Εξετάζοντας τις δομικές και διαρθρωτικές αδυναμίες της χώρας σε όλα τα επίπεδα (πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό) αντιλαμβάνεται κανείς ότι παρά τα προφανή χρόνια οικονομικά προβλήματα, στην ουσία τα γενεσιουργά αίτια της σημερινής κρίσης είναι πρωτίστως πολιτικά και δευτερευόντως κοινωνικά.
Το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα κατηύθυνε την ελληνική κοινωνία στη χρηματοδότηση των οραμάτων και των επιδιώξεών της με δανεικά, εθίζοντάς την στο συβαριτισμό, την ανέλεγκτη κατανάλωση και την κατασπατάληση του ανθρώπινου κεφαλαίου της σε ξεπερασμένους στόχους και ιδέες, με μοναδικό σκοπό την πριμοδότηση και την ενίσχυση των πελατειακών σχέσεων. Επιπλέον, στην προσπάθεια διατήρησης της ηγεμονίας και των προνομίων της «νομενκλατούρας» του, καθοδήγησε την κοινωνία και τη χώρα σε ένα μοντέλο «επιβραδυνόμενης» ανάπτυξης, σχεδιάζοντας κι υλοποιώντας όχι με όρους προόδου και ανάπτυξης, αλλά με όρους συντήρησης ώστε να μπορεί να νέμεται τον πλούτο και να απολαμβάνει τα προνόμια της εξουσίας.
Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν ότι στο όνομα κάποιων «εθνικών» επιδιώξεων κι επιτυχιών (π.χ. ΕΟΚ, ΟΝΕ, Ολυμπιακοί Αγώνες) η εικονική ανάπτυξη της οικονομίας και η κατ? επίφαση κοινωνική ευημερία, στην ουσία στηρίζονταν στον αλόγιστο και αυτοκτονικό ολοένα και αυξανόμενο δανεισμό της χώρας, με στόχο τη συντήρηση του θνησιγενούς μοντέλου μιας συνένοχης πια και «κακομαθημένης» κοινωνίας (βλ. Πάγκαλος: «όλοι μαζί τα φάγαμε»). Μιας κοινωνίας που μη έχοντας λογική καθοδήγηση και ένα ρεαλιστικό σχέδιο ανάπτυξης, προσδενόταν όλο και περισσότερο στο άρμα του κρατικού τομέα, έχοντας αναγάγει το διορισμό στο Δημόσιο ως το υπέρτατο αγαθό, με την ταυτόχρονη ανάπτυξη του φαυλεπίφαυλου «συνδικαλιστικού» κινήματος (κυρίως μετά το 1980) και τα παγκόσμιας πρωτοτυπίας παράλογα «κεκτημένα δικαιώματα» ελληνικού τύπου.
Φυσική κατάληξη όλης αυτής της υπερβολής, η οποία προσεγγίζει τα όρια της «ύβρεως» με την αρχαιοελληνική της σημασία, ήταν τελικά να οδηγηθεί η χώρα στη σημερινή κατάρρευση κι ακόμη χειρότερα στον εγκλωβισμό της σε ένα φαύλο κύκλο κρίσεων χωρίς καμία διαφαινόμενη διέξοδο.
Συμπερασματικά, λοιπόν, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι η πρώτιστη και σημαντικότερη αιτία της σημερινής κατάντιας της Ελλάδας είναι κυρίως η χρεοκοπία του πολιτικού μας συστήματος (που είναι αλήθεια ότι όλοι συμβάλλαμε, στο μέτρο που αναλογεί στον καθένα, στην ανάπτυξή του) και η ανεπάρκειά του σε όλα τα επίπεδα (γνώσεις, εμπειρίες, δυνατότητα σχεδιασμού και κυρίως βούλησης), χωρίς βεβαίως να παραγνωρίζουμε ότι πολλά από τα αίτια προϋπήρχαν της μεταπολίτευσης και χάνονται στο ιστορικό παρελθόν της χώρας.
Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι οι διαφόρων τύπων «εκρηκτικές» αντιδράσεις των κοινωνικών ομάδων, οι οποίες θα προσπαθήσουν να αντισταθούν στην ελάττωση του εισοδήματός τους και την υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου, χωρίς να έχουν στην ουσία κάποια εναλλακτική λύση, αλλά και καμία ελπίδα εξόδου από τα προβλήματα, λόγω της ανεπάρκειας του πολιτικού συστήματος. Ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο ζώντας σε έναν «άλλο κόσμο», θα συνεχίσει να εθελοτυφλεί πιστεύοντας ότι μπορεί ακόμη να συνεχίζει να λειτουργεί με το ξεπερασμένο μοντέλο του παρελθόντος. Ένα πολιτικό σύστημα που τελικά θα οδηγηθεί στην ολοκληρωτική απογύμνωσή του στα μάτια της κοινωνίας, η οποία θα απογοητεύεται όλο και περισσότερο και το οποίο στην προσπάθεια επιβίωσής του με κάθε κόστος, προβλέπεται να χαθεί αφήνοντας πίσω του τη χώρα κατεστραμμένη.
Από τον Τάσο Τσιπλάκο
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου