Από το 1974 έως τώρα, από τα 831 εισαγγελικά αιτήματα μόνο 17 έγιναν δεκτά...
Ο θεσμός της βουλευτικής ασυλίας δημιουργήθηκε στην Ελλάδα για να διασφαλίσει τη δημοκρατία. Το σκεπτικό ήταν να… προστατευθεί ο πολιτικός από άστοχες μηνύσεις πολιτών που για ψήλου πήδημα θα τους οδηγούσαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου.
Με τα χρόνια όμως, η βουλευτική ασυλία, έγινε κι αυτή «δεκανίκι» ατιμωρησίας των απλών βουλευτών. Κάθε χρόνο στη Βουλή φτάνουν δεκάδες αιτήματα για άρση της ασυλίας κοινοβουλευτικών εκπροσώπων για διάφορα αδικήματα που φέρονται να έχουν τελέσει, κατά κανόνα, πριν διαβούν το περιστύλιο της Βουλής υπό άλλες επαγγελματικές ιδιότητες.
Οι εισαγγελείς όταν οι πολίτες καταθέτουν μηνύσεις σε βάρος βουλευτών αν διαγνώσουν ποινικές ευθύνες αποστέλλουν τις δικογραφίες στη Βουλή ζητώντας την άρση της ασυλίας τους. Ωστόσο, σπάνια οι βουλευτές ψηφίζουν υπέρ της άρσης της ασυλίας συναδέλφων τους, με αποτέλεσμα οι δικογραφίες να καταλήγουν στο αρχείο.
Δεν είναι τυχαίο ότι από τα 831 εισαγγελικά αιτήματα που έχουν υποβληθεί για άρση της βουλευτικής ασυλίας από το 1974,μέχρι πριν από περίπου ένα χρόνο, μόνο 17 έγιναν δεκτά.
Εξαίρεση βέβαια στον κανόνα αποτελούν οι περιπτώσεις βουλευτών που από μόνοι τους έχουν παραιτηθεί της ασυλίας ζητώντας να κριθούν από τη δικαιοσύνη για όσα τους χρεώνονται.
Παρά το γεγονός ότι και το μέτρο αυτό, όπως ο νόμος περί ευθύνης υπουργών δέχονται βολές, τόσο εκ των έσω, από κοινοβουλευτικούς δηλαδή εκπροσώπους, όσο και από πολίτες που διαμαρτύρονται για την προνομιακή μεταχείριση των βουλευτών, η ασυλία ζει και βασιλεύει.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου