ΕΛΛΑΔΑ

ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΟΙ ΤΑΦΟΙ ΤΗΣ ΡΩΞΑΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Δ;

Μπροστά σε μια μεγάλη αρχαιολογική ανακάλυψη πιθανόν να βρίσκονται τα συνεργεία της ΚΗ’ Εφορείας Κλασσικών Αρχαιοτήτων Σερρών..... Μετά από έρευνες ετών και αξιοποιώντας την ιστοριογραφία και τις προφορικές παραδόσεις της περιοχής, οι αρχαιολόγοι κατέληξαν σε μία «τούμπα» σε αγροτική περιοχή του Δήμου Αμφίπολης.

ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

Πολλοί φίλοι και φίλες μου έχουν ζητήσει να γράψω ένα αρθρο με "Οδηγίες Επιβίωσης",γιατί μπορεί σύντομα να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις που να οφείλονται σε διάφορους λόγους,όπως πτώχευση και στάση πληρωμών,περίεργα και πρωτόγνωρα γεωφυσικά φαινόμενα και εγώ δεν ξέρω τι άλλο.

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ 16/10/1912

Το έργο της απελευθέρωσης της Κατερίνης ανατέθηκε στην 7η Μεραρχία του Στρατού Θεσσαλονίκης, που είχε διοικητή το Συνταγματάρχη (ΠΒ) Κλεομένη Κλεομένους. Στις.. 15 Οκτωβρίου 1912 εκδόθηκε η Διαταγή των Επιχειρήσεων.

ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος είναι 8. Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Άρης, Δίας, Κρόνος, Ουρανός και Ποσειδώνας. Και έχουνε όλοι αρχαία ελληνικά ονόματα προς τιμήν των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων που θεμελίωσαν την αστρονομία. Ας γνωρίσουμε λοιπόν τα μυθικά πρόσωπα των οποίων τα ονόματα πήραν οι πλανήτες.

Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ

Αν καλούσαμε στις μέρες μας σ’ ένα γεύμα κάποιους αρχαίους Έλληνες όπως τον... Ηρόδοτο, τον Ηρακλή ή τον Αριστοφάνη..

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΤΟΥ 1940



Η συμβολή της Ελληνίδας στον πόλεμο του 1940
Οι Ελληνίδες πολέμησαν σαν αντάξιες κόρες των προγόνων τους, για την ΕΛΛΑΔΑ την ΤΙΜΗ και την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος που ανταποκρίθηκαν οι γυναίκες εκείνης της εποχής στο κάλεσμα της πατρίδας . Οι γυναίκες αυτά τα τρυφερά αδύναμα πλάσματα, εκτός από μανάδες, σύζυγοι και νοικοκυρές ήταν οι αφανείς ηρωϊδες του έπους του ’40.

Στα μετόπισθεν οι γυναίκες αντικαθιστούν τους άντρες που έχουν επιστρατευθεί και πλέκουν μέρα νύχτα χωρίς σταματημό μάλλινα για τους στρατιώτες. Πολλά νεαρά κορίτσια γράφονται εθελόντριες στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό και γίνονται νοσοκόμες. Άλλες που βρίσκονται κοντά στην πρώτη γραμμή, οι Ηπειρώτισσες κι οι γυναίκες της Δυτικής Μακεδονίας, μεταφέρουν πολεμοφόδια και τρόφιμα στους στρατιώτες μέσα στα χιόνια, στα δύσβατα μονοπάτια των κακοτράχαλων βουνών, εκεί που τα ζώα αρνούνται να προχωρήσουν, αλύγιστες βουβές, με αδάμαστη θέληση και ηρωϊκή αυτοθυσία. Αργότερα όλος ο κόσμος θα υποκλιθεί μπροστά στην αδάμαστη Ελληνική ψυχή τους!

Οι γυναίκες των πόλεων ανέλαβαν την φροντίδα και την προφύλαξη των αντρών από τα κρυοπαγήματα. Οι Ελληνίδες νοσοκόμες δούλεψαν με ηρωισμό και αυταπάρνηση και πολλές έπεσαν την ώρα του καθήκοντος κατά την διάρκεια των βομβαρδισμών νοσοκομείων και πλοίων που μετέφεραν τραυματίες. Πολλές εύπορες γυναίκες, έδωσαν χρήματα και κοσμήματα για να βοηθήσουν τον αγώνα του Ελληνικού στρατού.

ΥΠΕΡΑΝΩ ΟΛΩΝ Η ΠΑΤΡΙΣ...

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΟΙ ΣΗΜΑΙΕΣ ΣΤΑ ΜΠΑΛΚΟΝΙΑ



Παύλος Παλαιολόγος: Προς το καθήκον.

(Από την εφημερίδα «Ελεύθερον Βήμα» της 29 ης Οκτωβρίου 1940)

Σειρήνες και κωδωνοκρουσίες. Δευτεριάτικο πρωινό. Ανήσυχες μορφές στα παράθυρα.

Κοιτάζονται οι γείτονες, συνεννοούνται με το βλέμμα, και μένουν σύμφωνοι. Τα πάντα για την τιμή. Δεν είναι η μανία του πολέμου που τους εμπνέει, δεν είναι το πάθος της περιπέτειας. Είναι η συναίσθηση της αξιοπρέπειας. Όταν αυτή είναι εκτεθειμένη σε κινδύνους, τότε το τροπάριο της ειρηνοφιλίας διακόπτεται. Όχι από αγάπη προς τον πόλεμο. Από αγάπη προς αυτή την ειρήνη. Γιατί τίποτα δεν εξυπηρετεί την ειρήνη χειρότερα από την καλοπροαίρετη διάθεση των λαών να δέχονται ραπίσματα. Κακός είναι ο πόλεμος.

Αλλά υπάρχει κάτι πιο απαίσιο κι απ' αυτόν ακόμα, η λάσπη που πέφτει και κηλιδώνει τις υπολήψεις των λαών όταν θελήσουν να τον αποφύγουν με θυσία της τιμής τους. Τέτοιες κηλίδες τίποτα δεν είναι ικανό να τις καθαρίσει. Ούτε το σβήσιμο της γενεάς που τις έχει προκαλέσει. Οι γενεές φεύγουν, αλλά μένουν οι σελίδες της Ιστορίας, για να θυμίζουν τη ντροπή. Μένουν οι μεταγενέστεροι, και ζητούν ευθύνες από τη στάχτη μας. Στρατιώτες της ειρήνης όσο δεν προσβάλλεται η Ελευθερία και το Δίκαιο. Όταν όμως κινδυνεύουν τα δύο αυτά αγαθά, τότε η εμμονή στην ειρήνη αποτελεί ανανδρία, αναξιοπρέπεια και αφιλοτιμία.

Για όλα μπορούν να μας κατηγορήσουν. Ένα μόνο δεν θα πει κανείς: ότι δεν διατηρήσαμε, μέσα στο πέρασμα των αιώνων, άσπιλη την εθνική μας φιλοτιμία. Έτσι άσπιλη θα την διατηρήσουμε και τώρα. Κοινή είναι η θέληση: Να το ξαναφορέσουμε. Γνώριμη στολή του λαού μας. Τη φόρεσε ο παππούς, τη φόρεσε ο πατέρας, θα τη φορέσει τώρα ο γιος. Και πάντα για τον ίδιο σκοπό. Για την Τιμή και για την Ελευθερία. Για τους ίδιους λόγους καλούμαστε και σήμερα. Το καθήκον υπογράφει τις προσκλήσεις. Η φωνή του είναι η πιο επιβλητική απ' όλες τις φωνές.
Τη δέχεσθε χωρίς υπολογισμούς.

Η περηφάνια αγνοεί την αρίθμηση. Δεν μετρά τις δυνάμεις εκείνου που θέλει να την τσαλακώσει. Βαδίζει με το μέτωπο ψηλά στο δρόμο της τιμής. Οι Θερμοπύλες δεν είναι ένα γεωγραφικό σημείο, δεν είναι ένα απλό ιστορικό γεγονός. Είναι ένα σύμβολο. Το σύμβολο αυτό το διατήρησαν ψηλά οι γενεές των Ελλήνων. Από τις Θερμοπύλες ως το 21, και πέρα απ' αυτό, με κλειστό το βιβλίο της αριθμητικής βάδισε το έθνος στους δρόμους των πεπρωμένων του. Με την αριθμητική στο χέρι δούλοι θα είμαστε σήμερα. Στην περιφρόνηση της αριθμητικής οφείλουμε την εθνική μας υπόσταση.

Το 1940 δεν θα κάμει εξαίρεση. Παλιά και πρόσφατη ιστορία δείχνει ποιο κατάντημα περιμένει τους λαούς εκείνους που, με οδηγό τον υπολογισμό, έστερξαν σε ταπεινώσεις και σε διασυρμό της τιμής τους. Η τιμή που σπίλωσαν δεν είναι η μόνη τους θυσία. Μαζί μ' αυτήν έχασαν και τα υλικά αγαθά που πίστεψαν ότι θα εξασφάλιζαν αν δέχονταν τον εξευτελισμό. Καθήκον και συμφέρον είναι η προάσπιση της εθνικής τιμής. Στην εκτέλεση του καθήκοντος καλούνται οι πολίτες.

Καθήκον προς τα μάρμαρα που αποτελούν τη δόξα των περασμένων, προς το βράχο που κοίλαναν ο ιδρώτας και το αίμα των γενεών που προηγήθηκαν, προς εμάς τους ίδιους, προς τους τάφους των πατέρων μας, προς τα λίκνα των παιδιών μας, που θα ντρέπονταν αν μας έβλεπαν απρόθυμους να συνεχίσουμε την εθνική μας παράδοση.
Αλλά τέτοια περίπτωση δεν υπήρξε, δεν υπάρχει, δεν θα υπάρξει. Μας το είπε η χθεσινή μέρα. Θα μας το πουν οι επόμενες. Θα μας το λένε όλες οι μέρες, όσο υπάρχει ο γαλάζιος ουρανός μας, όσο υπάρχουν οι αφροί του Αιγαίου μας, για να σχηματίζουν την απέραντη κυανόλευκη, που αγκαλιάζει πέρα ως πέρα τους ελληνικούς ορίζοντες.

ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΟ ΕΔΑΦΟΣ ......ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ


" Το βουλγαρικό κόμμαVMRO πιστεύει ότι είναι βουλγαρικό έδαφος η πΓΔΜ"


‘ Πως οι Βούλγαροι ιστορικοί και διανοούμενοι εκπονούν ειδικές στρατηγικές ώστε να συμβουλεύουν την κυβέρνηση να φροντίσει για την πΓΔΜ’

Γράφει ο Βίκτωρ Σβετανόσκι- εφημερίδα Ούτρινσκι Βέσνικ-Σκόπια

Είκοσι συναπτά έτη η Σόφια προσδοκά να ενδώσει η πΓΔΜ στις πιέσεις της, με την ελπίδα, ότι η χώρα μας θα αποτελέσει τμήμα της Βουλγαρίας.

Σχετικές δημόσιες αναφορές έγιναν στη διάρκεια των συχνών κρίσεων τα Βαλκάνια, όπως για παράδειγμα στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, αργότερα στην επίθεση του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας και στη σύγκρουση που ακολούθησε στην πΓΔΜ.

Και δεν ήταν αναφορές ακραίων βουλγάρων εθνικιστών, όπως ο Κρασιμίρ Καρακατσάνοφ, αλλά σοβαροί ιστορικοί και διανοούμενοι που ετοίμαζαν ειδικές στρατηγικές για να συμβουλεύσουν την κυβέρνηση πώς να συμπεριφερθεί στην ηγεσία της πΓΔΜ.

Τα πρώτα βήματα τα έκανε το βουλγαρικό κράτος, με έναν λεπτό τρόπο. Άνοιξε διάπλατα τις πόρτες του Πανεπιστημίου της Σόφιας για τους σλαβομακεδόνες φοιτητές, οι οποίοι τύγχαναν της ίδιας μεταχείρισης με τους βουλγάρους φοιτητές, ενώ οι άλλοι, ξένοι, φοιτητές πλήρωναν διπλά δίδακτρα. Επιπλέον εκείνοι που δήλωναν Βούλγαροι, τους χορηγούσαν υποτροφίες και ταυτόχρονα καταργούσαν τα δίδακτρα για αυτούς.

Γνωρίζουμε τον ακριβή αριθμό των ανθρώπων του Κρασιμίρ Καρακατσάνοφ οι οποίοι επιλέχθηκαν για τον φιλοβουλγαρισμό τους και αυτοί είναι μερικές εκατοντάδες. Αφού τελείωσαν το Πανεπιστήμιο της Σόφιας, απασχολούνται σήμερα στη πΓΔΜ, και ορισμένοι από αυτούς σε υψηλές κυβερνητικές θέσεις.

Το βουλγαρικό κράτος θεωρεί αυτούς ως πραγματικούς πρεσβευτές του στην πΓΔΜ, και αναμένει «να φέρουν πίσω όλα αυτά που επένδυσε στην εκπαίδευσή τους, μέσω του εκβουλγαρισμού τους.

Εκτός από τις δραστηριότητες των εκβουλγαρισμένων σλαβομακεδόνων, εμφανίστηκε και μια μικρή ομάδα σλαβομακεδόνων, κυρίως αγόρια, που αναζητούσαν βουλγαρικά διαβατήρια για να έχουν εύκολη προσέγγιση στην απασχόληση, στις ευρωπαϊκές χώρες.

Το κίνητρό τους να αποκτήσουν την βουλγαρική υπηκοότητα ήταν, σαφώς, υλικής φύσεως και η Σόφια περηφανεύεται παγκοσμίως ότι οι Σλαβομακεδόνες επιστρέφουν στις ρίζες τους. Καθώς επίσης και ο Μπόζινταρ Ντιμιτρόφ κορδώνεται ότι η Βουλγαρία πήρε τον τρίτο βαλκανικό πόλεμο χωρίς να ρίξει ούτε μια σφαίρα.

Επισημαίνουμε ότι όλες αυτές οι δηλώσεις δεν είναι ‘γυμνές φράσεις’, έχουμε για αυτές μερικά παραδείγματα.

Μποζιντάρ Ντιμιτρόφ, Κρασιμίρ Καρακατσάνοφ ,Κρασιμίρ Ουζούνοφ

Στη διάρκεια της σύγκρουσης στην πΓΔΜ, μια ομάδα επιστημόνων πήγε στη Σόφια με ξεχωριστό μνημόνιο: «Η εθνική θέση της Βουλγαρίας για την ένταση των εθνικών συγκρούσεων στο χώρο της πΓΔΜ», σύμφωνα με αυτούς θα έπρεπε το βουλγαρικό κράτος να εφαρμόσει τη συνολική στρατηγική του για τη διαφύλαξη της πΓΔΜ.

«Η προστασία της εδαφικής ενότητας της πΓΔΜ από την βουλγαρική κυβέρνηση πρέπει να νοείται ως προστασία της εδαφικής ενότητας της Βουλγαρίας», επισημαίνεται στο έγγραφο αυτό.

Οι συγγραφείς συνέστησαν τη διαμόρφωση των βουλγαρικών εθνικών συμφερόντων στην πΓΔΜ και αυτά να αποτελούν βάση στα οποία θα οικοδομούνταν μια πολιτική επίλυση της σύγκρουσης. (σ.σ. η αναφορά γίνεται για τα γεγονότα του 2001).

Συζήτησαν μάλιστα για συνομιλίες με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ αλλά προτίμησαν τη βοήθεια της Βουλγαρίας, με το σκεπτικό ότι η χώρα αυτή κατανοεί καλύτερα τα προβλήματα τους από τις χώρες που βρίσκονται στην περιοχή.

Μάλιστα, Βούλγαροι επιστήμονες υπενθύμισαν την ύπαρξη δύο κρατών με ίδια εθνικότητα (Βούλγαροι και Σλαβομακεδόνες), υποστήριζαν, δηλαδή, ότι παλαιότερα οι κάτοικοι της πΓΔΜ ήταν Βούλγαροι και όχι άλλο έθνος, όπως για παράδειγμα η Ελλάδα και Κύπρος, ή η Ρουμανία- Μολδαβία.

Η Βουλγαρία ανησυχούσε σοβαρά για την τύχη της πΓΔΜ, και αυτό παρουσιάζεται από έναν κατάσκοπο της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τον Βελίζαρ Έντσεφ, που πάνω από έξι χρόνια δημιούργησε δίκτυο κατασκόπων στα Σκόπια, Οχρίδα, Στιπ… Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο του στο οποίο αναφέρει τις μέρες που έζησε πριν από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της πΓΔΜ και σημειώνει ότι οι ανώτεροί του βρίσκονταν τις ημέρες εκείνες σε επιφυλακή.

Μάλιστα, το μέλος της βουλγαρικής Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, ήταν κρυμμένο σε μια μικρή πόλη στα σύνορα της πΓΔΜ, όπου περίμενε την έκθεση της αξιολόγησης, αν δηλαδή, η Σερβία επιτεθεί στην πΓΔΜ, όπως έγινε με την Κροατία και τη Βοσνία.

Τις μεγάλες φιλοδοξίες που έχουν οι Βούλγαροι για την πΓΔΜ μπορεί κανείς να τις δει στις απόψεις της VMRO, απόψεις που λέγονται και από κυβερνητικά στόματα.

Οι εθνικιστές με επικεφαλής τον Κρασιμίρ Καρακατσάνοφ και τον Μπότζινταρ Ντιμοτρόφ, τον αρμόδιο υπουργό για την βουλγαρική ομογένεια, προσπαθούν συνεχώς να αποδείξουν ότι η πΓΔΜ ήταν κάποτε βουλγαρική χώρα.

Οι απόψεις τους διοχετεύονται καθημερινά μέσω του οργανισμού ‘Focus’, είτε μέσω της ηλεκτρονικής εφημερίδας, είτε μέσω του ραδιοφώνου, που διευθύνονται από τον Κρασιμίρ Ουζούνοφ, άτομο που λόγω των κατασκοπευτικών δραστηριοτήτων του, δεν του επετράπη η είσοδος στα σύνορα.

Μάλιστα, ο αναφερόμενος κυκλοφόρησε έναν τουριστικό οδηγό για την Οχρίδα, την οποία παρουσιάζει ως «Βουλγαρική Ιερουσαλήμ» και στη συνέχεια έκδωσε το βιβλίο «Τα δέκα ψέματα του μακεδονισμού», που μεταφράστηκε στα αγγλικά και το διένειμε στα μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Στη δέκατη επέτειο της ίδρυσης του VMRO (σ.σ. βουλγαρικού κόμματος), ανακοινώθηκε δημόσια η στρατηγική έναντι της πΓΔΜ και των Σλαβομακεδόνων. Όπως αναφέρθηκε, κύριοι στόχοι ήταν να σπάσουν τα ‘ιστορικά ψέματα και τις φαντασιώσεις των Σερβο- μακεδονιστών και να επηρεάσουν για την διαμόρφωση της βουλγαρικής εθνικής αυτογνωσίας, κυρίως μεταξύ των νέων, τόσο στην πΓΔΜ όσο και στη Βουλγαρία.

«Από ότι ακούω διαρκώς σε ορισμένα ετήσια βουλγαρικά φόρουμ που υποστηρίζουν το εθνικό δόγμα «η Βουλγαρία είναι η μοναδική χώρα στο κόσμο που συνορεύει με τον εαυτό της» και ότι «η πΓΔΜ είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας μας και δεν μπορούμε να κάνουμε συμβιβασμούς».

Ωστόσο υπάρχουν και τέσσερις πικρές αλήθειες.

Πρώτη. Οι βούλγαροι ιστορικοί διαπίστωσαν ότι η δημιουργία του VMRO προκλήθηκε από την Κομιντέρν και από πράκτορες της Σερβίας και της Ελλάδας.

Δεύτερο. Στην περίοδο 1941-1943 το βουλγαρικό κράτος επένδυσε το 30% των κονδυλίων του προϋπολογισμού του στην «Βαρντάσκα» (σ.σ. πρώην ονομασία της πΓΔΜ).

Τρίτο. Η αναγνώριση του μακεδονικού έθνους από το БКП (Българската комунистическа партия- Βουλγαρικό Κομμουνιστικό Κόμμα), μετά το 1944, κάτι που δεν θα μπορούν να του το συγχωρέσουν…

Τέταρτο. Στην πΓΔΜ υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά… Η Βουλγαρία αρνείται την σλαβο-μακεδονική μειονότητα, αλλά στην πρώην Γιουγκοσλαβία αναγνώρισε το ΄μακεδονικό έθνος΄.

Οι Βούλγαροι συγγραφείς γράφουν συνειδητά ότι στη Βουλγαρία δεν ήρθε ποτέ ο φασισμός και ο βασιλιάς τους Μπόρις ΙΙΙ, που συμφώνησε με τον Χίτλερ την κατάληψη της Βαρντάσκα, ήταν μια ειρηνική διευθέτηση των ορίων…

ΠΕΝΤΕ ΜΥΘΟΙ ΓΙΑ ΤΟ 1940


Γράφει ο ιστορικός Ιωάννης Κωτούλας. Το κείμενο προέρχεται από την Εισαγωγή του βιβλίου Αδόλφος Χίτλερ, Η εκστρατεία στα Βαλκάνια,εκδόσεις Περίπλους 2009:

Η ιστορική έρευνα θα έπρεπε να είχε διαλύσει προ πολλού ορισμένους μύθους που συντηρούνται ακόμη για την πολεμική συμμετοχή του ελληνικού κράτους στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι μύθοι αυτοί είναι άλλοτε ιστοριογραφικοί, δηλαδή αποτέλεσμα ελλειπτικών ερμηνειών των δεδομένων της σύγκρουσης άλλοτε ιδεολογικοί, αφού καθίσταται δυσχερές να αναγνωριστούν με νηφαλιότητα τα ιστορικά δεδομένα, τα οποία συχνά παρουσιάζονται υπό την διαθλασμένη οπτική της πολιτικής τοποθέτησης ή της ιδεοληπτικής συναίνεσης.
Ο πρώτος από αυτούς τους μύθους είναι ότι η ελληνική πλευρά ήταν ανέτοιμη από στρατιωτικής άποψης για το ενδεχόμενο ιταλικής εισβολής. Στην πραγματικότητα, η κατάσταση ήταν εντελώς διαφορετική. Το καθεστώς του πρωθυπουργού (1936-41) Ιωάννη Μεταξά (1871-1941) είχε δώσει ιδιαίτερη έμφαση στην στρατιωτική αναβάθμιση της Ελλάδος, διαβλέποντας ορθά τον κίνδυνο από τις ιταλικές νεο-αυτοκρατορικές φιλοδοξίες στον χώρο της ανατολικής Μεσογείου, αλλά και από την αναθεωρητική στάση της Βουλγαρίας. Ο ελληνικός στρατός είχε αναδιοργανωθεί την περίοδο 1936-40, εκπαιδευτεί άρτια και εξοπλιστεί κατάλληλα, δεδομένα που επαληθεύτηκαν κατά τη σύγκρουση με τους Ιταλούς. (Βλ. ενδεικτικά ΓΕΣ/ΔΙΣ (εκδ.), Η προς πόλεμον προπαρασκευή του ελληνικού στρατού 1923-1940, Αθήναι 1983 [1969]).

Η κατασκευή του πλέγματος αμυντικών οχυρώσεων στην Θράκη, η λεγόμενη «γραμμή Μεταξά» στην ελληνοβουλγαρική μεθόριο, δεν αποτέλεσε λανθασμένη τακτική κίνηση, όπως κρίνουν ορισμένοι συγγραφείς εκ των υστέρων και με βάση απλώς το προτερόχρονο της ιταλικής εισβολής στο μέτωπο της Ηπείρου, αλλά απαραίτητη και συνετή ενέργεια, η οποία διασφάλιζε την ελληνική άμυνα στο ευαίσθητο μέτωπο της Θράκης, όπου εκδηλωνόταν η βουλγαρική απειλή, η κυριότερη στον χώρο της Βαλκανικής έως τουλάχιστον το 1939. Ως τεχνικό δε έργο αποτελούσε σημαντικό επίτευγμα τόσο για τα δεδομένα του ελληνικού κράτους όσο και για την ευρύτερη κατάσταση στην χερσόνησο του Αίμου, παρά βέβαια την εξυπηρέτηση της αναχρονιστικής στατικής μορφής πολέμου που εκπροσωπούσε.

Τέλος, σε επίπεδο στρατηγικής προσέγγισης της επερχόμενης σύγκρουσης, η ελληνική πλευρά ήταν πεπεισμένη για το αναπόφευκτο του ελληνο-ιταλικού πολέμου και είχε προετοιμαστεί από κάθε άποψη για το ενδεχόμενο αυτό, χωρίς να αιφνιδιαστεί από το ιταλικό τελεσίγραφο. Έτσι, άλλωστε, εξηγείται η επιτυχία του ελληνικού στρατού στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο, καθώς πρόκειτο για μία σημαντική επιτυχία, ανάλογη, αν και ανώτερη, της αντίστασης της Φινλανδίας στην εισβολή της ΕΣΣΔ, το 1939.

Η άριστη προετοιμασία του ελληνικού στρατού καταδείχθηκε, άλλωστε, από την επιτυχία του συστήματος επιστράτευσης και συγκρότησης μονάδων, οι οποίες προωθήθηκαν σε σύντομο διάστημα στο πολεμικό μέτωπο. Αποτέλεσμα της επιτυχούς επιστράτευσης και γενικής οργάνωσης ήταν η αριθμητική υπεροχή του ελληνικού στρατού στην Βόρειο Ήπειρο έναντι των Ιταλών έως την άνοιξη του 1941, όταν εκδηλώθηκε η ιταλική Εαρινή Επίθεση. Το ελληνικό κράτος, δηλαδή, επέδειξε σαφώς ανώτερες ικανότητες στην αντιμετώπιση της πολεμικής κρίσης απ’ ό,τι συνέβη το 1915 ή και το 1974.

Ο δεύτερος μύθος αφορά την υποτιθέμενη απροθυμία του δικτατορικού καθεστώτος του Μεταξά να διεξάγει ακόμη και αυτόν τον πόλεμο. Με άλλα λόγια η απόρριψη του ιταλικού τελεσιγράφου, η σταθερή απόφαση της ελληνικής πλευράς να πολεμήσει σε περίπτωση εκδήλωσης αναπόδραστης ιταλικής επιθετικότητας, δεν αποτέλεσε ούτε συνέπεια της «πίεσης του ελληνικού λαού» - παράγοντας, άλλωστε, δευτερεύων σε ένα καθεστώς δικτατορικής υφής - ούτε προσαρμογή ενός απρόθυμου να πολεμήσει δικτάτορα στις αγγλικές πιέσεις, αλλά μία καθαρή και ψυχρά υπολογισμένη στρατηγική επιλογή, η οποία είχε ληφθεί πολύ πριν το 1940, στην πραγματικότητα ήδη από το 1936. Η ελληνική εξωτερική πολιτική του καθεστώτος του Μεταξά συνέχιζε αφενός την τακτική διπλωματικής και στρατιωτικής απομόνωσης της Βουλγαρίας που είχε εγκαινιαστεί το 1934 με το Σύμφωνο της Βαλκανικής Συνεννόησης και το παρεπόμενο στρατιωτικό σύμφωνο μεταξύ Ελλάδος, Γιουγκοσλαβίας, Ρουμανίας και Τουρκίας αφετέρου την προσεκτική στάση έναντι της ιταλικής επιθετικότητας, καθώς μάλιστα ανάλογη πολιτική κατευνασμού ακολουθούσε το ισχυρότερο ευρωπαϊκό κράτος, η Βρετανική Αυτοκρατορία.

Οι μάλλον ελλιπείς αυτές αναγνώσεις της σύγκρουσης του 1940 προέρχονται, εκτός από ανεπαρκή κατανόηση του συστήματος των διεθνών σχέσεων και της γεωπολιτικής συμπεριφοράς των κρατικών οργανισμών, και από ιδεοληπτικές εμμονές, αλλά και από τη μεταγενέστερη διάκριση μεταξύ του ελληνικού λαού και της πολιτικής του ηγεσίας κατά την διεξαγωγή του ελληνο-ιταλικού πολέμου, σχήμα δυσλειτουργικό έως αδόκιμο, τουλάχιστον έως τον Απρίλιο του 1941.

O τρίτος μύθος είναι η παράβλεψη της συμμετοχής της Αλβανίας στην επίθεση κατά της Ελλάδος, γεγονός που παραβλέπεται ενίοτε και για ιδιότυπους πολιτικούς ή ιδεοληπτικούς λόγους. Στις 28 Οκτωβρίου 1940 η Ελλάδα δέχθηκε την επίθεση, από το έδαφος της Βορείου Ηπείρου, όχι μόνο της Ιταλίας, αλλά και της συνενωμένης κάτω από το ίδιο στέμμα Αλβανίας. Στο πλευρό του ιταλικού στρατού μαχόταν τόσο τακτικός αλβανικός στρατός συνολικής δύναμης δεκαπέντε ταγμάτων όσο και παραστρατιωτικές ομάδες, οι οποίες κατά την διάρκεια της Κατοχής ανέλαβαν την τρομοκράτηση του ελληνικού πληθυσμού της Ηπείρου και την αλλοίωση των εθνολογικών δεδομένων. Με κυβερνητικό διάταγμα (Β.Δ. 194/ΦΕΚ 93/10-6-1940) η Αλβανία δεσμευόταν να κηρύξει τον πόλεμο σε όσα κράτη θα ήταν αντιμέτωπα με την Ιταλία, δέσμευση που επικυρώθηκε κατά την εισβολή στην Ελλάδα. Για αυτόν τον λόγο η Αλβανία χαρακτηρίστηκε με ελληνικό Βασιλικό Διάταγμα εμπόλεμο κράτος, χαρακτηρισμός που ήρθη μόλις το 1988. Ώστε, ο πόλεμος του 1940-41 διεξήχθη από το ελληνικό κράτος κατά της Ιταλίας, της Αλβανίας και της Γερμανίας.

Ο τέταρτος μύθος αφορά τον χαρακτήρα του πολέμου, ο οποίος ενίοτε παρουσιάζεται ως πόλεμος κατά του φασισμού, αν και διεξήχθη από ένα δικτατορικό καθεστώς με φασιστικά στοιχεία. Ο μύθος αυτός προέρχεται από δύο πηγές: την βρετανική προπαγάνδα και την κομμουνιστική προπαγάνδα. Η βρετανική προπαγάνδα επεδίωκε να αποδώσει στην ελληνική πολεμική προσπάθεια έναν ιδεολογικό χαρακτήρα, δηλαδή να τον παρουσιάσει ως αγώνα κατά του φασισμού, ενώ η ελληνική κυβέρνηση του Μεταξά να τον εμφανίσει ως αγώνα κατά ενός γεωπολιτικού εχθρού, της Ιταλίας. Είναι ενδιαφέρον ότι λόγω της μεταπολεμικής σύγκλισης σε επίπεδο διεθνών σχέσεων στο πλαίσιο της κυοφορούμενης ευρωπαϊκής ενοποίησης και λόγω της απουσίας εδαφικών διεκδικήσεων γενικά στην Ευρώπη, έχει επικρατήσει στην ιστοριογραφική παραγωγή η αντίληψη του πολέμου του 1940 ως πολέμου κατά του φασισμού, ενώ στην πραγματικότητα ήταν ένα καθεστώς με δικτατορικό χαρακτήρα και κάποια φασιστικά μορφολογικά στοιχεία (η 4η Αυγούστου) που διεξήγαγε τον πόλεμο και μάλιστα χάρισε την πρώτη νίκη στις συμμαχικές δυνάμεις. Αναπαράγονται, κατ’ αυτόν τον τρόπο, άκριτα τα έντεχνα ιδεολογικά σχήματα της μετά την γερμανική εισβολή ελληνικής κομμουνιστικής προπαγάνδας, που εκπορευόταν από την άλλοτε σύμμαχο του Τρίτου Ράιχ ΕΣΣΔ, για πόλεμο κατά ενός ιδεολογικού αντιπάλου.

Ο πέμπτος μύθος, ο οποίος εν πολλοίς ακόμη ισχύει, είναι αυτός των αγνών προθέσεων της βρετανικής πλευράς έναντι της Ελλάδος. Η επιμονή της Μεγάλης Βρετανίας για ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων στο ελληνικό έδαφος αποτελούσε όχι τόσο απόπειρα συμβολής στην αμιγώς πολεμική προσπάθεια του ελληνικού κράτους, αλλά περισσότερο ενέργεια προπαγανδιστικής υφής, ώστε να διατηρηθεί το καταρρακωμένο κύρος της δοκιμαζόμενης Βρετανικής Αυτοκρατορίας, κυρίως έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών, δευτερευόντως δε έναντι της Τουρκίας, που ήλεγχε τα ζωτικής σημασίας Στενά και την διέλευση προς τη Μέση Ανατολή. Ο ίδιος ο Βρετανός πρωθυπουργός (1940-45, 1951-55) Ουίνστον Τσώρτσιλ (Winston Churchill, 1874-1965) σε ομιλία του στις 27 Απριλίου 1941, την ημέρα που η Αθήνα κατελήφθη από τον γερμανικό στρατό, παρουσίαζε την βρετανική επέμβαση στην Ελλάδα ως μία γενναιόφρονα παροχή βοήθειας στην Ελλάδα, αναπαράγοντας το στερεότυπο της ευγενούς αυτοκρατορικής δύναμης που, πιστή σε μία υψηλή ηθική αποστολή, υπαγορευμένη από την παράδοσή της, συνέδραμε τα αδύναμα έθνη απέναντι στην επιθετικότητα της Γερμανίας.

Από αυτήν την άποψη η ιταλική εισβολή στην Ελλάδα αποτέλεσε προφανώς ευτύχημα για τους βρετανικούς υπολογισμούς. Στην έκθεση του Γερμανού πρέσβη στην Αθήνα (1936-41) Βίκτωρ φον Έρμπαχ (Victor Prinz zu Erbach-Schönberg, 1903-1971), με ημερομηνία 15 Νοεμβρίου 1940, αναφέρεται ότι η ιταλική επίθεση κατ’ ουσίαν εξυπηρετούσε τους βρετανικούς σχεδιασμούς. Χαρακτηριστική είναι η διατύπωση σε βρετανικό διπλωματικό έγγραφο του υπουργείου Εξωτερικών από τον Ιανουάριο του 1941, όπου είναι εμφανής η προσπάθεια να παρελκυστεί ακόμη πιο ουσιωδώς η Ελλάδα στον πόλεμο και να προκληθεί γερμανική επίθεση κατά του ελληνικού κράτους: «[…] μπορεί να αποδειχθεί δύσκολο να κάνουμε τους Έλληνες να κηρύξουν τον πόλεμο στη Γερμανία, εάν η Γερμανία πρώτα δεν προβεί σε κάποια επιθετική ενέργεια. Αυτό θα είναι πιθανότερο εάν εδραιωθούμε γερά στην Ελλάδα. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να προχωρήσουμε το ζήτημα των αεροδρομίων (στη βόρειο Ελλάδα) το συντομότερο δυνατόν». Οι Βρετανοί είχαν αποστείλει από τον Νοέμβριο του 1940 στην Ελλάδα μοίρες αεροπορικών δυνάμεων, οι οποίες όμως παρέμεναν στα αεροδρόμια του Τατοΐου και της Ελευσίνας, καθώς η ελληνική ηγεσία δεν επέτρεπε την χρήση των αεροδρομίων της βορείου Ελλάδος, αφού μία τέτοια ενέργεια θα συνιστούσε casus belli για την γερμανική πλευρά, δεδομένου ότι από τα αεροδρόμια αυτά η βρετανική αεροπορία θα μπορούσε να προσβάλει τις πετρελαιοπηγές στο Πλοέστι (Ploesti) της Ρουμανίας, τις μοναδικές πετρελαιοπηγές στον χώρο της ηπειρωτικής Ευρώπης. Συνεπώς, η βρετανική σπουδή για επιχειρησιακή δράση στην βόρειο Ελλάδα ουσιαστικά αποσκοπούσε να εμπλέξει την Ελλάδα στον πόλεμο κατά της Γερμανίας.

Τον Φεβρουάριο του 1941, καθώς πλέον εξέλιπε ο Μεταξάς, ο οποίος σε γενικές γραμμές αντιτασσόταν στην άφιξη βρετανικού εκστρατευτικού σώματος, η βρετανική πλευρά επεδίωξε τη δημιουργία ενός βαλκανικού μετώπου με τη συμμετοχή της Γιουγκοσλαβίας, της Ελλάδος και της Τουρκίας, ώστε να δημιουργηθεί μία εστία έντασης στην ηπειρωτική Ευρώπη κατά της Γερμανίας. Στις 22 Φεβρουαρίου κατέφθασε στην Αθήνα ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών (1935-38, 1940-45, 1951-55) Άντονυ Ήντεν (Anthony Eden, 1897-1977) , καθώς και ο στρατηγός Άρτσιμπαλντ Ουέηβελ (Archibald Wavell, 1883-1950), επικεφαλής των βρετανικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή (1939-41), μαζί με το επιτελείο τους. Η κίνηση αυτή επεδίωκε να πείσει τις κυβερνήσεις των τριών κρατών να συγκροτήσουν έναν συνασπισμό κατά των Γερμανών, έναν συνασπισμό, ωστόσο, τον οποίον οι Βρετανοί δεν ήταν σε θέση να στηρίξουν με ικανοποιητικό αριθμό δυνάμεων, αφού τελικά διέθεσαν μόλις 57.000 στρατιώτες. Αλλά και όταν συμμετείχαν στις επιχειρήσεις, τον Απρίλιο του 1941, στην ηπειρωτική Ελλάδα, σκοπός τους ήταν η προβολή συμβολικής αντίστασης με την ελάχιστη δυνατή απώλεια Βρετανών στρατιωτών, δεδομένης και της επικείμενης άφιξης πρόσθετων γερμανικών δυνάμεων στο μέτωπο της βορείου Αφρικής.

Μετά την κατάρρευση της αμυντικής διάταξης στη γραμμή του ποταμού Αλιάκμονα και τον εγκλωβισμό του μεγαλύτερου μέρους των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων στο μέτωπο της Ηπείρου, η πρωτοβουλία συνθηκολόγησης του αντιστράτηγου Γεώργιου Τσολάκογλου (1886-1948), διοικητή του Γ΄ Σώματος Στρατού (πρώην Σώματος Στρατού Δυτικής Μακεδονίας) στις 20 Απριλίου 1941 – όπως και η προγενέστερη συνθηκολόγηση του Τμήματος Στρατιάς Ανατολικής Μακεδονίας στις 9 Απριλίου στη Θεσσαλονίκη - θεωρήθηκε από τον εμπνευστή της ότι αποτελούσε τη σωφρονέστερη επιλογή, διότι με αυτόν τον τρόπο αφενός απετράπη η διάλυση του ελληνικού στρατού αφετέρου αποφεύχθηκε - χάρις στη μεσολάβηση του Χίτλερ στις 2 Μαΐου 1941 - η αιχμαλωσία των Ελλήνων αξιωματικών και στρατιωτών και η μεταφορά τους στη Γερμανία ή στην Ιταλία, όπως λ.χ. είχε συμβεί σε οποιαδήποτε άλλη κατεχόμενη χώρα της Ευρώπης, ακόμη και στον μελλοντικό ευρωπαϊκό εταίρο του Γερμανικού Ράιχ, τη Γαλλία, όπου εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες του γαλλικού στρατού είχαν μεταφερθεί σε γερμανικά στρατόπεδα αιχμαλώτων μετά τον Ιούνιο του 1940. Οι περίπου 270.000 Έλληνες αιχμάλωτοι αφέθησαν ελεύθεροι. Είναι σαφές ότι σε περίπτωση μη συνθηκολόγησης και αιχμαλωσίας των Ελλήνων στρατιωτών είναι πιθανόν ότι δεν θα είχε υπάρξει αντιστασιακή δραστηριότητα στην Ελλάδα επί Κατοχής ούτε αξιόμαχος στρατός μεταπολεμικά.

Η παράταση των πολεμικών επιχειρήσεων εξυπηρετούσε ουσιαστικά μόνον τους Βρετανούς, ώστε να καλυφθεί η υποχώρηση του Βρετανικού Εκστρατευτικού Σώματος με τη θυσία των τελευταίων δυνάμεων του Ελληνικού Στρατού. Διαφαίνεται έτσι ότι το ευφυολόγημα ότι η Βρετανική Αυτοκρατορία ήταν αποφασισμένη να πολεμήσει μέχρι της τελευταίας ρανίδας του αίματος των Ευρωπαίων δεν στερείτο αντικειμενικής βάσης.
Άλλωστε οι ίδιοι οι απλοί Έλληνες στρατιώτες είχαν αντιληφθεί τη ματαιότητα της συνέχισης του αγώνα κατά της γερμανικής επίθεσης, την οποία επιθυμούσε μόνον η πολιτική ηγεσία, δηλαδή το Παλάτι, για να εξυπηρετήσει τα βρετανικά συμφέροντα με την όσο το δυνατόν αναίμακτη απαγκίστρωση του Βρετανικού Εκστρατευτικού Σώματος από την ηπειρωτική Ελλάδα. Η αναπόφευκτη από στρατιωτικής άποψης συνθηκολόγηση – καθώς οι γερμανικές μονάδες είχαν σχεδόν αποκλείσει τον ελληνικό στρατό του μετώπου της Ηπείρου, φθάνοντας στα μετόπισθέν του στο Μέτσοβο σε ταχύ διάστημα – υπήρξε μία επιλογή οπωσδήποτε σκληρή, η οποία συγκρούστηκε με δύο παράγοντες. Πρώτον με την πολιτική βούληση για συνέχιση του αγώνα χάριν των βρετανικών συμφερόντων και δεύτερον με την αδιόρατη και αβάσιμη λαϊκή αίσθηση ότι η στρατιωτική ηγεσία συνθηκολογώντας «πρόδωσε» τον αγώνα των απλών στρατιωτών, των ίδιων που είχαν αρχίσει να διαφεύγουν από το μέτωπο παραβιάζοντας τη στρατιωτική πειθαρχία την άνοιξη του 1941 μετά την αποδιοργάνωση των ελληνικών μονάδων. Η μεταπολεμική ιστοριογραφικά προβαλλόμενη ταύτιση των ελληνικών και βρετανικών συμφερόντων, ακριβώς λόγω της συμμαχικής νίκης, αποτελεί μία ανακριβή από ιστορικής πληρότητας εικόνα, διότι προϋποθέτει μία αντίστοιχη ταύτιση στην αντίληψη των κρατικών συμφερόντων της Ελλάδας και της Μεγάλης Βρετανίας, στοιχείο, ωστόσο, το οποίο εκ των πραγμάτων δεν υπήρχε το 1941. Κύριος εχθρός της Ελλάδος τόσο το 1940-41 όσο και αργότερα κατά την διάρκεια της Κατοχής ήταν η Ιταλία λόγω των επεκτατικών της βλέψεων στα Επτάνησα και της κατοχής ελληνικών εδαφών (Δωδεκάνησα) παρά η Γερμανία.

ΟΧΙ


ΜΑΛΙΣΤΑ
ΠΕΡΥΣΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΑ ΕΙΧΑ ΓΡΑΨΕΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΔΙΑΔΡΑΜΑΤΙΣΤΗΚΑΝ ΤΟ 1940 ΣΤΙΣ 28 ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ.
ΦΕΤΟΣ ΛΕΩ ΝΑ.... ΝΑ ΒΓΑΛΩ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ ΠΟΥ ΝΟΙΩΘΩ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΙΖΟΥΝ Η ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΞΥΠΝΟΙ.
ΤΟ ΟΧΙ ΝΑΙ ΤΟ ΕΙΠΕ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ ΣΤΟΥΣ ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ ΣΤΟΥΣ ΙΤΑΛΟΥΣ.
ΤΟ ΕΙΠΕ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΣΤΟΜΑ Η ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΛΕΞΕΙΣ ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΝΔΟΞΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΝΔΟΞΟΥΣ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ.
ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΕΤΟΣ 2010 ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ (70) ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ (ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ)ΚΑΤΑΚΤΗΤΗ ΜΑΣ.
ΜΕΧΡΙ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΙΟΡΤΕΣ,ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ,ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ,ΕΚΠΟΜΠΕΣ,ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ,ΣΕ ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΗΤΑΝ ΚΑΤΙ ΤΟ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΚΑΤΙ ΙΔΕΩΔΕΣ.
ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΒΛΕΠΩ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΛΥΠΗ ΟΤΙ ΟΙ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΜΟΝΟ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ,ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ,ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΦΗΝΟΥΝ,ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ,ΠΑΝΤΩΣ ΔΕΝ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Η ΑΡΧΑΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ
Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ
ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821
Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ(Η ΜΟΝΗ ΚΑΤ ΕΜΕ ΜΑΥΡΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ)
Η ΣΗΜΑΙΑ
Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΕ ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ ΣΕ ΤΟΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΜΕΡΟΣ
ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΜΑΣ(ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΧΕ ΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΠΛΕΟΝ ΔΥΟ)
ΟΤΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΜΗ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΣΤΟ ΝΑ ΤΑ ΜΑΘΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΙΚΟ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΝΑ ΑΚΟΥΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΚΑΙ
Η ΝΑ ΜΗΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΑΝΕ Η ΑΝ ΠΑΝΕ ΝΑ ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΚΑΦΕ.
ΠΛΕΟΝ ΣΤΑ (ΣΧΟΛΛΕΙΑ) ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΕΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΚΑΝΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑΣ ΩΡΑΣ(ΤΟΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ )
ΕΤΣΙ ΑΚΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΝΑ ΖΗΤΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΕΛΑΣΕΩΝ,ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ,ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ,ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ,ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ,ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΠΕΡΙΟΧΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ,ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ,ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ.
ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΟ 2010 ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΤΙ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΣΤΙΣ 27 ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ( ΕΙΝΑΙ Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ ΜΑΣ) ΣΤΙΣ 28 ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ,ΣΤΙΣ 19 ΤΟΥ ΜΑΙΗ,ΣΤΙΣ 25 ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ
ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΟΡΤΕΣ ΟΙ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΙΜΩΝ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΧΩΡΙΣ ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΚΕΨΗ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΩΜΑΤΑ
ΧΩΜΑΤΑ ΙΕΡΑ ΚΑΙ ΓΕΜΑΤΑ ΜΕ ΑΙΜΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΗΡΩΩΝ
ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΟΥ ΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΕΥΘΕΙΑ ΟΧΙ ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΥΤΟ ΑΣ ΠΑΝΕ ΣΑ ΣΕ ΠΑΡΕΑ ΑΛΛΑ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ Ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΕΛΑΣΗΣ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΝΟΙΩΣΟΥΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΥΠΕΡΗΦΑΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΠΟΥ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΝΟΙΩΣΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΓΓΑΡΕΙΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ
ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΣ Ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΤΟ ΑΠΙΔΙ ΩΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΤΕ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ΟΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΚΑΙ ΜΕ ΒΗΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΜΕ
ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΠΑΡΟΛΑ ΤΑ ΔΕΙΝΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΚΑΙ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠΟ ΕΧΘΡΟΥΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΥΣ
ΑΚΟΜΑ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΜΑ ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΖΗΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ Η ΜΙΚΡΗ ΧΩΡΑ ΠΑΝΤΑ ΥΨΩΝΕΙ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΤΗΣ ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΕΧΘΡΟ
ΤΗΝ ΖΗΛΕΥΟΥΝ ΔΙΟΤΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΝ ΟΛΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΟΥ
ΚΑΙ ΤΙ ΖΗΤΑΕΙ
ΜΟΝΟ ΑΓΑΠΗ

ΓΥΝΑΙΚΑ 2.500 ΕΤΩΝ ΣΕ ΤΑΦΟ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ


Ασύλητος τάφος, ηλικίας 2.500 ετών, στον οποίο βρέθηκαν ο σκελετός μίας γυναίκας και έξι αγγεία, ανακαλύφθηκε στην κοινότητα Ορμήδεια της Λάρνακας, κατά τη διάρκεια εργασιών διαπλάτυνσης δρόμου.
Σύμφωνα με το Τμήμα Αρχαιοτήτων Κύπρου, ο τάφος είναι λαξευτός, θαλαμοειδής και ανάγεται στο τέλος της αρχαϊκής περιόδου, περίπου στο 500 π.Χ.
Τα ευρήματα θεωρούνται τεράστιας σημασίας για τους επιστήμονες, καθώς είναι από τα λίγα που έχουν βρεθεί στην περιοχή.

Όπως ανέφερε επιστήμονας του Τμήματος Αρχαιοτήτων, η περιοχή θεωρείται πλούσια σε αρχαιολογικά ευρήματα, αλλά ελάχιστα έχουν αποκαλυφθεί εξαιτίας της καταστροφικής δράση του, ιταλικής καταγωγής, πρόξενου των ΗΠΑ Λουίτζι Τσέσνολα, ο οποίος προέβη σε εκτεταμένη τυμβωρυχία και αρχαιοκαπηλία τον 19ο αιώνα.

Πάρα πολλά από τα αρχαιολογικά ευρήματά του Τσένσολα, τα οποία δεν είχαν ανασυρθεί με επιστημονικό τρόπο, βρίσκονται σήμερα στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης.

ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΥ



Η στιγµή της αποκάλυψης για τη Νίκη του Καλλιµάχου ήρθε χθες στο Νέο Μουσείο Ακρόπολης – 2.500 χρόνια µετά τη δηµιουργία της – από τον υπουργό Πολιτισµού και Τουρισµού Παύλο Γερουλάνο και τον προεδρο του Νέου Μουσείου Ακρόπολης Δηµήτρη Παντερµαλή
Ο άερας τής παίρνει το φόρεµα καθώς τρέχει να µεταφέρει στους ολύµπιους θεούς το µήνυµα της νίκης των Αθηναίων στον Μαραθώνα.
Μαρµαρωµένη εδώ και 2.500 χρόνια η Νίκη του Καλλιµάχου στέλνει το µήνυµά της πλέον από το Νέο Μουσείο Ακρόπολης
Τρέχει προς τα δεξιά. Το γεµάτο πτυχές φόρεµά της ανεµίζει και ο χιτώνας µπερδεύεται ανάµεσα στα πόδια της, για να δείξουν τη γρήγορη κίνησή της. Εννέα µικρές οπές στον λαιµό της στερέωναν κάποτε το κόσµηµα που φορούσε και στο χέρι της κρατούσε το κηρύκειο του αγγελιαφόρου. Τα κυµατιστά µαλλιά της και το χρώµα, που σώζεται ακόµη και σήµερα στα φτερά της, προκαλούν να την περιεργαστεί ο επισκέπτης ακόµη και από την πίσω όψη της. Είναι η Νίκη του Καλλιµάχου, τµήµατα της οποίας βρέθηκαν κοντά στο Ερέχθειο το 1886. Λίγο αργότερα η αρχαιολογική σκαπάνη εντόπισε τον ιωνικό κίονα πάνω στον οποίο πατούσε. Κοµµένη σε πολλά κοµµάτια, δύο εξ αυτών – τα ανώτερα – είχαν τη θέση τους στο παλιό µουσείο της Ακρόπολης. Ενα τµήµα του κίονα ήταν στο Επιγραφικό Μουσείο. Και το κιονόκρανο µαζί µε το βάθρο στις αποθήκες. Μέχρι που ταυτίστηκαν ως σύνολο από τον αρχιτέκτονα και καθηγητή στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Μανόλη Κορρέ.

Ο δρόµος όµως ώς την ένωσή τους αποδείχτηκε µακρύς. Και ύστερα από ένα χρόνο µελέτης και σχεδίων η πληγωµένη Νίκη κατάφερε να επανενωθεί και να κάνει το ντεµπούτο της ενώπιον των επισκεπτών του Νέου Μουσείου Ακρόπολης. «Πρόκειται για µια τολµηρή παρουσίαση, καθώς δεν συµπληρώνονται τα τµήµατα που λείπουν», εξηγήσε ο πρόεδρος του Νέου Μουσείου Ακρόπολης, καθηγητής Δηµήτρης Παντερµαλής, για τη Νίκη που στέκει πάνω σε έναν σκελετό από ανοξείδωτο χάλυβα. Και δεν απέκλεισε το ενδεχόµενο σε νέες έρευνες στην Ακρόπολη και ειδικά στο νότιο τείχος να εντοπιστούν κι άλλα τµήµατα του εντυπωσιακού γλυπτού.

Μπροστά από την εντυπωσιακή µεν, αποσπασµατικά δε, σωζόµενη Νίκη, ποζάρει ένα µικρό µοντέλο (σε κλίµακα 1/10) του αγάλµατος που φιλοτεχνήθηκε ειδικά για να επιτρέψει στους επισκέπτες να κατανοήσουν – έστω και κατά προσέγγιση – την πλήρη εικόνα του γλυπτού.


Οι άνθρωποι πίσω από την «ανάσταση»

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΑΖΙΩΤΗΣ
Υπεύθυνος εργαστηρίου συντήρησης γλυπτών Νέου Μουσείου Ακρόπολης
Η µεγαλύτερη δυσκολία ήταν να αποφασίσουµε να στήσουµε τη Νίκη. Από εκεί και πέρα έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος που να είναι αναστρέψιµος και ταυτόχρονα αέρινος ώστε να ταιριάζει µε την αισθητική της αίθουσας των αρχαϊκών. Γι’ αυτό και δεν θελήσαµε να γεµίσουµε τα κενά µε γύψο. Το γλυπτό οδηγούσε τα βήµατά µας. Μπαίναµε σε διάλογο µαζί του και να µας έδειχνε τι έπρεπε να κάνουµε.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ
Συντηρητής
Μαζί µε τις µελέτες και τα σχέδια δουλέψαµε σχεδόν έναν χρόνο. Υπήρχαν µέρες που δεν κοιµόµασταν από την αγωνία κι άλλες µέρες που ξυπνάγαµε µε µια καινούργια ιδέα και τρέχαµε να δούµε αν µπορεί να εφαρµοστεί. Δεν ήταν µια εύκολη διαδικασία.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Συντηρητής - γλύπτης Δουλέψαµε σχεδόν δέκα µήνες συνολικά µαζί µε τα σχέδια και κάπου δυόµισι µήνες µόνο για να τα µεταφέρουµε στον γύψο, ώστε να φτιάξουµε το µοντέλο. Πρώτα φτιάξαµε ένα πρόπλασµα σε πλαστελίνη, ύστερα το χυτεύσαµε σε γύψο. Κατόπιν φτιάξαµε δεύτερο καλούπι σε λάστιχο και εν συνεχεία πειραµατιστήκαµε στο τελικό υλικό, έως ότου καταλήξουµε σε ένα ειδικό µείγµα γύψου. Το σίγουρο είναι πως δουλέψαµε µε µεράκι και αγάπη.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ
Συντηρητής - ζωγράφος Δεν ήταν εύκολο να φτιάξουµε το κεφάλι, δεδοµένου πως δεν έχει σωθεί. Χρειάστηκε να µελετήσουµε αγγεία και γλυπτά της εποχής και να φτιάξουµε µια κεφαλή σε ελεύθερη απόδοση. Σκοπός ήταν να φτιάξουµε ένα µοντέλο για να εξοικειωθεί το κοινό µε το αυθεντικό γλυπτό.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΙΑ


Για μια ακόμη φορά, η μεγαλύτερη ελληνική σημαία ανεμίζει ανήμερα της Εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου, στο λιμάνι του Ηρακλείου στο φρούριο του Κούλε, προσελκύοντας χιλιάδες ντόπιους και τουρίστες που τη θαυμάζουν.

Υπεύθυνος για το πατριωτικό αυτό εγχείρημα είναι ο δύτης Μανόλης Βουτσαλάς. Το μέγεθός της σημαίας είναι 745,5 τ.μ., το βάρος της 200 κιλά, ενώ ως ιστός χρησιμοποιήθηκε ένας γερανός.

Η ΧΑΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 40


Ημέρες σαν τη σημερινή αναρωτιέμαι πάντα:Πως να δείξεις σε έναν τυφλό το μεγαλείο του Παρθενώνα για να νιώσει την Ελληνική περηφάνια??..Πως να βάλεις σε έναν κωφό να ακούσει την ενάτη συμφωνία του Μπετόβεν και να ονειρευτεί?? Πως να μιλήσεις σε έναν ξένο για το Ελληνικό έπος του 1940 για να αντιληφθεί τον ηρωισμό των Ελλήνων??..Γι αυτό και εγώ σήμερα δε θα απευθυνθώ σε κανέναν άλλο παρά μόνο σε αυτούς που η καρδιά τους χτυπά ακόμη Ελληνικά και κυρίως σε εσάς σύγχρονα Ελληνόπουλα, σε εσάς που όλη η Ελλάδα στηρίζει το μέλλον της. Σαν σήμερα λοιπόν πριν από 70 χρόνια ακριβώς ο Έλληνας για μια ακόμη φορά ξύπνησε μέσα του τον Λεωνίδα , μα τότε πιο λακωνικός από ποτέ άλλοτε, έκλεισε το''ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ'' σε τρία γράμματα:

"ΟΧΙ"
Μια άρνηση που ξεκινούσε από την Ελληνική ψυχή του πιο απλού Έλληνα και έφτανε μέχρι τα χείλη του τότε εθνάρχη Ιωάννη Μεταξά.
Πριν από 70 χρόνια δεν υπήρχε κανένας Έλληνας , μεγάλος ή μικρός, νέος ή γέρος, άνδρας ή γυναίκα, που να σκεφτεί αν έπρεπε να κάνει το καθήκον του. Όλοι μαζί ξεκίνησαν για την εθνική αντίσταση: το ξυπόλυτο τάγμα, αποτελούμενο από μικρά παιδιά στην πρώτη γραμμή του αντιπερισπασμού, οι γυναίκες της Πίνδου , αυτές που έκαναν τον στιχουργό να απορήσει και να τις υμνήσει λέγοντας,''γυναίκες ηπειρώτισσες , ξαφνιάσματα της φύσης, εχθρέ γιατί δε ρώτησες ποιον πας να πολεμήσεις'' οι υπερήφανοι Έλληνες φαντάροι αυτοί που μόνοι στην πρώτη γραμμή, μα γεμάτοι σθένος πολεμούσαν για εσένα, αυτοί που δάκρυζαν, που πονούσαν , που ακρωτηριάστηκαν, που έχαναν τη ζωή τους , αυτοί που μέχρι και σήμερα τα οστά τους παραμένουν άταφα στα βουνά της σκλαβωμένης Βορείου Ηπείρου..
Τα ιστορικά γεγονότα λίγο πολύ γνωστά :
Προάγγελος του πολέμου η βύθιση του Ελληνικού αντιτορπιλικού ''Έλλη'' στις 15 Αυγούστου του 1940..
Δυο μήνες μετά στις τρεις τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Οκτωβρίου 1940 για τους Ιταλούς η 18η επέτειος από τη φασιστική ''πορεία προς τη Ρώμη'' που έφερε το 1922 τον Μουσολίνι στην εξουσία , ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα Γκράτσι επισκέπτεται στην οικία του τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά και του επιδίδει τελεσίγραφο με το οποίο ζητούσε , εντός τριών ωρών , τη διέλευση και στάθμευση των Ιταλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα.
Με τη γαλλική φράση:'' alors, c'est la guerre'' , που σημαίνει ''πόλεμος λοιπόν'' ο Μεταξάς απορρίπτει το Ιταλικό τελεσίγραφο και απευθύνει διάγγελμα-κατάθεσης και μαρτυρίας Ελληνικής αφοσίωσης προς τον Ελληνικό λαό.
Αρχίζει έτσι η Ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδας στο Αλβανικό μέτωπο, την ώρα που ο λαός διαδηλώνοντας στους δρόμους της Αθήνας κατά της Ιταλίας τρέχει με ενθουσιασμό να καταταγεί και να πολεμήσει στο μέτωπο..
Τα γεγονότα που σχετίζονται με αυτόν τον πόλεμο είναι γεγονότα που χτίστηκαν με τον ηρωισμό και την αυτοθυσία όλων των Ελλήνων.
Ενδεικτικό του ηρωικού πνεύματος της εποχής είναι και το διάγγελμα του Ιωάννη Μεταξά προς τους Έλληνες..
Μίλησε με ανδρισμό και άγγιξε κάθε Ελληνική ψυχή ..
Μέχρι και σήμερα μας κάνει να νοιώθουμε πόσο φτωχή είναι η Ελλάδα από κυβερνήτες που ποτέ δε θα διαπραγματεύονταν την τιμή και την αξιοπρέπεια της και δε θα άφηναν κανέναν αέρα να πάρει καμιά Ελληνική σημαία, γιατί στην προκειμένη περίπτωση ο Έλληνας γίνηκε η ιαχή "ΑΕΡΑΣ'' στο σύνθημα που ακόμη αντιλαλεί στα αυτιά μας από το στόμα των στρατιωτών του 1940..Α Ε Ρ Α !!!!!!!
Ο Ιωάννης Μεταξάς λοιπόν στο διάγγελμα του στις 28 Οκτωβρίου του 1940 αναφέρει:
'Η στιγμή έφτασε που θα αγωνισθούμε για την ανεξαρτησία της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμή της. Μολονότι τηρήσαμε την πλέον αυστηρή ουδετερότητα και ίση προς όλους, η Ιταλία χωρίς να αναγνωρίζει σε εμάς το δικαίωμα να ζούμε ως ελεύθεροι Έλληνες, μου ζήτησε σήμερα στις τρεις το πρωί την παράδοση τμημάτων του εθνικού εδάφους, κατά τη δική της βούληση και με σκοπό να καταλάβουν αυτές τις περιοχές. Η κίνηση των στρατευμάτων τους θα άρχιζε στις 6 το πρωί. Απάντησα στον Ιταλό πρέσβη ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθαυτό και τον τρόπο με τον οποίο γίνεται τούτο ως κήρυξη πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδας.
Τώρα θα αποδείξουμε εάν πράγματι είμαστε άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας την οποία μας εξασφάλισαν οι προπάτορες μας. Όλο το έθνος ας ξεσηκωθεί σύσσωμο.. Αγωνισθήτε για την πατρίδα , τις γυναίκες, τα παιδιά σας και τις ιερές παραδόσεις σας. Ν υ ν υ π ε ρ π α ν τ ω ν ο α γ ω ν" !!
Πόσο μικρός τελικά αποδείχτηκε ο Ιταλός και ο Γερμανός αργότερα μπροστά στον Έλληνα φαντάρο..
Πόσο ανατριχιαστικά επικό ακούγεται στα αυτιά μας το τραγούδι της Σοφίας Βέμπο ''παιδιά της Ελλάδος παιδιά'', που έδινε κουράγιο στον Έλληνα φαντάρο μα και στην Ελληνίδα μάνα του 1940, την οποια προέτρεπε να δείξει ανδρειοσύνη λέγοντας: ''η πίκρα και η τρεμούλα σε μια γνήσια Ελληνοπούλα δεν ταιριάζουνε Ελληνίδες του Ζαλόγγου και της πόλης και του λόγγου και Πλακιώτισσες, όσο κι αν πικρά πονούμε υπερήφανα ας το πούμε σαν Σουλιώτισσες..''
Κανείς δεν έλειπε από τη μάχη!!
Κανείς δε δείλιασε στον πόνο!!
Κανείς δεν καταδέχτηκε να παραδοθεί!!
Γιατί όλοι ήσαν γνήσιοι απόγονοι του Λεωνίδα , του Κολοκοτρώνη, του Κωσταντίνου Παλαιολόγου, και καθε Έλληνα πολεμιστή που άφησε την ψυχή του και έγραψε το όνομα του με αίμα στις σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας!
Σήμερα λοιπόν παιδιά μετά από 70 χρόνια καλούμαστε να θυμηθούμε το Έπος του 1940,όχι γιατί το έχουν τόσο ανάγκη οι ψυχές των ηρώων του τότε..
Αυτοί είναι πλέον αθάνατοι!!
Μα κυρίως γιατί εμείς νοιώθουμε την ανάγκη να πιαστούμε από μεγάλες ιδέες και ιδανικά και ίσως πιο πολύ από ποτέ άλλοτε να υψώσουμε το ανάστημα μας σε κάθε ξένο ή εγχώριο που επιβουλεύεται την εθνική υπόσταση της Ελλάδος και να βροντοφωνάξουμε το Ο Χ Ι.
...Γιατί μπορεί να μένουμε προς το παρόν βουβοί στην άνευ όρων παράδοση της χώρας μας στους ξενόφερτους κατακτητές , μα ας θυμηθούμε όλοι τα λόγια δύο Ελλήνων ποιητών αρχικά του Γιάννη Ρίτσου που μας ψυχογραφεί τονίζοντας:''τούτος ο λαός αφέντη μου δεν ξέρει πολλά λόγια, σωπαίνει, ακούει και όσα του λες τα δένει κομπολόγια.... Κι από τους τάφους ξεκινάν όλοι οι νεκροί του αγώνα και μπαίνουν πάλι στη σειρά με σιδερένιο γόνα.. Και τούτο το περήφανο, το άμετρο ψυχομέτρι, μόνη σημαία το φως κρατεί, μόνο σπαθί τ' αλέτρι!!''
Μα ακόμη πιο χαρακτηριστικά ας μας συντροφεύουν στη σημερινή εθνική επέτειο του 1940 τα λόγια του Κωστή Παλαμά: ''παιδιά μου , ο πόλεμος για εσάς περνάει θριαμβευτής των αδίκων ο πόλεμος δεν είναι εκδικητής. Είναι ο θυμός της άνοιξης και της δημιουργίας. Η Ελλάδα είναι αβασίλευτη , με δάφνες και με κρίνα της νίκης! Παντοδύναμος την έπλασε τεχνίτης. Η δόξα το καμάρι της. Η αλήθεια είναι δική της.. Κι αν είναι και στον πόλεμο μέσα , η ζωή θυσία, ο τάφος είναι πέρασμα προς την αθανασία!!!''
Ε Λ Λ Α Δ Α: Χ ρ ό ν ι α Π ο λ λ ά !
Ομιλία Χαράς Νικοπούλου, Οκτώβριος 2010

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΤΟ 40


Γράφει ο Χαράλαμπος Νικολάου Ταξίαρχος ε.α., τ. καθηγητής Στρατιωτικής Ιστορίας ΣΣΕ

…Ο πόλεμος μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας, που άρχισε την 28η Οκτωβρίου 1940, επεκτάθηκε αυτόματα και μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας.

Η Αλβανία, συνδεδεμένη την εποχή εκείνη με καθεστώς... “προσωπικής ένωσης” με την Ιταλία, είχε δεχθεί με νόμο του Κοινοβουλίου της (Αλβανικός Νόμος, 10 Ιουνίου 1940) ότι: “το Βασίλειο της Αλβανίας αναγνωρίζει ότι θα βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με τα κράτη τα οποία θα βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση με το Βασίλειο της Ιταλίας”.

Συνεπώς με την κήρυξη του πολέμου από την Ιταλία εναντίον της Ελλάδας βρέθηκε σε εμπόλεμη κατάσταση με την πατρίδα μας. Γι’ αυτό η Ελλάδα με το Βασιλικό Διάταγμα (ΒΔ) της 10ης Νοεμβρίου 1940, το οποίο εκδόθηκε σε εφαρμογή του ΑΝ (Αναγκαστικού Νόμου) 2636/1940 “Περί δικαιοπραξιών εχθρών και μεσεγγυήσεως εχθρικών περιουσιών”, όρισε ως εχθρικά κράτη “την Ιταλία μαζί με τις κτήσεις, τα αυτοκρατορικά της εδάφη και τις αποικίες, καθώς και την Αλβανία”.

Ο Ιταλός στρατηγός Βισκόντι Πράσκα σε διαταγή του της 21ης Οκτωβρίου 1940 αποκαλύπτει ότι είχε αναθέσει σε ειδικούς αξιωματικούς, συνοδευόμενους από Αλβανούς οδηγούς, να εκτελούν αναγνωρίσεις στην άμεση περιοχή των συνόρων. Περαιτέρω η διαταγή καθόριζε ότι έπρεπε να οργανωθούν ειδικά τμήματα αποτελούμενα ως επί το πλείστον από Αλβανούς, πλαισιούμενους μόνο από Ιταλούς, και επιφορτισμένα με την εξουδετέρωση των μεμονωμένων Ελλήνων σκοπών και με την αποκοπή των τηλεφωνικών γραμμών.

Η προκήρυξη που διάβασε ο πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου Βερλάτσι, στις 28 Οκτωβρίου 1940, αναφέρει μεταξύ άλλων και τα εξής: “…Οι στρατιώτες του ένδοξου Ιταλικού Στρατού, στις τάξεις του οποίου περιλαμβάνονται πολλές μονάδες Αλβανών στρατιωτών…”.

Ο Ιταλός ιστορικός Μάριο Τσέρβι γράφει: “Στις ιταλικές μεραρχίες περιλαμβάνονταν επίσης αλβανικά τμήματα (…). Εκπαιδεύτηκαν ακόμα και Αλβανοί, που θα ήθελαν να συμμετάσχουν στις επιχειρήσεις”.

Ο Γερμανός καθηγητής Χ. Ρίχτερ σημειώνει: “…Η συνολική δύναμη του Ιταλικού Στρατού στην Αλβανία δύο ημέρες πριν από την επίθεση ανερχόταν σε 140.000 άνδρες, συμπεριλαμβανομένων (…) και των Αλβανών εθελοντών”.

Ο Αμερικανός καθηγητής του πανεπιστημίου Χάρτφοντ, Μπ.Φίσερ, στην ανακοίνωση του κατά το Συνέδριο του ΙΜΧΑ (Ίδρυμα Μελετών της Χερσονήσου του Αίμου), τον Οκτώβριο του 1990, ανέφερε σχετικά τα εξής: “Ο Μουσολίνι είχε δώσει διαταγές να υπάρχουν δύο αλβανικά τάγματα σε κάθε ιταλική μεραρχία, που χρησιμοποιήθηκαν για την εισβολή στην Ελλάδα, και επί πλέον είχαν σχηματιστεί τρία τάγματα Αλβανών μελανοχιτώνων, που είχαν το σύνθημα “Πεθαίνουμε όλοι για τον Ντούτσε”.

Διάφορες μυστικές διαταγές επιχειρήσεων του διοικητή της Μεραρχίας “Τζούλια”, στρατηγού Μάριο Τζιρότι, χρονολογούμενες από τις 21 Οκτωβρίου 1940 και μετά, οι οποίες έπεσαν αργότερα στα χέρια του Ελληνικού Στρατού, αποκαλύπτουν ότι είχε αναθέσει εργασίες σε ειδικούς αξιωματικούς, συνοδευόμενους από ντόπιους Αλβανούς, φέροντες ενδυμασίες χωρικών…

Κατά την αρχική προέλαση της Μεραρχίας “Τζούλια” στον τομέα της Πίνδου οι επιτιθέμενοι Ιταλοί χρησιμοποιούσαν Αλβανούς οι οποίοι γνώριζαν ελληνικά και φώναζαν στους Ελληνες στρατιώτες να παραδοθούν, λέγοντας ότι ο αγώνας τους ήταν πλέον μάταιος εφόσον στην Αθήνα είχε γίνει επανάσταση, η κυβέρνηση Μεταξά είχε πέσει, η νέα κυβέρνηση είχε συμμαχήσει με τον Άξονα κ.ά.

Στις 2 Νοεμβρίου 1940 τάγμα Αλβανών επιτέθηκε στο Καλπάκι απεγνωσμένα, χωρίς επιτυχία. Αλβανοί αυτόμολοι παρείχαν πληροφορίες στον Ελληνικό Στρατό.

Ο υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος, διοικητής της VIII Μεραρχίας η οποία αντιμετώπισε την κύρια προσπάθεια της ιταλικής επίθεσης, γράφει για τη συμμετοχή αλβανικών δυνάμεων στον τομέα της Μεραρχίας: “Συμμετείχαν τρία τάγματα μελανοχιτώνων (Ι, II, III), δύο αλβανικά τάγματα πεζικού (“Γκράμος” και “Ντρίνος”), αλβανική ορειβατική πυροβολαρχία (“Νταϊτι”), τάγμα Αλβανών εθελοντών και σώματα άτακτων Αλβανών”.

Όπως καταγγέλλει ο υποστράτηγος, κατά τον Οκτώβριο του 1940 ο Αλβανός υπουργός Δικαιοσύνης συγκροτούσε συμμορίες με σκοπό να δράσουν στο ελληνικό έδαφος.

Ο αντιστράτηγος Αλέξανδρος Παπάγος, αρχιστράτηγος του Ελληνικού Στρατού κατά τον πόλεμο 1940-41, σημειώνει: “Όλες οι ιταλικές μεραρχίες πεζικού ήταν ενισχυμένες σε πεζικό με τάγματα Αλβανών…”.

Ο Β. Πράσκα στο τμήμα του βιβλίου του “Εξέλιξη των επιχειρήσεων από 28 έως 31 Οκτωβρίου 1940″, ανακεφαλαιώνοντας γράφει για τη συμμετοχή των αλβανικών μονάδων τα εξής: “…Φάλαγγα “Σολίνας” II Τάγμα της 1ης Λεγεώνας Αλβανών εθελοντών. (…) Κεντρική Φάλαγγα και Διοίκηση Μεραρχίας “Φερράρα” Ι Τάγμα Αλβανών Εθελοντών. (…) Παραλιακό Συγκρότημα… Τα τμήματα διαπεραιώθηκαν με την κάτωθι σειρά… 6) Τα τάγματα Αλβανών εθελοντών “Πεσκοσόλιντο” και “Κιαραβάλλε”. (…) “Τα αλβανικά τάγματα εθελοντών, προπορευόμενα του 3ου Συντάγματος Γρεναδιέρων και κινούμενα…”…”Τα τάγματα Αλβανών εθελοντών, επίσης, ήλεγχαν πλήρως την αμαξιτή οδό (Ηγουμενίτσας-Βάρφανης).

Στην επίθεση εναντίον του υψώματος 1289 του Λαπιστέτ, στις 09.30 της 4ης Νοεμβρίου 1940, έλαβε μέρος ένα από τα πιο επίλεκτα τμήματα των Αλβανών, το τάγμα “Τιμόρ”, το οποίο και κατόρθωσε να το καταλάβει. Με άμεση αντεπίθεση των Ελλήνων το τάγμα “Τιμόρ” αναδιπλώθηκε και διασκορπίστηκε στην κοιλάδα με άτακτη φυγή. Υποχρεώθηκαν να επέμβουν οι βερσαλιέροι για να σταματήσουν τους Αλβανούς.

Στην αναφορά που ακολούθησε διαπιστώθηκε ότι από τη δύναμη των 1.200 ανδρών του τάγματος είχαν απομείνει μόνο μερικές εκατοντάδες. Μεταξύ των νεκρών ήταν και ο απαρηγόρητος, όπως γράφει ο Μ. Τσέρβι, διοικητής του Τάγματος.

Αλβανικό τάγμα στις 25 Νοεμβρίου 1940 συμμετείχε με τα ιταλικά στρατεύματα στην επίθεση για την κατάληψη του σταυροδρομιού παρά το Δελβινάκι. Οι Αλβανοί αρχικά κατέλαβαν το χωριό αλλά την επόμενη με αντεπίθεση των Ελλήνων αυτό ανακαταλήφθηκε. Το αλβανικό τάγμα είχε απώλειες και αρκετοί άνδρες του συνελήφθησαν αιχμάλωτοι.

Στις 12 Νοεμβρίου αυτομόλησε στις ελληνικές γραμμές λόχος Αλβανών στρατιωτών με τους αξιωματικούς του.

Κατά τις πρώτες ημέρες του πολέμου, οπότε οι Ιταλοί είχαν εισχωρήσει στο ελληνικό έδαφος σε μερικούς τομείς, Αλβανοί με μια σημαία τους εισήλθαν στην Κόνιτσα μαζί με τους Ιταλούς, τον Διαμαντή και τον εξωμότη Ματούση. Ο Διαμαντής μάλιστα εκφώνησε λόγο λέγοντας ότι θα απελευθερώσει την Κόνιτσα και θα σχηματίσει την Ομοσπονδία της Πίνδου.

Η απάντηση του Μουσολίνι (22/11) σε επιστολή του Χίτλερ (20/11) αναφέρει μεταξύ των άλλων: Η αποτυχία των Ιταλών οφείλεται και στη λιποταξία των αλβανικών δυνάμεων, οι οποίες στασίασαν εναντίον των Ιταλών…”.

Αποκαλυπτικά είναι τα όσα γράφει στο ημερολόγιο του ο Φερνάντε Κομπιόνε, έφεδρος υπολοχαγός πεζικού της 51ης Ορεινής Μεραρχίας “Σιέννα”: “…Κατά το χρονικό διάστημα από 28 Οκτωβρίου ως 14 Νοεμβρίου 1940, οπότε ιταλικά τμήματα είχαν εισχωρήσει σε περιοχές της Ελλάδας, οι Τσάμηδες υποδέχονταν σε όλα τα χωριά τους Ιταλούς ως ελευθερωτές, με ζητωκραυγές και ενθουσιασμό…”.

Ο Ιταλός ιστορικός Μ. Τσέρβι γράφει: “Όπως αναφέρει ο στρατηγός Β. Πράσκα σε συζήτηση του με τον Πρίκολο (σ.σ. Αρχηγός του Επιτελείου της Αεροπορίας), ένας εθελοντής, πληγωμένος βαριά, πριν ξεψυχήσει αναφώνησε “Είμαι ευχαριστημένος που πεθαίνω για να μπορέσει ο (Αρχηγός του Επιτελείου της Αεροπορίας) να περάσει”.

Κατά τη διάρκεια της ιταλικής εαρινής επίθεσης (Μάρτιος 1941) ο Μουσολίνι επισκεπτόταν διάφορες μονάδες για να τονώσει το ηθικό των ανδρών, στη ζώνη του Δέβολη και στην περιοχή του Βερατίου. Μεταξύ άλλων επισκέφθηκε ομάδες ταγμάτων και εθελοντών Αλβανών, των ιδίων για τους οποίους αρχικά εκείνος και ο Τσιάνο πίστευαν ότι είχαν προκαλέσει τις πρώτες ιταλικές ήττες. Κατά τις συνομιλίες που είχε μαζί τους έμεινε ενθουσιασμένος από το παράστημα και το πολεμικό τους μένος.

Ο Γερμανός συγγραφέας Βίλιμπαλντ Κόλεγκερ, σε βιβλίο του που κυκλοφόρησε το 1942, για τη στάση των Αλβανών κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο 1940-41 γράφει τα εξής: “…Οι Ελληνες αναγκάζονταν να πολεμούν εναντίον Αλβανών συμμοριτών, κατά τη στιγμή που Αλβανοί εθελοντές προσέρχονταν αθρόα στις ιταλικές φάλαγγες. Δεν αγνοούσαν οι από γόνοι του Σκεντέρμπεη ποίοι ήταν οι πραγματικοί φίλοι τους. (…) Αγωνίσθηκαν με επιμονή και γενναιότητα όπου και αν τοποθετήθηκαν. (…). Απειράριθμες υπήρξαν οι περιπτώσεις απονομής τιμητικών διακρίσεων σε Αλβανούς…”.

Ο Μ. Τσέρβι γράφει ότι ο τοποτηρητής Τζακομόνι πληροφορούσε τον βασιλιά της Ιταλίας: “…Εδώ και έναν μήνα οι Αλβανοί είναι εξαιρετικά έμπιστοι και άριστα προσαρμοσμένοι στο περιβάλλον, το φρόνημα τους στέκεται ψηλά, η δε εργατικότητα και η αποδοτικότητα των υπαλλήλων κρίνεται εξαιρετική…”.

Ο Τζακομόνι είχε οργανώσει, όπως γράφει ο Μ. Τσέρβι, “ομάδες Αλβανών για τη διενέργεια δολιοφθορών, που ο ρόλος τους ήταν να εισχωρούν στο ελληνικό έδαφος και να προβαίνουν σε καταστροφή του τηλεφωνικού δικτύου, να καταστρέφουν φυλάκια, να αφοπλίζουν φρουρούς, να προκαλούν ταραχές στα μετόπισθεν, να διενεργούν δολοφονικές απόπειρες εναντίον στρατηγών του εχθρικού στρατοπέδου και να προπαρασκευάζουν και να υποκινούν κινήματα ανάμεσα στη λαϊκή μάζα”. Ο Ιταλικός Στρατός δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να επωφεληθεί από τη δραστηριότητα τους.

Ο στρατηγός Μπαντόλιο στα απομνημονεύματα του αναφέρει: “Οι Ελληνες δεν έδειξαν καμμία διάθεση συνεργασίας. Αντίθετα οι Αλβανοί στρατιώτες, που υπό μορφή ταγμάτων συμμετείχαν στις δικές μας μεραρχίες, αποδείχθηκαν άπιστοι και δόλιοι, καθώς επιδόθηκαν σε πράξεις δολιοφθοράς εναντίον μας, ή πέρασαν στις τάξεις των Ελλήνων…”.

Ο στρατηγός Αλ. Εδιπίδης γράφει ότι “Τμήματα αλβανικά, άρτια συγκροτημένα και με ομοιογενή στελέχη (αξιωματικοί και στρατιώτες Αλβανοί) πολέμησαν στις 27 Νοεμβρίου στο Φράσερι προς την Κλεισούρα).

Ο πρεσβευτής Άδωνις Κύρου σημειώνει: “…Όταν, τέλος, εξερράγη ο Ελληνο-Ιταλικός πόλεμος, συμμετέσχον εις αυτόν παρά το πλευρόν των Ιταλών με ενθουσιασμόν και ανθελληνικήν λύσσαν άπειροι Αλβανοί – ενώ ουδείς εξ αυτών εσκέφθη να προσδράμη εις βοήθειαν του νικηφόρου Ελληνικού Στρατού, καίτοι ούτος, συμφώνως προς την ραδιοφωνικήν διακήρυξιν του Ιωάννου Μεταξά, ήρχετο προς αποκατάστασιν της αλβανικής ελευθερίας, ανεξαρτησίας και ακεραιότητας…”.

Όταν ο Ελληνικός Στρατός προήλαυνε εντός του αλβανικού εδάφους, τα περισσότερα σώματα στρατού των Αλβανών είχαν διαλυθεί, ενώ στα πρόσωπα των λιγοστών Αλβανών που εκινούντο στους δρόμους, ανάμεσα στους Ιταλούς, ζωγραφιζόταν άγριος θυμός εναντίον ενός στρατεύματος που το νόμιζαν παντοδύναμο και το έβλεπαν να οπισθοχωρεί μπροστά στις ελληνικές δυνάμεις.

Η Αγγλίδα ιστορικός Μ. Βίκερς τοποθετείται διαφορετικά: “…Η αλβανική κοινή γνώμη αρχικά πανηγύρισε για τον ελληνικό θρίαμβο, η στάση της όμως άλλαξε όταν η Αθήνα άρχισε να φανερώνει τις προθέσεις της να προσαρτήσει τη νότια Αλβανία…”(!!!).

Ενώ υπάρχουν όλα τα παραπάνω περί συμμετοχής των Αλβανών στον πόλεμο, οι Αλβανοί ιστορικοί, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα, προσπάθησαν μεταπολεμικά να μας πείσουν ότι δεν συμμετείχαν με το μέρος των Ιταλών ή ότι συμμετείχαν λίγα τμήματα δια της βίας.

Συγκεκριμένα οι Αλβανοί ιστορικοί Σ. Πόλο και Α. Πούτο γράφουν σχετικά τα εξής: “Τα δύο αλβανικά τάγματα που στάλθηκαν με τη βία στον πόλεμο του 1940 αρνήθηκαν να πολεμήσουν. Οι Ιταλοί τους έκλεισαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην κεντρική Αλβανία. (….) Στην ελληνική κυβέρνηση η πορεία των γεγονότων φαινόταν πως έδινε την ευκαιρία να πραγματοποιήσει τα παλαιά προσαρτιστικά σχέδια τους για τις περιοχές της Κόρτσας (σ.σ. Κορυτσάς) και του Γκιροκάστρ (σ.σ. Αργυρόκαστρου)”.

Σε άλλο σημείο συνεχίζουν: “Το 1940 ήταν μοναδική ευκαιρία να ενωθεί με τον Ελληνικό Στρατό ο Αλβανικός”.

Έτσι εξηγείται η κατηγορηματική άρνηση του Ελληνικού Στρατηγείου στην πρόταση των Αλβανών αντιφασιστών πατριωτών να σχηματίσουν δύο τάγματα και να πολεμήσουν με την εθνική τους σημαία στο πλευρό των ελληνικών δυνάμεων εναντίον των Ιταλών εισβολέων !

Στην πραγματικότητα οι Αλβανοί έδειξαν πλήρη δυσπιστία και απροθυμία να συνεργαστούν με τον Ελληνικό Στρατό. Αντιθέτως συνεργάστηκαν με τους Ιταλούς. Ο Ιταλός παρατηρητής Τζακομόνι βεβαίωσε κατηγορηματικά και με συγκεκριμένα στοιχεία, ενώπιον του Ανώτατου Ιταλικού Δικαστηρίου, τα εξής: “Και οι Αλβανοί βοήθησαν παντού και πάντα τον Ιταλικό Στρατό, χωρίς να σημειωθεί πουθενά οποιοδήποτε επεισόδιο.

1941 – ΛΗΞΗ Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Μετά τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα (Απρίλιος 1941) και την υπογραφή της συνθηκολόγησης με τη Γερμανία ο Ελληνικός Στρατός αποχώρησε από τη Βόρεια Ήπειρο χωρίς παρενόχληση των Ιταλών. Μετά την είσοδο των γερμανικών και των ιταλικών στρατευμάτων στη χώρα μας ιταλικές δυνάμεις παρέμειναν στην Αλβανία ως στρατός κατοχής.

Στις 3 Μαΐου 1941, λίγο μετά την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνα, όπως γράφει ο ιστορικός Δημ. Μιχαλόπουλος, “ειδική επιτροπή”, που είχε συγκροτηθεί με εντολή της αλβανικής κυβέρνησης, υπέβαλε στο Βασιλικό Υπουργείο Εξωτερικών στη Ρώμη υπόμνημα στο οποίο περιέχονταν οι διεκδικήσεις της Αλβανίας σε βάρος της Γιουγκοσλαβίας και της Ελλάδας.

Όσον αφορά την Ελλάδα στις διεκδικήσεις περιλαμβάνονταν, εκτός από την Τσαμουριά, τα Ιωάννινα και η Πρέβεζα “μαζί με τις περιφέρειες τους”, δηλαδή το μεγαλύτερο μέρος της Ηπείρου. Τα Τίρανα ζητούσαν τότε την “ένωση” των εδαφών αυτών, όπως και ορισμένων άλλων ελληνικών περιοχών (στη Δυτική Μακεδονία κυρίως), με το αλβανικό κράτος. Η κατοχή της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα δεν επέφερε την πραγματοποίηση των αλβανικών επιδιώξεων.

Οι Αλβανοί κατά τη διάρκεια της ιταλικής κατοχής, αν και υπήρχαν ομάδες αντίστασης, ουσιαστικά συνεργάζονταν με τους Ιταλούς. Όταν συνθηκολόγησε η Ιταλία, το 1943, η Αλβανία καταλήφθηκε από τα γερμανικά στρατεύματα. Και πάλι οι Αλβανοί, ιδίως οι Τσάμηδες, συνεργάστηκαν με τα στρατεύματα κατοχής, σε βάρος των Ελλήνων. Η Μ. Βίκερς γράφει ότι “κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στην Αλβανία οι Γερμανοί σχημάτισαν μια αλβανική μεραρχία SS.

Στις 17 Απριλίου 1944 δημιουργήθηκε μια μονάδα 35 αποτελούμενη αποκλειστικά από Αλβανούς, με την ονομασία 21 Waffen – Gebirgs – Division der SS «Skanderberg» (albanische Nr.1). Οι στολές τους ήταν ίδιες με τις στολές των γερμανικών SS, αλλά τα σύμβολα τους ήταν αλβανικά. Η μονάδα αυτή δημιουργήθηκε με οδηγίες του ίδιου του Χάινριχ Χίμλερ και απαρτιζόταν από 11.398 στρατιώτες αλβανικής καταγωγής, οι οποίοι προέρχονταν από τον Αλβανικό Στρατό, τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας, αλλά και παραστρατιωτικές ομάδες και συμμορίες εγκληματιών.

Ήταν υπό τις διαταγές και τον έλεγχο του Αλβανού κατοχικού πρωθυπουργού Ξαφέρ Ντεβά. Δημιουργήθηκε προκειμένου τα γερμανικά στρατεύματα να μεταφερθούν από την Ελλάδα και τα κεντρικά Βαλκάνια στην Αδριατική και να ενισχύσουν την άμυνα, η οποία είχε αποδυναμωθεί μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών και την απόσυρση των στρατευμάτων τους από την περιοχή. Η δημιουργία της SS Skanderbey Division αποτέλεσε τη μεγαλύτερη ευκαιρία για τη δημιουργία της “Μεγάλης Αλβανίας”.

Το έργο των ΑλβανώνSS περιελάμβανε δολοφονίες ορθοδόξων ιερέων, καταστροφές ορθοδόξων ναών, βιασμούς, κλοπές αλλά και πλήρη κάλυψη των γερμανικών στρατευμάτων κατά την αποχώρηση τους από την Ελλάδα και αργότερα από τη Σερβία.

Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι οπαδοί του Μπάλλι Κομπετάρ (Εθνικιστικό Κόμμα) είχαν επίσης συνεργασθεί με τους Γερμανούς.

Ολοκληρώνοντας αξίζει να αναφέρουμε ότι η εχθρική στάση των Αλβανών έναντι της χώρας μας είχε συνέχεια. Ενα χαρακτηριστικό γεγονός αφορά την προσπάθεια συνεργασίας των ανταρτικών δυνάμεων του Ναπολέοντα Ζέρβα ΕΟΕΑ-ΕΔΕΣ με τις ΜΑΒΗ (Μονάδες Απελευθέρωσης Β. Ηπείρου). Η προσπάθεια αυτή απέτυχε λόγω επέμβασης του Κ.Κ. Αλβανίας, το οποίο διέλυσε τελικά τις ΜΑΒΗ -μάλιστα τα περισσότερα στελέχη τους δολοφονήθηκαν.

Σε μια άλλη περίπτωση έγινε προσπάθεια ενοποίησης της Αλβανίας με την Ελλάδα. Συγκεκριμένα ορισμένοι Αλβανοί προύχοντες κατά την κατοχή ήλθαν σε συνεννόηση με Ελληνες πολιτικούς στη Θεσσαλονίκη για την ίδρυση Ελληνο-Αλβανικής Ομοσπονδίας. Η κίνηση αυτή απέτυχε λόγω αντίδρασης της αριστεράς της Αλβανίας. Όλοι όσοι συμμετείχαν δολοφονήθηκαν.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Από την αναγνώριση της Αλβανίας ως ανεξάρτητου κράτους μέχρι την κατάληψη της από τους Ιταλούς (Απρίλιος 1939), οι σχέσεις της με την Ελλάδα ήταν σχετικά καλές. Στη συνέχεια, όμως, η ιταλική προπαγάνδα στήριξε τις αλυτρωτικές διαθέσεις της Αλβανίας. Ο αλβανικός Τύπος δημοσίευε άρθρα κατά της Ελλάδας και καλλιεργούσε το όνειρο της “Μεγάλης Αλβανίας”.

Με την επίθεση των Ιταλών κατά της Ελλάδας, τον Οκτώβριο του 1940, αλβανικά τάγματα πεζικού και εθελοντών και σώματα άτακτων είχαν ενταχθεί στους ιταλικούς σχηματισμούς και έλαβαν ενεργά μέρος στις επιχειρήσεις. Εκτιμάται ότι συμμετείχαν 8-10 τάγματα Αλβανών. Η συμπεριφορά των Αλβανών πολιτών έναντι των Ελλήνων στρατιωτών το 1940-41 ήταν εχθρική, ενώ προς τους Ιταλούς φιλική.

Τα γεγονότα που έλαβαν χώρα από τον Απρίλιο του 1939 και μετά, πείθουν ότι οι Αλβανοί μισούσαν και εξακολουθούν να μισούν κάθε τι ελληνικό και ορθόδοξο χριστιανικό. Υπήρξαν πάντα εχθροί της Ελλάδας. Συνεργάσθηκαν με τον Άξονα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πάντα είχαν και εξακολουθούν να έχουν ως απώτερο σκοπό την ίδρυση της “Μεγάλης Αλβανίας”.

Δυστυχώς έναντι των “καλών υπηρεσιών” των Αλβανών η Ελλάδα το 1971 αποκατέστησε τις διπλωματικές σχέσεις της με τη γείτονα, με την ελπίδα ότι θα προστατεύονταν καλύτερα τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας της Βόρειας Ηπείρου. Επίσης το 1987 η Ελλάδα, ενεργώντας μονομερώς, κατάργησε την εμπόλεμη κατάσταση με την Αλβανία, καθεστώς που ίσχυε από τον Νοέμβριο του 1940, χωρίς να εξασφαλίσει εγγυήσεις για την ελληνική μειονότητα της Βόρειας Ηπείρου.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

(1) Εκδ. ΔΙΣ/ΓΕΣ: Ο ΕΛΛΗΝΟΪΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1940-1941, Η ΙΤΑΛΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ, Α9ήναι, 1960.

(2) Εκδ. Υπουργείου Εξωτερικών: 1940-1941,ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ, Αθήνα, 1980.

(3) Παπάγου Αλεξ.: Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ 1940-1941, εκδ. “Οι Φίλοι του Βιβλίου”, Α9ήναι, 1945.

(4) Κατσιμήτρου Χαρ.: Η ΗΠΕΙΡΟΣ ΠΡΟΜΑΧΟΥΣΑ, εκδ. ΓΕΣ, Μήνα, 1982.

(5) Τσέρβι Μ.: Ο ΕΛΛΗΝΟΪΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, έκδοση Αlvin Redma Hellas, Α9ήνα, 1987.

(6) Κόρου Αδωνι: ΧΡΟΝΙΚΟΝ 1940-1944.

(7) Κύρου Αλ.: ΟΙ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΜΑΣ, Α9ήναι, 1962.

(8) Σιωμοπούλου Στυλ.: Η ΙΤΑΛΙΚΗ ΜΕΡΑΡΧΙΑ “TΖΟΥΛΙΑ” ΣΤΗΝ ΠΙΝΔΟ, Ηπειρωτική Εστία, 1994.

(9) Τριαντάφυλλου Κ.: ΤΑ ΑΠΟΡΡΗΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 1940-41, Πάτρα, 1981.

(10) Τσιρπανλή Ζαχ.: ΠΩΣ ΕΙΔΑΝ OI ΙΤΑΛΟΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1940-41, Αθήνα, 1974.

(11) Ζαούση Αλεξ.: OI ΔΥΟ ΟΧΘΕΣ 1939-1945, εκδ. Παπαζήση, 1987.

(12) Richter Heinz: Η ΙΤΑΛΟ-ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, Γκοβόστης, 1998.

(13) Μιχαλοπούλου Δημ.: ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΑΛΒΑΝΙΑΣ 1923-1928.

(14) Πράσκα Βισκόντι: ΕΓΩ ΕΙΣΕΒΑΛΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, Γκοβόστης, 1999.

(15) Vickers Miranda: ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ, εκδ. Οδυσσέας, 1997.

(16) ΡοΙΙο S. – Ρυtο Α.: ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ, εκδ. Ομάδα.

(17) Νικολάου Χαρ.: ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ -ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ, εκδ. Φλώρου, 1996.

(18) Ημερήσιος Τύπος της εποχής.

ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ


2.500 χρόνια από τη μάχη του Μαραθώνα

Στις 31 Οκτωβρίου θα πραγματοποιηθεί για 28η φορά ο Κλασικός Μαραθώνιος της Αθήνας στην αρχαία διαδρομή των 42 χιλιομέτρων, με σημείο εκκίνησης τον ειδικά διαμορφωμένο χώρο της αφετηρίας στο Μαραθώνα και τερματισμό στο Παναθηναϊκό στάδιο. Από φέτος μάλιστα, ο Μαραθώνιος της Αθήνας συγκαταλέγεται στους «χρυσούς μαραθώνιους», στην ομάδα δηλαδή των σπουδαιότερων διοργανώσεων μαραθωνίου ανά τον κόσμο που τελούνται κάθε χρόνο. Η αναβάθμιση του Κλασικού Μαραθωνίου της Αθήνας συμπίπτει κατά ευτυχή σύμπτωση με τη συμπλήρωση 2.500 χρόνων από τη μάχη του Μαραθώνα, το 490 π.Χ. Οι απαρχές του μαραθώνιου δρόμου συνδέονται με τη σπουδαιότατη αυτή μάχη που καθόρισε αποφασιστικά την ελληνική και την παγκόσμια ιστορία.
Σε ανάμνηση του χαρμόσυνου νέου για τη νίκη της Αθήνας στο Μαραθώνα, καθιερώθηκε, στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 1896, ένας δρόμος αντοχής μήκους όση είναι η απόσταση Μαραθώνα–Αθήνας. Εισηγητής της ιδέας αυτής ήταν ο Γάλλος καθηγητής της Σορβόννης Μισέλ Μπρεάλ. Με την πρώτη διοργάνωση της Αθήνας το 1896, ο θρύλος του Φειδιππίδη έγινε πραγματικότητα: κατά ευτυχή σύμπτωση ο πρώτος νικητής του Μαραθωνίου ήταν Έλληνας, ο νερουλάς από το Μαρούσι Σπύρος Λούης.
Ο Μαραθώνιος ως άθλημα ακραίας σωματικής έντασης έχει προσφέρει στιγμές μεγάλης συγκίνησης στους θεατές με την απαράμιλλη προσπάθεια των μαραθωνοδρόμων. Στην ιστορία του μαραθώνιου δρόμου έχουν μείνει ο «άνθρωπος-ατμομηχανή» Εμίλ Ζάτοπεκ, χρυσός ολυμπιονίκης τόσο στο μαραθώνιο όσο και στα 5 και 10 χιλιάδες μέτρα στους Ολυμπιακούς του Ελσίνκι το 1952, ο Αιθίοπας Αμπέμπε Μπικίλα, δύο φορές χρυσός ολυμπιονίκης στο Μαραθώνιο, το 1960 στη Ρώμη και το 1964 στο Τόκυο, κατόρθωμα που δεν έχει επαναληφθεί μέχρι τώρα.
Παράλληλα προς το αγώνισμα του μαραθώνιου δρόμου στους Ολυμπιακούς Αγώνες, πραγματοποιούνται επαναλαμβανόμενοι κατ’ έτος διεθνείς μαραθώνιοι σε μεγάλες πόλεις της υφηλίου, διοργανώσεις που στηρίζουν το παγκόσμιο κίνημα των μαραθωνοδρομιών. Αρχαιότερος όλων ο μαραθώνιος της Βοστόνης, ο οποίος διοργανώθηκε πρώτη φορά το 1897 μετά την επιτυχία του πρώτου Ολυμπιακού Μαραθώνιου στην Αθήνα την ακριβώς προηγούμενη χρονιά.
Ο Κλασικός Μαραθώνιος της Αθήνας έχει το προνόμιο να διεξάγεται στην Κλασική Μαραθώνια Διαδρομή, όπως αποκαλείται, συνεχίζοντας την παράδοση που δημιουργήθηκε με τον πρώτο Ολυμπιακό Μαραθώνιο του 1896 και σε ανάμνηση του επιτεύγματος του Φειδιππίδη μετά τη μάχη του Μαραθώνα. Φέτος, συμπληρώνονται 2.500 χρόνια από τη διεξαγωγή της σπουδαίας αυτής μάχης και χιλιάδες δρομείς από την Ελλάδα και το εξωτερικό, μεταξύ αυτών και τα μεγαλύτερα ονόματα του αγωνίσματος, θα λαμπρύνουν με τη συμμετοχή τους τον ξεχωριστό αυτό θεσμό. Ταυτόχρονα, ο φετινός μαραθώνιος είναι αφιερωμένος στη μνήμη του μεγάλου αγωνιστή της Ειρήνης, επιστήμονα και πολιτικού, Γρηγόρη Λαμπράκη, ο οποίος είχε πραγματοποιήσει το 1963 την πρώτη Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης προβάλλοντας τα μεγάλα πανανθρώπινα ιδανικά.
Στις καινοτομίες της διοργάνωσης συγκαταλέγονται η δημιουργία και διεθνής κατοχύρωση ενός ειδικού λογότυπου του Κλασικού Μαραθωνίου της Αθήνας, που απεικονίζει το στρατιώτη-δρομέα και εμπεριέχει όλους τους συμβολισμούς του Μαραθωνίου Δρόμου, καθώς και η κατασκευή ενός αναμνηστικού μεταλλίου για την επέτειο των 2.500 χρόνων από τη Μάχη του Μαραθώνα, το οποίο θα φέρει το ειδικό λογότυπο.
Τον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας θα πλαισιώσει η Φλόγα του Μαραθώνιου Δρόμου, θεσμός που εγκαινιάστηκε το 2007 και εδραιώνεται πλέον παγκοσμίως. Η Αφή της Φλόγας του Μαραθωνίου θα πραγματοποιηθεί σε ειδική τελετή στον Τύμβο των Μαραθωνομάχων την παραμονή του Μαραθωνίου, στις 30 Οκτωβρίου, ενώ θα ακολουθήσει λαμπαδηδρομία μέχρι το σημείο εκκίνησης του αγωνίσματος.
Επιπλέον, θα τελεστεί επετειακή πολιτισμική εορτή για τη συμπλήρωση των 2.500 χρόνων από τη μάχη του Μαραθώνα στον προαύλιο χώρο του Ζαππείου. Στο πλαίσιο της φετινής διοργάνωσης, ο ΣΕΓΑΣ πραγματοποιεί στο Ζάππειο μέγαρο για 4η συνεχή χρονιά την έκθεση “Marathon Expo”, από τις 28 ως τις 30 Οκτωβρίου 2010, αφιερωμένη στον Αθλητισμό, στον Τουρισμό και στην Υγεία. Τέλος, το Ζάππειο μέγαρο θα φιλοξενήσει το ίδιο διάστημα και το 18ο παγκόσμιο συνέδριο της Διεθνούς Ένωσης Μαραθωνίων Δρόμων (AIMS), οπότε θα επισκεφτούν την Αθήνα και θα συμμετάσχουν στις εκδηλώσεις για τον 28ο Κλασικό Μαραθώνιο Αθηνών πάνω από 100 διοργανωτές άλλων μαραθωνίων δρόμων παγκοσμίως -

ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΑΙΔΙΑ

Μεσ' τους δρόμους τριγυρνάνε
οι μανάδες και κοιτάνε
ν' αντικρίσουνε,
τα παιδιά τους π' ορκιστήκαν
στο σταθμό όταν χωριστήκαν
να νικήσουνε.

Μα για 'κείνους που 'χουν φύγει
και η δόξα τους τυλίγει,
ας χαιρόμαστε,
και ποτέ καμιά ας μη κλάψει,
κάθε πόνο της ας κάψει,
κι ας ευχόμαστε:
Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,
που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά,
παιδιά στη γλυκιά Παναγιά
προσευχόμαστε όλες να 'ρθετε ξανά.

Λέω σ' όσες αγαπούνε
και για κάποιον ξενυχτούνε
και στενάζουνε,
πως η πίκρα κι η τρεμούλα
σε μια τίμια Ελληνοπούλα,
δεν ταιριάζουνε.

Ελληνίδες του Ζαλόγγου
και της πόλης και του λόγγου
και Πλακιώτισσες,
όσο κι αν πικρά πονούμε
υπερήφανα ασκούμε
σαν Σουλιώτισσες.
Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,
που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά,
παιδιά στη γλυκιά Παναγιά
προσευχόμαστε όλες να 'ρθετε ξανά.
Με της νίκης τα κλαδιά,
σας προσμένουμε παιδιά


Στίχοι: Μίμης Τραϊφόρος.
Μουσική: Μιχάλης Σουγιούλ
Πρώτη εκτέλεση: Σοφία Βέμπο

ΑΕΡΑ....ΑΕΡΑ,,,


Λίγες λέξεις της Νεοελληνικής γλώσσας κρύβουν τη μαγεία της ιαχής "ΑΕΡΑ"! Μεγάλωσαν και μεγαλώνουν Ελληνόπουλα που συγκινήθηκαν, δάκρυσαν, θαύμαζαν τον ηρωισμό των παλικαριών στα Ελληνοαλβανικά σύνορα, το 1940. Ο παλμός αυτής της συγκίνησης δονούσε στην ιαχή "ΑΕΡΑ" και σε ό,τι αυτή αντιπροσώπευε στη μεταπολεμική Ελλάδα. Καμία λέξη δε συγκέντρωσε την ορμή και το δυναμισμό της νιότης, όσο η ιαχή "ΑΕΡΑ".

Ελάχιστοι, όμως,.... γνωρίζουν ότι πρωτοακούστηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης 30 χρόνια πρίν από το έπος του ΄40. Συγκεκριμένα, πρωτοχρησιμοποιήθηκε το 1908 από το 2ον τάγμα της Κρητικής πολιτοφυλακής του πρώτου τακτικού στρατού της Κρήτης, που τελούσε υπό την προστασία του Ευρωπαϊκού στρατού. Χρησιμοποιήθηκε σε εκπαιδευτική πορεία, από κάποιον στρατιώτη, κατά τη διάρκεια ανεμοστρόβιλου και το επανέλαβαν, χάριν ευθυμίας, οι υπόλοιποι.

Από τότε, το επαναλάμβαναν συχνά, κάθε φορά που διαλυόταν ή συντασσόταν το Τάγμα (αρχικά, ήταν, δηλαδή, μία ζητωκραυγή, ένα “πείραγμα”, και όχι πολεμική ιαχή). Στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων (1912, 1913, Ήπειρο και Μακεδονία) η ιαχή διαδόθηκε από τους Κρήτες σε ολόκληρο το Ελληνικό στράτευμα.

Στην αρχή, όμως, η καινοτομία αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία, γιατί ο τακτικός στρατός χρησιμοποιούσε τις αρχαίες ιαχές: αλαλά ή αλαλαί ή ελελεύ ή το εξευρωπαϊσμένο : χιπ, χιπ, ουρρά (hip, hip, hurrah), άλλωστε οι περισσότεροι αξιωματικοί του στρατού μας είχαν εκπαιδευτεί στα στρατόπεδα της Γερμανίας, Γαλλίας, Αγγλίας.

Η αρχαία ιαχή αλαλά προήλθε από τη μυθική κόρη του Πολέμου, την Αλαλά (Πίνδαρος, απ. 225: Κλυθ΄ Αλαλά Πολέμου θυγατέρα). Απ εδώ προήλθαν οι λέξεις αλαλαγή, αλάλαγμα (Κ.Παλαμάς, Ασαλ. Ζωή: της νίκης σου το αλάλαγμα…) και το ρ. αλαλάζω (Ψαλμ.99, αλαλάξατε τω Κυρίω…, ή Κ.Δ. Κορινθ. 1,13,1 : …γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον).

Η πολεμική ιαχή «ΑΕΡΑ» επισημοποιήθηκε κατά τον Ελληνοιταλικό πόλεμο και γι΄ αυτό συνέβαλαν, άθελα τους, οι Ιταλοί. Ο Ιταλικός φασιστικός στρατός χρησιμοποιούσε την ιαχή : «eja (προφ. : εγιά), eja, eja, alala». Ήταν μία ιαχή που είχε καθιερώσει ο ποιητής Gabriele d Annunzio (1863 – 1938) στη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (Αύγουστος του 1917). Ο ίδιος, ο ποιητής, αναφέρει ότι την επέβαλε στους αεροπόρους του (ήταν διοικητής αεροπορικού σμήνους) λέγοντας: «είναι καιρός να καταργήσουμε αυτό τον βαρβαρικό ήχο (εννοούσε το: Hip! Hip! Hip! hurrah) και στη θέση του θα βάλουμε το alala με το οποίο ο Αχιλλέας παρακινούσε τα άλογα του και το Λατινικό επιφώνημα eja».

Εικοσιτρία χρόνια αργότερα οι Ιταλοί εισβολείς θα χρησιμοποιήσουν στα βουνά της Πίνδου την ιαχή eja! eja! alala (ειρωνεία: να ήξεραν, άραγε, οι αγράμματοι Ιταλοί στρατιώτες ότι χρησιμοποιούσαν μία αρχαία Ελληνική ιαχή για να σκοτώσουν τους σύγχρονους Ελληνες). Πάντως, η ηχητική ομοιότητα με την επανάληψη των φωνηέντων -α- και –ε- (στη λ.eja: προφ. εγιά) έφερε στο μυαλό των Ελλήνων την Κρητική ζητωκραυγή αέρα και ανταπέδωσαν καθιερώνοντας την λ. αέρα, ως την πιο ηρωική ολόκληρης της ελληνικής ιστορίας. Η ιαχή ΑΕΡΑ έχει τον ίδιο αριθμό συλλαβών με το αλαλά (δεν αλλάζει ο ρυθμός) και περιλάμβανει το –α- και το –ε-, που προφέρονται εύκολα, όταν τρέχουν οι στρατιώτες (περιλαμβάνονται, αλλωστε, και στο αλαλά και στο ελελευ, αλλά και στο eja)

Ας δούμε, όμως, και τη μη ηρωική πλευρά της ιαχής

- Φαντάζομαι το δρόμο του γυρισμού: τα ηρωικά παλληκάρια να επιστρέφουν έχοντας παραδώσει τα όπλα σε αυτούς που μέχρι χθες νικούσαν, να περπατούν με το κεφάλι κατεβασμένο στην άκρη του δρόμου και να τους κοροϊδεύουν οι θρασύδειλοι Ιταλοί επαναλαμβάνοντας ειρωνικά την ιαχή ΑΕΡΑ (πραγματικό περιστατικό).

- Οι Έλληνες συνεργάτες των Γερμανών (τα αλεξίποινα Τάγματα Ασφαλείας) χρησιμοποιούσαν την ιαχή ΑΕΡΑ, όταν έκαναν έφοδο για να συλλάβουν Έλληνες πατριώτες και να τους παραδώσουν στους Γερμανούς κατακτητές.

- Στο Γράμμο και ο τακτικός και ο δημοκρατικός στρατός φωναζαν ΑΕΡΑ, όταν εξαπέλυαν επίθεση κατά των αδελφών. ΑΕΡΑ σε ποιόν, βρε παλληκάρια; Ποιος είναι ο εχθρός; Γιατί να φύγει; Που να πάει;

Μέσα σε λίγα χρόνια φτήνυναν οι άνθρωποι και οι λέξεις

Πάντως, προτιμώ να κρατήσω τη συγκίνηση που μου έδινε στα πρώτα μαθητικά χρόνια η ιαχή αέρα και να μη σκέφτομαι την ξεδιάντροπη χρήση της στην Κατοχή και τον Εμφύλιο. Είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι (Καβάφης) να θυμάμαι τη χαρά και τη ντροπή συνάμα.

Γράφει ο Γιώργος Δαμιανός (πρώτη δημοσίευση στο περ. Discovery and science, εκδ. ΔΟΛ, Οκτ. 2006)

ΑΤΑΦΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΡΩΕΣ


PSEVA – ΠΣΕΒΑ
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
INTERNATIONAL COORDINATING COMMITTEE OF NORTHERN EPIRUS
ISSUE KOMITETI NDERKOMBETAR I KOORDINIMIT PER CESHTJEN E EPIRIT VERIOR
Η Εποποιία του 1940 ήτο μία σύγχρονη Γιγαντομαχία και Τιτανομαχία σαν αυτές που αναφέρει η Ελληνική Αρχαιολογία.

Ας σημειωθεί δε ότι η Ελλάς είναι η μοναδική χώρα που αντιμετώπισε τους στρατούς τεσσάρων χωρών ταυτόχρονα, Αλβανίας, Ιταλίας, Γερμανίας, και Βουλγαρίας. Έπος θα πει Ιστορία και Ιστορία έγραψε ο Ένδοξος Ελληνικός Στρατός, στα Ελληνικά βουνά, της Ελληνικής Βορείου Ηπείρου. Μαχόμενοι οι Έλληνες εναντίον του κοινού εχθρού θα μοιρασθούν μαζί μας τα αγαθά της ειρήνης
(δηλώσεις του Winston Churchil Πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο) .
Δυστυχώς όμως όλος αυτός ο ενθουσιασμός και οι δηλώσεις έμειναν μόνον ευχολόγια και αντί να μοιρασθούμε τα Αγαθά, μας μοίρασαν τον εμφύλιο πόλεμο. Για αποκατάσταση της Δικαιοσύνης, Ηθικής τάξεως και Ιστορικής ευθύνης πρέπει η Γερμανία να εξοφλήσει το χρέος της εις το ακέραιο προς την χώρα μας, που φθάνει σε πολλά δις Ευρώ, χωρίς να υπολογίζονται οι αποζημιώσεις προς τις οικογένειες των θυμάτων του πολέμου.



Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη, που δεν έχει αποζημιωθεί από τους Γερμανούς.
Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, κάηκαν 2,500 χωριά και εξοντώθηκε το 10 τοις εκατό του πληθυσμού της Ελλάδος, κοντά ένα εκατομμύριο Έλληνες. Εάν αυτό δεν είναι Ολοκαύτωμα τότε τι είναι; Πανάρχαιο Ελληνικό Έθιμο ο Σεβασμός των Νεκρών.
Η περισυλλογή των οστών των νεκρών του 1940 δεν είναι εμπορική συναλλαγή, αλλά ανθρωπιστικό ζήτημα.
Οι άταφοι 5,000 νεκροί περιμένουν ακόμη να δικαιωθούν.

Στην παρατήρηση ότι οι Πέρσες είναι τόσοι πολλοί που τα βέλη τους κρύβουν τον ήλιο: Ένας Σπαρτιάτης πολεμιστής απάντησε "Καλύτερα, θα πολεμήσουμε υπό σκιάν!"

Ο Αισχύλος είπε: «Γιατί μόνον εμείς, (οι Έλληνες) αντίθετα από τους βαρβάρους δεν μετράμε ποτέ το πλήθος του εχθρού»
Εμείς πάντα λέμε «και ούτος ο αριθμός ικανός εστί » και χυνόμαστε στην μάχη. Αρκεί να είμαστε ενωμένοι οι Έλληνες , γινόμαστε αήττητοι.
H ρήση του μεγάλου φιλόσοφου Φρειδερίκου Νίτσε για τους Έλληνες: "Δεν υπάρχει λαός εις τον κόσμο ο οποίος να έχει προσφέρει τόσα εις την ανθρωπότητα όσα ο Ελληνικός και έχει καταπολεμηθεί τόσο πολύ από τόσο πολλούς λαούς, οι οποίοι δεν προσέφεραν τίποτα εις αυτήν"

Εκπρόσωπος Γραφείου τύπου
Μιχάλης Σέρβος
dodonaios@aol.com

ΤΟΥΡΚΑΛΑ ΕΜΜΙΣΘΗ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ


Η κόρη του πρώην Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Ismael Cem φέρεται να έχει προσληφθεί ως σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου με αρμοδιότητα τις “πράσινες” επενδύσεις, σύμφωνα με πληροφορίες που επικαλείται δημοσίευμα της εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος. Η Ipek Nur Cem Taha θα αμοίβεται για τις υπηρεσίες της από το υστέρημα των Ελλήνων φορολογούμενων παρά το γεγονός ότι κατάγεται από εύπορη οικογένεια Σαμπαταϊστών της γείτονος. Πλέον προκύπτει μείζον ηθικό και πολιτικό ζήτημα καθώς το όνομα του θανόντα Ismael Cem εμπλέκεται στο δυνητικό υπουργικό συμβούλιο που θα αναλάμβανε τα ηνία της εξουσίας, με βάση το σχέδιο πραξικοπήματος Βalyoz της φασιστικής-τρομοκρατικής οργάνωσης ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ.

ΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ



Στις μαθητικές μνήμες ενός ενήλικου κυριαρχούν οι πρώτοι φίλοι, τα πειράγματα και τα τραγούδια που διαδραματίζονται πίσω από τις πόρτες των σχολικών αιθουσών. Σε ότι αφορά στη δική μου μαθητική ζωή, μαζί με όλα τα παραπάνω, κυριαρχούσε και μια γενική απαξίωση για το θεσμό της εκπαίδευσης, απότοκο των άθλιων κτιριακών εγκαταστάσεων αλλά και συνθηκών των σχολείων της Ελληνικής επικράτειας, που στην καλύτερη περίπτωση μπορείς να τα παρομοιάσεις με μεταμοντέρνα σοβιετικά μπλοκ. Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να ανακατασκευάσω την έννοια του εκπαιδευτηρίου στο μυαλό μου, αντικρίζοντας μερικά από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ομογένειας. Τα περισσότερα από αυτά είναι τρίπατα ιστορικά νεοκλασικά που κατασκευάστηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα, ύστερα από ευεργεσίες μεγάλων μορφών της Ρωμέικης ιστορίας.
Από τα οκτώ Ρωμέικα εκπαιδευτήρια, που ακόμα υποδέχονται μαθητές στους κόλπους τους, μόνο ένα βρίσκεται στην Ασιατική πλευρά της Πόλης και πιο συγκεκριμένα στην ιστορική συνοικία του Μοδıού. Η ιδιάζουσα περίπτωση του πρώην κεντρικού παρθεναγωγείου Χαλκηδόνος έγκειται στον ένα και μοναδικό μαθητή που φοιτά σε αυτό. Το μέλλον του πλήρως εξοπλισμένου πράσινου κτιρίου με τη μαρμάρινη επιγραφή στην είσοδο "Εκπαιδευτήρια Ελλ. Ορθ. Κοινότητος", τους χαρακτηριστικούς μαρμάρινους κίονες της εισόδου και τα ξύλινα πατώματα είναι αβέβαιο.
Το φαινόμενο αυτό εξηγείται από το γενικό κατακερματισμό της Ελληνορθόδοξης κοινότητος, όπου αντικατοπτρίζεται ρεαλιστικότητα και στα δημογραφικά των σχολείων. Ο κ. Πεστεματζόγλου διευθυντής και διδάσκαλος τα τελευταία 18 χρόνια στο δημοτικό σχολείο, μου εξήγησε ότι ο αριθμός των μαθητών, όταν ανέλαβε καθήκοντα, ξεπερνούσε τους 20. Στις αρχές τις νέας χιλιετίας το πλήθος των μαθητών μειώθηκε στους 5. Η άλλη τάση που δικαιολογεί τις άδειες αίθουσες είναι η συχνή επιλογή ιδιωτικών ξενόγλωσσων σχολείων από τα λιγοστά μέλη της κοινότητας με πρόσχημα την ελλειπή ή κατά καιρούς προβληματική εκπαίδευση που προσφέρεται από τα μειονοτικά.
Σε περίπτωση που το σχολείο δεν δεχθεί άλλους μαθητές στα επόμενα δύο χρόνια, θα περάσει στην περίοδο της νάρκωσης. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, που θα οριστεί από την εφορία της Κοινότητας, θα παραμείνει τυπικά ανοιχτό χωρίς όμως μαθητές, θα μεταμορφωθεί δηλαδή σε ένα σχολείο - φάντασμα. Η έσχατη λύση της νάρκωσης το μόνο που θα καταφέρει είναι να παρατείνει για λίγο την ιστορία του σχολείου, που φέτος κλείνει τα 130 χρόνια από την ίδρυσή του. Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα του δημοτικού σχολείου στο Μακροχώρι που ακολούθησε την ίδια πορεία.
Η απόλυτη ησυχία που κυριέυει το σχολείο διακόπτεται από τα τριξίματα του ξύλινου πατώματος. Η χρυσαφί προτομή του Κεμάλ παρέα με την κατακόκκινη ημισέλινο εποπτεύουν την αμείλικτη σιωπή. Ο νόστος δεσπόζει σε κάθε γωνιά του μελαγχολικού κτιρίου. Στον πίνακα ανακοινώσεων φωτογραφίες γεμάτες γλυκά παιδικά χαμόγελα. Οι αίθουσες σκονισμένες και άδειες. Το μοναδικό σημάδι που μαρτυρεί την παρελθοντική παρουσία των άδειων σχολικών αιθουσών είναι οι διακοσμημένοι τοίχοι με τις παλιές ζωγραφιές των μαθητών που πέρασαν από εδώ. Δίπλα ακριβώς από τις ξεθωριασμένες ζωγραφιές στέκονται οι εργασίες του μοναδικού πλέον μαθητή του σχολείου, ενός πρόσχαρου και συνειδητοποιημένου παιδιού, που ονειρεύεται μια μέρα να γίνει γιατρός, του Χρυσοβαλάντη.

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ


ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ ΣΕΡΒΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΗΣΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ

ΤΙ ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ;

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ( ΟΧΙ ΠΛΕΟΝ ΕΛΑΔΟΣ ΑΝ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΙΚΗ) ΤΗΝ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΜΙΚΙ,ΤΗΝ ΜΙΝΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ ΑΛΛΑ ΕΘΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ
ΕΔΩ ΚΥΡΙΟΙ ΑΥΡΙΟ ΕΧΟΥΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ,ΜΠΑΣΚΕΤ,ΒΟΛΕΥ,ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΕΓΩ ΤΙ
ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΜΑΙΟ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ 19 ΜΑΙΟΥ ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΔΕΝ ΕΠΑΙΞΕ ΑΓΩΝΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΓΙΑΤΙ ΓΙΟΡΤΑΖΑΝ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΤΟΣ ΕΟΡΤΗ ΠΟΙΑ ΕΟΡΤΗ
ΕΣΕΙΣ ΠΕΣΤΕ ΜΟΥ
ΑΛΛΑ ΕΔΩ ΠΛΕΟΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΟΤΙ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 40


«την 28η Οκτωβρίου δεν εορτάζουμε το Έπος του ΄40 αλλά την "Ημέρα κινουμένων σχεδίων"» !!!

Αμ δεν είναι πλέον "ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ"!!!
28η Ὀκτωβρίου
Παγκόσμια ἡμέρα κινουμένων σχεδίων!!

Συμμέτοχος καί πρωτοπόρος στήν «ἀναδόμηση» τῆς νεολαίας μας, ἡ «ΕΘΝΙΚΗ» Τράπεζα Ἑλλάδος, στό περιοδικό της «Ἐθνική Παίδων» ὑπενθυμίζει στά παιδιά μας ὅτι μέσα στόν Ὀκτώβριο μιά σημαντική ἡμερομηνία πού δέν πρέπει νά ξεχάσουν εἶναι ἡ 28η Ὀκτωβρίου, ἡ παγκόσμια ἡμέρα κινουμένων σχεδίων!! (συνοδεύεται καί ἀπό ἀνάλογο παιδαγωγικό σκίτσο τοῦ Μίκυ Μάους σελ. 9 -( 11 στο pdf)
Καί γιά νά συμπληρώσουν τή διαπαιδαγώγηση τῆς νεολαίας καί τή μύησή της στίς ἀνατολικές Παραθρησκεῖες στίς σελίδες 22-23 ἐνημερώνουν τά παιδιά πόσο χρήσιμη εἶναι ἡ ΓΙΟΓΚΑ γιά τή σωματική καί πνευματική τους ἀνάπτυξη.

Κατά τά ἄλλα ἡ κρίση δέν εἶναι μόνο οἰκονομική, ἀλλά πρωτίστως κρίση ἀξιῶν, λένε ὁμόφωνα ὅλοι οἱ ταγοί τοῦ Ἔθνους μας.
Μήπως τουλάχιστον θἄπρεπε νά πᾶνε μερικά emails διαμαρτυρίας στούς κυρίους αὐτούς;
(ethnikipaidon@nbg.gr)


Η Τράπεζα της Ελλάδος στο όνομα των «Δημοσίων Σχέσεων» και του κτισίματος του λεγομένου εμπορικού «Image », προωθεί ένα παιδικό - νεανικό περιοδικό.*

Ξεκινώντας να ξεφυλίζουμε το 4ο τεύχος του Φθινοπώρου ΄10, βλέπουμε ένα καταιγισμό από διαφημίσεις, για πακέτα και προγράμματα συμβολαίων της Τράπεζας, στην συνέχεια καταιγισμός διαφημίσεων από την Microsoft και συγκεκριμένα το Office 2010, διαφημίσεις προγραμμάτων κινητών καρτο-internet της Vodafon (να θυμηθούμε τις διαφημίσεις της στα Αλβανικά εντός Ελλάδος, καθώς επίσης και τον εξευτελισμό της επανάστασης του ΄21)
Φτάνουμε στην επίμαχη σελίδα 9 (11 στο pdf ), όπου βλέπουμε το τραγικό :

ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ


Η χειροκίνητη αριθμομηχανή ενός Ιταλού επιλοχία που μετά τη συνθηκολόγηση της χώρας του το 1943 φυγαδεύτηκε από τους Έλληνες στο βουνό, το κράνος ενός Γερμανού σαμποτέρ που σκοτώθηκε από συμμαχικά αεροπλάνα στο Αρμένιο, δύο στολές του στρατηγού Στέφανου Σαράφη, όπλα που χρησιμοποιήθηκαν στον ελληνοϊταλικό πόλεμο και φωτογραφικά τεκμήρια για τη δράση του ελληνικού στρατού στη Θεσσαλία εκτίθενται, μεταξύ άλλων, στο Μουσείο Εθνικής Αντίστασης Θεσσαλίας που άνοιξε τις πύλες του στη Λάρισα.
Ο κατάλογος των εκθεμάτων περιλαμβάνει ακόμη ξιφολόγχες, παγούρια, κύπελλα, γραφομηχανές, σαμάρια και άλλα αντικείμενα.
Το μουσείο στεγάζεται στο χώρο της παλιάς πυριτιδαποθήκης, ένα κτήριο με πολλαπλούς συμβολισμούς, καθώς πέρα από την αρχική της χρήση επί Τουρκοκρατίας, μετέπειτα, στα χρόνια της Κατοχής, ήταν φυλακή. Από εκεί πολλοί κρατούμενοι οδηγήθηκαν στο «Λόφο του Μεζούρλου» όπου και εκτελέστηκαν.
Στο πλαίσιο της λειτουργίας του μουσείου, ξεκίνησε ήδη η παρουσίαση μόνιμης έκθεσης με τον τίτλο «1941-1944: Η Θεσσαλία αντιστέκεται». Η έκθεση πραγματεύεται τον τρόπο με τον οποίο οι Θεσσαλοί οργανώθηκαν για να απελευθερώσουν την πατρίδα από τις δυνάμεις του Άξονα.

ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΑΣΥΛΙΑ


Mετά από μήνες προσπαθειών, μετά από πολλά ξενύχτια στους υπολογιστές, μετά από πολλές απογοητεύσεις, επιθέσεις, απειλές αλλά και από μεγάλη συμμετοχή και προσπάθεια, έφτασε η στιγμή να περάσουμε σε πράξεις.
Οι υπογραφές που συγκεντρώνονται θα κατατεθούν ,όπως είχαμε εγγυηθεί από την αρχή στον παραλήπτη τους. Γνωρίζουμε καλά ότι για να γίνει άρση της βουλευτικής ασυλίας πρέπει να γίνει αναθεώρηση του συντάγματος - πράγμα σχεδόν αδύνατον - διότι είναι συνταγματικό δικαίωμα των βουλευτών (δηλ.προβλέπεται από το Σύνταγμα). Για να απαγγείλει κατηγορίες η Δικαιοσύνη σε έναν βουλευτή απαιτείται ή άδεια της Βουλής . Είναι δε χαρακτηριστικό πως από το 1974 έως σήμερα κατατέθηκαν στο Ελληνικό Κοινοβούλιο σχεδόν 700 αιτήσεις για την άρση της ασυλίας από τις οποίες έγιναν αποδεκτές τρεις!!. ενώ κατά την καθ όλη τη διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου, η άδειες περί άρσης της ασυλίας δόθηκε μόνο σε δέκα περιπτώσεις!!!..
Αυτό που θέλουμε να πετύχουμε είναι να υποχρεώσουμε τη Βουλή, να δίνει παντα την άδεια στη Δικαιoσύνη για συνέχιση των νομικών και δικαστικών ενεργειών και περεταίρω δίωξης.

Δεν απαιτείται συγκεκριμένος αριθμός υπογραφών που πρέπει να συγκεντρωθούν, διότι ένα αίτημα είναι αυτό ακριβώς που λέει. Αιτείται. Ζητάει δηλαδή κάτι, κι ανεξάρτητα από τον αριθμό των υπογραφών (ακόμα κι αν είναι ολόκληρο το εκλογικό σώμα) δεν νομιμοποιείται να δημιουργεί υποχρέωση εκτέλεσης του αιτήματος. Το αίτημά μας είναι ένα μέσο πίεσης προς την Νομοθετική εξουσία ώστε να πετύχουμε την άρση της βουλευτικής ασυλίας προς χάριν της ισότητας και της ισονομίας των πολιτών. Οσο περισσότερες υπογραφές έχουμε, τόσο μεγαλύτερη είναι η πίεση που θα υποστούν.

Θέλοντας λοιπόν να στείλουμε ένα μήνυμα ΠΡΙΝ τις εκλογές σας καλούμε όλους Την Τετάρτη 3 Νοεμβρίου , στις 4 μμ ,έξω από το προεδρικό μέγαρο Βασιλέως Γεωργίου Β΄2, με τα έντυπά σας με σκοπό

ΝΑ ΚΑΤΑΘΕΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ΜΑΣ στον πρόεδρο της Δημοκρατίας!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Όσοι από εσάς δε θα μπορέσετε να παραβρεθείτε, στείλτε μας ταχυδρομικά τα έντυπα με τις υπογραφές στη διεύθυνσηΠειραιάς: ΣΙΑΡΛΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ - post restante - Κεντρικό Ταχυδρομείο Πειραιώς - ΤΚ 18531
Οσοι από εσάς θέλετε να συμμετέχετε στη διαδικασία, στείλτε μας ένα email στο isonomia-gia-olous@hotmail.com

Συλλέξτε τις υπογραφές από τους γνωστούς και τους φίλους σας . Αν δε μπορέσετε να παραβρεθείτε ταχυδρομίστε τις έγκαιρα !!! Με ένδειξη επείγον !!! Είμαστε στη διάθεση όλων σας. Καλή μας επιτυχία !!!!!!!!!
Oι διαχεριστές του "Υπογράφουμε για την άρση της βουλευτικής ασυλίας"

ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΟΣ



Κάρολος ντὲ Γκώλ, Charles de Gault 1890-1970
Πρόεδρος τῆς Γαλλικῆς Δημοκρατίας 1958-1969, ἀρχηγὸς τῆς Γαλλικῆς Ἀντίστασης κατὰ τὸν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
«Ἀδυνατῶ νὰ δώσω τὸ δέον εὖρος τῆς εὐγνωμοσύνης ποὺ αἰσθάνομαι γιὰ τὴν ἡρωικὴ ἀντίσταση τοῦ Λαοῦ καὶ τῶν ἡγετῶν τῆς Ἑλλάδος.»
(Ἀπὸ ὁμιλία του στὸ Γαλλικὸ Κοινοβούλιο μετὰ τὴν λήξη τοῦ Β' Παγκοσμίου Πολέμου.)

Μωρὶς Σουμάν, Maurice Schumann 1911-1992
Ὑπουργὸς τῶν ἐξωτερικῶν τῆς Γαλλίας 1969-1973, Μέλος τῆς Γαλλικῆς Ἀκαδημίας 1974
«Ἡ Ἑλλάδα εἶναι τὸ σύμβολο τῆς μαρτυρικῆς ὑποδουλωμένης, ματωμένης, ἀλλὰ ζωντανῆς Εὐρώπης... Ποτὲ μιὰ ἥττα δὲν ὑπῆρξε τόσο τιμητικὴ γιὰ κείνους ποὺ τὴν ὑπέστησαν».
(Ἀπὸ μήνυμά του ποὺ ἀπηύθηνε ἀπὸ τὸ BBC τοῦ Λονδίνου στοὺς ὑποδουλωμένους λαοὺς τῆς Εὐρώπης στὶς 28 Ἀπριλίου 1941, ἡμέρα ποὺ ὁ Χίτλερ κατέλαβε τὴν Ἀθήνα ὕστερα ἀπὸ πόλεμο 6 μηνῶν κατὰ τοῦ Μουσολίνι καὶ ἕξι ἑβδομάδων κάτα τοῦ Χίτλερ.)

Στάλιν, Joseph Vissarionovich Tzougasvili Stalin 1879-1953
Ἀρχηγὸς τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως ἀπὸ τὸ 1924 ἕως 1953
«Λυπᾶμαι διότι γηράσκω καὶ δὲν θὰ ζήσω ἐπὶ μακρὸν διὰ νὰ εὐγνωμονῶ τὸν Ἑλληνικὸν Λαόν, τοῦ ὁποίου ἡ ἀντίστασις ἔκρινε τὸν 2ον Παγκόσμιον Πόλεμον.»
(Ἀπὸ ὁμιλία του ποὺ μετέδωσε ὁ ραδιοφωνικὸς σταθμὸς Μόσχας τὴν 31 Ἰανουαρίου 1943 μετὰ τὴν νίκη τοῦ Στάλιγκραντ καὶ τὴν συνθηκολόγηση τοῦ στρατάρχου Paulus.)

Μόσχα, Ραδιοφωνικὸς Σταθμός
«Ἐπολεμήσατε ἄοπλοι καὶ ἐνικήσατε, μικροὶ ἐναντίον μεγάλων. Σᾶς ὀφείλουμε εὐγνωμοσύνη, διότι ἐκερδίσαμε χρόνο γιὰ νὰ ἀμυνθοῦμε. Ὡς Ρῶσοι καὶ ὡς ἄνθρωποι σᾶς εὐχαριστοῦμε.»
(Ὅταν ὁ Χίτλερ ἐπετέθη κατὰ τῆς Ε.Σ.Σ.Δ.)

Γεώργη Ζουκώφ, Georgy Constantinovich Joucov 1896-1974
Στρατάρχης τοῦ Σοβιετικοῦ Στρατοῦ
«Ἐὰν ὁ Ρωσικὸς λαὸς κατόρθωσε νὰ ὀρθώσει ἀντίσταση μπροστὰ στὶς πόρτες τῆς Μόσχας, νὰ συγκρατήσει καὶ νὰ ἀνατρέψει τὸν Γερμανικὸ χείμαρρο, τὸ ὀφείλει στὸν Ἑλληνικὸ Λαό, ποὺ καθυστέρησε τὶς Γερμανικὲς μεραρχίες ὅλον τὸν καιρὸ ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ μᾶς γονατίσουν. Ἡ γιγαντομαχία τῆς Κρήτης ὑπῆρξε τὸ κορύφωμα τῆς Ἑλληνικῆς προσφορᾶς.»
(Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὰ ἀπομνημονεύματά του γιὰ τὸν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο)

Μπενίτο Μουσολίνι, Benito Mousolini 1883-1945
Πρωθυπουργὸς τῆς Ἰταλίας 1922-1945
«Ὁ πόλεμος μὲ τὴν Ἑλλάδα ἀπέδειξεν ὅτι τίποτε δὲν εἶναι ἀκλόνητον εἰς τὰ στρατιωτικὰ πράγματα καὶ ὅτι πάντοτε μᾶς περιμένουν ἐκπλήξεις.»
(Ἀπὸ λόγο ποὺ ἐκφώνησε στὶς 10/5/1941)

Ἀδόλφος Χίτλερ, Adolf Hitler 1889-1945
Καγκελλάριος τῆς Γερμανίας 1933-1945
«Χάριν τῆς ἱστορικῆς ἀληθείας ὀφείλω νὰ διαπιστώσω ὅτι μόνον οἱ Ἕλληνες, ἐξ ὅλων τῶν ἀντιπάλων οἱ ὁποῖοι μὲ ἀντιμετώπισαν, ἐπολέμησαν μὲ παράτολμον θάρρος καὶ ὑψίστην περιφρόνησιν πρὸς τὸν θάνατον...»
(Ἀπὸ λόγο ποὺ ἐκφώνησε στὶς 4 Μαΐου 1941 στὸ Ράιχσταγκ.)

Σὲρ Ἄντονυ Ἤντεν, Sir Robert Antony Eden 1897-1977
Ὑπουργὸς Πολέμου καὶ Ἐξωτερικῶν τῆς Βρεταννίας 1940-1945, Πρωθυπουργὸς τῆς Βρεταννίας 1955-1957
«Ἀσχέτως πρὸς ὅτι θὰ ποῦν οἱ ἱστορικοὶ τοῦ μέλλοντος, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον μποροῦμε νὰ ποῦμε ἐμεῖς τώρα, εἶναι ὅτι ἡ Ἑλλὰς ἔδωσε ἀλησμόνητο μάθημα στὸν Μουσολίνι, ὅτι αὐτὴ ὑπῆρξε ἡ ἀφορμὴ τῆς ἐπανάστασης στὴν Γιουγκοσλαβία, ὅτι αὐτὴ ἐκράτησε τοὺς Γερμανοὺς στὸ ἠπειρωτικὸ ἔδαφος καὶ στὴν Κρήτη γιὰ ἕξι ἑβδομάδες, ὅτι αὐτὴ ἀνέτρεψε τὴν χρονολογικὴ σειρὰ ὅλων τῶν σχεδίων τοῦ Γερμανικοῦ Ἐπιτελείου καὶ ἔτσι ἔφερε γενικὴ μεταβολὴ στὴν ὅλη πορεία τοῦ πολέμου καὶ ἐνικήσαμε.»
(Ἀπὸ λόγο του στὸ Βρετανικὸ κοινοβούλιο στὶς 24/09/1942.)

Οὐίνστον Τσώρτσιλ, Winston Churchil 1874-1965
Πρωθυπουργὸς τῆς Μεγάλης Βρετανίας κατὰ τὸν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
«Ἡ λέξη ἡρωισμὸς φοβᾶμαι ὅτι δὲν ἀποδίδει τὸ ἐλάχιστο ἐκείνων τῶν πράξεων αὐτοθυσίας τῶν Ἑλλήνων, ποὺ ἦταν καθοριστικὸς παράγων τῆς νικηφόρου ἐκβάσεως τοῦ κοινοῦ ἀγώνα τῶν ἐθνῶν, κατὰ τὸν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, διὰ τὴν ἀνθρώπινη ἐλευθερία καὶ ἀξιοπρέπειαν.»
«Ἐὰν δὲν ὑπῆρχε ἡ ἀνδρεία τῶν Ἑλλήνων καὶ ἡ γενναιοψυχία τους, ἡ ἔκβαση τοῦ Β' Παγκόσμιο Πολέμου θὰ ἦταν ἀκαθόριστη.»
(Ἀπὸ ὁμιλία του στὸ Ἀγγλικὸ κοινοβούλιο στὶς 24 Ἀπριλίου 1941.)
«Μέχρι τώρα λέγαμε ὅτι οἱ Ἕλληνες πολεμοῦν σὰν ἥρωες. Τώρα θὰ λέμε: οἱ ἥρωες πολεμοῦν σὰν Ἕλληνες.»
(Ἀπὸ λόγο ποὺ ἐκφώνησε ἀπὸ τὸ BBC τὶς πρῶτες ἡμέρες τοῦ Ἑλληνοιταλικοῦ πολέμου.)
«Μαχόμενοι οἱ Ἕλληνες ἐναντίον τοῦ κοινοῦ ἐχθροῦ θὰ μοιρασθοῦν μαζί μας τὰ ἀγαθὰ τῆς εἰρήνης.»
(Ἀπὸ λόγο ποὺ ἐξεφώνησε στὶς 28 Ὀκτωβρίου 1940, ὅταν ἐπετέθη ἡ Ἰταλία κατὰ τῆς Ἑλλάδας.)

Σὲρ Χάρολδ Ἀλεξάντερ, Sir Harold Leofric George Alexander 1891-1969
Βρετανὸς Στρατάρχης κατὰ τὸν Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
«Δὲν θὰ ἦταν ὑπερβολὴ νὰ ποῦμε ὅτι ἡ Ἑλλὰς ἀνέτρεψε τὸ σύνολο τῶν σχεδίων τῆς Γερμανίας ἐξαναγκάσασα αὐτὴν νὰ ἀναβάλει γιὰ ἕξι ἑβδομάδες τὴν ἐπίθεση κατὰ τῆς Ρωσίας. Διερωτώμεθα ποιὰ θὰ ἦταν ἡ θέση τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως χωρὶς τὴν Ἑλλάδα.»
(Ἀπὸ ὁμιλία του στὸ Βρετανικὸ κοινοβούλιο στὶς 28 Ὀκτωβρίου 1941.)

Γεώργιος ΣΤ´ George 6th (1898-1952)
Βασιλεὺς τῆς Μεγάλης Βρετανίας 1936-1952
«Ὁ μεγαλοπρεπὴς ἀγὼν τῆς Ἑλλάδος, ὑπῆρξε ἡ πρώτη μεγάλη καμπὴ τοῦ Β' Παγκοσμίου Πολέμου.»
(Ἀπὸ λόγο του στὸ κοινοβούλιον τὸν Μάιον 1945.)

Φραγκλίνος Ροῦσβελτ, Franklin Delano Roosvelt 1882-1945
Πρόεδρος τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν Ἀμερικῆς 1932-1945
«Εἰς τὴν Ἑλλάδα παρασχέθη τὴν 28ην Ὀκτωβρίου 1940 χρόνος τριῶν ὡρῶν διὰ ν᾿ ἀποφασίσει πόλεμον ἢ εἰρήνην, ἀλλὰ καὶ τριῶν ἡμερῶν ἢ τριῶν ἑβδομάδων ἢ καὶ τριῶν ἐτῶν προθεσμία νὰ παρείχετο, ἡ ἀπάντησις θὰ ἦτο ἡ ἰδία.»
«Οἱ Ἕλληνες ἐδίδαξαν διὰ μέσου τῶν αἰώνων τὴν ἀξιοπρέπειαν. Ὅταν ὅλος ὁ κόσμος εἶχε χάσει κάθε ἐλπίδα, ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς ἐτόλμησε νὰ ἀμφισβητήσει τὸ ἀήττητόν του γερμανικοῦ τέρατος ἀντιτάσσοντας τὸ ὑπερήφανον πνεῦμα τῆς ἐλευθερίας.»
(Ἀπὸ ραδιοφωνικὸ λόγο ποὺ ἐξεφώνησε στὶς 10/6/1943.)
«Ὁ ἡρωικὸς ἀγὼν τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ... κατὰ τῆς ἐπιθέσεως τῆς Γερμανίας, ἀφοῦ τόσον παταγωδῶς ἐνίκησε τοὺς Ἰταλοὺς στὴν ἀπόπειρά τους νὰ εἰσβάλλουν στὸ ἑλληνικὸ ἔδαφος, γέμισε μὲ ἐνθουσιασμὸ τὶς καρδιὲς τοῦ ἀμερικανικοῦ λαοῦ καὶ ἐκίνησε τὴν συμπάθειά του. Πρὸ ἑνὸς καὶ πλέον αἰῶνος, κατὰ τὸν πόλεμον τῆς ἑλληνικῆς ἀνεξαρτησίας, τὸ ἔθνος μας... ἐξέφρασε τὴν φλογερή του συμπάθεια γιὰ τοὺς Ἕλληνες καὶ εὐχότανε γιὰ τὴν ἑλληνικὴ νίκη...»
(Δήλωσή του στὸ Ὕπατο Συμβούλιο τῆς Ἀχέπα στὶς 25/04/1941, ποὺ μεταδώθηκε ραδιοφωνικὰ ἀπὸ τὸν Λευκὸ Οἶκο.)
Παρατηρήσεις

«10 Ἀπριλίου 1941, μετὰ τὴν Συνθηκολόγησι μὲ τὴν Γερμανία παραδίδονται τὰ ὀχυρὰ Παλιουριῶτες καὶ Ροῦπελ. οἱ Γερμανοὶ ἐκφράζουν τὸν θαυμασμό τους στοὺς Ἕλληνες στρατιῶτες, δηλώνουν ὅτι ἀποτελεῖ τιμὴ καὶ ὑπερηφάνεια τὸ ὅτι εἶχαν σὰν ἀντίπαλο ἕναν τέτοιο στρατὸ καὶ ζητοῦν ἀπὸ τὸν Ἕλληνα διοικητὴ νὰ ἐπιθεωρήση τὸν Γερμανικὸ στρατὸ ὡς ἔνδειξι τιμῆς καὶ ἀναγνωρίσεως! Ἡ Γερμανικὴ Σημαία ὑψώνεται μόνο μετὰ τὴν πλήρη ἀποχώρηση τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ.»

«Ἕνας Γερμανὸς ἀξιωματικὸς τῆς ἀεροπορίας ἐδήλωσε στὸν διοικητὴ τῆς ὁμάδος μεραρχιῶν Ἀνατολικῆς Μακεδονίας ἀντιστράτηγον Δέδεν ὅτι ὁ Ἑλληνικὸς Στρατὸς ἦταν ὁ πρῶτος στρατὸς στὸν ὁποῖον τὰ στούκας δὲν προκάλεσαν πανικό. «Οἱ στρατιῶται σας» εἶπε, «ἀντὶ νὰ φεύγουν ἀλλόφρονες, ὅπως ἔκαναν εἰς τὴν Γαλλία καὶ τὴν Πολωνία, μᾶς ἐπυροβόλουν ἀπὸ τὰς θέσεις των.»

ΔΙΕΔΩΣΕ ΤΟ

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More