Η ΑΛΗΘΕΙΑ: ΥΠΟΓΡΑΦΑΜΕ ΜΕ ΚΛΕΙΣΤΑ ΜΑΤΙΑ

Ο συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου και τέως διοικητής της Αγροτικής και της Εμπορικής τράπεζας αποδίδει ευθύνες στον πρωθυπουργό για τη θέση της Ελλάδας.

Ο Αδαμάντιος Πεπελάσης, σε συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» κάνει λόγο για παραπλάνηση της κοινωνίας και εκτιμά ότι.....
χρειάζονται ριζικές αλλαγές...

Αποσπάσματα από τη συνέντευξή του Αδ. Πεπελάση:

Πώς φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας;

Το πρόβλημα είναι βεβαίως οικονομικό αλλά και βαθύτατα πολιτικό και ηθικό. Απειλούμεθα για την 5η δόση γιατί περιπαίξαμε τους ευρωπαίους δανειστές. Ημασταν ύποπτοι εξ αρχής, καθώς οι προηγούμενοι είχαν δώσει δείγματα αναξιοπιστίας. Ερχεται ο κ. Παπανδρέου και όλοι πιστέψαμε ότι επιτέλους η αξιοπιστία μας κάπως θα ανέβει. Σιγά σιγά συνειδητοποιήσαμε πόσο ανόητα προσπαθούμε να παρασύρουμε τους δανειστές μας λέγοντάς τους ανακρίβειες. Ο κ. Παπακωνσταντίνου έχει κάνει κακό και στην οικονομική πολιτική, και στον βαθμό αξιοπιστίας αυτού του τόπου. Η έπαρσή του, που πολλές φορές εξέφραζε μάλλον ανοησία παρά βαθύτατη γνώση, έδειχνε στην αρχή τουλάχιστον ότι εμείς εδώ έχουμε ένα πρόγραμμα που δεν πρόκειται να παραβιάσουμε. Ωστόσο έκανε τα πάντα για να αποδειχθεί ότι δεν ήμασταν ειλικρινείς με την ίδια μας την κοινωνία πρώτα πρώτα. Πόσες φορές δεν είπε ότι είναι η τελευταία φορά που θα επιβαρυνθεί η κοινωνία. Μια κοινωνία ταλαιπωρημένη, διχασμένη, απορημένη πάνω από όλα. Και τους πετάμε την παραπλάνηση στα μούτρα τους, τόσες φορές. Μπορούμε να πούμε επιτέλους την αλήθεια;

Αν ήσασταν στην κυβέρνηση, τι αλλαγές θα κάνατε;

Θα προσπαθούσα πρώτα να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη του κόσμου με τους ηγέτες. Χρόνια πολλά τώρα, αλλά ιδιαίτερα τους τελευταίους 18 μήνες, δεν λειτουργήσαμε σοβαρά ψάχνοντας να βρούμε την αληθινή αιτία του προβλήματός μας και αποτελεσματικές θεραπείες. Ο ένας ήθελε να βγάλει τα μάτια του άλλου.

Δεν είναι δυνατό κανείς ηγέτης εκλεγμένος νόμιμα και συνταγματικά να λέει ότι εγώ ήρθα εδώ ως μεσσίας να σώσω αυτόν τον τόπο. Δεν είναι δυνατό να παίζεις τον ρόλο του μεσσία σε μια κοινωνία ταλαιπωρημένη, που τρικλίζει. Δεν υπάρχουν μεσσίες, υπάρχουν άνθρωποι με αίσθημα ευθύνης. Πριν από 18 μήνες υπήρχε η ευκαιρία να παρέμβεις, να επικοινωνήσεις με τον κόσμο, να τον πείσεις ότι του λες την αλήθεια, να καταλάβει τις αδυναμίες του.

Ησασταν διοικητής στην ΑΤΕ. Πιστεύετε ότι πρέπει να πωληθεί μερίδιό της, δεδομένης της θέσης της κυβέρνησης για ισχυρό τραπεζικό κρατικό πυλώνα;

Οι αποκρατικοποιήσεις πρέπει να γίνονται μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, που θα τύχει βαθιάς και προσεκτικής επεξεργασίας. Αλλιώς, είναι, ως συνήθως, ατάκτως ερριμμένες αποφάσεις, που εξυπηρετούν ενδεχομένως την πίεση της στιγμής ή πολιτικές ανάγκες, αλλά δεν μπορούν να αποδώσουν.

Συμφωνείτε δηλαδή με αποκρατικοποιήσεις;

Ναι, αν απαντούν σε ένα βασικό ερώτημα: πώς όλες οι κινήσεις μακροχρόνια, ή έστω μεσοπρόθεσμα, θα με βοηθήσουν για να εντείνω τους ρυθμούς ανάπτυξης αυτού του τόπου.

Πού θα βρεθούν τα λεφτά; Η τρόικα ζητάει περικοπές παντού.

Θα επιχειρήσουμε να την πείσουμε. Ενα από τα σφάλματά μας είναι ότι υπογράψαμε με κλειστά τα μάτια. Συνεχίσαμε με το δεύτερο, τρίτο μνημόνιο και δεν ξέραμε τι ανανεώναμε. Δεν ειπώθηκε το «όχι», παρά μόνο αν κάτι είχε πολιτικό κόστος. Και η περικοπή των δαπανών παιδείας δεν είχε κόστος.

Τα λεφτά όμως δεν απαντήσατε, πού θα τα βρίσκατε;

Δεν θα τα έβρισκα εύκολα. Θα τα έκοβα από άλλες δαπάνες, που δεν είμαι βέβαιος ότι έχουν περιοριστεί. Μου λέει ένας φίλος μου τι γίνεται με τα κρατικά αυτοκίνητα και όσους φρουρούν πολιτικά και άλλα πρόσωπα. Είναι ένα παράδειγμα μόνο ανάμεσα σε πολλά που, αν προστεθούν, εξοικονομούν τα λεφτά. Και μετά είναι η φοροδιαφυγή. Ολες οι κυβερνήσεις ήθελαν να την περιορίσουν, αλλά να που δεν το έχουν κάνει. Βλέπω ανομία γύρω μας παντού και πώς να πεισθεί ο πολίτης ότι πρέπει να κουβαλήσει το βάρος, σε μια πολιτεία που έτσι και αλλιώς τον κλέβει.

Read More

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

Της ΑΛΙΚΗΣ ΜΑΤΣΗ
«Ελλάδα-Τουρκία κοντά σε συμφωνία ειρήνης στο Αιγαίο» ήταν ο τίτλος χθεσινού δημοσιεύματος της αγγλόφωνης έκδοσης της τουρκικής εφημερίδας Hurriyet, που έσπευσαν να διαψεύσουν ολοκληρωτικά διπλωματικές πηγές του υπουργείου Εξωτερικών.


Το δημοσίευμα αποδίδεται σε πηγές του τουρκικού ΥΠΕΞ και βάσει αυτού «οι συνεχιζόμενες διερευνητικές επαφές μεταξύ των δύο χωρών έχουν φτάσει σε ένα πολλά υποσχόμενο σημείο» κατά την τελευταία συνάντηση στη Σμύρνη μεταξύ των διαπραγματευτών των δύο πλευρών, Φεριντούν Σινιρλίογλου και Παύλου Αποστολίδη, στις 16 και 17 Μαΐου.

Μάλιστα, σύμφωνα πάντα με τις πηγές του τουρκικού ΥΠΕΞ που καταγράφει η εφημερίδα, η πρόοδος είναι τέτοια που οι δύο πλευρές έχουν τελικώς προγραμματίσει και νέα συνάντηση περί το τέλος Μαΐου, λίγο πριν από τις τουρκικές εκλογές στις 12 Ιουνίου, ενώ αρχικά δεν προβλεπόταν καμία νέα συνάντηση προ των εκλογών στη γείτονα.

Οι πηγές της εφημερίδας αφήνουν να διαρρεύσει επίσης ότι αντικείμενο των συζητήσεων, εκτός της υφαλοκρηπίδας, είναι και ο εναέριος χώρος του Αιγαίου. Το πακέτο περιλαμβάνει επίσης τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης στα οποία εμπεριέχονται οι αναπτυσσόμενες σχέσεις των δύο χωρών αλλά και η μείωση των εξοπλισμών.

Ο συντάκτης της Hurriyet θεωρεί απαραίτητο να σημειώσει ότι πηγές τόσο στην Τουρκία όσο και στην Ελλάδα αποσυνέδεσαν την πρόοδο στις συνομιλίες από το γεγονός της ματαίωσης το βράδυ της Τρίτης με απόφαση του τουρκικού Γενικού Επιτελείου των δύο τουρκικών ασκήσεων στο Αιγαίο, της Ντενίζ Γκορντού και της Εφές. Κατά τη Hurriyet, οι ίδιες πηγές συνδέουν την πρόοδο των συνομιλιών με την επίσημη επίσκεψη στην Αγκυρα αυτή τη στιγμή υψηλόβαθμων αξιωματούχων του ελληνικού στρατού.

Σημειώνεται επίσης ότι για τις λεπτομέρειες των διερευνητικών επαφών γνωρίζουν μόνο οι υπουργοί Εξωτερικών των δύο χωρών, Αχμέτ Νταβούτογλου και Δ. Δρούτσας. Και υπενθυμίζεται ότι οι διερευνητικές επαφές μεταξύ των δύο χωρών άρχισαν το 1996, με τη διαμεσολάβηση των Αμερικανών, όταν λόγω της κρίσης σε δύο ακατοίκητα νησιά στο Αιγαίο, Ελλάδα και Τουρκία έφτασαν στα πρόθυρα του πολέμου.

Πάντως, διπλωματικές πηγές του υπουργείου Εξωτερικών έλεγαν στην «Ε» ότι το δημοσίευμα δεν έχει καμιά υπόσταση και το απέδιδαν στη «συνήθη προπαγάνδα που κατά καιρούς κάνει η Τουρκία, πολλώ δε μάλλον εν όψει εκλογών».

«Δυστυχώς, σημείωναν, δεν υπάρχει πρόοδος στις διερευνητικές επαφές, το αντικείμενο των οποίων είναι αποκλειστικά η υφαλοκρηπίδα». Διέψευδαν, τέλος, ότι υπάρχει προγραμματισμένη νέα συνάντηση μεταξύ των δύο πλευρών περί το τέλος Μαΐου, καθώς «δεν μπορεί να αναμένεται καμία πρόοδος σε αυτό το διάστημα έως τις εκλογές στην Τουρκία».

Read More

ΑΛΛΟΣ Ο ΘΥΤΗΣ.......ΑΛΛΟ ΤΟ ΘΥΜΑ

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αποδεικνύεται η -έως τώρα- αντίδραση της κυβέρνησης και του νέου Ιρλανδού πρωθυπουργού Εντα Κένι με τους πρωταγωνιστές στην πολιτική σκηνή της Ε.Ε. Ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί σε αγαστή συνεργασία με τη Γερμανίδα καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ τού έχουν ζητήσει εις μάτην να αυξήσει τον φορολογικό συντελεστή των επιχειρήσεων, ούτως ώστε να εξασφαλίσει μια μείωση της τάξης του 1% στο επιτόκιο του δανείου διάσωσης της χώρας του που έχει επιβληθεί με το Μνημόνιο.

Ομως, ο Εντα Κένι, αν και έκανε πρόσφατα το ντεμπούτο του στις Βρυξέλλες, απέδειξε πως είναι σκληρός διαπραγματευτής. «Δεν θα μπορούσα να διανοηθώ ότι θα αλλάξουμε τον φορολογικό συντελεστή του 12,5% επί των κερδών των επιχειρήσεων», δήλωσε, χωρίς να κρύψει τη δυσαρέσκειά του για τις πιέσεις. Γερμανία και Γαλλία θεωρούν ότι η αύξηση του συντελεστή αποτελεί «κλειδί», προκειμένου να υπάρξουν διορθώσεις στους όρους του πακέτου διάσωσης ύψους 85 δισ. ευρώ. Ο Ιρλανδός πρωθυπουργός έχει ξεκινήσει την επαναδιαπραγμάτευση των όρων του Μνημονίου, όπως απαιτεί και ο Αντώνης Σαμαράς.

Ωστόσο, σε μια περίοδο ιδιαίτερα αντίξοη για την ιρλανδική οικονομία, η οποία χρειάζεται επειγόντως αναπτυξιακά κίνητρα, μια επιβάρυνση των υφιστάμενων εταιρειών θα είχε δυσμενείς επιπτώσεις. Οι εξαγωγές πολυεθνικών όπως οι Ιntel, Pfizer και μικρότερων εταιρειών αυξάνονται όσο οι μισθοί γίνονται πιο ανταγωνιστικοί και βοηθούν στη μείωση του κόστους παραγωγής, εγείροντας ελπίδες μελλοντικής ανάπτυξης.

Η ιρλανδική κυβέρνηση δεν πρόκειται να αυξήσει τον πάρα πολύ χαμηλό φόρο που επιβάλλει στις επιχειρήσεις παρά τις γαλλικές και γερμανικές πιέσεις, ακόμα κι αν αυτό τελικά σημαίνει ότι θα παραμείνουν στο υψηλό επίπεδο του 5,9% τα επιτόκια του δανεισμού που έχουν επιβάλει με το Μνημόνιο στο Δουβλίνο η Ευρωπαϊκή Ενωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Αυτό δήλωσε, προχθές Πέμπτη, ο υπουργός των Οικονομικών της Ιρλανδίας Μάικλ Νούναν. «Δεν θα αλλάξουμε άποψη για το συγκεκριμένο θέμα. Είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε το τίμημα», υπογράμμισε ο κ. Νούναν, ο οποίος στο περιθώριο των εκδηλώσεων στο Παρίσι για τα 50 έτη του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) συνομίλησε με τη Γαλλίδα συνάδελφό του -και κορυφαία υποψήφια για την ηγεσία του ΔΝΤ- Κριστίν Λαγκάρντ.

Στην ερώτηση, τι σημασία αποδίδει στις προειδοποιήσεις των οίκων αξιολόγησης, όπως η Moody’s, για το ενδεχόμενο μιας κάποιας μορφής χρεοκοπίας της Ελλάδας, ακόμα και με τη μορφή της εθελούσιας επιμήκυνσης των ληξιπρόθεσμων ελληνικών ομολόγων, μπορεί να υπονομεύσει το αξιόχρεο άλλων μελών της Ευρωζώνης με δημοσιονομικά προβλήματα, ο κ. Νούναν απάντησε:
«Οτιδήποτε συμβεί στην Ελλάδα, δεν πιστεύω ότι εγκυμονεί συστημικό κίνδυνο για την Ιρλανδία». Να επισημανθεί ότι οι φωνές που καλούν σε ένα νέο δημοψήφισμα πληθαίνουν πάλι στην Ιρλανδία. Ανάμεσα στις φωνές που ξεχωρίζουν είναι του οικονομολόγου Ντέιβιντ Μακ Ουίλιαμς, ο οποίος επικαλείται το ιρλανδικό Σύνταγμα. Και του επιχειρηματία Ντέκλαν Γκάνλεϊ, που είχε ηγηθεί του κινήματος για την καταψήφιση της Συνθήκης της Λισσαβώνας το 2008. «Κρατάμε στα χέρια μας έναν όμηρο, το ευρώ, γι’ αυτό πρέπει να δείξουμε πως έχουμε τα κότσια να απειλήσουμε ακόμη και με χρεοκοπία, προκειμένου να μη θυσιαστεί η Ιρλανδία»
λέει, την ίδια ώρα που οι κυβερνώντες σε άλλες χώρες μπερδεύουν τον θύτη με το θύμα.

Read More

ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ;

Απαξιωτικός απέναντι στους Ποντίους και συγκεκριμένα απέναντι στον...
Πρόεδρο της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος κ. Γεώργιο Παρχαρίδη, εμφανίστηκε το πρωί της περασμένης Παρασκευής ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης με αποτέλεσμα την έντονη αντίδραση της Ποντιακής κοινότητας.


Οι δυο άντρες «διασταυρώθηκαν» σε κεντρικό ξενοδοχείο της πόλης όπου ο Πρόεδρος της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος κ. Παρχαρίδης, του εξέφρασε το παράπονο του, γιατί δεν παραβρέθηκε - παρότι προσεκλήθη- στην εκδήλωση για την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων στην πλατεία της Αγίας Σοφίας, στην οποία έδωσαν το παρόν περισσότεροι από 10.000 Πόντιοι της πόλης.

«Δεν συμμετέχω σε διασπαστικές κινήσεις», είπε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, σε ιδιαίτερα απαξιωτικό ύφος.

Πρέπει να σημειωθεί ότι πριν από λίγες ημέρες ο Γ. Μπουτάρης στο πλαίσιο της επίσκεψής του στην Κωνσταντινούπολη είχε δηλώσει ότι αισθάνεται «ιδιαίτερη τιμή που η Θεσσαλονίκη είναι γενέτειρα του Κεμάλ Ατατούρκ».

Η επίσκεψη Μπουτάρη στην Κωνσταντινούπολη και οι δηλώσεις του για τον Κεμάλ Ατατούρκ προκάλεσαν την έντονη αντίδραση εκπροσώπων Ποντιακών Σωματείων, μιας και συνέπεσαν με την 97η επέτειο της Γενοκτονίας αυτού του σημαντικού τμήματος του ελληνισμού από την Τουρκία.

Read More

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΟΨΗ

• Πανικόβλητοι οι τραπεζίτες !!
• Σύρονται οι κυβερνήσεις σε διάσωση της Ελλάδας, υπό την απειλή κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος
• Τι κρύβει το άγνωστο δράμα της γαλλο-βελγικής τράπεζας DEXIA και πώς οδηγεί σε νέο διπλό δάνειο δεκάδων δισ. στην Αθήνα
• Γιατί ήταν «κούφιες» οι απειλές περί μη καταβολής της 5ης δόσης, χρεοκοπίας και επιστροφής στη δραχμή

«Όπλο» για την κυβέρνηση η… μη συναίνεση…!
Έντρομοι παρακολουθούν οι τραπεζίτες και οι πολιτικοί το δράμα του τραπεζικού συστήματος της ευρωζώνης, που βρίσκεται πλέον σε.... ελάχιστη απόσταση από μια έκρηξη πολλών μεγατόνων με άγνωστη έκβαση. Υπό το βάρος αυτής αφόρητης πίεσης, ακόμη και οι «σκληρές» κυβερνήσεις του Βορρά είναι πλέον υποχρεωμένες με κάθε τρόπο να διασώσουν με ένα ακόμη δάνειο πολλών δεκάδων δισ. την Ελλάδα, καθώς τα δραματικά γεγονότα των τελευταίων 24ωρων απέδειξαν ότι ήταν «κούφιες» και στερούμενες οποιουδήποτε νοήματος οι προειδοποιήσεις για δήθεν εμπλοκή στην εκταμίευση της πέμπτης δόσης, χρεοκοπία της χώρας και επιστροφή στη δραχμή!

Η αλήθεια που αποκαλύπτεται σε όσους παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα είναι εξαιρετικά οδυνηρή για την ΕΚΤ και τις κυβερνήσεις-θεματοφύλακες της ευρωζώνης, που χειρίσθηκαν εντελώς εσφαλμένα τις τύχες της ευρωζώνης από τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας. Μια νέα Lehman «αναδύεται» στην… γαλλογερμανική καρδιά του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, απειλώντας να τινάξει στον αέρα το οικονομικό σύστημα της ευρωζώνης, την ώρα μάλιστα που οι μπουρδολογίες Ελλήνων και Ευρωπαίων πολιτικών περί απειλούμενης κατάρρευσης της Ελλάδας και επιστροφής στη δραχμή κλονίζουν την εμπιστοσύνη των Ελλήνων καταθετών και απειλούν ευθέως με μια πρωτοφανή κρίση ρευστότητας στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, αν δεν διαψευσθούν μέσα στα επόμενα 24ωρα οι ανοησίες που οι ίδιοι οι πολιτικοί άφησαν να δημιουργήσουν πανικό στους καταθέτες.

Από τα μέσα αυτής της εβδομάδας το τραπεζικό σύστημα της ευρωζώνης «μύριζε μπαρούτι», τουλάχιστον σε όσους παρακολουθούν τις εξελίξεις με μεγάλη προσοχή:

Η γαλλο-βελγική τράπεζα Dexia, ήδη προβληματική και υπό διάσωση από τις κυβερνήσεις Γαλλίας και Βελγίου μετά την κρίση του φθινοπώρου 2008, που παρόλα αυτά εξακολουθεί να έχει ενεργητικό σχεδόν τριπλάσιο του βελγικού ΑΕΠ, έγινε ορατό ότι βρίσκεται στο «κόκκινο», χωρίς να είναι εντελώς σαφής η προέλευση των προβλημάτων της. Το μόνο που ήταν γνωστό και κίνησε πολλές υποψίες στις αγορές ήταν ότι η Dexia είναι εκτεθειμένη σε μεγάλο βαθμό και στα ελληνικά ομόλογα, με τοποθετήσεις ονομαστικής αξίας 3,7 δισ. ευρώ, υπερδιπλάσιες αυτών που διατηρεί, για παράδειγμα, η Deutsche Bank.

Την Τετάρτη έγινε γνωστό ότι ο κορυφαίος επενδυτικός οίκος BlackRock και η βρετανική Barclay?s έσπευσαν να εξαργυρώσουν πρόωρα ομόλογα της DEXIA αξίας σχεδόν 3 δισ. ευρώ, ανοίγοντας μια τεράστια «τρύπα» στη ρευστότητα της τράπεζας, που σύμφωνα με πληροφορίες καλύφθηκε από την ΕΚΤ.

Όλοι στη διατραπεζική αγορά της Ευρώπης προσπαθούσαν έκτοτε να κατανοήσουν τι ήταν αυτό που γνώριζαν παραπάνω από τους υπόλοιπους οι δύο οίκοι, που έσπευσαν να αποσυρθούν από τη χρηματοδότηση της DEXIA. Οι φόβοι για την Ελλάδα και την DEXIA, πάντως, προκαλούσαν ήδη μια προληπτική, μαζική έξοδο κεφαλαίων από το ευρώ προς την Ελβετία, με το ελβετικό φράγκο να καταρρίπτει ιστορικό ρεκόρ στην ισοτιμία του με το ευρώ.

Χθες, η εικόνα με το δράμα της DEXIA, που από πολλούς αποκαλείται ήδη «εκκολαπτόμενη Lehman» της ευρωζώνης, άρχισε να ξεκαθαρίζει. Η διαπραγμάτευση της μετοχής της τράπεζας ανεστάλη προσωρινά κατόπιν δικού της αιτήματος και ανακοινώθηκε ότι η τράπεζα υπέστη ζημιά ύψους 3,6 δισ. ευρώ από το «τοξικές» τοποθετήσεις σε προϊόντα που συνδέονται με την αμερικανική αγορά ακινήτων και ρευστοποιήσεις ομολόγων πριν τη λήξη τους.

Οι ζημιές αυτές μειώνουν το δείκτη κεφαλαιακής επάρκειας της τράπεζας από το 13,4% στο 11% μέσα σε μια νύχτα! Επιπλέον, όμως, η DEXIA «κάθεται πάνω» σε μια εν δυνάμει «τοξική» βόμβα τοποθετήσεων στην Ελλάδα, που σε οποιοδήποτε «πιστωτικό γεγονός» θα εξανεμίσει τα κεφάλαιά της σε τέτοιο βαθμό, που θα απαιτηθεί να ξεφύγει το πρόβλημα από το πεδίο της ΕΚΤ και να περάσει στις κυβερνήσεις της Γαλλίας και του Βελγίου.
Αυτές θα κληθούν να «πληρώσουν το μάρμαρο» της νέας διάσωσης της DEXIA, κάτι που θα προκαλέσει πολιτικές θύελλες, καθώς η κοινή γνώμη αντιδρά έντονα σε κάθε νέα επιβάρυνση για διάσωση τραπεζών που ανέλαβαν αλόγιστα κινδύνους.
Το παράλληλο ελληνικό δράμα
Παράλληλα με αυτές τις δραματικές εξελίξεις στην «καρδιά» του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη το ελληνικό δράμα, που φωτίζεται πλέον από μια νέα οπτική γωνία, μετά την αποκάλυψη του κινδύνου κατάρρευσης του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος. «Η Ελλάδα στέκεται σήμερα ανάμεσα στη διάσωση και την κατάρρευση των ευρωπαϊκών τραπεζών: αν κάτι δεν πάει καλά τις επόμενες ημέρες και αφεθεί να χρεοκοπήσει η χώρα, οι ζημιές που θα προκαλέσει αυτό το γεγονός στην DEXIA θα είναι αρκετές για να δημιουργήσουν ένα ανεξέλεγκτο ντόμινο», εκτιμούν καλά ενημερωμένοι παράγοντες της αγοράς.

Οι πολιτικοί ηγέτες της χώρας, που συνεδρίαζαν για ώρες υπό την προεδρία του Κάρολου Παπούλια, κατέληξαν στο αναμενόμενο αποτέλεσμα: η κυβέρνηση δεν έχει τη συναίνεση του πολιτικού συστήματος και θα πρέπει να εφαρμόσει μόνη, με τη στήριξη μόνο των δικών της βουλευτών, το νέο μνημόνιο. Το πρόγραμμα νέας σκληρής φορολογικής επιδρομής, συρρίκνωσης του Δημοσίου και μαζικών αποκρατικοποιήσεων δεν είναι δυνατό, όπως άλλωστε αναμενόταν, να εγκριθεί από την αξιωματική αντιπολίτευση, που παραμένει προσηλωμένη στο αίτημά της για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, ενώ ούτε συζήτηση θα μπορούσε να γίνει για ανοχή από τα κόμματα της Αριστεράς. Έτσι, μόνο τα μικρά κόμματα του Γ. Καρατζαφέρη και της Ντ. Μπακογιάννη εμφανίζονται έτοιμα να προσφέρουν υπό όρους πολιτική στήριξη.

Όλα αυτά θα είχαν σημασία, αν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ήταν σε θέση να κρατήσουν μέχρι τέλους τη σκληρή στάση τους προς την Ελλάδα και, ενδεχομένως, να πραγματοποιήσουν την απειλή για αναστολή εκταμίευσης της πέμπτης δόσης του δανείου, κάτι που θα οδηγούσε τη χώρα σε χρεοκοπία μέσα στον Ιούλιο, όπως έχει τονίσει ο υπουργός Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου.

Όμως, υπό το πρίσμα των δραματικών εξελίξεων στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, τέτοιες απειλές και προειδοποιήσεις δεν έχουν θέση στην πολιτική ακόμη και των πιο σκληρών κυβερνήσεων. Δεν είναι τυχαίο ότι μέσα στην εβδομάδα, προφανώς αφού είχε πάρει τα… μαντάτα για τη δραματική θέση της DEXIA, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να υποχρεωθεί η Ελλάδα σε αναδιάρθρωση χρέους οποιασδήποτε μορφής.

Ακόμη πιο διάπλατα άνοιξε το δρόμο για τη συνέχιση χρηματοδότησης της Ελλάδας χθες ο «σκληρός» Ολλανδός κεντρικός τραπεζίτης, Νουτ Βέλινγκ, τονίζοντας ότι η χώρα μας θα πάρει την πέμπτη δόση. Επιπλέον, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προωθούν στο παρασκήνιο με όλες τις δυνάμεις τους την υποψηφιότητα της Κριστίν Λαγκάρντ για τη θέση που άφησε κενή ο Ντομινίκ Στρος Καν στο ΔΝΤ. Η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών είναι σχεδόν εξίσου απόλυτη στη θέση της, ότι δεν πρέπει να επιτραπεί οποιαδήποτε μορφή αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, με τον Γάλλο επικεφαλής της ΕΚΤ, Ζαν Κλωντ Τρισέ (προφανώς και οι δύο γνωρίζουν καλά τι επιπτώσεις θα είχε στο «σάπιο» τραπεζικό σύστημα της ευρωζώνης μια κατάρρευση της Ελλάδας πριν το 2013…).

Σε αυτό το πολιτικό κλίμα, η κυβέρνηση εκτιμάται ότι δεν θα έχει δυσκολία να κλείσει μια συμφωνία για τη συνέχιση της χρηματοδότησης της χώρας, ακόμη και αν οι προτάσεις της για το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα («νέο μνημόνιο») και τις ιδιωτικοποιήσεις δεν έχουν πείσει 100% τους «σκληρούς» της τρόικας. Η Ευρώπη δεν έχει πλέον το παραμικρό περιθώριο να πάει κάτι στραβά με την Ελλάδα, καθώς μάλιστα η ανασφάλεια που καλλιεργήθηκε τις τελευταίες ημέρες στους Έλληνες καταθέτες από τις ανεύθυνες, «τρομολαγνικές» δηλώσεις πολιτικών, έχει εκκινήσει και πάλι μια άλλη αντίστροφη μέτρηση, που παρακολουθεί με αγωνία το τραπεζικό «ιερατείο» της Φραγκφούρτης: ο ρυθμός εξόδου καταθετών από το ελληνικό σύστημα έχει επιταχυνθεί επικίνδυνα τις τελευταίες ημέρες και αν δεν διαψευσθούν το συντομότερο τα σενάρια χρεοκοπίας και επιστροφής στη δραχμή η ΕΚΤ θα έχει να διαχειρισθεί, εκτός από το δράμα της DEXIA, μια κρίση ρευστότητας ιρλανδικού τύπου στις ελληνικές τράπεζες.

Έτσι, το αν θα υπάρξει συναίνεση στην Ελλάδα, ή αν η χώρα θα δεσμευθεί για ένα σοβαρό ή λιγότερο σοβαρό πρόγραμμα σταθεροποίησης, αποτελούν πλέον ερωτήματα δευτερεύουσας σημασίας για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις του Βορρά, που θα σπεύσουν τις επόμενες ημέρες να κλείσουν το ελληνικό «μέτωπο», με νέες δεσμεύσεις για χρηματοδότηση της χώρας, ώστε να αποφύγει μια καταστροφική για τις ευρωπαϊκές τράπεζες χρεοκοπία. Ένα δάνειο προς τους «τεμπέληδες» Έλληνες αναμφίβολα θα έχει πολιτικό κόστος για την Άνγκελα Μέρκελ, για παράδειγμα, αλλά πολύ μεγαλύτερο θα ήταν το πολιτικό κόστος, αν οι ισχυρές κυβερνήσεις του Βορρά καλούνταν σήμερα να στηρίξουν με νέα κεφάλαια από τους φορολογούμενους τους κερδοσκόπους του τραπεζικού συστήματος, που είναι πολύ λιγότερο δημοφιλής στη βόρεια Ευρώπη από και από τους «τεμπέληδες» του Νότου.

Όσο για το αν είναι επιζήμια για τη χώρα η μη εξασφάλιση της συναίνεσης, αποδεικνύεται πλέον ότι ισχύει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που υποστήριζαν οι θιασώτες των συναινετικών λύσεων: για τον πρωθυπουργό θα αποτελέσει σοβαρό διπλωματικό πλεονέκτημα η αποδοκιμασία της αντιπολίτευσης στην πολιτική του νέου μνημονίου, καθώς με αυτό το «χαρτί» θα μπορεί να ισχυρισθεί έναντι των Ευρωπαίων ηγετών ότι έχει ελάχιστα περιθώρια να προσφέρει περισσότερες δεσμεύσεις για το νέο δάνειο. Έτσι, θα είναι και πιο εύκολο να αποκρουσθούν οι πιέσεις για εθνικά ταπεινωτικές λύσεις, όπως η προτεινόμενη από πολλές κυβερνήσεις του Βορρά εκχώρηση του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων σε ανεξάρτητο οργανισμό, που θα βρίσκεται υπό τον έλεγχο της τρόικας.
Θέμα ημερών το διπλό δάνειο
Έτσι, θέμα ημερών είναι πλέον το «κλείδωμα» μιας συμφωνίας για διπλό νέο δάνειο στην Ελλάδα, που θα αποτρέψει τη χρεοκοπία τουλάχιστον μέχρι τα μέσα του 2013. Αυτό που προσπαθούν εναγωνίως να πετύχουν οι κυβερνήσεις του Βορρά, ώστε να έχουν ένα ελάχιστο πολιτικό επιχείρημα για να δικαιολογήσουν στο εσωτερικό των χωρών τους τα νέα δάνεια στην Ελλάδα, είναι να υπάρξει κάποιας μορφής εμπλοκή και πιστωτών από τον ιδιωτικό τομέα, ώστε το νέο δάνειο να είναι διπλό και μοιρασμένο ισορροπημένα μεταξύ κυβερνήσεων και ιδιωτικών πιστωτικών ιδρυμάτων και επενδυτικών οίκων.

Ήδη έχει ανατεθεί σε στελέχη της Ευρωπαϊκής Τράπεζας για την Ανασυγκρότηση και Ανάπτυξη, που «έστησαν» και τη λεγόμενη «Πρωτοβουλία της Βιέννης», με την οποία δεσμεύθηκαν οι ευρωπαϊκές τράπεζες να συνεχίσουν να στηρίζουν τις θυγατρικές τους στην Ανατολική Ευρώπη, να εξασφαλίσουν δεσμεύσεις από ελληνικές και ευρωπαϊκές τράπεζες ότι θα δεχθούν τουλάχιστον για την κρίσιμη διετία 2012-2013 να αγοράσουν νέα ομόλογα από την Ελλάδα σε αντικατάσταση ομολόγων που θα λήγουν.

Ουσιαστικά, στόχος είναι από το συνολικό «πακέτο» των 60 δισ. ευρώ τουλάχιστον, που θα χρειασθεί η Ελλάδα για να αποφύγει τη χρεοκοπία μέχρι να λειτουργήσει ο μόνιμος Μηχανισμός Σταθερότητας, να προσφέρουν τα μισά οι ιδιώτες πιστωτές. Οι ελληνικές τράπεζες είναι έτοιμες να πουν το «ναι» για το σκέλος που τους αναλογεί, βάζοντας στο τραπέζι περί τα 15 δισ. ευρώ, ενώ το ίδιο θα κάνουν και αρκετές μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, που θέλουν να προστατέψουν τα χαρτοφυλάκια ομολόγων άλλων χωρών της περιφέρειας της ευρωζώνης από τον κίνδυνο μετάδοσης του «ελληνικού ιού» σε άλλες αγορές.

Read More

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΑ ΛΑΘΗ

Ποιός εἶναι ὁ ἐμπνευστή τῆς κινήσεως τῶν ἀγανακτισμένων;

Μετά την χθεσινή μίνι «εξέγερση» -από τον ύπνο- των Ελλήνων, όλοι μιλούν σήμερα για μια αντίδραση σε κάποια υποτιθέμενη Ισπανική πρόκληση, και για αυθόρμητη λαϊκή πρωτοβουλία, χωρίς κομματική, συνδικαλιστική ή άλλου είδους υποκίνηση. Μιλούν επίσης για «ελληνική πλατεία Ταχίρ» ή «πλατεία del Sol», πιστεύοντας πως πρόκειται απλά για την ελληνική εκδοχή κάποιας λαϊκής αντίδρασης που προέκυψε ξαφνικά.

Αυτό που αγνοούν όμως οι περισσότεροι στον τόπο μας, είναι, πως η κίνηση αυτή έχει τον εμπνευστή της, ο οποίος δεν είναι βέβαια ο …Σόρος, αλλά έχει κι αυτός κάποιο συγκενικό ιδεολογικό υπόβαθρο και κάπου στοχεύει, παροτρύνοντας τους νέους ανθρώπους να αγανακτήσουν. Αυτός ακριβώς είναι ο τίτλος του βιβλίου του 93χρονου, πρώην διπλωμάτη, Στεφάν Εσέλ: «Αγανακτήστε!» («Ιndignez-vous!») και γι αυτό οι Ισπανοί έδωσαν το όνομα «Los Indignados» (Οι Αγανακτισμένοι) στη γνωστή κίνηση που μεταλαμπαδεύτηκε τώρα και την Ελλάδα.

Είναι γεγονός πως η ολιγοσέλιδη μπροσούρα του Στεφάν Εσέλ σπάει ρεκόρ πωλήσεων στη Γαλλία και στην Ισπανία, στήνοντας στον τοίχο το χρήμα, τις αγορές και τον …εγωισμό.

«Κάνω αυτή τη δουλειά 40 χρόνια και δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Είναι

τρελό. Στις 24 Δεκεμβρίου [2010] κάποιοι πελάτες αγόραζαν δέκα-δέκα

τα βιβλία για να τα κάνουν δώρο.

Πίστευα ότι μετά τα Χριστούγεννα τα πράγματα θα ηρεμούσαν, αλλά όχι, πουλάμε ακόμη 400 βιβλία την ημέρα!» λέει ο Ζαν-Μαρί Σεβέστρ, ιδιοκτήτης του «Sauramps», του μεγαλύτερου βιβλιοπωλείου στο Μονπελιέ, στη Νότια Γαλλία.

Ποιος είναι ο Στεφάν Εσέλ;

Πρόκειται απλά για έναν σχεδόν άγνωστο συνταξιούχο διπλωμάτη, πρώην αντιστασιακό, ο οποίος στη δύση της ζωής του αποφάσισε, ως φαίνεται, να δώσει στους νέους ανθρώπους μια ώθηση προς την ιδεολογική κατεύθυνση την οποία ο ίδιος έχει ασπαστεί. Μέσα από αυτό το βιβλιαράκι ζητεί από τους Γάλλους, και απ΄ όλους τους άλλους, να εξεγερθούν και να υπερασπιστούν δυναμικά τις «κοινωνικές αξίες της σύγχρονης δημοκρατίας». Να απορρίψουν την «εγωιστική» δύναμη του χρήματος. Να πουν «όχι» στην παντοδυναμία των αγορών. Να αγανακτήσουν, για να αλλάξει επιτέλους η κοινωνία

Εξοργιστείτε! Εξεγερθείτε! Αγανακτήστε! Με αυτή την πολιτική πρόσκληση στα όπλα, ο Εσέλ έγινε από τη μία ημέρα στην άλλη προφήτης για τη γαλλική Ἀριστερά. Στό κόμμα τόν λατρεύουν. Πιστεύουν ὅτι καλῶντας τόν κόσμο νά ὑψώση φωνή καί ἀνάστημα κατακεραυνώνει τίς κοινωνικές ἀνισότητες τοῦ Νικολά Σαρκοζί λέει ὁ Ἀντουάν Λέ Μπιέβρ πολιτικός συντάκτης στήν “ Journal du Dimanche” .

Ο Στεφάν Εσέλ γράφει όντως ότι οραματίζεται «μια κοινωνία για την οποία θα είμαστε και πάλι υπερήφανοι, όπου δέν θά θίγονται οἱ συντάξεις, οἱ κατακτήσεις τῆς κοινωνικῆς ἀσφαλίσεως, καί ὁπου τά ΜΜΕ θά εἶναι στήν ὑπηρεσία τῶν ἀδυνάτων. Ὅπως ἀντιστάθηκε ὁ ἴδιος στό ναζισμό τήν δεκαετία τοῦ 1940, ἔτσι καί ἡ νεολαία σήμερα θά πρέπει νά ἐξεγερθῆ κατά τῆς συνενοχῆς ἀνάμεσα στούς πολιτικούς καί στίς οἰκονομικές δυνάμεις καί νά ὑπερασπιστεῖ τά δημοκρατικά δικαιώματα πού κατακτήσαμε μέ τόσους σκληρούς ἀγῶνες ἐπί δύο αἰῶνες, λέει.

Και καταλήγει ρίχνοντας στό πῦρ τό ἐξώτερον τή διαπλοκή. «Ἔχουν τό θράσος νά ἰσχυρίζονται ὅτι τό κράτος δέν ἔχει πλέον χρήματα νά στηρίζη τούς πολίτες του. Ἀλλά πῶς γίνεται νά μήν ἔχουμε χρήματα ὅταν ἡ παραγωγή πλούτου ἔχει αὐξηθεῖ τερατωδῶς μετά τήν ἀπελευθέρωσι; Σέ μιά ἐποχή πού ὁλόκληρη ἡ Εὐρώπη εἶχε καταστραφεῖ ἀπό τόν πόλεμο; Ἡ μόνη ἐξήγησι εἶναι ὅτι ἡ δύναμις τοῦ χρήματος δέν ἦταν ποτέ τόσο μεγάλη ἤ τόσο αὐθάδης ἤ τόσο ἐγωιστική καί ὅτι οἱ ὑπηρέτες του βρίσκονται στά πιό ὑψηλά κλιμάκια τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας.

Ὁ στόχος

Που στοχεύει όμως ο 93χρονος «επαναστάτης»; Προς ποια κατεύθυνση επιδιώκει να σπρώξει τη Νέα Γενιά και ποια σκοτεινά συμφέροντα εξυπηρετεί – μάλλον- χωρίς να το θέλει;

Η εκδότρια του «Ιndignez-vous!» Σιλβί Κροσμάν, πρώην δημοσιογράφος του «Μonde», είπε τα εξής, αναφερόμενη στην τεράστια επιτυχία που είχε η έκδοση: «Δεν το περιμέναμε με τίποτε. Έχουμε συνηθίσει σε ένα τιράζ λίγων εκατοντάδων και τώρα ξαφνικά πουλάμε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα. Μόλις βάλαμε μπροστά τη δεύτερη έκδοση, άλλες 200.000 βιβλία».

Και εξηγεί: «Βλέπω το βιβλίο ως μια νέα, επικαιροποιημένη, εκδοχή της έκκλησης

για αντίσταση που απηύθυνε ο Ντε Γκωλστην ιστορική ομιλία του από το

Λονδίνο, τον Ιούνιο του1940». Το βιβλίο του διαβάζεται σαν διάλογος

μεταξύ του ιδίου και του δημοσιογράφου Ζιλ Βαντερπόοτεν. Ο τίτλος του “Αγανακτήστε” είναι και το κεντρικό μήνυμα του 93χρονου: ο Στεφάν Εσέλ καλεί τους νέους να δραστηριοποιηθούν, να βγουν από την απάθεια, να ενωθούν και να διαμαρτυρηθούν για τα κακώς κείμενα που βλέπουν γύρω τους και, όπου μπορούν, στον άμεσο περίγυρό τους, να δημιουργήσουν και κάτι καινούριο. “Πολιτικοί, οικονομικοί ηγέτες και διαχειριστές, πειθαρχήστε! Εγκαταλείψτε τα εθνικά σύνορα και δρομολογήστε μια παγκόσμια στρατηγική, για παράδειγμα στο πλαίσιο ενός συμβουλίου των ΗΕ για την οικονομική και κοινωνική ασφάλεια“, γράφει ο Εσέλ τονίζοντας ότι αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει ως προπομπός μιας παγκόσμιας κυβέρνησης.

“Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, περισσότερο ακόμη και μετά το τέλος του πολέμου το 1945, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις μεγάλες προκήσεις της παγκόσμιας δικαιοσύνης, της δικαιοσύνης στην οικονομία, και της προστασίας του πλανήτη μας. Ειδικά σε αυτό το πεδίο μπορείς να δραστηριποιηθείς πλέον μόνον ως παγκόσμια οργάνωση“.

Πρωταγωνιστικός ο ρόλος του ΟΗΕ

Για τον Στεφάν Εσέλ μόνον τα ΗΕ είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τις μεγάλες προκλήσεις του παρόντος και του μέλλοντος: τη βία, την περιβαλλοντική καταστροφή, την κατάπτωση των ηθών, το οικονομείν που δεν σέβεται τον άνθρωπο. Στο πλαίσιο αυτό θεωρεί αναγκαία την ίδρυση μίας περιβαλλοντικής οργάνωσης στο πλαίσιο του ΟΗΕ, στην οποία θα πρέπει να υπαχθούν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, το ΔΝΤ και η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. “Η υπερεκμετάλλευση του πλανήτη μπορεί να σταματήσει εάν το θέλουν πραγματικά όλοι“:

“Όλα εξαρτώνται από το εάν οι ισχυρότερες χώρες θέλουν πράγματι να αξιοποιήσουν το όπλο που λέγεται ΟΗΕ. Το άρθρο 71 αναφέρεται σε μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ) οι οποίες έχουν γνωρίσει πρωτοφανή ανάπτυξη τα τελευταία 30 χρόνια. Ή τα κράτη θα γίνουν πιο έξυπνα από ότι είναι σήμερα, θα συνεργαστούν επιτέλους και θα αξιοποιήσουν τον ΟΗΕ όπως πρέπει ή εάν δεν το κάνουν, θα μπορούσαν να ενταθούν οι πιέσεις από τις μη κυβερνητικές οργανώσειςπροκειμένου να αναγκαστούν οι χώρες – μέλη να αντιδράσουν“.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Χωρίς να το ξέρουν, οι «καναπεδάτοι» Έλληνες βγήκαν στις πλατείες να διαδηλώσουν υπέρ μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης

Read More

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΣΚΕΨΗ: ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ

Μια ΑΘΕΤΗΣΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΩΝ (default) προκαθορισμένη, από την Ελλάδα θα ανάγκαζε την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να αναγνωρίσει ότι ποτέ δεν θα πάρει πίσω τα χρήματα, και θα την εξανάγκασε να καταγράψει τις ζημίες στα σκονισμένα βιβλία των απλήρωτων χρεών της.

Τώρα εάν όλα αυτά τα «τεφτέρια» φορτώσουν το περιεχόμενο τους ως χρέος επάνω στα.... εκκαθαριστικά σημειώματα της εφορίας που ταχυδρομηθούν προς τους ευρωπαίους πολίτες ή αντιθέτως αυτό το χρέος απλώς μεταφρασθεί σε λίγο ακόμα ανώδυνο πληθωριστικό χρήμα, δεν το γνωρίζω, έτσι και αλλιώς είναι γνωστόν, ότι όλα είναι θέμα συσχετισμού δυνάμεων (βλέπε Ισπανία).
Βέβαια υπό την βασική προϋπόθεση ότι στην Ελλάδα θα έχει αποδεδειχθεί και δικαστικώς ότι υπήρξε δόλος και απάτη κατά τον σχηματισμό αυτού του χρέους και υπάρξουν επίσης καταδίκες πολίτικων. Διαφορετικά ας μην περιμένουμε ότι αυτό το χρέος θα γίνει αποδεκτό, ως «επαχθές χρέος», συνεπώς και ως μη πληρωτέο.

«Η μεγάλη απάτη της Ευρώπης» ή «Στην Ευρώπη στήθηκε ένα γιγαντιαίο σύστημα “Ponzi” ή μήπως δεν το γνωρίζετε;» όπως είχαμε γράψει την προηγούμενη εβδομάδα, αναφερόμενοι στο καθεστώς Ponzi, που βασίζεται στο σκεπτικό ότι η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία που δανείζονται τα χρήματα από την ΕΚΤ μέσω των ληστρικών επιτοκίων των ιδιωτικών τραπεζών, τα οποία οι φορολογούμενοι τους θα πρέπει να πληρώσουν, θα έχουν φρικιαστική κατάληξη, εάν το « σχήμα Ponzi» δεν σταματήσει, πριν η ζημιά γίνει ακόμη μεγαλύτερη.

Διότι ΕΚΤ συμπεριφέρεται, σαν ένας κοινός εγκληματίας, που τραβώντας ένα μαχαίρι στον σκοτεινό δρόμο ληστεύει το θύμα του, απειλώντας να διακόψει την ρευστότητα προς στις τράπεζες και να δημιουργήσει οικονομικό χάος. Και αυτό διότι η ΕΚΤ μπορεί να δώσει στις τράπεζες όση ρευστότητα χρειάζονται ώστε ακολούθως εκείνες με την σειρά τους να μπορούν επίσης να παρέχουν στις κυβερνήσεις όση ρευστότητα αυτές χρειάζονται αλλά ΕΝΤΟΚΩΣ (μάλλον ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΚΑ θα έλεγα), που είναι μεν επικερδές για τις τράπεζες αλλά είναι καταστροφικό για τους λαούς της Ευρώπης.

Το μόνο που χρειάζεται για την επανεκκίνηση της οικονομίας της ευρωζώνης, είναι μια αλλαγή στους κανόνες λειτουργίας της, ώστε να επιτρέψει στην ΕΚΤ να δώσει ρευστότητα στις κυβερνήσεις και στις τράπεζες με μηδενικό επιτόκιο και χωρίς τους τεραστίους τόκους που πολλαπλασιάζουν το τελικό χρέος.

Με αυτήν την αλλαγή των κανόνων ρευστότητας, μπορεί να επιλυθεί άμεσα το πρόβλημα, αλλά αυτή η «αλλαγή» φυσικά πρέπει να συμπεριλάβει και την αλλαγή αρκετών αμαρτωλών (sic) κυβερνήσεων.

Η γιγαντιαία κρίση του χρέους του ευρώ είναι μια ψευδαίσθηση, μια απάτη. Δεν υπάρχει καμία κρίση. Είναι τεχνηέντως δημιουργηθείσα από την ΕΚΤ, τις τράπεζες αλλά και τις συνεργαζόμενες κυβερνήσεις.

Εξ άλλου ακόμη και ένας άσχετος, αρχίζει πλέον και πονηρεύεται δια το πώς είναι δυνατόν, τόσες πολλές δυτικοευρωπαϊκές χώρες να βυθιστήκαν συγχρόνως σε ένα ωκεανό χρέους... άλλωστε μόνο χεράκι χεράκι δεν μας έχουν πει ακόμα, ότι τις είδαν καθώς αυτές έκαναν τις θανάσιμες βουτιές τους.
Η ζώνη του ευρώ θα μπορούσε να στραφεί στον κινεζική τρόπο, όπου τα χρήματα τυπώνονται χωρίς τη δημιουργία χρεών, δηλαδή χωρίς να τα δανείζεται η κινεζική κυβέρνηση από τις τράπεζες και έτσι να απολαύσουμε και εμείς, μια παρόμοια έκρηξη ανάπτυξης και προόδου για όλους μας, πρωτίστως δια τον ελληνικό αλλά και δι όλους τους λοιπούς δυτικούς λαούς, τους εργαζομένους αλλά και τους βιομηχάνους μας και τους βιοτέχνες μας, χαρίζοντας μια απροσδόκητη ανάσα ζωής και ξαναφέρει το γέλιο και την χαρά στους μακροχρόνια ανέργους μας, χωρίς την ανοησία μιας Ευραραβικης Ένωσης, (έχουμε θίξει το θέμα Ευραραβια στην εγκληματικότητα και στο έχω μάτια και βλέπω) η οποία με τις ΟΡΔΕΣ των εισαγομένων φτωχοδιαβολων της Ασίας και Αφρικής και με τα μεροκάματα του «εικοσαευρου» αλήθειες που συνεπάγονται όμως και το κλείσιμο τόσων επιχειρήσεων με κατάληξη την καταστροφή του κάθε οικονομικού επιχειρείν, την εκδίωξη των επιχειρηματιών και επιστημόνων από την Ελλάδα, ώστε να βρουν την τύχη τους στον τρίτο κόσμο και τελικά την καταστροφή της ιδίας της Ευρώπης και του πολιτισμού της, μέσω της διαδικασίας του πολυπολιτισμικού αφανισμού των γηγενών Ευρωπαϊκών λαών. Αφανισμού του πολιτισμού της του ιδίου, αλλά και αφανισμό του δυτικού κόσμου.
Προφανώς ΟΛΟΙ έχετε παρατηρήσει ότι οι Έλληνες τα πηγαίναμε πολύ καλά με την Δραχμή το νόμισμά μας, για περισσότερο από 2.500 χρόνια και η οικονομία μας μόνο αυτή τη στιγμή, διανύει εν καιρώ ειρήνης, τέτοια τεράστια κρίση, ως αποτέλεσμα βεβαίως της ένταξης μας στο ευρώ το 2002 αλλά και ως συνέπεια του ποινικού επιτοκίου, επιβαλλομένου φυσικά υπό της ΕΕ και του ΔΝΤ " 5 = 6 = 7 τοις εκατό, έχουμε χάσει τον λογαριασμό και τα bailout".
(τ’ μαθαμ’ κι αυτα τα’ ξενα, πιδακιμ’)

«Οι αρχιτέκτονες του ευρώ, ήξεραν ότι ήταν ελλιπές, όταν το σχεδίαζαν.
Το νόμισμα είχε μια κοινή κεντρική τράπεζα, αλλά όχι κοινό ταμείο - αναπόφευκτο, δεδομένου ότι η συνθήκη του Μάαστριχτ είχε ως στόχο να επιφέρει νομισματική ένωση χωρίς πολιτική ένωση.
Αλλά κανένας από τους σοφούς κυβερνητικούς μας , ως φαίνεται δεν έχει προσέξει ότι αρκεί μόνο ένα άρθρο, για να σταματήσει η ευρωπαϊκή τράπεζα να χρηματοδοτεί τις τράπεζες και εκείνες με την σειρά τους τις κυβερνήσεις , δηλαδή το γνωστό κολπάκι του Jean-Claude Trichet, που επιτρέπει στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να δίνει ρευστότητα μόνο σε ιδιωτικές τράπεζες, ώστε, μετά την κρίση της Lehmann Brothers πριν από δύο χρόνια, η ΕΚΤ να έχει δώσει απεριόριστη ρευστότητα στις τράπεζες σε βάρος των φορολογούμενων φυσικά -
Αυτό το άρθρο είναι ο λόγος για τον οποίο, το σύνολο της διαδικασίας δημιουργίας χρήματος, στη ζώνη του ευρώ, έχει προχωρήσει σε τόσο πολύ λάθος κατεύθυνση, επιτρέποντας, (ότι δηλαδή συμβαίνει), τα χρήματα που πρόκειται να εκτυπώσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να παρέχονται προς τις κεντρικές κυβερνήσεις, μόνο ως χρέος, δηλαδή ως χρήματα δανειζόμενα από τις τράπεζες, με καταστροφικές συνέπειες, όπως ακριβώς εξηγεί και ο καθηγητής Hormann Franz στο Economics της Βιέννη.
Μια απλή αλλαγή αυτού κανόνα, κάτι που θα επιτρέπει δηλαδή στην ΕΚΤ να δώσει τα χρήματα απευθείας στην κεντρική κυβέρνηση κάθε χώρας, μπορεί να διορθώσει αυτό το πρόβλημα και να επιτρέψει σε ολους μας στη ζώνη του ευρώ, επιτέλους να εκτυπώνουμε τα χρήματα που χρειαζόμαστε χωρίς τη δημιουργία χρεών.

Αυτή η εύκολη λύση θα σταματήσει κάθε κρίση του χρέους στην ευρωζώνη και θα επιτρέψει στην ΕΚΤ να χρηματοδοτήσει την Ελλάδα και το δημόσιο χρέος της οποίας άλλης αφερέγγυας χώρας άμεσα, χωρίς τόκους.

Και τούτο είναι και το λογικό, εφόσον ως γνωστόν, από το σύνολο των χρημάτων των κρατών μελών που είναι μέσα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ένα μέρος φυσικό είναι να ΑΝΗΚΟΥΝ και στην Τράπεζα Της Ελλάδα (Απλό δεν είναι;)

Και ΛΥΣΗ είναι η αλλαγή του άρθρου 21 ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΘΗΚΕΥΣΕΤΕ ΟΛΟ ΑΠΟ ΕΔΩ

Τα διπλά μέτρα και σταθμά της ΕΚΤ φαίνονται ακριβώς από τον τρόπο που αρνείται να δώσει ρευστότητα για να κυβερνήσεις με μηδενικό επιτόκιο και έτσι θα τους επιτρέψουν να χρηματοδοτήσουν τα εθνικά χρέη τους, χωρίς επιβάρυνση των φορολογουμένων,
αλλά, την ίδια στιγμή, η ΕΚΤ είναι διατεθειμένη να δώσει «στην πράξη αλλά όχι επισήμως" ρευστότητα στην Ελλάδα αγοράζοντας ομόλογα της.

Η σημαντική διαφορά εδώ είναι ότι, στην περίπτωση αυτή, η ΕΚΤ γνωρίζει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί ποτέ να επιστρέψει τα χρήματα και ετοιμάζεται να κλείσει τις αγορές ομολόγων της ως χρέος στον ισολογισμό της, εξαναγκάζοντας μάλλον όλους μας (η έκφραση της τυχοδιωκτικής πολίτικης Trichet ως φορολογούμενους λαούς της ευρωζώνης, για μια ακόμη φορά, να πληρώσουμε γι αυτές τις απώλειες, καθώς η ΕΚΤ αγοράζει από την έναρξη του υπερπληθωρισμού όλο και πιο άχρηστα ομόλογα από τις υπό πτώχευση χώρες της ευρωζώνης (πληρώνοντας τα σε μια τιμή που δεν την αξίζουν ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να τα αφήσει να καούν, ως προϊόντα αμφιβόλου νομιμότητας).

Αν το άρθρο 21 τροποποιηθεί ώστε να επιτρέψει στην ΕΚΤ να δώσει ρευστότητα άνευ τόκων απευθείας σε κεντρικές κυβερνήσεις, και συγκεκριμένα στις κυβερνήσεις χωρών, όπως η Ελλάδα μας, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΛΕΟΝ ΑΝΑΓΚΗ να μεσολαβούν οι τράπεζες και οι αγορές των τοκογλύφων με όλο και υψηλότερα επιτόκια, ΑΡΑ ΦΟΥΣΚΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ .

Δεν θα υπάρχει ετσι και ουδεμία ανάγκη για τις κυβερνήσεις ώστε αυτές να κρατούνται ως όμηροι των τραπεζών, των τοκογλυφικών οίκων και των χειροτέρων εξ αυτών δηλαδή των βρωμιάρηδων εκείνων, οι οποίοι απειλούν να χτυπήσουν την επόμενη δημοπρασία ομολόγων, αν οι χώρες μας δεν λάβουν μια συνταγή διάσωσης από τους ευρωγιατρους της ευρωζώνης (εδώ φυσικά στον τόπο μας γνωρίσαμε , κυβερνήσεις που ήταν τόσο βιαστικές ως προς τον διασυρμό της χώρας, ώστε έκαναν από μόνες τους και τον ίδιο τον διασυρμό αλλα και όλη την υπόλοιπη βρωμο- δουλειά).
Ας μην μας διαφεύγει αυτό φίλοι μου.
Και είναι αλήθεια, ότι το άρθρο 21, δεν τα πάει και πολύ καλά με κάποιο άρθρο της Συνθήκης της Λισαβόνας, αλλά η ΕΚΤ την συγκεκριμένη συνθήκη την παραβιάζει συνεχώς, λογω των εφαρμοζομένων διασώσεων.

Αυτό που αξίζει τελικά είναι η Συνθήκη της Λισαβόνας, όταν παραβιάζεται συνεχώς από την ΕΚΤ; ή περισσότερο αξίζει η πατρίδα μας και μαζί της ολόκληρη η λευκή ήπειρος η Ευρώπη μας.
Το ξέρω ότι μερικοί θιασώτες της παγκοσμίου διακυβερνήσεως θα πουν ότι προέχει η συνθήκη της Λισαβόνας, αλλά τι μπορούμε να κάνουμε για αυτούς; Περιμένω προτάσεις.

Η λύση πρέπει να είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας των ηγετών των κρατών της ευρωζώνης. Μόνο που οι ηγέτες αυτοί, πέρα από υποκριτές απεδείχθησαν και πολύ… ώστε τελικά να αποκαλυφθούν, δηλώνοντας από μόνοι τους στοιχεία όπως π.χ. από την επομένη κιόλας των εκλογών τον υφυπουργό οικονομικών κ. Σαχινιδη να δηλώνει ότι σκοπός του πασοκ ήταν να μας βάλει στο ΔΝΤ.

Στην συγκεκριμένη δε περίπτωση υπάρχουν έξοχα άρθρα στο διαδίκτυο, που εξηγούν βήμα προς βήμα με «τιτανικούς», με αναξίους έλληνες που βουλιάζουν στην διαφθορά και με λοιπά ΓΑΠικα τεχνάσματα, πως ακριβώς απαξιώθηκε η χώρα, το πως εκτοξευτήκαν τα επιτόκια ασφάλιστρων κινδύνου και το πως οι εθνο… σε συνεργασία με τους εγχωρίους προαγωγούς των πρόσδεσαν την χώρα στο άρμα του ΔΝΤ, με τελικό τους σκοπό το ξεπούλημα της δημοσίας και ιδιωτικής μας περιουσίας.

Τι να πρωτοθυμηθούμε ότι τον Φεβρουάριο του 2010 ο ΓΑΠ βγαίνει στο CNN και λέει ότι είμαστε ΚΛΕΦΤΕΣ, ότι ο βουλευτής κ. Μαρκόπουλος ρώτησε στην βουλή αν αληθεύει ότι στις 11 Ιανουαρίου δέχθηκε επιστολή ο πρωθυπουργός της χώρας, από ένα fund του εξωτερικού, το Hayman Private Equity, για δανεισμό 7 δισ. με επιτόκιο 1,25%…

Τι μπορούμε να πούμε ,αν και αρκεί επιγραμματικά ότι τα ΜΜΕ και οι ακατανόητες, (ΤΟΤΕ) δηλώσεις των στελεχών ΠΑΣΟΚ του τύπου “δεν υπάρχει σάλιο”, “Τιτανικός” κατάφεραν ώστε τα spread από 160 μονάδες που ήταν πριν τις εκλογές του 2009 να εκτοξευτούν σήμερα, μετά και την τελευταία δήλωση του Παπακωνσταντίνου: «Στάση πληρωμών χωρίς την 5η δόση», φτάνοντας τα μεν spread των ομόλογων 1369 μονάδες βάσης και τα CDS 1673 μονάδες βάσης.
Ο ίδιος ο Jean-Claude Trichet δεν πρόκειται ποτέ να κάνει την αλλαγή του κανόνα που απαιτείται, διότι η ΕΚΤ διαδραματίζει καίριο ρόλο στη λειτουργία της ευρωζώνης ως ένα σύστημα Ponzi...
Αλλά μέχρι στιγμής δεν έχω ακούσει ένα ευρωπαίο πολιτικό να αναλύει και να αξιολογεί το πρόβλημα, όπως είναι πραγματικά. Πλην της εκμεταλλεύσεως του προβλήματος αυτού, δια την επιβολή της παγκοσμίου διακυβερνήσεως εάν δεν το έχετε αντιλήφθη, όπως ακριβώς έκανε ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος Γεώργιος Παπανδρέου, μιλώντας στο Brookings Institute στις 3/8/2010, όπου δήλωσε: «Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα είναι σύμπτωμα ενός μεγαλύτερου ζητήματος: της ανάγκης για παγκόσμια καπιταλιστική εξουσία ώστε αυτή να ρυθμίζει τα διάφορα επιθετικά οικονομικά συμφέροντα".

Αυτές οι παγκόσμιες εξουσίες, σαν πεινασμένοι λύκοι προσβλέπουν ότι η ΕΕ θα υποχωρήσει και σε βαθύτερη κρίση, ύφεση και υπερπληθωρισμό, ενώ προς το παρόν φροντίζουν να υπερχρεώνονται τα εθνικά κράτη με όλο και περισσότερα χρέη και με τον τρόπο αυτό να επιτύχουν σταδιακά όλο και μεγαλύτερη απώλεια της κυριαρχίας τους, κοινώς την υποδούλωση τους.
Θέλουν οι ΗΠΑ και η Ελλάδα αλλά και όλοι οι άλλοι να πνιγούν σε ακόμη περισσότερα στα χρέη. θέλουν τεχνητές ελλείψεις του πετρελαίου και των τροφίμων. Θέλουν τους ΓΑΠΕΣ να καταστρέφουν τα χωράφια και να αντικαθιστούν τις σοδειές των τροφίμων με ανόητα βιοκαυσιμα, γιατί θέλουν την μία χώρα μετά την άλλη να ωθούνται προς ένα ατελείωτο στροβίλισμα στην δύνη του χρέους. Θέλουν το σύστημα Ponzi bailout, θέλουν να μεταφερθεί σε αυτούς ο πλούτος των μεσαίων τάξεων...

Θέλουν η μεσαία τάξη σε κάθε χώρα να καταστραφεί.

Κοιτάξτε γύρω σας , πηγαίνετε λοιπόν μια βόλτα στο κέντρο των Αθηνών, ε και όταν επιστρέψετε, εμφανώς τεθλιμμένοι με όλα αυτά που είδαν τα μάτια σας, ξανανοίξτε το λαπτοπ σας και συνεχίζεστε το διάβασμα.

Διότι είναι όλα μέρος ενός σχεδίου, ακόμη και αυτή η οικονομική εξαθλίωση, καθώς θέλουν να ρίξουν κάθε εμπόδιο αντίστασης για τον επερχόμενο ολοκληρωτικό κράτος της «Νέας Τάξης», όπου όλοι θα πρέπει να κρατούνται όμηροι από τις τράπεζες, διότι αυτή ακριβώς είναι η επιρροή, που θέλουν οι ομολογιούχοι να έχουν επάνω μας.

Είναι απαράδεκτο για τους λαούς της Ευρώπης που θα λεηλατηθούν με την σειρά τους από την ΕΚΤ και τις ποινικώς υπόλογες κυβερνήσεις τους.

Οι πολιτικοί και οι κυβερνήσεις όλων των κρατών της ευρωπαϊκής ένωσης φαίνεται να έχουν « συμβιβαστεί », για να μην πω κατι…

Δεν μπορώ να καταλάβω ποιος τους θα μπορούσε να σταματήσει αυτούς τους οικονομικούς εγκληματίες.

Και όχι μόνο, εάν κρίνουμε από την αντιπολιτευτική τακτική, δια την οποία το ξεπούλημα της ελληνικής περιουσίας επίσης είναι αποδεκτό, με μόνη διαφωνία της ίσως, ότι αυτό το ξεπούλημα πρέπει να γίνει από κάποιον πεπειραμένο «ΠΑΤΡΙΔΕΜΠΟΡΟ» ώστε να «πιάσει» μια καλύτερη τιμή, βρε αδελφέ.

Και μετά ως συνήθως κατηγορούμε τον ελληνικό λαό για αδράνεια και οξεία «καναπεδιαση». Αλλά για πείτε μου όμως, και από που μπορεί αλήθεια να κρατηθεί όλος αυτός ο κόσμος, όταν αντιμετωπίζει την απαξίωση της κοινωνίας και της χώρας από τα κεντρο-δεξιά κόμματα ενώ τα άλλα της αριστεράς απαξιώνουν τον ίδιο τον Έλληνα προς χάριν του λαθρομετανάστη.
Ας αναλάβουν λοιπόν, όλοι τις ευθύνες τους.

Η ώρα πλησιάζει, όταν όλη η Ευρώπη θα τυλιχθεί στους εμφύλιους πόλεμους. Τότε, δεν θα υπάρχουν στην γη αρκετές δεξαμενές, για να χωρέσουν την οργή των λαών, όταν η ΕΚΤ και οι πολιτικοί τους λεηλατήσουν και το τελευταίο ευρώ τους εξ ονόματος των τραπεζιτών.

Κοίτα το θυμό Ισπανία. Κοίτα το θυμό στην Ιρλανδία. Κοίτα το θυμό στην Ελλάδα.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ
Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι έτοιμοι να βγουν έξω, άνθρωποι που έχουν κάτι κοινό.

Και αυτό το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι το ότι η υπομονή τους εξαντλείται.

Θέλουν την επιστροφή στον νόμο και την τάξη. Θέλουν να φέρνουν χρήματα στην οικογένεια και απαιτούν να τερματιστούν οι λεηλασίες από τους τραπεζίτες με την σύμπραξη πολιτικών, υπουργών Οικονομικών και των κεντρικών τραπεζιτών.

Όμως επαναστατούν και διότι στην χώρα μας συμπατριώτες, εδω και μερικά χρόνια, μας έχουν επιβάλει να ζούμε σε καθεστώς φόβου, ανασφάλειας και ανεργίας, εξ αιτίας των λογής λογής εγκληματιών που μας κουβάλησαν ως νέο στρατό κατοχής μας, επανδρωμένο από εκατομμύρια εποίκων και φονιάδων, αυτούς που μας στερούν την χαρά της ζωής, αλλά και αυτή την ιδία την ζωή. Δια του τεχνάσματος αυτού, οι κυβερνώντες αφού κατάφεραν να μας εγκλωβίζουν, τώρα μας διασπούν σε «ρατσιστές» (sic) και σε «πολέμιους της πατρίδας» οπότε έτσι να μας αποτρέπουν από τις οποίες κοινές δυναμικές αντικυβερνητικές και αντινεοταξικες διαμαρτυρίες.
Πολλά θέματα όμως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε και όχι να συνεχίσουμε με την ιδία τακτική, παρέχοντας δωρεάν νοσοκομειακή περίθαλψη σε όλη την λαθρο-υφήλιο ή το να κόβουμε τα δώρα και τις άδειες του Έλληνα συνταξιούχου δια να χαρτζηλικώνουμε με 400 ευρώ μηνιαίως τον κάθε αλβανοτσαμη που αποφάσισε να εισέρθει στην πατρίδα μας, Και προπάντων πρέπει να επανεξετάσουμε το εάν είναι εφικτό για την οικονομία της χώρας πλέον η μηνιαία μετάγγισης συναλλάγματος δισεκατομμυρίων ευρώ προς τις πατρίδες των λαθροεισβολεων μας και ακολούθως να ξεπουλιόμαστε για δανεικά βάζοντας ενέχυρο την κρατική ΑΛΛΑ και την ΑΤΟΜΙΚΗ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗ μας περιουσία. Διότι παρ' όλο που ΕΠΙΜΕΛΩΣ μας το αποκρύπτουν, είναι γνωστό καθως από έλληνες καθηγητές ότι η υπογραφή του μνημονίου ήρε την ασυλία και της ιδιωτικής μας περιουσίας.
Φυσικά εάν δεν λογοδοτήσουν συγχρόνως και οι κάθε λογής σύμβουλοι και κ.κ. υπουργοί, για τις ρεμούλες και την καταπάτηση κάθε νομιμότητας, τις ληστείες και το ξεπούλημα τόσων επιχειρήσεων του δημοσίου, με την δικαιολογία ότι δεν επέτρεπε η ΕΟΚ να ανήκουν στο κράτος, έτσι χωρίς καμία αντίρρηση, χωρίς καμία προσφυγή η άλλη διαμαρτυρία, βρωμιάρηδες που πήραν στον λαιμό τους, έναν ολόκληρο λαό, ε, μην περιμένετε πατριώτες τότε κάτι καλύτερο.

Τότε ας ξεχάσουμε τους διακανονισμούς, κουρέματα και ξυρίσματα γιατί αν δεν ξαναγίνουμε υπεύθυνοι έλληνες ενήλικες πολίτες, τότε το χρέος της χώρας θα ξεπεράσει και αυτό των Ην. Πολιτειών της Αμερικής. Γιατί η λύση υπάρχει.

Η λύση είναι πεντακάθαρα και πολύ απλή. Το μόνο που λείπει είναι η πολιτική βούληση.

Εμείς, οι άνθρωποι πρέπει να έχουμε την βούληση να τερματιστεί αυτή η λεηλασία.

Read More

ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΕΛΛΑΔΟΣ 1932

Πριν ξεκινήσουμε το κείμενο μας για την Ελληνική χρεοκοπία του 1932, ας ξεκαθαρίσουμε τι σημαίνει ο όρος χρεοκοπία για μια εθνική οικονομία. Χρεοκοπία λοιπόν σημαίνει όταν το κράτος κηρύσσει παύση πληρωμών και δηλώνει στους πιστωτές του πως αδυνατεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του σε αυτούς. Στην συνέχεια είτε η κυβέρνηση έρχεται σε διαπραγμάτευση με τους πιστωτές της προτείνοντας να γίνει η εξόφληση σε μικρότερα ποσά, η αν τα χρέη είναι δυσβάστακτα (και αυτό είναι το χειρότερο), αναλαμβάνει το Δ. Ν. Τ. και εκχωρεί σημαντικούς πόρους της πτωχευμένης χώρας απ΄ ευθείας στους πιστωτές της.

Το 1927 ο Ελευθέριος Βενιζέλος επιστρέφει στην Ελλάδα και γίνεται δεκτός ως μεσσίας από τον Ελληνικό λαό. Μετά από πολλή σκέψη και πιέσεις από το περιβάλλον του ανακαλεί την απόφαση του προ τετραετίας για παραίτηση από την πολιτική και επανέρχεται σε αυτή ως αρχηγός του κόμματος των Φιλελευθέρων στις 23 Μαΐου 1928. Το μέγεθος του εκλογικού θριάμβου των Βενιζελικών στις εκλογές της 19ης Αυγούστου ήταν απρόσμενο ακόμη και για τον αρχηγό του: οι Βενιζελικοί εξέλεξαν 223 βουλευτές έχοντας μια συντριπτική πλειοψηφία στην βουλή.

Η Ελληνική οικονομία είχε κάνει βήματα σταθεροποίησης την διετία 1926-1928. Η δραχμή σταθεροποιήθηκε μετά από δεκαπέντε χρόνια συνεχούς υποτίμησης. Έτσι, το 1928 η δραχμή εντάχθηκε στον περίφημο "κανόνα του χρυσού". Ο "κανόνας του χρυσού" ήταν ένας μηχανισμός μετατροπής των νομισμάτων μέσω μιας ισοτιμίας σε σχέση με τις τιμή του χρυσού.
Όταν ανέλαβε την διακυβέρνηση της Χώρας ο Ελευθέριος Βενιζέλος, παρουσίασε ένα ιδιαίτερα αισιόδοξο και φιλόδοξο πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων που χρειάζονταν για να μπει η Ελλάδα σε αναπτυξιακή τροχιά και να αποκαταστήσει τους πρόσφυγες από την Μικρασιατική Καταστροφή. Ο εκτεταμένος αυτός δανεισμός θα καλυπτόταν κυρίως από Άγγλους κεφαλαιούχους που ήδη μετά το 1922 είχαν επενδύσει μικρά κεφάλαια, αλλά τώρα ήταν πρόθυμοι να μεγαλώσουν την παρουσία τους στην Ελλάδα. Ο έλεγχος της νομισματικής πολιτικής και των συναλλαγματικών ισοτιμιών αποδόθηκαν στην Τράπεζα της Ελλάδος που ιδρύθηκε τότε ακριβώς για τον σκοπό αυτό με πρώτο πρόεδρο τον Αλέξανδρο Διομήδη.

Ως το 1931 τίποτα δεν προμήνυε την χιονοστιβάδα αρνητικών γεγονότων που θα ακολουθούσε. Η Ελλάδα είχε τρεις συνεχόμενους πλεονασματικούς προϋπολογισμούς, όμως το εξωτερικό της χρέος είχε διογκωθεί από δάνεια που είχε συνάψει η κυβέρνηση Βενιζέλου κυρίως στο Σίτυ της Αγγλίας. Συγκεκριμένα το εξωτερικό χρέος την τετραετία 1928-1932 αυξήθηκε από 27,8 δισεκατομμύρια δραχμές στα 32,7 δισεκατομμύρια.

Η μεγάλη διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση ξεκίνησε με την αδυναμία της Γερμανίας να συνεχίσει να εξυπηρετεί τις δυσβάσταχτες οικονομικές τις υποχρεώσεις από τον Ά παγκόσμιο πόλεμο και εντάθηκε με την κατάρρευση των τιμών των μετοχών στο Αμερικάνικο Χρηματιστήριο της Γουόλ Στριτ. Η οικονομία της Ελλάδας βρέθηκε αμέσως υπό πίεση, καθώς μειώθηκαν δραστικά οι εξαγωγές της (καπνά και άλλα γεωργικά προϊόντα), όπως επίσης και τα εμβάσματα από τους Έλληνες της Αμερικής που εκείνη την εποχή ήταν σημαντικός οικονομικός παράγοντας για την χώρα. Οι δύο αυτές δυσμενείς εξελίξεις επιδείνωσαν το εξωτερικό ισοζύγιο συναλλαγών, ασκώντας αφόρητες πιέσεις στην δραχμή. Ο Βενιζέλος αποφάσισε να δώσει την μάχη της δραχμής: αν η δραχμή δεν παρέμενε ισχυρή έναντι της στερλίνας και των άλλων νομισμάτων, θα του ήταν αδύνατο να εξυπηρετήσει το ήδη διογκωμένο δημόσιο χρέος. Αν δηλαδή γινόταν η υποτίμηση της δραχμής, τότε το εξωτερικό χρέος σχεδόν θα διπλασιαζόταν. Ο συνεπέστερος επικριτής της κυβερνητικής πολιτικής, εκτός από τον Δ. Μάξιμο, ήταν τότε ο Κυριάκος Βαρβαρέσος, ειδικός σύμβουλος της τράπεζας της Ελλάδος και ένας από τους κορυφαίους Έλληνες οικονομολόγους του Μεσοπολέμου.

Η Βενιζελική πολιτική της διατήρησης των υφιστάμενων νομισματικών ισορροπιών ανάγκαζαν την Τράπεζα της Ελλάδος να χρησιμοποιεί τα αποθέματα της σε χρυσό και συνάλλαγμα για να στηρίζει την δραχμή. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να εξανεμιστούν πολύ σύντομα τα μικρά αποθεματικά της, φέρνοντας το οικονομικό επιτελείο της Ελλάδας στις αρχές του 1932 σε πολύ δύσκολη θέση. Παράλληλα το κράτος φορολογούσε τις εισαγωγές και μείωνε τις δραχμές στην Αγορά, προσπαθώντας να ελέγξει τις συνεχείς κερδοσκοπικές πιέσεις που δεχόταν η Ελλάδα. Η μόνη πιθανή λύση από το διαφαινόμενο αδιέξοδο, ήταν ο εξωτερικός δανεισμός, όχι πια για χρηματοδότηση έργων, αλλά για την στήριξη της δραχμής με ξένο συνάλλαγμα.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος αποφάσισε να χειριστεί το θέμα προσωπικά και να εξασφαλίσει τα εξωτερικά δάνεια που θα στήριζαν την νομισματική του πολιτική. Ταξίδεψε τον Ιανουάριο του 1932 διαδοχικά σε Ρώμη, Παρίσι, Λονδίνο ζητώντας ένα δάνειο 50 εκατομμυρίων δολαρίων για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, αλλιώς η Ελλάδα θα εγκατέλειπε τον νόμο του χρυσού και θα βυθιζόταν στην αναξιοπιστία και στην κοινωνική αναταραχή. Τον Μάρτιο συνεδρίασε στο Παρίσι η Δημοσιονομική Επιτροπή όπου ανάμεσα στα άλλα, θα συζητιόταν και το θέμα της Ελλάδας. Στο τρίμηνο που είχε περάσει ουσιαστικά όλες οι εξαγωγές της Ελλάδας είχαν "παγώσει" και η τράπεζα της Ελλάδος είχε δώσει το 1/3 των αποθεματικών της σε συνάλλαγμα στο κράτος έτσι ώστε αυτό να ανταπεξέλθει στις δανειακές υποχρεώσεις του.

Ο τρόπος παρουσίασης των Ελληνικών προβλημάτων και αναγκών από τον ίδιο τον Ελευθέριο Βενιζέλο δεν έπεισε την Δημοσιονομική Επιτροπή, που θεώρησε ότι η Ελλάδα δεν έκανε καμία θυσία, αντιθέτως ήθελε να μεταβιβάσει τα προβλήματα της στους πιστωτές της. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος συνέχισε να ζητά απεγνωσμένα βοήθεια τον Απρίλιο του 1932 στο Συμβούλιο της Κοινωνίας των Εθνών από τους υπουργούς Εξωτερικών της Αγγλίας και της Γαλλίας, χωρίς όμως κάποιο χειροπιαστό αποτέλεσμα, εκτός από αόριστες υποσχέσεις και ευχολόγια. Δεν υπήρχε πλέον χρόνος για διαπραγματεύσεις και αναμονή.

Την Τετάρτη 27 Απριλίου 1932, η Ελλάδα εγκατέλειψε επισήμως τον "κανόνα του χρυσού". Η δραχμή υποτιμήθηκε ραγδαία και στις 5 Μαΐου η ισοτιμία της με την στερλίνα έπεσε από τις 456 δραχμές στις 539. Τον ίδιο μήνα το κράτος επισημοποίησε την χρεοκοπία του κηρύσσοντας παύση πληρωμών. Το κύρος του Βενιζέλου είχε τρωθεί ανεπανόρθωτα στην λαϊκή συνείδηση, ενώ ένα πανελλαδικό απεργιακό κύμα παρέλυε την Χώρα. Στις 21 Μαΐου 1932, ο Ελευθέριος Βενιζέλος παραιτήθηκε από πρωθυπουργός δηλώνοντας δημοσίως πως δεν θα επέστρεφε αν δεν ενισχυόταν η εκτελεστική εξουσία και δεν περιοριζόταν η ελευθεροτυπία.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Όπως είναι πολύ φανερό, η επιλογή του θέματος της χρεοκοπίας του 1932 δεν είναι άσχετη με την τρέχουσα επικαιρότητα, η οποία με προβληματίζει όπως και κάθε πολίτη της Χώρας. Η σύγκριση βέβαια των δύο περιπτώσεων δεν έχουν πολλά κοινά στοιχεία. Το μόνο που εντοπίζω εγώ είναι ότι ο (αλόγιστος) εξωτερικός δανεισμός αποτελεί ένα επικίνδυνο μονοπάτι για κάθε κράτος. Κατά τα άλλα, το κράτος τότε δεν είχε υπερβολικές εσωτερικές υποχρεώσεις σε μισθούς και συντάξεις ούτε ελλειμματικούς προϋπολογισμούς Άλλωστε η ανάκαμψη ήρθε αμέσως σχεδόν μετά την υποτίμηση της δραχμής, χωρίς οι κυβερνήσεις του λαϊκού κόμματος που ακολούθησαν, να λάβουν σοβαρές πρωτοβουλίες. Η υποτίμηση της δραχμής κατέστησε ξανά τα Ελληνικά προϊόντα φτηνά άρα ελκυστικά, το κράτος απέφυγε προσωρινά τα δυσβάσταχτα βάρη των δόσεων των δανείων, ενώ η κρίση σταδιακά ξεπερνιόταν στην Ευρώπη. Σύντομα το ισοζύγιο των εξωτερικών πληρωμών είχε ισορροπήσει και η εισροή χρημάτων από το εξωτερικό είχε αποκατασταθεί. Το 1937 ο Μεταξάς ήρθε σε τελική συμφωνία με τους διεθνείς οίκους που είχαν δανείσει την Ελλάδα για την καταβολή σε δόσεις των οφειλόμενων χρημάτων, τερματίζοντας την τελευταία εκκρεμότητα που παρέμενε από την χρεοκοπία του 1932.

Προφανώς κανείς δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι για να αποφευχθεί η χρεοκοπία, καθώς η διεθνής κρίση ήταν πρωτόγνωρη, μεγάλης έντασης, διάρκειας και εμβέλειας. Οι προσωπικές ευθύνες του Βενιζέλου επικεντρώνονται σε δύο θέματα άνισης βαρύτητας. Το πρώτο ήταν ότι αύξησε υπέρμετρα τον εξωτερικό δανεισμό, με μια υπεραισιοδοξία που ίσως ήταν υπερβολική. Το δεύτερο, και ομολογουμένως πολύ σημαντικό, είναι ότι ενώ έβλεπε την αδυναμία της δραχμής να κρατηθεί σε υψηλή ισοτιμία, αποφάσισε να χρηματοδοτήσει μια απελπισμένη προσπάθεια συντήρησης της. Η πολιτική αυτή όμως εξάντλησε τα συναλλαγματικά αποθεματικά του κράτους, ενώ εμπόδιζε την αναθέρμανση των εξαγωγών που φάνηκε στην συνέχεια ότι ήταν το κλειδί για την ανάκαμψη.

ΠΗΓΕΣ

• Μαρκ Μαζάουερ, Η Ελλάδα και η οικονομική κρίση του μεσοπολέμου, εκδ. ΜΙΕΤ
• Κωνσταντίνος Βεργόπουλος (από Ιστορία του Ελληνικού Έθνους τ ΙΕ), Η Ελληνική οικονομία από το 1926 έως το 1935, εκδόσεις "εκδοτική Αθηνών"
• Αλέξης Φραγκιαδής, Ελληνική Οικονομία 19ος - 20ος αιώνας, εκδόσεις Νεφέλη
• http://kapodistriako.uoa.gr/stories/115_sy_01/ (μικρή αναφορά για τον Κυριάκο Βαρβαρέσο και τις θέσεις του για την νομισματική πολιτική την επίμαχη περίοδο)
• http://www.bankofgreece.gr/Pages/el/Bank/History/foundation.aspx (πολύ μικρή αναφορά για την Ιστορία της Τράπεζας της Ελλάδος)
• http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=638&tsz=0&act=mMainView (το σχετικό επεισόδιο της καταπληκτικής σειράς ιστορικών ντοκιμαντέρ "ΤΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ". Παρά την ολοφάνερα μονομερή τοποθέτηση των αφηγήσεων και επεξηγήσεων, αποτελεί πολύτιμη οπτικοακουστική πηγή)
• http://users.hol.gr/~kokkonis/courses/interwar/depression.htm (για τα αίτια της οικονομικής κρίσης)

Read More

Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΜΗΝΥΣΗ

Μια απίστευτη υπόθεση μας έστειλε σήμερα αναγνώστης μας...
την οποία βρήκε αναρτημένη στο FaceBook από τον χρήστη με το ψευδώνυμο "daimonios foititis" . Πρόκειται για μια υπόθεση που την γνωρίζαμε λίγο πολύ, αλλά δεν πιστεύαμε κι μείς ότι θα είχε την παραμικρή τύχη νομικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα!!! Ολα όσα θα διαβάσετε αναλύονται
διεξοδικά στην σελίδα της Νέλλυ Ψαρρού και διαδραμματίστηκαν στην Χαλκίδα όπου ο Εισσαγελλέας εξέτασε την μήνυση για Αισχάτη Προδοσία, που κατέθεσε ο γιατρός Δημήτρης Αντωνίου, κατά των πολιτικών και βουλευτών που υπέγραψαν το μνημόνιο. Η μήνυση τελικά έγινε δεκτή, διαβάστε παρακάτω τις λεπτομέρειες των όσων έγιναν στη Χαλκίδα πριν τρεις μέρες:

"Είχαμε όλοι ακούσει ότι κάποιος έκανε μήνυση στην κυβέρνηση για έσχατη προδοσία, αλλά δεν δώσαμε σημασία. Λίγο αργότερα ακούσαμε ότι ο εισαγγελέας την έκανε δεκτή. Τότε είναι που κανείς μας δεν πίστευε στ’ αυτιά του – και στα μάτια του. Έτσι κι εγώ. Kαι, φύσει περίεργος άνθρωπος, έψαξα και βρήκα τον ίδιο τον μηνυτή, και παραβρέθηκα στην αρχή της διαδικασίας, στον ανακριτή στην Χαλκίδα. Κι απ’ ότι είδα, δεν ήμουν η μόνη...

Ο κ. Δημήτρης Αντωνίου, 56 ετών, χειρούργος-ογκολόγος κάτοικος Χαλκίδας, κατέθεσε τον Μάιο μήνυση κατά των βουλευτών που υπέγραψαν το μνημόνιο, υπουργών, του Προέδρου της Δημοκρατίας αλλά και κατά των μελών της “Τρόικας” (ονομαστικά και με τις διευθύνσεις τους!) με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Όσον αφορά την ίδια τη μήνυση, το κείμενο της οποίας καθώς και πλήθος στοιχείων μπορεί να δει κανείς στο blog του κ. Αντωνίουhttp://zoidosia.blogspot.com, γίνεται ονομαστικά κατά των ανωτέρω υπευθύνων και με τρόπο που η διαδικασία δεν περνάει από τη Βουλή. Συγκεκριμένα, παρά την ασυλία που προσφέρεται από το Σύνταγμα σε βουλευτές και υπουργούς, η έσχατη προδοσία αποτελεί αυτόφωρο έγκλημα, για το οποίο ο εισαγγελέας μπορεί να διατάξει την άμεση δίωξη χωρίς την άδεια της Βουλής. Επίσης, παρόλο που το έγκλημα αυτό διαπράχτηκε στις 6 Μαΐου, επειδη είναι διαρκές η δίωξη μπορεί να γίνει ακόμη και σήμερα – όπως και γίνεται.

Ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών Αθηνών, προς μεγάλη έκπληξη όλων μας, ΔΕΝ έβαλε την υπόθεση στο αρχείο αλλά έκανε δεκτή τη μήνυση και ξεκίνησε τη διαδικασία ορίζοντας την προανάκριση. Μάλιστα, το έκανε αυτό με ιδιαίτερη ταχύτητα: έλαβε την υπόθεση στα χέρια του στα μέσα Οκτώβρη, και μέσα σε δύο μήνες την προχώρησε (για όσους ξέρουν τους ρυθμούς αυτών των διαδικασιών, πρόκειται πράγματι για μεγάλη έκπληξη). Έτσι, ορίστηκε η προανάκριση για την Τρίτη 11 Ιανουαρίου, οπότε και κατέθεσε ο κ. Αντωνίου στον ανακριτή στη Χαλκίδα.

Στην προανακριτική αυτή διαδικασία ο κ. Αντωνίου κατέθεσε συμπληρωματικά υπομνήματα και στοιχεία για την υπόθεση. Μια βασική περιγραφή αυτών μπορείτε να δείτε στο bloghttp://stoxasmos-politikh.blogspot.com: στο blog αυτό μπορείτε να βρείτε συγκεντρωμένα πολλά στοιχεία για την κατάθεση του κ. Αντωνίου, καθώς επίσης βίντεο από την ομιλία του αργότερα την ίδια μέρα αλλά και βίντεο από εκπομπές του τηλεοπτικού σταθμού Κόντρα, ο οποίος εδώ και καιρό φιλοξενεί τον κ. Αντωνίου στα δελτία ενημέρωσης του κ. Τέρενς Κουίκ. Έξω από το γραφείο του ανακριτή, αρκετός κόσμος ήταν συγκεντρωμένος και τον υποδέχτηκε με χειροκροτήματα.

Αφού ο κ. Αντωνίου έκανε κάποιες σύντομες δηλώσεις προς τη δημοσιογράφο του τηλεοπτικού σταθμού Κόντρα προχώρησε μαζί με τους παρεβρισκόμενους προς το Δημοτικό Θέατρο Παπαδημητρίου, όπου και άλλος κόσμος τον περίμενε για να ξεκινήσει η εκδήλωση συμπαράστασης. Το θέατρο βρίσκεται απένταντι από το Εργατικό Κέντρο Χαλκίδας.

Η εκδήλωση αυτή είχε την ενεργό υποστήριξη απλών πολιτών αλλά και κινημάτων για την άμεση δημοκρατία.

Είναι εντυπωσιακή η προσέλευση του κόσμου: παρόλο που η είδηση δεν έχει διαδοθεί ιδιαίτερα, πάνω από 200 άτομα βρέθηκαν εκεί (σε μια δεδομένη χρονική στιγμή μέτρησα 150 καθήμενους). Εντυπωσιακή ήταν επίσης και η διασπορά των συμμετεχόντων: κάποιοι παρεβρισκόμενοι ήρθαν επί τούτου, μόνοι τους, από τις Σέρρες, τη Θεσσαλονίκη, την Κρήτη και την Κόρινθο! Στο γεμάτο θέατρο, λοιπόν, και μέσα σε ιδιαίτερη συγκίνηση, λόγω της θερμής υποδοχής που του επιφυλάχτηκε, ο κ. Αντωνίου έκανε την ομιλία του.

Μιας και μπορεί να βρει κανείς όλη την επιχειρηματολογία του, ή να δει το βίντεο της ομιλίας του, δεν θα καλύψω εδώ με λεπτομέρεια τα λεγόμενά του, αλλά θα αρκεστώ σε μια μικρή αναφορά σε αυτά που μου έναναν ιδιαίτερη εντύπωση. Συγκεκριμένα, όπως ανέφερε ο κ. Αντωνίου, το Μνημόνιο είναι μια δανειακή σύμβαση η οποία όμως έχει αντικαταστήσει το ίδιο το Σύνταγμα: όπως και το Σύνταγμα, αναφέρει τις γενικές κατευθύνσεις της πολιτικής που πρέπει να ακολουθήσει η Ελλάδα και παραμέμππει στη συνέχεια σε νόμους που θα εξειδικεύουν αυτές τις κατευθύνσεις. Καταλύει δηλαδή το Σύνταγμα.

“Αν είναι έτσι, να το δηλώσουμε επισήμως και να λεγόμαστε Τροϊτκιστάν” και όχι Ελλάδα, κι εμείς Τροϊκανοί!”, είπε χαρακτηριστικά. Βάση αυτής της δανειακής σύμβασης που υπογράψανε, αν δεν πληρώσουμε μία δόση, οι δανειστές μας μπορούν να προβούν σε κατάσχεση κάθε δημόσιας περιουσίας μας, χωρίς περιορισμό – εξ’ ου και τα δημοσιεύματα για τα νησιά μας! “Ποιος είναι ο λόγος νομίζετε που δεν υπεγράφη η σύμβαση για τον Αστακό;”, είπε, “γιατί δεν απάντησαν ποτέ γιατί δεν προχώρησε αυτή η σύμβαση; Αφού, το Ελληνικό κράτος δεν είχε δικαιοδοσία να υπογράψει τίποτα χωρίς τη συναίνεση των δανειστών του”. Μάλιστα, τυχόν δικαστική διένεξη που θα προκύψει (με πολίτες π.χ.) θα επιλύεται με το αγγλικό δίκαιο και όχι το ελληνικό, δηλαδή με το δίκαιο των δανειστών μας.

Επίσης έχει καταλυθεί το ίδιο το πολίτευμά μας, η Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, καθώς καταργείται στην πράξη η διάκριση των εξουσιών (που είναι θεμελιακή για την Κοινοβ. Δημοκρ.). “Δεν έχει νόημα να πάει κανείς στον στρατό πια, πρέπει να αρνηθούν οι νέοι να πάνε στο στρατό αφού πλέον ο στρατός δεν ανήκει στη χώρα και θα χρησιμοποιηθεί και εναντίον των πολιτών της”, είπε χαρακτηριστικά.

“Ο κ. Παπούλιας είναι συγκατηγορούμενος διότι θα έπρεπε να έχει διαλύσει τη Βουλή”, είπε, τονίζοντας όμως ότι δεν έχει υπογράψει διάφορα προεδρικά διατάγματα μέχρι στιγμής. “Το Μνημόνιο προβλέπει οι ρυθμίσεις να γίνονται με Π.Δ. και όχι με νόμους, για να μην περνάνε από τη Βουλή”. “Κανονικά, όλοι οι βουλευτές που δεν συμφωνούν πρέπει να παραιτηθούν, να μην παραμένουν εκεί δίνοντας νομιμοποίηση σε αυτή τη Βουλή. Πώς θα στεκόταν τότε μία μονοκομματική Βουλή;”, είπε ο κ. Αντωνίου και στη συνέχεια προέτρεψε όλους μας “να μην αφήσουμε κανέναν τους να πλησιάσει τα μνημεία της χώρας και τα εθνικά σύμβολα στις εορτές (π.χ. 25η Μαρτίου), να μην πλησιάσει κανείς τους. [...] Σε αυτά τα χώματα χύθηκε αίμα για την ελευθερία, δεν μπορούν αυτοί να τα πουλάνε”.

“Ο Τσολάκογλου καταδικάστηκε για εθνική αναξιότητα επειδή έδωσε το 1940 ως λεία πολέμου στρατιωτική περιουσία στους κατακτητές. Σε αυτούς που πουλάνε όλη την ελληνική γη για μια δανειακή σύμβαση, τι πρέπει να γίνει;” αναρωτήθηκε, τονίζοντας ότι τα χρήματα των δανείων αυτών, σύμφωνά πάντα με το ίδιο το Μνημόνιο, δεν προορίζονται για μισθούς και συντάξεις, όπως μας λένε, αλλά για τη στήριξη της ρευστότητας των τραπεζών!

Πολλά ακόμη θα μπορούσα να γράψω γι’ αυτή την εξαίρετη μέρα. Με ιδιαίτερη χαρά, πάντως, διαπίστωσα ότι ο κ. Αντωνίου, δεν είναι ένας γραφικός τύπος που απλά “τα πήρε στο κρανίο”, αλλά ένας σοβαρός άνθρωπος που με μεθοδικότητα και πολύ δουλειά έκανε αυτό που θεώρησε καθήκον του. Με πολύ διάβασμα και έρευνα, βρήκε μόνος του όλα τα στοιχεία που αποδεικνύουν τις κατηγορίες του αλλά και τον νομικό τρόπο να τις θέσει σε “τροχιά”, μιας και μέχρι στιγμής κινείται χωρίς δικηγόρο – “όταν προσπάθησα να κινηθώ με δικηγόρο, ζημιά μου έκανε παρά καλό”, όπως μου είπε.

Αναφορικά με τυχόν βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε στον κ. Δημήτρη Αντωνίου, θα ενημέρωσω σύντομα και αφού υπάρξει συνεννόηση μαζί του. Προς το παρόν, και σε νομικό επίπεδο, δεν είναι επιθυμητή η όποια εμπλοκή. Οπότε, κλείνω προς το παρόν, αυτό το ρεπορτάζ με τα ίδια του τα λόγια:

Το πρόβλημα είναι η ηττοπάθεια. “Αυτοί δεν θα φερόντουσαν σαν λύκοι αν εμείς δεν φερόμασταν ως αρνιά. Ας γίνουμε εμείς λοιπόν λύκοι. Λυσσασμένοι λύκοι!”".

Read More

ΟΙ ΙΡΛΑΝΔΟΙ ΜΠΟΡΕΣΑΝ......ΕΜΕΙΣ;

Η ΙΣΛΑΝΔΙΑ ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ: ΟΧΙ ΜΕ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΑΛΛΑ ΑΦΟΥ ΑΦΗΣΕ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΝΑ ΧΡΕΩΚΟΠΗΣΟΥΝ.....

Η Ισλανδία γελά, η Ιρλανδία κλαίει

Θεαματική είναι η ανάκαμψη της ισλανδικής οικονομίας μετά την επιβλητική αντίσταση του λαού της, ο οποίος με δημοψήφισμα συνέτριψε την ψοφοδεή πολιτική της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης που είχε υποκύψει στους ξένους δανειστές και την εξανάγκασε να μην πληρώσει στους ξένους καταθέτες τις οφειλές των ιδιωτικών ισλανδικών τραπεζών, αφήνοντας τες να χρεοκοπήσουν. «Η ύφεση αποδείχθηκε λιγότερο βαθιά από όσο προβλεπόταν», ομολογεί ο Μαρκ Φλάνιγκαν, επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ στην Ισλανδία, δηλώνοντας εντυπωσιασμένος από το γεγονός ότι οι Ισλανδοί κατόρθωσαν να διαφυλάξουν «το πολύτιμο σκανδιναβικό μοντέλο κοινωνικής προστασίας».

Η Ισλανδία, η οποία δεν ανήκει στην ευρωζώνη, αντιμετώπισε τη χρεοκοπία της χώρας με μια συνολική πολιτική.

Πρώτον, υποτίμησε το εθνικό νόμισμα, την ισλανδική κορώνα, και επέβαλε ελέγχους και περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων. Αρχικά η κορώνα υποτιμήθηκε έναντι του δολαρίου κατά 50%, αλλά ήδη η υποτίμηση έχει περιοριστεί στο 30% και συρρικνώνεται. Η χαμηλότερη ισοτιμία της κορώνας οδηγεί αμέσως στην αύξηση των εξαγωγών και στη μείωση των εισαγωγών, αντικαθιστώντας ένα τμήμα τους με τοπικά προϊόντα, με αποτέλεσμα το εμπορικό ισοζύγιο της Ισλανδίας να παρουσιάζει ήδη πλεόνασμα από ελλειμματικό που ήταν.

Το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 1,2% το τρίτο τρίμηνο του 2010. Ο πληθωρισμός, ο οποίος είχε εκτιναχθεί στο 18,6%, έπεσε ήδη κοντά στο 2,5%, που είναι ο στόχος της ισλανδικής κεντρικής τράπεζας. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα είναι 6,3% φέτος, και ταχύτατα, ίσως και μέσα στο 2011, θα οδηγηθεί σε πλεόνασμα. Το δημόσιο χρέος, το οποίο έχει εκτιναχθεί στο 115% του ΑΕΠ, θα μειωθεί σταδιακά στο 80% του ΑΕΠ μέχρι το 2015.

Το δεύτερο μέτρο που πήραν οι Ισλανδοί ήταν ότι άφησαν τις ιδιωτικές τράπεζες να χρεοκοπήσουν. Κατόπιν τις εθνικοποίησαν, αλλά υπό τους εξής όρους:

Πρώτον, οι εθνικοποιημένες τράπεζες αναγνώρισαν όλες τις καταθέσεις των Ισλανδών πολιτών ώστε κανένας Ισλανδός να μη χάσει ούτε μία κορώνα από τις καταθέσεις του.

Δεύτερον, τα δάνεια που είχαν πάρει οι Ισλανδοί μεταφέρθηκαν στις εθνικοποιημένες τράπεζες, αλλά επειδή το νόμισμα είχε υποτιμηθεί, μειώθηκε και το ονομαστικό ύψος των δανείων, πέρα από τις σοβαρές άλλες διευκολύνσεις αποπληρωμής που έκανε το κράτος στους Ισλανδούς οφειλέτες για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες που προκάλεσε η κρίση, ιδίως τον πρώτο καιρό (πάγωμα της πληρωμής δόσεων για μήνες κ.λπ.).

Τρίτον, οι εθνικοποιημένες τράπεζες δεν αναγνώρισαν καμιά υποχρέωση των ιδιωτικών χρεοκοπημένων τραπεζών σε χώρες του εξωτερικού. Ετσι οι Ισλανδοί φορολογούμενοι φορτώθηκαν τα βάρη διάσωσης των καταθέσεων των δικών τους και των συμπατριωτών τους, ενώ φόρτωσαν στους ξένους επενδυτές και καταθέτες τον λογαριασμό των συναλλαγών τους με τις ιδιωτικές ισλανδικές τράπεζες που χρεοκόπησαν. Απολύτως σωστό.

Η ανάκαμψη της ισλανδικής οικονομίας, γράφει το βρετανικό περιοδικό «Εκόνομιστ», δείχνει ότι «το έξτρα κόστος για μια χώρα που δεν στηρίζει τις τράπεζές της μπορεί να είναι εκπληκτικά μικρό. Η Ισλανδία άφησε τις τράπεζές της να χρεοκοπήσουν και το ΑΕΠ της έπεσε αθροιστικά κατά 15% από το ανώτατο στο κατώτατο σημείο πριν αρχίσει να ανακάμπτει. Η Ιρλανδία ''έσωσε'' τις τράπεζές της και είδε το ΑΕΠ της να πέφτει 14%».

Αν συνυπολογίσει κανείς ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού της Ιρλανδίας απογειώθηκε στο ασύλληπτο 32% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος της εκτινάχθηκε από το 25% του ΑΕΠ το 2007 στο 100% φέτος και θα φτάσει στο 120% του ΑΕΠ το 2013, με την ανεργία να ανέρχεται στην Ιρλανδία στο 14,1% έναντι 7,3% στην Ισλανδία, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η «υπάκουη» Ιρλανδία βρίσκεται σε πολύ χειρότερη μοίρα από την «απείθαρχη» Ισλανδία.

«Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι αν το σοκ μιας υποτίμησης μπορεί να πυροδοτήσει μια βίαιη κρίση και πολύ επώδυνη, μια πολιτική λιτότητας και αποπληθωρισμού εξαιτίας του χρέους καταλήγει να προκαλεί περισσότερες ζημιές» συμπεραίνει η βρετανική εφημερίδα «Ντέιλι Τέλεγκραφ».

«ΕΚΟΝΟΜΙΣΤ»
Οταν το ευρώ γίνεται παγίδα

Ενα μάθημα των αντίθετων επιλογών Ισλανδίας και Ιρλανδίας είναι ότι «τα οφέλη τού να ανήκει μια μικρή χώρα σε μια μεγάλη νομισματική ένωση δεν είναι καθόλου αυτά που κάποτε εκθειάζονταν ότι είναι» γράφει το περιοδικό «Εκόνομιστ» και συνεχίζει: «Οταν πανικόβλητοι επενδυτές εγκατέλειπαν τα μικρά νομίσματα το φθινόπωρο του 2008, το ευρώ φαινόταν καταφύγιο. Δύο χρόνια μετά, το ευρώ μοιάζει περισσότερο με παγίδα για χώρες που αγωνίζονται να ξανακερδίσουν εξαγωγική ανταγωνιστικότητα. Η Ελλάδα και η Ιρλανδία έχασαν την εμπιστοσύνη των αγορών, παρόλο που και οι δύο εκδίδουν ομόλογα σε ευρώ». Οσο για τους Ισλανδούς, που αρχικά θεώρησαν το ευρώ σωτηρία, τώρα δεν θέλουν ούτε να το ακούσουν!

Read More

ΙΔΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η προσγείωση της Έλενας Πανα­ρίτη με… αλεξίπτωτο (του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας και των… αγορών) στο ελληνικό πολιτι­κό σκηνικό αντιμετωπίστηκε σαν μια ακόμη «καινοτόμος ιδιορρυθμία» του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος αναζητά «μοντέρνες λύσεις» από τους… ειδικούς.

Όμως, οι ζυμώσεις που γίνονται (με διαρροές) το τελευταίο διάστημα για την ανάθεση του τομέα των αποκρα­τικοποιήσεων στην εν λόγω πολύπει­ρη κυρία οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ίσως έφτασε η ώρα που το «κομάντο» (του ΔΝΤ) θα αναλάβει δράση. Γι’ αυτό άλλωστε… προσγειώθηκε.

Βίος και… πολιτεία

Μια και θα (μας) κάνει τη δουλειά, ας τη γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από το βιογραφικό της, όπως αυτό είναι διατυ­πωμένο στην ιστοσελίδα του ΠΑΣΟΚ:

«Το συνολικό έργο της Έλενας Πανα­ρίτη αναγνωρίζεται διεθνώς σαν καλή πρακτική εφαρμογή “ θεσμικών οικο­νομικών”. Είναι ειδική στα ιδιοκτησια­κά δικαιώματα και στην αντίστοιχη δια­χείριση του δημόσιου τομέα. Τώρα είναι κοινωνικός επιχειρηματίας και επικεφα­λής του Panel Group, ένας ειδικός συμ­βουλευτικός όμιλος που επενδύει σε υποβαθμισμένες περιοχές και παρέχει συμβουλές για τη δημόσια στρατηγική πολιτική και τη μετατροπή και αξιοποί­ηση, της μη ρευστοποιήσιμης ακίνητης περιουσίας.

Στη σχολή Wharton του Πανεπιστημί­ου της Πενσυλβάνια και στο πλαίσιο της διερεύνησης της αγοράς της ακίνητης περιουσίας ασχολείται ιδιαιτέρως και διδάσκει χρηματοδότηση του οικιστι­κού τομέα. Επίσης έχει διδάξει και στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins στο τμήμα Ανωτέρων Διεθνών Σπουδών (SAIS) και Insead.

Κατά την διάρκεια της εργασίας της στην Διεθνή Τράπεζα ως οικονομολό­γος, πρωτοστάτησε σε σειρά θεσμικών μεταρρυθμίσεων, όπως τη μεταρρύθμι­ση Δημόσιου Τομέα και των ιδιοκτησια­κών δικαιωμάτων στο Περού, εργασία για την οποία της απενεμήθη ηδιάκριση της καλύτερης πρακτικής πρότασης και καινοτομίας.

Η Panel Group ασχολείται με ρυθμί­σεις αξιοποίησης ακίνητης περιουσίας που χρηματοδοτούνταιαποκλειστικά από τον ιδιωτικό τομέα και που αποδί­δουν σημαντικά οικονομικά, κοινωνι­κά και περιβαλλοντολογικά αποτελέ­σματα. Έχει πτυχία από τα Πανεπιστή­μια John Hopkins School of Advanced International Studies (SAIS), Insead, Harvard.

Έχει πολύ καλές γνώσεις Ισπανικής, Αγγλικής, Γαλλικής, Ιταλικής γλώσσας και τη βασική γνώση της Γερμανικής».

Προσοντούχος η βουλευτής Επικρα­τείας. Πώς μπορούμε να διαφωνήσου­με; Ας «σκύψουμε» όμως λίγο πάνω από τη δουλειά της για να τη γνωρίσου­με καλύτερα. Άλλωστε είναι πολύ πιθα­νό να υποστούμε την «ευεργεσία» των γνώσεων και των προσόντων της. Ας προετοιμαστούμε…

Καθώς η εργασία της κυρίας Παναρί­τη στο Περού θεωρείται και από την ίδια μοντέλο (το οποίο μάλλον φιλοδοξεί να εφαρμόσει και εδώ) επιβάλλεται να ρί­ξουμε μια ματιά στο πώς εφαρμόστηκε και ποιααποτελέσματα άφησε πίσω για την κοινωνία του Περού.

Η κυρία Παναρίτη, λες και το ‘ξερε ότι δημιουργούνται οι πολιτικές προϋ­ποθέσεις για την εφαρμογή νεοφιλε­λεύθερων οικονομικών μοντέλων εγκα­ταστάθηκε στο Περού το 1991. Έναν χρόνο αργότερα (τι σύμπτωση κι αυτή!), το 1992, ο Αλμπέρτο Φουτζιμόρι έκανεπραξικόπημα για να παραμείνει στην εξουσία και να ολοκληρώσει το έργο του ξεπουλήματος της χώρας (του).

Η«προσφορά»

Ο Φουτζιμόρι εγκατέλειψε το 2000 το Περού και καταδικάστηκε σε 25 χρό­νια φυλάκιση για μαζικές δολοφονίες, κατάχρηση εξουσίας, υπεξαίρεση χρή­ματος και διαφθορά. Εν τω μεταξύ η κυ­ρία Παναρίτη του έπλεκε το εγκώμιο.

Η κυρία Παναρίτη εργαζόταν για «τη μεταρρύθμιση της αγοράς ακινήτων και τις στρατηγικές της ιδιωτικοποίησης». Μερικοί από τους τίτλους των βιβλίων της είναι ενδεικτικοί: «Το φαινόμενο του Φουτζιμόρι: Κυβερνητική μεταρ­ρύθμιση μέσω της άμεσης δημοκρατί­ας» (1995), «Τίτλοι ιδιοκτησίας: Το θαύ­μα του Περού» (1999), «Στρατηγικές ιδιωτικοποίησης», με παράδειγμα, επί­σης, το Περού.

Την προσφορά της Παναρίτη ανα­γνώρισαν τα στελέχη της κυβέρνησης Φουτζιμόρι καθώς και οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και οι λοιποί στυλοβάτες του συστήματος (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ κ.λπ.). Αντίθετα, ο λαός του Περού δεν εκτίμησε ούτε την Παναρίτη ούτε την πολιτική του ΔΝΤ, καθώς:

♦ Στη χώρα αυτή της Λατινικής Αμε­ρικής οι απολύσεις και η κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων συνεχί­ζονται σε καθεστώς πλήρους ατιμωρη­σίας, όπως ακριβώς συνέβη και τη δεκα­ετία του ’90, την εποχή που η Παναρίτη εργαζόταν για το καθεστώς Φουτζιμόρι, κατά τη διάρκεια του οποίου υποχώρη­σαν όλες οι κοινωνικές κατακτήσεις: το δικαίωμα στην απεργία, στονσυνδικα­λισμό, στην εργασιακή σταθερότητα.

♦ Η σημερινή κατάσταση των συνταξιούχων είναι αξιοθρήνητη, καθώς οι συντάξεις είναι παγωμένες εδώ και 8 χρόνια και δεν φτάνουν να καλύψουν ούτε το 10% των βασικών εξόδων του οικογενειακού προϋπο­λογισμού.

♦ Η μεγάλη πλειονότητα των επιδο­μάτων που θα έπρεπε να λαμβάνουν οι συνταξιούχοι με βάση τους νόμους των τελευταίων δεκαετιών έχουν σκανδα­λωδώς περικοπεί (σας θυμίζει κάτι;). Το ίδιο το κράτος έχει επινοήσει τρόπους για να αποφύγει να πληρώσει τα νόμιμα επιδόματα.

♦ Μεγάλος αριθμός εργαζομένων απολύεται καθημερινά ως συνέπεια των μέτρων που λαμβάνονται για τον περιορισμό του εργατικού κόστους (κά­τι μας θυμίζει κι αυτό…).

Εξολόθρευση των ιθαγενών

Η τραγωδία στην Ελλάδα άρχισε με τη διαπίστωση ότι τελικά λεφτά… δεν υπάρχουν και…προκειμένου, υποτίθε­ται, «να πληρωθούν μισθοί και συ­ντάξεις», ο Γ. Παπανδρέου μια δεκαε­τίανωρίτερα.

Ας δούμε πώς… προσέφυ­γε στο ΔΝΤ. Στο Περού (απ’ όπου έχει πλούσια πείρα η βουλευτής Επικρα­τείας και σύμβουλος περί αξιοποίη­σης της δημόσιας γης του Παπανδρέ­ου) το δράμα εξελίχθηκε

Το 1974 το καθεστώς του στρατηγού Χουάν Βελάσκο Αλβαράδο αναγνωρίζει τη «νόμιμη ύπαρξη και τη νομική ταυτό­τητα των ιθαγενών λαών του Αμαζονίου και των εδαφών τους». Η κατάσταση αυτή επιβεβαιώθηκε με το Σύνταγμα του 1979. Ωστόσο όλα αυτά διαγράφτη­καν με μια μονοκονδυλιά με το Σύνταγμα του καθεστώτος Φουτζιμόρι (για τον οποίο η κυρία Παναρίτη έχει γράψει ύμνους) το 1993, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο της αρπαγής και της καταλή­στευσης των εδαφών αυτών.

Με το Σύνταγμα του Φουτζιμόρι το 1993 θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι άνοιξε ο δρόμος για την εκμετάλλευ­ση της γης των Ινδιάνων (γι’ αυτήν την εκμετάλλευση εργάστηκε στο Περού η κυρία Παναρίτη αποκτώντας τη σημερι­νή τεχνογνωσία).

Είναι περιττό να σημειώσουμε για το συμφέρον… ποιων προωθήθηκε η εν λόγω νεοφιλελεύθερη νομοθεσία… Οι πολυεθνικές έχουν πια απελευθερωθεί από το βάρος των αυτοχθόνων πληθυ­σμών και έχουν εξασφαλίσει την πρό­σβαση στο πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, την εξορυκτική βιομηχανία, τον τουρι­σμό και την υλοτομία, σε περιοχές που παραδοσιακά ανήκουν στους λαούς που διαμένουν εκεί.

Κάπως έτσι στρώθηκε ο δρόμος από την κυβέρνηση Φουτζιμόρι ώστε το κράτος να διακηρύξει ότι η γη των ιθα­γενών λαών είναι «διαπραγματεύσιμη» (σας θυμίζει κάτι;) «σύμφωνα με την οικονομία της αγοράς».

Κάπως έτσι, μέσω… Προεδρικών Διαταγμάτων και με τρικ που ξεπερνούσαν τις κοινο­βουλευτικές αγκυλώσεις, προχώρησε το ξεπούλημα. Η αρπαγή και το ξεπού­λημα της γης των Περουβιανών έγινε αριστοτεχνικά και… εκσυγχρονιστικά, με τα εξής βήματα:

♦ Δημιουργία κτηματολογίου.

♦ Επίσημοι τίτλοι ιδιοκτησίας επί των προαιώνιων κοινοτικών ιδιοκτησιών επί της προεδρίας Φουτζιμόρι.

♦ Πρόσβαση (των ιδιοκτητών) σε πιστώσεις. Δηλαδή δέσιμο της γης τους με υποθήκες στις τράπεζες.

Τη συνέχεια τη φαντάζεστε…

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Διεθνής Τράπεζα είναι οι δύο θεσμοί που, στον αναπτυσσόμενο κόσμο, θε­ωρούνται η Κόλαση. Οι πολιτικές που «πρότειναν» – ανάλογες με τις απαι­τήσεις που διατυπώνει σήμερα στην

Ελλάδα το ΔΝΤ – οδήγησαν την Αργε­ντινή στην απόλυτη οικονομική κατα­στροφή και τη ΝΑ. Ασίαστη μεγάλη κρίση του 1997.

Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι από το 2000 και έπειτα οι περισσότερες χώ­ρες φρόντισαν να φύγουν τρέχοντας τόσο από την Παγκόσμια Τράπεζα (της… Παναρίτη) όσο και από τοΔΝΤ (του σοσιαλιστή και φίλου του πρω­θυπουργού μας Στρος – Καν. Μέχρι το 2007 οιμοναδικοί μεγάλοι οφειλέτες του ΔΝΤ ήταν δύο μεγάλα «εξαρτήμα­τα» της Ουάσιγκτον, ηΤουρκία και το Πακιστάν. Ας σημειώσουμε ότι και η Τουρκία φρόντισε να την κάνει…

Και ενώ, λοιπόν, όλοι – ή τουλάχιστον όσοι μπορούσαν – έφευγαν όσο πιο μα­κριά από την επιρροή αυτών των ευα­γών ιδρυμάτων, ο Γ. Παπανδρέου, όχι μόνο έσπευσε στις αγκάλες τους, αλ­λά φρόντισε να αξιοποιήσει και κάποια από τα στελέχη τους, όπως η κυρία Πα­ναρίτη (θέλει να την κάνει και μέλος της κυβέρνησης). Ή μήπως, τελικά, συμβαί­νει το αντίστροφο; Δηλαδή τα εν λόγω ιδρύματα με τα στελέχη τους (εντός της κυβέρνησης) «αξιοποιούν» την κυβέρ­νηση της χώρας και τον πρωθυπουργό;

Ό,τι από τα δύο κι αν συμβαίνει, το αποτέλεσμα είναι τραγικά ίδιο…

Read More