Το βιβλίο αυτό, που στις μέρες μας εξακολουθεί να παραμένει προκλητικά άγνωστο, μας επιτρέπει να μεταφερθούμε, όπως αποδεικνύεται τελικά, στην τελείως άγνωστη εποχή της Αρχαίας Ελλάδας και να πληροφορηθούμε για συμβάντα και γεγονότα που ο ίδιος ο Αριστοτέλης τα καταγράφει ως «αξιοθαύμαστα».
Ας γνωρίζουμε λοιπόν σήμερα ένα «Θαυμάσιο άκουσμα» που αφορά στον τρόπο που κάθε περιοχή παράγει και αξιοποιεί το δικό της μέλι.
Χωρίς αμφιβολία, θα διαπιστώσουμε για άλλη μία φορά το υψηλότατο επίπεδο πολιτισμού των προγόνων μας, την τεχνογνωσία και τις επιστημονικές γνώσεις που διέθεταν.
Αλήθεια, ποιος από εμάς θα μπορούσε σήμερα να φανταστεί, ότι με το ειδικό μέλι που παρήγαγε εκείνη την εποχή η Τραπεζούντα του Πόντου, μπορούσαν να θεραπεύσουν ολοκληρωτικά, όπως τουλάχιστον ισχυρίζεται το αρχαίο κείμενο, την ασθένεια της Επιληψίας; Ας απολαύσουμε λοιπόν ένα μικρό απόσπασμα, από αυτό το άγνωστο κείμενο του Αριστοτέλη: …Λέγεται δ’ ὑπό τινων μέλι τὸ καλούμενον ἄνθινον περὶ Μῆλον καὶ Κνίδον γίνεσθαι εὐῶδες μὲν τῆ ὀσμῆ, ὀλιγοχρόνιον δέ, ἐν τούτω δέ καὶ τὴν ἐριθάκην γίνεσθαι.
…Λέγεται από κάποιους, σχετικά με το μέλι το οποίο αποκαλείται «μέλι ανθέων» το οποίο παράγεται στην Μήλο και στην Κνίδο, ότι έχει ωραία οσμή, η οποία διατηρείται για μικρό χρονικό διάστημα και ότι από αυτό το μέλι παράγεται και ο «βασιλικός πολτός».
(Με την ονομασία Κνίδος, ήταν γνωστές στην εποχή της Αρχαίας Ελλάδας, δύο πόλεις. Η μία βρισκόταν στην Κύπρο και η άλλη στα παράλια της Μικράς Ασίας. Δυστυχώς ο Αριστοτέλης δεν μας διευκρινίζει ποια από τις δύο πόλεις εννοεί).
περὶ Καππαδοκίαν ἔν τισι τόποις ἄνευ κηρίου φασὶν ἐργάζεσθαι τὸ μέλι,
Κοντά στην Καππαδοκία, σε κάποιες περιοχές χρησιμοποιούν μία τεχνική, κατά την οποία παράγουν το μέλι μέσα σε «τεχνητές κηρύθρες»,
γίνεσθαι δὲ τὸ πάχος ὅμοιον ἐλαίω.
Και αυτό το μέλι είναι λεπτόρρευστο, όπως το λάδι.
ἐν Τραπεζοῦντι τῆ ἐν τῶ Πόντω γίνεται τὸ ἀπὸ τῆς πύξου μέλι βαρύοσμον,
Στην Τραπεζούντα του Πόντου, παράγεται μέλι από το φυτό πυξός, το οποίο έχει πολύ βαριά οσμή.
Καὶ φασι τοῦτο τοὺς μὲν ὑγιαίνοντας ἐξίστάναι,
Και όπως λένε, αυτό το μέλι, αυτούς μεν που είναι υγιείς τους τονώνει ακόμα περισσότερο και τους διεγείρει σεξουαλικά,
τοὺς δ’ ἐπιλήπτους καὶ τελέως ἀπαλλάττειν.
ΑΥΤΟΥΣ ΔΕ ΠΟΥ ΠΑΣΧΟΥΝ ΑΠΟ ΕΠΙΛΗΨΙΑ ΤΟΥΣ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ! Φασὶ δὲ καὶ ἐν Λυδία ἀπὸ τῶν δένδρων τὸ μέλι συλλέγεσθαι πολύ,
Λένε επίσης, ότι και στην Λυδία παράγονται μεγάλες ποσότητες μελιού, από μέλισσες που καλλιεργούνται μέσα στα δάση.
καὶ ποιεῖν ἐξ αὐτοῦ τοὺς ἐνοικοῦντας ἄνευ κηροῦ τροχίσκους,
και οι κάτοικοι της περιοχής κατασκευάζουν από το μέλι αυτό, μικρούς κοπτικούς τροχίσκους, οι οποίοι δεν περιέχουν καθόλου κερί,
Καὶ ἀποτέμνοντας χρῆσθαι διὰ τρίψεως σφοδροτέρας.
που τους χρησιμοποιούν για να κόβουν, μετά από ισχυρό τρίψιμο, διάφορες επιφάνειες.
Αυτό το ίδιο μέλι παράγεται και στην Θράκη, αλλά εκεί δεν το παρασκευάζουν σε στερεά μορφή, αλλά σε μία αμμώδη μορφή.
Δηλαδή, αυτή η «αμμώδης μορφή», θα πρέπει να υποθέσουμε ότι είναι κάτι που θα πρέπει να μοιάζει πολύ με την σημερινή ζάχαρη, η οποία όμως προέρχεται αποκλειστικά από το μέλι! Βεβαίως, τέτοιο προϊόν που να προέρχεται από το μέλι, σήμερα δεν υπάρχει!
ἅπαν δὲ μέλι πηγνύμενον τὸν ἴσον ἔχει ὄγκον φασίν, οὐχ ὥσπερ τὸ ὕδωρ καὶ τἆλλα ὑγρά.
Πρέπει να γνωρίζουμε πώς όταν πήξει το μέλι, διατηρεί τον ίδιο ακριβώς όγκο που είχε και πριν, δηλαδή δεν διαστέλλεται καθόλου, όπως συμβαίνει με το νερό και τα άλλα υγρά.
ἡ Χαλκιδικὴ πόα καὶ τὰ ἀμύγδαλα χρησιμώτατα πρὸς τὸ μέλι ποιεῖν.
Στην Χαλκιδική καλλιεργούν ένα ποώδες φυτό, το οποίο προσθέτουν μέσα στο μέλι, το οποίο το ανακατεύουν επίσης και με αμύγδαλα.
Πλεῖστον γὰρ γόνον φασὶν ἐξ αὐτῶν γίνεσθαι.
Το μίγμα αυτό κάνει τις γυναίκες πολύ γόνιμες!
Τὰς μελίττας λέγουσιν ὑπὸ μύρου καροῦσθαι καὶ οὐκ ἀνέχεσθαι τὴν ὀσμὴν.
Όσον αφορά στις ίδιες τις μέλισσες, πολλοί λένε ότι δεν μπορούν να ανεχτούν την οσμή του φυτού μύρου, διότι τις ναρκώνει.
ἔνιοι δὲ λέγουσι μάλιστα τοὺς μεμυρισμένους τύπτειν.
Μερικοί μάλιστα λένε ότι και αν και κάποιος άνθρωπος πασαλειφθεί με μύρο, θα έχει τα ίδια αποτελέσματα.
ἐν Ἰλλυριοῖς φασὶ τοὺς Ταυλαντίους καλουμένους ἐκ τοῦ μέλιτος ποιεῖν οἶνον.
Λένε επίσης ότι σε κάποια περιοχή των Ιλλυριών που λέγεται Ταυλάντια (πρόκειται για το σημερινό Δυρράχιο) χρησιμοποιούν το μέλι για να παρασκευάσουν οίνο.
Πρόκειται προφανώς για το ίδιο παρασκεύασμα που σήμερα αποκαλούμε «ρακόμελο»
ὅταν δὲ τὰ κηρία ἐκθλίψωσιν, (Η συνταγή είναι η εξής:)
Συμπιέσουν τις κηρύθρες,
ὕδωρ ἐπιχέοντες ἕψουσιν ἐν λέβητι ἕως ἂν ἐκλίπη τὸ ἥμισυ,
μέσα σε έναν λέβητα και βράζουν αυτό το μίγμα μέχρι να εξατμιστεί το μισό.
ἔπειτα εἰς κεράμια ἐκχέαντες
Στην συνέχεια το ρίχνουν μέσα σε κεραμικό σκεύος,
Καὶ ἡμίσεα ποιήσαντες τιθέασιν εἰς σανίδας.
ενώ την μισή ποσότητα την παίρνουν την βάζουν μέσα σε ένα σανιδένιο κιβώτιο.
ἐν ταύταις δὲ φασι ζεῖν πολὺν χρόνον, καὶ γίνεσθαι οἰνῶδες καὶ ἄλλως ἡδὺ καὶ εὔτονον.
Μέσα σε αυτά τα σανιδένια βαρέλια λένε ότι διατηρείται για πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και τελικά γίνεται σαν κρασί, που είναι γλυκό και τονωτικό.
ἤδη δὲ τισι καὶ τῶν ἐν Ἑλλάδι συμβεβηκέναι λέγουσι τοῦτο,
Μερικοί μάλιστα λένε, ότι αυτό το κάνουν και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας,
ὥστε μηδὲν διαφέρειν οἴνου παλαιοῦ.
Έτσι ώστε τελικά σε τίποτα να μην διαφέρει αυτό το παρασκεύασμα από ένα παλιό κρασί
Καὶ ζητοῦντας ὕστερον τὴν κρᾶσιν μὴ δύνασθαι εὑρεῖν.
Όμως αυτό το κρασί από μέλι, αν θελήσει κάποιος να το αναμίξει με νερό, δεν θα καταφέρει να βρει την σωστή αναλογία.
(Δηλαδή αυτό το κρασί από μέλι, παρόλο που έχει ακριβώς την ίδια γεύση με ένα πολύ καλό παλιό κρασί, εντούτοις δεν μπορεί να αναμιχθεί με νερό, κατά την προσφιλή συνήθεια των Αρχαίων Ελλήνων, όπως συμβαίνει με οποιοδήποτε κρασί.)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου