Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΚΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Η γέννηση μας είναι ένα γεγονός βίαιου αποχωρισμού από τον ασφαλές περιβάλλον της μήτρας. Το γεγονός αυτό αποτελεί την συγκλονιστικότερη εμπειρία του ανθρώπου αφού η μετάβαση μας αυτή από τον υγρό κόσμο της μήτρας στον αερόβιο κόσμο, είναι βίωση πνιγμού δηλαδή βίωση θανάτου. Αυτή η εμπειρία παράγει τον φόβο του θανάτου που σημαδεύει την ύπαρξη μας σε όλη την διάρκεια του βίου μας. Ο χαμένος παράδεισος της μήτρας και η υποσυνείδητη επιθυμία επιστροφής σε αυτόν, εκφράζετε μέσα από την διαρκή αναζήτηση της ευτυχίας ως λυτρωτικής υπερβάσης στο αναπόφευκτο μυστήριο του θανάτου. Το μέσο για την υπέρβαση αυτή είναι η αγάπη (μοίρασμα ζωής) σε όλες της μορφές της (από την μητρική τον έρωτα την φιλία ως την αγάπη σε ιδέες όπως πχ αγάπη προς την πατρίδα,την ελευθερία κλ.).

Η δύναμη της αγάπης είναι απρόβλεπτη, ανατρεπτική και εμπεριέχει το αίσθημα της θυσίας. Μέσα απτήν θυσία ο άνθρωπος ξεπερνά τον φόβο της μοίρας τουτον θάνατο.

Το γεγονός αυτό σε κοινωνίες που στηρίζονται στην διαχείριση του φόβου καθίστα την αγάπη δύναμη επαναστατική και επικίνδυνη και γεννά την ανάγκη χειραγώγησης της. Τα μέσα είναι συνήθως δυο η θρησκεία και η ιδεολογίες.

Η μετατόπιση της αγάπης σε υπερβατικό επίπεδο δηλαδή ο έρωτας προς το θειο η ιερογαμία με την βοήθεια ανάλογων τελετουργιών έχουν ως σκοπό την χαλιναγώγηση και τον αποπροσανατολισμό της από το φυσικό και κοινωνικό της πλαίσιο.

Τελετουργίες όπως η θεια μετάληψη εμπεριέχουν έντονο το ερωτικό στοιχειό σε μεταφυσικό επίπεδο.

Αλλά και ανατολικές θρήσκες πχ που η μετενσάρκωση η μετεμψύχωση αποτελούν βασικούς μεταφυσικούς πυλώνες τους, έχουν σαν σκοπό την ακύρωση και την αδράνεια της δύναμης αυτής.

Στης παγανιστικές θρήσκες και μέσα από οργιαστικές τελετές επιτυχαίνονταν η εκτόνωση και ο αποπροσανατολισμός της δύναμης της αγάπης.

Στης ταξικές κοινωνίες οι ιδεολογίες έρχονται να συμπληρώσουν το ρόλο αυτό, χειραγωγώντας και προσανατολίζοντας την δύναμη αυτή για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Έννοιες όπως της πατρίδας, της οικογενείας, της τάξης, του στέμματος κλ. έχουν σαν σκοπό την χειραγώγηση της δύναμης αυτής.

Δεν ξέρω εάν αυτή η συγκλονιστική εμπειρία του θανάτου στην γέννηση μας και η ανάγκη υπερβάσης της μέσα από την αγάπη αποτελούν τελικά την τραγωδία της ανθρώπινης ύπαρξης, αφού δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε αταξικές κοινωνίες ελεύθερες όπου η έκφραση της αγάπης ανεμπόδιστη θα τις καθιστούσε αληθινά ευτυχισμένες.

Το μοίρασμα της ζωής όπως συμβολικά θα μπορούσε να αποτυπωθεί στη ν ύψιστη εικόνα του μητρικού θηλασμού, συμπυκνώνει ακριβώς το περιεχόμενο της έννοιας της αγάπης.

«Μόνον όποιος είναι φτωχός και ξέρει τι θα πει πείνα ενεργεί µε τόση γενναιοδωρία…Τι θλιßερό που ο άνθρωπος δεν είναι πάντα έτσι»

Posted in: ΓΝΩΜΙΚΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ