Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Μια εικόνα που, δυστυχώς, έχει γίνει μέρος της καθημερινότητας, μια εικόνα που, ενδεχομένως, πολλοί την προσπερνούν
, χωρίς να την αφήνουν να συνειδητοποιηθεί μέσα τους, σαν να μην υπάρχει, είτε, γιατί δεν τους ενδιαφέρει, είτε, γιατί δεν αντέχουν να τη συλλάβουν σε όλη της την έκταση.

Τη στιγμή που ο πρωθυπουργός με ........
σπαραξικάρδιες δηλώσεις περί θυσιών του παίζει με τη νοημοσύνη, αλλά και τα νεύρα των πολιτών, και τα.. κολλητήρια του κόμματος και του πολιτικού συστήματος παίζουν καθημερινά την όπερα της πεντάρας, προσπαθώντας ο καθένας να κοροϊδέψει το λαό για τον εαυτό του, η Ελλάδα γεμίζει με τέτοιες εικόνες. Φευγαλέες εικόνες για τους περαστικούς, εικόνες που αν τις αφιερωθούν μερικές στιγμές όχι τόσο σκέψης, όσο συναισθήματος, συγκλονίζουν και σημαδεύουν.
Δύο ζωντανά πλάσματα, ένας άνθρωπος κι ένας σκύλος, αγκαλιασμένα στην απόγνωση και στη μοναξιά τους. Δύο υπάρξεις τόσο διαφορετικές με την ομοιότητα της απομόνωσης απ' τους γύρω, του αποδιωγμού, της αίσθησης ότι δεν έχεις κανέναν, ότι είσαι μόνος σου στον κόσμο ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλους. Η αίσθηση ότι δε σου έχει μείνει τίποτα, υλικό, ή συναισθηματικό, ότι οι άνθρωποι είναι άγρια θηρία που σε έσπρωξαν στην καταστροφή, ή αδιάφοροι διαβάτες που δε δίνουν δεκάρα. Η αίσθηση ότι πια αυτός ο κόσμος δε σε χωρά, δε σε αφορά και πως η μόνη σου παρηγοριά είναι η ζεστασιά ενός ζώου. Ενός ζώου που δεν έχει τη ''νοημοσύνη'' ενός ανθρώπου, αλλά μπορεί να νιώσει αυτά που οι άνθρωποι αρνούνται να νιώσουν. Ενός ζώου που μοιράζεται την απελπισία και το φόβο για όποιον πλησιάζει, γιατί οι εμπειρίες του του έμαθαν ότι οι άνθρωποι πλησιάζουν, για να το βλάψουν και όχι, για να το αγαπήσουν - όπως άλλωστε συμβαίνει τις περισσότερες φορές και με τους ανθρώπους.
Δυο ζωντανές υπάρξεις αγκαλιασμένες. Μόνες στον κόσμο. Ξεγραμμένες απ' τους υπόλοιπους που προσπερνούν γρήγορα, για να μην πονέσουν απ' το θέαμα, γιατί μάθαμε σ' αυτήν την κοινωνία να αποδεχόμαστε και να επιδιώκουμε μόνο τη χαρά ως συναίσθημα και να αποφεύγουμε ό, τι μας πονά - λες και ο ψυχικός πόνος δεν είναι το σημαντικότερο σημάδι της ανθρώπινης υπόστασής μας. Λες και το να συν - υποφέρεις με το διπλανό σου δεν είναι η απαραίτητη προϋπόθεση, για να γίνει καλύτερος ο άθλιος κόσμος μας.
Τη συμπαράσταση, την ανθρωπιά που θεωρούσαμε κάποτε ανθρώπινο προνόμιο, ο άστεγος της φωτογραφίας τη βρίσκει σ' ένα αδέσποτο ζώο - σ' έναν "κοπρίτη", σ' ένα από αυτά τα πλάσματα που συχνά - πυκνά ακούμε ότι έπεσαν θύματα κάποιου "ανθρώπου". Φτάσαμε στο σημείο ένας δυστυχισμένος άνθρωπος να βρίσκει παρηγοριά, καταφύγιο στην ερημιά του μόνο στην αγκαλιά ενός ''άλογου", γιατί τα άλλα τα δίποδα ''έλλογα" ζώα έχουν άλλες έγνοιες: να εξασφαλίσουν βενζίνη, για να κινούν το αμάξι, χρήματα για το καινούργιο κινητό κ. ο. κ. και, για να γίνουν όλα αυτά, πρέπει η κυβέρνηση να πεισθεί να εξαθλιώσει άλλους και όχι τους ίδιους..
Σε μια εποχή που τέτοιες εικόνες στοιχειώνουν - ακόμη και χωρίς να το καταλαβαίνουμε - τη ζωή, αλλά, κυρίως, την ανθρώπινη υπόστασή μας, σε μια εποχή που διακυβεύονται πολλά περισσότερα απ' τις υλικές περιουσίες μας, υπάρχουν συνάνθρωποί μας που καταφέρονται με μίσος, σχεδόν, εναντίον των συνανθρώπων τους που σπρώχνονται στην εξαθλίωση και με έσχατα μέσα παλεύουν να το αποφύγουν. Αυτοί οι συνάνθρωποί μας αντί να κοιτάξουν γύρω τους τις άδειες από ανθρώπινη ζεστασιά υπάρξεις που πληθαίνουν γύρω μας, και να αγωνιστούν, για να αλλάξει αυτή η κατάσταση, υπονομεύουν και άλλους συνανθρώπους μας, πιστεύοντας ότι έτσι θα τη γλιτώσουν οι ίδιοι.
Σε μια κοινωνία σαν την ελληνική που αυτό που χρόνια την έσωζε ήταν οι δεσμοί και η αλληλεγγύη των ανθρώπων της, εκφράσεις, όπως "να παίρνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι 200 - 300 ευρώ το μήνα, για να ελαφρύνει το δημόσιο" δε θα 'πρεπε να ακούγονται. Δηλαδή, να εξαθλιωθούν κι άλλοι άνθρωποι, να πεινάσουν και να μείνουν στους δρόμους, ζητιανεύοντας, για να μη χάσουν κάποιοι άλλοι τις καταναλωτικές ανέσεις τους - με την αφελή πεποίθηση ότι δε θα έρθει και η δική τους σειρά...
Η έλλειψη ανθρωπιάς, η έλλειψη αλληλεγγύης, ζεστασιάς μας έφερε στη σημερινή κατάσταση, ένα βήμα πριν τον γκρεμό. Η μια επαγγελματική τάξη χαιρόταν με τη στέρηση προνομίων της άλλης, ο ένας χαιρόταν που έλεγαν ''λαμόγιο'' τον άλλο, ώσπου αποκάλεσαν έτσι και τον ίδιο - η μια επαγγελματική τάξη παρακολουθούσε με ηδονή την καταστροφή της άλλης, μέχρι που ήρθε και η δική της σειρά, οπότε δεν υπήρχε κανείς να ακούσει την έκκλησή της για συμπαράσταση και βοήθεια. Ένα αποτελεσματικότατο ''διαίρει και βασίλευε" με την ανοχή του λαού.
Και τώρα στο έσχατο όριο, στο μεταίχμιο επιβίωσης, ή αφανισμού οι Έλληνες καλούμαστε να θυμηθούμε τις ζεστές κοινωνίες των παλιών χρόνων, πριν τα αμερικανικά - δυτικά πρότυπα αλώσουν τον αληθινό μας χαρακτήρα. Καλούμαστε να επικοινωνήσουμε ξανά με τον άνθρωπο που έχουμε μέσα μας και να διώξουμε την πίκρα και τη μοναξιά από κάθε συνάνθρωπό μας που διώκεται και υποφέρει από τη μισάνθρωπη κυβέρνηση και τους ανάλγητους εργοδότες της. Να γίνουμε ένα αρραγές τείχος πάνω στο οποίο θα θρυμματίζεται κάθε απόπειρα της κυβέρνησης να εξαθλιώσει το διπλανό μας, στερώντας του ακόμη και την αίσθηση του να ανήκεις σ' ένα σύνολο.
Αν θέλουμε να αρχίσουμε να ζούμε ξανά σαν άνθρωποι και όχι σαν ανθρωπάκια χλωμά, στοιχειωμένα από τους φόβους για το αύριο που μας φορτώνουν καθημερινά σαν αλυσίδες, πρέπει πρώτα να ξαναβρούμε την ανθρωπιά μας. Να κοιτάξουμε ευθέως όλες αυτές τις εικόνες γύρω μας, και να αφήσουμε, χωρίς φόβο, όλον αυτόν τον πόνο να μας γεμίσει ως απαραίτητη προϋπόθεση, για να αλλάξουμε αυτό το όνειδος που εκτυλίσσεται στην πατρίδα μας.

Posted in: