ΕΛΛΑΔΑ

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

ΕΝ ΟΛΙΓΗΣ

του Στέλιου Παπαθεμελή 
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν δίστασε να επικρίνει δριμύτατα κάποτε (Σεπτ. 1924) τους συνερ­γάτες του Νικόλαο Πολίτη και Α Ανδρεάδη, οι οποίοι επιπολαίως απεδέχθησαν το υπονομευτικό των ελληνικών συμφερόντων Πρωτόκολλο Πολίτη-Καλφώφ.
 Τους καταλόγισε ότι «ενήργησαν αφελώς και μετά πλήρους περι­φρονήσεως προς τας πραγματι­κότητας της ζωής».
 Η διαπίστω­ση ταιριάζει ανενδοίαστα για την πλειονότητα των χειρισμών μας στο σκοπιανό ζήτημα. 
Βραχείες ενδιάμεσες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα, όπως τον απέδωσε ο αείμνηστος Μανόλης Ανδρόνικος: «Αντιμετωπίσαμε το θέμα των Σκοπίων με δειλία και ωσάν να είμεθα εμείς οι ένοχοι και οι πλαστογράφοι της Ιστορίας»
Παρά τις εγγενείς ελλαδικές αδυναμίες, την απουσία σταθε­ρού και μακρόπνοου εθνικού δόγ­ματος. τη διγλωσσία, το Ευρωπα­ϊκό Συμβούλιο της Λισσαβώνας (26-27/6/1992) έθεσε ως προϋπό­θεση αναγνώρισης του σκοπιανού μορφώματος «μια ονομασία που δεν θα περιλαμβάνει τον όρο Μα­κεδονία»· 
Η απόφαση αυτή έπρε­πε να είναι το πυρηνικό μας όπλο. 
Έπρεπε και μπορούσε, αλλά η επίσημη Ελλάς κινήθηκε με παλινωδίες, αντιφάσεις, παραχω­ρήσεις, οπισθοχωρήσεις, καρκινοβασίες. ενδύσεις, υποκύψεις, επικύψεις και τα τούτοις όμοια. Οι Ευρωαμερικανοί γνωρίζουν πόσο ευλύγιστοι είμαστε. Άφησαν ανενόχλητους τους ανένδοτους Σκοπιανούς και πιέζουν έκτοτε κατά σύστημα τους ευένδοτους Έλληνες. Φυσικό! 
ΑΥΤΟ το έργο παίζεται συχνά στις διακρατικές διενέξεις. 
Εμείς δεν βάλαμε απλώς νερό στο κρασί μας. αλλά κρασί στο νερό μας. Από τη δικαίωση στη Λισσαβώνα στην παράδοση του «Μακε­δονία» με εκπλειστηρίασμα ένα φυλλαράκι συκής (γεωγραφικός προσδιορισμός) 
ΑΝΟΙΚΟΝΟΜΗΤΟΙ ο επισκέ­πτης μας των ήμερων Μάθιου Νίμιτς.
 Είκοσι χρόνια σούρτα-φέρτα. Κάθε φορά ξεσκονίζει μια από τις σχεδόν πανομοιότυπες προτάσεις του που όλες τους απηχούν τις σκοπιανές θέσεις.
 Η βλακωδέστερη από αυτές τοποθετεί το συνθετικό, αντί στο «Μακεδονία», στο «Δημοκρατία» (ήγουν Βόρεια/ Νέα Δημοκρατία της Μακεδονίας)»!! Έξοχο! 
Η πολιτική μας τάξη τα έδωσε όλα. Εκείνοι απέρριψαν τις προ­σφορές Θέλουν τον βασιλιά γυ­μνό, θεόγυμνο. 
Ο Νίμιτς όφειλε προ πολλού για λόγους αξιοπρέπειας, ή μάλλον ανικανότητας, να παραιτηθεί. Η να τον παραιτήσουν. 
Η ελληνική ηγεσία (αλλα поια;) οφείλει να εκπονήσει μια υψηλή στρατηγική, με σαφή αίσθηση προτεραιοτήτων και προοπτική. Θα τη συνοψίζαμε στα ακόλου­θα σημεία: 
Α. ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ του ζητήματος στη φυσική του αφετηρια ονομασία χωρίς το «Μακεδονία» ή πα­ράγωγα. Αφού οι Σκοπιανοί απέρ­ριψαν όλες τις ελληνικές δωρεές η εκ μέρους μας εμμονή σ” αυτές αποτελεί πολιτική μωρία.
 Β. ΣΥΜΜΑΧΙΑ εκ περιστάσεως με Βουλγάρους-Αλβανούς. Мa οξυδερκής Εξωτερική πολιτική θα βρει διαύλους στη, για διαφορετι­κούς λόγους, αντισκοπιανή στάση των δύο γειτόνων. Οι Σκοπιανοί ξεσάλωοαν με τη λεηλασία της ελληνικής Ιστορίας, εσχάτως και της βουλγαρικής. Ο μέχρις ιλαροτραγωδίας σφε­τερισμός της Μακεδονικής Ιστο­ρίας προχωρεί τώρα στο Βυζάντιο (πελώριο άγαλμα Ιουστινιανού) και πλήττει τον σκληρό πυρήνα του Βουλγαρισμού (Σαμουήλ) Το τελευταίο κάνει θηρία τους Βουλγάρους.
 Γ. ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ σε όλα τα επί­πεδα. Σιωπήσαμε ανοήτως όταν επί τόσα χρόνια κατακλύζονται οι βιβλιοθήκες του κόσμου με τα σκοπιανά κατά συνθήκην ψεύ­δη Αφήσαμε αναπάντητη τη δι­αρκώς κλιμακούμενη εις βάρος της Ιστορίας μας (=εδαφικής ακεραιότητας) προπαγανδιστι­κή εκστρατεία, που εγκλωβίζει τους ξένους, καθώς αταλαίπω­ρος (=αβασάνιστη) τοις πολλοίς η ζήτησις της αλήθειας και επί τα έτοιμα μάλλον τρέπονται (=ικανο­ποιούνται)» (Θουκυδίδης) Πανεύκολο να ανθολογήσου­με από τα απύθμενα ανθελλη­νικά εμέσματά τους αυτά που προσβάλλουν ευθέως τη διεθνή νομιμότητα, ενέχουν εδαφικές διεκδικήσεις και συτοδιακωμωδούν το καθεστώς τους.
 Δ. ΓΝΩΣΗ και αυτεπίγνωση από τις ελλαδικές ελίτ, πολιτικές, ακα­δημαϊκές. επικοινωνιακές κ λπ. της ουσίας του ζητήματος.
 Το 1992 η Ακαδημία, με επι­στημονικό κύρος, ειπε αυτό που διεκήρυσσαν οι ιστορικοί πολιτι­κοί ηγέτες Κωνσταντίνος Καραμανλής, Ανδρέας Παπανδρέου.
 Η Μακεδονία είναι μία και ελλη­νική. 
Αργότερα η άρχουσα, πλην ανιστόρητη, εθνομηδενιστική σχολή σκέψης υποβάθμισε τρα­γικά τη σημασία του ονόματος και τη λεηλασία της Ιστορίας μας και στήριξε τις ρεαλιστικοφανείς ψευ­δαισθήσεις тων πολιτικών μας.
 Το 2009. έσπευσε αντιφάσκουσα και η Ακαδημία Αθηνών να προσφέ­ρει δεκανίκι στη «σύνθετη» Μπακογιάννη-Καραμανλή. 
Δυστυχώς και οι εναπομείνα­ντες σοβαρότεροι αναλυτές μας χρησιμοποιούν απροβλημάτιστα τον όρο Σλαβομακεδονία/ες προπαγανδιστικό κατασκεύασμα του πανσερβιστή ιστορογεωγράφου Γιόβσν Σβιγιτς (1918).
Διασκεδάστε τον Νίμιτς και δώστε μάθημα ελληνικής ισχύ­ος στα Σκόπια
Πρόεδρος Δημοκρατικής Αναγέννησης 

0 comments:

Δημοσίευση σχολίου

ΔΙΕΔΩΣΕ ΤΟ

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More