ΛΟΧΑΓΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥ ΣΤΑΥΡΙΑΝΑΚΟΣ ΣΩΤΗΡΗΣ( Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ) ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΕΛΔΥΚ 1974

ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ www.mani.org.gr . ΤΟ ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ΩΣ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΣΧΟΛΙΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ OTI ΚΑΙ ΑΝ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥΣ ΞΕΧΑΣΕ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.


ΣΩΤΗΡΗ συγνώμη.
Δια στόματος μου, οι συγχωριανοί σου ζητάμε συγνώμη, διότι έπρεπε να περάσουν 26 χρόνια για να τιμήσουμε εσένα και την ηρωική σου πράξη. Όμως, να είσαι βέβαιος, ότι κανένας Σκουταριώτης δεν σε λησμόνησε. Σε έχουμε στην καρδιά μας σε ξεχωριστή θέση. Ρίγη συγκινήσεως αναμεμειγμένα με συναισθήματα αγάπης, σεβασμού, ευγνωμοσύνης και υπερηφάνειας, συνθέτουν ένα ψυχικό κράμα που δεν είναι εύκολο να μπει διαχωριστική γραμμή μεταξύ τους.

Συγκίνηση, διότι δεν είναι πλέον μαζί μας ένα Σκουταριωτόπουλο, ένα παλικάρι του χωριού μας. Ευγνωμοσύνη και Υπερηφάνεια διότι η θυσία του Σωτήρη είναι ταυτόσημη της θυσίας εκείνων των επιφανών Ελλήνων του παρελθόντος, οι οποίοι εφώτισαν την μεγάλη χρονική λεωφόρο της ιστορίας του Έθνους. Όχι μόνον ως πρόεδρος του Συλλόγου μας, ο οποίος υλοποιεί σήμερα μια υπόσχεση, να αποδοθούν οι τιμές που αρμόζουν στον Σωτήρη, αλλά και σαν συνάδελφος του και συγχωριανός του, έχω χρέος να εκφράσω σκέψεις και συναισθήματα, τα οποία θα εγγίσουν την προσωπικότητα του.

Θα επιχειρήσω να εξηγήσω ποιος ήταν ο Σωτήρης και τι έκανε. Οχι με κρίσεις δικές μου, που θα είναι ένας απλός, θεωρητικά, ύμνος για τον συνάδελφο και συγχωριανό μου. θα αφήσω να ομιλήσουν εκείνοι που τον έζησαν, εκείνοι που του έδωσαν τις εντολές, εκείνοι που τον περισυνέλεξαν στο πεδίον της μάχης.

Στα αρχεία του ΓΕΣ υπάρχει το βιογραφικό του Σωτήρη που λέει:

Εγεννήθη την 11/1/41 στο Σκουτάρι Λακωνίας. Έγγαμος, πατήρ 2 τέκνων. Κατετάγη στην Σ.Σ.Ε. την 30/9/61. Απεφοίτησε από την Σ.Σ.Ε. την 27/7/65 και κατετάγη στο Μηχ/κο με τον βαθμό του Ανθγού. Προήχθη στον βαθμό του Υπλ/ου την 17/8/68 του Λ/γου την 30/8/72 και Τ/χου την 16/8/74. Μεταθανάτιος δε στον βαθμό του Αν/χου. Απεφοίτησε ευδοκίμως από όλα τα προβλεπόμενα σχολεία και υπηρέτησε σε πολλές μονά δες με τελευταία την ΕΛΔΥΚ.

ΗΘΙΚΑΙ ΑΜΟΙΒΑΙ
Του απενεμήθη μεταθανατίως το Αργυρούν Αριστείον Ανδρείας.

Επιτρέψατε μου να σταματήσω εδώ, στο Αριστείο Ανδρείας, διότι αυτό το παίρνουν οι Ανδρείοι. Η Ανδρεία κατά τους αρχαίους σοφούς Έλληνες ήτανε μια των υψηλότερων Αξιών.

Κατά τον Αριστοτέλη, Ανδρεία είναι η προς τον θάνατον διακινδύνευσις. Ενώ ο άνδρας γνωρίζει, ότι η πορεία του τον οδηγεί στον θάνατο, το διακινδυνεύει, αδιαφορεί προς τον θάνατον. Και ο Σωτήρης ήτανε Ανδρείος. Σε αίτηση της συζύγου του Μαρίας, να πληροφορηθεί για την τύχη του συζύγου της, εδόθη η εξής απάντησις από το ΓΕΣ. "Ο σύζυγος σας Τχης (ΜΧ) Σταυριανάκος Σωτήριος, έπεσε στο πεδίο της Μάχης την 16ην Αυγούστου 1974, μαχόμενος μετά ΠΡΩΤΟΦΑΝΟΥΣ ηρωισμού, θάρρους και αυταπαρνήσεως, εναντίον υπερτερών τουρκικών δυνάμεων και αφού απέκρουσε λυσσαλέας τουρκικάς επιθέσεις από 14 έως 16 Αυγούστου 1974." Ο θάνατος στο πεδίον της μάχης, συνοδεύεται πάντοτε και από το πιστοποιητικό θανάτου του ΓΕΣ, το οποίο γράφει: "Ο Σταυριανάκος Σωτήριος του Μιχ. εκ Σκουταρίου Λακωνίας, υπηρετών ως Λ/γος (ΜΧ) στην ΕΛ ΔΥΚ/Λ.Δ, εφονεύθει την 16ην Αυγούστου 74 και ώρα 11.00. αποκοπείσης της κεφαλής του, ότε εβλήθη δια πυροβόλου όπλου τουρκικού άρματος μάχης."

Πως και γιατί όμως αυτή η μορφή θανάτου; Μας το εξηγούν εκείνοι που βρέθηκαν κοντά του στο πεδίο της μάχης, στο χαράκωμα , αλλά επέζησαν της συμφοράς. Λέει ένας στρ/της του: Ο Λ/γος Σταυριανάκος, το πρωί της 16ης Αυγούστου βρισκόταν στο υψ. Β. μπροστά από το στρατόπεδο. Αν και η έκβαση της μάχης ήτανε βέβαιη, αρνήθηκε να το εγκαταλείψει λέγοντας στους άνδρες του. "Ακόμη και αν περάσουν από πάνω μας τα τανκς, εμείς θα μείνουμε για να κτυπήσουμε το ΠΖ. Δεν θα υποχωρήσουμε. Είμαστε Έλληνες και πολεμά με για την Ελλάδα". Ο ήλιος εχάθη υπό την σκιάν των βελών.

Ο Λεωνίδας με τους 300 του, έμεινε εκεί, να αγωνισθεί εναντίον υπερπολλαπλασίων Περσών, αγωνιζόμενος για την πατρίδα. 2500 χρόνια μετά, ο Σωτήρης με τους 30 στρατιώτες του, όρθωσε το ανάστημα του και έμεινε εκεί, για να επαναλάβει το θρυλικό ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ. Μια διμοιρία 30 ανδρών, αντιμετωπίζει και ανθίσταται επιτυχώς, εναντίον εκατοντάδων τούρκων. Ο στρ. Λιώσης απορεί: Μα είναι πράγματα αυτά κύριε λοχαγέ; Όλοι αυτοί έρχονται εναντίον μας; Και βούτηξε το πολυβόλο. Τότε επεμβαίνει ο λοχαγός και προστάζει: Άμα διατάξω εγώ θα κτυπήσεις. Ας τους να έλθουν κοντά. Σφαίρα να μην πάει χαμένη. Και σε λίγα λεπτά ακούγεται μια δυνατή κραυγή. ΤΩΡΑ! Ρίξτε τώρα. Φωτιά και ατσάλι σμίγουν, γίνονται ένα, γίνονται θάνατος. Σε μια στιγμή ο λοχαγός σηκώνεται πάνω. Κρατά το πολυβόλο, πολυβολεί, κτυπά στο ψαχνό. ΟΜΩΣ! Μια σφαίρα καρφώνεται στον λαιμό του. Ο λοχαγός γονατίζει, γέρνει, πέφτει, κυλάει κάτω. Είναι νεκρός. Οι πλησίον τρέχουν στο λοχαγό τους. Τον αγκαλιάζουν.

Ήτανε η 16 Αυγούστου 1974, σαν σήμερα 26 χρόνια πριν. Αυτήν την ώρα ο Σωτήρης πορευόταν προς την αθανασία, υπό την σκέπη της προστάτιδας των Ελλ. αγώνων υπεραγίας Θεοτόκου. Η σκηνή μετά από 2500 χρόνια επαναλαμβάνεται. Οι στρατιώτες πολεμιστές μαζεύονται πάνω από το άψυχο σώμα του Λεωνίδα και εκεί γράφεται: Ω ΞΕΙΝ, ΑΓΓΕΛΕΙΝ ΤΟΙΣ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΙΣ ΟΤΙ ΤΗΔΕ ΚΕΙΜΕΘΑ ΤΟΙΣ ΚΕΙΝΩΝ ΡΗΜΑΣΙ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟ1. Ο Σωτήρης με τους 30 στρατιώτες του έστειλαν το δικό τους μήνυμα. "Ω ξένε, ανήγγειλε στους Έλληνες, ότι εδώ είμαστε. Πιστοί στα κελεύσματα της πολιτείας. Να πολεμήσουμε μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματος μας. Αυτό έπραξε ο Σωτήρης. Ουδέν ολιγότερο ή περισσότερο του Λεωνίδα. Εκεί άφησε την τελευταίαν του πνοή. Εκεί απεχωρίσθη σύζυγο και παιδιά. Δεν είχε την φροντίδα της οικογένειας του τις τελευταίες στιγμές της ζωής του.

Όμως, δεν έμεινε στην τύχη του. Πάνω από τα κεφάλια των παλικαριών φτερούγιζε, καραδοκούσε εν είδη Αγγέλου, η στοργική μάνα. Πεπλοφορούσα, αστραποβολούσα, σπινθηροβόλα και, αποφασιστική. Η μάνα Ελλάδα, άπλωσε το στιβαρό της χέρι, άδραξε τον Σωτήρη και τον πήρε μαζί της στους αιθέρες. Του έδωσε να βυζάξει το γάλα την αθανασίας. Ο Σωτήρης έγινε, είναι αθάνατος. Ένας άλλος μαχητής του Σωτήρη ομολογεί. "Μου έκανε εντύπωση αυτό το παλικάρι ο λοχαγός μας. Άυπνος, άφοβος, παράτολμος, ενθουσιώδης, χαμογελαστός, γύριζε συνεχώς από χαράκωμα, σε χαράκωμα, από άνδρα σε άνδρα, για να μας δει, να μας εμψυχώσει, αδιαφορώντας για τον κίνδυνο που διέτρεχε. Ήτανε άτρωτος. Άμα έχεις τέτοιους ανθρώπους πως να μην πας μπροστά;" Κυρίες και κύριοι,

Η ταύτιση του Σωτήρη με μυθικές μορφές της Ελ. Ιστορίας, δεν είναι συναισθηματικές φαντασιώσεις. Είναι λόγος και πράξις. Είναι ου σία και πραγματικότης. Είναι οι μορφές της αυτοθυσίας για την πατρίδα. Ο Σωτήρης μπορούσε να συμπτυχθεί, να υποχωρήσει, να αποχωρήσει, μπορούσε να είχε φύγει από την Κύπρο προ των γεγονότων. Όμως, έμεινε εκεί ΤΟΙΣ ΚΕΙΝΩΝ ΡΗΜΑΣΙ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΣ.

Ο Σωτήρης δεν ήτανε ο μαχητής, ο οποίος εβλήθη τυχαία από μια σφαίρα του εχθρού στο πεδίο της Μάχης. Όρθωσε το ανάστημα του, με την συμπεριφορά του έσυρε και τους στρ/τες του στον χορό του Ζαλόγγου, όπου ο θάνατος ήτανε βέβαιος, αλλά τους οδήγησε στην αθανασία.

Ένας άλλος μαχητής του διηγείται: Λίγο προ των γεγονότων, είχε έλθει η μετάθεσις του λοχαγού Σταυριανάκου. Αρνήθηκε να φύγει από την Κύπρο, λέγοντας στην σύζυγο του. "Δεν μπορώ να φύγω και να αφήσω τα παιδιά μου" Αυτά τα παιδιά, ήσαν οι στρ/τες του. Ήσαν οι υπερασπιστές της πατρίδος. Και τα άλλα παιδιά; Αυτά που περίμεναν με αγωνία να επιστρέψει ο πατέρας στο σπίτι; Να τρέξουν με λαχτάρα στην αγκαλιά του για να νοιώσουν την πατρική στοργή; Αυτή, είναι η κορύφωση του Έλληνα. "Πατρός τε και μητρός τε και απάντων αγιότερον εστί η Πατρίς" Ο Σωτήρης θυσίασε μαζί με την ζωή του και την οικογένεια του. Οποίο μεγαλείο, οποίο θάρρος, τόλμη και αποφασιστικότης, οποία υπερηφάνεια, πίστις και αυτοθυσία, ενός πραγματικού στρατιωτικού ηγέτη, ενός Έλλη να Αξ/κού.

Πόση αγάπη για την πατρίδα; Τόση όση απαιτούσε ο όρκος του, να της προσφέρει και την τελευταία ρανίδα του αίματος του. " Μπόρα βαριά και όλεθρος και σίφουνας και σκόνη

Και αντιχάει και βροντά το τουρκικό κανόνι, κι' εσύ αητός, ακοίμητος εις τα στενά κει κάτου ακούεις τα πατήματα του φοβερού θανάτου. Κι' όμως πατάεις, δεν δείλια, κι' έχεις στον κόρφο Ελλάδα κι' έχεις της Μάνης τη φωνή ορθόστητη λαμπάδα. Αυτά είναι τα λόγια του σύγχρονου ποιητή που θέλησε να τιμήσει και εξυμνήσει, δια λόγων τουλάχιστον, την προσφορά του Σωτήρη. Και η πολιτεία; Τι έπραξε η πολιτεία για την αναγνώριση της προσφοράς του Σωτήρη; Δυστυχώς ουδέν. Η Κυπριακή πολιτεία τον τίμησε δεόντως. Αλλά τον Σωτήρη δεν τον έστειλε στο βωμό της θυσίας η Κύπρος, αλλά η Ελλάς.

Χρειάζεται θάρρος, τόλμη και βαθιά πίστη σ' αυτούς που αγωνίζονται και θυσιάζονται στο όνομα της Δημοκρατίας ή των ιδεών τους. Και η πολιτεία, οφείλει να τους τιμά. Όμως η Δημοκρατία είναι ένα συστατικό της πατρίδας. Πατρίς χωρίς δημοκρατία μπορεί να υπάρξει. Δημοκρατία χωρίς πατρίδα δεν υπάρχει. Άλλωστε εμείς οι Έλληνες καυχόμεθα ότι η Δημοκρατία έχει μια πατρίδα, την Ελλάδα. Μεγαλουπόλεις και μικροπόλεις τιμούν με προτομές και ονομασίες δρόμων, τους αγωνιστές της δημοκρατίας. Και έτσι πρέπει να είναι.

Τους αγωνιστές όμως της πατρίδας, ποιος θα τους τιμήσει; Ποιος και πως θα εξηγήσει στις νεότερες γενιές τι είναι και τι σημαίνουν αυτές οι αναμμένες δάδες της μεγάλης χρονικής λεωφόρου. Αυτοί οι αστέρες που φωτίζουν ψυχές και γράφουν την ιστορία του έθνους; Ποιανού την καρδιά άγγιξε η θυσία του Σωτήρη και προς τι η άρνησίς του των δικαιωμάτων, της ζωής, που έχουν τα παιδιά του; η οικογένεια του;

Κύριε Δήμαρχε του Γυθείου. Ο Σωτήρης είναι δημότης σας. Δεν είναι πλέον μόνον Σκουταριώτης.

Κύριοι δήμαρχοι της Μάνης τιμήσατε το Μανιατόπουλο.

Κύριε δήμαρχε της Σπάρτης. Ο Σωτήρης είναι ο Μανιάτης, είναι ο Λακεδαίμων, είναι ο Σπαρτιάτης. Έχετε χρέος να αποδώσετε τις τιμές που αξίζουν στο παλικάρι, που υπερέβη τον ανθρώπινο νου και στάθηκε επάξια κοντά στους θρύλους ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ, ΤΟΥ ΔΑΒΑΚΗ.

Θα θέλαμε να μας είχε τιμήσει σήμερα και ο κ. Νομάρχης για να του πούμε, να μην επιτρέψει να σβήσουν αυτοί οι φωτεινοί αστέρες. Ο Σωτήρης δεν ήτανε ο διάτων αστήρ, στον οποίο εκφράσαμε τον θαυμασμό μας και την υπερηφάνεια μας περιστασιακά . Από τη θέση του να μεριμνήσει να υπάρχει, τουλάχιστον στην Λακωνία, η δάδα του Σωτήρη άσβεστη. Κύριοι βουλευτές της Λακωνίας. Μανιάτες -Λάκωνες, βουλευτές της επικράτειας. Γιατί εκοφεύσατε στην κραυγή του Σωτήρη; Γιατί κλείσατε τα μάτια στην λάμψη του Σωτήρη; Ποιος ο αρμοδιότερος τηρήσεως της μνήμης των ηρώων; Έχετε χρέος να μεταφέρετε και στον φίλο της Λακωνίας Δήμαρχο Αθηναίων και στον πατριώτη Δήμαρχο Πειραιώς, την επιθυμία των Σκουταριωτών, να μην πέσει ο Σωτήρης στην άβυσσο της λησμονιάς. Αλλά και την αγωνία του ιδίου, από εκεί που είναι, ότι η πράξη του ανεγνωρίσθη επισήμως από την πολιτεία ή τουλάχιστον από τους συμπατριώτες του Λάκωνες.

Κυρίες και κύριοι εκπρόσωποι της Παλλακωνικής Ένωσης και της Ενώσεως των απανταχού Λακώνων Μεγάλη η ημέρα σήμερα για το χωριό μας. Μεγάλη διότι αποδίδουμε τις τιμές που άξιζε και ανέμενε ο Σωτήρης. Πιο μεγάλη όμως, διότι μαζί μας, τίμησε τον Σωτήρη με τη παρουσία της, όλη η ηγεσία του νομού μας και όχι μόνον.

Σεβασμιότατε, κυρίες και κύριοι καλεσμένοι μας και μη, εμείς οι Σκουταριώτες σας ευχαριστούμε εκ βάθους καρδίας για την τιμή που μας κάνατε να είσθε σήμερα κοντά μας. Όλοι μας θα έχουμε αιωνίαν την μνήμην του Σωτήρη.

Posted in: ΜΕΓΑΛΟΙ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ