ΠΕΡΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ Ζ

Η Ελληνική Μακεδονική διάλεκτος.

Η Μακεδονική διάλεκτος ήταν η Ελληνική διάλεκτος που μιλούσαν οι αρχαίοι Μακεδόνες. Είναι κατά μεγάλη πιθανότητα παραπλήσια της Δωρικής διαλέκτου μιας και όπως είδαμε και προηγουμένως οι Δωριείς ήταν τμήμα των Μακεδόνων, άρα δεν θα μπορούσαν να μιλούσαν κάποια βάρβαρη γλώσσα. Το δυστύχημα της όλης υπόθεσης είναι ότι επί εποχής Φιλίππου του Β΄ και μετά επίσημη γλώσσα της Ελληνικής αυτοκρατορίας έγινε η Αττική διάλεκτος την οποία μιλούσαν και καταλάβαιναν όλα τα Ελληνικά φύλλα. Ο Αλέξανδρος και ο πατέρας του ο Φίλιππος βρήκαν στην Αττική διάλεκτο το εργαλείο εκείνο που αναζητούσαν για να ενώσουν όλους τους Έλληνες υπό κοινές αξίες και αρχές ώστε να στραφούν εναντίον έπειτα των Περσών. Για αυτό τον λόγο όσα σόζωνται μέχρι σήμερα και προέρχονται από Μακεδονικές πηγές τα περισσότερα είναι γραμμένα σε Αττική διάλεκτο. Τα όποια ευρήμματα της Μακεδονικής διαλέκτου είναι λιγοστά και τα πιο πολλά εξ αυτών είναι ονόματα ανθρώπων - θεών - πόλεων και ποταμών. Παρόλα αυτά μπορεί άνετα κανείς να διακρίνει την εμφανή συγγένεια με τη Δωρική διάλεκτο (πχ η αλλαγή της κατάληξης -η με -α, Ευριδίκη στην αττική - Ευριδίκα στη δωρική - μακεδονική).

Ο Γ. Μπαμπινιώτης σημειώνει στο λήμμα Μακεδονική γλώσσα στο Μέγα λεξικό της Νεοελληνικής του: “Λέγοντας μακεδονική γλώσσα εννοούμε μία αρχαία Ελληνική διάλεκτο δωρικής υφής, γνήσια και αρχαιοπινή Ελληνική γλώσσα, που την γνωρίζουμε από το περιορισμένο πράγματι υλικό που μας έχει διασωθεί (πρόκειτε για 350 περίπου λέξεις, 150 προσηγορικά και 200 κύρια ονόματα, που μαρτυρούνται από δύο λεξικογράφους τον Ησύχιο και τον Αμερία). Η διάλεκτος αυτή χρησιμοποιήθηκε κυρίως στο προφορικό λόγο διότι σαν κύρια διάλεκτος του μακεδονικού κράτους ήταν η αττική διάλεκτος (για λόγους πολιτικούς), γιαυτό και δεν έχουν σωθεί πρώιμες επιγραφικές μαρτυρίες στη διάλεκτο, ενώ σώζονται 6.000 περίπου μακεδονικές επιγραφές σε αττική διάλεκτο. Μαρτυρίες αρχαίων γραμματικών, σχολιαστών, λεξικογράφων πείθουν ότι τη μακεδονική διάλεκτο τη θεωρούσαν από τις αρχαιότερες ελληνικές διαλέκτους, χρησιμοποιώντας το υλικό της για να υποστηρίξουν διάφορες ετυμολογικές και άλλες γλωσσικές παρατηρήσεις”!!!

Αναφέρω παρακάτω μερικά από τα αποσπάσματα εκείνα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων τα οποία αποδεικνύουν το αυταπόδεικτο της Ελληνικότητας της Μακεδονικής διαλέκτου:

• 
  
  
• Η πιο τρανταχτή απόδειξη ότι τα Μακεδονικά είναι Ελληνικά μας την δίνει ο κωμικός Στράττις (- 5ο αιώνα) στην αττική κωμωδία του “Μακεδόνες”, όπου σε μία σκηνή της κωμωδίας φέρεται ένας Αθηναίος να ρωτάει έναν Μακεδόνα: “σελ 124” δηλαδή “τι είναι η σφύραινα;” και ο Μακεδόνας του απαντάει “” δηλαδή αυτό που εσείς οι Αθηναίοι ονομάζεται κέστρα. Από την απάντηση που έδωσε ο Μακεδόνας φαίνεται ξεκάθαρα η Ελληνικότητα της Μακεδονικής διαλέκτου (αφού περιέχει διαλεκτικά και αρχαΐζοντα και είναι σε καλά Ελληνικά, Μ Σακελλαρίου). Ας μην ξεχνάμε ότι όταν στις θεατρικές παραστάσεις μιλούσε κάποιος βάρβαρος τον έκαναν να μιλάει με σπαστά Ελληνικά (όπως φαίνεται από πολλά χωρία του Αριστοφάνη) πράγμα το οποίο δεν γίνεται στην περίπτωση του Μακεδόνα.
  
  Η πηγή από το TLG στο Strattis comic / fragmenta (28): {A} = o Αθηναίος του διαλόγου, {Β} = ο Μακεδόνας μας λέει:
  
  {Α.} εἰσὶν δὲ πόθεν αἱ παῖδες αὗται καὶ τίνες;
  {Β.} νυνὶ μὲν ἥκουσιν Μεγαρόθεν, εἰσὶ δὲ
  Κορίνθιαι· Λαῒς μὲν ἡδὶ Μεγακλέους.
  πολλῶν φλυάρων καὶ ταὧν ἀντάξια,
  οὓς βόσκεθ' ὑμεῖς ἕνεκα τῶν ὠκυπτέρων.
  ἡ σφύραινα δ' ἐστὶ τίς;
  {Β.} κέστραν μὲν ὕμμες ὡττικοὶ κικλήσκετε.
  πνικτόν τι τοίνυν . . ἔστω σοι συχνὸν
  τοιοῦτον.
  
  
• Ένα άλλο χαρακτηριστικό απόσπασμα που αναφέρει και ο Μ. Σακελλαρίου είναι στο σημείο όπου ο Αλέξανδρος καλείται να επιλέξει τριάντα χιλίαδες νεαρούς Πέρσες για να πολεμήσουν στο πλευρό των Μακεδόνων και τους λέει: (Πλούταρχος, Βίος Αλεξάνδρου 47,3) και αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να συννενοηθούν με τους Μακεδόνες στρατιώτες εαν και οι ίδιοι οι Μακεδόνες δεν καταλάβαιναν την αττική;
  
  
• Στον Λίβιο 31.29.15 μιλάει ένας πρέσβυς από την Μακεδονία και αναφέρει τους Μακεδόνες, τους Αιτωλούς και τους Ακαρνάνες ως ομόγλωσσους.
  
  
• Οι διατυπώσεις του τύπου ανεβόα μακεδονιστί , μακεδονιστί τη φωνή και άλλες παρόμοιες, δηλώνουν ότι και οι διατυπώσεις αιολίζειν - αιολιστί, αττικίζειν - αττικιστί, δηλαδή την ομιλία στις διάφορες Ελληνικές διαλέκτους, οι οποίες μπορεί να είχαν παραλλαγές μεταξύ τους αλλά λίγο ή πολύ μπορούσαν οι ομιλούντες να συνεννοηθούν διότι όλες αυτές οι διάλεκτοι είχαν μια κοινή ρίζα την αρχαία Ελληνική γλώσσα.
  
  
• Οι λέξεις που μας έχουν σωθεί από τη Μακεδονική διάλεκτο κυρίως από αλεξανδρινούς λεξικογράφους είναι περίπου 65 με τις 52 από αυτές να είναι καθαρά Ελληνικές και 13 από αυτές ξενικής προέλευσης (M. Σακελλαρίου - Μ. Χατζιδάκις). Αλλά δεν μπορεί οι 13 αυτές ξενόφερτες λέξεις να αποδείξουν ότι η γλώσσα δεν είναι Ελληνική, εξάλλου πόσες είναι σήμερα οι ξενόφερτες λέξεις που χρησιμοποιούμε εμείς οι Έλληνες στην καθημερινή μας ομιλία, μήπως θα μας πούν ότι δεν είμαστε Έλληνες;

Τα συμπεράσματα των σύγχρονων γλωσσολόγων είναι ότι η Μακεδονική διάλεκτος είναι μία καθαρά Ελληνική διάλεκτος η οποία χρησιμοποιήθηκε κυρίως στο προφορικό λόγο στις Μακεδονικές επαρχίες. Επειδή τα αρχαιολογικά ευρήμματα είναι ελάχιστα και τα περισσότερα από αυτά είναι ονόματα παρόλα αυτά φαίνεται η σχέση που είχε η Μακεδονική με την Δωρική, την Αιολική, τη Θεσσαλική και γενικά τα βορειοδυτικά Ελληνικά ιδιώματα. Άρα είναι μεγάλο λάθος να μιλάμε για Μακεδονική γλώσσα διότι δεν ήταν γλώσσα ήταν διάλεκτος της Ελληνικής.

Μερικές από τις αποδεδειγμένες ομοιότητες της Μακεδονικής με άλλες Ελληνικές διαλέκτους:

• 
  
  
• Μακεδονική και δυτική διάλεκτος
  • 
    
  • -δδ- στη θέση του -ζζ-
    
  • ονομαστική ενικού ορισμένων συνθέτων σε -ας αντί σε -ος
  
  
• Μακεδονική και αιολική
  • 
    
  • -νν- από -σν- ή -ν- π.χ. Το τοπωνύμιο Κράννα (δωρικό κράνα - αττικό κρήνη)
    
  • ονομαστική του πληθυντικού του β΄ προσώπου της προσωπικής αντωνυμίας “υμμες”.
  
  
• Μακεδονική και Θεσσαλική
  • 
    
  • ω αντί του ου μαρτυρείται και στις δύο διαλέκτους
  
  
• Μακεδονική και Αρκαδική
  • 
    
  • τροπή του εν σε ιν
  
  
• Μακεδονική, Αρκαδική και Θεσσαλική
  • 
    
  • τροπή του α σε ε κάτω από ορισμένες συνθήκες: μακεδονικό σε- (Σέλευκος) από το διε-, που συναντάται στη Θεσσαλική (δια- στις άλλες Ελληνικές διαλέκτους), μακεδονικό ζέρεθρον όπως και το αρκαδικό ζέρεθρον, θεσσαλικό βέρεθρον αντί του βάραθρον.

Στις φωτογραφίες που ακολουθούν φαίνεται ο κατάδεσμος της Πέλλας, είναι το εύρημα που έφερε τα πάνω κάτω για την Μακεδονική διάλεκτο μιας και αποδείκνυε περίτρανα την Ελληνικότητα της Μακεδονικής διαλέκτου: (Πατήστε πάνω στην φωτογραφία για μεγαλύτερη έκδοση)









Τα ονόματα της Μακεδονίας, ονόματα ανθρώπων, πόλεων, θεών, ποταμών τοπωνυμίων...

Από τα ονόματα που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Μακεδόνες μας έχουν μείνει πολλά από επιγραφές και επιτύμβιες στήλες που έχουν βρεθεί στη Βεργίνα, στη Πέλλα αλλά και σε άλλες Μακεδονικές πόλεις. Εκτός από το εθνικό όνομα Μακεδνός - Μακεδόνας - Μακεδονία που εξηγήσαμε στην αρχή του άρθρου τι σημαίνει, ξέρουμε τα εθνικά ονόματα μερικών Μακεδονικών φυλών, αρκετές δεκάδες ονομάτων τοπωνυμίων και πόλεων στη Μακεδονία, αρκετά ονόματα και επίθετα θεών και ηρώων, έξι ονόματα εορτών και 12 ονόματα μηνών. Επίσης σώζεται ένας πολύ μεγάλος αριθμός ονομάτων ανθρώπων - ανδρών και γυναικών.

Πολλοί ήταν οι ξένοι γλωσσολόγοι οι οποίοι αμφισβήτησαν την γνησιότητα των ονομάτων των Μακεδονικών φυλών, τα οποία αυθαίρετα και αντιεπιστημονικά τα τοποθετούσαν σαν Ιλλυρικής ή άλλης, πάντως με τίποτα Ελληνικής προέλευσης. Ένα παράδειγμα είναι το όνομα “Ορέσται” της ομώνυμης Μακεδονικής φατριάς - φυλής. Οι ξένοι υποστήριξαν ότι το όνομα αυτό είναι Ιλλυρικής καταγωγής διότι περιέχει το επίθημα -στ- το οποίο συναντάται σε πολλά Ιλλυρικά ονόματα, αλλά αυτή είναι μια τελείως λανθασμένη αντίληψη διότι το σ ανήκει στη ρίζα Ορεσ- και το -ται είναι γνήσια Ελληνική κατάληξη η οποία χρησιμοποιούνταν εις όλη την Ελληνική επικράτεια. (Μ. Σακελλαρίου).

Θα αναφέρω παρακάτω μερικά από τα Μακεδονικά ονόματα:

• 
  
  
• Ονόματα πόλεων
  • 
    
  • Αιγαί
    
  • Αλκομεναί
    
  • Άργος Ορεστικόν
    
  • Αταλάντη
    
  • Δίον
    
  • Ειδομένη
    
  • Εύρωπος
    
  • Ηράκλεια
    
  • Θέρμα
    
  • Ίχναι
    
  • Κύρρος
    
  • Πέλλα
    
  • Πύδνα
    
  • Χαλάστρα
    
  • Βεργίνα
    
  • Βέροια
    
  • Άρνισσα
    
  • Έδεσσα
  
  
  
• Ονόματα ποταμών:
  • 
    
    
  • Αλιάκμων
    
  • Αξιός
    
  • Βόρβορος
    
  • Ενιπεύς
    
  • Εριγών
    
  • Εχέδωρος
    
  • Συς
  
  
  
• Ονόματα προσωνυμίες και επίθετα θεών:
  • 
    
    
  • Αλκίδημος - επωνυμία της Αθηνάς
    
  • Άρητος - επωνυμία του Ηρακλή
    
  • Θούριδες - επωνυμία των Μουσών
    
  • Ιππάλημος - επωνυμία ήρωα
    
  • Κλώδωνες - οι Μαινάδες
    
  • Κυναγίδας - επωνυμία του Ηρακλή
    
  • Μιμαλλόνες - οι Μαινάδες αλλιώς
    
  • Υπεραίτης - επωνυμία του Διός
    
  • Υπερβερέτας - επωνυμία του Διός
    
  • Υπερφερέτης - επωνυμία του Διός
    
  • Πασικράτα - επωνυμία της Αρτέμιδας
    
  • Ψευδάνωρ - επωνυμία του Διονύσου
    
  • Δάρρων - επωνυμία του Ασκληπιού
    
  • Αραντίδες - οι Ερινύες
    
  • Αγοραίος - επωνυμία του Διός
    
  • Βασιλεύς - επωνυμία του Διός
    
  • Ολύμπιος - επωνυμία του Διός
    
  • Ύφιστος - επωνυμία του Διός
    
  • Βασίλεια - επωνυμία της Ήρας
    
  • Σωτήρ - επωνυμία του Απόλλωνα
    
  • Αγεμόνα - εκ του Ηγεμόνη επωνυμία της Αρτέμιδας
    
  • Σώτειρα - επωνυμία της Αρτέμιδας
    
  • Βουλαία - επωνυμία της Εστίας
    
  • Φόβος - λατρεύονταν από τους Μακεδόνες και τους Δωριείς
    
  • Βλουρείτις - τοπική επωνυμία της Αρτέμιδας
    
  • Γαζωρείτις - τοπική επωνυμία της Αρτέμιδας
    
  • Εχεδωρίδες - επωνυμία Νυμφών του ποταμού Εχέδωρου
    
  • Πιερίδες - πανελλήνια επωνυμία των Μουσσών
    
  • Θαύλος - ταυτίστηκε με τον Δία ή τον Άρη
    
  • Ζείρην - επωνυμία της Αφροδίτης
  
  
  
• Ονόματα ανθρώπων ανδρών και γυναικών:
  • 
    
    
  • Βίλιππος (Φίλιππος)
    
  • Βερενίκη (Φερενίκη)
    
  • Βάλακρος
    
  • Κεβαλίνος (Κεφαλίνος)
    
  • Μάγας
    
  • Ξάνδος (Ξάνθος)
    
  • Πολυπέρχων
    
  • Χαρικλής
    
  • Χάρων (έτσι λεγόταν ο λέοντας)
    
  • Θαύλος
    
  • Πείθων
    
  • Αντιγόνα (τροπή του -η σε -α - Αντιγόνη)
    
  • Ευριδίκα (τροπή του -η σε -α - Ευριδίκη)
    
  • Θεσσαλονίκη
    
  • Νικόλαος
    
  • Μαχάτας
    
  • Αγεμόνα - η Ηγεμόνη
    
  • Αλκέτας
    
  • Αντίγονος
    
  • Κράτερος
    
  • Λάγος
    
  • Λεονάτος
    
  • Παρμενίων
    
  • Πευκέστας
    
  • Σέλευκος
    
  • Πτόλεμος
    
  • Πτολεμαίος
    
  • Αμύντας
    
  • Κάσσανδρος
    
  • Κάλας
    
  • Κοίνος
    
  • Κρίνων
  
  
  
• Ονόματα εορτών και χορών:
  • 
    
    
  • Ξανθικά - εορτή
    
  • Περίτια - εορτή
    
  • Τελεσίας - χορός
    
  • Απελλαία - εορτή διαδεδομένη μεταξύ των Δωριέων
    
  • Εταιρείδια - κοινή εορτή Μακεδόνων και Μαγνήτων
    
  • Καρπαία - κοινή εορτή Μακεδόνων και Μαγνήτων
  
  
  
• Μακεδονικό μηνολόγιο:
  • 
    
    
  • Απελλαίος
    
  • Αρτεμίσιος
    
  • Διός
    
  • Πάναμος ή Πάνημος (συναντάται στην στεραιά Ελλάδα και στην Ιωνία)
    
  • Δαίσιος (εκ του Θεοδαίσιος - εορτή Θεοδαίσια της Ρόδου)
    
  • Λώιος (εκ του Ομολώιος - εορτή Ομολώια του Ορωπού)
    
  • Δύστρος (αντί Θύστρος)
    
  • Περίτιος (εκ της εορτής Περίτια)
    
  • Υπερβερεταίος (ο Ζευς ο υπερφερής)
    
  • Αυδναίος
    
  • Γορπιαίος
    
  • Ξαδικός
  
  
  
• Άλλες διάφορες λέξεις της Μακεδονικής διαλέκτου:
  • 
    
    
  • αγκαλίς
    
  • αμαλή
    
  • άξος (ύλη)
    
  • αορτή
    
  • γυάλας
    
  • γυρίτας
    
  • δαίτας
    
  • ερινάδες
    
  • ζέρεθρον (βάραθρον)
    
  • κώρυκος
    
  • μήκυρος
    
  • σαυτορία
    
  • χάρων (ο λέων)
    
  • αιγίποψ (αετός)
    
  • άργελλα (οίκιμα Μακεδονικό)
    
  • διακόνιον (διακόνιο)
    
  • επήβολος (ασφαλής)
    
  • λισσόν (το υψηλόν)
    
  • κομμάραι ή κομάραι (οι καρίδες)
    
  • ελάνα (η ελάνη αντί σελάνη = η λυχνία - η λάμπα)
    
  • κοράσιον
    
  • πυλαυρός (πυλωρός)
    
  • σαυτορία (σωτηρία)
    
  • αδή (ουρανός)
    
  • αδραιά (αίθρια)
    
  • ακρέα (θήλεια παιδιά)
    
  • ερκίτας (έρκος)
    
  • Αδαίος (άδην)
    
  • σάρισα
    
  • άλιζα (η λεύκη)
    
  • αρκόν (σχολή)

Έχει κανείς την αμφιβολία ότι κάποια από τις προαναφερθέντες λέξεις δεν είναι Ελληνική;

Πίνακας με τους βασιλείς της Μακεδονίας και τους χρόνους διοικήσεως έκαστου: (Πατήστε πάνω στην φωτογραφία για μεγαλύτερη έκδοση)





Η θρησκεία των Μακεδόνων.

Η θρησκεία των Μακεδόνων ήταν η ίδια με αυτή των λοιπών Ελλήνων, λατρευόταν το δωδεκάθεο σαν σύνολο και τον κάθε ένα θεό ξεχωριστά. Επίσης ας μην ξεχνάμε το βουνό - κατοικία των θεών των αρχαίων Ελλήνων ο Όλυμπος που λατρευόταν ως ιερό βουνό από όλους τους Έλληνες της κυρίως Ελλάδας της Μακεδονίας, των νησιών, της Ιωνίας, της νότιας Ιταλίας και Σικελίας βρίσκεται στη Μακεδονία, και επίσης οι επίσης πανελλήνιες Πιερίδες Μούσες και αυτές στη Μακεδονία τοποθετούσαν την γέννησή τους και τη δράση τους. Επίσης λάτρευαν και τους υπόλοιπους ημίθεους και ήρωες και κυρίως τον Ηρακλή (όπως όλα τα Δωρικά φύλα) διότι ήταν απόγονοί του. Παρουσιάζουν πολλές ομοιότητες στα θρησκευτικά δρώμενα, στις τελετές, στις εορτές και τους χορούς με τους Μάγνητες και με τους Αιολείς (γειτονικά φύλα από παλαιά). Ένα άλλο εξαιρετικό χαρακτηριστικό που δείχνει την Ελληνικότητα της Μακεδονικής φυλής είναι ότι οι Μακεδόνες πριν από την μάχη προσέφεραν θυσίες στον Θεό Φόβο! Αναφέρεται ότι το ίδιο έκανε και ο μυθικός Θησέας πριν πολεμήσει εναντίον των Αμαζόνων... (Μ. Σακελλαρίου).


Αναφορές αρχαίων συγγραφέων.

Πολλοί ήταν οι αρχαίοι Έλληνες η οποίοι δεν δίστασαν να αναφερθούν στους Μακεδόνες άλλοι με καλά λόγια και άλλοι με κακολογίες (κυρίως οι Αθηναίοι) οι οποίοι δεν μπορούσαν να δεχθούν την πτώση της Αθηναϊκής ηγεμονίας και έτσι για λόγους κυρίως ρητορικούς και πολιτικούς αναφέρθηκαν με αρνητική χροιά κυρίως για τους βασιλιάδες της Μακεδονίας και όχι καθεαυτού τον Μακεδονικό λαό. Αυτές τις αναφορές τις χρησιμοποίησαν οι ξένοι “προπαγανδιστές” και “Έλληνες” συντελεστές τους για να μηλίσουν και να δημιουργήσουν την ψευδομακεδονία του Πιρίν στην αρχή και των Σκοπίων αργότερα έως και στις μέρες μας.

Στα αποσπάσματα που ακολουθούν θα αναφέρεται ο συγγραφέας και το έργο και θα δίνεται και το αρχαίο κείμενο στα περισσότερα εκτός από αυτά που είναι στα λατινικά.

• 
  
  
• Ηρόδοτος Ε΄ βιβλίο 20 (5.20.20 στο TLG Herodotus - Historiai) ο Αλέξανδρος ο Α΄ απευθυνόμενος στους Πέρσες:
  <<...πρὸς δὲ καὶ βασιλέϊ τῷ πέμψαντι ἀπαγγείλητε ὡς ἀνὴρ Ἕλλην, Μακεδὼν ὕπαρχος, εὖ ὑμέας ἐδέξατο...>>.
  
  
• Ηρόδοτος Θ΄ βιβλίο 45 (9.45.6 στο TLG Herod. - Historiai) ο Αλέξανδρος ο Α΄ απευθυνόμενος προς Αθηναίους:
  <<...μή με καὶ διαφθείρητε· οὐ γὰρ ἂν ἔλεγον, εἰ μὴ μεγάλως ἐκηδόμην συναπάσης τῆς Ἑλλάδος· αὐτός τε γὰρ Ἕλλην γένος εἰμὶ τὠρχαῖον, καὶ ἀντ' ἐλευθέρης δεδουλωμένην οὐκ ἂν ἐθέλοιμι ὁρᾶν τὴν Ἑλλάδα.>>
  
  
• Ηρόδοτος Ε΄ βιβλίο 22 (5.22.1 στο TLG Herod. - Historiai) λέει πάλι για τον Αλέξανδρο:
  <<Ἕλληνας δὲ εἶναι τούτους τοὺς ἀπὸ Περδίκκεω γεγονότας, κατά περ αὐτοὶ λέγουσι, αὐτός τε οὕτω τυγχάνω ἐπιστάμενος καὶ δὴ καὶ ἐν τοῖσι ὄπισθε λόγοισι ἀποδέξω ὡς εἰσὶ Ἕλληνες, πρὸς δὲ καὶ οἱ τὸν ἐν Ὀλυμπίῃ διέποντες ἀγῶνα Ἑλληνοδίκαι οὕτω ἔγνωσαν εἶναι. Ἀλεξάνδρου γὰρ ἀεθλεύειν ἑλομένου καὶ καταβάντος ἐπ' αὐτὸ τοῦτο οἱ ἀντιθευσόμενοι Ἑλλήνων ἐξεῖργόν μιν, φάμενοι οὐ βαρβάρων ἀγωνιστέων εἶναι τὸν ἀγῶνα ἀλλὰ Ἑλλήνων. Ἀλέξανδρος δὲ ἐπειδὴ ἀπέδεξε ὡς εἴη Ἀργεῖος, ἐκρίθη τε εἶναι Ἕλλην καὶ ἀγωνιζόμενος στάδιον συνεξέπιπτε τῷ πρώτῳ. >>
  
  
• Ηρόδοτος Α΄ βιβλίο 56 (έχουμε αναφερθεί στην αρχή του άρθρου).
  
  
• Ηρόδοτος Η΄ βιβλίο 43 (8.43.1 στο TLG Herod. - Historiai) καθιστά σαφή την συγγενική καταγωγή των Δωριέων και των Μακεδόνων:
  <<Ἐστρατεύοντο δὲ οἵδε. Ἐκ μὲν Πελοποννήσου Λακεδαιμόνιοι ἑκκαίδεκα νέας παρεχόμενοι, Κορίνθιοι δὲ τὸ αὐτὸ πλήρωμα παρεχόμενοι τὸ καὶ ἐπ' Ἀρτεμισίῳ· Σικυώνιοι δὲ πεντεκαίδεκα παρείχοντο νέας, Ἐπιδαύριοι δὲ δέκα, Τροιζήνιοι δὲ πέντε, Ἑρμιονέες δὲ τρεῖς, ἐόντες οὗτοι πλὴν Ἑρμιονέων Δωρικόν τε καὶ Μακεδνὸν ἔθνος , ἐξ Ἐρινεοῦ τε καὶ Πίνδου καὶ τῆς Δρυοπίδος ὕστατα ὁρμηθέντες.>>
  
  
• Υπάρχει ένα αριθμός αρχαίων Ελλήνων οι οποίοι όταν αναφέρονται στην Ελλάδα εννοούν την περιοχή από τον Πηνειό ποταμό μέχρι και την Πελοπόννησο, αυτό όμως δεν σημαίνει τίποτα διότι και η Σικελία ήταν Ελλάδα, και η Ιωνία ήταν Ελλάδα και η Κρήτη ήταν Ελλάδα και η Μακεδονία ήταν Ελλάδα. Υπάρχει λοιπόν μια διαφοροποίηση των εννοιών στην σύγχρονη και στην αρχαία Ελλάδα την οποία την εκμεταλλεύονται διάφοροι παραχαράκτες προς ιδίων όφελος. Έτσι από τους αρχαίους έχουμε αναφορές στην γεωγραφική έκταση Ελλάς αλλά από τους ίδιους και από άλλους αναφορές στην σημερινή έννοια Ελλάδα - και πληθυσμός Ελληνικός. Έχουμε λοιπόν τον Στράβωνα (Η΄334), (Η΄129), (Η΄323) στα γεωγραφικά του να τονίζει αυτή την διαφοροποίηση και να λέει ότι δύο συστήματα (γεωγραφικά) έχει η Ελλάς το ένα εντός ισθμού και το άλλο εκτός. Και επίσης ο Σκύλαξ στο Περίπλω 33 γράφει <<...Μετά δέ Μολοττίαν Αμβρακία πόλις Ελληνίς... Έντευθεν άρχεται η Ελλάς, συνεχής είναι μέχρι Πηνειού ποταμού και Ομολίου Μαγνητικής πόλεως...>>. Ο Αθηναίος στο 13 συμπληρώνει πάλι <<Ότι η μεν Ελλάς από Πελοποννήσου την αρχήν λαμβάνει, ην μέχρι του Μαγνήτων αφορίζω κόλπου>>
  
  
• Υπάρχουν και αυτοί όμως που μιλάνε πιο οικουμενικά για τον όρο Ελλάς:
  ο Πολύβιος στο Ζ΄9,1 κεξ. << ἐναντίον θεῶν πάντων ὅσοι Μακεδονίαν καὶ τὴν ἄλλην Ἑλλάδα κατέχουσιν...>>.
  
  
• Ο Διονύσιος ο περιηγητής στο έργο του εν Οικουμένης Περιηγήσει (στίχος 398) ο οποίος οριοθετεί την Ελλάδα από την θράκη και κάτω: <<πρὸς δὲ νότον, μάλα πολλὸν ὑπὸ Θρῄκην ἐρίβωλον Ὠρικίην θ' ὑπὲρ αἶαν, ἐρείδεται Ἑλλάδος ἀρχή...>>
  
  
• Ο Ευστάθιος θέλοντας να συμπληρώσει τον Διονύσιο και τον Πολύβιο λέει στο έργο του Παρεκβολαίς εις Διονύσιον στίχος 321: <<Ἔοικε δὲ ὅτι καὶ ὁ Διονύσιος Ὠρίκους οἶδεν, οὓς καὶ ὁ Πολύβιος· ἐν γοῦν τοῖς ἑξῆς ἐρεῖ περὶ τὴν Ὠρικίαν γῆν εἶναι τὴν τῆς Ἑλλάδος ἀρχὴν>>
  
  
• Ο Στράβων τώρα συγκαταλέγει την Μακεδονία στην Ελλάδα, αφού αναφέρεται στους Ιλλυρίους και στους Θράκες και όχι στη Μακεδονία άρα αυτή την προσθέτει με την Ελλάδα <<τρίτην δὲ τὴν κατὰ Μαλέας καὶ Σούνιον, ἐφ' ἧς ἡ Ἑλλὰς πᾶσα καὶ ἡ Ἰλλυρὶς καὶ τῆς Θρᾴκης τινά>> (Γ.Ν.Χατζιδάκις)...
  
  Είναι λοιπόν πασιφανές να καταλαβαίνουμε κάθε στιγμή σε ποια έννοια Ελλάς αναφέρεται ο εκάστοτε συγγραφέας δια να κατανοήσουμε καλύτερα την ουσία του κειμένου που μας παρουσιάζει...
  
  Εξίσου σημαντικό είναι να κατανοήσουμε και ότι οι αρχαίοι από κάποιο σημείο και μετά της ιστορίας είχαν αποβάλει την εθνολογική φυλετική ιδιότητα στο όνομα Έλλην και θεωρούσαν ως Έλλην αυτόν τον οποίο μετείχε της Ελληνικής παιδείας προπαντώς αλλά και αυτόν τον άνθρωπο τον πολιτισμένο που ζει σε χώρα πολιτισμένη και εξημερωμένη, αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στον Ισοκράτη (Πανηγ.) όπου μας λέει: <<Τοσοῦτον δ' ἀπολέλοιπεν ἡ πόλις ἡμῶν περὶ τὸ φρονεῖν καὶ λέγειν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ὥσθ' οἱ ταύτης μαθηταὶ τῶν ἄλλων διδάσκαλοι γεγόνασιν, καὶ τὸ τῶν Ἑλλήνων ὄνομα πεποίηκεν μηκέτι τοῦ γένους, ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας ἢ τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας.>>
  
  
• Ένα πολύ ουσιαστικό απόσπασμα που τονίζει ο κ. Γ. Ν. Χατζιδάκις είναι και το εξής του Κουρτίου (είναι στα λατινικά) ο οποίος διηγούμενος την δίκη του Φιλώτα υπό του Μεγάλου Αλεξάνδρου μας λέει ότι ο Φιλώτας δίστασε να απολογηθεί διότι λέγει ο Αλέξανδρος προς αυτόν <<Κατά τον Φιλώταν άρα άνδρες εν τω στρατώ παρευρισκόμενοι και εκ της άλλης Ελλάδος καταγόμενοι ουχί εκ Μακεδονίας, όντες δε πολυάριθμοι θα κατενόουν τον λόγον αυτού εκολώτερον, αν εξεφωνείτο εν τη συνήθει γλώσση ή αν εν τη Μακεδονική.>> (Μετάφραση Χατζιδάκι) Σε αυτό το εδάφιο λοιπόν ο Μ. Αλέξανδρος καλεί τον Φιλώτα να μιλήσει στην κοινή αττική διάλεκτο διότι υπάρχουν πολλοί άνδρες οι οποίοι δεν είναι από την Μακεδονίαν και άρα θα μπορούσαν να καταλάβουν ευκολότερα(!) την κοινή από την μακεδονική διάλεκτο... Εαν όπως υποστηρίζουν οι ξένοι η Μακεδονική ήταν ξένη γλώσσα και όχι διάλεκτος τότε δεν θα καταλάβαινε κανείς από τους λοιπούς Έλληνες...
  
  
• Ο Φίλιππος αποκαλεί τους Ρωμαίους βάρβαρους, δεν θα το έκανε εαν δεν ήταν Έλληνας. Λίβιος ΛΑ,34 λατ. και Πλούταρχος Παράλληλοι βίοι - Πύρρος: <<τάξις μέν εἶπεν ὦ Μεγάκλεις αὕτη τῶν βαρβάρων οὐ βάρβαρος, τὸ δ' ἔργον εἰσόμεθα. >> (Μετάφραση Χατζιδάκι)
  
  
• Οι Μακεδόνες αποκαλούν τους Ρωμαίους βάρβαρους, επίσης δεν θα το έκαναν εαν δεν ήταν Έλληνες. Πολύβιος ΙΗ΄ ,22, 8:
  <<κατὰ δὲ τὸν αὐτὸν καιρὸν ἕτερος ἐφ' ἑτέρῳ τῶν ἐκ τῆς ἐφεδρείας Μακεδόνων ἔθει πρὸς τὸν Φίλιππον, ἀναβοῶν Βασιλεῦ, φεύγουσιν οἱ πολέμιοι· μὴ παρῇς τὸν καιρόν· οὐ μένουσιν ἡμᾶς οἱ βάρβαροι· σὴ νῦν ἐστιν ἡμέρα, σὸς ὁ καιρός...>>
  
  
• Οι Μακεδόνες ονομάζουν τους Ρωμαίους βάρβαρους μπροστά στους λοιπούς Έλληνες: Πλούταρχος, εν βίω Φλαμιν. Γ΄ : <<ἀκούοντες γὰρ (οι άλλοι Έλληνες) τῶν Μακεδόνων, ὡς ἄνθρωπος ἄρχων βαρβάρου στρατιᾶς ἔπεισι, δι' ὅπλων πάντα καταστρεφόμενος καὶ δουλούμενος, εἶτ' ἀπαντῶντες ἀνδρὶ τήν θ' ἡλικίαν νέῳ καὶ τὴν ὄψιν φιλανθρώπῳ, φωνήν τε καὶ διάλεκτον Ἕλληνι, καὶ τιμῆς ἀληθοῦς ἐραστῇ, θαυμασίως ἐκηλοῦντο, καὶ τὰς πόλεις ἀπιόντες ἐνεπίμπλασαν εὐνοίας τῆς πρὸς αὐτόν, ὡς ἐχούσας ἡγεμόνα τῆς ἐλευθερίας. >>
  
  
• Μετά την μάχη της Ισσού ο Μ. Αλέξανδρος έστειλε επιστολή στον Δαρείο η οποία έλεγε ότι: Αρριανός Ανάβασις 2.14.4: <<ἡ δὲ ἐπιστολὴ ἡ Ἀλεξάνδρου ἔχει ὧδε· Οἱ ὑμέτεροι πρόγονοι ἐλθόντες εἰς Μακεδονίαν καὶ εἰς τὴν ἄλλην Ἑλλάδα κακῶς ἐποίησαν ἡμᾶς οὐδὲν προηδικημένοι· ἐγὼ δὲ τῶν Ἑλλήνων ἡγεμὼν κατασταθεὶς καὶ τιμωρήσασθαι βουλόμενος Πέρσας διέβην ἐς τὴν Ἀσίαν, ὑπαρξάντων ὑμῶν.>> Σε αυτή την επιστολή φαίνεται καθαρά ότι ο Αλεξανδρος ταυτίζει τη Μακεδονία με την υπόλοιπη Ελλάδα και τα δεινά που πέρασε η Μακεδονία μαζί με την νότια Ελλάδα από τους Πέρσες. Και τονίζει ότι αυτός ως αρχιστράτηγος των Ελλήνων είλθε να τους τιμωρήσει... (Μ. Σακελλαρίου)
  
  
• Η φράση <<Μακεδονία και η άλλη Ελλάς>> και η φράση <<οι Μακεδόνες και οι άλλοι Έλληνες>> συναντάται και στην συνθήκη που έκανε ο Φίλιππος ο Ε΄ με τον Αννίβα: Πολύβιος 7.8.9: Ὅρκος, ὃν ἔθετο Ἀννίβας ὁ στρατηγός, Μάγωνος, Μύρκανος, Βαρμόκαρος, καὶ πάντες γερουσιασταὶ Καρχηδονίων οἱ μετ' αὐτοῦ καὶ πάντες Καρχηδόνιοι στρατευόμενοι μετ' αὐτοῦ πρὸς Ξενοφάνη Κλεομάχου Ἀθηναῖον πρεσβευτήν, ὃν ἀπέστειλε πρὸς ἡμᾶς Φίλιππος ὁ βασιλεὺς Δημητρίου ὑπὲρ αὑτοῦ καὶ Μακεδόνων καὶ τῶν συμμάχων, ἐναντίον Διὸς καὶ Ἥρας καὶ Ἀπόλλωνος, ἐναντίον δαίμονος Καρχηδονίων καὶ Ἡρακλέους καὶ Ἰολάου, ἐναντίον Ἄρεως, Τρίτωνος, Ποσειδῶνος, ἐναντίον θεῶν τῶν συστρατευομένων καὶ Ἡλίου καὶ Σελήνης καὶ Γῆς, ἐναντίον ποταμῶν καὶ λιμένων καὶ ὑδάτων, ἐναντίον πάντων θεῶν ὅσοι κατέχουσι Καρχηδόνα, ἐναντίον θεῶν πάντων ὅσοι Μακεδονίαν καὶ τὴν ἄλλην Ἑλλάδα κατέχουσιν...
  
  
• Το - 217 ο Αγέλαος από την Ναύπακτο, μιλώντας σε συγκέντρωση στην οποία λάμβανε μέρος ο Φίλιππος ο Ε΄ και αντιπρόσωποι των συμμάχων του εξέφρασε την επιθυμία να σταματήσουν οι εμφίλιοι ενδοελληνικοί πόλεμοι. Πολύβιος 5.103.9: <<ὧν τὰς μὲν πλείους παρήσομεν διὰ τὸ μηδὲν ἔχειν ἄξιον μνήμης, τῆς δ' Ἀγελάου τοῦ Ναυπακτίου παραινέσεως ποιησόμεθα μνήμην, ᾗ κατὰ τὴν πρώτην ἔντευξιν ἐχρήσατο πρός τε τὸν βασιλέα καὶ τοὺς παρόντας συμμάχους. ὃς ἔφη δεῖν μάλιστα μὲν μηδέποτε πολεμεῖν τοὺς Ἕλληνας ἀλλήλοις>>
  
  
• Το - 211 ο Λυκίσκος εκπρόσωπος των Ακαρνάνων χαρακτήρισε τους Μακεδόνες ομοεθνείς των Αχαιών: Πολύβιος 9.37.1: <<ἀλλ' οὐ τἀναντία· τότε μὲν γὰρ ὑπὲρ ἡγεμονίας καὶ δόξης ἐφιλοτιμεῖσθε πρὸς Ἀχαιοὺς καὶ Μακεδόνας ὁμοφύλους καὶ τὸν τούτων ἡγεμόνα Φίλιππον· νῦν δὲ περὶ δουλείας ἐνίσταται πόλεμος τοῖς Ἕλλησι πρὸς ἀλλοφύλους ἀνθρώπους...>>
  
  
• Ακόμη και τον + 2ο αιώνα οι Εφέσιοι έγραψαν σε ένα ψήφισμά τους: <<Παρά δε Μακεδόσιν και τοις λοιποίς έθνεσιν τοις Ελληνικοίς>> Sig 867, σττ.38-40 (Μ. Σακελλαρίου).
  
  
• Ο Θεόπομπος δια στόματος Πολυβίου συγκαταλέγει τους Μακεδόνες στους Έλληνες και τις πράξεις του Φιλίππου και των Μακεδόνων στις Ελληνικές: Πολύβιος 8.11.4.: <<μεταλαβὼν δὲ τὴν ὑπόθεσιν τὰς Φιλίππου πράξεις προύθετο γράφειν. καίτοι γε πολλῷ σεμνότερον ἦν καὶ δικαιότερον ἐν τῇ περὶ τῆς Ἑλλάδος ὑποθέσει τὰ πεπραγμένα Φιλίππῳ συμπεριλαβεῖν ἤπερ ἐν τῇ Φιλίππου τὰ τῆς Ἑλλάδος.>>

• Υπάρχει και η μαρτυρία του Αυτοκράτορα Ιουλιανού τον οποίον οι χριστιανοί ονόμασαν παραβάτη λόγω της Ελληνοπρεπούς σκέψεως και ροπής του ο οποίος μας λέει στο έργο του “Εγκώμιο στην Αυτοκράτειρα Ευσεβία” αναφερόμενος στην Ελληνικότητα των Θεσσαλονικέων: “Τόσα μπορώ ίσως να πω χωρίς πολυλογίες και χωρίς να γίνω κουραστικός... Ότι είναι από γενιά καθεαυτού Ελληνική, από τους πιο γνήσιους Έλληνες, και πόλη της είναι η μητρόπολη της Μακεδονίας. Και επίσης: Μήπως χρειάζονται μεγαλύτερες αποδείξεις της παλαιάς δόξας και του μεγαλείου της Μακεδονίας; Και ο πιο σπουδαίος τόπος της Μακεδονίας είναι εκείνη η πόλη που έχτισαν, μετά την συντριβή των Θεσσαλών, νομίζω, και που πείρε το όνομά της από τη νίκη εναντίον τους... (μιλώντας για τη θεσσαλονίκη)...”
  
  
• Ιδιαίτερα κατατοπιστικός είναι ο Στράβωνας ο οποίος μας λέγει στο έβδομο βιβλίο του αναφερόμενος στη βόρειο Ελλάδα: “ Λοιπὴ δ’ ἐστὶ τῆς Εὐρώπης ἥ τε Μακεδονία καὶ τῆς Θρᾲκης τὰ συνεχῆ ταύτῃ μέχρι Βυζαντίου καὶ ἡ Ἑλλὰς καὶ αἱ προσεχεῖς νῆσοι. ἔστι μὲν οὖν Ἑλλὰς καὶ ἡ Μακεδονία·” Το οποίο σε μετάφραση μας λέει: Απομένει από την Ευρώπη η Μακεδονία, τα γειτονικά μέρη της Θράκης έως το Βυζάντιο, η Ελλάδα και τα κοντινά νησιά. Και η Μακεδονία βεβαίως είναι Ελλάδα!!!!! Και πιο κάτω στο απόσπασμά του 7.1.21.5 πάλι στο έβδομο βιβλίο μιλώντας για τη Θεσσαλονίκη την επονομάζει πρωτεύουσα της Μακεδονίας: “εἶτα Θεσσαλονίκεια Κασάνδρου κτίσμα ἐν ἄλλοις τετταράκοντα καὶ ἡ Ἐγνατία ὁδός. ἐπωνόμασε δὲ τὴν πόλιν ἀπὸ τῆς ἑαυτοῦ γυναικὸς Θεσσαλονίκης, Φιλίππου δὲ τοῦ Ἀμύντου θυγατρός, καθελὼν τὰ ἐν τῇ Κρουσίδι πολίσματα καὶ τὰ ἐν τῷ Θερμαίῳ κόλπῳ περὶ ἓξ καὶ εἴκοσι καὶ συνοικίσας εἰς ἕν· ἡ δὲ μητρόπολις τῆς νῦν Μακεδονίας ἐστί.” Μας λέει δηλαδή ότι η Θεσσαλονίκη είναι κτίσμα του Βασιλέα της Μακεδονίας Κασσάνδρου (-315) και ονόμασε την πόλη από το όνομα της γυναίκας του της Θεσσαλονίκης που ήταν θυγατέρα του Φιλίππου του Β’ (και αδελφή του Αλεξάνδρου του Μέγα), υιού του Αμύντα. Χάλασε τους οικισμούς του στην Κρουσίδα και γύρω από τον Θερμαίο κόλπο, κάπου είκοσι έξι, και τους μάζεψε σε ένα οικισμό. Είναι η μητρόπολη της σημερινής Μακεδονίας!!!
  
  
• Επίσης ένα ακόμη πολύ καλό στοιχείο που μας έρχεται από τον Στράβωνα είναι ότι οι Θεσπρωτοί και οι Μολοσσοί λένε τους γέρους τους πελίους και τις γραίες τους πελίες... Ακριβώς το ίδιο έκαναν όπως μας λέει και ο Στράβων και οι Μακεδονές και οι Λάκωνες (Σπαρτιάτες) και οι Μασσαλιώτες.... Ακολουθεί το απόσπασμα: “ Ὅτι κατὰ Θεσπρωτοὺς καὶ Μολοττοὺς τὰς γραίας πελίας καὶ τοὺς γέροντας πελίους, καθάπερ καὶ παρὰ Μακεδόσι· πελιγόνας γοῦν καλοῦσιν ἐκεῖνοι τοὺς ἐν τιμαῖς, καθὰ παρὰ Λάκωσι καὶ Μασσαλιώταις τοὺς γέροντας· ὅθεν καὶ τὰς ἐν τῇ Δωδωναίᾳ δρυῒ μεμυθεῦσθαι πελείας φασίν”
  
  Αξιοσημείωτο είναι να αναφέρουμε μια περσική επιγραφή που έχει βρεθεί, του έτους - 513 η οποία αναφέρει όλους τους λαούς που ήταν υποτελείς στην Περσική αυτοκρατορία. Ένας από τους λαούς αυτούς ονομάζεται “Yauna Takabara” που σημαίνει στα Περσικά <<Ίωνες με κάλυμμα της κεφαλής όμοιο με ασπίδα>> , είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι ανατολικοί λαοί στους Έλληνες αναφέρονται ως Ίωνες (γιαβάνα - γιαβάνες) από την άλλη το κάλυμμα της κεφαλής αναγνωρίστηκε πολύ εύκολα σε μακεδονικά νομίσματα. Το επιχείρημα ενισχύεται διότι σε μετέπειτα περσική επιγραφή του - 478 ή - 479 έτος που οι Μακεδόνες πολεμούσαν με τους Πέρσες το ίδιο όνομα δεν εμφανίζεται. (Μ. Σακελλαρίου)
  
  
  Αντίλογος στις ξένες κατηγορίες:
  
  Οι κατηγορίες των ξένων όσων αναφορά ότι σε κάποια χωρία Ελλήνων συγγραφέων αναφέρονται οι βασιλείς των Μακεδόνων ως βάρβαροι δεν ευσταθούν! Δεν κατανοούν ότι σε αυτή την περίπτωση τους χαρακτηρίζουν έτσι λόγω άσεμνης και βάρβαρης και άλλοτε βίαιας συμπεριφοράς αλλά και λόγω πολιτικών και ρητορικών λόγων, όπως στην περίπτωση του Δημοσθένη, ο οποίος δεν μπορούσε να δεχθεί να παρατήσει την Δημοκρατική Αθηναϊκή ηγεμονία και να τεθεί κάτω από καθεστώς βασιλείας του Φιλίππου του Β΄ του βασιλέα των Μακεδόνων. Ήταν δύο αντίροπες πολιτικές δυνάμεις από την μια η Μακεδονία με κληρονομική βασιλεία και από την άλλη η Δημοκρατική Αθήνα, είναι λογικό ο Δημοσθένης να εξοργίζεται... Δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά που να λένε βάρβαρους τους Μακεδόνες (τον λαό), οι μόνες αναφορές είναι να αποκαλούν βάρβαρους τους βασιλείς του με βάση τους λόγους που αναφέραμε...
  
  Ο χαρακτηρισμός φιλέλλην που αποδόθηκε στον Αλέξανδρο τον Α΄ δεν αποτελεί απόδειξη ότι οι Μακεδόνες δεν είναι Έλληνες, εξάλλου σε πολλά χωρία διαφόρων Ελλήνων συγγραφέων πολύ είναι οι Έλληνες εκείνοι οι οποίοι διεκδικούν τον αυτόν τίτλο. Είναι όπως λέμε φιλόπατρις σήμερα....
  
  Σε όσα αποσπάσματα ο Αλέξανδρος καλεί τον στρατό του ως “Μακεδόνες και Έλληνες” δεν το κάνει με φυλετική διαφοροποίηση αλλά λαμβάνωντας κάθε φορά διαφορετική διοικητική στάση... Ήταν βασιλέας και συμπατριώτης για τους Μακεδόνες και Αρχιστράτηγος των υπόλοιπων Ελλήνων... Δεν μπορώ να καταλάβω πόσο απλοϊκά σκέφτονται οι ξένοι κατήγοροι της Ελληνικότητας της Μακεδονίας...
  
  
  Οι Σκλάβοι - Σλάβοι στην Ελλάδα, πότε και που εμφανίστηκαν.
  
  Όπως μας αναφέρει ο Γερμανός ιστορικός Καρλ Χοπφ, η πρώτη μεγάλη επιδρομή των σλαβικών φυλών στην Ελλάδα έγινε το 577 μ.χ. ενώ ζούσε ο Ιουστίνος ο Β΄ ο Νεότερος (565 - 578) αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Ο Ιωάννης ο Εφέσου αναφέρει ότι οι Σκλαβήνοι διέσχισαν τότε ολόκληρη την Ελλάδα και τις επαρχίες της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας, όπου κατέλαβαν πολλές πόλεις και χωριά καταστρέφοντας, λεηλατώντας και πυρπολώντας τα πάντα.... << Κυρίευσαν την χώρα και κατοίκησαν εκεί ελεύθερα σαν να ήταν δική τους. Αυτό διήρκεσε τέσσερα χρόνια έως το 582, όσο δηλαδή ο αυτοκράτορας πολεμούσε εναντίον των Περσών... Την ίδια αυτή πληροφορία αναφέρει και ο ιστορικός Μένανδρος (6ου αιώνος) όπου και αυτός τονίζει τις καταστροφές που έκαναν οι Σκλαβήνοι... Αυτοί ήταν λοιπόν οι Σκλαβήνοι - Σκλάβοι - Σλάβοι οι οποίοι ήρθαν στο προσκήνιο 3.000 σχεδόν χρόνια μετά της συνεχούς παρουσίας Ελληνισμού στην Μακεδονία... Από που και ως που έχουν το θράσος να επικαλλούνται και χρησιμοποιούν Εθνικά Ελληνικά ονόματα και σύμβολα;;; Ας σημειώσουμε εδώ και μια άλλη πληροφορία που μας δίνει ο Ξ. Λίβας στην Αιγηίδα ότι οι Έλληνες τους αποκαλούσαν Σκλάβους των Αβάρων και διαυτό έμεινε σαν εθνικό τους όνομα το Σκλάβοι - Σλάβοι (ομοίως και στην Αγγλική Slavs - Slaves)!!! Επίσης ο ίδιος πάλι ιστορικός μας αναφέρει ότι αν και υπήρξε ιστορικά σε ορισμένες περιοχές της Μακεδονίας ανάμιξη σλαβικών φύλων με Ελληνικά αυτή ήταν πολύ μικρή και χάθηκε στο βάθος της ιστορίας υπό την επικρατέστερη Ελληνική παρουσία στην περιοχή η οποία τονώθηκε ακόμη παραπάνω με την άφιξη των Ελλήνων από την ανατολική Θράκη, τον Πόντο και την Μικρά Ασία... Λίγα ονόματα κυρίως χωριών μας θυμίζουν σήμερα αυτή την σλαβική παρουσία τα οποία και αυτά τείνουν να εξαφανιστούν αφού χρησιμοποιούνται σήμερα τα καθαρά Ελληνικά ονόματα... Αλλά παρόλα αυτά ο Ελληνισμός διατήρησε τα Εθνικά του ανθρωπομετρικά Ελληνικά στοιχεία και την εγχώρια Ελληνική του γλώσσα ξεπερνώντας για ακόμη μια φορά τα προβλήματα..... Τότε τους ονόμαζαν Σκλάβους - Σλάβους διότι ήταν σκλάβοι των Βουλγαροαβάρων, σήμερα είναι σκλάβοι των Αμερικανών Αγγλοσαξόνων, ο ρόλος τους μια ζωή παραμένει ο ίδιος ΣΚΛΑΒΟΙ - ΥΠΟΤΕΛΕΙΣ..... Επίσης σημαντικό θα ήταν να μην ξεχνάνε οι ιμπεριαλιστές γείτονες ότι και την αυτή την ίδια την γλώσσα τους την χρωστάνε στον Ελληνισμό..... Τελικά συμπεράσματα που όλα συντελούν - αποδεικνύουν την πλήρη Ελληνικότητα της Μακεδονίας.
  • 
    
    
  • Η πανάρχαια παράδοση κατά την οποίαν οι Δωριείς αποσπάσθηκαν από τους Μακεδόνες!
    
  • Η αυτογνωσία των Μακεδόνων Βασιλέων!
    
  • Η Περσική επιγραφή που βρέθηκε, και ο συσχετισμός των δεδομένων της με αντίστοιχα Ελληνικά!
    
  • Η μαρτυρία του Ελλανίκου που έζησε μέσα στη Μακεδονική αυλή και είναι από τους πιο παλαιούς συγγραφείς!
    
  • Το πλήθος των αρχαιολογικών ευρημμάτων που μαρτυρούν την Ελληνικότητα της Μακεδονίας!
    
  • Το πλήθος των αναφορών περί Ελληνικότητας της Μακεδονίας από αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους συγγραφείς! Οποιαδήποτε αντίθετη άποψη έγινε ή από εξωτερικούς παρατηρητές οι οποίοι μπορούσαν να επηρεαστούν ή για λόγους πολιτικούς - ρητορικούς ή από εχθρούς των Μακεδόνων και των βασιλέων τους!
    
  • Η Μακεδονική - Δωρική που έχει αποδειχθεί ως ακόμη μια διάλεκτος της Ελληνικής!
    
  • Τα Ελληνικά ονόματα των Μακεδόνων!
    
  • Τα Ελληνικά ήθη, έθιμα και Μύθοι των Μακεδόνων!
    
  • Η Ελληνική πατρώα θρησκεία των Μακεδόνων! (ίδιοι θεοί - ημίθεοι - ήρωες)!
    
  • Το ιερό όρος όλων των Ελλήνων ο Όλυμπος βρισκόταν στην Μακεδονία και ο Στράβων το ονομάζει πανύψηλο μακεδονικό όρος.
    
  • Οι Μούσες οι οποίες λατρευόταν σε όλη την Ελλάδα, κατά κοινή αποδοχή καταγόταν από την Μακεδονία (Πιερίδες).
    
  • Τα Ελληνικά θέατρα των Μακεδόνων που παίζονταν τραγωδίες και κωμωδίες ποιητών προερχόμενοι από διάφορα μέρη της Ελλάδος και μιλούσαν ΕΛΛΗΝΙΚΑ!!!
    
  • Η Μακεδονική αρχιτεκτονική η οποία είναι Ελληνική!
  
  
  Το τελικό συμπέρασμα είναι ένα η Μακεδονία ήταν, είναι και θα παραμείνει Ελληνική... Η αρχαία γλώσσα της είναι από τις πιο παλιές Ελληνικές διαλέκτους σε σημείο που λεξικογράφοι του παρελθόντος να την χρησιμοποιούν για να αποδείξουν την Ελληνικότητα διαφόρων δύσκολων λέξεων...
  
  
  

  ---

  
  
  
  Υποσημειώσεις:
  
  
  [1] Στον Όμηρο συναντάται η λέξη μακεδνός με την σημασία ψηλός - ψηλόκορμος (Οδ. Η,106) “Οία τε φύλλα μακεδνής αιγείροιο”.
  [2] Ο Ελλάνικος ήταν Μιτυληναίος ιστορικός, υιός του Ανδρομένους ο οποίος έζησε στην αυλή του βασιλέα Αμύντα του Α΄ της Μακεδονίας κατά τους χρόνους του Ευρυπίδου και του Σοφοκλέους (- 5ος αιώνας). Έγραψε πολλά διηγήματα... (Λεξικό Σουΐδα). Επειδή μιλούσε την Αιολική διάλεκτο (Μιτυλήνη) όταν πήγε στην Μακεδονία αναγνώρισε την πατρώα του διάλεκτο λόγω των πολλών κοινών στοιχείων των δύο διαλέκτων.
  [3] Τα Δωρικά έθνη ήταν τα εξής: οι Υλλείς, οι Μακεδνοί, οι Πάμφυλοι, οι Δυμάνες και οι Ηπειρώτες. (Οι Μάγνητες ήταν τμήμα των Μακεδνών)...
  [4] Ο Δώρος ήταν υιός του Έλληνα και της Ορσηίδας και κατά συνέπεια εγγονός του Δευκαλίωνα και της Πύρρας. Έχει αδελφό του τον Αίολο(!) τον επώνυμο γενάρχη των Αιόλων (η κοινή καταγωγή των Αιόλων και των Μακεδόνων εμπλουτίζεται από παντού και ιστορικά - μυθολογικά αλλά και γλωσσικά...) Υπάρχει και δεύτερη εκδοχή όπου θέλει τον Δώρο υιό του Απόλλωνα και της Φθίας και αδελφό του Λαόδοκου και του Πολυποίτη. Τα τρία αδέρφια σκοτώθηκαν στα βόρεια του Κορινθιακού κόλπου από τον Αιτωλό, τον υιό του Ενδυμίωνα, που τους πήρε το βασίλειο της Αιτωλίας (Μυθολογικό λεξικό P. Grimal)
  [5] Η Θυία ήταν κόρη του Δευκαλίωνα. (Ησίοδος) + (Μυθολογικό λεξικό P. Grimal)
  [6] Ο Κάρανος ήταν ένας εκ των Ηρακλειδών ο οποίος με στρατό από την Ελλάδα (Άργος) πήγε στην Μακεδονία η οποία τότε ήταν άδοξη. Η Δυναστεία του βασίλεψε μέχρι και Αλεξάνδρου του Γ΄ του Μέγα.(Λεξικό Σουΐδα) *Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ήταν ο Περδίκκας ο Α΄, ο πρώτος βασιλέας της Μακεδονίας και ιδρυτής της δυναστείας των Τημενιδών βασιλέων της Μακεδονίας.*
  [7] Ο Τήμενος ήταν ένας από τους Ηρακλείδες, υιός του Αριστόμαχου και δισέγγονος του Ύλλου, του υιού του Ηρακλή και της Δηιάνειρας. Αυτή είναι η πιο διαδεδομένη γενεολογία. Υπήρχε βέβαια και η άλλη παράδοση που τον ήθελε εγγονό του Ύλλου και υιό του Κλεοδαίου που στην προηγούμενη παράδοση είναι ο παππούς του. Σ΄ αυτόν τον Τήμενο και τον αδερφό του Κρεσφόντη ανέθεσαν την κατάκτηση της Πελοποννήσου που όταν ολοκληρώθηκε ο Τήμενος πήρε το Άργος. (Μυθολογικό λεξικό P. Grimal)
  [8] Πλούταρχος, Βίος Αλεξάνδρου, 51.4
  [9] Πλούταρχος, Βίος Ευμένους, 14.4
  [10] Αυτή την έκφραση χρησιμοποιούν οι Σλαβοσκοπιανοί για να δηλώσουν την υποτιθέμενη γλώσσα τους, η οποία (έκφραση) δημιουργήθηκε εντελώς ξαφνικά (!) στα σαλόνια των μεγάλων δυνάμεων αρχικά τον 19ο αιώνα και τελικά υλοποιήθηκε τον 20 αιώνα...
  [11] Από την μελέτη του Μ. Σακελλαρίου στο βιβλίο του Γ. Μπαμπινιώτη “Η γλώσσα της Μακεδονίας”.
  [12] Οι Μακεδόνες όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες λάτρευαν τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου και τους λοιπούς μικρότερους θεούς και θεές, δηλαδή λάτρευαν τον Δία, τον Πλούτωνα, την Περσεφόνη, την Αθηνά, τον Απόλλωνα, τον Ερμή, την Εστία, τη Δήμητρα, τον Ηρακλή, τον Ορφέα, τους Διόσκουρους, τις Μούσες, τις Νηρηίδες, τις Νύμφες, τις Χάριτες και τους υπόλοιπους θεούς, ημίθεους και ήρωες της αρχαίας Ελλάδας. Επίσης επειδή οι επωνυμίες των θεών που χρησιμοποιούνταν στη Μακεδονία ήταν όλες καθαρά Ελληνικές, οι ξένοι ανθέλληνες υποστήριξαν ότι τις είχαν επιβάλλει οι βασιλείς της Μακεδονίας επί Φιλίππου και έπειτα είχαν εδραιώσει σαν επίσημη γλώσσα της Μακεδονίας την Αττική (κοινή) διάλεκτο. Αυτό όμως δεν ισχύει διότι έτσι δεν θα ονόμαζαν οι Μακεδόνες τη Άρτεμη Αγεμόνα αλλά θα την έλεγαν όπως και οι λοιποί Έλληνες Ηγεμόνη... (Μ. Σακελλαρίου).
  [13] Οι Μαινάδες (οι γυναίκες που έχουν κυριευτεί από μανία) είναι οι ιερές Βάκχες, οι συνοδοί του Διονύσου. Τις παριστάνουν γυμνές ή ημίγυμνες φορώντας ένα ελαφρύ πέπλο που μόλις κρύβει την γύμνια τους. Φορούν στεφάνι από κισσό, στο χέρι κρατούν θύρσο, κάποτε κάνθαρο, και παραδίνονται σε έναν άγριο χορό παίζοντας δίαυλο ή χτυπώντας τύμπανο. Ήταν η προσωποποίηση των οργιαστικών πνευμάτων της φύσης. Στην Μυθολογία οι πρώτες Μαινάδες ήταν οι Νύμφες που ανέθρεψαν τον μικρό Διόνυσο. Τις οργιαστικές κινήσεις τους μιμόντουσαν οι ανθρώπινες Βάκχες. Οι Μαινάδες ασκούν επιρροή στα άγρια θηρία διαυτό τον λόγο τις βλέπουμε πάνω σε πάνθηρες, να κρατούν σε αγκαλιά μικρούς λύκους κ.α. (Μυθολογικό λεξικό P. Grimal).
  [14] Υπάρχει η εορτή Θαύλια των Δωριέων, ο Ζευς Θαύλιος των Θεσσαλών και ο Ζευς Θαύλων των Αθηνών...(Μ. Σακελλαρίου).
  [15]-[16] Αποδεικνύοντας ακόμη μία φορά την κοινή καταγωγή των Μακεδόνων με τους Μάγνητες. Εξάλλου αυτή η κοινή καταγωγή ήταν γνωστή στους αρχαίους Έλληνες (Ησίοδος). Η εορτή Εταιρείδια τελούνταν μόνο στη Μακεδονία και στη Μαγνησία, δεν έχει συναντηθεί αλλού...
  [17] Εκ του Ολόλαμπος, Ωγυγία Τόμος Α΄ “ Όλυμπος”.
  [18] Έτσι ονομάστηκε και ο Ιάσων των Φερών! (Ισοκράτης Φίλιππος 122).
  [19] <<μακεδονικόν όρος μετεωρότατον>> Στράβων Γεωγραφικά 7.329.14.
  [20] Λαός βουλγαροσλάβικης καταγωγής που ζούσε βόρεια των Καρπαθίων, γνωστός στην αρχαιότητα με το όνομα Νευροί...
  

Posted in: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ