ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ
1. H αρχαία υπερτεχνολογία που αναφέρετε στο νέο σας βιβλίο «Η Τεχνολογία των Θεών» πιστεύετε ότι ήταν το αποτέλεσμα ενός παγκόσμιου πολιτισμού;
Μελετώντας τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς που πραγματεύονται περί των μυθικών προϊστορικών χρόνων, παρατηρούμε πως όλοι σχεδόν συμφωνούν στο ότι ο πολιτισμός είχε φθάσει στο παρελθόν σ’ ένα πολύ υψηλό επίπεδο επιστημονικής και τεχνολογικής τελειότητας, απ’ όπου εξέπεσε συνεπεία ενός μεγάλου κατακλυσμού. Ο Ησίοδος αναφερόμενος σ’ αυτή την εποχή του υψηλού πολιτισμού την ονομάζει «Χρυσή».
Αναφορές για την «Χρυσή Εποχή» βρίσκουμε σε μυθολογίες λαών σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου (πχ στο Σουμεριακό έπος του Γκιλγκαμές, στην «Ιερά» Ινδική λογοτεχνία, στα ιερά βιβλία του Περσικού Ζωροαστρισμού, στους μύθους των Βορειοευρωπαίων, στους θρύλους των Ινδιάνων της Βόρειας Αμερικής, στους μύθους και τις διηγήσεις των λαών της Ωκεανίας κτλ).
Δεν είναι όμως μόνο οι κοινές μυθολογικές αναφορές των διαφόρων λαών που μας πείθουν για την παγκοσμιότητα του προκατακλυσμιαίου πολιτισμού. Στο βιβλίο μου παραθέτω πλήθος φωτογραφιών και εικόνων από πανάρχαια κοινά σύμβολα που έχουν βρεθεί σε όλη τη Γή. Για παράδειγμα Γοργόνεια (κεφαλές Μέδουσας) έχουν βρεθεί εκτός από την Ελλάδα και στην Ιταλία, στην Κίνα, στην Ιαπωνία, στους Ίνκας, στο Γιουκατάν της Ν. Αμερικής κτλ. Μαίανδροι έχουν βρεθεί στους Αζτέκους του Μεξικού, στην Αριζόνα κτλ. Διπλοί πελέκεις έχουν βρεθεί στο Οχάιο, στο Μπίμινι και στο Ουισκόνσιν των ΗΠΑ, στην Ιαπωνία, στη Νορβηγία κτλ. Αγκυλωτοί Σταυροί βρέθηκαν σε όλη την Ευρώπη (πχ Ρώμη, Πομπηία, Γερμανία, Ουγγαρία, Μυκήνες κτλ), σε πολλές περιοχές της Ασίας, της Ν. Αμερικής (πχ Μάγια) και της Β. Αμερικής (σε Ινδιάνους κτλ). Επίσης στις βραχογραφίες του Παγγαίου, στην Περσία, στις Ινδίες, στον Ειρηνικό Ωκεανό (Μαορί, Ν. Πάσχα κτλ), αλλά κι ο Σλήμαν βρήκε πολλούς στο Ίλιο.
Στο βιβλίο θα βρείτε φωτογραφίες πού αποδεικνύουν ότι πολλά κοινά στοιχεία βρίσκονται επίσης στην αρχιτεκτονική προκατακλυσμιαίων κατασκευών που έχουν διασωθεί σε διάφορα ακόμα και αντιδιαμετρικά σημεία της γής ορισμένες φορές.Ομοιότητες υπάρχουν ακόμη και στις παραδοσιακές θρησκείες των λαών. Όσον αφορά στην παραδοσιακή Ελληνική θρησκεία (δωδεκάθεο), οι βασικές αρχές της είναι κοινές με τις αρχές όλων των άλλων παραδοσιακών θρησκειών (από την Κίνα έως τη Ν. Αμερική) κι όλες μαζί έχουν τόσα κοινά στοιχεία ώστε να δικαιούμαστε να μιλάμε για μια παγκόσμια θρησκεία ή τη θρησκεία της Χρυσής Εποχής.
Όλα αυτά μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η υπερτεχνολογία της προκατακλυσμιαίας «Χρυσής Εποχής» που εξετάζω στο βιβλίο μου, δεν ήταν επίτευγμα ενός μόνο λαού, αλλά αποτέλεσμα ενός υψηλού παγκοσμίως εξαπλωμένου πολιτισμού.
2. Υπάρχουν απομεινάρια αυτής της τεχνολογίας σήμερα;
Όταν μιλάμε για κατακλυσμό, δεν εννοούμε μια παρατεταμένη βροχόπτωση και κάποιες τοπικές πλημμύρες. Το μέγεθος της καταστροφής ήταν τεράστιο. Συνέβη μια παράλλαξη, δηλαδή μια αλλαγή στις τροχιές των ουρανίων σωμάτων, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη συστροφή και μεταβολή του άξονα περιστροφής της Γής (Πλάτων, “Τίμαιος” 22 c-d, “Κριτίας”, “Θεογονία” Ησιόδου, “Προμηθέας Δεσμώτης” Αισχύλου κτλ).
Μετά το τρομακτικό κατακλυσμιαίο κύμα μόνο εξαιρετικής αντοχής οικοδομήματα ήταν δυνατόν να διατηρηθούν και κυρίως οι βάσεις τους, τα ισόπεδα πάνω στα οποία αναγέρθηκαν. Στο βιβλίο μου έχω φωτογραφίες από πλείστα προκατακλυσμιαία κτίσματα απ’ όλο τον κόσμο που έχουν διασωθεί, με βάση το μοναδικό υλικό το ποίο αντέχει στο χρόνο, τον λίθο. Πολλές από αυτές τις κατασκευές είναι αμφίβολο εάν μπορούμε να τις επαναλάβουμε ακόμα και σήμερα που έχουμε στη διάθεσή μας όλα τα σύγχρονα τεχνικά μέσα.Ενδεικτικά αναφέρω τις χιλιάδες των μονόλιθων (μενίρ) και των τεθολωμένων (ντολμέν) που υπάρχουν σε όλο τον κόσμο (Ευρώπη, Ασία, Αμερική, ακόμα και στον Αρκτικό κύκλο).
’λλη πανάρχαια κατασκευή είναι ο «Θησαυρός του Ατρέως» στις Μυκήνες, ένα εκπληκτικό μεγαλιθικό υπερβολοειδές εκ περιστροφής κτίριο, που παρόμοια έχουν βρεθεί στην Ιρλανδία, στη Δανία, στη Μασσαχουσέτη, στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ κτλ.Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όμως, είναι οι πυραμίδες. Πυραμίδες υπάρχουν παντού τον κόσμο. Οι πιο γνωστές είναι της Αιγύπτου, τις οποίες βέβαια για λόγους που αναπτύσσω στο βιβλίο δεν ήταν σε θέση να τις κτίσουν οι Αιγύπτιοι, αλλά είναι απομεινάρια του προκατακλυσμιαίου πολιτισμού. ’λλες επίσης γνωστές πυραμίδες είναι τα Ζιγκουράτ της Μεσοποταμίας κι οι πυραμίδες του Μεξικού. Στην Αμερική υπάρχουν πυραμίδες στο Περού, στον Ισημερινό, αλλά και στην κοιλάδα του Μισσισιπή. Η υψηλότερη πυραμίδα στον κόσμο βρίσκεται στην Κίνα. Πυραμίδα ανακαλύφθηκε πρόσφατα και στον υποθαλάσσιο χώρο της Ιαπωνίας. Οι μόνες γεωγραφικές περιοχές στη Γή όπου δεν έχουν ανακαλυφθεί (ακόμα) πυραμιδικές κατασκευές είναι η Ωκεανία κι η Ανταρκτική. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν κι οι Ελληνικές πυραμίδες, κι ειδικότερα του Ελληνικού και του Λιγουριού, οι οποίες για λόγους που εξηγώ στο βιβλίο, εκτιμώ ότι είναι προκατακλυσμιαίες κι όχι της Ελληνιστικής εποχής που είναι η επίσημη άποψη.To σπουδαιότερο απομεινάρι όμως του πολιτισμού της «Χρυσής Εποχής» είναι η γλώσσα. Η Ομηρική (Ελληνική) γλώσσα που αποτελεί τη βάση επάνω στην οποία στηρίχτηκαν πλήθος σύγχρονων γλωσσών, δεν υπήρξε αρχή μιας εποχής στη γλωσσική ιστορία , αλλά το μόνο ακέραιο μνημείο μιας μακράς, προγενέστερης περιόδου κατά την οποία συντέθηκε, για να «ονοματίσει» τα επιτεύγματα και τις γνωστικές κατακτήσεις του μεγάλου προκατακλυσμιαίου πολιτισμού της «Χρυσής Εποχής». Ακόμα κι αν δεν υπήρχε καμία άλλη αναφορά, ακόμα κι αν δεν είχε διασωθεί κανένα προκατακλυσμιαίο μνημείο, θα αρκούσε η Ελληνική γλώσσα ως απόδειξη της ύπαρξης στο παρελθόν μίας εποχής μεγάλου πολιτισμού.
Στη γλώσσα μας είναι εμφυτευμένη όλη η γνώση που κατέκτησε ο άνθρωπος έως την παρούσα στιγμή. Κάθε ελληνική λέξη-όρος φέρει ένα βαρύ φορτίο νόησης, φορτίο που οι προγενέστεροι «εξόδευσαν», για να κατακτήσουν γνωστικά τη συγκεκριμένη έννοια και να την «βαπτίσουν» με το συγκεκριμένο όνομα-λέξη.
Ας δούμε ένα παράδειγμα από αυτά που αναφέρω στο βιβλίο:
Όταν ρωτάμε κάποιον τι ηλικία έχει, αυτόματα τον ρωτάμε πόσων ετών είναι, δηλαδή πόσες περιστροφές γύρω από τον Ήλιο έχει κάνει. Η λέξη ηλικία είναι σύνθετη, αποτελούμενη από τις λέξεις ήλιος και κίω που σημαίνει πορεύομαι, ελίσσομαι, εξ ού κισσός, ο οποίος ελίσσεται γύρω από τα δέντρα. Η λέξη ηλικία είναι ομηρική. Αυτό μας οδηγεί στα εξής συμπεράσματα :
α. Η λέξη ηλικία είναι πανάρχαια.
β. Ορίζει επ’ ακριβώς αυτό που περιγράφει, δηλαδή τον αριθμό περιστροφών γύρω από τον Ήλιο.
γ. Αυτοί που την καθόρισαν να λέγεται έτσι, είχαν άριστη γνώση του σχήματος της Γής, του Ήλιου και του ηλιοκεντρικού συστήματος.
«Αυτοί που πρώτοι όρισαν τα ονόματα δεν ήταν κάποιοι τυχαίοι, αλλά μελετητές των ουρανίων σωμάτων και αναλυτικοί» (Πλάτων, «Κρατύλος», 401 b).
Είναι αστείο να υποστηρίζουμε ότι την εποχή του Ομήρου οι Έλληνες (που χρησιμοποιούσαν τη λέξη ηλικία), θεωρούσαν τη Γή επίπεδη, σφάλμα το οποίο αντιλήφθηκαν οι επιστήμονες την Αναγέννηση. Ο Κοπέρνικος, ο Γαλιλαίος κι άλλοι αντέγραψαν ή απλά επανέλαβαν αυτά που μας ήταν ήδη γνωστά από τα πανάρχαια χρόνια.
3. Τι πιστεύετε για το μυστήριο της χαμένης Ατλαντίδας; Μύθος ή χαμένη πολιτεία;
Πρίν φτάσουμε στην Ατλαντίδα, θα ήθελα να τονίσω ότι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν άριστη γνώση της γεωγραφίας της Γής. Στο βιβλίο μου αναφέρω πλείστα σχετικά παραδείγματα. Για παράδειγμα κι όσον αφορά στην Αμερική, αυτή αναφέρεται στα Αργοναυτικά («η πέραν του ωκεανού χώρα» στ. 1135-1148), στον Απολλόδωρο (Βιβλ.ΙΙ,εδαφ.107-109) και στα «Ηθικά» του Πλούταρχου («Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της Σελήνης», 941A-C). Λόγο για την Αμερική κάνουν ο Πτολεμαίος,, ο Ερατοσθένης, ο Εκαταίος, ο Αρριανός, ο Στησίχορος, ο Στράβων, ο Ησίοδος (“Έργα και Ημέρες”, 168 και “Θεογονία” 274 και 775- 86), ο Πίνδαρος (Ολ.Β,75), ο Φερεκύδης, ο Ευριπίδης, ο Διόδωρος, ο Θεόπομπος, ο Ηρόδοτος, ο Δίων ο Προυσσαεύς (“περί Βασιλείας” Δ 159R, ο Παυσανίας (“Κύπρια Έπη”) και άλλοι.
Εντυπωσιακότερη κι ακριβέστερη απ’ όλες όμως, είναι η περιγραφή του Πλάτωνα : «Έξω από τις στήλες του Ηρακλέους (σημερινό Γιβραλτάρ), υπήρχε νήσος (η Ατλαντίδα), από την οποία ήταν εύκολο να μεταβεί κανείς στην απέναντι, την πέραν του ωκεανού ήπειρο (Αμερική). «Τίμαιος», 24e κ.ε.). Και για να δείξει ο Πλάτων το μέγεθος αυτής της πέραν του ωκεανού ηπείρου (της Αμερικής), λέει τα εξής καταπληκτικά: “Όλα όσα βρίσκονται εντός του στομίου (=Γιβραλτάρ), για το οποίο μιλούμε, φαίνονται σαν λιμάνι με κάποια στενή είσοδο. Εκείνο δε (=ο Ατλαντικός) είναι πραγματικά πέλαγος και η γή που το περικλείει κατ’ εξοχήν και πραγματικά πολύ ορθά θα μπορούσε να ονομασθεί ήπειρος”. Δηλαδή πολύ ορθά ο Πλάτων συγκρίνει τη Μεσόγειο με τον Ατλαντικό και την Αμερική, λέγοντας πως ο χώρος της Μεσογείου μοιάζει με μικρό λιμάνι μπροστά στον ωκεανό και την Αμερικανική ήπειρο. Κι όλα αυτά 2.000 χρόνια πρίν τον Κολόμβο.
Ο Πλάτων δεν ήταν τυχαίος άνθρωπος. Πρέπει να είχε αποκτήσει πρόσβαση σε πανάρχαια αρχεία απ’ όπου είχε αντλήσει ένα μεγάλο μέρος των σπουδαίων πληροφοριών που μας έχει διασώσει στα έργα του. Οι πληροφορίες του για την Αμερική και τον Ατλαντικό που σαν παράδειγμα αναφέρθηκαν προηγούμενα, είναι ακριβέστατες. Όπως ακριβείς είναι οι πληροφορίες για την Αμερική και τον Ατλαντικό, άλλο τόσο ακριβείς πρέπει να είναι και για την Ατλαντίδα. Γιατί για την Αμερική να γράφει σωστά πράγματα και για την Ατλαντίδα παραμύθια;
Συνιστώ στους επισκέπτες της ιστοσελίδας να διαβάσουν τα έργα του Πλάτωνα “Τίμαιος” και “Κριτίας”. Εκεί θα έχουν την ευκαιρία να βρούν αναλυτικώτατες περιγραφές για την Ατλαντίδα, για την γεωγραφία της, για τους κατοίκους της κτλ, καθώς και για το πώς αυτή καταβυθίστηκε μέσα σε μια μέρα και μια νύκτα.
Ο Πλάτων μας έχει αποδείξει την αξιοπιστία του στο σύνολο των έργων του. Θεωρώ λοιπόν το μέρος του έργου του που αναφέρεται στην Ατλαντίδα, ότι είναι επίσης αξιόπιστο.
Μη αξιόπιστη θεωρώ την “Ατλαντολογία” που έχει ξεσπάσει τα τελευταία χρόνια και την πληθώρα των βιβλίων που έχουν μη επιστημονικές αναλύσεις και ανακρίβειες που φθάνουν τα όρια των αρρωστημένων φαντασιώσεων.
Συμπερασματικά λοιπόν, ναι πιστεύω ότι έχει υπάρξει η Ατλαντίδα, όπως όμως την περιγράφει ο Πλάτων στα έργα του “Τίμαιος” και “Κριτίας” και όχι όπως την αναλύουν οι σύγχρονοι “Ατλαντολόγοι”.
4. Ποια είναι η γνώμη σας για το δωδεκάθεο; Yπήρξαν αυτοί οι 12 θεοί και αν ναι, ποιος ήταν ο ρόλος τους στην αρχαιότητα ;
Ο τίτλος του βιβλίου μου είναι : «Η Τεχνολογία των Θεών». Πουθενά όμως μέσα σε αυτό δεν θα βρείτε αναλύσεις θεολογικών ζητημάτων. Ορισμένες αναφορές στην παραδοσιακή θρησκεία του δωδεκάθεου γίνονται γιατί μέσα σ’ αυτήν βρίσκουμε υψηλότατες επιστημονικές έννοιες που δεν είναι δυνατόν να γεννήθηκαν σε διάνοιες πρωτογόνων και προς τις οποίες φαίνεται να συγκλίνουν τα πορίσματα της σημερινής επιστήμης. Μέσα στους μύθους της θρησκείας μας υπάρχει απίστευτος όγκος πανάρχαιων πληροφοριών και γνώσεων, τόσο για τον κόσμο και το Σύμπαν (ειδικότερα για τους πλησιέστερους προς τη Γή αστέρες και το ηλιακό μας σύστημα), όσο και για τη «Χρυσή» προκατακλυσμιαία εποχή.
Σήμερα θαυμάζουμε τους γίγαντες του πνεύματος σαν τον Σωκράτη, τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα κτλ για όλο το έργο τους. Οι άνθρωποι αυτοί έθεσαν τις βάσεις, πάνω στις οποίες στηρίχθηκε όλος ο σύγχρονος παγκόσμιος πολιτισμός.. Τους θαυμάζουμε για τις γνώσεις τους στη φιλοσοφία, στην αστρονομία, στα μαθηματικά και σ’ όλες τις άλλες επιστήμες. Τους θαυμάζουμε για τις έννοιες που αυτοί όρισαν όπως ελευθερία, δημοκρατία κτλ. Τους θαυμάζουμε γιατι μας δίδαξαν πώς πρέπει να ζη και πώς να πεθαίνει ο άνθρωπος (πχ Λεωνίδας, Σωκράτης κτλ). Τους θαυμάζουμε για όλα λοιπόν εκτός από ένα, τη θρησκεία τους. Οι διάνοιες αυτές, πιστεύουμε, ότι τελικά ήταν τόσο ηλίθιοι, ώστε ήταν ειδωλολάτρες, λάτρευαν δηλαδή είδωλα!Δυστυχώς από την επικράτηση της νέας θρησκείας κι έπειτα, η παραδοσιακή θρησκεία υπέστη μεγάλο διωγμό και λοιδωρήθηκε ακόμα και ως ειδωλολατρική. Έτσι κόπηκαν οι δεσμοί του Έλληνα με την παραδοσιακή του θρησκεία, γεγονός που καθιστά την εκ νέου προσέγγισή της αρκετά δύσκολη.
Η δυσκολία φάνηκε χαρακτηριστικά τα τελευταία χρόνια, που παρατηρείται μια στροφή προς τη μελέτη των αρχαίων μας κειμένων. Ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά το θείο, ή στη χειρότερη περίπτωση αποδίδει τις δικές του αντιλήψεις περί θείου στον αρχαίο κόσμο. Έτσι άλλοι θεωρούν τους θεούς σα θείες οντότητες υλικοψυχικές, οι οποίες προήλθαν από την πνευματική μετεξέλιξη κανονικών ανθρώπων, άλλοι τις θεωρούν ως φυσικές δυνάμεις κι ενέργειες, άλλοι ως συμβολικές δηλώσεις αρχετύπων, ενώ άλλοι κλίνουν προς την άποψη ότι οι θεοί ήταν άνθρωποι – βασιλιάδες που η ανθρώπινη φαντασία τους θεοποίησε.
Αυτό βέβαια δεν είναι κακό τελικά, καθότι η πολυφωνία είναι θεμιτή κι ίδιο του Ελληνικού πολιτισμού. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει επίσης, ότι παρόμοιες διαφωνίες είχαν εκφραστεί έντονα και στην αρχαιότητα. Οι φιλόσοφοι απέρριπταν τις (κατά τη γνώμη τους) υπερβολές των ποιητών, τους οποίους μάλιστα κατηγορούσαν γιατί προσέδιναν στους θεούς απαράδεκτες ιδιότητες και συμπεριφορές. Ο Ξενοφάνης για παράδειγμα επέκρινε τον Όμηρο και τον Ησίοδο, γιατι απέδωσαν στους θεούς πράγματα που προκαλούν στους ανθρώπους όνειδος και ψόγο, ότι δηλαδή οι θεοί αλληλοεξαπατούνται, κλέβουν και μοιχεύουν (“Απόσπασμα”, 11). Ο Πλάτων στο δεύτερο βιβλίο της “Πολιτείας” του (377 κ.ε.) καταφέρεται κατά των ποιητών που παραποιούν το θείο και τους συνιστά να τους παρουσιάζουν έτσι όπως ακριβώς είναι. Υποστηρίζει μάλιστα, ότι δεν πρέπει να λέγονται οι υπερβολές κι οι αλληγορίες των ποιητών δημόσια, γιατι οι νέοι δεν μπορούν να τις εννοήσουν και παρασύρονται σε λανθασμένα συμπεράσματα περί της φύσης του θείου.
Οι αναφορές που γίνονται στο βιβλίο μου στους θεούς (πχ άρματα θεών, εξοπλισμός θεών κτλ) δεν αφορούν στις θείες οντότητες της παραδοσιακής θρησκείας, αλλα στα πρόσωπα εκείνα που χρησιμοποίησαν οι αρχαίοι μας συγγραφείς, στην προσπάθειά τους να μας διασώσουν πληροφορίες για την προκατακλυσμιαία “Χρυσή Εποχή”.
5. Πώς ακριβώς αντιλαμβάνεσθε την Ελληνική μυθολογία; Σαν παραμύθι που ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας ή σαν προϊστορία;
Θεωρώ βασικό να γίνει κατανοητή η έννοια της λέξης μύθος. Μύθος σε καμμία περίπτωση δεν σημαίνει παραμύθι. Αυτό που αναλύω στο βιβλίο μου με αρκετά παραδείγματα είναι το ότι μύθος είναι ιστορία, αλληγορική όμως και με έντεχνο τρόπο γραμμένη, ώστε να μπορέσει εύκολα να διαδοθεί από γενιά σε γενιά και να φθάσει ως τις μέρες μας. Μόνο με τη βοήθεια των μύθων μπορούσε να διασωθεί η γνώση μετά την καταστροφή του υψηλού πολιτισμού στους “βοσκούς και τους βουκόλους που διασώθηκαν στα βουνά” (Πλάτων “Τίμαιος”, 22d).
Σύμφωνα με το Σωκράτη, απαιτούνται σκέψη, ικανότητα, κόποι και χρόνος, προκειμένου να επιτευχθεί κάποια προσέγγιση στο νόημα των μύθων. Η άποψη αυτή του Σωκράτη μας οδηγεί στις εξής σκέψεις:
· Για να έχει τόσο μεγάλη δυσκολία στην προσέγγιση των μύθων ακόμη κι ο Σωκράτης, σημαίνει ότι στους μύθους μεταφέρονται πολύ υψηλού επιπέδου πληροφορίες και έννοιες.
· Φαίνεται ολοκάθαρα ότι οι μύθοι προέρχονται από το απώτατο παρελθόν, γι’ αυτό δυσκολεύεται περισσότερο ο Σωκράτης.· Βλέπουμε με πόση σοβαρότητα αντιμετωπίζει ο σοφός τους μύθους.
Με την ίδια σοβαρότητα αντιμετωπίζονταν οι μύθοι κατά την αρχαία εποχή, τόσο από τους αρχαίους μας συγγραφείς, όσο κι από τον απλό λαό. Ο σχολιαστής του «Φαίδρου» μας πληροφορεί, ότι «ήταν συνήθεια, μετά τη διήγηση κάποιου μύθου να λέγεται σαν επίλογος, ότι “έτσι διασώθηκε αυτός ο μύθος και θα σώσει κι εμάς αν ακολουθούμε τα διδάγματά του”». Σε άλλες περιπτώσεις όμως έλεγαν: «έτσι χάθηκε αυτός ο μύθος
».
Όταν όμως άρχισε η παρακμή, άρχισε και η δυσπιστία κι η αμφισβήτηση. Η μακρά ωρίμανση της φιλοσοφίας που είχε φθάσει στο νεοπλατωνισμό, είχε βρεθεί σε αναντιστοιχία με το θρησκευτικό αίσθημα του λαού. Ίσως για πρώτη φορά η φιλοσοφία είχε αποκοπεί από το λαό. Η κατάσταση μετά την υποδούλωση της Ελλάδας στους Ρωμαίους και την επικράτηση της νέας θρησκείας έγινε ακόμα χειρότερη. Έτσι φτάσαμε στις μέρες μας όπου ο σύγχρονος άνθρωπος εσφαλμένα εκλαμβάνει τους μύθους ως παραμύθια. Η Ελληνική μυθολογία όμως, απ’ ότι προσπαθώ να δείξω στο βιβλίο μου, είναι μια πανάρχαια εγκυκλοπαίδεια, που περιέχει όλες τις ανθρώπινες γνώσεις μέχρι την εποχή που γράφτηκε, η οποία θα είναι πάντα απόλυτα απαραίτητη στον άνθρωπο, γιατί μόνο μέσω της πραγματικής κι αληθινής κατανόησης του παρελθόντος μπορεί να εξηγηθεί σωστά το παρόν, ώστε με ασφάλεια και σιγουριά να οδηγηθεί η ανθρωπότητα προς το μέλλον.
6. Θεωρείτε πως υπάρχουν απαντήσεις μέσα στην “Ελληνική Μυθολογία” σε ερωτήσεις σχετικά με τη ζωή, την προέλευσή της κτλ;
Η Μυθολογία μας απ’ ότι εξήγησα και προηγούμενα είναι μια εγκυκλοπαίδεια όλων των ανθρωπίνων γνώσεων, που έχει τις ρίζες της στην προκατακλυσμιαία “Χρυσή Εποχή” του υψηλού πολιτισμού.
Μέσω της Μυθολογίας μας διασώθηκε μεγάλο μέρος της επιστήμης της “Χρυσής Εποχής”, μιας επιστήμης κατά πολύ περισσότερο προηγμένης της δικής μας. Ο τρόπος που μπόρεσε να διασωθεί η επιστήμη μετά την καταστροφή δια μέσου των χιλιετιών της παρακμής, ήταν με το μηχανισμό των μύθων, δηλαδή με απλές ιστορίες γραμμένες αλληγορικά ώστε να περικλείσουν μέσα τους τη γνώση.
Μ’ αυτόν τον τρόπο, δηλαδή καθόλου τυχαία αλλά εκούσια κι ενσυνείδητα, διατηρήθηκαν μεγάλες και βασικές αλήθειες της φυσικής και της ανθρώπινης ιστορίας. Έτσι δόθηκαν κι οι μεγάλες μυστηριακές – θρησκευτικές αλήθειες με μορφή μνημονοτεχνική αλλα και μεταφορική, ούτως ώστε να μπορεί ο άνθρωπος οδηγούμενος σε υψηλότερα επίπεδα κατανόησης βαθμιαία να βρίσκει ολοένα κι ανώτερα στάδια ερμηνείας.
Κάθε άνθρωπος πρέπει να διαβάσει τον Όμηρο (“Ιλιάδα” και “Οδύσσεια”) και τον Ησίοδο (“Θεογονία” και “Έργα και Ημέρες”). Ειδικά μέσα στα έργα αυτά θα βρεί μύθους οι οποίοι δίνουν απαντήσεις σε καίρια ερωτήματα, όπως για τη δημιουργία της ζωής στη Γή, για το σχηματισμό του Ηλιακού μας Συστήματος, για τη δημιουργία των Γαλαξιών, καθώς και για την φύση του Σύμπαντος που υπήρχε από πάντα και συνεχίζει να υπάρχει χωρίς την παρέμβαση κάποιου εξωσυμπαντικού ή προσυμπαντικού θείου παράγοντα.
7. Θα θέλαμε να μας πείτε τη γνώμη σας για την πολυσυζητημένη Ομάδα Ε.
Θεωρώ πολύ θετική κι ελπιδοφόρα τη παρατηρούμενη σήμερα στροφή των νέων προς τους αρχαίους μας συγγραφείς.Δυστυχώς όμως, απ’ ότι φαίνεται τελικά, σε κάθε ενέργεια υπάρχουν πάντα κι οι αναπόφευκτες παρενέργειες. Θλίβομαι, γιατι με μια απλή και μόνο επίσκεψη στα βιβλοπωλεία, μπορείς να δείς πλήθος βιβλίων και περιοδικών που κυκλοφορούν με θέμα την αρχαία Ελλάδα γραμμένα από ανθρώπους χωρίς καμμία επιστημονική κατάρτιση, τα οποία περιέχουν απίστευτες κι αβάσιμες θεωρίες που ορισμένες φορές φθάνουν ακόμη και στα όρια της γελοιότητας.
Όλη αυτή η ευφάνταστη σαχλαμαρολογία, εφ’ ενός δημιουργεί σύγχιση κι αποπροσανατολίζει τον ανυποψίαστο αναγνώστη κι αφ’ ετέρου γελοιποιεί και περιθωριοποιεί το χώρο.
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια τοποθετώ και τις θεωρίες περί της δήθεν ύπαρξης μιας μυστικής, φοβερής και τρομερής Ομάδας Ε, η οποία δρα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και σκοπό έχει να βοηθάει τον Ελληνισμό στις δύσκολες στιγμές του. Στην αρχή πίστευα ότι όλοι αυτοί οι “Ελλαδέμποροι” είχαν μόνο σκοπό το κέρδος. Όσο περνάει ο καιρός όμως έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι τα πράγματα ίσως δεν είναι τόσο απλά κι ίσως ο ρόλος ορισμένων από αυτούς να είναι ιδιαίτερα ύποπτος. Αν παραμυθιαστούν οι νέοι ότι υπάρχει αυτή η Ομάδα Ε που όταν χρειαστεί θα επέμβει, τότε αυτοί δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτε, οπότε θα αδρανήσουν και θα αποτελέσουν έτσι εύκολη λεία στο μέλλον στα χέρια των εχθρών τους.
Θα πάθουν δηλαδή ότι έπαθαν κάποιοι άχρηστοι όταν γινόταν η άλωση της Κωνσταντινούπολης, οι οποίοι αντι να πολεμούν, κάθονταν στην Αγία Σοφία κι έψελναν περιμένοντας να έρθει η Παναγία να τους σώσει. Αντί για την Παναγία όμως, βρήκαν το τουρκικό σπαθί.
Αλήθεια, πού ήταν η Ομάδα Ε το 1453, πού ήταν το 1922, πού ήταν όταν υποδουλωθήκαμε στους Ρωμαίους κτλ κτλ.
Πιστεύετε ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μερική επαναπροσέγγιση του κόσμου και ιδιαιτέρως νεαρών ατόμων σε ότι έχει να κάνει με την αρχαία Ελλάδα, την ιστορία και τα μυστήρια που την περιέβαλαν;
Απ’ ότι είπα και προηγούμενα, παρατηρείται μεγάλη τάση επαναπροσέγγισης του Έλληνα κι ιδίως των νέων στους αρχαίους μας συγγραφείς και σε γενικότερα θέματα της αρχαίας Ελλάδας.. Χρειάζεται λίγο προσοχή όμως, για να μην εγλωβιζόμαστε στις θεωρίες των «Ελλαδεμπόρων».
Θα μπορούσε κάποιος να αρχίσει με τα Ομηρικά έπη («Ιλιάδα» και «Οδύσσεια», και μετά να διαβάσει Ησίοδο («Θεογονία» και «Έργα και Ημέρες». Στη συνέχεια θα μπορούσε να διαβάσει την «Ιστορική Βιβλιοθήκη» του Διόδωρου Σικελιώτη, τη «Βιβλιοθήκη» του Απολλόδωρου και το «Ανθολόγιο» του Στοβαίου. Αργότερα κι ανάλογα με το τι τον ενδιαφέρει περισότερο, θα μπορούσε να επεκταθεί και σε άλλους συγγραφείς πχ Πλάτωνα, Αριστοτέλη κτλ.
Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει πολύ αξιόλογες προσπάθειες έκδοσης των αρχαίων συγγραφέων από διαφόρους εκδοτικούς οίκους. Έτσι κάποιος που θέλει να βρει αρχαίους συγγραφείς σε νεοελληνική απόδοση μπορεί εύκολα να διαλέξει ανάμεσα από πολλές εκδόσεις. Χωρίς να έχω διάθεση διαφήμισης, θεωρώ πολύ αξιόλογη την προσπάθεια του εκδοτικού οίκου «ΚΑΚΤΟΣ» που έχει ξεκινήσει να εκδίδει σε πάρα πολλούς τόμους όλα τα έργα των αρχαίων συγγραφέων.
Από τα περιοδικά ξεχωρίζω το «ΔΑΥΛΟ», ο οποίος ήταν το πρώτο περιοδικό του είδους που κυκλοφόρησε εδώ και περισσότερα από 20 χρόνια και που όλο αυτό τον καιρό διακρίνεται για τη συνέπεια, για τη σοβαρότητα, για την πρωτοποριακή επιστημονική έρευνα χωρίς ακρότητες και για το σεβασμό του τόσο στις αρχαίες πηγές όσο και στον αναγνώστη. Θεωρώ τιμή μου που το βιβλίο μου «Η Τεχνολογία των Θεών» εκδόθηκε από τις εκδόσεις «ΔΑΥΛΟΣ».
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ Ο Ιωάννης Λάζαρης είναι Ηλεκτρολόγος – Ηλεκτρονικός Μηχανικός Ε.Μ.Π. και αντισυνταγματάρχης εν ενεργεία του Τεχνικού Σώματος του Ελληνικού Στρατού. Έχει μετεκπαιδευτεί σε σύγχρονα ψηφιακά τηλεπικοινωνιακά συστήματα στις ΗΠΑ και Αγγλία. Έχει διατελέσει : · Εθνικός αντιπρόσωπος της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ σε θέματα Φυσικής και Ηλεκτρονικών. · Τεχνικός σύμβουλος της πρεσβείας στο ΝΑΤΟ. · Αντιπρόσωπος του Γενικού Διευθυντή Εξοπλισμών στο ΝΑΤΟ, στην ΔΕΕ και στην ΕΕ. · Εθνικός εκπρόσωπος σε πολλές επιτροπές και ομάδες εργασίας σχετικές με τους εξοπλισμούς σε διάφορους διεθνείς Οργανισμούς. Είναι επί σειρά ετών ερασιτέχνης αλλά συστηματικός ερευνητής των επιστημονικών και τεχνολογικών πληροφοριών που διέσωσαν οι αρχαίες πηγές, όσον αφορά στα επιτεύγματα του ανθρώπου κατά τη διάρκεια των χιλιετιών του αχανούς και ομιχλώδους παρελθόντος. Αρθρογραφεί στο περιοδικό «ΔΑΥΛΟΣ». |
