ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΙ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ Η ΔΑΣΚΑΛΟΙ

Υποχρέωση κάθε Έλληνα δασκάλου να υπερασπίζεται το Σύνταγμα

Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος Κιλκίς

Είναι γνωστό σε όσους καταγίνονται με τα θέματα της «διά βίου μάθησης» ότι στα Παιδαγωγικά τμήματα των πανεπιστημιακών σχολών παρεισέφρησαν,πλην ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων, νεοταξοσκώληκες ολκής, αδίστακτοι εθνοαποδομητές, με σκοπό να αλυσοδέσουν την σκέψη, να μαγαρίσουν την κρίση των υπό εκκόλαψιν δασκάλων. Αν δεν υπάρχουν ισχυρά αντισώματα από την οικογένεια, οι περισσότεροι νέοι δάσκαλοι, ή μάλλον δασκάλες, εξέρχονται των σχολών αυτών μπουκωμένοι με εκκλησιομαχία και με μπαζωμένο το πατριωτικό φρόνημα.

Μία ολιγόλογη παρένθεση. Ανέφερα πριν για δασκάλες. Δυστυχώς τα τμήματα αυτά κατά 90-95% πληρούνται από φοιτήτριες, από δασκάλες.

Ήδη στα σχολεία παρατηρείται ένα πρόβλημα. Η έλλειψη ανδρών, δασκάλων. Χάνεται έτσι το αντρικό πρότυπο. Είναι καλό και υγιές οι μαθητές του δημοτικού, σε κάποια τάξη, να «συναντούν» και να διδάσκονται από άντρες. (Μου το επισήμανε σοφός, πολιός καθηγητής). Αν συνδυαστεί αυτό με την άλωση της τηλεόρασης από θηλύγλωσσα, παρδαλοειδή υποκείμενα, την απουσία του πατέρα από το σπίτι και τα πολλά διαζύγια, εξηγεί ένα πρόβλημα που λίγοι τολμούν να το θίξουν. Και ας μην παρεξηγηθώ από τα νέα παιδιά που επέλεξαν την υψοποιό αποστολή που ονομάζεται δάσκαλος-δασκάλα. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.

Νέοι, λοιπόν, δάσκαλοι εμποτισμένοι, δυστυχώς, με τα δηλητήρια των γραικύλων που εγκαταβιώνουν στις σχολές τους, μπαίνουν στις τάξεις και αντί «να γιομίζουν τους μαθητές προκοπή κι αρετή, καθαρόν πατριωτισμόν και αγάπην στην θρησκείαν του Χριστού» (Μακρυγιαννης) τους μαθαίνουν πράγματα άξια «της απιστίας και παραλυσίας».

Αναλαμβάνοντας, λοιπόν, το κρίσιμο έργο της «διάπλασης των παιδιών» θεωρούν καθήκον τους να παρουσιάσουν τα διαπιστευτήρια του «προοδευτισμού» τους. Έτσι δυσφορούν για την πρωινή προσευχή, τον εκκλησιασμό των μαθητών, τις γιορτές επ’ ευκαιρία των εθνικών επετείων – την ημέρα μνήμης του Πολυτεχνείου σπαρταρούν από συγκίνηση, είναι «η δική τους μέρα». Θα συγκρίνουμε τώρα το Πολυτεχνείο με το ’21; το οποίο είναι ταξική επανάσταση των κολλήγων κατά των κοτζαμπάσηδων – και γενικά όπου εντοπίζουν άρωμα Ορθοδοξίας και Ελληνισμού αδιαθετούν πνευματικά. Στο αίμα τους ρέουν τα «φαρμάκια » της αφιλοπατρίας και απιστίας, με τα οποία τους εμβολίασαν οι αριστερόφωνοι καθηγητές των παιδαγωγικών τμημάτων. Έγραφε προφητικά ο Κόντογλου από το 1960 ακόμη για κάτι τέτοιους εκπαιδευτικούς. «Ας πούμε τα σημερινά μας. Τα σχολεία – αν βγάλει κανένας λίγα στη μπάντα – τ’ άλλα όλα δουλεύουν για να βγάζουνε λεβαντίνους κι όχι Έλληνες, με όλα τα ψευτοελληνικά εξωτερικά πασαλείμματα. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς που διδάσκουνε τα παιδιά μας κινήσανε από το χωριό, και πέσανε με τα μούτρα στα μοντέρνα. Γινήκανε θεριακλήδες του μοντερνισμού (σήμερα του μεταμοντερνισμού, της απαξίωσης των πάντων). Ο νους κι ο λογισμός τους, μέρα-νύχτα, στριφογυρίζει στις μοντέρνες ανοησίες. Την Ελλάδα δεν θέλουν μήδε να την ακούσουνε, την Ψωροκώσταινα! Δεν υπάρχει πιο αντιπαθητικό και πιο μικρόμυαλο πλάσμα από τον ξιππασμένο άνθρωπο που αρνήθηκε το γάλα της μάνας του και ρεμπεύεται (καυχάται, κομπάζει) κιόλας γι’ αυτό το κατόρθωμα.

Λοιπόν, από τέτοιους δασκάλους τι θα μάθουνε τα παιδιά μας, τα κακόμοιρα τα παιδιά μας; Θα μάθουνε, πώς για να γίνει κανένας σπουδαίος και για να φαίνεται πως είναι έξυπνος , πρέπει να μην έχει τίποτα ελληνικό επάνω του». («Ευλογημένο καταφύγιο, εκδ. « Ακρίτας», σελ 180). Αιωνία η μνήμη του μεγάλου δασκάλου του Γένους, Φώτη Κόντογλου, που όσο ζούσε ξεσκέπαζε τα πνευματικά μασκαραλίκια τού, γονατισμένου στους Φράγκους, κρατιδίου.

Η ερεθιστική άκανθα για την συγγραφή του παρόντος κειμένου ήταν το τηλέφωνο μία οργισμένης μητέρας παιδιού της Α’ δημοτικού. Μου κατήγγειλε ότι η προκομμένη, νεαρά δασκάλα του παιδιού της είναι "μοντέρνα", νεοταξικού φυράματος. Κατέβασε την εικόνα του Χριστού από την τάξη και αρνείται τον εκκλησιασμό στους μαθητές της. (Η πρώτη δημοτικού είναι η πιο κρίσιμη και σημαντική τάξη στη «ακαδημαϊκή» ζωή ενός παιδιού. «Αν οι καλές διδασκαλίες χαραχτούν στην ψυχή, του παιδιού, όταν ακόμη είναι τρυφερή, κανείς δεν θα μπορέσει να τις αφαιρέσει, γιατί θα έχουν αποτυπωθεί ανεξίτηλα, όπως η σφραγίδα στο μαλακό κερί», γράφει ο άγιος Χρυσόστομος στο «περί ανατροφής των τέκνων» σύγγραμά του. Πόση ζημιά αντίθετα γίνεται, όταν το «μαλακό κερί», η ψυχή του παιδιού σφραγίζεται με καντιποτένια, με νοσηρά πράγματα; Ο οσιακής μνήμης, άγιος Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης, συμβούλευε στους δασκάλους, που έχουν αναφορά στην πίστη μας και την πατρίδα, να παίρνουν πρώτη τάξη).

Για να βοηθήσω την μητέρα του παιδιού ζήτημα βοήθεια από έγκριτο, σοβαρό, και σπουδαίο νομικό. Τον πρώην πρόεδρο του Αρείου Πάγου κ. Βασίλειο Νικόπουλο. Μου απέστειλε αμέσως ένα εξαιρετικό, ολιγόλογο υπόμνημα με τίτλο «Διατάξεις προστατευτικές των θρησκευτικών συμβόλων και εικόνων, εκ του Συντάγματος και άλλων νόμων». (Οι ευχαριστίες μου θερμότατες).

Πρόσφατα κυκλοφορήθηκε και διανέμεται δωρεάν από την «Εταιρεία των φίλων του λαού» εκτεταμένη και εμπεριστατωμένη μελέτη του, με τίτλο «Το προοίμιον του Συντάγματος και η νομική του αξιολόγηση». Με την μελέτη του αυτή κονιορτοποιεί κυριολεκτικά τα φληναφήματα των κακεργετών.

Παραθέτω το υπόμνημα σημειώνοντας αυτό που τονίζει και ο σεβαστός πρόεδρος, ότι η τήρηση του Συντάγματος είναι υποχρέωση όλων των Ελλήνων, επαφίεται στον πατριωτισμό μας και δικαιούνται οι Έλληνες-να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία. Και είναι βία του χειρίστου είδους, όταν ένας δάσκαλος προσβάλλει την πατρώα πίστη του Χριστού και την πατρίδα μας.

Α) ΕΚ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

1) Προστατευτικό των ιερών εικόνων και συμβόλων είναι πρωτίστως αυτό τούτο το προοίμιον του Συντάγματος. Το Σύνταγμα, ως γνωστόν είναι ψηφισμένο εις Το Όνομα Της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος. Η επίκλησις αυτή Του Τριαδικού Θεού αποτελεί το λεγόμενο προοίμιον του Συντάγματος. Τούτο σημαίνει νομικώς ότι όλες οι πράξεις των οργάνων του Κράτους πρέπει να είναι εναρμονισμένες προς το συγκεκριμένο αυτό θρησκευτικό προοίμιον, διότι διαφορετικά είναι απηγορευμένες ως αντισυνταγματικές. Σημαίνει ωσαύτως ότι το Κράτος «θρησκεύεται» και συνεπώς οφείλει να τιμά και να σέβεται απολύτως τις εικόνες και τα σύμβολα της θρησκείας την οποία πρεσβεύει. Η θρησκεία αυτή με βάση το συνταγματικό προοίμιον είναι η της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας , η οποία πιστεύει εις το Όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος. Απόρροια του σεβασμού αυτού είναι και η ανάρτησις των εικόνων και συμβόλων στους δημόσιους χώρους π.χ. δικαστήρια, σχολεία, δημόσια γραφεία κ.λ.π. από τους οποίους ουδείς έχει το δικαίωμα να αφαιρεί χωρίς να υποστεί τις συνταγματικές συνέπειες!

2) Το άρθρο 3 του Συντάγματος με το οποίον καθιερώνεται ως επικρατούσα θρησκεία του Κράτους η της Ανατολικής Ορθόδοξης Του Χριστού Εκκλησίας, την οποία οφείλουν να σέβονται όλοι, τιμώντες τα ιερά αυτής σύμβολα.

3) Το άρθρο 16 παρ. 2 του Συντάγματος το οποίο ρητώς ορίζει ότι σκοπός της παιδείας είναι εκτός των άλλων και η «ανάπτυξις της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων». Αυτή πρέπει να επιτυγχάνεται στα πλαίσια της επικρατούσης θρησκείας με όλα τα πρόσφορα μέσα που αυτή διαθέτει και βεβαίως με τις ιερές εικόνες και τα σύμβολα.

4) Το άρθρο 120 παρ. 4 του Συντάγματος με το οποίο καθιερώνεται το δικαίωμα, αλλά και η υποχρέωση κάθε Έλληνα να υπερασπίζεται το ΣΥΝΤΑΓΜΑ. Επομένως και ο κάθε εκπαιδευτικός έχει το δικαίωμα να μεριμνά για την τήρηση των ανωτέρω συνταγματικών προβλέψεων στα σχολεία, καταγγέλοντας αρμοδίως κάθε παραβάτη αυτών μηδέ του Υπουργού παιδείας εξαιρουμένου.

Β) ΕΚ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΝΟΜΩΝ

1) Το άρθρο 181 του Ποινικού Κώδικα το οποίο προβλέπει τα περί προστασίας της σημαίας μας τιμωρώντας την επί σκοπώ εκδηλώσεως μίσους, ή περιφρόνησις αφαίρεσιν, καταστροφή, παραμόρφωση, ρύπανση της ελληνικής σημαίας, η οποία όμως κατά νόμον φέρει υποχρεωτικά στο επάνω δεξιό άκρο το σύμβολο του Σταυρού.

2) Το άρθρο 198 του Π.Κ. το οποίο τιμωρεί την κακόβουλη βλασφημία, όποιον δηλαδή βρίζει κακόβουλα το Θεό. Ως βλασφημία όμως μπορεί να εκληφθεί και η προς τον ανωτέρω σκοπόν αφαίρεση των εικόνων και άλλων θρησκευτικών συμβόλων.

3) Ο Νόμος 851/1978 ο οποίος επιβάλλει τον Τίμιον Σταυρόν ως το κύριον περιεχόμενο της ελληνικής Σημαίας».

Posted in: