ΜΑΣ ΕΣΤΕΙΛΑΝ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΡΘΡΟ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΣΕ ΕΣΑΣ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΟΡΙΕΣ.
Τὸ παρακάτω κείμενον, ποὺ θὰ σᾶς παρουσιάσω, ὑπογράφεται ἀπὸ τὴν Ἐρινύα.
Δὲν τὴν γνώριζα καὶ εἰλικρινῶς, χάρηκα πάρα πολὺ γιὰ τὶς σκέψεις της.
Δὲν καταπιάνεται μόνον μὲ τὸ πρόσφατον ἔκτρωμα τῆς κοινοπραξίας ΜΠΙΡΛΝΤΜΠΕΡΓΚ-ΕΛΙΑΜΕΠ, ἀλλὰ μὲ τὶς γενικότερες ἀρχὲς τοῦ κακοῦ, ποὺ λέγεται γραμματικὴ Τριανταφυλλίδου.
Μϊα γραμματικὴ ποὺ πέταξε ἐκτὸς τὶς Δοτικές, τὰ τριτόκλιτα καθῶς ἐπίσης πέρασε στὸν γραπτὸν λόγο τὸ πρῶτο μεγάλον βῆμα πρὸς τὴν ἀλλοίωσιν τῆς γλώσσης μας.
Σᾶς παρουσιάζω τὸ κείμενον, πιστεύοντας πὼς θὰ προβληματίσῃ πολλούς.
Εὔχομαι νὰ μπορέσουμε συντόμως νὰ βροῦμε τὸν τρόπο καὶ τὸν δρόμο γιὰ τὸν ἐπανελληνισμό μας.
Καὶ θέλουμε δὲν θέλουμε, ἕνα του κομμάτι περνᾶ μέσα ἀπὸ τὴν γλώσσα μας.Αφορμή αυτής της αναρτήσεως είναι το συζητούμενο κείμενο της κυρίας Χρυσού Μαρίας, δασκάλας στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Ραφήνας. Το κείμενο μπορείτε να δήτε στον δικτυακό τόπο του συλλόγου εκπαιδευτικών Π.Ε. “Αλέξανδρος Δελμούζος”.
Το κείμενο τιτλοφορείται:
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΕΠΑΦΗ!

Με λίγα λόγια, η κυρία Χρυσού καταγγέλλει τις παραποιήσεις και “απλουστεύσεις” του νέου βιβλίου Γραμματικής, το οποίο απευθύνεται στους μαθητές της Ε΄ και ΣΤ΄ Δημοτικού σχολείου.
Μας πληροφορεί οτι:

Σύμφωνα με την καινούργια γραμματική που συντάχθηκε από τους: κ. Ειρήνη Φιλιππάκη – Warburton, κ. Μιχάλη Γεωργιαφέντη, κ. Γεώργιο Κοτζόγλου και την κ. Μαργαρίτα Λουκά και εκδόθηκε από τον Οργανισμό Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, με την ευθύνη του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, ανακαλύπτουμε πως:
τα φωνήεντα της Ελληνικής Γλώσσας είναι 5 (πέντε)!!!
Τα: α, ε, ι, ο, και το ου. Καθώς και ότι τα φωνήεντα η, υ, ω έχουν καταργηθεί!!!
Και τα σύμφωνα από 17, έμειναν μόνον τα 15!!! Τα ξ και ψ δεν υπάρχουν πλέον!!!
Σημειωτέον, πως στα φωνήεντα συγκαταλέγεται και ο δίφθογγος «ου», καθώς και στα σύμφωνα συμπεριλαμβάνονται τα δίψηφα σύμφωνα ντ, μπ, γκ!

Πράγματι, όπως καταλαβαίνει κανείς διαβάζοντας τη συνέχεια του κειμένου, το σχολιό βιβλίο παρουσιάζει κάποιο υποτιθέμενο “διεθνές φωνητικό αλφάβητο”, το οποίο αφορά στην προφορική εκφορά λόγου και όχι στην γραφή. Η εικόνα του βιβλίου έχει ως εξής:

Ας προσέξουμε τις υποσημειώσεις του βιβλίου, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και την ηλικία των μαθητών στους οποίους απευθύνεται.
Τι θα καταλάβουν οι μαθητές από τις υποσημειώσεις;
Τι σημαίνει “εδώ παρουσιάζονται μόνο οι φθόγγοι που έχουν διαφοροποιητική αξία για τη σημασία των λέξεων (αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν φωνήματα)”; Ο μικρός μαθητής πρέπει να δη και το “γλωσσάριο”. Αλλά και εκεί οι ίδιες ανοησίες: “Φωνήματα: Διαφορετικοί μεταξύ τους φθόγγοι, των οποίων η λειτουργία είναι να διαφοροποιούν λέξεις μεταξύ τους”. Δηλαδή δεν είναι η σειρά εκφοράς των φθόγγων που καθορίζει μια λέξι αλλά οι φθόγγοι διαφοροποιούν λέξεις μεταξύ τους. Νομίζω οτι ούτε οι συγγραφείς καταλαβαίνουν τι γράφουν.
Πάω τώρα στην επομένη υποσημείωσι. Μας λένε οι συγγραφείς: “Στη γραμματική αυτή σημειώνουμε τους φθόγγους μέσα σε αγκύλες χρησιμοποιώντας ελληνικούς χαρακτήρες. Κανονικά όμως οι φθόγγοι σημειώνονται με ορισμένα σύμβολα που έχουν επιλέξει οι επιστήμονες για να παρουσιάσουν με ομοιόμορφο τρόπο τους ήχους όλων των γλωσσών του κόσμου. Τα σύμβολα αυτά αποτελούν το διεθνές φωνητικό αλφάβητο”. Δηλαδή, οι συγγραφείς ομολογούν οτι αυτά που παρουσιάζουν στους Έλληνες μαθητές είναι κάποια δικής τους εμπνεύσεως -δι’ Ελληνικών γραμμάτων- αναπαράστασις του “Διεθνούς Φωνητικού Αλφαβήτου”. Για να δούμε λοιπόν τι είναι αυτό το “αλφάβητο”. Η Βικιπαίδεια είναι ιδιαιτέρως κατατοπιστική. Παρακάτω βλέπετε τον πίνακα του εν λόγω αλφαβήτου:

Πιό κατατοπιστικό και ακριβές είναι το αγγλόγλωσσο άρθρο τηςWikipedia, όπου πληροφορούμεθα (σε μετάφρασι) οτι: “Το διεθνές φωνητικό αλφάβητο (ΔΦΑ) είναι ένα αλφαβητικό σύστημα φωνητικής σημειογραφίας που βασίζεται κατά κύριο λόγο στο Λατινικό αλφάβητο. Αυτό επενοήθη από τον Διεθνή Σύνδεσμο Φωνητικής ως τυποποιημένη αναπαράστασις των ήχων της προφορικής γλώσσας. Το ΔΦΑ χρησιμοποιείται από φοιτητές και καθηγητές ξένων γλωσσών, γλωσσολόγους, παθολόγους ομιλίας-γλώσσας, τραγουδιστές, ηθοποιούς, λεξικογράφους, δημιουργούς τεχνητών γλωσσών, και μεταφραστές. ”

Υποθέτω τώρα οτι έχετε κατανοήσει από τα παραπάνω την χρησιμότητα της διδασκαλίας του -εξελληνισμένου- φωνητικού αλφαβήτου στους Έλληνες μαθητές του Δημοτικού. Έεε, μη μου πείτε πως δεν το καταλάβατε! Τα παιδιά μαθαίνουν πώς να προφέρουν τα γράμματα μιας ξένης γλώσσας, θα μου πείτε. Βεβαίως! -ιδιαιτέρως τα όχι και λίγα παιδιά για τα οποία η ελληνική είναι ξένη γλώσσα- και όχι μόνον: Οι Έλληνες μαθητές του δημοτικού πρέπει να προετοιμάζονται για μια λαμπρή σταδιοδρομία σε όλα τα αναφερόμενα στη Wikipedia φανταχτερά και “κουλτουριάρικα” επαγγέλματα.

Πάμε στην επομένη σελίδα της “γραμματικής”:

Βλέπετε τη σαρανταποδαρούσα; Δεν έχει βεβαίως σαράντα πόδια όμως γνωρίζει καλά το μπού το γκού και το ντού…
Και μετά:

έτσι, για να αποτυπώσουν καλά τα ελληνόπουλα -συν τα μεταναστόπουλα, ων ούκ έστιν αριθμός- τα (φωνητικά) φωνήεντα και σύμφωνα του “ελληνικού” (φωνητικού) αλφαβήτου.
Ώρα τώρα να επανέλθω στην δασκάλα Χρυσού Μαρία και το κείμενό της από το οποίο εγώ και πολλοί άλλοι μάθαμε τα περί του νέου βιβλίου “γραμματικής”, και να της πώ να προσέχη τι εύχεται, διότι αυτό μπορεί να πραγματοποιηθή. Δείτε τώρα γιατί: Στο κείμενό της λέει και τα εξής αξιοσημείωτα:

Με μεγάλη μας έκπληξη διαπιστώσαμε πως πρόσφατα (Νοέμβριος 2011) διανεμήθηκε προς διδασκαλία, στα δημοτικά σχολεία της χώρας μας ένα καινούργιο βιβλίο γραμματικής, για την Ε΄ και ΣΤ΄ τάξη, αντικαθιστώντας την μέχρι τώρα ισχύουσα γραμματική του Μανώλη Τριανταφυλλίδη, η οποία εδιδάσκετο πλέον των 30 χρόνων…

Με την προγενέστερη Γραμματική του Μαν. Τριανταφυλλίδη, γαλουχήθηκαν γενιές Ελλήνων, που μάθανε να ομιλούνε την Ελληνική Γλώσσα. Αλλά και αλλοδαποί που γεννήθηκαν, έζησαν και σπούδασαν σε ελληνικά σχολεία, και πέτυχαν στα ελληνικά πανεπιστήμια είχαν γαλουχηθεί με την ίδια γραμματική χωρίς να δυσκολευτούν!… Εφ’ όσον οι συνθήκες δεν έχουν αλλάξει, ποιόν λόγο εξυπηρετεί η αλλαγή της κλασσικής γραμματικής σε «φωνητική» γραμματική;

Η γλώσσα μας, η αρχαιότερη όλων των λαών, τις τελευταίες δεκαετίες έχει υποστεί αλλεπάλληλους βιασμούς από τους εκάστοτε υπευθύνους, οι οποίοι εντελώς ανεύθυνα λειτουργώντας ωσάν γλωσσοπλάστες, αποφάσιζαν για την «εκλαΐκευση» της, και ταυτόχρονα την καταστροφή της!

Αγαπητή κυρία Χρυσού, τώρα είναι που έχετε αναιρέσει όλα τα γραφόμενα στο κείμενό σας. Είναι δυνατόν; Πώς γίνεται μια εκπαιδευτικός να αντιλαμβάνεται οτι κάποιοι “γλωσσοπλάστες” εβίασαν την γλώσσα μας αποφασίζοντας για την εκλαΐκευσί της και ταυτοχρόνως την καταστροφή της και να επικαλείται ως “σωτήρα” τον πρώτο διδάξαντα (έναν από τους πρώτους και τους πλέον αποτελεσματικούς) την διά της “εκλαϊκεύσεως” καταστροφή; Και πώς είναι δυνατόν το αντιφατικό αυτό κείμενο της κυρίας Χρυσού να δημοσιεύεται από έναν σύλλογο που φέρει το όνομα “Δελμούζος”;

Πώς είναι δυνατόν αγαπητή, αλλά παραπλανημένη, κυρία Χρυσού να επικαλείστε τον Μανόλη Τριανταφυλλίδη και να προτείνετε την δική του “γραμματική”; Δεν είδατε οτι αυτή, η γραμματική του Τριανταφυλλίδη, ομιλεί περί φωνητικού αλφαβήτου και μάλιστα παρουσιάζει αυτό το ίδιο εξάμβλωμα, το οποίο παρά Τριανταφυλλίδου έλαβαν και οι συγγραφείς της νέας “γραμματικής”; Ιδού το φωνητικό αλφάβητο του εν λόγω κυρίου:

Όπως έγραψα σε σχόλια τα οποία έχω υποβάλει σε άλλες αναρτήσεις περί του θέματος αυτού, προσπαθώντας να τηρήσω κατά το δυνατόν τα ελληνικά που είχα διδαχθεί κάποτε:

Ας προσέχουν οι όψιμοι υποστηρικταί της Ελληνικής γλώσσης αλλά και οι σχολιασταί των να μην επικαλούνται τους υποσκάψαντας τα θεμέλιά της. Είς εξ αυτών υπήρξε και ο περί ού ο λόγος Μαν-ό-λης Τριανταφυλλίδης, για τον οποίο είχε γράψει πολλά και πολύ σωστά κάποτε ο Ιωάννης Σταματάκος. Παραθέτω αποσπάσματα:
“… Δεν έχομεν όμως δικαίωμα να του συγχωρήσωμεν το γεγονός οτι εις τον κρημνόν παρέσυρε μαζί του και την εκπαίδευσιν της πατρίδος. Τοιούτον ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΝ ουδείς δικαιούται να συγχωρήση…
Και ο συνάδελφος κ. Τριανταφυλλίδης έθεσεν ως σκοπόν της ζωής του την γλωσσικήν εκπαιδευτικήν μεταρρύθμισιν, υπήρξεν ο θεωρητικός της απολογητής. Δεν εφαντάζετο, ασφαλώς, οποίον κακόν απειργάζετο κατά της πατρίδος. Δεν έβλεπεν οποίων βλέψεων όργανον -ακούσιον μεν αλλά πάντως όργανον- καθίστατο…
Και εν ώ ο άνθρωπος του λαού, ο αγράμματος, στέλλει τα τέκνα του εις το σχολείον δια να γίνουν καλύτερα από αυτόν, δι αυτόν δε το κυριώτερον κριτήριον δια την βελτίωσιν είναι η γλώσσα, ο δημοτικισμός του τα επιστρέφει από το σχολείον χειρότερα από ό,τι ήσαν όταν επήγαν. Διότι εκρήμνισε ή τείνει να κρημνίση την γλώσσαν της παραδόσεως και πάν ό,τι συνδέεται με το παρελθόν, εν ώ συγχρόνως εφρόντισε να του δώση μιαν γλώσσαν εν πολλοις τεχνητήν, πλαστήν εν τη πραγματικότητι, μη ομιλουμένην, την οποίαν εν τούτοις εβάπτισε ‘λαϊκήν’…”
Παραθέτω επίσης και τμήμα σχολίου μου εις το ιστολόγιον των Ανεξαρτήτων (και ουχί Ανεξάρτητων) Ελλήνων ελαφρώς εμπλουτισμένο:
Προσέχετε από τούδε τις “ηχητικές βολές” των εξωνημένων ΜΜΕ. Ομιλούν -σκοπίμως κατά την κρίσιν μου- μια τόσον βαρβαρικοτέρα εκδοχή της “δημοτικής”, που όποιος το αισθάνεται καταλήγει σε τάσιν προς έμετον οι δε λοιποί -μη αισθανόμενοι- προς μίμησιν δυστυχώς. Η γενική του δημοσίου έγινε “δημόσιου”, του φορολογουμένου έγινε “φορολογούμενου”, της πλήρους έγινε “της πλήρης” (νέα λέξις, η πλήρη!!!) και λοιπά εμετικά.
Με την επικράτησι του τονισμού της προπαραληγούσης και ειδικά εκεί που δεν ταιριάζει (πχ γενική, αιτιατική με μακρά λήγουσα) ο ελληνικός λόγος χάνει τον ρυθμό και την εκφραστικότητά του και το κελαρυστό ρυάκι μετατρέπεται σε εκκωφαντικό και μονότονο κομπρεσέρ…
Ας προσθέσω επιπλέον οτι κείμενα γραμμένα στην οικτράν αυτήν γλώσσα δυχεραίνουν κατά πολύ την αναπνευστική λειτουργία -και κατ’ επέκτασιν τον “χρωματισμό” της ομιλίας- κάθε ατυχούς ανθρώπου ο οποίος θα προσπαθήση να τα διαβάση φωναχτά. Δοκιμάστε το και θα εννοήσετε τι εννοώ. Μετά διαβάστε -αν είστε εις θέσιν- κάποιο κείμενο, του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη για παράδειγμα, έστω τα παρακάτω αποσπάσματα:
“Τις ημύνθη περί πάτρης; (Πρωτοχρονιά 1896)
“Το εκήρυξεν ο θείος Όμηρος προ ετών τρισχιλίων: Είς οιωνός άριστος!…Αλλά τις έβαλεν εις πράξιν την συμβουλήν του θειοτάτου αρχαίου ποιητού; Εκ της παρούσης ημών γενεάς τις ημύνθη περί πάτρης;
«Ημύνθησαν περί πάτρης οι άστοργοι πολιτικοί, οι εκ περιτροπής μητρυιοί του ταλαιπώρου ωρφανισμένου Γένους, του ‘’στειρεύοντος πριν, και ητεκνωμένου δεινώς σήμερον;’’
Άμυνα περί πάτρης δεν είναι αι σπασμωδικαί, κακομελέτητοι και κακοσύντακτοι επιστρατείαι, ουδέ τα σκωριασμένης επιδεικτικότητος θωρηκτά.
Άμυνα πετρί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και του πιθηκισμού, του διαφθείραντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεωκοπίας.
Τις ημύνθη περί πάτρης;
Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος…”
Υπάρχουν αμέτρητα ακόμη. Δεν δύναμαι να αναφερθώ εδώ σε όλα, αλλά να μην παραλείψω και εκείνο το “τα εκατό”. Κλαυσίγελως μου έρχεται όταν ακούω για παράδειγμα “δέκα τα εκατό”: Ποιός φτωχοθαυματοποιός έκανε τα εκατό να γίνουν δέκα; Χμμμ, ούτε την μνήμη της δοτικής δεν θέλουν να αφήσουν στον ταλαίπωρο λεξιπένητα νεοραγιά… Και δεν εξαιρώ καθόλου εαυτόν. Κάποτε είχα καταπιεί αμασητί την προπαγάνδα των ψευτοπροοδευτικών φιλολόγων. Ήσαν βλέπετε θαυμασταί των “δημοτικιστών” καθηγητών, που παρεισέφρησαν -ήταν τυχαίο;- στα πανεπιστήμια και ξεκίνησαν την φθοροποιό δράσι, της οποίας τα αποτελέσματα έγιναν πλέον τόσο φανερά και ανυπόφορα.
Η προπαγάνδα των δυστυχώς έχει πιάσει, μια που η “ελληνική” α-παιδεία έχει πλήρως στερήσει τον νεοέλληνα παντός γλωσσικού κριτηρίου.
Πέτυχαν! Και τώρα αρχίσαμε να μετράμε αντιστρόφως μέχρι την ΩΡΑ Ελληνικής γλώσσας ΜΗΔΕΝ.

Εν κατακλείδι:

Αν ο σύγχρονος Έλλην δεν σηκώσει το ανάστημά του, οχι μόνον κατά πρόσωπον των συγγραφέων του νέου βιβλίου Γραμματικής και των πολιτικών οι οποίοι ενέκριναν την διδασκαλία του, αλλά κυρίως και πρωτίστως έναντι των κάθε λογής “Δελμούζων” και “Τριανταφυλλίδων” του παρελθόντος , δεν πρόκειται ποτέ να ανακτήση την γλώσσα του.
Ἐρινύα

Read More

ΑΚΡΙΒΕΣ ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ

Τέλος σε άλλη μια παγκόσμια ελληνική πρωτοτυπία έβαλε το υπουργείο Εργασίας ανακοινώνοντας την κατάργηση της επικουρικής σύνταξης που λάμβαναν περίπου 1.000 εκλεγμένοι συνδικαλιστές που είχαν εκλεγεί πριν από το 1999 όταν καταργήθηκε ο νόμος του Μεταξά που προέβλεπε το συγκεκριμένο χαριστικό προνόμιο.

Όπως ανακοίνωσε χτες ο υπουργός Εργασίας, με βάση το νόμο 971/1937 της δικτατορίας του Μεταξά οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι που είχαν εκλεγεί μέχρι και το 1999 είχαν δικαίωμα επικουρικής σύνταξης η οποία κυμαινόταν συνήθως από 200 έως 600 ευρώ ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να ανέβαινε ακόμα και στα 1000 ευρώ το μήνα. Την «συνδικαλιστική σύνταξη» δικαιούνταν όλοι οι πρόεδροι και γενικοί γραμματείς πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων καθώς και τα μέλη της διοίκηση ς της ΓΣΕΕ με 12ετή θητεία. 

Το περίεργο ήταν πως οι «συνδικαλιστικές συντάξεις» χορηγούνταν από το επικουρικό ταμείο του ΙΚΑ, δηλαδή χρηματοδοτούνταν από τις εισφορές των υπολοίπων εργαζομένων. Σύμφωνα με την εφημερίδα «Εθνος», το κονδύλι για το ταμείο αυτό ανέρχεται στα 11,5 εκατ. ευρώ ετησίως, εκ των οποίων τα τρία εκατομμύρια προορίζονται για αυτές τις επικουρικές συντάξεις των δικαιούχων συνδικαλιστών. 

Ο σχετικός νόμος Μεταξά άλλαξε το 1999, δηλαδή όσοι συνδικαλιστές εκλέχτηκαν μετά δεν θα πάρουν ποτέ επικουρική σύνταξη, ωστόσο όσοι είχαν θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα συνέχισαν να λαμβάνουν τις «συνδικαλιστικές συντάξεις» τους Με απόφαση του κ. Βρούτση, όμως, καταργούνται και αυτές οι συντάξεις από 1ης Νοεμβρίου 2012.

Read More