Αιρετικές αλήθειες και μύθοι του 1821 (γ΄μέρος)

Μέρος δέκατο: Σκοτεινές ιστορίες…Αγίων!

Γεννάδιος – Κοσμάς ο Αιτωλός

Η ιστορία λέει ότι αμέσως μετά την άλωση, γίνεται Πατριάρχης ο Γεώργιος Σχολάριος, με το όνομα Γεννάδιος.

Ποιος τον έκανε; Φυσικά, ο Μωάμεθ ο Πορθητής. Δεν μας λέει, όμως, η ιστορία, τουλάχιστον αυτή που διδάσκεται στα σχολεία, ότι ο Γεννάδιος ήταν ο μοιραίος άνθρωπος για την πτώση του Παλαιολόγου. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ανήκε σε οικογένεια ευκατάστατη με θεσσαλική καταγωγή. Το όνομα Σχολάριος θεωρείται ότι προέρχεται από αξίωμα μέλους της οικογενείας του στο στρατό ή στα ανάκτορα. Το γεγονός ότι η οικογένειά του ήταν εύπορη, του έδωσε τη δυνατότητα να αποκτήσει σπουδαία μόρφωση. Δεν έχουμε, πάντως, μαρτυρίες για το εάν σπούδασε σε κάποια σχολή, ενώ ο ίδιος, σε επιστολή του, αναφέρει ότι υπήρξε αυτοδίδακτος. Παρά ταύτα, πρέπει να μαθήτευσε κοντά σε κάποιον δάσκαλο της εποχής του, όπως τον Γεώργιο Πλήθωνα Γεμιστό και στη συνέχεια άνοιξε σχολή. Είχε ιδιαίτερο δεσμό με το Μητροπολίτη Εφέσου Μάρκο Ευγενικό, του οποίο έγινε πνευματικό τέκνο και τον διαδέχτηκε στον αγώνα που εκείνος είχε ξεκινήσει κατά της Ένωσης των Εκκλησιών, ως αρχηγός των ανθενωτικών. Γρήγορα απέκτησε φήμη, και διορίστηκε από τον Αυτοκράτορα Ιωάννη Η΄ Παλαιολόγο «Καθολικός Κριτής των Ρωμαίων» (δικαστικό αξίωμα) και «Καθολικός Σεκρετάριος του Βασιλέως». Όταν το 1444 πέθανε ο Μάρκος ο Ευγενικός, ο Γεώργιος Σχολάριος τέθηκε επικεφαλής του αγώνα κατά της Ένωσης, όπως του είχε υποσχεθεί. Οι μαρτυρίες, πάντως, είναι συγκεχυμένες και κατά το δοκούν εκείνων που έγραψαν τα γεγονότα και την ιστορία . Γεγονός είναι ότι πριν την πτώση της Κωνσταντινούπολης, ο Σχολάριος ήταν πιστός συμπαραστάτης του αυτοκράτορα Ιωάννη Η΄ του Παλαιολόγου και μπροστάρης στην άρνηση για την ένωση των Εκκλησιών. Αμέσως μετά τον θάνατό του Ιωάννη Η΄ και την άνοδο του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στην κεφαλή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, ο Σχολάριος…απογοητευμένος από τις αμφιταλαντεύσεις του νέου αυτοκράτορα για το ζήτημα της Ένωσης, δημιούργησε εντάσεις και τελικά αποσύρθηκε μοναχός στη Μονή Χαρσιανείτου το 1450!

Τότε, πήρε και το όνομα Γεννάδιος.

Τότε έδωσε και μια μεγάλη «μάχη» εναντίον του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ο οποίος μπροστά στον συνεχώς αυξανόμενο οθωμανικό κίνδυνο, έκανε προσπάθεια να εξασφαλίσει βοήθεια από τη Δύση. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, μαζί με κάποιους μετριοπαθείς ανθενωτικούς, ξεκίνησε την «επιχείρηση» για να επαναληφθούν οι διαπραγματεύσεις για την Ένωση των Εκκλησιών. Το πιθανότερο ήταν (ούτε αυτό γράφεται στην επίσημη ιστορία) ότι είχε αρχίσει να τον προβληματίζει, πολιτικά, σοβαρότατα το ενδεχόμενο της Ένωσης των Εκκλησιών, αφού μέσω αυτής προσδοκούσε βοήθεια από την Δύση απέναντι στους Οθωμανούς.

Ο Γεννάδιος αντέδρασε, αλλά ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος συνέχισε τις προσπάθειές του, όπως εκ του αποτελέσματος κρίνεται, αφού τελικά αποφασίστηκε να συνεχιστεί ο διάλογος.

Τότε, ο Πάπας, έστειλε στην Κωνσταντινούπολη αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον πρώην ορθόδοξο Μητροπολίτη Ρωσίας και εν συνεχεία καρδινάλιο Ισίδωρο.

Στις διαπραγματεύσεις για την Ένωση, που έγιναν στο παλάτι του Ξυλαλᾶ, το Νοέμβριο του 1452, ο Γεννάδιος ήταν κάθετα αρνητικός και στην πόρτα του κελιού του θυροκόλλησε κείμενο με οξύτατες εκφράσεις εναντίον της Ένωσης, ισχυριζόμενος μεταξύ άλλων ότι η Δύση και οι ενωτικοί προβαίνουν σε νέα προδοσία της ορθοδόξου πίστεως, αφού δεν έχουν αποστείλει βοήθεια στην Κωνσταντινούπολη.

Έτσι, με την για μια ακόμη φορά, επιχείρηση της Εκκλησίας και των κύκλων της να ασκούν εξωτερική πολιτική, αποδυναμώθηκε κι άλλο ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, προς αμέριστη ευχαρίστηση των Οθωμανών και του πολιορκητή Μωάμεθ Β΄.

Λίγους μήνες μετά, τον Μάιο του 1453, κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, όταν οι τουρκικές ορδές έπεσαν επί δικαίων και αδίκων και το αίμα έρρεε ποτάμι, ο Γεννάδιος συνελήφθη και μεταφέρθηκε ως σκλάβος στην Αδριανούπολη. Εκεί τον βρήκε ο Σουλτάνος Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής και τον όρισε αρχηγό του «Μιλέτ», δηλαδή Οικουμενικό Πατριάρχη. Τυπικά, εξελέγη από Σύνοδο που συνήλθε στο Ναό των Αγίων Αποστόλων στις 6 Ιανουαρίου 1454.

Ο Σουλτάνος τού παραχώρησε το ναό αυτό, προκειμένου να εγκατασταθεί εκεί το Πατριαρχείο, στο οποίο παραχώρησε και τεράστια προνόμια. Η νέα εκκλησιαστική τάξη πραγμάτων, άλλαξε εν μια νυκτί τα πάντα. Οι αξιωματούχοι και οι απλοί κληρικοί πέταξαν τον πάνινο σκούφο που φορούσαν μέχρι την Άλωση, και φόρεσαν χρυσοποίκιλτη μίτρα, ίδια με το βυζαντινό αυτοκρατορικό στέμμα. Πέταξαν το τρίχινο μαύρο ράσο και φόρεσαν μεταξωτά άμφια κι έγιναν…αυτοκράτορες, άρχοντες, δεσπότες – φεουδάρχες, ονόμασαν το στασίδι που κάθονταν στην Εκκλησία «Θρόνο» και αντί το μοναδικό άλογο που είχαν μέχρι τότε, απέκτησαν ολόκληρους στάβλους. Κι όταν έβγαιναν στους δρόμους, η… μεγαλοπρέπειά τους επέβαλλε να προηγούνται τα εμβλήματα της εξουσίας τους, δηλαδή η αρχιερατική – βασιλική ράβδος, τα διακριτικά του τίτλου τους τα οποία αποκαλούσαν «διάσημα» και η συνοδεία των ραβδούχων και γενίτσαρων. Φυσικά, ούτε λόγος για συνέχεια των προσπαθειών για Ένωση των Εκκλησιών, ούτε λόγος για Ελλάδα. Εξ ου και λίγο αργότερα, ο Κοσμάς ο Αιτωλός, έγραφε: «Αδελφοί μου, έμαθα πως με την χάριν του Θεού δεν είσθε Έλληνες, δεν είσθε ασεβείς, αιρετικοί, άθεοι, αλλ’ είσθε ορθόδοξοι Χριστιανοί»… Το σχολείο αντιμετωπιζόταν από τον Κοσμά σαν απαραίτητη προϋπόθεση για την προώθηση της ορθοδοξίας και όχι του έθνους, έννοια η οποία απουσιάζει παντελώς από τις διδαχές του. Για τον Κοσμά η εκπαίδευση είναι ένα εργαλείο κατήχησης στην ορθοδοξία και όχι στη μάθηση και στην πρόοδο του ανθρώπου, το άνοιγμα των πνευματικών του οριζόντων και την καλύτερη ζωή. Ξαναλέμε, η όλη «επιχείρηση» της Εκκλησίας, δεν είχε πουθενά την Ελλάδα ως πρωτεύουσα, αλλά μόνο την ορθοδοξία. Κι όσοι ισχυρίζονται, ότι ο Κοσμάς ο Αιτωλός συνιστούσε την ελληνική γλώσσα, η απάντηση είναι ότι το έπραττε, επειδή αυτή ήταν η γλώσσα της…Εκκλησίας! Ιδού και κείμενό του: «Να σπουδάζετε και εσείς, αδελφοί μου, να μανθάνετε γράμματα όσον ημπορείτε. Και αν δεν εμάθετε οι πατέρες, να σπουδάζετε τα παιδιά σας, να μανθάνουν τα ελληνικά, διότι και η Εκκλησία μας είνε εις την ελληνικήν. Και αν δεν σπουδάσεις τα ελληνικά, αδελφέ μου, δεν ημπορείς να καταλάβης εκείνα οπού ομολογεί η Εκκλησία μας». Άγιος Αθανάσιος ο ΠάριοςΗ Εκκλησία τον έχει αγιοποιήσει (εορτάζεται στις 24 Ιουνίου), υπήρξε, όμως, ένας από τους πλέον ονομαστούς και μισαλλόδοξος εχθρός της προόδου, του διαφωτισμού και βαθύτατα μισέλληνας. Γεννήθηκε το 1721 στο χωριό Κώστος της Πάρου (εξ ου και το Πάριος) και κατά κόσμον ονομαζόταν Αθανάσιος Τούλιος. Το 1798, κυκλοφόρησε από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων το βιβλίο του «Νέος Ραψάκης», ένα βιβλίο με περιεχόμενο άκρως ανθελληνικό. Ο…Άγιος αυτός, χαρακτηρίζει την πολιτική ελευθερία ως ανυπόστατη κατάσταση και τονίζει ότι κάθε εθνική εξέγερση κατά των Τούρκων ως ανταρσία (σ.σ.!!!) που αντίκειται στο χριστιανικό πνεύμα. Μπράβο του κυρ Θανάση του Πάριου και…χρόνια πολλά σε όσους τον γιορτάζουν! Σε άλλο βιβλίο του, στο «Ανεξίκακον Φάρμακον», κάνει νέα επίθεση εναντίον των Ελλήνων. Όπως αναφέρει ο Θεόδωρος Παναγόπουλος στις σελίδες 252-253 του βιβλίου του «Τα ψιλά γράμματα της ιστορίας», χαρακτηρίζει τους Έλληνες μανιακούς και παράφρονες, διότι «…των ασεβών τούτων (δηλαδή των Ελλήνων) δεν είναι απλώς μωρία, αλλά παραφροσύνη και μανία και φρενών έκστασις». Μπράβο του κυρ Θανάση του Πάριου και ας του κάνουμε μια λιτανεία ακόμη… Βαθύτατα θρησκόληπτος, αν και σπουδασμένος με εξαιρετικές σπουδές, έτρεφε μίσος εναντίον κάθε τι ελληνικού και κυρίως εναντίον της αρχαιοελληνικής παιδείας. Το ομολογεί κι ο ίδιος στο βιβλίο του «Αντιφώνησις», που κυκλοφόρησε το 1802 στην Τεργέστη. «Είναι τω όντι ταλανισμού άξιον το γένος των Ελλήνων, όχι διατί του έλειψαν οι Δημόκριτοι και οι Πλάτωνες και οι Ζήνωνες και οι Ευκλείδαι και οι τοιούτοι άλλοι μετεωρολέσχαι, όχι λέγω δια τους λήρους και φληνάφους, αλλά διατί έλλειψαν, φευ, οι Βασίλειοι, οι Αθανάσιοι, οι Κύριλλοι, οι Αυγουστίνοι, οι Αμβρόσιοι, οι Σωφρόνιοι, οι Δαμασκηνοί, οι ουρανόφροντες άνδρες, οι των Αποστόλων ομότροποι, οι όντως κοσμοσωτήρες…». Μπράβο του κυρ Θανάση του Πάριου, ας κάνουμε κι ένα άγαλμά του έξω από καμιά Εκκλησία… Τι λέει ο άνθρωπος; Ότι είναι άξιοι …ταλανισμού, δηλαδή περιφρόνησης οι Έλληνες, όχι γιατί δεν υπάρχουν μεταξύ τους (σήμερα) Δημόκριτοι, Πλάτωνες, Ζήνωνες και Ευκλείδηδες που …μετεωρολεσχούν (δηλαδή φλυαρούν για τα ουράνια σώματα) κι άλλοι τέτοιοι …λήροι και φλήναφοι (δηλαδή ηλίθιοι και ανόητοι)…αλλά γιατί δεν έχουν, αλίμονο, άνδρες σαν τον Άγιο Βασίλειο, τον Άγιο Αθανάσιο, τον Κύριλλο, τον Αυγουστίνο, τον Αμβρόσιο κλπ. Χαρακτηρίζει δηλαδή ο …Άγιος ηλίθιους, ανόητους και φλύαρους τους αρχαίους φιλοσόφους και επιστήμονες και πάνσοφους, ουρανόφρονες και κοσμοσωτήρες εκείνους από το καλογερόσογό του. Η κόντρα του… Αγίου με τον Αδαμάντιο Κοραή!Η εμμονές του στον εκκλησιαστικό σκοταδισμό, τον έκανε να γίνει …έξοχος εχθρός των διαφωτιστών για την επανάσταση. Εκδίδει ένα βιβλίο, το «Πατερική Διδασκαλία» (ήταν και …Πατέρας ο κυρ Θανάσης ο Πάριος…αλλά χωρίς παιδιά) και επιτίθεται εναντίον των διαφωτιστών που προωθούσαν την επανάσταση του 1821. Το βιβλίο αυτό, είναι βέβαιο ότι γράφηκε κατ’ εντολή των δουλόφρονων και βολεμένων Φαναριωτών, που φοβόντουσαν ότι αν ξεσηκωθεί το Γένος θα χάσουν προνόμια και την καλή τους ζωή, με τα οθωμανικά αξιώματα και πλούτη. Τότε, τον περιέλαβε ο Αδαμάντιος Κοραής. Εκδίδει την περίφημη «Αδελφική Διδασκαλία» και πείθει τους σκλαβωμένους Έλληνες ότι οι ιδέες του μετέπειτα …Άγιου Αθανάσιου του Πάριου, δεν απηχούν το σύνολο του ελληνικού λαού. Η κόντρα γίνεται ανελέητη. Όλοι οι σκοταδιστές πέφτουν πάνω στον διαφωτισμό. Πρωτεργάτης ο μετέπειτα…Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος. Ο ιστορικός Κ. Κούμας γράφει: «Είχε κηρύξει πόλεμον αδιάλακτον κατά των εκ Ευρώπης ερχομένων μαθημάτων. Όστις επάτει την Εθρώπην, ήτο χωρίς άλλην εξέτασιν άθεος. Η μαθηματική κατ’ αυτόν ήτο πηγή αθεΐας,της οποίας πρώτον αποτέλεσμα ήτο η κατάλυσις της νηστείας»! Τότε, λοιπόν, οι μεν διαφωτιστές και ο Κοραής απηχούν τις ευρωπαϊκές ιδέες οι οποίες απαιτούν ένα καθαρά εθνικό κράτος, με βάση την αρχαιοελληνική γεωγραφική σύσταση των ορίων, ενώ ο μετέπειτα …Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος είναι υπέρ ενός πολυεθνικού κράτους (όλοι μαζί κατακτητές και σκλαβωμένοι…). Πουθενά κουβέντα για Ελλάδα ο φιλότουρκος, μισέλληνας και εθελόδουλος μετέπειτα… Αγιος Αθανάσιος ο Πάριος!

Η σύγκρουση Κοραή και Αθανασίου, δεν αποτελούσε απλώς μία σύγκρουση προοδευτικών και συντηρητικών, αλλά την αντιπαράθεση δύο διαφορετικών κόσμων.

Ο Κοραής και οι διαφωτιστές μιλούσαν για τον Ελληνισμό του Γένους ή μίας εθνοφυλετικής ελληνικότητας που θα αντλούσε την ταυτότητά της απευθείας από την κλασσική Ελλάδα, διασκελίζοντας 10 αιώνες Βυζαντίουκαι ο μετέπειτα …Άγιος μιλούσε για …φλύαρους, ηλίθιους και ανόητους Έλληνες, όπως οι αρχαίοι σοφοί…

Λίγο μετά δε, όπως έχουμε ήδη γράψει σε άλλο σχόλιο, η Εκκλησία αφόρισε τους εξεγερμένους!

Τα συμπεράσματα δικά σας…

Οι…Άγιοι προστάτες των γραμμάτων

Είναι οι τρεις Ιεράρχες Άγιοι που εορτάζονται στις 30 Ιανουαρίου και τα σχολεία είναι κλειστά, αφού είναι δεδομένος ο σφιχταγκαλισμός Κράτους και Εκκλησίας, είμαστε δε η μόνη χώρα στην υφήλιο που διατηρούμε υπουργείο για τις κοινές υποθέσεις Παιδείας και…Εκκλησίας.

Πρόκειται για τον Βασίλειο τον Μέγα, τον Γρηγόριο Νανζιανζηνό και τον Ιωάννη Χρυσόστομο. Ποιος όρισε τους τρεις καλόγερους …προστάτες των γραμμάτων; Η Εκκλησία μας, που αμέσως μετά την απελευθέρωση καπέλωσε κράτος και εξουσία και από αρνήτρια του απελευθερωτικού αγώνα, έγινε προστάτιδα των εθνικών ιδεωδών.

Λες και δεν είχαμε έναν Σωκράτη, έναν Πυθαγόρα, έναν Δημόκριτο, τόσους και τόσους σοφούς για να τους αποκαταστήσουμε και να τους τοποθετήσουμε ως πρότυπα της ελληνικής παιδείας…

Εμείς, δηλαδή η Εκκλησία, προτίμησε να βάλει στην κορυφή της ελληνικής Παιδείας κάποιους …εισαγόμενους από την Καππαδικία, την Παλαιστίνη και τη Συρία!

Δεν υπάρχει λαός στον κόσμο, που να μη σέβεται τους προγόνους του. Εμείς, όμως, τους πρωτοπόρους της επιστήμης, της φιλοσοφίας, της τέχνης, του πολιτισμού, τους εξοβελίσαμε και μηρυκάσαμε (το κάνουμε ακόμη και σήμερα) σκοταδιστικές αντιλήψεις, δόγματα του μεσαίωνα και θεολογικά κλειστοφοβικά σύνδρομα που δεν έχουν καμιά σχέση με την προαγωγή της γνώσης και της επιστήμης.

Πάμε, λοιπόν στα Πατερικά κείμενα των τριών Ιεραρχών, τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με την Ελλάδα και τον ελληνισμό.

«Εάν κοιτάξεις στα ενδότερα των Ελλήνων θα δεις στάχτη και σκόνη και τίποτε υγιές, αλλά σαν τάφος ανοιγμένος είναι ο λάρυγγας αυτών, γεμάτος ακαθαρσίες και πύον και τα δόγματα τους γεμάτα σκουλήκια…». Προς Άγιον Ιωάννη, 59,370, 7-11.

«Και όπως ο πολύς σίελος, που εξέρχεται από παιδικό στόμα, πολλές φορές λερώνει τροφή και ποτό, έτσι και οι λόγοι, που απορρέουν από το στόμα των Ελλήνων είναι μάταιοι και ακάθαρτοι…και όπως τα παιδιά γυμνώνονται χωρίς συναίσθηση και δεν κοκκινίζουν, έτσι και οι Έλληνες κυλιούνται μαζί με πόρνους και μοιχούς και παραβαίνουν τους νόμους της φύσεως και επινοούν παράνομες μίξεις». Ομιλία προς Κορινθίους, Γ΄ 114,5.

Ποιος τα γράφει αυτά; Ο από την Συρία (Αντιόχεια) Γιοχάναν ή Ιωάννης Χρυσόστομος, ο οποίος είχε χρυσό στόμα, προφανώς επειδή έβγαιναν από αυτό λέξεις όπως …σκουλήκια… πύον και…περιττώματα….πόρνους και….μοιχούς, όταν αναφερόταν σε Έλληνες! Αυτόν, λοιπόν, τον πρώην καλόγερο, πρώην κληρικό και πρώην Πατριάρχη, επιλέξαμε ως δάσκαλο της ελληνικής Παιδείας.

Ο άλλος …προστάτης των γραμμάτων και της Παιδείας μας, ο Βασίλειος ο Μέγας, ο Πόντιος (από τη Νεοκαισάρεια του Πόντου). Έγραφε ο Μέγας για τους Έλληνες σε επιστολή του στον προφήτη Ησαϊα:

«Είναι εχθροί οι Έλληνες, διότι διασκεδάζουν καταβροχθίζοντας με ορθάνοιχτο στόμα το Ισραήλ».

Τον είχε πειράξει τον Μέγα, ότι οι Έλληνες δεν συμπαθούσαν το Ισραήλ…Ρε μπας κι ήταν Εβραίος;

Ο τρίτος της παρέας των φωστήρων της τρισηλίου Θεότητος, ο Γρηγόριος ο Νανζιανζηνός, δηλαδή από την Νανζιανό της Καππαδοκίας, φίλος και προστατευόμενος του Μεγάλου Βασιλείου, είχε το προνόμιο κατά την Εκκλησία να συντάξει τους κανόνες της μοναστικής ζωής.

Οι…Μεγάλοι αυτοί φιλέλληνες, ορίστηκαν από Κράτος και Πολιτεία ως…προστάτες (σήμερα η λέξη προστάτης σημαίνει νταβατζής) της ελληνικής Παιδείας, προφανώς εξ αιτίας των παραπάνω καλών τους λόγων για τους Έλληνες και την Ελλάδα!

Γρηγόριος Ε΄

Το άγαλμά του κοσμεί την είσοδο του Πανεπιστημίου, αλλά υπάρχουν πολλά αλλά…

Κατ’ αρχάς θα πούμε ότι κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του, ο Γρηγόριος έσπευσε να καταδικάσει τη Χάρτα του Ρήγα, απειλώντας τους κληρικούς, ότι αν δεν εξαφανίσουν το κείμενο θα τιμωρηθούν από τον Θεό και τον…ίδιο!

Άλλη αποτρόπαια πράξη του ήταν ο αφορισμός των πρωτεργατών της επανάστασης Αλέξανδρου Υψηλάντη και Μιχαήλ Σούτσου!

Λίγο πριν, όταν οι Γάλλοι αποβιβάστηκαν στα Επτάνησα, έσπευσε να συμβουλεύσει τους χριστιανούς να μην ενστερνιστούν τα δημοκρατικά ιδεώδη, καθότι «ο Όφις [...] επινοήσας το γένος των Γάλλων, έχυσε δαψιλώς εις τας ψυχάς των το φάρμακον της αποστασίας προς τον θεόν. Και αφού τους έφερεν εις μίαν αλληλομαχίαν και εις ελεεινήν βασιλοκτονίαν, τότε αμέσως τους έρριψεν και εις παντελή αθεΐαν και ασέβειαν».

Από την ίδια περίοδο, ας αναφερθεί η κατ’ εντολή του συγγραφή, το 1798, από τον Αθανάσιο Πάριο, της Χριστιανικής διδασκαλίας, για να αποκρουστεί «το διπλούν [...] κήρυγμα της Ισότητος και ελευθερίας» που εκπορευόταν από τους οπαδούς του Διαφωτισμού.

Ο Γρηγόριος κατείχε τον πατριαρχικό θρόνο σε τρεις περιόδους, το 1794-1798, το 1806-1809 και το 1819-1821. Η θητεία του συνέπεσε με σημαντικές ζυμώσεις και συγκυρίες, απέναντι στις οποίες κλήθηκε να πάρει θέση ακριβώς ως επικεφαλής του μιλλέτ. Η εκκλησία την περίοδο αυτή είχε ήδη συσπειρωθεί σε συντηρητικές θέσεις απέναντι στα φιλελεύθερα και επαναστατικά κηρύγματα των οπαδών του Διαφωτισμού, που κέρδιζαν όλο και περισσότερους υποστηρικτές, υπερασπιζόμενη το ρόλο και τη θέση της. Η στάση του Γρηγορίου εναρμονίστηκε πλήρως με αυτή τη συντηρητική, αν όχι σκοταδιστική κατεύθυνση.

Από τη δεύτερη θητεία του ενδεικτικά είναι δύο ακόμη γεγονότα: η πρόσκληση των χριστιανών να υπερασπιστούν την Πύλη απέναντι στους Άγγλους σε μια δήλωση νομιμοφροσύνης της Εκκλησίας απέναντι στον σουλτάνο και την εγκύκλιο εναντίον των Ρώσων, εχθρών εκείνη την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ωστόσο, σ’ αυτόν τον τόπο που περισσεύει η υποκρισία και υπερισχύει το ψέμα, δεν στάθηκε εμπόδιο στην Εκκλησία και το Κράτος η αναγωγή του σε ήρωα της Επανάστασης, την οποία ο ίδιος καταδίκαζε! Κι αυτό συνέβη, πενήντα χρόνια μετά την επανάσταση, με την πλήρη «ανακατασκευή» και διαστρέβλωση του ιστορικού παρελθόντος του, με στόχο την ανασκευή του ρόλου της Εκκλησίας, όσον αφορά την Επανάσταση, που θεωρήθηκαν υψηλού εθνικού συμφέροντος από τον βασιλιά Γεώργιο και την οικογένεια Ζαΐμη. Όπως και σε αρκετές ακόμη περιπτώσεις…
Είναι χαρακτηριστική περίπτωση εθνικής κατασκευής, που στηρίχθηκε στον απαγχονισμό του από τους Οθωμανούς, αμέσως μετά την επανάσταση. Είναι, όμως, σαφές ότι ο Οθωμανικός όχλος που τον βασάνισε και απαγχόνισε, έβλεπε στο πρόσωπό του τον αρχηγό του χριστιανικού μιλέτ και όχι το πρόσωπο που είχε αντισταθεί σε κάθε προσπάθεια των Ελλήνων για εξέγερση και μόρφωση.

Συγκεκριμένα, η αναγωγή του Γρηγορίου σε εθνικό σύμβολο συνδέεται άμεσα με τον εορτασμό των πενήντα χρόνων της Επανάστασης και τις δυσκολίες μέσα στις οποίες έπρεπε να τελεσθεί η επέτειος: αποτυχία κρητικής εξέγερσης, η σφαγή στο Δήλεσι, η πολιτική αστάθεια. Η επιλογή της πανηγυρικής τελετής συνδέεται άμεσα με μια προσπάθεια διασκεδασμού των προβλημάτων με τον εορτασμό της επετείου μέσα σε μια νοηματοδότηση που, όπως προαναφέρθηκε, θα τόνιζε την ενότητα του έθνους, εντός και εκτός συνόρων. Έτσι επελέγη ως κορύφωση της τελετής αυτής η ανακομιδή των οστών του Γρηγορίου από την Οδησσό στην Αθήνα. Η πρόταση διατυπώθηκε από τον μητροπολίτη Αθηνών Θεόφιλο και τον ανιψιό του Γρηγορίου, ίλαρχο ε.α. Γεώργιο Αγγελόπουλο. Έπειτα δε από απόφαση της Βουλής, η ημερομηνία εορτασμού της πεντηκονταετηρίδας μεταφέρθηκε στις 10 Απριλίου, ημέρα του απαγχονισμού, άσχετα αν τελικά εορτάστηκε αργότερα. Η μετακομιδή ήταν επίσημη και πανηγυρική, όπως και η λιτανεία που ακολούθησε. Μέσω και αυτής ο Γρηγόριος εντάχθηκε και επισήμως στους ήρωες της Επανάστασης, κάτι που δεν ίσχυε έως τότε. Ο Μητροπολίτης Θεόφιλος φρόντισε στην ομιλία του να τον…. αναγάγει σε πρωτεργάτη της εξέγερσης, φροντίζοντας βέβαια να δώσει και την ανάλογη θέση στην εκκλησία ως θεσμό.

Έχει προαναφερθεί άλλωστε η ανερχόμενη θέση της εκκλησίας στο βασίλειο. Το συγκινησιακό τονίστηκε ταυτόχρονα από τον Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, με το ποίημα που του είχε παραγγελθεί ειδικά για την περίσταση. Η υλικότητα δε των οστών, συμβόλιζε με ξεκάθαρο τρόπο τη θυσία, ενισχύοντας την εικόνα του ηρωικού παρελθόντος και της εθνικής ενότητας, που θα προερχόταν μέσα και από τη θρησκευτική ενότητα.

Οι λεπτομέρειες του τραγικού περιστατικού, όπως μεταφέρθηκαν, ήταν πολύ εύκολο να συμβολίσουν, υφιστάμενες την κατάλληλη διαχείριση, το μαρτυρικό παρελθόν και τους… εθνικούς αγώνες που ακόμη δεν είχαν ολοκληρωθεί: έτσι, αναφερόταν με λεπτομέρεια ο απαγχονισμός, οι φήμες για το χλευασμό του σκηνώματος από τους μουσουλμάνους και τους Εβραίους εμφανίστηκαν ως αδιαμφισβήτητο γεγονός ενώ η ανεύρεση του σώματος μετά τον ποντισμό του αποδόθηκε στη Θεία Πρόνοια, που πια εμφανιζόταν από ορισμένους να αποτελεί κινητήρια δύναμη της ιστορίας.

Μέσα δε από όλη αυτή τη διαδικασία η κοινή πορεία ελληνισμού και ορθοδοξίας, με επίσημο φορέα της την εκκλησία, μπορούσε να παρουσιαστεί ως αδιαμφισβήτητη.

Από εκεί και πέρα, ήταν πολύ εύκολο ο Γρηγόριος Ε’ να αναχθεί σε σύμβολο του έθνους και σε νεομάρτυρα. Με τα λόγια του Βαλαωρίτη, το λείψανο βρήκε πια τον προορισμό του: «θα στέκει ολόρθο, ακλόνητο κ’ αιώνιο θε να ζήση, / νάναι φοβέρα αδιάκοπη σ’ Ανατολή και Δύση…».

Ασφαλώς, τότε και πάντα, θα έτριζαν και θα τρίζουν τα κόκαλα του Αδαμάντιου Κοραή, του Αλέξανδρου Υψηλάντη, του Μιχαήλ Σούτσου, του Κολοκοτρώνη και των άλλων πραγματικών ηρώων του Γένους…

Μέρος ενδέκατο: Η Ελλάδα των δεισιδαιμόνων

Μπορεί η οθωμανική κατοχή στην Ελλάδα να κράτησε σχεδόν 400 χρόνια, αλλά η πραγματική σκλαβιά των Ελλήνων ξεπερνά στην πραγματικότητα τα 1500 χρόνια, αν αναλογιστούμε ότι πριν τους Οθωμανούς ήταν κάτοχοι οι Βυζαντινοί!

Από τότε που ιδρύθηκε το Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος, δηλαδή το Βυζάντιο, από τον λεγόμενο Μεγάλο Κωνσταντίνο, η λέξη Έλληνας ταυτίζεται με τη λέξη «εθνικός» και η λέξη «εθνικός» με τον εχθρό του Κράτους και της Εκκλησίας.

Σε όλα αυτά τα 1500 χρόνια, Βυζαντινοί, Οθωμανοί και Εκκλησία, έκαναν τα πάντα για να εξαφανιστεί η ελληνική κληρονομιά της αρχαιότητας και η ελληνική συνείδηση. Οι βυζαντινοί αυτοκράτορες, υπό την άμεσο επήρεια της Εκκλησίας, απαγόρευαν κάθε αναφορά στους Έλληνες, με θεσμοθετημένη ποινή θανάτου για τους παραβάτες.

Στα δε μαύρα χρόνια του μεσαίωνα, δεν υπήρχαν Έλληνες. Υπήρχαν μόνο ρωμιοί και Ρωμαίοι. Το ίδιο συνέβη κι αργότερα επί Οθωμανών.

Υπάρχουν πολλές αναφορές απλών ανθρώπων της εποχής, οι περισσότεροι των οποίων ήταν αγράμματοι, όταν ερωτώμενοι αν είναι Έλληνες, απαντούσαν «όχι, είμαι ρωμιός και χριστιανός»!

Δεν πρέπει δεν να παραβλέπουμε, ότι μέχρι και την επανάσταση του 1821 – για να μη πούμε μέχρι σήμερα – η μεγάλη πλειοψηφία του πλήθους ήταν άλαλα πρόβατα, κοπάδι, που υπάκουε στον ….Ποιμένα! Δέσμιοι των παραδόσεων, των προκαταλήψεων και των δεισιδαιμονιών, που θα τους έσωζαν οι άγγελοι, οι…Άγιοι και θα τους περίμενε ο …Πέτρος στην πόρτα του Παραδείσου να τους κρατήσει ή να τους στείλει στην κόλαση. Ο φόβος, ήταν η κυρίαρχη ιδεολογία. Όχι μόνο ο φόβος των κατακτητών, αλλά κι εκείνος που δημιουργούσε η Εκκλησία για την επίγεια και αιώνια ζωή!

Όταν η ανθρωπότητα ολόκληρη, εμπνευσμένη από τις ιδέες του διαφωτισμού, έκανε τεράστια βήματα στον πολιτισμό και τις επιστήμες, οι δικοί μας πρόγονοι είχαν…έφεση στον σκοταδισμό των προλήψεων και των προκαταλήψεων με τα… μαντζούνια, τα γιατροσόφια, τα ξωτικά και την καταδίκη κάθε ελεύθερου πνεύματος.

Τα πάντα, «τάσκιαζε η φοβέρα» και η άλογη πίστη.

Για να ηρεμήσει η θάλασσα, το αντίδοτο στη φύση ήταν ο Άη Νικόλας!

Για να σωθεί το κοπάδι από τις αρρώστιες ή τους λύκους, το αντίδοτο ήταν η λαμπάδα στον Άη Δημήτρη.

Για να φτάσει γρήγορα η Άνοιξη, έπρεπε να βάλουν το χέρι τους οι Άγιοι Σαράντα, μετά φυσικά από κάθε είδους τάμα!

Για να φανερωθεί η επιθυμία, η λύση ήταν ο Άγιος Φανούριος!

Για να έχει ηρεμία η θάλασσα έξω από το Αίγιο, έπρεπε να πέφτουν νομίσματα στη γούρνα πούτανε στο προαύλιο της Παναγίας της Τρυπητής!

Όλοι οι Άγιοι, ήταν αντίδοτο για πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν!

Οι δε δεισιδαιμονίες ήταν στην ημερήσια διάταξη των δυστυχισμένων ραγιάδων, έρμαια της Εκκλησίας.

Άκουγαν έναν κόρακα να κράζει και…ετοιμαζόντουσαν να αντιμετωπίσουν το κακό που…θα έρθει!

Έβλεπαν μαύρη γάτα νύχτα και ….άρχιζαν να ετοιμάζονται για …συμφορές!

Για να αποφύγουν το μάτιασμα σ’ ένα πρόσωπο, έφτυναν επάνω του για να…εξορκίσουν το κακό που…ζήλευε τους ανθρώπους!

Η Τρίτη και 13 αποτελούσε τη μέρα-εφιάλτη. Η Τρίτη ήταν η ημέρα που έγινε η άλωση της Κωνσταντινούπολης, ενώ ο αριθμός 13 ήταν γρουσούζικος επειδή, όπως λέγεται, συμβολίζει τον 13ο μαθητή του Ιησού, τον Ιούδα, ο οποίος τον πρόδωσε.

Απίστευτα πράγματα, τα περισσότερα από τα οποία …φτάνουν μέχρι σήμερα.

Μια άλλη δεισιδαιμονία αφορούσε τον γάμο!

Όποιος ήθελε να κάνει κακό σε ένα ζευγάρι που παντρευόταν, έφτιαχνε ένα κορδόνι με τρεις κόμπους και την ώρα του γάμου τραβούσε το κορδόνι κι έσφιγγε τους κόμπους! Το αντίδοτο στο…μαγικό δέσιμο, ήταν ότι τη στιγμή που νύφη άκουγε το…αναχρονιστικό και άκρως….φεμινιστικό «η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα», έπρεπε να πατήσει το πόδι του γαμπρού!

Μη μου πείτε ότι κι αυτόδεν φτάνει μέχρι τις ημέρες μας, έστω και με την μορφή χιούμορ ή ακόμη και γελοιοποίησης….

Το λύσιμο του δεσίματος και των μαγικών, αναλάμβανε η Εκκλησία. Αγιασμοί, ξορκισμοί, κατάρες κατά του διαβόλου κι άλλα τέτοια όμορφα!

Έτσι λειτουργούσε και λειτουργεί αναλλοίωτο και άκρως κερδοφόρο το θρησκευτικό εμπόριο…

Κι η Εκκλησία, μπροστάρισσα στην οπισθοδρόμιση και στην καπηλεία της ευπιστίας των αγραμμάτων, δημιουργούσε ξόρκια για κάθε περίπτωση, λιμό, καταποντισμό!

Όπως αναφέρει στο βιβλίο του «Τα ψιλά γράμματα της ιστορίας» ο Θεόδωρος Παναγόπουλος, όταν έπεσε στην Άρτα πανούκλα, μαζεύτηκαν καλόγεροι από τη Θεσσαλία για να θεραπεύσουν το κακό, λες κι είχαν πάρει Νόμπελ Ιατρικής! Είχαν πάρει μαζί τους τη γλώσσα του Αποστόλου Παύλου, τα δόντια του Άγιου Βελισσάριου και το ζουνάρι της Παναγίας.

Το δε σχετικό ξόρκι έλεγε, όπως μας πληροφορεί ο Πουκεβίλ:

«Εις το όνομα του Πατρός αμήν και του Υιού Αμήν και του Αγίου Πνεύματος αμήν, Άγιοι Ανάργυροι θαυματουργοί, Αγία Αναστασία φαρμακολύτρια, όπου εσκόρπισες και εδιάλυσες τα μάγια, σκορπίσατε και την πανούκλα του δούλου σου…μα είναι δεμένη και χαλινωμένη από ορισμό του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και της υπεραγίας δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας και πάντων των αγίων να είναι δεμένη και λινωμένη…Μάρτυρες βοηθήσατέ μοι δέσατε και χαλινώσατε την πανούκλα…Άγιοι Γεώργιε και Δημήτριε Μυροβλήτα, βοηθήσατε, σκεπάσατε τον δούλο του Θεού, δέσατε, χαλινώσατε την πανούκλα, ότι τον Θεόν έχω βοηθόν μου, τον τίμιον Σταυρόν έμπροσθέν μου, άγγελον κυρίου Μιχαήλ εκ δεξιών μου, Ραφαήλ εξ αριστερών μου και όπισθέν μου Γαβριήλ».

Φυσικά, οι συφοριασμένοι πέθαιναν, αλλά οι καλόγεροι γύρισαν στη Θεσσαλία έχοντας στο πουγκί τους 200.000 πιάστρα. Οι δε Άγιοι που επικαλούντο, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από κανονικούς ανθρώπους, οι οποίοι αγιοποιήθηκαν εξ αιτίας του τραγικού θανάτου τους, αρνούμενοι να αποκηρύξουν την πίστη τους. Τότε, όμως, πρέπει να αγιοποιηθεί και ο…Νίκος Μπελογιάννης που πέθανε επειδή αρνήθηκε να αποκηρύξει την δική του πίστη τον…κομμουνισμό ή ο συνταγματάρχης Δημήτριος Ψαρρός, που πέθανε δολοφονημένος από τους κομμουνιστές εξ αιτίας της δικής του πίστης.

Ας είναι.

Σε όλα αυτά τα έντεκα σημειώματα, έχουμε γράψει πολλές φορές ότι την ιστορία τη γράφουν οι νικητές και την αγιοποίηση την κάνουν οι παπάδες, έστω κι αν είναι πιο…αμαρτωλοί από πολλούς αμαρτωλούς.

του Νίκου Γ. Σακελλαρόπουλου, από το “gr post“

Posted in: