ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ἤθελα νὰ πῶ σὲ ὅλους ἐσᾶς ποῦ μὲ ἀκοῦτε, διαβάζετε, ἴσως καὶ γελᾶτε μαζὶ μου...
Σὲ ἐσᾶς ποῦ ζεῖτε μέσα στὸ χρυσάφι τοῦ Ἡλίου Αὐτῆς... πὼς ἔμαθα τὶ εἶναι ἡ Ἑλλάδα.....
Εἶναι τὸ αἷμα μου ποῦ ἕτοιμον περιμένει νὰ χυθῇ γι' αὐτὴν....
Εἶναι τὰ δάκρυὰ μου καθὼς ψιθυρίζω τὸ ὄνομὰ της...
Εἶναι τὸ σφίξιμο τῆς καρδιᾶς μου βλέποντας τὸ γεμᾶτο πληγὲς κορμὶ της...
Εἶναι ὁ Ἕρωτας ἁπλωμένος σὲ κάθε γαλάζιο της...
στὰ πράσινα καὶ στὰ μοσχοβολάτα μάτια της...
Εἶναι τὸ ἅρωμα τῆς ῥίγανης καὶ τῆς φασκομηλιᾶς....
Εἶναι τὸ ὕδωρ τὸ νεαρὸν...
τὸ κρυστάλλινον δῶρον τῶν πηγῶν...
τῶν ἐρωτύλων γεμᾶτο ζήλια ποταμῶν...
διότι χάνουν τὶς νῦμφες μέσα στὰ ὄνειρα τοῦ καρποῦ τῶν δασῶν...
Εἶναι ἡ τιμῆ ποῦ θέλει νὰ ντρέπομαι...
νὰ κρύβω τὰ μάτια μου ἀπὸ τοῦ Ἡλίου τὴν ὁργήν...
διότι τὴν ἄφησα νὰ παλεύῃ στὰ κύμματα μονάχη...
Εἶναι ἡ περισπωμένη τοῦ Ἐλύτη στὸ κῦμμα,
ὅπου τὸ βλέπεις νὰ γίνεται θεριὸ...
Εἶναι ὁ Ἥρωας ποῦ ἀρνεῖται τὴν σπάθα νὰ πιάσῃ...
ἐμπρὸς στὰ πόδια της Ὑϊὸς τῆς Ἐλευθερίας νὰ γίνῃ...
Εἶναι ἡ Δόξα καὶ ἡ Δίκη εἶναι...
Εἶναι ἡ Νέμεσις τῶν Λαῶν ἡ ὁργὴ...
Εἶναι τὸ χᾶδι τῆς βροχῆς, ποῦ θέλει νὰ ξεπλύνῃ τὴν ντροπὴν μας...
Εἶναι ἡ Μητέρα τροφὸς τῆς ζωῆς μας...
Ἤθελα νὰ πῶ σὲ ὅλους ἐσᾶς ποῦ μὲ ἀκοῦτε, διαβάζετε, ἴσως καὶ γελᾶτε μαζὶ μου...
πὼς ἡ Μητέρα μας ἁργοπεθαίνει...
Θὰ ἤθελα νὰ βγῶ νὰ φωνάξω καὶ νὰ σᾶς τὸ πῶ κυττῶντας σας στὰ μάτια...
μὰ συγχωρᾶτε με...
τὴν ἀγαπάω τόσο πολὺ....
ποῦ τὰ δάκρυὰ μου δὲν μοῦ ἐπιτρέπουν νὰ μιλήσω...
Σᾶς παρακαλῶ...
ὅσοι ἀπὸ ἐσᾶς πιστεύετε πὼς σᾶς γέννησε αὐτὸ τὸ Διασυμπαντικὸν κόσμημα...
ἁπλῶστε τὸ χέρι σας νὰ πιασθῇ... νὰ σταθῇ στὰ πόδια της
καὶ ὁ Ἥλιος νὰ γίνῃ Δίκαιος Πατέρας ὑμῶν...
Γκρεμίζετε Ἄνθρωποι κάθε φυλῆς, ἡ πηγὴ ποῦ σᾶς δίνει ζωὴν...
πέφτει καὶ μαζὶ της θὰ πάρῃ κάθε ἴχνος ἀνθρωπιᾶς, ἀξιοπρεπεῖας καὶ σεβασμοῦ...
θὰ πάρῃ τὴν Ἒλευθερίαν τῶν παιδιῶν μας... θὰ παρασύρῃ κάθε τι...
ἔχουν ἤδῃ πληρώσῃ τὸν βαρκάρῃ νὰ τὴν μεταφέρῃ...
δὲν ἁρκεῖ ποῦ θὰ πεθάνω μαζὶ της...
Σῶστε τὸ φῶς... τώρα ποῦ ἔμαθα τὶ εἶναι....
Εἶναι ὁ Ἕρωτας ἁπλωμένος σὲ κάθε γαλάζιο της...
στὰ πράσινα καὶ στὰ μοσχοβολάτα μάτια της...
Εἶναι τὸ ἅρωμα τῆς ῥίγανης καὶ τῆς φασκομηλιᾶς....
Εἶναι τὸ ὕδωρ τὸ νεαρὸν...
τὸ κρυστάλλινον δῶρον τῶν πηγῶν...
τῶν ἐρωτύλων γεμᾶτο ζήλια ποταμῶν...
διότι χάνουν τὶς νῦμφες μέσα στὰ ὄνειρα τοῦ καρποῦ τῶν δασῶν...

Εἶναι ἡ Πατρίδα μου.....
Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην

Posted in: ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΟΥ