ΕΛΛΑΔΑ

ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΟΙ ΤΑΦΟΙ ΤΗΣ ΡΩΞΑΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Δ;

Μπροστά σε μια μεγάλη αρχαιολογική ανακάλυψη πιθανόν να βρίσκονται τα συνεργεία της ΚΗ’ Εφορείας Κλασσικών Αρχαιοτήτων Σερρών..... Μετά από έρευνες ετών και αξιοποιώντας την ιστοριογραφία και τις προφορικές παραδόσεις της περιοχής, οι αρχαιολόγοι κατέληξαν σε μία «τούμπα» σε αγροτική περιοχή του Δήμου Αμφίπολης.

ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

Πολλοί φίλοι και φίλες μου έχουν ζητήσει να γράψω ένα αρθρο με "Οδηγίες Επιβίωσης",γιατί μπορεί σύντομα να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις που να οφείλονται σε διάφορους λόγους,όπως πτώχευση και στάση πληρωμών,περίεργα και πρωτόγνωρα γεωφυσικά φαινόμενα και εγώ δεν ξέρω τι άλλο.

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ 16/10/1912

Το έργο της απελευθέρωσης της Κατερίνης ανατέθηκε στην 7η Μεραρχία του Στρατού Θεσσαλονίκης, που είχε διοικητή το Συνταγματάρχη (ΠΒ) Κλεομένη Κλεομένους. Στις.. 15 Οκτωβρίου 1912 εκδόθηκε η Διαταγή των Επιχειρήσεων.

ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος είναι 8. Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Άρης, Δίας, Κρόνος, Ουρανός και Ποσειδώνας. Και έχουνε όλοι αρχαία ελληνικά ονόματα προς τιμήν των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων που θεμελίωσαν την αστρονομία. Ας γνωρίσουμε λοιπόν τα μυθικά πρόσωπα των οποίων τα ονόματα πήραν οι πλανήτες.

Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ

Αν καλούσαμε στις μέρες μας σ’ ένα γεύμα κάποιους αρχαίους Έλληνες όπως τον... Ηρόδοτο, τον Ηρακλή ή τον Αριστοφάνη..

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

ΜΙΛΑ ΜΟΥ ΕΞΥΠΝΑ


1) ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΟΙ ΔΙΑΣΗΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟΙ.
ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΟΜΩΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΤΟΥΣ.
2) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΖΗΣΩ.
ΣΤΙΓΜΕΣ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ.
ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΝΟΙΩΣΩ ΤΑ ΛΑΘΗ
ΝΑ ΨΑΞΩ ΣΤΟ ΧΑΡΤΗ, ΝΑ ΒΡΩ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
3) ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΑΘΑΡΙΖΟΥΝΕ
ΑΛΛΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΡΩΜΙΖΟΥΜΕ
4) ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ;

ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΑΣΤΟΥΚΗΣΕ Η Κ. ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ


Νίνα Γκατζούλη

Η κυρία Νίνα Γκατζούλη


Μόνο που δεν μας χαστούκησε η κυρία Μπακογιάννη” δηλώνει στο «ΘΕΜΑ» η πρόεδρος της Παμμακεδονικής Ενωσης ΗΠΑ κυρία Νίνα Γκατζούλη για τη φραστική επίθεση που δέχτηκαν η ίδια και η πρόεδρος του Κέντρου Μακεδονικών Σπουδών στη Νέα Υόρκη, κυρία Αθανασία Μπίσκα, από την υπουργό Εξωτερικών τον περασμένο Ιούλιο στο Ηράκλειo της Κρήτης.

Η κυρία Γκατζούλη, που εκπροσωπεί 40.000 Ελληνες ομογενείς των ΗΠΑ καταγόμενους από τους νομούς της Μακεδονίας, και οι τέσσερις ομόλογοί της σε Αυ στραλία, Καναδά, Ευρώπη και Αφρική, καταγγέλλουν ότι αντιμετωπίζονται σαν μαύρα πρόβατα από την επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας, λόγω της σθεναρής τους αντίθεσης στη λύση σύνθετης ονομασίας που προωθεί η κυβέρνηση για ταΣκόπια. Οι «εχθροπραξίες» κορυφώθηκαν στις 18 Ιουλίου 2009, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης της Παγκρητικής Ενωσης Αμερικής, προκειμένου να τιμηθεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας. Οπως καταγγέλλουν οι ίδιοι οι επικεφαλής των ομογενών από τη Μακεδονία -που εκπροσωπούν περισσότερα από 100.000 μέλη σε όλο τον κόσμο-, η κυρία Μπακογιάννη τούς «όρμησε»… Οι πέντε πρόεδροι απάντησαν στην «άδικη δημόσια λεκτική επίθεση» με οργισμένη επιστολή προς την ίδια την Ελληνίδα υπουργό εξωτερικών (κοινοποιούμενη στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό και τους βουλευτές), στην οποία μιλούν για «ανικανότητα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής», ενώ αποκαλύπτουν ότι σε κατ’ ιδίαν συζήτηση η κυρία Μπακογιάν νη χαρακτήρισε «χαμένη» την υπόθεση της ονομασίας.

-Τι προκάλεσε, κυρία Γκατζούλη, την επιστολή προς την υπουργό Εξωτερικών;

Η συμπεριφορά της. Τον περασμένο Ιούλιο βρεθήκαμε στο Ηράκλειο για το 41ο Συνέδριο της Παγκρητικής Ενωσης Αμερικής. Αφού η κυρία Μπακογιάννη τελείωσε τον χαιρετισμό της, πλησιάσαμε για να τη χαιρετήσουμε. Τι το Θέλαμε! Μόλις μας είδε, αγρίεψε το βλέμμα της και μας όρμησε! Μας έβαλε κυριολεκτικά τις φωνές για το ψήφισμα του πρόσφατου συνεδρίου μας στο Λιτόχωρο, που δηλώνει την αντίθεσή μας σε λύση με τον όρο «Μακεδονία» στην ονομασία των Σκοπίων. Μας είπε πως «κάνουμε κακό στην υπόθεση», πως «είμαστε αχάριστοι», πως «μιλάμε από την ασφάλεια της Αμερικής», πως «αυτή δουλεύει για την υπόθεση και εμείς όχι». Προσπαθήσαμε να της εξηγήσουμε, αλλά δεν σταματούσε, δεν άκουγε τίποτα. Μόνο που δεν μας χαστούκισε…

- Πιστεύετε ότι η κυρία Μπακογιάννη θεωρεί χαμένη την υπόθεση της ονομασίας

Μα, η ίδια μας είπε ότι «125 χώρες αναγνώρισαν τα Σκόπια ως “Μακεδονία”, άρα το παιχνίδι είναι χαμένο».

Εμείς πιστεύουμε ότι πρέπει να το παλέψουμε το θέμα. Δείτε τι έγινε με το Μεξικό. Οι διπλωμάτες μας κατάφεραν να πείσουν την κυβέρνηση της χώρας να ανακαλέσει την αναγνώριση των Σκοπίων ως «Μακεδονία». Γιατί να μη γίνει η ίδια προσπάθεια και με τις υπόλοιπες χώρες;

- Είστε πικραμένη για τη συμπεριφορά της υπουργού;

Πάρα πολύ. Εχουμε προσφέρει πολλά στην εθνική υπόθεση. Προωθήσαμε ψήφισμα στο Κογκρέσο και τη Γερουσία των ΗΠΑ, που ζητούσε από τα Σκόπια να σταματήσουν την προπαγάνδα κατά της Ελλάδας. Ξεσηκώσαμε τότε 120 βουλευτές και δέκα γερουσιαστές για να στηρίξουν τις θέσεις μας. Πήγαμε στην Ουάσινκτον μαζί με την ΑΧΕΠΑ, πιάσαμε δεκάδες πολιτικούς στα γραφεία τους και τους πείσαμε. Επισκεφτήκαμε πανεπιστήμια, όπου αντικρούσαμε με επιχειρήματα τη σκοπιανή προπαγάνδα. Δημοσιεύσαμε πληρωμένες καταχωρήσεις σε μεγάλες εφημερίδες των ΗΠΑ, όπως στη «Washington Post» και στη «Washington Times», που κόστισαν χιλιάδες δολάρια. Ολα αυτά από την τσέπη μας και με δική μας πρωτοβουλία. Και να μας φέρεται έτσι η κυρία Μπακογιάννη; Τον Σεπτέμβριο του 2008, πριν από τις εκλογές στις ΗΠΑ, συναντηθήκαμε με τον Μπαράκ Ομπάμα. Εκατσε και μας άκουσε με προσοχή, δείχνοντας να κατανοεί τις θέσεις μας… Δεν μας έβαλε τις φωνές όπως η κυρία υπουργός. Με την εκλογή του πιστεύαμε πως υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να αποσυρθεί η αναγνώριση των Σκοπίων ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας», αλλά η συνεχής προώθηση της σύνθετης ονομασίας από το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών αναίρεσε κάθε δυνατότητα από μέρους μας. Επιπλέον, οι 346 αρχαιολόγοι και ερευνητές στην επιστολή τους προς τον πρόεδρο Ομπάμα του ζητούν αυτό ακριβώς, να αποσύρει την αναγνώριση των Σκοπίων ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Αυτό το έκαναν για την αξιοπιστία της Ιστορίας. Επομένως κάθε σύνθετη ονομασία η οποία περιέχει τον όρο «Μακεδονία» αναιρεί την ιστορική εκτίμηση της διεθνούς διανόησης στο θέμα της Μακεδονίας…

ΟΙ ΚΟΥΡΟΙ ΤΗΣ ΝΑΞΟΥ

Κούροι ονομάζονται τα μαρμάρινα αναθηματικά ή επιτύμβια αγάλματα της μνημειακής ελληνικής αρχαϊκής πλαστικής που απεικονίζουν όρθιους γυμνούς νέους. Παραμένει άγνωστο πότε ακριβώς οι Έλληνες ξεκίνησαν να σμιλεύουν στο μάρμαρο τους γυμνούς εφήβους με τους φαρδείς ώμους και τη λεπτή μέση, φαίνεται όμως ότι ο τύπος του κούρου διαδόθηκε ταχύτατα σε όλο τον ελληνικό χώρο.

Οι Κούροι, όπως και οι σύγχρονες με αυτούς Κόρες αντίστοιχα, παρουσιάζονται στο τελευταίο τέταρτο του 7ου π.Χ. αι και η παρουσία τους συνεχίζεται ως τις αρχές του 5ου π.Χ. αι. Αποτελούν τον τύπο του αγάλματος, στον οποίο οι αρχαϊκοί καλλιτέχνες ερεύνησαν ακούραστα επί εκατόν πενήντα περίπου χρόνια τις σχέσεις που διέπει το ανθρώπινο σώμα εξωτερικά, με την οργανική του δομή, τη λειτουργία της ανατομίας και γενικά τους πολύπλοκους μηχανισμούς του.

Στα μαρμάρινα αυτά έργα, όλα πολύ μεγαλύτερα από το φυσικό, η κυβική κατασκευή μαρτυρεί την προσήλωση των καλλιτεχνών στον όγκο του υλικού. Κύριο αίτημά τους είναι η ισορροπία του αγάλματος στον ελεύθερο χώρο. Για να το κατορθώσουν έδωσαν έμφαση σε δύο στοιχεία: την στήριξη της μορφής σε έναν κεντρικό κατακόρυφο άξονα και την ένταση στους μύες της κνήμης, του μηρού και των γλουτών. Με το πέρασμα των χρόνων ο Κούρος
αποκτά όλη τη φυσική του ελαστικότητα, παρόλο που η μετωπικότητα, η συμμετρική κατανομή των μελών γύρω από τον κεντρικό άξονα, και η στήριξη του σώματος και στα δύο πόδια εξίσου, απλοποιούν φαινομενικά τη μορφή του.

Οι Κούροι που βρέθηκαν στη Νάξο ανήκουν και αυτά στην αρχαϊκή εποχή, δηλαδή μεταξύ 7ου και 6ου π.Χ. αιώνα. Δεν είναι σύμπτωση ότι και οι τρεις Κούροι έχουν βρεθεί σε λατομεία μαρμάρου, μιας και εκεί οι καλλιτέχνες έβρισκαν την πρώτη ύλη τους. Το μάρμαρο της Νάξου υπήρξε θαυμάσια πρώτη ύλη για τους τεχνίτες της. Έτσι, δημιουργείται εγχώριο καλλιτεχνικό εργαστήριο, που άνθησε ιδιαίτερα γύρω στο 650-550 π.Χ. και παρουσιάζει τάση προς τη μνημειακή γλυπτική, όπως οι κούροι στα λατομεία του Φλεριού (Μέλανες) και του Απόλλωνα, καθώς και ο περίφημος Απόλλωνας της Δήλου.

Η ΄Αρτεμις, αφιέρωμα της Ναξίας Νικάνδρας (μέσα 7ου π.Χ. αι) στη Δήλο, είναι το αρχαιότερο μεγάλο (ύψους 1,75 μ.) έργο πλαστικής στην Ελλάδα. Στο τέλος του 7ου π.Χ. αι κατασκευάζεται και ο Κούρος του Ευθυκαρπίδη με την ιδιόρρυθμη, στολισμένη με γοργόνεια και κεφαλή κριού τριγωνική βάση.

Στα λατομεία του Απόλλωνα κείτεται Κούρος υπερφυσικού μεγέθους (ύψος 10,50 μ.), που παριστάνει το θεό Διόνυσο. Φαίνεται ότι κατά τη διάρκεια της επεξεργασίας του το άγαλμα παρουσίασε ρωγμές (κομμούς) και γι’ αυτό εγκαταλείφθηκε στο λατομείο.

Στην πεδιάδα των Μελάνων, μέσα σε ένα περιβόλι, βρίσκεται Κούρος ο οποίος βρίσκεται στην ίδια θέση εδώ και 2500 χρόνια. Το ύψος του είναι 6,40 μ.. Πιθανότατα στη θέση αυτή υπήρχε λατομείο, όπου ξεκίνησε η κατασκευή του, αλλά για άγνωστους σε εμάς λόγους δεν τελειοποιήθηκε και δεν παραδόθηκε στον προορισμό του.

Με το τέλος της αρχαϊκής περιόδου το πρόσωπο παρουσιάζει μεγαλύτερη εκφραστικότητα, τα χέρια ελευθερώνονται και απομακρύνονται από τα πλευρά, το προτεινόμενο προς τα εμπρός πόδι ελαφρύνεται, μετατοπίζοντας έτσι το βάρος στο στάσιμο πόδι, και το κεφάλι στρέφεται ελαφρά. Ο πανάρχαιος νόμος της στατικής μετωπικότητας δίνει τη θέση του στην κίνηση, που θα οδηγήσει την ελληνική πλαστική στις μεταγενέστερες εξελίξεις της και στο κλασικό ιδεώδες, το οποίο εξακολουθεί να αποτελεί την κορύφωση της παγκόσμιας πλαστικής.

ΠΕΛΛΑ ΓΗ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

Η Πέλλα κάτω από την Πέλλα...


Μια πόλη ηλικίας 4.000 ετών ετοιμάζεται να βγει στο φως μετά την αναπάντεχη ανακάλυψη προϊστορικού νεκροταφείου κάτω από τον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας πρωτεύουσας του Μακεδονικού Βασιλείου. Κατά τη διάρκεια εργασιών διάνοιξης λεωφόρων και οδών του ρυμοτομικού συστήματος της Αρχαίας Πέλλας, οι αρχαιολόγοι της ομάδας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης «σκόνταψαν» πάνω σε ένα μεγάλο αριθμό τάφων (πάνω από 100) της πρώιμης εποχής του χαλκού, έκτασης 8 περίπου οικοδομικών τετραγώνων, στους οποίους βρέθηκαν κυκλαδίτικα κτερίσματα από μάρμαρο, αγγεία κατασκευασμένα με την παραδοσιακή τεχνοτροπία της περιοχής, αντικείμενα μεταλλοτεχνίας, κλπ., σπρώχνοντας την ιστορία της περιοχής στο 2100 – 2000 π.Χ., μιάμισυ δηλαδή χιλιετία πρωτού ο Αρχέλαος μεταφέρει την πρωτεύουσά του από τις Αιγές στην Πέλλα (τέλος 5ου π.Χ. αιώνα).

Η σημασία της αναπάντεχης ανακάλυψης είναι μεγάλη, αφού αποκαλύπτει τα αρχαιότερα ίχνη οργανωμένης ζωής στην Πέλλα, που έχουν έρθει ως τώρα στο φως από την αρχαιολογική σκαπάνη, συμπληρώνοντας ένα νέο κεφάλαιο για την εποχή της πρώιμης εποχής του Χαλκού στη συγκεκριμένη περιοχή. Η ανακάλυψη της μαρμάρινης φιάλης αποτελεί ένα από τα πρωιμότερα τεκμήρια των εμπορικών συναλλαγών της παραθαλάσσιας τότε προϊστορικής Πέλλας, αλλά και της ευρύτερης περιοχής της Μακεδονίας με τις Κυκλάδες, και τα πλούσια κτερίσματα, που περιλαμβάνουν ακόμη πολύτιμα κοσμήματα, όπως ασημένοι δακτύλιοι, αργυρά σκουλαρίκια, βραχιόλια και περιδέραια, περόνες, κλπ, δείχνουν την ευμάρεια της προϊστορικής κοινωνίας της περιοχής.

Ο υπεύθυνος της ανασκαφής καθηγητής Αρχαιολογίας του ΑΠΘ, κ. Ιωάννης Μ. Ακαμάτης, αναφέρει σχετικά: «Έως σήμερα γνωρίζαμε μία Πέλλα που έχει χρονολογηθεί μεταξύ 320-300 π.Χ., ενώ τα νέα ευρήματα μας παραπέμπουν στην 3 χιλιετία π.Χ. Σε πρώτη φάση θα έχουμε τη δυνατότητα να μάθουμε κυρίως για την ιδεολογία της ταφής, ενώ με την ανακάλυψη και του οικισμού θα αντλήσουμε πληροφορίες για την καθημερινότητα και τον τρόπο διαβίωσης των ανθρώπων της εποχής, όχι μόνο της συγκεκριμένης περιοχής, αλλά και της ευρύτερης», και συμπληρώνει: «Oι αρχαιολόγοι που δουλεύουμε εκεί πάνω από 20 χρόνια δεν περιμέναμε να βρούμε ένα προϊστορικό νεκροταφείο τέτοιας έκτασης, γιατί δεν είχαμε αρκετές ενδείξεις προϊστορικών ευρημάτων από τις ανασκαφές». Oπως λέει ο ίδιος, πρόκειται για ένα ιδιαίτερα σημαντικό εύρημα, «που προσθέτει στις γνώσεις της αρχαιολογίας της Μακεδονίας. Σκεφτείτε ότι η Πέλλα είναι του 320 με 300 π.Χ., της εποχής του Κασσάνδρου δηλαδή, και το νεκροταφείο μάς οδηγεί στο 2800 με 2100 π.Χ. Πρόκειται ουσιαστικά για την Πέλλα πριν από την Πέλλα».

Οι νεκροί είναι ενταφιασμένοι σε συνεσταλμένη στάση μέσα σε πιθάρια ύψους 1.50-1.60 μέτρων, τοποθετημένα σε λακκοειδή ανοίγματα ή λιθοπερίκλειστες κατασκευές. Οι περισσότεροι τάφοι περιλαμβάνουν άντρες και γυναίκες, ενώ υπάρχουν και τάφοι που ανήκουν σε βρέφη, αλλά και νεαρά άτομα ηλικίας 14-16 ετών.

Οι οστεολογικές αναλύσεις βρίσκονται ακόμη σε εξέλιξη, ενώ οι εργασίες στον χώρο συνεχίζονται, προκειμένου να εντοπιστεί και ο οικισμός, για τον οποίο εκτιμούν ότι θα είναι ανάλογης έκτασης με τον νεκροταφείο.

Ε ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ!

Στο στόχαστρο η αυθεντικότητα του δίσκου της Φαιστού



Πριν από έναν αιώνα, τον Ιούλιο του 1908, μια ομάδα ιταλών αρχαιολόγων ξεκίνησε ανασκαφές μέσα στα μινωικά ανάκτορα της Φαιστού. Η προσπάθειά τους αυτή έμελε να στεφθεί από μια αναπάντεχη επιτυχία. Μέσα από τα παμπάλαια ερείπια του παλατιού αναδύθηκε ένα περίεργο πήλινο αντικείμενο, ένας κεραμικός δίσκος όχι μεγαλύτερος από 16 εκατοστά σε διάμετρο και πάχους 2,1 εκατοστών, καλυμμένος και στις δύο του πλευρές με περίεργα έντυπα σύμβολα που ακολουθούσαν σπειροειδή φορά, σύμβολα που θύμιζαν τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά, αλλά που πρώτη φορά τα έβλεπε ανθρώπου μάτι. Η γραφή αυτή δεν είχε ταίρι. Ήταν μοναδική. Η ανακάλυψη ήταν σπουδαία. Ήταν η στιγμή που ο ιταλός αρχαιολόγος Λουίτζι Περνιέ θα περνούσε στην ιστορία με την ανακάλυψη μιας νέας ολοκαίνουργιας αιγαιακής γραφής τυπωμένης σε ένα μοναδικό αρχαιολογικό εύρημα:
τον περίφημο Δίσκο της Φαιστού.

Όπως ήταν φυσικό, η ανακάλυψη έκανε αστραπιαία τον γύρο του κόσμου και από τότε στρατιές αρχαιολόγων, με πρώτο και σημαντικότερο τον Arthur Evans, αλλά κι άλλων, φιλολόγων, παραφιλολόγων, συγγραφέων, γλωσσολόγων και ερευνητών δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή να επιδίδονται με αυτοθυσία και πρωτόφαντο πάθος στο κυνήγι της αποκρυπτογράφησης αυτής της μυστηριώδους γραφής. Κατά καιρούς έχουν αποδοθεί πλήθος ερμηνείες ως προς το περιεχόμενο του δίσκου, όπως ότι πρόκειται για προσευχή, ύμνο, κατάρα, κείμενο με μαγικό περιεχόμενο, τελετουργικό ερωτικό τραγούδι, εγχειρίδιο σεξουαλικών στάσεων, απόδειξη γεωμετρικού θεωρήματος, λατρευτικό κείμενο προς τα άστρα, μινωικό ημερολόγιο, κείμενο διδασκαλίας ανάγνωσης, αστρονομικά σύμβολα, πίνακας επιτραπεζίου παιχνιδιού ή ακόμη και κείμενο φερμένο από εξωγήινους. Καμία όμως από τις ερμηνείες που έχουν δοθεί δεν είναι αρκετά πειστική μέχρι σήμερα κι έτσι, το μυστήριο του δίσκου εξακολουθεί να παραμένει ανεξιχνίαστο.

Εκατό χρόνια μετά την ανακάλυψη του δίσκου, ένας αμερικανο-εβραίος παλαιοπώλης-γκαλερίστας, ο Jerome Eisenberg (πολλά δημοσιεύματα τον θέλουν και αποδέκτη προϊόντων αρχαιοκαπηλίας, ανάμεσά τους και κλοπιμαία από το μουσείο της Κορίνθου), αναταράζει τα νερά με τον ισχυρισμό του πως ο δίσκος της Φαιστού δεν είναι τίποτε άλλο παρά το αποτέλεσμα της ματαιοδοξίας του ιταλού Pernier, ο οποίος, στην προσπάθειά του να εντυπωσιάσει τους συναδέλφους του με ένα εύρημα εφάμιλλο σε αρχαιολογική αξία με εκείνα του sir Arthur Evans στην Κνωσό, εμφάνισε έναν πλαστό δίσκο με έντυπα στοιχεία μιας άγνωστης μυστηριακής γραφής, μεταθέτοντας αυτόματα την χρονολόγηση του ευρήματος από το 1.700 π.Χ. … στις αρχές του 20ου αιώνα μ.Χ.!

Για να στηρίξει τις απόψεις του περί «μη γνησιότητας του γλυπτού» επιστρατεύει το επιχείρημα πως «οι άκρες του είναι πολύ καλά επεξεργασμένες για να είναι αυθεντικό» και πως «είναι ψημένο, ενώ οι Μινωίτες δεν ακολουθούσαν αυτήν την πρακτική για τα αντικείμενα από άργιλο.» Τις απόψεις του, που διατύπωσε και εγγράφως σε άρθρο του στο περιοδικό Minerva, του οποίου είναι ο ιδιοκτήτης, σχεδιάζει να τις εκθέσει σε ένα συνέδριο που θα λάβει χώρα σε λίγες μέρες, στα τέλη του Οκτώβρη, στο Λονδίνο. Στη διεθνή αυτή διάσκεψη έχουν προσκληθεί και άλλοι «ομογάλακτοι» που υποστηρίζουν λίγο ως πολύ τις απόψεις του περί πλαστότητας, αλλά και περί ασιατικής προέλευσης της τυπωμένης στον δίσκο γραφής. Η προσπάθεια αυτή, η οποία σημειωτέον, διοργανώνεται από το περιοδικό του, δημιουργεί πολλά ερωτηματικά, καθώς συμπίπτει με τα 100 χρόνια από την εύρεση της σπουδαίας προϊστορικής αρχαιότητας.

«Αδιανόητη η θεωρία του» ήταν η απάντηση των Ελλήνων αρχαιολόγων σ’ αυτούς τους αβάσιμους επιστημονικά ισχυρισμούς. «Είναι σα να αμφισβητούμε τον μινωικό πολισμό.» Την άμεση παρέμβαση της πολιτείας ζήτησαν φορείς της Κρήτης, οι οποίοι επισημαίνουν ότι «με αυτή τη μαύρη προπαγάνδα επιχειρείται να αμφισβητηθεί η γνησιότητά του από συγκεκριμένους υπόπτους πλαστογράφους της ιστορίας, που τροφοδοτούν μεθοδευμένα ψευδή δημοσιεύματα στον ξένο Τύπο», κατονομάζοντας ευθέως τον Eisenberg. Μάλιστα, προχώρησαν ακόμα ένα βήμα, ζητώντας από τον υπουργό πολιτισμού, κ. Λιάπη, την διοργάνωση επιστημονικού συνεδρίου τον Νοέμβριο στο Ηράκλειο, με αφορμή την συμπλήρωση των 100 χρόνων από την ανεύρεση του δίσκου. Παράλληλα ζητούν να δοθεί έγκριση στον Δημόκριτο ώστε να επαληθευτεί και εργαστηριακά η γνησιότητα του δίσκου με τη μέθοδο της θερμοφωταύγειας, της γεωμαγνητικής χρονολόγησης και της πετρογραφικής ανάλυσης.

Ως υπενθύμιση να πούμε ότι η νέα αυτή υπόθεση αμφισβήτησης κορυφαίας αρχαιότητας έρχεται δύο χρόνια μετά από μια άλλη αμφισβήτηση από δυο άλλους Αμερικανούς φιλολόγους, τον Ο.Μ. Κάλντερ και τον Ν.Α. Τρέιλ, οι οποίοι αμφισβήτησαν την αυθεντικότητα του διασημότερου εκθέματος στον ολόχρυσο θησαυρό των Μυκηνών, το χρυσό προσωπείο που ο Ερρίκος Σλήμαν είχε αποδώσει στον Αγαμέμνονα. Είχαν υποστηρίξει πάλι πως ήταν πλαστό, δημιούργημα του γερμανού αρχαιολόγου!

«Δεν συμφωνώ καθόλου με τη θεωρία πως ο Δίσκος της Φαιστού είναι πλαστός. Είναι πολύ εύκολο να διαπιστώσουμε ότι είναι γνήσιος. Αρκεί να σκεφθείτε πως πάνω στην πήλινη επιφάνεια αποτυπώνονται 45 διαφορετικά σημεία. Δέκα από αυτά δεν ήταν γνωστά όταν ανακαλύφθηκε ο Δίσκος, το 1908, από τον Ιταλό αρχαιολόγο Λουίτζι Περνιέ. Βρέθηκαν πολύ αργότερα- το 1953 - από τον Ντόρο Λέβι σε ανασκαφές στο ανάκτορο της Φαιστού. Πώς είναι δυνατόν να αποτύπωσε λοιπόν ο Περνιέ στον δίσκο σημεία που δεν είχε δει ποτέ; Δεν πιστεύω πως υπάρχει αμφιβολία για τη γνησιότητα του δίσκου» εξηγεί ο πολυγραφότατος Ιταλός καθηγητής Αρχαιολογίας, ακαδημαϊκός και σύμβουλος του προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας Λουί Γκοντάρ με ειδικότητα στις γραφές του Αιγαίου, που έχει γράψει ανάμεσα σε δεκάδες μονογραφίες και μία για τον Δίσκο της Φαιστού.

Παρά τις προσπάθειες αμφισβήτησης της γνησιότητάς του, το ηλικίας 3.700 χρόνων εύρημα με την ανερμήνευτη ως τώρα γραφή τυπωμένη και στις δυο του πλευρές αποτελεί μέχρι σήμερα ένα από τα διασημότερα άλυτα μυστήρια της αρχαιολογίας. Ποιο είναι το μυστικό που κρύβει ο δίσκος της Φαιστού; Γιατί προκαλεί τόσο ενδιαφέρον η αποκρυπτογράφησή του; Μήπως επειδή δεν υπάρχει όμοιό του σε κανένα σημείο του κόσμου, σε καμία χρονολογική περίοδο, σε κανέναν πολιτισμό; Μήπως επειδή τα κινητά στοιχεία του (σφαγίδες δηλαδή), πολλά για να είναι γράμματα, λίγα για να είναι ιδεογράμματα, δεν εντάσσονται σε κανένα γλωσσολογικό πλαίσιο που να μας επιτρέπει να κατανοήσουμε το νόημά τους; Μήπως επειδή πρόκειται για το αρχαιότερο τυπογραφικό μνημείο στην ιστορία της ανθρωπότητας, τεχνική που θα επανανακάλυπτε 2.200 χρόνια αργότερα ο Γουτεμβέργιος; Ο μελετητής του Μινωικού πολιτισμού Λεόν Πομεράνς πιστεύει ότι ο δίσκος δεν είναι γραμμένος σε καμιά γλώσσα αλλά είναι ένα σύστημα αλληγορικών συμβόλων, προερχόμενα ίσως και από τα ζωδιακά, και έτσι χρειαζόμαστε ερμηνεία και όχι μετάφραση. Με αυτή την άποψη τείνουν να συμφωνήσουν και αρκετοί άλλοι. Μήπως έχουν δίκιο;

Όποια κι αν είναι η απάντηση, η σπειροειδής αυτή γραφή, που θεωρείται από πολλούς μητέρα της Γραμμικής Α, με τα 45 στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν σε ένα σύνολο 242 συμβόλων, λίγο πιο πατημένα από την μία όψη του δίσκου (ίσως γιατί στέγνωσε λίγο περισσότερο αυτή η πλευρά, ίσως γιατί χρησιμοποιήθηκαν δύο ανεξάρτητοι πήλινοι δίσκοι που ενώθηκαν πριν στεγνώσουν, σχηματίζοντας τελικά έναν ενιαίο δίσκο, αυτόν που βλέπουμε σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Ηρακλείου Κρήτης), ο δίσκος της Φαιστού παραμένει ένας άλυτος γρίφος που κρατά κλειστά τα χαρτιά του, αποτελώντας σύμβολο αέναης επιστημονικής αναζήτησης

ΕΤΡΟΥΣΚΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΥΛΗ;


Πολλοί επιστήμονες αρχαιολόγοι, ακόμη και μέχρι σήμερα υποστηρίζουν για κάποιους αρχαίους λαούς για τους οποίους όχι μόνο αναφορές υπάρχουν σε αρχαίους συγγραφείς αλλά και ίχνη των πολιτισμών τους συνεχώς ανακαλύπτονται, ισχυρίζονται λοιπόν πως είναι μυστηριώδης η καταγωγή τους, λες και ήρθαν από το ... πουθενά!!!
Οι Ετρούσκοι όπως οι Σουμέριοι αλλά και οι Χετταίοι, συγκαταλέγονται ανάμεσα σ’ αυτούς. Όμως ο Διονύσιος Αλικαρνασσεύς, ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, ο Στράβων ακόμη και ο Θουκυδίδης καθόλου αγνώστου προελεύσεως δεν τους αναφέρουν αφού προσδιορίζουν πως πρόκειται για πανάρχαια ελληνικά φύλα τα οποία μετανάστευσαν τόσο στην Ιταλία όσο και προς την Ασία.
Παρ’ όλα αυτά φαίνεται πως οι ξένοι αρχαιολόγοι ουδόλως λαμβάνουν υπ’ όψη τις αναφορές αυτές, όπως και μέχρι ο Σλήμαν ανακαλύψει την Τροία θεωρούσαν μυθεύματα τα του Ομήρου έπη!!!
Έτσι για τους Ετρούσκους στους οποίους θα αναφερθούμε, ο Διονύσιος Αλικαρνασσεύς λέει στο βιβλίο του « Ρωμαϊκή Αρχαιολογία» ( βιβλίο Α΄), ότι πρόκειται για πανάρχαια ελληνική φυλή η οποία ξεκίνησε από τον χώρο του Αιγαίου και ενώθηκε με τους Λύκιους και άλλους Πελασγούς από την Αττική και μέσω της Ηπείρου, όπου ίδρυσαν και το Μαντείο της Δωδώνης, πέρασαν στις ανατολικές ακτές της Ιταλίας, κοντά στην σημερινή Αγκώνα όπου και εγκαταστάθηκαν.
Όταν προχώρησαν αργότερα προς το εσωτερικό της χώρας χαρακτηρίσθηκαν ως aborigines ή αυτόχθονες, ενώ πριν λεγόντουσαν Οίνωτρες, Πευκέστες Λέλεγες, όπως αναφέρει λεπτομερώς ο συγγραφεύς.
Στην συνέχεια μία ομάδα από αυτούς έφτασε στις ακτές του Τυρρηνικού πελάγους και μετά πολλοί από αυτούς επέστρεψαν στην ελλαδική ως Τυρρηνοί ή Τυρσηνοί και αφού εποίκησαν την Θεσσαλία και την Ακαρνανία μαζί με άλλους Αιολείς ή και άλλες ελληνικές φυλές, μέσω των νησιών του βορείου Αιγαίου πελάγους έφθασαν και εισχώρησαν βαθύτερα στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας και περί αυτών υπάρχουν πανάρχαιες ελληνικές πηγές όπου γίνονται εκτενείς αναφορές.
Δεν αποκλείεται οι ομάδες αυτές με άλλες ομάδες Ετεοκρητών να ενώθηκαν και να προχώρησαν, περίπου κατά την πρώιμη Μυκηναϊκή εποχή, ακόμη πιο βαθιά στην Ασία. Και πάντα από τον χώρο του Αιγαίου. Ακόμη είναι δυνατόν να αποτέλεσαν τον πυρήνα των κατόπιν ονομασθέντων Χετταίων και Μιττάνι, των οποίων πολλά χαρακτηριστικά των κτισμάτων τους μοιάζουν με εκείνα των Μυκηνών ( λ.χ. το πανομοιότυπο της εισόδου των προπυλαίων της πρωτεύουσας των Χετταίων Χατούσας, με τους δύο λέοντες που υπάρχουν και στο προπύλαιο των Μυκηνών.
Βλέπουμε λοιπόν πολλές πληροφορίες των αρχαιοελληνικών πηγών να μας αποδεικνύουν ότι οι λαοί αυτοί όπως και οι Ελαμίτες και οι Σουμέριοι προέρχονταν από τον χώρο του Αιγαίου.
Από το εγκυκλοπαιδικό λεξικό του « Ηλίου» του Ιωαν. Πασσά διαβάζουμε: «Ο Σουηδός καθηγητής Φούρουμακ ο οποίος διεύθυνε τις σουηδικές ανασκαφές της Ετρουρίας από το 1962 έως το 1965, και συγκεκριμένα της περιοχής Σαν Τζιοβενάλε, έκανε ειδική μελέτη επί του θέματος όπου αποδεικνυόταν ότι οι Ετρούσκοι είχαν φθάσει στην Ιταλία εξ ανατολών. Μ’ άλλα λόγια ο Φούρουμακ υιοθετεί αυτά που ο Διονύσιος Αλικαρνασσέας αναφέρει στον πρώτο τόμο των ιστοριών του, ότι οι Ετρούσκοι είναι πανάρχαια ελληνική φυλή, όπως και οι Σουμέριοι…»

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ;


Όταν η αμερικανίδα ερευνήτρια Henrietta Mertz στο βιβλίο της “ The wine dark sea” αποδείκνυε πως οι Έλληνες τόσο οι Αργοναύτες όσο και ο Οδυσσέας αναζητώντας οι μεν πρώτοι την γη της Κολχίδος, ο δε δεύτερος την επιστροφή στην πατρίδα του, έφτασαν στην Αμερική γινόμενοι έτσι οι πρώτοι εξερευνητές της νέας γης, φυσικά και δεν φανταζόταν πόσο αψήφιστα θα λάμβαναν κάτι τέτοιο όχι μονάχα οι συνάδελφοί της ερευνητές και αρχαιολόγοι αλλά και κυρίως οι ίδιοι οι αρμόδιοι του ελληνικού κράτους!!!
Παρ’ όλα αυτά αν και οι λόγοι της υποτίμησης μιας τέτοιας ανακάλυψης για τον καθένα που την επιχειρεί είναι καταφανές, ασχέτως αν δεν δικαιολογείται κάτι τέτοιο, παρ’ όλα αυτά λοιπόν η αξία ως γεγονός δεν παύει να υφίσταται για όσους θέλουν πραγματικά να συμβάλλουν στην κατεύθυνση της έρευνας και ανακάλυψης σημαντικών γεγονότων που προσδιορίζουν την πορεία της ανθρωπότητας.
Αδιάψευστοι μάρτυρες αυτών που η κ. Μέρτζ υποστήριξε υπήρξαν τα ευρήματα ανασκαφών στην Αμερική.
Όχι ότι οι «γνωστοί κύκλοι» που δεν ήθελαν να γνωστοποιηθούν αυτές οι ανακαλύψεις θα έμεναν με σταυρωμένα χέρια!!! Εξ’ ου και η απόκρυψη ή καταστροφή εκείνων των ευρημάτων.
Υπάρχει όμως κάτι που δεν μπορούν, όσο και να το θέλουν να το αποκρύψουν! Και είναι αυτά τα τοπωνύμια περιοχών και πόλεων της Νοτίου Αμερικής τα οποία από τα πανάρχαια χρόνια υφίστανται να αποδεικνύουν το πέρασμα των Ελλήνων από μία γη που η σύγχρονη ιστορία μας υποστηρίζει την ανακάλυψή της μόλις τον 15ο αι. μ. Χ.!!!
Ας δούμε μερικά από αυτά:
Ephira, στα σύνορα της βρετανικής Γουινέας και Σουρινάμ. Το όνομά της είναι από την Εφύρα το αρχαίο όνομα της Κορίνθου, πόλη στην οποία γεννήθηκε ο πρόγονος του Γλαύκου και την οποία προφέρει όταν δίνει το γενεαλογικό του δένδρο στον Διομήδη.
Fedra, 30 μίλια από το Paramaribo στο Σουρινάμ. Φαίδρα λεγόταν η κόρη του Μίνωα η οποία ήταν δεύτερη σύζυγος του Θησέα .
Thetis, κόλπος στο άκρο του ακρωτηρίου Χορν. Θέτις λεγόταν η μητέρα του Αχιλλέα, σύζυγος του Πηλέα ενός από τους αργοναύτες.
Laris, μικρό χωριό ανατολικά του Cusco. Η Λάρισα κόρη βασιλικής οικογένειας της Ελλάδας έδωσε το όνομά της σε μία πόλη. Στην πόλη αυτή γεννήθηκε ο Πολύφημος, γιος του Ειλάτου, μέλος της Αργούς.
Armonia, 51ος , 24ος παράλληλος. Αρμονία λεγόταν η σύζυγος του Κάδμου. Στον γάμο της η Ήρα της δώρισε ένα περιδέραιο και ένα πέπλο, τα οποία στην συνέχεια προκάλεσαν μεγάλες τραγωδίες στις γενιές που τα κληρονόμησαν. Να σημειώσουμε πως η ιστορία αυτή αναφέρεται σε μύθους των Ίνκας!!!
Solimoes, όνομα του άνω Αμαζονίου μεταξύ της Tabatinga και Coari. Αναφορές για τους Σολύμους συναντάμε σε πολλά έργα αρχαίων συγγραφέων.
Ο Όμηρος, ο Πίνδαρος, ο Στράβων, ο Ηρόδοτος, ο Απολλώνιος ο Ρόδιος είναι κάποιοι από αυτούς. Όταν ο Γλαύκος έδωσε το γενεαλογικό του δένδρο στον Διομήδη έκανε λόγο για τον βασιλιά Λύκο και για τους άθλους που επέβαλε στον Βελερεφόντη. Ένας από αυτούς τους άθλους ήταν ο Βελλερεφόντης να πολεμήσει τους Σολύμους που ήταν μία φιλοπόλεμη φυλή που ζούσε στα σύνορα της Λυκίας. Όταν κατάφερε και επέτυχε αυτόν τον άθλο ο επόμενος ήταν οι Αμαζόνες.
Υπάρχει θεωρία που αποδεικνύει ότι η αρχαία Λυκία ήταν στην περιοχή της Νοτίου Αμερικής και περιελάμβανε την Βενεζουέλα, Βρετανική και Γαλλική Γουιάνα και το Σουρινάμ. Βάσει αυτής της θεωρίας , και εφ’ όσον είναι σωστός ο προσδιορισμός, η χώρα των Σολύμων θα ήταν η χώρα νότια της Βενεζουέλας και της Κολομβιανής πολιτείας της Vechada, Guainia και της Βραζιλιανής πολιτείας Amazonas, η δε χώρα των Αμαζόνων αμέσως ανατολικά κατά μήκος του ποταμού Thermodon ή Αμαζονίου, μέχρι του Ατλαντικού.
Η ελληνική λέξη λοιπόν “Solum” μεταβλήθηκε στο πορτογαλικό “Solimoes” προφερόμενη “Solimoi-sh” για την πόλη που βρισκόταν στο ίδιο ακριβώς μέρος. Ο Αμαζόνιος ο οποίος ονομάζεται έτσι όταν ξεκινά από το Iquitos, όταν φθάνει στα βραζιλιανά σύνορα στην Tabatinga ή κοντά στην Ataleia de Norte, αλλάζει όνομα σε Solomoes και στους βραζιλιάνους ο ποταμός είναι γνωστός από την Tabatinga έως το Coari, περίπου 64o W, 4o S: ( Βόρειο και Νότιο πλάτος) οπότε πάλι αλλάζει στο αρχικό Αμαζόνιος.
Η Henrietta Mertz γράφει: « Το 1940, όταν βρισκόμουν πάνω σ’ ένα μικρό πολεμικό πλοίο στον Αμαζόνιο, ακριβώς σ’ αυτό το σημείο, ένας αξιωματικός του πλοίου παρατήρησε: « Τώρα βρισκόμαστε επί του Solimoes». Εξήγησε ότι παλιά ζούσε εκεί ένας λαός γνωστός στους Πορτογάλους ως Solimoes και ότι η φυλή αυτή ήταν πολύ παλιά και ανέκαθεν κατείχε αυτό τον χώρο κατά μήκος των δύο όχθων του ποταμού αλλά μόνο μέχρι το Coari. Στον κατάλογο των φυλών που κάποτε κατοίκησαν την λεκάνη του Άνω Αμαζονίου o Clements Markham περιέλαβε τους Solimoes ως « μία φυλή του Αμαζονίου που κάποτε ήταν πολύ ισχυρή, από την οποία οι Πορτογάλοι έδωσαν το όνομα στον ποταμό». Το 1788 ο Ribeiro ανέφερε ότι τα κύρια υπολείμματα της φυλής αυτής βρίσκονται στο στόμιο του Coari. Η Πορτογαλική απόδοση Solimoes συναντιέται και σήμερα στους χάρτες της περιοχής αυτής του Αμαζονίου όπου κάποτε ζούσαν οι Σόλυμοι, λαός φιλοπόλεμος».
Amazons, η παλιά αυτή φιλοπόλεμη ομάδα γυναικών είναι αρκετά γνωστή. Όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς τις τοποθετούν στο στόμιο του ποταμού Thermodon, όπως ο Απολλώνιος ο Ρόδιος το αναφέρει στα Αργοναυτικά του. Η Ιππολύτη η βασίλισσα των Αμαζόνων παντρεύτηκε τον Θησέα και ο γιος τους Ιππόλυτος έδωσε το όνομά του στην πόλη που βρίσκεται 44o W, 18o S. Η νεώτερη αδερφή της βασίλισσας Ιππολύτης, η Πενθυσέλεια συνέβαλε ουσιαστικά με τις Αμαζόνες στον πόλεμο της Τροίας, όταν επικαλέστηκαν την βοήθειά τους οι Τρώες. Και ήταν αυτή που προκάλεσε τον Αχιλλέα και τον Αίαντα σε μονομαχία για να βρει τραγικό τέλος η ίδια αργότερα από τον μεγάλο ήρωα του Τρωικού πολέμου Αχιλλέα. Ο ποταμός μνημονεύει ακόμη μέχρι σήμερα εκείνες τις γενναίες γυναίκες και πολεμίστριες, τις Αμαζόνες. Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος γράφει χαρακτηριστικά: « Δεν υπάρχει άλλος ποταμός σαν αυτόν…».
Filadelphia, 48ο W, 8ο S, αλλά και μία ακόμη πόλη με το ίδιο όνομα κοντά στα σύνορα της Βολιβίας και του Περού στον 68ο W, 12ο S που ονομάσθηκε από το όνομα του Αττάλου του Φιλάδελφου.

ΠΟΛΥΤΟΝΙΚΟ 2

Ἀποφθέγματα

Μέσα σ᾿ ἕνα τέτοιο πνεῦμα εἶχα κινηθεῖ ἄλλοτε, ὅταν ἔλεγα ὅτι ἕνα τοπίο δὲν εἶναι, ὅπως τὸ ἀντιλαμβάνονται μερικοί, κάποιο ἁπλῶς σύνολο γῆς, φυτῶν καὶ ὑδάτων. Εἶναι ἡ προβολὴ τῆς ψυχῆς ἑνὸς λαοῦ ἐπάνω στὴν ὕλη.
Θέλω νὰ πιστεύω — καὶ ἡ πίστη μου αὐτὴ βγαίνει πάντοτε πρώτη στὸν ἀγώνα της μὲ τὴ γνώση — ὅτι, ὅπως καὶ νὰ τὸ ἐξετάσουμε, ἡ πολυαιώνια παρουσία τοῦ ἑλληνισμοῦ πάνω στὰ δῶθε ἢ ἐκεῖθε τοῦ Αἰγαίου χώματα ἔφτασε νὰ καθιερώσει μιὰν ὀρθογραφία, ὅπου τὸ κάθε ὠμέγα, τὸ κάθε ὕψιλον, ἡ κάθε ὀξεία, ἡ κάθε ὑπογεγραμμένη δὲν εἶναι παρὰ ἕνας κολπίσκος, μιὰ κατωφέρεια, μιὰ κάθετη βράχου πάνω σὲ μιὰ καμπύλη πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοὶ ἀμπελῶνες, ὑπέρθυρα ἐκκλησιῶν, ἀσπράκια ἢ κοκκινάκια, ἐδῶ ἢ ἐκεῖ, ἀπὸ περιστεριῶνες καὶ γλάστρες μὲ γεράνια.
Εἶναι μία γλώσσα μὲ πολὺ αὐστηρὴ γραμματική, ποὺ τὴν ἔφκιασε μόνος του ὁ λαός, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ δὲν ἐπήγαινε ἀκόμη σχολεῖο. Καὶ τὴν τήρησε μὲ θρησκευτικὴ προσήλωση κι ἀντοχὴ ἀξιοθαύμαστη, μέσα στὶς πιὸ δυσμενεῖς ἐκατονταετίες. Ὥσπου ἤρθαμ᾿ ἐμεῖς, μὲ τὰ διπλώματα καὶ τοὺς νόμους, νὰ τὸν βοηθήσουμε. Καὶ σχεδὸν τὴν ἀφανίσαμε. Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος τῆς φάγαμε τὰ κατάλοιπα τῆς γραφῆς της καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο τῆς ροκανίσαμε τὴν ἴδια της τὴν ὑπόσταση, τὴν κοινωνικοποιήσαμε, τὴν μεταβάλαμε σὲ ἕναν ἀκόμα μικροαστό, ποὺ μᾶς κοιτάζει ἀπορημένος ἀπὸ κάποιο παραθυράκι κάποιας πολυκατοικίας τοῦ Αἰγάλεω.
Δὲν ἀναφέρομαι σὲ καμμιὰ χαμένη γραφικότητα. Οὔτε θυμᾶμαι νά ᾿χω ζήσει σὲ καμμιὰ καλὴ ἐποχὴ γιὰ νὰ τὴ νοσταλγῶ. Ἁπλῶς, δὲν ἀνέχομαι τὶς ἀνορθογραφίες. Μὲ ταράζουν. Νιώθω σὰν ν᾿ ἀνακατώνονται τὰ γράμματα στὸ ἴδιο μου τὸ ἐπώνυμο, νὰ μὴν ξέρω ποιὸς εἶμαι, νὰ μὴν ἀνήκω πουθενά. Τόσο πολὺ αἰσθάνομαι νὰ εἶναι ἡ ζωή μου συνυφασμένη μ᾿ αὐτὴν τὴν «ὑδρόγεια λαλιά», ποὺ δὲν εἶναι παρὰ ἡ ὀπτικὴ φάση τῆς ἑλληνικῆς λαλιᾶς, τῆς ἱκανῆς μὲ τὴ διπλή της ὑπόσταση νὰ ὁμιλεῖ καὶ νὰ ζωγραφίζει συνάμα. Καὶ ποὺ ἐξακολουθεῖ ἀθόρυβα ὅσο καὶ δραστικά, παρὰ τὶς ἄνωθεν ἐπεμβάσεις, νὰ εἰσχωρεῖ ὁλοένα μέσα στὴν ἱστορία καὶ μέσα στὴ φύση ποὺ τὴ γέννησαν, ἔτσι ὥστε νὰ μετατρέπει τεράστιες ποσότητες παρελθόντος χρόνου σὲ παρόν, καὶ νὰ μετατρέπεται ἀπὸ τὸ παρὸν αὐτὸ σὲ ὄργανο προικισμένο μὲ τὴ δύναμη νὰ ὁδηγεῖ τὰ στοιχεῖα τῆς ζωῆς μας στὴν πρωτογενὴ φυσική τους ἀλήθεια.
Ὀδυσσέας Ἐλύτης

Ὑπερτιμήθηκε ἡ ἄποψη ὅτι διευκολύνει τοὺς μαθητές, κάτι πού, ἴσως, εἶναι ἀντιπαιδαγωγικό. Ὑπάρχει ἄλλωστε καὶ μιὰ παράδοση ποὺ ἐκφράζει τὴν ἄποψη μεγάλων παιδαγωγῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπιμένουν ὅτι τὸ παιδὶ πρέπει νὰ κοπιάζει γιὰ νὰ γίνει ἄνθρωπος ἱκανός, ὥστε στὴν ζωή του ν’ ἀντιμετωπίσει ὅλες τὶς ἀντιξοότητες. Ὑποστηρίχτηκε, ἐπίσης, ὑπὲρ τοῦ μονοτονικοῦ καὶ ἡ ἄποψη ὅτι διευκολύνονται οἱ τυπογράφοι καὶ οἱ στοιχειοθέτες, γενικὰ καὶ ὅτι οἱ ἐκδόσεις, πάλι γενικά, γίνονται οἰκονομικότερες.
Παραγνωρίστηκαν, ὅμως, οἱ λόγοι ποὺ ἐπέβαλαν στοὺς Ἀλεξανδρινοὺς χρόνους, τὴν καθιέρωση τῶν τόνων, οἱ ὁποῖοι ἰσχύουν καὶ σήμερα. Πολλὲς φορές, τὰ γραπτά μου δὲν διαβάζονται σωστὰ ὅταν τυπώνονται στὸ μονοτονικό. Ἂς ἐλπίσουμε ὅτι θὰ ἐπανεξεταστεῖ μελλοντικὰ τὸ θέμα καὶ ὅτι θὰ ἐπικρατήσουν σωφρονέστερες ἀπόψεις.
Νικηφόρος Βρεττάκος

Ἂν δὲν θέλετε, κύριοι τοῦ ὑπουργείου, νὰ κάνετε φωνητικὴ ὀρθογραφία, τότε πρέπει ν’ ἀφήσετε τοὺς τόνους καὶ τὰ πνεύματα, γιατὶ αὐτοὶ ποὺ τοὺς βάλανε ξέρανε τὶ κάνανε. Δὲν ὑπῆρχαν στὰ ἀρχαῖα ἑλληνικά, γιατὶ ἁπλούστατα ὑπῆρχαν μέσα στὶς ἴδιες τὶς λέξεις. Αὐτοί, οἱ Κριαρᾶς καὶ οἱ ἄλλοι, τὰ κτήνη τὰ τετράποδα ποὺ ἔκαναν αὐτὲς τὶς μεταρρυθμίσεις —αὐτὸ παρακαλῶ νὰ γραφεῖ στὶς ἐφημερίδες— δὲν ξέρουν τὶ εἶναι γλώσσα. Δὲν ξέρουν αὐτὸ ποὺ γνώριζε ἡ κόρη μου στὰ τρία της χρόνια. Μάθαινε μία λέξη καὶ μετὰ ἔψαχνε γιὰ τὶς συγγενεῖς της. Αὐτὸ εἶναι μιὰ γλώσσα. Ἕνα μάγμα, ἕνα πλέγμα, ὅπου οἱ λέξεις παράγονται οἱ μὲν ἀπὸ τὶς δέ, ὅπου οἱ σημασίες γλιστρᾶνε ἀπὸ τὴ μία στὴν ἄλλη, εἶναι μιὰ ὀργανικὴ ἑνότητα ἀπὸ τὴν ὁποία δὲν μπορεῖς νὰ βγάλεις καὶ νὰ κολλήσεις πράγματα, δυνάμει μιᾶς ψευτοκυβέρνησης, καθισμένος σ’ ἕνα γραφεῖο στὸ ὑπουργεῖο Παιδείας. Ἡ κατάργηση τῶν τόνων καὶ τῶν πνευμάτων εἶναι ἡ κατάργηση τῆς ὀρθογραφίας, ποὺ εἶναι τελικὰ ἡ κατάργηση τῆς συνέχειας. Ἤδη, τὰ παιδιὰ δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ἐλύτη, γιατὶ αὐτοὶ εἶναι γεμάτοι ἀπὸ τὸν πλοῦτο τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν. Δηλαδή, πᾶμε νὰ καταστρέψουμε ὅ,τι κτίσαμε. Αὐτὴ εἶναι ἡ δραματικὴ μοίρα τοῦ σύγχρονου ἑλληνισμοῦ.
Κορνήλιος Καστοριάδης

Οἱ ποιητὲς καὶ οἱ λογοτέχνες δίνουν τὴν φυσιογνωμία τοῦ ἔθνους. Αὐτὴ λοιπὸν τὴ φυσιογνωμία ἐπιχειροῦν σήμερα νὰ τὴν παραμορφώσουν. Δὲν ἔχουμε φυσιογνωμία ἑλληνική.
Ὑπάρχει μιὰ νοοτροπία ποὺ θέλει νὰ τὰ ἁπλοποιήσει ὅλα. Κι ἀναρωτιέμαι γιατὶ; Γιατί οἱ ἄνθρωποι δὲν πρέπει νὰ μοχθοῦν; Γιατί ὁ καρπὸς τοῦ μόχθου περιφρονεῖται τόσο πολύ, ἐνῷ τόσο ἀνάγκη τὸν ἔχουμε τώρα εἰδικὰ ποὺ ἀνήκουμε στὴν Εὐρώπη καὶ χρειαζόμαστε ὅσο ποτὲ ἄλλοτε τὰ πνευματικὰ ὅπλα; Αὐτὴ ἡ νοοτροπία τῆς ἁπλοποιήσεως μᾶς ἔχει ὁδηγήσει στὸ σημεῖο νὰ κακοποιοῦμε καὶ νὰ ἐκχυδαϊζουμε τὰ πάντα. Εἶναι ἀπελπιστικό, ὀδυνηρό, γιὰ νὰ μὴν πῶ θανατηφόρο.
Ἀναρωτιέται λοιπὸν κανεὶς τί θὰ παραλάβει καὶ ἀπὸ ποιούς ἡ νέα γενιὰ μὲ τὴν ὁποία τόσο πολὺ ἀσχολεῖται ἡ παροῦσα κατάσταση. Τί σκοπὸ ἔχουν ἄραγε οἱ ὑπεύθυνοι ποὺ μεταχειρίζονται τόσο ἄσχημα τὴν γλώσσα; Τί τέλος πάντων θέλουν νὰ παραδώσουν καὶ ἀπὸ ποιούς τὸ παρέλαβαν;
Ὕβρις καὶ τίποτε ἄλλο χαρακτηρίζει τὴν παροῦσα κατάσταση. Ὕβρις καί, δυστυχῶς, τῆς ὕβρεως, πάντοτε ἕπεται ἡ Νέμεσις. Τώρα βέβαια μιλᾶμε περὶ πολιτιστικοῦ κόσμου, περὶ πολιτιστικῶν ἐκδηλώσεων. Τί θὰ πεῖ πολιτιστικὸ; Παίζουμε μὲ τὶς λέξεις. Λέμε λέξεις. Καὶ βεβαίως πίσω ἀπ’ αὐτὲς τὶς λέξεις δὲν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο παρὰ ἕνας μοναδικὸς σκοπός: Ἡ ἐρείπωση τῆς γλώσσας, ἡ κατάργηση τῶν ἐννοιῶν, ὥστε οἱ ἄνθρωποι οὔτε νὰ συνεννοοῦνται, οὔτε νὰ μποροῦν νὰ σκέφτονται. Γιατὶ μόνον ἔτσι θὰ μποροῦν ὁρισμένοι νὰ κάνουν τὴν δουλειά τους: Νὰ θάψουν τὸν τόπο. (...) Εἶμαι Ἕλληνας, γι’ αὐτὸ πονῶ καὶ ὑποφέρω γιὰ ὅ,τι βλέπω μπροστά μου. Γιὰ ὅ,τι αἰσθάνομαι νὰ ἔρχεται.
Δημήτρης Χὸρν

Ὁ θαυμασμός μου πρὸς τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμὸ εἶναι ἀπέραντος, μόνο ποὺ μᾶς μπερδεύει ἡ ἀλλαγὴ ποὺ κάνετε στὴν γλώσσα σας. Τὸ μονοτονικὸ ἀφοῦ ἀναστάτωσε τοὺς Ἕλληνες, μπερδεύει συγχρόνως καὶ τοὺς ξένους. Πηγὴ κακῶν Ἑλλήνων καὶ τῆς Ἑλλάδος θαυμαστῶν!
Ζακλὶν ντὲ Ρομιγὶ

Κάθε ἔξωθεν ἐπέμβαση δὲν εἶναι μόνο ἐγκληματικὴ εἰς βάρος τῆς γλώσσας, δηλαδὴ εἰς βάρος ἑνὸς πολύτιμου ἐθνικοῦ κυττάρου, ἀλλὰ εἶναι καὶ βλακώδης. Μία ἀπὸ τὶς πρόσφατες δυναμιτιστικὲς ἀπόπειρες ἐναντίον τῆς γλώσσας μας εἶναι καὶ τὸ περιβόητο μονοτονικό.
Ἀντώνης Σαμαράκης

Ἐγὼ εἶμαι ὑπὲρ τοῦ παλαιοῦ συστήματος, ἐναντίον τοῦ μονοτονικοῦ καὶ ὑπὲρ τῆς διδασκαλίας τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν. Εἶναι ἡ βάση γιὰ νὰ ξέρεις τὴν ἐτυμολογία τῶν λέξεων. Ἡ σημερινὴ κακοποίηση τῆς γλώσσας μὲ ἐνοχλεῖ καὶ αἰσθητικά. Θέλω νὰ δῶ γραμμένο τὸ «καφενεῖον» κι ἂς μὴν προφέρουμε τό «ν». Τώρα, ὅλες οἱ λέξεις ἔχουν μιὰ τρύπα.
Ὀδυσσέας Ἐλύτης

Ὅταν μεγάλοι λαοί, σὰν τοὺς Κινέζους, τοὺς Ἰάπωνες ἢ τοὺς Ἄραβες,
κρατᾶνε ὅλα τὰ ἱερογλυφικά τους ἐπὶ αἰῶνες,
γιατί πρέπει ἄραγε ὁ μέσος Ἕλληνας
νὰ βαριέται ποὺ ζεῖ καὶ νὰ μὴν κοπιάζει νὰ βάζει τὴν περισπωμένη;
Γιάννης Τσαρούχης

Ὑπενθυμίζω ὅτι ἡ ἀπόφαση τοῦ 1982, καταργήσεως τῶν τόνων, πέραν τῆς ὑποψίας ὅτι οἱ ἐμπνευστές της εἶχαν ὡς ἀπώτερο σκοπὸ νὰ καταστρέψουν τὴν ἑλληνικὴ γραφὴ καὶ νὰ τὴν ἀντικαταστήσουν μὲ τὸ λατινικὸ ἀλφάβητο, ἦταν ἀπόδειξη ἐπαρχιωτισμοῦ. Πράγματι τὸ πολυτονικὸ εἶχε καθιερωθῆ στοὺς ἀλεξανδρινοὺς χρόνους, ὅταν ἡ γλώσσα μας εἶχε γίνει πλέον παγκόσμια, γιὰ νὰ δύνανται οἱ ξένοι νὰ τὴν διδάσκονται καλύτερα.
Ἡ κατάργηση τῶν τόνων τὸ 1982 ἦταν καὶ ἀπόδειξη ὅτι οἱ Ἑλλαδίτες γραικύλοι ἐθεώρουν πλέον τὸ ἰδίωμά τους ὡς ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον περιωρισμένα μεταξὺ τῶν εὐρωπαϊκῶν γλωσσῶν, ὅπως περίπου τὰ ὁλλανδικά, τὸ ὁποῖον δὲν ἐχρειάζετο νὰ τὸ διδάσκεται ἡ ὑφήλιος καὶ ἐφ᾿ ὅσον τὰ ἀγγλικὰ δὲν εἶχαν τόνους, θὰ ἦτο παράλογο νὰ ἀπαιτοῦμε ἐμεῖς —ἢ ἀκόμα καὶ οἱ Γάλλοι γιὰ τὰ πολυτονικά τους γαλλικὰ— ἀπὸ τοὺς ὑπολογιστές, νὰ ὑποστηρίζουν τὸ πολυτονικό. Εὐτυχῶς ποὺ ὁ Μπὶλ Γκαίητς καὶ ἡ Μίκροσοφτ δὲν ἠκολούθησε τὴν ἀνθελληνικὴ συμβουλὴ τῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως καὶ ἐνεσωμάτωσε στὰ Windows XP πολυτονικὰ ἑλληνικά, ἀποδεικνύοντας ὅτι ὁ ἑλληνισμὸς ἀνήκει στὴν οἰκουμένη καὶ ὑποστηρίζεται ἀπὸ τοὺς πολίτες τῆς γῆς καὶ ὄχι ἀπὸ τοὺς ἐπαρχιῶτες γραικύλους ποὺ θὰ εἶχαν πετάξει πρὸ καιροῦ τὰ ἑλληνικὰ στὸ καλάθι τῶν ἀχρήστων, ἐπειδὴ τὸ ὅραμά τους εἶναι νὰ ὁλλανδοποιήσουν τὴν Ἑλλάδα καὶ νὰ τὴν μετατρέψουν σὲ ἐπαρχία τῆς Εὐρώπης.
Δημήτρης Κιτσίκης

Πολλοὺς θιασῶτες εἶχε τὸ μονοτονικὸ σύστημα γραφῆς, ποὺ ἐτέθη κιόλας σὲ ἐφαρμογὴ ἀπὸ κάμποσα ὄργανα τοῦ Τύπου, ἀφοῦ ἔφερνε οἰκονομικὸ κέρδος 40%. Αὐτὸ ἐνεθάρρυνε τοὺς λαϊκιστές, ποὺ ἀγωνίζονταν ἀπὸ καιρὸ γιὰ τὴν ὑποβάθμιση τῶν πνευματικῶν ἱκανοτήτων τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἔγιναν ἐπιθετικότεροι (εἶχαν τὸ χρῖσμα τοῦ «προοδευτικοῦ», ὅπως καὶ τὸ «δεδικασμένο» ἀπὸ τὸν Τύπο), ἐνῶ οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Γλωσσικῆς Ἐπιστήμης ἐδείλιαζαν. Ἔτσι οἱ φιλόλογοι ἀπέσπασαν τὴν κυβερνητικὴ ἀπόφασι καθιερώσεως τοῦ μονοτονικοῦ συστήματος γραφῆς.
.......................
Οἱ «μονοτονικοὶ» ἔχουν κάποια ἐπιχειρήματα: πρῶτον, λέγουν, ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ στὴν κλασσικὴ περίοδο δὲν εἶχε τόνους· δεύτερον, πρέπει νὰ ἀπαλλαγοῦν οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τὸν πρόσθετο πνευματικὸ μόχθο συγκρατήσεως πολλῶν κανόνων τονισμοῦ καὶ «πνευματώσεως» τοῦ λόγου.
Γιὰ τὸ πρῶτο σημεῖο θὰ εἴχαμε νὰ ποῦμε, ὅτι κάποτε οἱ πρόγονοί μας ἔγραφαν «βουστροφηδὸν» καὶ χωρὶς ἀποστάσεις ἀνάμεσα στὶς λέξεις, ἡ γραφὴ ὅμως δὲν ἔμεινε στὸ σύστημα ἐκεῖνο, ἐξελίχθηκε, ἐξελίσσεται διαρκῶς. Ἐξάλλου, ἡ ἀνάγκη τονισμοῦ τῶν λέξεων πρόεκυψε ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ἀκόμη τοῦ Ἡρακλείτου (500 π.Χ.), ἀπασχόλησε τοὺς εἰδικοὺς 1.200 περίπου χρόνια, ὥσπου ἐκεῖνοι νὰ καταλήξουν στὸ γνωστὸ πολυτονικὸ σύστημα, τὸ ὁποῖο συνέδεε συμβολικὰ τὴν προφορὰ τῆς ἐποχῆς μὲ τὴν ἀρχαία προσωδία.
Τὸ δεύτερο ἐπιχείρημα τῶν «μονοτονικῶν» διέπεται ἀπὸ τὸ ἰδανικὸ τῆς «ἐλαφρᾶς πνευματικῆς διαίτης», ἀπὸ τὴν ὁποία μᾶλλον δὲν μποροῦν νὰ προέλθουν εὔρωστοι πνευματικῶς ἄνθρωποι.
Ἰωάννης Γαβριηλίδης (Ἡ ἀνεπάρκεια τῆς ἑλληνικῆς Γλωσσικῆς Ἐπιστήμης)

Μὴν καταργεῖτε τὴν ὑπογεγραμμένη
ἰδίως κάτω ἀπὸ τὸ ὠμέγα

εἶναι κρίμα νὰ ἐκλείψει
ἡ πιὸ μικρὴ ἀσέλγεια
τοῦ ἀλφαβήτου μας
Ντίνος Χριστιανόπουλος

Τὸ πολυτονικὸ

Ἴδια ὅλα μοῦ φαίνονται τὰ κείμενα ποὺ βλέπω
ἀράδες ἀπαράλλαχτες, χωρὶς αἰσθητική:
Τὸ τραῖνο τώρα γράφεται μ᾿ «ἔψιλον», νέτο-σκέτο,
τὸ «ἄλφα-ἰῶτα» χάθηκε σὰν ἀτμομηχανή.

Μοῦ ἔλειψαν τὰ πνεύματα κι ἡ ὑπογεγγραμμένη,
μοῦ ἐλειψε ἀγάπη μου τὸ πολυτονικό·
κρύο μοῦ μοιάζει κι ἄχαρο χωρὶς περισπωμένη,
νὰ λέω καὶ νὰ γράφω τὴ φράση «σ᾿ ἀγαπῶ!».

Γι᾿ αὐτὸ σοῦ λέω μάτια μου γιὰ τὴν ὀρθογραφία
γιὰ τοῦ Τζαρτζάνου τὴ γραφὴ καὶ τὴ γραμματική.
Στὴν λέξη «ἁγνὸς» νὰ μὴν ξεχνᾶς νὰ βάζεις μιὰ δασεῖα,
κι ὁ «ἔρωτας» εἶν᾿ πιὸ γλυκὸς ἂν παίρνει μιὰ ψιλή.

Μοῦ ἔλειψαν τὰ πνεύματα κι ἡ ὑπογεγγραμμένη,
μοῦ ἐλειψε ἀγάπη μου τὸ πολυτονικό·
κρύο μοῦ μοιάζει κι ἄχαρο χωρὶς περισπωμένη,
νὰ λέω καὶ νὰ γράφω τὴ φράση «σ᾿ ἀγαπῶ!».
Νεκτάριος Μαμαλοῦγκος

Οὐδέποτε ἐκπίπτει

Δίχως λοιπὸν ἐκπτώσεις, μὰ καὶ οἱ πτώσεις ἔχουν ἐκπέσει δυστυχῶς.
Τόσο πτωχὸς χωρὶς ψιλή, δασεῖα, δίχως πνεῦμα γενικῶς!
Μονάχα μ᾿ ἕνα σῶμα κι αὐτὸ σὲ κῶμα στὴν οὐσία.
Τί νὰ σοῦ δώσω τάχα δίχως Δοτική;
Χωρὶς τὴν Εὐκτικὴ ὅσες εὐχὲς καὶ νά ᾿χα δὲ θὰ ᾿φθάναν ὡς ἐκεῖ.
Μείναμε τώρα μόνοι, χωρισμένοι μὲ τὰ πρέπει καὶ τὰ μή.
Τὸ σ᾿ ἀγαπῶ χωρὶς περισπωμένη!
Ἀλλὰ ἡ ἀγάπη ὅλα τὰ ὑπομένει καὶ μακροθυμεῖ.
Ἀγγελικὴ Σιδηρᾶ

Ἐπιστημονικὴ πραγματικότητα

Ὑπουργεῖα πολιτισμοῦ μὲ ἀπολίτιστους ἀνθρώπους,
Παιδαγωγικὰ ἰνστιτοῦτα μὲ ἀντιπαιδαγωγικὲς μεθόδους.
Προμελετημένα βραχυκυκλώματα στὴν σκέψη μας,
ὅπως ἡ ἀφαίρεση τοῦ πολυτονικοῦ ἀπὸ τὶς λέξεις μας.
Ἀπὸ τὸν δίσκο «Ἔσσεται ἦμαρ» τοῦ συγκροτήματος Terror X Crew (2001)

Γιατὶ τὸ χιοῦμορ κάνει καλό!

Χαίρετε, λοιπῶν, θεῖοι τόνοι, ὀξεῖες, βαρεῖες, περισπωμένες! Χαίρετε ψιλές, δασεῖες, στιγμές, μεσοστιγμές, ἐρωτηματικές, χαίρετε! Ὁ κόσμος τρέμει τὴ δύναμί σας, καὶ οὐδὲ ποιητής, οὐδὲ λογογράφος ἠμπορεῖ νὰ γράψῃ λέξι, χωρὶς πρῶτα νὰ σᾶς ὑποταχθῇ. Ἐσεῖς ἐμπνεύσετε, πρὶν γεννηθῆτε, τὸν Ὅμηρο, ὅταν ἐτραγουδοῦσε τὴν Ἰλιάδα, τὴν Ὀδύσσεια, τοὺς Ὕμνους, καὶ ὁ λαὸς τῆς Ἑλλάδας τὸν ἐπερικύκλωνε καὶ τὸν ἐκαταλάβαινε· ἐσεῖς τὸν ἐμπνεύσετε, ὅταν περιγράφῃ τὸν ἀποχαιρετισμὸ τοῦ Ἕκτορος εἰς τὴν Ἀνδρομάχη, καὶ τὸ τέκνο του τὸν φοβᾶται καὶ κρύβεται· ἐσεῖς τὸν ἐμπνεύσετε, ὅταν περιγράφῃ τὸν δυστυχισμένον βασιλέα τῆς Τρωάδας, ᾿που παγαίνει στὸν Ἀχιλλέα, καὶ πέφτει στὰ πόδια του, καὶ τοῦ φιλεῖ τὰ χέρια, ὁποῦ τοῦ εἶχαν ὀλίγο πρωτύτερα σκοτώσει τὸ ἀκριβώτερό του παιδί· ἐσεῖς ἐμπνεύσετε τὸν Δάντη, ὅταν ἐτραγουδοῦσε τὸν Οὐγολίνο μὲ μίαν δύναμι, ᾿ποὺ δὲν βρίσκω παρομοίαν εἰς ὅλη τὴν ποίησι τῶν παλαιῶν· ἐσεῖς τὸν Σέϊκσπηρ, ὅταν ἐπαράσταινε τὸν Λέαρ, τὸν Ἅμλετ, τὸν Ὀτέλλο, τὸν Μάκβεθ, καὶ ἀνατρίχιαζεν ὅλος ὁ κόσμος τῆς Ἀγγλίας· ἐσεῖς τὸν Ῥασίν, ἐσεῖς τὸν Γοέθ, ἐσεῖς τὸν Πίνδαρο, ὁποῦ ἦταν στενοχωρημένος ἀπὸ τοὺς σοφολογιώτατους τοῦ καιροῦ του νὰ τοὺς κράζη κοράκους. Κοράκοι, ὅλοι κοράκοι ἀληθινοί, καὶ χειρότεροι ἀπὸ τὸν κόρακα, ὁποῦ ἐβγῆκε ἀπὸ τὴν Κιβωτό, καὶ ἐθρεφότουν ἀπὸ τὰ λείψανα, ὁποῦ εἶχε ἀφήσει ὁ κατακλυσμὸς τοῦ Κόσμου.
Διονύσιος Σολωμὸς

Πολυτονιᾶται, στὰ 2050 μ.Χ.

Τὸ σύστημα τὸ πολυτονικὸ οἱ Ποσειδωνιᾶται
Ἐξέχασαν τόσους αἰώνας ἀνακατευμένοι
Μὲ προοδευτικούς, κουλτουριαρέους καὶ γλωσσολόγους
Τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἔμενε πολυτονικὸ
Ἦταν μιὰ μυστικὴ γιορτή, μὲ ὀξεῖες καὶ μὲ περισπωμένες.
Κι εἶχαν συνήθειο πρὸς τὸ τέλος τῆς γιορτῆς
Κανόνες τονισμοῦ νὰ ἀπαγγέλλουν,
Ποὺ μόλις πιὰ τοὺς καταλάμβαναν ὁλίγοι:
«Ἡ προπαραλήγουσα ποτὲ δὲν στεφανοῦται
Ὅταν τοὺς προεξανισταμένους ἐν τοῖς ἀγῶσι ῥαπίζουσι.
Ἄχ, ἅμα, ἀδέρφια, ἐνεθυμούμασταν τὸ δίγαμμα καὶ τὴ δασεία,
Δὲν θὰ παθαίναμε ὄλοι μας σὰν κόπανοι τὴν δυσλεξία».
Καὶ ἔτσι μελαγχολικὰ ἐτέλειωνε συνήθως ἡ ἑορτή των.
Γιατὶ θυμοῦνταν ποὺ ἦσαν πολυτονιστὲς κι αὐτοὶ μία φορὰ
Καὶ εἶχαν γιὰ καμάρι τὴ βιτσιὰ τοῦ δάσκαλου γιὰ τὸ ἕψιλον περισπωμένη.
Καὶ τώρα πῶς ἐξέπεσαν, πῶς ἔγιναν,
Νὰ γράφουν καὶ νὰ ὁμιλοῦν βλαχοαγγλικά,
Βγαλμένοι, φεῦ καὶ τρισαλί, ἀπὸ τὸν πο-λυ-το-νι-σμό.

ΠΟΛΥΤΟΝΙΚΟ 1


Εἰσαγωγή: Τὸ μονοτονικό, πρόβλημα ἕνα καὶ πολλαπλὸ

Ἡ διένεξη ἀνάμεσα στὸ πολυτονικὸ καὶ τὸ μονοτονικό ἀνήκει, ἀπ᾿ ὅ,τι φαίνεται, στὴν ἰδιαίτερη ἐκείνη κατηγορία τῶν διενέξεων ποὺ ἕλκουν ἰσχυρὰ καὶ ἀπρόσμενα πάθη. Ὑπάρχουν καὶ ἄλλα τέτοια: ἡ τέχνη, ἡ αἰσθητική, ἡ παιδαγωγική, τὸ πῶς πρέπει νὰ μεγαλώνεις τὰ παιδιά σου, ἡ πολιτική, βέβαια, ἡ μόδα... Μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀναρωτηθεῖ γιατί, καμιὰ φορὰ ἀκόμα καὶ νὰ γράψει τὴν ἱστορία μιᾶς τέτοιας διένεξης. Εἶναι προφανῶς ἀδύνατο νὰ διατυπώσει κανεὶς μιὰν ἀπάντηση εὐρέως ἀποδεκτή, μιὰ ποὺ ὁ διάλογος εἶναι συνήθως περὶ τοῦ «εἱκότος», περὶ τῆς δόξας τοῦ πράγματος καὶ ὄχι περὶ τοῦ πράγματος αὐτοῦ τοῦ ἰδίου: ἡ γνώμη διαφεντεύει σὲ πολλὰ τὴν ἐπιστήμη, ἡ ἀμφισημία ἐπιβάλλεται στὴν σημασία, ἡ πίστη ἐκτοπίζει τὴν ἀπόδειξη. Καμιὰ φορὰ καὶ ὁ φόβος, ὁ ἀρχέγονος φόβος τῆς ἄγνοιας, ἢ μονάχα τῆς κοινωνικῆς εἰκόνας (γενικά, ὅλοι μας φανερώνουμε πὼς γνωρίζουμε λιγότερο τὴ γλῶσσα μας γράφοντας πολυτονικὰ) ἀναδιαμορφώνει τὸ σύστημα ἀξιῶν ποὺ μύχια θεμελιώνει τὶς θέσεις ἑνὸς ὑπὲρ ἢ ἑνὸς κατά.

Θὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης σ᾿ αὐτὸν τὸν ἱστοχῶρο στοιχεῖα γιὰ νὰ πεῖ, νὰ ἐμπλουτίσει τὴν δική του ἐκδοχὴ τῆς ἱστορίας, ἢ ἔστω νὰ ἀρνηθεῖ αὐτὴν ποὺ προτείνεται, μιὰ ποὺ πρόκειται γιὰ ἱστοχῶρο μὲ πρόθεση μονοσήμαντη.

Ἡ πραγματικότητα ὅμως τῆς διένεξης πολυτονικοῦ/μονοτονικοῦ φαίνεται νὰ εἶναι ὄχι μόνον σύνθετη ἀλλὰ πολύπλοκη. Ἡ διαφορὰ τοῦ σύνθετου ἀπὸ τὸ πολύπλοκο συνίσταται στὸ ὅτι, ἀντιμετωπίζοντας τὸ δεύτερο, δὲν γνωρίζει κανεὶς οὔτε ἀκριβῶς τὶς διαστάσεις του, οὔτε τὴν ἀκριβῆ ποιότητά του, οὔτε κἄν, μὲ κάποια βεβαιότητα, τὸν τρόπο ποὺ λειτουργοῦν οἱ δυναμικὲς καὶ οἱ αἰτίες ποὺ δημιουργοῦν τὸν χῶρο τῶν μορφῶν του. Προσπαθώντας νὰ κατηγοριοποιήσουμε τὰ ἐπιχειρήματα τῶν μὲν καὶ τῶν δέ, ἔτσι ὥστε νὰ θέσουμε μιὰ μήτρα ἀξιολόγησης τοῦ κάθε ἐπιχειρήματος στὸν δικό του χῶρο, παραμένουμε στὸ ἐπίπεδο πάντα μιᾶς ἀρχικῆς ἀπορίας, μιὰ ποὺ συνεχίζουμε νὰ ἀγνοοῦμε (εἴμαστε οἱ πρῶτοι ποὺ τὸ παραδεχόμαστε) τὶς διαστάσεις τοῦ προβλήματος καὶ τὶς σχέσεις τους: Πῶς ἀξιολογεῖται, γιὰ παράδειγμα, τὸ ἐπιχείρημα περὶ προτεραιότητας τῆς προφορικῆς γλώσσας σὲ σχέση μὲ τὴν γραπτή, ἐπιχείρημα συχνὰ ἐπαναλαμβανόμενο στὴν διένεξη αὐτή, ποὺ φέρει μάλιστα τὴν ἐγκυρότητα, ὁπως γνωρίζουν ὅλοι, τοῦ πατέρα τῆς στουκτουραλιστικῆς γλωσσολογίας, τοῦ κύριου Φερδινάνδου ντὲ Σωσσύρ, ἀπέναντι σ᾿ ἕνα ἐπιχείρημα περὶ τῆς ποσότητας καὶ τῆς ποιότητας τῆς πληροφορίας ποὺ περιέχει μιὰ γραφὴ πολυτονικὴ συγκρινόμενη μὲ τὴν ἀντίστοιχη μονοτονική; Ποιό εἶναι πιὸ σημαντικό: ἕνα μαθησιακὸ ἐπιχείρημα ἢ ἕνα πολιτιστικό; Τί εἶναι βαρύτερο: τὸ πρόβλημα τῆς πολιτιστικῆς ταυτότητας (τοῦ ὁποίου βασικὸ ὄχημα καὶ ὅριο εἶναι ἡ γλώσσα) ἢ τὸ οἰκονομικὸ ὄφελος ποὺ ἐνδεχομένως, καθὼς πιστεύει ὁ πολὺς ὁ κόσμος πάντα, φέρει τὸ μονοτονικό;

Ἐργαζόμαστε αὐτὴν τὴν ἐποχὴ πάνω σ᾿ ἕνα κείμενο πού, πρίν κιόλας ἀρχίσει νὰ θέτει καὶ νὰ ἀντιπαραθέτει κατηγορίες ἐπιχειρημάτων καὶ τρόπους ἀξιολόγησής τους, προτείνει μιὰν «ἐπιστημολογία τοῦ προβλήματος». Θέλουμε νὰ ποῦμε ἀκριβῶς, ἕναν τρόπο προσέγγισης, μιὰ μέθοδο σκέψης, μὲ τὰ ὁποῖα νὰ μπορεῖ κανεὶς νὰ προσεγγίσει τὸ πρόβλημα τοῦ πολυτονικοῦ/μονοτονικοῦ στὸ ἀκριβὲς ἐπίπεδο τῆς πολυπλοκότητάς του. Γιατὶ, πράγματι, πρόκειται γιὰ πρόβλημα τόσο γλωσσολογικὸ ὅσο καὶ πολιτιστικό, τόσο πολιτικὸ ὅσο καὶ ἐθνικῆς ταυτότητας, τόσο μνήμης ὅσο καὶ ὁράματος, τόσο οἰκονομικὸ ὅσο καὶ τεχνολογικό, τόσο γνωσιολογικὸ ὅσο καὶ ψυχολογικό, τόσο αἰσθητικὸ ὅσο καὶ πληροφορικό...

Εὐελπιστοῦμε ὅτι σύντομα θὰ τὸ δημοσιεύσουμε, τουλάχιστον σὲ πρώτη μορφή, σὲ τοῦτον ἀκριβῶς τὸν ἱστοχῶρο. Τὰ ἐπιχειρήματα ποὺ ἀκολουθοῦν θὰ πρέπει νὰ ἐννοηθοῦν, λοιπόν, ὡς τύποι ἁπλοὶ καὶ πρόσκαιροι, μιᾶς τέτοιας προβληματικῆς. Ἀφοροῦν δείγματα καὶ μόνον μιᾶς γενικότερης προσέγγισης. Θὰ βρεῖ, ἔτσι, κανείς, στὶς γραμμὲς ποὺ ἀκολουθοῦν, κάποια ψήγματα ἀπὸ τὸ πρόβλημα ποὺ θέτει τὸ μονοτονικὸ στὸ ἐπίπεδο τῆς πληροφορίας, στὸ ἐπίπεδο τῆς ἱστορικῆς συνέχειας καὶ τοῦ σεβασμοῦ ποὺ ἴσως θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπιδείχνουμε πρὸς μίαν ταυτότητα ποὺ θέλουμε ἀκόμη δική μας (ἰδιαίτερα ὅταν, κοπτόμενοι, δῆθεν, γιὰ τὴν παράδοσή μας, μονότονα καὶ μονοτονικά, ὀρυόμαστε γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν Ἐλγινείων στὴν μονοτονικὴ πλέον «πατρίδα» τους), γιὰ τὴν ποιότητα ζωῆς ποὺ τὴν λέμε ἀκόμα ἑλληνική, καὶ κάποια ταπεινὰ στοιχεῖα ἀπὸ γραμματικὰ ἐπιχειρήματα. Εἶναι λίγα ἀκόμη, ἐλάχιστα, ἐνδεικτικὰ μᾶλλον παρὰ ἀποδεικτικά, σ᾿ αὐτὸ τὸ ξεκίνημα τῆς Κίνησης καὶ τοῦ στόχου αὐτοῦ ἐδῶ τοῦ ἱστοχώρου... Δὲν ἔχουν ἄλλο σκοπὸ παρὰ τὴν εἰσαγωγή. Καὶ τὴν καθαρὴ προβολὴ τοῦ σκοποῦ ποὺ ὑπηρετεῖ ἡ κίνηση.

Ἡ πληροφορία ποὺ περιέχεται στοὺς τόνους καὶ στὰ πνεύματα δὲν εἶναι περιττὴ

Ἡ γραφὴ εἶναι πολλὰ πράγματα, ἀλλὰ βασικότερα εἶναι ἕνα σύστημα ἐπικοινωνίας μὲ πομπὸ τὸν γράφοντα καὶ δέκτη τὸν ἀναγνώστη. Ἡ πληροφορία ποὺ μεταφέρεται ἔτσι δὲν περιορίζεται στὴν γραφικὴ ἀναπαράσταση τοῦ ἤχου ὅπως, π.χ., κάνει τὸ φωνητικὸ ἀλφάβητο, ἀλλὰ συμπεριέχει στοιχεῖα ἐτυμολογικά, μορφολογικά, συντακτικά, κ.λπ. Ἂν γράψουμε «rotótoápiro» τότε ἔχουμε ἀκριβῶς τὴν φωνητικὴ ἀναπαράσταση τῆς φράσης «ρωτῶ τὸ ἄπειρο» ἀλλὰ χρειαζόμαστε πολὺ περισσότερο χρόνο γιὰ νὰ τὴν ἀποκωδικοποιήσουμε. Ἡ γραφικὴ μορφὴ «ρωτῶ τὸ ἄπειρο» περιέχει πιὸ πολλὴ πληροφορία ἀπ᾿ ὅ,τι ἡ «rotótoápiro», καὶ αὐτὴ ἡ πληροφορία ἀποτελεῖται ἀπὸ τὰ κενὰ ἀνάμεσα στὶς λέξεις (ποὺ ὅταν μιλᾶμε ἀκούγονται ἑνωμένες), τὴν ἐπιλογὴ τῶν γραμμάτων (ω ἀντὶ ο, ει ἀντὶ ι, κ.λπ. ποὺ προφέρονται τὸ ἴδιο), τοὺς τόνους καὶ τὰ πνεύματα. Μόνο σὲ κάποιες ἐλάχιστες περιπτώσεις οἱ πληροφορίες ποὺ ἀναφέραμε (καὶ ποὺ δὲν περιέχει ὁ προφορικὸς λόγος) εἶναι ἀπολύτως ἀπαραίτητες γιὰ τὴν κατανόηση. Στὶς πιὸ πολλὲς περιπτώσεις ἡ πληροφορία ποὺ περιέχει ὁ προφορικὸς λόγος ἀρκεῖ γιὰ τὴν κατανόηση. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲ μειώνει τὴ μεγάλη σημασία τῶν πληροφοριῶν αὐτῶν ὡς «βελτιστοποιητῶν ἀποκωδικοποίησης»: Χωρὶς αὐτὲς θὰ διαβάζαμε πιὸ ἀργὰ καὶ πιὸ ἐπίπονα. Ἡ μορφὴ «ρωτώ το άπειρο» εἶναι ἐνδιάμεση ἀνάμεσα στὶς δύο ποὺ ἀναφέραμε. Τὸ μονοτονικὸ εἶναι λοιπὸν μία μείωση τῆς πληροφορίας ποὺ ὁ πομπὸς ἐσωκλείει στὸ μήνυμα. Αὐτὸ φυσικὰ βολεύει τὸν πομπό. Ἀλλὰ διευκολύνοντας τὸν πομπὸ δυσκολεύουμε τὸν δέκτη. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἕνα τραγικὸ σφάλμα ἀφοῦ ἕνα ἔντυπο ἔχει συχνὰ ὣς καὶ ἑκατομμύρια δέκτες, πολλὲς φορὲς γιὰ χρόνια καὶ γιὰ αἰῶνες ἀργότερα.

Τίθεται τὸ ἐρώτημα τῆς ἀποκωδικοποίησης: εἶναι δυνατὸν ὁ δέκτης νὰ σκέπτεται συνεχῶς τοὺς κανόνες τῆς γραμματικῆς ὥστε νὰ ἑρμηνεύει ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ τὴν περισπωμένη τοῦ ρωτῶ σὰν πρῶτο πρόσωπο ρήματος (ἀντίθετα μὲ λέξεις ὅπως Ἐρατώ, Πεζώ, εὐρώ); Ὄχι βέβαια. Τὸ μυαλὸ συγκρατεῖ ὀπτικὰ μοτίβα, καὶ τὰ χρησιμοποιεῖ τελείως αὐτόματα ὅταν ἀποκωδικοποιεῖ, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ ἀναγνωρίζουμε ἕνα ἄτομο ποὺ ξέρουμε καλὰ μὲ τὴν πρώτη ματιά (ἢ ποὺ ἀναγνωρίζουμε ἕνα ἔργο τοῦ Μπάχ). Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο μποροῦμε καὶ ἐπιταχύνουμε τὴν ἀνάγνωση κειμένου. Αὐτὰ τὰ ὀπτικὰ μοτίβα λείπουν ἀπὸ τὸ μονοτονικὸ σύστημα ποὺ ἐξομοιώνει τὰ πάντα: σε ρωτώ, Ερατώ, πόσα ευρώ χρωστώ; ἀντὶ σὲ ρωτῶ, Ἐρατώ, πόσα εὐρὼ χρωστῶ;

Ἕνα θεμελιῶδες ἐρώτημα τῆς θεωρίας τῆς πληροφορίας εἶναι ἡ εὕρεση τοῦ ἰδανικοῦ ποσοῦ πληροφορίας ποὺ πρέπει νὰ παρέχει ὁ πομπὸς γιὰ νὰ βελτιστοποιηθεῖ ἡ ἀποκωδικοποίηση ἀπὸ τὸν δέκτη. Στὴν περίπτωση τῆς γραφῆς, ὅμως, αὐτὴ ἡ ἰσορροπία ἔρχεται ἀπὸ μόνη της μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου. Ἀκριβῶς, ἡ διαρκὴς καὶ κοινὴ χρήση διὰ μέσου τῶν αἰώνων σταθεροποιεῖ ἕνα σύστημα ἐπικοινωνίας, καὶ τὸ κάνει συστατικὸ τῆς ψυχῆς μιᾶς κοινωνίας. Αὐτὸ καὶ ἔγινε μὲ τοὺς τόνους καὶ τὰ πνεύματα ὅπως τὰ γνωρίζουμε, στὰ ὁποῖα κατέληξε ἡ ἑλληνικὴ γραφὴ μετὰ ἀπὸ συνεχὴ χρήση 17 αἰώνων. Τὴ φυσικὴ αὐτὴ ἰσορροπία ἦρθε νὰ διαταράξει τὸ μονοτονικό, «χάριν τῆς προόδου», βασιζόμενο στὴν τελείως λανθασμένη ἄποψη ὅτι ἡ γραφὴ εἶναι ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο ἀναπαράσταση τοῦ προφορικοῦ λόγου καὶ ἄρα ὁτιδήποτε μὴ «φωνητικὸ» εἶναι αὐτόματα ἄχρηστο. Τὸ συνηθισμένο ἐπιχείρημα τῶν μονοτονιστῶν ποὺ λέει ὅτι «στὰ γαλλικὰ οἱ τόνοι χρησιμεύουν διότι τὰ τονισμένα φωνήεντα προφέρονται διαφορετικά, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν συμβαίνει στὰ ἑλληνικὰ» βασίζεται σὲ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν λανθασμένη ἀντίληψη. Σίγουρα οἱ τόνοι στὰ γαλλικὰ εἶναι ἄλλου τύπου ἀπὸ τοὺς ἑλληνικούς (τουλάχιστον ὅσον ἀφορᾶ στὰ γράμματα é, è ἐνῷ τὰ à καὶ ù προφέρονται ἀκριβῶς ὅπως τὰ ἀντίστοιχα ἄτονα), ἀλλὰ γεγονὸς εἶναι ἐπίσης ὅτι οἱ τόνοι (τὰ «διακριτικὰ σημεῖα») καὶ τῆς ἑλληνικῆς καὶ τῆς γαλλικῆς χρησιμεύουν ἐπίσης στὸν γραπτὸ λόγο γιὰ νὰ ἐπιταχύνουν τὴν εὐκολότερη ἀναγνώριση τῶν λέξεων, τῆς μορφολογίας καὶ τῆς σύνταξής τους. Ἄλλωστε, ἕνα τέτοιο ἐπιχείρημα ἔχει καὶ τὰ ὅριά του: τὰ γαλλικὰ ἔχουν γράμματα ποὺ δὲν προφέρονται, τὰ ἀγγλικά, ποὺ θεωροῦνται «εὔκολη» γλῶσσα, δὲν σημειώνουν τοὺς τόνους καὶ ἔχουν προφορὰ συχνὰ ἀπρόβλεπτη, τὰ ἰαπωνικὰ χρησιμοποιοῦν κινεζικὰ ἰδεογράμματα τόσο μὲ τὴν προϋπάρχουσα τῆς γραφῆς ἰαπωνικὴ προφορὰ ὅσο καὶ μὲ τὴν κινεζικὴ προφορὰ ποὺ εἰσήχθη ταυτόχρονα μὲ τὴν γραφὴ καὶ ποὺ εἶναι ὅλως διόλου διαφορετική, τὰ ρώσσικα ἀλλάζουν τὸ ο σὲ α ὅταν δὲν τονίζεται ἀλλὰ δὲν σημειώνουν τὸν τονισμό, κ.λπ.

Τὸ θέμα τῆς «χρησιμότητας» τῶν τόνων εἶναι ὕποπτο, ἂν ὄχι καὶ ἐπικίνδυνο.

  1. Πρῶτο, γιατὶ δὲν εἶναι σίγουρο πὼς ἡ χρησιμότητα εἶναι, ἐπιστημολογικὰ τουλάχιστον, ἕνα χρήσιμο ἐπιχείρημα (μπορεῖ κανεὶς εὔλογα νὰ ρωτήσει γιατί, ἄραγε, νὰ χρειάζεται ἡ χρησιμότητα!).
  2. Δεύτερο, δὲν εἶναι σίγουρο πὼς χρησιμότητα σημαίνει καὶ οἰκονομία τῶν ἐπικοινωνιακῶν στοιχείων· μπορεῖ κανεὶς νὰ παραθέσει ἀμέτρητα παραδείγματα ὅπου ὑπάρχει πολλαπλασιασμὸς τῶν στοιχείων τοῦ κώδικα ἐπικοινωνίας, χρησιμεύοντας, ἀκριβῶς στὸ νὰ καταστεῖ εὐκολώτερη, ἀποτελεσματικότερη καὶ βεβαιότερη ἡ ἐπικοινωνία (τὰ ἄρθρα δὲν χρειάζονται πάντα (ὑπάρχουν γλῶσσες ποὺ ἔχουν μόνον ἕνα, ὅπως ἡ ἀγγλική), ἡ συμφωνία στὸν ἀριθμὸ ἢ στὶς καταλήξεις εἶναι συχνὰ περιττές (στὴν ἁπλὴ φράση, γιὰ παράδειγμα : «τὰ παιδιὰ παίζουν», ἔχουμε ἐπανάληψη τοῦ σημείου τοῦ πληθυντικοῦ τρεῖς φορές: στὸ ἄρθρο, στὸ οὐσιαστικὸ καὶ στὸ ρῆμα!)· θὰ μποροῦσε κανείς, μὲ γνώμονα πάντα τὴν χρησιμότητα/οἰκονομία νὰ προτείνει νὰ γράφουμε (καὶ νὰ λέμε) «τὰ παιδὶ παίζει» ἢ «τὸ παιδιὰ παίζει» ἢ «τὸ παιδὶ παίζουν»· ἡ ἀττικὴ σύνταξη κάποτε ἀνεχόταν «τὰ παιδία παίζει») κ.λπ. Στὸ γνωστικὸ ἐπίπεδο γνωρίζουμε μάλιστα πὼς ὁ ἐγκέφαλός μας εἶναι κατ᾿ ἐξοχὴν ὄργανο ποὺ στηρίζει τὴν σταθερότητα τῶν λειτουργιῶν του ἀκριβῶς στὸν πλεονασμό, τὸν πολλαπλασιασμὸ τῶν ἐναλλακτικῶν σεναρίων κατανόησης καὶ ἀπόκρισης, στὴν ἐπαλληλία τῶν ἐκδοχῶν (redondance). Καὶ εὐτυχῶς. Οἱ τόνοι, ἀκόμη καὶ στὴν ὑποτιθέμενη «φωνολογικὴ ἀχρηστία» τους φέρουν στοιχεῖα ἐνδυνάμωσης τῆς δομικῆς σταθερότητας τῆς γλώσσας.
  3. Τρίτο, ἂν πράγματι ἡ χρησιμότητα εἶναι τόσο βασικὸ ἐπιχείρημα γιὰ τὴν κατάργηση τῶν τόνων καὶ ἴσως καὶ τῶν πνευμάτων, ἀναρωτιέται δίκαια κάποιος μέχρι ποιόν βαθμὸ μποροῦμε νὰ τὴν νομιμοποιήσουμε (καὶ ὄχι μόνον στὴ γλώσσα, ἄλλωστε). Πολλοὶ ἔχουν μιλήσει γιὰ τὴν πολλαπλότητα τῶν ι/η/υ/οι/ει, τῶν ω/ο, τῶν ε/αι. Ἀλλὰ γιατί νὰ σταματήσουμε ἐκεῖ; Τὰ διπλᾶ γράμματα δὲν χρειάζονται ἐπίσης (ὑπάρχουν γλῶσσες ποὺ τὰ καταργήσαν μάλιστα, γιὰ ἕνα τέτοιο λόγο, ὅπως τὰ ρουμανικά), οὔτε ἐν πολλοῖς τὰ κεφαλαῖα, ἡ ἄνω τελεία δὲν φαίνεται νὰ εἶναι πιὰ τῆς μόδας...
  4. Τέταρτο, συνήθως τὸ ἐπιχείρημα τῆς χρησιμότητας δὲν ἔχει μόνον ἁπλοποιητικὸ χαρακτήρα. Πράγματι, ἡ χρησιμότητα καὶ ἡ προτεραιότητα τοῦ προφορικοῦ λόγου θὰ ἔπρεπε ὄχι μόνο νὰ μᾶς ὁδηγήσουν σὲ ἁπλουστεύσεις, ἀλλὰ καὶ σὲ ἐπεκτάσεις. Γιὰ παράδειγμα, θὰ πρέπει νὰ εἰσάγουμε ἕνα σίγμα παχύ (ἔτσι ὅπως τὸ συναντᾶμε σὲ πελοποννησιακὴ διάλεκτο), ἀλλὰ καὶ ὅλες τὶς ἐκδοχὲς τῶν φωνημάτων ποὺ συναντᾶμε σὲ διάφορες διαλέκτους τοῦ τόπου μας (καὶ ποὺ δὲν εἶναι λιγότερο ἑλληνικές). Καί, ἐπιπλέον, νὰ προσθέσουμε στὸν γραπτὸ λόγο πλεῖστα ὅσα στοιχεῖα ποὺ νὰ ὑποδηλώνουν τὸν πλοῦτο τῆς προφορικῆς γλώσσας (μελωδία, ἔνταση, ρυθμὸ ἐκφώνησης, μοτίβα ἔμφασης καὶ ἐρώτησης, τονικότητες ποὺ βρίσκουμε σὲ πολλὰ σχήματα λόγου...). Αὐτά, σίγουρα θὰ χρειάζονται!
  5. Πέμπτο, καὶ ἂς τελειώνουμε μ᾿ αὐτό, ἕνα τέτοιο ἐπιχείρημα —τῆς χρησιμότητας— ὁδηγεῖ γρήγορα στὸ ἀνησυχητικὸ ἐρώτημα τῶν ἄκρων. Ἂν τὸ «ρωτώ το άπειρο» εἶναι ἐνδιάμεσο ἀνάμεσα στὶς δύο ἄλλες γραφές, γιατὶ νὰ πιστεύουμε ὅτι ἡ διαδικασία ἁπλοποίησης θὰ σταματήσει στὸ μονοτονικό; Γιατί νὰ σημειώνουμε, τελικά, τοὺς τόνους (πολλὲς γλῶσσες δὲν τοὺς σημειώνουν, ὅπως ἤδη τὸ ἀναφέραμε, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη πολλὰ στοιχεῖα τοῦ προφορικοῦ λόγου δὲν τὰ σημειώνουμε ἔτσι κι ἀλλιῶς γράφοντας); Ἄλλωστε, μία λατινικῆς βάσης γραφὴ γιὰ ὅλη τὴν Εὐρώπη θὰ εἶναι μιὰ οἰκονομικότατη λύση ποὺ θὰ συμβιβάζει τὰ ἀγγλικὰ μὲ τὰ οὑγγρικὰ καὶ τὰ φινλανδικά, τὰ βουλγάρικα μὲ τὰ ἑλληνικὰ καὶ γιατί ὄχι, αὔριο, καὶ τὰ γαλλικὰ μὲ τὰ τουρκικά.

Δυστυχῶς, πολὺ λίγοι ἀπὸ τοὺς στέντορες τῆς προτεραιότητας τῆς προφορικῆς γλώσσας σκέφτηκαν ἐπικοινωνιακὰ καὶ σημειολογικὰ καὶ ὄχι μόνον γλωσσολογικά. Πολὺ λίγοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ πρὶν φτάσουν στὸ εὐκολο ζήτημα τῆς χρησιμότητας (ποὺ στὴν οὐσία εἶναι ὁλοκληρωτικὸ ἐργαλεῖο μὲ μορφὴ ἐπιχειρήματος, μιὰ ποὺ θὰ πρέπει κανεὶς νὰ ἀποδείξει τὴν χρησιμότητα μὲ ὅρους ἐμπράγματους, ἄμεσους, ποσοτικούς, καὶ ἀναποκρινόμενους στὴν κοινὴ δόξα τῆς χρησιμότητας) σκέφτηκαν πὼς ὁ γραπτὸς λόγος, ἀκριβῶς γιατὶ ἔχει παράδοση καὶ χρήση καὶ διάδοση, ἀποτελεῖ αὐτόνομο σημειολογικὸ σύστημα ποὺ δὲν ἔχει πιὰ παρὰ λίγα νὰ κάνει μὲ τὸν προφορικὸ λόγο. Σίγουρα ὑστερεῖ σὲ πολλὰ ὡς πρὸς τὸν τελευταῖο· ἀλλὰ καὶ ὁ προφορικὸς ὑστερεῖ ὡς πρὸς τὸν γραπτό. Ἂν ἦταν ἰσοδύναμοι, ἂν ὁ ἕνας δὲν ἔγινε παρὰ γιὰ νὰ ἀναπαραστήσει ἐπακριβῶς τὸν ἄλλο, σίγουρα, μὲ τὸν καιρό, δὲν θὰ ὑπῆρχε παρὰ μονάχα ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δύο (ὅπως μιὰ γλῶσσα ὑποκαθιστᾶ μιὰν ἄλλη). Ὀρθῶς ὁ Umberto Eco τονίζει πὼς σήμερα, μὲ τὴν χρήση τοῦ διαδικτύου, ὁ ἄνθρωπος ξαναγίνεται γουτεμβέργειος. Οἱ δύο λόγοι, γραπτὸς καὶ προφορικός, ἀναποκρίνονται σὲ διαφορετικὲς ἐπικοινωνιακὲς ἀνάγκες πού, ἀναπτυσσόμενες, κάνουν τοὺς χρῆστες τους νὰ ἀναπτύσσουν αὐτόνομες σημειολογικὲς ἁρμοδιότητες. Μὲ ἄλλα λόγια : σίγουρα ὑπάρχει σχέση ἀνάμεσα στὸν προφορικὸ καὶ τὸν γραπτὸ λόγο· ὅμως τὰ συστήματα εἶναι αὐτόνομα καὶ μπορεῖ κανεὶς νὰ γνωρίζει τὸ ἕνα χωρὶς νὰ ἀναφέρεται στὸ ἄλλο. Μπορῶ νὰ μιλάω καλὰ ἀλλὰ νὰ γράφω ἄσχημα ἢ τὸ ἀντίστροφο, μπορῶ νὰ ξέρω νὰ γράφω ἢ νὰ διαβάζω μιὰ γλῶσσα ἀλλὰ ὄχι καὶ νὰ τὴν μιλάω κ.λπ. (ποιός ἀπὸ μᾶς μιλᾶ, ἄλλωστε, ἀρχαῖα ἑλληνικά;).

Συνοψίζοντας, θὰ λέγαμε πὼς τὸ ἐπιχείρημα τῆς προτεραιότητας τῆς προφορικῆς γλώσσας, ἰδιαίτερα ὅταν τέμνει αὐτὸ τῆς χρησιμότητας, βάζει σὲ παρένθεση τὴν σημειολογικὴ καὶ ἐπικοινωνιακὴ συνθετότητα τοῦ προβλήματος τοῦ γραπτοῦ ἰδιώματος, στὸ ὁποῖο ὅμως στηρίζεται τὸ κάθε ἐπιχείρημα ὑπὲρ ἢ κατὰ τοῦ πολυτονικοῦ.

Ἡ ἱστορικὴ συνέχεια

Οἱ τόνοι καὶ τὰ πνεύματα ἐπινοήθηκαν τὴν ἐποχὴ ποὺ ἄλλαζε ἡ προφορὰ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ οἱ γλωσσολόγοι τῆς ἐποχῆς ἤθελαν νὰ συγκρατήσουν μιὰ γραπτὴ ἀπόδοση αὐτῆς τῆς προφορᾶς. Σὲ παλαιότερη ἐποχὴ τοῦ Ἑλλληνισμοῦ, τὸ τελικὸ Ω τοῦ ρήματος ΕΡΩΤΩ προφερόταν διαφορετικὰ ἀπὸ αὐτὸ τοῦ ὀνόματος ΕΡΑΤΩ. Αὐτὴ τὴ διαφορὰ εἰσήγαγαν στὴ γραφὴ οἱ ἐπινοητὲς τῶν τόνων γράφοντας ῶ στὴ πρώτη περίπτωση καὶ ὼ ἢ ώ στὴ δεύτερη. Ὅσο γιὰ τὴ δασεία, αὐτὴ ἦταν οὐσιαστικὰ ἕνα γράμμα ποὺ προφερόταν παλαιότερα πάνω-κάτω ὅπως τὸ γερμανικὸ h (καὶ γραφόταν Η). Ὅταν ἔπαψε νὰ προφέρεται, ἄρχισε νὰ χρησιμοποιεῖται ἡ δασεία σὰν πιὸ διακριτικὸς τρόπος γιὰ νὰ σημειωθεῖ ἡ θέση τοῦ Η. Ἡ δὲ ψιλὴ ἦταν τὸ συμμετρικὸ τῆς δασείας: ἡ ἔλλειψη τοῦ παλαιότερου Η. Ἡ ἐπινόηση τῆς ψιλῆς ἦταν σοφὴ ἰδέα: ἂν ὑπῆρχε μόνο δασεία θὰ δινόταν ὑπερβολικὴ σημασία στὸ γράμμα ποὺ ἀντικαθιστοῦσε· μέσα ἀπὸ τὴ συμμετρία ψιλὴ/δασεία τὸ μάτι βλέπει πάντα ἕνα πνεῦμα ποὺ τοῦ ἐπιτρέπει νὰ ἀναγνωρίσει ἀμέσως τὸ ἀρχικὸ φωνῆεν ἢ τὴν ἀρχικὴ δίφθογγο μιᾶς λέξης καί, ταυτόχρονα, μὲ πιὸ διακριτικὸ τρόπο, μαθαίνει ἂν ἡ λέξη ξεκινοῦσε παλαιότερα ἀπὸ Η, δηλαδὴ «δασυνόταν».

Χρησιμοποιώντας τόνους καὶ πνεύματα ἐπὶ τόσους αἰῶνες, ὁ ἑλληνικὸς λαὸς μετέφερε μέσα στὸν χρόνο τὸ γλωσσικὸ ἦθος μιᾶς παράδοσης. Εἶναι λοιπὸν τὰ σημεῖα αὐτὰ μιὰ γέφυρα ποὺ μᾶς συνδέει μὲ ἕνα ἀπώτερο παρελθόν. Ἕνα παρελθὸν ποὺ τυχαίνει νὰ εἶναι ἀρκετὰ ἔνδοξο, τουλάχιστον αὐτὸ πιστεύει ὅλος ὁ δυτικὸς κόσμος. Μπορεῖ ὁ Νεοέλληνας νὰ μὴν ἐνδιαφέρεται ἄμεσα γιὰ αὐτὸ τὸ παρελθόν, ἀφοῦ οἱ ἀντιξοότητες τῆς σημερινῆς ζωῆς εἶναι σίγουρα πολὺ καθοριστικὲς γιὰ τὴν ζωή του. Ἀλλὰ δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα, ἀπὸ ἄγνοια, ραθυμία ἢ πολιτικὴ παραπλάνηση, νὰ στερήσουμε τὶς μελλοντικὲς γενεὲς ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν γέφυρα ποὺ τὶς συνδέει μὲ τὸ παρελθόν.

Ὁ Κεμὰλ Ἀτατοὺρκ κατάργησε τὸ ἀραβικὸ ἀλφάβητο τῆς ὀθωμανικῆς γλώσσας ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἤθελε νὰ διακόψει τὴν ἱστορικὴ καὶ πολιτιστικὴ σχέση τῆς σύγχρονης Τουρκίας μὲ τὸ Ἰσλὰμ καὶ τὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία. Ὑπάρχει ἀνάγκη ἡ σύγχρονη Ἑλλάδα νὰ «ξεκόψει» ἀπὸ τὴν ἀρχαία καὶ ἀπὸ τὴν φιλολογικὴ παράδοσή της; Ἂν ναί, τότε πράγματι μπορεῖ κανεὶς νὰ δεῖ τὸ μονοτονικὸ σὰν τὸ πρῶτο βῆμα τῆς ἀνθελληνοποίησης καὶ τὴν στροφὴ πρὸς ἕνα γνωστὸ ἤδη τῦπο διεθνισμοῦ καὶ παγκοσμιοποιημένης κουλτούρας. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, σὲ κράτη ὅπως ἡ Γαλλία, οἱ πολιτικοὶ δὲν ἔχουν δικαιοδοσία πάνω στὴν γλῶσσα, γιὰ τὴν ὁποία, κύρια, γνωμοδοτεῖ ἡ Ἀκαδημία, καὶ ποὺ μὲ τὴν στάση της γίνεται καὶ ὁ φύλακας τῆς γλωσσικῆς (καὶ ὄχι μόνον) παράδοσης.

Οἱ γλωσσολόγοι τοῦ 200 π.Χ. δὲν ἦταν πιὸ ρομαντικοί, ἰδεαλιστές, ἢ πατριῶτες ἀπὸ τοὺς σύγχρονους. Ἂν κράτησαν ἕνα ἀποτύπωμα τῆς παλαιᾶς προφορᾶς μέσω τοῦ τεχνάσματος τῶν τόνων καὶ πνευμάτων ἦταν ἐπειδὴ αὐτὴ ἡ πληροφορία ἦταν ἄκρως χρήσιμη γιὰ τὴν κατανόηση τοῦ γραπτοῦ λόγου. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ δὲν ἔπαψε νὰ ἰσχύει τοὺς τελευταίους 20 αἰῶνες καὶ ἰσχύει ἀκόμα σήμερα.

Ὁ σεβασμὸς πρὸς τὶς μεγάλες μορφὲς

Ἡ Ἑλληνικὴ γλώσσα σφυρηλατήθηκε ἀπὸ μεγάλες μορφές: λογοτέχνες, ποιητές, Δασκάλους τοῦ Γένους. Κανεὶς δὲν ἀμφισβητεῖ τὴν ἀξία λογοτεχνῶν ὅπως ὁ Σεφέρης, ὁ Ἐλύτης, ὁ Ρίτσος, ποὺ ἐννοοῦσαν τὸν κόσμο μέσα ἀπὸ τὸ ἴδιο γλωσσικὸ ἰδίωμα μὲ μᾶς. Καὶ ὅμως οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες συνειδητὰ θέλουν νὰ ἀγνοοῦν ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, καὶ τόσοι ἄλλοι, νεώτεροι ἀλλὰ καὶ ἀρχαιότεροι, τάχθηκαν ὑπὲρ τῶν τόνων καὶ πνευμάτων. Εἶναι δυνατὸν οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ νὰ ἦταν μεγαλοφυεῖς ὅσον ἀφορᾶ στὴ λογοτεχνία καὶ τὴν ποίηση καὶ ταυτόχρονα ἀφελέστεροι καὶ ἀνευθυνότεροι ἀπὸ τὸν μέσο σύγχρονο Ἕλληνα ὅσον ἀφορᾶ τὴ γλώσσα; Μήπως, ὅταν μᾶς βολεύει, τοὺς ἐξυμνοῦμε, ἀλλιῶς τοὺς ἀπορρίπτουμε; Ἡ ἄποψη ἑνὸς κορυφαίου τεχνίτη τοῦ λόγου δὲ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχει μεγαλύτερο βάρος ἀπὸ τὴ γνώμη ἑνὸς πολιτικάντη ἢ ἑνὸς ἐμπόρου ἐντύπων;

Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνον αὐτοί. Ἡ πρόσβαση στὰ κείμενα αὐτῶν ποὺ κατὰ τ᾿ ἄλλα ἀποτελοῦν τὰ διαχρονικὰ σύμβολα τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ γίνεται δυσκολότερη. Πράγματι, ἡ ἀναγνωσιμότητα τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν μειώνεται, μιὰ ποὺ καταντοῦν σχεδὸν ξένη γλῶσσα ἀκόμη καὶ γιὰ τοὺς ἕλληνες. Ἡ ἁπλοποίηση ἀποδεικνύεται, χρόνο μὲ τὸν χρόνο μονάχα ἁπλούστευση, πού, φτωχαίνοντας τὴ σχέση μας μὲ τὴν ἱστορία τῆς γλώσσας μας, μᾶς ἀποκόβει ἀπὸ τὴν παράδοσή μας τὴν ἴδια. Κατὰ παράδοξο τρόπο, τὰ πολυτονικὰ ἑλληνικὰ συνεχίζουν νὰ ζοῦν ἀτάραχα ἐκτὸς Ἑλλάδος, ὅπου ξένοι φοιτητὲς καὶ ἐραστὲς τοῦ πνεύματος τοῦ ἑλληνικοῦ δὲν διανοοῦνται νὰ διαβάσουν, νὰ γράψουν ἢ νὰ τυπώσουν μονοτονικά! (Μήπως —νὰ ἐπανέλθουμε λίγο καὶ πάλι— τὰ Ἐλγίνεια πρέπει νὰ παραμείνουν ἐκεῖ ὅπου τυπώνονται οἱ ἐκδόσεις τῆς Ὀξφόρδης οἱ ὁποῖες δὲν ἔχουν ἀκόμα βρεῖ ἐγχώριο ἕλληνα ἀνταγωνιστή τους, καὶ ὄχι νὰ ἔλθουν σὲ μιὰ ὑποκρινόμενη τὸ ἑλληνικὸ ἦθος μονοτονικὴ Ἑλλάδα;)

Ἡ σύνθεση τῶν λέξεων

Ἡ Ἑλληνικὴ γλώσσα ἀνέκαθεν χρησιμοποιοῦσε τὴ μέθοδο τῆς σύνθεσης τῶν λέξεων γιὰ νὰ ἐκφράσει, μὲ τρόπο σύντομο καὶ ἀκριβή, ἔννοιες καὶ νοήματα. Χάρη στὴν δασεία, ὁ Ἕλληνας ἤξερε ἂν ἀλλοιώνεται ἢ ὄχι τὸ σύμφωνο τοῦ πρώτου συνθετικοῦ: ἐφάμιλλος ἀλλὰ ἐπακριβής, καθημερινὴ ἀλλὰ κατήχηση. Ἡ κατάργηση τῆς δασείας δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἔχει δύο συνέπειες γιὰ τὸν μονοτονίζοντα Νεοέλληνα: (α) τὴν ἀποφυγὴ δημιουργίας νέων συνθέτων λέξεων, (β) τὴν λανθασμένη σύνθεση λέξεων (ὅπως πενταήμερη ἀντὶ γιὰ πενθήμερη, ἐνῶ συνεχίζουμε νὰ λέμε δεκαπενθήμερη). Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ σοβαρὴ πτώχευση τῆς γλώσσας. Ἐκτὸς αὐτοῦ ἡ ἀπουσία ἐκμάθησης τῆς δασείας ὁδηγεῖ στὴν ἀδυναμία ἀναγνώρισης τῶν συνθέτων λέξεων: πῶς μπορεῖ κάποιος ποὺ δὲν διδάχτηκε ποτὲ τὴν δασεία νὰ διακρίνει ὅτι ἡ λέξη ἐφάμιλλη παράγεται ἀπὸ τὸν σύνδεσμο ἐπὶ καὶ τὸ οὐσιαστικὸ ἅμιλλα; Στερώντας τὸν κάθε Ἕλληνα ἀπὸ τὴν δυνατότητα νὰ ἐτυμολογήσει τὶς λέξεις καταλήγουμε στὴν λυπηρὴ ἀντίληψη ὅτι ἡ γλώσσα εἶναι ἀντικείμενο μελέτης τῶν γλωσσολόγων καὶ μόνο, καὶ ὅτι ἀρκεῖ γιὰ τὸν μέσο Ἕλληνα νὰ ἔχει κάποιες ἐλάχιστες γνώσεις πάνω στὴν γλώσσα του ποὺ νὰ τοῦ ἐπιτρέπουν νὰ συνεννοεῖται στὶς καθημερινές του συναλλαγές, καὶ τίποτ᾿ ἄλλο. Ἀπομακρύνοντας τὸν μέσο Ἕλληνα ἀπὸ τὴν κατανόηση τῶν μηχανισμῶν τῆς γλώσσας του ἐλαττώνουμε τὶς πιθανότητες ἐπιβίωσής της μπροστὰ στὴν ὁλοένα αὐξανόμενη πίεση τῶν ξένων, πρακτικὰ καὶ ποσοτικὰ ἰσχυροτέρων, γλωσσῶν.

Ἡ ποιότητα ζωῆς

Τὸ ἆγχος καὶ ἡ πολυπλοκότητα τῆς σύγχρονης ζωῆς μᾶς σπρώχνουν νὰ ἀσχολούμαστε συχνὰ μόνο μὲ τὰ τελείως ἀπαραίτητα γιὰ τὴν ἐπιβίωση. Εἶναι ὅμως ζωτικὴ ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀναζητεῖ μιὰν ποιότητα ζωῆς ποὺ ἀντισταθμίζει τὸ στρὲς τῆς καθημερινότητας. Εἴτε στὸ φαγητὸ ποὺ τρῶμε, στὸ χῶρο ποὺ ζοῦμε καὶ ἐργαζόμαστε, στὴν ἔνδυσή μας, στὰ θεάματα ποὺ βλέπουμε, στὰ ἄτομα ποὺ συναναστρεφόμαστε, ἀναζητᾶμε τὸ ποιοτικὰ καλύτερο. Τὸ πολυτονικὸ προσφέρει αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν ποιότητα στὸ ἐπίπεδο τῆς γλώσσας. Σὲ μιὰν ἐποχὴ ὅπου ὅλα πρέπει νὰ εἶναι γρήγορα καὶ ἀποδοτικά, ἡ χρήση τῶν ἐκ πρώτης ὄψεως περιττῶν τόνων καὶ πνευμάτων εἶναι μιὰ ἀνάπαυλα, μιὰ δόση φαντασίας ποὺ μᾶς κάνει περισσότερο ἀνθρώπους καὶ λιγότερο μηχανές. Εἶναι ἀκόμη μιὰ ἄσκηση αἰσθητικῆς καὶ μιὰ θεληματικὴ ἐγρήγορση ἀπέναντι σ᾿ ἕναν κόσμο ποὺ ἐπιμένουμε νὰ τὸν θέλουμε. Οἱ κάποιες στιγμὲς ποὺ θὰ χρειαστοῦμε, λόγου χάρι, γιὰ νὰ βροῦμε ἂν μιὰ λέξη δασύνεται, εἴτε κοιτάζοντας στὸ λεξικὸ εἴτε συμβουλευόμενοι κάποιο ἄλλο ἄτομο, μᾶς μεταφέρουν ἀπὸ τὸ ἄμεσο παρὸν στὴ διαχρονικότητα τῆς γλώσσας μας. Καὶ ἡ διαχρονικότητα εἶναι τὸ κλειδὶ τῆς ψυχικῆς ἰσορροπίας τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου ποὺ ἔχει νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν καλπάζουσα παγκοσμιοποίηση, τὴν ἰλιγγιώδη ἐξέλιξη τῶν τεχνολογιῶν, τὰ ἀνελέητα ΜΜΕ, κ.λπ. Οἱ ἔμποροι τῆς εὐεξίας καὶ τῆς κρίσης ταυτότητας μᾶς πουλᾶνε σοφρολογίες, βιολογικὰ τρόφιμα, οἰκολογικοὺς τρόπους ζωῆς καὶ ἰδεολογίες new age γιὰ νὰ βροῦμε τὴν περιπόθητη (καὶ ἀκριβοπληρωμένη) αὐτὴ ψυχικὴ ἰσορροπία. Κι ὅμως ἡ φροντίδα τῆς γλώσσας ποὺ μιλᾶμε καὶ γράφουμε εἶναι ἕνα ἐξίσου καλὸ —ἂν ὄχι καλύτερο— φάρμακο, τελείως δωρεὰν καὶ δίχως παρενέργειες. Καὶ αὐτὸ γιατὶ ὁ τρόπος ποὺ ἀντιλαμβανόμαστε τὸν κόσμο μέσα στὸν ὁποῖο ζοῦμε εἶναι ἀλληλένδετος μὲ τὴν γλώσσα ὅπου σκεπτόμαστε, μιλᾶμε καὶ γράφουμε. Τὰ ὅρια τοῦ κόσμου μας εἶναι αὐτὰ ἀκριβῶς τὰ ὅρια τῆς γλώσσας μας. Ὅσο πιὸ φτωχή, συγκεχυμένη καὶ ἀσυνάρτητη εἶναι ἡ γλώσσα μας, τόσο πιὸ φτωχή, συγκεχυμένη καὶ ἀσυνάρτητη εἶναι ἡ ζωή μας. Ὀμορφαίνοντας τὴν γλώσσα, οἱ τόνοι καὶ τὰ πνεύματα ὀμορφαίνουν τὴν ζωή μας.

Δύο (ἠθελημένες;) παρεξηγήσεις

Πρώτη παρεξήγηση: τί ἐννοοῦμε ὅταν λέμε «τόνος»;

Ἔτσι ὀνομάζεται ἡ φωνητικὴ ἐνέργεια τοῦ νὰ τονίζει κανεὶς (εἴτε μέσω ἀλλαγῆς ὕψους, εἴτε μέσῳ ἀλλαγῆς ἔντασης τοῦ ἤχου) τὸν προφορικὸ λόγο· ἀλλὰ ἔτσι ὀνομάζουμε ἐπίσης τὸ γραπτὸ σημάδι ποὺ βάζουμε πάνω (ἢ δίπλα) στὰ φωνήεντα. Οἱ μονοτονιστὲς ἠθελημένα καλλιεργοῦν τὴν σύγχυση μεταξὺ τῶν αὐτῶν ἐννοιῶν λέγοντας ὅτι ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει πλέον τὸ πρῶτο, δὲν χρειάζεται νὰ ὑπάρχει οὔτε τὸ δεύτερο. Λάθος: οἱ τόνοι ὡς γραφικὰ σημεῖα ναὶ μὲν ξεκίνησαν ὡς ἀναπαράσταση τῆς φωνητικῆς ἐνέργειας, ἀλλὰ σήμερα πλέον φέρουν ἄλλου τύπου πληροφορία: οἱ τόνοι μεταφέρουν πληροφορία μορφολογική (ἡ λέξη «τὰ ὡραῖα» παίρνει περισπωμένη ἑνῷ «ἡ ὡραία» παίρνει ὀξεία).

Δεύτερη παρεξήγηση: γιατί πρέπει ὅλες οἱ γλῶσσες νὰ λειτουργοῦν μὲ τὸν ἴδιο τρόπο;

Τὸ μονοτονικὸ στηρίζεται στὴν (ἐσφαλμένη) ἄποψη ὅτι πρέπει σὲ ὅλες τὶς γλῶσσες (γαλλική, γερμανική, βιετναμεζική, κ.λπ.) τὰ διακριτικὰ σημεῖα νὰ λειτουργοῦν μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, δηλαδὴ ὁ ρόλος τους νὰ εἶναι καθαρὰ φωνητικός.

Στὰ γερμανικὰ ὑπάρχει μόνο ἕνα διακριτικὸ σημεῖο (τὸ Umlaut) ποὺ ἔχει τὴν μορφὴ τῶν δικῶν μας διαλυτικῶν. Ἡ λειτουργία του εἶναι καθαρὰ φωνητική (τὸ a ἀπὸ α γίνεται ε, κ.λπ.). Στὰ γαλλικὰ ἔχουμε δύο διαφορετικὲς προσεγγίσεις: ὅσον ἀφορᾶ τὸ γράμμα e οἱ τρεῖς «τόνοι» é, è, ê ἀντιστοιχοῦν σὲ διαφορετικὰ φωνήματα· ἀλλὰ ὅσον ἀφορᾶ στὰ γράμματα a καὶ u, ἡ διαφορὰ μεταξὺ a/â u/û εἶναι φωνητικὴ ἐνῷ μεταξὺ a/à καὶ u/ù εἶναι μορφολογικὴ (a = γʹ ἑνικὸ τοῦ ρήματος avoir, à = πρόθεση «εἰς», ou = «ἢ», où = «ποῦ», «ὅπου»). Στὶς γλῶσσες τῆς κεντρικῆς Εὐρώπης, οἱ τόνοι χρησιμοποιοῦνται τόσο στὰ φωνήεντα ὅσο καὶ στὰ σύμφωνα καὶ διαφοροποιοῦν τὰ φωνήματα. Στὰ βιετναμεζικά, ὅπως καὶ στὰ κινεζικὰ πινγίν, οἱ πέντε τόνοι ἀντιστοιχοῦν σὲ πέντε μελωδικὰ μοτίβα. Αὐτὰ συμβαίνουν στὶς ἄλλες γλῶσσες.

Ἡ δική μας γλώσσα ὅμως λειτουργεῖ διαφορετικά. Στὴν ἑλληνικὴ τὰ μὲν πνεύματα μεταφέρουν πληροφορία ἐτυμολογικῆς φύσεως (ὁ «ἐπίτιμος» παίρνει ψιλὴ γιατὶ τὸ ἔψιλον ἀνήκει στὴν πρόθεση «ἐπὶ» ἐνῷ ὁ «ἑπόμενος» παίρνει δασεία γιατὶ προέρχεται ἀπὸ τὸ ρῆμα «ἕπομαι»), οἱ δὲ τόνοι μεταφέρουν πληροφορία μορφολογικὴ ὅπως εἴπαμε παραπάνω. Μπορεῖ λοιπὸν τὰ σημάδια αὐτὰ νὰ μὴν ἀλλάζουν τὴν προφορά, ἀλλὰ λειτουργοῦν μὲ ἄλλον τρόπο καὶ ἡ πληροφορία ποὺ μεταφέρουν εἶναι ἄλλης φύσεως.

Παρεμπιπτόντως: Ἡ γραφὴ τῶν ξένων λέξεων καὶ ὀνομάτων στὰ ἑλληνικὰ

Σημειώνουμε παρεμπιπτόντως ἕνα φαινόμενο τὸ ὁποῖο δὲν συνδέεται παρὰ ἔμμεσα μὲ τὴν χρήση τοῦ πολυτονικοῦ. Πρόκειται γιὰ τὴν γραφὴ τῶν ξενόγλωσσων λέξεων (ὀνομάτων, τοπονυμιῶν, κ.λπ.) στὰ ἑλληνικά. Μέχρι πρότινος χρησιμοποιεῖτο μία μέθοδος γραφῆς τῶν ξένων λέξεων ὅπου —ὄχι πάντα, ἀλλὰ σὲ πολλὲς περιπτώσεις— φαινόταν ἂν ἕνα φωνῆεν προφέρεται μακρὸ ἢ βραχύ στὸ ἑκάστοτε ξένο φωνητικὸ σύστημα. Χαρακτηριστικὰ παραδείγματα: ὁ Σαίξπηρ (ὁπου καὶ τὸ αι καὶ τὸ η εἶναι μακρά: Shakespeare) καὶ τὸ τέννις (ὁπου τὸ ε καὶ τὸ ι εἶναι βραχέα: tennis)· ὁ Λῶρενς (ὅπου τὸ ω εἶναι μακρό: Laurence) καὶ ἡ Λορραίνη (ὅπου τὸ ο εἶναι βραχὺ καὶ τὸ αι μακρό: Lorraine). Ὅπως ὅταν γράφουμε Ζὺλ γιὰ τὸ Jules καὶ Ζὶλ γιὰ τὸ Gilles δίνουμε μία παραπάνω πληροφορία πάνω στὴν πραγματικὴ προφορὰ τῶν ὀνομάτων αὐτῶν —ἀκόμα καὶ ἂν τὸ γαλλικὸ u δὲν ἀνήκει στὴν ἑλληνικὴ φωνολογία καὶ ἂν τὸ ὕψιλον προφέρεται στὴ γλώσσα μας ἀκριβῶς ὅπως τὸ ἰῶτα—, ἔτσι γράφοντας Γκαῖτε ὁ Ἕλληνας ἀναγνώστης καταλάβαινε ὅτι ἡ πρώτη συλλαβὴ πρέπει νὰ προφερθεῖ μακρὰ καὶ ἡ δεύτερη βραχεία. Ἐπρόκειτο δηλαδὴ γιὰ «νεκρανάσταση» τῆς ἀρχαιοελληνικῆς ἰδιότητας τοῦ μήκους τῶν συλλαβῶν —καὶ τῆς ἀρχαιοελληνικῆς προφορᾶς τοῦ ὕψιλον σὰν γαλλικὸ u— μὲ σκοπό τὴν ἀναπαράσταση τῆς ξενόγλωσσης προφορᾶς χρησιμοποιώντας ἑλληνικὰ γραφήματα. Σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἡ ἑλληνικὸς δίφθογγος ἐπέζησε καὶ στὴν ἴδια τὴν ξένη γλώσσα: ὁ Βολταῖρος ἢ ὁ Μποντελαὶρ γράφονται μὲ αι γιατὶ καὶ στὰ γαλλικὰ τὸ ai τοῦ Voltaire καὶ τοῦ Baudelaire ὑποδηλώνει ὅτι ἡ συλλαβὴ εἶναι μακρά. Οἱ μονοτονιστὲς βέβαια θέλοντας νὰ μᾶς ἀπομακρύνουν ὅσο γίνεται ἀπὸ τὰ μακρὰ καὶ βραχέα φωνήεντα μᾶς ζητοῦν σήμερα νὰ γράφουμε ὅλα τὰ ξενόγλωσσα ε μὲ ἔψιλον: ὁ Σέξπιρ γράφεται ὅπως καὶ τὸ σέξ (ὁπου τὸ ε ὄντως εἶναι βραχύ), Βολτέρος, Μποντελὲρ, κ.λπ. Εἶναι εἰρωνεία ἡ ἑλληνικὴ δίφθογγος αι νὰ διασώθηκε στὰ ὀνόματα τῶν δύο αὐτῶν μεγάλων Γάλλων καὶ νὰ τὴν ἀπορρίπτουμε ἐμεῖς...

ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΑ

Η ποντιακή διάλεκτος στην Τουρκία



Μετά την οθωμανική κατάκτηση του Εύξεινου Πόντου, ακολούθησε και ο βίαιος εξισλαμισμός των Ελλήνων. Οι πρώτοι εξισλαμισμοί ελληνικών πληθυσμών του Πόντου σημειώνονται στην περιοχή του Όφεως, ακολουθούν οι περιοχές των Σουρμένων, Αργυρούπολης, Τόνιας και άλλες. Ωστόσο ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων διατήρησαν τη γλώσσα τους, την ποντιακή διάλεκτο και εν μέρει χριστιανική θρησκεία τους κρυφά. Το Φεβρουάριο του 1856 υπό την πίεση των ευρωπαϊκών δυνάμεων, ο Σουλτάνος υπέγραψε το Χάτι-Χουμαγιούν, με το οποίο κάθε Οθωμανός υπήκοος ήταν ελεύθερος να αλλάξει θρησκεία χωρίς να κινδυνεύει η ζωή του. Ωστόσο οι εξελίξεις με την άνοδο των Νεότουρκων και την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου δεν επέτρεψαν διάσωση της γλώσσας, όπως θα έπρεπε καθώς και τη μεταστροφή στην αρχική θρησκεία. Σύντομα το νεοτουρκικό κίνημα καθώς και το κεμαλικό οργάνωσε τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου καθώς και τη γενοκτονία των Ελλήνων της Θράκης και της Μικράς Ασίας (Ιωνίας), που στοίχισε τη ζωή σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.
Ο διωγμός του μεγαλύτερου μέρους των ελληνόφωνων του Πόντου ολοκληρώθηκε το 1924 και στον Πόντο έμειναν μόνο οι μουσουλμάνοι Έλληνόφωνοι, αφού η ανταλλαγή των πληθυσμών η οποία ακολούθησε τις διώξεις έγινε με βάση το θρήσκευμα. Η διάλεκτος των Ελλήνων του Πόντου, η οποία συντηρείται μέχρι σήμερα παρά τις δυσκολίες που υπάρχουν από την Τουρκία, είναι μια από τις σημαντικότερες ελληνικές διαλέκτους η οποία προέρχεται από τα ελληνιστικά χρόνια, με πλήθος λέξεων προέλευσης από την Ομηρική περίοδο. Σήμερα η ποντιακή διάλεκτος εξακολουθεί να μιλιέται σε πολλές περιοχές της Ελλάδας όπου κατέφυγαν οι Πόντιοι μετά το διωγμό, στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, όπου οι Πόντιοι έφυγαν σαν μετανάστες και φυσικά στην Τουρκία όπου ζουν συμπαγείς ποντιακοί πληθυσμοί. (Ο Ομέρ Ασάν συγγραφέας του βιβλίου ο Πολιτισμός του Πόντου αναφέρεται σε 300.000 Ποντιόφωνους).
Η πρόσφατη δημοσίευση, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα των γλωσσών, από την UNESCO του ψηφιακού διαδραστικού Άτλαντα των γλωσσών του πλανήτη σε κίνδυνο (www.unesco.org/culture/ich/index.php'pg=00206), δημιουργεί νέα δεδομένα για την ποντιακή διάλεκτο. Ο Άτλαντας των παγκόσμιων γλωσσών σε κίνδυνο απαριθμεί 18 γλώσσες στην Τουρκία που αντιμετωπίζουν την εξαφάνιση, όπου μεταξύ των άλλων συμπεριλαμβάνεται η ποντιακή διάλεκτος στον κατάλογο των γλωσσών που κινδυνεύουν. Στη μελέτη της UNESCO , ο βαθμός στον οποίο μια γλώσσα αντιμετώπισε την εξάλειψη τέθηκε σε 5 κατηγορίες: ' επισφαλής ' σίγουρα σε κίνδυνο ' σοβαρά σε κίνδυνο ' αυστηρά σε κίνδυνο ' εξαφανισμένη.
Η UNESCO αναφέρει σχετικά ότι «Οι γλώσσες είναι εργαλεία αρχής της ανθρωπότητας για την έκφραση των ιδεών, των συγκινήσεων, της γνώσης, των μνημών. Οι γλώσσες είναι επίσης αρχικοί φορείς των πολιτιστικών εκφράσεων και της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς, ουσιαστικοί στην ταυτότητα των ατόμων και των ομάδων. Η προστασία των διακυβευμένων γλωσσών είναι έτσι ένας κρίσιμος στόχος να διατηρήσει την πολιτιστική ποικιλομορφία παγκοσμίως».
Η Τουρκία όμως αντιδρά στην προσπάθεια διατήρησης της γλώσσας και ανάκτησης της ιδιαίτερης ταυτότητας των Ποντιόφωνων. Οι προσπάθειες εκ μέρους των νέων κυρίως Ποντίων να εκφράσουν με λόγια ή με γραπτά κείμενα την ποντιακή τους διάλεκτο, την ιστορία, την πολιτιστική ταυτότητα αυτού του λαού, βρίσκουν απέναντί τους την Τουρκία.
Στο άρθρο 42 του τουρκικού Συντάγματος αναφέρονται σχετικά τα εξής: «Καμία γλώσσα εκτός από τον Τούρκο δεν θα διδαχθεί ως μητρική γλώσσα στους τουρκικούς πολίτες σε οποιαδήποτε ιδρύματα της κατάρτισης ή της εκπαίδευσης. Οι ξένες γλώσσες που διδάσκονται στα ιδρύματα της κατάρτισης και της εκπαίδευσης και των κανόνων να ακολουθηθούν από τα σχολεία που διευθύνουν την κατάρτιση και την εκπαίδευση σε μια ξένη γλώσσα θα καθοριστούν από το νόμο». Από την άλλη πλευρά το δίκτυο για την εκπαίδευση και τα ακαδημαϊκά δικαιώματα δηλώνει ότι ενώ το άρθρο 42 άλλαξε στις 9 Αυγούστου 2002 για να επιτρέψει την «εκμάθηση των διαφορετικών γλωσσών και των διαλέκτων που χρησιμοποιήθηκαν παραδοσιακά από τους Τούρκους πολίτες στην καθημερινή τους ζωή, αυτό το δικαίωμα υπόκειται στους πολυάριθμους περιορισμούς, αφού η εκπαίδευση μητρικών γλωσσών στην Τουρκία είναι περιορισμένη και θεωρείται ως ζήτημα εθνικής ασφάλειας».
Τους περιορισμούς στην ελευθερία έκφρασης των εξισλαμισμένων Ποντίων που μιλούν σήμερα την ποντιακή διάλεκτο της ελληνικής γλώσσας και ζουν σήμερα στην Τουρκία, έχει καταγγείλει στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών και προς τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) το 2002, η μη κυβερνητική οργάνωση «Διεθνής Ένωση για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών», με γραπτή έκθεσή της. Επίσης προφορική παρέμβαση στην 58η συνεδρίαση το 2002 της επιτροπής του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα έγινε για το ίδιο θέμα και από τη μη κυβερνητική οργάνωση «MRAP - Κίνηση ενάντια στο ρατσισμό - για τη φιλία ανάμεσα στους λαούς». Η μη κυβερνητική οργάνωση περιγράφοντας αυτή την κατάσταση, επιθυμούσε να επιμείνει στην ανυπαρξία ελευθερίας έκφρασης των Ποντίων, στη σημερινή Τουρκία, ενώ η αναφορά έγινε και στην πληροφόρηση για τις συνθήκες ζωής αυτού του λαού, αφού η διεθνής κοινότητα οφείλει να γνωρίζει αυτή την κατάσταση. Επιπλέον, όπως επισημάνθηκε στην αναφορά της μη ανωτέρω κυβερνητικής οργάνωσης, οι παρεμβάσεις προς την κατεύθυνση της άρσης της διάκρισης εναντίον αυτού του λαού, αποτελούν ένα βήμα προς τη διαφύλαξη ενός ζώντος πολιτισμού, ο οποίος έχει εμπλουτίσει την ανθρωπότητα.
Η δημοσίευση του Άτλαντα της UNESCO αποτελεί μία σημαντική εξέλιξη για την Ποντιακή διάλεκτο, αφού για πρώτη φορά γίνεται αναφορά σ' αυτήν από όργανο του ΟΗΕ. Μάλιστα η αναφορά αυτή συμπίπτει με την προσπάθεια που γίνεται τα τελευταία χρόνια για διατήρηση της διαλέκτου και ανάκτησης της ταυτότητας ενός πληθυσμού, που βιώνει την τρομοκρατία και τις διώξεις και κάνει καθημερινές εκπτώσεις στην ποιότητα ζωής του.

ΝΕΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ "ΕΛΛΗΝΙΔΑ" Γ.Γ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ(ΕΘΝΙΚΗΣ) ΠΑΙΔΕΙΑΣ(ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ)


Νέα στοιχεία για την Θάλεια Δραγώνα. Η Γενική Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας αποκαλύπτεται...

«ΕΠΕΚΤΑΤΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ πολιτική» ήταν η Επανάσταση των Ελλήνων το 1821 ενώ η Ελληνική εθνική ταυτότητα είναι στηριγμένη σε μύθους και «ενισχύεται αποφασιστικά από την αποσιώπηση σημαντικών ιστορικών πληροφοριών» αναφορικά με το μεγαλείο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας!
Αυτές οι εθνικά επικίνδυνες απόψεις δεν ανήκουν σε κάποιον Τούρκο ιστορικό-δεκανίκι των ανθελληνικών επιδιώξεων της Αγκυρας, αλλά εκφράζουν απόλυτα την ειδική γραμματέα Ενιαίου Διοικητικού Τομέα Θεμάτων Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού, Εκπαίδευσης Ελληνοπαίδων, κυρία Θάλεια Δραγώνα, η οποία ανέλαβε τα καθήκοντά της στο υπουργείο Παιδείας την περασμένη εβδομάδα!
Η απόφαση του πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου να διορίσει την πρώην βουλευτή Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ (τη διετία 2007-2009), γνωστή για τις «προοδευτικές» ιστορικές ιδέες της, επικεφαλής του σχεδιασμού και της χάραξης της εκπαίδευσης των Ελληνόπουλων, γεννά έντονα ερωτήματα και επαναφέρει στη μνήμη μέρες του ανιστόρητου βιβλίου Ιστορίας της κυρίας Μαρίας Ρεπούση.
Οι απόψεις της τέως γραμματέως του Τομέα Παιδείας του Κινήματος και καθηγήτριας Κοινωνικής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών αναφορικά με τις αλλαγές πουπρέπει να γίνουν στο εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι διαχρονικά σταθερές, στην προαναφερθείσα κατεύθυνση, επιτείνοντας τον προβληματισμό γύρω από το σκεπτικό της επιλογής της.
Βασικός άξονας της επιχειρηματολογίας της κυρίας Δραγώνα για την εκ βάθρων αλλαγή των σχολικών συγγραμμάτων είναι ότι διαμορφώνουν στους Ελληνες μαθητές μια «ψευδαισθητική και απατηλή ταυτότητα», προβάλλοντας το μεγαλείο του αρχαιοελληνικού πολιτισμού και τα ανδραγαθήματα των προγόνων μας (!), ενώ αυτή η «στρατηγική παρέκκλισης» στηρίζεται στην «αποσιώπηση της σημασίας, της τεράστιας δύναμης, της έκτασης και του κύρους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας»!
Από τις πραγματικά πρωτοφανείς θέσεις της ειδικής γραμματέως Εκπαίδευσης Ελληνοπαίδων προκύπτουν σοβαρές ενστάσεις για τα κριτήρια βάσει των οποίων στελεχώνονται νευραλγικές θέσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, καθώς και αυξημένο ενδιαφέρον για τη μεταρρυθμιστική πλατφόρμα που προτίθεται να προωθήσει στον ευαίσθητο χώρο της Παιδείας.
Ενδεικτικό του εκπαιδευτικού και ιστορικού πλαισίου στο οποίο κινείται η κυρία Δραγώνα είναι το βιβλίο που επιμελήθηκε σε συνεργασία με τον Τούρκο καθηγητή Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Μπογάζιτσι της Κωνσταντινούπολης, Φαρούκ Μπιρτέκ, με τίτλο «Ελλάδα και Τουρκία – Πολίτης και Εθνος-Κράτος».
Το βιβλίο αυτό, το οποίο εκδόθηκε τον Ιούνιο του 2006,είναι αποτέλεσμα διεπιστημονικού διαλόγου μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων κοινωνικών επιστημόνων, στον οποίο πρωτοστατεί η ίδια ήδη από τα μέσα της περασμένης δεκαετίας.
Βάσει της επιστημονικής προσέγγισης της κυρίας Δραγώνα στην ενότητα «Πώς οι Ελληνες και οι Τούρκοι μαθητές αντιλαμβάνονται την ιστορία, το έθνος και τη δημοκρατία», απαιτούνται άμεσες αλλαγές στα σχολικά βιβλία της Ιστορίας, της Γλώσσας και της Γεωγραφίας, αφού παρουσιάζουν το ελληνικό έθνος να έλκει την καταγωγή του στην αρχαιότητα, κάτι που για την ίδια δεν ισχύει!
Η νέα ειδική γραμματέας Εκπαίδευσης Ελληνοπαίδων δικαιώνει απόλυτα τους ανθελληνικούς ισχυρισμούς των Τούρκων υποστηρίζοντας ότι η απεικόνιση του ελληνικού έθνους στα σχολικά βιβλία της χώρας μας «ενισχύεται αποφασιστικά από την αποσιώπηση σημαντικών ιστορικών πληροφοριών» (σελ.334).
Η συστηματική διαστρέβλωση της Ιστορίας από το ελληνικό κράτος, κατά την κυρία Δραγώνα, υλοποιείται με την παρουσιαζόμενη «πολιτισμική ‘‘καθαρότητα’’» των Ελλήνων, μέσω της άρνησης «των επιδράσεων, με δεδομένο τον εθνικό μύθο της πολυχιλιετούς πολιτισμικής ‘‘διατήρησης’’, πριν απ’ όλα αρνείται να αναγνωρίσει τις οθωμανικές και τουρκικές επιδράσεις» (σελ. 336).
Το μεγάλο «παράπονο» της νέας ειδικής γραμματέως του υπουργείου Παιδείας είναι η άνιση και άδικη μεταχείριση που επιφυλάσσουν τα σχολικά μας βιβλία στους Τούρκους, σε αντιδιαστολή με την «επεκτατική εθνική πολιτική κατά τον 19ο και 20ό αιώνα» των Ελλήνων! «Η διεκδίκηση εδαφών, για παράδειγμα, αναφέρεται συστηματικά ως μέρος των ‘‘εθνικών δικαίων’’ των Ελλήνων και σαν αθέμιτη επιθετικότητα για όλους τους ‘‘άλλους’’» (σελ. 332).
Η κυρία Δραγώνα φαίνεται να ενοχλείται ιδιαίτερα και από τον ηρωισμό του ελληνικού έθνους. «Οι στρατιωτικές νίκες αποδίδονται στον ηρωισμό των Ελλήνων και οι αντίστοιχες ήττες είτε δεν ερμηνεύονται είτε αποδίδονται στο πλήθος ή στην αγριότητα των κάθε εθνικότητας αντιπάλων» (σελ. 332), ενώ χαρακτηρίζει «ανιστορική και συναισθηματικά φορτισμένη μονομέρεια» την αφήγηση της Σφαγής των Ελλήνων στη Σμύρνη το 1922!
«Τα μόνα δεδομένα στα βιβλία αφορούν τις συγκρούσεις των δύο κρατών, από το 1922, που περιγράφεται με ανιστορική και συναισθηματικά φορτισμένη μονομέρεια» (σελ. 339).
Στο μεταξύ, η έντονη ενόχληση της κυρίας Δραγώνα με το γεγονός ότι στα σχολικά βιβλία οι Ελληνες «εμφανίζονται ‘‘ηρωικοί’’, ‘‘μεγαλόψυχοι’’, ‘‘αποφασισμένοι’’, ‘‘άφοβοι’’, ‘‘έτοιμοι να θυσιαστούν για την πατρίδα τους και την ελευθερία’’» (σελ. 89) είχε ήδη γίνει γνωστή από το 1997 στο βιβλίο «Τι είν’ η πατρίδα μας;»,το οποίο είχε επιμεληθεί με ην καθηγήτρια Κοινωνιολογίας Αθηνών, κυρία Αννα Φραγκουδάκη.
Οι ίδιες απόψεις και για τον «εθνικισμό» της Επανάστασης και την ασυνέχεια του ελληνικού έθνους.
«Ο λόγος των σχολικών βιβλίων για το έθνος, την κουλτούρα, την πολιτισμική ομοιογένεια και την εθνική συνέχεια από την αρχαιότητα εμφανίζεται να παραμένει εγκλωβισμένος στους μύθους και τις αντιφάσεις ενός εθνικισμού του 19ου αιώνα» (σελ. 16).
Εν κατακλείδι, η ελληνική εθνική ταυτότητα που καλλιεργούν τα σχολικά βιβλία είναι «μια ψευδαισθητική ταυτότητα».
«Αυτή η απατηλή ταυτότητα έχει ανάγκη από μύθους (όπως αυτοί που συναντάμε στα σχολικά εγχειρίδια αλλά και στις κυρίαρχες κοινωνικές αναπαραστάσεις), που εκτρέφουν τη φαντασιωτική σημασία της» (σελ. 88)!
Το «κερασάκι
»Ως βιβλίο-«παράδειγμα» έχει χαρακτηρίσει η ειδική γραμματέας Εκπαίδευσης Ελληνοπαίδων, κατά το πρόσφατο παρελθόν, το βιβλίο «Το βάσανο της Ιστορίας», το οποίο πρότεινε μέσω της προσωπικής ιστοσελίδας του ο κ. Γιώργος Παπανδρέου και κατέβασε ύστερα από σχετικό δημοσίευμα του ΘΕΜΑτος».
Η κυρία Δραγώνα στο τεύχος Οκτωβρίου – Δεκεμβρίου 2008 του περιοδικού «Σύγχρονα Θέματα» αναφέρει ότι το βιβλίο αποδίδει «μεγάλη σημασία σε τέτοιου τύπου εγχειρήματα», καθώς το συγκεκριμένο «αποτελεί παράδειγμα», χαρακτηρίζοντας μάλιστα την Επανάσταση του 1821 «ελληνικό εθνικισμό που ήταν συνδεδεμένος με αλυτρωτισμό και επεκτατισμό»! Μια Παλιά Ιστορία.
Περιγράφοντας την Ελλάδα σαν εκτροφείο ρατσιστών!
Οι ανθελληνικές τοποθετήσεις της κυρίας Θάλειας Δραγώνα δεν περιορίζονται στα προκλητικά της βιβλία.
Φαίνεται πως η νέα ειδική γραμματέας εκπαίδευσης Ελληνοπαίδων προσέβαλε τους Ελληνες και σε εκδηλώσεις στις οποίες συμμετείχε και, μάλιστα, ακόμα και μπροστά σε εκπροσώπους ξένων χωρών.
Χαρακτηριστική -και έντονα χαραγμένη, ακόμη και σήμερα, στη μνήμη των ξένων διπλωματών- ήταν η παρουσία της στο κλειστό συνέδριο της βρετανικής πρεσβείας, τον Οκτώβριο 2005, στην Υδρα.
Η κυρία Δραγώνα ήταν μια από τους 40 επιλεγμένους καλεσμένους-ομιλητές της «μυστικής» συγκέντρωσης που διοργάνωσαν οι Βρετανοί με τη βοήθεια του ΕΛΙΑΜΕΠ.
Αντικείμενο της τοποθέτησής της, τα δικαιώματα των μειονοτήτων» και η «πολυπολιτισμικότητα».
Οταν έλαβε τον λόγο, φέρεται να εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση στην Ελλάδα, περιγράφοντάς την περίπου σαν ένα εκτροφείο ρατσιστών.
Συγκεκριμένα, ενώπιον του τότε Βρετανού πρέσβη κ. Σάιμον Γκας, πλήθος διπλωματών αλλά και δημοσιογράφων των «Financial Times», του BBC και του «Economist», κατηγόρησε σύμφωνα με πληροφορίες τους Ελληνες δικαστές ότι στοχοποιούν τους μετανάστες και τα ελληνικά media και τους δημοσιογράφους πως δεν χάνουν την ευκαιρία να κατηγορήσουν τους αλλοδαπούς για ό,τι στραβό συμβαίνει στην Ελλάδα.
Φέρεται, μάλιστα, να έφτασε στο σημείο να «προτείνει» στα ευρωδικαστήρια να επιβάλουν πρόστιμα στην Ελλάδα για τη ρατσιστική συμπεριφορά των πολιτών της.
Ο «πύρινος» λόγος της κυρίας Δραγώνα δεν πάγωσε μόνο τους υπόλοιπους Ελληνες συμμετέχοντες αλλά και τους ίδιους τους Βρετανούς.
Ο ίδιος ο τότε Βρετανός πρέσβης ένιωσε την ανάγκη να τοποθετηθεί αμέσως μετά και να αναφερθεί σε αντίστοιχα περιστατικά που καταγράφηκαν στη χώρα του, προκειμένου να αμβλύνει τις εντυπώσεις εις βάρος της Ελλάδας

ΔΙΕΔΩΣΕ ΤΟ

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More