ΕΛΛΑΔΑ

ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΟΙ ΤΑΦΟΙ ΤΗΣ ΡΩΞΑΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Δ;

Μπροστά σε μια μεγάλη αρχαιολογική ανακάλυψη πιθανόν να βρίσκονται τα συνεργεία της ΚΗ’ Εφορείας Κλασσικών Αρχαιοτήτων Σερρών..... Μετά από έρευνες ετών και αξιοποιώντας την ιστοριογραφία και τις προφορικές παραδόσεις της περιοχής, οι αρχαιολόγοι κατέληξαν σε μία «τούμπα» σε αγροτική περιοχή του Δήμου Αμφίπολης.

ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

Πολλοί φίλοι και φίλες μου έχουν ζητήσει να γράψω ένα αρθρο με "Οδηγίες Επιβίωσης",γιατί μπορεί σύντομα να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις που να οφείλονται σε διάφορους λόγους,όπως πτώχευση και στάση πληρωμών,περίεργα και πρωτόγνωρα γεωφυσικά φαινόμενα και εγώ δεν ξέρω τι άλλο.

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ 16/10/1912

Το έργο της απελευθέρωσης της Κατερίνης ανατέθηκε στην 7η Μεραρχία του Στρατού Θεσσαλονίκης, που είχε διοικητή το Συνταγματάρχη (ΠΒ) Κλεομένη Κλεομένους. Στις.. 15 Οκτωβρίου 1912 εκδόθηκε η Διαταγή των Επιχειρήσεων.

ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος είναι 8. Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Άρης, Δίας, Κρόνος, Ουρανός και Ποσειδώνας. Και έχουνε όλοι αρχαία ελληνικά ονόματα προς τιμήν των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων που θεμελίωσαν την αστρονομία. Ας γνωρίσουμε λοιπόν τα μυθικά πρόσωπα των οποίων τα ονόματα πήραν οι πλανήτες.

Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ

Αν καλούσαμε στις μέρες μας σ’ ένα γεύμα κάποιους αρχαίους Έλληνες όπως τον... Ηρόδοτο, τον Ηρακλή ή τον Αριστοφάνη..

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ


Δύο Έλληνες καινοτόμοι, οι επιστήμονες στον τομέα της νανοτεχνολογίας Ιωάννης Αραμπατζής και Βασίλης Θεοχαράκης, ανατρέπουν τα δεδομένα και απογειώνουν την Ελλάδα!!!

Δύο Έλληνες επιστήμονες ανατρέπουν τα δεδομένα και απογειώνουν τη χώρα ΝΑΝΟΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ είναι ο κλάδος της επιστήμης που έχει ως σκοπό να δημιουργήσει σωματίδια ύλης, τα οποία είναι πολύ μικρά σε μέγεθος - συνήθως 100 νανόμετρα ή μικρότερα. Ένα νανόμετρο (nm) είναι ένα δισεκατομμυριοστό του μέτρου (10-9 m).


Για ν’ αντιληφθεί κανείς το σχετικό μέγεθος ενός νανόμετρου προς το μέτρο, μπορεί να φανταστεί το εξής: Αν η γη είναι όσο ένα μέτρο, τότε το νανόμετρο είναι όσο ένα μήλο. Όταν ένα κοινό υλικό μικραίνει σε επίπεδο νανοκλίμακας, τότε παρουσιάζει πρωτότυπες και μοναδικές ιδιότητες, σε σχέση με τα μόρια ή τα ευμεγέθη, κλασικά υλικά όπως τα γνωρίζουμε.

Έτσι, αναπτύσσουμε μοναδικές εφαρμογές με όχημα τη νανοτεχνολογία, με σκοπό να εφαρμοστούν στην καθημερινότητα χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις από τον τελικό χρήστη, γνώσεις ή υψηλό κόστος. Σε τελική ανάλυση, πρόκειται για μια νέα επιστήμη, η οποία στα επόμενα χρόνια θ’ ανατρέψει τα πάντα στην καθημερινότητά μας. Η νανοτεχνολογία σήμερα εφαρμόζεται:

*Στην Ιατρική με πολύ εντυπωσιακά αποτελέσματα, καθώς σε λίγο καιρό ασθένειες, που μέχρι πρόσφατα ήταν ανίατες, θα καταπολεμηθούν.
*Στο Διάστημα για προστασία των διαστημικών σταθμών.
*Στην πληροφορική, όπου νέες γενιές επεξεργαστών κατασκευάζονται και θα ανατρέψουν τα μέχρι σήμερα δεδομένα.
*Σε καταναλωτικά προϊόντα, τα οποία απευθύνονται στο ευρύ κοινό, με στόχο να κάνουν τη ζωή των ανθρώπων καλύτερη και ασφαλέστερη.
*Στα επόμενα χρόνια τα πάντα στη ζωή μας, από το ψωμί μέχρι τα πιο πολύπλοκα αντικείμενα, θα περιέχουν στοιχεία νανοτεχνολογίας.

Στην εποχή της νανοτεχνολογίας, ενός όρου ή μιας επιστήμης καλύτερα, άγνωστης για τους περισσότερους από εμάς, δύο Έλληνες καινοτόμοι, οι επιστήμονες στον τομέα της νανοτεχνολογίας Ιωάννης Αραμπατζής και Βασίλης Θεοχαράκης, ανατρέπουν τα δεδομένα και απογειώνουν την Ελλάδα, προσφέροντας στη χώρα διεθνείς διακρίσεις σε ό,τι αφορά την καινοτομία στον τομέα της πράσινης δόμησης. Εμπνευστές και δημιουργοί της ελλαδικής εταιρείας νανοτεχνολογίας, NanoPhos AE, οι Ιωάννης Αραμπατζής και Βασίλης Θεοχαράκης, βραβεύτηκαν τον Ιανουάριο του 2008 από τον ίδιο τον πρόεδρο της Microsoft, Μπιλ Γκέιτς, για την καινοτομία των προϊόντων τους, αποσπώντας το 1ο βραβείο καινοτομίας στην έκθεση 100% Detail, του Λονδίνου. Στο παλμαρέ των διακρίσεών τους συναντάμε τις βραβεύσεις στη World Expo 2010 της Σανγκάης και στη Διεθνή Έκθεση Οικοδομικών Υλικών BIG5, του Ντουμπάι…

Αφόρητο κρύο το χειμώνα, μαυρίλα και υγρασία στους τοίχους, μύκητες στα πατώματα, μούχλα στα κεραμίδια, μικροοργανισμοί στους χώρους υγιεινής, ακαθαρσίες στα μάρμαρα ή στα πλακάκια και λεκέδες. Την απάντηση στα καθημερινά αυτά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, φαίνεται να την έχουν οι δύο Ελλαδίτες επιστήμονες -μέσω των προϊόντων της εταιρείας τους- η οποία αξιοποιεί τα ευρήματα της νανοτεχνολογίας, δημιουργώντας και εξάγοντας προϊόντα που αδιαβροχοποιούν και προστατεύουν τις επιφάνειες.

Ανάμεσα στη φυσική και τη χημεία, τα μικρά και μεγάλα σωματίδια, πίσω από τους δύο αυτούς καινοτόμους ανθρώπους, τον Βασίλη Θεοχαράκη και τον Ιωάννη Αραμπατζή, βρίσκεται μια εξάχρονη σπουδαία πορεία, μια διαρκής διαδρομή αναζήτησης στον τομέα της νανοτεχνολογίας. , εξηγεί στη «Σ» ο κ. Αραμπατζής, σημειώνοντας πως υπάρχουν υλικά με τα οποία μπορεί κανείς, βάφοντας απλώς τις διάφορες επιφάνειες, να πετύχει θερμομόνωση, εξοικονομώντας ενέργεια και μαζί… αρκετά ευρώ από το λογαριασμό για τον ηλεκτρισμό.

Όλα αυτά, χάρη πάντα στη νανοτεχνολογία. «Εκμεταλλευόμενοι το πολύ μικρό μέγεθος των συγκεκριμένων σωματιδίων, την ιδιότητά τους να μπορούν να διώχνουν το νερό και ν’ απορροφούν την ακτινοβολία, αξιοποιώντας τις αυτοκαθαριζόμενες αντιβακτηριδιακές και θερμομονωτικές τους ιδιότητες, φτιάχνουμε υλικά που μπορούν να τοποθετηθούν σε κάθε σπίτι».

Όπως λέγει στη «Σ» ο Βασίλης Θεοχαράκης, η εταιρεία ξεκίνησε στο Λαύριο το 2005. «Βρισκόμαστε στο τεχνολογικό πάρκο του Λαυρίου, που είναι στο αρχαίο ορυχείο… και πολλές φορές αρκετοί στο εξωτερικό ξαφνιάζονται για το γεγονός ότι σε μια χώρα σαν την Ελλάδα και σε μια περιοχή σαν το Λαύριο, μπορεί κανείς να καινοτομήσει. Αυτή τη στιγμή, τα προϊόντα μας κυκλοφορούν σε περισσότερες από 25 χώρες, αρχίζοντας από την Ιαπωνία, την Κίνα, την Ινδία, τη Σαουδική Αραβία, τη Μεγάλη Βρετανία, τις σκανδιναβικές χώρες, το Μεξικό, την Αφρική, δηλαδή σε πολύ ώριμες και απαιτητικές αγορές, σε όλες τις ηπείρους», υπογραμμίζει ο κ. Θεοχαράκης. Για να τονίσει ότι μέσα από αυτή τη διαδρομή και οι ίδιοι μαθαίνουν περισσότερα, δημιουργώντας καινούρια υλικά, με αποτέλεσμα να κερδίζουν κάθε φορά και μεγαλύτερες διακρίσεις.

Στις 6 του περασμένου Νοέμβρη, το πρωτοπόρο θερμομονωτικό χρωμάτων, SurfaPore ThermoDry, βραβεύτηκε στη Σαγκάη για τη συμμετοχή του στο ZED (Zero Energy Development) Pavilion της World Expo 2010. Το υλικό επιλέχθηκε ως πρότυπο για τα νέα ενεργειακά κτίρια της Κίνας, καθώς προστίθεται σε οποιοδήποτε κοινό ακρυλικό χρώμα, μετατρέποντάς το σε θερμομονωτικό, εξοικονομώντας ενέργεια. «Η τριπλή δράση του SurfaPore ThermoDry, δηλαδή η αντανάκλαση της θερμικής ακτινοβολίας, η αποτροπή μεταφοράς της θερμότητας και η αδιαβροχοποίηση συμβάλλει στην προστασία των επιφανειών και στην ενεργειακή απόδοση των κτιρίων. Συγχρόνως, αποτρέπει το φαινόμενο της συμπύκνωσης υδρατμών, αποτρέποντας την ανάπτυξη μαυρίλας και μυκήτων στους τοίχους. Η αποτελεσματικότητα του προϊόντος έχει πιστοποιηθεί από διεθνείς φορείς και στην Ελλάδα από το Κέντρο Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας», επισήμανε ο κ. Αραμπατζής.

Το μοναδικό υλικό στην κατηγορία του, το SurfaShield C, βραβεύτηκε με το βραβείο GAIA (Γαία) στη Διεθνή Έκθεση BIG5 του Ντουμπάϊ στις 21 Νοεμβρίου, για την ικανότητά του να μετατρέπει πορώδεις επιφάνειες, όπως τοίχους και τσιμέντο, σε αυτοκαθαριζόμενες και αντιβακτηριδιακές. Το SurfaShield C ενεργοποιείται απλά από τo περιβάλλον φως και καθαρίζει ρύπους και βακτήρια που επικάθονται στην τροποποιημένη επιφάνεια. «Αυτό δεν είναι πολύ σημαντικό μόνο επειδή διατηρεί τα κτίρια καινούρια, αλλά κάθε φορά που θέλουμε να καθαρίσουμε ένα κτίριο, πέρα από το κόστος, χρησιμοποιούμε και πολλά χημικά», υπέδειξε ο κ. Αραμπατζής.

Η συγκεκριμένη βράβευση συνιστά εθνική επιτυχία, αν αναλογιστεί κανείς ότι στην έκθεση BIG5 συμμετέχουν περισσότεροι από 2250 εκθέτες απ’ όλο τον κόσμο και είναι η μεγαλύτερη της Μέσης Ανατολής. Τα βραβεία GAIA έχουν ως σκοπό να αναδείξουν «πράσινα» δομικά υλικά που προστατεύουν το περιβάλλον. Η επιλογή είναι ιδιαίτερα αυστηρή και γίνεται από καταξιωμένο πάνελ κριτών, που περιλαμβάνει ακαδημαϊκούς, πολιτικούς μηχανικούς, περιβαλλοντολόγους και άλλους έμπειρους επιστήμονες. «Τα υλικά που είναι πιο δημοφιλή είναι τα SurfaPore, τα οποία απλώς περνά κανείς σε μια επιφάνεια ή αν έχει πρόβλημα υγρασίας, αδιαβροχοποιώντας το τσιμέντο, την ταράτσα του, ή μετατρέποντας τα μάρμαρά του ώστε να μη λεκιάζουν, κάτι που διευκολύνει τον καταναλωτή. Το 50% των προβλημάτων που λύνουν τα υλικά τώρα, είναι απλά και καθημερινά», τόνισε ο Βασίλης Θεοχαράκης.

Ο τελικός καταναλωτής βλέπει μόνο ένα υλικό

Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ παίρνει συστηματικά αρκετές διακρίσεις, κάτι που, σύμφωνα με τον κ. Αραμπατζή, οφείλεται στο γεγονός ότι χρησιμοποιούν υψηλή τεχνολογία για να λύσουν καθημερινά προβλήματα, όπως για παράδειγμα αδιαβροχοποίηση, προστασία από βακτήρια, λεκέδες, ρύπους και προβλήματα θερμομόνωσης. «Όλα αυτά τα προβλήματα με πολύ απλό τρόπο επιλύνονται χάρη σε αυτά τα προϊόντα σε όλο τον κόσμο. Γιατί τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζει και ο Ιάπωνας και η Νορβηγίδα νοικοκυρά στο σπίτι της», σημείωσε κ. Αραμπατζής. «Μπορέσαμε να επεκταθούμε σε όλες αυτές τις χώρες, γιατί η χρήση των υλικών, αν και υπάρχει όλη αυτή η πολυπλοκότητα με τα σωματίδια κτλ, είναι πολύ απλή. Ο τελικός καταναλωτής βλέπει μόνο ένα υλικό, το οποίο είναι οικολογικό και μπορεί να το χρησιμοποιήσει από μόνος του», εξήγησε.

Στην Κύπρο τα προϊόντα είναι διαθέσιμα από το 2007 και σύμφωνα με τον κ. Αραμπατζή, θεωρούν την αγορά της χώρας μας ισοδύναμη με την αγορά της Ελλάδας. Οποιοδήποτε καινοτόμο προϊόν βγει στην αγορά, δοκιμάζεται αρχικά στην Ελλάδα και στην Κύπρο, και μετά οπουδήποτε αλλού. Αυτό, όπως δηλώνει, συμβαίνει, επειδή μπορούν ευκολότερα να παίρνουν ιδέες για την ανάπτυξη καινούριων προϊόντων. «Η αμεσότητα είναι πολύ καλή στην κυπριακή και ελληνική αγορά, οπότε είναι ταχύτερη και η ανάπτυξη νέων προϊόντων. Με τους συνεργάτες μας στην Κύπρο είμαστε άμεσα συνδεδεμένοι. Μέσα από αυτή τη συνεργασία, μας βοηθάνε να αφουγκραζόμαστε καλύτερα την αγορά», κατέληξε.

Πανευρωπαϊκό Βραβείο Επιχειρηματικότητας

ΠΟΛΥ πριν δημιουργηθεί η εταιρεία NanoPhos, οι δύο επιστήμονες κέρδισαν το Πανευρωπαϊκό Βραβείο Επιχειρηματικότητας στη Στοκχόλμη. «Πρώτα κερδίσαμε και μετά ξεκίνησε η εταιρεία», ανέφερε ο κ. Θεοχαράκης, υποδεικνύοντας ότι η κυριότερη βράβευση που έχουν κερδίσει ήταν το 2008, όταν στα πλαίσια των καινοτόμων εταιρειών της Ελλάδας και της Κύπρου διοργανώθηκε μια εκδήλωση, όπου ξεχώρισαν τρεις καινοτόμες εταιρείες. Μια από αυτές, η NanoPhos, η οποία βραβεύτηκε για την καινοτομία των προϊόντων της από τον πρόεδρο της Microsoft, Μπιλ Γκέιτς, αποσπώντας το 1ο βραβείο καινοτομίας στην έκθεση 100% Detail του Λονδίνου. «Βασικά ήρθε ο Μπιλ Γκέιτς στην Ελλάδα για έξι-οκτώ ώρες και ζήτησε ο ίδιος να γίνει η διαδικασία», σημείωσε ο κ. Θεοχαράκης.

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ


ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΘΕΜΑ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΠΡΕΠΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΝΙΜΙΤΣ ΝΑ ΠΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΣΛΑΒΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ
ΕΣΕΙΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΒΟ(Υ)ΛΕΥΤΕΣ ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ;
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΑΓΚΣΜΙΩΣ;
ΚΥΡΙΟΙ ΠΟΛΙΤΕΥΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΠΕΡΙ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΔΙΟΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΛΕΞΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ (ΑΙΤΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΑΣ ΤΟ ΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΚΑΠΟΤΕ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΜΑΣ)
Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ
Ο ειδικός μεσολαβητής των Ηνωμένων Εθνών για το θέμα της ονομασίας του κράτους των Σκοπίων, Μάθιου Νίμιτς, κατά τη συνάντηση που είχε την Παρασκευή στη Νέα Υόρκη με αντιπροσωπεία της Παμμακεδονικής, αναγνώρισε ότι οι Σκοπιανοί είναι Σλάβοι και ότι «έκαναν τεράστιο σφάλμα στην προσπάθειά τους για αρχαιοποίηση της κοινωνίας και χρησιμοποίηση των αρχαίων ελληνικών μακεδονικών συμβόλων», δήλωσε στον «Εθνικό Κήρυκα» ο πρόεδρος της οργάνωσης, ιατρός Αντώνιος Παπαδόπουλος.

«Επί πλέον, ο κ. Νίμιτς όταν του ανέφερα το θέμα της Μακεδονικής ταυτότητας και ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ο επιθετικός προσδιορισμός ‘Μακεδονικός’ για το στρατό τους, τη γλώσσα τους και το λαό τους, μου είπε ότι, πράγματι, ίσως να είναι μια καλή ιδέα να χρησιμοποιείται ο όρος ‘ο λαός της τάδε Δημοκρατίας’, ‘ο στρατός της τάδε Δημοκρατίας’ και ‘η γλώσσα της τάδε Δημοκρατίας’, και όχι ο επιθετικός προσδιορισμός ‘Μακεδονικός’ κ.λπ.», πρόσθεσε.

ΑΡΧΑΙΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ


Έκταση και σημασία των αρχαιοελληνικών τεχνολογικών επιτευγμάτων.

Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν λαός τόσο πολύ στραμμένος στην τεχνολογία, ώστε απ' τα βάθη των αιώνων την είχαν ήδη «προβάλλει» στο μύθο-θρησκευτικό επίπεδο. Ο Προμηθεϊκός μύθος είναι καταλυτικής σημασίας εν προκειμένω (Πλάτωνος «Πρωταγόρας», 321 c): Ο Προμηθεύς παρατηρεί ότι το νεοδημιούργητο ον «άνθρωπος» είναι γυμνό, ξυπόλητο, άοπλο και άστεγο, σπεύδει δε να επανορθώσει το σφάλμα αυτό της Δημιουργίας, προσφέροντας στους ανθρώπους «έντεχνον σοφίαν» (δηλαδή τεχνογνωσία) και «πυρ» (δηλαδή ενέργειαν). Έτσι γεννήθηκε η τεχνολογία, την επόμενη κιόλας μέρα της Δημιουργίας!

Τέτοια βασική περί τεχνολογίας αντίληψη είχε αυτός ο λαός. Γι' αυτό, άλλωστε, είχε και θεόν μηχανικό (τον Ήφαιστο) και μυθικά γιγάντια ρομπότ, όπως ο Τάλως, ο οποίος περιδιάβαζε ταχύτατα όλη την Κρήτη κι έριχνε βράχους θεόρατους πάνω στα πλοία των εχθρών. Ένας τέτοιος λαός ήταν λοιπόν ανοιγμένος προς τις μηχανικές κατασκευές από πολύ νωρίς - εις πείσμα της ανιστόρητης απόψεως που προτάξαμε.

Πλήθος απλών τεχνολογιών είχαν αυτοχθόνως αναπτυχθεί στις ελληνίδες χώρες ή είχαν σταδιακά εισαχθή απ' την Εγγύς Ανατολή. Όμως, εκεί γύρω στον 6ο π.Χ. αιώνα, κάτι το πρωτόφαντο συμβαίνει στην Ελλάδα: Σταδιακά, μια καινούργια (κατεξοχήν ελληνική) δραστηριότητα, η Επιστήμη, αρχίζει να διαποτίζει την εμπειρική τεχνολογία. Χάρις στον υμέναιο αυτόν, η τεχνική καινοτομία θα γίνει ευχερέστερη, αλλά κι η τεχνολογία γίνεται παραγωγικότερη. Ο Θαλής ο Μιλήσιος, εφαρμόζει τα μαθηματικά του στο μεγάλο χωματουργικό έργο εκτροπής του Άλιος ποταμού (Ηρόδοτος 1-70). Το ίδιο άλλωστε κάνει κι ο Πυθαγόρας όταν, χάρις στην αριθμητικοποίηση της μουσικής κλίμακας, διευκολύνει την κατασκευή μουσικών οργάνων.

Αυτήν ακριβώς την επιστημονική στροφή της ελληνικής τεχνικής επισημαίνει κι ο Βιτρούβιος (1ος αι. μ.Χ.) όταν μας βεβαιώνει ότι «[οι Έλληνες] κληροδότησαν στις επόμενες γενεές πολλές μηχανές επινοημένες και κατασκευασμένες με βάση τους αριθμούς και τους φυσικούς νόμους» (Ι, 1.17). Τώρα, χάρις στην τεχνολογία, κατασκευάζονται και ακριβή μετρητικά όργανα: Διόπτρες, χωροβάτες, οδόμετρα, αστρολάβοι, υδραυλικά ωρολόγια, ζυγοί ακριβείας, θα είναι το «αντίδωρον» της τεχνολογίας προς τη ζωογόνα επιστήμη.

Αλλ' ας έρθουμε σε μια, συνοπτικότατη έστω και υπαινικτική, παρουσίαση των επιμέρους κλάδων της αρχαίας ελληνικής τεχνολογίας.

Μεταλλευτική -Μεταλλουργία
Η νίκη των Αθηναίων στη Σαλαμίνα με 200 νεοναυπηγημένες τριήρεις δεν είναι άσχετη του γεγονότος ότι, επί τρία χρόνια πριν, η παραγωγή αργύρου στο Λαύριο είχε φθάσει στο απόγειο (750 τάλαντα κατ' έτος). Κι αν έχασαν τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, είναι Ίσως διότι τα μεταλλεία είχαν σχεδόν κλείσει (75 τάλαντα κατ' 'έτος). Βεβαίως, ούτε η μεταλλευτική ούτε η μεταλλουργία των Αθηναίων ήσαν αρχικώς πρωτότυπες. Όμως, κατά τον 5ο αι. και τον 4ο αι. παρατηρείται μια άνθηση και μια συστηματοποίηση που ουδέποτε άλλοτε είχε παρατηρηθεί: άνετες στοές εξορύξεως, δίδυμα φρεάτια για τη μηχανοποίηση της ανυψώσεως φορτίων, οργανωμένη μαζική εκκαμίνευση και τήξη, νέες τεχνικές εξοπλισμού των μεταλλευμάτων, μηχανοποίηση της κοπής νομισμάτων.

Στρατιωτική τεχνική
Εδώ πρόκειται για ένα μόνιμο ιστορικό φαινόμενο κι όχι για «επανάληψη» της Ιστορίας: Οι περισσότε ρες ανακαλύψεις γίνονται (ή, έστω, εφαρμόζονται ευρέως) για να εξυπηρετήσουν στρατιωτικές σκοπιμότητες. Αποφεύγοντας μια ηθικολογική προσέγγιση στο θέμα, ας θυμήσουμε προχείρως μερικά επιτεύγματα στην αρχαία Ελλάδα: Φλογοβόλα (Θουκιδίδης, Δ.100), το χαλκότονον όπλο (Κτησίβιος, 3ος αι. π.Χ.), η Ελέπολις του Επιμάχου (θωρηκτό άρμα ύψους 40 μ., Διόδωρος χχ,91), το πολυβόλον (καταπέλτης του Διονύσου εκ Μαγνησίας). Το εντυπωσιακότερο ίσως όπλο, αμυντικό αυτή τη φορά, ήσαν οι φοβεροί γερανοί του Αρχιμήδη, καθώς πρόβαλαν ξαφνικά πάνω απ' τα θαλάσσια τείχη των Συρακουσών για ν' αρπάξουν τις πλωτές πολιορκητικές μηχανές των Ρωμαίων και να τις βροντοχτυπήσουν πάνω στα βράχια (Πλούταρχος, Μάρκελλος, XV).
Τεχνικά έργα
Αναφέρθηκε ήδη η περίπτωση του Θαλή (6ος αν.) να εκτρέπει τον Άλυν ποταμόν. Κοντά στην Ιωνία πάντοτε, ο κυματοθραύστης της Σάμου (βάθος 35 μ., μήκος 335 μ.) είναι από τα σημαντικότερα λιμενικά έργα της αρχαιότητας. Η σήραγγα όμως της Σάμου, έργο του Μεγαρέως Ευπαλίνου, παρουσιάζει ίσως το μεγαλύτερο ενδιαφέρον: Με ύψος γύρω στα 2,5 μ. και μήκος 835 μ. εντυπωσιάζει, ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα. (φώτο: Το υδραυλικό ρολόι του Κτηαιβίου. Η σταθερή ροή του νερού μετατρέπεται σε χρονική μέτρηση).

Σειρά έχει τώρα ένα ευρύτερο υδραυλικό έργο, η αποξήρανση της λίμνης των Πτυχών (της λίμνης Δύστου, δηλαδή, στη νότια Εύβοια). Σώζεται η σύμβαση του δήμου Ερετριέων με τον Μηχανικό Χαιρεφάνη (330 π.Χ.). Περιγράφεται το έργο (κα τασκευή αποχετευτικών αγωγών και δρυφράκτων, κατασκευή δεξαμενής, κ.ά.), δίνεται τετραετής προθεσμία, παρέχεται ατέλεια στα εισαγόμενα υλικά και ασυλία στον εργολάβο και στους εργαζόμενους κατά τη διάρκεια της τετραετίας. Προβλέπονται όμως και σαφείς ποινικές ρήτρες, υλικής και ηθικής φύσεως. Είναι το πρώτο έργο Β.Ο.Τ. (build, operate and transfer) στην Ιστορία.

Μηχανολογία
Δίκαια χαρακτηρίζεται ως η βαρύτερη τεχνολογία. Ενδεικτικώς, θα μνημονεύσουμε πρώτα τα εργαλεία. Πολύσπαστα (5ος αι. π.Χ.), συγκόλληση σιδήρου (6ος αι. π.Χ.), ατέρμων κοχλίας (3ος αι. π.Χ.) και, πιθανότατα, τόρνος μεταλλικών αντικειμένων. Χάρη σ' αυτά, καθώς και στις προόδους της μεταλλουργίας, έγινε δυνατή η εντατική χρήση των ακόλουθων μηχανημάτων:
Μεταλλικά ελατήρια για ισχυρούς καταπέλτες, ισχυροί οδοντωτοί τροχοί για γερανούς, καλώς συναρμοσμένα έμβολα και χιτώνια για εμβολοφόρες αντλίες (3ος αι. π.Χ.), καθώς και αυτοματισμοί ποικίλοι -πριν κι από τον Ηρωνα της Αλεξάνδρειας (1ος αι. π.Χ.).

Χημική τεχνολογία
Η συστηματική συλλογή των χη μικών «συνταγών» των Ελλήνων έ γινε τον 1ο αι. μ.Χ., η χρονολόγηση τους όμως είναι πολύ παλαιότερη. Άλλωστε, τα σχετικά αποσπάσματα του Βώλου Δημοκρίτειου ανάγονται στον 2ο π.Χ. αιώνα. Εντυπωσιάζει ο πλούτος των χημικών γνώσεων, αλλά και η ακρίβεια της ορολογίας που χρησιμοποιείται. Ο Διοκλητιανός θα καταστρέψει όσα αρχαία συγγράματα μπόρεσε «περί χημείας χρυσού και αργύρου», για να εμποδίσει την Αίγυπτο ν' αποκτήσει πλούτη! Ας αναφερθεί, πάντως, ότι μέγα μέρος των σωζόμενων παπύρων περιγράφουν μεθόδους νοθεύσεως μετάλλων...

Ναυπηγική
Δίκαια έχει λεχθεί ότι ένα μεγάλο πλοίο είναι η συνάντηση πολλών τεχνολογιών. Δεν είναι τυχαίο ότι η αθηναϊκή τριήρης, αυτό το σαραντάμετρο πλοίο με διακόσιους άνδρες πλήρωμα, ήταν ικανό να αναπτύσσει την (ζηλευτή και σήμερα) ταχύτητα των 20 χιλιομέτρων την ώρα. Στην Αλεξάνδρεια θα φθάσουν σε «υπερωκεάνεια» των 1.000 τόνων, μήκους 130 μέτρων και με μερικές χιλιάδες ανθρώπους φορτίο (Καλλίξενος ο Ρόδιος, 2ος αι. Π.Χ.). Δεν φαίνεται όμως ότι πρόκοψαν πολύ με τέτοια δυσκίνητα σκάφη. Η προώθηση γινόταν ακόμη με κουπιά...

Αν δεν είχε ανακοπεί...
Η αναδρομή αυτή στην αρχαία ελληνική τεχνολογία είναι εμφανώς ατελέστατη. Υποδηλώνει όμως την έκταση, την εμμονή και τη σημασία αυτού του θεμελιώδους πολιτισμικού φαινομένου. Αξίζει μάλιστα να παρατηρηθεί ότι οι Έλληνες μηχανικοί και τεχνικοί συγγραφείς της αρχαιότητας επλήθαιναν σταθερά, απ' τον 6ο π.Χ. προς τον 1ο π.Χ. αιώνα: Θαλής, Ευπαλίνος, Μανδροκλής, Ιππόδαμος, Χερσίφρων, Φιλόλαος, Αρχύτας, Διονύσιος, Αινείας, Πολύειδος, Φίλων Αθ., Διάδης, Καρίας, Κινεύς, Πύρρος, Σώστρατος, Δημήτριος, Επίμαχος, Ηγήτωρ, Κτησίβιος, Ευκλείδης, Αρχιμήδης, Βίτων, Φίλων Βυζ., Απολλώνιος, Ιππαρχος, Αγησίστρατος, Ηρών, Ποσειδώνιος, Αθηναίος, Ασκληπιόδοτος. Αυτή η (ατελής άλλωστε) παράθεση ονομάτων οδηγεί κατ' ευθείαν στη Μεγάλη Αλεξάνδρεια, το τεχνολογικό κέντρο του αρχαίου κόσμου. Εκεί όπου θα ολοκληρωθεί η στροφή της ελληνικής σκέψεως. Αντί για την ερμηνεία του κόσμου από τα «έξω προς τα μέσα» (π.χ. αντί να ξεκινούν από τα τέσσερα στοιχεία της φύσεως ή τις γενικές αρχές), αναζητούν τώρα να συνδέσουν τα μικρογεγονότα της πραγματικότητας, για να τα κάνουν ενδεχομένως ν' αποκτήσουν νόημα. Έτσι, ψάχνουν τον κόσμο από «μέσα προς τα έξω», μ' έναν τρόπο που προαναγγέλει τον Γαλιλαίο.

Τώρα, πολύ περισσότεροι αρέσκονται στην παρατήρηση, στη μέτρηση, στην κατασκευή. Και κάτι ακόμα: Οι μεγάλοι συγγραφείς μηχανικοί δεν είναι πλέον κτηματίες ή στρατηγοί. Ο Κτησίβιος (ο ιδρυτής της Αλεξανδρινής τεχνολογικής παράδοσης) ήταν γιος κουρέα, ενώ ο Ηρών (του οποίου το έργο θα επανεκδίδεται συνεχώς μέχρι τον 16ο αι. μ.Χ. στην Ευρώπη) εργαζόταν στην αρχή ως υποδηματοποιός. Αν δεν είχε ανακοπεί η λαμπρή εκείνη τεχνολογική παράδοση, το κέντρο της οικονομίας τώρα θα βρισκόταν στην Ανατολική Μεσόγειο...

Του Θ.Π. Τάσιου
Καθηγητή ΕΜΠ, Προέδρου της Εταιρείας Μελίτης Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας (ΕΜΑΕΤ)

ΓΡΑΦΕΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΛΑΘΗ


ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΛΕΥΚΩΜΑΤΩΝ( ΜΠΛΟΓΚΕΡΣ) ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ
Αυτό το άρθρο το αφιερώνουμε σε όλους εκείνους: τους Έλληνες και τους ξένους επιστήμονες της πληροφορικής και άλλους, που έδωσαν μάχες κι εργάστηκαν φιλότιμα, τα προηγούμενα χρόνια, πιέζοντας τους αρμοδίους των ελληνικών και διεθνών οργανισμών για την τυποποίηση της ψηφιακής κωδικοποίησης του ελληνικού αλφαβήτου.

Εισαγωγικά
Είναι βέβαιο πως, όσοι κάνουν χρήση ηλεκτρονικών συσκευών που υποστηρίζουν κείμενο, έχουν συναντηθεί τουλάχιστον μία φορά ως αναγνώστες ή συγγραφείς με την λατινική αναπαράσταση του ελληνικού αλφαβήτου, την περιώνυμη: «Greeklish» (διαβ.: γκρίκλις).

Όμως, η μεταγραφή με «Greeklish» δεν αποτελεί εκ μοντερνισμένη γραφή της νεολαίας, όπως εσφαλμένα νομίζουν οι ημιμαθείς της τεχνολογίας. Αντιθέτως, είναι ένα ιστορικό κατάλοιπο των πρώτων χρόνων της ψηφιακής εποχής.......

Στο κείμενο που ακολουθεί θα διερευνηθεί το ερώτημα: Έχει μέλλον η μεταγραφή με «Greeklish»; (Exei mellon h metagrafh me “Greeklish”?) ή (Exi mellon i metagrafi me “Greeklish”?)

Σημείωση: Δοκιμάστε την υπηρεσία αυτόματης μετατροπής greeklish σε ελληνικά, στη σελίδα του Ινστιτούτου Επεξεργασίας του Λόγου

Ετυμολογία
Η λέξη «Greeklish» (ελληνικαλικά) προέκυψε από τη σύνθεση των λέξεων: «Greek» (ελληνικά) και «English» (αγγλικά). Επίσης, συνώνυμες λέξεις είναι: Grenglish (Ελλαγγλικά), Φραγκολεβαντίνικα, Φραγκοχιώτικα, Λατινοελληνικά ή ASCII[1] Greek (ελληνικά ASCII).

Ορισμός
Με τον όρο «Greekllish» περιγράφουμε τον άτυπο τρόπο μεταγραφής (transliteration) των ελληνικών γραμμάτων σε: αριθμούς, σύμβολα και χαρακτήρες της λατινικής αλφαβήτου, κυρίως όταν συντρέχουν τεχνολογικές ή τεχνικές αδυναμίες στην υποστήριξη των ελληνικών γραμματοσειρών.

Δεν πρόκειται για νέα γλώσσα, ή διάλεκτο, ή ιδίωμα επικοινωνίας: δεδομένου ότι τα κείμενα που γράφονται με greeklish δεν έχουν αναγκαστικά γλωσσική απόκλιση. Επίσης, σε κάθε περίπτωση, γράφονται και κατανοούνται από γνώστες της ελληνικής γλώσσας.

Δεν πρόκειται για είδος εκλατινισμού ή διγραφίας: «συγχρονικής» ή «διαχρονικής», με βάση την αυστηρή απόδοση των εννοιών. Διότι: (α) δεν είναι καθολικά αποδεκτή γραφή, (β) δεν χρησιμοποιείται σε επίσημα έγγραφα ή επίσημη αλληλογραφία, (γ) δεν υπακούει σε κοινά αποδεκτούς κανόνες μεταγραφής για κάθε χαρακτήρα του ελληνικού αλφαβήτου, (δ) όλοι οι ελληνικοί χαρακτήρες δεν μεταγράφονται απαραιτήτως σε λατινικούς (κάποιοι, σε ορισμένες περιπτώσεις, μεταγράφονται σε σύμβολα ή αριθμούς), (ε) πλέον δεν είναι αναγκαία η χρήση της γραφής greeklish (καθώς δεν συντρέχουν οι τεχνικοί περιορισμοί του παρελθόντος), (στ) δεν μπορεί να υποκαταστήσει το ελληνικό αλφάβητο, αφού δεν μπορεί αναπαραστήσει ένα βασικό λειτουργικό χαρακτηριστικό της ελληνικής γλώσσας: τον δυναμικό τόνο στην εκφορά των λέξεων, εξαιτίας της έλλειψης του τονικού σημαδιού της οξείας.
Σύντομο ιστορικό
Για τους τεχνολόγος της εφαρμοσμένης πληροφορικής τα greeklish δεν θεωρούνται εξέλιξη ή εκμοντερνισμός – νεοτερισμός στη γραφή. Απεναντίας, η χρήση αυτής της γραφής αποτελεί αναχρονισμό, αφού είναι απομεινάρι του μακρινού τεχνολογικά (κι όχι μόνο[2]) παρελθόντος.

Ο εν λόγο τρόπος γραφής προέκυψε κυρίως εξαιτίας της ολιγωρίας[3] στον καθορισμό, από μέρους κάποιου επίσημου ελληνικού οργανισμού, μιας λειτουργικής τυποποίησης που θα πληρούσε τις βασικές αρχές της κωδικοποίησης χαρακτήρων: Συγκεκριμένα, του συνόλου χαρακτήρων ASCII και Extended ASCII (Επεκταμένου Αμερικάνικου Πρότυπου Κώδικα Ανταλλαγής Πληροφοριών). Αυτό είχε ως συνέπεια τα βασικά Λειτουργικά Συστήματα εκείνης της εποχής (άρα και οι υπολογιστές) να μην υποστηρίζουν καθόλου ελληνικούς χαρακτήρες, ή να υποστηρίζουν με άτυπη κωδικοποίηση που στις περισσότερες περιπτώσεις παρουσίαζε ασυμβατότητες και ρυθμιστικές δυσκολίες. Γι’ αυτόν τον λόγο οι χρήστες που ήθελαν να εκφραστούν στην ελληνική μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας κατέφευγαν στη μοναδική (ή πιο εύκολη) λύση της μεταγραφής με greeklish.

Προβλήματα
Καθώς ο τρόπος γραφής greeklish προέκυψε από τις αυτενέργειες των μεμονωμένων χρηστών, είναι φυσικό να διέπεται από μια υποκειμενικότητα που δεν υπακούει σε κάποιον κοινά αποδεκτό κανόνα όσον αφορά στην επιλογή των χαρακτήρων που μεταγράφονται από τα ελληνικά στα λατινικά. Έτσι, μέσα από τη χρήση, καθιερώθηκαν:
(α) Δύο τρόποι διατύπωσης:
  1. Ορθογραφική διατύπωση: όπου στα κείμενα ακολουθούνται οι κανόνες της ιστορικής ορθογραφίας
  2. Φωνητική διατύπωση: όπου τα κείμενα γράφονται απλοποιημένα, με αντικατάσταση των ελληνικών χαρακτήρων συνήθως από έναν μόνο, ομόηχο, λατινικό χαρακτήρα.

(β) Τέσσερις βασικοί τρόποι αντικατάστασης των ελληνικών γραμμάτων:
  1. Μεταγραφή με βάση τη διάταξη των γραμμάτων στα συνηθισμένα πληκτρολόγια (π.χ. θ=u, ω=v, ψ=c, ξ=j, π=p)
  2. Μεταγραφή με βάση τη μορφική – οπτική ομοιότητα των γραμμάτων (π.χ. θ=8 ή 9, Θ=Q ή 0, ξ=3 ή $, π=n, Π=ΤΤ(δύο κεφαλαία “Τ”), ψ=y, Ψ=4, ω=w, ρ=p, Ρ=P, ν=v, Ν=N, δ=d ή 6, Δ=D, γ=g ή y, Γ=G, υ=u, Υ=Y)
  3. Μεταγραφή με βάση την ηχητική ομοιότητα των γραμμάτων (π.χ. θ=th, ξ=x ή ks, χ=h ή ch, ψ=ps, σ=c ή s, ς=s, β=v, ι=i ή e, κ=k ή c, f=ph)
  4. Συνδυασμός όλων των παραπάνω (και σε ορισμένες περιπτώσεις με πιο σπάνιες προσθήκες ή διαφοροποιήσεις στους μεταγραφόμενους χαρακτήρες)
Και σε αυτή την περίπτωση η έλλειψη έγκαιρης πιστοποίησης για τη μεταγραφή με greeklish είχε και έχει ως αποτέλεσμα η γραφή μιας ίδιας λέξης να αποδίδεται με πάμπολλες παραλλαγές (καθιστώντας αδύνατη την πλήρως αναστρέψιμη μεταγραφή). Για παράδειγμα, η λέξη «διεύθυνση» δύναται να μεταγραφεί με περίπου 23 διαφορετικούς τρόπους γραφής greeklish.

Ο Ελληνικός Οργανισμός Τυποποίησης (ΕΛΟΤ) με το πρότυπο ΕΛΟΤ 743:1982[4] (ISO 843) έχει θεσπίσει συγκεκριμένους κανόνες για τη μεταγραφή ελληνικών χαρακτήρων σε λατινικούς. Όμως αυτοί οι κανόνες δεν εφαρμόστηκαν ποτέ από τους χρήστες: Είτε διότι άργησαν μέχρι να θεσπιστούν, είτε διότι δεν είναι εύκολη η χρήση τους, είτε διότι δεν περιήλθαν ποτέ σε γνώση των χρηστών της τεχνολογίας.

Κίνδυνοι
Στα greeklish κείμενα, κατά τη φωνητική διατύπωση, παρατηρείται το φαινόμενο του «ιωτακισμού», όπου όλα τα: η, ι, ει, οι, υι, ι, αντικαθιστώνται για λόγους ταχύτητας στην πληκτρολόγηση (ή κεκαλυμμένης ανορθογραφίας) από τον λατινικό χαρακτήρα “i”. Παρομοίως, τα ελληνικά: “o” και “ω”, μεταγράφονται στο λατινικό “ο”. Αυτή η συνήθεια μπορεί να έχει ως ενδεχόμενο αποτέλεσμα την κατάργησης της ιστορικής ορθογραφίας και την απλοποίηση ή τον εκφυλισμό της έγγραφης αποτύπωσης της γλώσσας.

Επίσης, η χρήση των greeklish, στο βαθμό που δε δικαιολογείται λόγο τεχνικών αδυναμιών, αποτελεί αναντίλεκτα προσπάθεια υπονόμευσης του ελληνικού αλφαβήτου και κατ’ επέκταση (μακροπρόθεσμα) της ελληνικής γλώσσας.

Σήμερα
Οι τεχνικές αδυναμίες του παρελθόντος δεν υπάρχουν σήμερα. Τα σύγχρονα ψηφιακά συστήματα υποστηρίζουν πλήθος κωδικοποιήσεων πληκτρολογίου για «εθνική χρήση» (national use). Το πρόβλημα της πιστοποιημένης κωδικοποίησης χαρακτήρων έχει επιλυθεί με την καθιέρωση των ακόλουθων προτύπων για το ελληνικό αλφάβητο:
  1. ELOT 737 (γνωστό στους παλιούς και ως 437G ή 437Greek) για το Λειτουργικό Σύστημα MS-DOS. Είναι κωδικοποίηση νέων ελληνικών (δηλ. μονοτονικών).
  2. ELOT 928 (ISO 8859-7 ή ISO Latin 7) για τα Λειτουργικά Συστήματα: MS-Windows, Linux κ.α. Είναι κωδικοποίηση νέων ελληνικών.
  3. ANSI Windows 1253 παραλλαγή πιστοποίησης από την Microsoft για μονοτονικά ελληνικά, στο Λειτουργικό Σύστημα Windows. Δεν είναι πλήρως συμβατό με το ISO 8859-7 γι’ αυτό παρουσιάζονται διάφορα προβλήματα: π.χ. στο τονούμενο κεφαλαίο “Α” (του ISO 8859-7) αντιστοιχίζεται ο χαρακτήρας αλλαγής παραγράφου “¶”.
  4. ELOT 823 (MacGreek) για τα υπολογιστικά συστήματα της Apple. Είναι κωδικοποίηση νέων ελληνικών.
  5. Unicode ISO 10646 μεγέθους 16 bit. Είναι η πιο σύγχρονη κωδικοποίηση και τυποποιεί: τα νέα ελληνικά (με βάση το ISO 8859-7) στην απόκλιση (offset) #370 και τα αρχαία ελληνικά στην απόκλιση #1F00. Να σημειωθεί ότι αυτή η κωδικοποίηση υποστηρίζει μέχρι και Γραμμική Β: στην απόκλιση #10000 για τα συλλαβογράμματα και στην απόκλιση #10080 για τα ιδεογράμματα ή λογογράμματα).
Επιπλέον, καμία, τεχνικής φύσεως δικαιολογία, για το πρόβλημα της ασυμβατότητας των παραπάνω κωδικοποιήσεων, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Αφού, με τις κατάλληλες ρυθμίσεις ή τη χρήση λογισμικού μετατροπής (code page converter) οι ασυμβατότητες ξεπερνιούνται πολύ εύκολα (ακόμα και στην περίπτωση των e-mails).

Συμπεράσματα
Δεν υφίσταται πλέον η ανάγκη της μεταγραφής με greeklish. Οι σύγχρονες ψηφιακές τεχνολογίες, που χαρακτηρίζονται ως προηγμένες, υποστηρίζουν όλα τα διεθνή πρότυπα κωδικοποίησης χαρακτήρων των εθνικών γλωσσών των χρηστών τους..
Η σταδιακή επικράτηση, σε όλες τις ψηφιακές συσκευές που επεξεργάζονται και ανταλλάσσουν δεδομένα κειμένου, της κωδικοποίησης Unicode, στην οποία έχουν τυποποιηθεί τα ελληνικά αλφάβητα: το σύγχρονο μονοτονικό, το αρχαίο πολυτονικό και η Γραμμική Β, είναι βέβαιο ότι θα περιορίσει κατά πολύ, και ίσως θα εξαλείψει, τη χρήση greeklish στο πολύ κοντινό μέλλον.

Το ελληνικό αλφάβητο αποτελεί ένα από τα αρχαιότερα πολιτισμικά επιτεύγματα που κληρονόμησε ο παγκόσμιος Πολιτισμός. Περνώντας μέσα από τις συμπληγάδες της Ιστορίας, έφτασε ακέραιο μέχρι τις μέρες μας ως ιερή παρακαταθήκη. Η επίγνωση της αξίας του ας συντελέσει στο δέοντα σεβασμό του: Ειδικά απ’ όσους, μέχρι πρότινος, αδικαιολόγητα το υποκαθιστούσαν με greeklish κατά την ψηφιακή αποτύπωση της σκέψης και της γλώσσας τους.

Ο Μανώλης Ανδρόνικος είχε γράψει: «Η πιο σημαντική και ιστορικά αναλλοίωτη προσφορά των Ελλήνων στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό είναι το αλφάβητο. Όλοι οι θησαυροί της επιστήμης και της τέχνης του δυτικού κόσμου έχουν γραφεί με αλφάβητα που αποτελούν ελάχιστα παραλλαγμένες μορφές του ελληνικού».[5]

---------------------------
[1] Τα κωδικοποιημένα σύνολα χαρακτήρων όπως ο ASCII (American Standard Code for Information Interchange: διαβάζεται «άσκι») και άλλα παρόμοια, είναι πίνακες αμφιμονοσήμαντης αντιστοιχίας χαρακτήρων (γραμμάτων, συμβόλων κτλ.) σε καθορισμένους ακέραιους κωδικούς αριθμούς που ονομάζονται κωδικοί σημείου (code point) (το μέγεθος των οποίων μετριέται σε bit). Χρησιμοποιούνται για την αναπαράσταση, επεξεργασία, ή/και ανταλλαγή πληροφοριών κειμένου μεταξύ ηλεκτρονικών συσκευών. Για το ελληνικό αλφάβητο υπάρχουν διάφορες κωδικοποιήσεις πιστοποιημένες από τον ΕΛΟΤ και από τον Διεθνή Οργανισμό Τυποποιήσεων (ISO).

[2] Ένα από τα παλαιότερα ελληνικά κείμενα, γραμμένο σε λατινοελληνικά, είναι η τραγωδία του Γιώργου Χορτάτση: «Ερωφίλη». Γράφτηκε περίπου το 1595 και εκδόθηκε πρώτη φορά το 1637 στη Βενετία.

[3] Ο πρώτος ASCII των 7 bit είχε εγγενής αδυναμίες στην υποστήριξη των αλφαβήτων που δεν βασίζονταν στο Αγγλικό. Ως ένα βαθμό η λύση δόθηκε το 1972 με την τυποποίηση ISO/IEC 646 που κυρώθηκε και από την ECMA ως ECMA-6. Ωστόσο, μόλις το 1986 ο ΕΛΟΤ κατέληξε στην τυποποίηση: ELOT 928 η οποία είναι η μόνη που πιστοποιήθηκε από τον ISO (ένα χρόνο μετά) με κωδικό: ISO 8859-7:1987. Αυτό το πρότυπο αναθεωρήθηκε το 2003 (ISO 8859-7:2003) με την πρόσθεση τριών χαρακτήρων: του συμβόλου του Ευρώ (κωδ. 0xA4 ή U+20AC), του συμβόλου της Δραχμής (κωδ. 0xA5 ή U+20AF) και του συμβόλου της υπογεγραμμένης (κωδ. 0xAA ή U+037A).

[4] Το πρότυπο ΕΛΟΤ 743:1982 (το ποίο χρησιμοποιείται και από το Βρετανικό Συμβούλιο) εφαρμόζεται υποχρεωτικά σε δημόσια έγγραφα όπου απαιτείται η μεταγραφή σε λατινικό αλφάβητο και το αντίστροφο: π.χ. νέες ταυτότητες, διαβατήρια, επωνυμίες εταιρειών κτλ.

[5] Βλ. Μανώλης Ανδρόνικος, «Η Ελληνική Γραφή», Τόμος 2: Αρχαίος Ελληνισμός, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών, 1971), 2:196.
.

ΑΣ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ


ΜΟΥ ΕΣΤΕΙΛΑΝ ΑΥΤΟ ΤΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΩΣ ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΩΣ ΕΥΧΗΣ ΕΡΓΟΝ ΝΑΙ ΑΛΛΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΥΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΠΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΟΙ ΠΑΠΑΔΕΣ ΕΤΟΥΤΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΟΤΙ ΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΛΛΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΛΕΠΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΕΛΛΗΝΕΣ (ΟΣΟΙ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ)
Θεωρούμε ότι όλοι είμαστε Έλληνες το γένος. Η θρησκεία του καθενός, όποια και να είναι, είναι σεβαστή. Είναι εγκληματικό, σήμερα με τόσους εχθρούς, να οδηγηθούμε σε διαχωρισμούς, με βάση τη θρησκεία. Δεν έχουμε αυτή την πολυτέλεια. Ισοδυναμεί με Εθνική καταστροφή. Κάθε τι λοιπόν που ωθεί προς τέτοιου είδους διαχωρισμούς, είναι Εθνικά επιζήμιο. Από όπου δε, και αν προέρχεται θα πρέπει να καταδικαστεί. Οι Αρχαίοι Έλληνες, ήταν Έλληνες. Και ας μην ήταν χριστιανοί στο θρήσκευμα.

Η πιο κάτω επιστολή, αναφέρεται στο Μουσείο Αρχαίας Τεχνολογίας στο Κατάκολο.

"Στις 11/3/2011, με μια σεμνή τελετή, εγκαινιάστηκε στο Κατάκολο Ηλείας, το Μουσείο Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας. Το μουσείο, είναι εθνικής σημασίας γιατί α) για πρώτη φορά έχει ανακατασκευαστεί ένα τόσο μεγάλο μέρος της αρχαίας ελληνικής τεχνολογίας, με αποτέλεσμα το μουσείο να είναι το πληρέστερο σε ολόκληρο τον κόσμο

β) υπάρχει δυνατότητα, εκτός από τους Έλληνες, να το επισκεφτούν και να γνωρίσουν τον αρχαίο Ελληνικό τεχνολογικό πολιτισμό, οι περίπου ένα εκατομμύριο ξένοι τουρίστες που προσεγγίζουν το -πρώτο σε αφίξεις κρουαζιερόπλοιων- λιμάνι της χώρας.

Ενώ λοιπόν είναι τόσο σημαντικό το μουσείο που μας μυεί, σε μια μάλλον άγνωστη πτυχή του αρχαιοελληνικού θαύματος, η επίσημη Εκκλησία, προτίμησε να «απέχει». Συγκεκριμένα, ενώ είχε προσκληθεί, η τοπική μητρόπολη προτίμησε:

Α) να μην εκπροσωπηθεί παρά σε επίπεδο τοπικού ιερέα: ενώ ο αναπληρωτής Μητροπολίτης (του έχοντος πολλά προβλήματα υγείας μητροπολίτη), τρέχει σε εγκαίνια γραφείων και .. καταστημάτων, δεν βρήκε χρόνο να έρθει σε ένα κέντρο πολιτισμού

Β) όχι μόνο αυτό, αλλά …. δεν δέχτηκαν να κάνουν τον καθιερωμένο αγιασμό!!!

Επίσημη τοποθέτηση για αυτή την συμπεριφορά, φυσικά δεν υπήρχε. Οι ανεπίσημες απαντήσεις όμως, είναι άκρως ανησυχητικές. Αυτό γιατί, ως αιτιολογία προτάθηκε, η άποψη, ότι τέτοιου είδους χώροι παραπέμπουν στο … δωδεκάθεο.

Χρειάζεται ισχυρή δόση φαντασίας, για να καταλάβει κάποιος, πως από τα αρχαιοελληνικά ρολόγια π.χ. φτάνουμε στο δωδεκάθεο. Η σεβαστή Εκκλησία, φαίνεται πως την έχει. Ο καθένας μπορεί να περιηγηθεί το μουσείο, τουλάχιστον δικτυακά (www.kotsanas.com) και να αποκτήσει ιδίαν αντίληψη του τι ακριβώς παρουσιάζεται εκεί. Εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως, ο βαρουλκός του Αρχιμήδη, μας παρωθεί να λατρέψουμε τον Δία. Ή πως, γνωρίζοντας τους γερανούς των Αρχαίων Ελλήνων, θα τρέξουμε προς τον Ήφαιστο. Ή αν γνωρίσουμε τα τετράδια των προγόνων μας, θα προσευχόμαστε στην θεά Αθηνά.

Πραγματικά θα θέλαμε κάποιος από την Εκκλησία, να μας εξηγήσει πως από, ρολόγια, γρανάζια, πολιορκητικές μηχανές, τηλεπικοινωνιακές συσκευές, σιντριβάνια, αργαλειούς, πιεστήρια, και άλλα τέτοιου είδους μηχανήματα, φτάνουμε αυτόματα στο να θεωρούμε δεδομένο ότι … αλλάζουμε και θρησκεία.

Σήμερα που βαλλόμαστε από παντού, έχουμε ανάγκη να γνωρίσουμε περισσότερο τις ρίζες μας. Τον πολιτισμό μας. Μέρος του όποιου πολιτισμού, είναι και η τεχνολογία. Γιατί να μην γνωρίζουμε π.χ. πόσες από τις εφευρέσεις του Αρχιμήδη, αντέγραψε ο ‘μεγάλος’ Λεονάρντο Ντα Βίντσι; Ή τις αστρονομικές συσκευές που βοήθησαν τόσο πολύ στην ανάπτυξη της αστρονομίας, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος των αστεριών ακόμα και σήμερα να έχουν Ελληνικά ονόματα; Ποιο είναι το κακό, κατά την Εκκλησία, στην γνώση του πρώτου υπολογιστή στην ιστορία της ανθρωπότητας, του μηχανισμού των Αντικυθήρων; Δεν χρησιμοποιούν σήμερα υπολογιστές στις μητροπόλεις και στην Αρχιεπισκοπή;

Σήμερα που οι ξένοι λένε πως τους χρωστάμε, σήμερα που πατεντάρονται οι εφευρέσεις και πωλούνται πανάκριβα, είναι κακό να ξέρουμε (με αποδείξεις), πως αυτός ο λαός, έδωσε τις βάσεις και για την τεχνολογική ανάπτυξη της Δύσης; Νομίζει η Εκκλησία, πως είναι ανάγκη να πιστεύουμε ό,τι οι ξένοι μας σερβίρουν ή να ψάχνουμε και να βρίσκουμε (βασιζόμενοι πάντα σε ιστορικά στοιχεία), την ιστορία μας και τον πολιτισμό μας;

Ας μην μας απαντήσουν με το γνωστό, πως η στάση της Εκκλησίας, απέναντι στον τελειότερο πολιτισμό της Ανθρωπότητας, είναι σαν τη μέλισσα: ‘Επισκέπτεται όλα τα λουλούδια και παίρνει ο,τι καλύτερο για να φτιάξει το μέλι.’ Αν είναι έτσι, δεν έχει τίποτα καλό, ο αρχαίος Ελληνικός τεχνολογικός πολιτισμός, για αυτό αρνήθηκαν να κάνουν αγιασμό (ας μην τα ρίξουν στον ιερέα, ήταν απόφαση τουλάχιστον σε επίπεδο μητρόπολης).

Τέτοιου είδους συμπεριφορές, στην καλύτερη περίπτωση, προβληματίζουν τους Έλληνες, για το ρόλο της Εκκλησίας, ακόμα και σήμερα. Ωθούν τους πολίτες σε διαχωρισμούς. Από την μια μεριά οι ‘Χριστιανοκετρικοί’ και από την άλλη οι ‘Ελληνοκεντρικοί’.

Θεωρούμε ότι όλοι είμαστε Έλληνες το γένος. Η θρησκεία του καθενός, όποια και να είναι, είναι σεβαστή. Είναι εγκληματικό, σήμερα με τόσους εχθρούς, να οδηγηθούμε σε διαχωρισμούς με βάση τη θρησκεία. Δεν έχουμε αυτή την πολυτέλεια. Ισοδυναμεί με Εθνική καταστροφή. Κάθε τι λοιπόν που ωθεί προς τέτοιου είδους διαχωρισμούς, είναι Εθνικά επιζήμιο. Από όπου δε, και αν προέρχεται θα πρέπει να καταδικαστεί. Οι Αρχαίοι Έλληνες, ήταν Έλληνες. Και ας μην ήταν χριστιανοί στο θρήσκευμα.

Το Ελληνικό Γένος πρέπει να σώσουμε. Αυτό κινδυνεύει. Ας πιστεύει ο καθένας, ότι θρησκεία θέλει. Μας ενώνει ο Ελληνικός πολιτισμός. Ας μη μας χωρίσουν οι θρησκείες."

ΟΜΑΔΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΗΛΕΙΑΣ

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ


ΕΑΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΕΦΑΡΜΟΖΑΝ ΤΗΝ ΠΟΝΗΡΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΛΟΥΤΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΑΝ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΛΛΑ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ ΜΟΝΟ ΝΑ ΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΛΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΘΕΛΕΙ ΠΟΛΥ ΠΟΝΗΡΟ ΜΥΑΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΟΥ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΔΙΟΔΙΑ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΚΑΣΕΙΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΠΡΟΣΤΙΜΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ( ΣΥΓΝΩΜΗ ΣΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ)
μπραβο και παλι μπραβο
Με νέες κινητοποιήσεις εναντίον των τσουχτερών διοδίων οργανώνουν...
την άμυνά τους οι επιτροπές αγώνα σε όλη τη χώρα, ανοίγοντας ξανά τις μπάρες στις 27 Μαρτίου.

Το κίνημα «Δεν Πληρώνω» συνεχίζει να αγνοεί τις παραινέσεις της πολιτείας για υπακοή στους νόμους, τη στιγμή μάλιστα που από τις 3 Μαρτίου έχει τεθεί σε ισχύ η ρύθμιση που προβλέπει παράβαση του ΚΟΚ την μην καταβολή διοδίου.

Ακόμη και οδηγίες κυκλοφορούν στο Ίντερνετ για το πώς οι οδηγοί μπορούν να υπερπηδήσουν την τροπολογία Ρέππα, προτρέποντάς τους είτε να σηκώνουν τις μπάρες εφόσον δεν υπάρχουν αστυνομικοί στους σταθμούς για να ασκήσουν έλεγχο, είτε να ζητούν απόδειξη επί πιστώσει ή ακόμη και να υπογράφουν έγγραφο αδυναμίας πληρωμής!

Ωστόσο, πριν από λίγες μέρες θερμό επεισόδιο σημειώθηκε στην Αττική Οδό όταν υπάλληλος της εταιρείας αρνήθηκε να κόψει πιστωτικό υπόλοιπο σε διερχόμενους οδηγούς που δεν πλήρωναν. Οι μπάρες παρέμειναν κατεβασμένες, κλήθηκε η αστυνομία Παπάγου στη μία περίπτωση και Ασπροπύργου στην άλλη και στους οδηγούς όχι μόνο επιβλήθηκε κλήση 200 ευρώ και αφαίρεση άδειας και πινακίδων αλλά οδηγήθηκαν και στον τμήμα για παρακώλυση συγκοινωνίας, όπου επιβλήθηκαν εκατέρωθεν μηνύσεις.

Στελέχη του αυτοκινητοδρόμου υποστηρίζουν ότι οι εντολές από το αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας είναι ξεκάθαρες και ότι από εδώ και στο εξής αυτοί που δεν θα πληρώνουν, παραβιάζουν τον ΚΟΚ επομένως θα τους επιβάλλονται οι σχετικές κυρώσεις. Μουδιασμένη η Αστυνομία για το νέο … “φρούτο”.

Μέχρι στιγμής, πάντως, και με δεδομένο ότι ο νόμος είναι πολύ «φρέσκος», ελάχιστες κλήσεις έχουν κοπεί, κάνοντας μέλη του κινήματος να υποστηρίζουν ότι χωρίς της συνδρομή της αστυνομίας θα μείνει ανεφάρμοστος.

Μολονότι στελέχη των παραχωρησιούχων αλλά και της κυβέρνησης υποστηρίζουν ότι ο νόμος έχει περιορίσει κατά πολύ τις «τζάμπα» διελεύσεις, τα όργανα της τροχαίας δεν εμφανίζονται ιδιαίτερα πρόθυμα για το νέο «καπέλο» που τους έχει φορέσει η πολιτεία.

Στη Βορειοανατολική Αττική λέγεται ότι η τροχαία των Αφιδνών έχει γίνει “έξαλλη” για τις ευθύνες που τις επέρριψε πρόσφατα η κοινοπραξία της Νέας Οδού για την αδράνεια τις μέρες του χιονιά, και δεν εμφανίζεται ιδιαίτερα «ζεστή» να συνεργαστεί με την εταιρεία.

Το γεγονός μάλιστα ότι ο νόμος προβλέπει ότι το πρόστιμο διαπιστώνεται αυτοπροσώπως από την τροχαία και όχι και κατόπιν ελέγχου, αφού δηλαδή περάσει ο οδηγός τα διόδια όπως προέβλεπε το σχέδιο νόμου, προϋποθέτει ότι σε κάθε σταθμό θα πρέπει να υπάρχουν αστυνομικές δυνάμεις που θα παρεμβαίνουν και θα κόβουν κλήσεις.

Αυτό, όπως λένε, μέλη του κινήματος είναι πρακτικά αδύνατο για μια αστυνομία αποδεκατισμένη που εμφανίζεται ανήμπορη να διαχειριστεί τα νέα της «εισπρακτικά» καθήκοντα


Ο ΡΩΜΙΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ


Είναι μια ιστορία που μοιάζει με παραμύθι. Μια προσωπική ιστορία που δυστυχώς χάθηκε...
στο πέρασμα των χρόνων. Στοιχεία πολλά δεν διαθέτουμε.

Για τον πρωταγωνιστή ξέρουμε μόνο ότι το όνομα του ήταν Δημητρογιάννης και η καταγωγή του από την Θεσσαλονίκη. Άλλο στοιχείο που διαθέτουμε είναι το όνομα του πατρός του. Γιωργάκης Δημητρογιάννης. Ο Δημητρογιάννης, ο ήρωας της ιστορίας μας, γεννήθηκε κοντά στο 1895 στην Θεσσαλονίκη, στον Ελληνικό μαχαλά.

Οι γονείς του ήταν Έλληνες χριστιανοί. Ο πατέρας του, φαρμακοποιός και σχετικά ευκατάστατος, βοήθησε τον Δημητρογιάννη να σπουδάσει ιατρός. Γρήγορα η φήμη του εξαπλώθηκε στην πόλη και όλοι γνώριζαν το νέο παλικάρι που πολλές φορές βοηθούσε τους Έλληνες αμισθί. Κάποια στιγμή όμως έπρεπε να υπηρετήσει τη θητεία του.

Η Θεσσαλονίκη, όπως και ολόκληρη η Μακεδονία πριν τους βαλκανικούς πολέμους, ήταν έδαφος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όμως ο “Μεγάλος Ασθενής” έπνεε τα λοίσθια. Ο Δημητρογιάννης προσπάθησε να κατέβει στην ελεύθερη Ελλάδα και να μην υπηρετήσει στο στρατό του Σουλτάνου. Δεν τα κατάφερε.

Κάπου μετά το Λιτόχωρο στην Πιερία, ανάμεσα σε κάτι βάλτους, Τούρκοι στρατιώτες των συνέλαβαν και τον έστειλαν πίσω στο κέντρο κατάταξης στη Θεσσαλονίκη. Ο Δημητρογιάννης υπηρέτησε στον στρατό του Σουλτάνου σαν αξιωματικός – Ιατρός. Όταν ξέσπασαν οι βαλκανικοί πόλεμοι, φυσικά και δεν του ήρθε μετάθεση για το μέτωπο.

Οι Τούρκοι γνώριζαν πολύ καλά, ότι χιλιάδες από τους υπηρετούντες στο στρατό τους, ήταν Έλληνες, ή Βούλγαροι, ή Σέρβοι και φρόντισαν να τους απομακρύνουν από το μέτωπο των Βαλκανίων για πολλούς λόγους. Ο Δημητρογιάννης δεν ευτύχησε να δει τον Ελληνικό Στρατό να μπαίνει μετά από διαταγή του Βενιζέλου και να απελευθερώνει την πόλη που γεννήθηκε και πέρασε τα παιδικά του χρόνια.

Τη Θεσσαλονίκη. Ήταν τότε σε κάποιο στρατόπεδο στο Μπαιμπούρτ, στα ανατολικά σύνορα. Το τέλος των Βαλκανικών τον βρίσκει στην Κωνσταντινούπολη. “Ο Ρωμιός γιατρός”, έτσι τον φώναζαν Έλληνες και Τούρκοι και ο Δημητρογιάννης προσέφερε συχνά αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του. Δεν κοίταζε εθνικότητα, κοίταζε τον άνθρωπο.


ΕΦΙΑΛΤΗΣ

ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΕΛΛΑΣ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ............


Είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς. Ο καθηγητής Heath W. Lowry, που είναι γωστός στους Αρμενίους και τους Έλληνες των ΗΠΑ για την έμμισθη τουρκο-παρακρατική του δράση που είναι καλυμμένη με ακαδημαϊκό μανδύα και έχει στόχο τον καθαγιασμό του Μουσταφά Κεμάλ και των εγκλημάτων του εις βάρος των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων της Ανατολής, αντί να χαρακτηριστεί αρνητής της Γενοκτονίας και υποστηρικτής νέων γενοκτονιών, όπως προβλέπει το νέο νομοσχέδιο του κ. Καστανίδη, και να προσαχθεί σε δίκη, αναλαμβάνει κεντρικό ρόλο στην ίδρυση και λειτουργία του "Κέντρου Ερευνών Οθωμανικής Ιστορίας", με έδρα την Καβάλα, που κατοικείται στην πλειοψηφία της από απογόνους των θυμάτων της Γενοκτονίας και της εγκληματικής δράσης του διεστραμένου σφαγέα Μουσταφά Κεμάλ.
Το λόγο πλέον έχουν οι πολίτες και ιδιαίτερα οι απόγονοι των γενοκτονηθέντων και των θυμάτων του κεμαλικού φασισμού.
Διαβάζουμε από την εφημερίδα ΧΡΟΝΟΜΕΤΡΟ ΚΑΒΑΛΑΣ το σχετικό άρθρο του Θοδωρή Σπανέλη.

Κέντρο Ερευνών Οθωμανικής Ιστορίας στην Καβάλα
«Εγκαινιάστηκε» από τον Υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας, εν κρυπτώ
Στον απόηχο της επίσκεψης Αχ. Νταβούτογλου
Τα «καλά νέα» που αφορούν την Καβάλα τα μαθαίνουμε από την Τουρκία. Συγκεκριμένα από τα δημοσιεύματα του τουρκικού Τύπου πληροφορηθήκαμε ότι στην Καβάλα έχει συσταθεί και λειτουργεί «Κέντρο Ερευνών Οθωμανικής Ιστορίας»!!! Πως προέκυψε όμως αυτό το κέντρο; Κατά πόσο είναι σύμφωνη η τοπική κοινωνία για κάτι τέτοιο; Ερωτήματα τα οποία δεν πρόκειται να πάρουν απαντήσεις, αφού η «τεκνοποίηση» αυτού του κέντρου έγινε στο παρασκήνιο της δημόσιας ζωής. Αυτός είναι και ο λόγος που κανείς δεν έκρινε σκόπιμο, εκ μέρους αυτού του Κέντρου να κάνει έστω μια ανακοίνωση με την οποία να γνωστοποιεί την ύπαρξή του.
Ας δούμε όμως το θέμα αναλυτικά. Την περασμένη εβδομάδα η τουρκική εφημερίδα Aksam κυκλοφόρησε - συγκεκριμένα την Πέμπτη, ημέρα επίσκεψη τους υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμετ Νταβούτογλου στην Καβάλα - με την παρακάτω είδηση:

Κέντρο Ερευνών Οθωμανικής Ιστορίας στην Καβάλα
Το Ινστιτούτο Μεχμέτ Αλή Πασά από την Καβάλα και το Πανεπιστήμιο Bahcesehir θα ιδρύσουν Κέντρο Ερευνών Οθωμανικής Ιστορίας με κέντρο την Καβάλα. Το εν λόγω Κέντρο θα οδηγήσει στην προσέγγιση Τουρκίας και Ελλάδας από πολιτιστικής πλευράς. Ο Επικεφαλής της Διεύθυνσης των Σχέσεων με τα ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Bahcesehir, Ονούρ Ουισάλ, είπε ότι ο ευρισκόμενος στην Ελλάδα ΥΠΕΞ Νταβούτογλου σχεδιάζει να επισκεφθεί σήμερα το κέντρο αυτό. Ο ίδιος είπε ότι το κέντρο που συστάθηκε από το Princeton και από τον καθηγητή Ιστορίας του Πανεπιστημίου Bahcesehir, Heath W. Lowry, θα πραγματοποιήσει εργασίες αναφορικά με τον τουρκικό, τον ελληνικό και τον αραβικό κόσμο και πρόσθεσε ακόμα πως στο κέντρο αυτό που θα έχει μια πλούσια βιβλιοθήκη θα δίνονται διαλέξεις και σεμινάρια. Ακόμα θα γίνονται έρευνες σε σχέση με την ιστορία, την φιλοσοφία, την αρχιτεκτονική, τη μουσική και τη ζωγραφική.
Μόνο έκπληξη και μάλιστα δυσάρεστη μπορεί να νοιώσει κάποιος που διαβάζει αυτή την είδηση, αν γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα. Ας τα βάλουμε όμως τα πράγματα σε μια σειρά.
Την περασμένη εβδομάδα λοιπόν χωρίς να έχει προηγηθεί κάτι σχετικό ως ανακοίνωση ή ως δήλωση, ο κ. Νταβούτογλου επισκέφτηκε το σπίτι του Μεχμέτ Αλί, όπως αποδεικνύεται όμως δεν ήταν μια επίσκεψη «τουριστικού χαρακτήρα» αλλά μια παρουσία επισφράγισης μιας συμφωνίας!!! Αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι εν γένει η επίσκεψη του κ. Νταβούτογλου δεν είχε απλά συμβολικό χαρακτήρα, μιας και η Καβάλα έχει κομβικό σημείο, στο νεοθωμανικό του όραμα, αλλά και ουσιαστικό, αφού σηματοδοτεί την έναρξη της λειτουργίας του εν λόγω κέντρου.
Φορέας υλοποίησης αυτό του κέντρου είναι το Ινστιτούτο Μωχάμεντ Αλί, το οποίο για τον σκοπό αυτό πρόσφατα τροποποίησε και το καταστατικό του. «Ψυχή» όμως αυτού του κέντρου δεν είναι κάποια από τα μέλη του Ινστιτούτου αλλά ο καθηγητής των πανεπιστημίων Princeton των ΗΠΑ και Bahcesehir της Τουρκίας, Lowry Heath. Πρόκειται για μια «σκοτεινή μορφή» που με την δουλειά του και τις θέσεις που έχει εκφράσει κατά καιρούς έχει προκαλέσει αντιδράσεις ιστορικών απ’ όλο τον κόσμο. Για παράδειγμα σχετικά πρόσφατα είχε ηγηθεί κίνησης για να αποτρέψει την αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας από την Αμερικανική Γερουσία. Επιπλέον κατέβαλε συστηματική προσπάθεια για να απαξιώσει τα στοιχεία που παρέδωσε στην Ιστορία και το σύνολο της ανθρωπότητας ο αμερικανός πρέσβης στην Οθωμανική αυτοκρατορία Ερρίκος Μορκεντάου τα οποία αποτελούν μια σημαντική πηγή πληροφοριών για τα εγκλήματα που διέπραξε το κεμαλικό καθεστώς σε βάρος των Αρμενίων και Ελλήνων της Μικράς Ασίας.
Όλα αυτά βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαία, αφού ο Lowry Heath κατέχει την έδρα «ΚΕMΑΛ ΑΤΑΤΟΥΡΚ» στο πανεπιστήμιο του Princeton. Το μεγαλύτερο μέρος των ερευνών του χρηματοδοτήθηκε από την Τουρκική Κυβέρνηση - μέσω αυτής της έδρας - και είχε ένα και μοναδικό σκοπό, το πώς θα σβήσει από την επίσημη ιστορία όλες τις μαύρες σελίδες του κεμαλικού καθεστώτος. Στην συνέχεια η τουρκική κυβέρνηση τον αντάμειψε για τις υπηρεσίες του, προσφέροντάς του μια ακόμη έδρα στο πανεπιστήμιο Bahcesehir, ενώ για πολλά χρόνια εργάστηκε στην Τουρκία για διάφορες έρευνες που αφορούν το Οθωμανικό της παρελθόν.
Με αυτά τα δυο πανεπιστήμια συνεργάζεται τώρα το Ινστιτούτο Μοχάμεν Αλί για να «καλλιεργήσει» της Οθωμανικές Σπουδές στην Καβάλα, έχοντας ως συνδετικό κρίκο τον τακτικό επισκέπτη της Καβάλας, τον Heath W. Lowry . Χωρίς να διαθέτει η πόλη ένα πανεπιστήμιο το οποίο θα μπορούσε να ελέγξει την λειτουργία αυτού του κέντρου, έρχονται και το «φυτεύουν» κυριολεκτικά στην καρδιά της χερσονήσου της Παναγίας! Η ίδρυση του, κατόπιν απαίτησης της Τουρκίας, εντάσσεται στο πλαίσιο υλοποίησης διακρατικής συμφωνίας μορφωτικών και πολιτιστικών ανταλλαγών που υπογράφηκε τον περασμένο Μάιο κατά μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στην διάρκεια της επίσκεψης της πολυπληθούς αποστολής στην Αθήνα με επικεφαλής τον Τούρκο πρωθυπουργό Ν. Ερντογάν.
Θεόδωρος Α. Σπανέλης
Χρονόμετρο Καβάλας

ΑΝΙΣΤΟΡΙΤΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ


Ενώ το βιβλίο Ιστορίας που διδάσκονται τα Ελληνόπουλα στη ΣΤ’ Δημοτικού εξυμνεί τις «προοδευτικές» προσπάθειες...
των Οθωμανών να ενισχύσουν την εκπάιδευση των Ελλήνων κατά την Τουρκοκρατία -και ξεχνάει το κρυφό σχολειό- το αντίστοιχο εγχειρίδιο της γείτονος διδάσκει στους Τούρκους μαθητές ότι:

-Σελίδα19: «Τα νησιά του Αιγαίου βρίσκονται σήμερα υπό ελληνική κατοχή».

-Σελίδα 21: «Η Ελλάδα δεν έχει τη δύναμη να διατηρήσει στο Αιγαίο την ειρήνη». (!!!)

-Σελί δα 65: «Η ειρήνη στη Μέση Ανατολή και η ασφάλεια στην Ασία είναι δυνατόν να διατηρηθεί με την επιστροφή αυτών των νησιών στην Τουρκία».

-Σελίδα 110: «Η Τουρκία καθόρισε τα χωρικά της ύδατα στα 6 μίλια το 1930. Έτσι η Χίος, η Μυτιλήνη και η Σάμος βρίσκονται μέσα στα χωρικά ύδατα της Τουρκίας.Το δικαίωμα κυριαρχίας μιας χώρας στα δικά της χωρικά ύδατα της επιτρέπει να ασκεί τα ίδια δικαιώματα στα νησιά που
βρίσκονται σε αυτά τα ύδατα».
Αυτά και άλλα πολλά αλιεύει κάποιος από την πρώτη κιόλας ανάγνωση του βιβλίου Ιστορίας (έκδοση 1996) το οποίο διδάσκεται σήμερα συστηματικά στις μεγαλύτερες τάξεις του τουρκικού σχολείου οκταετούς υποχρεωτικής φοίτησης.Το συγκεκριμένο σύγγραμμα που τιτλοφορείται τα «Τα δίκαια της Τουρκίας στο Αιγαίο» (EgeDenizinde TurkHaklari) και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στη γείτονα το 1955! με την υπογραφή του Τούρκου καθηγητή Ιστορίας Μεχμέτ Σακά.
Βάση των αυθαίρετων ιστορικών θεωριών τις οποίες σήμερα διδάσκονται στις ιστορικές ακαδημίες και στις στρατιωτικές σχολές της Τουρκίας,όλοι οι πολιτισμοί του Αιγαίου-μεταξύ αυτών και ο ελληνικός-ήταν τουρκικής προέλευσης!

Φτάνουν στον παραλογισμό να θεωρούν Μινωίτες, Μυκηναίους, Ίωνες, Τρώες και Πελασγούς προτουρκικές φυλές που κατοικούσαν στο Αιγαίο.

Σύμφωνα με αυτές τις απίστευτες θεωρίες, οι Έλληνες δεν ήταν παρά ένα μικρό παρακλάδι του «μεγάλου τουρκικού λαού»,του «μοναδικού που είχε τη δύναμη να δημιουργεί μεγάλα κράτη και πολιτισμούς»!

Ακόμη πιο προχωρήμενη είναι η εργασία του Σελαχατίν Σαλιζίκ (Turk Yunaniliskilerivefiliki eteria) όπου περιλαμβάνονται αλλόκοτοι ισχυρισμοί όπως ότι ο ελληνικός πολιτισμός ήρθε από την Ασία και δεν είχε κανένα πρωτότυπο στοιχείο, ότι οι Τούρκοι ήρθαν στο Αιγαίο το…2480 π.Χ. και ότι ο Δημόκριτος, Ηρόδοτος, Ιπποκράτης, Πυθαγόρας και Όμηρος ήταν όλοι τους τουρκικής καταγωγής.


Η εργασία του εγκρίθηκε απ’ το τουρκικό υπουργείο Παιδείας και διδάσκεται στα τουρκικά σχολεία.

ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ........


Του James Petras
Ομότιμου Καθηγητή Κοινωνιολογίας στο State University της Νέας Υόρκης.

Εν μέσω της αραβικής εξέγερσης σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, και την ώρα που ακόμα και η Ε.Ε. έχει δημόσια καταδικάσει τον ισραηλινό αποκλεισμό στη Γάζα και τις παράνομες κατασχέσεις εδαφών από το Ισραήλ στη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ, ο Έλληνας πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, υποσχέθηκε σε αντιπροσωπεία Αμερικανοεβραίων ηγετών που τον επισκέφθηκε, πως θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να εξασθενίσει την αντίθεση της Ε.Ε. και να προωθήσει τα Ισραηλινά οικονομικά, διπλωματικά και πολιτικά συμφέροντα στην Ευρώπη.

Αμερικανοί Σιωνιστές που πρόσφατα επέστρεψαν από επίσκεψή τους στην Αθήνα, περιέγραψαν τον Παπανδρέου ως τον πιο επιδεκτικό («δουλοπρεπή») Ευρωπαίο ηγέτη που θυμούνται να έχουν συναντήσει το τελευταίο διάστημα.

Η δουλική υποταγή του Παπανδρέου στα Ισραηλινά συμφέροντα περιλαμβάνει την υπόσχεσή του, στην αντιπροσωπεία των διαπρεπών Aμερικανών Σιωνιστών, πως θα χρησιμοποιήσει την επιρροή του για να πιέσει τη νέα στρατιωτική χούντα στην Αίγυπτο να συνεχίσει να τηρεί τις συμφωνίες που είχε συνάψει ο Μουμπάρακ με το Ισραήλ (European Jewish Press 2/11/11), συμφωνίες που περιλαμβάνουν τον αποκλεισμό της Γάζας και την υποστήριξη των ισραηλινών στρατιωτικών επιθέσεων στο Λίβανο, τη Συρία και τους Παλαιστίνιους. Με άλλα λόγια, ο Παπανδρέου στηρίζει ανοιχτά την έως πριν λίγο καιρό συνεργασία της Αιγύπτου με το Ισραήλ στις μυστικές δολοφονίες και τις απαγωγές Αράβων μαχητών.

Ο Παπανδρέου επιδεικνύει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την προώθηση των εξαγωγών του Ισραήλ στην Ευρωπαϊκή αγορά, απ' ό,τι για την προώθηση των εξαγωγών της χώρας που φαινομενικά εκπροσωπεί.
Υποσχέθηκε στην αντιπροσωπεία της Διάσκεψης των Προέδρων των Μεγαλύτερων Αμερικανοεβραϊκών Οργανώσεων πως «θα ενσωματώσει το Ισραήλ στην Ευρωπαϊκή αγορά» (European Jewish Press 2/11/11) την ίδια ώρα που συρρικνώνει την ελληνική οικονομία κατά 10% στο διάστημα 2009-11 και διπλασιάζει την ανεργία στη χώρα από το 8% στο 16%.

Η κατάφωρη δουλικότητα του Παπανδρέου στο Ισραήλ και τις αμερικανικές σιωνιστικές δομές ισχύος είναι εμφανής στην εγκάρδια υποδοχή και τις πρόσφατες συμφωνίες του με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Νετανιάχου και τον υπουργό Εξωτερικών, τον διαβόητο σιωνιστή φασίστα Άβιγκντορ Λίμπερμαν, τον ίδιο Λίμπερμαν που υπερασπίζεται την ολοκληρωτική εκδίωξη των Παλαιστινίων από τη Δυτική Όχθη. Κανένας Έλληνας πρωθυπουργός από την εποχή που ιδρύθηκε το σιωνιστικό κράτος, δεν έχει στο ενεργητικό του μια τέτοια παράξενη επίδειξη ενεργής συνεργασίας με τις Ισραηλινές αποικιακές αξιώσεις στη Μέση Ανατολή. Κανένας Ευρωπαίος ηγέτης δεν έχει τόσο ανυπόμονα και με τέτοιο ζήλο προωθήσει τα αιτήματα των Αμερικανικών Σιωνιστικών Οργανώσεων.

Το πιο εντυπωσιακό, όσον αφορά τη δουλικότητα του Παπανδρέου στα ισραηλινά και αμερικανοσιωνιστικά συμφέροντα, είναι πως κρατά αυτή τη στάση την ίδια στιγμή που το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου κόσμου, από την Ευρώπη, την Τουρκία, τον Λίβανο και τη Λατινική Αμερική, ως τη Βόρεια Αφρική (Αίγυπτος, Τυνησία) και τη μεγάλη πλειοψηφία των Αράβων απομονώνουν το Ισραήλ. Με άλλα λόγια, ο Παπανδρέου υιοθετεί μια φιλο-ισραηλινή πολιτική που απομακρύνει την Ευρώπη, απομονώνει την Ελλάδα από τουλάχιστον εκατό εκατομμύρια Άραβες και υπονομεύει τις ελληνικές γεωργικές εξαγωγές (εσπεριδοειδών) στην αγορά της Ε.Ε.

Η πεισματική και ιδιαίτερα επιβλαβής εξωτερική πολιτική του Παπανδρέου ταιριάζει αρμονικά με την εξαιρετική εμμονή του για επιβολή πολιτικών αποπληρωμής του χρέους που υπαγορεύονται από το ΔΝΤ και τους τραπεζίτες της Ε.Ε. και των ΗΠΑ.
Η συμπεριφορά του είναι ιδιαίτερα κυνική, την ώρα που η νέα κυβέρνηση της Ιρλανδίας απειλεί να κηρύξει παύση πληρωμών, εάν δεν μειωθεί το χρέος της χώρας.

Στη σφοδρή του επιθυμία να αποκτήσει την εύνοια των υπερατλαντικών τραπεζιτών, ο Παπανδρέου έχει συστηματικά αντλήσει δισεκατομμύρια ευρώ μέσω της περικοπής μισθών και συντάξεων κατά 20% και τα έχει μεταφέρει στα χρηματοκιβώτια των τραπεζιτών. Στην εξέλιξή τους οι πολιτικές του Παπανδρέου έχουν διπλασιάσει τα ποσοστά ανεργίας, έχουν συρρικνώσει την οικονομία και υπονομεύουν κάθε μελλοντική ανάπτυξη στον ορίζοντα της επόμενης δεκαετίας. Ο Έλληνας πρωθυπουργός απέρριψε τη φόρμουλα της Αργεντινής, που αντιμέτωπη με μια παρόμοια κρίση το 2001-02 αθέτησε την υποχρέωσή της έναντι του χρέους, αντί να βαθύνει τη φτώχεια. Με πρόεδρο τον Κίρσνερ, η Αργεντινή επαναδιαπραγματεύθηκε το χρέος της, «κουρεύοντας» τις πληρωμές κατά 75% και επιβάλλοντας μορατόριουμ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την ανάκαμψη της Αργεντινής από την κρίση και διατήρησε ρυθμό ανάπτυξης της τάξης του 7% για περισσότερο από μια δεκαετία, ενώ ταυτόχρονα περιόρισε την ανεργία από το 22% σε λιγότερο από 6%.

Εάν ο Παπανδρέου ενεργεί σαν πειθήνιος αγγελιοφόρος του Ισραήλ και της σιωνιστικής πέμπτης φάλαγγας στην Αμερική, χαρακτηρίζεται και ως πρόθυμος και επιθετικός «εισπράκτορας» των υπερπόντιων τραπεζών. Θα περάσει στην ιστορία με δημόσιο όνειδος ως πρόθυμος συνεργάτης στα ισραηλινά εγκλήματα πολέμου, βαστάζος των άνισων συμφωνιών με την Αίγυπτο στην εξωτερική του πολιτική και ως αυτός που επέβαλε τις αρπακτικές οικονομικές πολιτικές που οδήγησαν στη φτώχεια εκατομμύρια Έλληνες.

Έχοντας αποδεκατίσει την ελληνική οικονομία με τη μεταφορά δισεκατομμυρίων στο εξωτερικό και υπονομεύοντας τις οικονομικές σχέσεις με τις αραβικές χώρες, ο Παπανδρέου προσφέρει προς πώληση σε Κινέζους, Ισραηλινούς και στους επενδυτές και κερδοσκόπους της Γουόλ Στριτ τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις, μεταφορές, λιμάνια, ενέργεια και τηλεπικοινωνίες. Η ειρωνεία είναι πως ο Γιώργος Παπανδρέου, γιος του πρώην πρωθυπουργού της χώρας Ανδρέα Παπανδρέου, θα αντιστρέψει κάθε μία και όλες τις πολιτικές του πατέρα του, ειδικά εκείνες που αφορούσαν τη Μέση Ανατολή.

Το 1981, μετά την εκλογή του στην πρωθυπουργία της Ελλάδας, ο Ανδρέας Παπανδρέου με κάλεσε στην Αθήνα για να συζητήσουμε τις πολιτικές και το πρόγραμμα της μελλοντικής του κυβέρνησης. Το πρώτο που μου τόνισε ήταν η σημασία την υποστήριξης του παλαιστινιακού αγώνα και το πόσο επιτυχής ήταν η συνάντησή του με τον Γιάσερ Αραφάτ, που τον επιβράβευσε με ένα περίστροφο το οποίο και μου έδειξε. Ένα χρόνο αργότερα, όταν επέστρεψα στην Ελλάδα για να διευθύνω και να αναπτύξω ένα ερευνητικό κέντρο, ο Ανδρέας Παπανδρέου με κάλεσε να κολυμπήσουμε μαζί. Μας συνόδευαν μια δεκάδα μέλη των υποβρυχίων δυνάμεων ασφαλείας, που επιτηρούσαν τα παράλια φοβούμενοι μια πιθανή συνομωσία δολοφονίας από τη Μοσάντ, σύμφωνα με αυτά που μου είπε, ως αντίποινα για την αλληλεγγύη προς τους Παλαιστίνιους και το Λίβανο.

Μερικές ημέρες αργότερα περισσότεροι από 50.000 Έλληνες με επικεφαλής την υπουργό Πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη, συμμετείχαν σε διαδήλωση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό και καταδίκης του ρόλου του Ισραήλ στην αιματηρή σφαγή 2.000 γυναικών και παιδιών στα προσφυγικά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα. Η αντίθεση αυτή ανάμεσα στις δύο γενιές Παπανδρέου δεν θα μπορούσε να είναι πιο απόλυτη. Ενώ ο Ανδρέας έβλεπε την Ελλάδα σαν μια γέφυρα ανάμεσα στην Ευρώπη και τον ανατολικό αραβικό κόσμο, ο Γιώργος την βλέπει σαν νταβατζή των ισραηλινών επιχειρηματικών συμφερόντων στην Ευρώπη και μεσάζοντα για την κυριαρχία τους στη Μέση Ανατολή. Οι Σιωνιστές έχασαν έναν παλιό πελάτη στο πρόσωπο του Μουμπάρακ και κέρδισαν ένα νέο στο πρόσωπο του Παπανδρέου.

Όπως ο Μουμπάρακ, έτσι και ο Γιώργος Παπανδρέου, συνδυάζει τη δουλικότητα απέναντι στους ιμπεριαλιστές μέντορές του με την υπεροψία και τη βαρβαρότητα απέναντι στους Έλληνες υπηκόους του. Όπως φάνηκε στην περίπτωση της Αιγύπτου, θα χρειαστεί από τον ελληνικό λαό κάτι παραπάνω από διαδηλώσεις και περιστασιακές απεργίες για να αποκαθηλώσουν έναν πιστό υπάλληλο της αυτοκρατορίας. Αλλά, όπως πολύ καλά έδειξε το Κάιρο, είναι εφικτό!

Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗ........


Του Σάββα Ιακωβίδη Ισχύει ο εκβιασμός πολέμου για τα 12 μίλια, το Καστελόριζο που ανήκει στη… Μεσόγειο, τα θέματα του Αιγαίου και ποιο πρότυπο εισηγείται για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις Πρόκειται για την πιο αδίστακτη προσπάθεια της Τουρκίας να επιβάλει στην έμφοβη Ελλάδα την εικόνα ότι αυτή είναι η δύναμη στην περιοχή και δορυφόρος αυτής, η Ελλάδα Η Ελλάδα υφίσταται συνεχείς τουρκικές επιθέσεις: Με παραβιάσεις στο Αιγαίο, με αμφισβητήσεις της ελληνικής κυριαρχίας, με γκριζοποίηση ελληνικών νησιών, με επιδείξεις οθωμανικής ισχύος και με προτάσεις για ένα νέο πρότυπο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου, όντως αναδεικνύεται σε Κίσιντζερ της τουρκικής διπλωματίας, η οποία θεωρεί πια την Ελλάδα ως έναν αδύναμο δορυφόρο, η υποτέλεια του οποίου, στην τουρκική πολυδιάστατη επιθετικότητα, είναι ζήτημα χρόνου να υλοποιηθεί. Η πρόσφατη επίσημη επίσκεψη του Νταβούτογλου στην Αθήνα και στη Δυτική Θράκη έχει όλα τα στοιχεία της αναδυόμενης και αποθηριούμενης νεο-οθωμανικής Τουρκίας: Αλαζονεία, υπεροψία της δύναμης, πολιτικής, στρατιωτικής, ενεργειακής, αλλά και της λεγόμενης μαλακής δύναμης (soft power), που αξιοποιεί για να προβάλει την εικόνα μιας δήθεν ειρηνόφιλης και ειρηνοποιού Τουρκίας. Πέρα από το ρόλο της περιφερειακής, η Τουρκία διεκδικεί και εκείνον της μεγάλης δύναμης.
Ο ελέφαντας και το μυρμήγκι Έναντι της Ελλάδας, η Τουρκία συμπεριφέρεται όπως ο ελέφαντας σε ένα μυρμήγκι. Η Άγκυρα γνωρίζει πάρα πολύ καλά τις φοβερές οικονομικές και κοινωνικές και στρατιωτικές δυσκολίες της Ελλάδας, η οποία θεωρείται ξανά στην Ευρώπη και στους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς ως το «μαύρο πρόβατο» και παράδειγμα προς αποφυγήν. Ενώ η Τουρκία εμφανίζει εντυπωσιακή ανάπτυξη, παρά την παγκόσμια οικονομική κρίση, η Ελλάδα είναι οικονομικά εξαρτημένη από τα δάνεια ξένων οργανισμών. Η Τουρκία είναι μέλος της ομάδας των G-20 πιο πλούσιων χωρών του κόσμου, ενώ η Ελλάδα συγκαταλέγεται στις υπό κατάρρευση και πτώχευση χώρες. Η Τουρκία ασκεί αναθεωρητική, δηλαδή επιθετική, επεκτατική πολιτική, ενώ η Ελλάδα στηρίζεται στο διεθνές δίκαιο. Στις διεθνείς και διακρατικές σχέσεις, όμως, το δίκαιο είναι με το μέρος του ισχυρού, που του επιτρέπει να κάνει ό,τι θέλει, ενώ ο αδύνατος υποκύπτει και υφίσταται τις επιπτώσεις της αδυναμίας του. Από την πρώτη κιόλας μέρα της επίσκεψής του στην Ελλάδα, ο Νταβούτογλου έθεσε θέμα για το Καστελόριζο. Όχι βέβαια χωρίς λόγο. Σε συνέντευξή του την περ. Κυριακή στην αθηναϊκή «Καθημερινή», ο Νταβούτογλου δήλωσε με επιτηδευμένη αλλά πονηρή αφέλεια ανατολίτη, ότι το Καστελόριζο είναι μεν ελληνικό νησί, αλλ’ ανήκει στη… Μεσόγειο! Καινοφανής θεωρία που, όμως, έχει την εξήγησή της στο βιβλίο του Τούρκου υπουργού, «Στρατηγικό Βάθος». «Το γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα των νησιών του Αιγαίου βρίσκεται υπό ελληνική κυριαρχία αποτελεί το σημαντικότερο αδιέξοδο της πολιτικής της εγγύς θαλάσσιας περιοχής της Τουρκίας (…). Το ότι ο πολιτικός διαχωρισμός που έχει προκύψει, σε αντίθεση με τις γεωπολιτικές αναγκαιότητες, έχει επικυρωθεί υπέρ της Ελλάδας, παρέχουν το κατάλληλο έδαφος για να αναφύονται διάφορα ζητήματα, όπως η υφαλοκρηπίδα, τα χωρικά ύδατα, ο εναέριος χώρος, η ζώνη FIR, τα πεδία διοίκησης και ελέγχου και ο εξοπλισμός των νησιών» («Στρατηγικό Βάθος», εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα, σελ. 268 κ. επ.).
Απειλές, 12 ν.μ. και η υποταγή της Ελλάδας στον τουρκικό εκβιασμό
Την περ. Τετάρτη, πριν αναχωρήσει για περιοδεία στη Δυτ. Θράκη, ο Νταβούτογλου είχε συνάντηση με μικρή ομάδα Ελλήνων δημοσιογράφων (επιλεγμένων από την τουρκική πρεσβεία - η ίδια πρακτική ακολουθήθηκε πέρσι με ομάδα επιλεγμένων Κύπριων δημοσιογράφων, που συναντήθηκαν με τον Ερντογάν). Σε δηλώσεις του, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών επιβεβαίωσε την ισχύ του casus belli, όπως αυτό αποφασίστηκε από τη Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση ως αντίδραση στο δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά ύδατά της από 6 σε 12 ναυτικά μίλια. Ο Νταβούτογλου παρουσίασε στους Έλληνες δημοσιογράφους την «πρόταση» να αποσυρθούν ταυτόχρονα η απόφαση της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης για το casus belli, και η επικύρωση από τη Βουλή των Ελλήνων της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, που δίνει το δικαίωμα στην Ελλάδα να επεκτείνει τα χωρικά ύδατά της στα 12 ν.μ. Η Τουρκία δεν υπέγραψε ακόμα τη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας. Με απλά λόγια, ο Νταβούτογλου απαιτεί την πλήρη υποταγή της Ελλάδας στις αξιώσεις της Τουρκίας, διαφορετικά επισείει την απειλή του casus belli, ενώ παράλληλα διατηρεί ετοιμοπόλεμη τη λεγόμενη «στρατιά του Αιγαίου» απέναντι από τα ελληνικά νησιά. Το πιο εξωφρενικό είναι ότι ο Τούρκος υπουργός επιχειρεί εξίσωση της τουρκικής απειλής για πόλεμο κατά της Ελλάδας, διά του casus belli, με τη νόμιμη θέση της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά ύδατά της στα 12 ν.μ. Να σημειωθεί ότι η Τουρκία επιμένει σε συζήτηση «όλων των θεμάτων» που, κατά τους ισχυρισμούς της, αφορούν το Αιγαίο. Η ελληνική θέση είναι ότι η Αθήνα συζητά μόνο για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Αντίθετα η Τουρκία επιμένει στα θέματα που, από δεκαετίας, ο Νταβούτογλου είχε καταγράψει στο βιβλίο του. Σε αυτά να προστεθεί η ασίγαστη προσπάθεια της Τουρκίας να γκριζοποιήσει σχεδόν κάθε ελληνικό νησί και βραχονησίδα. Είναι γνωστή παλαιά δήλωση Ντεμιρέλ, για δήθεν εκατοντάδες βραχονησίδες που έχουν αδιευκρίνιστο καθεστώς. Και, βέβαια, δεν πρέπει να παραγνωρίζονται οι καθημερινές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και οι αμφισβητήσεις της ελληνικής κυριαρχίας από την Τουρκία. Σε δηλώσεις του, την περ. Τετάρτη, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών επανέλαβε τη θέση της Ελλάδας, ότι οι όποιες διαφορές πρέπει να συζητούνται σε «ένα σαφές και καθαρό πλαίσιο: Σεβασμός στο Διεθνές Δίκαιο, στην κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας. Υπάρχουν και πρακτικές εκ μέρους της Τουρκίας που, κατά τη άποψή μας και το έχουμε πει αυτό από την πρώτη στιγμή, δεν συμβάλλουν σε αυτή την προσπάθεια και, το χειρότερο, προκαλούν δυσπιστία και στην κοινή γνώμη». Ο Δ. Δρούτσας επανέλαβε ότι η Ελλάδα θέλει μεν την Τουρκία στην ΕΕ «χωρίς ημίμετρα και ειδικές σχέσεις», αλλ’ αυτό «προϋποθέτει εκπλήρωση των ανειλημμένων υποχρεώσεων της Τουρκίας προς την ΕΕ αλλά και τα κράτη-μέλη της ΕΕ», δηλ. και την Κύπρο. Για να προσθέσει ότι «όσο το Κυπριακό παραμένει ανοικτή πληγή», θα έχει «επιπτώσεις στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας».
Το χειρότερο σενάριο… Αυτά δεν φαίνεται να απασχολούν και πολύ την Τουρκία, αν κριθεί από τις θέσεις που ο Νταβούτογλου διατυπώνει δημόσια, με δηλώσεις στους Έλληνες δημοσιογράφους ή με αρθρογραφία του. Θεωρείται αυτονόητο ότι όσα ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών εξαγγέλλει δημόσια, τα έχει καταθέσει λεπτομερώς και επίσημα στην ελληνική πλευρά. Ο Νταβούτογλου επέμεινε στο θέμα των πτήσεων τουρκικών μαχητικών και υποστήριξε ότι πρέπει να υπάρξει αμοιβαία μείωση πτήσεων, παραβλέποντας ότι οι Τούρκοι πρώτοι ήρξαντο χειρών αδίκων και παραβιάζουν τον ελληνικό εναέριο χώρο εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Ακόμα υποστήριξε ότι το χειρότερο σενάριο θα ήταν μη ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, μη επίλυση του Κυπριακού και μη συμφωνία για ένα «νέο καθεστώς για το Αιγαίο». Αυτό προϋποθέτει, κατά την Τουρκία, εξαίρεση του Καστελόριζου από την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Ελλάδα. Να σημειωθεί η εγκληματική, πια, διστακτικότητα της Αθήνας να οριοθετήσει την ΑΟΖ με την Κύπρο, όπως της ζητούσαν επίμονα ο Τάσσος και σήμερα ο Δ. Χριστόφιας. Εντύπωση, πάντως, προκάλεσε μήνυμα ανώτατης πηγής του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, που μιλούσε προς Τούρκους δημοσιογράφους και ανέφερε ότι περιμένει κινήσεις της Τουρκίας στις διερευνητικές ελληνοτουρκικές επαφές και στο Κυπριακό, μετά τις τουρκικές εκλογές του Ιουνίου. Η θέση αυτή, όπως σημειώνεται στον αθηναϊκό Τύπο, προσφέρει ένα βολικό άλλοθι στον Ερντογάν, ότι δηλ. προσπαθεί να κάνει κινήσεις στα ελληνοτουρκικά και στο Κυπριακό, αλλά... να περιμένουμε μετά τις εκλογές στην Τουρκία.
Κυπριακό και Αιγαίο Σε άρθρο του στην αθηναϊκή «Καθημερινή» (10/3/2011), με τίτλο «Ένα νέο πρότυπο για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις», ο Νταβούτογλου καταθέτει, με περίτεχνο διπλωματικό τρόπο και με όρους διεθνών σχέσεων, την τουρκική πολιτικο-διπλωματική στοχοθεσία ιδιαίτερα για το Αιγαίο και το Κυπριακό. Αναφέρεται σε «προκαταλήψεις», που Ελλάδα και Τουρκία πρέπει να αφήσουν πίσω τους και εξηγεί πού το νέο πρότυπο πρέπει να βασίζεται: Στην κοινή κατανόηση της ιστορίας. Στο διαθρησκευτικό διάλογο. Σε μία νέα άποψη καλής γειτνίασης των δύο χωρών. Στην επίλυση εκκρεμών θεμάτων στο Αιγαίο, για τα οποία η Τουρκία είναι αποφασισμένη να «επιτύχει συνολική και βιώσιμη συμβιβαστική λύση». Όσον αφορά το Κυπριακό, καλεί την Ελλάδα «να τείνουμε χείρα βοήθειας στις δύο πλευρές της διαπραγμάτευσης». Ως εάν η Κύπρος να κατέχεται από εξωγήινους. Όλα αυτά συνιστούν μια καλά οργανωμένη και μεθοδευμένη επίθεση δήθεν φιλίας και συνεργασίας της Τουρκίας προς την Ελλάδα. Αξιοποιώντας τη «μαλακή δύναμή» της και γνωρίζοντας την επισφαλή και αδύναμη θέση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα, η Τουρκία επιδιώκει να εμφανιστεί ως η χώρα που επιθυμεί ειρήνη, φιλία, συνεργασία και αμοιβαία αποδεκτή και συμβιβαστική λύση στα προβλήματα των δύο χωρών. Πρόκειται για την πιο πονηρή και αδίστακτη προσπάθεια της Τουρκίας, να επιβάλει στην έμφοβη και τρεμαλέα Ελλάδα την εικόνα ότι αυτή είναι η δύναμη στην περιοχή και δορυφόρος αυτής, η Ελλάδα. Αν δεν υποκύψει στην «επίθεση φιλίας και συνεργασίας», υπάρχει ο επικρεμάμενος μπαμπούλας: Το casus belli και η στρατιά του Αιγαίου. Η ελληνική και η κυπριακή διπλωματία ας ανοίξουν, επιτέλους, το «Στρατηγικό Βάθος», για να μελετήσουν και να εμβαθύνουν στα τουρκικά σχέδια κατά της Ελλάδας και της Κύπρου. Ίσως τότε, αρχίσουν να μεθοδεύουν την αντίδρασή τους, πριν να είναι πολύ αργά

ΕΟΡΤΗ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΩΝ


Η εορτή των Παναθηναίων τελούνταν κατά τη διάρκεια του Εκατομβαιών, πρώτου μήνα του αθηναϊκού ημερολογίου, το καλοκαίρι (μέσα Ιουλίου-μέσα Αυγούστου). Η πομπή τελούνταν στις 28 του μήνα, ημέρα των γενεθλίων της θεάς. Κάθε τέσσερα χρόνια όμως, ξεκινώντας από την αναδιοργάνωση της εορτής το 566 π.Χ. από τον επώνυμο άρχοντα Ιπποκλείδη, τελούνταν με ιδιαίτερη λαμπρότητα τα Μεγάλα Παναθήναια, που περιλάμβαναν τότε θρησκευτικές τελετουργίες και αθλητικούς αγώνες.

Η εορτή των Μεγάλων Παναθηναίων αφορά ιδιαίτερα την Αγορά της Αθήνας, καθώς το μεγαλύτερο τμήμα της πομπής διέτρεχε το εμπορικό και διοικητικό κέντρο της πόλης, μέσω της λεγόμενης Παναθηναϊκής Οδού. Επιπροσθέτως, μια σειρά αθλητικών και μουσικών αγώνων, καθώς και δευτερεύοντα επεισόδια κατά τη διάρκεια της πομπής αφορούν κτήρια και σημεία της Αγοράς. Ταυτόχρονα, πρόκειται με ασφάλεια για το πλέον μαρτυρημένο θρησκευτικό γεγονός που συνδέεται με την Αγορά, αλλά και την καλύτερα γνωστή εορτή του αθηναϊκού κράτους. Στοιχεία για την εορτή είναι γνωστά από την Αρχαϊκή ως τη Ρωμαϊκή περίοδο.

Η εορτή αποκτά ιδιαίτερη λαμπρότητα κατά τη διάρκεια της αρχής των γιων του Πεισιστράτου, και ιδιαίτερα του Ιππάρχου (527-514 π.Χ.), και αργότερα την περίοδο του Περικλή, που ως αθλοθέτης το 442 π.Χ. έχτισε το Ωδείο. Την ίδια περίπου εποχή η παναθηναϊκή πομπή απεικονίστηκε στην ιωνική ζωφόρο του Παρθενώνα. Ιδιαίτερη λαμπρότητα όμως είχε η εορτή των Μεγάλων Παναθηναίων και κατά την Ελληνιστική περίοδο, με τη συμμετοχή ακόμη και βασιλέων από τα ελληνιστικά βασίλεια της Ανατολής.

Η διάρκεια της εορτής είναι άγνωστη. Με βάση τις τελετές και τους διάφορους αγώνες, πρέπει να υπολογίσει κανείς τουλάχιστον τρεις ημέρες. Κατά πάσα πιθανότητα όμως χρειαζόταν μία ολόκληρη εβδομάδα για την ολοκλήρωση όλων των αγωνισμάτων. Σε πρόσφατη μελέτη υποστηρίχθηκε ότι η εορτή με τα μεθεόρτια πρέπει να κρατούσε 8 ημέρες, από τις 23 ως τις 30 του μήνα, διάστημα κατά το οποίο η εκκλησία του δήμου δε φαίνεται να συνεδριάζει. Το 2ο αι. μ.Χ., σύμφωνα με το ρήτορα Αίλιο Αριστείδη, η διάρκεια της εορτής ήταν τετραήμερη. Μήνες πριν, η πόλη έστελνε σε όλες τις ελληνικές πόλεις της Ελλάδας, της Ασίας και της Ιταλίας, ειδικούς αγγελιαφόρους, τους σπονδοφόρους, για να καλέσουν τους Έλληνες να συμμετάσχουν. Στην Ελληνιστική περίοδο, οι αγγελιαφόροι ταξίδευαν ως τον Περσικό κόλπο και τη Βόρεια Αφρική.
Η εορτή των Μεγάλων Παναθηναίων, όπως και κάθε άλλη μεγάλη εορτή, περιλάμβανε την πομπή, που κατέληγε στο ιερό της θεάς. Σημαντικό στοιχείο της πομπής όμως ήταν και η περιφορά του πέπλου ως την Ακρόπολη, όπου και έντυνε το ξόανο της θεάς που φυλασσόταν στο Ερέχθειο. Το φόρεμα της θεάς ήταν έτσι και αλλιώς ένα μοναδικό, εξαιρετικό αντικείμενο, που ύφαιναν οι εργαστίναι (εργάτριες), οι οποίες ανήκαν στις αριστοκρατικότερες οικογένειες της πόλης. Το υφάδι στηνόταν από τις ιέρειες και τις αρρηφόρους εννέα μήνες πριν, κατά τη διάρκεια της εορτής των Χαλκείων. Ο μάλλινος πέπλος ήταν ιστορημένος, δηλαδή διακοσμημένος, με θέματα από τη γιγαντομαχία (μάχη Γιγάντων και ολύμπιων θεών για την εξουσία), και ιδιαίτερα τη μάχη της Αθηνάς με τον Εγκέλαδο. Είχε ζωηρά χρώματα (μπλε και κίτρινο αναφέρουν οι πηγές) και αποτελούσε αντικείμενο θαυμασμού. Κάθε τέσσερα χρόνια ανανεωνόταν. Με την κατασκευή του κολοσσιαίου αγάλματος της θεάς, ο πέπλος απέκτησε τεράστιες διαστάσεις και πήρε θέση ιστίου ενός μεγάλου πλοίου τοποθετημένου σε ρόδες, με πλήρωμα ιερείς και ιέρειες με χρυσά και πολύχρωμα στεφάνια. Το άρμα-πλοίο συρόταν από το Δίπυλο ως το Ελευσίνιο. Σε εκείνο το σημείο ο πέπλος κατέβαινε και μεταφερόταν στα χέρια ως το ιερό της Αθηνάς στην Ακρόπολη, ενώ το άρμα-πλοίο φυλασσόταν στον Άρειο Πάγο, όπου το είδε ο Παυσανίας καθ’ οδόν προς την Ακρόπολη. Η τελετή αυτή μαρτυρείται στον 4ο αι. π.Χ. και πιθανόν να μην αποτελούσε τμήμα των κλασικών Παναθηναίων.

Στο κέντρο της ζωφόρου του Παρθενώνα, πάνω από την ανατολική είσοδο του ναού, απεικονίζεται ένα σύμπλεγμα πέντε μορφών: δύο μικρά κορίτσια προσεγγίζουν από τα αριστερά μια μεγαλόπρεπη γυναίκα, που συνήθως ταυτίζεται με την ιέρεια της Αθηνάς. Κάθε κορίτσι έχει στο κεφάλι του ένα σκαμνί και πάνω του ένα μαξιλάρι. Πλάτη με πλάτη με τη θεά, ένας γενειοφόρος άνδρας διπλώνει με τη συνεργασία ενός υπηρέτη το μεγάλου μεγέθους ύφασμα του πέπλου.

Τα Μεγάλα Παναθήναια ήταν η καλύτερη ευκαιρία για την πόλη της Αθήνας να επιδείξει το μεγαλείο της. Ολόκληρο το σώμα των κατοίκων της, πολίτες, γυναίκες και μέτοικοι, όλων των ηλικιών, αλλά και αγήματα των συμμάχων πόλεων, συμμετείχαν στην πομπή, απολαμβάνοντας διακριτούς ρόλους.

Την οργάνωση της εορτής αναλάμβαναν οι αθλοθέται, δέκα τον αριθμό. Η θητεία τους διαρκούσε 4 χρόνια, αλλά δεν είχαν καμία άλλη αρμοδιότητα. Επιλέγονταν με κλήρο, ένας από κάθε φυλή. Ο ρόλος τους ήταν να οργανώσουν την πομπή, τους μουσικούς, γυμνικούς και ιππικούς αγώνες, να κανονίσουν τα σχετικά με την κατασκευή του πέπλου και των επάθλων και να τα προσφέρουν. Δειπνούσαν δημοσία δαπάνη στη Θόλο, αρχίζοντας τις τελικές προετοιμασίες από την 4η ημέρα του μήνα.

Η πομπή κατευθυνόταν από τις εσχατιές της πόλης στο θρησκευτικό της κέντρο. Σημείο εκκίνησης, ήδη από την Αρχαϊκή περίοδο, ήταν η περιοχή του Κεραμεικού εκτός του τείχους της Αθήνας, ενώ κατά τον 5ο αι. π.Χ. οι συμμετέχοντες στην πομπή συγκεντρώνονταν στο λεγόμενο Πομπείο, όπου φυλάσσονταν και τα ιδιαίτερα εμβλήματα και αντικείμενα που ήταν απαραίτητα για την εκπλήρωση των διαφόρων τελετουργιών προς τιμήν της θεάς. Η πομπή εισερχόταν στην Αγορά από τη βορειοδυτική γωνία και κατόπιν έστριβε προς τα Ν-ΝΑ, διασχίζοντας το φαρδύ δρόμο (10-20 μ.) που είναι γνωστός ως Παναθηναϊκή Οδός, ως την Ακρόπολη. Η Παναθηναϊκή Οδός πλακοστρώθηκε μόλις τη Ρωμαϊκή περίοδο.

Επικεφαλής της πομπής τοποθετούνταν μαζί με τους ιερείς, οι κανηφόροι, κόρες από τις πλέον αριστοκρατικές οικογένειες, οι οποίες κουβαλούσαν στην κεφαλή το λεγόμενο κανούν, ένα καλάθι με προσφορές από σπόρους και κλαδιά. Πίσω τους περπατούσαν οι διφροφόροι, κρατώντας σκαμνιά και παρασόλια, πιθανότατα για να υπηρετούν τις κανηφόρους κατά τη διάρκεια της πομπής. Οι κανηφόροι πρέπει να ήταν ιδιαίτερα φροντισμένες, με πλούσια ενδύματα και πολύτιμα κοσμήματα. Την εποχή του Λυκούργου το αθηναϊκό κράτος παρείχε χρυσά κοσμήματα σε 100 κανηφόρους.

Στις πρώτες θέσεις της πομπής τοποθετούνταν τιμητικά και οι εργαστίνες. Επιγραφές αναφέρουν ότι μπορεί να εργάζονταν ως και 100 γυναίκες το χρόνο για την κατασκευή του πέπλου της θεάς, αν και στη ζωφόρο του Παρθενώνα, η ομάδα αυτή αντιπροσωπεύεται από τέσσερις κόρες που βαδίζουν με άδεια χέρια. Πλάι τους συναντά κανείς κόρες που κρατούν αγγεία, καθώς και ένα λιβανιστήρι, εξαρτήματα απαραίτητα για τη θυσία.

Η ζωφόρος του Παρθενώνα τονίζει ιδιαίτερα την παρουσία των νέων έφιππων Αθηναίων και των γενειοφόρων πάνοπλων ανδρών πάνω σε τέθριππα άρματα. Κατά τη διάρκεια της πομπής, στο κέντρο της Αγοράς, έδιναν μια ιδιαίτερα ριψοκίνδυνη παράσταση, κατεβαίνοντας από το άρμα που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Η άσκηση ονομάζεται αποβατικός αγών και οι συμμετέχοντες αποβάτες. Εναλλακτικά έχει προταθεί η άποψη ότι οι αποβάτες απλώς συνδύαζαν τη μεταφορά με άρμα με τον ένοπλο δρόμο, δηλαδή σε κάποιο σημείο της διαδρομής (στο Ελευσίνιο) κατέβαιναν από το άρμα και συνέχιζαν να τρέχουν ως το σημείο τερματισμού πεζοί. Σύμφωνα με φιλολογικές μαρτυρίες, το αγώνισμα αυτό τελούνταν ανεξάρτητα από τα υπόλοιπα ιππικά αγωνίσματα στο χώρο της Αγοράς. Οι γραπτές πηγές σχετικά με την πομπή πάντως εστιάζουν περισσότερο σε πεζοφόρα τμήματα που παρελαύνουν παρά σε έφιππους και σε άρματα.

Στην πομπή συμμετείχαν και οι γέροντες, οι λεγόμενοι θαλλοφόροι, οι οποίοι επιλέγονταν με κριτήριο την ομορφιά τους. Αυτοί πορεύονταν κρατώντας χλωρά κλαδιά, μάλλον από τις ελιές της Αθηνάς. Οι μη Αθηναίοι πολίτες, οι μέτοικοι, λάμβαναν μέρος και αυτοί. Οι νεότεροι, εφόσον δεν είχαν το δικαίωμα να συμμετέχουν ανάμεσα στα ένοπλα τμήματα της πορείας, μετέφεραν δίσκους με προσφορές, φορώντας πορφυρά ενδύματα. Είναι οι λεγόμενοι σκαφηφόροι. Οι δίσκοι, από ασήμι ή χαλκό, ήταν περιουσία του κράτους. Περιείχαν γλυκίσματα και κυψέλες. Οι κόρες των μετοίκων μετέφεραν αγγεία για νερό, ενώ οι απελεύθεροι δούλοι και άλλοι βάρβαροι κρατούσαν κλαδιά βελανιδιάς. Όσο για τους συμμάχους και τους Αθηναίους αποίκους και κληρούχους, συμμετείχαν στην πομπή με αντιπροσωπεία η οποία πρόσφερε στη θεά έναν ταύρο και μια πανοπλία. Οι σύμμαχοι υποχρεώθηκαν από νόμο του 426/425 π.Χ. να συμμετέχουν. Στον 4ο αι. π.Χ., φαίνεται πως μόνο οι άποικοι των Αθηνών συμμετείχαν στην πομπή.

Η πομπή δεν ακολουθούσε μια ευθύγραμμη πορεία προς την Ακρόπολη, αλλά σταματούσε σε αρκετά σημεία της Αγοράς, σε ιερά και βωμούς, για την τέλεση χορών και προσφορών. Το γεγονός αυτό αναφέρεται από τον Ξενοφώντα, για τον ύστερο 5ο/πρώιμο 4ο αι. π.Χ., αλλά δεν είναι επακριβώς γνωστά όλα τα σημεία που γίνονταν στάσεις.

Η κατάληξη της πομπής στην Ακρόπολη ακολουθούνταν από θυσία στο βωμό μπροστά στον Παρθενώνα, τουλάχιστον από τα μέσα του 5ου αι. π.Χ. Στα 425 π.Χ. περίπου, ο αριθμός των σφαγίων ήταν τεράστιος, αν σκεφθεί κανείς μόνο τις 400 αποικίες και τις συμμάχους πόλεις που συμμετείχαν υποχρεωτικά στην εορτή. Η ίδια η πόλη ξόδευε ένα αρκετά μεγάλο ποσό για τη θυσία μεγάλου αριθμού βοδιών και αγελάδων. Εξάλλου, έχει υποστηριχθεί βάσιμα η άποψη ότι το όνομα του μήνα προέρχεται από τα 100 σφάγια που προσφέρονταν στη θεά κατά τη διάρκειά του.

Το κρέας τεμαχιζόταν και μοιραζόταν αρχικά στους αξιωματούχους και στα σημαντικότερα τμήματα της πομπής (κανηφόροι), ενώ το υπόλοιπο μαγειρευόταν και προσφερόταν στο λαό, όχι όμως στην Ακρόπολη, αλλά στον Κεραμεικό, όπου είχε αρχίσει η πομπή.
Η φωτιά αναβόταν από το δαυλό του νικητή μιας αξιοπερίεργης λαμπαδηδρομίας. Ξεκινούσε από το βωμό του Έρωτα στην Ακαδημία, έξω από το Δίπυλο, και μάλλον τερμάτιζε στην αρχή της ανηφόρας της Ακρόπολης. Η συνολική απόσταση ήταν περίπου 3 χλμ., γι’ αυτό και αποκαλείται από κάποιους συγγραφείς ο «μακρός δρόμος». Ο νικητής του αγωνίσματος έπαιρνε μια υδρία και 30 δρχ. Το έθιμο ανάγεται πιθανόν στην εποχή του Πεισιστράτου, που έχτισε το συγκεκριμένο βωμό.

Οι αθλητικοί αγώνες διεξάγονταν αρχικά στο χώρο της Αγοράς, προτού μεταφερθούν, γύρω στο 330 π.Χ., στο στάδιο που έχτισε ο Λυκούργος στην περιοχή του Ιλισού. Στο βόρειο τμήμα της Αγοράς έχει ανακαλυφθεί η θεμελίωση ενός σημείου εκκίνησης, με θέσεις για 10 δρομείς, που έτρεχαν κατά μήκος της Παναθηναϊκής Οδού (που για αυτό το λόγο αποκαλούνταν επίσης και δρόμος). Εκατέρωθεν της οδού έστηναν οι νικητές (φυλές ή άτομα) αναθήματα που μνημόνευαν τις νίκες τους στα Παναθήναια (ακόμη και αν τα αγωνίσματα λάμβαναν χώρα στο Στάδιο, το Ωδείο ή τον Ιππόδρομο, δηλαδή εκτός Αγοράς).

Περιλάμβαναν τα εξής αγωνίσματα: το στάδιο (αγώνα δρόμου), το πένταθλο (δίσκος, ακόντιο, άλμα, δρόμος, πάλη), την πάλη, την πυγμαχία και το παγκράτιο. Υπήρχαν τρεις ηλικιακές κατηγορίες: αγόρια, αγένειοι νέοι, άνδρες. Επίσης, πιθανόν από τον 4ο αι. π.Χ. να υπήρχε και ο δρόμος των οπλιτών.

Οι ιππικοί αγώνες αποτελούσαν ακόμη ένα σημαντικό αγωνιστικό στοιχείο της εορτής, στην οποία η παρουσία έφιππων νέων, όπως τουλάχιστον μαρτυρά η ζωφόρος των Παναθηναίων, ήταν ιδιαίτερα τονισμένη. Χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες: σε αυτούς που ήταν ανοικτοί σε όλους και όσους που προορίζονταν μόνο για τους Αθηναίους πολίτες. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν ο αγώνας αναβατών και οι αγώνες συνωρίδων και τεθρίππων, σε δύο υποκατηγορίες, για άλογα και πουλάρια. Τα αγωνίσματα που απευθύνονταν αποκλειστικά στους Αθηναίους, τα λεγόμενα πολεμιστήρια, περιλάμβαναν τον αποβατικό αγώνα, τον ακοντισμό αφ’ ίππου, κούρσα με στρατιωτική ενδυμασία σε άρμα και άλογο, και πομπή με συνωρίδα. Ένα ιδιαίτερο αγώνισμα ήταν μια ψεύτικη μάχη ιππικού, η «αντιππασία». Τα περισσότερα από αυτά τελούνταν στον ιππόδρομο της Αθήνας, που από τον 5ο αι. π.Χ. βρισκόταν κάπου στο Νέο Φάληρο.

Τα ομαδικά αθλήματα, στα οποία διαγωνίζονταν οι δέκα φυλές της Αττικής, είχαν επίσης ιδιαίτερη θέση στο αθλητικό πρόγραμμα των Μεγάλων Παναθηναίων. Κυριότερο ήταν το αγώνισμα του πυρριχίου, δηλ. του ένοπλου χορού που χόρεψε για πρώτη φορά η Αθηνά για να γιορτάσει τη νίκη των θεών επί των Τιτάνων. Και εδώ υπήρχαν οι τρεις ηλικιακές κατηγορίες που συναντάμε στα ατομικά αθλήματα. Το επόμενο άθλημα ήταν αυτό της ευανδρίας, ένα είδος καλλιστείων για αγόρια, μια αποκλειστικά αθηναϊκή ιδιαιτερότητα. Κάθε φυλή συμμετείχε με μια ομάδα απαρτιζόμενη από τους πιο εντυπωσιακούς της νέους. Το ύψος και η σωματική δύναμη, καθώς και η ομορφιά, έπαιζαν σημαντικό ρόλο. Η λεμβοδρομία τελούνταν μάλλον στον Πειραιά, και συγκεκριμένα από το κύριο λιμάνι ως το λιμάνι της Μουνιχίας.

Η εορτή περιλάμβανε, από την εποχή του Ιππάρχου, ραψωδικούς αγώνες, με το διαγωνισμό των ραψωδών στην από στήθους απαγγελία ραψωδιών από την Ιλιάδα και την Οδύσσεια. Ο κάθε ραψωδός έπρεπε να συνεχίσει από εκεί που σταματούσε ο προλαλήσας, έτσι ώστε κατά τη διάρκεια του αγώνα να ακουστεί ολόκληρο το έπος. Οι μουσικοί αγώνες ήταν επίσης ιδιαίτερα σημαντικοί. Από το 442 π.Χ. όμως, όταν ο Περικλής ίδρυσε το Ωδείο που είναι γνωστό με το όνομά του, στη νότια κλιτύ της Ακρόπολης, όλοι οι καλλιτεχνικοί αγώνες μεταφέρθηκαν εκεί. Παλαιότερα όμως τελούνταν στην Αγορά, περίπου στο μέσο της μεγάλης πλατείας, σε ένα σημείο που αποκαλείται ορχήστρα. Έχουν βρεθεί οπές στις οποίες έμπαιναν οι πάσσαλοι που στήριζαν τις ξύλινες κερκίδες, τα λεγόμενα ικρία. Τραγικές παραστάσεις παρουσιάζονταν, υπό τη μορφή τετραλογιών, στο Θέατρο του Διονύσου.

Για τα έπαθλα πολύτιμες πληροφορίες παρέχουν επιγραφές και οι λεγόμενοι παναθηναϊκοί αμφορείς. Πρόκειται για τα έπαθλα των αγώνων, αμφορείς πήλινοι, διακοσμημένοι με τη μελανόμορφη τεχνική, γεμάτοι λάδι από τις ιερές ελιές της Αττικής στον Ελαιώνα, οι οποίες σύμφωνα με την παράδοση προέρχονταν από την πρώτη ελιά που φύτεψε η ίδια η Αθηνά στην Αττική. Μόνο οι μουσικοί λάμβαναν διαφορετικό έπαθλο. Οι κιθαρωδοί έπαιρναν χρυσοποίκιλτα στεφάνια αγριελιάς και χρηματικά έπαθλα. Αναλόγως με τη θέση κατάταξης στο διαγωνισμό, ποίκιλλαν η αξία του στεφανιού και το ύψος του χρηματικού ποσού. Οι αυλωδοί έπαιρναν κάπως χαμηλότερης αξίας έπαθλα και χρηματικά ποσά, ενώ στους μονωδούς άρπας και αυλού δίνονταν μόνο στεφάνια.

Οι δύο πρώτοι νικητές των αθλητικών αγώνων λάμβαναν έπαθλα που κυμαίνονταν από 60 ως 5 αμφορείς. Στα ιππικά αγωνίσματα τα έπαθλα ήταν μεγαλύτερα. Στα ομαδικά αγωνίσματα έπαθλο έπαιρνε μόνο η νικήτρια ομάδα. Στον πυρρίχιο και στο διαγωνισμό της ευανδρίας η νικήτρια ομάδα έπαιρνε ένα βόδι και 100 δρχ. Την εποχή του Αριστοτέλη, οι διαγωνιζόμενοι της νικήτριας ομάδας στην ευανδρία λάμβαναν και μία ασπίδα.

Σύμφωνα με μια πρόσφατη θεωρία, το πρόγραμμα της εορτής ήταν το εξής:

1η ημέρα: Μουσικοί και ραψωδικοί αγώνες
2η ημέρα: Αθλητικοί αγώνες αγοριών και αγένειων νέων
3η ημέρα: Αθλητικοί αγώνες ανδρών
4η ημέρα: Ιππικά αγωνίσματα
5η ημέρα: Ομαδικά αγωνίσματα ανά φυλή
6η ημέρα: Λαμπαδηδρομία και παννυχίδα (ολονυκτία). Πομπή και θυσία
7η ημέρα: Αγώνας αποβατών και λεμβοδρομία
8η ημέρα: Βραβεία, εορτασμοί
Δεν υπήρχαν θεωρεία ή κερκίδες, πλην ενός περιορισμένου τμήματος στη θέση όπου τον 4ο αι. π.Χ. ανεγέρθηκε ο Ναός του Πατρώου Απόλλωνος. Στα μέσα του 3ου αι. π.Χ., ο φιλομακεδόνας πολιτικός Δημήτριος, απόγονος του Δημητρίου Φαληρέως, ανέγειρε ένα βάθρο ψηλότερο από τη Στοά των Ερμών, προκειμένου να μπορέσει η Κορίνθια εταίρα που ήταν ερωμένη του να παρακολουθήσει την πομπή των Παναθηναίων, γεγονός που προκάλεσε αγανάκτηση.

ΔΙΕΔΩΣΕ ΤΟ

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More