Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΓΛΩΣΣΑ

Αρκετά χρόνια τώρα είναι γνωστή η αδιαφορία της Πολιτείας να πράξει αυτό που πρέπει, ώστε να γίνει η ελληνική γλώσσα διεθνής.
Από τότε μάλιστα που διά νόμου επέβαλε το μονοτονικό σύστημα γραφής συνεχώς υποβαθμίζεται η ελληνική γλώσσα, η μητέρα των ευρωπαϊκών γλωσσών και όχι μόνον.
Εκείνο που δεν έπραξε η Πολιτεία το έκαμαν πράξη κάποιοι Έλληνες που φλέγονται από αγάπη για την Ελληνική Γλώσσα.
Έτσι, το 1985, ίδρυσαν στην Αθήνα τον «Οργανισμό για την Διεθνοποίηση της Ελληνικής Γλώσσας» (Ο.Δ.Ε.Γ.).
Από το 1990 εκδίδει τριμηνιαίο περιοδικό με τον τίτλο: «Ελληνική Διεθνής Γλώσσα». Το 1999 ιδρύθηκε και η Παγκόσμια «Ομοσπονδία για την Διάδοση – Διεθνοποίηση της Ελληνικής Γλώσσας».
Στους σκοπούς του Οργανισμού περιλαμβάνονται:
α) Η προβολή της ανάγκης για καθιέρωση μιας Γλώσσας, ως κατ’ εξοχήν διεθνούς,
β) Η τεκμηριωμένη παρουσίαση των πλεονεκτημάτων της Ελληνικής Γλώσσας, ως ιδιαιτέρως επαρκούς και πρόσφορης προς κάλυψη αυτής της ανάγκης και
γ) Η διάδοσή της, σε όλους τους λαούς της γης.
Η φιλοσοφία του Συλλόγου, βασίζεται στην πρόταση του μεγάλου μας ποιητή Άγγελου Σικελιανού, ενώπιον του «Διεθνούς Συνεδρίου για μια παγκόσμια Ομοσπονδιακή Οργάνωση», που έγινε το 1947 στο Μοντραί της Ελβετίας.
Ο μεγάλος μας ποιητής είπε: «…σας προτείνω σήμερα ως διεθνή γλώσσα, της Ομοσπονδίας, την Νεοελληνική, που είναι η αληθινή θυγατέρα και η νόμιμη κληρονόμος της αρχαίας, από την οποίαν όλοι οι πολιτισμένοι άντλησαν, ως από πηγή των πηγών, το αληθινό νόημα του ανθρώπινου πολιτισμού στο σύνολό του».
Ο Οργανισμός (Ο.Δ.Ε.Γ.) διοργανώνει ανά τριετία Παγκόσμια Γλωσσικά Συνέδρια, στα οποία διαπρεπείς Έλληνες και ξένοι Ακαδημαϊκοί και Πανεπιστημιακοί αναπτύσσουν θέματα σχετικά με την Ελληνική Γλώσσα και τον Ελληνικό Πολιτισμό.
Ο Οργανισμός υποστηρίζει, με πολλούς τρόπους, την διατήρηση και διάδοση της διαλέκτου των Ελληνοφώνων της Νοτίου Ιταλίας (με εκπαιδευτικό υλικό, οικονομικές ενισχύσεις, υποτροφίες, φιλοξενίες, επισκέψεις, κλπ.).
Γι’ αυτό και το 6ο Παγκόσμιο Γλωσσολογικό Συνέδριο πραγματοποιήθηκε στο Μεσαιωνικό Κάστρο του Κοριλιάνο στο Οτράντο (αρχ. Υδρούς) της Νοτίου Ιταλίας. Το θέμα του Συνεδρίου ήταν: «Οι διαλεκτικές μορφές της Ελληνικής Γλώσσας από την αρχαία εποχή μέχρι σήμερα».
Πριν από το Συνέδριο αυτό, πρέπει να επισημάνουμε κάποια πράγματα: Στην Κάτω Ιταλία μέχρι τα μέσα του 16ου αιώνα ήκμαζε το Ελληνικό στοιχείο και η ελληνική γλώσσα ήταν ισότιμη με την ιταλική.
Οι ορθόδοξες εκκλησίες λειτουργούσαν ελεύθερα.
Το 1517 η Δυτική Εκκλησία δέχτηκε βαρύτατο πλήγμα από την Θρησκευτική Μεταρρύθμιση του Λουθήρου και των άλλων μεταρρυθμίσεων. Τα μέτρα που πήρε το Βατικανό είναι γνωστά ως Αντιμεταρρύθμιση.
Ο Πάπας βρήκε τότε την ευκαιρία να χτυπήσει τους Ελληνόφωνους Ορθόδοξους της Κάτω Ιταλίας. Χαρακτήρισε και τους Ορθόδοξους ως αιρετικούς και άρχισε τις διώξεις.
Κατάργησε κάθε λατρεία που δεν υπήκουε στο καθολικό δόγμα και τους παπικούς κανόνες. Ανάμεσα σ’ αυτές και η Ορθοδοξία.
Έκλεισε τους ορθόδοξους ναούς και απαγορεύτηκε η ελληνική γλώσσα.
Είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα μέσω της Εκκλησίας διατηρήθηκε ζωντανή η ελληνική γλώσσα.
Έτσι, η Ορθόδοξη παράδοση της Νότιας Ιταλίας και επομένως και η ελληνική γλώσσα, αφού απαγορεύτηκε η ανατολική ορθόδοξη λειτουργία, αντικαταστάθηκε από την λατινική γλώσσα…
Συμπέρασμα:
Στην Ελλάδα με τους Τούρκους κατακτητές διατηρήσαμε και την γλώσσα και την Ορθοδοξία.
Στην Ιταλία, μια ευρωπαϊκή χώρα ο Ελληνισμός έχασε και την γλώσσα και την ορθόδοξη πίστη του…
Εύκολα καταλαβαίνει κανείς, ότι μετά τα μέτρα που πήρε το Βατικανό κατά των Ορθοδόξων, της περιοχής και το κλείσιμο των εκκλησιών τους, αρχίζει η φθορά της ελληνικής γλώσσας. Η ιταλική γλώσσα αρχίζει να εισέρχεται στη ζωή τους και να μπερδεύονται οι δύο γλώσσες.
Έτσι, σιγά – σιγά δημιουργήθηκε το ιδίωμα, το οποίο στην Καλαβρία ονομάζεται Γκρεκάνικο και στην Απουλία ονομάζεται Γκρίκο.
Στα σχολεία των περιοχών αυτών διδάσκεται μαζί με την ιταλική γλώσσα και η επιτόπια ελληνική διάλεκτος από ντόπιους καθηγητές.
Οι ελληνικές γλωσσικές νησίδες της Καλαβρίας και της Απουλίας παρουσιάζουν για τους ειδικούς μεγάλο ενδιαφέρον και πολλοί φιλόλογοι, Ιταλοί και άλλοι, πηγαίνουν για να μελετήσουν επί τόπου τα ήθη, τα έθιμα και την γλώσσα των απομονωμένων αυτών εθνικών νησίδων.
Το 2003 εκδόθηκε το «ΛΕ­ΞΙ­ΚΟΝ ΓΚΡΙΚΟ – ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΙΤΑΛΙ­ΚΟ» του ΑΝΤΟΝΙΟ ΓΚΡΕΚΟ ΑΝ­ΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ – ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ.
Οι λέξεις γράφονται στις τρεις γλώσσες: γκρίκο, ελληνική και ιταλική. Από το λεξικό αυτό διαπιστώνεται ότι ο Ελληνισμός της Κάτω Ιταλίας ευρίσκεται εκεί από την εποχή των Πελασγών και των Αρκάδων.
Έπειτα από όλα αυτά είναι αυτονόητο ο ΟΔΕΓ, ένας Οργανισμός του οποίου σκοπός είναι η μελέτη και διάδοση – διεθνοποίηση της Ελληνικής Γλώσσας, να ασχοληθεί ιδιαίτερα με την μορφή αυτή της ελληνικής γλώσσας, στα εδάφη εκείνα όπου κάποτε ήκμασε Ελληνικός Πολιτισμός εφάμιλλος με τον Πολιτισμό της Μητροπολιτικής Ελλάδας.
Έτσι, στις 6-8 Οκτωβρίου 2005 πραγματοποιήθηκε το 6ο Παγκόσμιο Γλωσσολογικό Συνέδριο με επιτυχία. Τα πρακτικά όμως δημοσιεύτηκαν το 2011.
Το Συνέδριο ήταν αφιερωμένο σε δύο διακεκριμένους διαλεκτολόγους που με το πολυδιάστατο και ιδιαίτερα σημαντικό για την μελέτη των διαλέκτων έργο τους σηματοδότησαν την μελέτη των ελληνικών της Νότιας Ιταλίας, περιοχής η οποία στην αρχαιότητα αποτελούσε τη Μεγάλη Ελλάδα.
Πρόκειται για τον Έλληνα Αναστάσιο Καραναστάση και τον Γερμανό Gerhard Rohlfs. Την προσφορά του Γερμανού καθηγητή και την ανεκτίμητη συμβολή του σοφού ερευνητή στη μελέτη και έρευνα της ελληνικής γλώσσας αναγνώρισε πολλαπλώς η Ελλάδα και του απένειμε τις δέουσες τιμές.
Ο Rohlfs επισκέφτηκε αυτοπροσώπως πάνω από εκατόν ογδόντα χωριά της Καλαβρίας και βρισκόταν περισσότερα από τρία χρόνια σε στενή επικοινωνία με τους ελληνόφωνους κατοίκους της Κάτω Ιταλίας.
Το μέγεθος του άθλου, που επιτέλεσε ο Γερμανός καθηγητής δεν μπορεί να το συλλάβει όποιος δεν έχει συνειδητοποιήσει τις αντίξοες συνθήκες κάτω από τις οποίες διεξήγαγε τις έρευνές του, με ανύπαρκτες συγκοινωνίες, πενιχρά οικονομικά μέσα και παντός είδους στερήσεις που μόνον ένας πραγματικός ερημίτης θα μπορούσε να αντέξει.
Στις ίδιες θυσίες υποβλήθηκε επί μία εικοσαετία και ο Αναστάσιος Καραναστάσης, ο οποίος μας έδωσε το άρτιο από κάθε άποψη πεντάτομο Ιστορικό Λεξικό των ελληνικών ιδιωμάτων της Κάτω Ιταλίας (Αθήνα 1984-1992: Ακαδημία Αθηνών) και τη Γραμματική των ελληνικών ιδιωμάτων της Κάτω Ιταλίας (Αθήνα 1997: Ακαδημία Αθηνών).
Η κύρια συμβολή του Rohlfs έγκειται στο ότι κατέγραψε από το στόμα των απλών ανθρώπων άγνωστο ως τότε υλικό, το μελέτησε με προσοχή και διαπίστωσε τη ζωντανή παρουσία εκατοντάδων αρχαϊσμών, οι οποίοι μαρτυρούν την αδιάκοπη συνέχεια της γλωσσικής παράδοσης από την αρχαιότητα ως τις ημέρες μας. Ορισμένοι επιστήμονες δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι η προφορική παράδοση έχει ισχυρές ρίζες που ανάγονται στα βάθη των αιώνων…
Τόσο ο Rohlfs όσο και ο Καραναστάσης έδειξαν με το πλούσιο λεξικογραφικό τους έργο και με την γραμματική ανάλυση των κατωιταλικών ιδιωμάτων ότι σε λεξικολογικό, μορφολογικό και σημασιολογικό επίπεδο υπάρχουν αδιάσειστα επιχειρήματα για την προέλευση αυτής της γλώσσας: Απειράριθμα στοιχεία δεν προήλθαν από μεταναστεύσεις πληθυσμών, αφού δεν ήταν γνωστά από τη βυζαντινή παράδοση και δεν διασώθηκαν ούτε στην κοινή νεοελληνική και τις διαλέκτους της. Η προφορική γλώσσα των Ελληνόφωνων κατοίκων της Νότιας Ιταλίας ανάγεται στα χρόνια της Μεγάλης Ελλάδος.

Posted in: