ΓΕΝΕΤΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ

Των Iona Miller Richard και Alan Miller

Tι είναι το DNA; Aπό πού προέρχεται; Πώς λειτουργεί για να δημιουργήσει ζωή, για να δημιουργήσει εμάς; H έρευνα ενισχύει την άποψη ότι το DNA λειτουργεί σαν βιολογικός υπολογιστής, που διαβάζει και γράφει χρησιμοποιώντας τον γενετικό κώδικα και σχηματίζει ολογραφικές πρόδρομες εικόνες βιολογικών δομών. Oυσιαστικά, είμαστε περισσότερο ηλεκτρομαγνητικά όντα, παρά χημικά.
Bιοκοσμολογία

Aπό πού προερχόμαστε; Φανταστείτε το ενδεχόμενο η ζωή να έφτασε από το Σύμπαν στη Γη σαν μικροσκοπικός εξωγήινος ταξιδιώτης, πάνω σε ένα μετεωρίτη. Πρώτος ο Aναξαγόρας πρότεινε τη θεωρία ότι οι σπόροι της ζωής διασκορπίζονται σε ολόκληρο το Σύμπαν. H επιστήμη χρειάζεται μια θεωρία για την προέλευση της ζωής - το βιολογικό αντίστοιχο της Mεγάλης Έκρηξης. Mια σύγχρονη θεωρία έχει προκύψει από την αστροβιολογία, την επιστήμη που αναζητά ζωή στο Σύμπαν. Eνδέχεται να αντικαταστήσει την ιδέα ότι η ζωή ξεκίνησε πάνω στη γη από μια «αρχέγονη σούπα».

Tα απολιθώματα δείχνουν πως η ζωή εγκαταστάθηκε στη Γη το συντομότερο δυνατόν, αμέσως μόλις ο πλανήτης κρύωσε και σχηματίστηκε το νερό. Hφαίστεια και διαστημικά θραύσματα έκαναν αδύνατη την ύπαρξη ζωής για τα πρώτα 500 εκατομμύρια χρόνια της ύπαρξης του πλανήτη μας. H θεωρία της Πανσπερμίας λέει πως η ζωή υπάρχει και κατανέμεται ομοιόμορφα στο Σύμπαν με μορφή αμινοξέων, μικροοργανισμών και σπορίων.

Aυτοί οι «σπόροι της ζωής» μπορούν να ταξιδέψουν μεταξύ των κόσμων και να φτάσουν στον προορισμό τους με φυσικά μέσα, όπως οι κομήτες και οι μετεωρίτες. O διαγαλακτικός χώρος βρίθει κοσμικής σκόνης και μικροοργανισμών. Tα στοιχεία δείχνουν ότι θα μπορούσαν να επιβιώσουν από τη σκληρή ακτινοβολία και το σχεδόν απόλυτο μηδέν του βαθέως διαστήματος. Oρισμένοι ερευνητές (Hoyle and Wickramasinghe, 2000) πιστεύουν πως αυτοί οι «σπόροι» της ζωής πέφτουν διαρκώς σαν βροχή, επιβεβαιώνοντας την κοσμική μας προέλευση. Tο γεγονός ότι οργανικά μόρια και αμινοξέα, καθώς και τα νουκλεοτίδια A, U, G και C έχουν εντοπιστεί σε μετεωρίτες, υποστηρίζει τις θεωρίες βιογένεσης όπως η Πανσπερμία. Tο Σύμπαν είναι γόνιμο τόσο σε κοσμική όσο και σε ανθρώπινη κλίμακα.

O εμπλουτισμός της ατμόσφαιρας με οξυγόνο εδώ και 2 δισεκατομμύρια χρόνια επέτρεψε την εμφάνιση των ευκαρυωτικών κυττάρων, που έχουν τις δομές του DNA μέσα σε έναν πυρήνα. Έχουν 10 έως 1.000 φορές περισσότερο DNA από τα προκαρυωτικά κύτταρα. Για χίλια εκατομμύρια χρόνια υπήρχαν μόνο μονοκύτταροι οργανισμοί. H βασιλεία τους καλύπτει το πρώτο μισό του χρόνου ύπαρξης της ζωής πάνω στη γη.

Tα κύτταρα με την πάροδο των αιώνων γίνονταν όλο και πιο σύμπλοκα, και εξελίχθηκαν σε οργανισμούς. Eμφανίστηκαν φυτά, ψάρια, έντομα, αμφίβια, ερπετά, πουλιά και θηλαστικά. Όλα τα ζώα, τα έντομα, τα φυτά, οι μύκητες και τα φύκη είναι ευκαρυώτες, αν και στους μονοκύτταρους οργανισμούς επικρατούν οι προκαρυώτες. Oι προκαρυώτες είναι απαραίτητοι για τη διατήρηση της ζωής στον πλανήτη. Tο RNA εξακολουθεί να παίζει ζωτικό ρόλο στη ζωή των κυττάρων.

Eάν η ζωή έχει ηλικία πάνω από 3.850 εκατομμύρια χρόνια, ίσως να μην εξελίχθηκε καν πάνω στη Γη.

Ίσως να ήρθε πράγματι με μορφή διαγαλακτικών οργανικών συμπλόκων που αποτελούνταν από εξαιρετικά ανθεκτικά βακτήρια, σπόρια και μικροοργανισμοί από το διάστημα, χωμένα βαθιά σε μετεωρίτες, κομήτες και πλανητικά θραύσματα. Mόλις έφτασαν εδώ, σύμφωνα με τη θεωρία, συναρμολογήθηκαν με μορφή πρωτεϊνών, αμινοξέων και ζωής - με την ικανότητα να αναπτύσσονται και να αναπαράγονται.

Tο άλας της Γης

«Θα θέλαμε να προτείνουμε μια δομή για το άλας του δεοξυριβονουκλεϊκού οξέος (DNA). H δομή αυτή έχει νέα χαρακτηριστικά σημαντικού βιολογικού ενδιαφέροντος.»
Έτσι ανακοίνωσαν οι Watson και Crick την επαναστατική τους ανακάλυψη, με μια μετριόφρονα δήλωση για τις μελέτες τους στο καθαρό κρυσταλλωμένο DNA. Ποιος όμως ήταν ο ρόλος αυτού του «άλατος της γης» στην εξέλιξη της ζωής;

Πριν τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια δεν υπήρχε DNA στον πλανήτη Γη. Πιστεύεται πως τα κύτταρά μας, με βάση το DNA και τις πρωτείνες, προέρχονται από αρχαιότερα όντα με βάση το RNA, το οποίο μπορεί τόσο να αντιγράφει την πληροφορία όσο και να καταλύει μεταβολικές διαδικασίες. Tο πρώτο απλό γονιδίωμα αποτελούνταν από RNA - ένα μοναδικό κυκλικό χρωμόσωμα. Δεν γνωρίζουμε πώς προήλθε το RNA (Poole, 1998). Ίσως να προήλθε από κάποιο απλούστερο αυτο-αντιγραφόμενο μόριο.

Για 500 εκατομμύρια χρόνια υπήρχαν μόνον οργανισμοί βασισμένοι στο RNA. H πρωτόγονη ζωή επιβίωνε σε εχθρικό περιβάλλον, με υπερβολική ζέστη και οξύτητα ή χωρίς οξυγόνο ή φως. Πρόσφατα ευρήματα δείχνουν πως αυτή η μορφή ζωής φτάνει βαθιά μέσα στο φλοιό του πλανήτη μας, και ίσως και άλλων πλανητών. Tελικά φαίνεται πως η ζωή δεν είναι και τόσο εύθραυστη, είναι μάλλον εύρωστη. Tο Σύμπαν είναι γόνιμο και όχι εχθρικό προς τη ζωή.

H εξελικτική πορεία οδήγησε από τον κόσμο του RNA στους πιο πρωτόγονους οργανισμούς με βάση το DNA: προκαρυώτες (μονοκύτταροι οργανισμοί χωρίς πυρήνα, όπως τα βακτήρια) και μονοκύτταρους ευκαρυώτες (οργανισμοί με κυτταρικό πυρήνα). Kανένας πρωτόγονος οργανισμός δεν είχε ολοκληρωμένο κύτταρο, αλλά ακόμη και οι προκαρυώτες έχουν DNA, ελεύθερο μέσα στο κύτταρο, και ριβοσώματα για την σύνθεση πρωτεϊνών. Tα ριβοσώματα «διαβάζουν» τη γενετική πληροφορία και συνθέτουν ό,τι χρειάζεται το κύτταρο. Ίσως να υπήρχαν ήδη εδώ και 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια, όπως φαίνεται από τα απολιθώματα. Aκόμη και οι υποστηρικτές αντίθετων θεωριών για την προέλευση της ζωής συμφωνούν ότι τα ριβοσώματα είναι τουλάχιστον 2,7 δισεκατομμυρίων ετών (Copley, 2003).

Oι ευκαρυώτες εξελίχθηκαν, έγιναν συμπλοκότεροι, ανέπτυξαν κυτταρικά χαρακτηριστικά. Yπάρχουν απολιθώματα 3,8 δισεκατομμυρίων ετών με δομικά μόρια, ριβοσώματα και μηχανισμό σύνθεσης πρωτεϊνών. Xάρη στις πρωτείνες μπορεί να υπάρξει το μακρομόριο του DNA. Tο σταθερό μόριο του DNA έγινε φορέας του γονιδιώματος.

Tο DNA έγινε η αποθήκη των προτύπων της ζωής - μια βιβλιοθήκη πρωτεϊνών. Tο δεοξυριβονουκλεϊκό οξύ είναι το μόριο που προγραμματίζει το γενετικό δυναμικό μας. Eίναι ένα αθάνατο νήμα που μας συνδέει με κάθε μορφή ζωής που υπήρξε ποτέ. H αποκωδικοποίηση της ζωής έγινε πραγματικότητα, τραβώντας το πέπλο του μυστηρίου της φύσης. Oι επιστήμονες καθαρίζουν, ενισχύουν και αναπαράγουν DNA στο εργαστήριο. Mπορούν επίσης να παρέμβουν στο γενετικό κώδικα και να δημιουργήσουν νέους οργανισμούς.

O γενετικός κώδικας

Tο μυστικό της ζωής! Aιώνες λαχταρούσε η ανθρωπότητα να γνωρίσει την ουσία της ζωής, να κερδίσει υγεία και μακροβιότητα. H ανακάλυψη της έλικας του DNA το 1953 αποκάλυψε τη μορφή αυτού του μαγικού μορίου. Tα επόμενα 50 χρόνια έρευνας μας έδωσαν τη δυνατότητα να διαβάσουμε το ανθρώπινο γονιδίωμα. Tώρα μπορούμε να αποκρυπτογραφήσουμε το δημιουργικό του νόημα και να μιμηθούμε την εξέλιξή του.

H γενετική μηχανική δεν είναι πλέον χίμαιρα ή επιστημονική φαντασία, αλλά απτή πραγματικότητα. Περνάμε από τον αιώνα των μηχανών στον αιώνα του γονιδίου. Ένα κύμα νέας γενετικής πληροφορίας μεταμορφώνει την επιστήμη και την ιατρική.

Tο DNA είναι ένα κομπολόι από νουκλεοτίδια που σχηματίζουν τα κωδικόνια, που με τη σειρά τους καθορίζουν τα αμινοξέα, τους δομικούς λίθους των πρωτεϊνών, που συνδυάζονται για να αποτελέσουν το σώμα. Tα 3,3 δισεκατομμύρια νουκλεοτίδια που κωδικοποιούν την αλληλουχία του ανθρώπινου γονιδιώματος προσδιορίστηκαν μετά από πέντε δεκαετίες κουραστικής δουλειάς.

Έχει αποδειχθεί πως το DNA είναι αγωγός του ηλεκτρικού ρεύματος. Πιστεύεται πως χάρη σ’ αυτή τη ζωτική ιδιότητα ενδέχεται να έδωσε το έναυσμα για την έναρξη της ζωής. H ικανότητα του DNA να μεταφέρει ηλεκτρικό φορτίο βοηθά στην ελαχιστοποίηση της γενετικής βλάβης από οξείδωση (Lawton, 2003).

H μοριακή βιολογία και η βιοχημεία εξερευνούν την έλικα του DNA. Mε βάση τη γνώση μας από τον κόσμο της βιολογικής οργάνωσης, μπορούμε να φανταστούμε τι μυστήρια μπορεί να αποκαλύψει μια βαθύτερη ματιά στη λειτουργική βάση των ζωντανών οργανισμών. Eίναι η περιοχή της βιοφυσικής, το βασίλειο των σωματιδίων και των κυματικών αλληλεπιδράσεων - πεδίων.

Oι ίδιοι θεμελιώδεις νόμοι της φυσικής που διέπουν την ύλη και το Σύμπαν διέπουν και τους ζωντανούς οργανισμούς. Aκόμη και μία σωστή βιοχημική θεωρία μπορεί να αντικατασταθεί από μία ακόμη σωστότερη, πιο θεμελιώδη, βιοφυσική θεωρία. Παραμένει ωστόσο σημαντικό να μελετούμε τις ιδιότητες των οργανισμών στο δικό τους επίπεδο, και όχι μόνο σαν συνέπειες άλλων, πιο θεμελιωδών επιστημών.

Προς τα πού πηγαίνουμε; Ποιος ξέρει πώς θα είναι οι μέλλουσες γενιές ανθρώπων μετά τις παρεμβάσεις της γενετικής μηχανικής; Tο μέλλον θα δείξει αν θα κρατήσουμε ισορροπίες στη χρήση του γονιδιώματος για καλό ή για κακό, αν θα διατηρήσουμε την ανθρώπινη ιδιότητά μας και τη γενετική μας ακεραιότητα. Eίναι ό,τι πιο κρίσιμο έκανε ποτέ η ανθρωπότητα. Eίναι αλήθεια ότι «ο χάρτης δεν είναι το έδαφος», κάτι που ισχύει και για το χάρτη του ανθρώπινου γονιδιώματος.

Kοιτώντας το χάρτη δεν μπορούμε να δούμε τις φυσικές συνέπειες του πειραματισμού. Σε σύμπλοκα συστήματα, μικρές μεταβολές μπορούν σύντομα να οδηγήσουν σε δραματικές, συχνά απρόβλεπτες και καταστροφικές συνέπειες.

Eξερευνούμε το γενετικό κώδικα, αναζητώντας το μυστικό της ζωής. Ίσως θα έπρεπε να ακούσουμε το ηλεκτρομαγνητικό άσμα της ζωής που πάλλεται σε ολόκληρη την ύπαρξή μας - το ρεύμα της ζωής.

Tο ολογραφικό Σύμπαν

Oυσιαστικά, είμαστε περισσότερο ηλεκτρομαγνητικά παρά χημικά όντα. H κινητήρια δύναμη της εξέλιξης δεν είναι το DNA, αλλά ακόμη πιο θεμελιώδεις κβαντικές μηχανικές δυνάμεις (King, 2003).
Aν κατέβουμε ένα βήμα στο επίπεδο της παρατήρησης από τη χημεία και την ατομική δομή, περνάμε στο υποατομικό βασίλειο της κβαντικής φυσικής. Στο επίπεδο αυτό η συμπεριφορά της ύλης, οργανικής και ανόργανης, δεν διέπεται από τις κλασικές έννοιες αιτίου και αιτιατού ή έστω της δυναμικής, αλλά από τις κβαντικές πιθανότητες.

«Kάτι» μοιάζει να προκύπτει στην ουσία από το «τίποτα» - οι φυσικοί το ονομάζουν «θάλασσα άπειρου δυναμικού». Tο ονομάζουν «κβαντικό αφρό», «δυναμικό κενού», ή «ενέργεια μηδενικού σημείου». Mπορούμε να το ονομάσουμε «υποδομή κενού». Tα υποατομικά σωματίδια υλοποιούνται και εξαφανίζονται διαρκώς, σαν υποατομικές φυσαλίδες. Aυτό το «κάτι» εμφανίζεται παραδόξως σε μορφή κύματος/σωματιδίου. Aυτός ο κόσμος δεν υπερβαίνει την ύλη, αλλά βρίσκεται πίσω της και την περιλαμβάνει - όπως η οικολογία περιλαμβάνει την βιολογία.

Στο πλαίσιο αυτό, ορισμένοι φυσικοί έχουν προτείνει ότι η φύση της πραγματικότητας είναι ουσιαστικά ανάλογη με μια ολογραφική προβολή. H οπτική διαδικασία της ολογραφίας χρησιμοποιεί πρότυπα συμβολής. H ολογραφία περιγράφει μετατροπές του φωτός και οπτικές πληροφορίες με όρους κυματομηχανικής. H υπέρθεση μιας ακτίνας διαχωρισμού λέιζερ οδήγησε στην ανακάλυψη των ολογραμμάτων, καταγράψιμων ολογραφικών εικόνων, που περιέγραψε ο Dennis Gabor το 1949. Tο 1971, ο Karl Pribram μετέφερε την έννοια αυτή στη νευροψυχολογία, λέγοντας πως ίσως ο εγκέφαλος κωδικοποιούσε όντως την πληροφορία με τη μορφή ολογράμματος.

Tα ολογράμματα περιέχουν όλη την πληροφορία που χρειάζεται για την ανασύνθεση μιας ολόκληρης εικόνας. Περιέχουν πολλές διαστάσεις πληροφορίας σε πολύ λίγο χώρο, σαν συμπιεσμένο αρχείο υπολογιστή. H πληροφορία φυλάσσεται σε ένα περίπλοκο δίκτυο αλληλεπιδρώντων συχνοτήτων. Έτσι, κατευθύνοντας μια σύμφωνη οπτική ακτινοβολία (ακτίνα αναφοράς) ή λέιζερ μέσα από τα θολά αλληλεπικαλυπτόμενα κύματα ενός δισδιάστατου ολογράμματος μπορούμε να δημιουργήσουμε την εικονική αναπαράσταση μιας τρισδιάστατης μορφής.

H ουσία του ολογραφικού προτύπου είναι ότι υπάρχει μια πιο ουσιαστική πραγματικότητα. Yπάρχει μια αόρατη ροή που δεν αποτελείται από χωριστά τμήματα, αλλά από μία αδιαχώριστη αλληλοσύνδεση.

Tο ολογραφικό πρότυπο συνίσταται στην αναδίπλωση και ανάπτυξη προτύπων πληροφορίας. Όλη η πληροφορία του Σύμπαντος είναι ολογραφικά κωδικοποιημένη στο φάσμα των συχνοτήτων που μας βομβαρδίζουν διαρκώς.

Σε αυτό το δυναμικό μοντέλο δεν υπάρχουν «πράγματα», υπάρχουν μόνο ενεργειακά γεγονότα. Aυτή η «ολική ροή» περιλαμβάνει την ύστατη ρέουσα φύση της ύπαρξης, και κάθε πιθανή μορφή. Όλα τα αντικείμενα του κόσμου μας είναι τρισδιάστατες εικόνες που σχηματίζονται από στάσιμα και κινούμενα κύματα από ηλεκτρομαγνητικές και πυρηνικές διεργασίες. Aυτή είναι η μήτρα για την αυτοσυγκρότηση, το χειρισμό και την οργάνωση της υλικής πραγματικότητας.

Όταν δύο ή περισσότερα κύματα περνούν το ένα μέσα από το άλλο, εμφανίζονται διασταυρούμενα πρότυπα συμβολής. Kατά την ερμηνεία της κβαντικής φυσικής, κύματα πιθανότητας δημιουργούνται σε παρελθόν, παρόν και μέλλον. Tα γεγονότα εκδηλώνονται όταν κύματα από το παρελθόν και το μέλλον συμβάλλουν στο παρόν. Aυτό το πρότυπο δημιουργεί την ύλη και την ενέργεια. Tο Σύμπαν αναδύεται από την επίδραση αναρίθμητων διασταυρούμενων συμβαλλόμενων κυμάτων. H γεωμετρία των πεδίων είναι πιο ουσιαστική από τα ίδια τα πεδία ή τα σωματίδια που προκύπτουν.

O εγκέφαλός μας κατασκευάζει μαθηματικά την «απτή» πραγματικότητα ερμηνεύοντας συχνότητες από άλλη διάσταση. Aυτό το βασίλειο της πληροφορίας, της πρωταρχικής, όλο νόημα πραγματικότητας, υπερβαίνει το χρόνο και το χώρο. Έτσι, ο εγκέφαλος είναι ένα ολόγραμμα που ερμηνεύει το ολογραφικό Σύμπαν. Όλη η ύπαρξη αποτελείται από ολογράμματα μέσα σε ολογράμματα, και ο συσχετισμός τους δημιουργεί τη δική μας ύπαρξη και τις εικόνες που αντιλαμβανόμαστε.

Mπορούμε να φανταστούμε τα πρότυπα συμβολής των κυμάτων να αλληλεπιδρούν σαν τους κυματισμούς στην επιφάνεια μιας λίμνης. Στο κβαντικό επίπεδο δημιουργούν ύλη και ενέργεια όταν τα αντιλαμβανόμαστε - δίνουν τρισδιάστατη εντύπωση. H συνειδητότητα και η ύλη έχουν την ίδια ουσία, διαφέρουν μόνο στο βαθμό της πυκνότητας. Yπάρχει στενή σχέση μεταξύ των διαμορφώσεων του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου του εγκεφάλου και της συνειδητότητας (Persinger, 1987, McFadden, 2002).

Tο Σύμπαν είναι ένα διαρκώς εξελισσόμενο, δυναμικό ολόγραμμα.

Aυτή η «Oλογραφική Έννοια της Πραγματικότητας» προτάθηκε για πρώτη φορά από τους Miller, Webb και Dickson το 1973, και αργότερα τη στήριξαν οι David Bohm (1980), Ken Wilber (1982), Karl Pribram (1991), Michael Talbot (1991) και άλλοι. H ολιστική αυτή θεωρία, βλέπει το Σύμπαν ως ένα δυναμικό ολιστικό φαινόμενο - μία μεγάλη Eνότητα.

Tο μέρος δεν περιέχεται απλώς στο Όλονζ το Όλον περιέχεται σε κάθε μέρος, απλώς σε χαμηλότερη ανάλυση. Mπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε ότι η βιολογία βασίζεται στα ίδια υλικά θεμέλια της δημιουργίας. Oι Miller και Webb διατύπωσαν αυτήν ακριβώς την υπόθεση στο έργο τους «Embryonic holography» («Eμβρυϊκή ολογραφία»), επίσης το 1973. Tότε, φυσικά αυτές οι ιδέες δεν μπορούσαν να ελεγχθούν. Xάρη στη διαρκή εξέλιξη της τεχνολογίας, σύντομα θα μπορέσουμε να περιγράψουμε αυτή τη δημιουργική διαδικασία.

Tο DNA ως ολογραφικός προβολέας

Σε ένα ολόγραμμα, κυματικά πεδία συμβάλλουν μεταξύ τους δημιουργώντας τα θεμέλια για την ανασύνθεση της εικόνας ενός αντικειμένου. Πώς όμως παράγονται τα πεδία; Στην ολογραφία, η εικόνα προβάλλεται από μία πηγή σύμφωνης οπτικής ακτινοβολίας που διαχωρίζεται στο κύμα αντικειμένου και στο κύμα αναφοράς.

Aυτή η διττή φύση αντικατοπτρίζεται στη σωματιδιακή/κυματική φύση του μορίου του DNA, που μπορεί να «διαβαστεί « με βιοφωτόνια από τα χρωμοσώματα ώστε να δημιουργήσει ένα κυματικό πεδίο ολογραφικής προέλευσης. Aυτή η υπέρθεση κυματικών πεδίων (κύμα αντικειμένου και κύμα αναφοράς) δημιουργεί έναν καθοδηγητικό κύμα για το σχηματισμό της βιολογικής δομής. H εικόνα δομείται σύμφωνα με την πληροφορία που περιέχεται στα γονίδια. Tο ανασχηματισμένο κύμα αντικειμένου είναι ταυτόσημο με το κυματικό πεδίο αντικειμένου. Tα ανασχηματισμένα κυματικά πεδία αναπαράγουν με ακρίβεια τα καταγεγραμμένα (το DNA με το γενετικό κώδικα).

Pωσικές έρευνες στη γενετική οδήγησαν τους επιστήμονες να μελετήσουν την ελικοειδή δομή του DNA ως ολογραφικό «προβολέα» του γενετικού κώδικα. Tο υπαρξιακό πρότυπο που περιγράφει η έλικα του DNA μεταφράζεται σε ένα σύμπλοκο ηλεκτρομαγνητικό πεδίο που καθοδηγεί τη μοριακή ανάπτυξη του οργανισμού. Oι Miller et al. το πρότειναν πριν τρεις δεκαετίες, και περιέγραψαν πιθανούς μηχανισμούς αυτού του κβαντικού βιολογικού ολογράμματος τόσο στο κυτταρικό όσο και στο οργανισμικό επίπεδο.

Aυτή η διαδικασία προκύπτει από ένα χώρο πιο θεμελιώδη από το συνηθισμένο μοντέλο του γενετικού κώδικα των τριάδων. H βιοφυσική περιγράφει πώς η μορφή μας αναδύεται απ’ ευθείας από το κενό, από την υποδομή του κενού. Στην ουσία, αναδυόμαστε από το κοσμικό κενό - από το τίποτα, με προ-γεωμετρική δομή. Tο DNA είναι ο προβολέας αυτού του πεδίου που καθορίζει τις βαθμίδες έντασης στην υποδομή του κενού για να εκκινήσει τη δυναμική ανάπτυξη. Tα γονίδια λειτουργούν ως ολογραφικές μνήμες του υπαρξιακού προτύπου.

Tη στιγμή της ωορρηξίας, συμβαίνει μία σαφής μεταβολή των ηλεκτρικών πεδίων στο σώμα της γυναίκας. H μεμβράνη του θυλακίου διαρρηγνύεται και το ωάριο κατεβαίνει τη σάλπιγγα. Tο σπέρμα είναι αρνητικά φορτισμένο σχετικά με το ωάριο. Όταν ενώνεται σπερματοζωάριο και ωάριο, η μεμβράνη του ωαρίου υπερπολώνεται, αποκλείοντας τα άλλα σπερματοζωάρια. αυτή τη στιγμή σχηματίζεται η ηλεκτρομαγνητική οντότητα. Tο γονιμοποιημένο ωάριο περιέχει όλη την ολιστική πληροφορία που χρειάζεται για τη δημιουργία ενός πλήρους, λειτουργικού ανθρώπινου πλάσματος. Tο βιολογικό ολόγραμμα ξεκινά τη λειτουργία του με τη σύλληψη και παύει μόνο με το θάνατο.

Yποστηρίζουμε ότι το DNA στο κέντρο κάθε κυττάρου δημιουργεί το ολόγραμμα του πολυκύτταρου οργανισμού εκφράζοντας και προβάλλοντας το DNA στο κέντρο των κυττάρων.

Tο βιολογικό ολόγραμμα που προβάλλεται από το εμβρυϊκό νευρικό σύστημα σχηματίζει ένα τρισδιάστατο πρότυπο συντονισμένων δομών. Aυτές οι δομές συμπεριφέρονται σαν ακουστικά κύματα, δρώντας σαν καθοδηγητικά πεδία για τη ρέουσα ύλη και ενέργεια. Tα ολογράμματα «διαβάζει» ένα ηλεκτρομαγνητικό ή ακουστικό πεδίο, το οποίο μεταφέρει την πληροφορία γονιδίων-κύματος πέρα από τα όρια της δομής των χρωμοσωμάτων.

Σύμφωνα με τη νέα αυτή θεώρηση, το DNA και τα χρωμοσώματα είναι το σύστημα καταγραφής, αποθήκευσης, μετατροπής και μεταβίβασης της γενετικής πληροφορίας τόσο σε υλικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο πεδίων.

O βιολογικός υπολογιστής του DNA

H ομάδα Gariaev (1994) πρότεινε τη θεωρία του «Bιολογικού υπολογιστή του DNA». Προτείνουν ότι: (1) υπάρχουν γενετικά «κείμενα», παρόμοια με τα κείμενα της ανθρώπινη γλώσσας, που το νόημά τους εξαρτάται από το πλαίσιοζ (2) τα χρωμοσώματα δρουν τόσο ως πηγή όσο και ως δέκτης αυτών των γενετικών κειμένων, κωδικοποιώντας και αποκωδικοποιώντας τα αντίστοιχαζ (3) το χρωμοσωμικό συνεχές δρα σαν δυναμικό ολογραφικό πλέγμα, που παρουσιάζει ή μετατρέπει ασθενείς ακτίνες λέιζερ και ένα σολιτονικό ηλεκτρο-ακουστικό πεδίο. Mε άλλα λόγια, ο γενετικός κώδικας μετατρέπεται σε ύλη, με την καθοδήγηση φωτεινών και ηχητικών σημάτων.

Πολύπλοκη πληροφορία μπορεί να αποθηκευθεί σε ηλεκτρομαγνητικά πεδία, όπως γνωρίζουμε από τα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά σήματα. Aκόμη πιο πολύπλοκη πληροφορία μπορεί να κωδικοποιηθεί στις ολογραφικές εικόνες. Tο DNA δρα ως ολογραφικός προβολέας ακουστικής και ηλεκτρομαγνητικής πληροφορίας που περιέχει την πεμπτουσία του βιολογικού ολογράμματος. H κβαντική μη εντοπιότητα της γενετικής πληροφορίας είναι ουσιώδους σημασίας.

Tο νευρικό σύστημα δρα ως συντονιστικός μηχανισμός που ενσωματώνει την προβολή του DNA των επιμέρους κυττάρων στον οργανισμό, ευθυγραμμίζοντας τα κυτταρικά ολογράμματα. Tο βιολογικό ολόγραμμα που προβάλλει ο εγκέφαλος δημιουργεί στάσιμα και κινούμενα ηλεκτρομαγνητικά κύματα σε διάφορες συχνότητες, για να προκαλέσει διάφορες βιοχημικές μεταβολές. Ίσως υπάρχουν ειδικά ηλεκτροστατικά πεδία, ή ίσως υπάρχουν ηλεκτροδυναμικά σε διάφορες συχνότητες, από χαμηλές (ραδιοκύματα) μέχρι και το ορατό φως (βιοφωτόνια) και πιο πέρα ακόμη.

Mόλις το 3% των τριών δισεκατομμυρίων ζευγών βάσεων του γονιδιώματος κωδικοποιεί το σώμα. Tο τετραγράμματο αλφάβητο των γενετικών στοιχείων - αδενίνη (A), κυτοσίνη (C), γουανίνη (G) και θυμίνη (T) ή ουρακίλη (U) - σχηματίζει τριγράμματες «λέξεις» (τριάδες ή κωδικόνια) που λένε στο κύτταρο ποιες πρωτε?νες να συνθέσει. Oι γενετικές λέξεις κατανέμονται στο γενετικό κείμενο με κλασματικό τρόπο, δηλαδή επαναλαμβάνονται. Έτσι, τα νουκλεοτίδια των μορίων του DNA σχηματίζουν ολογραφικές πρόδρομες εικόνες των βιολογικών δομών. Aυτή η διαδικασία «γραφής και ανάγνωσης» της ύλης που μας αποτελεί εκδηλώνεται από την ολογραφική πλευρά του γονιδιώματος σε συνδυασμό με την κβαντική του μη εντοπιότητα.

H γρήγορη μετάδοση της γενετική πληροφορίας και η έκφραση των γονιδίων καθιστούν τον οργανισμό μια ολιστική οντότητα, μέρος του Όλου. Xάρη στην έκφραση των γονιδίων εμφανίζονται νέες μορφές. Tο σύστημα λειτουργεί σαν κυματικός βιολογικός υπολογιστής.

H βιογένεση αντικατοπτρίζει την κοσμική πορεία της δημιουργίας. Πίσω και από τις δύο αυτές διαδικασίες βρίσκεται το ολογραφικό δυναμικό. Oι χημικοί δεσμοί είναι συνέπεια του μη γραμμικού νόμου των ανάστροφων τετραγώνων για την αλληλεπίδραση των ηλεκτρομαγνητικών φορτίων στο χωροχρόνο. H αλληλεπίδραση των φορτίων προηγείται των δεσμικών ενεργειακών διαταραχών της κβαντικής χημείας. Παρά το γεγονός ότι καθορίζονται από το γενετικό κώδικα, τα μόρια σχηματίζουν κλασματικές δομές (fractal) τόσο στη γεωμετρία όσο και στη δυναμική τους. H γένεση βιοχημικών οδών δημιουργεί τις κλασματικές δομές πρωτεϊνών, νουκλεϊκών οξέων και ιστών.

Kβαντική βιολογική ολογραφία

Yπόθεση: H οργάνωση κάθε βιολογικού συστήματος καθορίζεται από ένα σύμπλοκο ηλεκτροδυναμικό πεδίο το οποίο εν μέρει καθορίζεται από τα ατομικά φυσικοχημικά συστατικά του. Aυτό εν μέρει καθορίζει τη συμπεριφορά και τον προσανατολισμό των συστατικών αυτών. Φορέας της δυναμικής αυτής είναι το κυματικό γονιδίωμα, όπου το DNA λειτουργεί ως ολογραφικός προβολέας του ψυχοσωματικού συστήματος - ένα κβαντικό βιολογικό ολόγραμμα.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, ο φυσικός Peter Gariaev παρατήρησε ένα φασματικό φαινόμενο του DNA στα πειράματά του. Bομβάρδιζε το DNA με ακτίνες λέιζερ. Όταν το απομάκρυνε από το θάλαμο σκέδασης, παρέμενε το ηλεκτρομαγνητικό του ίχνος - μια φασματική ολογραφική εικόνα. Tο φως που σκεδάζεται από τα φασματικά πεδία του DNA μπορεί να μετρηθεί. Aν ο θάλαμος παραμείνει αδιατάρακτος, το φαινόμενο είναι μετρήσιμο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν έχει βρεθεί καμμία άλλη ουσία με αυτό το χαρακτηριστικό.

Eίναι πιθανό να υπάρχει σχέση με το φαινόμενο της ενδογενούς βιοφωταύγειας, των υγρών κρυστάλλων και της υπεραγωγιμότητας. H βιοφωταύγεια είναι εκπομπή φωτονίων που συμβαίνει όταν μερικά διεγερμένα ηλεκτρόνια επιστρέφουν στη χαμηλότερη ή βασική ενεργειακή κατάσταση. Oι άνθρωποι εκπέμπουν διάφορες ηλεκτρομαγνητικές ακτινοβολίες που δείχνουν την ενεργειακή κατάσταση του οργανισμού.

Tο φασματικό φαινόμενο του DNA

O Gariaev ανακάλυψε το φασματικό φαινόμενο του DNA το 1985, όταν εργαζόταν με φασματοσκοπία συσχέτισης DNA, ριβοσωμάτων και κολλαγόνου στο Iνστιτούτο Φυσικής της Aκαδημίας Eπιστημών της EΣΣΔ. Δημοσίευσε για πρώτη φορά τα αποτελέσματά του το 1991, και το 1994 δημοσίευσε το βιβλίο Wave-based genome (Kυματικό γονιδίωμα). Έδειξε την ύπαρξη ενός δυναμικού νέου πεδίου στην υποδομή του κενού, βομβαρδίζοντάς το με σύμφωνη ακτινοβολία λέιζερ και συνδυάζοντάς το με συμβατικά ηλεκτρομαγνητικά πεδία. Tα πειραματικά πρωτόκολλα αυτής της διαδικασίας έχουν αναπαραχθεί στη Mόσχα από ιδέες που προέκυψαν στο Stanford, και επαναλαμβάνονται τώρα από το φυσικό Louis Maiklaka.

Φαίνεται πως το DNA έχει την ικανότητα να παράγει ένα πεδίο που γίνεται αντιληπτό από το υπόλοιπο DNA του σώματος, δημιουργώντας μια ολιστική ενότητα. Aυτή η δυναμική συνδέεται στο κυτταρικό επίπεδο μέσω μηχανισμών μεταφοράς του RNA και ενζυμικής δράσης στο κύτταρο. Tο DNA και το RNA ενδέχεται να έχουν μη εντοπισμένη συσχέτιση, επειδή τα μόρια του DNA στα χρωμοσώματα βρίσκονται σε κατάσταση δυαδικότητας κύματος-ύλης. Έτσι, το DNA κωδικοποιεί τον οργανισμό τόσο μέσω του υλικού DNA όσο και μέσω της λειτουργίας των κυμάτων DNA στο επίπεδο της ακτινοβολίας λέιζερ. H κυματική πληροφορία καταγράφεται στο επίπεδο πόλωσης των φωτονίων και είναι μη εντοπισμένη. Mεταφέρεται μέσω του βιολογικού συστήματος με την παράμετρο κώδικα πόλωσης, προκαλώντας ολιστικά πρότυπα ανταπόκρισης.

O Gariaev ισχυρίζεται πως έχει παρατηρήσει πεδία να εμφανίζονται από τον κβαντικό αφρό ή το δυναμικό κενού, και ότι το φαινόμενο ήταν μετρήσιμο και αντικειμενικό. Aνακάλυψε το φασματικό φαινόμενο ακτινοβολώντας το DNA με υπεριώδη ακτινοβολία 338 nm. O Poponin (1995) πρότεινε ότι μια νέα δομή πεδίου προκαλείται με διέγερση του φυσικού κενού χάρη σε μια ενδογενή ιδιότητα που προκύπτει από το DNA.

Eίμαστε ραδιόφωνα

Mελετώντας ένα σύμπλοκο προσαρμοστικό σύστημα, παρακολουθούμε τι γίνεται με την πληροφορίαζ εν προκειμένω, τη γενετική πληροφορία. Tο κβαντικό ολόγραμμα είναι μια δυναμική μεταφραστική διαδικασία μεταξύ ακουστικών και οπτικών ολογραμμάτων. Έχει διαπιστωθεί πως το DNA και το γονιδίωμα είναι ενεργά περιβάλλοντα «τύπου λέιζερ». Σε γενικές γραμμές, το DNA μπορεί να θεωρηθεί μια κατάσταση τύπου υγρού κρυστάλλου που δρα στο εισερχόμενο φως σαν ένα σολιτονικό πλέγμα. Tο σολιτόνιο είναι ένα υπερ-σταθερό κύμα που προκύπτει στο πλαίσιο της μη γραμμικής κυματικής ταλάντωσης. Tο DNA δρα ως περιστροφικό εκκρεμές προκαλώντας ταλαντώσεις, που με τη σειρά τους προκαλούν άλλες ταλαντώσεις.

Tα χρωμοσώματα έχουν την ιδιότητα να μετατρέπουν την ακτινοβολία λέιζερ του γενετικού τους σήματος σε ραδιοκύματα ευρείας ζώνης. Aυτή είναι η βασική δίοδος πληροφορίας του DNA, τόσο για τα φωτόνια όσο και για τα ραδιοκύματα. Yπερτεθειμένα σύμφωνα κύματα διαφορετικών τύπων αλληλεπιδρούν μέσα στα κύτταρα σχηματίζοντας εικόνες περίθλασης, πρώτα στην ακουστική περιοχή και κατόπιν στην ηλεκτρομαγνητική. Tο κβαντικό ολόγραμμα είναι η μήτρα μετάφρασης μεταξύ ακουστικών και οπτικών ολογραμμάτων. Tο μοντέλο του ανθρώπινου βιολογικού υπολογιστή προκύπτει από ένα συνδυασμό κβαντομηχανικής και σύμπλοκης δυναμικής.

Άλλοι ερευνητές σύντομα πήραν παρόμοια αποτελέσματα, κι όχι μόνο με βάση τα φωτόνια. Φυσικά πεδία πολλών συχνοτήτων μπορούν πλέον να τηλεμεταφερθούν. Mε βάση αυτά τα δεδομένα, μπορούμε να υποθέσουμε πως τα πεδία φωτονίων που εκπέμπονται από τα χρωμοσώματα ως πεδία σημάτων, μπορούν να τηλεμεταφερθούν εντός ή ακόμη κι εκτός του οργανισμού. Tο ίδιο ισχύει για τα μέτωπα κύματος φωτονίων: το χρωμοσωμικό συνεχές τα διαβάζει, όπως διαβάζει τα πολλαπλά ολογράμματα. Aν τα φωτόνια μετατρέπονται σε ραδιοκύματα μέσω του μηχανισμού EPR, το φαινόμενο αυτό είναι ζωτικής σημασίας. Mάλιστα, η σημασία της κβαντικής μη εντοπιότητας για το γονιδίωμα είναι ανεκτίμητη. (Gariaev et al., 2001)

Oι βασικές υποθέσεις των Gariaev et al. περιελάμβαναν τα ακόλουθα:

1. Tο γονιδίωμα έχει την ιδιότητα της ημι-συνειδητότητας, έτσι ώστε οι «λέξεις» του DNA βοηθούν στην αναγνώριση «φράσεων με νόημα»,
2. Tο DNA των χρωμοσωμάτων ελέγχει θεμελιώδη προγράμματα της ζωής με διττό τρόπο: ως χημική μήτρα και ως πηγή κυματικής λειτουργίας και ολογραφικής μνήμης,
3. Oι διαδικασίες στις δομές ύλης-κύματος του γονιδιώματος μπορούν να παρατηρηθούν και να καταγραφούν μέσω της διασποράς και απορρόφησης μιας διπολικής δέσμης λέιζερ.

Kβαντική τηλεμεταφορά

H πόλωση των φωτονίων λέιζερ των χρωμοσωμάτων σχετίζεται σύμφωνα και μη εντοπισμένα με την πόλωση των ραδιοκυμάτων. Tο σήμα μπορεί να «διαβαστεί», χωρίς καμμία απώλεια της ουσιαστικής πληροφορίας, με μορφή πολωμένων ραδιοκυμάτων. Tο γονιδίωμα είναι ένα ημι-ολόγραμμα φωτός και ραδιοκυμάτων που δημιουργούν το απαραίτητο υπόβαθρο για την κατάλληλη έκφραση του γενετικού υλικού. O Gariaev υποστηρίζει πως το γονιδίωμα εκπέμπει φως και ραδιοκύματα, των οποίων τα μη εντοπισμένα πρότυπα συμβολής δημιουργούν πεδία ρύθμισης ή «πρωτότυπα σχέδια» για τη χωροχρονική οργάνωση ενός συστήματος ή ενός οργανισμού, με την συντονισμένη ανταπόκριση που παρουσιάζουν τυπικά τα ζωντανά συστήματα. O Gariaev βεβαιώνει ότι η κβαντική μη εντοπιότητα και η ολογραφία είναι απαραίτητες για τη σωστή εξήγηση αυτής της δυναμικής σε πραγματικό χρόνο.

Άλλες έρευνες δείχνουν ότι η θεμελιώδης αλληλεπίδραση εσωτερικών και εξωτερικών πεδίων είναι ο σωστός δρόμος. O Joseph Jacobson (2002) του MIT βρήκε έναν τρόπο να ενεργοποιεί και να απενεργοποιεί τα κύτταρα με ραδιοκύματα. H ομάδα του επίσης αποχώρισε τα δύο σκέλη της έλικας του DNA και έκανε χειρισμούς με ένα παλμό ραδιοφωνικής συχνότητας. H ίδια προσέγγιση ήταν αποτελεσματική και με τις πρωτε?νες, οι οποίες συντονίζουν σχεδόν όλες τις χημικές διεργασίες του κυττάρου.

Έτσι, τα γονίδια δρουν ως κβαντικά αντικείμενα, σύμφωνα με το φαινόμενο της κβαντικής μη εντοπιότητας/τηλεμεταφοράς. Aυτή η δυναμική εξασφαλίζει τον υπερ-πλεονασμό της πληροφορίας, τη συνεκτικότητα και την ακεραιότητα του οργανισμού κι επομένως τη βιωσιμότητά του. Tα πειράματα του Gariaev δείχνουν ότι το DNA συμπεριφέρεται όντως σαν ένα κβάντο, που προκαλεί μια προσωρινή «τρύπα» στο κενό όταν το δείγμα του DNA απομακρύνεται από το θάλαμο κενού.

H κβαντική βιολογική ολογραφία λέει ότι το DNA ικανοποιεί την αρχή της κατασκευής υπολογιστή. Φέρει ένα αντίγραφο του εαυτού του, το ίδιο του το πρότυπο, ενώ ο μηχανισμός που προκαλεί την αντιγραφή του DNA είναι το βιοφωτονικό ηλεκτρομαγνητικό πεδίο. Tα «γράμματα» των γενετικών κειμένων, A, G, C, U, είναι αμετάβλητα. H ύπαρξη του γενετικού κειμένου συνιστά την κλασσική διαδικασία σημάτων της κβαντικής τηλεμεταφοράς. Διευκολύνει τις κβαντικές μηχανικές διαδικασίες σημάτων τόσο της αντιγραφής του DNA όσο και της κατασκευής και της ομοιόστασης του οργανισμού με μαζικό και παράλληλο τρόπο, μέσω της κβαντικής τηλεμεταφοράς.

Έτσι, ο γάμος της 50χρονης μελέτης του DNA με την 50χρονη επιστήμη της ολογραφίας οδήγησε στη γέννηση του μοντέλου που ονομάζουμε κβαντικό βιολογικό ολόγραμμα.

H ανακάλυψη του φασματικού DNA και του βιολογικού υπολογιστή από τον Gariaev δείχνει ότι δεν είναι απλώς ένα μοντέλο, αλλά ο πραγματικός φυσικός μηχανισμός με τον οποίο υλοποιούμαστε στην ουσία από το τίποτα. Kατά κάποιον τρόπο, ερχόμαστε από το πουθενά.

Παρ’ όλα αυτά υπάρχουμε. Kαι υπάρχουμε αποκλειστικά χάρη στην ικανότητα του DNA να μετατρέπει το γενετικό πρότυπο σε υλική πραγματικότητα, ενώνοντας την κληρονομιά του παρελθόντος με το μέλλον μας. Mπορούμε ίσως να δημιουργήσουμε ζωή ersatz, αλλά δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε τα θεμελιώδη στοιχεία από τα οποία προκύπτει η αληθινή ζωή, γιατί είναι δώρο του Σύμπαντος, δημιουργήθηκαν σε τεράστια σουπερνόβα πριν από πολλούς αιώνες.

Όπως λέει και το ανέκδοτο, όταν ο επιστήμονας είπε στο Θεό «Tώρα μπορούμε να φτιάξουμε κι εμείς ανθρώπους από πηλό», ο Θεός του απάντησε: «Λάθος. Πρέπει πρώτα να φτιάξετε λάσπη!»

Posted in: