ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

ΠΡΟΠΑΝΤΩΝ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΚΥΡΙΑ
ΣΙΔΕΡΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ
ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΕΝΑΣ ΜΥΘΟΣ ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΟΝΕΙΡΟ

Δώστου κλώτσο να γυρίσει παραμύθι ν’ αρχινήσει ….. μας έλεγαν οι γιαγιάδες μας, πριν αρχίσουν τη αφήγηση και μας οδηγήσουν στο μαγικό κόσμο των παραμυθιών. Ένα τέτοιο παραμύθι θα σας πω και εγώ σήμερα, για την Ελλάδα της καρδιάς μου κι αν είμαι πολύ τυχερή ίσως κάποιος από εσάς, το πει και στα παιδιά του.....

Η δική μου Ελλάδα γεννάει και ανασταίνει ήρωες όπως ο Γρίβας Διγενής, ο Κολοκοτρώνης, ο Μακρυγιάννης, ο Ψαρρός, ο Κουκίδης, ο Γρηγόρης Αυξεντίου, η Μπουμπουλίνα, η Μαντώ Μαυρογένους, ο Λεωνίδας, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Παναγιώτης Βλαχάκος, ο Έκτορας Γιαλοψός, ο Χριστόδουλος Καραθανάσης, ο Κωνσταντίνος Ηλιάκης, ο Τάσος Ισαάκ, ο Σολωμός Σολωμού, ο Νικόλαος Σιαλμάς, ….. τους ανδρώνει με το γαλάζιο τ’ ουρανού και τον αφρό της θάλασσας και μετά ζητάει τη ζωή τους, για να μεγαλώσει το δένδρο της λευτεριάς!!!

Η δική μου Ελλάδα που γεμίζει το είναι μου, φτιάχνει στίχους μέσα από τα ποιήματα του Σολομού, του Ελύτη, του Σεφέρη, του Κάλβου, του Παλαμά, του Ρίτσου, του Σικελιανού, του Καβάφη……… και μετά στέλνει τα βιβλία τους έξω από τα σύνορα της, για να διαδώσει το ελληνικό πνεύμα και την ομορφιά του!!!!!

Η δική μου Ελλάδα, η πατρίδα της καρδιάς μου περιγράφεται στα βιβλία που γράφει ο Ηλίας Βενέζης, η Πηνελόπη Δέλτα, η Έλλη Αλεξίου, ο Παπαδιαμάντης, ο Γεώργιος Βιζυηνός, ο Ίωνας Δραγούμης, ο Νικηφόρος Θεοτόκης, ο Αδαμάντιος Κοραής, ο Μενέλαος Λουντέμης, ο Στρατής Μυριβήλης, ο Μάριος Πλωρίτης, ο Αντώνης Σαμαράκης …. και μέσα από απλές λέξεις που όμως έχουν χρώμα και οσμή μεταφέρουν σε ολόκληρο τον κόσμο, το μεγαλείο της.

Η δική μου Ελλάδα θάβει τα παιδιά της στη πηγάδα του Μελιγαλά, στο Κούγκι, στου Μακρυγιάννη, στο Λιτόχωρο, στο Γράμμο, στο Βίτσι, στη πράσινη γραμμή της Λευκωσίας, στο Κιλκίς, στο Δοξάτο, στους Βροντούς ……. και μετά μοιρολογάει και θρηνεί γιατί θυσίασε τους πιο άξιους για να επιζήσει!!

Η δική μου Ελλάδα έχει την Ακρόπολη των Αθηνών, τον Παρθενώνα, το μουσείο της Ακρόπολης, το ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο, το Ηρώδειο, την Αρχαία Ολυμπία, τα γλυπτά του Παρθενώνα στο Λονδίνο, την Αφροδίτη της Μήλου & τη Νίκη της Σαμοθράκης στο Λούβρο, το Μουσείο της Βεργίνας, την Κωνσταντινούπολη του Παλαιολόγου, την Αγιά Σοφιά της Πόλης, τα σοκάκια της Σμύρνης, τα ηλιοβασιλέματα της Θύρας, τα αρχαία ανάκτορα της Κνωσού, τον τάφο του Φιλίππου, την Επίδαυρο….. κάθε μέρα ξυπνάει και κοιμάται σε τοπία ονειρικά πλάι από τα κύματα ή μέσα στα πράσινα δάση.

Η δική μου Ελλάδα αγαπάει τα παιδιά της, τα προστατεύει, τα μαθαίνει γράμματα, τους μαθαίνει ήθος, δημοκρατία και ιστορία. Αγκαλιάζει το Γιάννη, τον Πέτρο, την Ανθή, την Άννα…. ξενυχτάει πάνω από τα προσκεφάλια τους, τα βυζαίνει, τα παρηγορεί. Τα οδηγεί στα πρώτα τους βήματα, τα καμαρώνει στις παρελάσεις, τα χειροκροτεί όταν απαγγέλουν το Θούριο του Ρήγα, βουρκώνει όταν τα βλέπει να κυματίσουν περήφανα την Ελληνική Σημαία και δακρύζει όταν τα ακούει να τραγουδάνε τον εθνικό ύμνο.

Η δική μου Ελλάδα τιμάει την 25η Μαρτίου, την 28η Οκτωβρίου, την 20η Ιουλίου, τη μάχη της Κρήτης, την Άλωση της Τριπολιτσάς, την Ένωση των Δωδεκανήσων, την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, την Άλωση της Πόλης, τη μνήμη του Λεωνίδα, το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου…. και δε ξεχνά ότι οι Έλληνες σφαγιάστηκαν στη Σμύρνη και ότι τα Ίμια ήταν και είναι Ελληνικά!!!!

Η δική μου Ελλάδα παραείναι μικρή, αλλά τη θέλουν όλοι, γιατί έχει ψυχή και μνήμη και ιστορία και ανθρώπους που είναι τιμή τους που γεννήθηκαν Έλληνες και που στις φλέβες τους κυλάει το αίμα του Μιλτιάδη, του Θεμιστοκλή, του Αγησίλαου, του Αχιλλέα, του Μεταξά, του Παλαιών Πατρών Γερμανού, του Παπαφλέσσα….. και αγωνίζονται όταν κάτι ή κάποιος τη πληγώνει και δε φείδονται κόπου και αίματος μέχρι να ξαποστάσουν και πάλι στην αγκαλιά της νικητές.

Η δική μου Ελλάδα είναι φιλόξενη και πονόψυχη. Είναι ο φάρος του πολιτισμού του κόσμου. Είναι το αστέρι της Γης. Είναι το αίμα που κυλάει στις φλέβες μου. Είναι η μόνιμη αγαπημένη, που κρατάει τα σκήπτρα της καρδιάς μου. Είναι το φως της ζωής μου. Είναι τα ακρογιάλια της, είναι τα βουνά και οι κάμποι της. Είναι οι αυγές και ηλιοβασιλέματα της. Είναι ο ουρανός, ο ήλιος και το φεγγάρι της. Είναι ότι πολυτιμότερο και πιο αγνό έχω.

Για τη δική μου Ελλάδα θα με βρούνε και νεκρή, αν είναι με το δικό μου αίμα να αναστηθεί!!!

Χριστίνα Σιδέρη

Posted in: ΓΝΩΜΙΚΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ,ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΟΥ