ΜΕΓΑΛΑ ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΠΙΚΡΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Στην περιοχή της Λύγκου το 358 π.Χ ο Φίλιππος ίδρυσε την Ηράκλεια
«Το 74.0% των οικισμών έχουν τοπωνύμια αναφερόμενα σε προσλαβικές γλώσσες ενώ μόνο το υπόλοιπο 26.0% προέρχονται από την Σλαβική. Επομένως, η υποστήριξη της υπάρξεως “Μακεδονικής” γλώσσας και κατ΄επέκταση “Μακεδονικής” εθνότητας είναι αστεία δεδομένου ότι η υποτιθέμενη “Mακεδονική” γλώσσα είναι στην ουσία Σλαβική η οποία καταφανώς μειοψηφεί εντός της τωρινής επικράτειας της Νοτιοδυτικής περιοχής του κράτους των Σκοπίων.»

Αυτά αναφέρει μεταξύ άλλων το ακόλουθο κείμενο του καθηγητή Πανεπιστημίου κ. Ιωάννη Σούλη. Στο κείμενο παρατίθενται επίσης οι 140 ονομασίες των οικισμών της περιοχής της Λύγκου οι οποίες αναφέρονται στα 1900 μ.Χ., όπως καταγράφονται στο βιβλίο του Σ. Ν. Λιάκου, Θεσσαλονίκη, 1961, “Τα 150 ονόματα των οικισμών της Λύγκου, Τεκμήρια καταγωγής των προ του 1912 κατοίκων της Μακεδονίας ειδικά και της Μικροευρώπης γενικά”.

Ακολουθεί το κείμενο του κ. Ιωάννη Σούλη:

Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουν ακουστεί αρκετά ανακριβή στοιχεία σχετικά προς τον πληθυσμό του κράτους των Σκοπίων. Τα στοιχεία αυτά δηλώνουν πλήρη σχεδόν άγνοια της καταγωγής των κατοίκων αυτού.
Επειδή δε η κατάσταση χειροτερεύει με το να αναζητηθεί “Μακεδονική” γλώσσα και “Μακεδονική” εθνότητα εκ μέρους της κυβερνήσεως του κράτους των Σκοπίων και εντός των Ελληνικών συνόρων και επειδή σχεδόν τα πάντα περνούν στη λήθη χωρίς ουσιαστική αντίδραση εκ μέρους μας και επειδή τα Ελληνικά δίκαια δεν ευρίσκουν δικαίωση σχεδόν πουθενά είναι φρόνιμο να αναφερθούν μερικά στοιχεία τοπωνυμιών οικισμών της περιοχής
της Λύγκου ήτοι της ευρύτερης περιοχής Μοναστηρίου και Φλωρίνης του 1900 μ.X. που πιστοποιούν κατά τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο τα Ελληνικά δίκαια.
Θα αναφερθούν λοιπόν τα στοιχεία τα οποία έχουν ληφθεί εκ του αναγνώσματος του Σ. Ν. Λιάκου, Θεσσαλονίκη, 1961, “Τα 150 ονόματα των οικισμών της Λύγκου, Τεκμήρια καταγωγής των προ του 1912 κατοίκων της Μακεδονίας ειδικά και της Μικροευρώπης γενικά”. Τα ονόματα των οικισμών της περιοχής της Λύγκου αναφέρονται στα 1900 μ.Χ. Επιγραμματικά αναφέρεται ότι το 74.0% των οικισμών έχουν τοπωνύμια αναφερόμενα σε προσλαβικές γλώσσες (Αρχαιοελληνικά, Λατινομακεδονικά δηλαδή τα βλάχικα, Ιλλυρικά, Αρβανίτικα) ενώ τα 26.0% προέρχονται από την Σλαυική. Επομένως, η υποστήριξη της υπάρξεως “Μακεδονικής” γλώσσας και κατ΄ επέκταση “Μακεδονικής” εθνότητας είναι αστεία δεδομένου ότι η υποτιθέμενη “Mακεδονική” γλώσσα είναι στην ουσία Σλαυική η οποία καταφανώς μειοψηφεί εντός της τωρινής επικράτειας της Νοτιοδυτικής περιοχής του κράτους των Σκοπίων.
Tα 140 ονόματα των οικισμών της περί το 1900 μ.Χ. εποχής καταχωρούνται, με τον αντίστοιχο γλωσσικό εκφραστικό τους τύπο, και έχουν ως εξής:

Τα 74 είναι προσλαυικά (κυρίως Λατινομακεδονικά, δηλαδή βλάχικα) ήτοι:
1. Αρμάτσου
2. Αρμέσκα
3. Αρμινώρεα
4. Βαρτουλόμεα
5. Βουστουράνεα
6. Μπάνιτσα
7. Μπαρισιάνοι
8. Μπάτσου
9. Μπελκαμένεα
10. Μπιτούλεα
11. Μπίτουσα
12. Μπούφου
13. Μπούκρεα
14. Μπρατένδδουλ
15. Γκαρδδίλουβα
16. Γκιαβάτεα
17. Γκιρμέανου
18. Γκόπισια
19. Γκουρμάτζου
20. Δραγκαρίνα
21. Δραγκούσου
22. Δραγκουσιάνιοι
23. Ζαβουρδδάνιοι
24. Ζλουκουτζεάνου
25. Καζιάννεα
26. Καλανίκου
27. Καλδαρρόπεα
28. Κανάλεα
29. Κάνινα
30. Καρκλίνου
31. Κλεάστινα
32. Κισιάβα
33. Κότουρεα
34. Κότσιστα
35. Κουτσκουβένεα
36. Κραπέστινα
37. Κρουσιουράδδεα
38. Λάγιαννοι
39. Λάζιανοι
40. Λάζιτσου
41. Λέρα
42. Λουνγκουβεάρδδεα
43. Μεσσαρίτσα
44. Μουλουβίστεα
45. Ναουκάζεα
46. Νιβουλεάνεα
47. Νιγκουτσάνεα
48. Νηρέτεα
49. Ολουβένιοι
50. Ορουβα
51. Ουριζάρεα
52. Ουστρέτσεα
53. Ουσπίρινα
54. Παπαδδίαω
55. Παπλουζεάνεα
56. Παράλουβα
57. Πετουράτσοι
58. Πισουδδέρεα
59. Πλεισουβίτσα
60. Πουτουρόσου
61. Ράμνα
62. Ροσάνεα
63. Ρουκουτίνα
64. Σακούλεβα
65. Σεκίρανιοι
66. Σέτινα
67. Σκουτσιβίρ
68. Σνεάγκουβα
69. Τράπου
70. Τσαπάρεα
71. Τσέρουβα
72. Τσιγκέλιοι
73. Χλέρνου
74. Χριστόφορου

Τα 42 είναι αμφισβητούμενα
(Λατινομακεδονικά, δηλαδή βλάχικα και Σλαβικά) ήτοι:
1. Βαρμπεάνεα
2. Βιλούσινα
3. Μπιλιανίκου
4. Μπίστριτσα
5. Μπούκοβα
6. Μπουρέσνιτσα
7. Μπρουσνίκ
8. Γκίλεσου
9. Γραδδέσνιτσα
10. Γκουρνίτσοβα
11. Δίχουβα
12. Δουββουμίρ
13. Δουββρουβένεα
14. Δουλίντσοι
15. Ζιβόινα
16. Ζόβιτς
17. Έλουβα
18. Καμπάσνιτσα
19. Κλαββούτσιστα
20. Kουκουρέστσανη
21. Κραβάρεα
22. Λάχτσεα
23. Λισκουβίτσεα
24. Μαγκάρουβα
25. Ναβάτσοι
26. Ναγκουτίνιοι
27. Νιγκουβάνεα
28. Νιλιοπόλεα
29. Ουββλάκουβα
30. Ουρεάχουβα
31. Παραδδούνιοι
32. Πισουσνίτσα
33. Πόλουγκου
34. Πρέσιουβα
35. Πάκουβα
36. Ραστάνεα
37. Σλίβιτσα
38. Σμύρνουβα
39. Στρέζιουβα
40. Σφηνίτσα
41. Τάρνα
42. Τάρνουβα

Τα 13 είναι Σλαβικά ήτοι:
1. Βέλιε-Σέλο
2. Βράνφτσοι
3. Μπαλδδοβέντσοι,
4. Μπρόδδ
5. Ζιάβγιανοι
6. Καββαλάφτσοι
7. Μέγκλεντσοι
8. Ρίμπαρτσοι
9. Σφέτα
10. Πέτκα
11. Σουχοδδόλ
12. Τέπαφτσοι
13. Τσερνίτσανοι

Τα 11 είναι Τουρκικά ήτοι:
1. Αγκλάρ
2. Νταλβεβκλέρ
3. Δεδδεμπαλή
4. Εγκρή
5. Καραμάν
6. Μαχαλά
7. Μετζητλη
8. ΟπτήΤσαίρ
9. Αροββά
10. Ραχμανλή
11. Χασάν οβά

Τα ανωτέρω γεγονότα δεν μπορούν να τεθούν υπό ουδεμία αμφισβήτηση. Αποδεικνύουν καθαρά ότι σε ανύποπτο χρόνο (περίοδος Οθωμανικής κυριαρχίας στην περιοχή) η σλαβική γλωσσική διείσδυση είναι μικρή σε όλα τα ονόματα των οικισμών της Λύγκου. Το εάν η Ελλάς δεν μπόρεσε ακόμη να διεκδικήσει τους Λατινομακεδονικούς αυτόχθονες πληθυσμούς της Λύγκου (της περιοχής που ευρίσκεται εντός του κράτους των Σκοπίων) στην μεγάλη Ελληνική οικογένεια είναι θέμα προς συζήτηση. Το ποια είναι η καταγωγή των κατοίκων της Λύγκου το μαρτυρούν τα ανωτέρω χωρίς καμία αμφισβήτηση.
ΑΠΛΑ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΝΑ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟ ΞΕΝΟΥΣ ΑΣΤΟΧΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΙΚΟΥΣ ΧΕΙΡΙΣΜΟΥΣ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ.
ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΝΟΥΝ.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟΙ ΚΟΙΤΟΥΝ ΜΟΝΟ ΤΑ ΜΙΚΡΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΤΟΥΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ.
ΠΑΡΑΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΧΗΜΗ ΕΝΝΟΙΑ ΠΟΥ ΤΗΣ ΑΠΟΔΙΔΟΥΝ
ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΩ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΙΑ ΑΣ ΜΕ ΔΙΚΑΣΕΙ Ο ΥΨΙΣΤΟΣ.
ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΡΟΔΟΤΗΣ

Read More

ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΠΙΣΩ ΤΑ ΓΛΥΠΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ;

Ανοίγει ο δρόμος επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα
Ψήφισμα με τίτλο «Επιστροφή ή αποκατάσταση των αγαθών της πολιτιστικής κληρονομιάς στις χώρες προέλευσής τους» υιοθετήθηκε από 85 κράτη-μέλη και με πρωτοβουλία της χώρας μας, στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.
«Μια από τις δεσμεύσεις του ΟΗΕ είναι να διατηρήσει τις πολιτιστικές ταυτότητες των λαών μοναδικές, πλήρεις και δημιουργικές» τόνισε ο υπουργός Πολιτισμού Παύλος Γερουλάνος από τη βήμα της Συνέλευσης, υπογραμμίζοντας πως «δεν μπορεί να δημιουργηθεί βιώσιμος παγκόσμιος πολιτισμός, αν δεν αναγνωρίζουμε και σεβόμαστε τη δύναμη και τη μοναδικότητα των επιμέρους πολιτισμών».
Το σχέδιο ψηφίσματος είχε προταθεί από το μόνιμο αντιπρόσωπο της Ελλάδας στον ΟΗΕ, πρέσβη Αναστάση Μητσιάλη, στις 16 Νοεμβρίου 2009.
Ο κ. Γερουλάνος χαρακτήρισε την απόφαση ως «μαρτυρία της δέσμευσης των κρατών να εργαστούν μαζί για την πραγματοποίηση αυτού του στόχου» και εξέφρασε την «ειλικρινή εκτίμηση» της ελληνικής κυβέρνησης προς όλους τους συγκηδεμόνες της απόφασης και όλα τα κράτη-μέλη για την υποστήριξή τους.
«Το ψήφισμα στα Ηνωμένα Έθνη είναι μια ευκαιρία να θέσουμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο η Ελλάδα, όπως και άλλες χώρες της υφηλίου, διεκδικούν να δουν την επιστροφή κάποιων συγκεκριμένων κομματιών της τέχνης, τα οποία βρίσκονται σε άλλα μουσεία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η Ελλάδα έχει μια ιδιαίτερη ευκαιρία να μιλήσει γι' αυτά τα θέματα, γιατί αφορά ένα μνημείο, τον Παρθενώνα, το οποίο έχει διαμελιστεί και υπάρχει σε διάφορα μουσεία του κόσμου, κυρίως στο Βρετανικό Μουσείο. Είναι λοιπόν μια ευκαιρία να θέσει κανείς αυτό το πλαίσιο, να μιλήσει γι' αυτό το οποίο διεκδικεί η Ελλάδα και να δώσει σε όλον τον κόσμο την ευκαιρία να καταλάβει τι ακριβώς είναι αυτό που διεκδικούμε» ο υπουργός Πολιτισμού μετά την έγκριση του ψηφίσματος και την ομιλία του στη Γενική Συνέλευση.
Για τα Γλυπτά
Κατά την ομιλία του στη Γενική Συνέλευση, ο κ Γερουλάνος αναφέρθηκε στην ανάγκη «επανένωσης των διασπασμένων συμβόλων» της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, κάνοντας ειδική αναφορά στα Γλυπτά του Παρθενώνα.
«Η πολιτιστική κληρονομιά δεν χρειάζεται πάντα προστασία. Πολύ συχνά, η πολιτιστική κληρονομιά χρειάζεται να επουλωθεί. Να επουλωθεί όπως στη διαδικασία του να επιστρέψει κάτι στο σπίτι του, και να ξαναγίνει πλήρες. Στο ίδιο πλαίσιο, μέσα στο οποίο επιδιώκουμε να επουλώσουμε τις ταυτότητες, έτσι θα πρέπει να επιδιώξουμε να επουλώσουμε μεγάλα σύμβολα κληρονομιάς.
»Ιδιαίτερα όταν τα σύμβολα αυτά αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του διαλόγου μας αναφορικά με τον πολιτισμό. Ένα σύμβολο τόσο μοναδικό ώστε να αντικατοπτρίζει τις αξίες διαφορετικών πολιτισμών, γίνεται ένα παγκόσμιο σύμβολο. Με στόχο να εμπνεύσει τις αξίες που αντιπροσωπεύει, με στόχο να μας φέρει κοντά σε πνεύμα κατανόησης. Το να το διαμελίζουμε είναι ανήθικο, το να κρατάμε τα κομμάτια του μοιρασμένα είναι αντιδεοντολογικό. Στον Παρθενώνα αρκετοί πολιτισμοί, αν όχι ο κόσμος στο σύνολό του, αναγνωρίζουν ένα σύμβολο ανθρωπισμού».
«Για εμάς τους Έλληνες» συνέχισε «ο Παρθενώνας είναι ένα θεμελιώδες κομμάτι της κληρονομιάς μας. Δεν μπορούμε παρά να εκφράσουμε τη χαρά μας για το ότι αρκετά κομμάτια του μνημείου αυτού μας επιστράφηκαν εθελούσια ή διά δανείων από την Χαϊδελβέργη, το Παλέρμο και το Βατικανό. Προσβλέπουμε στη συνεργασία με άλλα μουσεία, για να βρούμε τρόπους για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα, τα οποία θα εμπλουτίσουν αντί να καταστήσουν φτωχότερες τις εξαιρετικές τους συλλογές».
Καταλήγοντας, ο κ. Γερουλάνος είπε: «Κύριε πρόεδρε, είμαστε αποφασιστικά στο δρόμο του να κάνουμε τον κόσμο μας έναν καλύτερο κόσμο, και το έχουμε κάνει με το να σεβόμαστε και να εξυμνούμε ο ένας τον άλλο, με το να βρίσκουμε στον καθένα το στοιχείο εκείνο που τον κάνει μοναδικό. Η ακεραιότητα ενός μνημείου, ενός αριστουργήματος, ενός έργου τέχνης θα πρέπει να θεωρείται δικαίωμα τόσο ιερό όσο οποιοδήποτε άλλο δικαίωμα υπερασπίζεται αυτός εδώ ο Οργανισμός, διότι η ακεραιότητα ενός παγκόσμιου συμβόλου πολιτιστικής κληρονομιάς μπορεί να είναι το ίδιο σημαντική όσο και η ίδια η πολιτιστική κληρονομιά».
Το ψήφισμα
Το ψήφισμα που υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, μεταξύ άλλων:
* Επιδοκιμάζει τα κράτη - μέλη, τους πολιτιστικούς και εκπαιδευτικούς θεσμούς, τα μουσεία και την κοινωνία των πολιτών για τις προσπάθειες καταπολέμησης του λαθρεμπορίου αρχαιοτήτων και χαιρετίζει κάθε πρωτοβουλία για την εκούσια επιστροφή αγαθών της πολιτιστικής κληρονομιάς που έχουν διακινηθεί παρανόμως.
* Επισημαίνει τη διενέργεια από την UNESCO περιφερειακών συναντήσεων για το θέμα, όπως η Διεθνής Διάσκεψη της Αθήνας και η Έκτακτη Συνάντηση της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Προώθηση της Επιστροφής των Αγαθών της Πολιτιστικής Κληρονομιάς στις Χώρες Προέλευσής τους ή της Αποκατάστασης σε Περίπτωση Παράνομης Ιδιοποίησης που πραγματοποιήθηκε στη Σεούλ το 2008, καθώς και των συστάσεων των συνόδων αυτών.
* Εκφράζει ενδιαφέρον για τη συζήτηση που διεξάγεται στο πλαίσιο της ανωτέρω Διακυβερνητικής Επιτροπής, με στόχο τη δημιουργία ενός νομοθετικού πλαισίου σχετικά με την κρατική ιδιοκτησία πολιτιστικών αγαθών, μιας βάσης δεδομένων ορθών πρακτικών στον τομέα της επιστροφής και της αποκατάστασης των αγαθών της πολιτιστικής κληρονομιάς στις χώρες προέλευσής τους.
* Αναγνωρίζει τη σημασία της συνεργασίας μεταξύ των κρατών για την καταπολέμηση του λαθρεμπορίου πολιτιστικών αγαθών και της παράνομης απομάκρυνσής τους από τις χώρες προέλευσης τους, μεταξύ άλλων, μέσω της συνεργασίας σε νομικό επίπεδο. Στη συνεργασία αυτή συμπεριλαμβάνεται και η δίωξη ατόμων που εμπλέκονται σε τέτοιες δραστηριότητες και η έκδοσή τους συμφώνα με τη νομοθεσία των συνεργαζόμενων κρατών και του σχετικού διεθνούς δικαίου.
ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΟΛΟΙ ΞΕΧΝΑΝΕ ΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΓΥΡΙΣΟΥΝ ΤΑ ΓΛΥΠΤΑ Η ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΧΡΩΣΤΑΜΕ
ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ
ΗΤΑΝ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΚΑΙ ΗΞΕΡΕ ΟΤΙ ΤΑ ΓΛΥΠΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΛΥΤΩΣΟΥΝ ΤΟ ΡΕΖΙΛΙ ΣΥΜΦΩΝΗΣΑΝ ΜΑΖΙ ΤΗΣ
ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ

Read More

ΕΡΓΑΣΙΑ : ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ!

Ζητήθηκε από Τούρκο μαθητή στη Νέα Υόρκη, των ΗΠΑ, στα πλαίσια μιας σχολικής μελέτης να ετοιμάσει εργασία στο σπίτι του σχετικά με τα γεγονότα στην Τουρκία του 1915, σύμφωνα με την αρμενική εκδοχή.

Η εργασία ανήκε στον κύκλο ιστορικών εργασιών του Λυκείου του Μανχάταν, ‘Παγκόσμιος Ιστορία’.

Η οικογένεια του μαθητή έκανε καταγγελία προς τη διοίκηση του Σχολείου, την οποία διακοίνωσε και στο Τουρκικό Προξενείο της Νέας Υόρκης, διαμαρτυρόμενη για την εργασία που ζητήθηκε από το μαθητή.

Στην επιστολή της η οικογένεια ισχυρίστηκε πως τα γεγονότα της αρμενικής γενοκτονίας του 1915 είναι αβάσιμα.

Το αμερικανικό Σχολείο υπεραμύνθηκε της θέσης του, στη λογική ότι «οι σπουδαστές οφείλουν να γνωρίζουν όλα τα γεγονότα σχετικά με το ιστορικό συμβάν αναπτύσσοντας τα, βάσει των αντικειμενικών πηγών».

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η σχολική εργασία για τη αρμενική γενοκτονία, την οποία τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης χαρακτηρίζουν ‘περιστατικά του 1915’ ζητήθηκε από τους μαθητές να εμπλουτιστεί από έρευνα στο διαδίκτυο καθώς και από συνεντεύξεις επιζώντων της Αρμενικής Γενοκτονίας.

Όπως, επιπρόσθετα, ανακοινώθηκε το τουρκικό προξενείο εξέδωσε ανακοίνωση προς την τουρκική κοινότητα της Νέας Υόρκης να καταγγέλλονται τέτοιου είδους εργασίες από τα δημόσια σχολεία του αμερικανικού κράτους που βασίζονται εξ ολοκλήρου σε αρμενικές πηγές και σε αρμενική βιβλιογραφία.

--
Σχετικά με την αρμενική γενοκτονία
ως Τουρκικές πηγές αναφέρουν ότι ο αριθμός των νεκρών Αρμενίων ήταν από 600.000800.000, ενώ Δυτικές και Αρμενικές πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των σφαγιασθέντων στο 1.500.000.
Θεωρείται μια από τις πρώτες σύγχρονες γενοκτονίες

Η Τουρκία αρνείται την ύπαρξη «γενοκτονίας» και ισχυρίζεται ότι πραγματοποιήθηκε ένας βίαιος εκτοπισμός του Αρμενικού πληθυσμού.

Μέχρι το 2009, 21 κράτη είχαν αναγνωρίσει επισήμως τα γεγονότα ως γενοκτονία των Αρμενίων, όπως και η Διεθνής Ένωση Μελετητών για τη Γενοκτονία (International Association of Genocide Scholars). -Από την Βικιπαίδεια.

Read More

ΟΠΟΥ ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ

ΟΠΟΙΟΣ ΟΜΙΛΕΙ ΓΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ
ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ!

Του Α. Ε. Γκότοβου
Οι επιθέσεις εναντίον της δασκάλας του Μεγάλου Δερείου είναι μια πρόκληση για όλους μας. Κυρίως είναι μια πρόκληση αξιοπιστίας.
Το 2003 το Ινστιτούτο Παιδείας Ομογενών και Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης, ως όργανο της πολιτείας που παρακολουθούσε από επιστημονικής-παιδαγωγικής πλευράς την πορεία των καινοτομιών του υπουργείου Παιδείας στον τομέα της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, είχε ξεκινήσει την αξιολόγηση των προγραμμάτων διαπολιτισμικής εκπαίδευσης σε όλη την Ελλάδα και στη Θράκη.

Στην περιοχή αυτή υλοποιούνταν τότε τρία διακριτά προγράμματα διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, ένα για τους μουσουλμάνους μαθητές, ένα για τους μαθητές με ρόμικη προέλευση και ένα για τους μαθητές με μεταναστευτικό ιστορικό (παλιννοστούντες και αλλοδαποί). Συντονιστής της ομάδας αξιολόγησης ήταν τότε ο υπογράφων. Η ιδιότητα αυτή με έφερε συχνά στη Θράκη, προκειμένου να συλλέξω τα απαραίτητα τεκμήρια (συνεντεύξεις, ερευνητικά δεδομένα) για μια θεμελιωμένη αποτίμηση των αποτελεσμάτων των εν λόγω πρωτοβουλιών της πολιτείας.
Στα πλαίσια αυτής της δραστηριότητας χρειάστηκε να μιλήσω με πολύ κόσμο: αξιωματούχους όλων των τύπων, θρησκευτικούς ηγέτες (χριστιανούς και μουσουλμάνους), συνδικαλιστικούς φορείς, με τους υπεύθυνους των προγραμμάτων, με δασκάλους, με απλό κόσμο. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι παρά τις προόδους που είχαν συντελεσθεί με τις προσπάθειες και τις χρηματοδοτήσεις της πολιτείας για την αναβάθμιση της εκπαίδευσης της μειονότητας, τόσο το παιδαγωγικό κλίμα στα μειονοτικά σχολεία, όσο και τα αποτελέσματα της μάθησης στα σχολεία αυτά παραμένουν ακόμη εξαιρετικά προβληματικά.
Είναι σχολεία που στεγάζουν δύο ασύμβατες μεταξύ τους και εν πολλοίς αντιφατικές παιδαγωγικές ιδεολογίες: τον τουρκικό εθνικισμό στο τουρκόφωνο μέρος του προγράμματος και τον «πολυπολιτισμό» στο ελληνόφωνο. Από τη μια μεριά σχετικοποιείται και αποδομείται η «εθνοκεντρική» ελληνική ταυτότητα, για να ενδυναμωθεί από την άλλη η τουρκική μέσω ενός ακραίου εθνικιστικού λόγου. Αρωγός στην προσπάθεια επικράτησης του τουρκικού εθνικισμού είναι το κατηχητικό σχολείο (κορανικό φροντιστήριο) τις απογευματινές ώρες, που γίνεται με ευθύνη του μουσουλμανικού ιερατείου και του δικτύου του. Και ενώ σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπάρχουν προδιαγραφές και όρια, αλλά και θεσμοί εποπτείας, για το τι μπορεί να λέει ένας ιερωμένος στα τεμένη προς τους πιστούς – και ειδικά σε παιδιά – στην Ελλάδα η καλλιέργεια του μίσους, και μάλιστα του μίσους εναντίον του κράτους και της πατρίδας των μαθητών – φαίνεται ότι είναι ελεύθερη από τους περιορισμούς και τις δεσμεύσεις του συντάγματος.
Μέσα σε ένα γενικευμένο κλίμα ανομίας και ανοχής απέναντι στις παραβιάσεις στοιχειωδών κανόνων της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής – που βεβαίως δεν σταματά πριν από τη Θράκη – κάθε φανατικός οπαδός του Ισλάμ ή της Τουρκίας ή ταυτόχρονα και των δύο, αισθάνεται ελεύθερος να εκδηλωθεί: να ζητά την αφαίρεση πομακικών λέξεων από σχολικά βιβλία και έντυπα – και να την πετυχαίνει ! – να απειλεί, να δηλητηριάζει τις σχέσεις των ομάδων που συγκροτούν τη θρακιώτικη κοινωνία, να πλήττει παντοιοτρόπως όσους δεν «προσαρμόζονται» στην υπερκείμενη παρακρατική ή εξωκρατική βούληση, ακόμη και να ασκεί σωματική βία. Σε ποιους; Σε εκείνους που επιμένουν να ασκούν ευόρκως το καθήκον τους, αρνούμενοι να δεχθούν διπλή κυριαρχία στην εκπαίδευση και εν γένει στην περιοχή.
ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ
Οι περιπέτειες της Χαράς Νικοπούλου, δασκάλας στο Μεγάλο Δέρειο, σχετίζονται άμεσα με αυτό το κλίμα. Εδώ και χρόνια βρίσκεται στο στόχαστρο παραγόντων και οργανώσεων στη Θράκη και εκτός Θράκης. Για ορισμένους διανοούμενους του «δημοκρατικού στρατοπέδου», οι παιδαγωγικές ιδέες της κ. Νικοπούλου είναι πολύ «εθνοκεντρικές» - δηλαδή συμβατές με το ελληνικό σύνταγμα που ακόμη δεν έχει εναρμονιστεί στα κελεύσματα της τρέχουσας εκδοχής της παγκοσμιοποίησης - για να περάσουν το τεστ της πολιτικής ορθότητας. Γι' αυτούς, δεν είναι ίσως καλή δασκάλα, δεν έχει «πολιτικά ορθές» αντιλήψεις. Μισό και πλέον αιώνα μετά τον εμφύλιο, ανασταίνεται ξανά ένα είδος εθνικοφροσύνης από την ανάποδη. Για τον περισσότερο κόσμο της περιοχής, η δασκάλα του Μ. Δερείου είναι μια πολύ τυπική στη δουλειά της εκπαιδευτικός, που απλά δεν δέχεται να υπαχθεί στους άγραφους κανόνες μιας de facto σχολικής κουλτούρας στα μειονοτικά σχολεία, δηλαδή να προσαρμοστεί στο κλίμα του μειονοτικού εθνικισμού που εδώ και δεκαετίες μεθοδικά απλώνεται σε όλο το δίκτυο της μειονοτικής εκπαίδευσης. Για τις κρατικές υπηρεσίες, τέτοιου είδους «απροσάρμοστοι» και «ανελαστικοί» εκπαιδευτικοί είναι μπελάδες, γιατί μπορεί να αποκαλύψουν τη γύμνια τους: την αδυναμία των γραφειοκρατών να εφαρμόσουν το νόμο στο χώρο της μειονοτικής εκπαίδευσης αλλά και την ετοιμότητά τους να καταφεύγουν σε κατευναστικά επικοινωνιακά τεχνάσματα και παζάρια για να βρεθεί μια «συμβιβαστική» λύση.
Έτυχε να γνωρίσω τη Χαρά Νικοπούλου σ' ένα συνέδριο στην Αλεξανδρούπολη. Ο λόγος της, η ενημέρωσή της γύρω από τα ζητήματα της εκπαίδευσης στην περιοχή, η ευαισθησία της για το διαφορετικό, και ειδικά για τους μουσουλμάνους μαθητές της, η πίστη στη διδασκαλική της αποστολή, δηλαδή στο να βοηθήσει τα παιδιά να μάθουν γράμματα και να τους καλλιεργήσει ήθος, με εντυπωσίασαν θετικά. Την παρακάλεσα να παρουσιάσει στους φοιτητές μου την εμπειρία που είχε με τις μεθόδους διαχείρισης της ετερότητας στο σχολείο, αλλά και τις δυσχέρειες που αντιμετώπισε στην αποστολή της αυτή. Ήρθε στα Γιάννενα, με δικά της έξοδα, και μίλησε στο μάθημά μου με τους φοιτητές, οι οποίοι μου είπαν μετά ότι ήταν γι αυτούς ένα από τα καλύτερα μαθήματα που είχαν ακούσει.
Η προσωπικότητα της Χαράς Νικοπούλου είναι ξένη με επιβολές και προσβολές του «διαφορετικού» εν γένει, πόσο μάλλον όταν το διαφορετικό αφορά τη θρησκευτική ταυτότητα του «άλλου» και όταν ο «άλλος» είναι παιδί. Γι αυτό και όταν αποφασίζεται να πληγεί, πρέπει να επινοηθούν «ατοπήματα» και «προσβολές».
Η τελευταία, επικίνδυνη, επινόηση που κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες σε μειονοτικές ιστοσελίδες και εφημερίδες είναι ότι έδωσε για τις γιορτές εργασία στους μαθητές να ζωγραφίσουν τον Αλλάχ και να φέρουν στο σχολείο τις ζωγραφιές! Και αυτό υποτίθεται ότι το είπε στους μαθητές της ΣΤ τάξης, ενώ η ίδια διδάσκει στην πρώτη και τη δευτέρα. Η επινόηση μπορεί να είναι φαιδρή, αλλά η βιομηχανία πίσω από τη διακίνηση και τη διάδοσή της και η τρομοκρατία που της ασκείται μετά από τα δημοσιεύματα αυτά δεν είναι καθόλου αστεία υπόθεση: είναι επικίνδυνη, τόσο για την ίδια, όσο και για τα παιδιά αλλά και τις δημοκρατικές αρχές στη χώρα μας.
Η Χαρά Νικοπούλου είναι μια εμπνευσμένη δασκάλα που πιστεύει όσο λίγοι στο παιδαγωγικό της έργο και το πραγματώνει όσο καλύτερα μπορεί, με απτά αποτελέσματα. Δεν συμβιβάζεται μπροστά σε εκβιασμούς και απειλές, παρότι κάποιοι θα το προτιμούσαν, για να μην έχουν μπελάδες στο κεφάλι τους. Οι επιθέσεις, όμως, και η βία που ασκείται εναντίον της είναι στην ουσία επιθέσεις εναντίον του ελληνικού Συντάγματος και της ισχύος του στην περιοχή που βρίσκεται το σχολείο. Αν για τη μειονοτική εκπαίδευση δεν ισχύει το σύνταγμα και το ευρωπαϊκό δίκαιο, αν ο στόχος του σχολείου στο Μεγάλο Δέρειο δεν καθορίζεται από το ελληνικό κράτος αλλά από τρίτους, αν δεν μπορούμε να υπερασπιστούμε για τη νέα γενιά τον κεντρικό εκπαιδευτικό σκοπό της διαμόρφωσης του Έλληνα πολίτη – ανεξάρτητα από καταγωγή, θρησκεία και πολιτισμό - σε κάθε γωνιά της χώρας, τότε δεν πρόκειται να χάσει η δασκάλα το στοίχημα, αλλά θα το χάσει η ελληνική πολιτεία και η ελληνική δημοκρατία. Οι επιθέσεις και τα στημένα παίγνια εναντίον της πλήττουν ευθέως την ελληνική δημοκρατία. Στρέφονται, βεβαίως, και εναντίον μιας γυναίκας, όπως επίσης εναντίον των ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπέρ των οποίων μιλούμε – και σωστά – πολλοί συντηρητικοί, φιλελεύθεροι και αριστεροί διανοούμενοι και πολιτικοί στη χώρα, όλοι ευρωπαϊστές.
Οι επιθέσεις εναντίον της δασκάλας του Μεγάλου Δερείου είναι μια πρόκληση για όλους μας. Κυρίως είναι μια πρόκληση αξιοπιστίας. Γιατί αυτό που προκαλεί μέχρι τώρα αρνητική εντύπωση είναι πως αυτοί που θα έπρεπε πρώτοι να υπερασπιστούν το έργο της δασκάλας - πέρα φυσικά από τους υπηρεσιακούς παράγοντες που είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν και το έχουν κάνει - και να καταδικάσουν τη βία που ασκείται εναντίον της, δεν το κάνουν, δίνοντας έτσι τροφή στη φρικτή υποψία ότι η λογική που οδηγεί στην ουδέτερη στάση είναι η εξής: «αφού είναι 'εθνοκεντρική', δεν είναι δική μας, άρα δεν μας αφορούν οι επιθέσεις και η βία που δέχεται». Αν η υποστήριξη ενός ανθρώπου, άντρα ή γυναίκας, που γίνεται θύμα εκφοβισμού και ωμής βίας υπαρκτών μηχανισμών εξαρτάται από τις παιδαγωγικές του ιδέες και τις ιδεολογικές του πεποιθήσεις για την πατρίδα, από το αν είναι «ενθοκεντρικός» ή «διεθνιστής», τότε η κοινωνία αυτή έχει γίνει επικίνδυνη κοινωνία να ζει κανείς. Γιατί η μόνη λύση που του απομένει είναι να προσαρμοστεί στην τρέχουσα πολιτική ορθότητα, αλλιώς οφείλει να υποστεί τις συνέπειες ή να μεταναστεύσει. Είναι βαθύτατα ενοχλητικό για την κουλτούρα μας συνολικά να καταδικάζουμε τη βία γενικώς και να την ανεχόμαστε, όταν αυτή στρέφεται εναντίον προσώπων με τα οποία πιθανόν διαφωνούμε στις παιδαγωγικές μας αντιλήψεις. Είναι βαθύτατα ενοχλητικό από τη μια να ενθαρρύνουμε τους εκπαιδευτικούς να αναπτύξουν αυτόνομα παιδαγωγικές ιδέες και πρωτοβουλίες, και από την άλλη να κρυβόμαστε όταν έρχονται τα δύσκολα και δεν επιθυμούμε να διαταράξουμε συγκεκριμένες πολιτικές και εκλογικές ισορροπίες.
Θέλω να πιστεύω ότι η νέα πολιτική ηγεσία στο υπουργείο Παιδείας δεν θα ανεχθεί τη σπίλωση ενός ταλαντούχου, συγκροτημένου και παραγωγικού εκπαιδευτικού που έχει προσφέρει σημαντικό έργο, επειδή κάποιοι έχουν αποφασίσει να ασκήσουν εξωτερική πολιτική μέσω της μειονοτικής εκπαίδευσης. Αλλά η υπηρεσιακή στήριξη δεν αρκεί. Χρειάζεται η στήριξη όλου του εκπαιδευτικού κόσμου και όλης της κοινωνίας. Είναι θέμα αξιοπιστίας για όλους μας. Ή την κερδίζουμε ή τη χάνουμε για τη νέα γενιά των εκπαιδευτικών της χώρας.
Του Α. Ε. Γκότοβου
Καθηγητή παιδαγωγικής στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Read More