ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ-ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ

Σήμερα πια εγχωρίως έχει αντι­στραφεί ακόμα και η σημασία των λέξεων:Διαφωτιστής στην Ελλάδα θε­ωρείται ο διεθνιστής και ο εθνικισμός της ευρωπαϊκής Νεωτερικότητας λογαριάζεται οπισθοδρόμηση, αναχρονισμός. Αυτό μάλλον οφείλεται στην παγκόσμια αποκλειστικότητα που έ­χουν οι Ελλαδίτες να παντρεύουν τα αντιφατικά και ασυμβίβαστα: τον Διαφωτισμό με τον Μαρξισμό. Να βλέπουν τη συλλογικότητα μόνο σαν διαφοροποίηση τάξεων και πάλη των τάξεων, τον πολιτισμό σαν «εποικοδόμημα» στη «βάση» των παραγωγι­κών και ανταλλακτικών σχέσεων.

Ο,τι ξεφεύγει από το μανιχαϊστικό δίπολο εθνικισμού και ιστορικο-υλιστικού διεθνισμού, η εμμονή στην ελληνικότητα ως κοσμοπολίτι­κη πρόταση πολιτισμού (πρόταση τρόπου και νοήματος του βίου: κοινής ιεαράρχησης αναγκών) ταξινο­μείται αμέσως προκρούστεια στο α­πεχθέστερο είδος εθνικισμού: Ση­μαίνει σκοταδισμό, αναχρονισμό, ο­πισθοδρόμηση, αντίδραση στην πρό­οδο, συγγένεια ιδεολογική με τον Εθνικοσοσιαλισμό και δι' αυτού με τον Φασισμό. Οι δογματικοί παλαιοημερολογίτες του Περισσού, θαυμαστές του τείχους που χώριζε στο Βερολίνο τον «παράδεισο» του ολο­κληρωτισμού από την «κόλαση» του φιλελευθερισμού, συγκαταλέγονται στίς «προοδευτικές δυνάμεις», ενώ η Γενιά του '30 (ο Ζήσιμος Λορεντζάτος, λ.χ., για την «Αυγή») είναι αποφώλιος εθνικιστής με όλα τα σχετλιαστικά ομόσημα.

Γι' αυτό και δεν παράγεται πια πο­λιτική στην Ελλάδα, μόνο αναμασήματα μεταπρατικής κενολογίας για δι­αιώνιση της τεταρτοκοσμικής καφρίλας. Δεν τολμάει πολιτικός λόγος να ζητήσει λ.χ. περισσότερα Αρχαία Ελληνικά στο σχολειό, Αρχαία Ελλη­νικά από το Δημοτικό, αφού η στέ­ρεα δομή τους επιτρέπει να διδάσκεται η γλώσσα ως λογική συνεπι-φέροντας και τη διδασκαλία των μαθηματικών ως γλώσσας - θα χλευ­αστεί αμέσως η πρόταση σαν «εθνι-κισμός». Δεν νοιάζονται τα μαρξι-στοδιαφωτιστικά υβρίδια για καλ­λιέργεια της σκέψης και της κρίσης, μάχονται φαντάσματα. Ετσι, είτε η Ν.Δ. κυβερνάει είτε το ΠΑΣΟΚ, η παιδεία στην Ελλάδα είναι στεγανά α-πολιτική, πειθαρχημένη στον στόχο να ετοιμάζει πειθήνιους οπαδούς για τα κομματικά ποιμνιοστάσια, ό­χι υπεύθυνους πολίτες.

Απολιτικός είναι και ο συνδικαλι-σμός στην Ελλάδα, δουλεύει απο­κλειστικά για τΐς κομματικές μαφίες και το χρυσοπληρωμένο κηφηναρειο των εργατοπατέρων, πάντα στραγ-γαλίζοντας τη ζωή στην απολυτο-ποίηση της οικονομικής δοσοληψίας. Ο πολιτικός λόγος που θα θύμιζε πανάρχαιους εθισμούς των Ελλή­νων στην προτεραιότητα της δημιουργίας και όχι του εκβιαστικού ε­πισιτισμού, θα απαιτούσε τη συμμε­τοχική δημιουργικότητα ως όρο της μισθωτής εργασίας, ένας τέτοιος λό­γος θα στιγματιζόταν «εθνικιστικός» για να εξοντωθεί καίρια.

Δεν τολμάει ο Μακεδόνας να υπερασπίσει την ελληνικότητα του ονόματος της Μακεδονίας, ο Θρακιώτης να υπερασπίσει τη γη του, ο Καστελοριζιός την ελληνικότητα του αρχιπελάγους. Θα απειληθούν και αυ­τοί με κατάταξη στους «εθνικιστές». Αδύνατο να συζητηθούν στη σημε­ρινή Ελλάδα όροι αξιοπρέπειας στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής, όροι στρατηγικής σωφροσύνης στην οργάνωση της άμυνας, προϋποθέσεις αυτοπροστασίας του πολίτη από τη χυδαιότητα του χαμηλής στάθμης τουρισμού, απαιτήσεις προστασίας της γλώσσας από τη βάναυση αγραμματοσύνη, και χίλια ανάλογα, χωρίς να κυριαρχήσουν οι χαρακτηρι­σμοί ή οι υπόνοιες για «εθνικισμό», «σοβινισμό», «ακροδεξιά σύνδρομα». Στην Ελλάδα δεν παράγεται πια πολιτική, γιατί είναι τυραννικά κυρίαρχος ο μονόδρομος της αλογίας των κλισέ, η συμπλεγματική παράνοια των δογματισμών.

Ούτε και μπορεί άλλος να μας υποκαταστήσει τους Ελληνες στις ευθύνες μας - όπως μας έχουν θέσει υ­πό ταπεινωτική επιτροπεία στα οικονομικά οι Ευρωπαίοι, έτσι κάποιοι διεθνείς οργανισμοί να επιτροπεύουν τη διαχείριση της πολιτιστικής μας παράδοσης που είναι πανανθρώπινο θη­σαύρισμα, όχι μόνο δικό μας. Θα ή­ταν απαραίτητο, αλλά δεν γίνεται. Δεν μπορεί άλλος να μας υποκαταστήσει στη διάσωση ζωντανής συνέχειας της ελληνικής γλώσσας, στην ανάγκη προτεραιότητας του κοινωνείν, προτεραιότητας της μεταφυσικής αναζήτησης, όχι του θρησκευτικού ατομοκεντρισμού. Κάποια διεθνής επι­τροπεία θα μπορούσε να είχε απο­σοβήσει τη νεοπλουτίστικη βλαχαδερή βλασφημία του Μουσείου που υψώσαμε απέναντι από τον ιερό βράχο της Αρκόπολης ή τις βάναυσες επεμβάσεις στο Κσύριον της Κύ­πρου. Αλλά στην αλλοτρίωση των ου­σιωδών θα παραμείνουμε αυτόχειρες.

Ούτε τον Διαφωτισμό αφομοιώσαμε ούτε την ελληνικότητα διασώ­σαμε. Θωρακισμένοι με τον φανατι­σμό της αλογίας αντιμαχόμαστε ψευδαισθήσείς.

Posted in: ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ