Το ερώτημα είναι πέρα για πέρα νόμιμο και δικαιολογημένο και είμαι βέβαιος πως πέρασε από το μυαλό του καθενός από εμάς, που παρακολουθούμε την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας:
Μπορούν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών να χειριστούν την εφαρμογή του δεύτερου Μνημονίου μετά την πλήρη αποτυχία τους να υλοποιήσουν τις πρόνοιες του πρώτου;
Η απάντηση είναι αβίαστα αρνητική και είμαι σχεδόν βέβαιος πως το ίδιο θα απαντούσαν ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Παπακωνσταντίνου εάν στη θέση τους ήσαν ο αρχηγός της ΝΔ και κάποιο στέλεχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή τέλος πάντων οποιοσδήποτε Έλληνας πολιτικός.
Δεν θα εξετάσουμε στο παρόν άρθρο τους λόγους για τους οποίους η Ελλάδα οδηγήθηκε γονατισμένη οικονομικά στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Άλλωστε, ποιός πλέον πιστεύει ότι δεν υπήρχαν άλλες λύσεις; Υπήρχαν, αλλά ο κ. Παπανδρέου επέλεξε να δέσει την χώρα μας στο άρμα του ΔΝΤ με τρόπο που -ένα χρόνο μετά- αποδεικνύεται και ταπεινωτικός. Χωρίς σχέδιο και μέσα σε ένα άνευ προηγουμένου πανικό δεν διαπραγματεύθηκε τίποτα και πήρε ότι του έβαλαν εκβιαστικά στο τραπέζι.
Έχω ακούσει διάφορες απόψεις για τους λόγους αποτυχίας του πρώτου Μνημονίου. Και μην αμφιβάλλετε για την αποτυχία, διότι διαφορετικά ποιος ο λόγος για την άρον-άρον επιβολή του μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Σταθερότητας; Βέβαια, η κυβερνητική πλευρά δεν αποδέχεται τη σκληρή πραγματικότητα της αποτυχίας και επιμένει να υποστηρίζει, συνεπικουρούμενη από το Ταμείο, ότι το πρόγραμμα βρίσκεται στο σωστό δρόμο και δείχνει σημάδια επιτυχίας.
Η αποτυχία του Προγράμματος Σταθερότητας οφείλεται αποκλειστικά στην ανικανότητα αυτών που ανέλαβαν να το εφαρμόσουν, με πρώτο τον πρωθυπουργό. Δεν υλοποίησαν απολύτως τίποτα εκτός των περικοπών στις συντάξεις και των μειώσεων των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων.
Στους τομείς που θα μπορούσαν να μειώσουν δραματικά τις δαπάνες και να αυξήσουν τα έσοδα, οι αρμόδιοι έχουν να επιδείξουν μηδενικό έργο. Δεν θα το πιστέψετε, αλλά δεν έχουν αγγίξει τους φοροφυγάδες, οι οποίοι χρωστούν δισεκατομμύρια ευρώ στο κράτος. Όχι μόνο δεν μπόρεσαν να συλλέξουν τα χρωστούμενα προβάλλοντας αστείες δικαιολογίες, αλλά και σήμερα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, επιτρέπουν σ’ αυτούς που χρωστούν να μην πληρώνουν.
Τι άλλο μπορεί να είναι εκτός από ανικανότητα; Και όταν θίγουν οι δανειστές μας το μείζον αυτό θέμα, που θα μπορούσε να ελαφρύνει το βάρος του αβάστακτου χρέους, το οποίο μεταβίβασαν στους ώμους των πολιτών, οι αρμόδιοι καμώνονται πως προσπαθούν. Ειλικρινά, έχουν άδικο οι δανειστές που απαντούν «αφού δεν μπορείτε, να σας δώσουμε εμείς βοήθεια»… Και όταν ομιλούν για βοήθεια εννοούν να αναλάβουν ξένες ιδιωτικές εταιρείες τη συλλογή των φόρων.
Ανεξάρτητα από το αν έπρεπε ή όχι να καταφύγουν στο Ταμείο, από την στιγμή που επέλεξαν να οδηγήσουν τη χώρα στο ΔΝΤ, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του είχαν υποχρέωση να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους και, μάλιστα, σε μία περίοδο που ο ελληνικός λαός αποδέχθηκε αδιαμαρτύρητα τις θυσίες που απαίτησε η Τρόικα. Ο κ. Παπανδρέου απώλεσε το μείζον πλεονέκτημα της εμπιστοσύνης που του έδειξαν οι Ελληνίδες και οι Έλληνες και το χειρότερο όλων γι’ αυτόν είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία πιστεύει ότι η σωτηρία της ελληνικής οικονομίας δεν μπορεί να αφεθεί στα χέρια του, διότι δεν έχει τις απαιτούμενες ικανότητες.
Για να το πούμε πιο απλά. δεν μπορεί. Δεν έχει λύσεις, οι αποφάσεις του προκαλούν κοινωνική αναταραχή επειδή ακριβώς δεν μπορεί να προσφέρει λύσεις στο λαό και τη χώρα. Έτσι, εκ των πραγμάτων θα αναγκαστεί είτε να παραδώσει την χώρα (και το ΠΑΣΟΚ) σε άλλο στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος, είτε να βοηθήσει να σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας χωρίς τη δική του συμμετοχή. Με τον τρόπο αυτό θα προσφέρει εθνική υπηρεσία στην Ελλάδα.
Μπορούν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών να χειριστούν την εφαρμογή του δεύτερου Μνημονίου μετά την πλήρη αποτυχία τους να υλοποιήσουν τις πρόνοιες του πρώτου;
Η απάντηση είναι αβίαστα αρνητική και είμαι σχεδόν βέβαιος πως το ίδιο θα απαντούσαν ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Παπακωνσταντίνου εάν στη θέση τους ήσαν ο αρχηγός της ΝΔ και κάποιο στέλεχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή τέλος πάντων οποιοσδήποτε Έλληνας πολιτικός.
Δεν θα εξετάσουμε στο παρόν άρθρο τους λόγους για τους οποίους η Ελλάδα οδηγήθηκε γονατισμένη οικονομικά στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Άλλωστε, ποιός πλέον πιστεύει ότι δεν υπήρχαν άλλες λύσεις; Υπήρχαν, αλλά ο κ. Παπανδρέου επέλεξε να δέσει την χώρα μας στο άρμα του ΔΝΤ με τρόπο που -ένα χρόνο μετά- αποδεικνύεται και ταπεινωτικός. Χωρίς σχέδιο και μέσα σε ένα άνευ προηγουμένου πανικό δεν διαπραγματεύθηκε τίποτα και πήρε ότι του έβαλαν εκβιαστικά στο τραπέζι.
Έχω ακούσει διάφορες απόψεις για τους λόγους αποτυχίας του πρώτου Μνημονίου. Και μην αμφιβάλλετε για την αποτυχία, διότι διαφορετικά ποιος ο λόγος για την άρον-άρον επιβολή του μεσοπρόθεσμου Προγράμματος Σταθερότητας; Βέβαια, η κυβερνητική πλευρά δεν αποδέχεται τη σκληρή πραγματικότητα της αποτυχίας και επιμένει να υποστηρίζει, συνεπικουρούμενη από το Ταμείο, ότι το πρόγραμμα βρίσκεται στο σωστό δρόμο και δείχνει σημάδια επιτυχίας.
Η αποτυχία του Προγράμματος Σταθερότητας οφείλεται αποκλειστικά στην ανικανότητα αυτών που ανέλαβαν να το εφαρμόσουν, με πρώτο τον πρωθυπουργό. Δεν υλοποίησαν απολύτως τίποτα εκτός των περικοπών στις συντάξεις και των μειώσεων των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων.
Στους τομείς που θα μπορούσαν να μειώσουν δραματικά τις δαπάνες και να αυξήσουν τα έσοδα, οι αρμόδιοι έχουν να επιδείξουν μηδενικό έργο. Δεν θα το πιστέψετε, αλλά δεν έχουν αγγίξει τους φοροφυγάδες, οι οποίοι χρωστούν δισεκατομμύρια ευρώ στο κράτος. Όχι μόνο δεν μπόρεσαν να συλλέξουν τα χρωστούμενα προβάλλοντας αστείες δικαιολογίες, αλλά και σήμερα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, επιτρέπουν σ’ αυτούς που χρωστούν να μην πληρώνουν.
Τι άλλο μπορεί να είναι εκτός από ανικανότητα; Και όταν θίγουν οι δανειστές μας το μείζον αυτό θέμα, που θα μπορούσε να ελαφρύνει το βάρος του αβάστακτου χρέους, το οποίο μεταβίβασαν στους ώμους των πολιτών, οι αρμόδιοι καμώνονται πως προσπαθούν. Ειλικρινά, έχουν άδικο οι δανειστές που απαντούν «αφού δεν μπορείτε, να σας δώσουμε εμείς βοήθεια»… Και όταν ομιλούν για βοήθεια εννοούν να αναλάβουν ξένες ιδιωτικές εταιρείες τη συλλογή των φόρων.
Ανεξάρτητα από το αν έπρεπε ή όχι να καταφύγουν στο Ταμείο, από την στιγμή που επέλεξαν να οδηγήσουν τη χώρα στο ΔΝΤ, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του είχαν υποχρέωση να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους και, μάλιστα, σε μία περίοδο που ο ελληνικός λαός αποδέχθηκε αδιαμαρτύρητα τις θυσίες που απαίτησε η Τρόικα. Ο κ. Παπανδρέου απώλεσε το μείζον πλεονέκτημα της εμπιστοσύνης που του έδειξαν οι Ελληνίδες και οι Έλληνες και το χειρότερο όλων γι’ αυτόν είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία πιστεύει ότι η σωτηρία της ελληνικής οικονομίας δεν μπορεί να αφεθεί στα χέρια του, διότι δεν έχει τις απαιτούμενες ικανότητες.
Για να το πούμε πιο απλά. δεν μπορεί. Δεν έχει λύσεις, οι αποφάσεις του προκαλούν κοινωνική αναταραχή επειδή ακριβώς δεν μπορεί να προσφέρει λύσεις στο λαό και τη χώρα. Έτσι, εκ των πραγμάτων θα αναγκαστεί είτε να παραδώσει την χώρα (και το ΠΑΣΟΚ) σε άλλο στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος, είτε να βοηθήσει να σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας χωρίς τη δική του συμμετοχή. Με τον τρόπο αυτό θα προσφέρει εθνική υπηρεσία στην Ελλάδα.
Posted in:
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου