Οι ανασκαφικές αυτές έρευνες ενισχύθηκαν οικονομικά από διάφορους φορείς καθώς και από το Δήμο Σαλαμίνας.
Το σπήλαιο βρίσκεται κοντά στον Όρμο Περιστέρια, ένα από τα καλύτερα αγκυροβόλια, στο νοτιότερο σημείο της Σαλαμίνος. Εντελώς αθέατο από την ακτή, έχει στενότατη είσοδο, ευρισκόμενη στην απότομη πλευρά ενός επιβλητικού ασβεστολιθικού όγκου, σε υψόμετρο 115 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας. Το φυσικό βραχώδες άνδηρο (πλάτωμα) της εισόδου του, λουσμένο στο φως, σε ένα επίπεδο κυριολεκτικά «μεταξύ ουρανού και γης», προσφέρει εκπληκτική θέα προς την θαλάσσια έκταση του Σαρωνικού, με την τοπιογραφία της Αίγινας, της χερσονήσου των Μεθάνων και της Τροιζήνος.
Στο πλάτωμα της εισόδου φτάνει κανείς σε διάστημα είκοσι περίπου λεπτών από την ακτή ακολουθώντας ένα αρχαίο μονοπάτι και προσπερνώντας μία πηγή νερού που χρησιμοποιούνταν και στα αρχαία χρόνια, καθώς και το Ιερό του Διονύσου.
Το σπήλαιο έχει συνολικό μήκος (47) μέτρων περίπου και περιλαμβάνει (10) θαλάμους. Το στόμιό του είναι αρκετά στενό και οδηγεί στους θαλάμους ακολουθώντας οφιοειδή πορεία για 17,5 μέτρα.
Το εσωτερικό του, χωρισμένο από ένα σταλαγμιτικό παραπέτασμα σε δύο μέρη, ένας κατασκότεινος λαβύρινθος από μικρούς θαλάμους με χαμηλή οροφή, διαδρόμους, σύριγγες και άπειρες κόγχες. Με την ιδιάζουσα μορφολογία και ατμόσφαιρά του, ζωντανεύει την περιγραφή του σπηλαίου
του μεγάλου τραγικού στη Σαλαμίνα από τον Ρωμαίο Aulus
Gellius: "δυσάρεστο και τρομακτικό".
Από την έρευνα και τα ευρήματα, αποδείχτηκε η λειτουργία του σπηλαίου κατά την διάρκεια (6) διαφορετικών περιόδων της Ελληνικής Προϊστορίας και ιστορίας, συγκεκριμένα κατά την Νεώτερη και Τεική Νεολιθική, την ΄Υστερη Μυκηναϊκή, την Κλασική, την Ελληνιστική και την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορική εποχή και κατά την Φραγκοκρατία.
Από τα ευρήματα δεν έλειψαν και τα αντικείμενα ιδιαίτερης αξίας όπως ένα κοντό μυκηναϊκό ξίφος από χαλκό καθώς κοσμήματα και νομίσματα της Ελληνορωμαϊκής και της Φραγκοκρατίας, επίσης ευρήματα νεολιθικής εποχής όπως κομμάτια αγγείων διαφόρων σχημάτων και πέτρινα εργαλεία από (πυριτόλιθο και οψιδιανό λίθο) που προμηθεύονταν από τη Μήλο. Με τις ανασκαφές του 1996 βρέθηκε μελαμβαθής σκύφος, μερικώς σωζόμενος με το όνομα του Ευριπίδη στην εξωτερική πλευρά του. Το σπήλαιο χρησιμοποιήθηκε και για λατρευτικούς σκοπούς.
Αναφορές για το σπήλαιο, όπου ο Ευριπίδης αποσυρόταν για να γράφει τα έργα του, υπάρχουν σε κείμενα (4) αρχαίων συγγραφέων:
Σε έργο του Φιλοχόρου, συστηματικού και αξιόπιστου ιστορικού του πρώϊμου 3ου αιων. π.Χ.
Σε έργο του Σατύρου, Έλληνα συγγραφέα που έζησε στην Οξύρυγχο της Άνω Αιγύπτου κατά τον 3ο ή 2ο αιων. π. Χ.
Σε βιογραφικό κείμενο της ύστερης Ελληνικής Αρχαιότητας, με τον τίτλο Γένος Ευριπίδου και Βίος, ανώνυμου συντάκτη.
Σε κεφάλαιο του βιβλίου Noctes Atticae (Αττικές Νύκτες) του Aulus Gellius, Ρωμαίου συγγραφέα των μέσων του 2ου αιών. μ. Χ. , ο οποίος μάλιστα περιγράφει το σπήλαιο και δηλώνει ότι το επισκέφθηκε, κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Αθήνα.
Τα ευρήματα καθώς και όλες οι παραπάνω αναφορές που περιγράφουν το σπήλαιο, ανταποκρίνονται απολύτως και ταιριάζουν ακριβώς, μόνο στο συγκεκριμένο σπήλαιο, σε κανένα άλλο από τα υπάρχοντα στη νήσο. Έτσι μας επιτρέπουν την ασφαλή ταύτιση του χώρου με το περίφημο σπήλαιο - ησυχαστήριο του μεγάλου τραγικού Ευριπίδη, στη Σαλαμίνα.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου