Η ΧΩΡΑ ΜΟΥ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣ ΠΩΛΗΣΗ

Η Οριάνα Φαλάτσι κονιορτοποιεί το γελοίο επιχείρημα «Ήμασταν και εμείς κάποτε μετανάστες» Της Oriana Fallaci* (από το βιβλίο της «H Οργή και η Περηφάνεια», 2003) Όχι εδώ και πολύ καιρό, άκουσα κάποιον από τους αναρίθμητους πρώην κυρίους Πρωθυπουργούς που έχουν ταλαιπωρήσει την Ιταλία τις τελευταίες δεκαετίες, να λέει στην τηλεόραση:
 «Κι ο θείος μου ήταν μετανάστης. Ακόμη θυμάμαι τη στιγμή που έφευγε για την Αμερική. με μια βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι». 
Δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα, κύριε παραπληροφορημένε, ή αναξιόπιστε πρώην Πρωθυπουργέ. 
Εκτός από το ότι είναι πρακτικά αδύνατον να έχετε θείο που πήγε στην Αμερική με μια βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι, για τον απλό λόγο ότι οι θείοι με τις βαλίτσες από χαρτόνι στο χέρι πήγαιναν στην Αμερική στις αρχές του εικοστού αιώνα, δηλαδή τότε που εσείς δεν ήσασταν ακόμη γεννημένος, δεν είναι καθόλου το ίδιο.
 Και είναι δυο φαινόμενα άσχετα μεταξύ τους για ορισμένους λόγους που εσείς αγνοείτε, ή κάνετε πως αγνοείτε. 
Οι λόγοι αυτοί είναι οι εξής:
 Πρώτον: 
Η Αμερική είναι μια ήπειρος με έκταση 3 εκατομμύρια και 618.770 τετραγωνικά μίλια. 
Τεράστιες περιοχές αυτής της έκτασης είναι ακόμη και σήμερα ακατοίκητες ή τόσο αραιά κατοικημένες, ώστε σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να περπατάει κανείς για ολόκληρους μήνες χωρίς να συναντήσει ψυχή. 
Και σας πληροφορώ ότι στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα αυτές οι περιοχές ήταν ακόμη πιο έρημες και σχεδόν εντελώς ακατοίκητες. 
Δεν υπήρχαν πόλεις, ούτε κωμοπόλεις, ούτε δρόμοι, ούτε καν οικισμοί. Το πολύ-πολύ να υπήρχαν κάποια φυλάκια ή κάποια καταλύματα για ξεκούραση και για αλλαγή αλόγων. 
Η πλειονότητα των κατοίκων ήταν, ουσιαστικά, συγκεντρωμένη στις ανατολικές Πολιτείες.
 Στις Μεσοδυτικές εκτάσεις, ζούσαν μονάχα λίγοι θαρραλέοι τυχοδιώκτες, καθώς και οι φυλές των ιθαγενών Ινδιάνων, που τους ονόμαζαν Ερυθρόδερμους. 
Πιο δυτικά, στη λεγόμενη Άγρια Δύση, υπήρχαν ακόμη λιγότεροι κάτοικοι: 
Το Κυνήγι του Χρυσού μόλις είχε αρχίσει. Λοιπόν: 
Η Ιταλία δεν αποτελεί ήπειρο. 
Είναι μια μικρή σχετικά χώρα, τριάντα δύο φορές μικρότερη από την Αμερική και υπερβολικά πυκνοκατοικημένη: ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 58 εκατομμύρια κατοίκους έναντι των 282 εκατομμυρίων της Αμερικής. 
Συνεπώς, αν τριακόσιες ή τετρακόσιες χιλιάδες γιοι του Αλλάχ μεταναστεύουν στην Ιταλία κάθε χρόνο (όπως γίνεται στην πραγματικότητα), για μας είναι σαν να μετανάστευαν τρία ή τέσσερα εκατομμύρια Μεξικανοί στο Τέξας, στην Αριζόνα ή στην Καλιφόρνια κάθε χρόνο. 
Δεύτερον:
 Για έναν ολόκληρο αιώνα, δηλαδή από τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας μέχρι το 1875, η Αμερική ήταν χώρα ελεύθερης προσπέλασης. 
Τα σύνορα και οι ακτές της παρέμεναν αφύλακτα, οποιοσδήποτε ξένος μπορούσε να μπει ελεύθερα στη χώρα και οι μετανάστες ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτοι. 
Για να αναπτυχθεί και να ακμάσει το νεοσύστατο έθνος, έπρεπε να αξιοποιηθούν όλα τα διαθέσιμα εδάφη του και ο εν δυνάμει πλούτος του, και γι’ αυτό ακριβώς στις 20 Μαΐου του 1862, ο Αβραάμ Λίνκολν υπέγραψε την Homestead Act.
 Σύμφωνα με την Πράξη αυτή, θα δωρίζονταν 810 εκατομμύρια τ.μ. ομοσπονδιακής γης.
 Στην Οκλαχόμα, για παράδειγμα, στη Μοντάνα, στη Νεμπράσκα, στο Κολοράντο, στο Κάνσας, στη Βόρεια και Νότια Ντακότα κ.ά... 
Επιπλέον η «Πράξη» δεν ωφελούσε μονάχα τους Αμερικανούς. 
Με εξαίρεση τους Κινέζους, που γενικότερα τύχαιναν κακομεταχείρισης, καθώς και τους καταδιωκόμενους γηγενείς Ινδιάνους, οποιοσδήποτε (άντρας ή γυναίκα) μπορούσε να κάνει αίτηση και να λάβει ως δωρεά 480 τ.μ. γης. 
Οι προϋποθέσεις ήταν: ο αιτών να έχει συμπληρώσει το εικοστό πρώτο έτος, να εγκατασταθεί στον συγκεκριμένο τόπο για τουλάχιστον πέντε χρόνια, να μετατρέψει την άγρια γη σε φάρμα και κατοικία, να δημιουργήσει οικογένεια και, αν δεν ήταν Αμερικανός, να ζητήσει αμερικανική υπηκοότητα. 
Ακολουθώντας τα σλόγκαν «Το Αμερικανικό Όνειρο», «Αμερική, η Χώρα των Ευκαιριών», οι περισσότεροι από αυτούς που απέκτησαν έτσι γη, ήταν Ευρωπαίοι.
 Ο αριθμός των μεταναστών ήταν τόσο μεγάλος, ώστε ολόκληρες φυλές γηγενών (Τσερόκι, Κρικ, Σεμινόλ, Τσικασό, Τσεγιέν, κ.α.) εκτοπίστηκαν βίαια και περιορίστηκαν με επαίσχυντο τρόπο σε καταυλισμούς. 
Λοιπόν, στην Ιταλία δεν υπήρξε ποτέ ανάλογη «Πράξη» που να προσκαλεί τους ξένους να έρθουν και να εγκατασταθούν στη χώρα μας: «Ελάτε ξένοι, ελάτε! 
Αν έρθετε, θα σας δώσουμε ένα καλό κομμάτι γης στο Κιάντι, στη Βαλ Παντάνα ή στη Ριβιέρα. Για χάρη σας θα διώξουμε τους γηγενείς, δηλαδή τους Τοσκανούς, τους Λομβαρδούς και τους Λιγουριανούς, θα τους κλείσουμε σε καταυλισμούς». 
Όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη, έτσι και στην Ιταλία, όλοι αυτοί οι μετανάστες που μας ταλαιπωρούν, έχουν έρθει με δική τους πρωτοβουλία. 
Με τα αναθεματισμένα σκάφη τους, τα καταραμένα φουσκωτά σκάφη της αλβανικής μαφίας, αποφεύγοντας τις περιπόλους της ακτοφυλακής, που προσπαθούν να τους στείλουνε πίσω. Δεν είμαστε μια χώρα με ανοιχτά σύνορα, αγαπητέ κύριε Πρώην Πρωθυπουργέ και υποτιθέμενε ανιψιέ του θείου με τη βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι. 
Εμείς, δεν έχουμε τεμάχια γης να χαρίσουμε στους ξένους. Δεν έχουμε έρημες περιοχές που πρέπει να κατοικηθούν.
 Ούτε φυλές Τσερόκι, Κρικ, Σεμινόλ, Τσικασό, και Τσεγιέν για να εκτοπίσουμε. 
Τρίτον: 
Ακόμη κι η Αμερική η Χώρα των Ευκαιριών έπαψε κάποια στιγμή να δείχνει στους ξένους την ίδια επιείκεια που έδειχνε μέχρι και την προεδρία του Λίνκολν. 
Το 1875, για παράδειγμα, η Αμερικανική Κυβέρνηση συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να μπουν κάποια όρια, με αποτέλεσμα η Βουλή των Αντιπροσώπων να υιοθετήσει νόμο που απαγόρευε την είσοδο στη Χώρα σε Πρώην κατάδικους και σε πόρνες. 
Το 1882, ένας δεύτερος νόμος απέκλειε από το δικαίωμα αυτό ψυχασθενείς και άτομα για τα οποία υπήρχαν υποψίες ότι θα βλάψουν τη δημόσια ζωή της χώρας. 
Το 1903, ψηφίστηκε ακόμη ένας νόμος που απαγόρευε την είσοδο στη χώρα σε επιληπτικούς, σε επαγγελματίες ζητιάνους, σε ασθενείς με μεταδοτικές αρρώστιες και σε αναρχικούς. 
(Ο τελευταίος ήταν ένας ανακριβής χαρακτηρισμός που αποδιδόταν τόσο σε παλαβούς που δολοφονούσαν προέδρους, όσο και σε ριζοσπαστικούς που προκαλούσαν γενική αναστάτωση και οργάνωναν απεργίες). Από εκεί και πέρα, η μεταναστευτική πολιτική έγινε πιο αυστηρή και οι παράνομοι μετανάστες απελαύνονταν αμέσως. 
Στη σημερινή Ιταλία και Ευρώπη όμως, οι μετανάστες έρχονται όποτε τους αρέσει και όποτε θέλουν. 
Τρομοκράτες, κλέφτες, βιαστές, πρώην κατάδικοι, πόρνες, ζητιάνοι, έμποροι ναρκωτικών, άτομα με μεταδοτικές ασθένειες. 
Δεν ελέγχεται το ιστορικό ούτε καν εκείνων που παίρνουν άδεια εργασίας. 
Από τη στιγμή που περνούν τα σύνορα, τους παρέχεται φιλοξενία, τροφή και ιατρική περίθαλψη, με επιβάρυνση των γηγενών.
 Εννοώ των Ιταλών φορολογουμένων. 
Λαμβάνουν ακόμη και ένα μικρό ποσό χρημάτων για τα τρέχοντα μικροέξοδά τους. 
Όσο για τους παράνομους μετανάστες, ακόμη κι αν απελαθούν επειδή έχουν διαπράξει κάποιο φριχτό έγκλημα, πάντοτε καταφέρνουν να επιστρέψουν.
 Αν απελαθούν ξανά, πάλι γυρίζουν πίσω. 
Φυσικά, για να διαπράξουν κι άλλα εγκλήματα. 
Και οι πολιτικοί μας δεν κάνουν τίποτε. Ανάθεμά τους!
 Δε θα ξεχάσω ποτέ τις διαδηλώσεις που έκαναν πέρυσι οι παράνομοι, κατακλύζοντας τις πλατείες μας για να απαιτήσουν με αυθάδεια άδειες παραμονής.
 (Οι περισσότεροι ανέμιζαν τις σημαίες της χώρας τους, ή κόκκινες σημαίες).
 Αυτά τα παμπόνηρα, παραμορφωμένα πρόσωπα.
 Αυτές οι υψωμένες γροθιές, έτοιμες να μας χτυπήσουν, εμάς τους γηγενείς, να μας κλείσουν σε καταυλισμούς. 
Αυτές οι κραυγές, που έφερναν στο νου τις κραυγές των οπαδών του Χομεινί στο Ιράν, του Μπιν Λάντεν στην Ινδονησία, Μαλαισία, Πακιστάν, Ιράκ, Σενεγάλη, Σομαλία, Νιγηρία κ.ο.κ... Δε θα το ξεχάσω ποτέ, γιατί εκτός από προσβεβλημένη, ένιωσα και εξαπατημένη από τους πολιτικούς που έλεγαν:
 «Θα θέλαμε να τους απελάσουμε, να τους στείλουμε πίσω στις πατρίδες τους. Αλλά, δε γνωρίζουμε πού κρύβονται». 
Πού κρύβονται;!; 
Ελεεινοί καραγκιόζηδες! 
Είχαν κατεβεί κατά χιλιάδες στις πλατείες, και δεν κρύβονταν διόλου. 
Για να τους απελάσετε, για να τους διώξετε, θα αρκούσε να τους περικυκλώσετε με λίγους ένοπλους αστυνομικούς oι στρατιώτες, να τους φορτώσετε σε φορτηγά, να τους οδηγήσετε σ’ ένα αεροδρόμιο ή ένα λιμάνι, και να τους στείλετε πίσω στις πατρίδες τους. 
Όσο για τον τελευταίο λόγο που θα σας αναφέρω, αγαπητέ μου κύριε πρώην Πρωθυπουργέ και υποτιθέμενε ανιψιέ του θείου με τη βαλίτσα από χαρτόνι στο χέρι, είναι τόσο απλός, που ακόμη και ένα διανοητικά καθυστερημένο μωρό θα μπορούσε να τον καταλάβει.
 Η Αμερική είναι ένα νεοσύστατο έθνος, μια πολύ νέα χώρα. 
Αν αναλογιστείτε ότι η σύσταση του αμερικανικού έθνους έγινε στα τέλη του δεκάτου όγδοου αιώνα, θα συμπεράνετε εύκολα ότι σήμερα (έτος 2002) συμπληρώνει μόλις δυο αιώνες ζωής. Επίσης, είναι ένα έθνος μεταναστών. 
Από την εποχή του Mayflower, από την εποχή των δεκατριών αποικιών, δηλαδή από πάντα, όλοι οι κάτοικοι της Αμερικής ήταν μετανάστες. 
Παιδιά, εγγόνια, εγγύτεροι ή απώτεροι απόγονοι κάποιων μεταναστών. 
Ως έθνος μεταναστών, αποτελεί το πιο δυναμικό, το πιο πλούσιο μείγμα φυλών, θρησκειών και γλωσσών που υπήρξε ποτέ σε τούτο τον πλανήτη. 
Ως νεοσύστατο έθνος, έχει πολύ σύντομη ιστορία.
 Γι’ αυτό, η πολιτιστική της ταυτότητα δεν έχει ακόμη κατασταλάξει σε κάτι ενιαίο. Α
ντίθετα, η Ιταλία είναι ένα πολύ παλαιό έθνος. 
Με εξαίρεση την Ελλάδα, θα έλεγα πως είναι το παλαιότερο της Δύσης. 
Η καταγεγραμμένη ιστορία της ξεκινάει πριν τρεις χιλιάδες χρόνια, όταν ιδρύθηκε η Ρώμη. 
Ή, καλύτερα, από την εποχή που οι Ετρούσκοι αποτελούσαν ήδη πολιτισμένη κοινωνία. Σ’ αυτές τις τρεις χιλιετίες, παρ’ όλη την εξάπλωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, παρ’ όλες τις εισβολές που προκάλεσαν την Πτώση αυτού του εκπληκτικού επιτεύγματος, παρ’ όλες τις κατακτήσεις που μας είχαν διαμελίσει για πολλούς αιώνες, η Ιταλία δεν υπήρξε ποτέ έθνος μεταναστών. 
Δηλαδή, ένα μείγμα από φυλές, θρησκείες και γλώσσες. 
Ούτε αλλοιώθηκε η ταυτότητά της από τις επιδράσεις των κατακτητών της. 
Κανένα από τα ξένα έθνη που μας είχαν κατακτήσει και διαμελίσει (και Γερμανοί και Σκανδιναβοί και Ισπανοί και Γάλλοι και Αυστριακοί) δεν κατάφεραν να μεταβάλουν την οντότητά μας. 
Αντίθετα, εκείνοι απορροφήθηκαν από εμάς, σαν το νερό από το σφουγγάρι. …. 
Συνεπώς, η δική μας πολιτιστική ταυτότητα είναι ενιαία. 
Και, παρ’ όλο που περιέχει κάποια στοιχεία, που έχει απορροφήσει το σφουγγάρι (σκεφτείτε τις πολλές διαλέκτους μας, τις συνήθειές μας, την κουζίνα μας), ποτέ δεν υιοθέτησε συνήθειες του Μουσουλμανικού κόσμου. 
Με κανέναν τρόπο δεν έχει επηρεαστεί από αυτόν. 
Επίσης, για δυο χιλιάδες χρόνια, η ενότητά μας ήταν βασισμένη σε μια θρησκεία που ονομάζεται Χριστιανισμός. 
Σε μια εκκλησία που ονομάζεται Καθολική Εκκλησία... Πάρτε εμένα σαν παράδειγμα.
 «Είμαι άθεη και αντικληρικών αντιλήψεων, δεν έχω τίποτε κοινό με την Καθολική Εκκλησία», δηλώνω πάντοτε.
 Κι αυτό είναι αλήθεια. 
Αλλά, ταυτόχρονα, είναι και ψέμα. 
Γιατί, είτε μου αρέσει είτε όχι, έχω αρκετά κοινά με την Καθολική Εκκλησία.
 Πιστέψτε με, γαμώτο!
 Πώς θα μπορούσα να μην έχω;
 Γεννήθηκα σ’ έναν τοπίο γεμάτο τρούλους εκκλησιών, μοναστήρια, Χριστούς, Μαντόνες, Αγίους, σταυρούς και καμπάνες.
 Οι πρώτες μελωδίες που άκουσα όταν γεννήθηκα ήταν οι μελωδίες από τις καμπάνες. 
Τι καμπάνες του Καθεδρικού της Σάντα Μαρία ντελ Φιόρε, που τον Καιρό του Αντίσκηνου, ο μουεζίνης προσβλητικά κατέπνιγε με τα δικά του Αλλάχ-ακμπάρ. 
Γεννήθηκα και μεγάλωσα με αυτή τη μουσική, με αυτό το τοπίο γύρω μου, με αυτή την Εκκλησία που την έχουν προσκυνήσει ακόμη και μεγάλα μυαλά, όπως ο Δάντης Αλιγκιέρι, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Μιχαήλ Άγγελος και ο Γαλιλαίος Γαλιλέι. 
Μέσα από αυτήν έχω μάθει τι είναι γλυπτική, αρχιτεκτονική, ζωγραφική, ποίηση και λογοτεχνία, καθώς και τι σημαίνει ο συνδυασμός της ομορφιάς με τη γνώση.
 Χάρη σ’ αυτήν άρχισα κάποτε ν’ αναρωτιέμαι τι είναι το Καλό και το Κακό, αν υπάρχει Θεός. 
Αν μας έπλασε Εκείνος, ή εμείς Εκείνον και αν η ψυχή είναι μια χημική ένωση που μπορεί να υποστεί επεξεργασία σε εργαστήρια ή είναι κάτι περισσότερο από αυτό. 
Και, μα τον Θεό... Βλέπετε; 
Πάλι χρησιμοποίησα τη λέξη «Θεός». 
Παρ’ όλες τις λαϊκές και αντικληρικές μου αντιλήψεις, παρ’ όλο τον αθεϊσμό μου, είμαι τόσο διαποτισμένη από τον Καθολικό πολιτισμό, ώστε αυτός να είναι αναπόσπαστο μέρος του γραπτού και προφορικού μου λόγου.
 Μα τον Θεό, για όνομα του Θεού, προς Θεού, δόξα τω Θεώ, Θεέ και Κύριε, Παναγία μου, έλα Παναγία μου, Χριστέ και Παναγιά μου, στην ευχή του Χριστού. Χριστέ μου... 
Τέτοιες εκφράσεις μου έρχονται τόσο αυθόρμητα, που δε συνειδητοποιώ ότι τις λέω ή ότι τις γράφω. 
Και να σας τα πω όλα; Παρ’ όλο που ποτέ δε συγχώρεσα την Καθολική Εκκλησία για τα αίσχη που μου επέβαλε, με πρωταρχικό εκείνο της γ…..ς Ιεράς Εξέτασης που τον δέκατο έβδομο αιώνα έκαψε ζωντανή την προγιαγιά μου Ιλντεμπράντα, την κακόμοιρη την Ιλντεμπράντα, παρ’ όλ’ αυτά, οι μελωδίες από τις καμπάνες συνεχίζουν να γλυκαίνουν την καρδιά μου. 
Μου αρέσουν. 
Επίσης, μ’ αρέσουν όλες αυτές οι όμορφες αγιογραφίες με τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους. 
Είμαι μάλιστα συλλέκτρια παλαιών εικονισμάτων. 
Επίσης, μου αρέσουν τα αβαεία και τα μοναστήρια και τα περιβόλια τους. 
Μου δημιουργούν μια ακαταμάχητη αίσθηση γαλήνης και συχνά ζηλεύω αυτούς που μένουν σ’ αυτά. 
Και, εν τέλει, ας το παραδεχτούμε: οι καθεδρικοί ναοί μας είναι πιο όμορφοι από τα τζαμιά, τις συναγωγές, τους βουδιστικούς ναούς και τις άχρωμες εκκλησίες των Διαμαρτυρομένων. …. 
Όλ’ αυτά τα συμβολικά στολίδια που ανήκαν στη δική μου ζωή. Στον δικό μου πολιτισμό. 
Ξέρετε, στον κήπο του εξοχικού σπιτιού μου στην Τοσκάνη, υπάρχει ένα μικρό, παλιό ξωκλήσι. 
Δυστυχώς, είναι πάντοτε κλειστό. Από τότε που πέθανε η μητέρα μου, κανείς δεν το φροντίζει. 
Κάθε φορά που επιστρέφω στην πατρίδα, πηγαίνω και το ανοίγω. 
Ξεσκονίζω την Αγία Τράπεζα, προσέχω να μην έχουν κάνει φωλιές τα ποντίκια ή να μην έχουν φάει καμιά σελίδα από τη Σύνοψη. 
Και, παρά τον λαϊκισμό μου, τον αθεϊσμό μου, εκεί μέσα νιώθω άνετα. 
Παρά τις αντικληρικές απόψεις μου, εκεί μέσα νιώθω γαλήνη. (Και βάζω στοίχημα ότι οι περισσότεροι Ιταλοί θα εκμυστηρεύονταν το ίδιο πράγμα. 
Σε μένα το έχει εκμυστηρευτεί, Θεέ και Κύριε, ο ίδιος ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας, ο άνθρωπος που εισήγαγε τον ιστορικό συμβιβασμό μεταξύ μαρξιστών και καθολικών...).
Για όνομα του Θεού, για άλλη μια φορά, αυτό που θέλω να πω είναι ότι εμείς oι Ιταλοί δεν βρισκόμαστε στην ίδια θέση με τους Αμερικανούς.
 Δεν είμαστε ένα χωνευτήρι πολλών και διάφορων ειδών, δεν είμαστε ένα μωσαϊκό από ανομοιομορφίες, συγκολλημένες μονάχα με μια υπηκοότητα. 
Εννοώ ότι ακριβώς επειδή η πολιτιστική μας ταυτότητα είναι ήδη προσδιορισμένη από τη χιλιόχρονη ιστορία μας, δεν μπορούμε ν’ αντέξουμε ένα κύμα μεταναστών που δεν έχουν καμιά σχέση μ’ εμάς... 
Και που δε θέλουν να γίνουν σαν εμάς, να απορροφηθούν από εμάς. 
Αντίθετα, μάλιστα, θέλουν να μας απορροφήσουν εκείνοι. Θέλουν ν’ αλλάξουν τις αρχές μας, τις αξίες μας, την ταυτότητά μας, τον τρόπο ζωής μας. Και στο μεταξύ, μας αναστατώνουν με την οπισθοδρομική άγνοιά τους, με την οπισθοδρομική μισαλλοδοξία τους, με την οπισθοδρομική θρησκεία τους. 
Αυτό που εννοώ είναι ότι στον δικό μας πολιτισμό δεν υπάρχει χώρος για μουεζίνηδες και μιναρέδες, για ψευτο-εγκράτειες, για το ταπεινωτικό τσαντόρ, για την εξευτελιστική μπούρκα. 
Ακόμη κι αν υπήρχε χώρος γι’ αυτούς τους ανθρώπους, εγώ δεν θα τους τον παραχωρούσα. 
Γιατί θα ήταν σαν να έσβηνα την ταυτότητά μας, σαν να εκμηδένιζα τα επιτεύγματά μας. 
Θα ήταν σαν να έφτυνα κατάμουτρα την ελευθερία την οποία κερδίσαμε, τον πολιτισμό που έχουμε αναπτύξει, την ευημερία που έχουμε αποκτήσει. 
Θα ήταν σα να ξεπουλούσα τη χώρα μου, την πατρίδα μου. 
Κι η χώρα μου, η πατρίδα μου δεν είναι προς πώληση.
 * Η Οριάνα Φαλάτσι (Oriana Fallaci: 1929 – 2006), η Ιταλίδα δημοσιογράφος, πολεμική ανταποκρίτρια και συγγραφέας, είναι γνωστή στην Ελλάδα για την σχέση της με τον Αλέκο Παναγούλη και για το πολυδιαβασμένο βιβλίο της «Γράμμα σε Ένα Παιδί που Δεν Γεννήθηκε Ποτέ». 
Το πιο επιτυχημένο όμως εμπορικά βιβλίο της, είναι το “The Rage and The Pride” («H Οργή και η Περηφάνεια», εκδόσεις Γκοβόστης 2003), που εκδόθηκε λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. 
Το βιβλίο συγκέντρωσε τα πυρά των κριτικών με το σκεπτικό ότι προκαλεί το «μίσος εναντίον των μουσουλμάνων». 
Το επόμενο και τελευταίο της βιβλίο ήταν το “The Force of Reason” (“La Forza della Ragione”) δηλ. «Η Δύναμη της Λογικής» που έγινε και αυτό best seller. 
Εκεί η Φαλάτσι γράφει πως τρομοκράτες έχουν σκοτώσει 6.000 ανθρώπους τα 20 τελευταία χρόνια στο όνομα του Κορανίου και πως η ισλαμική πίστη σπέρνει μίσος αντί αγάπης και σκλαβιά αντί ελευθερίας.

Read More

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

 Γιατί αλήθεια διδάσκουμε τα αρχαία ελληνικά στα παιδιά που θέλουμε να μορφώσουμε, σε τόσο πολλές ώρες μάλιστα; Τρεις είναι οι κύριοι λόγοι που μας υποχρεώνουν να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να επικοινωνήσουν όσο γίνεται περισσότερο με τον αρχαίο κόσμο. Πρώτα απ’ όλα, γιατί είμαστε κι εμείς Έλληνες. 
Από τον καιρό του Ομήρου ως σήμερα έχουν περάσει κάπου δυο χιλιάδες εφτακόσια χρόνια. Στους αιώνες που κύλησαν οι Έλληνες βρεθήκαμε συχνά στο απόγειο τηςδόξας, άλλοτε πάλι στα χείλια μιας καταστροφής ανεπανόρθωτης∙ νικήσαμε και νικηθήκαμε αμέτρητες φορές∙ δοκιμάσαμε επιδρομές και σκλαβιές∙ αλλάξαμε θρησκεία∙ στους τελευταίους αιώνες η τεχνική επιστήμη μετασχημάτισε βασικά τη μορφή της ζωής μας∙ και όμως κρατηθήκαμε Έλληνες, με την ίδια γλώσσα‐φυσικά εξελιγμένη‐, με τα ίδια ιδανικά, τον ίδιο σε πολλά χαραχτήρα και με ένα πλήθος στοιχεία του πολιτισμού κληρονομημένα από τα προχριστιανικά χρόνια. 
Στον πνευματικό τομέα κανένας λαός δεν μπορεί να προκόψει, αν αγνοεί την ιστορία του, γιατί άγνοια της ιστορίας θα πει άγνοια του ίδιου του ίδιου του εαυτού του. 
Είμαι Έλληνας, συνειδητός Έλληνας, αυτό θα πει, έχω αφομοιώσει μέσα μου την πνευματική ιστορία των Ελλήνων από τα μυκηναϊκά χρόνια ως σήμερα.
 Ο δεύτερος λόγος που μας επιβάλλει να γνωρίσουμε την αρχαία πνευματική Ελλάδα είναι ότι είμαστε κι εμείς Ευρωπαίοι. 
Ολόκληρος ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός στηρίζεται στον αρχαίο Ελληνικό, με συνδετικό κρίκο τον ρωμαϊκό. 
Με τους άλλους Ευρωπαίους μας δένει βέβαια και ο Χριστιανισμός, όσο και να μας χωρίζουν ορισμένα δόγματα. 
Μα και ο Χριστιανισμός έπρεπε να δουλευτεί πρώτα με την Ελληνική σκέψη, για να μπορέσει ν’ απλώσει έπειτα στον ευρωπαϊκό χώρο. 
Η ρίζα του πολιτισμού των Ευρωπαίων όλων είναι ο αρχαίος ελληνικός στοχασμός και η τέχνη, γι’ αυτό δεν μπορεί να τα αγνοεί κανείς, αν θέλει να αισθάνεται πως πνευματικά ανήκει στην Ευρώπη. 
Μα ο κυριότερος λόγος που δεν επιτρέπεται οι νέοι μας ν’ αγνοούν την αρχαίαν Ελλάδα είναι άλλος: στην Ελλάδα για πρώτη φορά στα χρονικά του κόσμου ανακαλύφτηκε ο άνθρωπος ως αξία αυτόνομη, ο άνθρωπος που θέλει να κρατιέται ελεύθερος από κάθε λογής σκλαβιά, και υλική και πνευματική. 
Μέσα στους λαούς που περιβάλλουν τον ελληνικό χώρο στα παλιά εκείνα χρόνια υπάρχουν πολλοί με μεγάλο πολιτισμό, πάνω απ’ όλους οι Αιγύπτιοι και οι Πέρσες. 
Οι λαοί όμως αυτοί ούτε γνωρίζουν ούτε θέλουν τον ελεύθερο άνθρωπο. Το απολυταρχικό τους σύστημα επιβάλλει στα άτομα να σκύβουν αδιαμαρτύρητα το κεφάλι μπροστά στο βασιλέα και στους θρησκευτικούς αρχηγούς. 
Η ελεύθερη πράξη και η ελεύθερη σκέψη είναι άγνωστα στον εξωελληνικό κόσμο. Και οι Έλληνες; 
Πρώτοι αυτοί, σπρωγμένοι από μια δύναμη που βγαίνει από μέσα τους και μόνο, την δεσποτεία θα την μεταλλάξουν σε δημοκρατία, και από την άβουλη, ανεύθυνη μάζα του λαού θα πλάσουν μια κοινωνία από πολίτες ελεύθερους, που καθένας τους να νιώθει τον εαυτό του υπεύθυνο και για τη δική του και για των άλλων την προκοπή. 
Ο στοχασμός είναι κι αυτός ελεύθερος για τα πιο τολμηρά πετάματα του νου και της φαντασίας. 
Ο Έλληνας είναι ο πρώτος, που ενώ ξέρει πως δεν μπορεί ατιμώρητα να ξεπεράσει τα σύνορα του ανθρώπου και να γίνει θεός, όμως κατέχεται από μια βαθιά αισιοδοξία για τις ανθρώπινες ικανότητες και είναι γεμάτος αγάπη για τον άνθρωπο, που τον πιστεύει ικανό να περάσει τις ατέλειές του και να γίνει αυτό που πρέπει να είναι−ο τέλειος άνθρωπος. 
Αυτή η πίστη στον τέλειον άνθρωπο, συνδυασμένη με το βαθύ καλλιτεχνικό αίσθημα που χαρακτηρίζει την ελληνική φυλή, δίνει στον αρχαίον Έλληνα τον πόθο και την ικανότητα να πλάσει πλήθος ιδανικές μορφές σε ό,τι καταπιάνεται με το νου, με τη φαντασία και με το χέρι: στις απέριττες μορφές που σχεδιάζουν οι τεχνίτες στα αγγεία της καθημερινής χρήσης, στη μεγάλη ζωγραφική, στην πλαστική του χαλκού και του μαρμάρου, πάνω απ’ όλα στο λόγο τους, και τον πεζό και τον ποιητικό.
 Αυτόν τον κόσμο θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας, για να μορφωθούν∙ για να καλλιεργήσουν τη σκέψη τους αναλύοντας τη σκέψη των παλιών Ελλήνων∙ για να καλλιεργήσουν το καλλιτεχνικό τους αίσθημα μελετώντας ό,τι ωραίο έπλασε το χέρι και η φαντασία των προγόνων τους∙ για να μπορέσουν κι αυτοί να νιώσουν τον εαυτό τους αισιόδοξο, ελεύθερο και υπεύθυνο για τη μοίρα του ανθρώπου πάνω στη γη∙ προπαντός για να φουντώσει μέσα τους ο πόθος για τον τέλειον άνθρωπο.
 Ι.Θ. Κακριδής

Read More

ΟΜΟΑΙΜΟΝ ΟΜΟΓΛΩΣΣΟΝ ΟΜΟΘΡΗΣΚΟΝ ΟΜΟΤΡΟΠΟΝ

τοῦ Ἀναστασίου Στάμου (συγγραφέως τοῦ βιβλίου «Ἱερὰ Ἐλευσίς»)
Ὅσοι νοιάζονται καὶ ἀγαποῦν τὸ Ἔθνος μας γνωρίζουν ὅτι ἔχει τέσσερα ἰσχυρὰ θεμέλια, διαχρονικῶς, τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ φροντίζουμε καὶ νὰ προβάλουμε.
Τὸ Ὅμαιμον, τὸ Ὁμόγλωσσον, τὸ Ὁμόθρησκον καὶ τὸ Ὁμότροπον.
 Ἤτοι, τὴν κοινὴ καταγωγὴ καὶ γλῶσσα, τὴν ἴδια θρησκεία, τὰ κοινὰ ἤθη καὶ ἔθιμα (παραδόσεις καὶ πολιτισμό).
 Τοῦτο ἔχει ὁρισθῆ ἤδη πρὶν ἀπὸ χιλιάδες χρόνια: «Τὸ Ἑλληνικόν, ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι, ἤθεά τε ὁμότροπα» (Ἡρόδοτος).
Μπορεῖ νὰ μὴν ἔχουμε πάντοτε Κράτος (δική μας δηλαδὴ Ἀρχή-Διοίκησι), ὅμως Ἔθνος καὶ Πατρίδα εἴχαμε ἀνέκαθεν.
Θὰ ἀναδείξουμε μὲ τὸ παρὸν σημείωμα τὸ Ὁμόθρησκον, διὰ νὰ καταδείξουμε στοὺς ἀμφισβητοῦντες τὴν συνέχεια τοῦ Ἔθνους μας, ὅτι καὶ ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ ζητήματος δὲν ἔχει ἀλλάξει τίποτε ἐπὶ τῆς οὐσίας στὴν Θρησκεία τῶν Ἑλλήνων ἀνὰ τοὺς αἰῶνες.
Συγχρόνως, προσφέρουμε μία σύντομη ἀνάλυσι ἐπὶ κρισίμων παραμέτρων πρὸς ἄρσιν μιᾶς παγιωμένης ἀνθελληνικῆς (καὶ φιλοεβραϊκῆς) θρησκευτικῆς θεωρήσεως ἐκ μέρους τῶν Ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων τοῦ τόπου, ποὺ ταλανίζει ἀδίκως ἐπὶ αἰῶνες τὸν Λαό μας καὶ τὸ Ἔθνος.
Ἀρκεῖ μιὰ μικρὴ ὑποχώρησις ἔνθεν καὶ ἐκεῖθεν ἀπὸ ἀκρότητες καὶ δόγματα (στερεότυπα), ἀρκεῖ μία στοιχειώδης παραδοχή, ὥστε μποροῦμε νὰ φέρουμε φῶς καὶ ἐλπίδα πνευματικῆς ἀναγεννήσεως στὸν Ἑλληνισμό, ἀντὶ ἐχθρότητος, πνευματικοῦ διχασμοῦ καὶ ἐν τέλει μαρασμοῦ, ποὺ λειτουργεῖ πρὸς ὄφελος τῆς «Pax Judaica», τῆς New World Order (τῆς Νέας Παγκοσμίου Τάξεως ἤ Παγκοσμιοποιήσεως), ποὺ μᾶς ἐπιτίθεται μὲ ὅλα τὰ μέσα, ἐπιβάλλοντας τὴν ἐξαφάνισι τῶν Ἐθνῶν καὶ τὴν παγκόσμιο κυριαρχία της.
 Παρ’ ὅλες τὶς κατὰ καιροὺς ἐμφύλιες διαμάχες τὰ θρησκευτικά μας πρότυπα παραμένουν ἀκλόνητα.
 Προσέτι, οἱ Τελετὲς καὶ οἱ Ἑορτές, οἱ Ναοὶ καὶ οἱ Πανηγύρεις, ἐξακολουθοῦν μὲ πάνδημο πανελλήνιο χαρακτῆρα καὶ μὲ τὰ ἴδια ἐν γένει χαρακτηριστικά, ὅπως στὴν ἀρχαιότητα.
 Δυστυχῶς οἱ ἀδαεῖς (οἱ ἀμόρφωτοι) καὶ οἱ φανατισμένοι − Ἰουδαιοχριστιανοὶ καὶ Δωδεκαθεϊστές − δὲν τὸ βλέπουν αὐτό, παρὰ ὀρθώνουν τείχη διχασμοῦ ἤ ὑβρίζονται μεταξύ τους δημοσίως, προκαλῶντας μέγιστο κακὸ στὴν συνοχὴ τοῦ Ἔθνους.
 Ἡ εὐθύνη ἀνήκει βεβαίως στοὺς νῦν θεολόγους καὶ Ἱερεῖς μας, διότι ἔχουν τὴν πρώτην ἁρμοδιότητα στὸ ζήτημα τῆς Θρησκείας τοῦ Ἔθνους τῶν Ἑλλήνων.
 Ἄν θέλουν νὰ λεγώμεθα Ἑλληνο-Χριστιανοί, θὰ πρέπῃ νὰ ξεκινᾶμε μὲ τὰ πρὸ Χριστιανισμοῦ θρησκευτικά μας πρότυπα, μὲ τὰ δικά μας θεολογικὰ ἀρχέτυπα (καὶ ὄχι μὲ τὰ Ἰουδαϊκά).
Φθάνει πιὰ μὲ τὴν ἑβραϊκὴ Βίβλο – ἤτοι τὴν «Μυθολογία» τῶν «ἡρώων» τοῦ Ἰσραήλ (Ἀβραάμ, Μωυσῆ, Δαυΐδ, Σολομῶντα, «Προφῆτες») − λὲς καὶ δὲν ἔχουμε δικούς μας Ἥρωες-Ἁγίους Προπάτορες (Κάδμο καὶ Ἁρμονία, Σεμέλη καὶ Διόνυσο Γ΄, Εὔμολπο καὶ Τριπτόλεμο, Περσέα καὶ Ἡρακλῆ) ὡς φωτεινὰ παραδείγματα ὁμοιώσεως.
 Ὀφείλουμε λοιπὸν νὰ ἀναγνωρίσουμε τὴν πλούσια καὶ ἔνδοξη «παλαιὰ διαθήκη» τοῦ δικοῦ μας λαοῦ, καὶ νὰ ἀποτινάξουμε τὸν ζυγὸ τῆς Ἰουδαϊκῆς δῆθεν «διαθήκης» τοῦ ψευδοθεοῦ Ἰεχωβᾶ. Δηλαδὴ νὰ παύσουμε νὰ παραδεχώμεθα τὰ γεωπολιτικὰ «ὄνειρα» τοῦ Ἰσραὴλ πρὸς ἐξολόθρευσιν τῶν Ἐθνῶν − μιὰ καθαρὰ ὑλιστικὴ ἰδεοληψία ποὺ οὐδόλως νοεῖται ὡς θρησκεία κατὰ τὴν ἑλληνικὴ ἀντίληψι − ὅπως εὐκόλως ἀποδεικνύεται μέσα ἀπὸ τὰ «ἱερά» τους κείμενα, ποὺ μᾶς ἐπέβαλαν ὡς «κιπὰ» πάνω στὴν κεφαλή5.
Ἔχουμε ὅθεν πνευματικὴ ἰουδαϊκὴ κατοχὴ δεκαέξι αἰώνων.
 Δὲν ἔχει ὅμως καμμία σχέσι τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ καὶ ὁ Πατὴρ Θεὸς τῆς Ἀγάπης, ποὺ ἐπικαλούμεθα οἱ Ἕλληνες διαχρονικῶς, μὲ τὸν «θεὸ» τῶν Ἑβραίων καὶ τὶς ἀποκρουστικὲς ἰδιότητές του.
Ὁ Πατὴρ Θεὸς τῶν Ἑλλήνων, ἡ Θεομήτωρ Παναγία καὶ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς συνθέτουν σήμερα τὰ ἱερὰ πρόσωπα τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, τὰ ὁποῖα ἐπικαλούμεθα προσευχόμενοι («Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς»). Τὴν Παναγία καὶ τὸν Χριστὸ ἐπικαλούμεθα μάλιστα συνεχῶς καὶ ἀσπαζόμεθα στοὺς Ναούς μας ἀναπαριστῶντας τους μὲ Εἰκόνες («εἴδωλα», ἄν θέλετε − ἐμεῖς δὲν φοβούμεθα τὴν συνώνυμο αὐτὴ λέξι) ἀριστερὰ καὶ δεξιὰ τῆς κεντρικῆς Πύλης τοῦ Ἱεροῦ. Ἀλλὰ καὶ μέσα σὲ κάθε ἑλληνικὴ οἰκία ἔχουμε τὶς Εἰκόνες τους. Ὁ Πατὴρ εἶναι ὁ Πανάγαθος καὶ Ἀθάνατος Δημιουργὸς Θεός μας. Δεχόμεθα ἐπίσης ὅτι τὰ πάντα ἐγένοντο διὰ τοῦ Υἱοῦ-Λόγου, ὡς λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης: «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ λόγος, καὶ ὁ λόγος ἦν πρὸς τὸν θεόν, καὶ θεὸς ἦν ὁ λόγος. Πάντα δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἕν ὅ γέγονεν. Ἐν αὐτῷ ΖΩΗ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ ΦΩΣ τῶν ἀνθρώπων». Ἡ Ζωὴ εἶναι λοιπὸν τὸ εἰδοποιὸν στοιχεῖο τοῦ Θεοῦ μας (εἶναι ἡ ταυτότης τοῦ Ζηνός, ὡς διαπιστώνουμε μὲ τὴν περαιτέρω ἀνάλυσι) καθὼς καὶ τὸ Φῶς. Μὰ αὐτὰ ἀκριβῶς ἐπικαλοῦνται οἱ Ἕλληνες διαχρονικῶς, μὲ ἄλλα ὀνόματα. Ἀπὸ τὸν Θεολόγο τῶν Ἑλλήνων Ὀρφέα παρελάβαμε τὸν Ἕνα (καὶ Ἀληθινό, ὅπως ἐπίσης διαπιστώνουμε παρακάτω) Θεὸ Πατέρα («ὥς φησιν ὁ θεολόγος»-Πρόκλος). Οἱ ἰδιότητές του εἶναι ἴδιες καὶ ἀπαράλλαχτες ὥς σήμερα. Μὴν προβάλουμε τὶς ἀρχαῖες λαϊκὲς ἀντιλήψεις καὶ τὶς ποιητικὲς ἀναφορὲς τῶν ἐπῶν καὶ τῶν τραγωδιῶν, ποὺ θέλουν τοὺς θεοὺς νὰ μοιάζουν μὲ τοὺς ἀνθρώπους προσδίδοντάς τους ἐλαττώματα, ἀντὶ τῶν θεολογικῶν μας κειμένων. Διότι, αὐτὰ χρησιμοποιοῦν οἱ ἐχθροί μας κάθε φορά! Ἀλλὰ μὴν ξεχνᾶμε, ὅτι ἡ Ἱστορία μας εἶναι τόσον παλαιά, ἀφοῦ οἱ Ἕλληνες ἔζησαν τὴν Τιτανομαχία, τὸν προκατακλυσμιαῖο πολιτισμὸ τῆς Χρυσῆς Ἐποχῆς καὶ τὴν ἐκστρατεία τοῦ Διονύσου Α΄ στὶς Ἰνδίες, καθὼς καὶ τὴν ἐπίθεσι καὶ ἀπόκρουσι τῶν Ἀτλάντων. Οἱ Ἕλληνες θυμοῦνται τὴν Τριτωνίδα λίμνη πρὶν γίνῃ ἔρημος Σαχάρα! Ὅλα αὐτὰ συνέβησαν πρὶν καὶ κατὰ τὴν τῆξι τῶν τελευταίων παγετώνων, ποὺ ἐπέφεραν τοὺς τρεῖς μεγάλους κατακλυσμούς. Αὐτὰ ἐρευνῶνται σήμερα ἀπὸ τὴν νέα ἐπιστήμη τῆς Γεωμυθολογίας.
Ἡ Ἀνθρωπότης τότε ἐπέστρεψε μὲν στὴν ἐποχὴ τοῦ λίθου, ἀλλὰ οἱ Ἕλληνες κατέγραψαν πολλὰ δεδομένα τῆς παμπάλαιας ἐκείνης ἐποχῆς τοῦ Διὸς καὶ τῶν Διογενῶν ἀπογόνων του.
Οἱ προκατακλυσμιαῖοι αὐτοὶ ἡγέτες «θεοποιήθηκαν» στὴν μνήμη τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων… Ἀποτελοῦν δὲ τὸ ἀγαπημένο θέμα τῶν προπατόρων Ποιητῶν τοῦ Γένους (Ὁμήρου καὶ Ἡσιόδου)! Ἀλλὰ ὅπως σήμερα ἀνατρέχουμε στὰ θεολογικὰ κείμενα καὶ στὸ Εὐαγγέλιο, ὅταν πρόκειται νὰ μελετήσουμε τὸ Θεῖον, ἔτσι καὶ πρὸ Χριστιανισμοῦ ὑπῆρχαν οἱ Ἱεροὶ Ὕμνοι (οἱ Προσευχές μας), τὰ Ἱερὰ Μυστήρια καὶ οἱ Ἱερεῖς μας, οἱ Ναοὶ μὲ τὰ Ἀγάλματα τῶν Θεῶν (ἀντιστοίχως σήμερα ἔχουμε τὶς Εἰκόνες) καὶ πολλὲς περιοδικές (ἐτήσιες) Ἑορτές.
Σημασία ἔχει λοιπὸν τί λέγουν περὶ Θεοῦ οἱ θεολόγοι τοῦ Γένους, οἱ Φιλόσοφοι καὶ οἱ Ἱερεῖς, ἰδίως δὲ τὰ ἱερὰ κείμενα τῶν Ἑλλήνων, τὰ ὁποῖα μᾶλλον δὲν διαβάζουν οἱ σημερινοὶ Ἱερεῖς καὶ θεολόγοι μας (…ἀφοῦ ἀκόμα κάποιοι νομίζουν ὅτι εἶναι «δαιμονικά»)!
 Ὁ «Ὕμνος εἰς Δήμητραν» (τὸ ἀρχαῖο «εὐαγγέλιο») ἀναφέρει τὸν θάνατο τῆς Κόρης (τὴν ἀπαγωγή της ἀπὸ τὸν Ἅδη) καὶ κατόπιν τὴν ἐπάνοδό της στὴν ζωή: «Αὖτις ἄνει ὡς μέγα θαῦμα»! Τὸ θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως ἐτελεῖτο λοιπὸν στὰ Ἐλευσίνια Μυστήρια.
 Σήμερα, ἀντὶ τῆς Κόρης ἔχουμε τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Υἱοῦ. Τὸ πένθος τῆς Μητρός (ἡ σημερινὴ ἐπιτάφιος ἀκολουθία: «ὦ γλυκύ μου ἔαρ, γλυκύτατόν μου τέκνο») διεδέχετο τότε τὸ «φῶς ἱλαρόν» (ἡ Περσε-φόνη γινόταν Φερσέ-φασσα). Ποιὸ φῶς ἐξακολουθοῦμε νὰ ἀνάβουμε ἀναστάσιμα («δεῦτε λάβετε φῶς»);
 Καὶ σὲ τὶ διαφέρει ἡ προετοιμασία τῶν πιστῶν σήμερα; «Ἐνήστευσα, ἔπιον τὸν κυκεῶνα, ἔλαβον ἐκ κίστης ἐγγευσάμενος». Ἐμεῖς εἴχαμε λοιπὸν «θεία κοινωνία» τῶν Μυστῶν, μετὰ ἀπὸ περίοδο νηστείας καὶ πνευματικῆς προετοιμασίας. «Γεγόνασι καὶ εὐσεβέστεροι καὶ δικαιότεροι καὶ κατὰ πᾶν βελτίωνες ἑαυτῶν οἱ τῶν Μυστηρίων κοινωνήσαντες» (Διόδωρος Σικελιώτης).
 Οἱ Εὐμολπίδες ἱερεῖς ἦσαν οἱ «καλοὶ Ψάλτες», ὡς δηλοῖ τὸ ὄνομα Εὔμολπος (εὖ καὶ μέλπω, Μελπομένη ἡ Μοῦσα, μολπὴ εἶναι ὕμνος, ᾠδή).
 Ἄς γνωρίσουμε τώρα τὸν «ἄγνωστο» (ἀδίδακτο ἐπὶ αἰῶνες) καὶ «ἀπηγορευμένο» Θεὸ τῶν Ἑλλήνων. «Θεὸν εἶναι ἀθάνατον, λογικόν, τέλειον, κακοῦ παντὸς ἀνεπίδεκτον» (Ζήνων).
«Ὁ Λόγος ὥσπερ πλάστης ἀγαθὸς καλὸν τῇ ψυχῇ περιτίθησι σχῆμα» (Σωκράτης).
 «Αὐτὸν τὸν Θεόν… ὅς δὴ ἄφθαρτός ἐστι καὶ ἀγέννητος, δημιουργός…», «Ζῆνα δὲ καλοῦσι παρ’ ὅσον τοῦ ζῆν αἴτιός ἐστιν» (Ζήνων). «Ὦ Ζεῦ, πάτερ Ζεῦ, σὸν μὲν οὐρανοῦ κράτος» (Ἀρχίλοχος). «Ἕν τ’ εἶναι Θεὸν καὶ Νοῦν καὶ Εἱμαρμένην καὶ Δία», «πολλαῖς προσηγορίαις προσονομάζεται κατὰ τὰς δυνάμεις» (Ζήνων).
 Δηλαδή, ἕνας εἶναι ὁ Θεός, ἀθάνατος, τέλειος, ἀγαθός, δημιουργός, ἀλλὰ τοῦ δίνουμε πολλὰ ὀνόματα, ἀνάλογα μὲ τὴν ἰδιότητα ποὺ θέλουμε νὰ ἐκφράσουμε.
 Ἄν πρόκειται γιὰ τὴν Σοφία τοῦ Θεοῦ, τότε τὴν ὀνομάζουμε Ἀθηνᾶ (ἀ-θεονόα, ἡ τοῦ Θεοῦ νόησις − Σωκράτης). Τὸ ὄνομα πάντως τοῦ οὐρανίου Πατρὸς εἶναι Ζεύς.
 Ὁ Ζεύς, γενικὴ τοῦ Ζηνός, διότι ἐκφράζει τὴν Ζωήν, ἤ τοῦ Διός, διότι ἐκφράζει τὸ Φῶς – καὶ μᾶς συνδέει μὲ τὸ ἀπώτατο ἐθνικο-ἱστορικό μας παρελθόν!
Ἡ Διὸς Πολιτεία ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν Διόδωρο μετὰ τὴν Τιτανομαχία: «…παρεχόμενος ἑαυτὸν πᾶσιν ἐπιεικῆ καὶ φιλάνθρωπον, ὥστε ὑπὸ τοῦ πλήθους ΠΑΤΕΡΑ προσαγορευθῆναι», «τήν δ’ ἰσότητα καὶ τὴν δημοκρατίαν εἰσηγούμενον».
Εὐ-δία λέγεται ἡ φωτεινὴ ἡμέρα (ἔμεινε ὡς day στὰ Ἀγγλικά). Ἀλλὰ καὶ οἱ Χριστιανοὶ Ἰταλοί, ὅταν ἐπικαλοῦνται τὸν Θεό, λέγουν «Δία μου» (mios Dios).
Ὁμοίως οἱ Ἱσπανοὶ λέγουν «mio Dio».
Ὁμοίως καὶ οἱ Γάλλοι «mon Dieu»!
Ἄρα διαπιστώνουμε ὅτι ὁ Θεὸς παρ’ Ἕλλησιν παρέχει Φῶς καὶ Ζωήν, ὅπως ἀκριβῶς λέγει καὶ τὸ Εὐαγγέλιο!
 Καμμία σχέσι μὲ τὸν θανατηφόρο «ἑβραῖο θεὸ» Ἰεχωβᾶ8. Μὰ καὶ ἡ ἔννοια τοῦ Λόγου προέρχεται ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα.
 «Ἔστι δὲ Εἱμαρμένη αἰτία τῶν ὄντων εἰρομένη, ἤ Λόγος καθ’ ὅν ὁ κόσμος διεξάγεται» (Διογένης Λαέρτιος). «Εἱμαρμένη ἐστὶν ὁ τοῦ κόσμου Λόγος, ἤ Λόγος τῶν ἐν τῷ κόσμῳ προνοίᾳ διοικουμένων.
Ἤ Λόγος, καθ’ ὅν τὰ μὲν γεγονότα γέγονε, τὰ δὲ γινόμενα γίνεται, τὰ δὲ γενησόμενα γενήσεται». «Πάντα δὲ γίνεται φύσει καὶ εἱμαρμένῃ καὶ οὐκ ἔστι τόπος ἔρημος προνοίας.
Πρόνοια δέ ἐστιν αὐτοτελὴς Λόγος τοῦ ἐπουρανίου Θεοῦ» (Στοβαίου Ἀνθολόγιον). «Ἑνὸς Λόγου τοῦ ταῦτα κοσμοῦντος καὶ μιᾶς Προνοίας ἐπιτροπευούσης» (Πλούταρχος-Ἱερεὺς τῶν Δελφῶν).
 Τὸ συμπλήρωμα τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι τὸ Ἅγιον Πνεῦμα («ἐν εἴδει περιστερᾶς», παίρνει δηλαδὴ μορφή) ἐκπορευόμενον ἐκ τοῦ Πατρός.
Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐπίσης ἐπικαλούμεθα στὶς προσευχές μας («Βασιλεῦ οὐράνιε παράκλητε, τὸ πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν»)10. Προσέξατε τὴν ταυτότητα μὲ τὸν Ἀπόλλωνα!
Στὸ φωτοστέφανο τοῦ Χριστοῦ ἀναγράφουμε «Ο ΩΝ», ποὺ σημαίνει «αὐτὸς ποὺ ὑπάρχει» (παρμένο ἀπὸ τὸ ἀέτωμα τοῦ ναοῦ τοῦ Ἀπόλλωνος στοὺς Δελφούς, τὸ περίφημο ἐν Δελφοῖς «ΕΙ»)…
Ὅλα εἶναι μία θαυμαστὴ συνέχεια, ὅσο κι ἄν ἄλλαξαν τὰ Ὀνόματα καὶ τὰ Εἴδωλα (Ἀγάλματα ἕως Εἰκόνες), λόγῳ ἱστορικο-πολιτικῶν συγκυριῶν καὶ ἀνθρωπίνων «ριζο-σπαστικῶν»-ἀνατρεπτικῶν ἐνεργειῶν. Ὅσο γιὰ τὴν Μαρία, τὴν θνητὴ μητέρα τοῦ Ἰησοῦ …μὰ ἐμεῖς εἴχαμε προηγουμένως τὴν Σεμέλη, τὴν θνητὴ μητέρα τοῦ Διονύσου Γ΄ (τοῦ Υἱοῦ τοῦ Πατρός).
«Ὑπ’ ἀρρήτοισι βουλῆσι (τοῦ Θεοῦ) τοκῆος ἐκ Σεμέλης περὶ κόσμον ἀναβήσῃ νέος Διόνυσος» (Πρόκλος, Ὕμνος εἰς Ἀθηνᾶν). «Βουλαῖς ἀθανάτοιο Διὸς τεκοῦσα, σοῦ Βάκχου γονίμην ὠδῖνα τελῶσιν, εὐΐερον τράπεζαν, μυστήριά τε ἁγνά». Δηλαδή, ὁ ἀθάνατος Θεὸς ἠθέλησε νὰ γεννήσῃς (υἱόν) καὶ τὴν γέννησίν σου Ἴακχε τελῶμεν στὰ ἁγνὰ Μυστήρια καὶ στὴν ἁγία τράπεζα! Διόνυσος-Ἴακχος ἐκφράζουν τὴν θνητὴ καὶ τὴν ἀθάνατο φύσι τοῦ Υἱοῦ. Ὅπως λέμε σήμερα Ἰησοῦς-Χριστός!
Τὸ ἐπίθετο «Παναγία» κατ’ οὐσίαν ἀναφέρεται στὴν παμμήτειρα (μεγάλη Μητέρα μας) ἤ Θήλεια Ἀρχή. «Δηοῖ παμμήτειρα, θεὰ πολυώνυμε, σεμνὴ Δήμητερ» λέγει ὁ Ὀρφικὸς Ὕμνος.
Διότι οἱ Ἕλληνες παραδέχονται καὶ Μητέρα, ἐκτὸς ἀπὸ Πατέρα. Μήτηρ-Κόρη καὶ Πατήρ-Υἱός, εἶναι τὰ θεολογικά μας ἀρχέτυπα, σὲ πλήρη ἁρμονία καὶ ἰσορροπία (ἰσότητα). «Γῆς παῖς εἰμὶ καὶ Οὐρανοῦ ἀστερόεντος, αὐτὰρ ἐμοὶ γένος οὐράνιον», λέγει ὁ Θεολόγος Ὀρφεύς.
Ὄλυμπος («οὐλύμπια δώματα») δὲν εἶναι τὸ βουνό, ἀλλὰ ὁ Οὐρανός (ὁ ὑπερουράνιος φωτεινὸς τόπος, «αἰθέρι ναίων») στὰ θεολογικὰ κείμενα τοῦ Γένους, μὲ παμπάλαια ἐτυμολογία ἀπὸ Πελασγικῆς ἐποχῆς («Ζεῦ ἄνα Δωδωναῖε Πελασγικέ»).
 Ἔτσι τελικῶς σήμερα στὴν Ὀρθοδοξία ἔχουμε: ΠΑΤΗΡ-ΜΗΤΗΡ-ΥΙΟΣ (Θεός-Παναγία-Χριστός). Ὅπου Θεὸς εἶναι ὅπως ἀπεδείξαμε ὁ Ζεύς (ὄχι ὁ Γιαχβέ)…
Αὕτη ἡ προφανὴς παραδοχὴ δύναται, φρονοῦμε, νὰ ἀποτελέσῃ τὴν βάσι τῆς πολυπόθητης θρησκευτικῆς ἑνότητος τῶν Ἑλλήνων.
 Ἄς μὴν ἀφήνουμε λοιπὸν τὸ Δόγμα καὶ τὴν Διχόνοια νὰ κυριαρχοῦν στὴν Διάνοιά μας.
Εἴμαστε λίγοι πλέον καὶ ἄρα εὐάλωτοι.
 Χρειαζόμαστε Ἑνότητα καὶ Δύναμι, γιατὶ οἱ καιροὶ εἶναι χαλεποί. «Ἑκὰς οἱ βέβηλοι» ἔλεγε ὁ Ἱεροφάντης τῶν Ἐλευσινίων Μυστηρίων.
 Ἀρκετὰ βεβηλώθηκαν τὰ ἱερά μας. Πρέπει νὰ τιμοῦμε τοὺς προγόνους μας καὶ νὰ μὴν τοὺς ὑβρίζουμε ὡς «εἰδωλολάτρες», υἱοθετῶντας τὴν ἑβραϊκῆς ἐμπνεύσεως «ρετσινιά», λόγῳ ἀνεικονικότητος τοῦ δικοῦ τους «θεοῦ» Ἰεχωβᾶ (καὶ ἀπέχθειάς των γιὰ τὶς Καλὲς Τέχνες).
 Οἱ σοφοὶ πρόγονοι εἶχαν πλῆρες Θεολογικὸ Σύστημα, ἀληθινὴ Θρησκεία, ποὺ δυστυχῶς πολεμήθηκε λυσσωδῶς ἀπὸ τοὺς μισαλλόδοξους Ἰουδαιόφρονες11 (Ἰουδαιοχριστιανούς)12 μὲ συνέπεια νὰ «ἀπαγορεύεται» ἀκόμα καὶ ἡ μελέτη της.
Γιατὶ ἆραγε νὰ συμβαίνουν αὐτὰ στὴν Ἑλλάδα (στὴν Χώρα τοῦ Φωτός) καὶ στοὺς Ἕλληνες (στὰ τέκνα τοῦ Φωτός);
Ἡ Θρησκεία μας παραμένει οὕτως ἀδίδακτη, ἐνῷ προθύμως διδάσκουν περὶ τοῦ Ἀλλὰχ ἤ περὶ τοῦ Βούδδα στὰ Σχολεῖα μας (τὰ δια-«θρησκειακὰ» καὶ «διαπολιτισμικὰ» τῆς Νέας Ἐποχῆς)…
Πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι, ἐξ ὁρισμοῦ τῆς ἐννοίας, «Θρησκεία» ἐννοοῦνται τὰ Μυστήρια:
 «Ὀρφεὺς μυστήρια θεῶν παρέδωκεν, ὅθεν καὶ θρησκεία τὰ μυστήρια καλεῖται, ἀπὸ τοῦ Θρακὸς τοῦ Ὀρφέως» (Σουΐδας)!
Δηλαδή, ἡ λέξις-ἔννοια «Θρησκεία» εἶναι καθαρὰ ἑλληνικὴ ὑπόθεσις καὶ δὲν τὴν χαρίζουμε σὲ κανέναν… Δὲν νοεῖται δηλαδὴ Θρησκεία χωρὶς Μυστήρια!
 Υπομνήματα
 (1) Ἀφορμὴ γιὰ τὸ παρὸν σημείωμα ἔδωσε ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς Σεραφείμ, μὲ τὴν ἀνακοίνωσί του περὶ «νεο-παγανισμοῦ» μελῶν τῆς Χ.Α.
Ἄν καὶ εἶναι παλληκάρι ποὺ ὀρθώνει ἀνάστημα στὴν «Pax Judaica», ἐν τούτοις πάσχει, ὡς φαίνεται, ἀπὸ τὸ σύνδρομο τοῦ διχασμοῦ (καὶ τῆς μισαλλοδοξίας, ποὺ ὑπαγορεύει ὁ Ἰουδαιοχριστιανισμός).
Ὑβρίζει τὸν Θεὸ Πατέρα τῶν Ἑλλήνων, τὸν Δία, ὑποσκάπτοντας κάθε ἑνωτική μας διάθεσι (ἐνῷ καθαγιάζει τὸν ἀνθρωποκτόνο «θεὸ» τῶν Ἑβραίων).
Δὲν προστατεύουμε ὅμως ἔτσι τὸ Ἑλληνικὸν Γένος, ἐκφράζοντας μῖσος γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ «παλαιὰ διαθήκη»…
Ὡς Ἑλληνο-Χριστιανός, ἔπρεπε νὰ ἐκφρασθῇ ἑλληνοπρεπῶς, ἀναδεικνύοντας τὸ Ὁμόθρησκον τῶν Ἑλλήνων, τὴν ἑνότητα καὶ συνέχεια τῆς Θρησκείας μας, ὡς πράττομεν ἐνταῦθα.
Ἄς βγάλουν (ἐπιτέλους) τὸ «κιπά» ἀπὸ τὴν κεφαλή τους οἱ ἐπίσημοι Ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ ἄς μὴν προκαλοῦν τὴν ἐθνικοθρησκευτικὴ μνήμη καὶ δόξα τῶν Ἑλλήνων…
 (2) Ἤδη ἀνεκοίνωσαν πὼς στὴν Εὐρώπη «τὰ ἔθνη-κράτη πέθαναν» («nation states are dead» – Βὰν Ρομπάϊ, 2010), μέσῳ μεθοδευμένης λαθρομεταναστεύσεως καὶ καταργήσεως κάθε ἐθνικῆς κυριαρχίας (ὑπάρχει πλέον ἡ Ε.Ε. μὲ τὶς Περιφέρειες-ἐπαρχίες της − ὅρα σχέδιο «Καλλικράτης»).
 (3) «Τὴν ἡμέραν ἐκείνην ἔκαμε Διαθήκην ὁ Κύριος πρὸς τὸν Ἄβραμ λέγων, εἰς τὸ σπέρμα σου ἔδωκα τὴν γῆν ταύτην, ἀπὸ τοῦ ποταμοῦ Αἰγύπτου ἕως τοῦ ποταμοῦ τοῦ μεγάλου, τοῦ ποταμοῦ Εὐφράτου»…! (Γένεσις-Βίβλος).
 Ἡ κατάκτησις ὅλης τῆς Μέσης Ἀνατολῆς εἶναι λοιπὸν ἡ περιβόητος «παλαιὰ διαθήκη» τοῦ «θεοῦ» τους… Ἄν εἶναι τοῦτο «ἱερὸν» κείμενο καὶ «ἀληθινὸς» αὐτὸς ὁ «θεός», ποὺ πρέπει νὰ πιστεύουμε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, τότε εὐχαριστοῦμε ἀλλά …δὲν θὰ πάρουμε.
(4) «Θέλετε καταστρέψει πάντας τοὺς τόπους, ὅπου τὰ ΕΘΝΗ, τὰ ὁποῖα θέλετε κυριεύσει… καὶ θέλετε κατεδαφίσει… καὶ συντρίψει… καὶ κατακαύσει… καὶ κατακόψει… καὶ ἐξαλείψει τὰ ὀνόματα αὐτῶν ἐκ τοῦ τόπου ἐκείνου» (Δευτερονόμιον).
Ἐπειδὴ οἱ Ἑβραῖοι δὲν ἀποτελοῦν ἔθνος – εἶναι δηλαδὴ οἱ περιτετμημένοι πάσης φυλῆς (οἱ «σημίτες» – οἱ φέροντες τὸ «σημεῖον» τῆς περιτομῆς, ἤτοι τὸ σημάδι-«ὑπογραφὴ» τῆς διαθήκης τοῦ Γιαχβέ, τῆς θεϊκῆς δῆθεν συμφωνίας νὰ κατακτήσουν ὅλη τὴν Μέση Ἀνατολή) − μισοῦν τὰ ἔθνη καὶ πρωτίστως τὸ γνήσιον ἔθνος τῶν Ἑλλήνων.
 Τοῦτο βεβαίως ἰσχύει γιὰ τὴν ἡγεσία τους (Ραββίνους καὶ Σιωνιστές), ὄχι γιὰ τὸν λαό, ὁ ὁποῖος λαὸς ὑποφέρει τὰ πάνδεινα ἐξ αἰτίας τους χωρὶς νὰ φταίῃ σὲ τίποτε.
 (5) Συγκλονιστικὴ εἶναι ἡ ὁμολογία τοῦ Ραββίνου Marcus Eli Ravage (βιογράφου τῆς οἰκογενείας Rothchild):
«Ἔχουμε γκρεμίσει τὰ πρότυπά σας, ἔχουμε παραμερίσει τὴν ἐθνική σας κληρονομιά, καὶ τὰ ἔχουμε ἀντικαταστήσει μὲ τὸν δικό μας θεὸ καὶ τὶς δικές μας παραδόσεις.
Καμμία κατάκτησις στὴν Ἱστορία δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθῇ μὲ τὴν ἀπόλυτο σάρωσι τῶν ἰδανικῶν ποὺ σᾶς ἐπιβάλαμε (clean sweep of our conquest over you)»!
 (6) «…Ἀποκτενεῖς ἀπὸ ἀνδρὸς ἕως γυναικός καὶ ἀπὸ νηπίου ἕως θηλάζοντος καὶ ἀπὸ μόσχου ἕως προβάτου καὶ ἀπὸ καμήλου ἕως ὄνου» (Βασιλειῶν Α΄).
Ὁ ὁρισμὸς τῆς Γενοκτονίας καὶ τοῦ Ὁλοκαυτώματος! «Καὶ καταναλώσει Κύριος ὁ Θεός σου τὰ ἔθνη…
Καὶ παραδώσει αὐτοὺς Κύριος ὁ Θεός εἰς τὰς χεῖρας σου καὶ ἀπολέσει αὐτοὺς ἀπωλείᾳ μεγάλῃ, ἕως ἄν ἐξολοθρεύσῃ αὐτούς…» (Δευτερονόμιον).
Ἀσίγαστο μῖσος γιὰ τὰ ἔθνη! «Τοὺς βωμοὺς αὐτῶν θέλεις καταστρέψει, καὶ τὰ εἴδωλα αὐτῶν θέλεις συντρίψει, καὶ τὰ ἄλση αὐτῶν θέλεις κατακόψει».
Ἄρα αὐτοὶ μισοῦν τὰ «εἴδωλα» καὶ μᾶς θεωροῦν «εἰδωλολάτρες», ποὺ πρέπει νὰ καταστρέψουν τὰ ἱερά μας, διότι ἔτσι προστάζει ὁ Ἰεχωβᾶς! Μισαλλοδοξία καὶ καταστροφομανία… (ἀπαξιῶ νὰ προφέρω τὴν λέξι «ρατσισμός», διότι δὲν εἶναι ἑλληνική, ὅπως καὶ ἡ λέξις «παγανισμός», Ἱεράρχα μου).
 (7) Ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Ἰωάννη, «ἀπέστειλέ με ὁ ζῶν Πατήρ», ταυτοποιεῖται ὅτι ὁ Ἀληθινὸς Θεὸς ἔχει τὶς ἰδιότητες τοῦ Ζηνὸς τῶν Ἑλλήνων.
Ἐπίσης ἀπὸ τοῦ Ματθαίου:«σὺ εἶ ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος»!
 (8) Ποιός εἶναι λοιπὸν ὁ «Σατανᾶς» ἐκ τῶν δύο, ὁ Ζεὺς ἤ ὁ Γιαχβέ;
 Οἱ ἰδιότητές τους πάντως, βάσει τῶν ἱερῶν κειμένων τῶν δύο λαῶν, ἀποδεικνύουν τοὐλάχιστον ποιός ἐκ τῶν δύο εἶναι ψεύτικος θεός.
Ἀλλά, πῶς κατάφεραν τόσους αἰῶνες νὰ συντηροῦν τὸ ψεῦδος, ἀντιστρέφοντας μάλιστα τὶς ἔννοιες τῆς Ζωῆς καὶ τοῦ Φωτός; Οἱ Ἑβραῖοι βέβαια τὴν δουλειά τους κάνουν.
Τὸ ζήτημα εἶναι οἱ Ἕλληνες τί κάνουν;
 (9) Οἱ Δυτικοὶ θέλουν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα νὰ ἐκπορεύεται καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ.
 Τοῦτο προκάλεσε τὸ Χριστιανικὸ Σχίσμα, διότι συμβολικῶς ὡς «πατήρ» τοῦ «πνεύματος» ἐννοεῖτο ὁ Ἕλλην, καὶ ὡς «υἱός» ὁ Λατίνος.
 Ἤθελαν λοιπὸν οἱ δυτικοὶ τὸ «πνεῦμα» (ὁ Πολιτισμὸς τῆς Ἀνθρωπότητος) νὰ ἐκπορεύεται καὶ ἀπὸ τὴν Ρώμη…
 (10) «Κλῦθι πυρὸς νοεροῦ βασιλεῦ, χρυσήνιε τιτάν… ἐξοχετεύων ὑψόθεν πλούσιον ῥύμα ἁρμονίης, τὰ πάντα ἔπλησας ἐγερσινόοιο προνοίης» (Ὕμνος εἰς Ἥλιον).
Ὁ οὐράνιος βασιλεύς, ὁ τὰ πάντα πληρῶν μὲ θεία πρόνοια πνευματικὸς ἥλιος (νοερὸν πῦρ), ὁ ἀποκληθεὶς Ἀπόλλων, φέρει στὸν ἐν Δελφοῖς ναόν του τὸ «Ε», ποὺ σημαίνει ΕΙ (εἶσαι, ὑπάρχεις).
Εἶναι δηλαδὴ ὁ ΩΝ! Ὅσοι βλέπουν ἁπλῶς τὸ «Σῶμα» του, μᾶλλον τοὺς λείπουν τὰ «μάτια» τῆς ψυχῆς.
Ἀπορῶ, πῶς δέχεται κάποιος τὴν ὕπαρξι τῶν Ἀρχαγγέλων (Μιχαήλ-Γαβριήλ), ἀλλὰ δὲν δέχεται τὸν φωτεινὸ Ἀπόλλωνα ἤ τὴν παμμήτειρα Γαῖα-Δήμητρα…
Ἀναλογισθῆτε παρακαλῶ, ἀφοῦ ἐμεῖς τὰ μικροσκοπικὰ ὄντα τοῦ σύμπαντος ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ὁρατό μας ἀνθρώπινο Σῶμα διαθέτουμε καὶ ἀόρατο Πνεῦμα, κατὰ μείζονα λόγο, εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ἔχουν Πνεῦμα ὁ Πλανήτης καὶ τὸ Ἄστρο ποὺ μᾶς χαρίζουν τὴν ζωή;
Τόσο ἁπλᾶ εἶναι τὰ πράγματα, Ἱεράρχα μου, ποὺ θεωρεῖς τὸν Ἥλιον ὡς «ἄλογη καὶ ἀσυνείδητη μᾶζα ἐνέργειας»…
Οἱ Ἕλληνες ὁμιλοῦν γιὰ πολυπρόσωπη Πνευματικὴ Ἱεραρχία, ποὺ εἰκόνα της εἶναι τὰ στοιχεῖα τοῦ ὑλικοῦ Σύμπαντος («οὐκ ἔστι τόπος ἔρημος προνοίας»)…
 (11) Ἐπὶ τρεῖς αἰῶνες (4ος-6ος μ.Χ.) ὑπέστημεν ἀπηνεῖς διωγμούς (ἐθνοκτονία-ὁλοκαύτωμα):
«Τῶν ἑλληνιστῶν πάντες διεφθάρησαν… οἱ μὲν πυρί, οἱ δὲ ξίφει ἀπολέσθαι προσετάχθησαν… καὶ οἱ ἀνὰ πᾶσαν τὴν ἀρχομένην λαμπρῶς φιλοσοφοῦντες…
Τῆς ὀργῆς τοῦ βασιλέως (τῆς Κωνσταντινουπόλεως) οὔσης καὶ εἰς μὴ φιλοσόφους, ἐσθῆτι τῇ ἐκείνων χρωμένους ὁ φόνος ἐχώρει» (Σωζομενός).
Ἀπηγορεύθη ἡ λειτουργία ὅλων τῶν Σχολῶν, οἱ Ἀθλητικοὶ Ἀγῶνες, οἱ Θρησκευτικὲς Ἑορτές, τὸ Θέατρο, οἱ Χοροί, τὰ Τραγούδια, ἕως καὶ τὰ νανουρίσματα …ἦσαν λείψανα τῆς «ἑλληνικῆς πλάνης» (Χρυσόστομος)!
 «Ἀπαιτοῦμε νὰ κλείσουν ὅλοι οἱ ναοὶ τῶν πόλεων καὶ ἐπαρχιῶν στὴν οἰκουμένη καὶ νὰ ἀπαγορευθῇ ἡ εἴσοδος σ’ αὐτούς.
 Ἄν κάποιος παραβῇ τὸν νόμο θὰ τιμωρηθῇ μὲ ἀποκεφαλισμὸ καὶ ἄν οἱ διοικητὲς τῶν ἐπαρχιῶν ἀμελήσουν νὰ τιμωρήσουν τέτοια ἀδικήματα, θὰ τιμωρηθοῦν αὐτοὶ μὲ προγραφὴ καὶ ἀντίστοιχη τιμωρία» (Αὐτοκράτωρ Κωνστάντιος, 354 μ.Χ).
 «…Ἄν ἐπιμένουν στὴν πλάνη τῶν Ἑλλήνων θὰ ὑποβληθοῦν στὴν ἐσχάτη τῶν ποινῶν.
 Ἄν δὲν ἔχουν ἀξιωθῇ ἀκόμα τὸ σεβαστὸ βάπτισμα, θὰ πρέπῃ νὰ παρουσιαστοῦν στὶς ἱερώτατες ἐκκλησίες μας μαζὶ μὲ τὶς συζύγους, τὰ παιδιὰ καὶ ὅλα τὰ μέλη τοῦ οἴκου τους γιὰ νὰ διδαχθοῦν τὴν ἀληθινὴ πίστι τῶν Χριστιανῶν καὶ ἀφοῦ ἀποβάλουν τὴν πλάνη ποὺ τοὺς διακατεῖχε προηγουμένως, θὰ πρέπῃ νὰ ζητήσουν τὸ σωτήριο βάπτισμα.
Διαφορετικά, ἄς γνωρίζουν ὅτι ἄν δὲν τὸ κάνουν δὲν θὰ ἔχουν κανένα πολιτικὸ δικαίωμα, δὲν θὰ εἶναι ἰδιοκτῆτες κινητῆς καὶ ἀκίνητης περιουσίας, θὰ τοὺς ἀφαιρεθοῦν τὰ πάντα, θὰ ἐγκαταλειφθοῦν στὴν ἔνδεια καὶ ἐπὶ πλέον θὰ ὑποβληθοῦν στὶς ἔσχατες τιμωρίες.
Θὰ παρεμποδίσουμε δὲ κάθε μάθημα ποὺ διδάσκεται ἀπὸ ὅσους πάσχουν ἀπὸ τὴν νόσο τῶν ἀνόσιων Ἑλλήνων» (Αὐτοκράτορες Λέων καὶ Ἀνθέμιος, 472 μ.Χ). Παραβάλατε τὴν νέα τάξι πραγμάτων τοῦ 4ου μ.Χ. αἰῶνος μὲ τὴν σημερινή, γιὰ νὰ καταλάβετε τί μᾶς περιμένει πάλι ἀπὸ τοὺς Ἰουδαιόφρονες Παγκοσμιοποιητές, ἀλλὰ καὶ πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ ἀντιτάξουμε σοβαρὴ ἄμυνα…
 (12) Ἡ καταστροφὴ τῆς Ἑλλάδος συνετελέσθη («ὁ Ρουφίνος ὑπέχαιρε καὶ τὸν κοινὸν ὄλεθρον ἀπελάμβανε») μὲ τὴν συνέργειά τους:
 «…Ὅτε Ἀλάριχος ἔχων τοὺς βαρβάρους διὰ τῶν Πυλῶν παρῆλθεν… Τοιαύτας αὐτῷ τὰς πύλας ἀπέδειξε τῆς Ἑλλάδος ἥ τε τῶν τὰ φαιὰ ἱμάτια ἐχόντων ἀκωλύτως προσπαρεισελθόντων ἀσέβεια καὶ ὁ τῶν ἱεροφαντικῶν θεσμῶν παραρραγεὶς νόμος καὶ σύνδεσμος» (Εὐνάπιος)…
Εἶναι ἡ συγκλονιστικὴ μαρτυρία γιὰ τὴν συνέργεια τῶν τὰ φαιὰ ἱμάτια ἐχόντων «ἰουδαιο-χριστιανῶν»!
«Ὦ νεφέλη καὶ σκοτόμαινα ἡ νῦν ἐπέχεις τὴν Ἑλλάδα», ἐπαναλαμβάνουμε ὥς σήμερα καὶ ἡμεῖς, καθὼς ἔγραψεν ὁ Αἴλιος Ἀριστείδης γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Ἱερᾶς Ἐλευσῖνος, τῆς «Ἱερουσαλὴμ» τῶν Ἑλλήνων!

Read More

ΚΑΘΑΡΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Διαβάστε τα μυστικά που έδωσε το Πανελλήνιο Κέντρο Οκολογικών Ερευνών για το πως θα αναγνωρίσετε αν η θάλασσα είναι μολυσμένη. 
Είναι οι θάλασσες που κολυμπάμε καθαρές ή μολυσμένες; 
Πώς μπορούμε να το καταλάβουμε; 
Πριν πάρετε φόρα για το μακροβούτια σας, έχετε υπόψη σας τα παρακάτω για να είστε σίγουροι ότι δε θα βγείτε από τη θάλασσα γεμάτοι καντήλες.
 Το Πανελλήνιο Κέντρο Οικολογικών Ερευνών έδωσε οδηγίες για το πώς θα αναγνωρίσετε αν η θάλασσα είναι μολυσμένη. 
Δώστε προσοχή στα εξής:
 - Όταν η θάλασσα πρασινίζει, τότε είναι γεμάτη σάπια φύκια και πλαγκτόν.
 - Όταν η επιφάνειά της ιριδίζει, τότε είναι γεμάτη πετρέλαιο, πίσσες, λάδια, απόβλητα βόθρων.
 - Όταν οι ακτές είναι γεμάτες σκουπίδια υπάρχει η πιθανότητα και η ίδια η θάλασσα να είναι μολυσμένη.
 - Στο βυθό υπάρχουν μόλυβδος και υδράργυρος που προκαλούν σοβαρές βλάβες στην υγεία. 
Εφόσον ισχύουν οι παραπάνω συνθήκες, θα πρέπει να παίρνετε ορισμένα στοιχειώδη μέτρα όπως:
 * Μην κολυμπάτε σε νερά που το χρώμα τους είναι βαθύ πράσινο. 
* Μην μπαίνετε σε θάλασσα που έχει πετρέλαιο, λάδια, απόβλητα βόθρων. Οι βρομιές αυτές ενδέχεται να προκαλέσουν καρκίνο της μήτρας, νεοπλασίες και χρόνιες δερματίτιδες.
 * Μην ρυπαίνετε τις παραλίες με σκουπίδια. 
* Μην αναδεύετε τη θάλασσα όταν υπάρχει λάσπη στο βυθό.
 Η λάσπη της, προδίδει την ύπαρξη μόλυβδου και υδραργύρου, που με την ανατάραξη του βυθού μπορεί να μπουν στον οργανισμό μας από το στόμα και τους πόρους του σώματος.
 Το μυστικό:
 Τι βρίσκεται συνήθως στα μολυσμένα νερά; ολικά κολοβακτηριοειδή, κολοβακτηριοειδή κοπρανωδούς προελεύσεως, φυσικοχημικές παράμετροι και εντερόκοκκοι, που είναι και τα πλέον επικίνδυνα μικρόβια, αφού προκαλούν ουρολοιμώξεις, ενδοκαρδίτιδα, ενδοκοιλιακές και πυελικές λοιμώξεις. 
Επιπλέον, εντερόκοκκοι οι οποίοι παράγουν ουσίες προσκόλλησης που τους επιτρέπουν να προσκολλώνται στις καρδιακές βαλβίδες και στα κύτταρα του ουροποιητικού και παρουσιάζουν φυσική αντοχή σε πολλά αντιβιοτικά.

Read More

ΕΝΟΧΛΕΙ Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ;

Η υπόθεση της ενοχοποίησης του εθνικού φρονήματος ενός ολόκληρου λαού είναι πλέον τόσο γελοία και συντριπτικά ξεπερασμένη, που καταντά προκλητική. 
Αν υπάρχουν εκείνοι που ντρέπονται που είναι Ελληνες, που τους ενοχλεί ηπατρίδα και τα σύμβολά της, είναι δικαίωμά τους. Μπορούν δε πάντοτε να τα μαζεύουν και να φεύγουν.
 Κάποια άλλη «πατρίδα», που θα είναι πιο κατάλληλη για τα όσα νιώθουν ή πιστεύουν, θα βρεθεί να τους στεγάσει... 
του Γ. ΜΑΛΟΥΧΟΥ
 Σε δύση και ανατολή, σε βορρά και νότο, σε πλούσιους ή φτωχούς, δεν υπάρχει άλλη χώρα στην οποία να… ενοχλεί ο εθνικός ύμνος: είναι κι αυτό ένα δικό μας φαινόμενο, κομμάτι της ελληνικής ιδιαιτερότητας. 
Πιθανώς, αν οργανωθεί ένα συνέδριο από ιστορικούς και ψυχολόγους, ίσως και ψυχιάτρους, να καταφέρουν οι επιστήμονες να μας πουν το γιατί Είτε όμως γίνει το συνέδριο είτε όχι, το βέβαιο είναι ότι το, με διεθνείς προδιαγραφές, παράδοξο, είναι το να ενοχλεί ο εθνικός ύμνος μιας χώρας κι όχι το αντίστροφο. 
Πολλοί έμειναν άναυδοι επειδή... Τα στρατιωτικά αγήματα τραγούδησαν τον εθνικό ύμνο το βράδυ της ανάστασης στη δοξολογία. Ε, πολύ καλά έκαναν και τον τραγούδησαν. 
Και σε καμία περίπτωση αυτό δεν πρόσβαλε κανέναν, ούτε κι ενόχλησε την εκκλησία – το ακριβώς αντίθετο μάλιστα. 
Και πάρα πολύ καλά έκανε και ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ και συνεχάρη τα αγήματα για να κοπούν οι όποιες ανόητες συζητήσεις για το αν θα έπρεπε να τιμωρηθούν σα να είχαν κάνει κανένα έγκλημα!... 
Αλλωστε, ο λόγος για τον οποίο το βράδυ της ανάστασης αποδίδονται στρατιωτικές τιμές στις εκκλησίες είναι ακριβώς το γεγονός ότι το ελληνικό πρωτόκολλο τιμά συμβολικά με την ύψιστη τιμή, ως αρχηγό κράτους, το μέγα αυτό θρησκευτικό γεγονός. 
Γι αυτό βρίσκονται εκεί τα αγήματα και οι μπάντες, γι αυτό την ώρα που ακούγεται το Χριστός Ανέστη ακούγεται μαζί και το εμβατήριο της Σημαίας. 
Η υπόθεση της ενοχοποίησης του εθνικού φρονήματος ενός ολόκληρου λαού είναι πλέον τόσο γελοία και συντριπτικά ξεπερασμένη, που καταντά προκλητική.
 Η λογική βάση της οποίας οι άνθρωποι στην Ελλάδα πρέπει περίπου να ντρέπονται για την εθνική τους ταυτότητα όχι μόνον είναι εντελώς απαράδεκτη αλλά είναι και απόλυτα αντιπαραγωγική: πώς μπορεί να κάνει το οτιδήποτε, ακόμα και στην ίδια την οικονομική δραστηριότητα, ένας λαός που πρέπει περίπου να απολογείται για την αγάπη του και το σεβασμό του προς την ίδια του την πατρίδα; 
Πρέπει λοιπόν κάποτε να τελειώνουμε με αυτές τις μπούρδες που, επιπλέον, κρύβουν κι άλλες πτυχές: τα εθνικά αισθήματα σε αυτό τον τόπο έχουν καταπιεστεί τρομακτικά κι έχουν ενοχοποιηθεί όσο δεν πάει άλλο, άδικα, άκριτα, εν τέλει ανόητα - γι αυτό ας μην απορούν οι πολέμιοί τους όταν αυτά γίνονται αντικείμενα καπήλευσης: όταν η εθνική συνείδηση πρέπει να απολογείται, τότε κάποιοι θα την αξιοποιήσουν όπως τους βολεύει. 
Αν παρόλα αυτά υπάρχουν εκείνοι που ντρέπονται που είναι Ελληνες, που τους ενοχλεί η πατρίδα και τα σύμβολά της, είναι δικαίωμά τους. 
Μπορούν δε πάντοτε να τα μαζεύουν και να φεύγουν. Κάποια άλλη «πατρίδα», που θα είναι πιο κατάλληλη για τα όσα νιώθουν ή πιστεύουν, θα βρεθεί να τους στεγάσει. 
Κι ας διαλέξουν άλλους ύμνους. 
Δεν πειράζει: ας μείνουμε εδώ εκείνοι που ο Υμνος στην Ελευθερία μας συγκινεί ακόμα. 
Γιατί αυτό ακριβώς είναι ο δικός μας ελληνικός εθνικός ύμνος: είναι η ωδή προς την Ελευθερία, που, είναι αλήθεια, δεν την αντέχουν όλοι...

Read More