H άποψη των Ελλήνων πολιτών για τις ιδιωτικοποιήσεις σε δημοσκόπηση της 15ής Ιουλίου, αποτυπώθηκε όπως φαίνεται στο διάγραμμα.
Η άποψη αυτή της λεγόμενης κοινής γνώμης εκείνο που αποδεικνύει περίτρανα είναι το πόσο ηλίθιο είναι ένα μεγάλο ποσοστό αυτών που συναποτελούν την κοινή γνώμη.
Για την πλειονότητα δηλαδή των Ελλήνων πολιτών, και κατά τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, τα όσα έχουν συμβεί κατά την τελευταία διετία δε στάθηκαν ικανά να τους μάθουν τίποτα. ¨Η τουλάχιστον δεν τους έμαθαν και πολλά. Γι αυτό και οι κυβερνώντες συνεχίζουν απτόητοι το καταστροφικό, για τους εργαζόμενους και την κοινή γνώμη φυσικά, έργο τους.
Προσέξτε πως για να τους χειραγωγήσουν, τους ηλίθιους, δεν χρησιμοποιούν τον όρο ιδιωτικοποιήσεις, που είναι και ο παγκόσμια χρησιμοποιούμενος, αλλά τον όρο αποκρατικοποιήσεις.
Δεν έβαλαν μυαλό όταν ψήφισαν τη ΝΔ στις αρχές του 1990 που τους έταζε λιγότερο κράτος και οι ηλίθιοι πίστεψαν πως εννοούσε λιγότερους φόρους και γραφειοκρατία ενώ αυτοί εννοούσαν λιγότερα νοσοκομεία και σχολεία. Δεν έβαλαν μυαλό όταν ψήφιζαν το Σημίτη που τους έταζε εκσυγχρονισμό εννοώντας τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις ενώ αυτοί, οι ηλίθιοι, πίστεψαν πως θα τους έκανε Σουηδία.
Δεν έβαλαν μυαλό ούτε κατά τη ..
δραματική διετία που πέρασε. Πιστεύουν οι άθλιοι μέσα στη σύγχυση που βολοδέρνουν, πως αν πουληθούν οι δημόσιες επιχειρήσεις θα σωθούν. Το μυαλό τους δεν πάει παραπέρα. Κατανοώ απολύτως πως με ιστορικούς όρους ο χρόνος των δύο ετών είναι ασήμαντος και πως οι μεταβολές στις συνειδήσεις είναι μια γενικά αργόσυρτη διαδικασία. Μια διαδικασία η οποία για να πληρωθεί απαιτεί και ειδικές κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες.
δραματική διετία που πέρασε. Πιστεύουν οι άθλιοι μέσα στη σύγχυση που βολοδέρνουν, πως αν πουληθούν οι δημόσιες επιχειρήσεις θα σωθούν. Το μυαλό τους δεν πάει παραπέρα. Κατανοώ απολύτως πως με ιστορικούς όρους ο χρόνος των δύο ετών είναι ασήμαντος και πως οι μεταβολές στις συνειδήσεις είναι μια γενικά αργόσυρτη διαδικασία. Μια διαδικασία η οποία για να πληρωθεί απαιτεί και ειδικές κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες.
Έτσι αποδίδοντας τους παραπάνω χαρακτηρισμούς αναφέρομαι ειδικά στο συγκεκριμένο θέμα που εδώ εξετάζω. Διότι σε αυτό τουλάχιστον δεν υπάρχουν πλέον αθώοι.
Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη χειρότερο που κρύβεται πίσω από τη διάθεση της κοινής γνώμης. Ο φθόνος. Γιατί, για παράδειγμα, ο εργαζόμενος στη ΔΕΗ να παίρνει περισσότερα από αυτόν;
Δεν σκέφτονται πως ακριβώς αυτό δείχνει πως και ο ίδιος θα έπρεπε να παίρνει περισσότερα. Γιατί αυτό;
Απλούστατα γιατί οι σχετικά ψηλοί μισθοί της ΔΕΗ αποδεικνύουν πως μπορεί μια επιχείρηση να είναι κερδοφόρα, πρώτη σε κερδοφορία επιχείρηση στην Ελλάδα, να πουλά σε χαμηλές τιμές, από τις χαμηλότερες στην Ευρώπη, και να πληρώνει ικανοποιητικά τους εργαζόμενούς της. Η ΔΕΗ ακριβώς είναι εκείνη που αποδεικνύει το εφικτό όλων των παραπάνω.
Και όλα αυτά μέσα σε ένα πλέγμα διαφθοράς και διαπλοκής με τους ιδιώτες παραγωγούς. Σκεφτείτε να μην υπήρχαν και όλα αυτά! Για να είμαι όμως δίκαιος όλο και αυξάνεται ο αριθμός εκείνων που ψάχνουν πλέον. Που δεν αρκούνται στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Στις πομφόλυγες, στις αστήρικτες κενές ρητορείες και τη χυδαία προπαγάνδα. Που μεταβάλουν τις συνειδήσεις τους. Τις πολιτικές και όχι μόνο. Που απαρνούνται τον ατομικισμό. Που καταλαβαίνουν πως ή όλοι μαζί θα σωθούμε ή όλοι μαζί θα καταστραφούμε.
Ξέρω πως αυτό το άρθρο δεν πρόκειται να το διαβάσει κανένας από αυτούς. Ούτε τους ενδιαφέρει ούτε θα ψάξουν κάτι παρόμοιο. Είναι τόσο σίγουροι για την «άποψή» τους που δεν πρόκειται να καταναλώσουν τον πολύτιμο χρόνο τους όπως εγώ που έψαχνα στοιχεία ή εσύ που μπαίνεις στον κόπο να με διαβάζεις τώρα. Αυτοί πλέουν αμέριμνοι στη θάλασσα της απέραντης ηλιθιότητας.
Όμως τότε για ποιόν γράφω όλα αυτά τα πολυσέλιδα, γεμάτα διαγράμματα και πίνακες, αρθράκια;
Μα για εκείνους που ενδιαφέρονται και ψάχνουν άσχετα με το αν συμφωνούν με τις απόψεις που εκφράζω. Σε αυτούς βρίσκεται η ελπίδα. Αυτοί θα φροντίσουν, με κόπο πολύ, για την αλλαγή των συνειδήσεων και των υπολοίπων. Ή τουλάχιστον εκείνου του αναγκαίου ποσοστού που μπορεί να εγγυηθεί μια άλλη πολιτική, οικονομική και κοινωνική πορεία.
Υπάρχει σε αρκετούς, κυρίως αριστερούς, το ερώτημα: πρέπει ένας αριστερός να είναι υπέρ της ύπαρξης δημοσίων επιχειρήσεων στον καπιταλισμό; Το κράτος, υπό τον έλεγχο και τη διεύθυνση του οποίου βρίσκονται, δεν είναι το κράτος των αστών που φροντίζει για τα συμφέροντά τους; Υπό αυτό το πρίσμα και οι κρατικές επιχειρήσεις δεν θα είναι στην υπηρεσία του κεφαλαίου; Το ερώτημα είναι νόμιμο φυσικά. Η θέση που υποστηρίζω είναι πως οι δημόσιες επιχειρήσεις διαφοροποιούνται σημαντικά από τις ιδιωτικές και λειτουργούν, γενικά, επ’ ωφελεία του κοινωνικού συνόλου και ιδιαίτερα των εργαζόμενων για τους εξής λόγους:
1. Η δυνατότητα ελέγχου μέσα από τους θεσμούς της λειτουργίας τους και το νόμιμο αυτού του ελέγχου έχει, ή μπορεί να έχει, τα εξής αποτελέσματα:
Α) Μειωμένα τιμολόγια σε θεμελιώδη αγαθά και υπηρεσίες όπως ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, νερό και υποδομές.
Β) Έλεγχο της ποιότητας των παρεχομένων αγαθών και υπηρεσιών.
Γ) Παρέμβαση στην αγορά με το σπάσιμο ολιγοπωλίων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η παρέμβαση της cosmote στο σπάσιμο του ολιγοπωλίου των άλλων δύο εταιρειών κινητής τηλεφωνίας και η μείωση των τιμολογίων τους.
Δ) Έσοδα για το κράτος και δυνατότητα ελέγχου αυτών μέσω του κοινοβουλίου αλλά και από τη μεριά οργανώσεων και κινημάτων.
Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι εφικτά αν οι επιχειρήσεις ήσαν ιδιωτικές. Εξάλλου και μόνο η πρεμούρα του κεφαλαίου να βάλει στο χέρι στις δημόσιες επιχειρήσεις θα έπρεπε να αρκεί για να πάρουμε θέση απέναντί του.
2. Σε περίπτωση αλλαγής των πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών και η κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας από τη μεριά φιλολαϊκών δυνάμεων, το δημόσιο θα βρεθεί έχοντας στην ιδιοκτησία του σημαντικούς τομείς της οικονομίας και δε θα χρειάζεται να εμπλακεί στη διαδικασία των κρατικοποιήσεων.
Οι δημόσιες επιχειρήσεις είναι οι μόνες μέσω των οποίων μπορεί να ασκηθεί μια οικονομική πολιτική παραγωγικής και οικονομικής ανασυγκρότησης. Οι δημόσιες επιχειρήσεις είναι οι μόνες μέσω των οποίων μπορεί να γίνουν επενδύσεις. Αυτό ισχύει γενικά. Επενδύσεις ιδιωτών απλά αποκλείονται, και ιδιαίτερα στην Ελλάδα και υπό οποιαδήποτε κυβέρνηση. Ότι κάνουμε μόνοι μας επομένως και με μοχλό τις δημόσιες επιχειρήσεις. Για το λόγο αυτό, και ιδιαίτερα σήμερα, οι δημόσιες επιχειρήσεις μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν τον μηχανισμό ανόρθωσης της οικονομίας. Η προάσπιση επομένως του δημόσιου χαρακτήρα αυτών των επιχειρήσεων αποτελεί ένα από τα καθήκοντα όχι απλά κάθε αριστερού αλλά και κάθε σκεπτόμενου εργαζόμενου, άνεργου, συνταξιούχου ή το κατώτερο τμήμα της μικροαστικής τάξης και μάλιστα ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση.
Ας αρχίσουμε επομένως παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή. Οι ιδιωτικοποιήσεις αποτελούν τον βασικό κορμό της κυβέρνησης του Σαμαρά. Στο παρακάτω βλέπουμε τους εννέα κύριους στόχους όπως εξαγγέλθηκαν από τον πρωθυπουργό κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεών του:
Οι βασικοί άξονες της κυβέρνησης
Παρουσιάζοντας τις προτεραιότητες της κυβέρνησης, ο κ. Σαμαράς διευκρίνισε ότι αυτές εστιάζονται στα εξής εννέα βήματα:
1. Έμφαση στις αποκρατικοποιήσεις :
2. Προώθηση αποκρατικοποιήσεων που δεν αποτελούν άμεσες συμβατικές υποχρεώσεις:
3. Συμβάσεις παραχώρησης υποδομών που ήδη υπάρχουν και υπολειτουργούν:
4. Αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας:
5. Ξεμπλοκάρισμα των κοινοτικών πόρων (ΕΣΠΑ):
6. Κλείσιμο-συγχώνευση δεκάδων οργανισμών φορέων του Δημοσίου
7. Μέτρα για στήριξη ρευστότητας και διευκόλυνση επιστροφής καταθέσεων:
8. Μέτρα για την καταπολέμηση της σπατάλης με τη χρήση της τεχνολογίας:
9. Επίσπευση του συμψηφισμού οφειλών από και προς το Δημόσιο:
Από τις εννέα επομένως προτεραιότητες που έθεσε ο πρωθυπουργός οι τέσσερεις αφορούν τις ιδιωτικοποιήσεις. Με την κυβέρνηση Σαμαρά μπαίνουμε στην τέταρτη φάση των μεταρρυθμίσεων στην ελληνική οικονομία που έχουν σαν στόχο την ενίσχυση της κερδοφορίας αλλά και της εξουσίας του κεφαλαίου.
Κατά την πρώτη φάση τα επισφαλή ενεργητικά των ευρωπαϊκών κυρίως τραπεζών, του δημοσίου δηλαδή χρέους, πέρασαν από τις τράπεζες στο δημόσιο και παράλληλα άρχισε και η δεύτερη φάση που ήταν η συρρίκνωση του τμήματος του δημόσιου τομέα που σχετίζεται με τις κοινωνικές παροχές. Η δεύτερη φάση έχει σαν τελικό στόχο οι δημόσιες δαπάνες να μειωθούν πέφτοντας στο 35% του ΑΕΠ περίπου μετασχηματίζοντας την Ελλάδα σε αναπτυσσόμενη χώρα.
Η τρίτη φάση, που ξεκίνησε επίσης με την κυβέρνηση Παπανδρέου, και αφορούσε τη ραγδαία μείωση των μισθών και την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων. Η φάση αυτή έχει προχωρήσει αρκετά αν και μένουν αρκετά ακόμη βήματα να γίνουν μέχρι την ολοκλήρωσή της. Η απαρχές της τέταρτης φάσης, που είναι το πέρασμα της δημόσιας περιουσίας και των υποδομών στο κεφάλαιο, ξεκίνησε με τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμα και παίρνει την τελική της μορφή από την κυβέρνηση Σαμαρά. Εδώ πρέπει να τονίσουμε πως η διαδικασία αυτή δεν είναι καινούρια και ούτε αφορά μόνο την Ελλάδα. Έρχεται από τη δεκαετία του 1980 και στην Ελλάδα πήρε την πιο οξεία μορφή της κατά δεκαετία του 1990 με πρωτεργάτη στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας το Σημίτη. Πριν περάσουμε επομένως στο σήμερα ας ανατρέξουμε στην ιστορία των ιδιωτικοποιήσεων και στα αποτελέσματά τους.
Η συνέχεια του άρθρου στο συνημμένο αρχείο
Σύντομη Περιγραφή:
Σύντομη Περιγραφή:
Από τις εννέα προτεραιότητες που έθεσε ο πρωθυπουργός οι τέσσερεις αφορούν τις ιδιωτικοποιήσεις. Κατά την πρώτη φάση τα επισφαλή ενεργητικά των ευρωπαϊκών κυρίως τραπεζών, του δημοσίου δηλαδή χρέους, πέρασαν από τις τράπεζες στο δημόσιο και παράλληλα άρχισε και η δεύτερη φάση που ήταν η συρρίκνωση του τμήματος του δημόσιου τομέα που σχετίζεται με τις κοινωνικές παροχές. Η τρίτη φάση αφορούσε τη ραγδαία μείωση των μισθών και την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων. Η απαρχές της τέταρτης φάσης, είναι το πέρασμα της δημόσιας περιουσίας και των υποδομών στο κεφάλαιο.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου