Η συγκλονιστική επιστολή του Βολταίρου προς την Μεγάλη Αικατερίνη, Αυτοκράτειρα της Ρωσίας, αλλά και ο αγώνας του μεγάλου ποιητού μας Άγγελου Σικελιανού για την διεθνοποίηση της Ελληνικής Γλώσσας, έτσι όπως δημοσιεύθηκε στο βιβλίο μας: «Ο Παγκόσμιος Έλλην»! "Ο Ζεύξις και ο Φειδίας θα εκάλυπτον την γη με τις εικόνες σας. Η πτώσις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θα εωρτάζετο στην Ελλάδα. Η Αθήνα θα ήτο μία από τις πρωτεύουσες σας. Η Ελληνική γλώσσα θα γινόταν παγκόσμια και όλοι οι ναυτικοί του Αιγαίου θα ζητούσαν ελληνικά διαβατήρια από την Αυτού Μεγαλειότητα σας..."
ΕΛΕΓΕ η Έλεν Κέλερ: «Εάν το βιολί
θεωρείται ο βασιλιάς των μουσικών οργάνων, τότε η Ελληνική γλώσσα είναι
το βιολί της ανθρωπινής σκέψεως» !.. Μ' αυτή την φράση της διάσημης
συγγραφέως και φιλοσόφου θα θέλαμε ν' αρχίσουμε το άρθρο αυτό, πού έχει
να κάνει με την διεθνοποίηση της Ελληνικής Γλώσσης. Μιας γλώσσας που
χρησιμοποίησαν οι θεοί και, κατά τον Θεοφάνη Μανιά, θεωρείται «το
ωραιότερο μνημείο, πού άφησε ποτέ ο άνθρωπος πάνω στη γη !...» (1)
Βεβαίως, αποδείξεις για την χρησιμότητα της Ελληνικής γλώσσης σε παγκόσμιο επίπεδο έχουμε μυριάδες: Η γνωστή Ελληνίδα φιλόλογος και ερευνήτρια κα Αννα Τζιροπούλου - Ευσταθίου, σε ένα δίτομο έργο της «Πώς η Ελληνική γονιμοποίησε τον Ευρωπαϊκό λόγο» (2) και «Έλλην λόγος» (3), αποδεικνύει περίτρανα ότι το 80 - 90% των λέξεων των μεγαλυτέρων ευρωπαϊκών γλωσσών (αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά κλπ) προέρχονται εκ της Ελληνικής γλώσσης, ενώ, για το θέμα αυτό, έχουν μιλήσει δεκάδες πανεπιστημιακοί δάσκαλοι στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό (4), την ώρα που ο ίδιος ο γράφων κατ' επανάληψιν έχει προσκαλέσει διακεκριμένες πανεπιστημιακές προσωπικότητες στην τηλεοπτική εκπομπή του για να μιλήσουν για την Ελληνική Γλώσσα (5).
Προς απόδειξη των όσων μέχρι τώρα έχουμε πει και έχουμε γράψει για την Ελληνική γλώσσα, και παρά το γεγονός ότι η γλώσσα των Ελλήνων δέχεται βολές εκ των έσω (6), έρχεται στο φως της δημοσιότητας μία επιστολή πού είχε στείλει ο Βολταίρος προς την Αυτοκράτειρα της Ρωσίας, την Μεγάλη Αικατερίνη, την οποίαν, αφού την συγχαίρει για τις νίκες του ρωσικού στόλου κατά των Τούρκων, γράφει τα εξής:
«...Αν πεθάνω απ' τις αρρώστιες που με καταβάλλουν θα είμαι κατά το ήμισυ ευχαριστημένος, αφού ο Μουσταφάς είναι κατά το ήμισυ εκθρονισμένος...»
Και πιο κάτω:
«Αυτοί που επιθυμούν ανατροπές της Αυτού Μεγαλειότητος θα είναι συγχυσμένοι. Και γιατί να εύχονται δυσμένεια, η οποία δυσμένεια εκδικείται την Ευρώπη; Θα είναι προφανώς άνθρωποι οι οποίοι δεν επιθυμούν να ομιλείται η ελληνική γλώσσα. Διότι εάν ήτο ηγεμών τής Κωνσταντινουπόλεως η Αυτού Μεγαλειότης σας, θα ίδρυε μία καλή Ελληνική Ακαδημία. Θα σας κάνανε μία Μεγάλη Αικατερίνη.
Ο Ζεύξις και ο Φειδίας θα εκάλυπτον την γη με τις εικόνες σας. Η πτώσις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θα εωρτάζετο στην Ελλάδα. Η Αθήνα θα ήτο μία από τις πρωτεύουσες σας. Η Ελληνική γλώσσα θα γινόταν παγκόσμια και όλοι οι ναυτικοί του Αιγαίου θα ζητούσαν ελληνικά διαβατήρια από την Αυτού Μεγαλειότητα σας...».!!
Βεβαίως, αποδείξεις για την χρησιμότητα της Ελληνικής γλώσσης σε παγκόσμιο επίπεδο έχουμε μυριάδες: Η γνωστή Ελληνίδα φιλόλογος και ερευνήτρια κα Αννα Τζιροπούλου - Ευσταθίου, σε ένα δίτομο έργο της «Πώς η Ελληνική γονιμοποίησε τον Ευρωπαϊκό λόγο» (2) και «Έλλην λόγος» (3), αποδεικνύει περίτρανα ότι το 80 - 90% των λέξεων των μεγαλυτέρων ευρωπαϊκών γλωσσών (αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά κλπ) προέρχονται εκ της Ελληνικής γλώσσης, ενώ, για το θέμα αυτό, έχουν μιλήσει δεκάδες πανεπιστημιακοί δάσκαλοι στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό (4), την ώρα που ο ίδιος ο γράφων κατ' επανάληψιν έχει προσκαλέσει διακεκριμένες πανεπιστημιακές προσωπικότητες στην τηλεοπτική εκπομπή του για να μιλήσουν για την Ελληνική Γλώσσα (5).
Προς απόδειξη των όσων μέχρι τώρα έχουμε πει και έχουμε γράψει για την Ελληνική γλώσσα, και παρά το γεγονός ότι η γλώσσα των Ελλήνων δέχεται βολές εκ των έσω (6), έρχεται στο φως της δημοσιότητας μία επιστολή πού είχε στείλει ο Βολταίρος προς την Αυτοκράτειρα της Ρωσίας, την Μεγάλη Αικατερίνη, την οποίαν, αφού την συγχαίρει για τις νίκες του ρωσικού στόλου κατά των Τούρκων, γράφει τα εξής:
«...Αν πεθάνω απ' τις αρρώστιες που με καταβάλλουν θα είμαι κατά το ήμισυ ευχαριστημένος, αφού ο Μουσταφάς είναι κατά το ήμισυ εκθρονισμένος...»
Και πιο κάτω:
«Αυτοί που επιθυμούν ανατροπές της Αυτού Μεγαλειότητος θα είναι συγχυσμένοι. Και γιατί να εύχονται δυσμένεια, η οποία δυσμένεια εκδικείται την Ευρώπη; Θα είναι προφανώς άνθρωποι οι οποίοι δεν επιθυμούν να ομιλείται η ελληνική γλώσσα. Διότι εάν ήτο ηγεμών τής Κωνσταντινουπόλεως η Αυτού Μεγαλειότης σας, θα ίδρυε μία καλή Ελληνική Ακαδημία. Θα σας κάνανε μία Μεγάλη Αικατερίνη.
Ο Ζεύξις και ο Φειδίας θα εκάλυπτον την γη με τις εικόνες σας. Η πτώσις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θα εωρτάζετο στην Ελλάδα. Η Αθήνα θα ήτο μία από τις πρωτεύουσες σας. Η Ελληνική γλώσσα θα γινόταν παγκόσμια και όλοι οι ναυτικοί του Αιγαίου θα ζητούσαν ελληνικά διαβατήρια από την Αυτού Μεγαλειότητα σας...».!!
ΣΤΑ «ΣΥΡΤΑΡΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ» !...
Στην
κυριολεξία μέσα από τα «συρτάρια της γης» ανακαλύφθηκε αυτή η επιστολή
του μεγάλου φιλοσόφου και στοχαστή Βολταίρου, που βρήκε ο Γάλλος
Γουσταύος ντ' Ετόλ και την οποία δημοσίευσε σε ένα έντυπο στο Παρίσι το
1864, από τον Εκδοτικό Οίκο Hachette με τίτλο: «Η πρακτική της χρήσεως
της Ελληνικής γλώσσης». Το τεύχος αυτό δεν φιλοξενούσε, παρά μονάχα 19
σελίδες από το κείμενο αυτό, αλλά, όπως απεδείχθη, ήταν πολυτιμότατο για
την Ελληνική γλώσσα.
Το ως άνω άρθρο βρήκε τελικά ο Bruno Lavagnini, Καθηγητής της Ελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Παλέρμο, με το οποίο ασχολήθηκε σε ένα άρθρο του, με τίτλο: «Η ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΩΣ ΔΙΕΘΝΗΣ ΓΛΩΣΣΑ», που είδε, στην συνέχεια, το φως της δημοσιότητας από το Ελληνικό Φιλολογικό Περιοδικό «Παρνασσός».
Αξίζει τον κόπο να διαβάσουμε ορισμένα αποσπάσματα απ' αυτό το άρθρο:
«Με αφετηρία την άποψη ότι τα ελληνικά, σαν κλασσική γλώσσα, αποτελούν ήδη ένα βασικό στοιχείο στην λογοτεχνία και την σχολική παιδεία των διαφόρων χωρών, υπεστηρίζετο εκεί η χρήσις της ελληνικής ως διεθνούς γλώσσης. Συγχρόνως υπεδεικνύετο η προκαταρκτική διδασκαλία της νεοελληνικής και η εισαγωγή στα σχολεία της εθνικής προφοράς, δηλαδή της νεοελληνικής προφοράς, σε αντικατάστασι της λεγομένης ερασμιακής.
Συγγραφεύς του τεύχους ο Γουσταύος ντ' Ετόλ (1804 - 1886), ένας Γάλλος ισραηλιτικής καταγωγής, μεγάλη καρδιά, πνεύμα οξύ και ευρύ, που ασχολήθηκε κατά σειράν με την οικονομία και την πολιτική γεωγραφία, την εθνολογία, την θεολογία, και που υπήρξε ακόμη, το 1867, μαζί με τον αρχαιολόγο Boule και τον ελληνιστή Brunet de Presle, μεταξύ των ιδρυτών της «Ενώσεως δια την ενθάρρυνσιν των Ελληνικών Σπουδών».
Η Ελλάδα έμεινε στην καρδιά του από τότε, που στην αρχή της βασιλείας του Όθωνος, μεταξύ του 1833 και 1835, νέος, είχε μείνει εκεί, ενδιαφερόμενος κυρίως για τα προβλήματα της πολιτικής οικονομίας του αρτιγενούς κράτους. Στην πρότασί του υπέρ της ελληνικής ο D' Eichthal, ξεκινούσε από ένα άρθρο, που είχε δημοσιευθή πριν εννιά χρόνια στην Αθήνα από τον Marco Benieri, τέως Πρεσβευτή της Ελλάδος στην Κωνσταντινούπολι και αργότερα Διοικητή της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος, Στο άρθρο αυτό, μεταξύ των άλλων απόψεων, για το μέλλον του ελληνικού λαού, επροτείνετο και η χρήσις της ελληνικής ως διεθνούς γλώσσης.
Η σκέψις του D' Eichthal είναι ότι η αναγεννωμένη Ελλάς έθεσε στην διάθεσι του πολιτισμένου κόσμου μία γλώσσα η οποία έχει όλα τα χαρακτηριστικά για ν’ ανακαλύψη τους όρους μιας παγκοσμίου γλώσσης. Σ' ένα επόμενο βιβλίο του ο ίδιος ο D' Eichthal είχε την ευκαιρία να διασαφήνιση, ότι η ελληνική, στην οποία αυτός σκεφτόταν να αποδώση αποστολή διεθνούς γλώσσης, δεν ήταν η «πραγματική» ελληνική, ομιλούμενη ή γραφομένη, αλλά μια ελληνική «αποκατεστημένη», στο λεξιλόγιο και την γραμματική της, μια κεκαθαρμένη, άρα μια καθαρεύουσα ή μάλλον μια υπερκαθαρεύουσα.
Ο D' Eichthal, με την πρότασί του, γινόταν ερμηνευτής μιας γενικής απαιτήσεως των καιρών. Οι ιδέες της αδελφότητος, της προόδου, της ενώσεως των λαών, κληρονομιά της γαλλικής επαναστάσεως, κυκλοφορούσαν ακόμη στην ατμόσφαιρα, και αυτούς ακριβώς τους χρόνους γινόταν η προσπάθεια να οργανωθή στο Παρίσι η πρώτη διεθνής έκθεσις, που φαινόταν απτή απόδειξις της μοιραίας κινήσεως για την ένωσι των εθνών. Η γαλλοπρωσική σύγκρουσις του 1870 επρόκειτο λίγα χρόνια αργότερα να βάλη κάποιο δισταγμό μέσα σ' αυτές τις μεγαλοφάνταστες ιδέες. Εν τούτοις η γνώμη του D' Eichthal, υπεκίνησε το ενδιαφέρον και επιδοκιμάστηκε, κυρίως, όπως ανεμένετο, από τον κόσμο των ελληνιστών, ιδιαίτερα όσον αφορούσε στο πρόβλημα της εθνικής προσφοράς της ελληνικής.
Όταν έκανε την πρότασί του ο D,'Eichthal, δεν ήξερε ότι είχε πρόδρομό του τον Βολταίρο. Το ανεκάλυψε ο ίδιος λίγα χρόνια αργότερα. Την άνοιξι του 1770 η είσοδος του ρωσικού στόλου στη Μεσόγειο, η αποβίβασις του Αλέξη Ορλώφ στο Μοριά και η επανάστασις των Μανιατών, που άναψε ως τον Ισθμό της Κορίνθου, θέρμαναν στην Ευρώπη την πρώιμη ελπίδα της παλιγγενεσίας του ελληνικού έθνους. Την απηχεί ο Βολταίρος σε μία επιστολή του απευθυνόμενη από το Ferney στην Αικατερίνη της Ρωσίας με ημερομηνία 14 Φεβρουαρίου 1770.
Με την σκέψη στραμμένη στους αγαπημένους του Έλληνες ο φιλόσοφος στην αναγγελία των δύο επομένων νικών του ρωσικού στόλου κατά των Τούρκων, διείδε την προοπτική της οθωμανικής καταπτώσεως, της οποίας θα επωφελούντο οι Έλληνες...».
ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ τα γράψαμε στην αρχή: Από το κρεβάτι της αρρώστιας του ο φιλόσοφος συνέχαιρε την Αυτοκράτειρα και πρότεινε αμέσως την καθιέρωση της Ελληνικής ως Διεθνούς Γλώσσης!...
Αξίζει, όμως, να διαβάσουμε και την συνέχεια του άρθρου:
«Ξεκινώντας από τις θέσεις του κλασικισμού ο Βολταίρος, στον οποίον, μεταξύ των άλλων, έλειπε η εμπειρία των Νέων Ελληνικών, ο D' Eichthal δεν μπορούσε παρά να σκεφθή μια γλώσσα ουσιωδώς πλησιάζουσα την αρχαία, μια υπερκαθαρεύουσα. Στο βάθος ήταν η κάπως καθυστερημένη αναγνώρισις της παγκοσμίου αποστολής της ελληνικής γλώσσης, που είχε επιβληθεί με την κοινή γλώσσα της ελληνιστικής περιόδου και συνεχίστηκε έπειτα στους ρωμαϊκούς και βυζαντινούς χρόνους».
Το ως άνω άρθρο βρήκε τελικά ο Bruno Lavagnini, Καθηγητής της Ελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Παλέρμο, με το οποίο ασχολήθηκε σε ένα άρθρο του, με τίτλο: «Η ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΩΣ ΔΙΕΘΝΗΣ ΓΛΩΣΣΑ», που είδε, στην συνέχεια, το φως της δημοσιότητας από το Ελληνικό Φιλολογικό Περιοδικό «Παρνασσός».
Αξίζει τον κόπο να διαβάσουμε ορισμένα αποσπάσματα απ' αυτό το άρθρο:
«Με αφετηρία την άποψη ότι τα ελληνικά, σαν κλασσική γλώσσα, αποτελούν ήδη ένα βασικό στοιχείο στην λογοτεχνία και την σχολική παιδεία των διαφόρων χωρών, υπεστηρίζετο εκεί η χρήσις της ελληνικής ως διεθνούς γλώσσης. Συγχρόνως υπεδεικνύετο η προκαταρκτική διδασκαλία της νεοελληνικής και η εισαγωγή στα σχολεία της εθνικής προφοράς, δηλαδή της νεοελληνικής προφοράς, σε αντικατάστασι της λεγομένης ερασμιακής.
Συγγραφεύς του τεύχους ο Γουσταύος ντ' Ετόλ (1804 - 1886), ένας Γάλλος ισραηλιτικής καταγωγής, μεγάλη καρδιά, πνεύμα οξύ και ευρύ, που ασχολήθηκε κατά σειράν με την οικονομία και την πολιτική γεωγραφία, την εθνολογία, την θεολογία, και που υπήρξε ακόμη, το 1867, μαζί με τον αρχαιολόγο Boule και τον ελληνιστή Brunet de Presle, μεταξύ των ιδρυτών της «Ενώσεως δια την ενθάρρυνσιν των Ελληνικών Σπουδών».
Η Ελλάδα έμεινε στην καρδιά του από τότε, που στην αρχή της βασιλείας του Όθωνος, μεταξύ του 1833 και 1835, νέος, είχε μείνει εκεί, ενδιαφερόμενος κυρίως για τα προβλήματα της πολιτικής οικονομίας του αρτιγενούς κράτους. Στην πρότασί του υπέρ της ελληνικής ο D' Eichthal, ξεκινούσε από ένα άρθρο, που είχε δημοσιευθή πριν εννιά χρόνια στην Αθήνα από τον Marco Benieri, τέως Πρεσβευτή της Ελλάδος στην Κωνσταντινούπολι και αργότερα Διοικητή της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος, Στο άρθρο αυτό, μεταξύ των άλλων απόψεων, για το μέλλον του ελληνικού λαού, επροτείνετο και η χρήσις της ελληνικής ως διεθνούς γλώσσης.
Η σκέψις του D' Eichthal είναι ότι η αναγεννωμένη Ελλάς έθεσε στην διάθεσι του πολιτισμένου κόσμου μία γλώσσα η οποία έχει όλα τα χαρακτηριστικά για ν’ ανακαλύψη τους όρους μιας παγκοσμίου γλώσσης. Σ' ένα επόμενο βιβλίο του ο ίδιος ο D' Eichthal είχε την ευκαιρία να διασαφήνιση, ότι η ελληνική, στην οποία αυτός σκεφτόταν να αποδώση αποστολή διεθνούς γλώσσης, δεν ήταν η «πραγματική» ελληνική, ομιλούμενη ή γραφομένη, αλλά μια ελληνική «αποκατεστημένη», στο λεξιλόγιο και την γραμματική της, μια κεκαθαρμένη, άρα μια καθαρεύουσα ή μάλλον μια υπερκαθαρεύουσα.
Ο D' Eichthal, με την πρότασί του, γινόταν ερμηνευτής μιας γενικής απαιτήσεως των καιρών. Οι ιδέες της αδελφότητος, της προόδου, της ενώσεως των λαών, κληρονομιά της γαλλικής επαναστάσεως, κυκλοφορούσαν ακόμη στην ατμόσφαιρα, και αυτούς ακριβώς τους χρόνους γινόταν η προσπάθεια να οργανωθή στο Παρίσι η πρώτη διεθνής έκθεσις, που φαινόταν απτή απόδειξις της μοιραίας κινήσεως για την ένωσι των εθνών. Η γαλλοπρωσική σύγκρουσις του 1870 επρόκειτο λίγα χρόνια αργότερα να βάλη κάποιο δισταγμό μέσα σ' αυτές τις μεγαλοφάνταστες ιδέες. Εν τούτοις η γνώμη του D' Eichthal, υπεκίνησε το ενδιαφέρον και επιδοκιμάστηκε, κυρίως, όπως ανεμένετο, από τον κόσμο των ελληνιστών, ιδιαίτερα όσον αφορούσε στο πρόβλημα της εθνικής προσφοράς της ελληνικής.
Όταν έκανε την πρότασί του ο D,'Eichthal, δεν ήξερε ότι είχε πρόδρομό του τον Βολταίρο. Το ανεκάλυψε ο ίδιος λίγα χρόνια αργότερα. Την άνοιξι του 1770 η είσοδος του ρωσικού στόλου στη Μεσόγειο, η αποβίβασις του Αλέξη Ορλώφ στο Μοριά και η επανάστασις των Μανιατών, που άναψε ως τον Ισθμό της Κορίνθου, θέρμαναν στην Ευρώπη την πρώιμη ελπίδα της παλιγγενεσίας του ελληνικού έθνους. Την απηχεί ο Βολταίρος σε μία επιστολή του απευθυνόμενη από το Ferney στην Αικατερίνη της Ρωσίας με ημερομηνία 14 Φεβρουαρίου 1770.
Με την σκέψη στραμμένη στους αγαπημένους του Έλληνες ο φιλόσοφος στην αναγγελία των δύο επομένων νικών του ρωσικού στόλου κατά των Τούρκων, διείδε την προοπτική της οθωμανικής καταπτώσεως, της οποίας θα επωφελούντο οι Έλληνες...».
ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ τα γράψαμε στην αρχή: Από το κρεβάτι της αρρώστιας του ο φιλόσοφος συνέχαιρε την Αυτοκράτειρα και πρότεινε αμέσως την καθιέρωση της Ελληνικής ως Διεθνούς Γλώσσης!...
Αξίζει, όμως, να διαβάσουμε και την συνέχεια του άρθρου:
«Ξεκινώντας από τις θέσεις του κλασικισμού ο Βολταίρος, στον οποίον, μεταξύ των άλλων, έλειπε η εμπειρία των Νέων Ελληνικών, ο D' Eichthal δεν μπορούσε παρά να σκεφθή μια γλώσσα ουσιωδώς πλησιάζουσα την αρχαία, μια υπερκαθαρεύουσα. Στο βάθος ήταν η κάπως καθυστερημένη αναγνώρισις της παγκοσμίου αποστολής της ελληνικής γλώσσης, που είχε επιβληθεί με την κοινή γλώσσα της ελληνιστικής περιόδου και συνεχίστηκε έπειτα στους ρωμαϊκούς και βυζαντινούς χρόνους».
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ
«Ένας
μεγάλος ποιητής της συγχρόνου Ελλάδος, που πέθανε πριν λίγα χρόνια, ο
Άγγελος Σικελιανός (1883 - 1951), χωρίς να ξέρη τίποτε για τον Βολταίρο
και τον D' Eichthal, ξεσπάθωσε κι αυτός τελευταία υπέρ της ελληνικής ως
διεθνούς γλώσσης. Έγινε αυτό στην Ελβετία, στο Montreux, τον Αύγουστο
του 1947, στο πλαίσιον ενός συνεδρίου που είχε συγκληθή για να συζήτηση
ένα σχέδιο παγκοσμίου ομοσπονδίας. Ο ποιητής ήταν γενναίος υπέρμαχος των
υψηλών και αιωνίων αξιών του Ελληνισμού, όπως φαίνεται και από τα
θαυμάσια «Ακριτικά Ποιήματα».
Πρόσφορος σε κάθε μεγάλη έμπνευση και ήδη από είκοσι χρόνια «προφήτης» ο ίδιος της «Δελφικής Ιδέας», ο Σικελιανός δεν μπορούσε να μείνη απαθής στην ιδέα μιας παγκοσμίου ομοσπονδίας, ενώ ο λαός του, που μόλις είχε εξέλθει από την ξένη κατοχή και τον αγώνα αντιστάσεως, συνεθλίβετο ακόμη τώρα στις σπείρες ενός τραγικού εμφυλίου πολέμου, που έκανε την Ελλάδα να ματώνη στα βόρεια σύνορα της.
Στην ημερήσια διάταξη του συνεδρίου ήταν και η εκλογή μιας διεθνούς γλώσσης. Τότε ο Σικελιανός υπέβαλε την υποψηφιότητα της Νεοελληνικής ως γλώσσης της επιδιωκόμενης παγκοσμίου κοινότητος.
Είναι στα χέρια μου το κείμενο της ανακοινώσεως, γαλλιστί, που έκανε ο ποιητής στο συνέδριο. Μου το έστειλε ο ίδιος ύστερα από λίγες ημέρες, από την Γενεύη, μαζί με μία επιστολή της 30.8.1947, στην οποία εξέφραζε την χαρά του για την μετάφραση του στα Ιταλικά, που τότε του είχα στείλει, του ποιήματός του «Ορκος Στυγός», και με παρακινούσε να ενδιαφερθώ κι εγώ σαν ελληνιστής, υπέρ της ιδέας που εκείνος είχε υποστηρίξει.
Ο λόγος, εμψυχωμένος από ένα ποητικό πνεύμα, εκφράζει στο προοίμιο την συγκατάνευση του ελληνικού λαού στην ιδέα μιας παγκοσμίου Αμφικτυονίας. Δεν λείπουν και υπαινιγμοί για τις δύσκολες στιγμές που περνούσε τότε η Ελλάδα, για μια ακόμη φορά θύμα του παιχνιδιού των αντιτιθεμένων δυνάμεων και των ξένων συμφερόντων, θλιβερή μοίρα οφειλομένη στη γεωγραφική θέση της χώρας.
Περνώντας στο θέμα της διεθνούς γλώσσης ο ποιητής παρατηρεί, ότι η εκλογή της γλώσσης ενός μεγάλου έθνους θα προκαλούσε αντιδράσεις και διαφωνίες, ενώ η υιοθέτησις μιας τεχνητής γλώσσης Esperanto θα ευρισκόταν σε αντίθεση με την αρχή της οργανικής και φυσικής εξελίξεως, που πρέπει να προεδρεύη στη δημιουργία μιας παγκοσμίου ομοσπονδίας. Έτσι εκείνος προτείνει την υιοθέτηση της Νεοελληνικής γλώσσης, που είναι «η πραγματική διάδοχος και κληρονόμος της αρχαίας ελληνικής γλώσσης, από την οποίαν αντλούν όλοι οι πολιτισμένοι λαοί, σαν από την πηγή των πηγών, για να βρουν το βαθύ και αληθινό νόημα του ανθρωπίνου πολιτισμού στο σύνολό του. Η Ελλάς - συνεχίζει- είναι μια μικρή χώρα, χωρίς πολιτική επίδραση στον κόσμο. Εν τούτοις εξακολουθεί να είναι η χώρα, που αφού έδωσε τις βάσεις όλου του ανθρωπίνου πολιτισμού και διέδωσε με την γλώσσα της το μήνυμα του Ευαγγελίου, εκληρονόμησε ένα μέσον εκφράσεως τελείας ωραιότητος και αρμονίας, το οποίον με την απλοποιημένη γραμματική του θα μπορούσε να παράσχη στη Παγκόσμια Ομοσπονδία το όργανο το πιο κατάλληλο και το πιο κοντινό στην καταγωγή του πολιτισμού. Χρησιμοποιώντας μια τέτοια γλώσσα οι διάφοροι λαοί θα αισθάνωνται κατά κάποιον τρόπον οι ίδιοι κληρονόμοι των ανεκτίμητων θησαυρών του ελληνικού πολιτισμού. Συγχρόνως τούτο θα αποτελούσε και μια ενθάρρυνση και ηθική αμοιβή για τον λαό, που υπέφερε τόσο πολύ και δοκιμάστηκε τόσο σκληρά».
Ποια ήταν η υποδοχή που επεφυλάχθη από το Συνέδριο σ' αυτήν την πρόταση; Μια επιτυχία καθαράς φιλοφρονήσεως, για να σταθούμε στις λέξεις του ποιητού, ο οποίος μου έγραφε ότι η ιδέα «είχε ευνοϊκή απήχηση σε όλους όσους, κατά κάποιον τρόπον, είχαν τραφή με κλασσική παιδεία». Εγώ ο ίδιος, παρά το γνωστό μου πάθος για τα ελληνικά, εδοκίμασα κάποιο δισταγμό.
Δεν θυμούμαι τι απήντησα τότε στην θερμή έκκληση του Ποιητού. Όμως αυτό το λίγο που μπορούσε να γίνη- χωρίς πολύ πλατιές φιλοδοξίες και στα όρια των δυνατοτήτων μου - για την βελτίωση και την αύξηση των θέσεων της Νέας Ελληνικής, το έκαμα. Στη Λυών, τον Σεπτέμβριο του 1948, στο συνέδριο της Association Bude σε μια πρότασή μου προσπάθησα να αποδείξω πόσο συμφέρον θα ήτανε τα Νέα Ελληνικά να εισαχθούν από τις Φιλοσοφικές Σχολές όλων των χωρών, σαν τακτική έδρα πλάι στα κλασσικά ελληνικά και τα βυζαντινά. Αυτή η πρότασις απετέλεσε έπειτα μία από τις ευχές, που εξεφράσθησαν κατά την καταληκτικήν συνεδρίασιν από τα μέλη του Η' Διεθνούς Συνεδρίου Βυζαντινών Σπουδών, που πραγματοποιήθηκε στο Παλέρμο στις 10 Απριλίου 1951.
Διεθνής γλώσσα τα Νέα Ελληνικά; Ναι, τουλάχιστον για τους αρχαιολόγους, τους κλασσικούς φιλολόγους και τους βυζαντινολόγους».
ΒΕΒΑΙΩΣ, το ότι επίκειται η Διεθνοποίηση της Ελληνικής Γλώσσης δεν είναι κάτι κρυφό. Οι πάντες σχεδόν αντιλαμβάνονται ότι χωρίς την γνώσιν της Αρχαίας και Νέας Ελληνικής Γλώσσης καθίσταται αδύνατος πάσα επικοινωνία στο μέλλον. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι ο ίδιος ο πρόεδρος της Microsoft, Μπιλ Γκέϊτς, ζήτησε την εισαγωγή στους ηλεκτρονικούς υπολογιστήρες (7) όχι μόνον της αρχαίας ελληνικής γλώσσης, αλλά και του πολυτονικού συστήματος, στην Ισπανία Βάσκοι Ευρωβουλευτές, και Ελληνιστές, όπως ο Χουάν Χοσέ Πουχάνα (8), προτείνουν την καθιέρωση της Ελληνικής ως διεθνούς γλώσσης, στην Ινδία πολλοί σύλλογοι και σωματεία δραστηριοποιούνται με την σπουδήν των αρχαίων ελληνικών, ενώ Ιάπωνες ομηριστές δεν διστάζουν να φορούν στο πέτο τους το «Ο» - δείγμα του γεγονότος όταν είναι σπουδαστές της ομηρικής γραμματείας!
Χρειάζονται και άλλα παραδείγματα;
Ένα μονάχα: Οι Νομπελίστες Ποιητές της σύγχρονης Ελλάδος, Γιώργος Σεφέρης και Οδυσσέας Ελύτης όχι μόνον θεοποίησαν την Ελληνική γλώσσα, αλλά δια της Ελληνικής γλώσσης κατάφεραν να περάσουν στο Πάνθεον της παγκοσμίου Διανοήσεως, αφού, δια του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας που τους απονεμήθηκε, έγιναν αιώνιοι κήρυκες του Ελληνισμού!
Την γλώσσαν μου έδωκα ελληνικήν, λοιπόν;
Γιατί όχι; Αυτή δεν είναι η γλώσσα των θεών;
Πρόσφορος σε κάθε μεγάλη έμπνευση και ήδη από είκοσι χρόνια «προφήτης» ο ίδιος της «Δελφικής Ιδέας», ο Σικελιανός δεν μπορούσε να μείνη απαθής στην ιδέα μιας παγκοσμίου ομοσπονδίας, ενώ ο λαός του, που μόλις είχε εξέλθει από την ξένη κατοχή και τον αγώνα αντιστάσεως, συνεθλίβετο ακόμη τώρα στις σπείρες ενός τραγικού εμφυλίου πολέμου, που έκανε την Ελλάδα να ματώνη στα βόρεια σύνορα της.
Στην ημερήσια διάταξη του συνεδρίου ήταν και η εκλογή μιας διεθνούς γλώσσης. Τότε ο Σικελιανός υπέβαλε την υποψηφιότητα της Νεοελληνικής ως γλώσσης της επιδιωκόμενης παγκοσμίου κοινότητος.
Είναι στα χέρια μου το κείμενο της ανακοινώσεως, γαλλιστί, που έκανε ο ποιητής στο συνέδριο. Μου το έστειλε ο ίδιος ύστερα από λίγες ημέρες, από την Γενεύη, μαζί με μία επιστολή της 30.8.1947, στην οποία εξέφραζε την χαρά του για την μετάφραση του στα Ιταλικά, που τότε του είχα στείλει, του ποιήματός του «Ορκος Στυγός», και με παρακινούσε να ενδιαφερθώ κι εγώ σαν ελληνιστής, υπέρ της ιδέας που εκείνος είχε υποστηρίξει.
Ο λόγος, εμψυχωμένος από ένα ποητικό πνεύμα, εκφράζει στο προοίμιο την συγκατάνευση του ελληνικού λαού στην ιδέα μιας παγκοσμίου Αμφικτυονίας. Δεν λείπουν και υπαινιγμοί για τις δύσκολες στιγμές που περνούσε τότε η Ελλάδα, για μια ακόμη φορά θύμα του παιχνιδιού των αντιτιθεμένων δυνάμεων και των ξένων συμφερόντων, θλιβερή μοίρα οφειλομένη στη γεωγραφική θέση της χώρας.
Περνώντας στο θέμα της διεθνούς γλώσσης ο ποιητής παρατηρεί, ότι η εκλογή της γλώσσης ενός μεγάλου έθνους θα προκαλούσε αντιδράσεις και διαφωνίες, ενώ η υιοθέτησις μιας τεχνητής γλώσσης Esperanto θα ευρισκόταν σε αντίθεση με την αρχή της οργανικής και φυσικής εξελίξεως, που πρέπει να προεδρεύη στη δημιουργία μιας παγκοσμίου ομοσπονδίας. Έτσι εκείνος προτείνει την υιοθέτηση της Νεοελληνικής γλώσσης, που είναι «η πραγματική διάδοχος και κληρονόμος της αρχαίας ελληνικής γλώσσης, από την οποίαν αντλούν όλοι οι πολιτισμένοι λαοί, σαν από την πηγή των πηγών, για να βρουν το βαθύ και αληθινό νόημα του ανθρωπίνου πολιτισμού στο σύνολό του. Η Ελλάς - συνεχίζει- είναι μια μικρή χώρα, χωρίς πολιτική επίδραση στον κόσμο. Εν τούτοις εξακολουθεί να είναι η χώρα, που αφού έδωσε τις βάσεις όλου του ανθρωπίνου πολιτισμού και διέδωσε με την γλώσσα της το μήνυμα του Ευαγγελίου, εκληρονόμησε ένα μέσον εκφράσεως τελείας ωραιότητος και αρμονίας, το οποίον με την απλοποιημένη γραμματική του θα μπορούσε να παράσχη στη Παγκόσμια Ομοσπονδία το όργανο το πιο κατάλληλο και το πιο κοντινό στην καταγωγή του πολιτισμού. Χρησιμοποιώντας μια τέτοια γλώσσα οι διάφοροι λαοί θα αισθάνωνται κατά κάποιον τρόπον οι ίδιοι κληρονόμοι των ανεκτίμητων θησαυρών του ελληνικού πολιτισμού. Συγχρόνως τούτο θα αποτελούσε και μια ενθάρρυνση και ηθική αμοιβή για τον λαό, που υπέφερε τόσο πολύ και δοκιμάστηκε τόσο σκληρά».
Ποια ήταν η υποδοχή που επεφυλάχθη από το Συνέδριο σ' αυτήν την πρόταση; Μια επιτυχία καθαράς φιλοφρονήσεως, για να σταθούμε στις λέξεις του ποιητού, ο οποίος μου έγραφε ότι η ιδέα «είχε ευνοϊκή απήχηση σε όλους όσους, κατά κάποιον τρόπον, είχαν τραφή με κλασσική παιδεία». Εγώ ο ίδιος, παρά το γνωστό μου πάθος για τα ελληνικά, εδοκίμασα κάποιο δισταγμό.
Δεν θυμούμαι τι απήντησα τότε στην θερμή έκκληση του Ποιητού. Όμως αυτό το λίγο που μπορούσε να γίνη- χωρίς πολύ πλατιές φιλοδοξίες και στα όρια των δυνατοτήτων μου - για την βελτίωση και την αύξηση των θέσεων της Νέας Ελληνικής, το έκαμα. Στη Λυών, τον Σεπτέμβριο του 1948, στο συνέδριο της Association Bude σε μια πρότασή μου προσπάθησα να αποδείξω πόσο συμφέρον θα ήτανε τα Νέα Ελληνικά να εισαχθούν από τις Φιλοσοφικές Σχολές όλων των χωρών, σαν τακτική έδρα πλάι στα κλασσικά ελληνικά και τα βυζαντινά. Αυτή η πρότασις απετέλεσε έπειτα μία από τις ευχές, που εξεφράσθησαν κατά την καταληκτικήν συνεδρίασιν από τα μέλη του Η' Διεθνούς Συνεδρίου Βυζαντινών Σπουδών, που πραγματοποιήθηκε στο Παλέρμο στις 10 Απριλίου 1951.
Διεθνής γλώσσα τα Νέα Ελληνικά; Ναι, τουλάχιστον για τους αρχαιολόγους, τους κλασσικούς φιλολόγους και τους βυζαντινολόγους».
ΒΕΒΑΙΩΣ, το ότι επίκειται η Διεθνοποίηση της Ελληνικής Γλώσσης δεν είναι κάτι κρυφό. Οι πάντες σχεδόν αντιλαμβάνονται ότι χωρίς την γνώσιν της Αρχαίας και Νέας Ελληνικής Γλώσσης καθίσταται αδύνατος πάσα επικοινωνία στο μέλλον. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι ο ίδιος ο πρόεδρος της Microsoft, Μπιλ Γκέϊτς, ζήτησε την εισαγωγή στους ηλεκτρονικούς υπολογιστήρες (7) όχι μόνον της αρχαίας ελληνικής γλώσσης, αλλά και του πολυτονικού συστήματος, στην Ισπανία Βάσκοι Ευρωβουλευτές, και Ελληνιστές, όπως ο Χουάν Χοσέ Πουχάνα (8), προτείνουν την καθιέρωση της Ελληνικής ως διεθνούς γλώσσης, στην Ινδία πολλοί σύλλογοι και σωματεία δραστηριοποιούνται με την σπουδήν των αρχαίων ελληνικών, ενώ Ιάπωνες ομηριστές δεν διστάζουν να φορούν στο πέτο τους το «Ο» - δείγμα του γεγονότος όταν είναι σπουδαστές της ομηρικής γραμματείας!
Χρειάζονται και άλλα παραδείγματα;
Ένα μονάχα: Οι Νομπελίστες Ποιητές της σύγχρονης Ελλάδος, Γιώργος Σεφέρης και Οδυσσέας Ελύτης όχι μόνον θεοποίησαν την Ελληνική γλώσσα, αλλά δια της Ελληνικής γλώσσης κατάφεραν να περάσουν στο Πάνθεον της παγκοσμίου Διανοήσεως, αφού, δια του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας που τους απονεμήθηκε, έγιναν αιώνιοι κήρυκες του Ελληνισμού!
Την γλώσσαν μου έδωκα ελληνικήν, λοιπόν;
Γιατί όχι; Αυτή δεν είναι η γλώσσα των θεών;
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1) Ίδε σχετικό σύγγραμμα του μεγάλου αυτού πυθαγορείου (και συγχρόνου) γλωσσολόγου με τον ομώνυμο τίτλο.
2) Εκδόσεις Νέα Θέσις.
3) Εκδόσεις Γεωργιάδης
4) Το περιοδικόν «Δαυλός» είχε ξεκινήσει την προσπάθειάν του με αυτόν τον σκοπό, ενώ την θέση του κατέλαβε πανηγυρικώς η εφημερίδα «Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ» του γνωστού Ομίλου προς Διάδοσιν της Ελληνικής Γλώσσης, που εδρεύει στον Πειραιά.
5) Άννα Τζιροπούλου-Ευσταθίου, Ειρήνη Μαυροπούλου, Χρυσόστομος Καρπαθίου, Κωνσταντίνος Δούκας, Νίκος Πρεάρης, Γιάννης Γαβριηλίδης, Άδωνις Γεωργιάδης, Κωνσταντίνος Γεωργακόπουλος, Γεώργιος Τουρλίδης, Αθανάσιος Φωτόπουλος, Χαρά Τσικοπούλου, Πόπη Πασπαλιάρη, Μαρία Πυργάκη, Έφη Πολυγιαννάκη, Αντώνης Αντωνάκος κλπ.
6) Η Ελληνίδα Επίτροπος της Ενωμένης Ευρώπης, Άννα Διαμαντοπούλου, πρότεινε την καθιέρωση της αγγλικής ως δευτέρας επισήμου γλώσσης της Ελλάδος (!), για ν' αντιδράσουν οι ίδιοι οι υπουργοί της κυβερνήσεως Σημίτη, με πρώτον από όλους τον υπουργό Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων κ Πέτρο Ευθυμίου.
7) Υπολογιστήρ: Αυτός είναι ο σωστός όρος, που πρέπει να χρησιμοποιούμε, διότι υπολογιστές είναι οι άνθρωποι και όχι τα κομπιούτερ...
8) Ο επονομαζόμενος Αριστείδης Πολυάναξ !
1) Ίδε σχετικό σύγγραμμα του μεγάλου αυτού πυθαγορείου (και συγχρόνου) γλωσσολόγου με τον ομώνυμο τίτλο.
2) Εκδόσεις Νέα Θέσις.
3) Εκδόσεις Γεωργιάδης
4) Το περιοδικόν «Δαυλός» είχε ξεκινήσει την προσπάθειάν του με αυτόν τον σκοπό, ενώ την θέση του κατέλαβε πανηγυρικώς η εφημερίδα «Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ» του γνωστού Ομίλου προς Διάδοσιν της Ελληνικής Γλώσσης, που εδρεύει στον Πειραιά.
5) Άννα Τζιροπούλου-Ευσταθίου, Ειρήνη Μαυροπούλου, Χρυσόστομος Καρπαθίου, Κωνσταντίνος Δούκας, Νίκος Πρεάρης, Γιάννης Γαβριηλίδης, Άδωνις Γεωργιάδης, Κωνσταντίνος Γεωργακόπουλος, Γεώργιος Τουρλίδης, Αθανάσιος Φωτόπουλος, Χαρά Τσικοπούλου, Πόπη Πασπαλιάρη, Μαρία Πυργάκη, Έφη Πολυγιαννάκη, Αντώνης Αντωνάκος κλπ.
6) Η Ελληνίδα Επίτροπος της Ενωμένης Ευρώπης, Άννα Διαμαντοπούλου, πρότεινε την καθιέρωση της αγγλικής ως δευτέρας επισήμου γλώσσης της Ελλάδος (!), για ν' αντιδράσουν οι ίδιοι οι υπουργοί της κυβερνήσεως Σημίτη, με πρώτον από όλους τον υπουργό Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων κ Πέτρο Ευθυμίου.
7) Υπολογιστήρ: Αυτός είναι ο σωστός όρος, που πρέπει να χρησιμοποιούμε, διότι υπολογιστές είναι οι άνθρωποι και όχι τα κομπιούτερ...
8) Ο επονομαζόμενος Αριστείδης Πολυάναξ !
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου