Οταν η ομογενειακή εφημερίδα GREEK NEWS ξεκίνησε την εκστρατεία για « ΝΑ ΠΑΜΕ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ » και κάλεσε τους Ελληνοαμερικανούς αναγνώστες της να παρακαλέσει ο καθένας τον Αμερικανό γείτονά του να περάσει μερικές μέρες στη χώρα μας, ανταποκρίθηκαν -θα έλεγα- όλοι. Η προσπάθεια πολύ σωστά θεωρήθηκε εθνική υπόθεση και μέτρησε το γεγονός ότι ξεκινούσε από την γνήσια αγάπη του εκδότη προς την Ελλάδα, ο οποίος δεν είχε καμία συνεργασία ή βοήθεια από το ελληνικό υπουργείο Τουρισμού.
Η ανταπόκριση των Αμερικανών φίλων και γειτόνων ήταν μεγάλη. Οσο και να σας κάνει εντύπωση, το κυρίαρχο στοιχείο αυτής της ανταπόκρισης ήταν ότι οι στιγμές για την πατρίδα μας ήταν κρίσιμες. Αρκετοί φίλοι και γείτονες επέλεξαν με χαρά τον προορισμό Ελλάδα για τους ίδιους και τα παιδιά τους, παρά το γεγονός ότι οι διακοπές τους θα ήταν πολύ πιό ακριβές λόγω της ισοτιμίας του ευρώ με το δολάριο. Αν π.χ. προτιμούσαν την ίδια την Αμερική ή χώρες της Καραϊβικής το τίμημα θα ήταν το ένα τέταρτο του ποσού που ξόδευσαν για να επισκεφθούν την Ελλάδα. Το δυστύχημα γι’ αυτούς (και για εμάς που τους καλέσαμε) είναι ότι «έπεσαν» πάνω στην απεργία των οδηγών ταξί. Απίστευτη η ταλαιπωρία τους. Η πρώτη σκέψη ήταν να απολογηθούμε και να φροντίσουμε να μειώσουμε αυτή την φοβερή ταλαιπωρία, αναζητώντας διέξοδο για να φύγουν όσο το δυνατόν πιό γρήγορα από την Αθήνα για κάποιο νησί. Η προσπάθεια πέτυχε κατά το ήμισυ. Ολες αυτές τις μέρες είχαμε «σκάσει» αλλά οι ίδιοι δεν έχασαν το χαμόγελό και την αισιοδοξία τους. Προσφερθήκαμε να τους εξηγήσουμε τους λόγους της ταλαιπωρίας τους, αλλά οι άνθρωποι μας σκλάβωσαν στην κυριολεξία με την απάντησή τους: «Είμασταν«, μου είπαν, «προετοιμασμένοι για την …περιπέτεια. Κανένα πρόβλημα«. Ηταν όμως; Προσωπικά καταλαβαίνω τον αγώνα κάθε εργαζόμενου να προστατεύσει το εισόδημά του. Το ίδιο δεν κάνουμε όλοι μας; Δεν θα κατεβαίναμε στους δρόμους αν είμασταν στη θέση των ταξιτζήδων; Και επειδή ο καθένας πρέπει να ομιλεί για τον εαυτό του, η δική μου απάντηση είναι ένα μεγάλο ναι. Θα διαδήλωνα και θα πάλευα για να προστατεύσω το ψωμί της οικογένειας μου. Ομως, δεν θα ήμουν βάρος στους συμπολίτες μου. Δεν θα δημιουργούσα προβλήματα σε κανένα άλλο. Θα έπαιρνα το ταξί μου και θα κατασκήνωνα μπροστά στο αρμόδιο υπουργείο και μπορεί και να το έκαιγα, για να γίνει το μήνυμα μου πιό ισχυρό. Επαναλαμβάνω: Δεν θα δημιουργούσα κανένα απολύτως πρόβλημα σε κανένα συμπολίτη μου, ο οποίος -λόγω της οικονομικής κρίσης- βρίσκεται στην ίδια πολύ δύσκολη κατάσταση. Σέβομαι τον αγώνα κάθε εργαζομένου, άρα και των ταξιτζήδων. Αλλά διαφωνώ με τον τρόπο πάλης τους. Εκαναν ζημιά σε όλους μας, αλλά πάνω απ’ όλα ζημίωσαν τον αγώνα τους και έστρεψαν ένα μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας εναντίον τους. Δεν είμαι ο αρμόδιος για να απαντήσω στο βασικό ερώτημα για το ποιός φταίει: οι ίδιοι ή ο υπουργός. Καταγράφω μία πραγματικότητα την οποία έζησα αυτές τις μέρες στην Αθήνα και σε άλλα μέρη της Ελλάδος. Τον αρμόδιο υπουργό δεν τον γνωρίζω. Είχα την ευκαιρία να συναντήσω τον κ. Ραγκούση στην Ουάσιγκτον στις αρχές Ιουλίου και μου έκανε εντύπωση, όχι μόνο για το γεγονός ότι προτίμησε να μείνει σε ένα φθηνό ξενοδοχείο της αμερικανικής πρωτεύουσας, ούτε επειδή επέλεξε να ταξιδεύσει στην Αμερική οικονομική θέση. Στο λίγο που μιλήσαμε διαπίστωσα πως είναι και ένας λογικός πολιτικός.
Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι έπρεπε να δράσει διαφορετικά και, βέβαια, καθοδηγούμενος από τη λογική. Εάν ήμουν στη θέση του θα άνοιγα τη συζήτηση τον Σεπτέμβριο, ακόμα και εάν η Τρόϊκα επέμενε να κλείσει το θέμα εδώ και τώρα. Ο κ. Ραγκούσης έπρεπε να το «κόψει» στους Τροϊκανούς και να μην αφήσει να ξεκινήσει η κρίση με τους ταξιτζήδες το καλοκαίρι. Διότι είμαι βέβαιος πως και ένα νήπιο γνώριζε πως η διαμάχη με τους ιδιοκτήτες ταξί θα τίναζε στον αέρα τον καλοκαιρινό τουρισμό. Εκφράζω την προσωπική μου γνώμη: ήταν σφάλμα και του υπουργού και φοβάμαι πως θα το πληρώσει ακριβά, διότι ο πρωθυπουργός έχει συνηθίσει να μην λαμβάνει ποτέ τις δικές του ευθύνες. Βέβαια, ευθύνες έχουν και οι αρμόδιοι για τον τουρισμό υπουργοί, οι οποίοι αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Οι «κραυγές» τους στα τηλεοπτικά παράθυρα δεν ωφέλησαν στη λύση των προβλημάτων που δημιούργησε η απεργία των ταξιτζήδων και ήταν εξαφανισμένοι τις ημέρες που χιλιάδες τουρίστες είχαν εγκλωβιστεί στα κρουαζερόπλοια ή στα λιμάνια. Στις σοβαρές χώρες ο πρωθυπουργός θα τους έδειχνε την πόρτα της εξόδου…
Η ανταπόκριση των Αμερικανών φίλων και γειτόνων ήταν μεγάλη. Οσο και να σας κάνει εντύπωση, το κυρίαρχο στοιχείο αυτής της ανταπόκρισης ήταν ότι οι στιγμές για την πατρίδα μας ήταν κρίσιμες. Αρκετοί φίλοι και γείτονες επέλεξαν με χαρά τον προορισμό Ελλάδα για τους ίδιους και τα παιδιά τους, παρά το γεγονός ότι οι διακοπές τους θα ήταν πολύ πιό ακριβές λόγω της ισοτιμίας του ευρώ με το δολάριο. Αν π.χ. προτιμούσαν την ίδια την Αμερική ή χώρες της Καραϊβικής το τίμημα θα ήταν το ένα τέταρτο του ποσού που ξόδευσαν για να επισκεφθούν την Ελλάδα. Το δυστύχημα γι’ αυτούς (και για εμάς που τους καλέσαμε) είναι ότι «έπεσαν» πάνω στην απεργία των οδηγών ταξί. Απίστευτη η ταλαιπωρία τους. Η πρώτη σκέψη ήταν να απολογηθούμε και να φροντίσουμε να μειώσουμε αυτή την φοβερή ταλαιπωρία, αναζητώντας διέξοδο για να φύγουν όσο το δυνατόν πιό γρήγορα από την Αθήνα για κάποιο νησί. Η προσπάθεια πέτυχε κατά το ήμισυ. Ολες αυτές τις μέρες είχαμε «σκάσει» αλλά οι ίδιοι δεν έχασαν το χαμόγελό και την αισιοδοξία τους. Προσφερθήκαμε να τους εξηγήσουμε τους λόγους της ταλαιπωρίας τους, αλλά οι άνθρωποι μας σκλάβωσαν στην κυριολεξία με την απάντησή τους: «Είμασταν«, μου είπαν, «προετοιμασμένοι για την …περιπέτεια. Κανένα πρόβλημα«. Ηταν όμως; Προσωπικά καταλαβαίνω τον αγώνα κάθε εργαζόμενου να προστατεύσει το εισόδημά του. Το ίδιο δεν κάνουμε όλοι μας; Δεν θα κατεβαίναμε στους δρόμους αν είμασταν στη θέση των ταξιτζήδων; Και επειδή ο καθένας πρέπει να ομιλεί για τον εαυτό του, η δική μου απάντηση είναι ένα μεγάλο ναι. Θα διαδήλωνα και θα πάλευα για να προστατεύσω το ψωμί της οικογένειας μου. Ομως, δεν θα ήμουν βάρος στους συμπολίτες μου. Δεν θα δημιουργούσα προβλήματα σε κανένα άλλο. Θα έπαιρνα το ταξί μου και θα κατασκήνωνα μπροστά στο αρμόδιο υπουργείο και μπορεί και να το έκαιγα, για να γίνει το μήνυμα μου πιό ισχυρό. Επαναλαμβάνω: Δεν θα δημιουργούσα κανένα απολύτως πρόβλημα σε κανένα συμπολίτη μου, ο οποίος -λόγω της οικονομικής κρίσης- βρίσκεται στην ίδια πολύ δύσκολη κατάσταση. Σέβομαι τον αγώνα κάθε εργαζομένου, άρα και των ταξιτζήδων. Αλλά διαφωνώ με τον τρόπο πάλης τους. Εκαναν ζημιά σε όλους μας, αλλά πάνω απ’ όλα ζημίωσαν τον αγώνα τους και έστρεψαν ένα μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας εναντίον τους. Δεν είμαι ο αρμόδιος για να απαντήσω στο βασικό ερώτημα για το ποιός φταίει: οι ίδιοι ή ο υπουργός. Καταγράφω μία πραγματικότητα την οποία έζησα αυτές τις μέρες στην Αθήνα και σε άλλα μέρη της Ελλάδος. Τον αρμόδιο υπουργό δεν τον γνωρίζω. Είχα την ευκαιρία να συναντήσω τον κ. Ραγκούση στην Ουάσιγκτον στις αρχές Ιουλίου και μου έκανε εντύπωση, όχι μόνο για το γεγονός ότι προτίμησε να μείνει σε ένα φθηνό ξενοδοχείο της αμερικανικής πρωτεύουσας, ούτε επειδή επέλεξε να ταξιδεύσει στην Αμερική οικονομική θέση. Στο λίγο που μιλήσαμε διαπίστωσα πως είναι και ένας λογικός πολιτικός.
Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι έπρεπε να δράσει διαφορετικά και, βέβαια, καθοδηγούμενος από τη λογική. Εάν ήμουν στη θέση του θα άνοιγα τη συζήτηση τον Σεπτέμβριο, ακόμα και εάν η Τρόϊκα επέμενε να κλείσει το θέμα εδώ και τώρα. Ο κ. Ραγκούσης έπρεπε να το «κόψει» στους Τροϊκανούς και να μην αφήσει να ξεκινήσει η κρίση με τους ταξιτζήδες το καλοκαίρι. Διότι είμαι βέβαιος πως και ένα νήπιο γνώριζε πως η διαμάχη με τους ιδιοκτήτες ταξί θα τίναζε στον αέρα τον καλοκαιρινό τουρισμό. Εκφράζω την προσωπική μου γνώμη: ήταν σφάλμα και του υπουργού και φοβάμαι πως θα το πληρώσει ακριβά, διότι ο πρωθυπουργός έχει συνηθίσει να μην λαμβάνει ποτέ τις δικές του ευθύνες. Βέβαια, ευθύνες έχουν και οι αρμόδιοι για τον τουρισμό υπουργοί, οι οποίοι αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Οι «κραυγές» τους στα τηλεοπτικά παράθυρα δεν ωφέλησαν στη λύση των προβλημάτων που δημιούργησε η απεργία των ταξιτζήδων και ήταν εξαφανισμένοι τις ημέρες που χιλιάδες τουρίστες είχαν εγκλωβιστεί στα κρουαζερόπλοια ή στα λιμάνια. Στις σοβαρές χώρες ο πρωθυπουργός θα τους έδειχνε την πόρτα της εξόδου…
Posted in:
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου