ΜΟΝΑ ΤΑ ΠΟΜΑΚΟΧΩΡΙΑ

Στα Πομακοχώρια της ελληνικής Θράκης, ιδίως τις τελευταίες δεκαετίες, παγιώνεται σταθερά η τουρκική παρουσία μέσω διαφόρων κινήσεων, όπως η δημιουργία τουρκικών βιβλιοθηκών , εργαστηρίων ραπτικής, μαθημάτων κουράν κουρσού κτλ., στα οποία επιτελείται συστηματικά εθνικιστική τουρκική προπαγάνδα.

Παράλληλα με αυτές τις κινήσεις, έχουμε το ξήλωμα της ελληνικής παρουσίας στα Πομακοχώρια αλλά και στο ευρύτερο περιβάλλον τους. Κρατικοί φορείς όπως το ταχυδρομείο, το σπίτι του δασκάλου όπου παλιά ήταν υποχρεωτική η μόνιμη παρουσία των δασκάλων στα χωριά, η αστυνομία κτλ εξαφανίζονται σιγά – σιγά, είτε από πιέσεις τουρκόφωνων πολιτευτών, είτε από την αδιαφορία του ελληνικού κράτους.
Αποτέλεσμα οι κάτοικοι να μην αισθάνονται δίπλα τους την ελληνική παρουσία και να είναι απομονωμένοι από το περιβάλλον της πατρίδας που ζούνε. «Παλιά συναντούσαμε συχνά Έλληνες και συνομιλούσαμε μαζί τους ενώ σήμερα για να ακούσουμε ελληνικά πρέπει να κατεβούμε στην πόλη» μας είπε μεσήλικας Πομάκος από το νομό Ροδόπης. Ενώ άλλος επεσήμανε ότι «πώς να δηλώσεις Πομάκος όταν είσαι στο χωριό και οι πληρωμένοι σε απειλούν ότι θα φέρουν δίπλα από τα σύνορα Γκρίζους Λύκους για να σε «συμμορφώσουν» και να μην έχεις έναν εκπρόσωπο της πολιτείας για να σε προστατέψει»;

Πιο συγκεκριμένα, με στοιχεία, όσον αφορά την ελληνική παρουσία μέσω της εκπαίδευσης και στους τρεις νομούς, η υποχρεωτική παρουσία των δασκάλων στα χωριά έλαβε τέλος γύρω στο 1989. Ως τότε οι δάσκαλοι έμεναν αναγκαστικά κάποιες ημέρες πάνω στα Πομακοχώρια και βοηθούσαν τους κατοίκους και στην καλύτερη εκμάθηση των ελληνικών τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι στον Εχίνο έμεναν είκοσι οικογένειες χριστιανών δασκάλων που δίδασκαν στο ιεροσπουδαστήριο και στο δημοτικό σχολείο που χωριζόταν τότε σε θηλέων και αρρένων

Posted in: