ΕΛΛΑΔΑ

ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΟΙ ΤΑΦΟΙ ΤΗΣ ΡΩΞΑΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Δ;

Μπροστά σε μια μεγάλη αρχαιολογική ανακάλυψη πιθανόν να βρίσκονται τα συνεργεία της ΚΗ’ Εφορείας Κλασσικών Αρχαιοτήτων Σερρών..... Μετά από έρευνες ετών και αξιοποιώντας την ιστοριογραφία και τις προφορικές παραδόσεις της περιοχής, οι αρχαιολόγοι κατέληξαν σε μία «τούμπα» σε αγροτική περιοχή του Δήμου Αμφίπολης.

ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

Πολλοί φίλοι και φίλες μου έχουν ζητήσει να γράψω ένα αρθρο με "Οδηγίες Επιβίωσης",γιατί μπορεί σύντομα να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις που να οφείλονται σε διάφορους λόγους,όπως πτώχευση και στάση πληρωμών,περίεργα και πρωτόγνωρα γεωφυσικά φαινόμενα και εγώ δεν ξέρω τι άλλο.

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ 16/10/1912

Το έργο της απελευθέρωσης της Κατερίνης ανατέθηκε στην 7η Μεραρχία του Στρατού Θεσσαλονίκης, που είχε διοικητή το Συνταγματάρχη (ΠΒ) Κλεομένη Κλεομένους. Στις.. 15 Οκτωβρίου 1912 εκδόθηκε η Διαταγή των Επιχειρήσεων.

ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος είναι 8. Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Άρης, Δίας, Κρόνος, Ουρανός και Ποσειδώνας. Και έχουνε όλοι αρχαία ελληνικά ονόματα προς τιμήν των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων που θεμελίωσαν την αστρονομία. Ας γνωρίσουμε λοιπόν τα μυθικά πρόσωπα των οποίων τα ονόματα πήραν οι πλανήτες.

Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ

Αν καλούσαμε στις μέρες μας σ’ ένα γεύμα κάποιους αρχαίους Έλληνες όπως τον... Ηρόδοτο, τον Ηρακλή ή τον Αριστοφάνη..

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΣΕΛΛΑΣΙΑΣ 222 Π.Χ


Η μάχη της Σελλασίας πραγματοποιήθηκε το 222 π.Χ. ανάμεσα στους Σπαρτιάτες του Κλεομένη και τους Μακεδόνες του Αντιγόνου Δώσωνα στη Σελλασία της Λακωνίας.
Η μεταρρυθμιστική προσπάθεια του Άγι Δ'
Ο Άγις Δ' ήταν βασιλιάς της Σπάρτης που ανήλθε στο θρόνο της το 245 π.Χ. και ήταν γιος του Ευδαμίδα Β'. Έκανε μεγάλες αλλαγές στο πολιτικό σύστημα της Σπάρτης, αλλά ο συμβασιλέας του, ο Λεωνίδας Β' τον ανέτρεψε στα σχέδιά του και οι αντιπάλοι του ακύρωσαν τις μεταρρυθμίσεις του και τον σκότωσαν.

Η μεταρρυθμιστική προσπάθεια του Κλεομένη Γ'
Ο Κλεομένης Γ΄ ήταν βασιλιάς της Σπάρτης, γιος του Λεωνίδα Β' που ανήλθε στο θρόνο το 235 π.Χ. Έκανε και αυτός μεγάλες μεταρυθμίσεις. Επανένταξε τους νόμους του Λυκούργου, εκπαίδευσε το στρατό του με τα πρότυπα της μακεδονικής φάλαγγας, πρότεινε αναδασμό της γης και απελευθέρωση των ειλώτων. Έτσι οι πολίτες έφτασαν τους 4.000 από τους 700 που ήταν.
Ο πόλεμος με την Αχαϊκή Συμπολιτεία
Ο Κλεομένης με τους νόμους αυτούς προκάλεσε έντονη ανησυχία στις γύρω πόλεις και περισσότερο στην ανερχόμενη Αχαϊκή Συμπολιτεία. Ο Κλεομένης όμως εισέβαλλε στη Μεγαλόπολη και κατάφερε να τη λαφυραγωγήσει και να φύγει ανένόχλητος. Αμέσως μετά κατέλαβε τη Μαντίνεια και έδιωξε τους Αχαιούς. Αργότερα κατευθύνθηκε προς την Τεγέα και τις Φερές για να συγκρουστεί με τους Αχαιούς. Εκείνη τότε την εποχή στρατηγός των Αχαιών ήταν ο Υπερβάτας ο οποίος συγκέντρωσε 5.000 - 6.000 στρατιώτες και συγκρούστηκε με τον Κλεομένη στη Δύμη. Νικητής εξήλθε ο Κλεομένης και οι Αχαιοί του ζήτησαν ειρήνη. Ο Κλεομένης δεχόταν την ειρήνη με όρο να γίνει ο αρχηγός της Αχαϊκής Συμπολιτείας. Οι Αχαιοί δέχτηκαν, αλλά την κρίσιμη ημέρα της συνάντησης των Αχαιών με τον Κλεομένη για την υπογραφή των όρων της συνθήκης ο δεύτερος αρρώστησε. Την ευκαιρία δεν την έχασε ο Άρατος που τότε μετά το θάνατο του Υπέρβατου ήταν στρατηγός της Αχαϊκής Συμπολιτείας. Έτσι προσεταιρίστηκε τους Μακεδόνες που τότε βασιλιάς τους ήταν ο Αντίγονος Γ' ο Δώσων. Ο Αντίγονος τότε έστειλε στην Πελοπόννησο 20.000 πεζούς και 1.400 ιππείς. Μετά από συγκρούσεις στο Άργος, στα Μέγαρα και στη Μεγαλόπολη ο Κλεομένης έχασε τις κτήσεις του εκτός της Σπάρτης.
Πριν τη μάχη
Ο μακεδονικός μαζί με τον αχαϊκό στρατό κατευθύνονταν προς τη Σπάρτη. Οι σπαρτιατικές δυνάμεις που φρουρούσαν τα σύνορα, συναντήθηκαν και αντιπαρατέθηκαν στον αντίπαλο στρατό στην περιοχή της Σελλασίας.
Οι δυνάμεις των Μακεδόνων και των Αχαιών
Ο Αντίγονος Γ΄ Δώσων παρέταξε απέναντι από τους Σπαρτιάτες 27.600 πεζούς και 1.200 ιππείς. Οι Αχαιοί ανάμεσα σε αυτό το στράτευμα παρέταξαν 3.000 πεζούς και 300 ιππείς. Φαίνεται το πρόβλημα της Αχαϊκής Συμπολιτείας να παρατάξει πολλούς πεζούς σε μια μάχη.
Οι δυνάμεις των Σπαρτιατών
Ο Κλεομένης κατάφερε να παρατάξει έναν αριθμό 20.000 οπλιτών και να απελευθερώσει πολλούς δούλους. Ακόμη κατάφερε να πάρει 1.000 μισθοφόρους.
Οι παράταξεις των αντιπάλων
Η παράταξη των Μακεδόνων και των Αχαιών
Οι Μακεδόνες και οι Αχαιοί ήταν απέναντι από το λόφο Εύα. Στο δεξιό άκρο ήταν παρατεταγμένα τμήματα συμμάχων, στο σύνολό τους ψιλοί. Στο κέντρο, είχαν τοποθετηθεί οι Αχαιοί και πίσω το ιππικό τους. Αριστερά είχε ταχθεί ο Αντίγονος επικεφαλής της μακεδονικής φάλαγγας υπό την κάλυψη ελαφρά οπλισμένων.
Η παράταξη των Σπαρτιατών
Η παράταξη του Κλεομένη είχε ταχθεί στο λόφο Εύα. Αριστερά τάχθηκαν οι συμμάχοι και οι περίοικοι υπό τον Ευκλείδα αδερφό και συμβασιλέα του Κλεομένη. Στο δεξιό άκρο βρισκόταν ο ίδιος ο Κλεομένης, αρχηγός των Σπαρτιατών οπλιτών. Στο κέντρο είχαν ταχθεί οι ιππείς, οι ελαφρά οπλισμένοι και οι μισθοφόροι.
Η μάχη
Η μάχη άρχισε με την επίθεση των Μακεδόνων κατά των Σπαρτιατών. Οι Σπαρτιάτες όμως κατάφεραν και απώθησαν τους Μακεδόνες. Όμως οι Μακεδόνες κατάφεραν να διεισδύσουν στην παράταξη των Σπαρτιατών από μια προδοσία ενός αξιωματικού του Κλεομένη, του Δαμοτέλη. Οι Ιλλύριοι και οι Ακαρνάνες σύμμαχοι των Μακεδόνων επιτέθηκαν στο ακάλυπτο άκρο των Σπαρτιατών και τούς πλευροκόπησαν στο λόφο Εύα. Όμως στο δεξιό άκρο, ο Κλεομένης αιφνιδίασε τους αντιπάλους του και ο Αντίγονος σταμάτησε την επίθεσή του στο αριστερό άκρο για να αντιμετωπίσει το δεξιό. Τότε το αριστερό άκρο των Σπαρτιατών υπό τον Ευκλειδα ανασυντάχθηκε και επιτέθηκε και εκείνο κατά των Μακεδόνων. Η μάχη μέχρι τότε ήταν υπέρ των Σπαρτιατών. Ο Φιλοποίμην όμως, ο αρχηγός των Αχαιών, διέταξε την επίθεση των ιππέων στο αριστερό άκρο των Σπαρτιατών. Ο Ευκλείδας δεν κατάφερε να συγκρατήσει την επίθεση των Μακεδόνων ιππέων και οι Σπαρτιάτες υποχώρησαν. Ο Ευκλείδας πολεμούσε απελπισμένα και πέθανε σαν αληθινός Σπαρτιάτης πάνω στη μάχη. Οι νεκροί για τους Σπαρτιάτες ήταν 5.800. Οι αντίπαλοι των Σπαρτιατών, οι Μακεδόνες πρέπει να είχαν 1.000 νεκρούς.
Η σημασία της μάχης
Τη σημασία της μάχης οι Έλληνες την κατάλαβαν πολύ αργότερα με τους Ρωμαίους. Ο Κλεομένης ίσως μπορούσε να ενώσει τους Έλληνες απέναντι στους Ρωμαίους με κυριότερο λόγο τους νόμους του.
Η τοποθεσία της μάχης απείχε περίπου 15 χιλιόμετρα της Σπάρτης και αποτελούσε φυλάκιό της. Σήμερα είναι χωριό με πληθυσμό περίπου 550 κατοίκων.
Βιβλιογραφία :
  • Πολύβιος. Ιστορίες, ii. 65-70.
  • Πλούταρχος. Βίοι Παράλληλοι, 27-28.
  • Παυσανίας. Description of Greece, ii. 9. § 2, 10. § 7, iv. 29. § 9, vii. 7. § 4, viii. 49. § 5.
  • E. Will. Histoire politique du monde hellénistique or the Political History of the Hellenistic World. Paris, 1075.
  • Shimron, Benjamin. Late Sparta: The Spartan Revolution, 243-146 B.C. Buffalo: State University of New York (Dept. of Classics), 1972, pgs. 50-55. ISBN 0-930881-01-X

Η ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ


Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας
Πολιτικός Eπιστήμων
Oταν o Aλεξανδρινός ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης έγραφε γιά τόν «ένδοξο βυζαντινισμό μας», προφανώς μιλούσε ἐπαινετικά γιά τήν ἱστορία καί τήν προσφορά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, της Ρωμανίας.
Αντιθέτως στήν εποχή μας έχει καθιερωθεί μία αρνητική χρήση του όρου «βυζαντινισμός» καί ορισμένοι Νεοέλληνες στρέφονται κατ’ ευθείαν στόν παππού μας-τήν Αρχαιότητα- αδιαφορώντας γιά τόν πατέρα μας, τό Ελληνορθόδοξο Βυζάντιο.
Ἡ διαφορά είναι ότι ο μέν Καβάφης γνώριζε Ιστορία, ενώ οι χλευάζοντες τό Βυζάντιο ή δέν γνωρίζουν ή τήν μελετούν μέ παραμορφωτικούς φακούς.
Ακόμη καί η προσπάθεια του σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά νά δείξει άνευ τεκμηριώσεως οτι δήθεν Χριστιανοί κατέστρεφαν τίς μετόπες του Παρθενώνος, εντάσσεται στήν ίδια φιλοσοφία.
Ὁ σκοπός είναι νά δοθεί τό μήνυμα οτι όλα αυτά έγιναν μέ τήν καθοδήγηση της επίσημης Εκκλησίας, η οποία δημιούργησε τό σκοταδιστικό, όπως τό βλέπουν, Βυζάντιο.

Περί του Παρθενώνος απήντησαν καί θά απαντήσουν οι αρχαιολόγοι καί οι ειδικοί της εποχής.
Προσωπικά θά ἤθελα μόνο μία ἐπισήμανση νά κάνω:

Ἄν οἱ Χριστιανοί της Βυζαντινῆς ἐποχῆς εἶχαν τόσο μεγάλο μένος μέ κάθε τι ἀρχαῖο, τότε θά ἄλλαζαν τό ὄνομα τῶν Ἀθηνῶν καί δέν θά ἄφηναν ἕνα ὄνομα πού αναφέρεται στήν Ἀθηνᾶ. Ὄχι μόνο σεβάσθηκαν τό ὄνομα, ἀλλά ἐπιπλέον τόν Παρθενῶνα τόν ὀνόμασαν
«Παναγία ἡ Ἀθηνιώτισσα» καί τόν ἀφιέρωσαν στήν Θεοτόκο.
Γενικότερα , ὅμως, περί τῆς πολιτιστικῆς προσφορᾶς τῆς Βυζαντινῆς μας Ρωμηοσύνης, ἔρχονται νά δώσουν τή μαρτυρία τους πολλοί ξένοι συγγραφεῖς, ἀπό τούς ὁποίους σήμερα θά παρουσιάσω δύο.
Ἐπιλέγω τό βιβλίο
τοῦ ἀμερικανοῦ Κόλιν Οὐέλλς «Σαλπάροντας ἀπ’ τό Βυζάντιο - Πῶς μία χαμένη αὐτοκρατορία διαμόρφωσε τόν κόσμο».
Καί τό ἔργο τοῦ Γάλλου
καθηγητοῦ Συλβαίν Γκουγκενέμ μέ τίτλο «Ὁ Ἀριστοτέλης στό Μόν –Σαίν-Μισέλ» καί μέ ὑπότιτλο: «Οἱ Ἑλληνικές ρίζες τῆς Χριστιανικῆς Εὐρώπης». Εὐτυχῶς καί τά δύο βιβλία ἔχουν μεταφρασθεῖ στά ἑλληνικά καί μποροῦν νά βοηθήσουν κάθε συμπατριώτη μας, ὁ ὁποῖος καλοπροαίρετα ἐνδιαφέρεται νά μάθει ποιά και πόσο σημαντική ἦταν ἡ προσφορά τῶν Βυζαντινῶν προγόνων μας στόν παγκόσμιο πολιτισμό.
Ο νέος σέ ηλικία Κόλιν Ουέλλς σπούδασε αρχαία ιστορία καί φιλολογία στίς ΗΠΑ καί έμαθε τό Βυζάντιο ἀπό ἕναν ἐξαίρετο δάσκαλο:
Τόν διαπρεπῆ Ἕλληνα βυζαντινολόγο Σπύρο Βρυώνη. Στόν πρόλογό του ο συγγραφεύς σημειώνει: «Ἡ διάρθρωση του βιβλίου ἀπορρέει ἀπό δύο ἰδέες, πού καί οἱ δύο μαζί προσφέρουν ἕναν εὔκολο τρόπο γιά νά κατανοήσουμε τήν πολιτιστική κληρονομιά τοῦ Βυζαντίου.
Ἡ πρώτη εἶναι ἡ δυαδική φύση τῆς παράδοσής του, ἡ ὁποία ἀντικατοπτρίζεται στόν ἐνστερνισμό τόσο τῆς χριστιανικῆς πίστης, ὅσο καί τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος.
Ἡ δεύτερη διαρθρωτική ἰδέα τοῦ βιβλίου συνίσταται ὅτι οἱ κληρονόμοι αὐτῆς τῆς δυαδικῆς παράδοσης ἦταν οἱ τρεῖς νεώτεροι πολιτισμοί πού ἀναδύθηκαν ἀρχικά σέ περιοχές οἱ ὁποῖες εἶχαν ἀποσπασθεῖ ἀπό τό Βυζάντιο: ὁ δυτικός, ὁ ἰσλαμικός καί ὁ σλαβικός κόσμος.
Ὁ καθένας ἀπό αὐτούς τούς τρεῖς παγκόσμιους πολιτισμούς διαμορφώθηκε ριζικά ἀπό τό Βυζάντιο-ἀλλά ὁ καθένας ἦταν ἰδιαίτερα ἐπιλεκτικός ὅσον ἀφορᾶ τήν πλευρά τοῦ Βυζαντίου πού ἐπέλεξε νά ἐνστερνιστεῖ. Αὐτό τό βιβλίο τιμᾶ τή ἐνεργητικότητα καί τόν δυναμισμό ἐκείνων τῶν νεαρῶν πολιτισμῶν, ὅπως ἐπίσης καί τόν ἐκπληκτικό πλοῦτο τοῦ βυζαντινοῦ πολιτισμοῦ» (σελ. xxvii).

Στήν πρώτη ενότητα ο Ουέλλς εξηγεί πῶς τό Βυζάντιο μετέφερε στή Δυτική Ευρώπη τήν ἀρχαιοελληνική γραμματεία καί σοφία.
Στή δεύτερη μιλᾶ γιά τίς βυζαντινές ἐιδράσεις στόν ἀραβικό καί μουσουλμανικό κόσμο. Στήν τρίτη ἑνότητα περιγράφει τήν διάδοση τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ ἑλληνορθοδόξου πολιτισμοῦ στόν σλαβικό κόσμο καί κυρίως στή Ρωσία. Ὁ Ἐπίλογος ἀφιερώνεται στόν «τελευταῖο βυζαντινό», τόν μοναχό Μιχαήλ Τριβώλη ἀπό τήν Ἄρτα, ὁ ὁποῖος δίδαξε πολλά στούς Ρώσους τόν 16ο αἰῶνα καί ἔμεινε γνωστός ὡς «Μάξιμος ὁ Γραικός».
Δέν μπορεῖ, λοιπόν, νά ἦταν σκοταδιστικό τό Βυζάντιο, ὅπως τό παρουσιάζουν οἱ φανατικοί ἀντιεκκλησιαστικοί νεοέλληνες διανοητές, ὅταν τροφοδότησε πνευματικά τόσους πολλούς λαούς καί πολιτισμούς!

Τό βιβλίο του Γάλλου Συλβαίν Γκουγκενέμ, καθηγητού Μεσαιωνικῆς ιστορίας στό Πανεπιστήμιο τῆς Λυών, ἔχει ὡς στόχο να καταρρίψει τήν ἄποψη πού διδάσκουν πολλοί δυτικοί ἱστορικοί, ὅτι δῆθεν ἡ Δύση ἔμαθε τόν Ἀριστοτέλη και τούς ἄλλους ἀρχαίους συγγραφεῖς μέσῳ τῶν Ἀράβων μουσουλμάνων.
Ὁ συγγραφεύς αποδεικνύει ὅτι ὁ μεγαλύτερος δάσκαλος τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης στήν αρχαία παιδεία ἦταν τό Βυζάντιο, τό ὁποῖο καί καλλιέργησε τήν ἀρχαία ἑλληνική γραμματεία καί μέ τούς κληρικούς του καί μέ τούς μοναχούς καί μέ τούς λαϊκούς λογίους του. Γνωρίζουμε φυσικά ὅτι ἡ προσέγγιση τῶν Χριστιανῶν ἦταν ἐπιλεκτική πρός τά ἀρχαῖα κείμενα, ὅπως διδάσκει καί ὁ Μέγας Βασίλειος στό ἔργο του «Πρός τούς νέους ὅπως ἄν ἐξ Ἑλληνικῶν ὠφελοῖντο λόγων». Ὁ Γκουγκενέμ μᾶς βοηθεῖ νά κατανοήσουμε ὅτι τό Ὀρθόδοξο Βυζάντιο οὐδέποτε ἐδίωξε τήν κλασσική παιδεία, ἀλλά ἀντθέτως τήν προώθησε καί τήν διέδωσε σέ ἄλλους λαούς. Ἁναφέρεται ἐπίσης καί στόν ρόλο πολλῶν ἀραβοφώνων Χριστιανῶν –κυρίως μονοφυσιτῶν- στή μετάφραση ἑλληνικῶν κειμένων στά ἀραβικά καί μᾶς ἀποκαλύπτει τήν ὕπαρξη ὁλοκλήρων ἐγαστηρίων ἀντιγραφῆς καί μεταφράσεως ἑλληνικῶν κειμένων στό γαλλικό μοναστῆρι τοῦ Μόν-Σαίν-Μισέλ περί τό ἔτος 1120. Ὁ μεταφραστής ἦταν ἕνας κληρικός μέ τό ὄνομα «Ἰάκωβος τῆς Βενετίας ὁ Ἕλληνας».
Ίσως νά μή συμφωνοῦμε μέ ὅλα τά σημεῖα τοῦ βιβλίου, ὅμως εἶναι αξιοπρόσεκτα τά κυριώτερα συμπεράσματα τοῦ συγγραφέως.
Ὅτι δηλαδή «ἡ πολιτισμική ελίτ τοῦ Βυζαντίου ἦταν Χριστιανική καί ταυτόχρονα ἑλληνική»
(σελ. 86). Καί ὅτι «οἱ πολιτισμικές ρίζες τῆς Εὐρώπης ἁπλώνονταν στόν ἑλληνικό πολιτισμό, τό ρωμαϊκό δίκαιο καί τή Βίβλο» (σελ. 216).
Ο Γκουγκενέμ ἀντιτίθεται σαφώς
πρός τήν ἰσοπεδωτική παγκοσμιοποίηση καί μᾶς θυμίζει τά λόγια τοῦ μεγάλου Γάλλου ἱστορικοῦ Φερνάν Μπρωντέλ, πού ἐπέμενε ὅτι: «Μόνο οἱ οὐτοπιστές ὀνειρεύονται τή συγχώνευση τῶν θρησκειῶν. Οἱ θρησκεῖες, ὅ,τι ἀκριβῶς πιό προσωπικό ὑπάρχει, πιό ἀνθεκτικό μέσα σ’ αὐτό τό σύμπλεγμα ἀγαθῶν, δυνάμεων, πού εἶναι κάθε πολιτισμός» (σελ. 201).
Καί ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.

Η ΣΠΑΡΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ


Οι κάτοικοι της αρχαίας Σπάρτης και ειδικότερα οι έχοντες πλήρη πολιτικά δικαιώματα.
Συχνά ο όρος ταυτίζεται λανθασμένα με τον ευρύτερο όρο Λακεδαιμόνιοι και αναφέρεται στους κατοίκους ολόκληρης της περιοχής της Λακεδαίμονος ή Λακωνικής (εννοείται χώρας), περίπου στα όρια του σημερινού Νομού Λακωνίας, με σημαντικές αυξομειώσεις κατά περιόδους.
Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι ο όρος «Λακωνία» ως όνομα της ευρύτερης περιοχής της Σπάρτης, άρχισε να χρησιμοποιείται προς το τέλος των ρωμαϊκών χρόνων (βλ. Paul Cartledge: Sparta and Laconia – "Routledge" London 2002, σελ. 4).
Μετά την κατάληψη της Λακεδαίμονος από τους Δωριείς, γύρω στο 1125 π.Χ. οι νέοι κυρίαρχοι της περιοχής θα εγκατασταθούν κυρίως στις εκτάσεις της εύφορης κοιλάδας του μέσου ρου του ποταμού Ευρώτα, όπως αποκαλύπτουν τα αρχαιολογικά ευρήματα.
Οι κατακτημένοι πληθυσμοί θα μετατραπούν σε δουλοπάροικους, οι οποίοι ονομάζονταν Είλωτες, ονομασία που προήλθε είτε από τους υποδουλωθέντες κατοίκους του Έλους, μιας κώμης στην νότια Λακωνική, είτε από την ρίζα μιας λέξης που σημαίνει «αιχμάλωτος» (βλ. Oswyn Murray: Early Greece – “Fontana Press” London 1993, σελ. 163).


Σύμφωνα με την παράδοση, αρχηγός του τμήματος των Δωριέων που κατέλαβαν την Λακωνική, ήταν ο Αριστόδημος (Αριστόδαμος, στην Δωρική διάλεκτο), ο οποίος θα αποβιώσει την εποχή της εισβολής. Θα τον διαδεχθούν οι δίδυμοι γιοι του, Ευρυσθένης και Προκλής και στην συνέχεια οι γιοι τους, Άγις και Ευρυπών αντίστοιχα, που θα βασιλεύσουν ο καθένας στην περιοχή του, με έδρες στις κώμες Πιτάνη και Λίμνες.
Η Σπάρτη θα δημιουργηθεί αργότερα, με την συνένωση αρχικά τεσσάρων γειτονικών οικισμών (κώμες). Σε πρώτη φάση η Πιτάνη θα συνενωθεί με τις Λίμνες.
Έτσι ερμηνεύεται και ο θεσμός της διπλής Βασιλείας, που προέκυψε από την συμφωνία του βασιλικού Οίκου των Αγιαδών, που είχαν έδρα τους την Πιτάνη, με τον βασιλικό Οίκο των Ευρυπωντιδών των Λιμνών, γεγονός που επιβεβαιώνεται από την παραδοσιακή ταφή των βασιλέων στα κοιμητήρια που υπήρχαν στις αντίστοιχες κώμες (Ιστορία Ελληνικού Έθνους - "Εκδοτική Αθηνών" τομ. Β΄, σελ. 31).

Στην συνέχεια, θα προστεθεί και μια τρίτη κώμη, η Μεσόα, μεταξύ Λιμνών και Πιτάνης, ενώ ένα μέρος των Δωριέων κατοίκων της και των Αχαιών που είχαν απομείνει, θα μεταναστεύσουν στην Αχαΐα, όπου θα ιδρύσουν την Μεσόα ή Μεσάτιδα (βλ. λήμμα Αχαιοί).
Στην διάρκεια της βασιλείας των γιων του Άγιδος και Ευρυπώντος, του Εχέστρατου και του Πρυτάνεως αντίστοιχα, οι κάτοικοι ενός άλλου γειτονικού οικισμού (κώμης), της Κυνόσουρας ή Κονόουρας, οι οποίοι ήσαν μάλλον Αχαιοί και δημιουργούσαν προβλήματα, θα εκδιωχθούν και οι νέοι κάτοικοι που θα εγκατασταθούν εκεί, θα συγχωνευθούν ως πολίτες της τέταρτης κώμης στην Σπάρτη.
Αργότερα, μεταξύ 800-750 π.Χ. θα κατακτηθούν και οι Αμύκλες και οι Δωριείς που θα εγκατασταθούν εκεί θα συμφωνήσουν να αποτελέσουν την πέμπτη κώμη (ωβή), που θα συναποτελέσει την αρχαία Σπάρτη (βλ. Cartledge, 2002, σελ. 90-93). Αυτοί υπήρξαν οι πραγματικοί Σπαρτιάτες.
Οι υπόλοιποι κάτοικοι της Λακωνικής, οι Περίοικοι, δεν είχαν πλήρη πολιτικά δικαιώματα όπως οι Σπαρτιάτες και η προέλευσή τους δεν ήταν ενιαία.
Κυρίως όμως ήσαν απόγονοι των Δωριέων κατακτητών, που διέμεναν σε κώμες εκτός της Σπάρτης. Περίοικοι και Σπαρτιάτες αποτελούσαν τους Λακεδαιμόνιους των κλασσικών χρόνων.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι είχαν προηγηθεί κατακτήσεις εδαφών στα βόρεια της περιοχής που εξουσίαζαν οι Σπαρτιάτες, πιθανόν για αμυντικούς λόγους έναντι των Αρκάδων που απειλούσαν τα βόρεια σύνορα της Λακωνικής.
Αυτήν την υπόθεση ενισχύει και το γεγονός ότι μετά την κατάκτηση της Πελλάνας και της Σελλασίας (β΄ μισό του 10ου αιώνα π.Χ.) και αργότερα της περιοχής της Αιγύτιδος (τέλη 9ου αιώνα π.Χ.), οι Σπαρτιάτες όχι μόνον δεν οικειοποιήθηκαν τις γαίες τους, αλλά κατέστησαν τους κατοίκους «περιοίκους».

Κατά την παράδοση (Ηρόδοτος Α΄ 65, Θουκυδίδης Α΄ 18), η περίοδος μέχρι το 800 π.Χ. περίπου, χαρακτηριζόταν από εσωτερικές διαμάχες και έριδες (στάσις), που είχαν ως αποτέλεσμα να επικρατεί αναρχία (κακονομία).
Τότε, με μια εσωτερική μεταβολή, που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως επανάσταση, θεσπίσθηκαν αυστηροί Νόμοι και επικράτησε επιτέλους εσωτερική ηρεμία (ευνομία). Αυτοί οι Νόμοι είχαν αποδοθεί σε μια σπουδαία προσωπικότητα, στον περίφημο Νομοθέτη Λυκούργο, αλλά σήμερα αμφισβητείται η ύπαρξή του ως ιστορικού προσώπου.

Το γεγονός αυτό (η μετατροπή της Σπάρτης σε ευνομούμενη Πολιτεία), τοποθετείται από τον Θουκυδίδη «λίγο περισσότερο από 400 χρόνια» από την έκρηξη του Πελοποννησιακού πολέμου (404 π.Χ.) δηλ. γύρω στο 810 π.Χ. περίπου.
Με αυτήν την χρονολογία συμφωνούν και οι νεώτεροι ερευνητές, αλλά υποστηρίζουν ότι η κατάκτηση των Αμυκλών προηγήθηκε αυτού του γεγονότος, με αποτέλεσμα να τοποθετούν τα δύο γεγονότα στο διάστημα μεταξύ των ετών 830-810 π.Χ. (βλ. Cambridge Ancient History Vol. III part 1, σελ. 737). Η περίοδος 775-650 π.Χ. θεωρείται η εποχή της αναδιοργάνωσης και της αναγέννησης του Σπαρτιατικού κράτους.
Με τις πολιτειακές, πολιτικές και στρατιωτικές μεταρρυθμίσεις που προηγήθηκαν, η Σπάρτη θα αναδειχθεί στα μέσα του 8ου αιώνα π.Χ. «σε μια από τις πλέον προηγμένες κοινότητες της ηπειρωτικής Ελλάδος» (Cartledge, 2002 σελ. 99).

Συνοψίζουμε τις σπουδαιότερες μεταβολές:
α. Η παραδοσιακή διαίρεση των Δωριέων σε Υλλείς, Δυμάνες και Παμφύλους, αντικαταστάθηκε με την υποδιαίρεση των Σπαρτιατών σε πέντε «Φυλές», στους Λιμναείς, Κυνοουρείς, Πιτανάτες, Μεσοάτες και Αμυκλαείς που αντιστοιχούσαν στις πέντε κώμες (ωβές) που συναπετέλεσαν την Σπάρτη. Κάθε «Φυλή» εξέλεγε έναν Έφορο, που την εκπροσωπούσε στην διακυβέρνηση της πόλης.
β. Δημιουργήθηκε ο θεσμός της 30μελούς Γερουσίας, την οποία αποτελούσαν 28 ισόβια μέλη που εκλέγονταν από τις αριστοκρατικές οικογένειες της Σπάρτης και 2 «αρχαγέτες», δηλ. οι δύο βασιλείς.
γ. Ο λαός συμμετείχε στην διακυβέρνηση με την υποχρεωτική σύγκληση μιας Συνέλευσης όλων των πολιτών, την «Απέλλα», που συνεδρίαζε τακτικά σε καθορισμένο χρόνο και τόπο.
Σύμφωνα με την παράδοση, οι ουσιαστικές μεταβολές στο πολίτευμα της Σπάρτης (εκτός του μετέπειτα θεσμού των 5 Εφόρων), οι «Νόμοι του Λυκούργου», προέκυψαν μετά από έναν χρησμό του Μαντείου των Δελφών, που είναι γνωστός ως η «Μεγάλη Ρήτρα»:
«Διός Συλλανίου και Αθανάς Συλλανίας ιερόν ιδρυσάμενος, φυλάς φυλάξαντα και ωβάς ωβάξαντα τριάκοντα γερουσίαν συν αρχαγέταις καταστήσαντα, ώρας εξ ώρας απελλάζειν μεταξύ Βαβύκας και Κνακιώνος. ούτως εισφέρειν τε και αφίστασθαι. δάμω ταν κυρίαν ήμεν και κράτος. αι δε σκολιάν ο δάμος έροιτο, τως πρεσβυγενέας και αρχαγέτας αποστατήρας ήμεν»
«Ίδρυσε (ώ, Σπάρτη) ένα ιερό του Διός των Ελλήνων και της Αθηνάς των Ελλήνων. Δημιούργησε (νέες) φυλές και κώμες, ίδρυσε μια Γερουσία με τριάντα μέλη μαζί με τους αρχηγέτες (βασιλείς), διατήρησε την Σύναξη από εποχή σε εποχή μεταξύ Βαβύκας και Κνακιώνος και κάτω από αυτές τις συνθήκες φρόντισε οι συζητήσεις και οι αποφάσεις να παραμείνουν δικαίωμα των πολιτών» (βλ. την ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα ανάλυση για την «Ρήτρα του Λυκούργου» στο Παράρτημα VI του κλασσικού έργου της Kathleen Chrimes: Ancient Sparta, Manchester University Press 1949).
Με την νίκη των Σπαρτιατών στον Α΄ Μεσσηνιακό πόλεμο (735-715 π.Χ.), η Σπάρτη θα προσαρτήσει ορισμένα μεσσηνιακά εδάφη και θα δώσει έτσι κάποια διέξοδο στον πλεονάζοντα πληθυσμό της.
Οι νικημένοι Μεσσήνιοι θα υποβιβασθούν σε Είλωτες και πολλοί θα προτιμήσουν να μεταναστεύσουν στην Ιταλία όπου θα λάβουν μέρος στον αποικισμό του Ρηγίου και του Μεταποντίου.
Η Σπάρτη όμως είχε ήδη καταλάβει την κάτω κοιλάδα του Ευρώτα και μέχρι το 750 π.Χ. περίπου, είχε αποκτήσει τον έλεγχο ολόκληρης της περιοχής μεταξύ του Πάρνωνα και του Ταϋγέτου. Θα πρέπει να υπενθυμίσουμε στο σημείο αυτό, ότι το ισχυρότερο Δωρικό κράτος εκείνης της εποχής ήταν το Άργος, το οποίο κατείχε την Θυρεάτιδα (σημερινή περιοχή του Άστρους της Κυνουρίας), την Κυνουρία και την χερσόνησο μέχρι το ακρωτήριο Μαλέας, καθώς και τα Κύθηρα.

Οι Αργείοι θα κατατροπώσουν τους Σπαρτιάτες στην μάχη των Υσιών (669 π.Χ.) και σε συνδυασμό με τα εσωτερικά προβλήματα που είχαν προηγηθεί (αρχές 7ου αιώνα π.Χ.), θα δώσουν πιθανόν μια εικόνα αδυναμίας, γεγονός που ενεθάρρυνε τους Μεσσηνίους να επαναστατήσουν.
Αυτή η εκτεταμένη εξέγερση αποτελεί την αρχή του Β΄ Μεσσηνιακού πολέμου, για τον οποίον όμως δεν διαθέτουμε επαρκή στοιχεία. Φαίνεται ότι η Σπάρτη διέτρεξε μεγάλο κίνδυνο, αλλά θα καταφέρει στο τέλος να επιβληθεί.
Ο πόλεμος έληξε στα μέσα περίπου του 7ου αιώνα π.Χ. αλλά η αναταραχή θα συνεχισθεί μέχρι το 600 π.Χ. οπότε θα υποκύψουν και οι τελευταίες εστίες αντιδράσεως (Ι.Ε.Ε. τομ. Β΄ σελ. 222).

Η περίοδος μετά το 650 π.Χ. αποτελεί την εποχή της σταθεροποίησης του Σπαρτιατικού κράτους και η εποχή που θα τεθούν τα θεμέλια του μετέπειτα «Σπαρτιατικού θαύματος».
Ήδη από τα τέλη του 7ου αιώνα διαπιστώνεται άνοδος των Τεχνών και της οικονομικής δραστηριότητος μέσα στην Λακωνική. Οι χάλκινοι λέβητες και τρίποδες αποτελούν τα ωραιότερα προϊόντα των αρχαϊκών ελληνικών χαλκουργείων. Τα λακωνικά αγγεία, που συνδύαζαν απλότητα στην διακόσμηση και αντοχή, θα αποκτήσουν μεγάλη φήμη.
Εκεί όμως που οι Σπαρτιάτες καλλιτέχνες θα αποδειχθούν ανυπέρβλητοι ήταν η επεξεργασία του ελεφαντόδοντος, που το προμηθεύονταν από τις αγορές της Μέσης Ανατολής. Το δεύτερο μισό του 7ου αιώνα π.Χ. θα σημειωθεί το απόγειο της γλυπτικής σε ελεφαντόδοντο (Cartledge, 20022 σελ. 117), ενώ παράλληλα τα προϊόντα της Σπάρτης θα γίνουν περιζήτητα όχι μόνον στις ελληνικές πόλεις και αποικίες, αλλά και στις ξένες χώρες της Μεσογείου.

Η οικονομική ευμάρεια και η βαθμιαία στρατιωτική ισχυροποίηση της Σπάρτης θα έχει ως αποτέλεσμα να αποσπάσει από το Άργος τα Κύθηρα και την Κυνουρία αρχικά και στην συνέχεια την Θυρεάτιδα, μετά από την συντριπτική νίκη των Σπαρτιατών επί των Αργείων το 547/546 π.Χ.
Στους κατοίκους των νέων κτήσεων δόθηκε το καθεστώς των Περιοίκων. Έχοντας αποκτήσει και τον πλήρη έλεγχο της Μεσσηνίας, το Σπαρτιατικό κράτος θα κατέχει πλέον άμεσα τα 2/5 ολόκληρης της Πελοποννήσου, ενώ μέσω της «Πελοποννησιακής Συμμαχίας» θα ελέγχει όλη την υπόλοιπη Πελοπόννησο (εκτός της Αχαΐας), μέχρι τα σύνορα της Αττικής.
Στην διάρκεια των Περσικών πολέμων στις αρχές του 5ου π.Χ. αιώνα, η Σπάρτη θα αποδείξει στα πεδία των μαχών τις αρετές της και την ανυπέρβλητη στρατιωτική ισχύ της (στην ένδοξη ήττα των Θερμοπυλών το 480 π.Χ. και ιδίως στην μάχη των Πλαταιών, 479 π.Χ.) και με το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου (431-404 π.Χ.) θα αναδειχθεί σε κυρίαρχη δύναμη ολόκληρου του ελληνικού κόσμου.

Τα εσωτερικά όμως προβλήματα του σπαρτιατικού κράτους, που θα επιτείνουν οι εξεγέρσεις των Ειλώτων (όπως στην αιματηρή εξέγερση μετά τον καταστρεπτικό σεισμό του 464 π.Χ.), δεν θα αργήσουν να φανερωθούν.
Η εσωτερική κρίση θα ξεσπάσει κυρίως μετά την μάχη των Λεύκτρων (371 π.Χ.), όπου οι Σπαρτιάτες και οι Σύμμαχοί τους θα υποστούν μια ταπεινωτική ήττα από τους Θηβαίους, την νέα ανερχόμενη δύναμη στον ελλαδικό χώρο.
Ο βασιλεύς Κλεόμβροτος, ο γιος του Κλεώνυμος, οι στρατηγοί Δείνων και Σφοδρίας, καθώς και 1000 Λακεδαιμόνιοι και 400 Σπαρτιάτες θα πέσουν στο πεδίο της μάχης. Ως άμεση συνέπεια της ήττας, η Μεσσηνία θα αποκτήσει την ανεξαρτησία της μετά από τέσσερις περίπου αιώνες, μια οδυνηρή εδαφική απώλεια για την Σπάρτη.

Η οριστική κατάρρευση της Σπάρτης όμως θα επέλθει μετά την μάχη της Μαντινείας (362 π.Χ.), όπου οι Θηβαίοι, παρά τον θάνατο του Επαμεινώνδα, θα θριαμβεύσουν. Το αποτέλεσμα της μάχης, αν και έθεσε οριστικά την Σπάρτη στο περιθώριο και ανέδειξε την Θήβα ως αδιαφιλονίκητη Μεγάλη Δύναμη, προκάλεσε δυστυχώς ακόμη μεγαλύτερη σύγχυση στα ελλαδικά πράγματα, κατά την περίφημη εκτίμηση του Ξενοφώντος (Ελληνικά, Ζ΄ 5. 27).
Η Σπάρτη θα υποστεί επί πλέον εδαφικές απώλειες μετά την εχθρική στάση που κράτησε απέναντι στον Φίλιππο Β΄ της Μακεδονίας, ο οποίος θα της αποσπάσει σημαντικές εδαφικές εκτάσεις, που θα αποδοθούν στους αντιπάλους των Σπαρτιατών.

Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα της Σπάρτης ήταν η δραματική μείωση του αριθμού των πολιτών της (ολιγανθρωπία), που σύμφωνα με τον Πλούταρχο (Άγις, 5. 6), ήσαν λίγο περισσότεροι από 700 όταν ο Άγις Δ΄ ανέβηκε στον θρόνο (244 π.Χ.). Ακόμη χειρότερη ήταν η εσωτερική κοινωνική και οικονομική κατάσταση της Σπάρτης, όπου το πολίτευμα του Λυκούργου είχε εκφυλισθεί και αποτελούσε πλέον νεκρό γράμμα.
Η προσπάθεια του Άγι Δ΄ να αναστηλώσει την χώρα με μια μεγάλη αγροτική μεταρρύθμιση, που είχε χαρακτήρα κοινωνικής επανάστασης, θα πέσει στο κενό και ο ίδιος θα εκτελεστεί (241 π.Χ.).
Η προσπάθεια θα συνεχισθεί μερικά χρόνια αργότερα από τον βασιλέα Κλεομένη Γ΄, αλλά χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Η χαριστική βολή στην Σπάρτη δόθηκε μετά την μάχη της Σελλασίας (222 π.Χ.), όπου τα μακεδονικά και συμμαχικά στρατεύματα επί κεφαλής των οποίων ήταν ο βασιλεύς Αντίγονος Γ΄ Δώσων, θα συντρίψουν τα στρατεύματα της Σπάρτης. Όπως αναφέρεται: " Ὁ Κλεομένης Γ´ διέφυγε μέ λίγους ἱππεῖς στήν Σπάρτη καί ἀπό ἐκεῖ στήν Αἴγυπτο, συμβουλεύοντας τούς κατοίκους τῆς πόλης νά παραδοθοῦν.
Ὁ θριαμβευτής Ἀντίγονος Γ´ Δώσων εἰσῆλθε στήν Σπάρτη καί συμπεριφέρθηκε μέ ἐξαιρετικό τρόπο στούς κατοίκους". Η πόλη της Σπάρτης θα καταληφθεί για πρώτη φορά από την Δωρική κατάκτηση της περιοχής.
Η χώρα θα υπαχθεί στην διοίκηση ενός Μακεδόνα κυβερνήτη. Το άμεσο αποτέλεσμα της μάχης της Σελλασίας, εκτός από τις νέες απώλειες εδαφών, ήταν δεκαπέντε χρόνια πολιτικού και κοινωνικού χάους (Cartledge, 2002, σελ. 274).

Η ανάμειξη της Ρώμης στις ελληνικές υποθέσεις, θα περιπλέξει ακόμη περισσότερο την κατάσταση για την Σπάρτη. Το 206 π.Χ. οι Σπαρτιάτες θα πάρουν το μέρος των Ρωμαίων εναντίον της Αχαϊκής Συμπολιτείας. Την ίδια χρονιά τις τύχες της Σπάρτης θα αναλάβει ένας νέος κοινωνικός επαναστάτης, ο Ευρυπωντίδης βασιλεύς Νάβις, που θα επιχειρήσει άμεσες και ριζοσπαστικές αλλαγές.
Επί μια δεκαετία περίπου η Σπάρτη θα απολαύσει κοινωνική γαλήνη και αξιόλογη πρόοδο.

Ο Νάβις όμως θα διαπράξει ένα σοβαρό λάθος με την ένταξή του στο φιλομακεδονικό στρατόπεδο το 197 π.Χ. και την αποδοχή της παραχώρησης του Άργους από τον Φίλιππο Ε΄ της Μακεδονίας.
Η ήττα των Μακεδόνων στις Κυνός Κεφαλές θα συμπαρασύρει την Σπάρτη και τις μεταρρυθμίσεις του Νάβιδος, με την απελευθέρωση όλων των περιοχών των Περιοίκων και την αφαίρεση του ελέγχου τους από την Σπάρτη.
Ο Νάβις θα αποβιώσει το 192 π.Χ. ενώ λίγα χρόνια πριν από τον θάνατό του, οι απελευθερωμένες πόλεις των Περιοίκων θα ταχθούν με το μέρος της Ρώμης και θα ιδρύσουν το «Κοινόν των Λακεδαιμονίων».
Η Σπάρτη θα διατηρήσει το κοινωνικο-οικονομικό καθεστώς της Λυκούργειας νομοθεσίας και τους ελάχιστους εναπομείναντες Είλωτες μέχρι το 188 π.Χ. οπότε η Αχαϊκή Συμπολιτεία θα τα καταργήσει βιαίως.

Με την οριστική κατάκτηση της Ελλάδος από τους Ρωμαίους το 146 π.Χ. και την διάλυση της Αχαϊκής Συμπολιτείας, η Σπάρτη θα ευνοηθεί λόγω της φιλορωμαϊκής στάσης που είχε κρατήσει και θα ανακτήσει ένα μικρό τμήμα από τα παλαιά της εδάφη.
Οι Σπαρτιάτες θα εμπλακούν στον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Αντωνίου και Οκταβιανού, διαλέγοντας την σωστή παράταξη, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να έχουν την εύνοια του Οκταβιανού Αυγούστου, ο οποίος θα ανακηρυχθεί αυτοκράτωρ (27 π.Χ. – 14 μ.Χ.). Πιθανόν το 27 π.Χ. με απόφαση του αυτοκράτορος Οκταβιανού, η Λακωνία διαιρέθηκε σε δύο πολιτικές οντότητες:
Την διευρυμένη εδαφικά Σπάρτη και το «Κοινόν των Ελευθερολακώνων», αποτελούμενο αρχικά από 24 μέλη (κώμες). Σύντομα η χώρα θα περιπέσει στην αφάνεια μιας ασήμαντης πολίχνης στην περιφέρεια του ρωμαϊκού κόσμου και όπως αναφέρει χαρακτηριστικά κάποιος νεώτερος ερευνητής (Rawson 1969, παρατίθεται στον Cartledge, 2002, σελ. 277): «…ο μέσος Ρωμαίος ακούγοντας την λέξη Λακωνία, την συνέδεε πρωταρχικά με τα κυνηγετικά σκυλιά, τα εξαίσια μάρμαρα και την πορφύρα που εξήγαγε, δευτερευόντως δε, πιθανόν και με το δωμάτιο ζεστού αέρα των λουτρών, που ονομάζονταν λακωνικόν…».

Από το «Λεξικό των Αρχαίων Ελληνικών και περι-Ελλαδικών φύλων» (Θεσσαλονίκη 2002 - Β΄ έκδοση συμπληρωμένη) του Δημήτρη Ε. Ευαγγελίδη

ΠΑΛΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ Η ΕΝΩΣΗ


Το δηνάριο του Διοκλητιανού, τον 4ο αιώνα μ.Χ., υπήρξε η πρώτη προσπάθεια για ένα διεθνές νομισματικό σύστημα.
Ο Καρλομάγνος σκέφτηκε επίσης να δημιουργήσει ένα ενιαίο νόμισμα, αλλά το σχέδιο ναυάγησε με τη διχοτόμηση της αυτοκρατορίας του.
Το 17ο αιώνα, στην Ισπανία, μια θρησκευτικής έμπνευσης ιδέα ανοίγει και πάλι το θέμα.
Γιατί τα χριστιανικά βασίλεια να μην έχουν κοινό νόμισμα;
Το 19ο αιώνα, ο Βίκτορ Ουγκό ονειρεύεται ένα νόμισμα όλης της ηπείρου, που θα έχει για βάση το ευρωπαϊκό κεφάλαιο και για κινητήρια δύναμη τη δραστηριότητα εκατομμυρίων ανθρώπων.
Κι αυτός είναι ίσως ο καλύτερος ορισμός για τις πολιτικές, οικονομικές και δημοσιονομικές φιλοδοξίες του ευρώ.

Στην πραγματικότητα, δεν επρόκειτο ποτέ απλά για αλλαγή νομίσματος. Μια Ευρωπαϊκή Ένωση θα άλλαζε τον τρόπο της εργασίας, του εμπορίου και του ανταγωνισμού.
Μια εκτεταμένη μεταρρύθμιση σε κάθε πεδίο - οικονομικό, νομισματικό, πολιτικό και τεχνολογικό.

Η πρώτη προσπάθεια
O Ναπολέων Γ´, το 19ο αιώνα, ήταν εκείνος που πραγματοποίησε την πρώτη νομισματική ένωση στην Ευρώπη, την άμεση πρόγονο της δικής μας ΟΝΕ. Στόχος της ήταν να διευκολύνει τις οικονομικές σχέσεις μεταξύ των συμβαλλόμενων κρατών, εναρμονίζοντας την κυκλοφορία των νομισμάτων τους και των μέσων πληρωμής - αυτός ακριβώς είναι και σήμερα ο στόχος του ευρώ. Η Λατινική Ένωση γεννήθηκε το 1865, την εποχή των κρινολίνων, στο Παρίσι του βαρόνου Οσμάν. Θα ταφεί επίσημα και οριστικά το 1928, μετά από εξήντα τρία χρόνια ζωής. Μεταξύ άλλων οδήγησε σε μια παγκόσμια οικονομική κρίση (1930) και δύο Παγκόσμιους Πολέμους.
Οι συνθήκες της εποχής, βέβαια, ήταν διαφορετικές. Ο 19ος αιώνας αγνοούσε τον πληθωρισμό, αλλά οι κρίσεις ξεσπούσαν πάντα από τις διακυμάνσεις των τιμών των πολύτιμων μετάλλων και από την άνιση ανάπτυξη του διεθνούς εμπορίου. Ήταν η αρχή της παγκοσμιοποίησης. Σήμερα το ρυθμό δίνουν οι δορυφόροι και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, τότε τον έδιναν οι σιδηρόδρομοι και τα πλοία.
Ο κόσμος άρχιζε να μοιάζει μ´ ένα γιγάντειο εργαστήριο όπου όλοι συνεργάζονταν, αλλά ταυτόχρονα διχαζόταν επικίνδυνα από τις βαθιές αντιθέσεις που προέκυπταν ακριβώς απ´ αυτή τη διεθνή συνεργασία.
Η διάλυση

Η Ελλάδα, πάντα κοντά σε τέτοιες εξελίξεις, συνδέθηκε με τη Λατινική Ένωση τρία χρόνια αργότερα, το 1868. Όμως η Λατινική Ένωση απέτυχε. Οι αιτίες ήταν αρκετές. Το σύστημα του διμεταλλισμού (η ισοτιμία χρυσού και αργύρου), η κερδοσκοπία, ο πόλεμος του 1870 και, κυρίως, ο άγριος ανταγωνισμός μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας. Ο αληθινός λόγος της διάλυσής της όμως ήταν το γεγονός ότι πέρα από την εμφάνιση, το βάρος και το μέγεθος του κοινού νομίσματος, η Λατινική Ένωση δεν είχε προβλέψει κανόνες συνεργασίας. Αυτό είναι λάθος που φρόντισε να αποφύγει η σύγχρονη ΟΝΕ.
Η ένωση
Και το ευρώ, βέβαια, πέρασε από σαράντα κύματα. Η συνεργασία Γαλλίας-Γερμανίας αυτά τα χρόνια υπήρξε πάντα δύσκολη, και όχι μόνο λόγω του αρνητικού κοινού παρελθόντος των δύο χωρών. Στην οικονομική πολιτική η Γαλλία ανησυχούσε πάντα περισσότερο για τις θέσεις εργασίας στο εσωτερικό της, ενώ η Γερμανία πίστευε σταθερά ότι ο μεγάλος εχθρός ήταν ο πληθωρισμός. Θα μείνουν στην ιστορία τα μυθικά ζευγάρια της ένωσης: οι Ζισκάρ ντ´ Εστέν και Χέλμουτ Σμιτ πρώτα και οι Μιτεράν και Χέλμουτ Κολ αργότερα. Ο Φρανσουά Μιτεράν πήρε το 1983 την ιστορική απόφαση, θυσιάζοντας το σοσιαλισμό και ακολουθώντας τη φιλελεύθερη αντιπληθωριστική πολιτική του Κολ. Έκτοτε το ευρώ μπήκε στην τελική ευθεία.
Από το Focus Νο 11, Ιανουάριος 2001, σελ. 119

ΣΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ


Η εκμάθηση των Αρχαίων Ελληνικών αναπτύσσει την αντίληψη και την οπτική ικανότητα των μικρών παιδιών.

Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξαν Έλληνες επιστήμονες μετά από τριετή πειραματική έρευνα. Η τριετής πιλοτική πειραματική έρευνα του ψυχιάτρου Ι.Κ. Τσέγκου και των κλινικών ψυχολόγων Δ. Βεκιάρη και Θ. Παπαδάκη, απέδειξε ότι με τη μάθηση μιας γλώσσας όπως η Αρχαία Ελληνική μπορούν να αναπτυχθούν και άλλες ικανότητες εκτός από τις λεκτικές, καθώς το παιδί θα πρέπει να συγκεντρωθεί αρκετά λόγω του πολυτονικού συστήματος.

Μάλιστα, όπως τονίζουν, τα Αρχαία Ελληνικά ίσως θα μπορέσουν να αποτρέψουν ακόμη και την εμφάνιση της δυσλεξίας. Ειδικότερα, στο δείγμα της έρευνας φάνηκε ότι η εκμάθηση των Αρχαίων Ελληνικών επιδρά θετικά στις οπτικοαντιληπτικές ικανότητες και λειτουργίες των παιδιών ηλικίας 6-9 ετών και τις αναπτύσσει με επιταχυνόμενο ρυθμό.

Tο αποτέλεσμα αυτό συνδέεται με τον τύπο του ερεθίσματος (περισσότερα οπτικά σημεία, όπως τόνοι και πνεύματα). Το υποκείμενο εξασκείται σε ένα περισσότερο σύνθετο οπτικό ερέθισμα και έτσι φαίνεται να ωριμάζουν ταχύτερα οι αντιληπτικές και οι οπτικές λειτουργίες.
Ελπίζουμε την έρευνα αυτή να την διάβασαν και πρώην υπουργοί Παιδείας που συζητούσαν -και μάλιστα έντονα- την κατάργηση της Αρχαίας Ελληνικής από τα σχολεία..

Παιδεία…αρχαία ελληνική υπόθεση

Είναι αλήθεια ότι η Παιδεία, όπως και κάθε θεσμός, είναι μια ζωντανή πραγματικότητα, η οποία συνεχώς εξελίσσεται και προσαρμόζεται στις προκλήσεις και ανάγκες κάθε εποχής. Η διαπίστωση αυτή επιβεβαιώνεται από τις πληροφορίες και τα στοιχεία για την παιδεία από την αρχαιότητα έως σήμερα. Η σημαντικότερη διαπίστωση είναι ότι η ελληνική παιδεία άρχισε ως ιδιωτική στην αρχαιότητα και στη συνέχει έγινε δημόσια, χωρίς, φυσικά, να απουσιάσει και το ιδιωτικό σχολείο, τουλάχιστον στις πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης. Σήμερα, σα να θέλει να κλείσει ο κύκλος αυτός προωθείται η αναθεώρηση του Συντάγματος για να επιτραπεί η λειτουργία και ιδιωτικών, μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων, με τις γνωστές αντιδράσεις που κυριαρχούν τόσο στην εκπαιδευτική κοινότητα όσο και στη Βουλή.

Από τον Όμηρο

Τις πρώτες πληροφορίες για την παιδεία στην αρχαία Ελλάδα, μας τις δίνει η μυθολογία, με την αναφορά της στο σχολείο του Κενταύρου Χείρωνα, στο Πήλιο. Ο Όμηρος, μετά, είναι μια βασική πηγή για την παιδεία στην Ελλάδα πριν από τους ιστορικούς χρόνους. Είχε ως πρότυπο τους θεούς και τους ήρωες, με προσωποποίηση όλων των αρετών. Η εκπαίδευση και αγωγή των νέων γίνεται με την ιδιωτική πρωτοβουλία και με τα ιδανικά της Πολιτείας (θρησκεία, πατρίδα, οικογένεια). Ιδιαίτερη σημασία δίνεται στη σωματική αγωγή και στον αθλητισμό γενικά (άλμα, πάλη, ακοντισμός, αρματοδρομία κ.ά.)

Το αθηναϊκό σύστημα


Το αθηναϊκό σύστημα αποβλέπει στην σωματική και πνευματική ανάπτυξη. Η αντίληψη του μέτρου, φανερώνεται από τη μαρτυρία του Θουκυδίδη: ο Αθηναίος ήταν προσωπικότητα συνδυασμένη με ικανότητες, στρατηγού, δικαστή, νομοθέτη, καλλιτέχνη και αθλητή. Μετά τα 7 χρόνια, τα κορίτσια ασχολούνται με τα οικιακά, ενώ τα αγόρια καθοδηγούνται από τον παιδαγωγό και από το σχολείο, που είναι ιδιωτικό. Η εκπαίδευση, ως τα 13 χρόνια, είναι υποχρεωτική και περιλαμβάνει 2 κύκλους. Έτσι, ως τα 9 τους χρόνια, τα παιδιά γυμνάζονται στο χορό, τη μουσική, το τόξο, το ακόντιο κ.ά. Από το 10ο χρόνο και πάνω μαθαίνουν ανάγνωση, γραφή και αριθμητική. Από τα μαθήματα αυτά, όσα αφορούσαν τη σωματική τους άσκηση, γίνονταν στην παλαίστρα και το γυμνάσιο (γυμναστήριο), ενώ αυτά που αφορούσαν τη θεωρητική τους μόρφωση γίνονταν στα διδασκαλεία. Εκτός όμως από τα σχολεία αυτά, υπήρχαν και ιδρύματα για τη μέση εκπαίδευση των μαθητών από το 13ο-18ο χρόνο της ηλικίας τους. Σ' αυτά διδάσκονταν πολεμικές ασκήσεις, αριθμητική, γεωμετρία, αστρονομία, μουσική, γυμναστική. Η μέση εκπαίδευση προοριζόταν για τα παιδιά των πλούσιων.

Σπαρτιατικό σύστημα

Εντελώς αντίθετος ήταν ο τρόπος ανατροφής των παιδιών στη Σπάρτη. Ο Ξενοφώντας και ο Πλούταρχος παρέχουν με ακρίβεια πληροφορίες για το σύστημα της σπαρτιάτικης αγωγής. Η αγωγή είναι στρατιωτική και ο σκοπός της εκπαίδευσης είναι να δώσει στο κράτος άξιους πολεμιστές. Έτσι συνέπεια ήταν το ότι τα ανάπηρα παιδιά τα έριχναν στον Καιάδα. Τα παιδιά της Σπάρτης ήταν οργανωμένα σε στρατιωτικές ομάδες, με παιδευτικό ρόλο όπως συνέβαινε, εξάλλου, στην Κρήτη και στις περιοχές, όπου κατοικούσαν δωρικές φυλές.
Από την ηλικία των 7 ετών την ανατροφή των παιδιών αναλάμβανε η Πολιτεία με τους παιδονόμους, που είχαν την επίβλεψη των νέων, τους δίδασκαν λίγα γράμματα και μουσική, τους σκληραγωγούσαν τιμωρώντας και μαστιγώνοντας.
Συνήθιζαν οι νέοι να περπατούν ξυπόλυτοι, να κοιμούνται πάνω σε καλάμια και να είναι λιτοδίαιτοι. Η αυστηρή πειθαρχία και η τυφλή υποταγή στους ανώτερους ήταν τα βασικότερα καθήκοντα της νεολαίας. Στα κορίτσια είχαν αφήσει μεγάλες ελευθερίες. Μαζί με τα αγόρια, γυμνάζονταν κι αυτά.
Η αγωγή αυτή, που εφαρμοζόταν στα παιδιά μέχρι και ηλικίας 20 ετών, παρεχόταν σε κρατικά ιδρύματα υπό την εποπτεία των Εφόρων και μακριά από το οικογενειακό τους περιβάλλον.
Το πρόγραμμα της αγωγής στους έφηβους περιλάμβανε την εξάσκησή τους στη μουσική και σε διάφορα αγωνίσματα. Επίσης τους δίδασκαν να είναι υπερήφανοι, ορμητικοί και σύντομοι στην ομιλία τους ("λακωνίζειν» ή λακωνισμός). Από τα 20 ως τα 30 τους χρόνια, η αγωγή των νέων ήταν αποκλειστικά στρατιωτική.

Αλεξανδρινή εποχή

Όταν η Αλεξάνδρεια τον 3ο αιώνα μ.Χ. γίνεται η πρωτεύουσα του Ελληνισμού, έχουμε τη διαμόρφωση των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.


Η ιδέα τους αποδίδεται στο Δημήτριο το Φαληρέα. Με τις υποδείξεις του, ο Πτολεμαίος ο Α' ίδρυσε μια πραγματική Πανεπιστημιούπολη με το Μουσείο (ίδρυμα αφιερωμένο στις Μούσες) και τη Βιβλιοθήκη της.
Υπήρχαν αίθουσες παραδόσεων, εργαστήρια ανατομίας, αστεροσκοπείο, ζωολογικός και βοτανικός κήπος.


Η Βιβλιοθήκη των Πτολεμαίων ήταν η πλουσιότερη μέσα στον αρχαίο κόσμο με 700.000 τόμους. Επιστήμονες από διάφορα μέρη προσκλήθηκαν στα ιδρύματα αυτά για επιστημονικές έρευνες αμειβόμενοι με πλούσιες δωρεές από το βασιλικό ταμείο.


Σ' αυτά συγκεντρώθηκαν με φροντίδα και διασώθηκαν οι θησαυροί του ελληνικού πνεύματος. Τέτοιες ανώτατες οργανωμένες σχολές ιδρύθηκαν ακόμη στην Πέργαμο, Αντιόχεια και Ρόδο.
Ο Άτταλος μάλιστα, θέλοντας να ξεπεράσει τους Πτολεμαίους, ίδρυσε στην Πέργαμο, Βιβλιοθήκη, Μουσείο, με περίφημη Ιατρική Σχολή (Γαληνός). Στην αρχαία Ελλάδα δε διατυπώθηκε μορφή νόμου για την καθιέρωση της παιδείας ως υποχρεωτικής, και τούτο γιατί η Παιδεία ήταν αυτονόητη υποχρέωση της Πολιτείας. Στην εποχή των Πτολεμαίων θεσπίστηκε η επιχορήγηση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.

ΜΑΛΙΣΤΑ

Δηλώσεις Σοκ του Χριστόφια:


ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Η ρήσις πού διϊστορικά πλέον έχει καταστή παγκόσμιο κτήμα τής φιλοσοφίας αλλά καί τού πρακτικού βίου: «Πάσά τε επιστήμη, χωριζομένη δικαιοσύνης καί πάσης άλλης αρετής, πανουργία, ου σοφία φαίνεται» (Πλάτων, Μενέξενος, 247a), επιβεβαιώνεται κατά τρόπον απόλυτον στήν σύγχρονη Βαβέλ τού πειράματος Cern πού διοργανώνει τό Ευρωπαϊκό Κέντρο Ερευνών στήν Γενεύη τής Ελβετίας.

Σήμερα σέ συνέντευξη Τύπου θά παρουσιαστούν τά αποτελέσματα τών πολυμήνων ερευνών στόν Μεγάλο Επιταχυντή Ανδρονίων καί θά διακηρυχθή όπως διεδόθη, ότι ανεκαλύφθη «επί τέλους» τό Μποζόνιο τού Χίγκς, γνωστότερο καί ως σωματίδιο «Θεός» καί όχι όπως εσφαλμένα λέγεται «σωματίδιο τού Θεού».

Θά παρουσιασθεί, η δήθεν τρομακτική ανακάλυψις, ότι «τό πεδίον τού υποατομικού σωματιδίου Χίγκς δρά σέ ένα αόρατο ενεργειακό πεδίο στό Σύμπαν καί προσδίδει υπόσταση στήν ύλη καί δημιουργεί τή μάζα τών άλλων σωματιδίων» καί επομένως «βρέθηκε τό τελευταίο κομμάτι τού πάζλ γιά τήν κατανόηση τού σύμπαντος».

Στήν παρουσίαση θά παραστούν καί οι τέσσερις φυσικοί, πού είχαν προτείνει τήν ύπαρξη τού σωματιδίου πρίν 48 χρόνια, μεταξύ τών οποίων ο Πήτερ Χίγκς, Ομ. Καθηγητής τού Πανεπιστημίου τού Εδιμβούργου καί ο Τόμ Κίμπλ, Ομ. Καθηγητής στό Ιμπέριαλ Κόλετζ τού Λονδίνου.
Ο άνθρωπος κατά καιρούς προσπάθησε νά ερμηνεύσει τό σύμπαν καί τήν ύπαρξη μέ πλήθος θεωριών. Ειδικώτερα στήν σύγχρονη εποχή η Κβαντομηχανική διατύπωσε θεωρία πού ανέτρεψε τήν νευτώνεια μηχανική καί τήν κλασσική ηλεκτρομαγνητική θεωρία.

Η αρχή τής απροσδιοριστίας τού Χάιζεμπεργκ, κατά τήν οποία δέν είναι δυνατόν νά προσδιοριστεί μέ ακρίβεια η θέση καί η ταχύτητα ενός υποατομικού σωματιδίου καθώς καί η θεωρία τής σχετικότητος τού Αϊνστάϊν σχετικά μέ τόν χρόνο καί τό χωροχρόνο γενικώτερα, μελετά τήν κινητική συμπεριφορά ενός σώματος πού κινείται μέ ταχύτητες πού πλησιάζουν τήν ταχύτητα τού φωτός (ειδική θεωρία τής σχετικότητος) καθώς καί τά φαινόμενα τής καμπύλωσης τού χωροχρόνου ως απόρροια τής ύπαρξης βαρυτικών πεδίων (γενική θεωρία τής σχετικότητος). Η έννοια τής «βαρυτικής ιδιομορφίας» πού είναι τού συρμού ισχυρίζεται ότι τό σύμπαν προέρχεται από μία αρχική κατάσταση μάζας απειροστών διαστάσεων μέ τεράστια πυκνότητα καί θερμοκρασία 14 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια πρίν.

Η νεώτερη θεωρία τών «χορδών» αποπειράται νά εξηγήσει τήν δομή τού σύμπαντος σέ υποατομικό επίπεδο θεωρώντας καί τήν επίδραση τής βαρυτικής δύναμης μέ τήν βοήθεια όχι σωματιδίων αλλά δομών μέ διαστάσεις, τών λεγομένων χορδών. Τέλος η θεωρία τού «χάους» ασχολείται μέ τήν συμπεριφορά ορισμένων μή γραμμικών συστημάτων καί μελετά ντετερμινιστικά συστήματα καθώς καί τό συγγενές πεδίο τής κβαντικής θεωρίας τού χάους.

Όλες οι ανωτέρω θεωρίες επιχειρούν νά ερμηνεύσουν τό φαινόμενο τής ζωής χωρίς καμμία αναφορά ή μάλλον μέ παγερά άρνηση καί αποστροφή στό Υπερούσιο Πρόσωπο τού Παναγίου Θεού καί αποδεικνύονται μέ τόν τρόπο αυτό ετεροκίνητα νευρόσπαστα τού αρχαίου δαίμονος, τά οποία μεταβάλλουν τήν επιστήμη από αλήθεια καί θάμβος σέ πανουργία καί διαστροφή, γιατί επιδιώκουν νά πείσουν ότι η τάξις, η αρμονία η σκέψις, η τελονομία, η σκοπιμότης καί η πρόδηλος σοφία πού διέπει τό υλικό Σύμπαν προέρχεται από άλλογες καί ασυνείδητες μονάδες ύλης πού μάλιστα, όπως ισχυρίζονται, έδρασαν καί δρούν μέ αιτία τήν τυχαιότητα.

Σήμερα λοιπόν στήν Γενεύη τής Ελβετίας «έξοχα μυαλά» θέλουν νά μάς καταπείσουν ότι τό υποατομικό σωματίδιο μποζώνιο Χίγκς, πού είναι μία ασυνείδητη μονάδα ενέργειας, άν υπάρχει, δημιουργεί, συντονίζει, σχεδιάζει καί καταστρώνει τά τρισεκατομμύρια τών γαλαξιακών σχηματισμών, τούς σέ αυτά υφισταμένους φυσικούς νόμους ώστε μήν συγκρούονται μεταξύ τους, τήν αέναη κίνηση τής συμπαντικής ύλης-μάζης, τήν οργανική διάπλαση καί τή ζωή τών ενοργάνων όντων καί φυσικά τήν αρμονία τού υλικού σύμπαντος.

Αυτό ακόμα τό ασυνείδητο σωματίδιο, πού δέν έχει γνώση τού εαυτού του καί δέν μπορεί νά απαντήσει στό ερώτημα «τί είσαι;» καταστρώνει καί δημιουργεί εκ τού μηδενός συνειδητά όντα όπως ο άνθρωπος, πού έχουν τό συνειδέναι, υπερβαίνει τό αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ ανοργάνου καί οργανικής ύλης, τά αγεφύρωτα οργανικά χάσματα μεταξύ όλων τών ειδών τών γενών τών ενοργάνων όντων, τό αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ τού φυτικού κόσμου καί τών εμψύχων όντων, τό αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ τού ανθρώπου καί όλων τών άλλων ενοργάνων καί εμψύχων όντων. Άν αυτή η αντίληψις δέν αποτελεί τόν απόλυτο ορισμό τού κρετινισμού, τότε τί συνιστά κρετινισμό;

Δυστυχώς όμως δέν είναι τόσο απλά τά πράγματα γιατί πίσω από αυτές τίς τρομακτικές καί αίσχιστες γιά τήν ανθρώπινη προσωπικότητα, τήν ανθρώπινη ιστορία καί τήν ανθρώπινη φιλοσοφία απόψεις κρύβεται τό αποκρουστικό πρόσωπο τού διαμονισμού, γιατί μόνο δαιμόνια καί κατεχόμενοι από αυτά μπορούν νά μωρολογούν μέ τέτοιες ανοησίες.

Προτείνω δέ στούς εκλεκτούς αυτούς «σοφούς», τών οποίων όπως κάθε ανθρώπου ο εγκέφαλος έχει ένα τρισεκατομμύριο νευρικές συνδέσεις πού «τυχαία» έγιναν από τό ασυνείδητο μποζώνιο, εάν έχουν ανάγκη αιμοληψίας αυτοί ή συγγενικά των πρόσωπα νά μήν προστρέχουν πλέον στόν αλτρουϊσμό τών συνανθρώπων τους, αλλά νά χρησιμοποιήσουν τό αίμα τών «εκλεκτών συγγενών» τους χιμπατζίδων, ουρακοτάγκων, γοριλών, γιββώνων κ.λ.π. γιά νά διαπιστώσουν όχι στήν θεωρία αλλά στήν πρακτική εφαρμογή της τήν δήθεν αλήθεια τής «ανακαλύψεώς» των, περί τού «κοινού γεννήτορος μποζωνίου» εκτός καί άν τό μποζώνιο έχει τέτοια ευφυΐα ώστε νά κατασκευάζει σέ κάθε είδος καί έναν συγκεκριμένο αιματολογικό τύπο. Άν είχε όμως τέτοια ευφυΐα γιατί νά συνεντευξιάζον-ται εκ προσώπου του οι συγκεκριμένοι καί όχι τό ίδιο;
Ο Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ
+ ο Πειραιώς Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ

ΜΕΤΑΛΛΕΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ


Τα μεταλλεύματα ως ορυκτές ύλες είναι φυσικές πλουτοπαραγωγικές πηγές. Ο συμμετοχή μόνο του μεταλλευτικού τομέα στο Α.Ε.Π. είναι κατά μέσο όρο της τελευταίας 10ετίας 1,8%. Αν ληφθεί υπόψη και ο μεταποιητικός τομέας, στον οποίο περιλαμβάνονται οι μεταλλουργίες, καθώς και οι επιχειρήσεις κατεργασίας, τυποποίησης και παραγωγής ενδιάμεσων και τελικών προϊόντων από ορυκτές πρώτες ύλες, υπολογίζεται ότι το παραπάνω ποσοστό συμμετοχής στο Α.Ε.Π. υπερδιπλασιάζεται.

Μπορεί η Ελλάδα να μην διαθέτει (για την ακρίβεια δεν έχει ερευνήσει ακόμη) ακόμη μέταλλα υψηλής τεχνολογίας όπως το τιτάνιο, ο λευκόχρυσος, το λίθιο, το ρήνιο, το ταντάλιο και οι σπάνιες γαίες (νεοδύμιο, δυσπρόσιο κλπ), εντούτοις είναι σημαντική παραγωγός βασικών μετάλλων αλλά και βιομηχανικών ορυκτών, ορισμένων με περγαμηνές σε παγκόσμιο επίπεδο.



Ο μεταλλευτικός κλάδος, είναι ισχυρά εξωστρεφής, αφού οι εξαγωγές πρωτογενών και επεξεργασμένων υλικών αντιπροσωπεύουν πάνω από το 65% των πωλήσεών του, ενώ παράλληλα εταιρείες του κλάδου κατέχουν ηγετικές θέσεις στην Ευρωπαϊκή αλλά και στην διεθνή αγορά σε προϊόντα όπως βωξίτης, αλουμίνα, αλουμίνιο, νικέλιο, καυστική μαγνησία, μπεντονίτης, περλίτης, ελαφρόπετρα και μάρμαρα. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι η Ελλάδα, σε παγκόσμια κλίμακα, είναι η μοναδική χώρα παραγωγής χουντίτη, πρώτη χώρα παραγωγής περλίτη, δεύτερη χώρα παραγωγής ελαφρόπετρας και μπεντονίτη καθώς και πρώτη στην εξαγωγή μαγνησίτη στην ΕΕ.

Η εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της χώρας εκτός των άλλων συμβάλλει σημαντικά στην περιφερειακή ανάπτυξη, αφού η εξορυκτική βιομηχανία δραστηριοποιείται κυρίως στην περιφέρεια, απασχολεί σημαντικό αριθμό εργαζομένων από τις τοπικές κοινωνίες και αναπτύσσει διάφορες άλλες εργασίες στην περιφέρεια, υποστηρικτικές του παραγωγικού έργου της μεταλλείας. Μόνο στη Μακεδονία και Θράκη λειτουργούν 11 μεταλλεία. Στον τομέα των μεταλλευμάτων απασχολούνται ετήσια περίπου 3.000 άτομα.

Η μεταλλευτική βιομηχανία αποτελεί έναν κλάδο άμεσα εξαρτώμενο και επηρεαζόμενο από το διεθνές περιβάλλον. Έτσι, η παγκοσμιοποιημένη δράση των εταιριών αποτελεί πρωταρχική αναγκαιότητα, με προϋπόθεση το συνεχή εκσυγχρονισμό, την άριστη γνώση των ξένων αγορών, αλλά και του διεθνούς ανταγωνισμού.

Σημαντική ύφεση της εξορυκτικής δραστηριότητας κατά τα τελευταία χρόνια παρατηρείται τόσο σε ελληνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η παγκοσμιοποίηση των αγορών φαίνεται να επηρεάζει αρνητικά την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών, αλλά και των ευρωπαϊκών εξορυκτικών επιχειρήσεων, σε σχέση με τις αντίστοιχες επιχειρήσεις τρίτων χωρών. Κύριοι παράγοντες είναι η μεγάλη διαφορά στο κόστος εργασίας, στις απαιτήσεις ασφάλειας εργασίας και στις περιβαλλοντικές προφυλάξεις.Οι νέες προκλήσεις σχετίζονται κυρίως με τον εκσυγχρονισμό της παραγωγής, τη διασφάλιση της ποιότητας και την προστασία του περιβάλλοντος.

ΑΣΒΕΣΤΗ ΦΛΟΓΑ


Σε πολλές γραπτές μαρτυρίες αλλά και ευρήματα που βρέθηκαν σε ανασκαφές , δείχνουν ότι οι αρχαίοι είχαν λυχνάρια και λάμπες που έκαιγαν για αιώνες χωρίς κανένας να προσθέτει καύσιμο!
Το 1401 ανακαλύφθηκε ο τάφος του Πάλλα, γιου του βασιλιά της Τρωικής περιόδου Evander. Μέσα στον τάφο βρέθηκε λάμπα να καίει. Αυτό από μόνο του είναι εκπληκτικό καθώς ο Πάλλας πέθανε τον 12ο αιώνα προ Χριστού.

Εκπληκτικότερο το γεγονός ότι δεν μπορούσαν αυτοί που βρήκαν τον τάφο να σβήσουν τη λάμπα. Ούτε το νερό την επηρέαζε και μόνο όταν την αδειάσανε από το υγρό που περιείχε έσβησε. Έκαιγε επί 2.600 χρόνια !!!
Τέτοιο λυχνάρι βρέθηκε στον τάφο της κόρης του Κικέρωνα κοντά στην Αππία οδό της Ρώμης. Το άνοιγμα του τάφου της Tullia, κόρης του Μάρκου Κικέρωνα το περιέγραψε ο Guido Pancirolli, στις αρχές του 16ου αιώνα. Παρά την παρέλευση 1550 χρόνων η λάμπα που βρέθηκε στον τάφο, συνέχιζε να καίει.
Στον καιρό των φιλοσόφων της Ελλάδας και της Ρώμης η αιώνια φλόγα ήταν κάτι το συνηθισμένο. Ο Πλίνιος έλεγε ότι μια λάμπα γεμισμένη με το αγνότερο λάδι και με φυτίλι από αμίαντο και άλλα υλικά θα μπορούσε να καίει για πάντα.
Παρόμοιες ιδέες είχε και ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς. Κανείς από τους δύο δεν θεώρησε σκόπιμο να καταφύγει στην μαγεία ή την αλχημεία. Πίστευαν μόνο πως χρειάζονταν η καθαρότητα των συστατικών και ο κατάλληλος τεχνίτης, χωρίς δυστυχώς να αναφέρουν περισσότερες λεπτομέρειες.
Έγιναν πολλά πειράματα σύμφωνα με τα λεγόμενα του Πλίνιου και του Ήρωνα αλλά δεν στέφθηκαν από επιτυχία. Τεράστια ποσά γνώσης του αρχαίου κόσμου χάθηκαν στο Μεσαίωνα μεταξύ αυτών και της άσβεστης φλόγας.

ΙΠΤΑΜΕΝΑ ΔΕΛΦΙΝΙΑ ΣΤΗΝ ΠΙΕΡΙΑ


  • Ξεκινούν σήμερα Πέμπτη 05/07/2012 και για πρώτη φορά στην ιστορία της περιοχής, οι ημερήσιες εκδρομές «ιπτάμενων δελφινιών» από τον Πλαταμώνα προς τις Β. Σποράδες και τη Θεσσαλονίκη, με δύο αναχωρήσεις ημερησίως.
  • Το πρώτο πλοίο θα φτάσει στις 9.30 το πρωί προερχόμενο από Θεσσαλονίκη στο λιμάνι του Πλαταμώνα. Στη συνέχεια θα κατευθυνθεί προς Σκιάθο- Σκόπελο- Αλόννησο και η διαδρομή από Πλαταμώνα θα διαρκεί 1 ώρα και 50 λεπτά.
  • Σύμφωνα με την εταιρία GL TSANTOS FLYING DOLPHINS, οι ημερήσιες εκδρομές θα ολοκληρωθούν στις 5 Οκτωβρίου 2012 για τη φετινή περίοδο.
  • Καθημερινά θα γίνονται 15 διαδρομές, ως εξής: Θεσσαλονίκη- Πλαταμώνας- Σποράδες, Βόλος- Σποράδες, Άγιος Κωνσταντίνος – Σποράδες, Σκιάθος- Σκόπελος- Αλόννησος.
  • Η τιμή του εισιτηρίου από Πλαταμώνα για Β. Σποράδες θα είναι 70 ευρώ με επιστροφή και από πριν θα υπάρχει λίστα επιβατών, που προτίθενται να ταξιδέψουν.

ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ


Επιχείρηση επανασυσπείρωσης» έχει αρχίσει στο ΚΚΕ από την πρώτη ημέρα μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, με την ηγεσία να στρέφει τα πυρά της στη νέα κυβέρνηση, η οποία, όπως επισημαίνει, έχει προορισμό να φορτώσει όλα τα βάρη της κρίσης στο λαό.
Εκτίμηση της ηγεσίας είναι ότι για τις απώλειες δεν φταίει το κόμμα, αλλά το εκλογικό σώμα, το οποίο δεν ήταν σε θέση να αντιληφθεί και να αφομοιώσει τις… εκτιμήσεις και την τακτική του ΚΚΕ.

Το χαμηλότερο στην μεταπολιτευτική ιστορία εκλογικό ποσοστό που κατέγραψε, έχει προκαλέσει πονοκέφαλο στο Πολιτικό Γραφείο, αλλά προς το παρόν δεν φαίνεται σημάδι αναθεώρησης της στρατηγικής του κόμματος στον τομέα των συνεργασιών και των δυνατοτήτων ανατροπής των συνεπειών της μνημονιακής πολιτικής για την κοινωνία. Μετά τις συνεδριάσεις του ΠΓ και της Κεντρικής Επιτροπής, η σκυτάλη πέρασε στις κομματικές οργανώσεις, για να εκτιμηθεί το εκλογικό αποτέλεσμα και να τεθούν οι βάσεις της επανασυσπείρωσης.

Βασική εκτίμηση της ηγεσίας, όπως αποτυπώνεται στην ανακοίνωση της Κ.Ε., η οποία συνεδρίασε την επομένη των εκλογών, είναι ότι οι απώλειες για το ΚΚΕ είναι μεγάλες και βρίσκονται «σε αναντιστοιχία με την απήχηση των θέσεων και της δράσης του». Αυτό, σε απλά ελληνικά, σημαίνει ότι δεν φταίει το κόμμα για τις εκτιμήσεις και την προεκλογική τακτική του, αλλά το εκλογικό σώμα, το οποίο δεν ήταν σε θέση να τις αντιληφθεί και να τις αφομοιώσει. Το αποτέλεσμα αυτό, όπως αναφέρει, συντελέστηκε «κάτω από την πίεση του ρεύματος των αυταπατών και της λογικής του δήθεν μικρότερου κακού, του ανώδυνου και εύκολου δρόμου ότι είναι δυνατόν να σχηματισθεί μια κυβέρνηση διαχείρισης της κρίσης, στο έδαφος της εξουσίας των μονοπωλίων και της ενσωμάτωσης στην Ε.Ε., η οποία θα καταφέρει να βάλει φρένο στην επιδείνωση της θέσης του λαού».

Αναγνωρίζεται επίσης «το κλίμα φοβίας και τρομοκρατίας για την έξωση της Ελλάδας από την ευρωζώνη», αλλά και επισημαίνονται «συνθήκες συστηματικής και ύπουλης επίθεσης των ιδεολογικοπολιτικών μηχανισμών του συστήματος», ως και η «συστηματική χρησιμοποίηση του διαδικτύου» (στο πνεύμα της καταγγελίας που έκανε η Αλέκα Παπαρήγα την ημέρα των εκλογών για πλαστό λογαριασμό στο twitter, με τον οποίο διαστρεβλώνονταν οι θέσεις του κόμματος).

Για όλα φταίνε οι άλλοι


Πρόκειται για επανάληψη της γνωστής συνταγής που χρησιμοποιούν οι εκάστοτε ηγεσίες του κόμματος από την εποχή λήξης του εμφυλίου πολέμου, προκειμένου τα βάρη μιας αποτυχίας να βαρύνουν όλους τους άλλους, αλλά ποτέ τις ίδιες. Με τη μέθοδο αυτή στήνεται μια ασπίδα προστασίας απέναντι στην κριτική που ασκείται από τη βάση, για λάθη και παραλείψεις που οδήγησαν στην κάθε φορά ήττα. Αυτή η συνταγή πάντως, όπως ιστορικά είναι αποδεδειγμένο, μπορεί να δίνει παράταση ζωής -μικρή ή μεγάλη δεν έχει σημασία- στην ηγετική ομάδα, αλλά το ψωμί δεν το φουσκώνει.
Σε κάθε περίπτωση, ο Περισσός σήμερα δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Εκών-άκων είναι υποχρεωμένος να υπερασπιστεί την πολιτική του, η οποία έχει θεμελιωθεί στην αντι-ΣΥΝ λογική.

Η ηγεσία που προέκυψε από το θυελλώδες 13ο συνέδριο του 1991, απέβαλε κάθε αναθεωρητικό και οπορτουνιστικό στοιχείο (όπως χαρακτήρισε τα στελέχη που επέμεναν να συμπορευτεί ή και να συγχωνευτεί το κόμμα στην πορεία με τον τότε ενιαίο Συνασπισμό) και έπεσε στην παγίδα του ετεροπροσδιορισμού. Ό,τι κάνει ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ πρέπει να κάνει το αντίθετο.

Στη συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία, η Κ.Ε. δεν αναγνωρίζει ευκαιρία συνεργασίας με τις άλλες αριστερές δυνάμεις, και κυρίως με τον ΣΥΡΙΖΑ-Ενιαίο Κοινωνικό Μέτωπο, με στόχο τον σχηματισμό προοδευτικής αντιμνημονιακής κυβέρνησης, αλλά τον καταγγέλλει για «κραυγαλέο ενδοτισμό απέναντι στον ξένο παράγοντα». Κι αυτό, επειδή, όπως εκτιμά, στη δεύτερη εκλογική μάχη «αποκαλύφθηκε η διαχειριστική λογική του με το κυβερνητικό πρόγραμμα που παρουσίασε».

Ήταν ένα πρόγραμμα, στο οποίο «απαλείφθηκαν τα όποια φραστικά ριζοσπαστικά συνθήματα είχε προβάλλει στο εκλογικό πρόγραμμα με το οποίο κατέβηκε στις εκλογές της 6ης Μαΐου για την κατάργηση του Μνημονίου και της Δανειακής Σύμβασης, την κατάργηση των αποκρατικοποιήσεων κ.λπ.», κι έτσι «αναδείχθηκε σε πρόγραμμα αστικής διαχείρισης».

Κατά την ηγεσία του ΚΚΕ, το μόνο εφικτό πρόγραμμα για την ελληνική κοινωνία σήμερα είναι αυτό το οποίο αποβλέπει στην έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την οικοδόμηση της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας. Κάτι για το οποίο το εκλογικό σώμα δεν πείστηκε.

ΠΙΡΙ ΡΕΙΣ ΠΡΟΚΛΗΣΗ






Ο σεβάσμιος γέροντας με την λευκή γενειάδα, έσκυψε πάνω από το χάρτη. Στο μεγάλο δρύινο χαμηλό τραπέζι είχε απλωθεί ολόκληρη η Μεσόγειος.
Το δωμάτιο που βρισκόταν ήταν στρωμένο από άκρη σε άκρη με ένα παχύ κόκκινο χαλί “χέρεκε” φτιαγμένο στο χέρι από μετάξι, μαλλί και βαμβάκι.
Σε κάθε τοίχο του δωματίου υπήρχε επενδυμένη μια βαριά ξύλινη βιβλιοθήκη με πολλά μικρά τετράγωνα ράφια σαν κλουβάκια.
Το κάθε ράφι ήταν βαρυφορτωμένο με δύο και τρεις τυλιγμένους χάρτες.
Δεκάδες, αναλυτικοί χάρτες για κάθε γωνιά της μεγάλης θάλασσας από τις Ηράκλειες στήλες μέχρι την Κρήτη, το Αλγέρι την Αίγυπτο, τα παράλια της Μικράς Ασίας, τον Εύξεινο Πόντο, και τις ακτές της Ρωσίας. Όλα χαρτογραφημένα με κάθε λεπτομέρεια.
Σε άλλα ράφια υπήρχαν άλλοι χάρτες για τους ανέμους. Ποιος άνεμος φυσάει που. Ποιες ώρες της ημέρας, ποιες εποχές του χρόνου.
Στα ράφια στον απέναντι τοίχο υπήρχαν χάρτες-λάφυρα που είχαν πάρει από Γενουάτικα, Βενετσιάνικα και Σπανιόλικα πλοία σε κάποιο κούρσεμα. Σε μια γωνία της βιβλιοθήκης όμως, βρισκόταν ο πραγματικός θησαυρός του γέροντα.
Μια ντουζίνα πάπυροι τυλιγμένοι με προσοχή, γραμμένοι στα Ελληνικά.
Ήταν χάρτες φτιαγμένοι χίλια χρόνια πριν, από Έλληνες αξιωματικούς του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Απεικόνιζαν ολόκληρη τη Μεσόγειο μέχρι τα βάθη της Περσίας.
Δίπλα τους κάποια κείμενα του Αριστοτέλη που μιλούσε για τη σφαιρικότητα της Γης. Κάτω από αυτά τα ράφια υπήρχαν τυλιγμένοι, πέντε έξη χάρτες που έφεραν την υπογραφή ενός Γενοβέζου θαλασσοπόρου, του Χριστόφορου Κολόμβου...
Η τάξη και η απόλυτη ησυχία κυριαρχούσε μέσα στο δωμάτιο, ενώ το διακριτικό άρωμα από λιβάνι και βανίλια που σιγόκαιγε σε κάποια γωνιά χαλάρωνε και ηρεμούσε τις αισθήσεις.
Τα ξύλινα παραθυρόφυλλα ήταν κλειστά. Αυτό δεν εμπόδιζε τον γέροντα να ακούει καθαρά τους ήχους του κύματος από τη θάλασσα.
Σαν υψηλόβαθμος Οθωμανός ευγενής, και μέλος του Ντιβανίου, που ήταν, ο Σουλτάνος του είχε παραχωρήσει ένα τεράστιο παλάτι στις ακτές του Βοσπόρου,περιτριγυρισμένο από έναν υπέροχο κήπο.
Ο γέροντας είχε διαλέξει σαν γραφείο, το συγκεκριμένο δωμάτιο ακριβώς επειδή το έγλειφαν τα κύματα. Ήθελε να μυρίζει το ιώδιο, να νιώθει την αλμύρα, να ακούει τη θάλασσα...
Πήγαινε αρκετός καιρός που είχε να ταξιδέψει και του έλειπε. Το δωμάτιο φωτιζόταν από δεκάδες λάμπες πετρελαίου και κεριά. Η όραση του γέροντα τον τελευταίο καιρό είχε εξασθενήσει επικίνδυνα. Αυτό δεν τον εμπόδιζε όμως να συνεχίζει να μελετά τους χάρτες του και να σχεδιάζει νέους.
Η πόρτα του γραφείου χτύπησε. Ένα 15χρονο αγόρι έκανε την εμφάνιση του κρατώντας ένα μεγάλο μπακιρένιο δίσκο.
Φορούσε ένα τσόχινο παντελόνι μέχρι το γόνατο, ένα λευκό πουκάμισο και ένα μεταξωτό κόκκινο, ανοιχτό γιλέκο.
Ήταν ντυμένος σαν Λεβέντης, έτσι για να θυμίζει στον γέροντα, τους Χιώτες τους Κρητικούς και τους Μυτιληνιούς Λεβέντες που είχε στα πλοία του και που πρώτοι στα ρεσάλτα πηδούσαν στα καταστρώματα των αντιπάλων γαλέρων και τις κούρσευαν.
Οι Λεβέντες ήταν τίτλος τιμής. Έμπαιναν πρώτοι μέσα στη φωτιά της μάχης και τύχαινε πάντα να είναι Έλληνες ναύτες που υπηρετούσαν στα Οθωμανικά πλοία.
“Το σερμπέτι σας αφέντη μου” είπε ο μικρός και απέθεσε το δίσκο σε ένα μικρό χαμηλό τραπεζάκι. Ο γέροντας κάθισε με δυσκολία στα μεγάλα μαξιλάρια δίπλα στο τραπέζι και απόλαυσε το δροσερό ποτό του.
Το παιδί βγήκε από το δωμάτιο και ούτε που το κατάλαβε. Το μυαλό του αναπολούσε το παρελθόν. Τα πλοία, τα ταξίδια, τα κουρσέματα, τον θείο του τον Κεμάλ που του έμαθε την τέχνη της ναυτοσύνης.
Αναπολούσε τότε που τα παράτησε όλα και όργωσε τις επτά θάλασσες καταγράφοντας τες με κάθε λεπτομέρεια.
Ήταν περισσότερο συναρπαστικό τελικά αυτό, παρά να αφαιρείς ζωές και να παίρνεις σκλάβους. Το πρώτο σου έδινε χρήματα και κύρος το δεύτερο γνώση και σοφία.
Σε λίγη ώρα θα τον επισκεπτόταν στο γυαλί του (σπίτι στις ακτές του Βοσπόρου) ένας άλλος τρομερός ναυτικός. Με εντολή του πολυχρονεμένου Πατίσαχ Σουλεϊμάν, θα έπρεπε να παραδώσει τους ανεκτίμητης αξίας χάρτες του, στον νέο Καπουδάν Πασα και Μπεηλέρμπεη του Αιγαίου.
Στον εκ Μυτιλήνης ναύαρχο του Οθωμανικού στόλου. Τον Χαιτερίν Μπαρμπαρόσα.
Άλλος στη θέση του θα αντιπαθούσε τον Χαιρετίν.
Όμως ο γέροντας έκρυβε μια συμπάθεια για εκείνον τον κοντό κοκκινογένη πλοίαρχο, με το άγριο πρόσωπο και το έξυπνο βλέμμα. Και οι δύο είχαν το ίδιο μυστικό. Είχαν γονείς Έλληνες...
Ο γέροντας φώναξε πάλι το παιδί που εμφανίσθηκε αμέσως στο δωμάτιο. Του ζήτησε με τραχύ τρόπο σαν παλιός κουρσάρος και καπετάνιος, να κρατήσει τα κεριά πάνω από τον απλωμένο χάρτη, για να βλέπει καλύτερα.
Απέθεσε στην άκρη του τραπεζίου, με πολύ προσοχή τα μοιρογνωμόνια, τους χάρακες και ένα αστρολάβο του 8ου αιώνα που άνηκε στον Πέρση μαθηματικό Φαζζαρί. Ύστερα πήρε τη γραφίδα από φτερό ερωδιού, τη βούτηξε μέσα στο μελάνι προσπάθησε να κρατήσει το κουρασμένο και γεμάτο ρόζους χέρι του, σταθερό, και έγραψε σε μια γωνιά του χάρτη με μικρά αραβικά γράμματα:
Εγώ ο ταπεινός Πίρι, γιος του Χακ Χεμέντ, γνωστός ως ανιψιός του Κεμάλ Ρείς, συνέθεσα αυτόν το χάρτη στην Καλλίπολη στον ιερό μήνα του Μιναρέτ 919 (1513). Είθε ο θεός να ευλογήσει και τους δύο. Πίρι Ρείς ”Κάπως έτσι θα μπορούσε να έπεφτε η αυλαία στη ζωή του ενός από τους μεγαλύτερους ναυτικούς που εμφανίσθηκαν ποτέ στη Μεσόγειο.
Τον Ahmet Muhiddin Piri, Ahmet ibn-i el-Haç, πιο γνωστό με δυο λέξεις: Πίρι Ρείς.
Το όνομα του σήμερα έχει αναπόσπαστα συνδεθεί με τη λέξη “πρόκληση”.
Το ερευνητικό σκάφος των Τούρκων με την ονομασία του μεγάλου κουρσάρου και χαρτογράφου, όποτε βγαίνει στο Αιγαίο θέτει σε επιφυλακή το Πολεμικό Ναυτικό και παρακολουθείται κάθε λεπτό. Ο πλους του, σχοινοβατεί πάντα ανάμεσα στη νομιμότητα και τη διεθνή παρανομία.
Ο Πίρι Ρείς γεννήθηκε σε ένα ψαροχώρι στην ευρωπαϊκή πλευρά των στενών της Καλλίπολης, περίπου στα 1470. Από μικρός έμαθε να αγαπάει τη θάλασσα και άρχισε σιγά σιγά να ανακαλύπτει τα μυστικά της, με το μικρό καΐκι του πατέρα του. Σύμφωνα με πηγές τις περιόδου εκείνης, οι γονείς του ήταν Χριστιανοί και κατά πάσα πιθανότητα Έλληνες.
Κατά πολλούς ιστορικούς το όνομα Πίρι είναι το Ελληνικό Πύρρος. Μεταγενέστερες πηγές από Τούρκικα αρχεία (οι οποίες ελέγχονται για την αξιοπιστία τους), θέλουν τον Πίρι να έχει γεννηθεί στα βάθη !!!! της Ανατολίας στο Καραμάν.
Φυσικά δεν θα μπορούσαν οι Τούρκοι να παρουσιάζουν τον ένα από τους 2 πιο γνωστούς Ναυάρχους, “άρχοντες των θαλασσών” της οθωμανικής περιόδου σαν τέκνο Ελλήνων. Δυστυχώς βέβαια για εκείνους και οι δύο “Καπουδάν Πασά”, ο Πίρι Ρείς αλλά και ο Μπαρμπαρόσα, έχουν καταγραφεί με ακλόνητες ελληνικές ρίζες. Ειδικά ο Μπαρμπαρόσα είναι γνωστό και ιστορικά τεκμηριωμένο, ότι ήταν γιος κάποιας Μυτιληνιάς χριστιανής με το όνομα Κατερίνα και του Έλληνα γενιτσάρου – κατά άλλους σπάχη- του Γιακούμπ (Ιάκωβος) Αγά.
Ο πατέρας του μικρού Πύρρου, βλέποντας ότι δεν υπήρχε μέλλον για τον έφηβο γιο του, στο ψαροχώρι της Καλλίπολης, τον έθεσε υπό την προστασία του ξαδέρφου του, γνωστού κουρσάρου της εποχής Κεμάλ Ρείς.
Ο Πύρρος άλλαξε το όνομα του σε Πίρι και δίπλα στον θείο του έμαθε την “τέχνη” της πειρατείας και του κουρσέματος. Από το 1487 μέχρι το 1494, γύρισε όλη τη Μεσόγειο, γέμισε εμπειρίες, σκλήρυνε, έμαθε όλες τις ακτές, όλα τα βάθη, όλα τα νησιά. Έμαθε να διαβάζει τα σημάδια του καιρού και να μελετά τη θέση των άστρων και της σελήνης. Πήρε μέρος σε δεκάδες ναυμαχίες και στις περισσότερες κέρδισε. Η φήμη του θείου και του ανιψιού μεγάλωνε...
Ένα χρόνο αργότερα ο σουλτάνος Βαγιαζίτ με φιρμάνι κάλεσε τον Κεμάλ να αναλάβει τις τύχες του οθωμανικού στόλου.
Τον έχρισε ναύαρχο. Ο Κεμάλ έθεσε ένα και μοναδικό όρο. Να προσληφθεί με τον ίδιο βαθμό και ο ανιψιός του Πίρι.
Επί δυο χρόνια από το 1500 μέχρι το 1502 το ναυτικό των Οθωμανών υπό τις οδηγίες του Πίρι και του Κεμάλ, κατάφερνε απανωτά χτυπήματα στον Βενετσιάνικο στόλο, αλλά και σε όλα τα εμπορικά πλοία που συναντούσε.
Ο Πίρι μπορεί να έγινε ναύαρχος αλλά παρέμενε και κουρσάρος. Στα τέλη του 1502, στις 14 Δεκεμβρίου, υπογράφτηκε η συνθήκη της Βενετίας που ήταν περισσότερο ανακωχή με τους Οθωμανούς οι οποίοι στο μεταξύ είχαν καταλάβει μεγάλο μέρος από τα παράλια της Αδριατικής και δημιουργούσαν μια τανάλια γύρω από τη “Γαληνότατη Δημοκρατία”.
Με την ίδια συνθήκη η Πελοπόννησος - εκτός από το Ναύπλιο και τη Μονεμβασία -, και η Κρήτη πέρασαν στα χέρια των Οθωμανών.Το 1511 ήταν η χρονιά που άλλαξε τη ζωή του Πίρι. Σε μια ναυμαχία με κάποια Σπανιόλικα καράβια, ο Κεμάλ δέχθηκε ένα βόλι ανάμεσα στα μάτια. (Σύμφωνα με άλλες πηγές ο Κεμάλ Ρείς χάθηκε όταν το πλοίο του έπεσε σε φουρτούνα ανοιχτά της Αιγύπτου και βυθίστηκε). Ο Πίρι δεν ήθελε πλέον να κουρσεύει. Αποφάσισε να ασχοληθεί με τη γνώση της ναυτικής τέχνης και με την χαρτογράφηση όλων των θαλασσών.
Εξακολουθούσε να διατηρεί τον τίτλο του ναυάρχου και ξεκίνησε την περιπλάνηση δια θαλάσσης, σε όλον το τότε γνωστό κόσμο. Ταξίδευε και μελετούσε.
Σαν βάση της μελέτης του είχε πάντα τους αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους.
Ταξίδευε και σχεδίαζε με κάθε λεπτομέρεια. Σαν μπούσουλα του είχε τους Ελληνικούς χάρτες των ναυάρχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου αλλά και ότι εκείνος συναντούσε. Το 1513, ο Πίρι επέστρεψε στην Καλλίπολη και σχεδίασε το αριστούργημα του, τον περίφημο Πορτολάνο.
Ήταν ένας χάρτης σχεδιασμένος επάνω σε δέρμα γαζέλας, με ορθογώνιο σχήμα και διαστάσεις 60Χ86. Περιελάμβανε την Πορτογαλία, την Ισπανία, τη δυτική Αφρική, τον κεντρικό και νότιο Ατλαντικό, την Καραϊβική, το ανατολικό μισό της νότιας Αμερικής και στο κατώτατο τμήμα του τα χαρακτηριστικά της Ανταρκτικής, απαλλαγμένης όμως από τα στρώματα πάγου που την καλύπτουν.
Στην άκρη του ο ναύαρχος Πίρι έχει γράψει: “Είναι ο μοναδικός χάρτης στο είδος του που υπάρχει πλέον. Εγώ προσωπικά τον σχεδίασα και τον ετοίμασα. Για το σχεδιασμό του χρησιμοποίησα περίπου είκοσι παλιούς χάρτες και οκτώ Τζαφερίγιε (παγκόσμιους χάρτες, που σχεδιάστηκαν από εποχής Μεγάλου Αλεξάνδρου και περιείχαν τον τότε γνωστό κόσμο).
Οι χάρτες των Δ. Ινδιών και οι νέοι χάρτες που σχεδιάστηκαν από τέσσερις Πορτογάλους και απεικονίζουν την Ινδική και την Κινεζική Θάλασσα απεικονίζονται εδώ γεωμετρικά.
Μελέτησα επίσης το χάρτη που σχεδίασε ο Χριστόφορος Κολόμβος για τη Δύση. Συμπυκνώνοντας όλους αυτούς τους χάρτες σε έναν, ολοκλήρωσα τον παρόντα χάρτη. Ο χάρτης μου είναι τόσο σωστός και αξιόπιστος για τις επτά θάλασσες, όσο οι χάρτες που απεικονίζουν τις θάλασσες των χωρών μας.”
Ο Πίρι μπορεί να είχε σταματήσει την “ενεργό δράση” όμως ήταν απαραίτητος για το Οθωμανικό ναυτικό. Έτσι “εκλήθη πάλι στα όπλα”.
Το 1516 συμμετείχε στην κατάκτηση της Αιγύπτου ως επικεφαλής του στόλου. Με την ίδια ιδιότητα, έξη χρόνια αργότερα πήρε μέρος στην πολιορκία και κατάληψη της Ρόδου που κατείχαν οι ιππότες του τάγματος του Αγίου Ιωάννη.
Το 1524 είχε την τιμή να μεταφέρει με το πλοίο του, στην Αίγυπτο τον επίσης ελληνικής καταγωγής, αδελφικό φίλο του Σουλτάνου Σουλεϊμάν, τον Μεγάλο Βεζίρη (Νο 2 στην ιεραρχία, μετά τον Σουλτάνο), Ιμπραήμ Παργαλή Πασά. (το όνομα Παργαλή το είχε κρατήσει επειδή ήταν από την Πάργα).
Το 1526 ο Πίρι σχεδίασε το επόμενο αριστούργημα του.
Το “βιβλίο του ναυτικού” το kitab i bahriye. Έναν επίσης λεπτομερή χάρτη ολόκληρης της Μεσογείου. Είκοσι χρόνια μετά το 1546 με εντολή του ιδίου του Σουλεϊμάν, ο Πίρι ξεκίνησε για τον περσικό κόλπο.
Εκεί ναυμάχησε νικηφόρα με τον πορτογαλικό στόλο και κατέκτησε το Κατάρ, το Μπαχρέιν ενώ διέλυσε όλες τις ναυτικές βάσεις των Πορτογάλων στην αραβική χερσόνησο.
Στα μεσοδιαστήματα των αποστολών που του ανέθετε ο Σουλτάνος ο Πίρι ξεκουραζόταν στο παλάτι του στις ακτές του Βοσπόρου και συνέχιζε να φτιάχνει χάρτες.
Το 1544 ξεκίνησε από την Κωνσταντινούπολη το τελευταίο του ταξίδι για την Αίγυπτο. Ήταν πια 90 χρονών. Σε μια ναυμαχία με Πορτογάλους, στα ανοιχτά του Βόρειου περσικού κόλπου, δεν κατάφερε να νικήσει.
Επέστρεψε στην Αίγυπτο για ανεφοδιασμό. Ο Σουλτάνος από την Κωνσταντινούπολη, είχε ήδη πάρει τις αποφάσεις του.
Για τη μια και μοναδική αποτυχία του, ο Πίρι Ρείς, αποκεφαλίστηκε δημόσια στο Κάιρο. Τον διαδέχθηκε ο Χαιρετίν Μπαρμπαρόσα, στον οποίο είχε ήδη δώσει μεγάλο μέρος από τους χάρτες και τα βιβλία που χρόνια συγκέντρωνε, σχεδίαζε και έγραφε.
Λίγο πριν την εκτέλεση του και καθώς ο 90χρονος Πίρι γονάτιζε και τοποθετούσε το κεφάλι του στο κούτσουρο του αποκεφαλισμού, είπε στον Δήμιο του: “ μεγάλα βαπόρια, μεγάλες φουρτούνες”. Στη συνέχεια έβγαλε το τουρμπάνι του, ξεγύμνωσε το λαιμό του και άφησε το μυαλό του να ταξιδέψει στις 7 θάλασσες που εξερεύνησε...

ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΗΓΗ ΠΛΟΥΤΟΥ Η ΕΛΛΑΔΑ


Έκθεση ΟΗΕ: "Μοναδική πηγή ορυκτού πλούτου η Ελλάδα - Αγώνας για τον έλεγχο της χώρας"...!!

Εκτός από τους υδρογονάνθρακες η Ελλάδα φαίνεται ότι αποτελεί γενικά "Ελ Ντοράντο" σπάνιων στρατηγικών ορυκτών και αυτό ίσως είναι και μία από τις αιτίες της κακοδαιμονίας της: Έκθεση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, που δημοσιεύεται...
στη γαλλική εφημερίδα Le Figaro, αποκαλύπτει ότι "βάσει ερευνών και εξορύξεων σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, η χώρα κάθεται επάνω σε μία πλάκα με δεκάδες εξαιρετικά σπάνια ορυκτά με εφαρμογή στην βαριά βιομηχανία, αεροναυπηγική κλπ. τα οποία τα διαθέτει και σε μεγάλες ποσότητες".
Στην έκθεση αποκαλύπτεται η ύπαρξη χουντίτη (μοναδική παγκοσμίως η ύπαρξη του εν λόγω υλικού που χρησιμοποιείται για την κατάσβεση πυρκαγιών και ως αντιπυρικό υλικό στις οικοδομές), πρώτη στην προμήθεια βωξίτη, νικελίου, περλίτη και στην εξαγωγή ακατέργαστου μαγνησίου στην Ευρώπη και παράλληλα δεύτερη στην Ευρώπη και πέμπτη σε όλο τον κόσμο στην παραγωγή λιγνίτη.
"Αυτός είναι μόνο ένας από τους άσσους που κρύβει η Ελλάδα στο… μανίκι της και που μπορεί να είναι η λύση εξόδου από την οικονομική κρίση", σύμφωνα με τη γαλλική εφημερίδα που σοχλιάζει την έκθεση του ΟΗΕ. Ωστόσο επισημαίνει ότι ακριβώς αυτή η αφθονία σπάνιων ορικτών εχει δημιουργήσει μεγάλο διεθνή ανταγωνισμό για τον έλεγχο των κοιτασμάτων αυτών από ξένους διεθνείς παράγοντες.
Όπως αναφέρεται στην έκθεση του ΟΗΕ, ο τομέας των εξορύξεων στην Ελλάδα αποτελεί σημαντικό κομμάτι της οικονομικής δραστηριότητας καθώς αντιπροσωπεύει το 3% – 5% του ΑΕΠ, ενώ απασχολεί επισήμως 20.000 άτομα και ανεπισήμως 60.000 εργαζομένους. Ειδικότερα, ο λιγνίτης προμηθεύει 21 σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, δηλαδή το 50% της ηλεκτρικής ενέργειας που παράγεται στην Ελλάδα.
Είναι χαρακτηριστικό, σύμφωνα με τα στοιχεία της έκθεσης, ότι το 2009 η συνολική παραγωγή του ορυκτού πλούτου ήταν περίπου 63 εκατομμύρια τόνοι, ενώ σύμφωνα με εκτιμήσεις υπολογίζεται ότι συνολικά οι πωλήσεις σε ορυκτά και μέταλλα ανέρχονται ετησίως στα 2,5 δισεκατομμύρια ευρώ.
Βέβαια, η παραγωγή το 2009 σημείωσε σημαντική πτώση, που αποδίδεται στην ύφεση. Τη στιγμή που η παραγωγή βωξίτη, για παράδειγμα, το 2008 ανήλθε στους 2,1 εκατομμύρια τόνους, το 2009 έπεσε στους 1,9.
Από την έκθεση του ΟΗΕ προκύπτει ότι στην Ελλάδα υπάρχουν σημαντικά αποθέματα σε ορυκτά, τα οποία η χώρα έχει πάψει να εκμεταλλεύεται ή δεν έχει ασχοληθεί ποτέ με αυτά. Πρόκειται, μεταξύ άλλων, για τον πηλό, τον ασβεστόλιθο, το σχιστόλιθο, την καολίνη και το γύψο.
Στη «Figaro» αναφέρεται ότι οι προοπτικές στον τομέα των ορυκτών και των μετάλλων διαφαίνονται καλές. Επικαλούμενη Αμερικανούς αναλυτές, αναφέρει ότι η μεταλλευτική βιομηχανία θα πρέπει να ανακτήσει τη δύναμή της κατά τη διάρκεια του δεύτερου εξαμήνου του 2013, ενώ σύμφωνα με άλλη εκτίμηση η ελληνική βιομηχανία έχει ήδη αρχίσει να «ανεβαίνει» εξαιτίας της μεγάλης διεθνούς ζήτησης των ελληνικών μετάλλων και ορυκτών και εν όψει των αποκρατικοποιήσεων που επίκειτναι.
Αναφέρονται οι περιπτώσεις της ΛΑΡΚΟ που παρά το γεγονός ότι είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός νικελίου στην Ευρώπη, η εταιρεία οδεύει προς κλείσιμο ενώ η απαίτηση των αεροναυπηγικών βιομηχανιών για το υλικό είναι τεράστια, όπως επίσης και η περίπτωση της ΔΕΗ που εκμεταλλεύεται τεράστια ορυχεία λιγνίτη και παρ'όλα αυτά είναι ζημιογόνος!

ΔΙΕΔΩΣΕ ΤΟ

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More