ΕΛΛΑΔΑ

ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΟΙ ΤΑΦΟΙ ΤΗΣ ΡΩΞΑΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Δ;

Μπροστά σε μια μεγάλη αρχαιολογική ανακάλυψη πιθανόν να βρίσκονται τα συνεργεία της ΚΗ’ Εφορείας Κλασσικών Αρχαιοτήτων Σερρών..... Μετά από έρευνες ετών και αξιοποιώντας την ιστοριογραφία και τις προφορικές παραδόσεις της περιοχής, οι αρχαιολόγοι κατέληξαν σε μία «τούμπα» σε αγροτική περιοχή του Δήμου Αμφίπολης.

ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

Πολλοί φίλοι και φίλες μου έχουν ζητήσει να γράψω ένα αρθρο με "Οδηγίες Επιβίωσης",γιατί μπορεί σύντομα να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις που να οφείλονται σε διάφορους λόγους,όπως πτώχευση και στάση πληρωμών,περίεργα και πρωτόγνωρα γεωφυσικά φαινόμενα και εγώ δεν ξέρω τι άλλο.

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ 16/10/1912

Το έργο της απελευθέρωσης της Κατερίνης ανατέθηκε στην 7η Μεραρχία του Στρατού Θεσσαλονίκης, που είχε διοικητή το Συνταγματάρχη (ΠΒ) Κλεομένη Κλεομένους. Στις.. 15 Οκτωβρίου 1912 εκδόθηκε η Διαταγή των Επιχειρήσεων.

ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος είναι 8. Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Άρης, Δίας, Κρόνος, Ουρανός και Ποσειδώνας. Και έχουνε όλοι αρχαία ελληνικά ονόματα προς τιμήν των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων που θεμελίωσαν την αστρονομία. Ας γνωρίσουμε λοιπόν τα μυθικά πρόσωπα των οποίων τα ονόματα πήραν οι πλανήτες.

Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ

Αν καλούσαμε στις μέρες μας σ’ ένα γεύμα κάποιους αρχαίους Έλληνες όπως τον... Ηρόδοτο, τον Ηρακλή ή τον Αριστοφάνη..

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΠΕΡΙ ΕΜΠΟΡΙΚΗΣ ΝΑΥΤΙΛΙΑΣ ΤΟΥ 1836!



ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Αριθ. 68, 1836, Εν Αθήναις, 3 Νοεμβρίου
ΣΥΝΟΨΙΣ ΤΩΝ ΕΜΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ
Διάταγμα. Περί Εμπορικής Ναυτιλίας.

ΟΘΩΝ
ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ
ΒΑΣΙΛΕΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Δια να παρέξωμεν πλειοτέρας ευκολίας εις την ελληνικήν εμπορικήν ναυτιλίαν, και να συντελέσωμεν, όσον το εφ’ ημίν εις την πρόοδον και την ανάπτυξιν αυτής, και πεισθέντες εκ της πείρας, ότι τινές όροι του από 15 (27) Οκτωβρίου 1833 Διατάγματος περί εμπορικής ναυτιλίας είναι δυσεφάρμοστοι, απεφασίσαμιν, προσλαβόντες και την γνώμην του Ημετέρου Συμβουλίου της Επικρατείας, και επί τη προτάσει της επί των Ναυτικών Γραμματείας, να ακυρώσωμεν το ρηθέν Διάταγμα, και ν’ αντικαταστήσωμεν αυτό δια του παρόντος.
Διατάττομεν όθεν τα εφεξής·
Άρθρ. 1.
Όλα τα ελληνικά εμπορικά πλοία οφείλουν να φέρωσι την εθνικήν σημαίαν.

Άρθρ. 2.
Ως ελληνικά πλοία αναγνωρίζονται μόνον·
α΄. Τα ναυπηγούμενα εις την Ελλάδα.
β΄. Τα κυριευόμενα από ναυτικούς Έλληνας εις αγώνας υπέρ πατρίδος, ή εις κατά πειρατών συμπλοκάς, και αναγνωριζόμενα ως καλή λεία.
γ΄. Τα δημευόμενα δια παράβασιν των νόμων του Βασιλείου.
δ΄. Τα ναυαγούντα εις ελληνικά παράλια, και ως ανίκανα προς παραιτέρω πλουν πωλούμενα και επισκευαζόμενα εντός του Βασιλείου.
ε΄. Τα ανήκοντα εις Έλληνα, όστις μεταναστεύων από ξένην εις την Ελληνικήν Επικράτειαν, συμπεριλαμβάνει αυτά εις τον νέον τόπον της κατοικίας του.
στ΄. Όσα, χωρίς να υπάγωνται εις μίαν των ανωτέρω κατηγοριών, ευρέθησαν εις την ημέραν της δημοσιεύσεως του από 15 (27) Οκτωβρίου 1833 Διατάγματος ανήκοντα εις υπηκόους Έλληνας.
ζ΄. Τα αγοραζόμενα εντός ή εκτός της Ελλάδας ξένα πλοία από Έλληνες παρακινουμένους εις την αγοράν ταύτην από λόγους ουσιώδους συμφέροντως.

Άρθρ. 3.
Τα εντόπια πλοία έχουσιν αποκλειστικώς το δικαίωμα να μετακωμίζωσι τα προϊόντα του τόπου από ένα είς άλλον λιμένα του Βασιλείου, καθόσον δεν είναι προσδιοωρισμένον, ή δεν προσδιορισθή άλλως πως δια συνθηκών του Κράτους, και μάλιστα επί τη βάσει της αμοιβαιότητος.

Άρθρ. 4.
Δεν συγχωρείται εις ξένους να γίνωνται μέτοχοι εις εθνικά ελληνικά πλοία, πλέον του ημίσεως αυτών· εάν δε εις ξένην Επικράτειαν απαγορεύεται εις τους Έλληνας ή εις τα εμπορικά αυτής πλοία μετοχή, τότε επιφυλαττόμεθα να τροποποιήσωμεν και Ημείς τον ανωτέρω ορισμόν.

Άρθρ. 5.
Όλοι οι αξιωματικοί, και τουλάχιστον τα ¾ του πληρώματος ενός πλοίου πρέπει να ήναι υπήκοοι Έλληνες.

Άρθρ. 6.
Πας Έλλην ιδιοκτήτης εμπορικού πλοίου, οφείλη να παρουσιαθή εις την ναυτικήν Αρχήν του λιμένος, εις ον θέλη να κατατάξη το πλοίον του, και να ζητήση την αναγώρισίν του, ως εθνικού, και την καταχώρησιν αυτού εις το νηϊολόγιον, παραδίδων ενταυτώ την περιγραφήν του πλοίου και το επίσημον έγγραφον, δι’ ου αποδεικνύονται οι τίτλοι της ιδιοκτησίας του. Οφείλη δε να αναφέρη συγχρόνως εις ποίαν των εις το άρθρ. 2 κατηγοριών υπάγεται το περί ου ο λόγος πλοίον.
Αν εις την του §. α’. παρουσιάζει μαρτυρικόν της δημοτικής Αρχής του τόπου όπου εναυπηγήθη το πλοίον.
Αν εις την του §΄. β’. την περί καλής λείας απόφασιν του αρμοδίου δικαστηρίου εις πρωτότυπον ή εις επικυρωμένον αντίγραφον.
Αν εις την του §΄. γ’. την περί δημεύσεως απόφασιν του αρμοδίου δικαστηρίου εις πρωτότυπον ή εις επικυρωμένον αντίγραφον.
Αν εις την του §΄. δ’. μαρτυρικόν της δημοτικής Αρχής του μέρους όπου το πλοίον εναυάγησε, και απόδειξιν της επισκευής επικυρωμένην από το δήμαρχο του μέρους όπου επεσκευάσθη.
Αν εις την του §΄. ε’. μαρτυρικόν της δημοτικής Αρχής του μέρους, όπου αποκατεστάθη σταθερώς.
Αν εις την του §΄. στ’. απόδειξιν της αρμοδίας Αρχής ομού με τα έγγραφα της ιδιοκτησίας, ότι το πλοίον ευρέθη κατά την ημέραν της δημοσιεύσεως του από 15 (27) Οκτωβρίου 1833 Διατάγματος ιδιοκκτησία ελληνική.
Και τέλος εις περίπτωσιν του §΄. ζ’. παρουσιάζει την εις πρωτότυπον ή εις εις επικυρωμένον αντίγραφον πράξιν του αρμοδίου Ελληνικού Προξενείου ή της αρμοδίας Ελληνικής Αρχής φανερόνουσαν την κατά νομίμους τόπους αγοράν, και προ πάντων ότι ο αγοραστής παρεκινήθη εις τούτο από ουσιώδες συμφέρον.
Ο ιδιοκτήτης διαβεβαιεί ενόρκως ενώπιον του Ειρηνοδικείου του τόπου όπου κατοικεί ή προσωρινώς διαμένει, ότι το πλοίον είναι τελεία ιδιοκτησία του, ή ότι έχει συμμετόχους Έλληνας ή ξένους, (ούτοι δε καθώς και εκείνοι πρέπει να φανερόνωνται ακριβώς, ως και πόσον έκαστος μετέχει), και ότι κανείς άλλος εκτός αυτών δεν είναι συμμέτοχος του πλοίου ή ενέχεται καθ’ οποιονδήποτε τρόπον εις αυτό.

Άρθρ. 7.
Αφού αι παρουσιασθείσαι αποδείξεις αναγνωρισθώσιν ισχυραί, και αφού δοθή ο απαιτούμενος όρκος, ο προϊστάμενος της ναυτικής Αρχής υπάλληλος μεταβαίνει επί του πλοίου και εξετάζη ακριβώς, ποία η ποιότης του, αν η κατασκευή αυτού ήναι καλή και ασφαλής, και είς ποίον είδος πλοίον ανάγεται· εν ταυτώ δε μετράται το πλοίον και προσδιορίζεται η χωρητικότης του.

Άρθρ. 8.
Γενομένης της εξετάσεως και της καταμετρήσεως σημαδεύοντα και καταχωρούντα εις τα νηολόγια εκείνα τα πλοία, τα οποία ευρέθησαν καθώς απαιτεί το άρθρ. 2 και εις καλήν κατάστασιν.

Άρθρ. 9.
Δεν συγχωρείται εις κανέν πλοίον μη αναγνωρισθέν ως εθνικόν, και μη καταχωρηθέν εις το νηϊολόγιον ενός λιμένος του Βασιλείου, να φέρει την ελληνικήν σημαίαν, ή να απολαμβάνη τα εκ τούτου προνόμια και τας ωφελείας.

Άρθρ. 10.
Όλα εν γένει τα εμπορικά πλοία καθώς και τα μετερχόμενα την ακτοπλοΐαν και αλιείαν μικροτέρα πλοιάρια, διαιρούνται εις δύο κλάσεις, εξ ων τα μεν από 30 τόνων και κατωτέρω ανάγονται εις την α’. τα δε επέκεινα των 30 τόνων εις την β’ κλάσιν. Εκτός των πλοίων τούτων λαμβάνει ειδικόν όνομα. Το όνομα τούτο, ως και το του λιμένος εις τον οποίον ανάγονται, και ο αριθμός της εις τα νηϊολόγια καταχωρήσεως σημειούνται εις την πρύμνην.
Η ως ανωτέρω σημείωσις των αριθμών και στοιχείων γίνεται και εις τα της α’ και εις τα β’ κλάσεως πλοία, δια λευκού ελαιοτρίπτου χρώματος και επί μέλανος δαπέδου· τα δε στοιχεία πρέπει να έχωσιν ύψος ενός δεκαμέτρου.
Δια πάσαν αυτογνώμονα αλλαγήν, επίχρισιν ή απόσβεσιν των παρά της Αρχής τεθέντων εις το πλοίον σημείων, επιβάλλεται εις μεν τα πλοία α’. κλάσεως πρόστιμον 500 δραχ. Εις δε τα της β’. 1000 δραχμών.

Άρθρ. 11
Είς έκαστον λιμένα του Βασιλείου υπάρχουν δύο νηϊολόγια προς καταγραφήν των εις αυτών αναγομένων πλοίων αμφοτέρων κλάσεων.
Εις έκαστον αυτών των νηϊολογίων πρέπει να σημειούται·
α΄. Η ημέρα της καταχωρήσεως του πλοίου.
β΄. Ο αύξων αριθμός υπό τον οποίον κατεχωρήθη.
γ΄. Το όνομα, το επάγγελμα και η διαμονή του ιδιοκτήτη του.
δ΄. Η ένορκος διαβεβαίωσις του ιδιοκτήτου, ότι το πλοίον είναι μοναδική αυτού ιδιοκτησία, ή ότι έχει και συμμετόχους Έλληνας ή ξένους, τα οποία τα ονόματα και το μερίδιον προσεπισημειούνται.
ε΄. Το όνομα του πλοίου
στ΄. Εις ποίαν εκ των επτά κατηγοριών του άρθρ. 2 ανάγεται.
ζ΄. Η ακριβής περιγραφή του πλοίου, εις ην προστίθεται ο αριθμός των ιστών και των καταστρωμάτων, το μήκος της τρόπιδος από το έμπροσθεν έως εις το όπισθεν κοράκιον, το μήκος του άνω καταστρώματος από την μίαν άκραν μέχρι της άλλης, το μέγιστον βάθος, το μέγιστον πλάτος του κύτους (αμπαρίου) και του διαφράγματος (μεσαίου καταστρώματος) ή αν το πλοίον έχη εν μόνον κατάστρωμα, το μέγιστον βάθος από το κατάστρωμα μέχρι του εσωτροπίου.
η΄. Η κατά τόνους χωρητικότης.
θ΄. Το είδος του πλοίου, αν π.χ. ήναι Βρίκιον κτλ., αν έχη παραπέτασμα (galerie) ή όχι.

Άρθρο 12.
Άμα καταχωρηθή εν πλοίον εις το νηϊολόγιον και αναγνωρισθή ως εθνικόν, ο ιδιοκτήτης οφείλει να δώση έγγραφον υπόσχεσιν και αξιόχρεων εγγύησιν.
α΄. Ότι θέλει φυλάξει πιστώς και ακριβώς τους περί εμπορικής ναυτιλίας καθεστώτας Νόμους.
β΄. Ότι θέλει μεταχειρίζεσθαι το περί αναγνωρίσεως του πλοίου του έγγραφον, καθώς και το ναυτιλιακόν δίπλωμα, μόνον δια το πλοίον δια το οποίον εξεδόθησαν· και ότι αν ήθελε πωλήση το πλοίον του ή όλον ή μέρος αυτού εις ξένον, ή αν ήθελε συμβή απολεσθή αυτό, ή να κασχεθή από τον εχθρόν, ή από πειρατάς, θέλει αποδώσει αμφότερα τα έγγραφα εις την εκδόσασαν αυτό Αρχήν· ή εάν συμβώσιν όλα ταύτα εκτός της Ελλάδος, εις τον αρμόδιον ελληνικόν Πρόξενον, δια ν’ αποσταλώσι παρ’ αυτού προς την επί των Ναυτικών Γραμματεία της Επικρατείας· εάν δε το έγγραφον της ιδιοκτησίας ή το δίπλωμα απολεσθώσιν αναγγέλλει αμέσως τούτο εις την αρμοδίαν Αρχήν.

Άρθρ. 13.
Η διδομένη εγγύησις πρέπει να ισοδυναμή, εις μεν τα πλοία κατωτέρας των 30 τόνων χωρηκότητος με το εν τρίτον της αξίας του πλοίου, εις δε τα ανωτέρας των 30 μέχρι των 200 τόνων με 20 δραχ. δι’ έκαστον τόνον· εις δε τα 200 και επέκεινα με 30 δρ. κατά τόνον. Η εγγύησις αύτη δίδεται ή δια καταθέσεως της απαιτουμένης ποσότητος εις μετρητά, ή εις ελληνικά μετά την 20 Ιανουαρίου (1 Φεβρουαρίου) 1833 εκδοθέντα γραμμάτια της Επικρατείας, ή δι’ υποθήκης ακινήτου κτήματος, του οποίου η αξία να υπερβαίνη την ποσότητα της εγγυήσεως κατά εν τρίτον, ή δια παρουσιάσεως αξιοχρέων εγγυητών και πληρωτών, οίτινες πρέπει να ήναι πολίται κατοικούντες εις την Ελλάδα.

Άρθρ. 14.
Η δοθείσα εγγύησις εξασφαλίζει το δημόσιον εις πάσαν παράβασιν των περί ναυτιλίας νόμων του Βασιλείου δια τα δικαστικά έξοδα, όσων οι απόδοσις απόκειται εις τον παραβάτην, και δια την πληρωμήν του επιβαλλομένου προστίμου.
Η δοθείσα εγγύησις μένει εξ’ ολοκλήρου δια λογαριασμόν της Κυβερνήσεως, εάν γενή παράβασις των ενδιαλαμβανομένων εις το άρθρ. 12 §. β’. υποχρεώσεων.

Άρθρ. 15.
Δοθείσης της εγγυήσεως χορηγείται εις τον ιδιοκτήτην του πλοίου έγγραφον περί περί της αναγνωρίσεως του πλοίου του, ως ελληνικού εθνικού, κατά τον επισυναπτόμενον υπό στοιχ. Α΄ τύπον.
Το έγγραφον τούτο υπογεγραμμένον από τον επί των Ναυτικών Γραμματέα της Επικρατείας, και εσφραγισμένον με την σφραγίδα του Υπουργείου, περιέχει αυτολεξεί όλα, όσα κατά το άρθρ. 11 κατεχωρήσθησαν εις τα νηϊολόγια.

Άρθρ. 16.
Το έγγραφον τούτο υπόκειται εις σταθερόν δικαίωμα πληρωμής 3. Δραχ. Δια ταύτα έγγραφα ιδιοκτησίας πλοίων υπέρ τους 30 τόνους, θέλει πληρόνεσθαι εκτός τούτον και το δικαίωμα 10 λεπτών δι έκαστον τόνον περιπλέον όντα των τριάκοντα. Το σταθερόν δικαίωμα των τριών δραχμών εισπράττεται, γραφομένου του εγγράφου της ιδιοκτησίας, ευθύς επί χαρτοσήμου της έκτης τάξεως τριών δραχμών, και της ποσότητος ταύτης απλώς καταβαλλομένης.
Η χορήγησις του εγγράφου τούτου γίνεται δια της τελωνειακής Αρχής του λιμένος, εις του οποίου τα νηϊολόγια κατεχωρήθη το πλοίον, αφού προηγουμένως πληρωθή εις αυτήν το διατεταγμένον δικαίωμα.

Άρθρ. 17.
Αν απωλεσθή το περί αναγνωρίσεως τινός πλοίου ως εθνικού έγγραφον, ο ιδιοκτήτης οφείλη να αποδείξη ή να διαβεβαιώση ενόρκως, ότι απωλέσθη, και τότε δίδεται προς αυτόν νέον έγγραφον, αφού πληρώση το διατεταγμένον παρά του άρθρου 16 δικαίωμα. Εις το νέον τούτο έγγραφον προστίθεται ρητώς, ότι η έκδοσις αυτού έγινε προς αναπλήρωσιν του απολεσθέντος, του οποίου η ημερομηνία και ο αριθμός πρέπει να αναφέρονται εις το νέον ρητώς.

Άρθρ. 18.
Αν το πλοίον μετά την έκδοσιν του εγγράφου, δι’ ου αναγνωρίζεται ως εθνικόν εμπορικόν, αλλαχθή κατά το σχήμα, την χωρητικότητα, ή κατ’ άλλον τινά τρόπον, ο ιδιοκτήτης οφείλη να ζητήση αμέσως νέον έγγραφον· άλλως ζημιούται την εγγυηθείσαν ποσότητα.

Άρθρ. 19.
Οσάκις ελληνικόν εθνικόν πλοίον πωληθή κατά μέρος ή εξολοκλήρου εις άλλον Έλληνα, πρέπει να ειδοποιήται περί τούτου η ναυτική Αρχή, εις της οποίας τα νηϊολόγια είναι καταχωρημένον. Η Αρχή αύτη σημειοί εις τα νηϊολόγιά της καθώς και όπισθεν του περί αναγνωρίσεως εγγράφου την γενομένην πώλησιν.
Η παραμέλησις του όρου τούτου τιμωρείται, εις μεν τα πλοία α΄. κλάσεως, με πρόστιμον 200 δραχ. εις δε τα της β΄. 400 δραχμών.

Άρθρ. 20.
Τα ναυτιλιακά ταύτα διπλώματα εκδίδονται δι εν έτος, κατά το υπό στοιχ. Β΄. επισυναπτόμενον τύπον, υπογράφοντα παρά του επί των Ναυτικών Γραμματέως της Επικρατείας, και σφραγίζονται με την σφραγίδα του Υπουργείου· υπόκεινται δε εις δικαίωμα χαρτοσήμου, μιας μεν δραχ. δια τα πλοία τα μικρότερα των 30 τόνων χωρητικότητος, τριών δε δια τα 30 –100, και δια τα μεγαλύτερα των 100 τόνων, 6 δραχ. Εις ιδιαίτερον δικαίωμα δεν υπάγονται πλέον τα διπλώματα ταύτα. Η χορήγησις τούτων γίνεται παρά της τελωνικής Αρχής του λιμένος επί πληρωμή χαρτοσήμου.
Η λιμενική Αρχή οφείλη προ της ανανεώσεως του διπλώματος να εξετάζη το πλοίον, και τότε μόνον εκδίδει το νέον, όταν αυτό ήναι εις καλήν κατάστασιν.

Άρθρ. 21.
Όλαι αι ελληνικαί προξενικαί Αρχαί δύναται επί εγγράφω αιτήσει του πλοιάρχου και του ιδιοκτήτου του πλοίου να παρατείνωσι την διάρκειαν του ναυτιλιακού διπλώματος, αφού προηγουμένως εξετάσωσιν ακριβώς και πεισθώσιν ότι ο πλοίαρχος ή ο ιδιοκτήτης προ της παύσεως της ισχύος του διπλώματος, είχε συνδέσει συμφωνίας υποχρεούσαν αυτόν εις επιχείρησιν νέου διάπλου, μη επιτρέποντος εις αυτόν να απέλθη εις τον ανήκοντα ελληνικόν λιμένα προς ανανέωσιν των εγγράφων του, και ότι εκ της τοιαύτης συμφωνίας προκύπτει σημαντικόν όφελος δια τον πλοίαρχον ή τον ιδιοκτήτην.
Η παράτασις αύτη σημειούται όπισθεν του ναυτιλιακού διπλώματος· δίδεται δε δια τόσον καιρόν, όσος απαιτείται δι’ ένα και μόνον διάπλουν, μετά την αποπεράτωσιν του οποίου το πλοίαρχος οφείλει να μεταβή αμέσως εις τον λιμένα, εις ον ανήκει το πλοίον του, δια να ανανεώση εκεί το δίπλωμά του, ότε και θέλει γενεί η είσπραξις των δικαιωμάτων της παρά του Προξένου δοθείσης παρατάσεως, ομού με εκείνην των του νέου διπλώματος.
Μόνον εις πάντη εκτάκτους περιπτώσεις, και εις αποδεδειγμένην ανάγκην δύναται οι Πρόξενοι να ενδίδωσι και εις δευτέραν παράτασιν, ειδοποιούντες εκάστοτε την επί των Ναυτικών Γραμματείαν της Επικρατείας.

Άρθρ. 22.
Όστις εν γνώσει συμπράξει καθ’ οποιονδήποτε τρόπον εις την παράνομον αναγνώρισιν ξένου τινός πλοίου ως ελληνικού, ή εις την παράνομον έκδοσιν ναυτιλιακού διπλώματος δια τοιούτον πλοίον· όστις επιστάτης τελωνείου ειδοποιηθείς περί της τοιαύτης παρανομίας δεν εμποδίσει την έκπλευσιν τοιούτου πλοίου από τον υπό την επιστασία του λιμένα· όστις πλοίαρχος, υποπλοίαρχος, ή ιδιοκτήτης πλοίου αναδεχθή εν γνώσει την διεύθυνσιν τοιούτου πλοίου· και τέλος, όστις μεταχειρισθεί εν γνώσει τοιούτον πλοίον δι’ αποστολήν φορτίου, ή όστις γνωρίζων την γενομένην απάτην δεχθή τας δια τοιούτου πλοίου στελλομένας εις αυτόν πραγματείας, χωρίς να ειδοποιήση περί τούτου εντός 24 ωρών την πλησιεστέραν λιμενικήν Αρχήν, τιμωρείται με πρόστιμον 5000 δραχμ.

Άρθρ. 23.
Πας πλοίαρχος ή ιδιοκτήτης εμπορικού πλοίου οφείλει να έχη πάντοτε επί τούτου το περί αναγνωρίσεως έγγραφον και το ναυτιλιακόν δίπλωμα, και να φυλάττη ακριβώς όλας τας περί εμπορικής ναυτιλίας εκδοθείσας και εκδοθησομένας διατάξεις, και όσας ο εμπορικός νόμος επιβάλλει εις αυτόν υποχρεώσεις.
Η παράβασις του παρόντος όρου τιμωρείται, εις μεν τα πλοία της α’. κλάσεως με πρόστιμον 100 δραχμών εις δε τα της β’. 300 Δραχμών.
Άρθρ. 24.
Αι παραβάσεις του παρόντος διατάγματος δικάζονται δια των τακτικών Δικαστηρίων.
Η δε διαδικασία γίνεται απαραλλάκτως κατά τους γενικούς περί ποινικών υποθέσεων κανονισμούς.

Άρθρ. 25.
Από της δημοσιεύσεως της παρούσης αποφάσεως ακυρούνται όλοι οι ορισμοί του από 15/27 Οκτωβρίου 1833 Διατάγματος περί εμπορικής ναυτιλίας.

Άρθρ. 26.
Οι επί των Ναυτικών, των Οικονομικών και της Δικαιοσύνης Γραμματείς της Επικρατείας επιφορτίζονται, καθ’ όσον εις έκαστον αυτών ανήκει, την εκτέλεσίν του παρόντος Διατάγματος, το οποίον θέλει δημοσιευθεί δια της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως, λαμβάνον δια τούτου ισχύν προσωρινού νόμου.
Εν Αθήναις την 14η Νοεμβρ. 1836.

Εν ονόματι και κατ’ ιδιαιτέραν διαταγήν της,
Αυτού Μεγαλειότητος του Βασιλέως,
Το Υπουργικόν Συμβούλιον,
ΑΡΜΑΝΣΠΕΡ, Ι. ΡΙΖΟΣ, ΣΜΑΑΤΣ, ΑΡ. ΜΑΝΣΟΛΑΣ,
Α. Γ. ΚΡΙΕΖΗΣ, Γ. ΛΑΣΣΑΝΗΣ.


ΠΡΩΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΙΣ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΝΑΥΤΙΚΩΝ (1822)


ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΤΟ ΜΙΝΙΣΤΕΡΙΟΝ ΤΩΝ ΝΑΥΤΙΚΩΝ

Προς τους ευγενεστάτους προκρίτους της νήσου Ύδρας.
Ειδοποιείσθε εν πρώτοις ότι εσχηματίσθη και το Μινιστέριον των Ναυτικών συνιστάμενον από την επιτροπήν των τριών υπογεγραμμένων υποκειμένων, και ότι εις το εξής πάντοτε προς αυτό θέλει αναφέρεσθε δια όσα αφορώσι το Μινιστέριον τούτο, και απ’ αυτό θέλει λαμβάνητε εμμέσως τας προσταγάς της Διοικήσεως.
Εις είδησίν σας λοιπόν, ότι υπερτάτη Διοίκησις έλαβεν όλα τα αναγκαία μέτρα δια να προμηθεύση όσον τάχιστα τα αναγκαία χρήματα δια τα μηνιαία και έξοδα του στόλου, ότι έγραψε και προς τους ναυάρχους γράμματα δια να εμμείνωσιν εις την θάλασσαν και αυτόν μήνα ώστε κατατροπωθή ο εχθρικός στόλος, και ότι τα μηνιαία των ναυτών θέλουν πληρωθή εις τας φαμίλιας των, αι δε ζωοτροφίαι θέλουν δοθή από το Μεσολόγγι κατά την επίτηδες προσταγήν της Διοικήσεως. Δίδομεν δε και αυτήν την είδησιν και προς την ευγενίαν σας δια να γράψητε και εκ μέρους σας τα ανάλογα προς αυτά γράμματα.
Περί του στόλου μας ως γνωστά σας δεν σας αναφέρομεν.

Εν Κορίνθω την 5η Μαρτίου 1822
Το Μινιστέριον των Ναυτικών
Ν. Παντελή Νικολάκη
Ιωάννης Νικόλα Λαζάρου
Χ. Ανδρέας Χ Αργύρη
Εις ελ. Του γεν. γραμματέως
Γρηγόριος Κ. Πέρβαλης

(Από το βιβλίο του Αντιπλοιάρχου Κ. Α. Αλεξανδρή «Αι Ναυτικαί Επιχειρήσεις του Υπέρ Ανεξαρτησίας Αγώνος 1821-1829» Έκδοση Ν. Επιθεώρηση 1930)
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Σπάργανο γαλανόλευκης σωζώμενο
από το 1821. Ανήκε στο θρυλικό υδραίϊκο
πλοίο ΑΡΗΣ ιδιοκτησία Αναστασίου
Τσαμαδού. ΦΩΤΟ:
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΥΔΡΑΣ

ΟΡΚΟΣ ΝΑΥΑΡΧΟΥ 1821


ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΟΡΚΟΥ ΝΑΥΑΡΧΟΥ ΤΟΥ 1821

Όρκος του εκλεχθέντος ναυάρχου υπό
των καπεταναίων Υδρεωτών
Ορκίζομαι εις τον αληθινόν Θεόν τον υπερασπιζόμενον το δίκαιον, τον εκδικούμενον τον κακόν παραβάτην των ηθικών του Ευαγγελίου αρετών· ορκίζομαι εις το θείον και Ιερόν Ευαγγέλιον· ορκίζομαι εις την Ελευθερίαν και εις την μέλλουσαν Λαμπράν του γένους, παρόντων των αξιοτίμων καπεταναίων της πατρίδος μου Ύδρας, να φυλάξω όσα ακολουθούν.

Αον. Να αναδεχθώ την προσωρινήν αξίαν του Ναυάρχου του ναυτικού Ύδρας, έως ου να τελειώση η καμπάνια μας, εις την οποίαν η πατρίς μας έστειλε κατά την κοινήν ψήφον των συμπατριωτών μου καπεταναίων, την οποίαν αναδέχομαι προθύμως και με την αναγκαίαν φιλογένειαν.
Βον. Να ακούω τας διαταγάς της Βουλής της Ύδρας, οπού ήθελε τύχει να μας πέμψη.
Γον. Να κινήσω το ναυτικόν της Ύδρας κατά του βαρβάρου Τυράννου της πατρίδος και των οπαδών, χωρίς να βλάψω άλλον, όπου κριθεί εύλογον από το κοινόν συμβούλιον.
Δον. Εις αναποκτήτους τόπους, ή εχθρικόν πλοίον, να σέβωμαι την ιδιοκτησίαν των αθώων ομογενών μας, των Ευρωπαϊκών υπηκόοων και αυτών των Τούρκων, όταν παραδίδωσι τα όπλα χωρίς πόλεμον.
Εον. Επειδή το ναυτικόν μας είναι ενωμένον με τα πλοία των άλλων δύο νήσων, να συνεργώ μετ’ αυτών εις τον κοινόν σκοπόν, κατά την απόφασιν ήτις θέλει γίγνεται εις τα πολεμικά μας συμβούλια κατά καιρούς.
ΣΤον. Να φέρω ή να στείλω εις Ύδραν το μέρος των λαφύρων οπού ο παρών στόλος ήθελε κάμει, δια να μοιράση η πατρίς κατά τους νόμους οπού θέλει διορίσει.
Ζον. Αν δε παραβώ τον άνω εκτεθέντα όρκον μου, κηρύττομαι ανάξιος του εμπιστευθέντος μοι υπουργήματος και υπόχρεως να δώσω λόγον εις τον Θεόν, εις την πατρίδα μου και εις τους αρχηγούς του γένους.

Χίος, εν τω ελληνικώ στόλω τη 28 Απριλίου 1821

Ο Ναύαρχος
Γιακουμάκης Ν. Τομπάζη

Οι καπετάνιοι
Καπετάν Λάζαρος Πέτρου Λαχελός
Καπ. Αναστάσης Τσαμαδός
Καπετάν. Δημήτρ. Αντώνη Βώκου
Καπ. Λάζαρος Παπαμανώλη
Καπετάν Λευθέρης Γιάννη Γκιώνη
Καπ. Γιάννης Γκέλης
Καπετάν Γιάννος Δοντάς
Καπ. Ιωάννης Δ. Βουργάρη

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

Από το βιβλίο του Ναυάρχου Κ. Α. Αλεξανδρή «Αι Ναυτικαί Επιχειρήσεις του Υπέρ Ανεξαρτησίας Αγώνος 1821-29» Έκδοσις «Ν.Επιθεωρήσεως» 1930, Ανατύπωσις 1976, σελ. 168-169

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΜΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΥΣ ΤΩΝ ΠΛΟΙΩΝ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ


(Επιστολή του 1825)



ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΔΙΟΙΚΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΤΟ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΝ ΣΩΜΑ.
Προς τον Γενναιότατον καπετάνιον
Όχι μόνο η Διοίκησις, όχι μόνο το Έθνος όλον, αλλά όλος ο κόσμος εθαύμασαν τα μέχρι τούδε κατορθώματα του Ελληνικού Ναυτικού:

εις αυτά και για να αποδώσουν την ανέγερσιν της Ελλάδος και από αυτά ελπίζον την στερέωσιν της ανεξαρτησίας της : αυτά τα ίδια εκφράζει η Διοίκησις εις την εγκλειομένην προκήρυξιν, εις την οποίαν διατάττεσαι να κοινοποιήσεις προς όλους τους αξιωματικούς και ναύτας σου και εμψυχώνοντας τους και με τας παρακινήσεις και με το παράδειγμα σου, να τρέξετε όλοι άνευ αναβολής εναντίον του εχθρού, και να ματαιώσετε τους ολεθρίους σκοπούς του.
Αι ευχαί της Διοικήσεως θέλουν συνοδεύσει τα επιχειρήματά σας, η ευγνωμοσύνη του Έθνους θέλει αντάλλαγμα τον ζήλο και την καρδιάν σας, και οι παγκόσμιοι έπαινοι θέλουν στεφανώσει τους ιερούς αγώνες σας.
Εν Ναυπλίω την 25η Ιουνίου 1825
Ο αντιπρόεδρος
Γκίκας Μπότασης
Αναγνώστης Σπηλιωτάκης
Ιωάννης Κωλέτης
Γεν. Γραμματεύς,
Από το Ιστορικό Αρχείο του Ναυτικού Μουσείου Ελλάδος
Αλ. Μαυροκορδάτος

ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΜΕΤΡΟΥΝ

1.Pώτησαν κάποτε τον πυρπολητή Κανάρη, εκείνο το σεμνό ήρωα του ΄21, που ΄γινε κατόπιν ναύαρχος, υπουργός και πρωθυπουργός.
- Πως τον έκανες τον άθλο Ναύαρχε;
Κι αυτός απάντησε:
-Να, ξύπνησα εκείνο το πρωί και είπα:
Απόψε Κωσταντή θα πεθάνεις για την Ελλάδα.
Σ ΄αυτό το ¨απόψε θα πεθάνεις¨ βρισκόταν η ηθική δύναμή του. Η ιστορική,η αμετάκλητη απόφασή του τον έριξε στην Ελληνική θάλασσα , όπλισε τα στιβαρά του χέρια, άναψε το δαυλό ,έκαψε τον τουρκικό στόλο κι έγινε ο φόβος και ο τρόμος των τούρκων θαλασσινών.

2. Ο Ψαριανός πυρπολητής ο Κωνσταντίνος Κανάρης, το καλοκαίρι του 1825, ξεκίνησε για την Αλεξάνδρεια με σκοπό να πυρπολήσει τον εχθρικό στόλο. Σε κάποια ώρα βρέθηκαν χωρίς τροφές και νερό. Αναγκάζουν τότε ένα αυστριακό ιστιοφόρο που βρέθηκε πλάι τους κάποια ώρα να τους εφοδιάσει. Τους δίνουν ψωμί, τυρί, ένα βαρέλι σαρδέλες και νερό.
-Δεν έχω χρήματα για να σου τα πληρώσω τώρα είπε στον αυστριακό καπετάνιο ο Κανάρης. Γράψε μου όμως σ΄ ένα χαρτί πόσο κοστίζουν και δος το μου να υπογράψω.
-Δε θέλω τίποτα, απαντά ο Αυστριακός ικανοποιημένος που ξεγλίτωσε εύκολα.
-Φέρε το χαρτί, είπε αποφασιστικά ο Κανάρης και γράψε 2000 γρόσια. Και συμπληρώνει περήφανα, το έθνος μου θα σου τα πληρώσει!
Ο Αυστριακός που δεν ήθελε να χάσει την ευκαιρία, του λέει προκλητικά,
-Μα δεν έχετε κράτος.
Αναστατώνεται η ελληνική ψυχή του Κανάρη και του δίνει πληρωμένη απάντηση
-Δεν έχουμε κράτος, μα θα κάνουμε!
Πέρασαν από τότε αρκετά χρόνια. Ο Κανάρης είναι τώρα Υπουργός των Ναυτικών. Μια μέρα μπαίνουν στο γραφείο του ένας παλιός κι αγαπητός συμπολεμιστής του, μαζί μ΄ έναν άλλο, που ο Κανάρης δεν θυμόταν που τον είχε ξαναδεί.
-Καπετάνιε, τον θυμάσαι τον κύριο;
-Όχι, απαντάει ο Κανάρης.
-Κι εγώ δυσκολεύτηκα να τον γνωρίσω. Στο τέλος όμως τον θυμήθηκα. Τον συνάντησα στη Ρουμανία και σου τον φέρνω. Είναι ο Αυστριακός καπετάνιος που πήραμε από το καράβι του τα τρόφιμα.
Άστραψαν τότε τα μάτια του Κανάρη. Το πρόσωπό του όλο φωτίστηκε. Ήταν μονάχα γιατί θα ξεπλήρωνε ένα παλιό του χρέος; Ή και γιατί έφθασε η στιγμή να δικαιωθεί κι εκείνη η απάντηση που είχε δώσει τότε στον Αυστριακό, <<Δεν έχουμε Έθνος μα θα κάνουμε!>> Γεμάτος συγκίνηση κι εθνική περηφάνια ρωτάει τον Αυστριακό
-Το έχεις εκείνο το χαρτί; Δώσε μου το. Με δισταγμό εκείνος του το παραδίδει. Αμέσως δίνει διαταγή ο Υπουργός να πληρωθεί το ποσό στον ξένο πλοίαρχο.
-Δεν πίστευες τότε στα λόγια μου. Τότε δεν είχαμε Κράτος, το κάναμε όμως! Του πρόσθεσε ο Κανάρης, χαμογελώντας με εθνική περηφάνια.
Την ακεραιότητα του χαρακτήρα του. Το ελληνικό του φιλότιμο. Τη σταθερή του απόφαση στην τελική νίκη. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς. Ίσως η σύνθεση όλων αυτών των αρετών είναι που διαμορφώνει προσωπικότητες-πρότυπα για κάθε εποχή!

3. Mεσημέρι τής 26 Ιουλίου 1822, στα Δερβενάκια. Η περίφημη μάχη, που όπως είναι γνωστό, στοίχισε στο Δράμαλη την ολοκληρωτική καταστροφή τής τεράστιας στρατιάς του βρίσκεται στην κρισιμότερη φάση της.
Ο Γέρος του Μοριά, καθισμένος σ' ένα βράχο, παρακολουθεί με τα. κιάλια του τους τούρκους που έχουν αρχίσει να τσακίζουν. Ξάφνου ακούει δίπλα του κάπoιo θόρυβο. Γυρίζει και βλέπει ένα βοσκόπουλο, στηριγμένο στη γκλίτσα του, να παρακολουθεί κι' αυτό ,τα παλικάρια που ταμπουρωμένα στις πλαγιές της χαράδρας θέριζαν τους τούρκους με τα καριοφίλια τους.
- 'Τι στέκεις έτσι ορέ Έλληνα και χαζεύεις; του φωνάζει με τη βρovτερή του φωνή ο Κολοκοτρώνης. Γιατί δεν τρέχεις και συ να. πολεμήσεις τους περσιάvους;
- Μα. δεν έχω άρματα, καπετάνιε μου, του δικαιολογήθηκε ο τσοπάνος.
Με τι να. πολεμήσω ;
- Με τη γκλίτσα σου, μωρέ Έλληνα! Κι' αυτή όπλο είναι. Να. κοπανίσεις μια δυνατή στο κεφάλι ενός τούρκου, να. τον σκοτώσεις, να του πάρεις τα άρματά του κι ύστερα μ' αυτά να πολεμήσεις τους άλλους μουρτάτες.
Το τσοπανόπουλο, χωρίς να. δώσει απάντηση, έφυγε τρέχοντας και χάθηκε, πηδώντας στη χαράδρα που γινόταν η μάχη.
Bράδυ τής ίδιας μέρας. Η νύχτα αρχίζει ν' απλώνει τα σκοτεινά πέπλα, της στη φύση. Η μάχη έχει σχεδόν τελειώσει κι οι Έλληνες ρίχνουν τις τελευταίες τους τουφεκιές. Ο Κολοκοτρώνης παρακολουθεί ικανοποιημένος τους λίγους Τούρκους, που απόμειναν, να. τρέχουν τρομοκρατημένοι, προσπαθώντας να γλιτώσουν. Εκείνη τη στιγμή παρουσιάζεται μπροστά του ένα θεόρατο παλικάρι. Κρατά, στα χέρια του ένα μαλαμοκαπνισμένο καριοφίλι, το σελάχι του είναι γεμάτο από ασημοκολλημένες κουμπούρες και το ιδρωμένο πρόσωπό του μαυρισμένο από τους καπνούς της μάχης.
- Ποιος είσαι συ μωρέ; του φωνάζει ο I'έρος.
- Δε με γνωρίζεις, καπετάνιε ; Είμαι ο τσοπάνος, που έστειλες το μεσημέρι να πολεμήσει με τη γκλίτσα του. Έκανα όπως μου είπες. Σκότωσα έναν τούρκο του πήρα τ' άρματα και... να ‘μαι τώρα, του πρόσθεσε, δείχνοντας του την πλουμιστή αρματωσιά του μ’ περηφάνια.
- Μπράβο μωρ’ Έλληνα, του είπε χαρούμενος ο Κολοκοτρώνης. Και ευχαριστημένος, χτύπησε φιλικά το παλικάρι στην πλάτη.

4.O Μ. Μπότσαρης ήταν από τους λίγους αγωνιστές της Ελευθερίας που προτιμούσαν το κοινό συμφέρον από το προσωπικό όφελος. Για την ανδρεία που έδειξε στις μάχες κατά του Χουρσίτ Πασά και στην υπεράσπιση του Μεσολογγίου κατά την πρώτη πολιορκία, η προσωρινή κυβέρνηση του έστειλε δίπλωμα Στρατηγού.
Η τιμητική αυτή διάκριση προκάλεσε τη ζήλια των άλλων οπλαρχηγών και ακούστηκαν παράπονα εναντίον του.
Τότε ο Μάρκος, πήρε το δίπλωμα, το ‘σκισε σε μικρά κομμάτια μπροστά τους και, σκορπίζοντάς τα στον αέρα , είπε σ’ εκείνους που παραπονιόνταν:
- Αύριο θα ξαναγίνει πόλεμος. Κι όποιος σταθεί άξιος , παίρνει το δίπλωμά του από τους Τούρκους.

5.Yστερα από τη μάχη στα Δερβενάκια, ο Νικηταράς, που τόσο καταστροφή προξένησε στους Τούρκους ώστε πήρε το προσωνύμιο ¨Τουρκοφάγος¨ έστειλε στη γυναίκα του ένα καλοτυλιγμένο πακετάκι.
Όλοι νόμισαν ότι θα είχε κανένα διαμαντένιο κόσμημα, από τα τόσα που έπεσαν στα χέρια των παλικαριών, που μοιράστηκαν τους θησαυρούς του τούρκου πασά. Γι’ αυτό έτρεξαν όλοι περίεργοι να το περιεργαστούν.
Καθώς όμως η σύζυγος του δοξασμένου αρχηγού Αγγελίνα (κόρη του πρωτοκλέφτη του Μοριά του θρυλικού Ζαχαριά ) άνοιξε το δέμα, βρήκε μια ξύλινη ταμπακιέρα κι ένα σημείωμα του αντρός της που έγραφε:
«…Τα παλικαριά μου, μου πρόσφεραν τούτη την ταμπακέρα κι ένα σπαθί στολισμένο με πολύτιμα πετράδια. Το σπαθί το χάρισα στη διοίκηση της Ύδρας, για να χρησιμεύσει στο αρμάτωμα του στόλου που τόσο χρειάζεται στην Πατρίδα. Την ταμπακέρα τη στέλνω σε σένα που μου είσαι το πιο αγαπημένο πρόσωπο που έχω στον κόσμο ύστερα από την Πατρίδα….»
Ωστόσο ο Νικηταράς πέθανε το 1849 τυφλός και πάμπτωχος στον Πειραιά, αφήνοντας τη θυγατέρα του γεροντοκόρη.

6. Tην εποχή που οι τούρκοι πολιορκούσανε το Μεσολόγγι, οι Σουλιώτες είχανε βγάλει από μέσα τις οικογένειές τους και τις είχανε ασφαλίσει στον κάλαμο. Μαζί ήτανε και οι οικογένειες των Τζαβελλαίων με αρχηγό τη Δέσπω Τζαβέλλα.
Το Μ. Σάββατο έφτασε στον Κάλαμο το τρομερό μαντάτο. Σε κάποια μάχη που γίνηκε στο Μεσολόγγι σκοτώθηκαν και τα δυο παιδιά της Δέσπως , ο Κίτσος και ο Ζυγούρης.
Οι άλλες γυναίκες μόλις έμαθαν την είδηση , άρχισαν τους θρήνους και τα μοιρολόγια. Σε μια στιγμή όμως βλέπουν έκπληκτες την ηρωική μητέρα να σηκώνεται και να τους λέει επιτακτικά:
«Πάψτε μωρές τα κλάματα. Τα παιδιά μου πήγανε συνοδεία στο Χριστό , που θα τα πάει στον Παράδεισο, γιατί πέσαμε για την Πατρίδα! Σηκωθείτε να βάψουμε τα αυγά μη μας οργιστεί ο Θεός.»
Κι η ηρωική μητέρα άρχισε να ετοιμάζει τις βαφές και τα τσουκάλια. Οι άλλες Σουλιώτισσες σηκώθηκαν ντροπιασμένες και άρχισαν να την βοηθούν’
Αλλά καθώς οι γυναίκες ήτανε απασχολημένες με τη βαφή των αυγών, φτάνει κάποιος μαντατοφόρος από το Μεσολόγγι. Στάθηκε μια στιγμή, σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπό του και γυρίζοντας στη Δέσπω:
« Δεν είναι τίποτε καπετάνισσα, φώναξε. Τα παιδια είναι καλά με τη δύναμη του Θεού. Μονάχα ο Ζυγούρης λαβώθηκε στο χέρι. Μα δεν είναι τίποτα σοβαρό» Οι γυναίκες τριγύρισαν χαρούμενες τη Δέσπω. Κι εκείνη, σοβαρή, γονάτισε μπροστά στο εικόνισμα της Παναγιάς, σήκωσε τα χέρια της και ακούστηκε να ψιθυρίζει:
- Σ’ ευχαριστώ, Παρθένα μου, που τους γλίτωσες κι αυτή τη φορά… Μα εγώ πάντα ξεγραμμένους τους έχω

7.Είχε τελειώσει ο Αγώνας κι οι δοξασμένοι αρχηγοί του είχαν αποτραβηχτεί από τις πολεμικές τους ασχολίες και ξεκουράζονταν στα σπίτια τους. Έτσι κι ο θρυλικός Τουρκοφάγος Νικηταράς, φτωχότερος απ’ ότι ήταν πριν αρχίσει η επανάσταση, στο φτωχικό του στον Πειραιά.
Ήταν παραμονή πρωτοχρονιάς όταν τον επισκέφτηκε ο δοξασμένος θεός του, ο Γέρος του Μοριά. Καθισμένοι στην αυλή του σπιτιού οι δυο Στρατηγοί συζητούσαν για τα περιστατικά του αγώνα, όταν ένα τσούρμο από παιδιά της γειτονιάς, μπήκαν στον αυλόγυρο κι άρχισαν να τραγουδούν τα κάλαντα για τον ερχομό του καινούργιου χρόνου.
Όταν τελείωσαν τα παιδιά, ο Νικηταράς ζήτησε από τον Κολοκοτρώνη μερικούς παράδες να τους δώσει, όπως ήταν το έθιμο, γιατί εκείνος δεν είχε.
Ο Γέρος του έδωσε πρόθυμα, αλλά του είπε για να τον πειράξει:
-Δεν ντρέπεσαι να διακονεύεις, κοτζάμ καπετάνιος εσύ, με τόσες δόξες; Τι σόι Στρατηγός είσαι τότενες.
Ο Νικηταράς κοίταξε ήρεμα το θείο του και του απάντησε σεμνά:
-Πραματευτής δεν ήμουνα. Η μοίρα μου το θέλησε να γίνω καπετάνιος. Μα δε θα ήτανε σωστό να κάνω πραμάτεια το καπετανλίκι μου για να καζαντίσω!!!

8. Όταν ο Στρατηγός Μακρυγιάννης βρισκόταν στους Μύλους με τα παλικάρια του και προπαρασκευάζονταν για τη μάχη με τον Ιμπραήμ, τον επισκέφτηκε ο Ναύαρχος Δεριγνί.
-Τι κάνετε αυτού; Ρωτά το Στρατηγό.
-Εδώ θα σταματήσουμε το Μπραήμι, απαντά ο Μακρυγιάννης.
-Με μια χούφτα άνδρες;
-Μπορεί να είμαστε λίγοι κι αδύναμοι, μα έχουμε μαζί μας τον Παντοδύναμο Θεό και θα νικήσουμε!!!
-τρεμπιέν. (Πολύ καλά), απάντησε ο Δεριγνί.

9.Τον καιρό που ο Κολοκοτρώνης ήταν με το «Μαύρο Στόλο» κι είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος των κουρσάρων στο Αιγαίο, έζησε καινούργια στέρηση και κινδύνους που τον ατσάλωσαν. Κάποτε πουέμεινε μέρες χωρίς να φουμάρει, έσκισε το τσιμπούκι του, έξισε τη νικοτίνη από μέσα κι έφτιαξε μ’ αυή τσιγάρο. Το αηδίασε:
-Όρσε μωρέ άνθρωπος, φώναξε, που θέλει να λευτερώσει τον τόπο του και δεν μπορεί να λευτερωθει ο ίδιος από ένα συνήθιο. Θεέ μου συγχώραμε.
Πέταξε το τσιμπούκι και το τσιγάρο στη θάλασσα κι από τότε δεν ξανακάπνισε

ΣΤΗΝ ΜΟΥΓΛΑ Ο ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ


Στην πόλη Μούγλα, στις ακτές του Αιγαίου, αναγέρθηκε άγαλμα του ιδρυτή της ιατρικής επιστήμης, Ιπποκράτη, γράφει το τούρκικο δημοσίευμα της πόλης αυτής. Τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος έγιναν χθες στα πλαίσια των « έργων των θεματικών πάρκων» του δήμου Μούγλας. Μιλώντας κατά την τελετή των αποκαλυπτηρίων ο δήμαρχος Osman Gürün τόνισε ότι ο Ιπποκράτης ως γιατρός, από το 460 π.Χ. έθεσε τα θεμέλια των ιατρικών κανόνων και επεσήμανε τη σημασία του επαγγέλματος της ιατρικής επιστήμης που εμπνέεται από την ευθύνη και την ηθική.
Ο Δήμαρχος υπογράμμισε ότι μετά το άγαλμα του Ηροδότου που αναγέρθηκε σε άλλο πάρκο, σήμερα, αποκαλύπτεται το άγαλμα του Ιπποκράτη, για να αναδειχθούν οι άνθρωποι του Αιγαίου που από την αρχαιότητα έδειξαν στον κόσμο τις οικουμενικές αξίες. Ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου της Μούγλας, Naki Bradley, στην ομιλία του τόνισε ότι με την τιμή στον Ιπποκράτη τιμούμε έναν γιατρό που πριν από 2400 χρόνια έθεσε τις αξίες του ιατρικού επαγγέλματος και ότι ο όρκος του Ιπποκράτη τονίζει τις ηθικές αξίες του επαγγέλματος αυτού. Στο δημοσίευμα δεν αναφέρεται ότι ο Ηρόδοτος και ο Ιπποκράτης ήταν Έλληνες, και παρουσιάζονται ως κάτοικοι της περιοχής του Αιγαίου κατά την περίοδο της αρχαιότητας…

Ο ΜΠΑΚΑΛΙΑΡΟΣ ΜΕ ΣΚΟΡΔΑΛΙΑ


Με ξεχωριστές εκδηλώσεις και έθιμα γιορτάζουν την 25η Μαρτίου οι κάτοικοι ορισμένων περιοχών της Ελλάδας, καθώς δεν περιορίζονται μόνο σε θείες λειτουργίες, καταθέσεις στεφάνων και παρελάσεις.
Συγκεκριμένα, στο Ελατοχώρι του νομού Πιερίας, την παραμονή του Ευαγγελισμού, ομάδες μικρών παιδιών και νεαρών ατόμων, έχοντας κρεμασμένα στο λαιμό κουδούνια από τα κοπάδια των προβάτων και κρατώντας στα χέρια φωτιές, γυρίζουν στους δρόμους του χωριού.

Σε κάθε σπίτι χτυπούν δυνατά τα κουδούνια, κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο και φωνάζοντας δυνατά να «φύγουν τα φίδια, να φύγουν οι σαύρες, έρχεται ο Ευαγγελισμός με το σπαθί στο χέρι», ενώ στη συνέχεια συγκεντρώνονται στην πλατεία του χωριού και στήνουν μεγάλο γλέντι με κρασί και εδέσματα.
«Το έθιμο κρατάει από την εποχή της τουρκοκρατίας έως και σήμερα. Τα παιδιά γυρνούν σε όλο το χωριό, ενώ οι μεγαλύτεροι μαζεύουμε κέδρα στην πλατεία του χωριού. Εκεί ανάβουμε μεγάλες φωτιές και πηδάμε πάνω από τις φλόγες, ενώ καλωσορίζουμε την άνοιξη με χορούς και παραδοσιακά τραγούδια», ανέφερε ο πρόεδρος της τοπικής κοινότητας Ελατοχωρίου Νικόλαος Γκλάρας.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε περιοχές της Ηπείρου, την παραμονή του Ευαγγελισμού. Τα παιδιά ξεχύνονται στα χωράφια, χτυπώντας κατσαρόλες και άλλα μαγειρικά σκεύη. Έτσι, ο θόρυβος διώχνει τα φίδια, που την συγκεκριμένη ημέρα ξυπνούν από τη χειμερία τους νάρκη.
Αντίθετα, στη Σκιάθο, το νησί των Σποράδων, τα τελευταία χρόνια αναβιώνουν την 25η Μαρτίου τα έθιμα «εωθινό» και «λαμπαδηφορία». Το εωθινό σημαίνει το εορταστικό ξύπνημα του νησιού, ανήμερα της γιορτής, στις 5 η ώρα το πρωί. Σε αυτή την εκδήλωση γιορτάζεται η Απελευθέρωση του Γένους.

Η λαμπαδηφορία γίνεται στις 8:30 το βράδυ, όπου μαθητές και ενήλικες ξεχύνονται στους δρόμους με λαμπάδες και κεριά. Πρόκειται για ένα έθιμο που πηγάζει από τα χρόνια της τουρκοκρατίας και συνδυάζει την ανάσταση του Χριστού με την ανάσταση του Γένους, παραλληλίζοντας το Άγιο Φως με το φως της ελευθερίας.
Η ιστορία του μπακαλιάρου
Ως έθιμο για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου καθιερώθηκε και ο μπακαλιάρος με σκορδαλιά. Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, η Εκκλησία επέτρεπε στους πιστούς να φάνε ψάρι μόνο δύο φορές, του Ευαγγελισμού και την Κυριακή των Βαΐων.
Η ιστορία του μπακαλιάρου ξεκινάει με την εποχή των Βίκινγκς, όπου πρωτοεμφανίστηκε σαν εμπορικό προϊόν περί το 800 μ.Χ.
Πρώτοι τον πάστωσαν οι Βάσκοι, που ξεκίνησαν το εμπόριο του μπακαλιάρου από το Μεσαίωνα και τον ονόμασαν «ψάρι του βουνού», ενώ στην Ελλάδα, ήρθε τον 15ο αιώνα και στο ελληνικό τραπέζι μπήκε κατά τη διάρκεια της σαρακοστιανής νηστείας.
Με εξαίρεση τα νησιά, όπου υπήρχε πάντα φρέσκο ψάρι, στην υπόλοιπη Ελλάδα ο παστός μπακαλιάρος ήταν η φθηνή και εύκολη λύση. Ιστορικά, εκείνοι που έστελναν στην Ελλάδα μεγάλες ποσότητες μπακαλιάρου ήταν οι Άγγλοι, οι οποίοι τον αντάλλασσαν με σταφίδες.

ΔΙΕΔΩΣΕ ΤΟ

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More