ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΕΟ IPHONE5

Αποκαλυπτήρια για τη νέα συσκευή iPhone 5 έκανε σήμερα το απόγευμα η εταρεία ηλεκτρονικών υπολογιστών της Apple, η οποία παρουσίαζε μια πιο λεπτή και πιο ελαφριά εκδοση του προηγούμενου μοντέλου της, ευελπιστώντας ότι θα προσελκύσει το ενδιαφέρον εκατομμυρίων χρηστών σε όλο τον κόσμο.

Το νέο μοντέλο της iPhone χαρακτηρίστηκε ως «ένα πραγματικό στολίδι» από τους υπεύθυνους της εταιρείας που έκαναν την παρουσίαση στο Yerba Buena Center of the Arts, στo Σαν Φραντσίσκο της Καλιφόρνιας.
Το iPhone 5 έρχεται με μια οθόνη τεσσάρων ινστών, μεγαλύτερη από την έκδοση του iPhone 4S, που επιτρέπει τη λήψη πανοραμικών φωτογραφιών με ανάλυση 28 megapixel.
Είναι λεπτότερο κατά 18% καθώς έχει πάχος μόλις 7,6 mm. Είναι ελαφρύτερο, ζυγίζοντας μόλις 112 γραμμάρια.
O επεξεργαστής του Α6 είναι δύο φορές πιο δυνατός και λίγο μικρότερος από τον Α5 του iPhone 4S και υποστηρίζει ταχύτατη συνδεσιμότητα μέσω της τεχνολογίας Ultra Fast Wireless.
Η μπαταρία του smartphone θα έχει ικανότητα αντοχής 8 ωρών συνομιλίας μέσω 3G, μέχρι 10 ώρες σε αναπαραγωγή βίντεο, 40 ώρες μουσικής, ή 225 ώρες Standby mode.
Επιπλέον έχει τη δυνατότητα καταγραφής βίντεο σε υψηλή ανάλυση 1080p και 720p FaceTime με face detection, ενώ στη συσκευή υπάρχουν πλέον ενσωματωμένα τρία μικρόφωνα.
Το νέο iPhone 5 θα αρχίσει να πωλείται στις 21 Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ, τον Καναδά, τη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αυστραλία και την Ιαπωνία.
Η τιμή του θα αρχίζει από τα 199 δολάρια, ενώ κάποια μοντέλα με επιπλέον μνήμη θα πωλούνται έναντι 299 και 399 δολαρίων.

Read More

ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ ! (β΄ μερος)

Τα ποντιακά είναι ένα μιξοβάρβαρο ιδίωμα, που στερείται λογοτεχνικής αξίας. Οι σημερινοί κάτοικοι τού ελλαδικού χώρου αδυνατούν να κατανοήσουν τόσο τους ρωμιούς πόντιους, όταν μιλούν μεταξύ τους τη γλώσσα τους όσο και τα ποντιακά τραγούδια. Ο παρακάτω πίνακας έχει γίνει αντιγραφή από μια τυχαία σελίδα ενός online ποντιακού λεξικού. Παρατηρείστε πόσες λίγες ελληνικές λέξεις υπάρχουν.

Δεν είναι τούρκικα,  ποντιακά είναι!  Ενώ, όταν οι ρωμιοί πόντιοι μιλούν μεταξύ τους δεν μπορούν να γίνουν κατανοητοί από τους υπόλοιπους στην Ελλάδα, όταν πηγαίνουν στον Πόντο και μιλούν με οθωμανούς πόντιους, συνεννούνται κανονικά.

Ο εκβυζαντινισμός  -κι όχι εξελληνισμός- των επήλυδων Προς το τέλος τού 8ου αιώνα, οι πληθυσμοί είχαν ανακατωθεί τόσο πολύ και τόσο βίαια, ώστε είναι δύσκολο να πούμε ποιες εθνικές ομάδες κατοικούσαν σε ποιες περιοχές και σε τί αριθμούς.  Αναφέρεται συχνά, ότι αποβάλλοντας, έστω και επώδυνα, τα κύρια μή ελληνόγλωσσα στοιχεία, όπως τους σύρους, τους αιγύπτιους και τους ιλλυριούς, η βυζαντινή αυτοκρατορία έγινε περισσότερο ομογενής. Υποστηρίζεται επίσης, ότι όσοι δεν ήταν έλληνες, αφομοιώθηκαν σταδιακά και εξελληνίστηκαν κυρίως μέσω τής Εκκλησίας και τού Στρατού, και πως κάτι τέτοιο συνέβη κυρίως στους γηγενείς πληθυσμούς τής Μικράς Ασίας, καθώς και στους σλάβους στην Πελοπόννησο και στις άλλες περιοχές τής Ελλάδας.

misafir kelepir çingene

Ενώ διαμαρτύρονται οι ρωμιοί πόντιοι για τον σφαγέα τους, Οσμάν Αγά, τραγουδούν και χορεύουν παραδοσιακά τούρκικα τραγούδια προς τιμή του. 
Θύελλα στον τουρκορωμιοεγκέφαλο...

Πρώτα απ’ όλα, ο ίδιος ο χαρακτηρισμός «έλληνες», που τόσο ελεύθερα χρησιμοποιούμε, απουσιάζει εντελώς από τις πηγές τής εποχής. Κάποιος, που κατοικούσε νότια τής Θεσσαλίας, θα μπορούσε να ονόμαζε τον εαυτό του «ελλαδικό», ακόμα κι αν ήταν σλάβος, για παράδειγμα.  Το ίδιο ισχύει και για κατοίκους άλλων περιοχών, τα ονόματα των οποίων προέρχονταν από το όνομα τής επαρχίας τους, για παράδειγμα παφλαγόνες ή θρακήσιοι (από το Θρακήσιον Θέμα στη δυτική Μικρά Ασία).  Αφού δεν υπήρχε η έννοια τής «ελληνικότητας», δεν μπορούμε να υποστηρίζουμε, ότι υπήρχε η έννοια τού «εξελληνισμού».  Όλοι αυτοί οι λαοί πήραν -δια τής βίας ή μή- την επίσημη γλώσσα (ρωμέικα) και την επίσημη θρησκεία (ορθοδοξία) τού Βυζαντίου. Οι λαοί δεν εξελληνίστηκαν, αλλά εκβυζαντινίστηκαν.

cenabet mangal uğursuz bakkal

Θεοφάνεια στην προκυμαία τής Τραπεζούντας το 1917. (Αρχείο επιτροπής ποντιακών μελετών).  Οι οθωμανικές μεταρρυθμίσεις με αποκορύφωμα το διάταγμα τού 1856 (Χάττι Χουμαγιούν) έδιναν πολλές ελευθερίες στους χριστιανούς υπηκόους τού κράτους.

Η διαδικασία αυτή τού εκβυζαντινισμού τους υπήρξε μακροχρόνια. Στη Βιθυνία, για παράδειγμα, που όπως προαναφέρθηκε, εγκατέστησαν σλάβους σε μεγάλους αριθμούς στο τέλος τού 7ου και προς τα μέσα τού 8ου αιώνα, κάπου διακόσια χρόνια αργότερα, η βυζαντινή αρμάδα, που συγκεντρώθηκε το 949, στην προσπάθεια να κατακτηθεί η Κρήτη, περιλάμβανε «σκλαβηνούς εγκατεστημένους στο Οψίκιον» (διοικητικό όνομα τής Βιθυνίας), που είχαν τους δικούς τους αρχηγούς. [Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος, «Έκθεσις τής βασιλείου τάξεως (De cerimoniis)», CSHB, I, 666, 669]. Τον επόμενο αιώνα, η Άννα η Κομνηνή, αναφέρει μια κωμόπολη στη Βιθυνία, «σαγουδάους εγχωρίως καλουμένην», προφανώς από τη φυλή των σαγουδατών, που μαρτυρούνται στη Μακεδονία τον 7ο αιώνα. (Άννα Κομνηνή: «Αλεξιάς», xv. 2.4, έκδ. B. Leib, iii, Παρίσι, 1945, 192). Λίγο αργότερα, το σλαβικό στοιχείο στη Βιθυνία ενισχύθηκε από τον αυτοκράτορα Ιωάννη Β΄Κομνηνό, που εγκατέστησε ομάδες σέρβων αιχμαλώτων κοντά στη Νικομήδεια. (Νικήτας Χωνιάτης: «Ιστορία», έκδ. J.-L. van Dieten, Βερολίνο, 1975, 16). Σέρβικα χωριά αναφέρονται ακόμη στα μέρη αυτά τον 13ο αιώνα.

zaman mahalle zor ağa bahçe

Επιστολή ρωμιοπόντιου αντάρτη καταδικασθένος σε θάνατο, προς τη σύζυγό του, λίγες μέρες πριν την εκτέλεσή του. Παρατηρείστε, ότι μοναδική του έννοια είναι ο θεός κι ότι οι συμβουλές, που δίνει προς την οικογένειά του, είναι να μην παραλείπουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, τις «προς τον ύψιστον δεήσεις» τους κι άλλα τέτοια ταλιμπανίστικα. Για Ελλάδα δεν γίνεται βέβαια καμμία μνεία, η δε επιστολή δεν είχε γραφεί στα ελληνικά. Το κείμενο, που παρατίθεται είναι σε μετάφραση. (Πηγή: Α. Γαβριηλίδη: «Η μαύρη συμφορά τού Πόντου», έκδ. «Ελεύθερη Σκέψις», Αθήνα, 2002).

Σωκράτης ο ...Αμπντουλλάχ
Οι φαντασιώσεις περί δήθεν ευγενούς καταγωγής των ρωμιών άρχισαν, όπως και στον υπόλοιπο ελλαδικό χώρο άλλωστε, από τον 19ο αιώνα. Έτσι, από τις αρχές τού 19ου αιώνα, άρχισαν σε ορισμένα σχολεία να μετονομάζουν μέσα στην τάξη τούς μαθητές με αρχαία ονόματα (Ξενοφώντα, Ισοκράτη κ.ά.), ενώ μετά τη δεύτερη συνταγματική μοναρχία (1878) επιχείρησαν να μεταφράσουν στα ρωμέικα τα τούρκικα ονόματά τους. 

Το Ασλάνογλου το έκαναν Λεονταρίδης, το Παμούκογλου Βαμβακίδης, το Γκιουλμπαλίογλου το έκαναν Ανθομελίδης, το Γιαγτζίογλου Λαδόπουλος κ.λπ. Τα ίδια έκαναν και σε ορφανοτροφεία, όπου δίνοντας μεγάλη βαρύτητα στην κατάλληλη πλήση εγκεφάλου των παιδιών, τους έδιναν αρχαία ονόματα. Έτσι, ο Οσμάν έγινε... Αχιλλέας, ο Αμπντουλλάχ... Σωκράτης κ.λπ. κ.λπ..

Η παιδεία στον Πόντο ελεγχόταν πλήρως από την Εκκλησία. Ανώτατος διευθυντής των σχολείων ήταν ο μητροπολίτης τής αντίστοιχης επαρχίας. Παρατηρείστε πόσοι πολλοί ιερείς υπάρχουν στην αναμνηστική φωτογραφία από την τελετή εγκαινίων τής Κεντρικής Σχολής Σάντας (1910).

Το ίδιο έκανε λίγο αργότερα και το «ελληνικό» κράτος αλλάζοντας αυθαίρετα και κατά περίπτωση τα επίθετα των μικρασιατών προσφύγων, τα οποία «τουρκόφερναν», σύμφωνα με τις διαθέσεις, αλλά και τις γνώσεις τού εκάστοτε τοπικού χωροφύλακα. 

Πολλές φορές, όσων τα ονόματα τελείωναν σε -ογλου (στα τουρκικά σημαίνει ο γιός τού τάδε), τα άλλαζαν σε κατάληξη -ίδης ή -άδης τις περισσότερες φορές, αλλά και -όπουλος. Άλλες φορές μετέφραζαν το πρώτο συνθετικό και συγχρόνως μετέτρεπαν το δεύτερο συνθετικό -ογλου σε -ίδης ή -άδης. Έτσι, ο Δερμετζόγλου έγινε Σιδηρόπουλος, ο Εκμεκτζόγλου Ψωμιάδης κ.λπ.. 

Από την τούρκικη λέξη patul(φούντα λαναρισμένου μαλλιού) προέρχεται το  πατούλ(ιν) με την ίδια σημασία και τα παράγωγά του, όπως πατούλα, πατουλάζω, πατουλίουμαι.  Για την Τουρκορωμιοσύνη  ρε γαμώτο!

Αποτέλεσμα αυτής τής τακτικής ήταν άτομα της ίδιας ευρύτερης οικογένειας, που βρέθηκαν σε διαφορετικούς χώρους συγκέντρωσης ή που ήρθαν σε διαφορετικά χρονικά σημεία, να μην έχουν το ίδιο επίθετο στην Ελλάδα.

Διάφοροι σουλτάνοι έδωσαν πολλά δώρα και προνόμια στην Παναγία Σουμελά. (Από το βιβλίο τού Ε. Κυριακίδου: «Βιογραφίαι των εκ Τραπεζούντος και τής περί αυτήν χώρας από τής Αλώσεως μέχρις ημών ακμασάντων λογίων», έκδ. «Νότη Καραβιά», Αθήνα, 1897).

«Πανηγυριζέτωσαν οι θεόφρονες»! Κατά την ομιλία του μετά τη λειτουργία στην Παναγία Σουμελά το δεκαπενταύγουστο 2010 ο πατριάρχης Βαρθολομαίος, δεν αναφέρθηκε σε έλληνες, αλλά σε ρωμιούς κι ευχαρίστησε την «έντιμον τουρκικήν κυβέρνησιν», τόνισε δε «την χαράν και ικανοποίησιν, που θα νοιώθουν αι ψυχαί των οθωμανών σουλτάνων, Μπαγιαζίτ Β΄, Σελίμ Α΄, Σελίμ Β΄, Μουράτ Γ΄, Ιμπραήμ Α΄, Μεχμέτ Δ΄, Σουλεϊμάν Β΄ κ.ά.».
 Στο τέλος τής ομιλίας του βέβαια, το ορθόδοξο τουρκορωμιοποίμνιο ασφαλώς και τον χειροκρότησε φωνάζοντας άξιος, άξιος...

Λεβέντες στα τούρκικα  λέγονταν όσοι υπηρετούσαν στα επίλεκτα σώματα  τού οθωμανικού πολεμικού ναυτικού. Έτσι ονομάζονται και σήμερα.  Οι τουρκορωμιοί κάτοικοι  τού ελλαδικού χώρου  υπερηφανεύονται βέβαια,  για την... ελληνική λεβεντιά τους!

Ο τραγέλαφος  τής ανταλλαγής των πληθυσμών Βασικό κριτήριο για τις ανταλλαγές των πληθυσμών ήταν το θρησκευτικό. Αυτό ήταν το βασικό πολιτισμικό γνώρισμα, με το οποίο ο ρωμέικος εθνικισμός προσδιόρισε την ελληνικότητα των πληθυσμών που διεκδικούσε. Η χρήση τής ρωμέικης γλώσσας ήταν δευτερεύον χωρίς γενική ισχύ.  Η εξίσωση γλώσσας - εθνικότητας, που κατά τον 19ο αιώνα αναγορεύτηκε σε καθοριστικό κριτήριο ένταξης, σχετικοποιήθηκε σε πολλές περιπτώσεις, όπου διεκδικούμενοι πληθυσμοί δεν ήταν ελληνόφωνοι. Οι καραμανλήδες τής Μικράς Ασίας, και γενικότερα οι τουρκόφωνοι ορθόδοξοι, μαζί με τους σλαβόφωνους τής Μακεδονίας και τους αραβόφωνους τής Κιλικίας και τής Συρίας, αποτέλεσαν τα μέρη εκείνα των «αλλόθροων ελλήνων», που διεκδικήθηκαν ως ελληνικοί, παρά την άγνοια τής ελληνικής γλώσσας από μέρους τους.

merakli hayat büzük

Καραμανλήδικα.  Ευαγγέλιο από την Καππαδοκία  γραμμένο στην τουρκική  με ελληνικούς χαρακτήρες.  (Συλλογή μορφωτικού  και εκπολιτιστικού συλλόγου  Ν. Αγιονερίου Κιλκίς  «Το Μιστί»).

Οι όροι έλληνας ή τούρκος ήταν έννοιες προς το παρόν ασαφείς και θα αποκτούσαν αργότερα τη σημερινή σημασία τους. Επιπρόσθετα, οι ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι, λόγω των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων τους -γλώσσα και θρησκεία- προκάλεσαν αμηχανία στην κυβέρνηση για την τύχη τους. Έπειτα από μια σειρά από ενέργειες και διαβήματα αποφασίστηκε τελικά η αναχώρησή τους για την Τουρκία.  Με την αναχώρηση των ελληνόφωνων μουσουλμάνων, κατέφτασαν στη δυτική Μακεδονία τουρκόφωνοι χριστιανοί από τον Πόντο, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στα χωριά των πρώτων. Οι νεοφερμένοι χριστιανοί μιλούσαν τουρκικά, ενώ οι ντόπιοι μουσουλμάνοι, που εκδιώχθηκαν, ελληνικά.  Η βρετανίδα ανθρωπολόγος Margaret Hasluck, η οποία έκανε τις έρευνές της την εποχή εκείνη στο μακεδονικό χώρο, διατύπωσε το εξής εύστοχο ερώτημα: «Τώρα, ποιοι είναι οι έλληνες και ποιοι οι τούρκοι;». Η πρόσληψη μιας εθνικής ταυτότητας και για τους μεν και για τους δε, θα πραγματοποιούταν αργότερα, και σίγουρα μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών.

pazar bolluk kebap sedef bogăça

Το βασικότερο αίτιο εκπατρισμού των μικρασιατών  ήταν ο θρησκευτικός τους φανατισμός.

Δείτε παραπάνω ένα ακόμα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την ταινία «Πολίτικη Κουζίνα», στο οποίο φαίνεται ξεκάθαρα ο λόγος, που οι μικρασιάτες ήρθαν στην Ελλάδα. Ο τούρκος αστυνόμος μπαίνει ειρηνικά στο σπίτι των ρωμιών και λέει στον πατέρα, ότι θα απελαύνονταν σύντομα, εκτός κι αν έκανε κάτι, το οποίο δεν το ακούμε οι θεατές, γιατί τού το λέει ψιθυριστά στο αυτί, ενώ την ίδια ώρα η κάμερα εστιάζει στο ρολόι τού τοίχου. Ο πατέρας αποφασίζει τελικά να πάνε όλοι οικογενειακώς στην Ελλάδα. 

Προς το τέλος τής ταινίας όμως, αποκαλύπτει στην οικογένειά του τί τού είχε ζητήσει να κάνει ο τούρκος αστυνόμος, προκειμένου να μην τους διώξουν, την ώρα, που εμείς βλέπαμε το ρολόι. Τού είχε ζητήσει να γίνει μουσουλμάνος. Μόνο αυτός, όχι η οικογένειά του, οι οποίοι ήταν ήδη τούρκοι υπήκοοι. 

Ξεσπάει τότε σε λυγμούς ο πατέρας εμπρός στην οικογένεια (που επικροτούν συγκινημένοι) και σταυροκοπούμενος ζητάει συγχώρεση από το θεό: «Και ξέρετε ποιό είναι το κρίμα μου τόσα χρόνια; Ότι δεν είπα όχι αμέσως. Πέρασαν πέντε δευτερόλεπτα για να το πω. Ο θεός να με συγχωρέσει, ήταν τα χειρότερα πέντε δευτερόλεπτα τής ζωής μου!»

Η γλώσσα των καππαδόκων, οι φορεσιές τους, οι χοροί τους, οι στίχοι των τραγουδιών τους κ.λπ. στην Ανατολή έχουν τις ρίζες τους κι όχι στην αρχαία Ελλάδα. Ο χορός με τα ξύλινα κουτάλια, που χορεύουν στο βίντεο καππαδόκες «απόγονοι», είναι ένας παραδοσιακός τουρκοανατολίτικος χορός.

Φωτοτυπία επίσημου απόρρητου εγγράφου τού Υπουργείου Εξωτερικών, σύμφωνα με το οποίο στέλνονταν 3.000.000 € σε έξη δεσμίδες των 500.000 € ως 2η δόση τής οικονομικής ενίσχυσης τού πατριαρχείου για το έτος 2005.  Ποιος ξέρει πόσες δόσεις ακόμα ζεστού μαύρου χρήματος στέλνονταν κάθε χρόνο κι αν οι αποστολές αυτές συνεχίζονται ακόμα και σήμερα από τη χρεωκοπημένη Τουρκορωμιοσύνη.

Πλούσιοι μητροπολίτες άνευ πιστών
Σήμερα, το πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης διαθέτει τέσσερις μητροπόλεις [Χαλκηδόνος (Kadiköy), Δέρκων (Yenimahalle), Ίμβρου - Τενέδου (Gökçeada - Bozcaada) και Πριγκηποννήσων (Kızıl Adalar)], παρά το γεγονός, ότι οι ορθόδοξοι rum (ρωμιοί) έχουν προ πολλού εκλείψει. 

Η χρεωκοπημένη Τουρκορωμιοσύνη τής Ελλάδας όμως, τους τροφοδοτεί ανεπίσημα, αλλά κι επίσημα.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Σημείωση:  Το παραπάνω άρθρο αποτελεί μέρος τού αφιερώματος τής «Ελεύθερης Έρευνας» για την πραγματική καταγωγή των σημερινών κατοίκων τού ελλαδικού χώρου. Έγραψε στις 07.09.2012 ο Λάζαρης Γιάννης

Read More

ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ ! ,μέρος Α

Στρεβλωμένη παρουσιάζεται από την επίσημη παιδεία τού σημερινού κράτους η εικόνα τής Μικράς Ασίας, σύμφωνα με την οποία, η περιοχή αυτή ήταν δήθεν πάντα ελληνική κι όσοι «βάρβαροι» εισέβαλαν σε αυτήν, αργά ή γρήγορα «μπολιάστηκαν με τον ελληνικό πολιτισμό» κι εξελληνίστηκαν. Έτσι, στους μικρασιατικής καταγωγής σημερινούς κατοίκους τού ελλαδικού χώρου, ειδικά στους πόντιους, έχει δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση, ότι είναι γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων ελλήνων και μάλιστα οι γνησιότεροι όλων.

Οι σημερινοί μικρασιάτες τής Ελλάδας όμως, κατάγονται από μια πανσπερμία ασιατικών φυλών, που έζησαν στην περιοχή στο πέρασμα των αιώνων. Οι συνδετήριοι κρίκοι, οι οποίοι τους ενώνουν με τους υπόλοιπους κατοίκους τού ελλαδικού χώρου, είναι η κοινή ορθόδοξη χριστιανική πίστη και η χρήση τής ρωμέικης γλώσσας (νεοελληνικής), που τους επιβλήθηκαν επί βυζαντινής περιόδου, αρκετές φορές δια τής βίας.

Οι μικρασιάτες πρόσφυγες στην Ελλάδα κι ιδίως οι πόντιοι στη Μακεδονία, δεν έχουν φυλετική σχέση με τους αρχαίους έλληνες αποίκους (και στη Μασσαλία π.χ. έκαναν αποικίες οι έλληνες, κανένας όμως σήμερα δεν ισχυρίζεται, ότι η Μασσαλία είναι ελληνική), αλλά αποτελούν πληθυσμιακό σύμφυρμα γεωργιανών, αρμένιων, σελτζούκων και κυρίως λαζών, ανάμικτο με τα αναρίθμητα γηγενή φύλλα τής περιοχής. 


Πολυεθνική η Μικρά Ασία 
την αρχαιότητα
Η μίξη λαών και πολιτισμών, που έχει γίνει στην Μικρά Ασία, στο μεγαλύτερο σταυροδρόμι λαών στη Γη, δεν έχει το όμοιό της ίσως πουθενά στον κόσμο. Κανείς δεν μπορεί να πει από ποιους λαούς, από ποιές εθνότητες κατοικείται η σημερινή Μικρά Ασία. 

Αρχαίοι λαοί, που κατοικούσαν στην περιοχή: Χετταίοι, φρύγες, μυσοί, κιμμέριοι, τρήρες, βιθυνοί, καππαδόκες, λυδοί, πισίδες, λυκάονες, ίσαυροι, λέλεγες, κάρες, λύκιοι, ίωνες, αιολείς, γαλάτες (διαιρούνταν σε τρεις φυλές: τεκτόσαγες, τολιστοβόγιους και τρόκμους) κ.ά.. 

Οι αρχαίοι έλληνες διαιρούσαν τη Μικρά Ασία (η οποία τότε δεν καλούνταν έτσι, το όνομα αυτό εμφανίστηκε μετά τον 4ο-5ο μ.Χ. αιώνα) σε 15 χώρες, οι οποίες έφεραν κατά το πλείστον τα ονόματα των λαών, που κατοικούσαν σε αυτές, που ήταν, προς βορρά: Πόντος, Παφλαγονία, Βιθυνία, προς δυσμάς: Μυσία, Λυδία, Καρία, προς νότο: Λυκία, Πισιδία, Παμφιλία, Κιλικία και στο μέσον: Φρυγία, Ισαυρία, Λυκαονία, Γαλατία και Καππαδοκία. 

Η Γαλατία για παράδειγμα, αποτελούσε χώρα ήδη από τον 3ο αι. π.Χ., που κατοικούταν από κελτικά φύλα. Αργότερα έγινε ρωμαϊκή επαρχία. Προς αυτούς τους κατοίκους απευθύνεται η «προς γαλάτας επιστολή» τού Απ. Παύλου. 

Πολυεθνική η Μικρά Ασία και τη βυζαντινή και οθωμανική περίοδο Κάτι ανάλογο παρατηρείται και την βυζαντινή περίοδο, οπότε τα εδάφη τής Μικράς Ασίας, που κατακτήθηκαν, οργανώθηκαν στα Θέματα των: Ανατολικού, Αρμενιακού, Θρακησίων, Οψικίου, Οπτιμάτου, Βουκελλαρίων, Παφλαγόνων, Χαλδίας, Κολώνειας, Σεβάστειας, Λυκανδού, Σελεύκειας, Κιβυρραιωτών, Κύπρου, Σάμου (περιλάμβανε και τη Σμύρνη) και Αιγαίου (των νησιών). Υποστηρίζονταν από δυνάμεις επαγγελματικού στρατού, που απαρτιζόταν από αρμένιους, σύρους κ.λπ. ντόπιους. Στο υψίπεδο, η καταγωγή των κατοίκων ήταν αρμενική, συριακή ή ανάμεικτη. Μετά τον 7ο αι. μ.Χ. εμφανίστηκαν οι άραβες, που έφτασαν μέχρι και την Κωνσταντινούπολη, ενώ, όπως θα εξετάσουμε αναλυτικότερα παρακάτω, έγιναν κι εκτεταμένοι σλάβικοι εποικισμοί, προκειμένου να καλύψουν πληθυσμιακά -λόγω πολέμων και λοιμών- κενά. Τον 11ο αι. εισέβαλαν μογγόλοι, οι οποίοι επικράτησαν υπό την ηγεσία των σελτσούκων. Μετά την παρακμή τού σελτσουκικού κράτους, εμφανίστηκαν τούρκοι οθωμανοί (οσμανλή), που το 1453 κατέκτησαν και την Κωνσταντινούπολη. Αργότερα, η Μικρά Ασία διαιρέθηκε σε βιλαέτια τής οθωμανικής αυτοκρατορίας.

konak meze hüner börek

Εδώ πρέπει να γίνει μια επισήμανση: Το όνομα τούρκοι, προέρχεται από τους τουρανούς, που κατοικούσαν στην κεντρική Ασία. Ο Κεμάλ Ατατούρκ ήταν εκείνος, που επέβαλε δια νόμου την κοινή ονομασία τούρκοι για όλους τους κατοίκους τής χώρας, στην οποία ζουν εκατοντάδες διαφορετικές φυλές. Το να ισχυρίζονται οι σημερινοί τούρκοι, ότι είναι «καθαροί τούρκοι», είναι φαινόμενο, που έχει σχέση με το δικό μας ισχυρισμό, ότι είμαστε «καθαροί έλληνες». Όσο πιο μπάσταρδος είναι κάποιος, τόσο πιο επίμονα επιδιώκει την αιματολογική καθαρότητα. Στο άρθρο αυτό, ο όρος «τούρκοι» χρησιμοποιείται συμβατικά με περισσότερο γεωγραφική, παρά εθνολογική χροιά.

Εισβάλλοντες λοιπόν στη Μικρά Ασία, βρήκαν εγκατεστημένους διάφορους λαούς τουρκικής καταγωγής, όπως τους τουρκομάνους, που είχαν έλθει από την κεντρική Ασία. Στη Γαλατία και στην Παφλαγονία υπήρχαν οι κυζυλμπάσηδες ή ταχτατζήδες. Ανάλογοι ήταν κι οι τσετμήδες. Άλλες φυλές είναι οι γιουρούκηδες, οι ζεϊμπέκηδες. Διαφορετικοί λαοί είναι οι λαζοί, οι κρομλήδες και οι οφλήδες. Άλλες μικρασιάτικες, αλλά μή τουρκικές φυλές είναι οι κιρκάσιοι ή τσερκέζοι, οι ίβηρες (γεωργιανοί), οι κούρδοι, οι τσιγγάνοι, οι αρμένιοι, οι εβραίοι κ.ά..

Η Μικρά Ασία  τον 12ο αι. μ.Χ..

Ο πολυεθνικός Πόντος
Στον Πόντο κατοικούσαν κατά την αρχαιότητα: Καππαδόκες, ταόχοι, χάλυβες, μοσύνικοι, λευκοσύροι, δρίλες, μάκρωνες, σάσπειρες, τιβαρηνοί, λαζοί, κίλχοι, κερκίτες, φασιανοί, βέχεροι, βυζήρες, κίσσιοι, παφλαγόνες, αβασγοί, μαχελόνες, ζυνδρείδες, αψίλιοι κ.ά.. Για πολλούς από τους γηγενείς λαούς παρέχουν πληροφορίες οι Ξενοφών, Ηρόδοτος, Στράβων, Διόδωρος κ.ά..


Το περσικό βασίλειο τού Πόντου
Το Βασίλειο τού Πόντου (το βόρειο παράλιο τμήμα τής μικρασιατικής χερσονήσου), στο οποίο αναφέρονται οι ρωμιοί, είναι στην πραγματικότητα το βασίλειο τού πέρση βασιλιά Μιθριδάτη, το οποίο καταλύθηκε τον α΄αι. π.Χ. από τους ρωμαίους. Δεν είχε καμμία σχέση με τους έλληνες. Ο πληθυσμός του ήταν στην πλειοψηφία του μή ελληνικός. Αποτελούταν από διάφορα φύλα, που μιλούσαν 22 γλώσσες.

Οι ρωμαίοι κατόρθωσαν να το καταλύσουν μετά από μακρούς αγώνες και το μετέτρεψαν σε επαρχία τής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Βαθμιαία, όλα τα τμήματα τού Πόντου προσαρτήθηκαν στο ρωμαϊκό κράτος και αποτέλεσαν μέρος τής Γαλατίας. Ο εκχριστιανισμός των λαών άρχισε από τον 3ο αιώνα. 

Ο βυζαντινός Πόντος Η περίοδος τής ρωμαιοκρατίας και τής επικράτησης τού χριστιανισμού σηματοδότησε την απώλεια τού ονόματος «έλληνας» -το οποίο εξ άλλου σε ορισμένες περιπτώσεις είχε αποκτήσει θρησκευτική σημασία δηλώνοντας τον παγανιστή- και την παράλληλη επικράτηση τού ονόματος «ρωμαίος», δηλαδή ρωμιός, που επιβιώνει μέχρι σήμερα.  Κατά τη βυζαντινή περίοδο κυριότερος λαός τής περιοχής ήταν οι λαζοί, οι οποίοι ανήκουν στην ιβηρική ομοφυλία τού Καυκάσου. Οι λαζοί εκχριστιανίστηκαν επί Ιουστινιανού (6ος αι.), όπως κι οι φυλές των κόλχων, και των τζάνων. Αποδεκατισμοί  των πληθυσμών από λοιμούς Σημαντικές απώλειες στους πληθυσμούς προκαλούσαν οι επιδημίες, όπως π,χ, η μεγάλη πανώλη τού 541/542. Λοιμοί συκλόνισαν την αυτοκρατορία κι άλλες φορές, όπως το 558, το 560/1, το 585, το 602, 746-747 κ.λπ.. Σύμφωνα με υπολογισμούς, το ποσοστό απωλειών από τους λοιμούς φτάνει το 40% για τη Μικρά Ασία.

arabaci ekmek derbeder raki kadayif

Σημαντικές εθνογραφικές μεταβολές 
κατά τη βυζαντινή περίοδο
Η μεγαλύτερη από τις εθνογραφικές μεταβολές, που υπέστη το Βυζάντιο, ήταν μετά τον 6ο αιώνα, όταν έγινε μαζική εγκατάσταση των σλάβων στη βαλκανική. Παράλληλα, οι άραβες έκαναν συχνές επιθέσεις στη Μικρά Ασία όχι μια και δυο φορές, αλλά σχεδόν κάθε χρόνο επί διακόσια περίπου χρόνια. Αρκετές επιδρομές έφταναν ως τον Εύξεινο Πόντο, το Αιγαίο, ακόμα και την Κωνταντινούπολη. 

Κάθε φορά, που έκαναν εισβολή, λεηλατούσαν κι έπαιρναν αιχμαλώτους, που πουλιούνταν στα σκλαβοπάζαρα, ενώ οι βυζαντινοί έκαιγαν τις σοδειές, για να στερούν τον εχθρό από εφόδια. Πολλές μικρασιατικές πόλεις δηώνονταν, καταστρέφονταν, ερημώνονταν. Η Πέργαμος για αιώνες ήταν ένα ασήμαντο πολίχνιο, η Νύσσα κι η Καππαδοκία έμειναν ερημωμένες έως τον 9ο αιώνα. Το ίδιο και στο Αιγαίο. Πολλά νησιά είχαν ερημωθεί ήδη από τα μέσα τού 7ου αιώνα, όταν ο αραβικός στόλος άρχισε να κυριαρχεί στην ανατολική Μεσόγειο με κορύφωση τής κυριαρχίας του την κατάληψη τής Κρήτης (823-828).

Δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε τις συνέπειες αυτής τής μακρόχρονης διαδικασίας: μεγάλο μέρος τής Μικράς Ασίας είχε καταστραφεί κι είχε μειωθεί ο πληθυσμός της σχεδόν ανεπανόρθωτα. Είχε δημιουργηθεί ένα τεράστιο δημογραφικό κενό. Τη μείωση των πληθυσμών μαρτυρεί η εποικιστική πολιτική των αυτοκρατόρων. Σλαβοβουλγαρικοί και αρμενιακοσυριακοί πληθυσμοί χρησιμοποιήθηκαν σε μεγάλη κλίμακα για την εφαρμογή τής πολιτικής αυτής.  Η αυτοκρατορία χρειαζόταν επειγόντως γεωργούς και στρατιώτες. Ο Κώνστας Β΄ (7ος αι.) μετέφερε στη Μικρά Ασία σλάβους αιχμαλώτους. Ο Ιουστινιανός Β΄ μετακίνησε μεγάλο πλήθος σλαβοβούλγαρων στη Βιθυνία. Κατ΄αρχή στάθηκε άτυχος, γιατί οι περισσότεροι από αυτούς λιποτάκτησαν προς τον εχθρό, με αποτέλεσμα ο αυτοκράτορας να επιβάλει σκληρά αντίποινα στις οικογένειές τους. (Θεοφάνης: «Χρονογραφία», έκδ. C. de Boor, Λειψία, 1883, σελ. 365). Παρ΄όλα αυτά, μαθαίνουμε, ότι 208.000 σλάβοι μετανάστευσαν στη Βιθυνία με τη θέλησή τους στη δεκαετία τού 760. (Νικηφόρος Πατριάρχης: «Ιστορία σύντομος», έκδ. C. de Boor, Λειψία, 1880, σελ. 68-9). Τον 8ο αιώνα εγκαταστάθηκαν σύροι στη Θράκη.

zorba köşk kütük ciğer

Ανάμεσα στους νέους εποίκους, οι πιο σημαντικοί ήταν οι αρμένιοι, των οποίων η ροή στην αυτοκρατορία κράτησε πολλούς αιώνες. Πολλοί εγκαταστάθηκαν στην Καππαδοκία και σε άλλες περιοχές τής ανατολικής Μικράς Ασίας, άλλοι στη Θράκη, άλλοι στην περιοχή τής Περγάμου. 

Το 578, 10.000 αρμένιοι μεταφέρθηκαν στην Κύπρο για τον εποικισμό της, δεδομένου, ότι το νησί είχε σχεδόν ερημωθεί. («Ιστορία τού ελληνικού έθνους», έκδ. «Εκδοτική Αθηνών», τόμ. Η, σελ. 183-4).

Τον αρμένιο φεουδάρχη Γκάβρας (Γαβράς),  ο οποίος επαναστάτησε κατά τού Βυζαντίου κι έγινε δούκας τής Τραπεζούντας, τον ανακήρυξαν άγιο τής ποντιακής χριστιανοσύνης.

Η γεωργιανή «αυτοκρατορία» 
πάσης Ανατολής, Ιβήρων και Περατείας
Μετά την κατάληψη τής Κωνσταντινούπολης από τους λατίνους, όταν η βυζαντινή αυτοκρατορία διαμελιζόταν κι εκθρονίστηκε ο παφλαγόνας αυτοκράτορας Ανδρόνικος Α΄Κομνηνός, τα εγγόνια του, Αλέξιος και Δαβίδ, βρήκαν καταφύγιο κοντά στη γεωργιανή θεία τους, Θάμαρ. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Ούτε ένας έλληνας βυζαντινός αυτοκράτορας!).

Στα τέλη τού 13ου αιώνα καθιερώθηκε  -σε αντιδιαστολή με το βυζαντινό δικέφαλο-  ως έμβλημα τής αυτοκρατορίας Ιβήρων, Περατείας και πάσης Ανατολής (αυτοκρατορία τής Τραπεζούντας), ο μονοκέφαλος αετός, που ήταν στραμμένος προς την Κωνσταντινούπολη  (κι όχι προς την Ελλάδα).

Κατέλαβαν την Τραπεζούντα κι ίδρυσαν ανεξάρτητο κράτος με αυτοκράτορα τον Αλέξιο. Έτσι, ιδρύθηκε από παφλαγόνες με τη βοήθεια ιβήρων η αποκαλούμενη σήμερα «αυτοκρατορία τής Τραπεζούντας», η οποία κατοικούνταν από μια πανσπερμία φυλών (λαζούς, σελτσούκους, αρμένιους, κούδρους, παφλαγόνες κ.λπ.), που ουδεμία σχέση είχαν με την Ελλάδα ή κάποιο στοιχείο τού ελληνικού πολιτισμού, αλλά ούτε και με το Βυζάντιο, στο οποίο αρνήθηκαν να επανενταχθούν μετά την εκδίωξη των φράγκων. Ο βασιλιάς τους αποκαλούταν «πιστός βασιλεύς και αυτοκράτωρ πάσης Ανατολής, Ιβήρων και Περατείας».

Η «αγάπη» των ρωμιών ποντίων για τις ελληνικές αρχαιότητες. 
Κατεστραμένα αρχαία μάρμαρα στον αυλόγυρο τής εκκλησίας τής «μικρής» Αγίας Σοφίας, η οποία ανοικοδομήθηκε από τον Μανουήλ Κομνηνό στο χώρο, όπου προϋπήρχε αρχαίος ναός τού Απόλλωνα. 
(Και η «μεγάλη» Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη, επί κατεδαφισμένων αρχαίων ελληνικών ναών έχει κτιστεί, βλ. Η Θαμμένη Ελλάδα, βιβλίο, που μπορείτε να κατεβάσετε ολόκληρο δωρεάν από την «Ελεύθερη Έρευνα» κάνοντας κλικ εδώ).

Οι τούρκοι χρησιμοποίησαν για τις μεταλλευτικές εργασίες τους χριστιανούς κατοίκους τής περιοχής, στους οποίους παραχώρησαν διάφορα προνόμια, οπότε με αυτό το κίνητρο μετοίκησαν στον Πόντο κι άλλοι χριστιανοί από τα γύρω μέρη. Οι τούρκοι, τους χριστιανούς τού πόντου τους διακρίνουν από τους ρωμιούς τής Ελλάδας ονομάζοντάς τους rum κι όχι γιουνανλή, όπως τους υπόλοιπους ρωμιούς.

Εγκατάσταση  ρωμιού επίσκοπου  σε χριστιανικό ναό  (χαλκογραφία  Thomas Allom).

Η πολυγλωσσία στη Μικρά Ασία
Δυο ήταν οι γλώσσες, που μιλούνταν στην ανατολική και δυτική ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Τα ελληνικά και τα λατινικά. Τα όρια εξάπλωσής τής καθεμιάς δεν είναι παντού ξεκάθαρα. Σε γενικές γραμμές πάντως και με εξαίρεση τις βαλκανικές χώρες, όπου υπήρχε αρκετή γλωσσική ανάμειξη, το δυτικό τμήμα τής αυτοκρατορίας χρησιμοποιούσε αποκλειστικά τα λατινικά και το ανατολικό αποκλειστικά τα ελληνικά, με την έννοια, ότι αυτές ήταν οι γλώσσες τής διοίκησης και των καλλιεργημένων ανθρώπων. Σχεδόν όλοι οι μορφωμένοι στη Δύση μιλούσαν λατινικά, αλλά ένα μεγάλο μέρος των απλών ανθρώπων δεν μιλούσε ούτε τη μια ούτε την άλλη γλώσσα. 

Η Κωνσταντινούπολη, που είχε ιδρυθεί ως κέντρο λατινισμού στην Ανατολή, όπως όλες οι πρωτεύουσες, ήταν ένα χωνευτήρι ετερόκλητων στοιχείων. Ανάμεσα στους κατοίκους της υπήρχαν ιλλυριοί, ιταλοί, αφρικανοί, των οποίων η μητρική γλώσσα ήταν τα λατινικά, όπως π.χ. και τού ίδιου τού αυτοκράτορα Ιουστινιανού. Επαρχιώτες κάθε είδους είχαν εγκατασταθεί εκεί και πηγαινοέρχονταν για εμπορικές ή κυβερνητικές υποθέσεις. Ανάμεσα στους δούλους υπήρχαν πολλοί βάρβαροι. Πολλούς ξένους περιλάμβαναν και οι στρατιωτικές μονάδες, που από τον 6ο αιώνα αποτελούνταν είτε από γερμανούς, ούνους κ.ά είτε από μερικούς από τους πιο σκληροτράχηλους επαρχιώτες, όπως ήταν οι ίσαυροι, οι ιλλυριοί και οι θράκες. Σύροι, μεσοποτάμιοι και αιγύπτιοι μοναχοί, που μιλούσαν λίγο ή καθόλου ελληνικά, συνέρρεαν στην πρωτεύουσα εντυπωσιάζοντας τους ντόπιους με παράξενα κατορθώματα ασκητισμού. Οι πανταχού παρόντες εβραίοι κέρδιζαν τη ζωή τους ως τεχνίτες ή έμποροι. 

Η -πολυεθνική-  Κωνσταντινούπολη  παρουσιάζεται  από την παιδεία μας ως δήθεν ελληνική.  Μια διασκεδαστική εικόνα τής πολυγλωσσίας της  μάς δίνει ο ποιητής Ιωάννης Τζέτζης κατά τα μέσα τού 12ου αιώνα.  (G. Moravcsik: «Barbarische Sprachreste in der Theogonie des Iohannes Tzetzes», Byzantinisch-neugriechische Jahrbücher 7, 1928-9, 352 κ.ε.).

Η εθνολογική σύνθεση τής απέναντι από την Κωνσταντινούπολη Μικράς Ασίας κατά τη βυζαντινή εποχή, όπως είδαμε, ήταν ένα εκπληκτικό μωσαϊκό από γηγενείς λαούς και θύλακες εποίκων, που υπήρχαν από παληά, όπως ήταν οι κέλτες στη Γαλατία, οι εβραίοι στη Φρυγία και αλλού, ομάδες περσών κ.λπ.. Πολλές από τις ιθαγενείς γλώσσες ήταν ακόμα ζωντανές κατά την πρώιμη βυζαντινή περίοδο, όπως τα κελτικά στη Γαλατία και τα καππαδοκικά ανατολικότερα. Οι ατίθασοι ίσαυροι ήταν ένας λαός ξεχωριστός, που μιλούσαν τη δική τους διάλεκτο, συχνά χωρίς να γνωρίζουν καν ελληνικά. Βαθειές ρίζες είχαν αποκτήσει τα ελληνικά στην Κιλικία με εξαίρεση ίσως τις φυλές τής ενδοχώρας. Οι αρμένιοι, που έμελλε να παίξουν αποφασιστικό ρόλο στη μετέπειτα βυζαντινή ιστορία, έδειξαν μεγάλη αντίσταση στην αφομοίωση, όπως και άλλοι λαοί τού Καυκάσου. Η Κύπρος, εξ αιτίας τής γεωγραφικής της θέσης, είχε στενούς δεσμούς με τη Συρία, η οποία από τους σελευκίδες και για αρκετούς αιώνες μετά, βρισκόταν υπό ελληνόγλωσση διοίκηση. 

Παρατηρείστε στα αποσπάσματα από πρόσφατο ντοκυμαντέρ τής ΕΤ3,  ότι ακόμη και σήμερα,  οι ρωμιοί τής Κωνσταντινούπολης  αυτοαποκαλούνται ρωμιοί  κι όχι έλληνες.

  http://www.youtube.com/watch?v=MDLWRNx7KAs&feature=player_embedded

Την κοινή αλεξανδρινή, δηλαδή μια απλοποιημένη μορφή τής αρχαίας ελληνικής γλώσσας σε όλα τα επίπεδα (φωνητική / προφορά, γραμματική, σύνταξη, λεξιλόγιο), την έφτιαξαν οι λόγιοι τής Αλεξάνδρειας για τις γραφειοκρατικές ανάγκες των κρατών των επιγόνων τού Μ. Αλεξάνδρου, αλλά και τις ανάγκες των μή ελλήνων σοφών και λογίων. Ήταν τότε, που καθιερώθηκαν τα πεζά γράμματα και το πολυτονικό, ώστε να προφέρουν και να τονίζουν σωστά κάθε λέξη και να διευκολύνονται οι μή έλληνες. Οι χριστιανοί βρήκαν έτοιμη αυτή τη διεθνή γλώσσα, τα «αγγλικά» τής εποχής, και την έκαναν δική τους. Σημειώστε, πως την κοινή αλεξανδρινή δεν την μιλούσαν οι κυρίως έλληνες, αλλά οι ελληνόφωνοι μή έλληνες (ιουδαίοι, σύροι, πέρσες κ.λπ.).  Εξέλιξη αυτής τής γλώσσας υιοθέτησαν κι όλοι οι μή έλληνες ρωμιοί επήλυδες στον ελλαδικό χώρο (σλάβοι, αρβανίτες, βλάχοι κ.λπ.). Τα σημερινά ελληνικά, που μιλάμε δηλαδή (ρωμέικα, για την ακρίβεια), είναι παραλλαγή τής αλεξανδρινής (τής γλώσσας των ευαγγελίων, των Πατέρων τής Εκκλησίας, τής λειτουργίας και τής υμνολογίας) κι όχι τής κυρίως ελληνικής των ελλήνων, όπως νομίζουμε φαντασιωνόμενοι φυλετικές συνέχειες. Είναι αντιεπιστημονική η απευθείας σύνδεση της σημερινής γλωσσικής κατάστασης των ρωμέικων με την αρχαιότητα χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψη η υπερδισχιλιετής ενδιάμεση γλωσσική ιστορία.

hamal baklava bakir palamut meydan

Τα ρωμέικα (νεοελληνικά) είναι η γλώσσα, που επιβλήθηκε από τη βυζαντινή εξουσία με τον εκχριστιανισμό των επήλυδων στο σημερινό ελλαδικό χώρο και μέρος τής Μικράς Ασίας.

Στο απόσπασμα αυτό από την ταινία «Πολίτικη Κουζίνα», αποτυπώνεται με εύστοχο τρόπο η διαφορά ρωμιού - έλληνα. Μικρασιάτης πρόσφυγας εξηγεί στη δασκάλα τού γιού του στην Ελλάδα, ότι στο σπίτι δεν μιλάνε τούρκικα, αλλά ρωμέικα (κι όχι ελληνικά).

Η χρήση μιας γλώσσας δεν προϋποθέτει φυλετική καταγωγή. Όπως οι σημερινοί μαύροι κάτοικοι τής Αμερικής μιλούν αγγλικά χωρίς να έχουν καμμία φυλετική σχέση με τους εγγλέζους, έτσι και παλαιότερα, πολλοί λαοί μιλούσαν ελληνικά -τα «αγγλικά» τής εποχής τους- χωρίς να έχουν καμμία φυλετική σχέση με τους αρχαίους έλληνες.

Μέχρι και την Τουρκοκρατία, πριν επιχειρηθεί ο βίαιος και αυθαίρετος σε πολλές περιπτώσεις εξελληνισμός τού λεξιλογίου των ρωμέικων, υπήρχαν σε αυτό πολλές κυρίως τούρκικες, αλλά και άλλες ξένες λέξεις, που αντικαταστάθηκαν από ελληνικές (παλαιστής αντί πεχλιβάνης, ζωέμπορος αντί τσαμπάζης κ.λπ.). Η Τουρκορωμιοσύνη πάντως, χρησιμοποιεί ακόμα πλείστες τέτοιες λέξεις. 

Υποστηρίζουν αυθαίρετα διάφοροι ρωμιοί θεωρητικοί, ότι τα ποντιακά συνδέονται απ’ ευθείας με τα αρχαία ελληνικά και το χρησιμοποιούν αυτό ως επιχείρημα για την τεκμηρίωση τής υπόθεσης περί δήθεν αρχαιοελληνικής καταγωγής των ποντίων. Τις αυθαιρεσίες τους τις στηρίζουν σε διάφορα «αρχαϊκά στοιχεία», που «ανακαλύπτουν» στα ποντιακά, όπως π.χ. στη χρήση τού απαρέμφατου.

Πλείστες λέξεις τής ποντιακής είναι κυρίως τουρκικές -αλλά και λαζικές, αρμένικες, κουρδικές και γεωργιανές- ενώ επίσης πολλές είναι τούρκικες με ελληνικές καταλήξεις, ενταγμένες στο κλιτικό σύστημα. Έτσι π.χ., η τούρκικη λέξη aramak (αναζητώ) στα ποντιακά έχει την κατάληξη -εύω και κλίνεται όπως π.χ. το γυρεύω. Απαρέμφατο ή άλλα «αρχαϊκά στοιχεία» χρησιμοποιείται και σε άλλες γλώσσες, όπως π.χ. στα αγγλικά, δεν σημαίνει όμως αυτό, ότι τα αγγλικά είναι ελληνικά κι οι άγγλοι κατάγονται από... τους αρχαίους έλληνες.

Το άρθρο λόγω έκτασης έχει αναρτηθεί σε δύο μέρη.

Read More