

Κρύβαμε το βιβλίο της ελληνικής ιστορίας
Οι μνήμες γυρίζουν πίσω στη διδασκαλική αίθουσα στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο: «Δεν μας επέτρεπαν οι Τούρκοι να χρησιμοποιούμε το βιβλίο της ιστορίας και των θρησκευτικών. Όμως επειδή τα παιδιά ζούσαν αυτές τις δύσκολες καταστάσεις ήθελαν να μάθουν. Γι αυτό κάποια βιβλία που βρήκαμε από τα προηγούμενα χρόνια, τα δίδασκα ψιθυριστά. Και είχαμε άλλα βιβλία αγγλικών, μαθηματικών πάνω στα θρανία για να σκεπάζουμε τα βιβλία της ιστορίας και των θρησκευτικών. Κάποιος που ήρθε από το Υπουργείο Παιδείας είπε ότι χρησιμοποιούμε το Αμερικάνικο σύστημα, προφανώς γιατί ήθελε να δείξει κάτι».

Έρχονταν τα παιδιά το πρωί και μου έλεγαν ότι έκλεψαν τον έναν ή τον άλλο και μου ζητούσαν να κάνω κάτι. Έτσι καλούσα τα Ην. Έθνη και όταν έκανα χειραψία, έδινα κρυφά χαρτί με αναφορά στο χέρι του αξιωματικού. Έτσι μόνον περνούσα τα αιτήματα των κατοίκων στους ειρηνευτές. Τα έγραφα στα Ελληνικά γιατί δεν ήξερα πολύ καλά αγγλικά. Κάποιοι όμως πρόδιδαν τα χαρτάκια μου και τότε είχα επιπτώσεις από τους Τούρκους όπως και οι πολίτες που αφορούσαν.

Όταν θέλαμε να βγάλουμε καμιά φωτογραφία για πράγματα απαράδεκτα, κάναμε εξορμήσεις και τα ίδια τα παιδιά φωτογράφιζαν για να μην δουν εμένα οι Τούρκοι. Μου έλεγαν «μη φοβάσαι κυρία» δεν θα πούμε τίποτα.

Μια μέρα, ήρθαν Τούρκοι και αμερικάνοι δημοσιογράφοι. Ήθελαν για το λόγο αυτό να με απομακρύνουν. Μου είπαν ότι «πρέπει να σε πάμε στη Γιαλούσα». Τότε σηκώθηκαν όλα τα παιδιά και αντέδρασαν λέγοντας: «Θα πάμε μαζί με τη δασκάλα μας». Οι Τούρκοι άρχισαν αναγκαστικά τις διαπραγματεύσεις με τα παιδιά. Τελικά δέχθηκαν να έρθει μαζί μου ο μεγαλύτερος και ήρθε ο Παναγιώτης.

Και όπως μου είπαν μετά, οι δημοσιογράφοι πήραν συνέντευξη από τα παιδιά των εποίκων, τα οποία παρουσίασαν ως Κυπριόπουλλα που περνούσαν πολύ καλά στα κατεχόμενα.

Την ίδια ημέρα από εμένα που με πήγαν στον αστυνομικό σταθμό, μου έκαναν μια ψευτοανάκριση με περίεργες ερωτήσεις για τον καιρό, τις αποστάσεις και άλλες αδιάφορες ερωτήσεις. Κάποια στιγμή που ήμασταν μόνοι μας λέω στον Παναή: «Δεν φεύγουμε από εδώ»; «Όχι κυρία, που να πάμε, θα μας πιάσουν». Είχα όμως αγωνία για την ασφάλεια των παιδιών. Σκεφτόμουν αν θα περάσει κάποιος να δει ότι τα παιδιά ήσαν μόνα τους».

Είμαι εχθρός …
Η αφήγηση της Κυρίας Ελένης Φωκά, (σ.σ. Κυρία με κάπα κεφαλαίο πάντα) αναμφίβολα προβληματίζει κάθε Έλληνα και Ελληνίδα καθώς μόνον απορία για τη συμπεριφορά των Κυπριακών Αρχών και μια έντονη γεύση απογοήτευσης αφήνει.

«Δεν ζήτησα ποτέ τίποτα, από την κυπριακή κυβέρνηση. Για αυτό ζω τη δυστυχία μου. Εγώ σήμερα είμαι εχθρός της οικογένειάς μου, γιατί εξ αιτίας που ήμουν δασκάλα, κακοποιήθηκαν μέλη της οικογένειάς μου. Και αυτό μου το χρεώνουν. Και ότι συνέβη στα αδέλφια μου… που ψωμοζητούν…, δεν έχουν βοήθεια από πουθενά. Ούτε υποστήριξη ούτε ψυχολογική βοήθεια. Οι πόρτες που κτύπησαν ήσαν όλες κλειστές. Είμαστε το μαύρο πρόβατο. Η μητέρα μου ζει στο Τσιακιλερό και είναι 88 ετών. Την βλέπω όσο πιο συχνά μπορώ. Είναι λίγο μακριά. Ζήτησα να μου δώσουν σπίτι εκεί. Δεν δικαιούμαι μου απάντησαν. Έζησα 23 χρόνια μακριά από τους δικούς μου και τώρα ζω και πάλι μακριά τους».

ΔΙΕΔΩΣΕ ΤΟ

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More