ΤΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΔΗ*
Η ομιλία του νέου πρωθυπουργού στη Βουλή σχετικά με τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης δεν προκάλεσε καμία έκπληξη. Άλλωστε όλη η κοινωνία γνωρίζει πως η επιλογή ενός προσώπου σαν τον Λουκά Παπαδήμο προσιδιάζει στην επιλογή του κατάλληλου προσώπου για την αποτελεσματική διεκπεραίωση ενός project. Όμως η προγραμματική του ομιλία περιείχε διάφορα σημεία στα οποία αξίζει να επιστήσουμε την προσοχή. Ένα από αυτά είναι η επίκληση από τα χείλη του πρωθυπουργού της υποχρέωσης του ελληνικού λαού να ανταποκριθεί στην αλληλεγγύη που του επιδεικνύουν οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι, μέσω της αποδοχής της ασκούμενης πολιτικής λιτότητας και της συναίνεσης στην υπαναχώρηση από τα κεκτημένα του εργατικού κινήματος.
Η αλήθεια είναι ότι οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι έχουν κληθεί να συνδράμουν με σημαντικά ποσά τους Μηχανισμούς Στήριξης της Ελλάδας, αλλά και της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας. Το ερώτημα όμως στο οποίο πρέπει να απαντήσει ο κ. Παπαδήμος είναι το κατά πόσον αυτά τα βάρη των Ευρωπαίων φορολογουμένων ανακουφίζουν τους ώμους του ελληνικού λαού, από τον οποίο ο νέος πρωθυπουργός ζητάει υπευθυνότητα απέναντι «στην αλληλεγγύη που δέχεται».
Η απάντηση που θα δίναμε εμείς είναι εύκολη. Τα χρήματα που καλούνται να πληρώσουν οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι, εν μέσω λιτότητας και στις χώρες τους, ανακουφίζουν τους εγχώριους και διεθνείς πιστωτές της Ελλάδας, δηλαδή το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, και σε καμία περίπτωση δεν κατευθύνονται στον ελληνικό λαό. Επομένως, ο κ. Παπαδήμος ας αναζητήσει την υπευθυνότητα, από αυτούς που κερδίζουν από τα βάρη των Ευρωπαίων φορολογουμένων, δηλαδή τους μέχρι πρότινος συναδέλφους του.
Στο σημείο αυτό θα επικαλεστούμε τα στοιχεία ενός πίνακα από την Εισηγητική Έκθεση του Προϋπολογισμού του 2012 (σελ. 59), που αναφέρεται στις χρηματοδοτικές ανάγκες του Δημοσίου για το 2012, ο οποίος επιβεβαιώνει πλήρως τα παραπάνω.
Στον πίνακα των χρηματοδοτικών αναγκών του νέου Προϋπολογισμού φαίνεται ότι, για το 2012, οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι και το ΔΝΤ θα δανείσουν 106 δισ. ευρώ στον «ελληνικό λαό» (όπως λέει και ο κ. Παπαδήμος). Μια καλύτερη ανάγνωση του πίνακα όμως αποκαλύπτει ότι τα χρήματα αυτά όχι απλώς δεν διοχετεύονται στο ελληνικό λαό, αλλά κατευθύνονται πολύ συγκεκριμένα στους πιστωτές μας! Πιο συγκεκριμένα, τα 13,3 δισ. αφορούν την κάλυψη του ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού. Όμως αυτό το ποσό, από τη στιγμή που θα έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, αφορά αποκλειστικά τόκους προς τους δανειστές μας και σε καμία περίπτωση πρωτογενείς δαπάνες! Ομοίως και οι υπόλοιπες χρηματοδοτικές ανάγκες επιμερίζονται στην υπηρέτηση του μεσο-μακροπρόθεσμου ομολογιακού δανεισμού (41,9 δισ.) και των βραχυπρόθεσμων εντόκων γραμματίων (25 δισ.), καθώς επίσης και τα 30 δισ. που αφορούν την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Και όλα αυτά χωρίς να υπολογίζουμε τους τόκους που θα κληθεί το ελληνικό Δημόσιο να καταβάλει για τα 106 δισ. που θα δανειστεί το 2012 από τον Μηχανισμό Στήριξης.
Επομένως, η επίκληση του κ. Παπαδήμου για «υπευθυνότητα απέναντι στην αλληλεγγύη των Ευρωπαίων φορολογουμένων» απευθύνεται σε λάθος αποδέκτη: Θα έπρεπε να απευθύνεται στους πιστωτές και όχι στον ελληνικό λαό. Αυτός ο πίνακας, επιπλέον, δίνει και απάντηση στον μόνιμο εκβιασμό σχετικά με το τι θα γίνει με τους μισθούς και τις συντάξεις αν δεν λάβουμε κάποια από τις περίφημες δόσεις. Ο πίνακας αυτός σε συνδυασμό με μια κυβέρνηση που θέλει να συγκρουστεί με το τραπεζικό κατεστημένο οδηγεί στην άμεση απάντηση: Δεν θα εισπράξουν οι τράπεζες τα λεφτά που υπολόγιζαν ότι θα εισπράξουν, ενώ οι μισθοί και οι συντάξεις θα πληρωθούν κανονικά.
Ένα δεύτερο σημείο που έχει σημασία να τονίσουμε είναι τι έχουν πληρώσει οι Έλληνες φορολογούμενοι για το εγχώριο και ξένο τραπεζικό σύστημα τα τελευταία χρόνια, έτσι ώστε να διαπιστώσουμε πόσο μεγάλη αλληλεγγύη έχουν επιδείξει οι ελληνικές κυβερνήσεις σε αυτή την ηγεμονική μερίδα του κεφαλαίου.
Στον πίνακα των τοκοχρεωλυσίων παρουσιάζονται τα τοκοχρεωλύσια που έχουν πληρώσει οι Έλληνες φορολογούμενοι από το 1995 μέχρι το 2010.
Τα χρεωλύσια αναφέρονται στα ποσά που έχουμε δανειστεί στο παρελθόν, ενώ οι τόκοι αποτελούν το καθαρό κέρδος του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Ο λόγος που έχει πολιτική σημασία να αναφερόμαστε στο άθροισμα των τοκοχρεωλυσίων είναι ότι αποτελούν δαπάνες του ελληνικού λαού, για να καλυφθούν τα ελλείμματα των κρατικών προϋπολογισμών. Συνολικά λοιπόν τα τελευταία 15 χρόνια έχουμε πληρώσει 265 δισ. ευρώ σε χρεωλύσια και 156 δισ. σε τόκους, σύνολο 422 δισ.! Όπως επανειλημμένα και τεκμηριωμένα έχει υποστηρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ, τα δημοσιονομικά ελλείμματα της ελληνικής οικονομίας οφείλονται πρωτίστως στα χαμηλά φορολογικά έσοδα και όχι στις υψηλές δημόσιες δαπάνες. Όμως αυτοί που, ως γνωστόν, χρηματοδοτούν τα φορολογικά έσοδα του ελληνικού Δημοσίου, δεν είναι οι «Έλληνες πολίτες» γενικά και αόριστα, αλλά οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Εν ολίγοις, ένας από τους βασικούς παράγοντες για τις δημοσιονομικές ανισορροπίες είναι ότι το μεγάλο κεφάλαιο (αλλά και πλήθος ελεύθερων επαγγελματιών) δεν πληρώνουν τους φόρους που τους αναλογούν. Πώς καλύπτονται αυτές οι ανισορροπίες; Μα φυσικά με τον παραπάνω δανεισμό μέσω ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου. Ποιοι κερδίζουν από τον δανεισμό αυτόν; Οι πιστωτές, οι οποίοι κερδίζουν σημαντικά ποσά εκμεταλλευόμενοι τα υψηλά επιτόκια δανεισμού. Και, τέλος, ποιοι πληρώνουν για την εξυπηρέτηση των δανείων αυτών; Μα προφανώς οι συνεπείς φορολογούμενοι, δηλαδή οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι.
Από τα παραπάνω γίνεται σαφής ο ταξικός χαρακτήρας του δανεισμού με βάση το ποιος ωφελείται και το ποιος καλείται να πληρώσει. Φυσικά όταν ο δανεισμός λαμβάνει χώρα σε μια οικονομία με δίκαιο φορολογικό σύστημα και χρησιμοποιείται σε σκοπούς ανταποδοτικούς προς αυτούς που σηκώνουν το βάρος του, τα αποτελέσματα του δανεισμού είναι θετικά. Η ελληνική οικονομία τις τελευταίες τρεις δεκαετίες δεν αποτελεί τέτοια περίπτωση.
Οι Έλληνες εργαζόμενοι οφείλουν να δείξουν την αλληλεγγύη τους στους Ευρωπαίους φορολογούμενους, όχι γιατί καλούνται να πληρώσουν γι' αυτούς, αλλά γιατί και αυτοί δέχονται σκληρότατη επίθεση. Οι πρόσφατες εξελίξεις με τη σκλήρυνση της πολιτικής λιτότητας σε Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία και Ιρλανδία δημιουργούν νέους όρους, πολύ πιο ελπιδοφόρους αυτή τη φορά, για την ταξική πάλη στο ευρωπαϊκό επίπεδο. Ένα από τα μεγαλύτερα καθήκοντα της αριστεράς στην πιο κρίσιμη στιγμή της είναι να πείσει ότι, όπως οι οικονομίες είναι αλληλένδετες στην Ευρωζώνη, το ίδιο αλληλένδετες είναι και οι μοίρες των εργαζομένων στην Ευρωζώνη. Και αυτό τον αγώνα είτε θα τον κερδίσουν όλοι οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι είτε κανείς τους
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου