ΕΛΛΑΔΑ

ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΟΙ ΤΑΦΟΙ ΤΗΣ ΡΩΞΑΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Δ;

Μπροστά σε μια μεγάλη αρχαιολογική ανακάλυψη πιθανόν να βρίσκονται τα συνεργεία της ΚΗ’ Εφορείας Κλασσικών Αρχαιοτήτων Σερρών..... Μετά από έρευνες ετών και αξιοποιώντας την ιστοριογραφία και τις προφορικές παραδόσεις της περιοχής, οι αρχαιολόγοι κατέληξαν σε μία «τούμπα» σε αγροτική περιοχή του Δήμου Αμφίπολης.

ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

Πολλοί φίλοι και φίλες μου έχουν ζητήσει να γράψω ένα αρθρο με "Οδηγίες Επιβίωσης",γιατί μπορεί σύντομα να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις που να οφείλονται σε διάφορους λόγους,όπως πτώχευση και στάση πληρωμών,περίεργα και πρωτόγνωρα γεωφυσικά φαινόμενα και εγώ δεν ξέρω τι άλλο.

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ 16/10/1912

Το έργο της απελευθέρωσης της Κατερίνης ανατέθηκε στην 7η Μεραρχία του Στρατού Θεσσαλονίκης, που είχε διοικητή το Συνταγματάρχη (ΠΒ) Κλεομένη Κλεομένους. Στις.. 15 Οκτωβρίου 1912 εκδόθηκε η Διαταγή των Επιχειρήσεων.

ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος είναι 8. Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Άρης, Δίας, Κρόνος, Ουρανός και Ποσειδώνας. Και έχουνε όλοι αρχαία ελληνικά ονόματα προς τιμήν των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων που θεμελίωσαν την αστρονομία. Ας γνωρίσουμε λοιπόν τα μυθικά πρόσωπα των οποίων τα ονόματα πήραν οι πλανήτες.

Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ

Αν καλούσαμε στις μέρες μας σ’ ένα γεύμα κάποιους αρχαίους Έλληνες όπως τον... Ηρόδοτο, τον Ηρακλή ή τον Αριστοφάνη..

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

ΔΙΕΘΝΗΣ ΒΡΑΒΕΥΣΗ


Η εκ Πιερίας καλλιτέχνιδα Μαρία Κομπατσιάρη βραβεύτηκε στη Διεθνή Έκθεση Ανταλλαγής Εκθεμάτων, που πραγματοποιήθηκε στην Κόμπε της Ιαπωνίας κατά το χρονικό διάστημα 6 με 10 Ιουνίου.
Λίγα λόγια για την Μαρία Κομπατσιάρη
Η Μαρία Κομπατσιάρη κατάγεται από τον Κολινδρό Πιερίας ασχολήθηκε με τη ζωγραφική από το 1980, παρακολούθησε μαθήματα σχεδίου και χρώματος σε προπαρασκευαστικό εργαστήριο στη Θεσσαλονίκη, συνέχισε με ελεύθερες σπουδές σε εργαστήρια ζωγράφων όπως επίσης παρακολούθησε και μαθήματα χαρακτικής στο Κέντρο Χαρακτικής Νεάπολης με το RuudMatthes & λιθογραφίας με την ErikaGudensrajer.

Είναι μέλος του Συλλόγου Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βορείου Ελλάδας, του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας,του International Art Council Kokusa iBijyutsu Shingikai της Ιαπωνίας, της επιτροπής εικαστικών των Δημητρίων του δήμου Θεσσαλονίκης καθώς και του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.
Έχει λάβει ποικιλλες διακρίσεις στη διάρκεια των τελευταίων έντεκα ετών με πιο πρόσφατη αυτήν στην Διεθνή Έκθεση Ανταλλαγής Εκθεμάτων στην Ιαπωνία.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΨΩΡΟΚΩΣΤΑΙΝΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ


Διαθέτει η χώρα πλουτοπαραγωγικές πηγές ή σημαντικά αποθέματα ορυκτού πλούτου που θα της επιτρέψει να έχει σημαντικό πλεονέκτημα για την παραγωγική βιομηχανικών και καταναλωτικών προϊόντων άρα οικονομικών πόρων;
Μπορεί η χώρα να εξασφαλίζει επάρκεια στα είδη διατροφής πρώτα για τις εσωτερικές ανάγκες της, εκμεταλλευόμενη τις γεωργικές περιοχές της, και ταυτόχρονα να παράγει πλεόνασμα για εξωτερικό εμπόριο;
Ενεργειακά η χώρα αξιοποιώντας τον υπόγειο πλούτο της και τις δυνατότητες που απλόχερα της δίνει το κλίμα της ως προς την αξιοποίηση δηλαδή των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας θα μπορούσε να καλύπτει σε ικανοποιητικό βαθμό τις εσωτερικές της ανάγκες;
Είναι φιλολογικού περιεχομένου ή επιστημονικά ορθές, οι μελέτες που δίνουν πλούσια πιθανά αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στο Βόρειο Αιγαίο, στη λεκάνη του Ηροδότου νότια της Κρήτης αλλά και στο Ιόνιο Πέλαγος;

Ο Ορυκτός Πλούτος

1. Λιγνίτης
Η χώρα μας κατέχει τη δεύτερη θέση σε παραγωγή λιγνίτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την έκτη θέση παγκοσμίως. Οι υπάρχουσες ποσότητες λιγνίτη επαρκούν για τα επόμενα 45 χρόνια και τα εκμεταλλεύσιμα αποθέματα ανέρχονται σε 3,1 δισ. τόνους και ισοδυναμούν με 450 εκατομμύρια τόνους πετρελαίου.
Τα κοιτάσματα λιγνίτη βρίσκονται στις περιοχές Αλιβέρι, Δράμα, Ελασσόνα, Μεγαλόπολη, Πτολεμαΐδα, Φλώρινα. Tα αποθέματα είναι στρατηγικής σημασίας για τη χώρα, εκτός του ότι έχουν χαμηλό κόστος εξόρυξης, σταθερή και άμεσα ελέγξιμη τιμή και παρέχουν σταθερότητα και ασφάλεια στον ανεφοδιασμό καυσίμου παράγοντας το 56% περίπου της ηλεκτρικής ενέργειας της ΔΕΗ.
Ταυτόχρονα, ο λιγνίτης εξοικονομεί συνάλλαγμα 1 δισ. δολαρίων ετησίως και κύρια η τιμή του δεν εξαρτάται από τις διακυμάνσεις του πετρελαίου και του φυσικού αερίου.
Εκτός από λιγνίτη η χώρα διαθέτει και ένα μεγάλο κοίτασμα ...
Τύρφης στην περιοχή των Φιλίππων στην Μακεδονία. Τα αποθέματα Τύρφης εκτιμώνται σε 4 δις κυβικά μέτρα και ισοδυναμούν περίπου με 125 εκατ. τόνους πετρελαίου.
Η Ελλάδα έχει κατασκευάσει τεχνητές λίμνες και φράγματα στους ποταμούς Ταυρωπό, Αχελώο, Αλιάκμονα, Νέστο, Άραχθο, Αώο και Λάδωνα με σκοπό την παραγωγή ενέργειας καλύπτοντας το 10% της συνολικής ζήτησης ηλεκτρικής ενέργειας και διαθέτοντας το 30% περίπου της συνολικής εγκατεστημένης ισχύος του διασυνδεδεμένου συστήματος. Ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα των υδροηλεκτρικών φραγμάτων είναι η δυνατότητά τους να αποθηκεύουν ενέργεια αφού, το νερό σε μια τεχνική λίμνη είναι αποθηκευμένη ενέργεια, χώρια την αξία του ίδιου του νερού, αγαθού που παραμένει ακόμα σε κρατικό έλεγχο. Αξίζει να σημειωθεί ότι απ’ το αξιοποιήσιμο υδάτινο δυναμικό η χώρα δεν έχει αξιοποιήσει ούτε το 1/3.
Άρα τα αποθέματα λιγνίτη, τα υδροηλεκτρικά φράγματα και το κοίτασμα τύρφης μειώνουν την ενεργειακή εξάρτηση από το εξωτερικό κατά 70%(!!) και λόγω του ότι το κόστος παραγωγής είναι μικρό, η παροχή του αγαθού της ενέργειας στον πολίτη εξακολουθεί -παρά τις απανωτές αυξήσεις- να παραμένει το χαμηλότερο στην Ευρώπη (μέχρι να επιβάλει αντισυνταγματικά ο Βενιζέλος τον απάνθρωπο φόρο).
Όλα τα παραπάνω είναι προς πώληση.
2. Βωξίτης
Χρησιμοποιείται:
i) Για την παραγωγή αλουμινίου (Π.χ. Αυτοκίνητα ζάντες, κουφώματα, κουτάκια για αναψυκτικά κτλπ).
ii) Ως το κυριότερο μετάλλευμα εξαγωγής αργιλίου.
iii) Για τη κατασκευή πυρίμαχων υλικών.
iv) Για τη κατασκευή τσιμέντου ταχείας πήξεως.
Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο υπουργός Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, η αξία των κοιτασμάτων της χώρας κατατάσσει την Ελλάδα ανάμεσα στις λίγες εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης που διαθέτουν τόση μεγάλη ποικιλία και ύψος αποθεμάτων ορυκτών πρώτων υλών. Επιπλέον, τα βέβαια αποθέματα βωξίτη της Ελλάδας ανέρχονται περίπου σε 130 εκατ. τόνους και η ετήσια παραγωγή ξεπερνά τους 2,4 εκατομμύρια τόνους, ενώ οι εξαγωγές βωξίτη ξεπερνούν τα 30 εκατομμύρια ευρώ ετησίως, ενημερώνει ο κ. Παπακωνσταντίνου στο έγγραφό του που διαβιβάστηκε στη Βουλή απαντώντας σε ερώτηση που είχε καταθέσει η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Αφροδίτη Παπαθανάση.
Βασιζόμενος σε μελέτη του Ινστιτούτου Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (ΙΓΜΕ), ο ίδιος υπουργός έχει αναφέρει πως τα συνολικά μεταλλευτικά αποθέματα του υπεδάφους της χώρας είναι αξίας 28 δις ευρώ.
Η Ελλάδα κατέχει παγκοσμίως την 8η θέση με τα μεγαλύτερα αποθέματα βωξίτη και πρακτικά είναι η μόνη βωξιτοπαραγωγός χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πρόσφατα ανακοινώθηκε η απόκτηση από τον όμιλο Μυτιληναίος των δραστηριοτήτων βωξίτη στην Ελλάδα της S&B. Η S&B όμως ήταν και παραμένει ένας από τους βασικούς προμηθευτές βωξίτη της ΑτΕ.
Μιλώντας στο CNN, ο πρόεδρος του ομίλου Ευάγγελος Μυτιληναίος, είπε η εξαγορά έγινε «γιατί πιστεύουμε στην ελληνική οικονομία, πιστεύουμε ότι η γεωγραφική θέση της Ελλάδας είναι μοναδική και υπάρχουν πολλά πλεονεκτήματα. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι επανεκκίνηση της οικονομίας, επανεκκίνηση της ψυχολογίας μας. Όλοι μας, επιχειρηματίες, πολιτικοί και πολίτες να βάλουμε τα δυνατά μας και να εργαστούμε μαζί».
3. Λευκόλιθος
Χρησιμοποιείται:
i) Για την παραγωγή μαγνησιούχων τσιμέντων.
ii) Ως πρώτη υλη παραγωγής ζωοτροφών.
iii) Για την παραγωγή λιπασμάτων.
iv) Στην φαρμακοβιομηχανία.
v) Στην παραγωγή Χάλυβα.
Στην Ελλάδα το προϊόν αυτό μονοπωλείται από την εταιρία ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΛΕΥΚΟΛΙΘΟΙ. Αποτελεί τη μεγαλύτερη εξαγωγική επιχείρηση λευκολίθου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τη μεγαλύτερη σε πωλήσεις καυστικής μαγνησίας παγκοσμίως. Η εταιρεία έχει ετήσια παραγωγή της τάξεως των 400.000 – 450.000 τόνων λευκολίθου και 180.000 – 200.000 τόνων τελικών προϊόντων (καυστική & δίπυρη μαγνησία, πυρίμαχες μάζες).
Το 2010 η διεθνής ζήτηση μαγνησιακών προϊόντων παρουσίασε ανάκαμψη σε σχέση με το 2009. Οι βασικότεροι λόγοι που οδήγησαν στην αυξημένη ζήτηση ήταν α) η σημαντική ανάκαμψη της παγκόσμιας παραγωγής χάλυβα που απορροφά πάνω από το 70% της παγκόσμιας παραγωγής μαγνησιακών προϊόντων β) η ανάκαμψη σε λοιπές παραδοσιακές αγορές όπως η βιομηχανία υλικών ηλεκτροσυγκόλλησης, χημικών, παραγωγής θερμαντικών στοιχείων και αγροτροφών γ) η πολιτική της Κίνας για τη διακράτηση – προστασία στρατηγικών βιομηχανικών ορυκτών, συμπεριλαμβανομένης της μαγνησίας, για την κάλυψη της τεράστιας και αυξανόμενης ζήτησης της εσωτερικής αγοράς.
4. Μπεντονίτης
Χρησιμοποιείται:
i) Στη χύτευση μεταλλικών εξαρτημάτων, απαραίτητα στην βιομηχανία αυτοκινήτων και λοιπόν μηχανών.
ii) Στις γεωτρήσεις πετρελαίου.
iii) Στην παραγωγή της άμμου για τα κατοικίδια.
Η Ελλάδα κατέχει την δεύτερη θέση παγκοσμίως στην εξόρυξη μπεντονίτη.
Η S&B Βιομηχανικά Ορυκτά Α.Ε., είναι ο σημαντικότερος παραγωγός ελληνικού Μπεντονίτη, δραστηριοποιείται εξορυκτικά και σε άλλες χώρες (ΗΠΑ, Γερμανία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Μαρόκο και Γεωργία), και αποτελεί επίσης σήμερα τη μεγαλύτερη παραγωγό Μπεντονίτη στην Ευρώπη, καθώς και τη μεγαλύτερη εξαγωγική εταιρεία Μπεντονίτη στον κόσμο.
5. Σιδηρονικέλιο
Το νικέλιο χρησιμοποιείται κυρίως στην παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα μέσω του κράματος του σιδηρονικέλιου (66%). Ωστόσο, χρησιμοποιείται επίσης στην παραγωγή μη σιδηρούχων κραμάτων (12%), ειδικών κραμάτων χάλυβα (5%), στην επιμετάλλωση (7%), στη χύτευση των μετάλλων (3%) και στους συσσωρευτές(2%).
Το ελληνικό σιδηρονικέλιο καλύπτει το 7% των αναγκών της ευρωπαϊκής βιομηχανίας ανοξείδωτου χάλυβα.
Χρησιμοποιείται στην πολεμική βιομηχανία, (όπλα, κανόνια και θωρακίσεις αρμάτων μάχης) στη κατασκευή διαφόρων εργαλείων, χημικών οργάνων, εξαρτήματα ραδιοφώνων και ηλεκτρονικών συσκευών, ασυρμάτων. Χρησιμοποιείται, για την ασφαλή μεταφορά υδρογόνου ιδιαίτερα σε οχήματα που χρησιμοποιούν το υδρογόνο ως καύσιμο.
Επίσης χρησιμοποιείται στην παραγωγής θερμικής και ηλεκτρικής ενέργειας από τη σύντηξη του με υδρογόνο. Ήδη στην Ξάνθη επενδυτικά funds μέσο της εταιρία Defkalion Green Technologies S.A προχωρούν σε «επενδύσεις».
Τα αποθέματα ελέγχονται ακόμα από την προς πώληση ΛΑΡΚΟ.
Η πολυεθνική Glencore, η μεγαλύτερη εταιρεία στον κόσμο, στο εμπόριο πρώτων υλών έχει ήδη εκφράσει το «ενδιαφέρον» της.
Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως με σημαντικά κοιτάσματα νικελίου στο υπέδαφός της.
Επίσης η Ελλάδα διαθέτει:
  • Μάρμαρα: Παγκοσμίου φήμης των οποίων η συνολική παραγωγή κατέχει ακόμη -παρά τον έντονο διεθνή ανταγωνισμό και τα προβλήματα ανάπτυξης στο εσωτερικό της χώρας- ηγετική θέση στην παγκόσμια αγορά.
  • Ασβεστολιθικά αδρανή: Ζωτικής σημασίας για την βιομηχανία τσιμέντων και τις κατασκευές, με ουσιαστική συμμετοχή στην περιφερειακή ανάπτυξη.
  • Λευκόλιθος – Μαγνησία: Παραγωγή που κατέχει την πρώτη θέση σε εξαγωγές στην Ε.Ε. καλύπτοντας ευρύτατο φάσμα βιομηχανικών και άλλων εφαρμογών.
  • Περλίτης: Η μεγαλύτερη παραγωγή παγκόσμια, συμμετέχοντας κατά 25% στο συνολικό προϊόν που παράγεται διεθνώς.
  • Κίσσηρις: Μονωτικό υλικό, του οποίου η σημαντικού ύψους παραγωγή διοχετεύεται στην ελληνική και διεθνή αγορά.
  • Ποζολάνη, Άστριοι, Χαλαζίας, Γύψος, Καολίνης, Ανθρακικό ασβέστιο, Τάλκης, Χουντίτης, Ατταπουλγίτης, Μικτά θειούχα: Οι εκμεταλλεύσεις τους καλύπτουν βασικές ανάγκες της εγχώριας και διεθνούς βιομηχανίας.
  • Χρυσός: Σημαντικά κοιτάσματα κύρια στην Β. Ελλάδα που βρίσκονται σε φάση αδειοδότησης υπέρ πολυεθνικών εταιρειών και Μπόμπολα.

Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και Σχέδιο “Ήλιος”

Σύμφωνα με τον Ν 2773/1999 ΑΠΕ είναι η Ηλεκτρική Ενέργεια προερχόμενη από:
  1. Την εκμετάλλευση Αιολικής ή Ηλιακής Ενέργειας ή βιομάζας ή Βιοαερίου.
  2. Την εκμετάλλευση Γεωθερμικής Ενέργειας, εφόσον το δικαίωμα εκμετάλλευσης του σχετικού Γεωθερμικού Δυναμικού έχει παραχωρηθεί στον ενδιαφερόμενο, σύμφωνα με τις ισχύουσες κάθε φορά διατάξεις.
  3. Την εκμετάλλευση της Ενέργειας από την Θάλασσα.
  4. Την εκμετάλλευση Υδάτινου Δυναμικού με Μικρούς Υδροηλεκτρικούς Σταθμούς μέχρι 10 MW.
  5. Συνδυασμό των ανωτέρω.
  6. Τη Συμπαραγωγή, με χρήση των Πηγών Ενέργειας, των (1) και (2) και συνδυασμό τους.
Για την ηλεκτρική ενέργεια που θα παράγεται από τις ΑΠΕ, ο υπουργός Περιβάλλοντος Παπακωνσταντίνου και ο σύμβουλος του υπουργού Τζέφρι Σακς, διευθυντής του Earth Institute εκπόνησαν σε συνεργασία με τον υφυπουργό Οικονομικών της Γερμανίας Στ. Κάπφερερ, το Νέο Επενδυτικό Σχέδιο σε Επενδύσεις για τις Ανανεώσιμες Πηγές.Ένα «κοινό εργαστήριο» όπως το ονόμασαν, όπου οι Γερμανικές πολυεθνικές, Siemens,Enercon, και Nordex, όπως και η γαλλική GFF Suez (η οποία ταυτόχρονα ενδιαφέρεται και για την αγορά των υδάτινων πόρων της χώρας), σε αγαστή σύμπραξη με ντόπιους πατριώτες επιχειρηματίες θα δημιουργήσουν μια Ελλάδα ελκυστική στις επενδύσεις και στις επιχειρήσεις, όπως ανέφερε ο Παπακωνσταντίνου.
Η παραγωγή ενέργειας από τις ΑΠΕ θα εξάγεται κατά προτεραιότητα στη Γερμανία, και δευτερευόντως σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, πάντα όμως υπό τον έλεγχο των γερμανικών επιχειρήσεων. Θυμίζοντας έτσι, τις χειρότερες πρακτικές της αποικιοκρατίας, όπου ημητρόπολη είχε τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σχετικά με τις εξαγωγές πρώτων υλών των αποικιών!
Η καπιταλιστική πράσινη ανάπτυξη λοιπόν δεν είναι τίποτα άλλο παρά εισαγωγή τεχνολογίας από την Γερμανία προς όφελος της Siemens που εμείς απλώς θα καταναλώνουμε μιας και δεν επιτρέπεται να αναπτύξουμε τεχνολογική ερεύνα πάνω στο αντικείμενο. Έτσι, ο ρόλος της Ελλάδας θα περιοριστεί αποκλειστικά στην παροχή πρώτης υλης προς όφελος τον εταιριών στις οποίες θα ανήκουν οι υποδομές και οι εισπράξεις.

Αγροτική Παραγωγή

Με πρόσχημα τις επιδοτήσεις, η ΕΕ καθόρισε ποσοστώσεις στην παραγωγή, προχώρησε σε στρεμματικές περικοπές στις καλλιέργειες και επιβάλλει πρόστιμα συνυπευθυνότητας στους παραγωγούς, όταν η χώρα μας ξεπερνάει τα όρια που αυτή θέτει.
Συρρίκνωση του αγροτικού εισοδήματος
Πάλι με πρόσχημα τις επιδοτήσεις, η ΕΕ έπαιρνε μέτρα για «πάγωμα», ή και μείωση των τιμών των αγροτικών προϊόντων, τα οποία, σε συνδυασμό με τις συνεχείς αυξήσεις του κόστους παραγωγής, μείωναν το εισόδημα των μικρομεσαίων αγροτών.
Ξεκλήρισμα 200.000 και πλέον αγροτικών νοικοκυριών
Το «πεδίο ανταγωνισμού», που δημιούργησε αυτή η πολιτική, δεν επιτρέπει την επιβίωση των μικρών και μεσαίων παραγωγών, οι οποίοι πετιούνται εκτός παραγωγικής διαδικασίας και αναγκάζονται να πουλήσουν τα χωράφια τους «για ένα κομμάτι ψωμί». Οι περισσότεροι από τους ξεκληρισμένους αγρότες φεύγουν από τα χωριά τους και στριμώχνονται στις ουρές της ανεργίας.
Στα χρόνια που η Ελλάδα βρίσκεται στην ΕΕ εφαρμόζοντας μία τέτοια αντιαγροτική πολιτική, από εξαγωγική, που ήταν πριν από την ένταξη, μετατράπηκε σε εισαγωγική αγροτικών προϊόντων, με αποτέλεσμα το έλλειμμα στο αγροτικό εμπορικό ισοζύγιο να ξεπερνάει, σήμερα, τα 2,5 δισ. ευρώ.
Στο Πρόγραμμα Αγροτικής Ανάπτυξης 2007 – 2013, η μερίδα του λέοντος από τις επιδοτήσεις δίνεται στους επιχειρηματίες – βιομηχάνους για προγράμματα εκσυγχρονισμού και ίδρυσης επιχειρήσεων μεταποίησης και τυποποίησης.Το αγροτικό έλλειμμα της χώρας κατά το 2008
Ως το 1984 τα αγροτικά παραγόμενα προϊόντα ήταν πλεονασματικά και εξαγώγιμα.
ΑΠΟ ‘ΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ
  • Δημητριακά: Το έλλειμμα το 2008 έφτασε στα 365 εκατομμύρια από 248 εκ. ευρώ το 2002 (αύξηση 47%).
  • Ζωοτροφές: Το έλλειμμα έφτασε τα 355 εκ. από 203 εκ. ευρώ (αύξηση 75%).
  • Ζάχαρη: Το έλλειμμα εκτινάχτηκε στα 168 εκ. από 23 εκ. ευρώ (αύξηση 630%!!!).Με απόφαση της κυβέρνησης τα εναπομείναντα κρατικά εργοστάσια θα κλείσουν.
  • Καπνός: Το πλεόνασμα έπεσε στα 80 εκ. από 95 εκ. ευρώ (μείωση 16%).
  • Καφές: Το έλλειμμα πήγε στα 335 εκ. από 189 εκ. ευρώ (αύξηση 77%).
  • Ελαια και λίπη: Αν και το ελαιόλαδο κατέχει σημαντική θέση στην αγρωτική παραγωγή, το πλεόνασμα υπέστη πραγματική καθίζηση, αφού περιορίστηκε στα 38 εκ. από τα 120 εκ. ευρώ (μείωση 68%). Το αποτέλεσμα ήταν να προκύψουν εισαγωγές ελαιολάδου από την….Γερμανία!!!
  • Κρέατα: Το έλλειμμα ξεπέρασε για πρώτη φορά το 1 δισ. ευρώ από 754 εκ. ευρώ (αύξηση 33%).
  • Γαλακτοκομικά: Το έλλειμμα έκλεισε στα 533 εκ. από 436 εκ. ευρώ (αύξηση 22%).

Σήμερα η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη

Η ΕΕ, στο όνομα της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των ευρω-πολυεθνικών και των παζαριών στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ), ξέγραψε τους μικρομεσαίους αγρότες και την ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής. Οσοι αντέχουν να παράγουν με τις εξευτελιστικές τριτοκοσμικές τιμές που καθιέρωσαν οι πολυεθνικές με την βοήθεια των επιδοτήσεων, ας παράγουν. Αλλιώς, ας κόψουν το λαιμό τους. Αλλά πώς να σταθεί ένας Ελληνας αγρότης με τριτοκοσμικές τιμές και κόστος Ευρωπαϊκής Ενωσης; Κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι, τα αγροτικά χρέη όλο και αυξάνονται, ενώ τα τελευταία χρόνια 20.000 αγρότες περίπου βγαίνουν ετησίως εκτός αγροτικής παραγωγής.
Στο Πρόγραμμα Αγροτικής Ανάπτυξης 2007 – 2013, η μερίδα του λέοντος από τις επιδοτήσεις δίνεται στους επιχειρηματίες – βιομηχάνους για προγράμματα εκσυγχρονισμού και ίδρυσης επιχειρήσεων μεταποίησης και τυποποίησης. Μερικές από τις εταιρίες που επιδοτούνται σαν αγροτικές είναι ενδεικτικά, Μπουτάρης, Τσάνταλης, Vivartia, ΦΑΓΕ, Κρέτα Φαρμ, Μιμίκος και άλλες – που έχουν στην ιδιοκτησία τους μεγάλες εκτάσεις γης ή μεγάλη κτηνοτροφική εκμετάλλευση και, επομένως, πολύ μεγάλη παραγωγή και τεράστια κέρδη. Από τις επιδοτήσεις δεν αποκλείονται καν οι Μονές και τα Μοναστήρια, που είναι μεγάλοι γαιοκτήμονες. Σύμφωνα με στοιχεία, το 2008, τις περισσότερες ενισχύσεις πήρε η Μονή Αγίας Λαύρας(1.242.340 ευρώ) κι ακολουθεί το Κτήμα Πόρτο Καρράς (730.161 ευρώ).

Εν κατακλείδει

Μήπως αυτός ο πλούτος των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής στους τομείς της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, του ορυκτού πλούτου, των ορυχείων, της βιομηχανίας, των μεταφορών, της ύδρευσης, του τραπεζικού συστήματος, του εξωτερικού εμπορίου, εάν κοινωνικοποιηθεί και ενταχθεί σε έναν κεντρικό οικονομικό μηχανισμό σχεδιασμού, ταυτόχρονα με τον εργατικό και λαϊκό έλεγχο στη διεύθυνση της κάθε παραγωγικής μονάδας και υπηρεσίας, σε κάθε όργανο διοίκησης, με ταυτόχρονη ρήξη και αποδέσμευση από την ΕΕ όπως προτείνει το ΚΚΕ, τοτε θα μπορούμε να μιλάμε για μια αυτοδύναμη Ελλαδα;

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΞΟΔΟΣ


Ο γνωστός καθηγητής οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης δημοσίευσε στην σελίδα του yanisvaroufakis.eu συνέντευξή του στο Fxstreet.com για τις παγκόσμιες επιπτώσεις της ελληνικής κρίσης.
Πριν από ένα χρόνο ακούσαμε για πρώτη για φήμες ότι η Ελλάδα βγαίνει από την Ευρωζώνη. Τι έχει αλλάξει τον τελευταίο χρόνο, που από κουτσομπολιό φτάσαμε να το θεωρούμε γεγονός;
Κάτι πολύ απλό. Στο τέλος η αλήθεια βγήκε στην επιφάνεια, ότι η Ευρώπη απαντά με υπεκφυγή στο θέμα της κρίσης.
Το Μάιο του 2010 η Ευρώπη αποφάσισε να διοχετεύσει στο αφερέγγυο ελληνικό κράτος το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία, υπό την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα θα μειώσει το εθνικό εισόδημα (απ το οποίο, νέα και παλιά δάνεια θα πρέπει να αποπληρωθούν).
Ένα χρόνο αργότερα, το 2011, έγινε ξεκάθαρο ότι η πολιτική εκείνη, απλώς καθυστερούσε την αναπόφευκτη χρεοκοπία. Ήταν εκείνη την περίοδο που για πρώτη φορά ακούστηκαν φήμες για απομάκρυνση της Ελλάδας.
Η απάντηση της Ευρώπης ήταν να επαναλάβει το λάθος της. Από τη μια να κουρέψει κατά 95 δισ το ελληνικό χρέος και από την άλλη να προσθέσει 130 δισ στο φουσκωμένο χρέος, υπό την προϋπόθεση, ότι θα εφαρμοστούν περαιτέρω μειώσεις στο εθνικό εισόδημα της χώρας (γνωστά ως μέτρα λιτότητας).
Χρειάστηκαν μόνο λίγοι μήνες μέχρι ο υπόλοιπος κόσμος να αντιληφθεί ότι αυτό ήταν απλώς ένα είδος οργανωμένης παραφροσύνης και ότι η αφερεγγυότητα του ελληνικού κράτους ήταν μια μαύρη τρύπα που μεγάλωνε.
Φυσικά οι φήμες για μια έξοδο της Ελλάδας μετατράπηκαν σε...
κακοφωνίες. Πολύ κακό για το τίποτε. Ξανά. Διότι αν η Ευρώπη ήταν έτοιμη για την Grexit (Ελληνική έξοδος), δεν θα χρειαζόταν να υπάρξουν φήμες. Η Ελλάδα θα εξαναγκαζόταν σε έξοδο σε μια νύχτα και χωρίς προειδοποίηση. Δυστυχώς δεν είναι απλό. Η Ευρωζώνη δεν είναι έτοιμη για κάτι τέτοιο, σε αντίθεση με τις απειλές και τις διαμαρτυρίες διάφορων τραπεζιτών της Φραγκφούρτης.
Θα μπορούσε η αποχώρηση της Ελλάδας από το κοινό νόμισμα, να ταρακουνήσει την ακεραιότητα της Ευρωζώνη, σε σημείο την ενδεχόμενη διάσπασή της, ή και μακροπρόθεσμα, την ακεραιότητα της ίδιας της Ευρωπαϊκής ένωσης;
Ναι και ναι. Η έλλειψη θεσμικής διαδικασίας για έξοδο από την Ευρωζώνη, έχει μια στερεή λογική πίσω της. Η όλη ιδέα της δημιουργίας κοινού νομίσματος, ήταν για να δείξει στις αγορές ότι μια σταθερή ένωση, θα εγγυούταν τεράστιες απώλειες σε οποιοδήποτε τολμηρό θα στοιχημάτιζε ενάντια στην ανθεκτικότητα (της ένωσης).
Μία έξοδος από μόνη της είναι αρκετή να δημιουργήσει ρωγμή σε αυτή την ανθεκτικότητα. Όπως ένα μικρό ρήγμα σε ένα ισχυρό φράγμα, η Grexit αναπόφευκτα θα οδηγήσει στην κατάρρευση του οικοδομήματος, κάτω από την αδιάκοπη δύναμη της διάσπασης, η οποία θα αποκτήσει οπαδούς λόγω αυτού του ρήγματος.
Από τη στιγμή που η Ελλάδα θα εκδιωχθεί δύο πράγματα θα συμβούν: Μια μαζική φυγή κεφαλαίων από το Δουβλίνο, τη Λισσαβόνα κ.λ.π, που θα ακολουθηθεί από την απροθυμία της ΕΚΤ και του Βερολίνου, να εγκρίνουν απεριόριστη ρευστότητα στις Τράπεζες και στα κράτη. Αυτό θα σημαίνει την άμεση χρεοκοπία ολόκληρων τραπεζικών συστημάτων, όπως επίσης και τη χρεοκοπία της Ισπανίας και Ιταλίας.
Σε εκείνο το σημείο η Γερμανία θα αντιμετωπίσει ένα ειδεχθές δίλημμα: να διακινδυνεύσει την φερεγγυότητα του γερμανικού κράτους (με το να δώσει μερικά τρισεκατομμύρια με στόχο να σώσει ότι έχει απομείνει από την Ευρωζώνη) ή να διασώσει τον εαυτό της (δηλαδή να αποχωρήσει από την Ευρωζώνη);
Δεν έχω αμφιβολία ότι θα επιλέξει το δεύτερο. Και εφόσον αυτό θα σημαίνει ρήξη μια σειρά συνθηκών της Ε.Ε. (συμπεριλαμβανομένης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας) κατά ουσία η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πάψει να ισχύει. Η δική μας δύσκολη κατάσταση είναι τόσο απλή , όσο και τρομακτική.
Ποια είναι η πρόβλεψή σας για το μέλλον της Ελλάδας; Τι θα μπορούσε να συμβεί μέσα στους επόμενους μήνες από πολιτικής και κοινωνικής άποψης;
Υπάρχουν πολλοί άγνωστοι παράγοντες για να μπορεί κανείς να προβλέψει. Η κοινωνική οικονομία έχει καταρρεύσει. Το δίκτυο πίστωσης έχει διαλυθεί, οι εταιρίες γίνονται αφερέγγυες, ακόμη και όταν είναι αποτελεσματικές και κερδοφόρες (εξ αιτίας του θανάτου της πίστωσης), το εργατικό δυναμικό δεν απασχολείται, η νεολαία έχει χάσει το ζήλο της και τη ζωντάνια. Από την άλλη, αρνούμαι να πιστέψω ότι θα επιτραπεί στην Ελλάδα να βγει από την Ευρωζώνη, τουλάχιστον, όχι πριν η ίδια η Γερμανία αποφασίσει να αποχωρήσει από το ευρώ.
Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες μια έξοδος της Ελλάδας απ την Ευρωζώνη δεν θα απειλούσε με μετάδοση μόνο άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά θα επηρέαζε τους εξαγωγείς και τους παραγωγούς βασικών προϊόντων από την Κίνα και τη Ρωσία; Ποιες μη ευρωπαϊκές χώρες θα επηρεάζονταν περισσότερο;
Εάν το σενάριο που εξήγησα παραπάνω είναι σωστό, μια Grexit θα προκαλέσει μια παγκόσμια, μεταμοντέρνα εκδοχή του 1930. Ο κατακερματισμός της Ευρωζώνη θα είχε σαν αποτέλεσμα ένα έντονο αποπληθωρισμό (σ.σ γενικευμένη μείωση των τιμών των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών) με τριπλασιασμό της ανεργίας, από τα Ανατολικά του Ρήνου και Βόρεια των Άλπεων (μια και η νέα ζώνη του Μάρκου θα αντιμετωπίσει μια τεραστία ανατίμηση που την κάνει να χάσει μαζικά τις εξαγωγές) με την υπόλοιπη Ευρώπη να βυθίζεται σε μια κόλαση στασιμοπληθωρισμού (σ.σ. Ο πληθωρισμός που δε συνοδεύεται από αντίστοιχη αύξηση της παραγωγής) με την ανεργία και τον πληθωρισμό που θα ακολουθήσουν μετά τη δημιουργία νομισμάτων των ελλειμματικών χωρών.
Δεδομένου ότι η Γερμανία, η Ολλανδία και οι λίγες χώρες της Ευρωζώνης που έχουν πλεόνασμα, δεν έχουν δοκιμάσει ακόμη τα δεινά αυτής της κρίσης, η νέα πραγματικότητα θα επηρεάσει χειρότερα αυτές τις χώρες
Πόσο καλά είναι προετοιμασμένες οι Ηνωμένες Πολιτείες για αυτό ενδεχόμενο; Και ο υπόλοιπος κόσμος;
Όπως ένα ποταμόπλοιο που πλέει στο ήρεμο Ειρηνικό πριν χτυπηθεί από μια τεραστία καταιγίδα. Η αμερικάνικη οικονομία είναι προσκολλημένη σε μια αδύναμη ανάπτυξη εδώ και ένα χρόνο. Το τσουνάμι που θα δημιουργηθεί από μια διάλυση της Ευρωζώνη θα σπρώξει τις Η.Π.Α στα άκρα. Και μαζί με τη αδύναμη ανάπτυξη της Κίνας, η οποία θα παγώσει και θα έχει οδυνηρές συνέπειες στις χώρες του BRICS (σ.σ διεθνής πολιτικός οργανισμός των κορυφαίων χωρών της αναδυόμενης αγοράς, που αποτελείται από τη Βραζιλία, Τη Ρωσία, την Ινδία, την Κίνα και τη Νότια Αφρική) και την Αυστραλία τη Νέα Ζηλανδία και τον Καναδά. Για να το θέσω ωμά, η Ευρώπη πρόκειται να εξαπολύσει παγκόσμιο πόνο στον πλανήτη για τρίτη φορά σε ένα αιώνα. Εμείς οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να ντρεπόμαστε για τους εαυτούς μας.

ΤΟ ΚΑΡΤΕΛ


ΤΟ ΚΑΡΤΕΛ: Η αληθινή εξουσία, η τέταρτη εντολή, οι ιδιαιτερότητες της απελευθέρωσης των αγορών, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι τιμές καταναλωτή, τα μεγέθη της ΔΕΗ και οι υποψήφιοι αγοραστές της

«Νομίζετε ότι ο πρωθυπουργός έχει την παραμικρή εξουσία; Ξυπνήστε, η αληθινή εξουσία είναι το Καρτέλ! Είναι η Microsoft, η Google, η Nestle, η Coca Cola, η Wal-Mart, η Monsanto, η Toyota, η Siemens, η ΑΒΒ, η Exxon, η Shukori, η Morgan Stanley, η Deutsche Bank, η Royal Dutch Shell, η Astra Zeneca, η Sanofi-Aventis και όλες οι άλλες πολυεθνικές. Ορίστε, αυτή είναι η αληθινή κυβέρνηση του πλανήτη. Όταν συγκεντρώνονται κάθε τρείς μήνες στο Μπίσκο Κέι, οι “προτάσεις συντονισμού”, στις οποίες συμφωνούν, είναι πολύ πιο σημαντικές από όλα τα κυβερνητικά διατάγματα. Προτάσεις…..Είναι για γέλια.

Πρόκειται για εκτελεστικές αποφάσεις, μπροστά στις οποίες όλοι υποκλίνονται – ακόμη και η Παγκόσμια Οργάνωση Εμπορίου, η Παγκόσμια Τράπεζα (ΔΝΤ), η ΕΕ, η Ιαπωνία και οι Η.Π.Α. Και εσύ το ξέρεις και εγώ το γνωρίζω…….είναι κοινό «μυστικό». Η Πολιτική; Ας γελάσω. Ξέρετε τι μου θυμίζουν όλοι αυτοί, όταν βγαίνουν από τα υπουργικά συμβούλια; Πιγκουίνους που χειροκροτούν άλλους πιγκουίνους, επάνω σε πάγο που λιώνει. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί να θέλει κανείς να συμμετάσχει σε αυτήν την απίστευτη παρωδία, επιλέγοντας την Πολιτική για να κάνει την καριέρα του».

Το παραπάνω χαρακτηριστικό, ελαφρά διαμορφωμένο κείμενο του Γάλλου συγγραφέα M.Crespy, αν και σε κάποιο βαθμό υπερβολικό, είναι αρκετά αποκαλυπτικό σε σχέση με την «σκιώδη» παγκόσμια διακυβέρνηση – ενώ περιγράφει σε ποιους ακριβώς χρωστάμε, σε τελική ανάλυση, όλοι εμείς: τα κράτη, οι ιδιώτες και οι επιχειρήσεις. Κατά τον ίδιο, χωρίς καμία αμφιβολία, η πραγματική εξουσία δεν ασκείται δυστυχώς από την Πολιτική, αλλά από τους διεθνείς τοκογλύφους δανειστές και τις πολυεθνικές επιχειρήσεις – κυρίως βέβαια, από αυτές που ανήκουν στις επτά ισχυρότερες χώρες του πλανήτη (G7). Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί είναι αρκετά αποκαλυπτικός, σε σχέση με το ευρωπαϊκό Καρτέλ, τις αμοιβές των στελεχών του, καθώς επίσης τις χώρες εγκατάστασης του:

Πίνακας Ι: Οι αμοιβές των γενικών διευθυντών των 20 μεγαλυτέρων ευρωπαϊκών επιχειρήσεων – το 2009 σε εκ. €

Εταιρεία

Χώρα

Όνομα

Ποσόν





Royal Dutch Shell

Μ. Βρετανία

Peter Voser

15,00

Astra Zeneca

Μ. Βρετανία

David Brennan

13,00

Credit Suisse

Ελβετία

Brady Dougan

12,50

BG Group (Energy)

Μ. Βρετανία

Frank Chapman

11,20

Novartis

Ελβετία

Daniel Vassela

11,00

Axel Springer (Spiegel)

Γερμανία

Mathias Doepfner

11,00

Vodafone

Μ. Βρετανία

Vittorio Colao

10,90

Deutsche Bank Investm.

Γερμανία

Anshu Jain

10,30

BP

Μ. Βρετανία

Tony Hayward

9,80

Deutsche Bank

Γερμανία

Josef Ackermann

9,40

Santander

Ισπανία

Alfredo Abad

9,30

HSBC

Μ. Βρετανία

Michael Geoghegan

8,60

RWE

Γερμανία

Juergen Grossmann

7,10

Adidas

Γερμανία

Jochen Zeitz

7,10

Sanofi-Aventis

Γαλλία

Chris Viehbacher

7,10

Siemens

Γερμανία

Peter Loescher

7,00

Glaxo Smith Klein

Μ. Βρετανία

Andrew Witty

6,70

Nestle

Ελβετία

Paul Bulcke

6,70

BHB Billiton

Μ. Βρετανία

Marius Kloppers

6,60

Volkswagen

Γερμανία

Martin Winterkorn

6,60

Πηγή: ΜΜ

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι η Μεγάλη Βρετανία, ο «εκπρόσωπος» του αγγλοσαξονικού μονοπωλιακού καπιταλισμού στην Ευρώπη δηλαδή, παρά το ότι είναι ένα από τα περισσότερο χρεωμένα κράτη του πλανήτη (συνολικό χρέος άνω του 466% του ΑΕΠ ή περί τα 9 τρις $), διαθέτει επιχειρήσεις (8 από τις 20 του ευρωπαϊκού καρτέλ, το 40%), οι οποίες προσφέρουν τις υψηλότερες αμοιβές στα στελέχη τους. Επίσης φαίνεται πως, παρά το ότι οι παραπάνω αμοιβές ήταν μειωμένες, σε σχέση με το 2008, έως και -30%, παρέμειναν σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα (για μία περίοδο παγκόσμιας κρίσης, την οποία οι ίδιοι προκάλεσαν).

Για να κατανοήσουμε τα μεγέθη, οι ετήσιες αποδοχές του προέδρου της Shell, ήταν όσες περίπου αυτές 150 βουλευτών μαζί του Ελληνικού Κοινοβουλίου ή σχεδόν 100 Ευρωπαίων Πρωθυπουργών. Όσον αφορά δε την ισχύ των πολυεθνικών, ίσως να βοηθάει ο παρακάτω Πίνακας ΙΙ:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Μεγέθη πολυεθνικών εταιρειών το 2009, σε δις $

Μεγέθη/Εταιρείες

Wal-Mart

Shell

Metro*

Pfizer

Microsoft







Τζίρος

405,04

280,15

85,15

50,01

62,48

Κέρδος π.φ.

22,01

21,02

1,36

8,63

25,01

Αριθ. Προσωπικού

2.100.000

101.000

286.091

116.500

89.000

* Μητρική της Makro

Σημείωση: Ο τζίρος της Wal-Mart είναι πολύ μεγαλύτερος από το Ελληνικό ΑΕΠ (το ελληνικό ΑΕΠ είναι περί τα 312 δις $, όσο και ο τζίρος της Exxon, ο οποίος ανέρχεται στα 310,5 δις $ - με μόλις 80.700 εργαζομένους, έναντι 5 εκ. Ελλήνων εργαζομένων)

Πηγή: Finance D.

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Ολοκληρώνοντας τον πρόλογο μας οφείλουμε να σημειώσουμε πως, αν και οι κυριότεροι δανειστές του «συστήματος» είναι τα μεγάλα συνταξιοδοτικά ταμεία (διαχειρίζονται αποταμιεύσεις περί τα 20 τρις $, όταν το συνολικό παγκόσμιο χρέος ανέρχεται στα 58 τρις $) και οι μεγάλες πολυεθνικές (οι βασικοί μέτοχοι τους), πρέπει να συμπεριληφθούν επίσης εκείνες οι χώρες, τα ισοζύγια των οποίων είναι διαρκώς θετικά – ενώ ακολουθούν «εναλλακτικούς πολιτικούς δρόμους» (απολυταρχικός καπιταλισμός κλπ). Ο Πίνακας ΙΙΙ που ακολουθεί αναφέρεται στις σημαντικότερες από αυτές:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙIΙ: Πλεονασματικές χώρες (2007), με κριτήριο τα εμπορικά ισοζύγια

Μεγέθη

Κίνα

Γερμανία

Ρωσία

Ιαπωνία

Βραζιλία







ΑΕΠ

2,879 τρις

3,030 τρις

1,251 τρις

5,103 τρις

1,269 τρις

Εργαζόμενοι

803,30 εκ.

43,63 εκ.

75,10 εκ.

66,07 εκ.

99,47 εκ.

Δημόσιο Χρέος

18,9% ΑΕΠ

65,3%

7,0% ΑΕΠ

182,4%

43,9% ΑΕΠ

Εξαγωγές

1,221 τρις

1,361 τρις

365,0 δις

665,7 δις

159,2 δις

Εισαγωγές

917,4 δις

1,121 τρις

260,4 δις

571,1 δις

115,6 δις

Εμπορ. Ισοζύγιο

303,6 δις

240 δις

104,6 δις

94,6 δις

43,6 δις

Πηγή: IQ 2007

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Οι παραπάνω πλεονασματικές χώρες, συντελώντας τα μέγιστα στην « ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση », λειτουργούν προσθετικά στον περιορισμό της ελευθερίας - ενώ δημιουργούν επίσης, σε συνεργασία (Γερμανία, Ιαπωνία) ή μη με τις δικές τους πολυεθνικές, ανάλογες προϋποθέσεις «κατάλυσης» της Δημοκρατίας. Κάποιες από αυτές (Κίνα Ρωσία) αποτελούν τη μοναδική απειλή για το Καρτέλ, γεγονός που φάνηκε από την τρομοκρατημένη αντίδραση της Παγκόσμιας Τράπεζας, όταν η Ρωσία ανακοίνωσε την απαγόρευση των εξαγωγών των σιτηρών της.

Ο πανικός της δεν οφείλεται φυσικά στο ενδεχόμενο έλλειψης σιτηρών (άλλωστε ένας από τα αποτελέσματα των «παράδοξων» πυρκαγιών ήταν η αύξηση της τιμής του σιταριού, η οποία προσέφερε τεράστια κέρδη σε όσους την «προέβλεψαν», ενώ συντελεί στην εξαθλίωση πολλών χωρών – επομένως στην χωρίς βία υποταγή τους στις πολυεθνικές), αλλά στο ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το Καρτέλ δεν είναι άλλος από το κλείσιμο των συνόρων – από την επιστροφή στον προστατευτισμό δηλαδή, στην αυτάρκεια, στα τελωνεία, στους δασμούς και γενικότερα στο διασυνοριακό έλεγχο, τόσο των παγκοσμίων χρηματοπιστωτικών ροών, όσο και των εμπορευμάτων. Στην υποθετική αυτή περίπτωση, οι πολυεθνικές θα ήταν αδύνατον να διατηρήσουν τα μεγέθη τους – πόσο μάλλον να επιτύχουν τον τελικό στόχο τους: την ανάδειξη τους σε διαπλανητικά μονοπώλια.

Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΝΤΟΛΗ

Όπως φαίνεται καθαρά σήμερα, πλησιάζουμε γρήγορα στα τελευταία στάδια των «νεοφιλελεύθερων» ιδιωτικοποιήσεων, οι οποίες ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του 1980 - με ηγέτη τις Η.Π.Α. και τη Μ. Βρετανία. Αφού προηγήθηκαν λοιπόν οι μεγάλες κρατικές εταιρείες, μεταξύ των οποίων βέβαια οι κοινωφελείς, οι οποίες εξαγοράσθηκαν από τις υπερμεγέθεις πολυεθνικές (μόνο αυτές διαθέτουν τα απαιτούμενα κεφάλαια), η διαδικασία «τείνει» στο τέλος της - με την ολοκληρωτική κατάληψη της Πολιτείας.

Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα έχουμε την άποψη ότι, αυτά που διαδραματίζονται σήμερα, έχουν στόχο τον «εκμοντερνισμό» ενός κράτους με φεουδαρχικές δομές, με απώτερο σκοπό την υποδούλωση του - μέσω της υποταγής του στην 4η εντολή του διεθνούς κεφαλαίου, σύμφωνα με την οποία απαιτείται: η όσο το δυνατόν βαθύτερη διάσπαση, η κατάτμηση και η διαίρεση δηλαδή του Δημοσίου τομέα, με την ιδιωτικοποίηση όλων των επιχειρήσεων που βρίσκονται άμεσα ή έμμεσα στην ιδιοκτησία του. Όπως θα τεκμηριώσουμε δε παρακάτω, αυτοί που επωφελούνται από το «άνοιγμα» των αγορών δεν είναι σε καμία περίπτωση οι καταναλωτές, όπως συνήθως προσπαθεί να μας πείσει το «σύστημα», αλλά τα ισχυρότερα κράτη – κατ’ επέκταση βέβαια οι πραγματικές κυβερνήσεις τους: οι πολυεθνικές.

Θεωρώντας λοιπόν ότι, το σημαντικότερο μελλοντικό πρόβλημα της χώρας μας θα είναι η προσπάθεια ιδιωτικοποίησης των κερδοφόρων κοινωφελών επιχειρήσεων (ενέργεια και ύδρευση, αφού δυστυχώς «αλώθηκαν» οι τηλεπικοινωνίες), θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε εκτενέστερα το θέμα - χωρίς να παραγνωρίζουμε τη συμβολή του ΔΝΤ στις συγκεκριμένες προσπάθειες (επηρεασμός της κοινής γνώμης μέσω των ΜΜΕ, επιλογή της κατάλληλης χρονικής περιόδου για την επιβολή μέτρων κλπ). Ίσως δεν πρέπει να ξεχνάμε εδώ ότι, η μοναδική κρατική επιχείρηση που κατάφερε να διατηρήσει η Βραζιλία, είναι η Petrobras - χάρη στις συντονισμένες ενέργειες του έντιμου, μαχητικού και ικανότατου συνδικάτου της.

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ

Τόσο οι ιδιωτικοποιήσεις, όσο και η «απελευθέρωση» των αγορών (το άνοιγμα των «κλειστών» επαγγελμάτων κλπ), ακολουθούν τον παρακάτω απλουστευμένο δρόμο:

(α) Η «κοινή γνώμη» πείθεται έντεχνα ότι (κυρίως μέσω των ΜΜΕ, συνειδητά εκ μέρους τους ή όχι), το άνοιγμα των αγορών θα έχει θετικά αποτελέσματα στη διαμόρφωση των τιμών καταναλωτή - οι οποίες τότε θα ακολουθήσουν πτωτική πορεία. Έτσι, ο «λαός» τοποθετείται εχθρικά απέναντι σε όλους εκείνους, οι οποίοι «επαναστατούν», εκμηδενίζοντας δυστυχώς τις όποιες αντιδράσεις τους (απεργίες, διαδηλώσεις κλπ).

Σε κάποιες ειδικές περιπτώσεις, δημιουργούνται σκόπιμα οι προϋποθέσεις «λαϊκών αντιδράσεων» απέναντι στα κρατικά μονοπώλια («black out» κλπ), έτσι ώστε να αποδυναμωθούν εντελώς τα τυχόν δραστήρια συνδικαλιστικά κινήματα τους – να χάσουν την υποστήριξη της κοινής γνώμης δηλαδή και να βρεθούν αντιμέτωπα με εχθρικά ΜΜΕ, όπως έχει συμβεί σε κάποιες άλλες χώρες, στις οποίες «εισέβαλλε» το εξαιρετικά ικανό και έμπειρο ΔΝΤ.

(β) Οι αγορές ανοίγουν «με εντολή των Θεσμών» (ΔΝΤ, κυβερνήσεις, διακρατικές ενώσεις κλπ) οπότε, στα πρώτα στάδια της διαδικασίας, εντείνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ των επαγγελματιών ή των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα πράγματι την «υποχώρηση» των τιμών – επομένως, τεκμηριώνεται απόλυτα το «αξίωμα», το βασικό «δόγμα» καλύτερα του διεθνούς κεφαλαίου.

(γ) Η υποχώρηση των τιμών οδηγεί στη χρεοκοπία πολλούς επαγγελματίες ή μικρομεσαίες εταιρείες, οι οποίες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν με το συνεχώς αυξανόμενο ανταγωνισμό – πόσο μάλλον όταν «υποδαυλίζουν» την αδυναμία τους οι τράπεζες, αρνούμενες «κατ’ εντολήν» να τους εγκρίνουν δάνεια. Εκτός αυτού, προβληματίζει τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις, κοινωφελείς ή μη (όπως για παράδειγμα τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, την ΕΥΑΘ κλπ) οι οποίες, μη έχοντας τη δυνατότητα να ανταγωνιστούν τις πολυεθνικές που «εισβάλλουν» στα εθνικά εδάφη τους, υποχρεώνονται στην εκποίηση τους - στην απορρόφηση τους δηλαδή από αυτές.

Προφανώς οι ίδιες σπάνια μπορούν να επεκταθούν στα «ξένα εδάφη», αφού η μικρή εσωτερική αγορά τους δεν επιτρέπει την ενίσχυση ενδεχομένων επεκτατικών προγραμμάτων - όπως συμβαίνει με τις πολυεθνικές των ισχυρών κρατών, δια των μεθόδων του damping (υψηλές τιμές στις εθνικές αγορές τους, χαμηλές στις εξωτερικές, επιδοτήσεις του εργατικού κόστους κ.α.) ή άλλων.

(δ) Ο αριθμός των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται πλέον στην εκάστοτε αγορά που απελευθερώνεται μειώνεται διαρκώς, με αποτέλεσμα το περιορισμό του ανταγωνισμού και την εγκαθίδρυση «ολιγοπωλιακών δομών» (ουσιαστικά, νέο-φεουδαρχικών). Η μισθοί μειώνονται και η ανεργία αυξάνεται - αφενός μεν από τις επιχειρήσεις που χρεοκοπούν, αφετέρου δε από τις απολύσεις, με τις οποίες οι πολυεθνικές τείνουν να εξορθολογήσουν τη λειτουργία τους και να μεγεθύνουν τα κέρδη τους. Οι σχετικά ελάχιστες επιχειρήσεις που απομένουν, δεν έχουν κανέναν αντικειμενικό λόγο να διατηρήσουν τον προϋπάρχοντα τιμολογιακό ή μισθολογικό ανταγωνισμό.

(ε) Οι τιμές αρχίζουν να αυξάνονται, ενώ στη συνέχεια ξεπερνούν κατά πολύ τα επίπεδα πριν την «απελευθέρωση» - έτσι ώστε οι πολυεθνικές εταιρείες που έχουν πλέον κυριαρχήσει, να υπερκαλύψουν τις αρχικές τους «επενδύσεις», οι οποίες είχαν απώτερο στόχο τη μόνιμη εγκατάσταση των «ολιγοπωλιακών δομών». Χωρίς καμία αμφιβολία, είναι πλέον πολύ αργά τότε να αντιδράσουν οι καταναλωτές.

Ολοκληρώνοντας, θεωρούμε σκόπιμη την τεκμηρίωση της παραπάνω ανάλυσης μας, ειδικά όσον αφορά την εξέλιξη των τιμών καταναλωτή σε μία αγορά που «απελευθερώνεται», με τη βοήθεια της πραγματικότητας σε μία ισχυρή χώρα, με σχετικά φτωχούς κατοίκους: στη Γερμανία, όπου το 20% των εργαζομένων της αμείβεται δυστυχώς με λιγότερα από 5 € την ώρα (μικτά, πηγή: Spiegel).

ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΜΕΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ

“Σε σύγκριση με τον Απρίλιο του 1998, με το έτος δηλαδή που απελευθερώθηκε η αγορά του ηλεκτρικού ρεύματος”, διαβάζουμε στις γερμανικές εφημερίδες του 2006 (FAZ), όχι μόνο εκμηδενίσθηκαν τα αρχικά κέρδη της απελευθέρωσης για τους καταναλωτές αλλά, αντίθετα, επιβαρύνθηκαν πολύ περισσότερο. Τα γερμανικά νοικοκυριά είναι υποχρεωμένα σήμερα να πληρώνουν πάνω από 25% ακριβότερα το ρεύμα, ενώ η βιομηχανία γύρω στο 15%. Οι τιμές του φυσικού αερίου ευρίσκονται στα ανώτερα επίπεδα της ΕΕ, ενώ οι βιομηχανικές επιχειρήσεις με περιορισμένη κατανάλωση ρεύματος, πληρώνουν τις ακριβότερες τιμές στην Ευρώπη. Ένα μέσο γερμανικό νοικοκυριό πληρώνει 19,83 σεντς την κιλοβατώρα, όταν ένα αντίστοιχο γαλλικό μόλις 12,20 σεντς – ένα ελβετικό 12,12 και ένα ελληνικό περί τα 10,00 σεντς”.

Παρά το υψηλό επίπεδο των τιμών”, συνεχίζει το άρθρο από τον Αύγουστο του 2006, “οι περισσότερες εταιρείες παροχής ηλεκτρικού ρεύματος έχουν καταθέσει αιτήσεις αύξησης των τιμών τους για το 2007, μεταξύ 7% και 20%, στα υπεύθυνα τοπικά κοινοβούλια. Οι επιχειρήσεις αυτές αιτιολογούν τις αιτήσεις αύξησης των τιμών του ηλεκτρικού ρεύματος, στη βάση των αυξήσεων της τιμής αγοράς του - έτσι όπως αυτή διαμορφώνεται από το χρηματιστήριο ενέργειας της Λειψίας. Η εκμετάλλευση των καταναλωτών από το ολιγοπώλιο της ενέργειας, η οποία ευρίσκεται στα χέρια τεσσάρων μόλις επιχειρήσεων (Eon, RWE, Vattenfall και ENBW), θα πρέπει, σύμφωνα με την κυβέρνηση, να καταπολεμηθεί άμεσα”.

Ακριβώς τέσσερα χρόνια αργότερα (Αύγουστος του 2010), διαβάζουμε ξανά στις γερμανικές εφημερίδες (Zeit): “Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη, οι ενεργειακοί όμιλοι αύξησαν υπερβολικά τις τιμές τους, «αφαιρώντας» από καταναλωτές πολλά εκατομμύρια Ευρώ. Οι τιμές αυξήθηκαν με απαράδεκτες δικαιολογίες, ενώ φαίνεται ότι εκμεταλλεύτηκαν τη μονοπωλιακή δομή τους εις βάρος των καταναλωτών. Κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι επικρατεί ανταγωνισμός μεταξύ τους. Η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος ακολουθεί την ίδια πορεία εδώ και πολλά χρόνια – είναι μονοδρομημένα ανοδική”. Φυσικά, η τιμή αγοράς του ηλεκτρικού ρεύματος στη Γερμανία, διαμορφώνεται με τη βοήθεια του χρηματιστηρίου ενέργειας της Λειψίας - με τη συμμετοχή του χρηματοπιστωτικού κλάδου δηλαδή, έτσι ακριβώς όπως συνέβη με την Καλιφόρνια και την Enron.

Τα δύο παραπάνω άρθρα των γερμανικών εφημερίδων, με τέσσερα χρόνια διαφορά μεταξύ τους, είναι χαρακτηριστικά, σε σχέση με την απελευθέρωση των αγορών, καθώς επίσης με το κατά πόσο ωφέλιμες είναι γενικά (όχι μόνο για την Ελλάδα) οι ιδιωτικοποιήσεις των κοινωφελών επιχειρήσεων για τον καταναλωτή.

Είναι δε σε όλους γνωστή η ιστορία του μεγάλου αμερικανικού ενεργειακού ομίλου Enron, ο οποίος ουσιαστικά έφερε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας την 8η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου, την Καλιφόρνια – μεταξύ άλλων αυξάνοντας συνεχώς, με πλήρη αδιαφάνεια, τις τιμές πώλησης του ηλεκτρικού ρεύματος (η αγορά ενέργειας των Η.Π.Α. απελευθερώθηκε, παραδόθηκε δηλαδή στο Καρτέλ, το 1992). Επίσης γνωστή είναι και η τραγωδία των κατοίκων της Χιλής, μετά την ιδιωτικοποίηση όλων των εταιρειών ύδρευσης της χώρας τους (ξεραίνονται οι καλλιέργειες τους, λιμοκτονούν, έχουν τεράστιες ελλείψεις πόσιμου νερού κλπ).

Συμπληρωματικά, ίσως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, οι τρείς μεγαλύτεροι κλάδοι της παγκόσμιας οικονομίας είναι το πετρέλαιο, ο ηλεκτρισμός και το νερό – γεγονός που καθιστά περιζήτητες από το Καρτέλ όλες εκείνες τις κρατικές επιχειρήσεις, οι οποίες δραστηριοποιούνται στους συγκεκριμένους, ουσιαστικά μονοπωλιακούς τομείς (επίσης στα τυχερά παιχνίδια, όπως ο ΟΠΑΠ). Προφανώς κάτι παραπάνω από εμάς θα γνωρίζει το Καρτέλ, έχοντας ανέκαθεν αυτές τις προτεραιότητες.

Η ΔΕΗ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ

Επιθυμώντας κατ’ αρχήν να αποσαφηνίσουμε την κοινή γνώμη στη χώρα μας, έτσι όπως έχει σήμερα διαμορφωθεί (αν και πιθανότατα «χειραγωγημένη»), θεωρούμε ότι συμφωνεί με την απαγόρευση των κρατικών μονοπωλίων, με το άνοιγμα των αγορών, καθώς επίσης με την κατάργηση των κλειστών επαγγελμάτων. Οι Έλληνες έχουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία την πεποίθηση ότι, μόνο έτσι θα καταπολεμηθούν οι απαράδεκτες «πελατειακές σχέσεις», η διαφθορά, η διαπλοκή και η «συντεχνιακή» νοοτροπία των επαγγελματιών συνδικαλιστών.

Περαιτέρω, πιστεύουν ότι «επιλέχθηκε» η ΔΕΗ για την κατάλυση των κρατικών μονοπωλίων (αν και θα έπρεπε λογικά να αναρωτηθούν, γιατί να προηγηθεί η κερδοφόρα ΔΕΗ, αντί ο ζημιογόνος ΟΣΕ), ενώ είναι σχεδόν σίγουροι ότι, μόνο μέσω της κατάργησης των κλειστών επαγγελμάτων θα αναπτυχθεί η Ελληνική Οικονομία (υπάρχουν άλλωστε πολλές «μελέτες», οι οποίες το «αποδεικνύουν» - από το ΙΟΒΕ κλπ). Τέλος, θεωρούν μονόδρομο τις αποκρατικοποιήσεις, σε σχέση με την έξοδο από την κρίση τών κρίσεων, καθώς επίσης για την καταπολέμηση της ανεργίας.

Σχεδόν το σύνολο των απόψεων που έχουμε μελετήσει στον Τύπο και αλλού, ταυτίζονται σε γενικές γραμμές με τα παραπάνω, τα οποία εμφανίζουν μία «οργισμένη» κοινή γνώμη – μία ελληνική κοινωνία η οποία, έχοντας υποφέρει τα πάνδεινα στο παρελθόν, τόσο από τη διαπλοκή, όσο και από τη διαφθορά ενός κράτους με απίστευτες «φεουδαρχικές δομές», εξεγείρεται εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, των πολιτικών, των μεγάλων επιχειρηματιών, των επαγγελματιών συνδικαλιστών, των ιδιοκτητών φορτηγών και πολλών άλλων. Δυστυχώς, αυτός είναι ταυτόχρονα ο κύριος στόχος της (σκιώδους) κυβέρνησης: ο «εμφύλιος πόλεμος» δηλαδή, αφού γνωρίζει πολύ καλά να εκμεταλλεύεται τα συναισθήματα του «όχλου» - πόσο μάλλον όταν δεν είναι υποχρεωμένη να σπαταλήσει ενέργεια, για να καταπνίξει τυχόν αντιστάσεις του (Pareto).

Είναι όμως αλήθεια αυτή η ρεαλιστική «πραγματικότητα»; Δεν μας έχει γίνει καμία «πλύση εγκεφάλου» και είναι σωστές οι πεποιθήσεις μας ή μήπως απλά θα επιβαρυνθούν ακόμη περισσότερο οι καταναλωτές, θα υποφέρουν τα παιδιά μας, θα αυξηθεί η ανεργία, θα μειωθούν τα εισοδήματα όλων των Ελλήνων και θα αντικατασταθεί η εγχώρια από τη διεθνή «τυραννία»;

Μήπως ταυτόχρονα θα μεταφερθούν δια της «φοροαποφυγής» (απόλυτα νόμιμη πληρωμή ελάχιστων φόρων, μέσω της εκμετάλλευσης διαφόρων «φορολογικών παραδείσων» και λογιστικών «παραθύρων») αφορολόγητοι ελληνικοί πόροι στο εξωτερικό, εκεί δηλαδή που έχουν την έδρα τους οι πολυεθνικές;

Δεν είναι γνωστό το ότι, μόνο εκείνοι που (μεταφορικά) κατέχουν ένα πλεόνασμα τροφής, μπορούν να εξαναγκάσουν αυτούς που λιμοκτονούν σε μία «ελεύθερα» αποδεκτή δουλεία, χωρίς να χρησιμοποιήσουν βία;

ΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ

Κατ’ αρχήν, είναι πολύ σωστή η ελληνική κοινή γνώμη, όταν τάσσεται σχεδόν εξ ολοκλήρου υπέρ της καταπολέμησης της διαφθοράς - με τη βοήθεια και των ιδιωτικοποιήσεων. Εάν όμως τα «προϊόντα» της, η αύξηση των εσόδων και η μείωση των δαπανών δηλαδή, δεν παραμείνουν στη χώρα μας, αλλά διαφύγουν μέσω των πολυεθνικών στο εξωτερικό, τότε όχι μόνο δεν θα υπάρξει αντικειμενικό όφελος αλλά, αντίθετα, η ζημία θα διπλασιασθεί.

Αφενός μεν λοιπόν θα συνεχίσουν να επιβαρύνονται δυσανάλογα οι καταναλωτές, παρά την «απελευθέρωση» των αγορών, όπως αναφέραμε στο παραπάνω παράδειγμα της Γερμανίας, αφετέρου δε τα έσοδα από την καταπολέμηση της διαφθοράς μάλλον δεν θα καταναλώνονται στο εσωτερικό, αλλά στο εξωτερικό – αυξάνοντας εκεί το επίπεδο διαβίωσης και τις θέσεις εργασίας. Δυστυχώς για όλους μας, σπάνια η διαφθορά εξαφανίζεται – συνήθως, αλλάζει απλά «στρατόπεδο» (στην προκειμένη περίπτωση, μεταφέρεται στις ξένες πολυεθνικές εταιρείες, οι οποίες κάθε άλλο παρά σαν αδιάφθορες μπορούν να χαρακτηρισθούν).

Όσον αφορά ειδικά την παραγωγικότητα των εργαζομένων, εάν η βελτίωση της αυξήσει μόνο τα κέρδη των πολυεθνικών και δεν συμβάλλει στη μείωση των τιμών καταναλωτή, στην παραγωγή εθνικού πλούτου ή στην αύξηση των θέσεων εργασίας, δεν θα έχει καμία ουσιαστική ωφέλεια για τους Πολίτες. Για παράδειγμα, όλοι είμαστε εναντίον της εικόνας κάποιων υπαλλήλων στις κρατικές επιχειρήσεις ή στο δημόσιο, οι οποίοι κάθε άλλο παρά εργάζονται – δεν παράγουν δηλαδή. Όμως, εάν οι επιχειρήσεις αυτές ιδιωτικοποιηθούν από το διεθνές Καρτέλ, μειώνοντας το προσωπικό τους και αυξάνοντας την παραγωγικότητα τους, αυτό που στην πραγματικότητα θα απομείνει στη χώρα μας θα είναι η ανεργία, ο περιορισμός των δημοσίων εσόδων, καθώς επίσης η πτώση των μέσων ελληνικών εισοδημάτων – με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται (μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης, χρεοκοπία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων κλπ).

Δυστυχώς, οι μεγάλες κρατικές εταιρείες μίας μικρής χώρας, όπως η Ελλάδα, δεν είναι εύκολο να ιδιωτικοποιηθούν από δικούς της επιχειρηματίες – όπως συμβαίνει συνήθως στη Γερμανία, στις Η.Π.Α. ή στην Ιαπωνία. Αρκεί να δει κανείς τα μεγέθη τους, για να κατανοήσει τη θέση μας. Στον Πίνακα ΙV παραθέτουμε τα μεγέθη της ΔΕΗ, απέναντι στα αντίστοιχα υποθετικών αγοραστών της (η γερμανική RWE έχει δείξει ενδιαφέρον στο παρελθόν), έτσι ώστε να τεκμηριώσουμε την άποψη μας:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙV: Μεγέθη εταιρειών ηλεκτρικής ενέργειας (κεφαλαιοποίηση με τιμή μετοχής στις 12.08.10)

Μεγέθη/Εταιρείες

ΔΕΗ

RWE

ENEL

ENDESA






Τζίρος

6,03 δις

47,74 δις

62,17 δις

22,8 δις

Κέρδος π.φ.

993 εκ.

5,6 δις

9,07 δις

4,31 δις

Κεφαλαιοποίηση

3,06 δις

30,10 δις

36,01 δις

20,10 δις

Αριθ. Προσωπικού

23.127

70.726

81.208

26.587

Τζίρος ανά άτομο

260.000

675.000

765.564

857.000

Κέρδος ανά άτομο

42.936

79.178

111.688

162.109

Ποσοστό κέρδους

16,46%

11,73%

14,59%

18,90%

Υποχρεώσεις

9,32 δις

79,72 δις

127,95 δις

41,46 δις

Υποχρεώσεις/Τζίρο

154,5%

166,98%

205,80%

181,84%

Μετοχική σύνθεση

ΔΕΗ: 51,49% Ελληνικό δημόσιο, 5,01% Silchester, 5% Fidelity, 38,5% free float

RWE: RWE & Co KG 16%, Ίδιες μετοχές 5,5%, Black Rock 4,57%, Capital Research 2,98%, free float 70,95%

ENEL: Casa Depositi e Prestiti 17,4%, Υπουργείο οικονομικών 13,9%, free float 68,7%

ENDESA: Enel 24,9%, Acciona 21,03%, Cajamadrit 9,9%, Sepi 2,9%, free float 41,2%

Σημείωση: Η κεφαλαιοποίηση της ΔΕΗ αντιστοιχεί στο 50% του τζίρου της, ενώ της γερμανικής RWE στο 156%, της ιταλικής Enel στο 172% και της ισπανικής Endesa στο 91%.

Πηγή: Finance Net

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Από τον Πίνακα ΙV είναι φανερή η εξαιρετικά χαμηλή παραγωγικότητα της ΔΕΗ (τζίρος και κέρδη ανά άτομο) - επομένως ο υψηλός αριθμός των εργαζομένων της, αν και δεν είναι απόλυτα συγκρίσιμος με τις υπόλοιπες, λόγω των γεωγραφικών «δυσχερειών» της χώρας μας (νησιά κλπ). Όμως, παραμένει εξαιρετικά κερδοφόρα, αφού το ποσοστό καθαρού κέρδους (προ φόρων) διαμορφώνεται στο 16,46% - υψηλότερο από τις δύο άλλες.

Επίσης, πουλάει ηλεκτρικό ρεύμα σε τιμές φθηνότερες από τους ανταγωνιστές της – ενώ ο πρόεδρος της δεν αμείβεται με 7 εκ. € το χρόνο, όπως ο συνάδελφος του της RWE (ποσόν δηλαδή, το οποίο αντιστοιχεί με τις αμοιβές άνω των 800 ανειδίκευτων εργαζομένων). Εκτός αυτού, παρά το ότι οι υποχρεώσεις της είναι υψηλές, είναι χαμηλότερες από όλες τις άλλες – επίσης σε ποσοστά επί του τζίρου.

Επομένως, γιατί θα έπρεπε να προβεί σε απολύσεις, αυξάνοντας την ανεργία στη χώρα μας η οποία, μέσω των επιδομάτων, «εκβάλλει» τελικά στα ελλείμματα του προϋπολογισμού; Σε τι θα ωφελούσε την Ελλάδα η εκποίηση της – πόσο μάλλον όταν το κράτος εισπράττει μεγάλα μερίσματα (φορολογικά έσοδα επίσης) από τη συμμετοχή του; Ποιο θα ήταν το υλικό όφελος των καταναλωτών, από την κατάργηση του «μονοπωλιακού οχυρού», εάν εξαιρέσουμε την εύλογη ηθική ικανοποίηση τους από την «τιμωρία» κάποιων «διαπλεκομένων» συνδικαλιστών ή αντιπαραγωγικών εργαζομένων;

Τέλος, επειδή είναι φυσιολογικό να προσπαθεί ο αγοραστής ενός σπιτιού να αναδείξει πολλά ελαττώματα του, έτσι ώστε να μειώσει το δυνατόν περισσότερο την τιμή πώλησης του, μήπως ευρίσκεται σε εξέλιξη ένα αντίστοιχο γεγονός;

Κλείνοντας, ενδεχομένως η σημαντική συμμετοχή της ιταλικής Enel στην ισπανική Endesa, να εμφανίζει καθαρά την τάση εξαγοράς των μικρότερων κοινωφελών επιχειρήσεων από τις μεγαλύτερες και ισχυρότερες – όπως όμως τονίσαμε παραπάνω, σε καμία περίπτωση προς όφελος των καταναλωτών ή της εθνικής οικονομίας τους.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Δεν είμαστε προφανώς σε καμία περίπτωση αντίθετοι με την άμεση ανάγκη εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας, με την καταπολέμηση της διαφθοράς ή με τη ριζική αντιμετώπιση της διαπλοκής των πολιτικών, των ιδιοτελών ψηφοφόρων τους, των επιχειρηματιών και των συνδικάτων. Εν τούτοις, δεν συμφωνούμε με την κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας, με την αδικαιολόγητη ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων, με την εγκληματική εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, καθώς επίσης με την επέλαση του Καρτέλ στη χώρα μας – με την απαράδεκτη ανοχή τόσο της Ε.Ε, όσο και της Γερμανίας, η οποία συνεχίζει να μην εξοφλεί τις τεράστιες οφειλές της (αποζημιώσεις) απέναντι στην Ελλάδα, ενώ ΕΠΩΦΕΛΕΙΤΑΙ τα μέγιστα από την ελληνική κρίση.

Η Ελλάδα, μία χώρα πάμπλουτη από πολλές πλευρές, κυριολεκτικά προικισμένη από τη Φύση, οφείλει να ακολουθήσει το δικό της δημοκρατικό δρόμο – έτσι όπως τον έχουμε και εμείς, μεταξύ άλλων, περιγράψει, σε προηγούμενα κείμενα μας. Εάν όμως οι Πολίτες της δεν συνειδητοποιήσουν ούτε αυτή τη φορά τις τεράστιες ευθύνες τους, καθώς επίσης εάν τα ΜΜΕ της χώρας μας δεν συμβάλλουν θετικά στην αντικειμενική, σωστή ενημέρωση των Ελλήνων, συνεχίζοντας ενδεχομένως να «παραπληροφορούν», πόσο μάλλον να υπηρετούν ξένα συμφέροντα ή τις ανάγκες κερδοφορίας τους, ο πόλεμος θα χαθεί για τη χώρα μας – αυτή τη φορά οριστικά και αμετάκλητα. Δυστυχώς, τα διάφορα ανεξάρτητα «ιστολόγια» και οι ελεύθερες διαδικτυακές εφημερίδες δεν αρκούν – δεν έχουν την «εμβέλεια», αλλά ούτε και την εγκυρότητα των μεγάλων αστικών μέσων ενημέρωσης.

Κλείνοντας, είναι οφθαλμοφανές το ότι, με 5% επιτόκιο των κρατικών δανείων και -4% ύφεση, σε συνδυασμό με ένανφορολογικό πληθωρισμό ύψους 7%, είναι φύσει αδύνατον, εάν δεν αντιδράσουμε άμεσα (αναπτυξιακά μέτρα, ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, θεσμική προστασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας μας κλπ), να αποφύγει η χώρα μας το μοιραίο – την ελεγχόμενη χρεοκοπία δηλαδή, η οποία δρομολογείται από τους «σωτήρες» της, με στόχο να λεηλατηθεί ο τεράστιος φυσικός πλούτος της.

Ελπίζοντας να μη χαθεί τελικά ο πόλεμος, παρά το ότι στο πρόσφατο παρελθόν, όταν ανακοινώθηκε επίσημα η εθνική μας συνθηκολόγηση, αναφερθήκαμε στο «Ρέκβιεμ τής Δημοκρατίας», δεν θα πάψουμε να επιμένουμε στο ότι, «Ο Θεός είναι πράγματι Μεγάλος, αλλά εμείς είμαστε τα χέρια Του».

Βασίλης Βιλιάρδος

Αθήνα, 15. Αυγούστου 2010 viliardos@kbanalysis.com

Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, σύμβουλος επιχειρήσεων, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.


ΔΙΕΔΩΣΕ ΤΟ

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More