ΣΤΟ ΘΡΟΝΟ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

ΟΛΥΜΠΟΣ
Στο θρόνο των θεών…

(ή οι περιπέτειες ενός φιλόδοξου ορειβάτη!)

ΚΕΙΜΕΝΟ: ΜΠΑΜΠΗΣ ΞΑΡΧΑΚΟΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΟΥΤΣΙΟΣ

…Μπροστά μας ορθώνεται ένας γυμνός απότομος λόφος. Υπάρχουν δύο επιλογές, ή πάμε το μονοπάτι στα ίσα, ή παίρνουμε ένα δεύτερο αργό και ατέλειωτο μονοπάτι στα δεξιά, μας λέει ο αρχηγός.΄Η γυρνάμε πίσω, σκέφτομαι εγώ! Επιλέξαμε το πρώτο.
Ποτάμι ο ιδρώτας, οι χτύποι της καρδιάς μας στο μάξιμουμ, ο παγωμένος αέρας μας χαστούκιζε, τα πόδια μας ασήκωτα. Αν και ανεβαίναμε έστω και αργά, νόμιζα ότι δεν θα φθάναμε ποτέ στη κορυφή. Για δύο ώρες δεν άκουγα κανένα θόρυβο γύρω μου εκτός από την αναπνοή μου.
Θαρρείς και το βουνό μας περνάει από δοκιμασία πριν μας δεχτεί στην αγκαλιά του…

Όταν ο Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης

μας πρότεινε να συμμετάσχουμε στην αποστολή του στον Όλυμπο, δεχθήκαμε.
Το ότι θα ανέβουμε σε ένα από τα πιο θρυλικά βουνά και ότι θα γνωρίσουμε από κοντά την μοναδική και πλούσια χλωρίδα και πανίδα του, ήταν για μας πρόκληση.
Το ότι θα φτάσουμε στο Μύτικα και θα ατενίσουμε το θαυμαστό περίγυρο από το ίδιο σημείο που επόπτευαν τον κόσμο οι δώδεκα θεοί, το θεωρήσαμε τιμή μας.
Ο ΄Ολυμπος, με τη φυσική ομορφιά του, τη μυθολογική και ιστορική του φήμη, τις προκλητικές διαδρομές, παραμένει το ύστατο και φιλόδοξο τέρμα όλων των ορειβατών του κόσμου.
Μια ανάβαση στον ΄Ολυμπο δεν είναι μία ακόμη κατάκτηση ψηλής κορυφής, αλλά μια κορυφαία ανάβαση στη μυθική αφετηρία του κόσμου.
Περάσαμε το Λιτόχωρο και ακολουθήσαμε το δρόμο με κατεύθυνση προς τον Όλυμπο. Μετά από 8 χιλιόμετρα φτάσαμε στο πρώτο καταφύγιο. Βρίσκεται στη θέση Σταυρός με υψόμετρο 940μ. και ονομάζεται Τάκης Μπουντόλας σε μνήμη του ορειβάτη του ΕΟΣ Θεσσαλονίκης ο οποίος σκοτώθηκε το 1985 σε ηλικία 32 χρόνων στα Ιμαλάια. Από εδώ η θέα είναι πανέμορφη. Βλέπουμε πολλά βουνά του κάμπου αλλά και της γνωστής παραλίας της Γρίτσας. Συνεχίζοντας στην άσφαλτο μετά από 6 χιλιόμετρα βρισκόμαστε στη θέση Γκόρτσια ή αλλιώς Διασταύρωση, από όπου ξεκινάει μια από τις πιο όμορφες διαδρομές για την κορυφή του Μύτικα.

Στο μονοπάτι
Χωριστήκαμε σε τρεις ομάδες. Με την πρώτη έφυγαν οι «έμπειροι» ορειβάτες. Ανεβαίνουν γρήγορα και σε ορισμένα σημεία τρέχοντας. Με την δεύτερη και πολυπληθέστερη ήμασταν και εμείς. Θα φθάναμε στο καταφύγιο «Αποστολίδης» σε οκτώ περίπου ώρες. Οδηγός μας, ο αρχηγός της αποστολής, Κώστας Χατζόπουλος. Με την τρίτη θα έφευγαν οι τελευταίοι, οι οποίοι θα ανέβαιναν πιο χαλαρά σε δέκα περίπου ώρες. Κάνοντας και την απαραίτητη σκούπα αν έμενε πίσω κάποιος από τους προηγηθέντες.
Και στις τρεις ομάδες υπήρχαν έμπειροι ορειβάτες, με φορητούς ασυρμάτους, οι οποίοι γνωρίζουν τον ΄Ολυμπο σαν το σπίτι τους. Όπως διαπίστωσα και κατά την διάρκεια της αποστολής, όλες οι πληροφορίες που είχα για τον Ε.Ο.Σ. Θεσσαλονίκης ήταν σωστές. Η σοβαρότητα, η καλή οργάνωση και η ποιότητα των μελών του είναι αυτά που κάνουν τον σύλλογο να ξεχωρίζει, (όπως και τον Ε.Ο.Σ. Αχαρνών), από όλους τους ορειβατικούς συλλόγους στην Ελλάδα.
Οι οδηγίες που είχαμε εμείς οι «πρωτάρηδες», ήταν να περπατάμε χαλαρά, προσεκτικά, να μην βγούμε ποτέ από το μονοπάτι, για κανένα λόγο και να μην υπερεκτιμήσουμε τις δυνάμεις μας.

Το πεύκο και η οξιά μας συντροφεύουν από το ξεκίνημα της διαδρομής μας. Τα χρώματα και οι μυρωδιές, εναλλάσσονται διαδοχικά.
Ακολουθώντας την καλή σήμανση του μονοπατιού, βρισκόμαστε μετά από μιάμιση ώρα περίπου στη θέση Μπάρμπα με υψόμετρο 1.450μ. Εδώ γίνεται η πρώτη μας στάση.
Όμορφο ξέφωτο με υπέροχα έλατα. Σε λιγότερο από μιάμιση ώρα φθάνουμε στον «Στράγγο» στα 1.700 μ.

Συνεχίζοντας για 15 λεπτά την πορεία μας συναντάμε την σπηλιά του Ιθακήσιου. Ακόμα διακρίνονται στα τοιχώματα των βράχων τα ίχνη της φωτιάς που άναβε πριν από πενήντα χρόνια, ο υπέροχος αυτός ερημίτης -ζωγράφος.
Καθώς η ανηφορική πορεία μας συνεχίζεται σχετικά ομαλά, φτάνουμε μετά από δύο ώρες στη θέση Πετρόστρουγγα με υψόμετρο 1.900μ.
Αετοί του Ολύμπου πετούν περήφανα πάνω από τα κεφάλια μας, καλωσορίζοντας μας.
Διασχίζουμε το «Νεκροταφείο των Δέντρων», περιοχή κατάσπαρτη από μαυρισμένους κορμούς, απομεινάρια τραγικά απ’ τις καταιγίδες και τ’ αστροπελέκια του Δία.

Η δοκιμασία της Σκούρτας
Ξεκουραστήκαμε για λίγο κάτω από τα πανύψηλα και γοητευτικά ρόμπολα, τεράστια δέντρα, με εντυπωσιακές ρίζες και ζωή πολλών εκατοντάδων ετών και ξεκινάμε πάλι την πορεία μας. Η βλάστηση τώρα αρχίζει να αραιώνει.
Περνώντας από την τοποθεσία «Ανάθεμα», όπου και τα τελευταία δέντρα μας εγκαταλείπουν, μπαίνουμε στο Αλπικό τοπίο. Η πορεία μας γίνεται ποιο κουραστική λόγω του υψόμετρου.
Το μονοπάτι σιγά-σιγά γίνεται ανηφορικό και πετρώδες. Αρχίζουν τα δύσκολα. Μπροστά μας ορθώνεται ένας γυμνός απότομος λόφος. Είμαστε στους πρόποδες της «Σκούρτας». Υπάρχουν δύο επιλογές, ή πάμε το μονοπάτι στα ίσα, ή παίρνουμε ένα δεύτερο αργό και ατέλειωτο μονοπάτι στα δεξιά, μας λέει ο αρχηγός.
΄Η γυρνάμε πίσω, σκέφτομαι εγώ!

Επιλέξαμε το πρώτο. Ποτάμι ο ιδρώτας, οι χτύποι της καρδιάς μας στο μάξιμουμ, ο παγωμένος αέρας μας χαστούκιζε, τα πόδια μας ασήκωτα. Αν και ανεβαίναμε έστω και αργά, νόμιζα ότι δεν θα φθάναμε ποτέ στη κορυφή. Για δύο ώρες δεν άκουγα κανένα θόρυβο γύρω μου εκτός από την αναπνοή μου.
Θαρρείς και το βουνό μας περνάει από δοκιμασία πριν μας δεχτεί στην αγκαλιά του.
Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πόσα αποθέματα αντοχής έχει ο άνθρωπος μέσα του. Το διαπίστωσα εξ’ ολοκλήρου όταν τόλμησα και την κατάβαση.
Επιτέλους είμαστε στη «Σκούρτα» σε υψόμετρο 2.485μ. Μετράω τα κομμάτια μου και τα βρίσκω όλα εντάξει.
Απαραίτητη στάση για να αλλάξουμε τα μουσκεμένα ρούχα μας. Τυλιγμένοι στα μπουφάν απολαμβάνουμε την μοναδική θέα. Μπροστά μας ο «Μύτικας» μας καλωσορίζει.
Από κάτω μας δεν βλέπουμε τίποτε γιατί υπήρχαν πυκνά άσπρα σύννεφα που κάλυπταν όλη τη θέα. Μούρχετε μια τρελή επιθυμία να περπατήσω πάνω τους.
Ευτυχώς ο καιρός ήταν καλός.
Στον Όλυμπο οι καιρικές συνθήκες είναι ποικίλες καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας. Μπορεί να συναντήσετε βροχή, χιόνι, ομίχλη, ήλιο, δυνατό αέρα, να εναλλάσσονται διαδοχικά και θα πρέπει να είστε καλά προετοιμασμένοι και εφοδιασμένοι για όλα.
Συνεχίζουμε την ανηφορική πορεία και μετά από λίγο βρισκόμαστε στον Αυχένα ή Διάσελο Λαιμού, δεξιά και αριστερά του οποίου υπάρχουν απότομοι γκρεμοί. Χάος και δέος!!
Βλάστηση υποτυπώδης, αγριολούλουδα και χορταράκια.

Ακροβατώντας στο Πέρασμα του Γιόσου
Η τοποθεσία λέγεται το «Πέρασμα του Γιόσου» και στο στενό πέρασμα που θα περάσουμε υπάρχει συρματόσχοινο για περισσότερη ασφάλεια στην κίνηση μας. Παρηγοριέμαι!!
Αισθάνομαι σαν ακροβάτης που περπατάει σε τεντωμένο σχοινί, χωρίς προστατευτικά δίκτυα από κάτω. Απίστευτο το κουράγιο μου. Ευτυχώς ο καιρός συνεχίζει να είναι σύμμαχός μας.
Έχει περάσει περίπου μιάμιση ώρα από την στιγμή που φύγαμε τη «Σκούρτα» και πλησιάζουμε στο «Οροπέδιο των Μουσών». Το μονοπάτι είναι γλυκό και μας γεμίζει ανακούφιση.
Από εδώ η θέα είναι μοναδική. Ορθώνονται μπροστά μας οι κορυφές του Μύτικα, το Στεφάνι και πιο δεξιά δύο δίδυμες κορυφές, η «Τούμπα» στα 2.801μ. και ο «Προφήτης Ηλίας» που στη κορυφή του βρίσκεται ένα μικρό πέτρινο προσκυνητάρι στα 2.803μ.

Στο καταφύγιο Αποστολίδης
Επειδή στο οροπέδιο πολλές φορές πέφτει ομίχλη, υπάρχουν κολωνάκια πάνω στο μονοπάτι τα οποία μας οδηγούν με ασφάλεια στα καταφύγια της περιοχής.
Το πρώτο που συναντάμε αριστερά στο οροπέδιο ονομάζεται «Χρήστος Κάκκαλος». Έχει πάρει το όνομα του από τον πρώτο ορειβάτη που ανέβηκε στον Μύτικα το 1913.
Στην άλλη μεριά του οροπεδίου και πιο κοντά στην κορυφή του Μύτικα βρίσκεται το καταφύγιο «Γιόσος Αποστολίδης». Η θέα είναι καταπληκτική. Στο Στεφάνι, στο θρόνο του Δία, μπορεί να μην συναντήσαμε τους θεούς, νιώσαμε όμως έντονα την παρουσία τους.
Φτάσαμε στο καταφύγιο. Φάγαμε, ήπιαμε και το κρασάκι μας ακούγοντας ιστορίες και χαλαρώσαμε.

Ενα παιδί μετράει τα άστρα…
Έχει ήδη βραδιάσει. Μαγεία. Η θερμοκρασία στους -2 βαθμούς. Ξαπλώνω στο έδαφος και κοιτάω τα άστρα. Βρίσκονται παντού γύρω μου! Μεγάλα και στρόγγυλα. Νομίζω ότι θα τα αγγίξω. Κλείνω τα μάτια μου και τα ακούω να μιλάνε μεταξύ τους. Αναρωτιέμαι τι παραπάνω να βλέπουν οι ταξιδευτές του διαστήματος.
Κοιμηθήκαμε στο καταφύγιο. Στρατιωτικά κρεβάτια και ζεστές μάλλινες κουβέρτες.
Το χάραμα μας περίμενε μια μικρή απογοήτευση. Μια βαριά ομίχλη αιχμαλώτισε τα πάντα γύρω μας. Με το καυτό τσάι στα χέρια μας, αν και Αύγουστος μήνας η θερμοκρασία άγγιζε τους -5 βαθμούς, περιμέναμε υπομονετικά. Ξαφνικά ως δια μαγείας αρχίζει να καθαρίζει το τοπίο.
Πρώτα καθαρίζει ο Θρόνος του Δία. Η κοντινή στεριά, η πεδιάδα της Κατερίνης. Ο Θερμαϊκός και οι χαμηλές γραμμές της Χαλκιδικής και στο βάθος προβάλει η μυτερή κορυφή του Αθω. Μετά η απέραντη θάλασσα. Ένας ήλιος λαμπερός υψώνεται παρέα με τον παγωμένο Βοριά.

Στη κορυφή
Ετοιμάζουμε βιαστικά τα πράγματά μας. Ήρθε η στιγμή να κατακτήσουμε την ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας τον Μύτικα. Σε διάστημα 30 λεπτών από το καταφύγιο και περπατώντας ένα κομμάτι από τα καταπληκτικά ζωνάρια του Στεφανιού φτάνουμε στη βάση από το λούκι που θα μας οδηγήσει στην κορυφή. Μας χωρίζουν μόνο 45 λεπτά από τον τελικό μας στόχο αλλά εδώ πρέπει να εντείνουμε αρκετά την προσοχή μας γιατί η ανάβαση έχει κάποιες ιδιαιτερότητες σε σχέση με τη μέχρι τώρα πορεία μας. Κινούμαστε σε στενό μονοπάτι με κλίση γύρω στις 30 μοίρες με πολύ σαθρό πέτρωμα το οποίο μπορεί να χτυπήσει εμάς από τους προπορευόμενους ή και να χτυπήσει τους επόμενους από εμάς από μια απρόσεκτη κίνηση μας. Ο ένας μετά από τον άλλο, κοιτώντας πότε τον προπορευόμενο και πότε που πατάμε, πάντα πολύ προσεχτικά, ανεβαίνουμε.
Αν το βουνό διαπιστώσει τα φιλικά σου αισθήματα προς αυτό, γίνεται σύμμαχός σου. Σε σπρώχνει απαλά προς τα πάνω.
Είμαστε πλέον στη κορυφή. Ανεβήκαμε στα 2.918μ. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω, ότι τα κατάφερα. Η αγάπη μου για τον Όλυμπο με οδήγησε να παραβλέψω όλες τις αντιξοότητες και να φθάσω στην κορυφή του.
Η θέα που αντικρίζουμε από εδώ μας αποζημιώνει για ότι τραβήξαμε μέχρι τώρα. Όλη η κούραση μας έφυγε. Δεν έχουμε πολλές τέτοιες ευκαιρίες στη ζωή μας. Πρέπει να γεμίσουμε τα μάτια και την ψυχή μας όσο γίνεται περισσότερο.
Η πολλή χαλάρωση όμως δεν κάνει καλό γιατί μας περιμένει τώρα η κατάβαση η οποία θα γίνει από την «Κακόσκαλα»!!

Βασάνων κατάβαση
Η κατάβαση είναι πιο δύσκολη, γλιστράει, θέλει εκτός από αντοχή και καλά πόδια. Καλά πατήματα και υπομονή. Με προσεκτικά βήματα αρχίζουμε να κατηφορίζουμε το σαθρό μονοπάτι το οποίο στα αριστερά μας έχει έναν μεγαλοπρεπή γκρεμό που σε τρομάζει λόγο του μεγέθους του, αλλά η θέα του σε αποζημιώνει.
Αν και με φόβιζε πάντα το ύψος, εκεί δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να φοβηθώ. Κοιτούσα που πατάω και την πλάτη του μπροστινού μου.
Ο χρόνος που θα χρειαστεί για να περάσουμε αυτό το κομμάτι είναι μόλις μία ώρα. Εμένα μου φάνηκαν για τρεις εφιαλτικές ώρες. Οι πατούσες μου άρχιζαν να πρήζονται επικίνδυνα. Διαπιστώνω ότι τα μποτάκια μου δεν ήταν κατάλληλα για τον Όλυμπο. Και μου το είχαν επισημάνει. Δεν είχα και μπατόν για τα χέρια. Μεγάλο το λάθος μου. Το πληρώνω ακριβά.
Φτάνουμε στη «Σκάλα» με 2.866μ. υψόμετρο και μπορούμε να ξεκουραστούμε για λίγο. Μερικοί αλλάζουν κάλτσες. Δεν τολμώ να λύσω τα κορδόνια από τις μπότες μου. Φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω μετά να τις ξαναφορέσω.
Μας δίνετε η δυνατότητα να κατακτήσουμε και την δεύτερη ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας το «Σκολιό» με υψόμετρο 2.911μ. σε μικρή απόσταση από την Σκάλα και χωρίς καθόλου κίνδυνο μας λέει ο αρχηγός της αποστολής. Εγώ προσπαθώ να βρω τρόπο να δραπετεύσω χωρίς να χρειαστεί να περπατήσω άλλο. ΄Αδικος κόπος. Μην έχοντας άλλη λύση συνεχίζω.
Τέρμα οι ψηλές κορυφές και πρέπει να αρχίσουμε να κατηφορίζουμε το απότομο μονοπάτι που κινείται σε Αλπικό τοπίο για να φτάσουμε στον επόμενο σταθμό μας που είναι το καταφύγιο «Σπήλιος Αγαπητός». Αρχίζω να σέρνω τα πόδια μου και να κατεβαίνω πλαγίως.
Στη διάρκεια της διαδρομής μας θα βρεθούμε σε μια διασταύρωση όπου υπάρχει μία ταμπέλα με ζωγραφισμένες τις διαδρομές του Ολύμπου. Εδώ φτάνει και το μονοπάτι από τα Ζωνάρια που εγκαταλείψαμε για να ανέβουμε στον Μύτικα.

Στο καταφύγιο Αγαπητός
Το μονοπάτι συνεχίζει με αρκετές κατηφορικές φουρκέτες ώσπου να συναντήσουμε τα πρώτα ρόμπολα από τα οποία σε μια περίπου ώρα θα βρεθούμε στο καταφύγιο «Σπήλιος Αγαπητός», το γνωστότερο καταφύγιο όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό λόγω της γρήγορης πρόσβασης που έχει από το σημείο που μας αφήνουν τα αυτοκίνητα αλλά και από την όμορφη διαδρομή του.
Το όνομα του το πήρε από τον πρώτο πρόεδρο του ΕΟΣ.
Καταπληκτική τοποθεσία, φανταστικό περιβάλλον, προσφέρεται για λίγες μέρες ξεκούρασης την άνοιξη ή το καλοκαίρι. Από εκεί ξεκινούν πολλά μικρά μονοπάτια που σε οδηγούν σε πανέμορφα μέρη. Είναι κοντά στα «Πριόνια» αφήνετε το αυτοκίνητο και σε περίπου δύο ώρες με εύκολη ανάβαση θα βρεθείτε στο καταφύγιο. Αν θελήσετε να μείνετε θα πρέπει προηγουμένως να έχετε κλείσει κρεβάτι ή και δωμάτιο.Το δάσος με τις νεράϊδες…
Μετά από λίγη ξεκούραση και εφοδιασμό με νερό αρχίζουμε να κατηφορίζουμε μέσα σε ένα δάσος από τεράστια ρόμπολα τα οποία διαδέχονται οι οξιές. Το μεγαλείο της φύσης. Ξεχνάω αμέσως τον πόνο στα πόδια μου. ΄Ηχοι χρώματα και μυρωδιές, όλα αρμονικά δεμένα. Αισθάνομαι σαν ήρωας παραμυθιού. Σαν να βρίσκομαι μέσα σε πίνακα ζωγραφικής.
Σημαδεύω τα σημεία γύρω μου και τοποθετώ με την φαντασία μου, νεράιδες, ξωτικά και τον Πάνα με την φλογέρα του. Ακούω μουσικές.
Καταγράφω τα πάντα λεπτομερώς, γιατί είμαι σίγουρος ότι αυτές τις εικόνες θα χρειαστεί να τις ανακαλέσω από την μνήμη μου αρκετές φορές.

Στα Πριόνια
Αφού περάσουμε δυο υπέροχες ώρες μέσα σ’ αυτό το φανταστικό μέρος, συναντάμε ένα ξύλινο γεφυράκι, σημάδι ότι φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής μας.
Βρισκόμαστε στα «Πριόνια» σε υψόμετρο 1.100μ. εδώ υπάρχει μια καλύβα όπου θα φάμε και θα συναρμολογήσουμε τα κομμάτια μας. Μας περιμένει το λεωφορείο για την επιστροφή. Και ο «πολιτισμός» αφού εκατοντάδες εκδρομείς έρχονται καθημερινά με τα αυτοκίνητά τους σε αυτό το μέρος.

Το θεϊκό βουνό με τα καταφύγιά του σε καίρια σημεία και τα χαραγμένα μονοπάτια στις δύσβατες ορθοπλαγιές του, είναι προσιτό σε όλον τον κόσμο που επιθυμεί να πατήσει στην κορυφή των θεών και να γευτεί τα θέλγητρα της ολύμπιας φύσης.
Η ανάβαση του Ολύμπου είναι σε γενικές γραμμές εύκολη, ποτέ όμως χωρίς προετοιμασία, πάντα με οδηγό ή εκδρομική συντροφιά, απαραίτητο εξοπλισμό (με τα κατάλληλα μποτάκια!!) και σύνδεση με τους ορειβατικούς φορείς του βουνού. Πάνω από όλα επιβάλλεται ο σεβασμός του Ολύμπου, του φυσικού περιβάλλοντος, των πετρωμάτων του, της χλωρίδας και της πανίδας, για να διατηρηθεί στις επόμενες γενιές αλώβητος από τις ανθρώπινες παρεμβάσεις και βανδαλισμούς. Ο Όλυμπος δεν ανήκει μόνο στους ορειβάτες και την Ελλάδα, αλλά σε όλη την ανθρωπότητα.

Δεν πήρα τίποτε μαζί μου από τον Όλυμπο. Έμεινα για πάντα εκεί.
Κοίταξα από το παράθυρο το βουνό που με φιλοξένησε για δυο μέρες.
Με κοίταζε και αυτό. Χαιρετηθήκαμε.

Πληροφορίες:
Καταφύγιο «Τάκης Μπουντόλας»
Το καταφύγιο είναι ιδιοκτησία του ΕΟΣ Θεσσαλονίκης, υπάρχει δυνατότητα να διανυκτερεύσουν 35 άτομα και υπάρχει καλά οργανωμένο εστιατόριο. Λειτουργεί όλο το χρόνο. Τηλ. 23520 84.519 & 2310 278.288.

Καταφύγιο «Χρήστος Κάκκαλος»
Ανήκει στην Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας – Αναρρίχησης ( ΕΟΟΑ).
Βρίσκεται σε υψόμετρο 2.650μ και έχει την δυνατότητα να φιλοξενήσει 18 άτομα για να κλείσετε θέση πρέπει να επικοινωνήσετε με το καταφύγιο «Σπήλιος Αγαπητός».
Τηλ. 23520 81.800 & 81.329.

Καταφύγιο «Σπήλιος Αγαπητός»
Βρίσκεται σε υψόμετρο 2.100μ. και στη θέση Μπαλκόνι του Μαυρόλογγου. Καλοφτιαγμένο, με δωμάτια, τζάκι, κουζίνα και δυνατότητα διανυκτέρευσης 90 ατόμων. Είναι ανοιχτά από τον Μάιο μέχρι και τον Οκτώβριο. Τηλ. 23520 81.800 & 81.329.

Καταφύγιο «Γιόσος Αποστολίδης»
Ανήκει στο ΣΕΟ Θεσσαλονίκης. Βρίσκεται σε υψόμετρο 2.760μ. και έχει την δυνατότητα να φιλοξενήσει 80 άτομα. Υπάρχει οργανωμένη κουζίνα και είναι ανοιχτό από τον Μάιο μέχρι και τον Οκτώβριο. Τηλ. 2310 224.719.

Posted in: