ΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑ

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΝΕΩΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ!

11-1-1982. ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 2 ΜΕΤΑ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ!

Ελευθέριος Βερυβάκης Υπ. Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, από την εισήγησή του στη Βουλή το βράδυ της 11ης Ιανουαρίου 1982.

«Κύριοι συνάδελφοι, επειδή η ώρα είναι προχωρημένη δεν θα επεκταθώ σ' ένα θέμα το οποίο αναμφισβήτητα κάτω από άλλες συνθήκες και με άλλο σκηνικό θα.... χρειαζόταν εκτεταμένη και πανηγυρική αντιμετώπιση. Εξ άλλου ζητώ να ενσωματωθεί στα πρακτικά η Εισηγητική Εκθεση στο σχέδιο νόμου περί κυρώσεως τής από 11.11.1981 πράξεως του Προέδρου της Δημοκρατίας "περί εγγραφής μαθητών στα λύκεια της γενικής, τεχνικής και επαγγελματικής εκπαιδεύσεως", για την ιστορία της μεταβολής και η οποία έχει ως εξής: «Αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ -και σε υλοποίηση εξαγγελίας του- μια από τις πρώτες πράξεις του υπουργού Παιδείας υπήρξε η με αριθμό Φ900.43/4/9/14145/2.12.1981 απόφασή του για την εισαγωγή του μονοτονικού στην Εκπαίδευση». Μ' αυτήν συστήθηκε ειδική επιτροπή με σκοπό να μελετήσει και να εισηγηθεί σχετικά με την καθιέρωση τού μονοτονικού συστήματος σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, τον τρόπο και το χρόνο της εφαρμογής του, τις σχετικές αλλαγές που χρειάζεται να γίνουν κ.λπ.

Την επιτροπή απετέλεσαν οι κ.κ. 1) Εμμανουήλ Κριαράς, 2) Φάνης Κακριδής, 3) Χρίστος Τσολάκης, 4) Βασίλειος Φόρης, 5) Δημήτρης Τομπαϊδης, 6) Αριστείδης Βουγιούκας, 7) Χρίστος Μιχαλές, 8) Απόστολος Κοτλίτσας, 9) Αλόη Σιδέρη. (...) Το μονοτονικό σύστημα είναι ένας τρόπος δραστικής απλοποίησης στο θέμα των τόνων και των πνευμάτων. Η ανάγκη για την καθιέρωση του μονοτονικού προέκυψε πρωταρχικά από τη διαπίστωση ότι τα πνεύματα και οι τόνοι, χωρίς να εξυπηρετούν κάποια πραγματική γλωσσική απαίτηση, γίνονται αιτία καταταλαιπώρησης όσων γράφουν την ελληνική, ιδιαίτερα των μαθητών, και τροχοπέδη στις προσπάθειές τους για κατάκτηση της γλώσσας και για ουσιαστική μόρφωση. (...)

Η ουσία της μεταρρύθμισης πράγματι βρίσκεται στο γεγονός, ότι μετά από δύο χιλιάδες χρόνια, με μια εξαίρεση παλαιότερα, της εποχής του Ελευθερίου Βενιζέλου, σε σχέση με τη δασεία, δεν έχει αποτολμηθεί μια τόσο δραστική μεταβολή και τονική απλοποίηση εις τα δεδομένα του τονισμού. Βεβαίως γνωρίζουμε αυτό το οποίο υποστήριξε ο κύριος Γλέζος, λέγοντας ότι ίσως το σωστότερο σύστημα θα ήταν το ατονικό. Δεν θα θελήσω να τοποθετηθώ πάνω σε αυτή τη θέση. Θα ήθελα πάντως να υπογραμμίσω το ότι, αυτή η δραστική μεταβολή πάνω στην τονική σήμανση είναι πράγματι -όπως δέχονται πολλοί και όχι από αυτούς που εισάγουν την μεταρρύθμιση αυτή- είναι πράγματι εξ αιτίας και της ιστορίας της μεταβολής, μια επανάσταση στα χρονικά και γλωσσικά δεδομένα της ελληνικής γλώσσας. Δεν θα αναφερθώ ειδικότερα στα πλεονεκτήματα ή και τις αντιρρήσεις ή επιφυλάξεις οι οποίες διατυπώνονται από τους όλο και λιγότερους "γλωσσαμύντορες" της ήδη δεδομένης οπτικής αποτύπωσης της νεοελληνικής γλώσσας. Αλλά, πράγματι όσο περνάει ο καιρός, διαπιστώνεται, ότι όλο και λιγότεροι επιμένουν στην αποτύπωση όπως την γνωρίζουμε και την έχουμε διδαχθεί εμείς οι παλαιότεροι. Και είναι γενικότερα αποδεκτή η αλήθεια ότι χωρίς μεταβολή στην πολιτιστική και γλωσσική κληρονομιά, μπορεί κανείς να προχωρήσει σε αυτήν την απλοποίηση την οποία εισάγει σήμερα η κυβέρνηση και κάνει δεκτή η Βουλή, ακόμη και από της πλευράς των απόντων, όπως διετυπώθει τουλάχιστον από τους αρχηγούς και εκπροσώπους της, και η οποία πραγματικά θα βελτιώσει σε όλους τους τομείς, σε όλα τα επίπεδα τα συναφή, τα γλωσσικά δεδομένα, χωρίς να βλάψει καθόλου την πολιτιστική και γλωσσική μας κληρονομιά για την οποία βεβαίως η κυβέρνηση έχει πρώτιστο ενδιαφέρον».

Από τα πρακτικά της Βουλής προκύπτουν σε σχέση με την ψήφιση του μονοτονικού τα εξής: -Προς τα μεσάνυχτα τής 11.1.1982 είχε ολοκληρωθεί η συζήτηση για την εγγραφή των μαθητών των Λυκείων, οπότε εντελώς αιφνιδίως εισάγεται προς ψήφιση η επιβολή του μονοτονικού. Μετά από ερώτηση του Ευάγγελου Αβέρωφ, ποιό είδος μονοτονικού σκέφτεται να εφαρμόσει η Κυβέρνηση, στην οποία έλαβε αμήχανη απάντηση από τον υπουργό, παρενέβη ο τότε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και επεσήμανε, διαμαρτυρόμενος, τα ακόλουθα (σελ. 456 των Πρακτικών της Βουλής): Το άρθρο περί του μονοτονικού «προστίθεται σήμερα, την τελευταία ώρα αιφνιδιαστικώς. Αναφέρεται σε ένα μέγα θέμα...». Ζητεί να μετατεθεί η συζήτηση του άρθρου περί μονοτονικού: «Δεν είναι δυνατόν να έχει η κυβέρνηση την απαίτηση να μάς φέρνει το θέμα αυτό το μέγα, αιφνιδιαστικά, και να απαιτεί να το ψηφίσουμε και μετά την 12ην (νυκτερινή). Η τροπολογία αναφέρεται σε ένα πολύ σοβαρό θέμα». Ανακοινώνει ότι αν η κυβέρνηση επιμείνει, η αξιωματική αντιπολίτευση είναι υποχρεωμένη να αποχωρήσει από την αίθουσα. Στη συνέχεια, δευτερολογεί και επισημαίνει τη σοβαρότητα του θέματος, ότι κακώς αυτό προτείνεται με τροπολογία, ότι κακώς καλείται η Βουλή να το συζητήσει μετά το μεσονύκτιο, ότι η αντιπολίτευση δεν έχει προλάβει να ενημερωθεί: «Δεν έχουμε κανένα φάκελο. Δεν έχει καμμιά σχέση με το συζητούμενο νομοσχέδιο. Είναι σαφές ότι είναι αντισυνταγματική η τροπολογία. Δώστε μας τον χρόνο να προετοιμαστούμε». Από την πλευρά του ΚΚΕ, η Μαρία Δαμανάκη παρεμβαίνει δύο φορές (σελ. 457) και ζητεί αναβολή «γιατί το Σώμα έχει κουραστεί». Ο Κ. Μητσοτάκης επανέρχεται λέγοντας: «Εφόσον η κυβέρνησις και το προεδρείο επιμένουν εις αυτόν τον αντιδημοκρατικό και αντικοινοβουλευτικό τρόπο συζητήσεως αυτής της τροπολογίας, υπό τας συνθήκας αυτάς, λυπούμεθα ειλικρινώς, αλλά δεν δυνάμεθα να παρακολουθήσουμε τη συζήτηση και είμεθα υποχρεωμένοι να αποχωρήσουμε». Οι βουλευτές της ΝΔ αποχωρούν, νύπτοντας ουσιαστικά τας χείρας τους αφού θα μπορούσαν να καταψηφίσουν την πρόταση. Γύρω στις 2 μετά τα μεσάνυχτα ψηφίστηκε η τροπολογία για το μονοτονικό, από τριάντα παρόντες βουλευτές (κατά την δήλωση τού Παναγιώτη Κανελλόπουλου).

Δημήτρης Χορν - Υβρις και Νέμεσις

Οι ποιητές και οι λογοτέχνες δίνουν την φυσιογνωμία του έθνους. Αυτή λοιπόν τη φυσιογνωμία επιχειρούν σήμερα να την παραμορφώσουν. Δεν έχουμε φυσιογνωμία ελληνική. Υπάρχει μια νοοτροπία που θέλει να τα απλοποιήσει όλα. Κι αναρωτιέμαι γιατί; Γιατί οι άνθρωποι δεν πρέπει να μοχθούν; Γιατί ο καρπός του μόχθου περιφρονείται τόσο πολύ, ενώ τόσο ανάγκη τον έχουμε τώρα ειδικά που ανήκουμε στην Ευρώπη και χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε τα πνευματικά όπλα; Αυτή η νοοτροπία της απλοποιήσεως μας έχει οδηγήσει στο σημείο να κακοποιούμε και να εκχυδαϊζουμε τα πάντα. Είναι απελπιστικό, οδυνηρό, για να μην πω θανατηφόρο. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς τι θα παραλάβει και από ποιους η νέα γενιά με την οποία τόσο πολύ ασχολείται η παρούσα κατάστασις. Τι σκοπό έχουν άραγε οι υπεύθυνοι που μεταχειρίζονται τόσο άσχημα την γλώσσα; Τι τέλος πάντων θέλουν να παραδώσουν και από ποιούς το παρέλαβαν; Υβρις και τίποτε άλλο χαρακτηρίζει την παρούσα κατάσταση. Υβρις και δυστυχώς, της ύβρεως, πάντοτε έπεται η Νέμεσις. Τώρα βέβαια μιλάμε περί πολιτιστικού κόσμου, περί πολιτιστικών εκδηλώσεων. Τι θα πει πολιτιστικό; Παίζουμε με τις λέξεις. Λέμε λέξεις. Και βεβαίως πίσω απ' αυτές τις λέξεις δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά ένας μοναδικός σκοπός: Η ερείπωση της γλώσσας, η κατάργηση των εννοιών, ώστε οι άνθρωποι ούτε να συνεννοούνται, ούτε να μπορούν να σκέφτονται. Γιατί μόνον έτσι θα μπορούν ορισμένοι να κάνουν την δουλειά τους: Να θάψουν τον τόπο. (...) Είμαι Ελληνας, γι' αυτό πονώ και υποφέρω για ό,τι βλέπω μπροστά μου. Για ό,τι αισθάνομαι να έρχεται.

Νικηφόρος Βρεττάκος - Δεν διαβάζουμε σωστά

Υπερτιμήθηκε η άποψις ότι διευκολύνει τους μαθητές, κάτι που, ίσως, είναι αντιπαιδαγωγικό. Υπάρχει άλλωστε και μια παράδοση που εκφράζει την άποψη μεγάλων παιδαγωγών, οι οποίοι επιμένουν ότι το παιδί πρέπει να κοπιάζει για να γίνει άνθρωπος ικανός, ώστε στην ζωή του ν' αντιμετωπίσει όλες τις αντιξοότητες. Υποστηρίχτηκε, επίσης, υπέρ τού μονοτονικού και η άποψη ότι διευκολύνονται οι τυπογράφοι και οι στοιχειοθέτες, γενικά και ότι οι εκδόσεις, πάλι γενικά, γίνονται οικονομικότερες. Παραγνωρίστηκαν, όμως, οι λόγοι που επέβαλαν στους Αλεξανδρινούς χρόνους, την καθιέρωση των τόνων, οι οποίοι ισχύουν και σήμερα. Πολλές φορές, τα γραπτά μου δεν διαβάζονται σωστά όταν τυπώνονται στο μονοτονικό. Ας ελπίσουμε ότι θα επανεξεταστεί μελλοντικά το θέμα και ότι θα επικρατήσουν σωφρονέστερες απόψεις".

Κορνήλιος Καστοριάδης - Καταστρέφουμε ό,τι κτίσαμε

... Αν δεν θέλετε, κύριοι του υπουργείου, να κάνετε φωνητική ορθογραφία, τότε πρέπει ν' αφήσετε τους τόνους και τα πνεύματα, γιατί αυτοί που τους βάλανε ξέρανε τι κάνανε. Δεν υπήρχαν στα αρχαία ελληνικά, γιατί απλούστατα υπήρχαν μέσα στις ίδιες τις λέξεις. Αυτοί, οι Κριαράς και οι άλλοι, τα κτήνη τα τετράποδα που έκαναν αυτές τις μεταρρυθμίσεις - αυτό παρακαλώ να γραφεί στις εφημερίδες- δεν ξέρουν τι είναι γλώσσα. Δεν ξέρουν αυτό που γνώριζε η κόρη μου στα τρία της χρόνια. Μάθαινε μία λέξη και μετά έψαχνε για τις συγγενείς της. Αυτό είναι μια γλώσσα. Ενα μάγμα, ένα πλέγμα, όπου οι λέξεις παράγονται οι μεν από τις δε, όπου οι σημασίες γλιστράνε από τη μία στην άλλη, είναι μια οργανική ενότητα από την οποία δεν μπορείς να βγάλεις και να κολλήσεις πράγματα, δυνάμει μιας ψευτοκυβερνήσεως, καθισμένος σ' ένα γραφείο στο υπουργείο Παιδείας. Η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων είναι η κατάργηση της ορθογραφίας, που είναι τελικά η κατάργηση της συνέχειας. Ηδη, τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη, γιατί αυτοί είναι γεμάτοι από τον πλούτο των αρχαίων ελληνικών. Δηλαδή, πάμε να καταστρέψουμε ό,τι κτίσαμε. Αυτή είναι η δραματική μοίρα τού σύγχρονου ελληνισμού.

Υ.Γ. Το επόμενο στάδιο ήταν τα greeklish! Αμφιβάλλει κανείς οτι νικηθήκαμε μόνοι μας;

ΕΠΕΤΥΧΕ Η΄ ΑΠΕΤΥΧΕ ΤΟ ΜΟΝΟΤΟΝΙΚΟ;

Τις μεσονύκτιες ώρες της 11ης Ιανουαρίου 1982 στη Βουλή των Ελλήνων, παρουσία τριάντα περίπου μόνον βουλευτών, κατακόπων ήδη, συνετελέσθη ανερυθριάστως μία ωμή βιαιοπραγία εις βάρος της Ελληνικής γλώσσης. Ο τότε Υπουργός Παιδείας, εισήγαγε απροειδοποίητα προς επείγουσα ψήφισι, υπό μορφήν τροπολογίας, ένα άρθρο, κυριολεκτικώς, της προσκολλήσεως, σε άσχετο Νόμο, τον Νόμο 1228 «Περί εγγραφής μαθητών στα Λύκεια της Γενικής και Τεχνικής – Επαγγελματικής Εκπαιδεύσεως», με το οποίο επεβάλλετο αιφνιδίως στους Έλληνες το λεγόμενο Μονοτονικό σύστημα γραφής. Η Αντιπολίτευσι, καταληφθείσα εξ απήνης, αντέδρασε, εζήτησε αναβολή, ώστε να υπάρξη η δυνατότητα νηφαλίου μελέτης και επεξεργασίας ενός τόσο σοβαρού θέματος από την Εθνική Αντιπροσωπεία, πλην ματαίως, οπότε εγκατέλειψε διαμαρτυρομένη την αίθουσα.

Το Μονοτονικό, περιβεβλημένο διάτρητο κοινοβουλευτικό μανδύα, έγινε Νόμος του Κράτους και από την επομένη επεβλήθη στην εκπαίδευσι και στις δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμούς με ασυνήθη ζήλο, ή, για να είμεθα ειλικρινέστεροι, με ανείπωτη σκοταδιστική μανία και καταθλιπτική βία. Οι υπάλληλοι του δημοσίου και των δημοσίων οργανισμών, και πιο πολύ οι εκπαιδευτικοί της στοιχειώδους και μέσης εκπαιδεύσεως, τρομοκρατήθηκαν από την Εξουσία μη τυχόν και αντιδράσουν και δεν το εφαρμόσουν.

Αμέτρητα σχολικά και άλλα εκπαιδευτικά βιβλία και εγχειρίδια καταστράφηκαν, ξαναστοιχειοθετήθηκαν στο μονοτονικό και επανεκδόθηκαν, με ανυπολόγιστο οικονομικό κόστος, που, βεβαίως, πληρώθηκε από το βαλάντιο των φορολογουμένων. Ακόμη και οι γραφομηχανές των δημοσίων υπηρεσιών και των σχολείων συγκεντρώθηκαν εσπευσμένως και υπέστησαν πάραυτα τονικό και πνευματικό ακρωτηριασμό. Η δασεία, η ψιλή, η περισπωμένη, η βαρεία και η υπογεγραμμένη απεσκυβαλίσθησαν με πρωτοφανή λύσσα, ως μιάσματα «της στείρας συντήρησης». Ο «προοδευτικός» φωταδισμός διέγραψε δια μονοκονδυλιάς μία γλωσσική και γραμματική, δηλαδή πολιτισμική, ιστορία εικοσι δύο αιώνων, με πρόφασι την απαλλαγή των μαθητών από περιττούς κόπους που απαιτούσε η εκμάθησις των δασυνομένων λέξεων και των τεσσάρων-πέντε κανόνων τονισμού. Οικονομία κόπου και χρόνου!…

Εις το εξής, χωρίς τα επαχθή «μακρόν προ μακρού οξύνεται» και «μακρόν προ βραχέος περισπάται», οι Έλληνες, ελεύθεροι από περιττά βάρη και με περισσότερο χρόνο στην διάθεσί τους, θα μπορούσαν ν’ ανοίξουν -επί τέλους!- τα φτερά του πνεύματός τους και να πετάξουν στα ύψη της γνώσεως και της σοφίας.

Ούτε η Ακαδημία Αθηνών ερωτήθηκε ποτέ για τη μεταβολή, ούτε οι Πανεπιστημιακές Φιλοσοφικές Σχολές, ούτε οι άνθρωποι των Γραμμάτων, ούτε ο εκτός συνόρων Ελληνισμός. Το Γένος και ποιητές είχε και συγγραφείς – λογοτέχνες, με άριστη ελληνομάθεια είχε, και φιλολόγους, πανεπιστημιακούς και μη, σπουδαίους. Ουδείς εξ αυτών πλην ελαχίστων εζήτησε ποτέ καθιέρωσι μονοτονικού, αλλά και ουδείς ερωτήθηκε!

Κάποτε, βεβαίως, αρκετά πριν την μονοτονική «μεταρρύθμιση», στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ είχε δημοσιευθή ένα κύριο άρθρο, πρωτοσέλιδο, «που εξηγούσε πόσα χρήματα θα κέρδιζε η εθνική οικονομία αν οι γραφομηχανές και τα τυπογραφεία δούλευαν χωρίς τόνους και πνεύματα»*. Επρόκειτο, προφανώς, για δοκιμαστική βολή. Δεν αποτελεί δε μυστικό, διότι όλα κάποτε σ’ αυτόν τον τόπο μαθαίνονται, ότι «η μοναδική μελέτη στην οποία στηρίχθηκε η Βουλή των Ελλήνων για να επιβάλει ομόφωνα το μονοτονικό ήταν μια έκθεση της εταιρείας Ολιβέττι. Το μονοτονικό στην Ελλάδα μας το σερβίρησαν για να «το χωνέψουμε» οι πολυεθνικές»*. Όχι βεβαίως απο ψυχοπόνεσι για τα παιδιά μας και για την διευκόλυνσι των σπουδών τους!….

Να σημειώσουμε ότι δεν είχε καλά-καλά προλάβει να ψηφισθή η κατάργησι του πολυτονικού, όπως εψηφίσθη, και η αγορά βρέθηκε αμέσως γεμάτη από γραφομηχανές στο μονοτονικό, ενώ δεν εύρισκες ούτε για δείγμα πολυτονικές! Τι να πρωτοθαυμάση κανείς; Την εσπευσμένη καταναλωτική ετοιμότητα ή το επιτελικό σχέδιο και το εμπορικό δαιμόνιο της καταναλωτικής προετοιμασίας, που με τις ευλογίες του Κράτους οδηγεί τον ενδιαφερόμενο σε υποχρεωτικό εκβιασμό αγοράς;

Από το άλλο μέρος, οι άνθρωποι των γραμμάτων αντέδρασαν. Ο Καθηγητής και Γεν. Γραμματεύς της Ακαδημίας Αθηνών Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλος αμφισβήτησε ζωηρά στους νομοθέτες, δηλαδή στην εξουσία, το δικαίωμα δυναμικής επεμβάσεως στη γραφή του λόγου, υποστηρίζοντας εύστοχα ότι «την γλώσσα την αναπτύσσουν μόνον εκείνοι οι οποίοι έχουν να ειπούν κάτι, δηλαδή οι πνευματικοί άνθρωποι, και όχι οι απνευμάτιστοι γλωσσοπλάστες και νομοθέτες… Οι γλωσσικοί νομοθέτες, δεν έχουν καμμία αρμοδιότητα και ανακόπτουν απλώς την εξέλιξη του γλωσσικού μας πολιτισμού».

Διαπρεπείς, πνευματικοί άνθρωποι της περιωπής του Νικηφόρου Βρεττάκου, του Νίκου-Γαβριήλ Πεντζίκη, του Τάκη Βαρβιτσιώτη, του Αντρέα Καραντώνη, της Μελισσάνθης, του Χρήστου Μαλεβίτση, του Δημήτρη Μυράτ, της Λιλής Ζωγράφου, του Ευαγγέλου Μόσχου, του Παντελή Πάσχου, της Ιωάννας Τσάτσου, του Κώστα Τσιροπούλου, της Τατιάνας Σταύρου, του Νίκου Αθανασιάδη, του Τάσου Αθανασιάδη, της Γεωργίας Ταρσούλη, του Αλέξη Σολομού κ.α. εδημοσίευσαν μία αυστηρή διακήρυξι, με τον τίτλο: Διακήρυξη Ελλήνων Συγγραφέων. Μ’ αυτήν διαμαρτύρονταν εντονώτατα για την αναρμόδια και δυναστική κρατική επέμβασι στην γραφή της γλώσσης και διεκήρυσσαν: «Δεν δεχόμαστε οποιαδήποτε αλλαγή στη γραφή των λέξεων της γλώσσας μας και θα συνεχίσουμε να γράφουμε και να τυπώνουμε τα βιβλία μας με σέβας προς την ζωντανή γλωσσική παράδοση και την πλήρη μορφή των λέξεων, όπως μας δίδαξαν οι πατέρες του δημοτικισμού και οι μεγάλοι Νεοέλληνες συγγραφείς»³. Παραλλήλως ο μεγάλος μας Ελύτης, που πίστευε πως «…. η πολυαιώνια παρουσία του Ελληνισμού πάνω στα δώθε ή εκείθε του Αιγαίου χώματα έφτασε να καθιερώσει μιαν ορθογραφία, όπου το κάθε ωμέγα, το κάθε ύψιλον, η κάθε οξεία, η κάθε υπογεγραμμένη, δεν είναι παρά ένας κολπίσκος, μια κατωφέρεια, μια κάθετη βράχου πάνω σε μια καμπύλη πρύμνας, πλεούμενου, κυματιστοί αμπελώνες, υπέρθυρα εκκλησιών, ασπράκια η κοκκινάκια, εδώ ή εκεί, από περιστεριώνες και γλάστρες με γεράνια»*, εδήλωνε και αυτός απερίφραστα: «Εγώ είμαι υπέρ του παλαιού συστήματος, εναντίον του μονοτονικού και υπέρ της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών. Είναι η βάση για να ξέρεις την ετυμολογία των λέξεων. Η σημερινή κακοποίηση της γλώσσας με ενοχλεί και αισθητικά»*. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης εφώναζε: «Αν δεν θέλετε, κύριοι του Υπουργείου, να κάνετε φωνητική ορθογραφία, τότε πρέπει ν’ αφήσετε τους τόνους και τα πνεύματα, γιατί αυτοί που τους βάλανε ξέρανε τι κάνανε. Δεν υπήρχαν στα αρχαία ελληνικά, γιατί, απλούστατα, υπήρχαν μέσα στις ίδιες τις λέξεις»*. Ο Τάσος Λιγνάδης εξέφρασε χειρότερους φόβους: «Η γλώσσα μας… είναι μια εικόνα, που καθώς την γράφουμε ή την διαβάζουμε προάγουμε μια σημασία σε ήχο. Είναι, μεταφορικά, η ιδεογραφία μιας μουσικής… Η ισοπεδωτική μονοσημία της εικόνας είναι και διάλυση (προοδευτική κατάργηση της ορθογραφίας) και σύγχυση νοηματική και ατροφία φωνητική… η μεταπροσωδιακή σήμανση της ελληνικής γραφής έχει την ιστορία του πολιτισμού της. Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους διαφωνώ με το μονοτονικό, που το μόνο επιχείρημά του είναι η απλούστευση μιας πρακτικής χρήσης. Ωστόσο ο φόβος μου δεν προέρχεται μόνο από αυτά, …. αλλά από κάτι άλλο: την ενδεχόμενη συνάρτηση του μονοτονικού με μια ασυλλόγιστη λαϊκιστική προοδευτικότητα. Το μονοτονικό είναι ο μοχλός μιας «εξελίξεως»…. που θα οδηγήσει βαθμιαία στην φωνητική ορθογραφία και στο λατινικό αλφάβητο. Και τότε θα ’ρθει μια Βουλή των Ελλήνων να βάλει καμαρώνοντας την ταφόπετρα στην ελληνική γραφή και μια άλλη πιο ρηξικέλευθη -γιατί όχι- να βάλει την ταφόπετρα στην ελληνική γλώσσα»*. Κι ευχόταν: «Εύχομαι να έχω αποδημήσει εις Κύριον πριν τα μάτια μου δουν μια τέτοια «πρόοδο» της Πολιτείας!»*… Ο μεγάλος ποιητής της Κύπρου Κώστας Μόντης, παρατηρώντας τις περί την γλώσσα μας καινοτομίες είπε: «δεν κατανοήσαμε πόσο εύθραυστα είναι {τα Ελληνικά} και τσαλαβουτάμε ανεύθυνα»* κι έμεινε πιστός στο πολυτονικό ως τον θάνατό του. Ο Νικηφόρος Βρεττάκος υπεστήριξε: «Υπερτιμήθηκε η άποψη ότι διευκολύνει τους μαθητές, κάτι που, ίσως, είναι αντιπαιδαγωγικό. Υπάρχει, άλλωστε και μια παράδοση, που εκφράζει την άποψη μεγάλων παιδαγωγών, οι οποίοι επιμένουν ότι το παιδί πρέπει να κοπιάζει για να γίνει άνθρωπος ικανός, ώστε στη ζωή του ν’ αντιμετωπίσει όλες τις αντιξοότητες»*…

Στην πραγματικότητα το νέο σύστημα διευκόλυνε απλώς τους θιασώτες της ήσσονος προσπαθείας μαθητές και μερικούς εκδότες εφημερίδων και τυπογράφους. Και, για να μην το λησμονούμε, την πολυεθνική Olivetti που εισώρμησε αμέσως έτοιμη στην αγορά με μονοτονικές γραφομηχανές και όποιους άλλους, εκρύπτοντο οπίσω της. Θέλετε να το πούμε και πιο καθαρά; Κάποια «μεγάλα κεφάλαια και τους αλληθωρίζοντες προς μίαν κεκαλυμμένη πνευματική παγκοσμιοποίησι», όπως έγραψε ο Κυριάκος Πλήσης*.

Έτσι, τριάντα άνθρωποι, στα μαύρα μεσάνυχτα, με μια γενναία και οπωσδήποτε ιστορική απόφασι, «απελευθέρωσαν» το ταλαίπωρο Γένος από τον «σκοταδισμό» του Αριστοφάνους του Βυζαντίου και των Αλεξανδρινών φιλολόγων και από τα δεσμά όλων εκείνων των περιττών και παράξενων σημαδιών, που έκαναν δύσκολη την ζωή των παιδιών και των εκδοτών και τυπογράφων μας.

Αλλά ας έλθωμε, αγαπητοί, στο ερώτημα: -Επέτυχε ή Απέτυχε το Μονοτονικό;

1. Στα 25 χρόνια από την βάναυσι επιβολή του δεν επιτεύχθηκε πλήρης υποταγή στο θλιβερό νομοθέτημα. Οι περισσότεροι άνθρωποι του πνεύματος συνέχισαν ανυποχώρητα την αντίστασί τους. Μεταξύ τους ο Τάσος Λιγνάδης, ο Χρήστος Γιανναράς, ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Σαράντης Καργάκος, ο Φρέντυ Γερμανός, ο Γιάννης Χατζηφώτης, ο Τάκης Σωτήρχος και πολλοί άλλοι έγκριτοι και καταξιωμένοι συγγραφείς έγραψαν η γράφουν και τυπώνουν τα βιβλία τους στο πολυτονικό. Ακόμα και στην Διασπορά, όπως ο διακεκριμένος ποιητής της Αυστραλίας Δημ. Τσαλουμάς.* Οπωσδήποτε και αρκετοί εκ των εμφανισθέντων μετά την ασυλλόγιστη μεταρρύθμισι, όπως η Ρέα Γαλανάκη.

Υπάρχουν ακόμη εφημερίδες και περιοδικά που επίσης χρησιμοποιούν πολυτονικό. Εκδότες που στην αρχή υπήρξαν ανένδοτοι μονοτονιστές, εκ των πραγμάτων υπεχρεώθησαν να υποχωρήσουν και να εκδίδουν εκ παραλλήλου και με το πολυτονικό, κατά την επιθυμία των συγγραφέων. Διαπρεπείς άνθρωποι του πνεύματος, όπως ο Στέλιος Ράμφος, ο Κώστας Τσιρόπουλος και οι εκλεκτοί συνεργάται της Ευθύνης, (θυμίζω την έκδοσι του φυλλαδίου: ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΟΥ ΜΟΝΟΤΟΝΙΚΟΥ [1991] και το αφιέρωμα της Ευθύνης προ τετραετίας) και φιλόλογοι της περιωπής του Σαράντου Καργάκου, κρατούν δυναμικά την σημαία της αντιστάσεως. Ο τελευταίος τονίζει ότι «το πολυτονικό είναι άσκηση νοός. Πέρ’ από αυτό, είναι στοιχείο παραδοσιακό, αισθητικό. Τα πνεύματα και οι τόνοι είναι ο,τι ο γλυπτικός διάκοσμος σε αρχαίο αρχιτεκτόνημα»*. Θα προσέθετα ότι οι τόνοι και τα πνεύματα κάνουν το γραπτό μας λόγο αληθινό πίνακα ζωγραφικής. Γράφεις λ.χ. κύμα και το βλέπεις να σκάη μέσα στον κόλπο του ύψιλον ως περισπωμένη! Γράφεις γλώσσα και την βλέπεις να εμφανίζεται μέσα από το στόμα του ωμέγα, με την μορφή και πάλι της περισπωμένης. Γράφεις ύπνος και βλέπεις την δασεία, βλέφαρο να κλείνη!..

Και πάλι θα μνημονεύσω τον Βρετάκο. Είπε: «Αν ήθελα να ζωγραφίσω μια ανάπηρη Ελλάδα, θα την έγραφα μ’ ένα λάμδα και χωρίς δασεία»*. Από κοντά και ο Καργάκος θα πη πολύ εύστοχα: «Οι τόνοι και τα πνεύματα είναι για την ελληνική γραφή ο,τι οι Κυκλάδες, οι Β. και Ν. Σποράδες για τον ελληνικό κορμό. Η Κρήτη είναι η περισπωμένη της γλώσσας μας»* και η Εύβοια η βαρεία, θα μπορούσε να προσθέση κανείς. Αλλά βεβαίως δεν πρόκειται για θέμα μόνον αισθητικής, όπως και τα νησιά μας, δεν είναι διακοσμητικά στοιχεία της Ελληνικής Πατρίδος, παρά την απίστευτη ομορφιά που της προσδίδουν!…

2. Το μονοτονικό «εστέρησε την γλώσσα μας από τον γενετικό κώδικα των λέξεών της», παρετήρησε πολύ εύστοχα ο Τσιρόπουλος*. Παραλλήλως εστένεψε το γνωστικό πεδίο των μονότονα και απνευμάτιστα εκπαιδευθέντων επικινδύνως. Η σαφήνια και η αμεσότητα του λόγου εχάθηκε. Τα μέρη του λόγου μπερδεύονται εύκολα μεταξύ τους. Η ετυμολογία των λέξεων αποτελεί άλυτο για τους μονοτονικά σπουδαγμένους. Μιλούν για αφαίρεσι, για αφαίμαξι για αυθαιρεσία, για αφύπνησι, για εφάπαξ, για εφαρμογή, για καθήλωσι, για κάθοδο, για μεθόδευσι για καθυστέρησι, για μεθόριο, για αφελληνισμό για πενθήμερο, για ανθυπολοχαγό, για πρωθυπουργό, για υφιστάμενο, για υφήλιο, για ένα πλήθος σύνθετα και στέκουν κεχηνότες μπροστά στα Θ και στα φ, που δεν βγαίνουν -κατά το δη λεγόμενον- από όσα γνωρίζουν. Βλέπουν τους Άγγλους να γράφουν Hellas και ψάχνουν να βρουν που βρέθηκε αυτό το h μπροστά στο όνομα της Ελλάδος. Το ίδιο και με το History, το Haides, το harmony, το homily, το hilarious, το hypnotic, το hypothesis κι ένα πλήθος άλλα. Ποιός να τους εξηγήση για την έρημη την δασεία μας, που οι «χασομέρηδες» Άγγλοι ακόμη την υπολογίζουν και την γράφουν; Αλλά μπορούν, με τέτοιο εξοπλισμό, να αφυπνισθούν και να καταλάβουν και νοιώσουν τί αφαίμαξι πνευματική τους γίνεται, τί καθήλωσι πολιτιστική υφίσταται, τί κίνδυνοι ελλοχεύουν στην ελληνοτουρκική μεθόριο και στις παραμεθόριες περιοχές μας γενικώς, τί μεθοδεύσεις γίνονται για να τους υποκλέψουν ή μειώσουν το εφάπαξ, τί αυθαιρεσίες γίνονται κάθε τόσο εις βάρους τους, σε τί καθυστέρησι ταλανίζονται, σε τί αφελληνισμό, στο τέλος, οδηγούνται υποδουλούμενοι στην προπαγάνδα των ποικιλωνύμων πολυεθνικών κολοσσών και πόσο hilarious γίνονται ανά την υφήλιο με το να μην αντιλαμβάνονται την προϊούσα πνευματική χρεωκοπία;

Αυτά συμβαίνουν όταν η εκπαίδευσί μας έβαλε ως ιδεώδες την ήσσονα προσπάθεια, την κατηφόρα, η λογική της οποίας «είναι ο πάτος», όπως έλεγε και ο Λένιν. Σιγά-σιγά θα διολισθήση σε hypnopedia και μακάριοι οι γρηγορούντες μέσα στην ζοφερή και ασέληνη νύχτα, όπου μας ωδήγησε η νύχτα της αμαρτίας της 11 Ιανουαρίου 1982.

3. Οι μαθηταί που στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο-Λύκειο δεν διδάχθηκαν πολυτονικό, έφθασαν στο Πανεπιστήμιο με ασύλληπτα κενά. Όλοι! Βεβαίως το κακό είναι πολύ πιο ορατό στις Σχολές Ανθρωπιστικών Σπουδών. Στις Φιλοσοφικές, στις Θεολογικές και στις Παιδαγωγικές Σχολές, από τις οποίες αποφοιτούν άνθρωποι που θα κληθούν εν συνεχεία να διδάξουν στη Στοιχειώδη και τη Μέση Εκπαίδευσι, στην Ανωτέρα και την Ανωτάτη, ελληνική γλώσσα και πολιτισμό, αρχαία κλασσικά κείμενα, αγιογραφικά και πατερικά κείμενα, ιστορία, ποίησι -αρχαία, μεσαιωνική και νεώτερη, Παπαδιαμάντη, Κάλβο, Καβάφη, Βιζυηνό, Σεφέρη, Ελύτη, Σικελιανό κ.ο.κ., έχοντας επίπεδο ελληνομαθείας απελπιστικά περιωρισμένο, συνήθως σε μέτρα βαρειάς αναπηρίας. Πολύπειρος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, που εδίδασκε επί πολλά έτη Βυζαντινή Υμνογραφία, Αγιολογία, Κριτική Έκδοσι Αρχαίων Κειμένων και Παλαιογραφία, ομολογεί με απελπισία: «τα μαθήματα αυτά γίνονταν με τέτοιες δυσκολίες, επειδή έχουν την ύλη τους Αρχαία και Βυζαντινά Ελληνικά, που στο τέλος ανέκραζα με πικρία, πως κάθε πέρσι και καλύτερα, κάθε νέα χρονιά και χειρότερα! Τα παιδιά μας, απ’ το Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο, ίσαμε το Πανεπιστήμιο φτωχαίνουν και κουτσαίνουν γλωσσικά κι έχουν σε τέτοιο σημείο αλαλία και αφωνία, που είναι αδύνατο να οικοδομήσεις επάνω τους κάτι αξιόλογο από την άποψη των απαραίτητων ειδικών γνώσεων και της παιδείας γενικώτερα»*.

Και ταύτα προ τριετίας. Σήμερα τα πράγματα όχι μόνον δεν έχουν το παράπαν βελτιωθή, αλλά μάλλον προέκοψαν επί το χείρον. Είναι εφιαλτική η εικόνα που παρουσιάζουν Φιλόλογοι, Θεολόγοι, Δάσκαλοι όταν χρειασθή να αναγνώσουν μεγαλοφώνως όχι μόνο ένα αρχαίο η μεσαιωνικό κείμενο, Όμηρο, Θουκιδίδη, Γρηγόριο Θεολόγο, αλλά μια απλή περικοπή από τον Απόστολο ή το Ευαγγέλιο, που είναι πιο οικείο το κείμενο από την λειτουργική του χρήσι, μια Στάσι του Ακαθίστου Ύμνου, μια σελίδα του Νικοδήμου του Αγιορείτου ή του Παπαδιαμάντη, ένα ποίημα του Καβάφη. Το ίδιο, δυστυχώς, και με πολλούς από τους νεωτέρους κληρικούς μας!

4. Παρακολουθώντας τους εκφωνητές και σχολιαστές της τηλοψίας και του ραδιοφώνου η παραστάσεις νέων ηθοποιών, ή ομιλίες πολιτικών και μάλιστα των νεωτέρων και των θελόντων να εμφανίζωνται περισσότερο «σύγχρονοι» και «προοδευτικοί» (ομιλώ γενικώς, διότι υπάρχουν σε όλα τα κόμματα), παρακολουθώντας δημόσιους αγορητές και άλλους κατ’ ιδίαν συζητούντες, παρακολουθώντας συνομιλίες νέων, φοιτητών, εφήβων και παιδιών, θλίβεται κανείς κατάκαρδα από τον βαρβαρισμό και βατταρισμό, που βρίσκει μπροστά του. Η προφορά του έλληνος λόγου έχει πια φθαρή επικίνδυνα. Όπως πολύ σωστά παρατηρεί σχετικά ο Σαρ. Καργάκος, «Μετά την κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων, που λειτουργούσαν ως οδικά σήματα ή ως μουσικές νότες στην ανάγνωση, η προφορά των νεοελλήνων, ειδικά της μονοτονικής γενεάς, δεν έγινε απλώς μονότονη, αφού έχασε την τονική παλμικότητά της και τη ρυθμοποιία της, έγινε μια τρεκλίζουσα και μπατάλικη προφορά, υπόκωφη, σπηλαιώδης και βρυχητική, γιατί απλούστατα, το παιδί δεν έχει σαφή αίσθηση του τόνου, αφού με ηλίθιους «κανόνες» του έχει επιβληθεί να μην τονίζει τις πιο ισχυρά τονούμενες λέξεις, όπως είναι οι ερωτηματικές αντωνυμίες, τί και ποιός και ακόμη τα άρθρα και τα μονοσύλλαβα επιφωνήματα, ή να τονίζει μή ισχυρά προσφερόμενες συλλαβές»*…

Ζητείται επειγόντως ένας Άγγελος Σικελιανός η ένας Δημήτρης Μυράτ για να μας θυμίση ξανά την ομορφιά και την ακρίβεια της προφοράς της γλώσσης μας!

5. Τα Αρχαία Ελληνικά, που έστω και περιορισμένα διδάσκονται, ευτυχώς, στη Μέση Εκπαίδευσι, γράφονται με την ιστορική τους ορθογραφία, στο πολυτονικό. Έτσι οι μαθηταί καλούνται να αποκτήσουν εσπευσμένως και τις βασικές γνώσεις του πολυτονικού, προκειμένου να μπορούν να παρακολουθήσουν το διδασκόμενο κείμενο. Εδώ ακριβώς έρχεται η σύγχυσις και το θαλάσσωμα. Τη μια στιγμή είναι υποχρεωμένοι να γράφουν λ.χ. αμιλλώμαι (ΣΣ στο αρχαίο πολυτονικό κείμενο) και την άλλη αμιλλώμαι (ΣΣ σε νεοελληνικό μονοτονικό). Τη μια αγαπώ και την άλλη αγαπώ. Τώρα εταίρος και σε λίγο εταίρος. Τώρα υμνώ και κατόπιν υμνώ. Τώρα των υγιών και μετά ταύτα των υγιών. Σωστή σχιζοφρένεια!. Έτσι απογοητεύονται εύκολα, σχετικοποιούν την έννοια της ορθογραφίας και στο τέλος ο καθένας γράφει όπως θέλει. Η απόστασι μέχρι την φωνητική γραφή δεν είναι μεγάλη. Ο Αννίβας δεν βρίσκεται απλώς προ των πυλών!….

6. Το μείζον όμως ερώτημα είναι ποιές δυνάμεις κρύπτονται πίσω από την επιβολή του μέτρου.

Επί του σημείου αυτού έχουν γραφή πολλά και ποικίλα, σχέσιν έχοντα με την πρόθεσιν αποκοπής των Νεοελλήνων από τις πηγές των κλασσικών γραμμάτων, μέχρις και αντικαταστάσεως της ελληνικής γραφής με την λατινικήν και της ελληνικής γλώσσης με την αγγλικήν. Άραγε, ευρισκόμεθα προ των επιδιώξεων της παγκοσμιοποιημένης πολιτικής που αποβλέπει στην αλλοτρίωσιν των παραδόσεων, της ταυτότητος και της διάρκειας των λαών;

Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι η επιβολή του Μονοτονικού και η επί ένα τέταρτο αιώνος εφαρμογή του,

Επέτυχε: Α΄) Να διχάση τους ανθρώπους των γραμμάτων. Β΄) Να δυσκολέψη την ετυμολογία των λέξεων, με αποτέλεσμα την απομάκρυνσι του λαού από το αρχικό νόημά τους. Γ΄) Να επιφέρη σύγχυσι στην ορθογραφία, με κίνδυνο κατολισθήσεως στην φωνητική γραφή. Δ΄) Να στερήση τόν γραπτό μας λόγο από την αισθητική του ομορφιά. Ε΄) Να καταστρέψη εν πολλοίς τη σωστή και ρυθμική προφορά του λόγου, με αφευκτη διολίσθησι στον βατταρισμό και τον βαρβαρισμό. Στ΄) Να δυσκολέψη αφάνταστα τις κλασσικές και ανθρωπιστικές σπουδές, με τραγικά για το όλο πνευματικό επίπεδο των Νεοελλήνων και την συνείδησι της εθνικής μας συνεχείας αποτελέσματα. Ζ΄) Να προβάλη ως παιδαγωγικό ιδεώδες την ήσσονα προσπάθεια και να επιβραβεύση την οκνηρία. Η΄) Να δώση τραγικά δείγματα οσφυοκαμψίας ενώπιον των μεγάλων συμφερόντων πολυεθνικών εταιρειών, διαφημιστικών γραφείων, εκδοτικών οίκων, εφημερίδων και περιοδικών.

Το Μονοτονικό απέτυχε: Α) Να πείση για την αθωότητα των κινήτρων της αιφνιδίας και δυναστικής επιβολής του. Β) Να κρύψη κάτω από τον διάτρητο μανδύα της «χρησιμότητος» το ψηλαφητό σκότος της βαρβαρότητος που φέρει εν εαυτώ. Γ) Να διευκολύνη την μάθησι. Δ) Να προαγάγη τους σκοπούς της παιδείας.

Θα μπορούσατε να μας αναφέρετε τα πλεονεκτήματα ενός παιδιού που διδάσκεται αρχαία ελληνικά σε σχέση με κάποιο άλλο που ακολουθεί τη συμβατική μέθοδο διδασκαλίας στο σχολείο;

Μαθαίνουν πάνω απ΄ όλα να σκέπτονται, να ρωτούν, να αμφισβητούν, αλλά και να γεωμετρούνται.

Ἐχουν άμεσα αποτελέσματα στο σχολείο τους: στις εκθέσεις, στο πλουσιότατο λεξιλόγιο, στην ορθογραφία, στις μυθολογικές γνώσεις, άριστοι βεβαίως στα αρχαία ελληνικά του σχολείου και βεβαίως οργανωμένη μαθηματική σκέψη, αποτέλεσμα της γνώσεως γραμματικής και συντακτικού. Τα πλεονεκτήματα είναι εμφανέστατα και μάλιστα επιστημονικά αποδεδειγμένα από τα πορίσματα της πιλοτικής πειραματικής έρευνας του Ινστιτούτου Διαγνωστικής Ψυχολογίας:

Παρουσιάστηκαν τα αποτελέσματα μιας έρευνας τριών χρόνων η οποία αφορά την επίδραση της εκμάθησης της ιστορικής ορθογραφίας και των αρχαίων ελληνικών στην ψυχοεκπαιδευτική ανάπτυξη των μαθητών. Πρόκειται για την πρώτη και μοναδική έρευνα που έγινε γι’ αυτό το ζήτημα από την εποχή της επιβολής του μονοτονικού συστήματος.

Εξετάστηκαν 50 φυσιολογικά παιδιά ηλικίας 6 και 9 ετών τα οποία αποτελούσαν δύο ομάδες αμφοτέρων των φύλων, εξ 25 ατόμων εκάστη. Οι 2 ομάδες ήταν συμβατές μεταξύ τους ως προς όλες τις μεταβλητές, εκτός μόνον της εκμάθησης (αρχαίοι ή μη (μονοτονικοί) των αρχαίων ελληνικών. Τα παιδιά αμφοτέρων των ομάδων φοιτούν σε δημόσια σχολεία της Αττικής, αλλά η ομάδα των αρχαίων παρακολουθούσε επιπλέον για ένα δίωρο την εβδομάδα και μαθήματα αρχαίων ελληνικών. Η αξιολόγηση κάθε παιδιού έγινε πριν την έναρξη του σχολικού έτους και πριν την έναρξη εκμάθησης των αρχαίων ελληνικών και επαναλήφθηκε μετά το τέλος της σχολικής χρονιάς. Για την αξιολόγηση χρησιμοποιήθηκαν η Νοητική Δοκιμασία και η Ψυχοεκπαιδευτική Δοκιμασία το Τέστ ΑΘΗΝΑ.

Αμφότερες οι δοκιμασίες έχουν αξιολογηθή ως έγκυρες και έχουν σταθμισθεί για τον ελληνικό πληθυσμό από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το Τέστ ΑΘΗΝΑ δημιουργήθηκε από τον καθηγητή Ψυχολογίας του τμήματος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας (Φ.Π.Ψ.) του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Ιωάννη Παρασκευόπουλο. Τά δεδομένα των επιδόσεων και των 2 ομάδων, μελετήθηκαν με την χρήση καθιερωμένων στατιστικών μεθόδων για τις ακουστικολεκτικές ικανότητες και λειτουργίες.

Η έρευνα παρουσιάστηκε στις 17 Μαϊου 2004 από την κ. Δ. Βεκιάρη στο 18ο Πανελλήνιο Ψυχιατρικό Συνέδριο στην Κώ. Την ίδια μέρα παρουσιάστηκε στην Αθήνα στο Ανοικτό Ψυχοθεραπευτικό Κέντρο από τον κ. Θ. Παπαδάκη. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η ομάδα των αρχαίων εν συγκρίσει προς τους μονοτονικούς εμφανίζει στην δοκιμασία Τέστ ΑΘΗΝΑ ανοδικές διαφορές, στατιστικά σημαντικές στις υποδοκιμασίες: ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΣΧΗΜΑΤΩΝ – ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΓΡΑΦΗΜΑΤΩΝ – ΜΝΗΜΗ ΣΧΗΜΑΤΩΝ - ΜΝΗΜΗ ΕΙΚΟΝΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΑΡΜΟΛΟΓΗΣΗ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ.

Η εκμάθηση των αρχαίων ελληνικών και της ιστορικής ορθογραφίας βελτιώνει την ψυχοεκπαιδευτική ανάπτυξη του παιδιού σε καίριους τομείς δηλ. στις ΑΝΤΙΛΗΠΤΙΚΕΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ: ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΣΧΗΜΑΤΩΝ – ΜΝΗΜΟΝΙΚΗ ΣΥΓΚΡΑΤΗΣΗ καθώς και στις οπτικές ικανότητες: ΟΦΘΑΛΜΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ – ΔΙΟΦΘΑΛΜΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ).

Οι ανωτέρω ικανότητες και λειτουργίες είναι αποφασιστικές για την περαιτέρω ψυχοεκπαιδευτική ανάπτυξη των νεαρών ατόμων ΟΡΘΗ ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΣΗ και συνδέονται άμεσα με την εμφάνιση ΔΥΣΛΕΞΙΑΣ.

Η διάσωσις της Ελληνικής Παραδόσεως και η πλήρης κατανόησις αυτής θα αποτελέση δια τας νεωτέρας ανθρωπίνας γενεάς το βάθρον επί του οποίου θα στηριχθή το ανθρώπινον γένος δια να ακολουθήση την οδόν της ανελίξεως αυτού, την είσοδον εις τας χώρας των αθανάτων, την οδόν η οποία θα φέρη τας γενεάς των ανθρώπων εις την ευδαιμονίαν και την απόλαυσιν πάσης πνευματικής και φυσικής χαράς, ως και πάσης ανθρωπίνης ευτυχίας. Σ. Νάγος (νεοπυθαγόρειος φιλόσοφος1868 -1933).

Posted in: